#ႀကိဳးတန္း #ခင္ခင္ထူး

#ႀကိဳးတန္း

#ခင္ခင္ထူး

(၁)

ကိုေက်ာက္နီဟာ သဲျပင္ေပၚမွာ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ တစ္ေနကုန္ တ႐ြ႐ြ ပူထားတဲ့ သဲေတြဟာ ေရတစ္ပိုင္း စိုေနတဲ့ ကိုေက်ာက္နီရဲ႕ ပုဆိုးေရစိုကို ေဖာက္ၿပီး ပူေနေသးတယ္။ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာက္နီမွာ ပူျခင္းေအးျခင္းရယ္လို႔ ဘာခံစားခ်က္မွ ရွိပုံမရဘူး။ နီၾကင္ၾကင္ဆံပင္ေတြ အုပ္ေနတဲ့ နား႐ြက္ၾကားက ေဆးလိပ္တိုကို မီးညႇိၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဖြာလိုက္လို႔။ ကိုေက်ာက္နီ ဖြာလိုက္တိုင္း ရဲခနဲ ရဲခနဲ တက္လာတဲ့ ေဆးလိပ္မီးစကို ၾကည့္ရင္း မနက္တုန္းက သူ ပစ္လိုက္တဲ့ ကြန္ခ်က္ကို ျပန္ၿပီး သတိရေလရဲ႕။

မနက္က သူပစ္လိုက္တဲ့ ကြန္ဟာ ေရျပင္ေပၚကို ႐ႊမ္းခနဲ ပုံက်သြားတာမွ တကယ့္ကို ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ႀကီး။ ခဲသီးေတြလည္း မညိဘူး။ ကြန္လည္း မထပ္ဘူး။ ဒါကိုပဲ ကိုေက်ာက္နီ သေဘာက်ေနတာ။ ကြန္ထဲမွာ ငါးပါပါ မပါပါေလ။ ကြန္ခ်က္က်ေအာင္ ပစ္တတ္တာကိုက ငါးဖမ္းသမားရဲ႕ အရည္အခ်င္းတစ္ခု မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုေက်ာက္နီ တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနတာေပါ့။

အဲသည္ ကြန္ခ်က္နဲ႔ ငါးပိႆာစီး ငါးပတ္ႀကီးတစ္ေကာင္ ဖမ္းမိခဲ့တာထက္ကို သူ႔ကြန္ခ်က္ ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ႀကီးကို သူ ေက်နပ္ေနတာက ပိုေသးတယ္။ သည့္ထက္ ေက်နပ္တာက သူ႔စားက်က္ကို တစ္ဖက္တဲက ကိုလွေဆာင္း မသိေသးတာပဲ။

အဲသည္ ေနရာကို မေန႔မနက္ ေစာေစာႀကီးကတည္းက သူ စၿပီး ေတြ႕ခဲ့တာေပါ့။ ျမစ္ကမ္းပါးေျခ တစ္ေနရာမွာ ငါးေတြ၊ ပုစြန္ေတြ အုံဖြဲ႕က်င္းဖြဲ႕ ေနတတ္တဲ့ ကလိုင္ေပါက္ႀကီးကို သူစေတြ႕ခဲ့တုန္းကေတာ့ သိပ္စိတ္ဝင္စားလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔လို ကြန္သမားေတြအတြက္ ျမႇဳံးသမား၊ ပိုက္သမားေတြလို ငါးႏုတ္ေပါက္ကေလးေတြကို ငါးလုပ္ ဖမ္းခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကြန္သမား ဆိုတာက ငါးပတ္ႀကီးေတြ၊ ငါးေခ်ာင္းႀကီးေတြ၊ ငါးအုံတုံႀကီးေတြကို ကိုယ့္ကြန္ယက္ထဲ ပါေအာင္ ဆြဲခ်င္ၾကတာကလား။ ဒါမွလည္း ကြန္သမားဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိေတာ့မွာေပါ့။ ငါးစင္႐ိုင္းေလာက္၊ ငါးဖယ္ေအာင္းေလာက္နဲ႔ ကြန္သမား လုပ္ခ်င္လို႔ မေကာင္းဘူးေလ။ တစ္ခါေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ငါးႀကီးငါးေကာင္း တစ္လက္ ဖမ္းဖူး၊ ရဖူးပါမွ ဒါ ကြန္သမား။ ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ ကြန္သမား ပီ႐ုံေတာင္ မကေတာ့ပါဘူး။ ကြန္ဝါေတာင္ ရင့္ေနၿပီ။ ကြန္ေက်ာက္နီလို႔ေတာင္ ေခၚေနၾကၿပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မေန႔တုန္းက ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကလိုင္ႀကီးဆီကို သည္ကေန႔ တစ္ေခါက္ ထပ္သြားခဲ့တာေပါ့။

ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ ေလျဖဴးကေလး ရွပ္တိုက္ ေျပးသြားေတာ့ ေရဂယက္ကေလးေတြက အရာထင္တယ္ ဆို႐ုံကေလး တပြက္ပြက္ ထလို႔။ ပလုံကေလးေတြေတာင္ စီေနလိုက္ေသး။ ဒါဆိုရင္ ငါးကေလးေတြ၊ ပုစြန္ကေလးေတြ တိုးေနတဲ့ သေဘာ။ ဒါေပမယ့္ သူတစ္ဖက္ကို ေလွဦး မလွည့္ခင္ေလးမွာပဲ ဗြက္ခနဲ ထပြက္လိုက္တဲ့ ေရဂယက္ႀကီးကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္တယ္။ ေလွကို ညင္ညင္သာသာကေလး ေလွာ္ရင္း ကြန္ကို အသာမ ယူရင္း ခဏ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ေရေအာက္မွာ လႈိင္းကေလးေတြ တြန႔္ကာေကြးကာ ေရယက္ကေလးေတြ ထလာေတာ့မွ ေသခ်ာသြားၿပီလို႔ တြက္လိုက္တယ္။ ဒါ ဇာတ္တူသား စားတတ္တဲ့ ငါးႀကီး တစ္ေကာင္ေကာင္ ဆိုတာ ကိုေက်ာက္နီ အတပ္ ေတြးလိုက္ၿပီးသား။

ကြန္ရဲ႕ သုံးပုံတစ္ပုံေလာက္ကို ဘယ္ဘက္တံေတာင္နဲ႔ ခ်ိတ္ေျမႇာက္ထားၿပီး က်န္တဲ့ သုံးပုံႏွစ္ပုံကို ညာဘက္လက္နဲ႔ အသာဆြယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂယက္ထေနတဲ့ ေနရာဆီကို ႐ႊမ္းခနဲ အုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ကြန္အနားေတြက ေရျပင္ေပၚမွာ လွလွပပ ဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ႀကီး ပုံက်သြားေလရဲ႕။ တေအာင့္ကေလးပါပဲ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ကြန္ထိပ္ပိုင္းဟာ တဆတ္ဆတ္ ခါလာတယ္။ ေရေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ကြန္စေတာင္ သည္ေလာက္ ခါေနရင္ ပိုက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ငါးက ေသးေသးေကြးေကြးေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုေက်ာက္နီရဲ႕ လက္က သိတယ္။ အာ႐ုံခံစားမႈနဲ႔ သိတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ငါးပိႆာနီးနီးေလာက္ ရွိတဲ့ ငါးပတ္ ေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ေကာင္ကို ကိုေက်ာက္နီ ဖမ္းမိခဲ့တာပါ။ ပိုက္ထဲမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါ ႐ုန္းေနတဲ့ ငါးပတ္ႀကီးကို မိၿပီးခါမွ ေလွ်ာထြက္မသြားေအာင္ ကိုေက်ာက္နီ ခဲရာခဲဆစ္ ဖမ္းယူခဲ့ရေသးတယ္။ သည္လို အေကာင္က သိပ္ အကင္းပါးတယ္ မဟုတ္လား။ ကြန္ကြက္က စိပ္ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာက ေလွ်ာထြက္ရင္ ရႏိုင္မလဲဆိုတာ သင္းတို႔ကလည္း သိတယ္။ ေရထဲမွာေတာင္ သည္ေလာက္ အေကာင္ႀကီးေအာင္ ေနလာႏိုင္တဲ့ သတၱဝါပါေပပဲ။ ဒါေပမယ့္ သည္တစ္ခ်ီေတာ့ သူ႔ထက္ အေတြ႕အႀကဳံႀကီးတဲ့ ကိုေက်ာက္နီနဲ႔ ေတြ႕သြားေတာ့ ငါးပတ္ခမ်ာ ေလွဝမ္းထဲမွာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္ကို လူးလို႔။ ကိုေက်ာက္နီက ကြန္ထဲကေန သတိနဲ႔ ထုတ္ၿပီး ေလွကပ္ၾကမ္းထဲ ဖိပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေလွၾကမ္းျပင္ကို မာန္ႀကီးႀကီးနဲ႔ တျဖန္းျဖန္း ခါ႐ိုက္ေနလိုက္တာမွ ေလွဝမ္းေတာင္ ကြဲသြားမလား မွတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာက္နီက ေလွကို ေသာင္စပ္ဘက္ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလွာ္သြားၿပီး သူ႔မိန္းမ မေက်ာ့လက္ထဲ အပ္လိုက္ေတာ့ သည္အေကာင္ ကိစၥေခ်ာၿပီေပါ့။

သည္ငါးပတ္ႀကီးကို ခံေတာင္းထဲ ထည့္ုၿပီး အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွာ ေရာင္းဖို႔ ေလွေလွာ္ကူးသြားတဲ့ မေက်ာ့ ေမွ်ာ္ရတာေတာင္ ေန႔ဝက္က်ိဳးခဲ့ၿပီ။ ေပၚမလာေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ မေက်ာ့ကို ေမွ်ာ္တယ္ ရယ္လို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သည္လိုငါးမ်ိဳးက ေသခ်ာေပါက္ အေရာင္းသြက္တာ။ ေဈးေကာင္းရတာ သူသိၿပီးသားပဲ။ သည္ေတာ့ သဲျပင္ပူပူႀကီးေပၚ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ထိုင္ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ ကက္ဆက္တစ္လုံး မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုေက်ာက္နီ ကက္ဆက္လိုခ်င္တာ ၾကာၿပီေလ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဝယ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕။ ကက္ဆက္ ဝယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့လား။ ကိုေက်ာက္နီ ၿပဳံးတယ္။

(၂)

ကိုေက်ာက္နီတစ္ေယာက္ ကက္ဆက္တစ္လုံး လိုခ်င္ေနခဲ့တာ ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကာဆို သူတို႔ေနတဲ့ ေနရာကေလးမွာ ကက္ဆက္တစ္လုံးကေတာ့ ရွိကို ရွိသင့္တယ္လို႔ ကိုေက်ာက္နီ ထင္တယ္ေလ။

သူတို႔ေနတဲ့ ေနရာကေလးက ဧရာဝတီျမစ္ရဲ႕ ဟိုဘက္ကမ္း သည္ဘက္ကမ္း ဘယ္ကမ္းနဲ႔မွ မနီးတဲ့ ေရလယ္ေကာင္က ေသာင္ကြၽန္းကေလး တစ္ခု ဆိုပါေတာ့။ ေသာင္ကြၽန္းလို႔သာ ေခၚရတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးထဲ ေက်ာက္ပ်ဥ္ကေလး တစ္ခ်ပ္ ခ်ထားသလို ဝိုင္းဝိုင္းမို႔မို႔ေလး ေပၚေနတဲ့ ေသာင္ကတုံးကေလးပါ။ အဲသည္ ေသာင္ကတုံးေပၚမွာ ကိုေက်ာက္နီတို႔ တံငါတဲကေလးရယ္၊ ကိုလွေဆာင္းတို႔ တံငါတဲကေလးရယ္။ သည္တဲကေလး ႏွစ္လုံးပဲ ရွိတယ္။ ေဘးပတ္လည္မွာက တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ ျမစ္ေရျပင္ႀကီးပဲ ရွိတယ္။ ကမ္းႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးဆီမွာ ရွိတယ္။ ကိုလွေဆာင္းကလည္း ကိုေက်ာက္နီလို ကြန္သမားပါပဲ။ သည္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာ တဲထိုးၿပီး ေနၾကရတဲ့ ဘဝတူေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။

ေသာင္ကတုံး ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ေနရာအတည္တက် ရွိတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေလ။ သည္ႏွစ္ သည္ေနရာမွာ ေပၚေပမယ့္ ဟုတ္ႏွစ္က် ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ေတာ့တာ။ ေရထဲမွာ ရွိတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ မေရရာဘူးေပါ့။ သည္ေတာ့ ေသာင္ကတုံးကေလးေတြ ေပၚရာေနာက္ကို သူတို႔ ႏွစ္စဥ္လိုလို လိုက္ၾကရတယ္။ ကမ္းနားသစ္ပင္ကမွ ၿမဲခ်င္ ၿမဲဦးမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေသာင္ကတုံးကေလး ကေတာ့ မၿမဲဘူး။ တစ္ခါတေလမ်ား ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးက သူတို႔အတြက္ ေနရာကေလး တစ္ေနရာစာေတာင္ သေဘာထားႀကီးႀကီး မထားႏိုင္ဘဲ ေလာဘႀကီးခ်င္ ႀကီးေနတတ္သလို တစ္ခါတေလ က်ျပန္ေတာ့လည္း ဧရာဝတီက သူတို႔အတြက္ ငါးေတြ ဝွက္ခ်င္ ဝွက္ထားတတ္ ျပန္ေရာ။

သည္ႏွစ္ေတာ့ ဧရာဝတီက သူတို႔အတြက္ ေနသားတက် ေသာင္ကတုံးကေလး တစ္ခု ေမြးဖြားေပးခဲ့ျပန္ၿပီ။ သည္ေတာ့လည္း ကိုေက်ာက္နီနဲ႔ ကိုလွေဆာင္းတို႔ တဲနားနီးခ်င္း မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ အစကေတာ့ သူတို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾက ပါေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ဟင္း တစ္ေယာက္စား၊ တစ္ေယာက္သြား တစ္ေယာက္လိုက္နဲ႔ အဆင္ေျပခဲ့ၾကတယ္ ေျပာပါေတာ့။ အလုပ္တူ၊ ဘဝတူခ်င္းေတြကိုး။ ဆင္းရဲသြားၾကမွာ၊ ငတ္သြားၾကမွာလည္း မေၾကာက္ၾကဘူး။ သူတို႔အတြက္ ဆင္းရဲတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။

ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက သူတို႔မွာ တစ္ဦးဦးက ကိုယ့္ထက္ ပိုၿပီး ရွိသြားမွာကိုေတာ့ ေၾကာက္ၾကတယ္။ သည္ေတာ့ တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ ေစာင့္ငဲ့ၾကည့္ရင္းနဲ႔ မသိမသာ ဝန္တိုမႈကေလးေတြ ကိန္းေအာင္းလာခဲ့တာ သိပ္မၾကာလွေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီက ကြန္ပစ္ေကာင္းသလို ကိုလွေဆာင္းကလည္း ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးကို ေနာေက်ာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ျမစ္ေရ အတက္အက်ကို ၾကည့္ျုပီး ငါးရွာတတ္တယ္။ “က် မ ဆြဲ” ရင္ ငါးေတြ ဘယ္လို က်တတ္တာ၊ ေရတိုးငါးေတြ ဘယ္လို ျမဴးတတ္တာ ကိုလွေဆာင္း သိသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုေက်ာက္နီကို မေျပာဘူး။ ကိုေက်ာက္နီကလည္း သူ႔ကြန္ပစ္ပညာထဲက သင့္ရာ ေကာင္းရာကေလးေတြကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းလို႔ တစ္ဖက္ကမ္းကို ေလွနဲ႔ကူးၿပီး အရက္ေသာက္ၾကတာ က်ေတာ့ အတူတူ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ညတိုင္ တဲႏွစ္လုံးၾကားက သဲျပင္ေပၚမွာ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြ ထိုင္ေျပာၾကေတာ့လည္း တတြဲတြဲပါပဲ။ လူမနီး သူမနီး ေရျပင္ၾကားက တိတ္ဆိတ္ေနရာကေလး အတြက္ ကက္ဆက္တစ္လုံး လိုခ်င္ေနၾကတဲ့ ဆႏၵကလည္း သည္ေနရာမွာ ထပ္တူပါပဲ။ အဲသည္ ကက္ဆက္ကေလးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အရင္ စဝယ္ျဖစ္လိုက္မွာ စိုးရိမ္ေနၾကတာကလည္း တစ္သေဘာတည္းပါပဲ။

ဒါကို သိလို႔ ကိုေက်ာက္နီ ကက္ဆက္ကို အလ်င္အျမန္နဲ႔ အ႐ူးအမူး လိုခ်င္ေနခဲ့တာေပါ့။ သူ႔မိန္းမ မေက်ာ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဝတ္ဖို႔စားဖို႔အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ မပူဆာဘဲ ကက္ဆက္တစ္လုံးသာ ဝယ္ေပးဖို႔ ပူဆာေနခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။ မေက်ာ့က သီခ်င္းဆိုလို႔ ကေလးေခ်ာ့ ေတးကေလးေတာင္ ညည္းတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ တစ္ဖက္တဲက ကိုလွေဆာင္းရဲ႕ မိန္းမ မလွစိန္ကို ႂကြားခ်င္တာ သက္သက္ပဲ ဆိုတာ ကိုေက်ာက္နီ အတပ္သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မေက်ာ့အလိုကို ပိုျဖည့္ခ်င္ေနမိတာကလည္း ပါတယ္။

(၃)

မေက်ာ့ ျပန္လာေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ အေနာက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း ဆီက တျဖည္းျဖည္း ငိုက္ဆင္းသြားတဲ့ ေနလုံးရဲ႕ လိေမၼာ္နီေရာင္ အေသြးေတြက ေရျပင္ေပၚမွာ ပတၱျမားရည္ေတြ ျဖန္းခ်ထားတယ္။ ကိုေက်ာက္နီရဲ႕ အေတြးထဲမွာေတာ့ တြံေတးစိုးေအာင္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြေပါ့ေလ။ မေက်ာ့ ျပန္လာတာကိုေတာင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလတျဖဴးျဖဴး သဲေသာင္ကမ္းနဖူးမွာ ကိုေက်ာက္နီတစ္ေယာက္ ပက္လက္လွန္ရက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။

“ကိုေက်ာက္နီ … ကိုေက်ာက္နီ”

မေက်ာ့က တဲေဘးမွာ ေဆာ့ေနတဲ့ ႏို႔စို႔ကေလးကိုေတာင္ ေကာက္မခ်ီအားေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီ ရွိရာ ေသာင္စပ္ကို အေျပးကေလး သြားၿပီး ကိုေက်ာက္နီကို လႈပ္ႏႈိးတယ္။ အိပ္မက္မွာ ကက္ဆက္ အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ေနတဲ့ ကိုေက်ာက္နီ တစ္ေယာက္ မေက်ာ့က ခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ပိတ္လိုက္ေတာ့ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ ထထိုင္တယ္။

“ဟင္ … မေက်ာ့ ျပန္လာၿပီလား”

မေက်ာ့က ပါးစပ္က မေျဖဘဲ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး လုပ္ရင္း ရင္ဘတ္ၾကားထဲက ငါးရာတန္ေတြကို ထုတ္ျပၿပီး အေျဖေပးလိုက္တယ္။ ကိုေက်ာက္နီ မ်က္ႏွာႀကီး ဝင္းထိန္သြားလိုက္ပုံက ေနလုံးႀကီးကေတာင္ အရႈံး ေပးရေလာက္ပါရဲ႕။ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ မေက်ာ့ လက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကို လွမ္းယူၿပီး တဲထဲကို အေျပးဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ ေခါင္းအုံးခ်ဳပ္႐ိုးထဲ လက္လွ်ိဳစမ္းၿပီး အရင္က ထည့္ထားတဲ့ ေငြစကေလးေတြကို ထုတ္ေရတယ္။ မႈိ႕ေတြက တဲကေလးထဲမွာ လြင့္လို႔။ မေက်ာ့က ကိုေက်ာက္နီေဘးမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီး ကေလးပါးစပ္ကို ႏို႔တပ္ရင္း

“ျပည့္လုၿပီလား ကိုေက်ာက္နီ”

ကိုေက်ာက္နီက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားဟန္ ျပဳတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အေျဖမေပးေတာ့ မေက်ာ့က အားမလို အားမရနဲ႔ ကိုေက်ာက္နီ လက္ထဲက ေငြေတြကို ဆတ္ခနဲ လုၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရတယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ကေလးက အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္ေသးတဲ့ အစာကို ဟိုဟပ္သည္ဟပ္ လုပ္ရင္း ေဒါသတႀကီး တစ္ခ်က္ ေကာ့ထိုးတယ္။ ဒါကို မေက်ာ့က ေငြ အေရပ်က္ရပါ့မလား ဆိုၿပီး ကေလးရဲ႕တင္ပါးကို ျဖန္းခနဲ တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္တာ ကေလးက ဝါးခနဲ ငိုေတာ့တာပဲ။

သည္ဘက္ တဲကေလးထဲမွာ ကေလးငိုသံေတြ စီစီညံေနတုန္းမွာ ဟိုဘက္တဲက ကိုလွေဆာင္းမိန္းမ မလွစိန္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေန႔လုံး ေရာင္းမကုန္ခဲ့တဲ့ ငါးဖ်ဥ္းေတာင့္ေတြကို ေခ်းေဖာက္ေနတယ္။ သူ႔ေယာက်္ား ကိုလွေဆာင္းကို စိတ္တိုတိုနဲ႔ ငါးေခ်းေတြ တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ ညႇစ္ထုတ္ေနလိုက္တာ နဂိုက ႏြမ္းရိေနတဲ့ ငါးဖ်ဥ္းေတာင့္ကေလးေတြ ဆိုတာ ေပ်ာ့ဖတ္လို႔။ မလွစိန္ သေဘာကေတာ့ သည္ငါးေတြကို ကုန္ေအာင္ ေစာင့္ေရာင္းခဲ့ခ်င္တာပါ။ ေလးငါးဆယ္ရလည္း နည္းတာ မွတ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ကိုလွေဆာင္းက တဂ်ီဂ်ီေလ။

“လွစိန္ … ငါ ဟိုဘက္ကမ္း သြားစရာ ရွိေသးတယ္။ နင့္ကို ေစာင့္မေပးႏိုင္ေတာ့ ဘူးဟာ၊ ႀကဳံရာေလွနဲ႔သာ ျပန္ခဲ့ေတာ့”

ဆိုေတာ့ မလွစိန္မွာ ကူးတို႔စက္ေလွ ေနာက္ဆုံးေခါက္နဲ႔ အေျပးအလႊား ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုဘက္တဲက မိေက်ာ့ ေလွႀကဳံကိုေတာ့ အျမင္သား။ ဒါေပမယ့္ မနက္တုန္းက ျမင္လိုက္ရတဲ့ သူ႔ဗ်တ္ထဲက ငါးပတ္ႀကီးေၾကာင့္ မိေက်ာ့ေလွနဲ႔ မျပန္ခ်င္ေတာ့တာ။ အျပန္ေလွေပၚမွာ ငါးပတ္ႀကီး ေရာင္းရတဲ့ ေငြကေလး တျပျပလုပ္ရင္း ႂကြားေနမွာကို မခံခ်င္လို႔ပဲ စက္ေလွကို ဆယ့္ငါးက်ပ္ ေပးစီး လိုက္လာခဲ့တာေလ။

“လွစိန္ … နင့္ေယာက်္ား လွေဆာင္းေရာဟ”

“အေနာက္ေတာင္ဘက္ ကမ္းတဲ့ ေတာ္ေရ၊ ေန႔လယ္ကတည္းက ကူးသြားတာပဲ”

“ဟုတ္လား … ဒါဆို ငါ လိုက္သြားဦးမယ္”

ကိုေက်ာက္နီက ေလွကေလးနဲ႔ အေနာက္ဘက္ကမ္းကို ကူးလိုက္သြားတယ္။ ျမစ္ေရျပင္ေပၚမွာ ခဲသားေရာင္ ေရလႈိင္းကေလးေတြ တလြန႔္လြန႔္ လူးလို႔။ မၾကာခင္ ေမွာင္ေတာ့မယ့္ လကၡဏာမ်ိဳးနဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလုံး မႈန္ရီလို႔ လာၿပီ။ မေက်ာ့က တဲအျပင္ ထြက္ရင္း တစ္ဖက္တဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မလွစိန္ တစ္ေယာက္ ငါးေခ်းေတြ ေဖာက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မလွစိန္တို႔ကေတာ့ ငါးစားရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ပီတိကေလးေတာင္ ျဖစ္သြားရေသး။ ပီတိက မလွစိန္တို႔ ငါးဟင္းစားရလို႔ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေစတနာပီတိ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြမွာ ေရထဲက ငါးေတြသာ ဖမ္းေရာင္းေနၾကတာ။ ငါးကုန္မွ ေငြရမယ္ မဟုတ္လား။ ငါး မကုန္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခ်က္စား႐ုံကလြဲလို႔ ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ သည္ေတာ့ တံငါသည္ ငါးစားရတာဟာ ကိစၥေကာင္း မဟုတ္ဘူးေလ။

သူ႔ကို မေက်ာ့ လွမ္းၾကည့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ မလွစိန္ ရင္ထဲ ေအာင့္သြားရတယ္။ လက္ထဲက ငါးဇလုံကို ထမင္းအိုး အဖုံးေပၚ ခြပ္ခနဲ ပစ္ခ်ရင္း …

“ဟင္း … အိမ္က ေသနာေတာ့ အရင္တုန္းကနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး၊ သည္ေရာက္မွ အေပါင္းအသင္း ဖ်က္တာနဲ႔ သင္း ပ်က္စီးေနတာ”

