#မွီငုိစရာပခံုးကေလး
#လကၤာရည္ေက်ာ္
(၁)
အခန္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ထဲမွာ စတိတ္႐ႈိးေတြမွာ သံုးသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ိဳးေတြ တပ္ဆင္ထားသျဖင့္ ဆူညံေနသည္။ စတိတ္႐ႈိးႏွင့္ မတူတာကေတာ့ ဆိုေနသူေတြက အသံ မေကာင္းတာပါပဲ။ 'အကူဆို' ဆိုၿပီး လာထိုင္ေနသည့္ မိန္ကေလး အမ်ားစုက အသံေကာင္းၾက ေသာ္လည္း ကိုလိႈင္ျမင့္တို႔ အဖြဲ႕က တစ္ေယာက္မွ အသံမေကာင္း။
ေကာင္းမလား။ အားလံုး အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္မွ စ ဆိုသူေတြခ်ည္း။ ၿပီးေတာ့ ေသာက္ကလည္း ေသာက္ထားၾကေသးသည္။ ဗိုက္အင့္ေလာက္ေအာင္လည္း စားထားၾကေသးသည္။ သည္ၾကားထဲမွာ မိန္းကေလးေတြက ဗိုက္ဆာေနၿပီဟု ေျပာကာ ထပ္မွာၾကတာေတြ ကလည္း ရွိေသးသည္။ ေမွာင္ပ်ပ် ဆူညံေနေသာ အခန္း၏ တံခါးကေလး ပြင့္ကာ စားပြဲထိုး လူငယ္တစ္ဦး ဝင္လာသည္။ အစြန္ဆံုးမွာ ထိုင္ေနသည္႔ မိန္းကေလးကို နားနားကပ္၍ တိုးတိုးေျပာသည္။ မိန္းကေလးက ကိုလိႈင္ျမင့္ဘက္ လွည့္၍ နားနားကပ္၍ တိုးတိုးေျပာသည္။
"ဦးတို႔ထဲမွာ ဦးလိႈင္ျမင့္ ဆိုတာ ရွိသလားတဲ့"
"ရွိတယ္၊ ဦးပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အျပင္မွာ လာေစာင့္ ေနတယ္တဲ့၊ အသက္ ၁၇-၁၈ ေလာက္တဲ့၊ 'ယု' လို႔ ေျပာေပးပါတဲ့"
ကိုလိႈင္ျမင့္ စိတ္အိုက္ သြားသည္။ "ေအး ... ေအး" ဟု ဆိုကာ ေနရာမွ ထဟန္ ျပင္သည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဆံုးသြားသျဖင့္ အသံေတြ ခဏ ၿငိမ္သြားတာႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သြားၿပီး ေမးသံေတြ၊ ဟိုမိန္းကေလးက ေျဖသံေတြ ထြက္လာသည္။
"ကိုလႈိင္ျမင့္ စြံလွခ်ည္လား"
လွ်ာေလးအာေလးႏွင့္ တစ္ေယာက္က ေအာ္သည္။
"သမီးတို႔ကို ပစ္မသြားနဲ႔ေနာ္" ဟု မိန္းကေလး တစ္ေယာက္က သံေယာင္လိုက္သည္။ ကိုလႈိင္ျမင့္ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ေသြးတို႔ ဆူပြက္ ပူထူသြားသည္။
"အိမ္က သမီး လိုက္လာတာဗ်"
က်ယ္က်ယ္ လွည့္ေျပာလိုက္ ေသာ္လည္း ေနာက္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ စေန၍ တူရိယာသံမ်ား ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ၾကားၾကပံု မေပၚ။
(၂)
"သမီး ဘာလို႔ လိုက္လာတာလဲ"
ကိုလိႈင္ျမင့္ ေလသံမာႏွင့္ ေမးေတာ့ သမီးက ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းေအာင္ ေစ့ထားသည္။ အသက္ ၂၀ မွာ အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့ေတာ့ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္မွာတင္ အပ်ိဳအရြယ္ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိေနျခင္းသည္ မိသားစု ဘဝကို ခံုမင္သည့္ ဖခင္ တစ္ေယာက္ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မိသားစုႏွင့္ ခြဲေနေနၿပီး ဘဝကို ေပ်ာ္သလို ကူးခတ္ေနသည့္ ကိုလႈိင္ျမင့္လို လူမ်ိဳး အတြက္ေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ မသက္သာစရာ ျဖစ္ရပါသည္။
"ေမေမ ေနမေကာင္းဘူး ေဖေဖ"
ကိုလိႈင္ျမင့္ စိတ္ထဲက ကၽြတ္ခနဲ ေရရြတ္မိသည္။
"သမီးကို ေမေမ လႊတ္လိုက္တာလား"
သမီးက ႏႈတ္ခမ္းကို ေစ့၍ ေခါင္းခါသည္။
"ေမေမ မသိပါဘူး၊ သမီးလည္း ေဖေဖ့ဆီ လိုက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလမ္းထဲက ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ေမေမ့ အသားစ အေျဖ လာေရြးတာ၊ ေဖေဖ့ကား ဒီဆိုင္ထဲမွာ ရပ္ထားတာ ေတြ႕လို႔ ဝင္လာတာ"
ကိုလိႈင္ျမင့္ ပါးစပ္ဟ သြားသည္။"အသားစ အေျဖ၊ ဟုတ္သလား" ဟုလည္း ေမးမိသည္။
"ဟုတ္တယ္။ ေမေမ ေသြးေတြ ဆင္းဆင္းေနတာ၊ အစကေတာ့ ေသြးဆံုးခါနီးလို႔ပဲ ထင္တာ၊ ၄ ... ၅ လ ဆက္လာေတာ့ ေၾကာက္ၿပီး အိုဂ်ီ သြားျပတာ၊ အိုဂ်ီက ေအာက္ကေန ျခစ္ၿပီး အသားစ အေျဖ ပို႔ထားတာ"
"ဘာေတြ႕လဲ"
"သမီးလည္း ဘယ္ဖတ္တတ္မလဲ၊ ကင္ဆာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ"
ကိုလႈိင္ျမင့္ စိတ္အိုက္ သြားသည္။ သူ႔ဇနီးႏွင့္ သူက တရားဝင္ ကြာရွင္းထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဆက္ေပါင္းေန၍ မျဖစ္ေတာ့ဟု ႏွစ္ေယာက္စလံုးက လက္ခံၿပီး သူက ကုမၸဏီ႐ုံးခန္း အေပၚမွာပဲ ေနေနခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ မကြဲတကြဲ ဇနီး က်န္းမာေရး အတြက္ စိတ္ပူလွသည္ မရွိေသာ္လည္း အရြယ္ မေရာက္တေရာက္ သမီးေလးက အဲသည္ စိတ္ညစ္စရာ ကိစၥေတြကို ဦးေဆာင္ ေျဖရွင္း ေပးေနရတာ ေတြ႕ရေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျပန္။
"ေဖေဖ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ သမီး ပိုက္ဆံ လိုေသးလား၊ ေဖေဖ့မွာ ခ်က္စာအုပ္ ပါတယ္"
သမီးက ျပံဳးမဲ့မဲ့ျဖင့္ သူ႔ကို ျပန္ၾကည္႔သည္။
"ေဖေဖ ကိုယ့္ေယာကၡမကို ဘယ္သူဆိုတာ ေမ့ေနတယ္ ထင္တယ္"
ရင္ထဲတြင္ ေအာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း သမီးက ထိုသို႔ ျဖစ္ေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ေျပာတာ ျဖစ္မွာဟု ေတြးမိၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ရသည္။
"ဒါဆို သမီး ေဖေဖ့ကို ဘာလို႔ လာေျပာေနတာလဲ"
သမီးက အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနသည္။ ၿပီးမွ တိုးတိုး ေျပာသည္။
"ေဖေဖ့ကို ျပန္လာေစခ်င္လို႔ပါ"
"ဘာရယ္"
"ဟုတ္တယ္၊ စိတ္ပူစရာ စိတ္ညစ္စရာေတြ ေတြ႕ရင္ မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခ်င္တယ္၊ အပူေတြ မွ်လိုက္ရင္ ေႏြး႐ုံေလာက္ ကေလးပဲ ဆိုေတာ့ ခံသာတာေပါ့၊ ေဖေဖ မပါတဲ့ မိသားစုကို မိသားစု စံုစံုညီညီလို႔ သမီး ခံစားလို႔ မရဘူး"
စကားတတ္ေသာ သမီးေၾကာင့္ ကိုလႈိင္ျမင့္ ဘာျပန္ေျပာရမည္ မသိ ျဖစ္သြားသည္။ ခဏေနမွ တိုးတိုး ျပန္ေၿပာသည္။
"သမီး ငယ္ပါေသးတယ္ကြယ္၊ ေဖေဖက အသက္ ၂၀ ကတည္းက စိတ္ညစ္စရာ ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ ေနခဲ့ရတာ၊ ေဖေဖ ထြက္ေပါက္ပိတ္ ေနသလို ခံစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက အၾကာႀကီး၊ သမီးအေမက ေနေကာင္း ေနတုန္းကလည္း ေဖေဖ့ကို စိတ္ညစ္စရာေတြပဲ အျမဲေပးေနခဲ့တာ၊ အခု ဘဝအသစ္ကေလးမွာ ေဖေဖ ေပ်ာ္ေနၿပီ၊ ေဖေဖ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူး"
သမီးက ေခါင္းငံု႔၍ အံႀကိတ္ၿပီး အၾကာႀကီး ၿငိမ္ေနသည္။ ၿပီးမွ တိုးတိုးကေလး "သမီးသြားေတာ့မယ္" ဟု ေျပာ၍ လွည့္ထြက္ သြားသည္။
(၃)
တြဲေလာင္း ဆြဲထားေသာ သားေရ ခါးပတ္မ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနေသာ ကိုလႈိင္ျမင့္ကို လွ်ပ္စစ္ ေလွကားမွ တက္လာေသာ စူဇန္က လွမ္းေတြ႕ေတာ့ ျပံဳးၿပီး အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။
"စီဒီေတြ ေရြးေနရင္းက ေပ်ာက္သြားလို႔ ဘယ္မ်ား ေရာက္သြားပါလိမ့္လို႔ လိုက္ရွာေနတာ 'ကို' က ဒီမွာကိုး"
ကိုလႈိင္ျမင့္က လွည့္ၾကည့္၍ ျပံဳးျပသည္။
"စူဇန္ လိုခ်င္တာ ရလား"
စူဇန္က မဲ့ျပသည္။
"တျခားဆိုင္ပဲ သြားရေအာင္ ကိုရယ္၊ ဒီဟာေတြက 'အမ္မီနန္' ရွိလား ဆိုတာကို 'ဆမ္ေဆာင္း' ထဲကပဲ ရွိတယ္တဲ့"
ကိုလႈိင္ျမင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္မိသည္။
"ဒီမွာ ကူေရြးေပးပါဦး၊ ကိုက အညိဳကေလးနဲ႔ အနက္ကေလး ဘာပတ္ရ ေကာင္းမလဲလို႔"
စူဇန္က ရယ္၍ "ဘယ္ေလာက္မို႔လို႔လဲ" ဟု ေမးသည္။ ကိုလႈိင္ျမင့္က "ခုႏွစ္ေသာင္းခြဲ" ဟု ေျဖသည္။
စူဇန္က ရယ္သည္။
"အဲဒါမ်ား ဦးေႏွာက္ျခာက္ ခံေနရလား ကိုရယ္၊ ေဘးက ရပ္ၾကည့္ေနရတဲ့ ေကာင္မေလးလည္း ကိုယ့္႐ုပ္ အလြတ္ရ ေနေလာက္ၿပီ၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး မဝယ္ႏိုင္တာ က်လို႔"
ကိုလႈိင္ျမင့္ ရယ္၍ "ေအး ဟုတ္သားပဲ" ဟု ဆိုသည္။
စူဇန္က အဲသည္လို။ အျမဲရႊင္ပ် ေနတတ္သလို စိတ္႐ႈပ္စရာကို ေခါင္းထဲမွာ တစ္မိနစ္ ျပည့္ေအာင္ လက္ခံထားဖို႔ ဝန္ေလးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ဘဝ တစ္ခုလံုးမွာ စိတ္ညစ္ညဴးစရာေတြ မ်ားလြန္းခဲ့သည္ဟု ခံယူထားေသာ ကိုလႈိင္ျမင့္က တြဲျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုေကာင္းတာ ရွိေသးသည္။ လက္ထပ္ရေအာင္ ဟုလည္း တစ္ခါမွ မေျပာ။
(၄)
သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း လူပ်ိဳႀကီး တစ္ဦးက လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ကိုလႈိင္ျမင့္တို႔ အေပါင္းအသင္း တစ္စု ညစာ စားပြဲကေလးတစ္ခု လုပ္ျဖစ္ျပန္သည္။ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္မွ လက္ထပ္ေသာ လူပ်ိဳႀကီးကို ဘယ္သူမွ မအံ့ဩ။ အံ့ဩတာက သတို႔သမီးက အသက္သံုးဆယ္ ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္ေနေသာ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတာကို ျဖစ္သည္။
"ငါက ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳေတာ့ဘူး ဆံုးျဖတ္ထားလို႔ သာပါကြာ၊ ျပဳခ်င္း ျပဳရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပဲ ယူမွာ၊ မင္းဟာက အခု နည္းနည္း အရြယ္တင္လို႔ လွေနတယ္ ထား၊ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ ခံမွာမို႔လို႔လဲ"
ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္း ကလည္းျဖစ္ နည္းနည္းကလည္း မူးေနသျဖင့္ ကိုလႈိင္ျမင့္ ေဝဖန္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းက ျပံဳး႐ုံသာ ျပံဳးသည္။
"အလွ ထိုင္ၾကည့္ေနဖို႔ သက္သက္ ယူတာမွ မဟုတ္တာကြာ၊ ကြန္ပင္နီယမ္ရွစ္ပ္ (Companionship) လက္တြဲေဖာ္ ရွာတာကြ၊ သမီးအရြယ္ကေလး သြားယူေတာ့ အလွေတာ့ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ေအး ဟိုကိစၥလည္း ပိုအဆင္ေျပခ်င္ ေျပမွာေပါ့၊ ေအးတာေတြ ပူတာေတြ မွ်ဖို႔ ေဝဖို႔က်ေတာ့ စကားေျပာတာေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဂ်င္နေရးရွင္းဂက္ပ္ (Generation Gap) ဆိုတဲ့ ကြာဟမႈႀကီးက ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနမွာ"
ကိုလႈိင္ျမင့္ တဟက္ဟက္ ရယ္သည္။
"မယူနဲ႔ေပါ့ကြာ၊ တြဲ႐ုံတြဲ၊ ငါနဲ႔ စူဇန္ဆို ဟန္ကိုက်လို႔။ ငယ္ကလည္း ငယ္၊ လွကလည္း လွ၊ စိတ္ညစ္စရာ ဆိုလည္း ဘာမွမေျပာ"
သူငယ္ခ်င္းက အျပံဳးမပ်က္ ေခါင္းခါသည္။
"စိတ္ညစ္စရာဆို ဘာမွ မေျပာတာ မအံ့ဩနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းေျပာလည္း သူ နားမေထာင္ဘူး၊ အေပ်ာ္ခ်စ္သူ ဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမွ ခ်စ္တတ္တဲ့ အမ်ိဳး၊ မင္း တကယ္ ညစ္ေနရၿပီ မြန္းက်ပ္ေနၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးက်ေတာ့ ကြန္မစ္မင့္ (Commitment) ေခၚတဲ့ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ိဳးနဲ႔ မင္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ မင္း မိသားစုကသာ ေဝဒနာကို လာမွ်ေဝ ေပးမွာ၊ လူ႔ဘဝ ဆိုတာကလည္း ေပ်ာ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္က နည္းနည္း၊ ညစ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္က မ်ားမ်ားဆိုေတာ့ အဲသလို မိသားစုကေလး တစ္ခု ရွိမေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး"
ကိုလႈိင္ျမင့္က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္သည္။
"ဒီေလာက္ တရားေတြ႕ ထားတာမ်ား ဒီအရြယ္က်မွ မိန္းမယူ ေနရေသးတယ္ လို႔ကြာ၊ ဘုန္းႀကီးပဲ ဝတ္လိုက္ ၿပီးေရာ"
သူငယ္ခ်င္းက မရယ္ပါ။
"မွီငိုစရာ ပခံုးကေလး တစ္ခုေတာ့ လိုတယ္ေနာ္။ မင္း ငိုခ်င္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ လိုက္ရွာေနလို႔ မရဘူး"
(၅)
စံခ်ိန္တင္ေအာင္ ေအးေသာ ေဆာင္းရက္ တစ္ရက္မွာ ကိုလိႈင္ျမင့္ ညဥ့္နက္ေအာင္ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ထြက္၍ အရက္ေသာက္မိသည္။ စူဇန္ကလည္္း မႏၲေလး သြားေနသည္။ ျပန္လာေတာ့ ႐ုံးခန္း အေပၚထပ္ သူေနေသာ အခန္းက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာမွာပဲ သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ ကိုယ္က ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနသည္။ ညာဘက္ နားတစ္ဖက္က ကိုက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက ဘယ္ဘက္သို႕ ရြဲ႕ေနသည္။
(၆)
"မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း သူငယ္ခ်င္းရာ"
မိန္းမ ရခါစ သူငယ္ခ်င္းက စုတ္သပ္ရင္း ေျပာသည္။ သူ႔ဇနီးက ကိုလႈိင္ျမင့္ အိပ္ရာေဘးရွိ ဗီ႐ိုေပၚက ပစၥည္းေတြကို ရွင္းလင္း၍ စီေပးေနသည္။
"ေလျဖတ္တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ နားထဲက ပိုးေၾကာင့္ ျဖစ္တာတဲ့။ ျပန္ေကာင္း မေကာင္းေတာ့ တစ္ပတ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာႏိုင္မွာတဲ့၊ လက္ေတြ ေျခေတြ ေကာင္းေနတာေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမဲ့ အခု မင္းတို႔ ၾကားရသလိုပဲ စကားကလည္း ဗလံုးဗေထြး၊ လူကလည္း ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဆိုေတာ့ စိတ္ညစ္တာနဲ႔ ေအာက္က အလုပ္ေတြေတာင္ ဒီအတိုင္း ပစ္ထားလိုက္တာပါပဲ"
မပီမသ အသံႀကီးနဲ႔ စကား ေျပာေနေသာ သူတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္ ကိုလိႈင္ျမင့္ကို ၾကည့္၍ သူငယ္ခ်င္က သက္ျပင္းခ်သည္။
"အစားအေသာက္ေရာ"
"ဝါးလို႔ သိပ္ အဆင္မေျပလွဘူး"
"ငါ ဘာလာပို႔ေပးရမလဲ"
"ရပါတယ္၊ ေအာက္က တပည့္ေတြ ဆန္ျပဳတ္ မွန္မွန္ လာပို႔ေပး ေနတာပါပဲ"
သူငယ္ခ်င္းက စုတ္သပ္သည္။
"မင္း ဘယ္တုန္းက ဆန္ျပဳတ္ ႀကိဳက္လို႔လဲ"
"ခုေနခါေတာ့ နတ္သုဒၶါလည္း အရသာ ေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ ပါဘူးကြာ၊ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ိဳခ် ေနရတာပါပဲ"
သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းခါသည္။ "စူဇန္ေရာ" ဟု ေမးေတာ့ ပခံုးသာ တြန္႔ျပမိသည္။
"အဖ်ားေရာ သက္သာရဲ႕လား"
"နည္းနည္းေတာ့ က်တယ္၊ အေၾကာေဆးက တစ္ေန႔သံုးခါ ထိုးေနရတာ"
ေျခရင္းမွာ 'ဗ်ဴး' ကာတြန္း ဖတ္၍ ျပံဳးစိျပံဳးစိ လုပ္လိုက္၊ တခစ္ခစ္ တိုးတိုးရယ္လိုက္ လုပ္ေနေသာ သူနာျပဳ ဆရာမကေလးကို ေမးေငါ့ ျပလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းသာ ခါသည္။
(၇)
ညဥ့္နက္ပိုင္းတြင္ ကိုယ္က ေစာင္ကြာ သြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းေသာ္လည္း မမိ။ ေလးေအးစက္လည္း အလံုုပိတ္အခန္း ဆိုေတာ့ ဖြင့္ထားရသည္။ အဖ်ားကလည္း နည္းနည္း ျပန္တက္သည္။ သည္ေတာ့ နည္းနည္း ခ်မ္းသလို ရွိသည္။ ထ၍ ေစာင္ရွာ ရမွာလည္း တစ္ကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲေနသျဖင့္ မထခ်င္။ ဆရာမေလး ကိုလည္း အေၾကာေဆး မလိုေတာ့ ကတည္းက ည မေခၚေတာ့သျဖင့္ လွမ္းေခၚ၍ မရ။ သည္အတိုင္းပဲ ေပအိပ္လိုက္သည္။
မိုးလင္းေတာ့ ပက္လက္ အေနအထားႏွင့္ ႏိုးလာသည္။ အဖ်ားက က်ေနသည္ ထင္သည္။ ေခါင္းက ၾကည္လင္ေနသည္။ လူက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး။ အင္းေပါ့။ ေစာင္က ရင္ဘတ္အထိ လႊမ္းထားသည္။ စူဇန္ ျပန္ေရာက္ လာတာလား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္သည္။ သူ ေနမေကာင္းတာ သိၿပီးမွ စူဇန္က မႏၲေလးမွာ ၾကာမည္ဟု တစ္ခါ ဖုန္းဆက္ၿပီးသား။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း စူဇန္ကို သူေဌး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္မွာပဲ ေတြ႕လိုက္သည္ဟု လာေျပာျပ ထားၿပီးသား။
သြားပါၿပီ။ ဟို သူငယ္ခ်င္း ေျပာသလိုပင္။ အေပ်ာ္ခ်စ္သူ ဆိုေတာ ေပ်ာ္စရာ မရွိေတာ့ သြားၿပီေပါ့။ နားက နည္းနည္း ကိုက္ေနဆဲ။ မ်က္ႏွာကို ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ရြဲ႕တာ နည္းနည္း သက္သာသည္ ဟုေတာ့ ထင္သည္။
"ေဖေဖ ႏိုးၿပီလား"
ၾကည္လင္ ေအးျမလိုက္သည့္ အသံကေလး။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သမီးကေလး ယု။ ျမန္မာ ဆန္ဆန္ကေလး ဝတ္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး လြယ္ထားသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ သမီးက ႏိုင္ငံျခားဘာသာ တကၠသိုလ္က ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူကေလးပဲ။ ျမန္မာလိုပဲ ဝတ္ၿပီး တက္ရသည့္ ေက်ာင္း။ ဒါ ... သူ ေက်ာင္းသြားခါနီး ပံုစံေပါ့။
ဒါ ... နည္းနည္း ဆန္းမေနဘူးလား။ သမီးကေလးႏွင့္ သူ အတူတူ မေနတာ ၾကာလွၿပီေလ။
"သမီး ေက်ာင္းသြား မလို႔လား"
သမီးက နာရီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။
"ေဖေဖ့ ဆရာမကို ေစာင့္ေနတာ၊ သူ ေရာက္ရင္ သမီး သြားမလို႔၊ သူက ေနာက္က်ေနတယ္၊ အေရးေတာ့ မႀကီးပါဘူး၊ သမီးေက်ာင္းက ေျပးလိုက္လို႔လည္း ရတယ္၊ ေဖေဖ့အတြက္ သမီး သာကူ ယူလာတယ္၊ ေဖေဖေသာက္ရင္ သမီး ခြံ႕ေပးမယ္ေလ"
ခြံ႕ေပးမတဲ့။ သာကူတဲ့။ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးလိုက္တာ။ သာကူဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ထ,ရွာဝယ္၍ မရႏိုင္ေတာ့ေသာ ျမန္မာမုန္႔ပါ။ သႀကၤန္ေတြမွာသာ ေဖာေဖာသီသီ စားရတတ္သည္။ အဲသည့္ သာကူကို အဖတ္ သူ ေကာင္းေကာင္း မဝါးႏိုင္ေတာ့သည့္ ေန႔ကတည္းက စ၍ ေန႔တိုင္း ေတာင့္တေနတာ သမီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိေနရ ပါသနည္း။
"ရပါတယ္ သမီးရယ္၊ ေဖေဖ့လက္က ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ သမီး ထည့္သာေပး၊ ေဖေဖ့ဘာသာ ေသာက္ပါ့မယ္"
သမီး သူ႔ကိုတြဲ၍ ထိုင္လ်က္ အေနအထားသို႔ ထူေပးသည္။
"ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာက နည္းနည္း မညီေသးဘူး၊ ေသာက္ရင္း ပါးစပ္က ထြက္က်ရင္ ေဖေဖပဲ စိတ္ညစ္ေနဦးမယ္၊ ေစာင့္သာေနပါ ေဖေဖရယ္၊ သမီးပဲ ခြံ႕ပါ့မယ္၊ ေက်ာင္းလည္း ခြင့္တိုင္လိုက္ေတာ့မယ္"
"ေအးေလ။ ေနပါဦး။ သမီးက ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ"
"မနက္ေစာေစာကမွ၊ ေအာက္က ကုမၸဏီ ညေစာင့္ကေလးကို ေဖေဖ ေပးထားတဲ့ ေသာ့နဲ႔ ဝင္လာတာ၊ ေဖေဖ ေစာင္မကပ္ဘဲ ေကြးေနတာ ေတြ႕လို႔ ေစာင္ေတာင္ ျခံဳေပးခဲ့ေသးတယ္"
(၈)
သမီး တစ္ေန႔ႏွစ္ေခါက္ လာျပဳစုေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ကိုလႈိင္ျမင့္ ေတာ္ေတာ္ သက္သာလာသည္။
"ေဖေဖ့မ်က္ႏွာ မသိသာေတာ့ဘူး၊ ဟင္းအမာ စားေတာ့ေပါ့၊ ညေနက်ရင္ သမီး ပုစြန္နဲ႔ ပဲေစာင္းလ်ားသီးသုပ္ ယူခဲ့မယ္"
သမီးက ကိုလႈိင္ျမင့္ မ်က္ႏွာကို တယုတယကိုင္ၾကည့္ရင္းက ေျပာသည္။ ကိုလႈိင္ျမင့္က သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်၍ ျပန္ေမးသည္။
"ေမေမေနေကာင္းရဲ႕လား သမီး"
သမီး ပါးစပ္ကေလး ဝိုင္းသြားသည္။ "ေဖေဖက ထူးထူးဆန္းဆန္း" ဟု တိုးတိုး ေရရြတ္သည္။ သူ ေခါင္းသာ ခါျပလိုက္သည္။
"သမီး ယူလာတဲ့ ဟင္းေတြအားလံုး ေမေမေရြးၿပီး စီစဥ္ ေပးေနတာ ဆိုတာ ေဖေဖသိတယ္ သမီး၊ ဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုအစာ စားခ်င္လိမ့္မယ္လို႔ ေဖေဖ့စိတ္ကို သူကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး၊ ပဲေစာင္းလ်ားသီးနဲ႔ ပုစြန္သုပ္တာလည္း ေဖေဖ ေနမေကာင္း ျဖစ္ၿပီး နာလန္ထတိုင္း သူ လုပ္ေပးေနက်၊ ဒါေၾကာင့္ ေမေမ ေနေကာင္းလားလို႔ ေမးတာ"
သမီးက ေခါင္းငံု႔သြားသည္။ "ေကာင္းသြားပါၿပီ။ ေသြးဆံုးခါစ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္တာေလာက္ ပါပဲ" ဟု တိုးတိုးေျပာသည္။
သားအဖ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီး စကား မေျပာဘဲ ၿငိမ္ထိုင္ ေနၾကၿပီးမွ သမီးက ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္၍ ေျပာသည္။
"ေဖေဖ"
"ဘာလဲ သမီး"
"ေဖေဖ ျပန္လာပါလား ဟင္"
ကိုလႈိင္ျမင့္က ယဲ့ယဲ့ျပံဳးသည္။
"သမီး ေမေမက ေဖေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူးကြာ"
"ရပါတယ္ ေဖေဖရဲ႕၊ ေခါင္းသာ ထိုးခ်လိုက္"
ကိုလႈိင္ျမင့္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ သမီးက မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ရယ္ေနသည္။
"ဘာလဲ သမီးရဲ႕"
"ေမေမ့ ပခံုးကိုေလ၊ ေခါင္းသာ ထိုးခ်ၿပီး ငိုလိုက္၊ ေဖေဖ မလုပ္ရဲရင္ သမီး လိုက္လာၿပီး ေဘးက ဝင္လုပ္မယ္၊ ေမေမ့ ပခံုးကို မွီၿပီး ေဖေဖ့ကို ျပန္ေခၚေပးပါ ေမေမရယ္ ဆိုၿပီး ငိုခ်လိုက္မယ္။ ဒါဆို ရၿပီ"
ကိုလႈိင္ျမင့္ ဖြဖြရယ္၍ သမီး ေခါင္းကေလးကို ခ်စ္စႏိုး လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။
"ျဖစ္ပါ့မလား သမီးရယ္"
"ျဖစ္ပါတယ္ ေဖေဖရဲ႕၊ ေမေမ့ ပခံုးက ေဖေဖနဲ႔ သမီး ပိုင္တယ္။ ေဖေဖ့ ပခံုးကိုသာ ေမေမနဲ႔ သမီး ျပန္ပိုင္ဖို႔ လိုတာ"
သူငယ္ခ်င္း ေျပာသည့္ 'မွီငုိစရာ ပခံုးကေလး' ဆုိသည့္ စကားကုိ သတိရမိၿပီး ကုိလႈိင္ျမင့္ ျပံဳးေနမိပါသည္။
--------------------
လကၤာရည္ေက်ာ္
Credit to ေက်ာ္သူရ
Credit to Mi Nwe
Source: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=514898805536399&id=100010488517355
[ ျမန္မာဝတၳဳတိုမ်ားေပ့ဂ်္မွကူးယူပါသည္။ေပ့ဂ်္အားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment