#ေဖေဖ ( အပိုင္း -၅)

#ေဖေဖ

( အပိုင္း -၅)

#ခင္ႏွင္းယု

''ကဲ... ကဲ... ဘာျဖစ္မွန္းမသိတာကို ဒီလိုလုပ္ေနလုိ႔မျဖစ္ဘူး...''ဟုဆိုကာ သူ႔ကားႏွင့္ပင္ တုိက္႐ိုက္ ရန္ကုန္သို႔ ေခၚယူလာ၍ ေဒါက္တာေဒၚျမျမေအး၏ျမရတနာေဆးတိုက္တြင္ ျပရေတာ့သည္၊ ေဒၚျမျမ ေအးက ေဆးထိုးေပးခါ လူးရန္ေဆးႏွင့္ မီးကင္ဖို႔ (အင္ဖရာမီးခြက္)ပါ တခါထည္းေပးလုိက္ပါသည္။

ထိုအခါမွစ၍ က်မသည္ ေမွာ္ဘီအိမ္တြင္ အကိုႀကီးကို ထမင္းခ်က္ေကၽြးဖို႔ ထမင္းခ်က္တေယာက္ႏွင့္ သာ ထားရေတာ့သည္၊ က်မကေတာ့ လုိက္မသြားႏိုင္ေတာ့ေပ။

သို႔ေသာ္... က်မ၌ ၀ိပါက၀ဋ္သည္ ႀကီး၏။ ေျခေထာက္ေကာင္းလာသည့္တၿပဳိင္နက္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၅ႏွစ္ လံုးလံုး သမီးႀကီးမိ ငယ္ကတည္းကေနလာေသာ မေအးသင္ သည္ အိမ္မွထြက္သြား၏။ ေဖေဖ့ကိုျပဳစု ေသာ မလႈိင္သည္ ခြင့္ႏွင့္ က်ံဳကဒိုးသို႔ျပန္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်မသည္ ေျခေထာက္ေကာင္းကတည္းက ေဖေဖ့ကို ခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေနရေတာ့သည္။ သမီးကိုမူ ေဆးသိပၸံ အမွတ္(၂)တြင္ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ပို႔ ထားလုိက္၏။

သားအဖကား စကားမေျပာပါ။

''ငါ့ကိုေလ သူက အခုစကားမေျပာေတာ့ဘူး'' ေဆြမ်ဳိးလာသမွ်ကိုတိုင္၏။

က်မကေတာ့ မနက္ေျခာက္နာရီ ထံုးစံအတိုင္း ထမင္းၾကမ္းေက်ာ္ႏွင့္ ေကာ္ဖီကို သူ႔အိပ္ခန္းသို႔သြားပို႔ ၏။ ဘုရားေဆာင္ ေဖေဖဆြမ္းကပ္ရန္ ဆြမ္းျပင္ေပး၏။ ေစ်းသြားထမင္းခ်က္ အခ်ိန္မွန္မွန္ေတာ့ သူ႔ အိပ္ခန္းသုိ႔ ထမင္းႏွင့္အစားအစာပို႔ေပးပါသည္၊ က်န္တာေတာ့ ဘာလုပ္ေနေန မေျပာပါ။ သူလိုလားအပ္ ေသာအခ်ိန္တြင္ သူလိုခ်င္ေသာ အစားအစာကို လုပ္ေပးလုိက္၏။ ေဖေဖႀကဳိက္ေသာ အမဲသားႏွပ္ေပးရ တုိင္း ''ယခုလုိ ၾကည္ၾကည္ ျဖဴျဖဴႏွင့္ ခ်က္ေကၽြးရေသာ ကုသုိလ္ေၾကာင့္ ေနာင္ဘ၀၌၀ဋ္မလိုက္ပါေစ ႏွင့္''ဟူ၍ ဆုကလည္း အျမဲေတာင္းမိ။

စာအုပ္ကိစၥႏွင့္ ထုတ္ေ၀သူမ်ားက လာေရာက္စကားေျပာေသာအခါ ယခင္လိုဧည့္ခန္းတြင္ ဧည့္မခံႏုိင္ ေတာ့ေပ။ သူတို႔သည္ က်မရွိရာ မီးဖိုေခ်ာင္သို႔၀င္လာ၍ စားပြဲနားက ကုလားထုိင္တြင္ထိုင္ကာ ေျပာစ ရာရွိသည္မ်ားကို ေျပာ၏။ က်မကလည္း အင္းလုိက္ရင္ ဦးအခ်ိန္မွန္ဖခင္ႀကီး၏ (၁၁-နာရီ) နံနက္စာမီဖို႔အတြက္ ခ်က္ရျပဳတ္ရ၏။

ကေလာင္ကိုင္ေသာ ေဒၚခင္ႏွင္းယု၏လက္သည္ ဓားကိုကိုင္၍ ရန္သူကိုတိုက္သည္ဟု ထင္ပါသလား၊ မဟုတ္ပါ၊ ငါးမ်ားကုိခုတ္၏။ ေဖေဖက အသားကို တရက္ျခားေလာက္စား၍ ဆိတ္၊ အမဲ၊ ၀က္မ်ားကို ခုတ္ထစ္ ပိုင္းျဖတ္၍ တရက္ျခားေလာက္ အျမဲခ်က္၏။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ညႊန္႔စာေပမွ ဦးထြန္းျမင့္ သည္ က်မ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္ ႏွင့္ သူစာအုပ္အေၾကာင္းလာေျပာခ်ိန္တြင္ အျမဲတုိက္ဆိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ကုလားထုိင္ႀကီး တလံုးႏွင့္ က်မ ခုတ္သမွ် ထစ္သမွ် ဟင္းအိုးျပင္သမွ်ၾကည့္ရင္း စာအုပ္အေၾကာင္း စကား ေျပာရ၏။

တခါတရံ အကိုႀကီးက ေမွာ္ဘီမွ ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာ၏။

''မိခ်ဳိေရ... အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းစားခ်င္လုိ႔ပါကြယ္၊ အကိုႀကီးရယ္၊ ရဲေဘာ္ငါးေယာက္ရယ္ ထမင္းစားဖို႔  နာရီ၀က္ အတြင္း စီစဥ္ေပးႏုိင္မလား'' သူကေျပာလာ၏။

''စိတ္ခ် ကိုႀကီးေရ ရႏုိင္တယ္''

''ဖိုးကံညြန္႔ေရ ကဲ... ေစ်းေျပးပါအံုး'' ဖိုးကံညြန႔္ကို အကူအညီေခၚရ၏။ ဖိုးကံညြန္႔မွာ မာလီႀကီး၏ ေျမး ျဖစ္၏။ သူသည္ က်မမွာသမွ် ေစ်းမွ၀ယ္လာကာ က်မႏွင့္အတူကူခ်က္၏။ မီးေသြးတဖုိ၊ ေရနံဆီတဖို၊ ေလမီးဖိုတခု မီးဖိုသံုးခု ႏွင့္ ခ်က္လုိက္သည္မွာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ေဖေဖ့အတြက္ အမဲသားႏွပ္ အကိုႀကီးအတြက္ ဆူးပုတ္ဟင္းခ်ဳိ၊ ပဲႀကီးဆီျပန္ႏွင့္ ငါးတခြက္ (အကိုႀကီးက အမဲသားမစားေပ) နာရီ၀က္အတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး၍ ျပင္ဆင္ ေကၽြးလုိက္၏။ ဆယ့္တနာရီတြင္မူ ေဖေဖ၏အိပ္ခန္းသို႔ ထမင္းပို႔ၿပီးေပၿပီ၊ ကူ၍ ခ်က္ျပဳတ္ေပးေသာ ေမာင္ကံညြန္႔ သည္လည္း သူ႔ေက်ာင္းသို႔ သူထြက္သြားေတာ့၏။

ထုိအခ်ိန္က်မွပင္ က်မအိပ္ခန္းသုိ႔ျပန္၀င္လာကာ ဂလူးကို႔စ္ခ်ဳိခ်ဳိတခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္၍ အိပ္ယာေပၚျပစ္ လွဲ ေနရပါသည္။ ထမင္းကို စားခ်င္စိတ္လည္းမရွိ၊ လံုး၀မစားလုိပါ၊ ညေနသံုးနာရီအထိ ေကာင္းမြန္စြာ နားလုိက္ၿပီး မွ သံုးနာရီထုိးလွ်င္ စက္႐ုပ္ႀကီးလိုထ၍ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ ထမင္းအိုး ဟင္း အိုး ေတြႏွင့္ ဇာတ္ထုတ္ကခင္းရျပန္သည္။

ၾကာေတာ့လည္း ''လူ႔ျပည္ႀကီးဆိုတာ ဒါလား''ဟူ၍ အေတြးတမ်ဳိးက ေခါင္းထဲ၀င္၍ လာတတ္ပါ၏။

တခါတရံ က်မဖာသာ က်မေတြးၾကည့္၏။ က်မေရာဂါမွာ စိတၱဇလည္းပါသည္ဟုထင္ပါသည္။ မေျပာ ေကာင္းေျပာေကာင္း ေက်းဇူးရွင္ကို ျပစ္မွားသည္ဟူဆိုရေလမည္လား၊ က်မေက်းဇူးရွင္ကား ထမင္းပါ ပင္တည္း။ သို႔ေသာ္... ထမင္းကို လံုး၀မစားခ်င္ ေရာဂါရသည့္အခ်ိန္ထိဆိုလွ်င္ ထမင္းမစားခ်င္သည္ မွာ သံုးႏွစ္ ေလာက္ရွိ၍လာခဲ့သည္။ တခါတရံ ကိုယ့္ေခါင္းထဲက အေတြးႀကီးကို ကိုယ္ထုတ္ျပစ္ရ၏။

''ဒီထမင္း ေၾကာင့္ ငါခံခဲ့ရတဲ့ဒုကၡေတြ၊ ဒီထမင္းေလးတလုတ္ မနက္တခါ ညတခါစားရဖို႔အတြက္ ငါအေလ်ာ့ မေပးခ်င္ဘဲ အေလ်ာ့ေပးခဲ့ရတာေတြ၊ ဒီထမင္း သာ မစားရဘဲေနလုိ႔ရတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ေလာက ႀကီးမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ ထား တဲ့ ႀကဳိးတကြင္းက ငါလြတ္ျခင္းဘဲ''

အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ က်မယခုလုိပင္ တခါတေလေတြးမိ၏။ ေနာက္မွ ''ငါ့အေတြးႀကီးက ေၾကာက္ စရာႀကီးပါလား ဒါကိုၾကာၾကာ ေခါင္းထဲမွာမထားသင့္ဘူးေလ၊ ထမင္းအတြက္ေၾကာင့္ တခုထဲသက္ သက္လူျဖစ္လာရတာမဟုတ္သလုိဘဲ၊ ထမင္းဆိုတဲ့ အဟာရမရွိျပန္ေတာ့လဲ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ဘယ္ လုိလုပ္ လႈပ္ရွားႏုိင္မွာလဲ...''

