#ေဖေဖ #ခင္ႏွင္းယု

#ေဖေဖ

#ခင္ႏွင္းယု 

 အပိုင္း (၁)

#စာေရးသူ၏အမွာ

ေဖေဖ ၀တၳဳရွည္ႀကီးမွာ က်မ အေဖအိုႀကီး၏ ၀တၳဳေၾကာင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။ က်န္၀တၳဳတို အသစ္စက္စက္ ေလးပုဒ္ မွာလည္း စိမ္းျမေသာ စပါးခင္းမ်ား ၀ိုင္းရံေနသည့္ ပန္တမြတ္ကမ္းေျခတြင္ ေရာဂါေၾကာင့္ အပမ္းေျဖ ရင္း တေျဖးေျဖးေရးေသာ ၀တၳဳတိုမ်ားျဖစ္သည္။ 

ေဖေဖ အသက္ရွစ္ဆယ္ျပည့္ အတြက္ ရည္မွန္း၍ ေရးခဲ့ေသာ္လည္း က်မက်န္းမာေရးခ်ဳိတဲ့၍ ေဖေဖ အသက္ ရွစ္ဆယ္ တႏွစ္ထဲ ၀င္ေရာက္လာမွ ၿပီးပါသည္။

ေအးေဆးၿငိမ္သက္၍ က်မ ေမြးရပ္ေျမႏွင့္တူေသာ ပန္တမြတ္ကမ္းေျခအား ၀တၳဳတိုေလးမ်ား ေရးသား ရန္ အေတြးအေခၚ ရေအာင္ ကူညီသည့္အတြက္ အျမဲပင္ သတိရေက်းဇူးတင္မိ၏။

    ''၀ဋ္သို၊ ၀ဋ္ေဟာင္း

      ဘယ္သုိ႔ေထာင္းလည္း

      အေၾကာင္းမ်က္ေျပ

      လႊတ္ပါေလလွ်င္

      တိမ္စင္ၾကယ္ခ

      မိုးယံလသို႔၊

      ၀င္းပရႊန္းထိန္၊

      မယ့္သည္းအိမ္မွ၊

      တႀကိမ္ထြန္းသစ္၊ ဖြင့္လွစ္သြန္းၾကဲ

      ပန္းတုိ႔ပြဲသည္၊

      ေမႊးၿမဲ ေမႊးပါေစသတည္း၊

      ေအးၿမဲ ေအးပါေစသတည္း....''

ခ်မ္းေျမ႕ရႊင္လန္းပါေစ။

ခင္ႏွင္းယု

**********

#ေဖေဖ

#ကဗ်ာဆရာႀကီး

ေရွ႕သီတင္းကၽြတ္လဆန္း ႏွစ္ရက္ေန႔သို႔ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္၊ ေဖေဖသည္ အသက္ရွစ္ဆယ္ျပည့္ေပ ေတာ့မည္။ 

က်မႏွင့္အတူေနခဲ့ေသာ ႏွစ္အေနျဖင့္ကိုက် ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ့္ႏွစ္ ႏွစ္ရွိေပၿပီ။က်မ ငါးႏွစ္သမီးအေရာက္ လူမွန္းသိတတ္စျပဳေသာအခါ ေဖေဖမွာ နားမၾကားေတာ့ၿပီ။ သာမာန္လူတုိ႔ ျဖစ္သကဲ့ သုိ႔ နားေလး႐ံု ေလးေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ လုံး၀မၾကားျခင္းျဖစ္၍ တစိမ္းတုိ႔အဖုိ႔၊ ေဖေဖ့ကုိ စကားေျပာ ရသည္ မွာ အလြန္၀န္ေလးရွာၾကမည္သာျဖစ္ပါ၏။ ရွည္လ်ားေသာ စကားမ်ားအတြက္ စကၠဴ ေပၚ စာေရး၍ ျပျခင္း မွာ ေဖေဖႏွင့္ စကားေျပာရ အလြယ္ကူဆံုး သေကၤတတခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ 

အိမ္သားမ်ား ႏွင့္ သားသမီးမ်ားအတြက္ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုစကားမွာ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ပါးစပ္လႈပ္တာကို ၾကည့္ ၍ နားလည္ၾကေသာ နည္းလမ္းကိုသာ အသံုးျပဳလုိက္ၾကေပသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ (၄၂)ႏွစ္ေက်ာ္ ညတညတြင္ ေဖေဖသည္ အိပ္ရာ၀င္အိပ္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔နံနက္ မိုးလင္းခ်ိန္ တြင္ လံုး၀နားမၾကားေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟူ၍ေလာက္သာ က်မသိပါသည္။

နားမၾကား သည္မွတပါး ေဖေဖသည္ ၀ၿဖဳိး၏။ အသားျဖဴ၏။ က်န္းမာေတာင့္တင္း၏။ သူ႔တြင္ ေက်ာက္ ေပါက္မရာ မ်ား ရွိ၍ သူ႔အစ္ကုိ(က်မ၏) ဘဘတို႔လုိ အသားဆြတ္ဆြတ္ျဖဴ၍ေနသည္မွာ မထင္ရွားေပ။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖ တို႔ အမ်ဳိးမ်ားသည္ အသားျဖဴၾက၏။

က်မခပ္ရြယ္ရြယ္သို႔ေရာက္ျပန္ေတာ့ ေဖေဖသည္ ေလငန္းေရာဂါပါ ယွဥ္လာၿပီး စကားေျပာလွ်င္ မပီမသႏွင့္ ေလး၍ လာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ေျခဖ်ား အနည္းငယ္ဆြဲေနပံုရ၏။

သုိ႔ေသာ္ သူသည္ မနက္ေစာေစာတခါ ညေနထမင္းစားၿပီးတခါ ၀ါးခယ္မၿမဳိ႕ကို တပတ္ ပတ္မိေအာင္ ေတာ့ ေလွ်ာက္ ရမွ အိပ္ေပ်ာ္စား၀င္ပံုရပါ၏။

က်မတုိ႔မိသားစုမွ က်မသည္ ၀ါးခယ္မမွ ရန္ကုန္သုိ႔ ပထမခြဲထြက္လာခဲ့၏။ ကရင္ေသာင္းက်န္းမ်ား ေသာင္းက်န္းစ တြင္ ေမေမႏွင့္မမသည္ ရန္ကုန္သို႔ ေခတၱလာယင္း နယ္အေျခအေနမွာ တျဖည္းျဖည္းဆိုး ၀ါးလာေတာ့ရာ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရန္ကုန္ႏွင့္၀ါးခယ္မ အဆက္အသြယ္လံုး၀ျပတ္သြားၿပီး ရန္ကုန္တြင္ ပင္ ေသာင္တင္ ေနၾကပါေတာ့သည္။

ညီမေလး ႏုႏုမွာ ၿမဳိ႕မေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္ေနရေသာ အေျခသို႔ေရာက္ရၿပီး၊ ညီမအလတ္ျဖစ္သူ အၾကြယ္ မွာမူ ရန္ကုန္တြင္ပင္ အိမ္ေထာင္က်၍ ေနေပၿပီ။

၀ါးခယ္မ အိမ္အိုႀကီးတြင္ ေဖေဖသည္ ဇနီးႏွင့္သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူမေနရေသာ္လည္း ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္း မ်ား ႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါ၏။ တျခားေဆြမ်ဳိးမ်ားရွိေသာ္လည္း က်မတို႔မိသားစုအေနႏွင့္ဆိုလွ်င္ ေဖေဖ ''တေယာက္ထီး'' က်န္ရစ္ခဲ့သည္ဟု ဆုိရေပမည္။

၀ါးခယ္မႏွင့္ရန္ကုန္မွာ ေလေၾကာင္းအဆက္အသြယ္တခုတည္းသာရွိေတာ့သည္။ တခုတည္းဆိုေသာ္ လည္း တိုက္႐ိုက္ မဟုတ္ပါ။ ၀ါးခယ္မမွ ပုသိမ္ကိုလာရသည္။ ပုသိန္မွ ေလယ်ဥ္ပ်ံႏွင့္ ရန္ကုန္ကိုလာရ သည္။

ေဖေဖ့တြင္ တခါတခါ စိတ္ေဖါက္ျပန္တတ္ေသာ ေရာဂါရွိေသာ္လည္း စာေရးဆရာျဖစ္မည့္သူ၏ ဖခင္ျဖစ္၍ လားမသိ၊ ေဖေဖသည္ တခါတရံ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲဘြယ္ စာကိုေရးတတ္ေသး၏။

    သမီးယုေရ...

    ဧရာ၀တီသေဘၤာႀကီးေတြ ဆိုက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ေလ ေဖေဖ သေဘၤာဆိပ္ကုိ ဆင္းသြားတတ္     တယ္။ သေဘၤာႀကီး ေတြကလဲမလာ သမီးတို႔ေမေမတို႔ကိုလဲ မျမင္ရေတာ့ ေဖေဖျမစ္ကမ္းပါးမွာ     ငိုမိတယ္။

က်မသည္ ဤစာပိုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရကတည္းက မ်က္ရည္က်မိ၏။ ေမေမႏွင့္ မမတို႔ကလည္း ေခတၱခဏ ရန္ကုန္ လာယင္း သေဘၤာလမ္း ယုတ္တရက္ပိတ္သြားေသာေၾကာင့္ အေစာပိုင္းက အစီရင္ ခံခဲ့ၿပီးအတိုင္း ၀ါးခယ္မ ကို မျပန္ႏုိင္ၾကေတာ့ပါ။ အမွန္ေတာ့ ေခတ္ပ်က္လုိက္ရသည္မွာ ခဏေလာက္ သာျဖစ္ၿပီး ေနာင္တြင္ မူလအတိုင္းျပန္ျဖစ္မည္ဟုသာ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔ျဖင့္ တေန႔ျပန္ မည္၊ တေန႔ျပန္မည္ ႏွင့္ ေစာင့္ေနသည့္အထဲမွ ေသာင္းက်န္းမႈအေျခအေနမွာ ေစာေစာက က်မတို႔ သေဘာေပါက္ ေနၾကသကဲ့သုိ႔မဟုတ္ဘဲ ပိုမိုအေျခအေနဆိုး၀ါးလာေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္တြင္မၾကံ႕ၾကာ သင့္ ဘဲ ၾကံ႕ၾကာေနၾကရပါေတာ့သည္။

က်မက ေဖေဖထံမွစာကို ေမေမအားျပေသာအခါ ေမေမလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းရွာပါ။ ေဖေဖသည္ ေမေမ ကုိ တခါတရံသာ ''တင္တင္''ဟူ၍ ေမေမ၏မူရင္းအမည္ျဖစ္ေသာ ေဒၚသိန္းတင္အမည္ကုိ အဖ်ား ဆြတ္ေခၚ တတ္ေသာ္လည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ သားေတြ သမီးေတြႏွင့္ေရာၿပီး ''ေမေမ''ဟူ၍သာ အေခၚ မ်ားသည္။ ေမေမ သည္ တရပ္တေက်းသို႔ အလည္အပတ္သြားရာမွ မူလခန္႔မွန္းထားသည္ထက္ ရက္မ်ား ၾကံ႕ၾကာ ေနပါလွ်င္ သေဘၤာဆိပ္သို႔ ေန႔တုိင္းလိုလိုဆင္းၿပီး ေစာင့္တတ္သည္။ ေမေမျပန္လာ ေသာအခါမ်ားဆိုလွ်င္ ၀ါးခယ္မ ဘုရားႀကီးလမ္းထိပ္ (ကမ္းနားလမ္းႏွင့္ဆံုရာ) ေနရာေလာက္မွစ၍ ''တုိ႔ ေမေမျပန္လာဘီ၊ တုိ႔ေမေမ ျပန္လာဘီ'' ဟူ၍ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုေျမွာက္ယင္း လက္ခုတ္တီးၿပီး ၀မ္းသာ အားရ ေအာ္သြားသည္ ကုိ ကိုက္တေထာင္ ေလာက္ေ၀းေသာ က်မတို႔အိမ္က အတိုင္းသားၾကားေနရေပ သည္။

ရန္ကုန္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အတိုင္း သားေတြ သမီးေတြႏွင့္ ေမေမသည္ ေသာင္တင္ေနဆဲ ရက္ပိုင္း အတြင္း ေဖေဖ တေယာက္ထီး သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ အိမ္မွ ဘုရားႀကိးလမ္းတေလွ်ာက္ ေခါက္တံုေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနမည္ ကုိ ျမင္ေယာင္ေသာအခါ ရင္နင့္ရျပန္ပါသည္။

''ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေမေမရာ၊ ရန္ကုန္မွာဘဲ ရတဲ့အိမ္ငွားၿပီး ေနၾကပါစို႔၊ ေဖေဖ့ကိုလဲ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ လုိက္လာ ဘို႔ အေခၚလႊတ္လုိက္မယ္ေလ''

က်မ ၏ စိတ္ကူးကို ေမေမအားေျပာျပမိပါ၏။

''ေအးေပါ့... ဒါေပမင့္ ရန္ကုန္က လူေတြက သမီးအေဖအေၾကာင္း ဓါတ္မသိၾကေတာ့ သမီးေဖေဖအတြက္ အိမ္နီးခ်င္း ေတြကို ေမေမက အားနာလွတယ္...''

''ေနာက္ေတာ့ ၾကည့္လုပ္ရတာေပါ့ ေမေမရာ....''

သေဘာတူၾကၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ က်မသည္ အေခၚလႊတ္ဖို႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ေနရာရဘို႔စသည္မ်ားကို စီစဥ္ရ၏။ သြားေခၚေပးသူမွာ ၀ါးခယ္မသား စစ္ရဲတပ္ရင္းမွ ရဲေဘာ္ေလးတဦးျဖစ္ေသာ တေက်ာင္း ထည္းထြက္ ျဖစ္သည့္ ေမာင္ၾကင္ေအာင္ျဖစ္ပါ၏။

ထုိစဥ္က ေလယာဥ္ပ်ံ အသြားအလာမွာလည္း လြယ္ကူသည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ၾကင္ေအာင္ သည္ ေဖေဖ့ ကို ေခ်ာေမာစြာပင္ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေအာင္ ေခၚလာႏုိင္ခဲ့၏။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္သုိ႔အ ေရာက္တြင္မူ အဘ၏ ထူးခ်ားခ်က္ကေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အ ပ်က္မ်ားကို ဟာသ ေႏွာၿပီး ေျပာျပပါေတာ့၏။

''အဘျဖစ္ပံုကေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး မမယုရယ္၊ ေက်ာက္ေရစစ္ င႐ုတ္ဆံုႀကီးမပါရင္ မလုိက္ဘူး ဆုိလုိ႔ ဦးေႏွာက္ ကို ေခ်ာက္သြားတာဘဲ.... ေလယာဥ္ပ်ံကလဲ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျပန္မဲ့ ေလယာဥ္၊ အခ်ိန္ ကလဲ ကပ္ေနၿပီ၊ ေနရာကလဲမေပးႏုိင္၊ ေနရာမေပးႏုိင္ယင္လဲ မလိုက္ဘူးလားဆိုေန၊ စဥ္းစား ၾကည့္ေပေတာ့.... ေနာက္ဆံုးေတာ့ စြန္႔ၿပီး အတင္းတင္ရတဲ့ဘ၀ေရာက္တာဘဲ....''

က်မကေတာ့ ေမာင္ၾကင္ေအာင္ ညႊန္ျပေသာပစၥည္းမ်ားကုိ ၾကည့္ရင္း ျပံဳးရယ္မိပါသည္။ ေမာင္ၾကင္ေအာင္ ကိုသာ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရ၏။ ေက်ာက္ေရစစ္ဆိုသည္မွာ ႐ိုး ကုမၸဏီတိုက္တြင္ ေရာင္းသည့္ လက္တဖက္ ႏွင့္ သြန္ငဲ့၍ ရေသာ ခပ္ေသးေသးေရစစ္အိုး ေလးမ်ဳိး အေပါ့စားမဟုတ္ပါ၊ က်မ တို႔ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ တြင္ သံုးေလ့သံုးထရွိေသာသစ္သားေရစစ္အိမ္ ၏ ထိပ္အေပါက္တြင္တင္ထားၿပီး၊ နံရံ ေလးဘက္ သစ္သား ကာထားရသည့္ ေက်ာက္သားအစစ္ကိုထြင္းထားေသာ ေက်ာက္ေရစစ္ျဖစ္ရာ တေယာက္ထီးအား ႏွင့္မ၍ မရတတ္ေပ။ ဒန္အိုးႀကီးက အ၀ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္က်ယ္သည္။ င႐ုပ္ဆံု ႀကီး ကလည္း အ၀ တထြာ ႏွင့္ လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ရွိကာ ေဇာက္ တထြာေလာက္နက္ျခင္းက သူ၏အ ေထာင္း ခံခဲ့ ရေသာ သက္တန္းကို ေဖၚျပေနေလသလား ေအာက္ေမ့ရ၏။

''သမီး တို႔ အေမႀကီးလက္ထက္ကတည္းက ပစၥည္းေတြ သမီးတို႔ထက္ေတာင္ အသက္ႀကီးေသးတယ္...  ဒါကုိ ရဲေဘာ္ က မယူရဘူးတဲ့ေလ....''

ေဖေဖ့ေအာ္သံ သည္ ေလယာဥ္႐ံုးတခုလံုးကို ဖံုးသြားပါ၏။ 

က်မက ျပ႐ိုးျပစဥ္ သေကၤတျဖစ္ေသာ လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ သူသယ္ယူလာသည္ကို ေၾကနပ္ပါ ေၾကာင္း ေျပာျပ ရသည္။

က်မတို႔ငွားထားေသာ အိမ္ကေလးမွာ ၀ါးထရံကာ အိမ္ငယ္ေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း က်မတို႔ စိတ္ခ်မ္း သာသည္။ ေဖေဖသည္ လံုး၀နားမၾကားသူျဖစ္၍ သူ႔အသံ ကို ထိန္း၍မရ။ တုိးတိုးမေျပာ၊ ခုနစ္သံခ်ီႏွင့္ ဟစ္၍ ေျပာတတ္သည္။ ယခုအိမ္ရွင္မွာ ၀ါးခယ္မအဆက္အႏြယ္ထဲကျဖစ္သျဖင့္ ေဖေဖ့ဓါက္ကုိလည္း သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ့ ကို နားလည္မႈရွိသူျဖစ္သည္။ ကပ္ေနေသာအိမ္မရွိသျဖင့္ ေဖေဖ့ေအာ္သံကုိ လည္း အိမ္နီးနားခ်င္း ၾကားရမွာ ကို အားမနာရပါ။ ျခံေလးမွာ က်ယ္ပ်ံ႕၍ တာ၀ါလိန္းအတြင္းပိုင္းထဲမွာ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အိမ္ခ်င္းညပ္ေနေသာ အရပ္ထဲမွာလုိ စိတ္မ႐ႈတ္ရေတာ့ေပ။ ေဖေဖကလည္း ေျမလြတ္ကေလးတြင္ စိုက္ရ ပ်ဳိးရ ၍ ေၾကနပ္ေနပံုရသည္။ 

မၾကာခင္ သူ႔တြင္ေရာဂါတခုျဖစ္လာျပန္ေၾကာင္း သူေျပာျပသျဖင့္ သိရျပန္ပါ၏။ သူ႔ေရာဂါမွာ ေပါင္ရင္း ႏွင့္ ဆီးစပ္ တြင္ အႀကိတ္မွ အနာႀကီးတခုျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုပါသတည္း။ ေသြးအျမဲထြက္က်ေနသျဖင့္ ေသြးအား ယုတ္ေလ်ာ့ ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္း လကၡဏာျပေနသည္။ ခြဲစိတ္ကုသပါရာဂူဆရာ၀န္ႀကီး ေဒါက္တာႀကီးေပါ သို႔ ျပေသာအခါ ခြဲစိတ္ကုသရမည္ဆိုပါ၏။ ေရာဂါအေျခအေနက မေကာင္းလြန္းပါ၊ သို႔ျဖစ္ရာ ခြဲစိတ္စဥ္ တြင္ အသက္ရွင္မည္၊ မရွင္မည္ကုိ ႀကဳိတင္ေျပာမျပႏုိင္ပါေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ခြဲစိတ္ ကုသျခင္းမျပဳပါလွ်င္လည္း ကံအေၾကာင္းတရားကုိေတာ့ မေျပာလိုပါ။ ေရာဂါအေနျဖင့္ကေတာ့ ေနာက္ေျခာက္လ ထက္ပို၍ အသက္ရွည္ႏုိင္ဘြယ္အေၾကာင္း မျမင္ေတာ့ဟုဆိုပါသည္။

က်မတြင္ လူနာတေယာက္ကို ေဆး႐ံုတင္တိုင္း၊ ေငြေၾကးကုန္က်ျခင္း၊ ျပဳစုရျခင္းမ်ားအတြက္ မည္သို႔မွ် က်မ စိတ္မေမာ တတ္ေပ၊ မေမွ်ာ္လင့္ေသာအခ်ိန္တြင္ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥဆိုပါက တရားခံ၀င္လုပ္ရ သည္ ေခၚမလား၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရျခင္းေခၚမလား၊ ဤအျဖစ္မ်ဳိးကုိ လုပ္ရတတ္သည့္အ ခါ အလြန္ စိတ္ေမာမိ၏။ အျမဲလုိလိုလည္း လုပ္ရပါ၏။ ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္ေမာရသည္ကုိ ေနာက္တြင္ တင္ျပပါဦးမည္။

ခြဲစိတ္ကုသခံပါက ခြဲစိတ္ခန္းထဲတြင္ပင္ ေသခ်င္လည္းေသမည္၊ အခြဲမခံပါက ေနာက္ေျခာက္လတြင္ ေဖေဖ သည္ အသက္ရွင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ တခုခုကိုေတာ့ စြန္႔စား၍လုပ္ရေပမည္။

''ခြဲစိတ္တာ ေအာင္ျမင္ရင္ေတာ့ ေနာက္ေျခာက္ႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္ အသက္ရွင္ဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ္အာမခံ တယ္...''

 ေဒါက္တာႀကီးေပါသည္ ေျခာက္ႏွစ္ ေျခာက္ႏွစ္္ဆိုေသာ စကားလံုးကေလးကုိ သံုးသည္အခ်ိန္တြင္၊ လက္ေခ်ာင္းကေလး ေျခာက္ေခ်ာင္းေထာင္၍ျပယင္း အသက္႐ႈေပါက္ကေလးရသြားသည့္ အမူအယာ ကေလး ျဖင့္ ေျပာပါ၏။

က်မမွာ အေတာ္ေလးပင္ ေခါင္း႐ူတ္သြား၏။

က်မ တို႔ မိသားစုလုိပင္ တျခားမိသားစုတြင္လည္း အျဖစ္တူမ်ားရွိေလမည္လားမသိ။ တေယာက္ ေယာက္ ေနမေကာင္း၍ ကုသရတိုင္း တညအိပ္မည္သူ၊ သစ္သီးတလံုးေကၽြးမည့္သူ၊ ေငြတက်ပ္ေပး မည့္သူ၊ ဘာသူ၊ ညာသူ စသည္ျဖင့္ ပိစိေညႇာက္ကပ္ကေလး ကူညီမည့္သူ၊ တဖဲ့တေလကေလးမွပင္ မရွိတတ္ပါေသာ္လည္း လူနာ သည္ ကုသရင္းမွ အေၾကာင္းမညီညႊတ္သျဖင့္ ဖိတ္စင္သြားခဲ့ပါေသာ္၊ ထုိ လူနာကို ေစာင့္ေရွာက္ ေဆး႐ံုတင္သည့္ သူ၊ ျပဳစုသူအေပၚတြင္ တရားနည္းလမ္းအရ တရားခံအစစ္ျဖစ္ မည္ မျဖစ္မည္ကိုပင္ ထည့္မတြက္ေတာ့ ဘဲ တခ်ဳိးထဲ ႏွင့္ တရားခံအျဖစ္သုိ႔ သြတ္သြင္းခ်ီးျမႇင့္ေတာ္မူၾက ပါေတာ့သည္။

ထိုအျဖစ္မ်ဳိးကို က်မသည္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက (သို႔မဟုတ္) လူ႔ဘ၀ဇာတ္ခံု၏ ေရွ႕ ပိုင္းအျမင္ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းအညစ္အပတ္ဆိုသည္ကို ဘာမွန္းမသိရကတည္းကပင္ ၾကံဳခဲ့ရ၏။ တင္ျပရ မည္ဆိုလွ်င္ က်မ၏အကိုအလတ္ ဆံုးသြားစဥ္က တႀကိမ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအႀကိမ္မွာ ပထမအႀကိမ္ျဖစ္ ၿပီး၊ ဒုတိယအႀကိမ္မွာ က်မတို႔မိသားစု ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းလာစ ညီမအငယ္ဆံုး ႏုႏု လည္ပင္း ခြဲစိတ္ကု သ ခံရစဥ္က တႀကိမ္ျဖစ္သည္။ တညလံုးေမ့ေဆးမေျပမျခင္း လူနာအပါးတြင္ က်မတေယာက္ထီးေစာင့္ ေန၏။ ထုိေန႔ ေန႔လယ္ပုိင္းက လူနာကို ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွ ထုတ္လာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုထိ သတိမရ ေသးေပ။ ေသြးမ်ား ကလည္း ပတ္တီးကိုေပက်ံေနေပရာ ျမင္မေကာင္းေပ။

ေနာက္ေန႔ နံနက္မုိးလင္းလွ်င္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၀င္ခြင့္ေတာင္းၿပီး ၀င္လာႀကပါ၏။ သူတို႔၀င္လာ၍ အဖြား၏ ညီမျဖစ္သူ အဖြားေလး(ဦးႏု-မိခင္) မွာ ႏုႏုကို ျမင္လုိက္သည့္တၿပဳိင္နက္ ''အမေလး သမီးေလးေသပါဘီ သူ႔ဟာသူ ေနရင္ အေကာင္းသား၊ မိခင္ယု ဆတ္ေဆာ့လုိ႔၊ သမီးေလး ေသပါဘီ''ဟု ေအာ္၍ငိုပါေလ ေတာ့ သည္။

ေမေမသည္ ခ်က္ျခင္းပင္ သူ႔အေဒၚအား အျပင္သုိ႔ေခၚထုတ္သြားပါ၏။ ႏုႏုမွာ မေသေသးေၾကာင္း၊ ေမ့ ေဆးဆိုသည္မွာ ဒီလုိပင္ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း၊ လူနာေရွ႕တြင္ ေအာ္ဟစ္မငိုရေၾကာင္းကို အျပင္တြင္မနဲ ႀကီး ရွင္းျပ လိုက္ဘူးသည္။ က်မတုိ႔ဖြားေလးကို က်မတို႔က အမဟုေခၚသည္။ တအိမ္ထည္း တစီးပြား ထည္းေနလာခဲ့ၾက သျဖင့္ ဖြားေအအရင္းလိုပင္ ဖြားေအႏွင့္အတူ က်မတို႔ကို သူကျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာ ခဲ့သည္။

က်မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ''ငါ့ဘ၀ကုသိုလ္ကိုက သူမ်ားမလုပ္တာကုိ အမိုက္ခံၿပီးလုပ္လဲလုပ္ရေသး၊ လုပ္ သာလုပ္ရတယ္ တရားခံျဖစ္ရမဲ့ ကုသိုလ္ကံပါတယ္ထင္ပါရဲ႕''ဟူ၍ စိတ္ေျဖရပါသည္။ အသက္ႀကီးႀကီး လာသည္ႏွင့္အမွ် ေတြ႕ေတြ႕လာသည္ကေတာ့ က်မလိုပင္ လုပ္ပင္ လုပ္ၾကရပါေသာ္လည္း တရားခံ ျဖစ္ၾကရေသာ သူမ်ားကုိျမင္ရေသာအခါ စာနာစိတ္ျဖင့္ သနားမိ၏။ လုပ္ပံုလုပ္နည္း၊ လုပ္ဟန္ကဘဲ မွားေလ ၍ ငါဘဲတရားခံျပန္ျဖစ္ရေလသလားဟု တခါတရံ ကုိယ့္ကုိကိုယ္ဆန္းစစ္မိ၏။ 

အေၾကာင္းမ်ား သည္ တခါတရံမလုပ္ဘဲေန၍ ျဖစ္ေသာအေၾကာင္းမ်ားမဟုတ္။ မလုပ္၍မျဖစ္၊ ငါသာ လူစြမ္းေကာင္း ႀကီးကြလုိ႔ ရင္ေကာ့ျပစားခ်င္လြန္းလို႔ စြန္႔စားခ်င္လြန္း၍ သူရဲေကာင္းႀကီး လုပ္ခ်င္လြန္း၍ လုပ္ရသည္ မဟုတ္။ အေျခအေနက ဖန္တီးလာေသာအခါ လုပ္ရျပန္သည္သာျဖစ္ပါ၏။ ယခု ေဖေဖ့လုိ ကိစၥမ်ဳိးတြင္ အဆံုးအျဖတ္ေပးရန္ အေတာ္ခက္၏။ ဒုတိယဘ၀၊ တတိယဘ၀တို႔တြင္သာ အက်ဳိးေပး တတ္သည္ဆုိ ေသာ ဟိုတဘ၀က လုပ္ခဲ့တဲ့ကံသည္ ဘာကံျဖစ္မည္ေတာ့မသိ။ အျမဲတန္း အၾကပ္အတည္း သို႔ ေရာက္ေရာက္သြား၏။

*********

ေဗဒင္ပညာ ကို အနည္းအက်ဥ္းလိုက္စားထားသူျဖစ္သည့္အတို္င္း၊ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္လြန္း၍လာေသာ အခါ ''ငါက ကုမ္လပ္ေပကိုး၊ ကုမ္လပ္ရဲ႕ ပင္ကုိယ္သဘာ၀ ကုိ က ေရထမ္းသမားသဘာ၀၊ ႐ုပ္ပံုအားျဖင့္ တင္ျပထား ပံုကုိကလဲ ေရအိုးေလးကုိ ပုခံုးေပၚထမ္းၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ေရသြန္ခ်ျပေနတဲ့႐ုပ္ပံု၊ က်ဳိးပန္းသမွ်  ပင္ပန္း သမွ် သဲထဲေရသြန္သလို ျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ''ဟု ကိုယ့္ထြက္ေပါက္ိုယ့္ဟာကိုရွာၿပီး စိတ္ေျဖရ၏။ ''ဒါေပမင့္ ငါလုပ္တာ တရားတယ္မဟုတ္လား၊ ဒီအလုပ္မွာ ငါ့ကိုယ္က်ဳိး ငါ့အျမတ္ထြက္ဖို႔ သူမ်ားကို ဒုကၡ ေပးတာရယ္ လုိ႔ တခုမွ မပါပါဘူး၊ ဘယ္သူက စြတ္စြဲစြဲ အျပစ္တင္တင္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ငါ့ဟာ ငါရွင္းေန တဲ့ အတြက္ သတၱိရွိရမယ္ေလ''ဟူ၍ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္ အားေပးရ၏။

သုိ႔ေသာ္ ေမေမက မွတ္ခ်က္ခ်ပါသည္။ ေဆြစုမ်ဳိးစုမ်ားတဲ့ လူအုပ္ဟာ ဒီလိုဘဲ သမီးအေ၀ဖန္ခံရတာခ်ည္းဘဲ တကယ္ေသြးစပ္ၾကစုိ့ဆို သူတို႔ကေဆြမ်ဳိးေလာက္ေတာ္တာပါ၊ သမီးမွာက အေဖအရင္းေခါက္ ေခါက္ အေဖကို ဘယ္သူ က သတ္မတဲ့လဲ၊ တုိ႔မ်ား ဒီလုိလက္ပိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူေသသြားၿပီး ဆိုၾကပါစို႔၊ သမီးမွာ ဥာဥ္ကေလး တခုရွိတယ္၊ အတိတ္က လုပ္ခဲ့ၿပီး ဒါကိုလဲ ေနာင္တျဖစ္တတ္ပါဘိသနဲ႔၊ ေတာ္ ၾကာ ငါမကုမိလို႔ ငါ့အေဖ ေသရေလျခင္း လို႔ ျဖစ္အံုးမယ္၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ၊ ကံ,ကံ၏အေၾကာင္း တရားဆိုတာရွိပါတယ္၊ ေသခ်င္မွလဲ ေသမွာပါ မေတာ္တဆ ေသသြားၿပီဆိုၾကပါစို႔၊ သမီးကို တရားခံလုိ႔ ဘယ္သူက စြတ္စြဲမွာလဲ၊ အျပစ္ရွာၿပီး စြတ္စြဲတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြက သမီးရဲ႕ေဖေဖ့ေ၀ဒနာကို တညတေလ လာၾကည့္ဘူးပါသလား၊ အၾကပ္အတည္း ေရာက္ေန ဒါကေလးကို အသက္႐ွဴေပါက္ကေလး ရေအာင္ အားေပးကူညီခဲ့ဘူးပါသလား၊ ကိုယ့္ကိစၥ အတြက္ ကိုယ္ဟာကိုယ္လံုးပမ္းယင္းကူသြား ဒါက ေလးေတြရွိေလမလားေတာ့ မသိပါဘူးကြယ္။

ေတာ္ပါေသး၏။ က်မဆံုးျဖတ္ခ်က္၏ေနာက္တြင္ ေမေမတေယာက္လံုးရွိေနေပေသးသည္။ က်မသည္ တခါတရံ ကိုယ့္ကို္ကိုယ္ အယံုအၾကည္ရွိခ်င္မွ ရွိတတ္ေသာ ေျပာ့ညံ့ခ်က္အကြက္ကေလးရွိတတ္၏။ ေမေမ သာ ေနာက္ပိုင္းက ရပ္မေပးလုိက္လွ်င္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္မည့္ မိန္းခေလးတေယာက္ မဟုတ္ပါေပ။

ကဲ... ေဖေဖ့ကုိ ခြဲစိတ္ကုသေတာ့မည္ဟူ၍ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ထုိဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ က်မတို႔သားအမိႏွစ္ ေယာက္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္၏။ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ ေဖၚဖုိ႔ က လိုေသး၏။

''ရွင့္အနာကို ခြဲစိတ္ကုသဘို႔ ေဒါက္တာႀကီးေပါက ေျပာတယ္၊ မယုက အားလံုးစီစဥ္လာခဲ့ၿပီ'' ေမေမက လက္ဟန္ ေျခဟန္ႏွင့္ေရာ စာေရး၍ေရာ ေျပာျပလိုက္၏။

''ဟင့္အင္း ငါ့အနာကို ခြဲမကု နဲ႔ ေတာ္ၾကာေပ်ာက္သြားမွာ....''

ေဖေဖ သည္ ခြဲစိတ္ကုသနည္းျဖင့္ ကုသခံရမည္ကုိ အေၾကာက္အကန္ပင္ ညင္းလုိက္၏။

''အခုေတာင္ အနာက အနံ႔ထြက္ေနဘီ၊ သမီးတုိ႔ အခန္းဘက္ကေတာင္ အန႔ံရတယ္၊ ခြဲစိတ္ကုလုိက္ရ ရင္ ခဏကေလး နဲ႔ ေပ်ာက္သြားမွာပါ၊ အခုခံလာရဒါ ဘယ္ေလာက္ၾကာဘီလဲ၊ ခုေခတ္ေဆးေတြကလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ေဒါက္တာႀကီးေပါ ကိုယ္တိုင္ခြဲ မွာ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔....''

ေမေမ က စာေရးျပရျပန္သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခြဲသည္ျဖစ္ေစ၊ မခြဲသည္ျဖစ္ေစ၊ အနာကို ေဒါက္တာက ၾကည့္လုိ၍ ေဆး႐ံုခဏတက္ ၿပီး ျပပါရန္ အေနမ်ဳိး ႏွင့္ ေခ်ာ့ေမာ့၍ ေဆး႐ံုတင္ရ၏။

က်မသည္ ညေနတုိင္း ႐ံုးဆင္းခ်ိန္တြင္ ႐ံုးမွ အိမ္သို႔အျပန္ ေဆး႐ံုႀကီးထဲသို႔၀င္ၿပီး ေဖေဖ့ကို ၾကည့္ရ သည္။ ဆရာ၀န္ ကေတာ့ ခြဲရမည္ဟု အတိအက်ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ေသြးအားအလြန္နည္းေန၍ ေသြးသြင္း ဘို႔လိုေၾကာင္း လည္း ေျပာျပပါသည္။ ထုိစဥ္က ေငြတန္ဘိုးျဖင့္ ေသြးတပုလင္း သံုးဆယ့္ငါး က်ပ္ျဖစ္သည္။ က်မ သည္ တညေနတြင္ ''ခြဲစိတ္ကုသဘို႔ အားလံုးအဆင့္သင့္ျဖစ္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေသြး ဘိုးေငြ သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ ကိုလည္း ေပးၿပီးေၾကာင္း၊ ေသြးအားေကာင္းေနလွ်င္ ခြဲစိတ္ကုသခံရျခငး္မွာ ေၾကာက္စရာ မရွိေၾကာင္း''ကို စာတိုစာရွည္ေရးျပရ၏။ စာကိုဖတ္ၿပီး၍ ဆံုးလွ်င္...။

''အမေလး ေသြးတပုလင္းကို သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့လား''ဟု ေအာ္လိုက္ပါ၏။ ေဖေဖ့ေအာ္သံေၾကာင့္ ေဘးကုတင္ က လူနာမ်ားႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ က်မတို႔ိသားအဖ ကို ၀ုိင္း၀န္းၾကည့္ၾက၏။

''ေအး... ပိုက္ဆံ သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ကုိ ႏွေျမာလုိ႔ အခြဲခံဒါလို႔ ေဒါက္တာကို ေျပာလုိက္...''

က်မသည္ တဖက္ကိုလွည့္၍ ျပံဳးမိသည္။

ေဖေဖ့ကို ေအာင္ျမင္စြာ ခြဲစိတ္၍ၿပီးေပၿပီ။ အသက္ႏွင့္တကြ ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္မူ ေဒါက္တာႀကီးေပါ ေရာ က်မတို႔ပါ ဟင္း-ခ်မိၾက၏။

ေနာက္တပတ္ ေဆး႐ံုႀကီးေလွခါးထစ္မ်ားမွ အတက္တြင္ ေဒါက္တာႀကီးေပါက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာကာ က်မကို ဆီးႀကဳိ၏။ သူ႔အနားတြင္ သူနာျပဳဆရာမေလးမ်ားႏွင့္ ေဖေဖ၏ငယ္တပည့္ျဖစ္ခဲ့ သူ ေဆး႐ံုႀကီး၏စတီး၀ပ္ျဖစ္သူ ဦးေစာေမာင္ ရပ္ေနသည္။ ဦးေစာေမာင္မွာ ၀ါးခယ္မမွာ ပညာသင္စဥ္ က ေဖေဖ႔ တပည့္ရင္းတေယာက္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ပစၥည္းထိန္းျဖစ္သည္။ ၀ါးခယ္မက လူနာ ဟူသမွ် ေဆး႐ံုတက္ လွ်င္ အယုတ္အလတ္ အျမတ္မေရြး သူကူညီ၏။

ေဖေဖ့ကုတင္ ကုိ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ေဖေဖ့ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ က်မထိတ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ လည္း စိတ္မေလးမိပါ။ အေၾကာင္းမွာ ဆရာ၀န္က ရယ္ေမာၿပီး အားလံုးမ်က္ႏွာမ်ားက ၿပံဳးေနၾကသည္ မဟုတ္ ပါလား။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ တခုခုကေတာ့ တခုခုဘဲ။ ေလးေလးတခုခုေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ။ ေပါ့ေပါ့ တခုခုသာ ျဖစ္စရာ ရွိ၏။

''ေရာ့ေဟ့ မခင္ယု.... မင္းအေဖရဲ႕ကဗ်ာ၊ ကဗ်ာဆရာႀကီးမွန္း ခုမွတို႔သိတယ္.... ေဆး႐ံုက ဆင္းခ်င္လို႔ တဲ့၊ လက္မွတ္ ထိုးၿပီး သူ႔ဖာသာသူ ဆင္းသြားေလရဲ႕... တို႔မ်ားနဲ႔ ေဆး႐ံုႀကီးကုိ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးၿပီး ဆရာမေလးေတြ ကို ေပးသြားေလရဲ႕... ဖတ္ၾကည့္စမ္း...''

ေဒါက္တာႀကီးေပါသည္ ရယ္ေမာရင္း က်မသို႔စာရြက္တရြက္ကုိ လွမ္းေပးလုိက္ပါ၏။ ဆရာမေလးေတြ မွာ ပါးစပ္ကို လက္ကိုင္ပု၀ါႏွင့္ပိတ္ခါ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္ေမာေနၾကသည္။ စာရြက္ကုိယူၿပီး ဖတ္လိုက္ေသာအခါ သူတို႔ႏွင့္ေရာၿပီး ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ရယ္မိပါသည္။

ေဖေဖ့ကဗ်ာကား....

    ''ေယာက်္ားအတိက၊

      ေအာက္နားၾကည့္လုိက္ေတာ့၊

      မရွိ ျဖစ္ရေလေတာ့သတည္း....''

ဟူသတတ္။

ဘယ့္ေလာက္မ်ား ေျပာင္ေျမာက္လုိက္ပါသလဲ၊ သာယာေျပျပစ္လုိက္ပါသလဲ၊ ပြင့္လင္းလိုက္ပါသလဲ၊ ကာရန္နေဘ တို႔ ၏ ညီညြတ္မႈရွိလိုက္ပါသလဲ၊ ဘာေတြ ဘာသလဲကုိ ခ်ီးက်ဴးဘို႔ အခ်ိန္ပင္မရေတာ့ပါ၊ က်မ ေခါင္းမေဖၚရဲေသးပါ။

''အင္မတန္ စိတ္ေဆာင္တဲ့ဦးႀကီး.... သူမ်ားေတြသာဆိုယင္ ဒါေလာက္ခြဲစိတ္တဲ့ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္ယင္ ဒါေလာက္ရက္နဲ႔ အိပ္ယာကေတာင္ မထႏုိင္ၾကေသးဘူး။ မင့္ေဖေဖကေတာ့ ေဒါင္ေဒါင္ေျပးေနတာဘဲ..  တခုခု ျဖစ္ယင္သာ ျပန္လာေျပာေပေတာ့ မခင္ယု.... ခုေတာ့ အိုေကဘဲ၊ သူမ်ားေတြေတာ့ ေျခာက္လ ၾကာယင္ ျပန္လာျပၾကရတယ္... အနာက ကင္ဆာသေဘာဆန္ဆန္ အနာကြဲ႕....''

ေဒါက္တာႀကီးေပါ က ရွင္းလင္းေျပာျပ၏။

က်မႏွင့္ ဦးေလးဦးေစာေမာင္မွာ ေဒါက္တာႏွင့္ဆရာမေလးမ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေဆး႐ံုေပၚမွဆင္းလာ ၾကပါသည္။ ဆီးသြားႏုိင္ရန္အတြက္ အနာအေပါက္တြင္ ပိုက္တခုတတ္ေပးလိုက္သည္ကလြဲ၍ ေဖေဖ့ တြင္ ေယာက်္ားပိုင္ သီးသန႔္ပစၥည္းမရွိေတာ့ေပ။

ေဒါက္တာႀကီးေပါ ခြဲစိတ္စဥ္က ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ေလာက္မွာပင္ ရွိေသးသည္။ ေဖေဖသည္ ထုိေရာဂါႏွင့္ပက္ သက္ၿပီး ေဒါက္တာႀကီးေပါထံ သို႔ ျပန္လည္၍ မသြားရေတာ့ေပ။

******

သာသနာေတာ္သကၠရာဇ္ ၂၅၀၀ ျပည့္ႏွစ္ႏွင့္ အသက္ ၆၆

သာသနာေတာ္ သကၠရာဇ္ ၂၅၀၀ ျပည့္ေသာႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ားအတြက္ ကုသိုလ္လည္း အလြန္ရ၍ ကသိကေအာက္လည္း ႏုိင္ေသာႏွစ္ဟူ၍ ဆိုရေပမည္။

ကမာၻေအး လိႈဏ္ဂူေတာ္တြင္ ရွင္သာမေဏ ၂၅၀၀ ရွင္ျပဳပြဲဆင္ႏြဲသည္သာမက ဗုဒၶ၏သာသနာစည္ပင္ ထြန္းေတာက္ေနေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ျပည့္ေသာ အထိမ္းအမွတ္ပြဲကုိပါ အထူးတလည္က်င္းပမည္ ျဖစ္ရကား နယ္ကလာေသာသူမ်ားျဖင့္ ရန္ကုန္ရွိ အိမ္တုိင္း၊ အခန္းတုိင္းတြင္ အိမ္ရွင္ေရာ၊ ဧည့္သည္ ေရာ နပမ္းလံုးေနၾကရသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ဆိုသည္ကလည္း အေရာင္းအ၀ယ္ ဗဟိုက်မႈ၊ အုပ္စိုးသူမ်ား၏ အာဏာစက္ ထုတ္လုပ္ရာ ေနရာျဖစ္သည္ကလြဲၿပီး ေနေရးထုိင္ေရးတြင္ အိမ္ခန္းေလးေတြက အပိုအ လိုမရွိ၊ မိမိအိမ္သားႏွင့္ မိမိ အတိအက်လိုျဖစ္ေန၍ ျမန္မာ့လူေနမႈစနစ္၏ အဓိကျဖစ္ေသာ ျမန္မာ့ေစတ နာ ဘယ္လုိပင္ရွိသည္ဆိုေစကာမူ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ နယ္မွာလို ေျပလည္စြာေနႏုိင္ေအာင္ ေနရာ ထုိင္ခင္း စီစဥ္ ေပးဘို႔အတြက္ မလြယ္ပါ၊ ရန္ကုန္အိမ္ရွင္မ်ားသည္ ဧည့္သည္မ်ား ကသိကေအာက္ျဖစ္ ေနရသည္ ကုိၾကည္႕ၿပီး အေတာ္မ်က္ႏွာပူစရာျဖစ္ခဲ့ရ၏။

ထုိအခ်ိန္တြင္ အစိုးရ၏တုိက္ခန္းျဖစ္ေသာ ဆူးေလဘုရားလမ္းရွိ တုိက္ခန္းတခန္းတြင္ပင္ က်မတို႔မိ သားစု ေနထုိင္လ်က္ရွိေသး၏။ ျခံႏွင့္ ၀င္းႏွင့္မဟုတ္ေသာ္လည္း တိုက္ခန္းမွာ အနံ၂၅ေပ၊ အလ်ားေပ ၅၀ ေလာက္ရွိ သျဖင့္ ဧည့္သည္မ်ားလာလွ်င္ ၂၅ေပ၊ ေပ၂၀ေလာက္ရွိေသာ ဧည့္ခန္းတခုလံုးတြင္ ေလး ငါး ရွစ္ေယာက္ ေလာက္ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ တန္းစီအိပ္ပါက အိပ္ႏုိင္ေလာက္ေပသည္။

ဧည့္သည္ ႏွင့္ပက္သက္၍ အေၾကာင္းတခု ေပၚလာပါသည္၊ ပြဲေတာ္ရက္မတိုင္ခင္ သံုးေလးရက္တြင္ က်မ ႐ံုးမွ အျပန္ အိမ္ေဖၚခေလးမေလး မေအးသင္က ဆီးႀကဳိ၍ေျပာ၏။

''ဘဘႀကီးရယ္ေလ.... ၀ါးခယ္မကို အခုညေနသေဘၤာနဲ႔လိုက္သြားဘီ၊ သေဘၤာထြက္ခ်ိန္ေရာက္မွ နင့္မမကုိ ေျပာတဲ့၊ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ လုိက္တားေနမွာ စိုးလုိ႔တဲ့....''

''တားလဲမတားပါဘူး.... ဘာကိစၥသြားလဲမသိ....''

''မသိဘူး မမယု ရဲ႕ ႏွစ္ရက္ဘဲၾကာမယ္လို႔ဆိုတယ္''

''ေအးေအး ေဖေဖျပန္လာမဲ့ရက္ၾကယင္သာ ဦးစံေငြကို ႀကဳိခုိင္းဖို႔မေမ့ၾကနဲ႔''

ဦးစံေငြ သည္ အိမ္တြင္ ေမာ္ေတာ္ယဥ္ေမာင္းေပးေနသူျဖစ္သည္။

က်မက ဒါေလာက္ဘဲေျပာႏုိင္ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်မတြင္ တတ္ႏုိင္သမွ်ကေလးႏွင့္ ခ်စ္ခ်ဳပ္စုၿပီး ၀ယ္ ထားသည့္ ကားေလး ရွိေနေပေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ ေဖေဖခ်ိန္းဆိုထားေသာေန႔တြင္ ကားႏွင့္သြားႀကဳိရမည့္ ဒ႐ိုက္ဘာဦးစံေငြပင္ သူ႔ေနအိမ္မွ က်မတို႔တိုက္သုိ႔ မေရာက္ခင္ မနက္အေစာ ႀကီး ေဖေဖႏွင့္ က်မတို႔ဘႀကီး (ေဖေဖ့အကုိ၀မ္းကြဲ) ဦးဘိုးဥာဏ္ႏွင့္ ဇနီး ေဒၚဖြားခင္တိို႔ ပါလာၾကသည္။ သူတို႔သည္ ၀ါးခယ္မ တဘက္ကမ္း ေသာ္ကရြာဘက္္တြင္ ေနထုိင္ၾကၿပီး လႊေထာင္လုပ္ေနသူမ်ားျဖစ္ ၾက၏။ ဘုရားခန္းအပါအ၀င္ ဧည့္ခန္းတြင္ ေနရာခ်ထားၿပီး ေကာ္ဖီႏွင့္ မံု႕မ်ားပင္ ေကၽြးၿပီးျဖစ္သည္။

က်မလည္း မီးဖုိခန္းဘက္မွ မ်က္ႏွာသစ္ျပဳၿပီး ဘုရားခန္းဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့၏။ ဘုရားခန္းဟုသာ ဆုိ ရသည္ သီးသန္႔အခန္းမဟုတ္ပါ။ ဧည့္ခန္းေခၚ တိုက္၏ေရွ႕ဘက္ပိုင္းအခန္း သံမံတလင္းႏွင့္တဆက္ တည္း ပါတည္း။ ဘုရားရွိခိုးၿပီး အဘတုိ႔ႏွင့္ စကားေျပာရ၏။

''အဘဦးဘိုးဥာဏ္ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ က်မျဖင့္ ေဖေဖသြားတာလဲ မသိဘူး၊ အဘတို႔ဆီသြားတာလဲ မသိဘူး၊ ႐ံုးကျပန္လာမွ ခေလးမေလးေတြ ဆီးေျပာလုိ႔သိတာ''

အဘဦးဘိုးဥာဏ္သည္ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီးကုိ အားရပါးရဖြာေန၏။ သူသည္ ေဖေဖ့လို ခပ္၀၀ ပင္ျဖစ္သည္။ ေဖေဖ့လိုေတာ့ အသားမျဖဴ အသားမဲ၏။ သို႔ေသာ္ စကားေျပာလွ်င္ ေမာသံပါေနသည္။

''တို႔လဲ ဘာမွန္းမသိပါဘူး၊ ဒီသာသနာ ၂၅၀၀ ျပည့္ပြဲကို လာခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ၊ တေန႔ကညေန ေတာ့ ေမာင္ဘ ျဗံဳးကနဲ ေပါက္လာတယ္ သူကဘာေျပလဲဆိုေတာ့ ကိုဘိုးဥာဏ္ တဲ့ အကိုဟာ (ဦးႏု၏ အေဖ ဦးစံထြန္းကို ေျပာသည္) အသက္ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မွာ ေသတယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ား ကို တြက္ၾကည့္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒီႏွစ္ေျခာက္ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ႏွစ္တဲ့၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားလဲေသလိမ့္ မည့္တဲ့....''

''ေဟာေတာ့'' က်မမွာ ေဖေဖက စြတ္စြတ္ရြတ္ရြတ္သြားေျပာျခင္းအတြက္ စိတ္ပ်က္အံ့ၾသမိပါသည္။

''မေသခင္ ကုသုိလ္ရေအာင္ ရန္ကုန္က ဘုရားေတြ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ပို႔မယ္၊ စံုေအာင္လုိက္ဖူးေပေတာ့ ဆိုလို႔ ငါနဲ႔ ဖြားခင္လဲ လုိက္လာတာဘဲ''

က်မရယ္မိပါေတာ့သည္။ ဖြားေလးျဖစ္သူ ေဒၚဖြားခင္မွာ ျဖဴျဖဴပုပုႏွင့္ ခ်စ္စရာေလးျဖစ္၏။ စကားအလြန္ နည္းၿပီး အၿမဲၿပဳံးေနကာ ခ်စ္စရာေကာင္းေပသည္။

''ေဖေဖကေတာ့ နားမၾကားတာကလြဲလို႔ အလြန္မာတာဘဲ၊ တခုေတာင္းပန္ပါရေစ ဘဘ... သူေျပာတာ ေတြကို စိတ္မထိခိုက္လုိက္ပါနဲ႔၊ ဘဘ ဦးစံထြန္းက ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္လို႔ ဆံုးတာနဲ႔ ဘဘ ဦးဘိုးဥာဏ္လဲ ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေရာက္ရင္ ဆံုးရမယ္ဆိုတာ...'' ေျပာယင္း ေဖေဖ့ဦးေႏွာက္ သည္ ဘာေတြအေျခခံထားတြက္ခ်က္ၿပီး ဘယ္လုိဆံုးျဖတ္လုိက္မွန္းမသိ၊ အဖိုးႀကီးလင္မယား အိုးနင္း ခြက္နင္း ျဖစ္လာၾကပံုကို ၾကည့္ၿပီး အူထဲက အလိပ္အလိပ္ထလာသည္ကုိ ထိန္းယင္း ေတာင္းပန္ရျပန္ ပါသည္။

''ကေမာက္ကမေတြ ေရွာက္ေျပာေနတာ ဘဘ၊ ေဖေဖ ေျပာတာေတြ စိတ္ထဲမွာ စြဲမေနနဲ႔ေနာ္...''

''အမေလး မစြဲပါဘူးဟယ္၊ သူ႔အတြက္သာ စိုးရိမ္တာပါ၊ ဒီလိုလမ္းသလားေနရင္ေတာ့ျဖင့္ ဒုကၡပါဘဲ''

''က်မတို႔ေတာ့ ေဖေဖ့ကုိ မထိန္းႏုိင္ဘူး၊ ဒီအိမ္မွာေတာ့ ဘဘတုိ႔ေပ်ာ္သလိုေန ေတာအိမ္လိုေတာ့ မက်ယ္၀န္းဘူး၊ ဘဘတုိ႔သြားခ်င္တာရွိလဲ ဦးစံေငြဆိုတာ ကားေမာင္းတဲ့လူ ေရာက္လာလိမ့္္မယ္၊ သြား ခ်င္ရာ သြားၾက၊ က်မကိုလဲ ရံုးမွာလာႀကဳိဘို႔ မလိုေတာ့ဘူး၊ ေနရတာေတာ့ သံမံတလင္းမုိ႔ အားနာပါ ရဲ႕...''

''အမေလး... တို႔အတြက္ ဘာမွမလိုပါဘူး၊ တုိ႔ေနတတ္ပါတယ္၊ နင့္႐ံုးသာ နင္ေအးေအးသြား'' အဘ ဦးဘိုးဥာဏ္ သည္ က်မတို႔ စိတ္ေအးသြားေအာင္ ေျပာရွာပါ၏။

က်မသည္ အိမ္ကုိမွာစရာရွိတာမွာၿပီး ႐ံုးသို႔ထြက္သြားပါသည္။ ႐ံုးေရာက္ေတာ့လည္း ဦးစံေငြကို ျပန္မွာ လုိက္၏။

''ဦးစံေငြ ဘဘႀကီး ဦးဘိုးဥာဏ္တုိ႔ သြားခ်င္စရာရွိတာ အကုန္လုိက္ပို႔ လိုက္ေနာ္၊ မယုကိုလဲ လာမႀကဳိနဲ႔ ေတာ့ မယုျဖစ္သလိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အကိုႀကီးကိုလဲ ေျပာလုိက္ပူမေနၾကနဲ႔ေတာ့...''

က်မက ဦးစံေငြကို ကားႏွင့္ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။ က်မ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မွာမမွန္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနာက္ က် တတ္ ပါသည္။

ကမာၻေအးပြဲေတာ္မွာ စရက္ျဖစ္၍ လူစည္ကားစျဖစ္ပါသည္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း ငါးနာရီ ေလာက္ကပင္ ကမာၻေအးသို႔ ထြက္ခြာသြားၾက၍ ႐ံုးခန္းတြင္ က်မအားလပ္သြားပါသည္။

က်မလည္း အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ေနဆဲ က်မ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္ သမီး မိ၊ ဦးစံေငြတို႔ ကားႏွင့္ေပါက္လာ ၾကသည္။

''ဟင္... ဘယ့္နွယ္လဲ က်မကုိ လာမႀကဳိနဲ႔လုိ႔ ဆိုတာ ဦးစံေငြလာႀကဳိတယ္၊ မယုျဖစ္သလိုျပန္လာမွာေပါ့၊ အဘ ဦးဘိုးဥာဏ္တုိ႔ ဘယ္ထားခဲ့သလဲ''

ဦးစံေငြက ဘာမွမေျဖဆိုခင္ အကိုႀကီးက စတင္၍ ''ကဲ.... အလုပ္ၿပီးရင္ ေအးေအးေဆးေဆးသာ ကား ေပၚတက္၊ တုိ႔မ်ား ကမာၻေအးဘက္ကုိ ေျဖးေျဖးတပတ္ေမာင္းႀကည့္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဘခမည္းေတာ္ ဘုရားႀကီး က ဦးစံေငြ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႕ေတာင္ မေတြ႕ဘူးတဲ့၊ ဘႀကီး ဦးဘိုးဥာဏ္တို႔လဲ မရွိ ဘူး၊ ခုထိလဲ ျပန္မလာၾကေသးဘူးခင္ဗ် ''

အကိုႀကီးေျပာသည့္အတုိင္း က်မသည္ ကားေပၚတက္လုိက္ခဲ့ရသည္၊ အဘ ဦးဘုိးဥာဏ္တုိ႔အတြက္ စိတ္ တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနပါသည္။ ကမာၻေအးေရာက္လွ်င္ ကားကို ၀ိသာခါတန္ေဆာင္နားတြင္ ရပ္ခဲ့ၾက ၏။ ၇-နာရီေလာက္တြင္ ျပန္ဆံုမည္ဟု ခ်ိန္းကာ ဦးစံေငြအား ပြဲခင္းကို ၾကည့္ရန္ လႊတ္လိုက္ပါသည္။

က်မတုိ႔ သားအဖသံုးေယာက္သည္လည္း ေစတီေတာ္ဘက္သုိ႔ သြားေရာက္ဖူးေျမႇာ္ၾက၏။ စိတ္ေအး လက္ေအးပင္ သိမ္ဘက္၊ ကန္ဘက္မ်ားကို ေလွ်ာက္ၾက၏။ လႈိဏ္ဂူႀကီး ျပင္ဆင္ထားသည္ကိုလည္း အေ၀းမွ ၾကည့္ၾကရင္း မိုးခ်ဳပ္စ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္တြင္ ၀ိသာခါဇရပ္ဘက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာၾက သည္၊ ဇရပ္ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း သစ္ပင္တပင္နားအေရာက္တြင္မူ မိ က ထ၍ေအာ္ပါသည္။

( ဒုတိယပိုင္းဆက္ရန္) 

Monday, January 24, 2011

[ ေရႊဇင္ဦးဘေလာ့ဂ္မွကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]