နဲ႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ မေက်ာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ခနဲ မတ္သြားတယ္။ အေပါင္းအသင္း ဖ်က္တယ္ ေျပာရေအာင္က သည္ ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ရွိတာကမွ သည္တဲကေလး ႏွစ္တဲ။ မိသားစု ႏွစ္ခုတည္း မဟုတ္လား။

“သည္မွာ လွစိန္၊ ညည္း စကားေျပာရင္ ၾကည့္ေျပာပါေအ့။ ေစာင္းလား ခ်ိတ္လား မလုပ္ပါနဲ႔”

“အလိုေတာ္… က်ဳပ္ မေစာင္းရ မခ်ိတ္ရပါလား၊ က်ဳပ္က တည့္ေျပာေနတာေအ့၊ တည့္ေျပာေနတာ”

နဲ႔ လုပ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကားမ်ားၾကတယ္။ မိန္းမခ်င္းဆိုေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္း အျပန္အလွန္ မၿပီးႏိုင္ မစီးႏိုင္။ ငယ္က်ိဳးငယ္နာ ေဖာ္ၾက၊ တစ္ေယာက္ မေကာင္းတာ တစ္ေယာက္ ေျပာၾကနဲ႔ေပါ့။ မေက်ာ့က …

“ညည္းက ငါတို႔ စီးပြားတက္တာကို မနာလိုေနတာ မဟုတ္လား”

လို႔ ဇိုးခနဲ ဇတ္ခနဲ ေမးလိုက္ေတာ့ မလွစိန္ကလည္း မခံပါဘူး။

“စီးပြားတက္တာ ဟုတ္လား။ ဟား … ဟား … ရယ္ခ်င္လိုက္တာ ဖက္ဖက္ေမာ ရင္ဘတ္ေနာက္က ေက်ာ။ ဟြန္း … စီးပြားတက္ရေအာင္ ညည္းက ဘာေတြမ်ား ဝတ္ရစားရလို႔တုန္း။ ဘယ္လိုမ်ား ေနရ ထိုင္ရလို႔တုန္း ေကာင္မရဲ႕။ သည္ေသာင္ယံကတုံးေပၚ တဲခ်င္း အတူတူပါပဲေအ။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းက မက်င္လႊမ္လို တိုက္နဲ႔တာနဲ႔ဆိုလည္း ဟုတ္ … ဟုတ္ေသးေတာ့”

“ငါသာ တိုက္နဲ႔ ေနႏိုင္တဲ့ အဆင့္ဆိုရင္ သည္ေသာင္ကတုံး ေပၚမွာ ညည္းတို႔ကို မထားဘူး။ ေသာင္တစ္ျပင္လုံး အျပည့္ တိုက္ႀကီး ဟီးထေနေအာင္ ေဆာက္ပစ္လိုက္မယ္ေအ့”

“ေကာင္းပါေလ့ေတာ္၊ ေကာင္းပါေလ့။ အဲသည္က်ေတာ့မွ က်ဳပ္က ဒုံးပ်ံႀကီး စီးၿပီး အလည္ လာရဦးမယ္”

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ သဲႀကီးမဲႀကီး ေျပာဆို ေနလိုက္ၾကတာ ဧရာဝတီရဲ႕ လႈိင္းပုတ္သံကိုေတာင္ သူတို႔ မၾကားႏိုင္ၾကပါဘူး။ အဲသလို မလွစိန္က အေညႇာင့္ေထာင္လိုက္၊ မေက်ာ့က ျပန္ေခ်လိုက္။ မေက်ာ့က ေလလုံးပစ္လိုက္၊ မလွစိန္က အဆစ္ခြပ္ခ်လိုက္နဲ႔။ မီးခြက္ထြန္းခ်ိန္သာ ေရာက္ေရာ အႏိုင္အရႈံး အေျဖမေပၚေသးဘူး။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းမွာေရာ၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းမွာေရာ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေတြနဲ႔ ထိန္ညီးေနၿပီ။ သူတို႔ ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚက အေမွာင္ထဲမွာေတာ့ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ ေအာ္ၾကတုန္း။

(၄)

“အဲသာပဲ … ကိုလွေဆာင္း၊ ေတာ့္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ အခ်ိဳးအႏွိမ္ခံရတာ၊ ေတာ္ညံ့လို႔ က်ဳပ္ လူအေစာ္ကား ခံရတာေတာ့ ဟီး”

ေယာက်္ားသားေတြ ျပန္လာေတာ့ မိန္းမေတြက ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ အသီးသီး အသက အသက ဆီးတိုင္ၾကတယ္။

မလွစိန္ရဲ႕ စကားကို ၾကားေတာ့ ကိုလွေဆာင္းရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေတာ့္ေၾကာင့္၊ ေတာ္ညံ့လို႔ ျဖစ္ရတာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြကို သူ႔ကို အေတာ္ကေလး ထိသြားတာကိုး။ ကိုလွေဆာင္း ဆိုတာက တံငါဘဝနဲ႔ စခဲ့သူမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဧရာဝတီျမစ္ႀကီးနဲ႔ ဖက္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့တာ ဆိုေပမယ့္ ကိုလွေဆာင္းက ေတာင္သူ တစ္ေယာက္ပါ။ ျမစ္ေဘးက သူတို႔ ႐ြာကေလးမွာပဲ ႏွမ္းေလး စိုက္လိုက္၊ ပဲကေလး စိုက္လိုက္နဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့သူ။

ျမစ္ေရေတြ တိုးတိုင္း သူတို႔႐ြာကေလးကို ေရေတြ လႊမ္းခဲ့တာ။ ေရေတြ ေလ်ာ့သြားတိုင္း ေပၚလာတဲ့ႏုံးတင္ ေျမကေလးေပၚမွာ ထြန္ဟယ္ ယက္ဟယ္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ၾကတာ အခါေပါင္း မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲသည္လို တိုးလိုက္ ေလွ်ာ့လိုက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ဧရာဝတီဟာ သူတို႔႐ြာကေလးကို ဖဲ့စားသြားခဲ့တယ္ေလ။ ကမ္းပါးေတြၿပိဳ၊ ေျမေတြပ်က္ၿပီး သူတို႔႐ြာကေလးေတာင္ ေနာက္ကို ဆုတ္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။ သူလည္း ငါးရွာစားရေတာ့တာပါ။ အေျခအေနေၾကာင့္သာ ကြန္ကို ကိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ ကိုလွေဆာင္းမွာ ေျမႏုကြၽန္းကေလး ေပၚႏိုးေပၚႏိုး ေမွ်ာ္ကိုးရင္း တံငါသည္ဘဝနဲ႔ သက္တမ္း ရွည္ေနခဲ့တာ ၾကာပါပေကာ။

“ေတာက္ … သည္ေကာင္ ေက်ာက္နီတို႔ လင္မယား ငါတို႔ကို သက္သက္ ေက်းဇူးကန္းတာ”

သည္ ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာေတာ့ ကိုလွေဆာင္းက အရင္ စၿပီး တဲထိုးေနခဲ့တာပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာမွ ကိုေက်ာက္နီတို႔ ေရာက္လာခဲ့တာေလ။ သည္တုန္းကေတာ့ လူသူေဝးတဲ့ ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာ ကိုယ္တစ္ဦးတည္းနဲ႔ စာရင္ တိုးတိုးေဖာ္ကေလး ရယ္လို႔ ရွိလာတာမို႔ ကိုလွေဆာင္း ဝမ္းသာခဲ့ရေသးတယ္။ ကိုေက်ာက္နီတို႔ တံငါေလွကေလး ေသာင္စပ္မွာ ထိုးကပ္လာေတာ့ ပစၥည္းေတြ ကူခ်ေပး၊ တဲကေလး ကူေဆာက္ေပးနဲ႔၊ ငါးရွာတာက အစ အရက္ေသာက္ၾကတာက အဆုံး ႏွစ္ေယာက္သား တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔။ သူ႔ရွိတာ ကိုယ္စား၊ ကိုယ့္ရွိတာ သူ႔ေကြၽးနဲ႔ ႏွစ္တဲကို တစ္တဲလုပ္ ေနခဲ့ၾကတာပါ။ အခုမွ ငါးႀကီးငါးေကာင္း ရတယ္ရယ္လို႔ ေငြကေလး ႐ႊင္လာတာနဲ႔ပဲ ကိုေက်ာက္နီ ေဆာင့္ႂကြားႂကြား လုပ္တာကို ကိုလွေဆာင္း သတိထားမိတာ ၾကာၿပီ။ သူတို႔ဘက္ကမွ သည္လို အသံထြက္လာရင္ ကိုယ့္ဘက္ကလည္း အဆင္သင့္ပဲလို႔ ကိုလွေဆာင္း ေတြးလိုက္တယ္။

“သည္မွာ လွစိန္၊ ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔၊ ငါတို႔က သင္းတို႔လို ေရေမ်ာကမ္းတင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္မွာ ရပ္နဲ႔႐ြာနဲ႔ ရွိတယ္။ သည္ႏွစ္သာ ေျမႏုကြၽန္းကေလး ေပၚၾကည့္စမ္းပါလား၊ ဟင္း …”

ကိုလွေဆာင္းက အံေတြ တင္းတင္းႀကိတ္ထား လိုက္တာ ေမးေၾကာႀကီးေတြမ်ား ေထာင္လို႔။ ကိုလွေဆာင္းရဲ႕ စကားကို ၾကားလိုက္ေတာ့ မလွစိန္ အငိုရပ္သြားတယ္။ သူတို႔မွာ အဲသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ရွိေနေသးတာကို မလွစိန္ ေမ့ေနတယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ေဈးတန္းမွာ ႐ြာကလူေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သူတို႔႐ြာမွာ သည္ႏွစ္ ေျမႏုကြၽန္းကေလး ေဖာ္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာတာ သူၾကားသား။ ေစာေစာကသာ သတိရလိုက္မိရင္ မိေက်ာ့ကို ဘယ္အရႈံးေပးမွာတုန္း။ ေျမႏုကြၽန္းနဲ႔ ကိုင္ေပါက္လိုက္ပါရဲ႕။

“ေျမႏုကြၽန္း ေပၚရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ ကိုလွေဆာင္း”

မလွစိန္က အားတက္သေရာ ေရွ႕ကို တိုးလာတယ္။ မလွစိန္ ေမးလိုက္မွပဲ ကိုလွေဆာင္းမွာ အခက္ေတြ႕သြားေတာ့တာပါ။ ေမွ်ာ္လို႔သာ ေမွ်ာ္ရတာေလ။ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စီမံကိန္းက ခ်ထားတာ မဟုတ္ေတာ့ စဥ္းစားရ က်ပ္သြားတယ္။ ေျမေပၚမွာ စိုက္ခင္းကေလး ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အရင္းရွိရမယ္ေလ။ သူတို႔မွာက လက္ခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ ေခ်းငွား လုပ္ရေအာင္ကလည္း အတိုးနဲ႔ပဲ ရတာေလး ထိုးဆပ္ရမယ့္ ကိန္းပဲ ရွိတယ္။ စဥ္းစားရက်ပ္ေနတဲ့ ကိုလွေဆာင္းကို မလွစိန္ကေတာ့ အႀကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေပးတယ္။

“ဟုတ္ၿပီ၊ သည္မွာ ကိုလွေဆာင္း၊ ေျမရရင္ က်ဳပ္တို႔ ငွားစားၾကမယ္ေတာ္” တဲ့။

သည္တစ္ခါေတာ့ သူ႔မယား မလွစိန္ကို ကိုလွေဆာင္း အေတာ္ကေလး အထင္ႀကီးသြားတယ္။ သူ ေတြးမထားတဲ့ ထြက္ေပါက္ကို မလွစိန္က ဖြင့္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား။

သည္ဘက္ တဲမွာလည္း မေက်ာ့က ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ပါပဲ။

“ကိုေက်ာက္နီရယ္၊ မနာလိုျဖစ္ရေအာင္ ညည္းက ဘာမ်ား ဝတ္ရစားရလို႔တုန္းတဲ့။ ေသာင္ကတုံးေပၚက တဲခ်င္း အတူတူပါပဲေအ တဲ့။ က်ဳပ္ ဘာျပန္ေျပာႏိုင္မွာတုန္းေတာ္ … ေဟာ့”

ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ တိုဝင္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္ကိုပဲ ဖိဖြာေနတယ္။ ကိုလွေဆာင္းတို႔ လင္မယား သူတို႔အေပၚမွာ အမူအရာေတြ ေျပာင္းေနတာ ကိုေက်ာက္နီ ရိပ္မိသားပဲ။ အခုတေလာ အရက္ေသာက္ခ်ိန္က လြဲရင္ သူတို႔ခ်င္း မဆုံမိၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတေလ ျမစ္လယ္မွာ ေလွခ်င္း ေတြ႕ေနတာေတာင္ လွမ္းစကား မေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ အထိ။ မိန္းမခ်င္းလည္း အေစးမကပ္ၾကတာကို ကိုေက်ာက္နီ သိတယ္။ သည္မိန္းမေတြရဲ႕ ပါးစပ္ေတြဟာ တစ္ေန႔ သည္လို ျဖစ္လာၾကလိမ့္မယ္ ဆိုတာ သူထင္ၿပီးသားပါ။ ကိုေက်ာက္နီ ေတြးေကာင္းေနတုန္း လက္ကို ပူခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့မွ အစီခံပါ ေလာင္ေနတဲ့ ေဆးလိပ္တိုကို သဲထဲ လႊတ္ခ်လိုက္တယ္။

“ငိုမေနစမ္းပါနဲ႔ မေက်ာ့ရယ္၊ ငါတို႔က သင္းတို႔ထက္ သာၿပီးသားပါ။ သည္တစ္ခါ ငါးတစ္ပြက္သာ ပြက္ၾကည့္၊ ကက္ဆက္တစ္လုံး ေသခ်ာေပါက္ ဝယ္ႏိုင္ပါၿပီဟ၊ ေငြက ျပည့္လုျပည့္ခင္ ျဖစ္ေနလို႔သာ။ မေန႔တုန္းကေတာင္ ငါ ကိုက်စ္တီးဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ အေပါင္ဆုံး ဆိုေပမယ့္ ခပ္လတ္လတ္ထဲကပါ။ ဘက္ထရီအိုးရယ္၊ တိတ္ေခြကေလး ေလးငါးေခြရယ္ ဝယ္ရမွာမို႔ ငါ ေငြေစာင့္ေနရလို႔ပါဟာ”

“ေငြေစာင့္ေနရလို႔ ဟုတ္လား၊ ဘယ္သူ႔ဆီက ေငြတုန္း”

ေၾကာင္စီစီနဲ႔ မေက်ာ့ရဲ႕ အူတူတူ အေမးေၾကာင့္ ကိုေက်ာက္နီ ေဒါသေတြ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။

“ေရထဲက ငါးေတြဆီကေဟ့၊ ေရထဲက ငါးေတြဆီက၊ အဟုတ္ဗ်ာ၊ တို႔က ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား ရစရာရွိတာလိုက္လို႔ … ဟြန္း”

ကိုေက်ာက္နီလို ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ တံငါသမားတစ္ေယာက္ အဖို႔ရာက ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ရစရာ မရွိဘူးဆိုတာ သူတို႔အတြက္ အမွန္တရားပဲ မဟုတ္လား။

(၅)

မိုးေကာင္းကင္ေပၚမွာ တိမ္ညိဳေတြက ခပ္ျမန္ျမန္ႀကီးကို ေ႐ြ႕လ်ားေနတယ္။ အေရာင္ေပ်ာက္လုဆဲ ေနလုံးႀကီးကေတာ့ တိမ္ညိဳေတြေအာက္မွာ ဖုံးအုပ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေသာင္ျပင္ေပၚက သဲပြင့္ကေလးေတြေတာင္ ျဖဴလြလြ အေရာင္ကေန ခဲပုပ္ေရာင္ မႈိင္းလို႔။ မလွစိန္က ေလွကို ေသာင္စပ္မွာ ထိုးကပ္ရင္း တစ္ဖက္တဲကို အရင္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သည္ေန႔ ငါးတန္းမွာ မေက်ာ့ ေဈးလာေရာင္းတာ မျမင္ဘူးေလ။ သူထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ မေက်ာ့ဟာ တဲေဘးက သဲျပင္ေပၚမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ႀကီး ထိုင္ၿပီး ေဆးလိပ္ ဖြာေနေလရဲ႕။ သူ႔ကို ေက်ာေပးထားေပမယ့္ မေက်ာ့ရဲ႕ မ်က္ႏွာမူရာ ဘယ္လို ရွိေနမယ္ ဆိုတာ မလွစိန္က အတပ္သိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ပိုက္ဖာေနတဲ့ သူေယာက်္ား ကိုလွေဆာင္းကို လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။

“ကိုလွေဆာင္းေရ၊ သည္ေန႔ ငါးေဈး ေကာင္းခ်က္ေတာ့ ရက္စက္တယ္။ ငါးစင္း႐ိုင္းေတာင္ ငါးရာေဈးနဲ႔ ရခဲ့သေတာ္။ ဟင္း ဟင္း သည္ေန႔ ငါးေရာင္းရတာ အသားအပါဆုံးပဲ”

မလွစိန္ရဲ႕ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ စကားကို ၾကားေတာ့ မေက်ာ့ ကိုေက်ာက္နီကို ပိုၿပီး စိတ္တိုလာတယ္။ အခုတစ္ေလာ ေလရိပ္မိုးရိပ္ ေျပးေနတာ အေၾကာင္းျပၿပီး ကိုေက်ာက္နီ ငါးရွာလို႔မရ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါပေကာ။ ေငြလိုပါတယ္ ဆိုကာမွ ငါးက ရွားသြားလိုက္တာေတာ္လို႔ မေက်ာ့ ပါးစပ္ကေန ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ လုပ္ေတာ့ ကိုေက်ာက္နီက …

“ငါးက ရွားသြားတာ မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ လူေတြကိုက ေလာဘႀကီးလြန္း ေနတာပါ။ ေလာဘႀကီးေတာ့ ရသေလာက္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ဘူး။ ခါတိုင္းလည္း သည္လိုပဲ ရတဲ့အခါ ရ၊ မရတဲ့အခါ မရပါဘူး မေက်ာ့ရာ”

ဆိုေတာ့ မေက်ာ့က …

“ရေအာင္ ရွာရမွာေပါ့၊ ရေအာင္ ရွာရမွာ ေတာ့္အလုပ္၊ တကတည္း အေရးထဲ ေလာဘေတြ ေမာဟေတြ လုပ္ေနေသးေတာ္။ ဒါပဲ မနက္ျဖန္ ငါးႀကီး မရမခ်င္း ေတာ္ ျပန္ကို မလာခဲ့နဲ႔”

လို႔ အမိန႔္ထုတ္လိုက္တယ္။ တကယ္လည္း မိုးသာခ်ဳပ္ေရာ ကိုေက်ာက္နီ ေပၚမလာေသးဘူး။ ကိုေက်ာက္နီကို ေမွ်ာ္ရတာလည္း မေက်ာ့မွာ ဗ်ိဳင္းျဖစ္ေနၿပီ။ ျမစ္ထဲမွာလည္း ကိုေက်ာက္နီရဲ႕ တံငါေလွကို မႈန္မႈန္ေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး။ မေက်ာ့က စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ တဲထဲက ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ဝင္ေခြေနလိုက္တယ္။

“အေမေရ … အေဖ ျပန္လာေနၿပီ”

မေက်ာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ မထဘဲ ေပအိပ္ေနလိုက္တယ္။ အခ်ိန္က မီးခြက္ထြန္းခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီေလ။ ကိုေက်ာက္နီ ျပန္လာလို႔ ငါးပါလာရင္လည္း ဘယ္လိုလုပ္ သြားေရာင္းေတာ့မလဲ။

“မေက်ာ့ေရ … ေဟ … မေက်ာ့ … လာစမ္းပါဦး၊ ငါးေတြ ငါတစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္လို႔ လာကူလွည့္ပါဦး”

ကိုေက်ာက္နီရဲ႕ အသံက လိုအပ္တာထက္ ပိုက်ယ္ေလာင္ေနတယ္။ တစ္ဖက္တဲက ၾကားေအာင္ ခပ္ႂကြႂကြကေလး ေျမႇာက္ေျပာေနတာ ဆိုတာ တစ္သက္လုံးေပါင္းလာတဲ့ လင္ရဲ႕အသံကို မေက်ာ့ က်က္မိတယ္။ တကယ္လည္း ငါးေတြမွ တစ္ေထြးႀကီး။

ငါးႏုသန္းေတြေရာ၊ ငါးဖမ္းမေတြေရာ၊ ငါးသလဲထိုးေတြေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ရွစ္ပိႆာထက္ မငယ္တဲ့ ငါးေခ်ာင္းႀကီးက တစ္ေကာင္။

“ကိုေက်ာက္နီရယ္ ဒါေတြ ရတာမ်ား ေစာေစာျပန္ခဲ့ပါေတာ့”

မေက်ာ့မွာ အသံေတြေတာင္ တုန္ေနတယ္။ သည္ငါးေတြကို ေရာင္းလို႔ရမယ့္ ပိုက္ဆံကို သူ သိၿပီးသား။ ကက္ဆက္ဖိုး ျပည့္႐ုံအျပင္ လွ်ံေတာင္ ထြက္လာဦးမွာ မဟုတ္လား။

“ေဟာသည္ ေကာင္ႀကီးေၾကာင့္ေပါ့၊ ငါ့မွာ တစ္ေနကုန္ ေစာင့္ဖမ္းေနရတာ။ ကူးတို႔သမား ဖိုးေအးကိုေတာင္ အကူအညီ ေခၚရေသး။ မနက္ကတည္းက သည္ေကာင္ႀကီးက ငါ့ကို လွည့္စားေနခဲ့တာဟ။ ညေနေစာင္းမွ အုပ္မိေတာ့တယ္။ ကဲ … ကဲ … မေက်ာ့ ငါးေတြ အကုန္ စည္ပိုင္းထဲ ထည့္စမ္း၊ မနက္က် ေစာေစာကေလး သြားေရာင္းၾကတာေပါ့ဟာ”

ကိုေက်ာက္နီ အသံကလည္း ဝမ္းသာလုံး ဆို႔ေနတဲ့ အသံလုံးလုံးႀကီးနဲ႔။ မေက်ာ့က တဲေဘးက သစ္သား စည္ပိုင္းထဲကို ေရလွယ္ၿပီး ငါးေတြ ထည့္လိုက္တယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ ညစာေတာင္ ေပါ့သလား ငန္သလား မသိလိုက္ၾကေတာ့ပါဘူး။

မနက္လင္းေတာ့ မေက်ာ့က ေရစပ္ကို သြား မ်က္ႏွာသစ္ရင္း ငါးစည္ပိုင္းကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ျပႆာနာက ေပၚေတာ့တာပဲ။ စည္ပိုင္းထဲမွာ ငါးတစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ မေက်ာ့ စည္ပိုင္းျပတ္ကို ၾကက္ေသေသ ၾကည့္ရင္း ခဏေနေတာ့မွ ထေအာ္တယ္။

“ကိုေက်ာက္နီ … ကိုေက်ာက္နီေရ သည္မွာ ငါးတစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ပါလားေတာ့္”

စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ခ်လိုက္တဲ့ မေက်ာ့ အသံေၾကာင့္ ကိုေက်ာက္နီတင္ မကပါဘူး။ တစ္ဖက္တဲက ကိုလွေဆာင္းတို႔ လင္မယားပါ အကုန္လုံး ႏိုးကုန္ၾကတာပါပဲ။

“ဟင္ … ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္။ ငါးေတြကေတာ့ ေျခေထာက္ေပါက္ၿပီး ျမစ္ထဲ ခုန္မခ်ပါဘူး”

ကိုေက်ာက္နီ ဘာမွ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ မေက်ာ့မွာေတာ့ စည္ပိုင္း ေဟာင္းေလာင္းႀကီးကို ကိုင္ရင္း ငိုေတာ့မလို မ်က္ႏွာနဲ႔ မဲ့လို႔ေပါ့။ တစ္ဖက္တဲက မလွစိန္ကလည္း တအံ့တၾသနဲ႔ စည္ပိုင္းႀကီးကို လာငုံ႔ၾကည့္တယ္။ တကယ္ပဲ စည္ပိုင္းထဲက ငါးတစ္ေကာင္မွ မျမင္ေတာ့ မလွစိန္ ဇေဝဇဝါေတာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ မေက်ာ့က မသကၤာတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ မလွစိန္ကို ၾကည့္ရင္း …

“မေန႔ကမွ စည္ပိုင္းထဲ ထည့္ထားတဲ့ ငါးေတြ မနက္လင္းေတာ့ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ အရပ္ကတို႔ေရ။ က်ဳပ္တို႔ ေရလယ္ေကာင္က တဲကို သူခိုး ခိုးခံရပါေပါ့လား ေတာ္တို႔ရဲ႕”

တအား ဟစ္ငိုလိုက္ေတာ့ မလွစိန္မွာ လန႔္ဖ်ပ္သြားတယ္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္မိေသးရဲ႕။ မေက်ာ့စကားက ဘာစကားလဲ ဆိုတာကို မလွစိန္ သိတာေပါ့။

“သည္မွာ မေက်ာ့၊ ငါတို႔လည္း သည္တဲထဲက တစ္ဖဝါးမွ မေ႐ြ႕ရေသးဘူး။ ညည္းတို႔ မေက်နပ္ရင္ လာရွာၾကည့္ လွည့္ၾက။ ငါတို႔ကို သူခိုးလို႔ေတာ့ မစြပ္စြဲနဲ႔၊ ညည္း ငါးက ေသရာမပါဘူးေအ့”

“သူခိုး … ဟုတ္တယ္၊ ညည္းတို႔ပဲ၊ သည္ေနရာမွာ ဘယ္သူ ရွိေသးလို႔တုန္း၊ ဟင္း … အယုတ္တမာေတြ”

မေက်ာ့က ထဘီတိုတိုပါေအာင္ ဝတ္တဲ့ၿပီး မလွစိန္ကို ဆြဲလုပ္မယ္ ျပင္ေတာ့ ကိုေက်ာက္နီက တားတယ္။ မလွစိန္ကလည္း လာစမ္းဆိုတဲ့ ပုံမ်ိဳးနဲ႔ အသင့္ျပင္ထားတယ္။

သည္ေလာက္ ႐ုန္းရင္ဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနၾကတာကို မတုန္မလႈပ္ ရွိေနတာကေတာ့ ကိုလွေဆာင္းပါပဲ။ ဝါးလုံးတန္းမွာ လွန္းထားတဲ့ ပိုက္ကြန္ကို ယူၿပီး သူ႔ေလွကေလးဆီကို သြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒါကို ျမင္လိုက္တဲ့ ကိုေက်ာက္နီဟာ ေဒါသေတြ ေဆာင့္တက္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏအတြင္းမွာပဲ သူ႔ေဒါသကို ျပန္ထိန္းခ်ဳပ္ပစ္လိုက္တယ္။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ မလွစိန္ကေတာ့ သူ႔တဲထဲက ပစၥည္းေတြကို ဇလုံမက်န္ ဖာေတာင္းမက်န္ သြန္ေမွာက္ျပေနေလရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ တံငါတဲကေလးေတြမွာ ငါးဝွက္ထားစရာ ေနရာဆိုတာ တကယ္လည္း မရွိပါဘူး။ အားလုံး ဒလဟာ။ ငါးေတြကို ျမစ္ထဲ သြန္ပစ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ကိုေက်ာက္နီ အတပ္ေတြးလိုက္တယ္။

“ရွိပါေစေတာ့ မေက်ာ့ရာ၊ ငါးပဲဟာ ျမစ္ႀကီး ရွိေနသေ႐ြ႕ ရွာလို႔ ရပါေသးတယ္။ ငါ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ကြန္ပစ္႐ုံေပါ့”

ေျပာရင္း ကိုေက်ာက္နီက ကိုလွေဆာင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွကေလးကို ႀကိဳးျဖည္ေနၿပီ။

“ေဟ့ … လွေဆာင္း၊ ထြက္ေတာ့မလို႔လား”

ကိုေက်ာက္နီက မေက်ာ့ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုလွေဆာင္းဆီကို သြားတယ္။ ကိုလွေဆာင္းက မၾကားဟန္ျပဳၿပီး ေလွကေလးကို ကမ္းေပၚက ခ်ေနၿပီ။ ကိုေက်ာက္နီ အနားကို ေရာက္လာမွ မရဲတရဲ ေမာ့ၾကည့္ရင္း …

“လိုက္ေတာ့မလားေဟ့ ေက်ာက္နီ”

လို႔ အသံထိန္းၿပီး ေမးတယ္။ ကိုေက်ာက္နီက ခပ္တင္းတင္း တစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုလွေဆာင္းကို ေခါင္းငုံ႔သြားတယ္။

“သြားႏွင့္ လွေဆာင္းေရ႕”

ေလွကို ဦးလွည့္ၿပီး ထြက္သြားတဲ့ ကိုလွေဆာင္းရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ကိုေက်ာက္နီ ေတြးတယ္။

(၆)

မိုးသားတိမ္ရိပ္ေတြက ဆင္းလာေနၿပီ။ ကိုေက်ာက္နီက ငါးဆိုလို႔ ဟုတ္တိပတ္တိ မရေသးဘူး။ စားက်က္ေျပာင္းၿပီး ရွာေပမယ့္ ငါးေတြက ေလသံမိုးသံ ၾကားလို႔လား မသိဘူး။ တစ္ေကာင္မွ ပြက္မလာေသးဘူး။ ေလရိပ္မိုးရိပ္ကလည္း ေန႔လယ္ႀကီးကတည္းက မႈန္မႈိင္းေနေတာ့တာကလား။ ေလက်ရင္ေတာ့ ငါးရွာရ ခက္ေတာ့မယ္။ သည့္ထက္မ်ား မိုးေရာ ေလေရာ ရက္ဆက္ ႐ြာေနရင္ေတာ့ သြားၿပီ။

ကိုေက်ာက္နီက ပလုံစီေနတဲ့ ေရဂယက္ကေလးေပၚကို ကြန္ႀကီး အုပ္ခ်လိုက္တယ္။ ဘာငါးမွ တိုးပုံ မရပါဘူး။ ကြန္ကို အသာ႐ုပ္လိုက္ေတာ့ ႐ႊံ႕ႏွစ္ေတြနဲ႔ ငါးေသးငါးမႊား၊ တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စသာ ပါလာတယ္။ စိတ္ကလည္း မပါ။ ခံျပင္းတဲ့ စိတ္ကလည္း ျဖစ္ေနဆိုေတာ့ ခါတိုင္း ကြန္ပစ္သလို လက္မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကမ္းပါးေျခက ျမက္ေတာစပ္ ေလွခ်ည္ၿပီး ေဆးထိုင္ဖြာေနလိုက္တယ္။

ေဆးဖြာရင္းနဲ႔ မေန႔ညက စည္ပိုင္းထဲက ငါးေတြအေၾကာင္းကို စဥ္းစားတယ္။ ငါးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားေနစရာ မလိုပါဘူး။ အိေျႏၵပ်က္ေနတဲ့ လွေဆာင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာက သက္ေသ ခံေနၿပီပဲ။ သည္ေကာင္ သည္ေလာက္ စိတ္ယုတ္မာ ေမြးလိမ့္မယ္လို႔ သူ မထင္ခဲ့မိဘူး။ မေန႔ညတုန္းက အရက္ဝိုင္းမွာ စည္ပိုင္းထဲက ငါးေတြ ေရာင္းလိုက္ရင္ သူ ကက္ဆက္ ဝယ္ႏိုင္ၿပီလို႔ ေျပာလိုက္မိတာကိုက သူ႔အမွားပါ။ သည္ကိစၥကို သင္းမယား လွစိန္ေတာင္ သိပုံမရဘူး။ မိန္းမေလာက္ေတာင္ စိတ္ထား မေကာင္းတဲ့ လွေဆာင္းကို လက္စားေခ်ဖို႔သာ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္။ သူ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ မိုးစက္မိုးမႈန္ ကေလးေတြ တဖြဲဖြဲ က်လာတယ္။ ငါးမရခ်င္ေန၊ ေလမိမွ တဲကို မျပန္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ကိုေက်ာက္နီ ေလွကို ျပန္ေလွာ္ခဲ့တယ္။

မိုးေလ ေကာင္းတာက သူတို႔အတြက္ မေကာင္းဘူး။ မနက္ပိုင္းကေလး အခ်ိန္လုၿပီး ငါးရွာတာေတာင္ ဟင္းဖိုး ေကြၽးဖိုးကေလး မရခ်င္ဘူး။ ညေနပိုင္းမွာဆို ေလက ပုံမွန္ လာေနေတာ့တာ။ စုထားတဲ့ ကက္ဆက္ဖိုးကေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပဲ့ပဲ့လာတယ္။ အခုေတာ့ ေသာင္ကတုံးေပၚက တံငါတဲကေလး ႏွစ္လုံးဟာ မိုးစက္မိုးမႈန္  ေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္လို႔ပါ။ ေသာင္ျပင္ တစ္ကြင္းလုံး စိုစြတ္ေနတဲ့ၾကားက တဲကေလး ႏွစ္လုံးဆီက မီးခိုးေငြ႕ေတြကေတာ့ အူထြက္ေနတုန္းပါ။

“ကိုေက်ာက္နီ ဟိုဘက္တဲက ကိုလွေဆာင္းတို႔ ေျမႏုကြၽန္း ရလို႔တဲ့ေတာ္”

“ဘာ”

“လန႔္လိုက္တာေတာ္၊ တကတည္း။ ေန႔လယ္က ေဈးတန္းမွာ လွစိန္ ေျပာေနတာ ၾကားတာပဲ”

“ေတာ္စမ္းပါ မိေက်ာ့ရာ၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ ဘာႀကီးေတြ ရရ ငါေတာ့ အားမက်ေပါင္။ သင္းတို႔လို ေရသာခို အေခ်ာင္လိုက္ ကံတိုက္သမား မဟုတ္ဘူး။ ေအး … ေက်ာက္နီတို႔ ပြဲၾကမ္းရင္ေတာ့ လမ္းမေ႐ြးဘူး ဆိုတာ နင္ သိထား”

ကိုေက်ာက္နီက ေျပာေျပာဆိုဆို ထရံမွာ ထိုးထားတဲ့ ဓားေျမႇာင္ကို အိပ္ရာေဘး ပစ္တင္ရင္း လွဲခ်လိုက္တယ္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း မေက်ာ့ မ်က္လုံးျပဴးသြားရတယ္။

“ကိုေက်ာက္နီ ေတာ္ … လက္လြန္ေျခလြန္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္။ က်ဳပ္တို႔မွာ ေတာ့္ကိုပဲ အားကိုး ေနရတာ။ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာလည္း ေထာက္ဦး”

ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ မေက်ာ့လည္း စိတ္မသက္မသာနဲ႔ပဲ မီးခြက္ကို ဖူးခနဲ မႈတ္ၿငိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ အဲသည္ညက ကိုေက်ာက္နီ အရက္သြားမေသာက္ဘူး။ ကိုလွေဆာင္းက ေခၚေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ပါကြာ လို႔ပဲ ေလသံ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးနဲ႔ ေျဖလိုက္တယ္။ ရင္ထဲကေတာ့ သင္းကို အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားပစ္လိုက္ခ်င္ေနတာပါ။

“ဟာ … လွစိန္ေရ သည္မွာ ကြန္ႀကီး စုတ္ေနပါလားဟ”

မနက္ မိုးလင္းလင္းခ်င္း တစ္ဖက္တဲက ကိုလွေဆာင္းရဲ႕ ေအာ္သံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကိုေက်ာက္နီကေတာ့ အိပ္ရာထဲကေန ၿပဳံးေနလိုက္တယ္။ မေက်ာ့ကေတာ့ မိန္းမပီပီ တဲအျပင္ထြက္ စပ္စုၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။

“ဟုတ္ပါရဲ႕ ေတာ္၊ မေန႔ညက က်ဳပ္လွန္းတုန္းက အေကာင္းႀကီးပါ၊ ဟင္ … ဓားရာေတာ့္ ဓားရာ၊ ဒါ တမင္သက္သက္ ဓားနဲ႔ ထိုးခြဲၿပီး ၿဖဲသြားတာ၊ ယုတ္မာလိုက္တာေတာ္”

မေက်ာ့ အေတာ္ အ့ံၾသသြားတယ္။ သူတို႔ေနတဲ့ လူမေရာက္ သူမေရာက္ ေသာင္ကတုံးေလးမွာ တစ္ပတ္အတြင္း ခိုးမႈနဲ႔ ဖ်က္ဆီးမႈႏွစ္ခု ျဖစ္သြားတယ္ မဟုတ္လား။ သည္ေသာင္ကတုံး သည္တဲကေလး ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ကမ်ား လာၿပီး ၿဂိဳဟ္ဆိုး ထိုးေနပါလိမ့္။

“ေဟ့ … မိေက်ာ့ နင့္လင္ေရာ”

မေက်ာ့ ဖ်တ္ခနဲ တုန္သြားတယ္။ ကိုလွေဆာင္းရဲ႕ ေဒါသ မ်က္ႏွာႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေၾကာက္လာတယ္။ ကိုေက်ာက္နီဟာ တဲကေလးထဲကေန ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ လွေဆာင္းရ”

“အံမာ … မင္းက မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္လို႔။ ငါ့ကြန္ကို မင္း ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တာ မဟုတ္လား”

“သည္လိုေျပာလို႔ ဘယ္ရမလဲကြ၊ မင္း … ျမင္လို႔လား”

“ေဟ့ေကာင္ သည္ေသာင္ကေလး ေပၚမွာ ငါတို႔တဲ ႏွစ္လုံးရွိတာ၊ မင္းမဟုတ္လို႔ ဘယ္သူ ျဖစ္မလဲကြ”

ကိုေက်ာက္နီက မခန႔္ၿပဳံး ၿပဳံးလိုက္တယ္။

“ေအး … မင္းေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ။ သည္ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာ တို႔တဲကေလး ႏွစ္လုံးပဲ ရွိတာ။ အင္း … ငါ့စည္ပိုင္းထဲက ငါးေတြ ေပ်ာက္တာလည္း ဒါဆိုရင္ မင္းလက္ခ်က္ေပါ့”

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စူးစူးဝါးဝါး ၾကည့္ၾကတယ္။ လက္သီးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း မာန္ေစာင္ ေနလိုက္ၾကတာ အၾကာႀကီး။ မိန္းမေတြက ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ကိုယ္ဆြဲဖို႔ ျပင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရန္ ဆက္မျဖစ္ၾကပါဘူး။

(၇)

အခုေတာ့ သည္ေသာင္ကတုံး က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးကိုပဲ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ စည္းျခား လိုက္ၾကပါၿပီ။ ေသာင္ရဲ႕ ဟိုဘက္စြန္း သည္ဘက္စြန္း ေရစပ္စပ္မွာ ဝါးလုံးတိုင္ေတြ စိုက္ၿပီး အလယ္တည့္တည့္က ပလတ္စတစ္ႀကိဳး တန္းလိုက္ၾကတယ္။ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ ကေလးေတြ ခ်ည္ထားတယ္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခါေနတဲ့ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ ကေလးေတြဟာ တခ်ိဳ႕က စုတ္ၿပဲေတာင္ ကုန္ပါၿပီ။

ကိုလွေဆာင္းလည္း ေျမႏုကြၽန္း တစ္သီးစာ ေျမငွားရ ေငြကေလးနဲ႔ ကြန္အသစ္ တစ္လက္ ဝယ္လိုက္ရတယ္။ ကိုေက်ာက္နီကလည္း ပဲ့ပဲ့ထြက္သြားတဲ့ ေငြကေလးအတြက္ အစားရွာ မျဖည့္ႏိုင္ေသးဘူး။ အခုထိလည္း ဘယ္သူမွ ကက္ဆက္တစ္လုံး မဝယ္ႏိုင္ေသးဘူး။

အေဝးကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာ တဲႏွစ္လုံးအျပင္ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ ႀကိဳးတန္းကေလးကိုပါ ျမင္ၾကရမွာပါ။ ကေလးေတြကေတာ့ ဘာနားလည္မွာတုန္း။ ႀကိဳးတန္းကို ကစားစရာ ေအာက္ေမ့ၿပီး ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ေတြကို တျဖန္းျဖန္းနဲ႔ ႐ိုက္ေဆာ့ေနၾကေလရဲ႕။ မိန္းမေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္က အေရွ႕ဘက္ကမ္း ငါးသြားေရာင္းရင္ တစ္ေယာက္က အေနာက္ဘက္ကမ္းကို ငါးသြားေရာင္း ေနၾကၿပီ။ ကိုေက်ာက္နီနဲ႔ ကိုလွေဆာင္းကေတာ့ သူတို႔ ေသာင္ကတုံးေလးေပၚ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို အမႈမ်ိဳး ျဖစ္လာဦးမလဲ ဆိုတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတုန္း။

ခါတိုင္း အရက္ေသာက္ထြက္ရင္ တြဲတြဲေသာက္ေနက် လူႏွစ္ေယာက္ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ လူေတြက ဘယ္လို ျဖစ္ၾကတာလဲေပါ့။ သည္ေတာ့ သူတို႔အေျဖေတြက “စီးပြားၿပိဳင္ၾကတာပါဗ်” တဲ့ေလ။

မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ ျမစ္လယ္ကြၽန္း ေသာင္ကတုံးကေလး ေပၚမွာ စုတ္တီးစုတ္ခ်ာ တဲကေလးႏွစ္လုံးနဲ႔ ေနၾကသူေတြက စီးပြားၿပိဳင္ၾကတာေလ ဆိုေတာ့ လူေတြက ရယ္တယ္။

ၿပိဳင္ခ်င္လို႔သာ ၿပိဳင္ေနၾကတာပါ။ လက္ထဲ ကြန္တစ္လက္စီ ရွိေနၾကေပမယ့္ ေရထဲက ငါးလည္း ေသခ်ာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေနတဲ့ ေသာင္ကတုံးကေလး ကလည္း ျမစ္ေရမတိုးခင္သာ ေသခ်ာတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ႀကီး ကိုယ္တိုင္ကေကာ ေသခ်ာရဲ႕လား။ ပလတ္စတစ္ႀကိဳး စည္းျခားထားတဲ့ တဲကေလး ႏွစ္လုံးဆီက တြံေတးစိုးေအာင္ သီခ်င္းသံလည္း ခုထိ မၾကားရေသးဘူး။

----------------

ခင္ခင္ထူး

ေ႐ႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၁၈၊ စက္တင္ဘာ၊ ၁၉၉၉။

Sunday, November 18, 2018

[ သန္းထြန္းေလး-အင္းတဲရြာ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]