ဘယ္သူႏွင့္မွ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္အဘိဓမၼာႏွင့္ကိုယ္ တခါတရံ ပဋိပကၡျဖစ္ေနမိသည္၊ တခါတရံ ထ မင္းမစားဘဲေန၍ ေန၍သြားရသည္ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ႕သလုိျဖစ္လာမိတတ္ေပသည္။

(ယခု အစိုးရေျပာင္းလဲသြားၿပီးမွ ေခတ္ကို မဆိုလိုပါ)

မေျပာင္းလဲခင္ကတည္းကပင္ တခါတရံ ထမင္းအိုးတယ္ရင္း င႐ုပ္သီးေထာင္းရင္းက ေဒါသျဖစ္လာ တတ္၏။ ၾကက္သြန္မ်ားကိုႏႊာရင္း လႊတ္ပစ္ခ်င္လာတတ္၏။

''ငါ့မွာေလ အခုရင္ထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လႈိက္လႈိက္နဲ႔ စာေရးခ်င္လုိက္တာ ငါ့အတြက္သာဆုိ ထမင္းမစား ဘဲကို စာေရးတယ္ အဲဒါေလာက္ ငါမက္ေမာတဲ့အခ်ိန္ေတြကို မင္းတို႔င႐ုပ္သီး ၾကက္သြန္ ထမင္းဆိုတာ ေတြနဲ႔ လံုးျခာ ပါတ္ျခာလည္ၿပီး လဲပစ္လုိက္ရတာ စြန္႔လႊတ္လိုက္တာ ႏွေျမာလုိက္ေလျခင္း...''

က်မရင္ထဲက တကယ္ပင္ေရရြတ္မိပါသည္။ င႐ုပ္သီး ၾကက္သြန္မ်ား မလြတ္လပ္ေသာအခါ ပို၍ဆိုးပါသည္။

''ေသးဖြဲ႕လုိက္ သိမ္ငယ္လုိက္တာကြယ္... တို႔မိန္းမေတြမွာလဲ အဘိုးတန္အခ်ိန္ေတြ အလုပ္ေတြရွိပါ ေသးတယ္ကြယ္... မင္းတို႔ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီေလးငါးဥ ရဖုိ႔အေရး၊ ဒီင႐ုပ္တဆယ္သားေလာက္၊ ငံ ျပာရည္ ငါးက်ပ္သားေလာက္ ရဖုိ႔အေရးအတြက္ တုိ႔မ်ားအခ်ိန္ေတြကို ၿဖံဳးပစ္လုိက္ရတာ ငါနေျမာလို႔မ ဆံုးဘူး...''

က်မသည္ အ႐ူးမႀကီးလိုပင္ သံဇကာ ေၾကာင္အိမ္ကိုၾကည့္၍ စိတ္ထဲမွစကားဆိုမိ၏။ သံဇကာေၾကာင္ အိမ္ေလးထဲမွ ၾကက္သြန္နီေလးငါးဥႏွင့္ ၾကက္သြန္ျဖဴသံုးေလးဥကလည္း က်မကို သနားဘြယ္ၾကည့္ ေနဟန္ တူၾကပါသည္။ တဥကိုတဥမွီတြဲေနရင္း အေမာေျဖေနၾကဟန္တူပါသည္၊ သူတို႔ကလည္း က်မကိုျပန္၍ စကားဆိုဟန္ရွိ၏။

''က်ဳပ္တုိ႔မလဲ ေမာလုိက္တာ မမေရ... ဂိုေဒါင္ထဲမလဲ အသက္႐ူရၾကပ္လိုက္တာ ႐ုပ္ေတြသာၾကည့္ ေတာ့ ခြန္ကြာေရလံျဖစ္လုိ႔ ေစာေစာစီးစီးထုတ္ ေစာေစာစီးစီးေရာင္းလုိက္လဲ ၿပီးတဲ့ကိစၥ ဂိုေဒါင္ထဲ အဓိပၸါယ္မရွိဘဲ ပိတ္ေလွာင္ခံေနရတာ ဒုကၡေရာက္လုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း ၀ဋ္ကၽြတ္ေအာင္ ျမန္ျမန္သာ ထု ေတာင္း ခ်က္လုိက္ပါေတာ့ မမရယ္''ဟုပင္ သူတို႔က သနားဖြယ္စကားဆုိေနၾကသည္ဟု က်မထင္ပါ သည္။

သို႔ေသာ္ အိမ္ရွင္မျဖစ္ရျခင္းအတြက္ ရရွိေသာမြန္ျမတ္သည့္ကုသိုလ္မွာေတာ့ ဘယ္လုိအခက္အခဲႏွင့္ ဟင္းခ်က္စရာကို ရွာေဖြခ်က္ျပဳတ္ရသည္ျဖစ္ေစ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ အိမ္သားမ်ားျပံဳးရႊင္ေၾကနပ္စြာ ၿမိန္ၿမိန္ ရွက္ရွက္စားေနျခင္းကို ျမင္ရပါလွ်င္ ထုိပီတိမွာ အေတာ္ႏွစ္သိမ့္ဘြယ္ေသာပီတိတမ်ဳိးပါပင္တည္း၊ ထုိ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ပင္ထင္ပါသည္ လင္ကိုေကာင္းစြာလုပ္ေကၽြးေသာ အိမ္ရွင္မမ်ားအား သိၾကားမင္းသည္ ရွိခိုး၏ဟူ၍ က်မၾကားဘူးပါ၏။

အထက္လႊာျဖစ္ေစ ေအာက္ဆံုးလႊာျဖစ္ေစ ထမင္းစားခါနီးမွ အလုပ္ခြင္ကျပန္လာကာ င႐ုပ္ၾကက္သြန္ ေလးကို ေျပး၀ယ္၍ ထုေထာင္းခ်က္ျပဳတ္စားရေသာ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္အိမ္ရွင္မမ်ဳိးပင္ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္ ထမင္း၀ုိင္း ေလးတြင္ လင္သည္ႏွင့္ သားသမီးတို႔ ေၾကနပ္ျပံဳးရႊင္စြာ စားေသာက္သည္ကုိ ျမင္ရ ေသာအခါ၌ ျဖစ္လာေသာ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းသဒါၶစိတ္ပီတိအဟုန္သည္ အိမ္ရွင္မ တို႔အတြက္ကုသိုလ္တပါး ပါပင္တည္း။

သို႔ေသာ္ တခါတရံ ယခုလိုတန္းစီဖို႔ တိုးဖို႔ အေဖာ္မရွိေသာ အိမ္ရွင္မမ်ား မီးခြက္လင္းခ်ိန္ေရာက္ပါမွ ေစ်းေတာင္းရြက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ''ငေခြး ၾကက္သြန္ဆယ္ျပားဘိုး ဆီငါးက်ပ္သား ေျပး၀ယ္လုိက္ စမ္း...''ဆို၍ ေစ်းမွပါလာေသာအသားႏွင့္ ေရာေႏွာခ်က္ျပဳတ္ ထမငး္တလုပ္စားရေသာ အိမ္ရွင္မမ်ား အတြက္ ယခုလို၀ယ္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ ၀ယ္မရ၊ ရျပန္ေတာ့လည္း ခြန္ခြာေရလံကို ဦးတိုက္ရွိခုိး၀ယ္ရ ေသာ အျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္ ေတြ႕ရခ်ိန္တြင္ေတာ့ က်မလုိပင္ င႐ုပ္ဆံုကိုေရာ ေယာင္းမေရာ ၾကက္သြန္ပါ လြင့္ ပစ္ ခ်င္ေကာင္း ပစ္ခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ဤသတၱေလာက၌ မည္သည့္၀ါဒ၊ မည္သည့္စနစ္သစ္ အရပ္ရပ္တုိ႔ကို ထြင္ခ်င္ၾကေသာ.. ပုဂၢဳိလ္တုိင္းမဆို ''ထမင္း၀ုိင္း''ေလးဆိုသည္ကိုေတာ့ အျမဲထည့္သြင္းစဥ္းစားသင့္သည္ဟုထင္ပါသည္။

''ထမင္း၀ိုင္းေလး''ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေသးဖြဲလြန္းလွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ဤထမင္း၀ိုင္းေလးကို ဖန္ ဆင္းရေသာ အိမ္ရွင္မမ်ား တည္ၿငိမ္မႈမရေသာအခါ၌ မိသားစုတစုလည္း မတည္ၿငိမ္ပါ။ မိသားစုမ်ား စု ေပါင္း ထားေသာ ရပ္ကြက္၊ ရပ္ကြက္မွသည္ ၿမဳိ႕၊ ၿမဳိ႕မွသည္ တိုင္းျပည္တျပည္အထိသို႔ပင္ ဂယက္႐ိုက္ တတ္ပါသည္။

အိမ္ရွင္မမ်ား ''ဟင္း''ခ်၍ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးရေသာေခတ္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာေခတ္ပါပင္တည္း။ သို႔ ေသာ္လည္း ပုဂၢဳိလ္ႀကီးမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားသည္ သူတို႔လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလို၊ ဧခ်မ္းလိုလွပါသည္ ဟူေသာဆႏၵျဖင့္ လမ္းစမ်ားရွာၾကရင္းမွ သတၱေလာကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေျဗာင္းဆန္ၾကရသည္ထင္ပါ သည္။

က်မပင္လွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အေတြးေခါင္မႈႀကီးတခု ေခါင္းထဲသို႔ ခဏခဏ၀င္လာ၍ ထုတ္ ပစ္ရ၏။ ''ဒါေလာက္ေတာင္ အလုပ္အလုပ္၊ အလုပ္သည္သာ ပဓာနဆိုၿပီး ျဖစ္ေနရယင္ အင္မတန္တိုး တက္ေနတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြဟာ တျခားဟာေတြ တီထြင္မဲ့အစား ထမင္းမနက္တနပ္၊ ညတနပ္မစားရ ဘဲနဲ႔ ထမင္းလို အဟာရျဖစ္တဲ့ ေဆးလံုးေလးေတြ တီထြင္ဘို႔ေကာင္းတယ္၊ အဲဒီေဆးလံုးကိုု တေန႔တ လံုးေသာက္၊ အဲဒီေတာ့ ထမင္းဆိုတာလဲ မလို၊ မီးဖိုေခ်ာင္ဆိုတာလဲ မလိုေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီလူ သားဟာ အလုပ္ခြင္မွာဘဲ လံုး၀အခ်ိန္ယူလုပ္ႏုိင္ေရာ... ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား သူတို႔က ဒါကို မတီထြင္ရတာ လဲ''

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထမင္းမစားခ်င္တိုင္း ေရွာက္ေတြးမိေသာအေတြးကို သတိရ-ရျခင္း ရပ္ပစ္ရ၏။ မီးဖို ေခ်ာင္ ထဲမွ သနားဖြယ္ င႐ုပ္သီး၊ ၾကက္သြန္ေလးေတြကို စကားေျပာရ၏။

''မင္းတို႔နဲ႔ငါတို႔ မိန္းမသားေတြဟာ တူတူပါဘဲကြယ္၊ တို႔မ်ား မိန္းမေတြကိုေလ ယုတ္မာတယ္၊ အျမင္တို တယ္၊ ေသးေသးဖြဲဖြဲကို အက်ယ္ခ်ဲ႕တတ္တယ္ဆိုၿပီး ပစ္တင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြၾကလဲ ဟုတ္ပါ တယ္ကြယ္...

 ဒါေပမင့္ မိန္းမေတြကို ေသးဖြဲတယ္၊ သိမ္ငယ္တယ္လို႔ ပစ္ပယ္ထားလို႔လဲမရဘူး၊ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မ တေယာက္ဟာ အိမ္ေထာင္တခုကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ယင္ အိမ္ေထာင္တခုရဲ႕ တိုးတြက္မႈ၊ ဖြဲ႕စည္းသိတ္သည္းမႈေတြဟာ သြားေရာ၊ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ကုန္ေရာ၊ ခုလဲ မင္း တို႔ကို င႐ုပ္သီးဘဲ၊ ၾကက္သြန္ ဘဲရယ္လို႔ အရင္တံုးကေတာ့ အေသးအဖြဲလို႔ထင္မိတယ္၊ ခုမွ မင္းတို႔ ဂယက္ဟာ တို႔မ်ား အိမ္ရွင္မ ေတြမွာ အေတာ့ကို ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတာပါဘဲလား၊ ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္၊ မင္းတို႔အေပၚ အထင္ေသး ခဲ့မိတာ မင္းတို႔မပါယင္လဲ မီးဖိုေခ်ာင္တခုမွာ မၿပီးပါလားေနာ္...''

က်မစိတ္ထဲက ၿငီးျငဴသည္ကို ၾကက္သြန္ဥနီ ခြန္ခြါႀကီးက သိသလိုျပန္ေျဖပါ၏။

''အေခ်ာင္ခံရတာထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ၀ဋ္ေတြေပါ့ေလ... က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ စာမတတ္လို႔မသိဘူး၊ စနစ္သစ္ေတြ ကို တီထြင္ၾကတဲ့၊ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ လူေတြ သာတူညီမွ်ျဖစ္ေအာင္ ၾကက္သြန္ဥႀကီးမ်ား ဂိုေဒါင္ထဲ ပုတ္ေအာင္ ေလွာင္ထားလို႔ပါမယ္မထင္ေပါင္...''ဟု ဆိုပါသည္။

က်မလည္း က်မအေတြးကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်ရယ္ရင္း ''ငါ႐ူးမယ္... ငါ႐ူးမယ္''ဟုဆိုကာ မီးဖို ေခ်ာင္ ျပဇာတ္ ကို တခန္းရပ္ရ၏။ အေတြးဆိုသည္ကေတာ့ ေတြးခ်င္တိုင္းေတြး၍ ရေပသကိုး၊ က်မတို႔ မွာျဖင့္ ႐ူးခ်င္ေအာင္ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္ေနရသည့္အထဲ ေဖေဖကမူ ''ဘာျဖစ္လို႔ တလစာ တလစာ ၾကက္သြန္ ခြက္တဆယ္၊ အာလူးငါးပိႆာ၊ ဆီငါးပိႆာ ၀ယ္မထားရတာလဲ'' ခဏခဏေမး၏။ သူ႔အ ေမးကို ေျဖေသာ က်မ စာ ကို မဖတ္ကတည္းက က်မကရွင္းမျပေတာ့ပါေပ။

(ၾကက္သြန္၊ င႐ုပ္သီးမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္ရသည္ဟု ၾကားရေသာေန႔ကမ်ား သက္ဆိုင္ရာစီးပြားေရးပါရဂူ ႀကီးမ်ားကို ေက်းဇူးတပ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေမတၱာပို႔လိုက္ရသည္မွာ အေမာပါပင္တည္း။)

သို႔ေသာ္ က်မတို႔သားအဖ အေရးအခင္းကား ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနဆဲပင္ျဖစ္ပါ၏။ က်မက လံုး၀စကား မေျပာ၊ စက္႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္ အလုပ္လုပ္သလုိပင္ လုပ္ခါ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလး ေတြကို ႀကိတ္ ေရး၏။ က်မ၏အဟာရမွာ ဂလူးကို္႔စ္၊ တခါတေလ ေပါင္မုံ႔တခ်ပ္၊ တခါတေလေတာ့ ထ မင္း ဂံုညင္း ေလာက္ ၀င္သည္။

''ငါ့ကိုေလ... သူက စကားလဲမေျပာဘူး၊ င႐ုပ္သီးေတြ၊ ၾကက္သြန္ေတြကိုလဲ အရင္လို၀ယ္မထားဘူး သိ လား...''

တခါတရံေရာက္လာေသာ သူ၏သမီးငယ္မ်ားကို ေဖေဖကတုိင္၏။ က်မက တလံုးမွျပန္မေျဖ၊ ကိုယ့္အ လုပ္ သာ ကိုယ္ၾကံဳးလုပ္ေတာ့သည္။

''မေကၽြးခ်င္ယင္ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ေလ...''

သူစိတ္ဆိုးလာေလၿပီ၊ က်မကမူ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့။

တေန႔တြင္ ညီမအငယ္ဆံုးႏုႏုသည္ အိမ္ကိုလာလည္၏။ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ျဖစ္၍ ေဖေဖသည္ အိမ္လယ္ ခန္းမႀကီး တြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္ႏွင့္ စာဖတ္ေန၏။ က်မသည္ အိပ္ခန္းထဲမွထလာခါ ႏုႏုကိုထြက္၍ စကား ေျပာသည္။ ေဖေဖ့ေဘးရွိ စားပြဲရွည္ႀကီးတြင္ ညီအမ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထုိင္မိၾကသည္။

''ႏုႏု လာ ဒါေလ မမယုကို ေျပာစရာရွိလို႔'' သူက က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ကာ ေျပာ၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာ အမူအယာ မွာ ထူးျခားေနသည္။

''ဘာေျပာစရာရွိလုိ႔လဲ ေျပာေလ''

''တေန႔က ေဒါက္တာမမရီနဲ႔ေတြတယ္ (ေဒါက္တာမမရီမွာ ႏုႏုႏွင့္ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္) သူကေျပာ တယ္၊ ခင္သန္းျမင့္တို႔မဂၤလာေဆာင္မွာ မမယုကို သူေတြ႕လိုက္တယ္တဲ့၊ မမယုမ်က္ႏွာေတြဟာ မေကာင္းဘူး၊ ျပည့္ တင္းတင္းႀကီး တဲ့ အဲဒါအေကာင္းျပည့္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့ ေဆးမီးတိုေတြနဲ႔ မကုပါနဲ႔ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြကို တိုင္ပင္ၿပီးကုပါတဲ့ ျပၾကည့္ပါအံုးတဲ့ ၾကာရင္ခက္မယ္တဲ့''

''ငါသိသားဘဲ'' က်မသည္ ေျပာရင္း မ်က္ရည္လည္လာ၏။ ခုတေလာ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ထိခုိုက္လြယ္ ၏။ မ်က္ရည္ က အရင္က်ခ်င္လာသည္။

''မ်က္ႏွာက တခါတခါ ၿပိတၱာမႀကီးလိုဘဲ ျပည့္လာတယ္၊ ကိုယ္က ထမင္းလံုး၀စားမရေတာ့ ပိန္းခ်ိ ေလး ေသေတာ့ လဲ ေအးတာပဲ၊ မ်က္ႏွာေတြျပည့္လာရင္ အသက္႐ႈလို႔မရဘူး'' က်မကေျဖလိုက္၏။

''မမယုရယ္ ေဆး႐ံုတက္ဖုိ႔ စီစဥ္ရေအာင္''

''ေဆး႐ံုတက္ရေအာင္ နင့္အေဖကို ဘယ္လိုစီစဥ္မလဲ ထမင္းခ်က္က ႐ုတ္တရက္ဓါတ္သိရဖို႔ မလြယ္ ဘူး၊ နင့္အေဖ နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ ထားခဲ့လို႔ေကာ အိမ္ေပၚကဟာေတြ အကုန္ခ်သြားမွ ခက္မယ္၊ ပါးစပ္ ေျပာေတာ့လြယ္တာဘဲ၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလူကေရာ နင့္ေဖေဖ သည္းညည္းခံႏိုင္မလားလို႔ တခုခု လုိခ်င္ မိရင္ မေအာင့္ႏိုင္ မအင္းႏုိင္နဲ႔ဟာ ထမင္းခ်က္လဲရွာေနတုန္းပဲ၊ ေဒါက္တာေဒၚျမျမေအး က ၾကာၾကာေလး အနားယူၿပီး ကုရမယ္လို႔ေျပာေနတာၾကာလွၿပီ''

က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနဆဲတြင္ပင္ ေဖေဖသည္ သူဖတ္ေနေသာ စာအုပ္ႀကီးကို ေဘးသို႔ဘံုး ကနဲ ခ်ကာ''ႏုႏု သူနဲနဲမွမေကာင္းဘူး'' က်မကို လက္ညႈိုးထိုး၍ေျပာ၏။

''ငါ့ကိုေလ... စကားမေျပာဘူး၊ ငါေမးတာေတြကိုလဲ မေျဖဘူး'' က်မက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မ်က္ရည္ ေတြသာ ေတြေတြ က်လာ၏။

''သူေမးတာေတြကို ငါကစာေရးေျဖတယ္၊ ဒါကိုမဖတ္ဘူးတဲ့ ငါေရးတဲ့စာကို မဖတ္သမွ် ငါနင့္ေဖေဖကို စကား မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ႏုႏု ငါ့အေျခအေနကို နင္အသိဆံုးဘဲ၊ စကားေျပာဖို႔ ဘယ္ေလာက္အားယူေနရ တယ္ဆိုတာ''

ႏုႏုသည္ က်မကိုတလွည့္ ေဖေဖ့ကိုတလွည့္ၾကည့္၏။ အေဖႏွင့္အမၾကားတြင္ သူသည္ သံႀကီး တမန္ ႀကီးဟန္ ႏွင့္ အေရးအခင္းကို ေျပျပစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ အလုပ္ေရ၏။ ပထမဆံုးစားပြဲေပၚရွိ စာရြက္ ၾကမ္း တခု ကိုဆြဲယူကာ စာေရးျပလုိက္၏။

''သူ မေကာင္းယင္ သမီးနဲ႔ လုိက္ေနပါလား...''

စာရြက္ကို ေဖေဖ့အားထိုးျပလုိက္၏။ ႏုႏုေရးျပသည္ကိုေတာ့ ဖတ္ၾကည့္သည္။

''မလို္က္ဘူး... မလိုက္ဘူး... သူႏွင္ခ်မွ သြားမယ္...''

ခုႏွစ္သံႏွင့္ ေဖေဖကျပန္ေအာ္၏။

ႏုႏုသည္ စာဆက္ေရးျပန္သည္။

''သားသမီးက အေဖ့ကို ႏွင္ခ်မတဲ့လား မမယု .... တကယ္မေကာင္းယင္...ေဖေဖ သမီးနဲ႔ လိုက္ေန ေပါ့.. သူႏွင္ခ်တာ ဘာလို႔ ေစာင့္ေနမလဲ..''

ႏုႏုသည္ စာရြက္ကိုေပးလိုက္ျပန္သည္။ 

''သူက ဘာမာနႀကီးေနလဲမသိဘူး... ငါေမးသာဆို တလုံးမွ မေျဖဘူး...''

ႏုႏုသည္ စာေရးရျပန္၏။

''မေျဖတာက မေျဖႏုိင္လုိ႔ ေဖေဖေရ... မမယုေရာဂါက ေဖေဖ့လို နားေလးတဲ့လူမေျပာနဲ႔ လူေကာင္းကို ေတာင္ စကားရွည္ရွည္ မေျပာႏိုင္ဘူး၊ ထမင္းမစားႏုိင္တာ ႏွစ္ႏွစ္(၂)ႏွစ္ရွိေနၿပီ သိရဲ႕လား....''

ႏုႏု စာကို ဖတ္ၿပီးသည့္တၿပိဳင္နက္-

'' ေနမေကာင္းဘူးသာဆုိတယ္ မ်က္ႏွာႀကီးက အရင္ကထက္ေတာင္ ၀လာေသးတယ္...''ဟု ေအာ္ လုိက္၏။

''အဲဒါ...၀တာမဟုတ္ဘူး၊ ေဖါတာေဖါတာ၊ အခုမမယုကို ဆရာ၀န္နဲ႔ျပၿပီး ေဆးရုံတက္ဖို႔ သမီးလာေျပာရ တာ၊ ေဖေဖ့ ကို မမယုက မခ်စ္ယင္၊မသဒၶါယင္ ေဖေဖ့ကို ခုလို ထမင္းခ်က္ ေကၽြးေမြး ျပဳစုေနမလား၊ သူ႔လင္ ကိုေတာင္ သူထမင္းခ်က္နဲ႔ ပစ္ထားယင္.... ဘယ္ေလာက္၀မ္းနည္းလုိက္မလဲ... ငါရွာမေကၽြး ႏုိင္လို႔နဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာလို႔ ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး...''

ႏုႏုသည္ စာရြက္ကို ေရးခ်စ္၍ ထုိးျပရျပန္သည္။ 

''ေဟ...သူ႔မ်က္ႏွာေတြ ေဖါေနတယ္...''

ထုုိအခါက်မွ မ်က္မွန္ႀကီးကိုခ်ကာ က်မမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၏၊ က်မကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြ က် ေနေတာ့သည္။ 

''ဟုတ္တယ္... စကားေျပာယင္လဲ ေမာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကို ေျပာစရာရွိယင္ စာေရးေျပာရတာ၊ ဒါကိုဘဲ ေဖေဖက သူေရးျပတဲ့စာ မဖတ္ဘူးဆိုၿပီးေနတာကိုး... ဒီေတာ့ သူကလဲ စိတ္တုိလာတာေပါ့၊ 

ေဖေဖကုိယ္တုိင္က နားမွမၾကားတဲ့ဟာ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို သိခ်င္ယင္ စာေရးျပတာကို ဖတ္မွ သိရတဲ့ ဘ၀ဟာ ခုမွ အသစ္လုပ္ၿပီး မဖတ္ဘူးဆိုေတာ့ သူကလဲမေရးဘူး၊ ပါးစပ္နဲ႔လဲ အေမာခံမေျပာ ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေနတာေပါ့.... မမယုဟာ ထမင္းမစားႏုိင္တာ သုံးေလးႏွစ္ရွိဘီ....ခုလဲေဆးရုံတက္ခ်င္ တာ ေဖေဖ့ကို ခ်က္ေကၽြး မယ္႔ ထမင္းခ်က္ရွာမရေသးလုိ႔ သူကုိယ္တိုင္ ခ်က္ေနရတာ... ေဖေဖက အလကားေန အလကား အထင္လြဲ ေနတာဘဲ၊ တျခားသားသမီးေတြအိမ္ လိုက္ေနပါဆိုလဲ မေန ဘဲနဲ႔...''

ႏုႏုေရးျပေသာစာကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ...

''မသိဘူးေလ ငရုပ္သီးေတြ ၾကက္သြန္ေတြကိုလဲ အရင္လိုမ၀ယ္ဘူး အဲဒါ ငါ၀င္ခ်က္မွာစိုးလို႔ ငါစားခ်င္တဲ့ အသား လဲ မရဘူး၊ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ခိုင္းရင္လဲ မရွိဘူးခ်ည္းဘဲေျပာတယ္ ၿပီး...အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ေက်ာ္ မာလီႀကီး ကို အလုပ္ကထုတ္ပစ္ပါဆုိလဲ မထုတ္ပစ္ဘူး''၊ သူသည္ သူမငိုေနသည္ ကိုၾကည့္ရင္း'' ခုေရးျပေလ...ခုေရးျပေဖေဖသၼီးေရးတာကို ဖတ္ေတာ့မယ္''ဟု ေလသံေျပာ့ႏွင့္ဆိုပါ သတည္း။

က်မရင္ထဲတြင္ေတာ့ ေဒါသလည္းျဖစ္၏၊၀မ္းလဲနည္း၏၊ မ်က္ေရကိုသုတ္ခါ စာရြက္ၾကမ္းကိုယူ၍ စာေရး ပါသည္၊ မိဘႏွင့္ သားသမီးဆိုသည္က လင္သားလိုျပစ္ခြာေျပး၍ ရသည္လည္းမဟုတ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေဖ အျဖစ္က ေရာဂါ ေပါင္းစုံႏွင့္မသန္ မစြမ္းသူ ျဖစ္သည္၊ က်မေသခါမွ ဇာတ္ထုပ္ကို ဘယ္လို ပင္ဆက္၍ကက က်မ အသက္ရွင္စဥ္ေတာ့ ေဖေဖ့ကို ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ငဲ့ငဲ့ မျဖစ္ေစလိုပါ။

လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ေျခတဘက္ မသန္စြမ္းေသာ....ကုလားသူအုိႀကီးမ်ား ဖင္ေရႊ႕ဖင္ေရႊ႕ သြားေနသည္ ကို ျမင္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မႏွံ႔သူ လူအုိႀကီးကို ကေလးေတြက ခဲႏွင့္၀ိုင္းေပါက္ ေနာက္ေျပာင္ေနသည္ကို ျမင္လ်င္ျဖစ္ေစ ရင္ထဲတြင္ နာၾကင္လာၿပီး မ်က္ေရမ်ားလည္လာတတ္၏။

''ဘုရား...ဘုရား... ေဖေဖသာ အဲဒီ ဘ၀သာ ဆိုရင္ေတာ့...''ဟူ၍ ဆက္မေတြးရဲဘဲ ေၾကာက္လန္႔ သြားတတ္ပါသည္။

က်မကသာ ဒါေလာက္ ေစတနာေတြ ထားရသည္ ေဖေဖကေတာ့ မေကၽြးခ်င္ မေမြးခ်င္လို႔ ဟူ၍ အစဥ္ ထာ၀ရ အထင္လြဲမႈကို ခံရေသာအခါ ''ျဖစ္ရေလျခင္း'' ဟူ၍ က်မ ခဏခဏငိုမိပါသည္၊ ယခုလည္း က်မသည္ ျဖစ္ပ်က္ပုံဟုသမွ် စုံလင္စြာေရးျပရ၏၊ ထုိစဥ္က ငရုပ္သီးၾကက္သြန္မ်ား ကင္းလြတ္ခြင့္ မရေသး။

''ေဖေဖသိခ်င္တာေတြ သမီးေရးျပမယ္စိတ္ရွည္လက္ရွည္သာဖတ္...။

၁။    ။ ငရုပ္သီးၾကက္သြန္ကို အရင္လို ခြက္တဆယ္ငါးပိႆာ ၀ယ္မထားတာက အစိုးရကိုက အားလုံးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေတာ့ ျပည္သူ႔ဆိုင္က ေ၀သမွ် ေပးသမွ်သာရတာ တခါတေလ သမီးတုိ႔ မိသားစုအတြက္ ၾကက္သြန္ငါး-ဥနဲ႔ ငရုပ္သီး ငါးက်ပ္သားပဲရတယ္ ေမွာင္ခိုေစ်းက ၀ယ္ရင္လဲ အဖမ္း ခံရမယ္ ဆီလဲ ဒီလိုပဲ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေဖေဖ စားေနၾကဟင္းမွာ အရသာမပ်က္ဟင္းတခြက္ စားရရင္ ေၾကနပ္ေရာေပါ့ စိတ္ခ် ေဖေဖအတြက္ ဖူလုံေအာင္လုပ္ေပးမွာေပါ့။

၂။    ။ေကာ္ဖီ၊ အုိဗာတင္း၊ လဖက္ရည္ ဆုိတာလဲ သမီးတတ္နုိင္ သေလာက္ ဟိုကတည္းက စုေဆာင္း ထားလို႔ ေဖေဖေသာက္ေနရတာ ခုေဟာလစ္တုိ႔ အုိဗာတင္းတို႔ လိုခ်င္ရင္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရ တယ္၊ သမီးေရာဂါ အတြက္ေတာင္ ဆရာ၀န္ေတြက ေဟာလစ္ ေသာက္ရမယ္ ညႊန္ၾကားေပမင့္ အဲဒီ ေလွ်ာက္လႊာ ေတြ ဘာေတြ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႔ သမီး ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာက္ဘူး၊ ေသာက္လဲ မေသာက္ဘူး ေဖေဖ့ အတြက္သာ မခ်ိဳ႕ငဲ႔ပါေစနဲ႔လို အိုဗာတင္း၊ လဖက္ေျခာက္၊ အခ်ိဳေျခာက္၊ ေကာ္ဖီ တုိ္႔ သမီးႀကိဳတင္စုထားတာ ေဖေဖ သိတဲ့အတိုင္း သမီးက လူအားမဟုတ္ဘူး၊ 

ေဖေဖတို႔ တာ၀န္ေတြ ၿပီးရင္ စာေလး ဘာေလးလဲ ေရးရေသးတယ္ ရတဲ့ခ်ိန္ပိုေလးကို ေလွ်ာက္လႊာ ေရးတာေတြ ငရုပ္ၾကက္ သြန္တန္းစီတာေတြနဲ႔  အခ်ိန္ကုန္မခံႏုိင္ဘူး၊ သမီးတို႔မွာ အခ်ိန္ဟာ... သိတ္အဘုိးတန္ကာ လက္တုိ လက္ေတာင္းခိုင္းဘုိ႔ ေမာင္ကံညြန္႔ လဲ ေက်ာင္းကတဖတ္ တက္ရ ေသးတယ္ မို႔ိလား- ခုေခတ္အိမ္ရွင္မ တေယာက္ဟာ ဟင္းတအုိးက်က္ဖို႔ သူတို႔ခမ်ာ လ်ာ အလ်ားသား ထြက္မတက္ အခ်ိန္မွီ ေျပးရ၊ လႊားရ တာ ေဖေဖမသိဘူး၊ သတင္းစာေတြထဲ ေရးတာ ေဖေဖမဖတ္ရဘူးလား၊ ဒါေတာင္ သမီးက ကေလး ငယ္မရွိလို႔ အပုံံံႀကီးေတာ္ေသးတာ။

၃။    ။ေဖေဖလိုခ်င္တဲ့ ဆဲဗင္အုိကေလာ့မုတ္ဆိပ္ရိပ္ဒါး ကိုးလ္ဂိတ္ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆိုတာေတြက လဲ ေဖေဖ ေျပာတဲ့ ဖေရဇာတန္းမွာမရွိ၊ ေဖေဖသိထားတဲ့ ကမၻာလုံးဆို္င္တို႔ ဘာတို႔ဆုိတာလဲမရွိ၊ ျပည္သူ ပုိင္သိမ္းလို႔ ကုလားေတြ တရုပ္ေတြ သူတို႔ မူရင္း တုိင္းျပည္ေတြကို ျပန္ကုန္ၾကၿပီ၊ တကၠသိုလ္သမ၀ါယမ လဲ ဖ်က္သိမ္း လုိက္ၿပီ စေကာ့ေစ်းတခုလုံးလဲဘာမွ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္မေရာင္းရဘူး၊ ခံတပ္ႀကီးေဆးကို သၼီးတုို႔ တျခားက ၀ယ္ေပးတာ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖလိုိခ်င္တဲ့ ဘီ-ပီဘမ္းတို႔ဘာတို႔ဆိုတာလဲ တန္းစီရတယ္၊ သမီးတုိ႔ အိမ္မွာ တန္းစီ ရဖို႔ လူပိုရွိသလား ေဖေဖသိတဲ့ အတိုင္း၊ ဒါေပမင့္ ေဖေဖလိုခ်င္တာေတြကို ျဖစ္တဲ့ေနရာ က ျဖစ္သလိုရွာေပး ခဲ့လို႔ ေဖေဖခုထိ သုံးေနရဆဲဘဲမို႔လား၊ ေၾကနပ္ေရာေပါ့''

၄။    ။ မာလီကိစၥက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခါးကုန္းေနတဲ့ မာလီအဖိုးႀကီးကို အလုပ္ျဖဳတ္မျပစ္ ေကာင္းလားလို႔ ေဖေဖက သမီးကို အၿမဲဆူတယ္၊ သူအလုပ္မလုပ္ႏုိင္တာ သမီးသိသားဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျမက္ရွင္းႏုိင္ရင္ေတာ္ေရာ့ေပါ့၊ ေလးေလးပင္ပင္ ေျမေပါက္ဖို႔ ေနာက္ေခ်းႀကဳံးဖို႔ကိစၥေတြမွာ သူ႔ေျမး ေမာင္ကံညြန္႔က လုပ္ေပးသားဘဲဟာ သမီးတုိ႔ဟာ စီးပြားျဖစ္ ျခံလုပ္ေနၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဆာင္းဦးေပါက္ ပန္းလွလွေလးေတြ႔ရရင္ ေတာ္ေရာေပါ့ စဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး၊ ဘ၀ကံေကာင္းလို႔ ေဖေဖ့မွာ သားေထာက္သမီးခံနဲ႔ အသက္ရွစ္ဆယ္ထိ ေနႏုိင္တာကိုး ဒီမာလီ အဖိုးႀကီးက်ေတာ့ တျခား အိမ္က လခေပးၿပီး ဘယ္သူခိုင္းမလဲ အိမ္ရွင္ဆိုတာ သူတို႔စိတ္တိုင္းက် လုပ္အားရမွ ေငြေပးခ်င္တာ ေပါ့၊ 

သမီးတုိ႔အိမ္က အလုပ္ျဖဳတ္ျပစ္ရင္ သူဒုကၡေရာက္တာေပါ့၊ အိုျခင္းဆင္းရဲကို သၼီးေရးျပဖို႔ မလိုဘူး၊ ေဖေဖအသိဆုံးဘဲ၊ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာၾကာမေအာင့္ရဘူး၊ သူ႔ေျမးေမာင္ကံညြန္႔ မိတၳီလာေလတပ္ ေက်ာင္းက ဆင္းလာရင္ လခရေရာ၊ ဒီေတာ့ သူ႔အဖိုးကို လုပ္ေကၽြးႏုိင္ေရာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာလီႀကီးကို သမီးတုိ႔ အလုပ္ျဖဳတ္ျပစ္လဲမာလီႀကီး ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ဘူး ေဖေဖ့မွာ အစစစိတ္တိုင္းမက်တုိင္း သူမ်ားကို ေဒါထၿပီး အလုပ္ျဖဳတ္ခ်င္ေနတာပဲ ေဖေဖသာ အသက္ရွစ္ဆယ္တြင္းမွာ ေပါက္တူး''မ'' ႏုိင္ေပမဲ့ သူ႔မွာေတာ့ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕တဲ့ေတာ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေပမဲ့လဲ ေပါက္တူးမကိုင္ႏုိင္ဘူး ေပါ့ ဒါကိုေဒါထၿပီး ေန႔တိုင္းဆူေနတာဘဲ၊ ကုသုိလ္ကံတို႔ ဆုေတာင္းတို႔ဆုိတာ ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ၊ 

ေဖေဖဟာ ေက်ာင္းဆရာႀကီးတေယာက္ စာအုပ္ေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္လည္း အၿမဲဖတ္ေနရက္နဲ႔ သမီးေရးျပဖို႔မလိုပါဘူး၊ အက်ိဳးေပးျခင္းဆုိတာလည္း ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ ေဖေဖသဒၶါတရားတုိ႔ ေစတနာတို္႔ရဲ႕ အရွိန္ေဇာအေလ်ာက္ သတၱ၀ါေတြကို အက်ိဳးလုိက္ေပးေနတယ္ဆုိတာ ေဖေဖအသိပဲ သတၱ၀ါတ ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာျဖစ္တဲ့ ေစတနာ စိတ္ေဇာဟာ တျခားသတၱ၀ါတေယာက္နဲ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ မွ မတူႏုိင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ အက်ိဳးေပးလဲ မတူဘူး၊ ဒါကို အတင္းဘဲ တူရမယ္၊  ငါလုိပ္ႏုိင္ရင္ သူလဲလုပ္နုိင္ရ မယ္နဲ႔ ေဖေဖကအၿမဲဆူေနေတာ့ သမီးလဲ ဘာမွျပန္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေျဖရတဲ့ စကားလုံးကလဲ တုိတိုေျပာရတာမွ မဟုတ္ဘဲ''

''ၿပီးေတာ့... အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးထားရတဲ့ ျပႆနာမွာ အခ်က္တခ်က္က အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ မိန္းကေလးေတြရွိတဲ့အခါမွာ သမီးက မီးဖိုေခ်ာင္လုံး၀မ၀င္ဘူး၊ စာေရးတဲ့အခါေရး ကိုႀကီး ေနာက္လုိက္သြားၿပီး ထမင္းခ်က္ေကၽြးရတဲ့အခါ ေကၽြးနဲ႔ ဒီထမင္းခ်က္ မိန္းကေလးေတြကို လိုက္ထိန္း မေနႏုိင္ဘူး၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ သန္သန္ျမန္ျမန္ မာလီသာေခၚထားရင္ ဒီိမိန္းကေလးေတြနဲ႔ ျပႆနာ မတက္ဘူးလို႔ ေဖေဖအာမခံႏုိင္မလား၊ ခုသမီးတုိ႔အိမ္မွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ့္ ငါးႏွစ္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေကာင္မ ေလးေတြေနသြားၿပီး၊ သူတုိ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူတုိ႔ အလုပ္ထြက္ျခင္သာ ထြက္သြားေရာ ေယာက်္ားျပႆ နာရႈတ္ရႈတ္ရွက္ရွက္ မေပၚခဲ့ဘူးမို႔လား''

''အဲဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ တေၾကာင္း သမီးဒီအဘိုးအို မာလီႀကီးကို အလုပ္က ထုတ္မျပစ္တာ''

''ၿပီးေတာ့... အလုပ္သမား ဥပေဒဆိုတာရွိတယ္၊ ဒီဥပေဒဟာ အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ အစိုးရက ျပဌာန္းထားျခင္းျဖစ္တယ္၊ မတရားတဲ့ အိမ္ရွင္မတရားတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြဟာ အလုပ္ခြင္ မွာလဲ မတရားသျဖင့္္ခိုင္း အလုပ္ခ်ိန္ျပင္ပမွာလဲ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ပိုခိုင္း တရားမွ်တတဲ့ လစာလဲ မေပးဘူး၊ အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္တုိ႔ ဘာတို႔လဲမရဘူး၊ စုံေနတါေပါ့ အဲဒါေတြကို မတရားသျဖင့္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဆိုၿပီး တေန႔ရွစ္နာရီ လုိပ္ခြင့္အစရွိတဲ့ ဥပေဒေတြကို အလုပ္သမားေတြကို အကာအကြယ္ ေပး ဖို႔ အစိုးရကျပဌာန္းေပးတယ္၊ 

ဒါေပမင့္ ျဖစ္တဲ့အျဖစ္က အစိုးရက ေမွ်ာ္လင့္သလို မျဖစ္လာဘူး၊ အလုပ္သမား (တခ်ိဳ႕ဟာ) အစိုးရကတုိ္႔ ဘက္မွာရွိတယ္ဆုိၿပီး၊ ဒီဥပေဒကို မတရားသျဖင့္ အခြင့္ အေရးယူၿပီး၊ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္မလုပ္၊ လုပ္ရင္လဲ က်ိဳးက်ိဳးစားစား ေၾကေၾကျပြန္ျပြန္မလုပ္။ ရွင္းရွင္း ေရးရရင္ အခြင့္အေရးသာ ေတာင္းတတ္ေတာ့တယ္ အလုပ္၀တၱရားကိုေတာ့ ေၾကျပြန္ေအာင္ မလုပ္ ခ်င္ၾကဘူး၊ ဒီေတာ့ သည္းမခံႏုိင္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြ အလုပ္ရွင္ေတြက ဒီအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္က ထုတ္ျပစ္ၾကတယ္၊ ထုတ္ျပစ္ျပန္ေတာ့ အလုပ္သမားက အလုပ္သမားရုံးသြားတုိင္ျပန္ေရာ ဒီေတာ့ အလုပ္ရွင္ေတြ အိမ္ရွင္ေတြမွာ ရုံးတက္ရ အမႈျဖစ္ရနဲ႔ အလုပ္ရႈတ္တယ္မို႔လား''

သူတပါးအေပၚ မတရားသျဖင့္ ႏုိပ္စက္ၿပီး ႏိုင္ထက္စီးနင္း လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြအဖို႔ သာရုံးတက္ရ အမႈျဖစ္ရတာကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို အပမ္းမႀကီးေပမင့္ ရုိးရိုးသားသား ေအးေအး ေဆးေဆးေနခ်င္တဲ့ အိမ္ရွင္ေတြအဖို႔က ရုံးျပင္ကနားဆိုတာကို အနိဠာရုံေနရာေတြ လိုအင္မတန္ ေၾကာက္တာ၊ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာေတြကို အျဖစ္လဲ မခံခ်င္ေတာ့၊ ဒီအနားတ၀ိုက္မွာ သူေဌးေတြေတာင္ မာလီလဲ မငွားၾကဘူး၊ ဒရုိင္ဘာလဲမငွားၾကဘူး၊ ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းၾကတယ္၊ ဒရုိင္ဘာျပသနာလဲ မေပၚေတာ့ဘူး။ 

အဲဒီေလာက္ျပႆနာေတြ အျပင္မွာ ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုပါမွ ေဖေဖ့မွာ ''ငါ့ကို ကား၀ယ္မေပးဘူးဆုိတာ က တမ်ိဳး၊ မာလီငယ္ငယ္ ငွားမေပးဘူးဆုိတာက တမ်ိဳး'' ေဖေဖျဖစ္ခ်င္တာေတြ အထြက္ဘဲဆူပူေန တာဘဲ၊ ဒါေလာက္ ရွည္လ်ားတဲ့ ျပႆနာေတြကို သမီးက ပါးစပ္နဲ႔ ေဖေဖ့လုိ နားမၾကားတဲ့လူတ ေယာက္ကို ဘယ္လို ေျဖရွင္း ေျပာေနႏုိင္မလဲ။

သမီးဒီေရာဂါနဲ႔ ေသခ်က္လဲ ေသမယ္၊ အသက္ရွည္ခ်င္လဲ ရွည္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာကႀကီးမွာ ေအးေအးဘဲ ေနခ်င္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးကိုယ္ကို အားလုံးေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္၊ ခိုင္းတဲ့ခေလးမေလး ေတြနဲ႔လဲ ျပႆနာမေပၚေအာင္ေနတယ္၊ မာလီနဲ႔ လဲေအးေအာင္ၾကည့္ေနတယ္၊ မာလီႀကီးကလဲ သမီးကို အလုပ္ရွင္ လို႔ မျမင္ဘူး၊ သားလုိ သမီးလိုဆက္ဆံၾကေတာ့ ေအးလို႔၊ စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ ကေတာ့ ရွိၾကသေပါ့၊ စိတ္တိုင္း မက်တုိင္းသာ ''ေလးခင္းျပရယင္၊ ေဒါထေနရယင္ေတာ့ ေလာကတ ခုလုံး မီးတင္ရိႈ႕ဖို႔ဘဲ ရွိတယ္။

''မမယုကလဲ ဒါကေတာ့ ေဖေဖ့အျပစ္ကလဲရွိေသးတာကို၊ သု၀ဏၰသာမတုိ႔ မိဘျပဳစုတယ္ဆိုတာက ဒုကုလ နဲ႔ ပါရိကာ တို႔က ေတာတြင္းသစ္ခက္တဲ မွာ တရားထုိင္လို႔ သားရွာေပးတဲ့ သစ္သီးကို ေအးခ်မ္း စြာစားလို႔ ေျခဆုတ္လက္နယ္ျပဳသမွ် ခံလိုဆိုတဲ့ မိဘမ်ဳိးလား၊ ေဖေဖ့ ေျခေထာက္ေကာင္းၿပီး နားၾကား ယင္ ပိဠိယကၡ မင္းႀကီးထက္ေတာင္ ေတာလိုက္ ေကာင္း အံုးမယ္။ ကိုယ့္အေဖက မိုးပ်ံေနတဲ့အေဖ၊ ကဲ ေလ- ဒါေတ ြေတြးမေနနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ေရာ၊ ထမင္းခ်က္ေရာ စီစဥ္ၿပီးရင္ ႏုႏုတေခါက္လာမယ္၊ အကို ေမွာ္ဘီ က လာရင္ လဲ ႏုႏုတို႔အစီအစဥ္ကိုေျပာျပ အကိုလဲ ဒုကၡပါပဲ….''

သူကရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ စကားကို အဆံုးသတ္ပါသည္၊ အေတာ္ၾကာ က်မတို႔စကားမေျပာဘဲ အေတြး ကိုယ္စီ ႏွင့္ၿငိမ္ၾက၏။ စာဖတ္သူ ခမည္းေတာ္ဘုရား၏ဟန္ပန္ကို ညီအမႏွစ္ေယာက္လံုး အကဲခတ္ ေနၾက၏။ စာဖတ္ၿပီး အဆံုးသတ္ေတာ့မွ မ်က္မွန္ႀကီးေဘးခ်လိုက္ခါ-

''မသိလို႔ဗ်ဳိ႕… မသိလို႔'' ဟူ၍ ထံုးစံအတိုင္း ခုႏွစ္သံႏွင့္ ေဖေဖက ေအာ္လိုက္ျပန္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္ကာ တစံုတရာစဥ္းစားသလိုလုပ္ရင္း ေမးခြန္းတခုေမး၏။

''ေနပါဦး စေကာ့ေစ်းထဲက ပစၥည္းေတြသိမ္းတယ္ဆိုေတာ့ ''မမေလး ဘာလုပ္စားေနလဲ… သူက အပ်ဳိ ႀကီး၊ လုပ္ေကၽြး မဲ့ လူလဲမရွိ''

က်မတို႔ညီအမႏွစ္ေယာက္မွာ ေဖေဖ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ ၿပဳိင္တူရယ္မိပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြ၏အျဖစ္အပ်က္မ်ားၾကားထဲမွ၊ သူခြဲစိတ္ကုသျခင္းခံရစဥ္က ဂ႐ုတစိုက္ ျပဳစုေသာ တပည့္၊ ဦးေစာေမာင္ ၏ ႏွမအငယ္ဆံုး ''ေဒၚမမေလး''အား သူေရြး၍သတိရျခင္းကိုု က်မ တုိ႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

''ဒီလိုပဲေပါ့ ပလပ္စတစ္ အ႐ုပ္ကေလးေတြ ဆီးသီးထုတ္တို႔ မဆလာတို႔ေရာင္းတာေပါ့…''

ႏုႏုက စာေရးျပလုိက္၏။

''သူ အင္မတန္ သေဘာေကာင္းတဲ့သူပါ မတရားတဲ့ ကုန္သည္ေတြပစၥည္းမွ သိမ္းတာမဟုတ္ဘူး လား…''

ႏုႏု ေရာ က်မေရာ ေဖေဖ့ေမးခြန္းကို မေျဖၾကပါ၊ ေအးေအးေဆးေဆးစီစဥ္ၿပီး ကိုကိုႏွင့္ ႏုႏု ေဖေဖ့ကို လာေခၚမည့္ အေၾကာင္း လိုခ်င္ေသာပစၥည္းစုေဆာင္းထားသည္မို႔ ႏုႏုကစာေရးျပပါသည္။

တပတ္အတြင္း ကိုကိုက ေဖေဖ့ကိုလာေခၚ၍ က်မအိပ္ယာေပၚ နားခြင့္ရပါသည္။ ဟင္းကို ေဖေဖ့အကို အႀကီးဆံုး ဦးသာယာ မွ ေမြးခဲ့သည့္ ေဒၚခင္ညႊန္႔က လာပို႔ပါသည္။ ေနာက္လတြင္ေတာ့ ထမင္းခ်က္ မိန္း ကေလး တေယာက္ ကို ကိုကိုေခၚေပးထားပါသည္။ အကိုႀကီးကေတာ့ ေမွာ္ဘီမွ ခဏခဏလာၾကည့္ခါ ဆရာ၀န္ စကားနားေထာင္ဖုိ႔ႏွင့္ တရားထိုင္ဖို႔သာ သူေျပာပါသည္။

က်မေရာဂါမွာ လက္ေတြေျခေတြေယာင္လာ၍ က်မမစိုးရိမ္မိ၊ အသက္႐ႈၾကပ္လာမွသာ က်မေၾကာက္ ပါသည္၊ ေခါင္းထဲမွ ျပင္းထန္စြာ နာလာလ်င္ အန္၍၊ လူကလည္း ေသမလိုေျပာ့၍ အားနည္းသြားတတ္ ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းထဲမွနာမွာကို၎၊ အသံတခုျမည္လာမွာကို၎ က်မေၾကာက္ပါသည္၊ ဤအ သံမွာ ဘယ္က ျမည္လာေသာ အသံ ဟုမသိ၊ အေ၀းမွ ေလယဥ္ပ်ံတခု ပ်ံသြားေသာအသံႏွင့္ ဆင္ဆင္တူ ၏။ က်မ အဖို႔ မွာေတာ့ ဤအသံျမည္လာလွ်င္ ေ၀ဒနာျပင္စြာ ခံရပါသည္။

ေသျခင္းတရားသည္ စင္စစ္ေၾကာက္စရာမေကာင္းပါေပ၊ သူ႔အလုိအေလ်ာက္ျဖစ္လာေသာ သေဘာတ ခုျဖစ္၏။ မေသခင္ ေ၀ဒနာခံစားရင္းႏွင့္ တမလြန္ရွိ ငရဲ၊ ၀ဋ္ဆင္းမႈတို႔ကသာ ေၾကာက္စရာပါပင္တည္း။

က်မေစာေစာပိုင္းက ေဖေဖ့ကို အလြန္စိတ္ဆိုးေသာ အႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိသည္ဟု ေရးသားခဲ့ပါသည္။ ပထမ အႀကိမ္ မွာ ၀က္သားစား၍ ဒဏ္ရာရေသာအႀကိမ္ျဖစ္၏။ 

လူနာတေယာက္ ကုိ ေဆး႐ံုတင္ရတုိင္း ေငြကုန္ရသည္၊ စိတ္ေမာရသည္မ်ားမွာ အေၾကာင္းမဟုတ္ ျပဳစုရသူ က်မ ကိုယ္တိုင္ က ခ်ိနဲ႔ရသည့္ အထဲ ဒီခ်ိခ်ိနဲ႔နဲ႔ကိုယ္ႏွင့္ ေဆး႐ံုႀကီးကို ေန႔တိုင္းသြားရျခင္းကုိ စိတ္အလြန္ ဆင္းရဲ၏။ ကားရွိသည္ဆိုေသာ ေမာင္ႏွမသားခ်င္းေတြကိုလည္း ေန႔စဥ္အပူမကပ္ခ်င္ တို႔အေဖႀကီး တြက္ဘဲ ဟူ၍ သူတို႔ဖာသာ သေဘာေပါက္နားလည္၍ ေန႔စဥ္လာေခၚလွ်င္ေတာ့ က်မ လုိက္ေကာင္းလုိက္ေပမည္။ က်မ ကိုယ္၌က လည္း မာနႀကီးသည္ထင္ပါသည္။ ''ကယ္မပါ ျပဳစုပါ၊ မြဲေသြ႕ေသြ႕မ်က္ႏွာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ ရာ ရေၾကာင္း ငယ္ေပါင္းစုတ္ပဲ့ႏုံ႔နဲ႔သည့္စကားမ်ားကို ေယာင္မွား၍ဆိုမိ လွ်ာတိုေအာင္ရိပ္ခ်င္၏'' ဆိုေသာ ဦးပုည စကားလုိပင္ ဘယ္သူ႔မွသြားမေျပာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ေျခသာ ကုိယ္ အားကုိး၍ ခေနာ္ခနဲ႔ႏွင့္ ေဆး႐ံု ႏွင့္ အိမ္ ကို ကူးမိသည္။ ငါျပဳရင္ ငါ့ကုသုိလ္ဘဲဟူ၍ စိတ္ကုိျဖတ္လုိက္ခါ ေနလုိက္မိပါသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့ ကုိ ဆင္ဆင္ ခ်င္ခ်င္ ေနေစခ်င္ပါသည္။ ေဆး႐ံုတက္ရေသာ အျဖစ္မ်ားကို ျဖစ္ကုိမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။

ေဖေဖကလည္း ေျပာမရ။

က်မစိတ္ထဲကေတာ့ ၀တၳဳေရးသူပီပီ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္၏။ ေဖေဖ စုိက္ပ်ဳိးေရး ၀ါသနာပါသူ ဖခင္ႀကီး တေယာက္ စုိက္ပ်ဳိးလုိက္၊ ေျမမ်ားကို ေပါက္ခ်င္လည္း ၀င္ေပါက္လုိက္အံုး၊ သစ္ပင္မ်ားကို ေရေလာင္း ခ်င္လည္း မာလီႏွင့္အတူေလာင္း၊ က်န္းမာေရးပင္ ျပည့္စံုေပေသးသည္။ က်န္ေသာအခ်ိန္တြင္ ၾကက္သေရရွိရွိ ႏွင့္ အိမ္ဦးခန္းတြင္ ႀကဳိက္ေသာစာအုပ္ကိုဖတ္ ''သမီးေရ ေဖေဖ ဒီေန႔ ဘာဟင္းနဲ႔ စားခ်င္တယ္'' စားခ်င္သည္ကိုေျပာ ေဖေဖ့အႀကဳိက္ကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြး၊ က်မရင္ထဲမွာေတာ့ ဤကဲ့သုိ႔ ဖခင္မ်ဳိး ကို ခဏခဏစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိပါသည္။ ေဖေဖကေတာ့ တျခားထင္တာေတြလည္းလုပ္ မီးဖိုေခ်ာင္ ၀င္ ဟင္းကိုယ္တုိင္၀င္ခ်က္ တခါတရံ ေရနံဆီမီးဖိုက မီးထေတာက္ တခါတေလ သူကပင္ ထမင္းခ်က္ မိန္းခေလး မ်ားကို ႀကိမ္းထား၏။

''မီးဖိုေခ်ာင္ မွာ ငါဘာဟင္း၀င္ခ်က္သလဲဆိုတာ နင္တုိ႔မမကိုဖြင့္ေျပာရင္ ငါနင္တို႔လည္ပင္းညွစ္မယ္ ဒါဘဲ''

က်မကမသိဘဲ ေနပါမည္လား ငံျပာေရဆီသတ္ကို စပါးလင္ထည့္၍ သတ္သည္ကို ေဖေဖႀကဳိက္၏။ ''ဒီ ေန႔ ေဖေဖ့ ကို ငံျပာေရဆီသတ္ စပါးလင္နဲ႔ထည့္ၿပီး ခ်က္ေပးပါ''ဟုေျပာလွ်င္ ၿပီးသည့္ကိစၥ၊ အဲဒီလိုမေျပာပါ သူကိုယ္တိုင္ ၀င္လုပ္ပါသည္။ တခါက ဆူးေလဘုရားအိမ္တြင္ ဆီးအိုးမီးထ၍ေတာက္ဖူးေပၿပီ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယခု ေရနံဆီမီးဖိုသံုးခ်ိန္ ၌ ဘယ္ကိုဘဲသြားသြား ေဖေဖ့ကိုစိတ္မခ် ေဖေဖခ်က္ျပဳတ္ေနဆဲ ခေနာ္ခနဲ႔ႏွင့္ မီးဖို ေပၚ လဲက်သြားမွာ က်မအလြန္စိုးရိမ္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ခေလးမေလးမ်ားကို ေဖေဖခ်က္ေနဆဲ အနားမွ ဘယ္မွမသြားရန္ မီးထေတာက္ေသာ္ ဂံုနီအိပ္ ေရဆြတ္ ၍ အုပ္ရန္ မီးသတ္နည္းကအစ သင္ၾကားရပါသည္။

က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္လဲ အစုတ္ေပါင္းစံုကို ေဖေဖ့အခန္းတြင္ေတြ႕ရ၍ အိပ္ရာခင္း ျခင္ေထာင္ ေစာင္ဟူ သမွ် ဖာ ေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္အ၀တ္ေဟာင္းမ်ားကို အ၀တ္ေလွ်ာ္ကုလားမ လာတုိင္းေပးရန္ သြားယူ လွ်င္ ခေလးမေလး မ်ားကိုယူခြင့္မျပဳ။

သူကုိယ္တိုင္ ထင္းေခြ ေရနံဆီသံပံုးထဲ သူ႕အ၀တ္မ်ားထည့္၍  ျခံထဲတြင္ျပဳတ္ ႏွစ္ရက္တိတိျပဳတ္ရမယ္ ဆိုလွ်င္ ခေလးမေလးေတြမွာ ႏွစ္ရက္တိတိျပဳတ္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာသူဖြတ္သည္။

''ေဖေဖလုပ္မွာစိုးလို႔ ဒီကုလားမကို ငွားထားတာ၊ ဒီတခါ ေဖေဖအ၀တ္ဖြတ္ရင္ေတာ့ ဒီသံပံုးေရာ အ၀တ္ ေရာ သမီး လႊင့္အျပစ္ဘဲ''

လူမိုက္ဂိုက္ ႏွင့္ ခပ္တည္တည္ေျပာရျပန္သည္။ ဒီေတာ့မွ အ၀တ္ျပဳတ္ေသာသံပံုးကို အပ္ေတာ့သည္။

ယခု ဒုတိယအႀကိမ္ ေဖေဖ့ကိုစိတ္ဆိုးမိသည္မွာေတာ့ ကိုကို၏အစီအစဥ္အတိုင္း က်မအိမ္မွာတြင္ အနား ယူကာေန၏။ ကိုကိုရွာေပးေသာ ကရင္မေလးတေယာက္က ထမင္းခ်က္၍ေကၽြးသည္။ တေန႔တြင္မူ အိပ္ခန္း ခန္းဆီး ကို မ ကာ ေဖေဖေအာ္လိုက္သံကုိ ၾကားလုိက္ရ၏။ က်မက ကုတင္ေပၚမွေန၍ အံအား သင့္ေနသည္။

''နင့္အိမ္ကိုေလ ငါဘယ္ေတာ့မွျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ ေမာင္ေမာင့္ အိမ္ မွာ တေန႔ဟင္းရွစ္ခြက္နဲ႔ စားရ တယ္၊ သိလား''

က်မမွာ ကုတင္ေပၚမွေန၍ ေဒါသျဖစ္သည္မွာ အလြန္ပါပင္တည္း။ ''ငါ့အေဖ ငါ့ေစတနာကို မသိေလ ျခင္း''ဟူ၍ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်လာသည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ ကုတင္ေဘးစားပြဲေပၚမွ စာရြက္တခုဆြဲယူ ကာ ေရးလုိက္၏။

''တေန႔ ဟင္းရွစ္ခြက္စားႏုိင္ေသာ ေဖေဖ့သားအိမ္၌ တသက္လံုးေနပါ၊ သမီးကေတာ့ ဟင္းသံုးခြက္ပင္ ေကၽြး ႏိုင္ ပါသည္။ သမီးေသၿပီဟု ၾကားေတာင္မွ သမီးဆီကိုမလာပါႏွင့္''

က်မသည္ ယခုတခါ စိတ္အလြန္ကိုဆိုးပါသည္။ သူဘာႏွင့္လာ၍ ဘာႏွင့္ျပန္သည္ကုိပင္ ထ၍မၾကည့္ ေတာ့။

ေနာက္ေန႔တြင္ ကိုကို လာၾကည့္၏။ သူက ေရာဂါအေၾကာင္းေမးေပမင့္ ေရာဂါအေၾကာင္း က်မမေျဖပါ ေပ။

''ကိုကို က တေန႔ကို ဟင္းရွစ္ခြက္ နဲ႔ ေဖေဖ့ကို ေကၽြးတယ္ဆို၊ မေန႔က ေဖေဖ မယုကိုလာၿပီး ရန္ေတြ႕ တယ္'' က်မက ေမးလုိက္၏။

''မယုရယ္… ေဖေဖ့အေၾကာင္း ေခါင္းထဲမထည့္နဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးသာ ကိုယ္ဂ႐ုစိုက္၊ လူဆယ္ ေယာက္ ဆယ့္ငါးေယာက္ရွိတဲ့ ကိုကိုတုိ႔လိုအိမ္မွာ ခုေခတ္ေစ်းနဲ႔ ဟင္းရွစ္ခြက္စားဖို႔ေနေနသာသာ တ ေန႔ သံုးခြက္ စား ဖို႔ မနဲလုပ္ရတာ ဘယ့္ႏွယ္ ေနေကာင္းလား''

က်မက ဘာမွမေျဖေတာ့ပါ မ်က္ရည္ေတြသာ လည္လာပါသည္။ ကိုကိုျပန္သြားမွ ႐ွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုုမိ သည္။ ကိုကို႔ အိမ္ကို ေဖေဖသြားေနစဥ္ အေတာအတြင္းမွာပင္ လစဥ္ ငါးေခ်ာက္၊ အိုဗာတင္း၊ ႏို႔ဆီ၊ သ ၾကား၊ ေကာ္ဖီမႈံ႕၊ လဘက္ေျခာက္အခ်ဳိ၊ တလစာ တလစာ အိမ္က ကရင္မေလးကိုယ္တိုင္ သြားပို႔ခိုင္း၏။

က်မေနာက္ပို္င္းတြင္ေတာ့ မငိုေတာ့ ငယ္ငယ္က ဖိုးစိန္ႀကီးဇာတ္ထဲက သီခ်င္းကို သြားသတိရ၏။

''ကံဆိုးတဲ့ဇိႏၷမာယူရယ္၊ ရန္ၿငဳိးမဖြဲ႕ေလနဲ႔ သံသရာမွာေျမာ။ မင္းကဆိုးရင္ မင္းပဲငရဲႀကီးမယ္၊ ငါကဆိုးရင္ မင္းပဲငရဲႀကီးမယ္…''

ထိုသီခ်င္းအတိုင္းပင္ မိဘႏွင့္သားသမီး က်မရင္ထဲအမ်က္ျဖစ္ေလသမွ် က်မသံသရာမွာသာ ေျမာရ ေတာ့မည္ ေၾကာက္လိုက္ပါဘိ၊ (ဤသံသရာ) သူ႔ကိုေၾကာက္၍ ေျပးရသည္မွာအေမာ၊ စင္စစ္ ဤသံသ ရာကို ဘယ္သူကမွမစ။ က်မကစခဲ့၍ က်မတြယ္တာ၍ က်မေမာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတည္း။ က်မကစ၍ ျဖတ္ မွဟူ၍ သေဘာ ေပါက္သည့္တၿပဳိင္နက္ က်မရင္ထဲတြင္ ပထမဆံုးၿငိမ္းေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေတာ့ အားထုတ္ ၿပီးေသာတရားကို ရက္ပိုင္းႏွင့္ ဒိ႒ာန္၍ ထပ္ခါထပ္ခါအားထုတ္သည္၊ ေနာက္ကိုလည္း အားထုတ္ ရအံုးမည္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၏ကဗ်ာေလးကို က်မ ခဏ ခဏေရရြတ္မိ၏။

Monday, February 7, 2011

ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္.......

[ ေရႊဇင္ဦးဘေလာ့ဂ္မွကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]