#႐ွင္ကြဲ
#ႏုႏုရည္ ( အင္းဝ)
[က်မရဲ႕႕႕ မိတ္ေဆြ ရဲေဘာ္ၾကီးရဲ႕႕႕႕ ၆၀ၿပည့္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ စာအုပ္အတြက္ ၀တၳဳေလးပါ။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမိ်ဳးေတြနဲ႔ ႐ွင္ကြဲ ကြဲေနၾကရတဲ႔ သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္ ခံစားမိရာကေန ဒီ၀တၳဳေလးကို ေရးဖို႔ အာ႐ုံရတာပါ။
က်မ ခ်စ္မိတ္ေဆြၾကီး ခင္မ်ာမလဲ ခ်စ္လွတဲ႔ တိုင္းၿပည္နဲ႔႐ွင္ကြဲ ကြဲေနရတာ ၾကာ႐ွာပါပေကာလား။
က်မရဲ႔ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးကို ၾကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ သိပ္၀မ္းသာပါတယ္။
မာယာမွာလဲ သံုးလို႔ရပါတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်မ္းမာပါေစ
မႏု]
တမာပင္ေလးေတြ စီတန္းေပါက္ေနတဲ့ လမ္းကေလးထဲကို ျမင္းလွည္း ခ်ိဳးေကြ႔၀င္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္ရဲ႔အနံ႔ကို ကၽြန္မရတယ္။ ဟိုး….. လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္က က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္ခ်ထားတဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူဘ၀နဲ႔ ျပန္လာတုန္းကလည္း သည္အန႔ံပါပဲ။ လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အိမ္ရဲ႔အန႔ံဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႔။ ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ ကၽြန္မပဲေပါ့။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ ျမင္းလွည္း မွန္ခ်ပ္ေလးထဲမွာ နဖူးဆံစေတြ ျဖဴေဖြးစ ျပဳေနတဲ့ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ မိန္းမတေယာက္။
အိုး… ဟိုမွာ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ျမင္ရၿပီ။ ေရနံေတြ မည္း၀ေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ မမႀကီးရယ္ ႐ွိတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာနဲ႔ ျပန္ျပန္၊ ၀မ္းသာစရာနဲ႔ ျပန္ျပန္ အိမ္ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အား႐ွိ လံုျခံဳသြားရတာ ပါလိမ့္ေနာ္။
မန္းက်ည္းပင္၊ သရက္ပင္ေတြၾကားမွာ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႔မွာ ခဏ ကၽြန္မရပ္ေနၿပီးမွ ၀င္းတံခါး တြန္းဖြင့္ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာတယ္။ အေမ … အေမ့ကို ကၽြန္မ ဘယ္လို ေတြ႔႔ရမွာပါလိမ့္။ သူ အင္မတန္ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အငယ္ဆံုးသမီး ကၽြန္မကို အေမ ဘယ္လို ဆက္ဆံမွာပါလိမ့္ေနာ္။
‘မမႀကီး’
အိမ္ေရွ႔ တံခါးနားကေန မမႀကီးကို ကၽြန္မ တိုးတိုးေခၚလိုက္တယ္။ မမႀကီး ကၽြန္မကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ ထင္ပါရဲ႔။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေအာက္ထပ္ အိပ္ခန္းထဲကေန ထြက္လာတယ္။ အဲသည္ အိပ္ခန္းဟာ အေဖနဲ႔ အေမ့ အိပ္ခန္း။
‘ညည္း မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္မယ္ထင္လို႔’
မ်က္နွာထားတင္းတင္း၊ စကားျပတ္ျပတ္ ေျပာတတ္ၿပီး အင္မတန္ ပါးလွပ္တဲ့ ႏႈပ္ခမ္းနဲ႔ အင္မတန္ ပါးလွပ္တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ပိုင္ဆိုင္သူ ကၽြန္မရဲ႔ မမႀကီးဟာ ဘာမွ မေျပာင္းလဲသလိုပဲ။ ကၽြန္မ မလာျဖစ္တဲ့ တႏွစ္အတြင္းမွာ ေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့ မမႀကီးရဲ႔ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြပဲ။ မႏွစ္က အေဖနဲ႔ အေမရဲ႔ ရွစ္ဆယ္ကိုးႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔အလႉမွာတုန္းက မမႀကီးဆံပင္ေတြ ဒါေလာက္ မျဖဴေသးပါဘူး။ မမႀကီးက ကၽြန္မအထက္က အဖတ္မတင္တဲ့ အစ္မနွစ္ေယာက္ရဲ႔ အထက္၊ ေအးေလ မမႀကီး ငါးဆယ့္႐ွစ္နွစ္ ရွိၿပီပဲ။ ေျခာက္ဆယ္နားနီးေပါ့။ ဒါဆို အစ္ကိုႀကီးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ ႐ွိခဲ့ၿပီေပါ့ေနာ္။
‘အေမေရာ မမႀကီး’
‘ေဒၚေလးတို႔ အိမ္မွာ သူတို႔ ညီမေတြ ငယ္ငယ္ကဟာေတြ သတိရတယ္ ထင္ပါရဲ႔ေအ။ ဘုရားပြဲ သြားမလို႔တဲ့ ပိုးလံုျခည္ေတြ ဘာေတြ ထုတ္၀တ္ၿပီး ဇြတ္ထြက္သြားတာပဲ’
ကၽြန္မရင္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ကို ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္မိတယ္။
‘အေဖကိုေရာ မမႀကီး ဘယ္လိုလဲဟင္’
အလ်င္စလို ေမးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မကို မမႀကီးက ဘာမွ မေျပာပဲ အသံျပတ္နဲ႔ ‘လာ’ တဲ့။ အေဖနဲ႔ အေမ အိပ္ခန္းထဲကို ေ႐ွ႔က ၀င္သြားတယ္။ ျမန္မာေဆးန႔ံ၊ ဘုရားပန္းန႔ံ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ အန႔ံေတြ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ အခန္းထဲက ကႏုတ္ပန္းအခက္အႏြယ္ေတြနဲ႔ ေဟာင္းႏြမ္းေ႐ွးက် ခံ့ညားလွတဲ့ ကၽြန္းခုတင္ႀကီး ေပၚမွာ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။
‘အေဖေနမေကာင္းဘူးလား၊ ဒူးနာတာကေရာ’
‘ေအး… ဟုတ္တယ္၊ ဒူးကေတာ့ ဒီလိုပါပဲေအ၊ အေမက အေဖ့ကို လံုးလံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူး’
‘ဘာရယ္’
အို…. တကယ္ပဲလား။ မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ။ အေမကလား။ အေဖ့ကို။
‘ညည္း ဒီမွာ ၾကာၾကာေနႏိုင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ’
‘ေနႏိုင္ပါတယ္၊ ေနလဲ ေနရမွာပဲ မမႀကီးရယ္၊ ကၽြန္မ…’
အားကိုးတိုင္တည္ဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တဲ့ ကၽြန္မစကားေတြကို မမႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ နားမေထာင္ပါဘူး။
‘ငါ အေမ့ကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္၊ ညည္းအေဖ့နား ေစာင့္လိုက္ဦး၊ ျပန္မွ ထမင္းစားၾကတာေပါ့။ အစ္ကိုႀကီးတို႔အိမ္က ထမင္းပို႔တယ္၊ လာရင္ ယူထားလိုက္’
စကားဆံုးတာနဲ႔ မမႀကီးခႏၶာကိုယ္ ပါးပါးေလး အခန္းျပင္ဘက္ကို လွစ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့တယ္။ အေဖ့ ခုတင္ေဘးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚမွာ ကၽြန္မကိုယ္ခႏၶာကို ပံုခ်လိုက္မိတယ္။ မမႀကီးဟာ ကၽြန္မတို႔ နွစ္ေယာက္ကို ခုထိ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးလား။ မမႀကီးမွာ တရားမရွိႏိုင္ေသးဘူးလား။ အေႏြးထည္ အကႌ်အိတ္ေထာင္ထဲက ကၽြန္မရဲ႔ ခရီးေဆာင္ စာအုပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ‘ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈအေျခခံ’ တဲ့။ စာအုပ္ရဲ႔ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာ မမႀကီးနဲ႔ အေဖတို႔ အေမတို႔က မုန္းတဲ့ ကၽြန္မခ်စ္လင္ရဲ႔ လက္ေရးေစာင္းေစာင္း ေတြကို ျမင္ရတယ္။ ‘ခ်စ္ဇနီး ခင္ေထြးရဲ႔ အသက္ငါးဆယ္ျပည့္ ေမြးေန႔သို႔’ တဲ့။ ဘုရားရွိမခိုးတဲ့၊ ဘုရားစာမရတဲ့၊ တရားလဲမထိုင္၊ ပုတီးလည္း မစိပ္တဲ့ ကၽြန္မခ်စ္လင္ရဲ႔ အ့ံၾသစရာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပါတ္က က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ ငါးဆယ့္ႏွစ္နွစ္ျပည့္ ကၽြန္မရဲ႔ ေမြးေန႔မွာ အထီးက်န္ျခင္းကို ကၽြန္မအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႔ ခ်စ္လင္။
စာအုပ္ေလးကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္ေလွာရင္း ‘ဓာရဏပရိတ္’ ကို အာရံဳျပဳ ရြတ္ဖတ္ဖို႔ ကၽြန္မႀကိဳးစားတယ္။
ဆယ့္ငါးေပ၊ ေပငါးဆယ္ရွိတဲ့ အခန္းေလးတခု၊ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပရိေဘာဂအနည္းငယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ တခ်ိဳ႔ လူေတြ မုန္းၿပီး သူျမတ္ႏိုးကိုးကြယ္တဲ့ စာအုပ္ေတြအျပည့္။ ေနရာအႏွ႔ံ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေဆးလိပ္ခြက္ေတြ။ အလြန္ သပၸာယ္တဲ့ ဘုရားေဆာင္ေလးတခုလဲ ရွိတဲ့ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္သံုးဆယ္နီးပါး ကၽြန္မတို႔ ျဖတ္သန္း ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူဘ၀ တပိုင္းတစနဲ႔ သူ႔ေနာက္ ခိုးရာလိုက္ခဲ့ကတည္းက တဖက္က က်ဴရွင္ျပရင္း သူလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ရင္း ခ်ိဳ႔တဲ့မႈဒဏ္ကို ခါးစည္းမခံႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မက အိမ္ျပန္လက္ျဖန္႔ရင္ သည္အခန္းေလးထဲမွာ ‘သင္း ေသြးကို ငါတို႔ ခ်စ္ေနရဦးမယ္၊ နင္တို႔ သားသမီးမရေစနဲ႔’ လို႔ ဆိုတဲ့ မမႀကီး က်ိန္စာကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ထိခဲ့တာကိုးေနာ္။
စာအုပ္ေလးကို ကၽြန္မ ပိတ္လိုက္တယ္။ မသိမသာ လူးလြန္႔လိုက္တဲ့ အေဖ့ကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမလဲ။ ညသန္းေခါင္ရဲ႔ ဆူညံလႈပ္ခါေနတဲ့ လူေခၚ ေၾကးေခါင္းေလာင္းသံ။ ၿပီးေတာ့ သူစိမ္းေတြ။ သူစိမ္းေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္မေရွ႔က ဖ်တ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အထီးက်န္ျခင္းကို ကၽြန္မအတြက္ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မခ်စ္လင္။ ကၽြန္မ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ အေဖ။ သူသာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္မကို ေျပာဦးမယ္။ ‘မင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးျပင္မယ့္ မိန္းမ မဟုတ္ဘူး လို႔’။
ေမွာင္စျပဳလာတဲ့ အခန္းထဲမွာ မီးဖြင့္ဖို႔ ကၽြန္မ ထလိုက္တယ္။ မီးဖြင့္ၿပီး အေဖ့ခုတင္နား ကၽြန္မျပန္လာ ေတာ့ အေဖရယ္ ႏိုးေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေဖကၽြန္မကို ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ဟိုဟိုသည္သည္ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ‘ညည္းအေမေရာ’ တဲ့။ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး ၾကားခဲ့ရတဲ့ အေဖ့ ေရရြတ္သံ။ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမလဲ။
‘အေမလား အေဖ’
ကၽြန္မ စကားထစ္ေနဆဲ အေဖ့မ်က္နွာ ဖ်တ္ခနဲ ညႇိဳးႏြမ္းသြားၿပီး မ်က္လံုးေတြ ျပန္မွိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ခုတင္ေဘး စားပြဲေလးေပၚ ဓာတ္ဗူးေလးထဲက ႏြားႏို႔ကို အေဖေသာက္ေနက် လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ျပား အပက္ေလးထဲ ကၽြန္မငွဲ႔ထည့္လိုက္တုန္း……။
‘စိတ္ခ်၊ နက္ျဖန္က် လိုက္ပို႔ပါ့မယ္လို႔ဆို’
ေဟာ မမႀကီးအသံ။ အေမလာၿပီလား။ အေဖ့မ်က္လံုးေတြ ျပန္ပြင့္လာတယ္။ ကၽြန္မရင္ေတြလဲ တဒိတ္ဒိတ္ ျပန္ခုန္လာတယ္။ အေမ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမွာလဲ။
‘လာပါအေမရဲ႔’
အခန္း၀မွာ မမႀကီးနဲ႔အေမ ရုတ္တရက္ ေပၚလာတယ္။
‘အေမ’
ပါးေရတြန္႔ ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေတြနဲ႔ အေမက ကၽြန္မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ေနတယ္။ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈ တမ်ိဳး ပူးကပ္ေနတဲ့ အသက္ကိုးဆယ္အရြယ္၊ ကၽြန္မရဲ႔ အေမဟာ ကၽြန္မကို ၾကည့္ရာက အေဖ့ဆီကို ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ငွဲ႔လက္စ ႏြားႏို႔ပန္းကန္ျပားေလးေပၚ။ အို…. အေမ သတိရပါေစ။ ကၽြန္မမ်က္စိထဲမွာ အေဖ့ေမးေစ့ေအာက္မွာ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးခံၿပီး ႏြားႏို႔ ပန္းကန္ျပားေလးကို တိုက္ေနတဲ့ အေမ။ အေဖ့ဒူးကို အျမဲတမ္း ႏွိပ္ေပးေနတဲ့ အေမ။ ‘နင္အေဖေရာ’ ဆိုတဲ့ အေမ့ပူပန္သံနဲ႔ ပ်ာယာခတ္ အမူအရာ၊ ကၽြန္မအေမ့ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ၾကည့္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားႏို႔ပန္းကန္ကို ကၽြန္မေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း……
‘ေရာ့ေလ အေမ၊ အေဖ့ကို’
ကၽြန္မစကားမဆံုးခင္မွာပဲ အေမဟာ အေဖ့ကို လက္ညိႇဳးေငါက္ေငါက္ ထိုးလိုက္တယ္။
‘ဒီအဘိုးႀကီးက ဘယ္ကလဲ၊ သူမ်ားအိမ္မွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ။ ခုထိမျပန္ေသးဘူးလား၊ မိုးခ်ဳပ္လွၿပီ’
‘အို….. အေမ’
မ်က္စိစံုမွိတ္လိုက္တဲ့ အေဖ့မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ တသက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့ပါ။
‘ဟဲ့ အဘိုႀကီး ကိုယ့္အိမ္ကို ျပန္ေလ။ မိုးခ်ဳပ္လွၿပီဆို၊ အသားအေရေတြက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ အဲ့ဒါ ဘယ္က တရုတ္အဖိုးႀကီးလဲ ဟင္၊ ဘယ္ကလဲ’
မမႀကီးက အေမ့ကို အတင္းဆြဲေခၚသြားတယ္။ ‘အဖိုးႀကီး ျပန္ေတာ့’ ဆိုတဲ့ အေမ့ေအာ္သံသဲ့သဲ့ကို ကၽြန္မ တကယ္ၾကားေနရတာပါလား။ အေမဟာ အေဖ့ကို လံုးလံုး မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္ တေလွ်ာက္လံုး အေမဟာ အေဖ့ကို ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးခဲ့သလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ယုယခဲ့သလဲ။
******
“ညည္းတို႔အေမ၊ ညည္းတို႔အေဖကို ယုယပံုမ်ားေတာ့ ငါတို႔ တသက္ ေတြ႔ဖူးေပါင္ေအ၊ အရိပ္ၾကည့္ေန တယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ညည္းတို႔ အေဖဟာေလ ထမင္းတို႔ ဟင္းတို႔၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳတို႔၊ ေကာ္ဖီတို႔ ဆိုတာေတြဟာ ပန္းကန္ျပား၊ ပန္းကန္လံုးထဲမွာ ျဖစ္တာလို႔ သိေတာ့တာ။ သူ႔ေရွ႔မွာ စားစရာ ေသာက္စရာ ခ်ထားရင္ မစားတတ္ေတာ့ဘူး။ ညည္းအေမက ေကာက္ယူၿပီး ‘ေရာ့ … ကိုေမာင္သန္း စားေလ’ ဆိုေတာ့မွ စားတာ။ တခါမ်ား ညည္းတို႔အေမက ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးခဲ့ၿပီး ဧည့္သည္လာလို႔ ဧည့္သည္နဲ႔ စကားေျပာေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ၾကာသြားတယ္။ ဧည့္သည္ျပန္ေတာ့မွ ထမင္းစားပြဲဆီ ၀င္လာေတာ့….. အမယ္ေလးေတာ္ ေျပာခ်င္ဘူး။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ထမင္း၀ိုင္းမွာ သည္အတိုင္း ငုတ္တုတ္။ ညည္းအေမက ‘စား’ လို႔ မေျပာေသးလို႔။ အျဖစ္က။
တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာမို႔လား မသိပါဘူးေအ စီးပြါးကလဲ ျဖစ္လိုက္တာ။ ညည္းအေမ မထိုက္ကလည္း ေတာ္ပါေပတယ္။ သန္းထိုက္ သစ္စက္ဆိုေတာ့ တနယ္လံုး ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေပါ့။
အဲ …. ညည္းအေဖ ဒူးမျဖတ္ရတာလဲ ညည္းအေမေၾကာင့္ပဲ။ ညည္းေမြးၿပီးစေလးေပါ့။ ညည္းအေဖ ျဖစ္တာ။ ၿမိဳ႔ျပင္ သံလမ္းေတြဆီသြားၿပီး ကန္ထရိုက္သြင္းရဖို႔ ဇလီဖားတံုးေတြကို သြားၾကည့္တာေလ။ ၿမိဳ႔၀င္လမ္းမွာ မန္းက်ည္းပင္ႀကီးေတြကို လွဲၿပီး ထင္းလုပ္ေနၾကသတဲ့။ ညည္းအေဖက ကားေလးနဲ႔တဲ့။ ေမာင္းတဲ့ လူလဲ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒါ လြတ္ပါတယ္ဆိုၿပီး ကားျဖတ္ေမာင္းတာ တခါတည္း မန္းက်ည္းပင္ႀကီးတပင္က သူ႔ကားေပၚ တည့္တည့္က်ေတာ့တာပဲ။ ကားေလးဟာ တခါတည္း ျပားခ်ပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ေမာင္းတဲ့လူကေတာ့ ပြဲခ်င္းၿပီးေပါ့။ ညည္းအေဖက ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္လာေတာ့ လူေတာ့ မေသဘူး။ ကားထဲမွာ ေျခေထာက္ေတြ ညႇပ္ေနတာ ဆြဲထုတ္လို႔ မရဘူး။ အမေလး … ညည္းအေမက ဘယ္ေလာက္သတၱိေကာင္းတယ္ မွတ္လဲ။ ဒါေလာက္ခ်စ္တဲ့ ေယာက်္ားေနာ္။ ဦးေမာင္သန္းႀကီးကား မန္က်ည္းပင္ ပိလို႔တဲ့ဗ်ိဳ႔ ဆိုၿပီးၾကားေတာ့ ငိုလိမ့္မယ္ မွတ္လား။ ညည္းကို ရင္ခြင္ထဲက ခ်ၿပီး သစ္စက္ကို ေျပးတာပဲ။ သစ္စက္က ရွိသမွ်လူေခၚ၊ သစ္လံုးမတဲ့ ဟာႀကီးေတြ ယူဆိုၿပီး အကုန္စီစဥ္တာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ညည္းအေဖကေလ ေပၚေနတဲ့ ေခါင္းေလး တယမ္းယမ္းနဲ႔တဲ့။
‘ဟာ … မထိုက္၊ ငါျပန္လာေပါ့ကြာ၊ ဘာလို႔ လိုက္လာတာလဲ’ လို႔ ေျပာေသးသတဲ့။ တခါတည္း တစခ်င္း ဆြဲဖယ္ၿပီးမွ လူကို ထုတ္ရတာ။ ေျခေထာက္နွစ္ဖက္စလံုး အရိုးေတြ က်ိဳးကုန္တယ္။ အိုး….. ကုလိုက္ရတဲ့ အမ်ိဳး။ မေရႊထိုက္တို႔ကေတာ့ လူ အားေရာ၊ ေငြ အားေရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္က မရဘူး။ ျဖတ္ပစ္ရမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာေရာ။ အဲ့ဒါ ညည္းအေမက မျဖတ္ပါရေစနဲ႔ဦး။ သူႀကိဳးစား ၾကည့္ပါရေစဦးဆိုၿပီး ေဆးဆရာ ရွာတာေလ။ ေနာက္ဆံုး ညည္းအေမ ေမတၱာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႔။ ရွမ္းဆရာႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ၿပီး ေဆးစည္းတာနဲ႔ အရိုးေတြ ျပန္ဆက္ၿပီး ေျခေထာက္ မျဖတ္ရေတာ့ဘူး။ အဲဒီကတည္းက ညည္းအေမ ညည္းအေဖ ေျခေထာက္ေတြကို အျမဲတမ္း ႏွိပ္ေပးတဲ့ အက်င့္ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ။ ညည္းအေဖ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္တာနဲ႔ ေဘးကေနၿပီး ႏွိပ္ေပးေနေတာ့တာပဲ။ သစ္စက္အလုပ္ေတြကိုလဲ မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။”
ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမ့ညီမ ေဒၚေလးသိုက္ ေျပာျပတတ္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမအေၾကာင္းဟာ အိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္ေတြလို နားေထာင္လို႔ သိတ္ေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ ႀကီးတဲ့အထိလဲ သမီးေတြ ေကၽြးတာ ေတာင္ မစားပဲ အေမေကၽြးမွ စားတာတဲ့။ ခဏေလး အေမ့မျမင္တာနဲ႔ ‘ညည္းအေမေရာ’ လို႔ ေမးတတ္တဲ့ အေဖ့ကို ကၽြန္မတို႔ ရယ္ပြဲဖြဲ႔လို႔ မဆံုးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
အေဖနဲ႔အေမ ညအိပ္ညေနခြဲၿပီး ခရီးသြားတာကိုလည္း ကၽြန္မသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက တခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဘူးပါဘူး။ အေမ သစ္စက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ပဲ ခဏ ခြဲေနတာ။ အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သစ္စက္ကို ဦးစီးႏိုင္တာနဲ႔ အေဖ့နားမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ေနေတာ့တာပဲ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ အေဖထိုင္ၿပီး၊ ၾကမ္းေပၚမွာ အေမက က်ံဳ႔က်ံဳ႔ကေလးထိုင္လို႔ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကို နွိပ္ေပးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ကၽြန္မတို႔ အျမဲတမ္း ေတြ႔ေနက် ျမင္ကြင္းေပါ့။
အေမရယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မ စိပ္ပုတီးတေခ်ာက္ေခ်ာက္ စိပ္ရင္းဘယ္ညာ လူလွိမ့္ေနမိတယ္။ အေဖ အိပ္ေပ်ာ္႐ွာရဲ႔လား။ အေဖနဲ႔ အေမ တခါမွ ခြဲမအိပ္ဖူးဘူးေနာ္။ အထီးက်န္ျခင္း ေ၀ဒနာ ဆိုတာကို အေမမသိပါဘူး အေမရယ္။ သိပ္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာ။ အေဖ့ ေခ်ာင္းဆိုးသံက ကၽြန္မကို ပို၀မ္းနည္းလာ ေစတယ္။ စိမ့္က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္မ လက္နဲ႔ ပြတ္သုတ္လိုက္ေတာ့ စိပ္ပုတီးမွာပါ မ်က္ရည္ေတြ ေရာေႏွာ စြတ္စိုကုန္တယ္။
‘နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေသာက္လိုက္ပါ အေဖရယ္ေနာ္၊ အေဖ ညကလည္း ဘာမွ စားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏြားႏို႔ေလး နည္းနည္းေလးေနာ္… အေဖေနာ္’
မနက္လင္းတယ္ ဆိုကတည္းက ကၽြန္မဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားတိုက္တိုက္ ႏြားႏို႔ပန္းကန္ကို အေဖ ေခါင္းယမ္းလို႔ခ်ည္း ေနေတာ့တယ္။ ပါးစပ္က မေမးေပမယ့္ အေဖ့မ်က္လံုးေတြက အခန္း၀ကိုခ်ည္း ၾကည့္လို႔ေနတယ္။ အေဖရယ္။
‘ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေျပာင္းထိုင္ရေအာင္ေနာ္ အေဖ၊ ကၽြန္မေရႊ႔ေပးမယ္၊ ဒါမွ အေဖ အေညာင္း မမိမွာ’
အေဖေခါင္းယမ္းေနတဲ့ ၾကားထဲကပဲ ကၽြန္မအေဖ့ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚကို အသာအယာတြဲပို႔ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတုန္း
‘ေဟ့ …. အဖိုးႀကီး မျပန္ေသးဘူးလား’
အခန္း၀ကေန ရုတ္တရက္ ေပၚလာတဲ့ အေမ့အသံ က်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္ အေဖေရာ ကၽြန္မပါ လန္႔ဖ်ပ္တုန္ယင္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ပိုးလံုခ်ည္ အစိမ္းတြန္႔တြန္႔ ျဖဴညစ္ညစ္ပု၀ါကို က်က်နန ျခံဳထားတဲ့ အေမက အေဖ့ကို ၾကည့္ေနတယ္။ အေဖကေတာ့ အေမ့ကို မၾကည့္ပါဘူး။ အေဖ့ကို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ တြဲခ် ထိုင္ခိုင္းၿပီးတာနဲ႔ အခန္းထဲကို ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ၀င္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေဘးနား ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္း…. ျဖည္းျဖည္းခ်င္း။
‘အို …. အေမ’
ကၽြန္မရဲ႔ ၀မ္းသာအားရသံနဲ႔ အတူ အေဖ့ မ်က္နွာၾကည္လင္သြားပံုဟာလည္း မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေမကေလ……
‘ဒီ အဘိုးႀကီးက တို႔အိမ္ဘာလို႔ လာေနတာလဲ၊ သူ႔မွာ အိမ္မရွိဘူးလား၊ ျမန္ျမန္ ျပန္လႊတ္လိုက္စမ္း၊ ဘယ္ကလဲ ဒီအဖိုးႀကီးဟာ…’
အေမရယ္ ပါးစပ္က ေျပာခ်င္တာေတြ တြင္တြင္ေျပာၿပီး အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တယုတယ နွိပ္ေပးေနတဲ့ အေမ့ကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။အေမအခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတာနဲ႔ ခုတင္ေပၚက ဇာျခင္ေထာင္ ထူထူေအာက္ကို အေဖျပန္၀င္သြား ခဲ့တယ္။ ဘာမွလဲ ေကၽြးလို႔ မရဘူး။
ေန႔လယ္ေလာက္က်ေတာ့ အေဖ့ကို ႏြားႏို႔နဲ႔ မုန္႔ေလးေကၽြးဖို႔ ကၽြန္မနဲ႔ မမႀကီး ႀကိဳးစားရျပန္တယ္။ အေဖကေတာ့ ေခါင္းယမ္းျမဲ။ အေပါ့အပါး သြားၿပီးတာနဲ႔ ျခင္ေထာင္ေအာက္ကိုပဲ ျပန္၀င္ဖို႔ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚကို ေရႊ႔႔လို႔ အေဖ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ အေမရယ္ေလ ၿဗဳန္းဆို ေပါက္ခ်လာၿပီး…….
‘ဒီအဖိုးႀကီး မျပန္ေသးဘူးလား၊ ဘယ္ကလဲ ဒီအဖိုးႀကီးနဲ႔’ ပါးစပ္က ဘာေတြ ေျပာေျပာ အေမက အေဖ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ယုယုယယ နွိပ္ေနပါၿပီ။ အေမရယ္။ မမႀကီးက မ်က္ရည္က် ေနတယ္။
*******
ညေနက်ေတာ့လည္း ျခင္ေထာင္ထဲက မထြက္ေတာ့တဲ့ အေဖ့ကို ကၽြန္မ ဇြတ္ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး အျပင္ကို ေခၚထုတ္ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မ မ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႔ တိုက္တဲ့ ႏြားႏို႔ပန္းကန္ကို သည္တခါေတာ့ အေဖက ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ပို႔ဖို႔ ျပတယ္။ကုလားထိုင္ေပၚေရာက္ၿပီးမွ အေဖ ျပန္ထတယ္။ အိပ္ရာေပၚကို ဇြတ္လက္ညိႇဳးထိုးျပေနတယ္။ ‘ပို႔ ပို႔’ တဲ့။
‘အေဖကလဲ ႏြားႏို႔ေလး ေသာက္ၿပီးမွ ျပန္အိပ္ပါ။ ဒီမွာ ခဏေလး ေနလိုက္ပါဦး’
အေဖေခါင္းကို ယမ္းၿပီး ကၽြန္မကို သနားစရာ ေၾကကြဲစရာ အၾကည့္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တိုးတိုးေလး ‘ညည္းအေမ ျမင္ရင္ အေဖ့ကို ႏွင္လိမ့္မယ္’ တဲ့။ အို…. အေဖရယ္။
ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္။ ေအးစက္စက္ အေဖ့လက္ေတြကို ကၽြန္မ ၾကင္ၾကင္နာနာ ကိုင္ထားလိုက္တုန္းမွာပဲ အေမရယ္ေလ….
‘မိသိုက္ကေအ သိပ္ညစ္တာပဲ၊ ေတာ္ၿပီ ဒီေကာင္မနဲ႔ ေနာက္မကစားဘူး’
ေဒၚေလးသိုက္တို႔ အိမ္က အျပန္ အႀကီးအက်ယ္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းလာတဲ့ အေမက အေဖ့အခန္း၀ကိုေတာ့ တန္းတန္းမတ္မတ္လာတယ္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ဆီကိုလဲ တန္းတန္းမတ္မတ္။ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေျခေထာက္ေတြကိုလည္း တယုတယ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကို စူးစူးၾကည့္လို႔…..
‘ဟဲ့ အဘိုးႀကီး သူမ်ားအိမ္ကို အားမနာဘူးလား၊ မရွက္ဘူးလား၊ ျပန္ပါေတာ့လား၊ ကိုယ့္အိမ္ကို မျပန္ရင္ေလ မျပန္ရင္’
အေမက ႏွိပ္ေနတာကို ရပ္ၿပီး ခဏ စဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အားရပါးရ ဆက္ႏွိပ္ရင္း ‘ရိုက္ထုတ္မယ္၊ ရိုက္ထုတ္မယ္ေဟ့’ တဲ့။
‘အေမကလဲေနာ္’
မမႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မက စိတ္ထိခိုက္ ညစ္ညဴးေပမယ့္ အေဖဟာ ဒီတခါေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း မ်က္နွာ မလႊဲပဲ အေမ့ကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့ မ်က္နွာကေတာ့ ေၾကကြဲစရာ အေကာင္းဆံုး၊ ၀မ္းနည္းစရာ အေကာင္းဆံုး မ်က္နွာ။
အဲ့သည္ညမွာပဲ အေဖ ဆံုးသြား႐ွာပါတယ္။
******
ျပတင္းေပါက္က ၀င္တဲ့ ေလအရွိန္နဲ႔ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနတဲ့ ဇာျခင္ေထာင္ကို ကၽြန္မနဲ႔ မမႀကီး ေမြ႔ရာေအာက္မွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဖိလိုက္ၾကတယ္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ကိုလည္း ေနသားတက်။ ခုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚမွာလည္း ႏြားႏို႔ဓါတ္ဗူးနဲ႔ ပန္းကန္ျပားေလးကို အေဖရွိေနတုန္းကလိုပဲ ေသေသသပ္သပ္ ခ်ထားပါတယ္။ အခန္း၀က ၾကည့္လိုက္ရင္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အေဖ႐ွိေနသလို ေပါ့ေနာ္။ မမႀကီးဆီက ႀကိတ္ၿပီး ရိႈက္သံ ၾကားရတယ္။
‘ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ မိသိုက္တို႔အိမ္ ညအိပ္ခိုင္းရတာလဲ၊ ေျပာစမ္းပါဟဲ့’
ေဟာ အေမျပန္လာၿပီ။ အေမျပန္လာရွာၿပီ။ မမႀကီးက မ်က္ရည္ေတြကို ကဗ်ာကယာ သုတ္တယ္။ အေမ့ကို ေခၚလာတဲ့ အစ္ကိုႀကီးရဲ႔ ‘အေမကလဲဗ်ာ’ ဆိုတဲ့ စိတ္မေကာင္းသံကို ၾကားရတယ္။
‘သူမ်ားအိမ္မွာ အပ်ိဳအရြယ္ေလး ည သြားအိပ္လို႔ မေကာင္းဘူးဆိုတာ နင္တို႔ မသိဘူးလား။ ငါတစက္မွ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီေန႔ညသာ ဆက္အိပ္ရရင္ မိသိုက္တို႔အိမ္ မီးနဲ႔ အရိႈ႔ပဲ’
ကၽြန္မနဲ႔ မမႀကီး အခန္းထဲက ျမန္ျမန္ထြက္လိုက္ၾကတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ အေမက ဆြဲထားတဲ့ အစ္ကိုႀကီးလက္ေတြကို ရုန္းဖယ္လို႔။
‘ဒီမွာ ထိုင္ရေအာင္ေလ အေမ’
အေမက ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါ ယမ္းရင္း ကၽြန္မနဲ႔ မမႀကီးကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ျဖတ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္။
‘အေမ’
ကၽြန္မ လႊတ္ခနဲ ေခၚလိုက္ရင္း အေမ့ေနာက္ ျမန္ျမန္ လိုက္ခဲ့တယ္။ အေမက အခန္း၀မွာ ရပ္ၿပီး ခုတင္ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၀င္သြားတဲ့ အေမ့ကို ေနာက္ကေန ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ အသက္မရွဴဘဲ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ အေမက ခုတင္ကို တပတ္ပတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးကို လက္နဲ႔ ထိၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ဘုရားစင္ စားပြဲခံုေပၚ ေထာင္ထားတဲ့ အေဖ့ဓါတ္ပံုကို ျမင္ေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်လိုက္တယ္။
‘အေမကလည္းဗ်ာ’
အစ္ကိုႀကီးက သက္ျပင္းတခ်က္ကို ခ်လို႔ ခုတင္ေဘးက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
အေဖ့ဓါတ္ပံုကို ၾကည့္ေနတဲ့ အေမဟာ သည္ဘက္လွည့္လိုက္တာနဲ႔ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚက အစ္ကိုႀကီးကိုလည္း ျမင္ေရာ အံ့ၾသသလို မ်က္ႏွာေျပာင္းလဲသြားရင္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေဘးကို ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ံဳ႔က်ံဳ႔ကေလးနဲ႔ အစ္ကိုႀကီး ေျခေထာက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တယုတယ ႏွိပ္ေတာ့တာပါပဲ။
‘အေမ’
အစ္ကိုႀကီးက သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးနဲ႔ အုပ္လိုက္တယ္။ အေမကေတာ့ အားရပါးရ ႏွိပ္ေနရင္းကေန အစ္ကိုႀကီးဆီက တအစ္အစ္နဲ႔ ရိႈက္သံထြက္လာေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစ္ကိုႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္သလို ဆက္ႏွိပ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ အေမ့လက္ေခ်ာင္း ပိန္ပိန္ေလးေတြ ေႏွးေကြးသြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ဆတ္ခနဲ ထၿပီး အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့တယ္။
******
‘ခင္ေထြး …. သမီး’
အေဖ့အိပ္ရာဆီကို လွမ္းလိုက္တဲ့ ကၽြန္မတကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္သြားခဲ့တယ္။ အေမ။ နံနက္လင္းစ ေမွာင္ရီရီ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ အေမရယ္ေလ။ ျခင္ေထာင္ေဘးမွာ ရပ္လို႔။ အေမမႏိုးခင္ အေဖ့အိပ္ရာကို ေနသားတက် ျဖစ္ေအာင္လို႔ ကၽြန္မ အေစာႀကီး ထလာခဲ့တာ။
‘အေမ’
ခုတင္ေဘးမွာ တည္ၿငိမ္ခံ့ညားစြာ စိုးရိမ္ပူပန္ႀကီးတတ္တဲ့ အမူအရာနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ အေမဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အလ်င္က အေမ ေပပဲလား။
‘သမီး’
ကၽြန္မ နားၾကားမလြဲပါဘူးေနာ္။ အေမ့နားကို တိုးကပ္ရင္း အေမ့လက္ေတြကို ၀မ္းသာအားရ ကၽြန္မ ဆြဲယူမိလိုက္တယ္။
‘အို အေမ့လက္ေတြ ေအးစက္ေနတာပဲ’
‘ဖယ္စမ္းပါ’
အေမက သူ႔လက္ေတြကို ျပန္ဆြဲယူရင္း အလ်င္စလို ႏိုင္လွတဲ့ ဟိုတုန္းက အေမ့ေလသံနဲ႔…
‘ညည္းအေဖေရာ’
‘ဟင္’
‘ညည္းအေဖ ဘယ္မွာလဲ၊ ညည္းအေဖ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ’
ဘုရား ဘုရား၊ ကၽြန္မ ဘာေျပာရမလဲ။ အေမေလ ကၽြန္မလက္ေတြကို ဆြဲခါလႈပ္ရမ္းေနတယ္။
‘ေျပာေလ၊ ညည္းအေဖေရာ လို႔ဆို’
‘အေဖ ရွိပါတယ္’
‘ဘယ္မွာလဲ’
‘ရွိပါတယ္’
‘အို မရွိပါဘူး၊ ငါ အရုဏ္တက္ကတည္းက ညည္းတို႔ မႏိုးခင္ကတည္းက လိုက္ရွာေနတာ၊ တအိမ္လံုးႏွ႔ံေနၿပီ’
‘ေျပာစမ္းပါေအ ဘယ္မွာလဲ’
‘………..’
‘ညည္းတို႔ ဘယ္ကို ပို႔ထားၾကသလဲ ဟင္’
‘မပို႔ပါဘူး အေမရယ္’
‘အို ေအ’
မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းက်လာတဲ့ ကၽြန္မကို အေမက စိတ္မရွည္သလို တြန္းလိုက္ၿပီး အေမ့ခႏၶာကိုယ္ ေလးဟာ ခုတင္ေပၚကို အ၀တ္ေပ်ာ့ေလးတခုလို ပံုက်သြားခဲ့တယ္။ အေမတင္ထားတဲ့ ဇာျခင္ေထာင္ေအာက္က အိပ္ရာရဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းေပၚမွာ ေခြေခြေလး။ အေမ့မ်က္ႏွာက အဆမတန္ အိုမင္းႏြမ္းနယ္ေနၿပီး အေမ့ မ်က္လံုးမွာ ေဒါသနဲ႔ စိုးရိမ္ေသာကေတြ။ အေမ့ဆီမွာ ပူးကပ္ေနတဲ့ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈတမ်ိဳး ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီလဲ။
အေမက ျခင္ေထာင္အမိုးကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနရာကေန ကၽြန္မဘက္ကို ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ လိုက္တယ္။
‘အသက္ရွင္ရက္ေတာ့ ငါတို႔ကို ခြဲမထားၾကပါနဲ႔ေအ’
အေမ့ရဲ႔ ေတာင္းပန္ညည္းညဴသံဟာ ကၽြန္မကို နာက်င္ေစပါတယ္။
‘ရွင္ကြဲ, ကြဲရတဲ့ဒုကၡကို ညည္းတို႔ မသိပါဘူး’
အို …… အေမရယ္။ ကၽြန္မ မသိဘဲ ရွိပါ့မလား။ ကၽြန္မခံစားေနရတာပဲ အေမ။ အေမ့လို ကၽြန္မ ေပါက္ကြဲ ပါရေစေတာ့။ အေမ နားေထာင္ပါေနာ္။
တဖက္ေစာင္းသြားတဲ့ အေမ့ရဲ႔ လက္ေတြကို ကၽြန္မ ဆြဲယူလိုက္တဲ့အခါ အေမ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူး။
--------------
ႏုႏုရည္ အင္း၀။
[မာယာအြန္လိုင္း မဂၢဇင္းဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment