မဂၤလာလွည္း
📔📔📔📔📔
( အပိုင္း-၆)
ခင္ခင္ထူး
“ငါတုိ႔ကေတာ့ မင္းကို ရြာထိပ္ခ်ခဲ့ၿပီး ျပန္ၾကမွာေမာင္၊ ေရာေယာင္ အ႐ုိက္မခံႏုိင္ဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ရြာကို ေစာ္ကားရာ က်တာကိုးကြ”
ေမာင္ႀကဳိင္ က ေျမက်င္းဖုိ႔တုန္းက ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ဳိး ျပန္စို႔လာတယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးဦး၀ိန္ကို အကဲ ခတ္ျပန္ေရာ။
“မင္းက မိန္းမယူမယ့္ကိစၥ ေမးေမးျမန္းျမန္းမရွိဘူး။ ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမရြာ ဘယ္မွန္းမသိပဲနဲ႔မ်ား မိန္းမ ေတာင္း ေပးဖုိ႔ ေခၚတာမ်ားကြာ၊ မနက္ဆယ္နာရီလား ညဆယ္နာရီလား၊ မင္းေသခ်ာေအာင္ မေမးဘူး နဲ႔ တူတယ္”
“မနက္ ဆယ္နာရီပါ ေလး၀ိန္ရဲ႕”
သည္စကားၾကားေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က ေမာင္ႀကဳိင့္ ဇက္ပိုးကို လွမ္းအုပ္တယ္။
“ဒါလား မနက္ဆယ္နာရီ၊ ဟင္ ေခြးေကာင္ မင္းျပႆနာ မင္းရွင္းေနာ္၊ ငါ့ကိုယ္ႀကီးန႔ဲ မေျပးႏုိင္ဘူးေနာ္ ေမာင္…”
တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိး ပါပဲ။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို စရင္း လုိက္လာၾကတယ္။ ကားက အနိမ့္ထဲကိုဆင္းသြားတယ္။ လမ္းက လမ္းၾကမ္းေပမယ့္ သြားလုိ႔ေတာ့ျဖစ္တယ္။ ေခ်ာက္ႀကီး၊ ခ်ဳိင့္ႀကီး၊ က်င္းႀကီး၊ နက္ႀကီးမရွိေတာ့ ဘူး။ ေရွ႕မွာ သစ္ပင္စုစုကေလးေတြ ေတြ႕ရၿပီ။ ေ၀းေသးတယ္ဆိုေပမယ့္ သည္လမ္းအတုိင္းဆုိရင္ ေတာ့ သစ္ပင္စုစု ကိုေရာက္ဖုိ႔ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။ သစ္ပင္စုစုကေလးနဲ႔အတူ အေဆာက္အဦးကေလး လိုလို လည္း ေတြ႕ရလို႔ ဘုိးေထာ္ဇရပ္ဆိုတာမ်ားလားလို႔ ကိုေက်ာ္သန္းက ေတြးတယ္။ ေနာက္က ကို ခ်စ္တိုး ကို လွမ္းေအာ္ ေတာ့ အားလံုးက လွမ္းၾကည့္ၾကေရာ။
“ဘုိးေထာ္ဇရပ္ေနမွာ ကိုေက်ာ္သန္း၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပၿပီ မေ၀းေလာက္ေတာ့ဘူး”
ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ခုမွၿပံဳးႏုိင္ေတာ့တယ္။ ပက္လက္ကား ဆုိေတာ့ ကားေပၚမတ္တတ္ႀကီးရပ္ၿပီး သစ္ပင္ စုစုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အေနာက္ေနကလည္း ထိုးေနေတာ့ ေနေရာင္ကို လက္နဲ႔ကာၾကည့္ရတာပါ။ သူတုိ႔ လမ္းမွားလာတာထားေတာ့။ အခုက ဘုိးေထာ္ဇရပ္ကိုေတြ႕ရၿပီဆိုေတာ့ လယ္ျပင္ႀကီးကိုေမးလုိ႔ရ ၿပီေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေအးသီတို႔ရြာကို ေန၀င္ခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္ႏုိင္ၿပီေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင့္မွာ အူေတြပါျမဴးလာ ရာက ဟီးခနဲ ရယ္ၿပီး ျပန္ထုိင္ခ်တယ္။
“ေလးခ်စ္တိုး ေရာက္ေတာ့မွာဗ်။ ဟီး… ဟီး…”
“ေန၀င္ခ်ိန္နဲ႔တာ အေတာ္ပါပဲကြာ၊ မင္းကို ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ခ်ိန္ ပါးကြက္အာဏာသားေတြက လက္ျပန္ႀကဳိး တုပ္မွာနဲ႔”
“ေလးခ်စ္တိုးကလည္းဗ်ာ လူမွေၾကာက္ရတဲ့ၾကားထဲ မဦးမခၽြတ္”
“မေၾကာက္နဲ႔ငႀကဳိင္ မထူးဘူး။ ငါတုိ႔လည္း ႏြားခိုးေတြ အတြဲလိုက္ဖမ္းသလို တစ္ႀကဳိးတည္းစု အတုပ္ခံ ရမွာပဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ကြာ”
ေမာင္ႀကဳိင္က မေက်နပ္ေသးပံုနဲ႔ ကားေပၚက မတ္တတ္ထရပ္ၿပန္ေရာ။ ေသခ်ာပါၿပီ။ သစ္ပင္ေတြၾကား က အေဆာက္အဦးေလး ကို သဲသဲကြဲကြဲေတြ႕ရၿပီေလ။ ဘုိးေထာ္ဇရပ္ဆိုတာ ေနမွာ။
(၉)
လယ္ျပင္ႀကီးက မစြန္မတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ခံု၀ုိင္းႀကီးႏွစ္လံုးခ်ၿပီး ခ်က္ထားျပဳတ္ထားေတြကို ဖိတ္ထားတဲ့ လူႀကီး ေတြ ခ်ေကၽြးၿပီးလုိ႔ မီးခုိးတိတ္ သိမ္းဆည္းၿပီးသြားတာေတာင္ မိန္းမျမန္းလာမယ့္ကားဆိုတာကို အၿမီး ေတာင္ မျမင္ရေသးဘူး။ မစြန္မက ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္သက္လံုး သည္မေအ သည္ သမီး ရင္အုပ္မကြာေနလာခဲ့ၾကတဲ့ၾကားက သမီးျဖစ္သူအတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္စရာျဖစ္လာတာကို ေတာ့ မစြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ မရွိတာကို မရွိသလို ေနႏုိင္ခဲ့ပါရဲ႕။
စားတာ လူမျမင္ဘူး။ ၀တ္ တာ လူျမင္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး သမီးပ်ဳိကို ရသေလာက္နဲ႔ ဆင္ခဲ့တယ္။ ေနပူစပ္ခါး ဒီးတုိက္ၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။ ေအးသီက ဖေအကံဆုိးရွာသလို မစြန္မကလည္း လင္ကံဆိုး ခဲ့ရွာတာပါပဲ။ ဖေအ ဆံုးေတာ့ ေအးသီကေလး ပေထြးနဲ႔ေနရေခ်ရဲ႕ ငါ့သမီးေလး စိတ္ဆင္းရဲ ေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ပင္မထူ ခဲ့ဘူး။ သမီးကလည္း လိမၼာပါတယ္။ ရြာထဲရပ္ထဲ ကိုယ့္ရြာ၊ သူ႔ရြာကလည္း မုဆိုးမ သမီးရယ္လုိ႔ ေျခတင္ လက္တင္လုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း သိသားပဲ။ မစြန္မက အထိမခံသလို ေအးသီ ကလည္း ေလခၽြန္မခံ ပါဘူ။ မေအဆိုေတာ့ နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ စြန္မႀကီးလိုအုပ္ခဲ့တာကလား။ ဆင္းရဲ ေပမယ့္ စာဂေကာင္း ၾကတာေရာ၊ ရပ္ရြာက ေစာင့္ေရွာက္ၾကတာေရာဆုိေတာ့ လူေရာ၀မ္းပါ လံုၿခံဳခဲ့တယ္။
အခုအျဖစ္ကေတာ့ မစြန္မခမ်ာ မုိးႀကဳိးပစ္ခံရသလို ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ သမီးပ်ိဳကို လာေရာက္ေတာင္းျမန္းပါ့ မယ္ ဆိုၿပီး မလာတဲ့အျဖစ္ကေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းသလို စိတ္မေကာင္းစရာလည္း ျဖစ္ရတယ္။ မိန္းမပ်ဳိ တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ေခါင္ညႊန္႔အဆိတ္ခံရသလို ျဖစ္ရၿပီ။ ရပ္ရြာကလည္း အေျခအေနကို အကဲခတ္ ေနဟန္ တူပါရဲ႕။ တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသား ကိုယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥဆုိေပမယ့္ သည္လိုပ်က္ကြက္တာမ်ဳိး ကို ရပ္ရြာ ကလည္း မခံခ်င္ၾကတာေတြ ေတြ႕ႀကဳံဖူးလွေပါ့။ လယ္ျပင္ႀကီးက မိန္းကေလးမ်ားယူမယ္ေျပာ ၿပီး မယူလည္း ရပါတယ္ကြာ ဆိုတာမ်ဳိးက်ေတာ့ ရပ္ရြာက ဘယ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ လူ႔သိကၡာရွိသိလုိ ရြာ့ သိကၡာလည္းရွိေသးတာကိုး။ မစြန္မက သမီးေခါင္ညႊန္႔အဆိတ္ခံရတာထက္ ရပ္ရြာကို ေခါင္ညႊတ္အ ဆိတ္ခံရတာ ကို စိတ္မခ်မ္းသာဘူး။ မခံခ်င္ဘူး။
“ေအးသီရယ္ ညည္းႏွယ္ င႐ုတ္သီးနဲ႔ေပါင္းမွ ၾကက္သြန္ပါေရာအေထာင္းခံရ၊ ညည္းေၾကာင့္ ရြာေကာ ရပ္ေကာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား၊ ဘယ့္ႏွယ္ လမ္းေဘးက ကေလကေခ်မ်ား ေတြ႕လာပါလိမ့္ေတာ္။ မိနဲ႔ ဖနဲ႔ႀကီးရတဲ့ ေကာင္ ဟုတ္မထင္ပါဘူးေအ၊ ဇရပ္ႀကဳိဇရပ္ၾကားေမြးၿပီး ပစ္ထားတဲ့ေကာင္ေနမွာပဲ… မိအုပ္ ဖအုပ္ ႀကီးရတဲ့ေကာင္က ဒါမ်ဳိးမလုပ္ဘူး။ ညည္းမရွက္ေပမယ့္ ငါရွက္တယ္။ ညည္းကိုသာ ဖိနပ္နဲ႔ ပါးခ် ခ်င္တယ္ေအ…တကယ္”
မစြန္မက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္လုပ္ေလ ေအးသီကလည္း ၀မ္းနည္းလာေလပါပဲ။ အေမေျပာတာ လည္း ဟုတ္တာပဲ။ ေကာင္းခ်ီေကာင္းလ်က္ သည္ေန႔သည္ရက္ လာခဲ့ပါ့မယ္ေျပာၿပီး သည္နားနဲ႔သည္ နား သည္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရသားရယ္လုိ႔ နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သည္လိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႔လည္း မထင္ ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုႀကဳိင္က သည္လိုေတာ့မလုပ္ေလာက္ဘူးဆိုတာေတာ့ ေအးသီ ယံုပါရဲ႕။ ဒါေပ မယ့္ အေမ ေျပာသလို လမ္းေဘးေတြ႕ခဲ့ရသူဆိုတာလည္း မွန္ေနေလေတာာ့ လူ႔စိတ္ေျပာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးကိုး။ ရည္းစား ျဖစ္ရတဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ကိုႀကဳိင္က ႏွမလိုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူပါ။ ပခံုးတင္၊ ပါးတင္လည္း မရွိ ခဲ့ပါဘူး။
တစ္ရက္ ဥပုသ္ရက္နဲ႔ဆံုလုိ႔ ရက္အားကေလးရတုန္း မႏၱေလးၿမဳိ႕ထဲကို လုိက္ျပ ပါ အစ္ကိုဆိုေတာ့ သူလည္း ေဂါ၀ိန္ဆိပ္ က ေက်ာ္လို႔ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကိုမွမသြားဖူးဘူးတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းထိပ္ထြက္ၿပီး ဘုရားႀကီးလုိ႔ ေအာ္တဲ့ကား တက္စီးလုိ႔ ဘုရားႀကီးေရာက္ခဲ့ရတယ္။ မႏၱေလးေတာင္လို႔ေအာ္တဲ့ကား တက္စီးလုိ႔ မႏၱေလးေတာင္ ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါပဲ။ လုိင္းကားေပၚမွာ ေတာင္ တစ္ေနရာစီထုိင္တာ။ အသား ယူဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းေရာ။ ေအးသီက ဘုရားမွာ “အစ္ကို ဘာဆု ေတာင္းခဲ့သလဲ”ေမးေတာ့ “ဘ၀တစ္ပါး ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ အေဖနဲ႔ အေမ က်န္းမာပါေစေပါ့။ ဆရာကုိေက်ာ္သန္း လင္မယားလည္း ထည့္ ဆုေတာင္းသတဲ့” ကၽြန္မေကာ မပါဘူးလားဆိုေတာ့ ေအးသီ ကို ေမ့ ေနလို္႔တဲ့။ ေအးသီက စိတ္မဆုိးပါဘူး။ သူ ႐ိုး႐ိုး သားသား ေျပာတတ္ဆိုတာ သိသားပဲ။ ေအးသီက စိတ္ ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေဖာ္ရပါေစဆိတာေလးေတာင္ ေမ့ေနတယ္ဆို အစ္ကိုယ့္ဟာက တကယ္ မခ်စ္လို႕ေပါ့ လို႕ အေငၚတူးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႕ခမ်ာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာမ်ား ပ်က္လို႕။ ေျပာတာလည္း ႀကည့္ဦး။
“ေအးသီ ရယ္ သည္တစ္ခါေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ဥပုသ္ရက္နဲ႕ ေအးသီလာတဲ့ရက္ တိုက္ဆိုင္ တဲ့ အခါ အဲသလိုဆုေတာင္းလိုက္ပါ့မယ္ဟာ”
ေနာက္တစ္ခါ ေအးသီလာတဲ့ရက္နဲ႕ ကိုႀကိဳင္အားတဲ့ ဥပုသ္ရက္ကလည္း မတိုက္ဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုႀကိဳင္ က ထန္းလ်က္ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႕ လယ္ျပင္ႀကီးထန္းလ်က္ အစိတ္သား ၀ယ္ခဲ့တဲ့ေန႕ကမ်ား ၀မ္းေတြ သာလို႕။ ေလာက မယ္ ထန္းလ်က္ရိွလို႕ကေတာ့ ေနျဖစ္ပါ့ဗ်ာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ေအးသီက “က်ဳပ္မရိွ လည္း ရတဲ့ သေဘာေပါ့”လို႕ မ်က္ႏွာခံနဲ႕ ေမးလိုက္ေတာ့ ထမင္းနဲ႕ဖက္စားရတာကို ေျပာတာပါတဲ့။ ထန္းလ်က္ နဲ႕ ထမင္းႀကမ္းခဲ ဘယ္လို္က္လိုက္္မွန္း မသိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႕ေအးသီက ထန္းလ်က္နဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ ဘယ္ဟာက ပိုခ်ိဳ သလဲေမးျပန္ေတာ့ ေအးသီေတာ့ က်ဳပ္က တစ္ကိုက္ကိုက္ႀကည့္ရမွာေပါ့တဲ့ေလ။ သူ႕ဟာသူလည္း ရယ္ေန လိုက္ တာမ်ား။
ေအးသီ က ဒါေတြျမင္ေယာင္ေလ ကိုႀကိဳင့္ကို ေဒါသထြက္ေလ ျဖစ္လာတယ္။ သည္ေလာက္ရိုးတဲ့ အတဲ့ လူဆိုေတာ့ စကားတည္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး၊ ႏွမခ်င္း စာနာလိမ့္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး။ ခုေတာ့ အေမမစြန္မ ေျပာသလို မိအုပ္ ဖအုပ္ မႀကီးရတဲ့လူ ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ ေအးသီရဲက ရြာခံသူငယ္ခ်င္း မေတြကေတာ့ စိတ္လည္း မေကာင္းႀကသလို ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာႀကပါတယ္။ အားလည္းေပးႀကတယ္။ ျမိဳ႕သားဆိုတာ ကေတာ့ ေတာသူမ်ားေတြ႕ရင္ ေရႊနားေထာင္း ဗုံေခါင္းေလာက္ ၀တ္ေစ့မယ္ေတြပါေအ၊ တို႕ေတာသူ မ်ား ကေတာ့ ဗုံႀကီးသည္လူလည္လွည့္တာနဲ႕ နားခ်ဲ႕မိရတာကိုးတဲ့။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႕ ကိုယ္မွန္ေနသေရႊ႕ အပ်ိဳတန္ဖိုးမက်ေပါင္ေအလို႕ အားေပးႀကတယ္။ အားေပးႀကေလ ေအးသီ က ငိုေလ။ မေအ ကလည္း မြန္းတိမ္းျပီ ဆိုကတည္းက ေဒါသေတြ ပိုထြက္လာပုံရတယ္။ ငိုလည္း ငိုေပါ့ေလ။
“ငါ့သမီးေလး ေတာ္လွေတာ္လွ ျမိဳ႕သားႀကိဳက္ခဲ့လို႕ ေယာင္းမ ျမင္းစီထြက္ရတာမ်ား အရပ္ရပ္ေနျပည္ ေတာ္ ႀကားလို႕မွ မေတာ္ပါလား ေအးသီရဲ႕၊ ညည္းအေဖ ငါ့ပိုးတုန္းကမ်ား မိန္းမသားရယ္လို႕ စကား တစ္ခ်က္ တင္စီးခံခဲ့ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ရြာသူ ကိုယ့္ရြာသား မိုးလင္းတာနဲ႕ မ်က္ႏွာျမင္ရတဲ့ေကာင္ မႀကိဳက္ပဲ နဲ႕ စာမလာသတင္းမႀကားရတဲ့ အရပ္ကေကာင္ ႀကိဳက္မိေတာ့ ေခြးလုံးလုံးျဖစ္ကေရာ”
“အေမ ကလည္း လာမွာပါ အေမရဲ႕၊ တစ္ခုခုျဖစ္လို႕ေနမွာပါ၊ အေမလုပ္တာနဲ႕ တစ္ရွက္ကႏွစ္ရွက္ ျဖစ္ရျပီ။ ေတာပါေတာ့ အေမရယ္”
“ေတာ္ႏိုင္ေပါင္ေတာ္ ဒင္းကငါ့သမီးကို ၀ါဖက္ကေလး ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ ေရႊလက္ေထာင့္နဲ႕ ငယ္မယ္ မွတ္တာ အခုေတာ့ သန္းေကာင္ခ်ိဳန္ေသာ္ ေရႊဗဟိုႏွစ္ႀကိမ္ေဆာ္တာေတာင္ ေပၚလာေပါင္ေရႊရိုး ဒူးေပါင္ ကက်ိဳး ေသခ်င္းဆို ကာလနာ လာစမ္းပေလ့စီ”
သည္အခ်ိန္မွာပဲ ရြာထဲက လူမိုက္ဘထြန္းတို႕ သူသိုက္က အရက္တျမျမနဲ႕ ၀ိုင္းထဲ၀င္လာႀကတယ္။ လက္ထဲ မွာလဲ တုတ္တိုေတြ၊ ၀ါးဆစ္ပိုင္းေတြနဲ႕။ ေအးသီတို႕သားအမိကို ရန္လုပ္ဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ သားအမိ ကိုေရာ ရြာကိုပါ ေစာ္ကားရပါ့မလားဆိုျပီး လူလာရွာႀကတာ။ ေတြ႕လို႕ကေတာ့ ၀င္အရိုက္ ပဲဆိုတဲ့ ပုံေတြနဲ႕ ဒါကိုေတြ႕ေတာ့ ေအးသီရင္ေတြပူရျပီ။ မေတာ္တဆ ေရာက္လာႀကလို႕ ကေတာ့ ေသြးေခ်ာင္းစီး ႀကေတာ့မွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ေႀကာက္လည္း ေႀကာက္ေနမိတယ္။ ကိုဘထြန္း ႀကီးက တုတ္ႀကီး ေထာင္ေထာင္ျပီး ဒင္းတို႕လာစမ္းပေစဆိုေလ ေအးသီ ရင္မ ရေလ။ အေမမစြန္မက အရက္ဖိုး ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ခ်ီထျပန္ႀကျပန္ေရာ။ ေနာက္ပါရြာသား ေလးငါးေယာက္က အရက္ခိုးေတြလည္း ေ၀ႀကလို႕။
“မစြန္မ သည္ကိစၥက်ဳပ္တို႕ရွင္းသြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕သားအမိ အသာေနလယ္ျပင္ႀကီးသားေတြ ပါပ မွတ္ လို႕ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ရြာနဲ႕ရပ္နဲ႕ မိေကာင္းဖခင္သားသမီး လာေစာ္ကားတာ ခံရင္တစ္သက္လုံး ရြာက အပ်ိဳေတြ လူရင္းခံရေတာ့မွာေပါ့ဗ်၊ ယူျပီးမွပစ္ထားတာ က်ဳပ္တို႕နဲ႕မဆိုင္ဘူး။ မယူဘဲ သည္လို ေသာက္ခ်ိဳး ခ်ိဳးတာေတာ့ ဘထြန္းတို႕က အသက္ခ်င္းလဲသြားမယ္။ ကိုင္း…က်ဳပ္တို႕သြားေသာက္ လိုက္ဦးမယ္ ဗ်ေနာ ျပန္လာခဲ့မယ္”
“ေအးပါ ငါ့ေမာင္ရယ္၊ ငါ့ေမာင္တို႕နာႀကသာ အစ္မသိပါတယ္။ တို႕ေႀကာင့္မင္းတို႕ မထိခိုက္ေစခ်င္ ပါဘူး။ ငါ့ကိစၥ ငါရွင္းပါမယ္။ စြန္မဘာဆိုတာ ျပလိုက္ရဦးမယ္၊ နာမည္ကိုယ္က စြန္မပါဟယ္။ ႀကြက္ စုတ္ ေလာက္ေတာ့ ေျခသည္းတစ္ကုပ္စာ ရိွပါတယ္ သြားေရာ့ သြားေရာ့ ေသာက္ေခ်ႀက။”
ေျပာသာေျပာရတာ မစြန္မကလည္း ဘထြန္းတို႕လူစုကို ေႀကာက္တယ္ရယ္။ မူးမူးနဲ႕ အတင္း၀င္ရိုက္ရင္ ဂတ္ေရာက္၊ အခ်ဳပ္ေရာက္ႀကမွာဆိုေတာ့ ျပႆနာက တသီႀကီးတက္ေတာ့မယ္။ သည္လိုဆိုေတာ့လည္း အက်ည္းတန္ဖို႕ ရိွေတာ့မွာကိုး။ ဘထြန္းတို႕ကိုလည္း တစ္ဖက္ကထိန္း၊ ေအးသီကိုလည္း တစ္ဖက္က ေငါက္၊ ရြာလည္းေက်နပ္ေအာင္ေခ်ာ့ လုပ္ေနရရွာတယ္။ ရြာထဲမွာ စကားေတြ ကကားေနေလာက္ျပီ။ ျမိဳ႕ေကာင္ နဲ႕ႀကိဳက္တာ….. ဟိုဒင္းဟိုဟာေတာင္ျဖစ္ေနျပီလားမွ မသိတာမို႕၊ ရြာလြန္ ရြက္တိုက္ လုပ္မွေတာ့ သည္ဟာမ ခံရတာေတာင္ နည္းေသးတို႕၊ ျမိဳ႕သားမက္ ေတာ့ ရက္စက္ လို႕ ေကာင္းတာ ကိုးေအ့တို႕ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီဆိုတာလည္း မစြန္မသိတယ္။ ေကာင္းသူေတြရိွသလို မေကာင္းေျပာခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရိွမွာေပါ့။ ခုနစ္အိမ္ စုန္တစ္ေယာက္ဆိုတာလို လူ႕စိတ္ေျပာျဖစ္တာ မွတ္လို႕။ ေအးသီ ကလည္း ဒါေတြေတြးမိပါတယ္။ သူ႕အေပၚ တလြဲ ေတြးေနႀကျပီလားလို႕ ေတြမိေလ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေလ။
“ငါ့ကို ရြာက တလြဲထင္ေနႀကျပီနဲ႕ တူပါရဲ႕ ျမစိန္ရယ္….ငါေတာ့ျဖင့္ ယင္းေခ်းတစ္ေျပာက္ မစြန္းခဲ့ရ ပါဘူး။ ကိုႀကိဳင္ က လူရိုးလူေအးပါ။ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနလို႕သာ….”
“ကားမ်ား ေမွာက္ေရာ့လားေအ”
“ဖြဟဲ့ ေတာစကားေတာေပ်ာက္ ညည္းေျပာမွ ပိုဆိုးေတာ့…”
“ေႀသာ္…ငါက သေဘာေျပာတာပါ ေဗြးတုတ္ရယ္”
ေအးသီ ကို အားေပးေနႀကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေတြကလည္း ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ။
“အဲသလိုေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး။ ကားဘီေတြ ဘာေတြ လမ္းခုလတ္ေပါက္ျပဳေနတာ ျဖစ္မွာပါ။ ငါကေတာ့ ေအ မ်က္စိ ထဲ လာလိမ့္မယ္ခ်ည္း ျမင္ေနတာပါဲ”
မ်က္စိထဲျမင္တယ္လို႕သာ ေျပာရတာ။ ကားမေျပာနဲ႕ ဖုန္ထတာေတာင္ မေတြ႕ရဘူး၊ ကိုႀကိဳင္ရယ္ လာပါေတာ့ လို႕ ဆုေတာင္းရုံကလြဲလို႕ တျခားလည္း ဘာမွမတက္ႏိုင္ဘူး။ ေအးသီ သူငယ္ခ်င္း ျမစိန္ က လမ္းတစ္၀က္ေလာက္ လိုက္ႀကည့္မလား ေမးပါေသးတယ္။ ထ လို္က္သြားလို႕မေတြ႕မွ အေမပိုဆဲ စရာ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လာရင္ ေရာက္ႀကမယ့္အတူတူေတာ့ အိမ္ကပဲ ေစာင့္ရုံရိွတာပဲ မဟုတ္လား။ မလာခ်င္ ေတာ့လည္း ေနေပါ့။ သည္ဘ၀ သည္မွသာေပါ့။
(၁ဝ)
ဘိုးေထာ္ဇရပ္က ဇရပ္ဆိုရုံ၊ အေဆာင္ကေလးပါ။ သစ္ပ်ဥ္ေတြေတာင္ ေဟာင္းလွပါျပီ။ ျပဳတ္တာက ျပဳတ္၊ တြဲေလာင္းက်တာကက်နဲ႕ ပုံမေတာ္ရင္ ျပိဳကေတာ့ မလိုလိုကိုး။ ေအာက္ခံခုံကေတာ့ ထုံးအဂၤေတ ေလာင္း ထားေတာ့ မာပါရဲ႕။ အနားမွာ သစ္ပင္ႀကီးသုံးေလးပင္ ရိွတယ္။ ေညာင္ပိႏ႖ဲပင္ ႏွစ္ပင္ နဲ႕ ကုကၠိဳပင္ႀကီး တစ္ပင္ပါ။ ကုကၠိဳပင္ကေတာ့ အရြယ္ရယ္လို႕ေတာ့ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ရြတ္တြ ေနတဲ့ ကိုင္းဆုံႀကီး ေတြက လူ႕လက္ေတြ လို ဆန္႕ထြက္ေနႀကတယ္။
ကိုခ်စ္တိုးက ဘိုးေတာ္ဇရပ္ေရာက္ေတာ့ လက္ခေမာင္းထခက္ျပီး။ ဘယ္မွာမွန္းမသိတဲ့ လင္ျပင္ႀကီး ဆိုတာ အေတာ္နီးေနျပီလို႕ နားႀကားနဲ႕ သိထားျပီ ကိုး။ ေမာင္ႀကိဳင္ကေတာ့ ဇရပ္ေတြ႕တာကို ေအးသီေတြ႕တဲ့အတိုင္းပဲ။ မ်က္ႏွားႀကီး ကလည္း စူပြစူပြ နဲ႕ ၀မ္းသခြပ္ေတြထလို႕။
“လာေတာ့လည္း ေရာက္လာတာပဲဗ်ေနာေလးခ်စ္တိုး”
“လာမွေတာ့ ေရာက္တာေပါ့ကြာ၊ ဘယ္လိုလာရသလဲဆိုတာက ခက္တာ”
ဇရပ္နဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ကားထိုးရပ္ျပီး အားလုံးဆင္းႀကရျပီ။ ေဒၚေငြကလည္း ခုမွခါးဆန္႕ရပုံနဲ႕ ဆင္းလား ျပီးဇရပ္ေနာက္ဖက္ဆီ သြားထုိင္တယ္။ ေယာက်ာ္သားေတြကလည္း ေျခေညာင္းလက္ဆန္႕လုပ္ႀက၊ ခါးခ်ိဳးႀက၊ ပိုဆိုး အကႌ်ဆန္႕ႀကေပါ့ေလ။ ဇရပ္ထဲမွာ ခံေတာင္းတစ္လုံးခ်ထားတဲ့ အေမႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ဒန္အိုးေလးေတြလည္းပါတာ ေတြ႕ရေတာ့ ႀကာဇံေႀကာ္လား၊ မုန္႕တီသုပ္လား ဟဆိုျပီး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ပြဲစီေလာက္ အုပ္လိုက္ႀကမဟဲ့လို႕ အားခဲႀကတယ္။ ေအးလမွန္႕ ႏွစ္ခုစီ ကလည္း လမ္းက ႀကိတ္လိုက္ လို႕အမႈန္႕ျဖစ္ႀကျပီကိုုး။ ကိုခ်စ္တိုးက ခံေတာင္းလိုက္သိမ္းမယ့္ပုံ နဲ႕ သြား ေမးတယ္။ ပါလာတဲ့ မု႕န္ ေတြကလည္း လယ္ျပင္ႀကီးပါေအာင္ ယူရဦးမွာ မဟုတ္လား
“ႀကီးေတာ္ ဘာေတြေရာင္းေနတာလဲ၊ လုပ္ဗ်ာ ဆာလွျပီ”
“ႏို႕ထမင္း၊ သာကူ၊ ငွက္ေပ်ာေပါင္းပါေတာ္၊ ေတာစာေပါ့”
“ေတာစာ ကို ႀကိဳက္တာဗ်၊ ကိုင္းလုပ္စမ္းပါ ျမန္ျမန္ေလး ရိွတာသာထည့္”
“ဘာမွမရိွေတာ့ဘူး။ ကုန္လို႕ျပန္ေတာ့မလို႕ ခုပဲကုန္သြားတာ”
“ေဟာဗ်ာ”
တစ္ကားလုံးက ဆာဆာနဲ႕ တြယ္လို္က္ႀကမဟဲ့လို႕ အားခဲထားႀကရာက ကုန္ျပီးလည္းဆိုေရာ ပိုေတာင္ ဆာလာႀကပုံေပၚတယ္။ ရြာထဲ ဘာရိွႏိုင္တုန္းဆိုေတာ့ ဘာရိွမွာတုန္းတဲ့။ ညေနေတာင္ေစာင္းေနမွ ေတာ့ သေရစာ ဘယ္ကရမွာလဲဆိုတာေတာင္ ပါေသး။ ဇရပ္မွာ ေရအိုးစင္ကေလးရိွေတာ့ အားရပါး ရ ခပ္ေသာက္ႀကတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေျမေပၚမွာခ်ထားတဲ့ စဥ့္အိုးတစ္ပိုင္း ျပတ္ထဲမွာလည္း ေရေတြ ရိွေတာ့ ေစ်းသည္အေမႀကီးကို ေမးႀကည့္တယ္။ အေ၀းလွည္းေတြ ႏြားေရေသာက္ဖို႕ တည္ထားတာ ဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး က မ်က္ႏွာသြားသစ္တယ္။
တစ္ကိုယ္လုံး ရႊံ႕ေတြနဲ႕ေပမယ့္ မ်က္ႏွာတစ္ကြက္စာ ေတာ့သန္႕သြားတာေပါ့။ ေခါင္းမွာေတာ့ ရႊံ႕ေျခာက္ ေတြခဲလို႕။ ကိုခ်စ္တိုးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းလိုလို ဗြက္ေရေတြ ပိန္းႀကမ္းရိုက္လို႕။ သတို႕သားေလာင္း ေမာင္ႀကိဳင္မ်ားသူမ်ားထက္ ပိုဆိုးေသးတယ္။ မုန္႕တစ္ပြဲမွမစားရေပမယ့္ ႀကီးေတာ္ႀကီး ကို ခံေတာင္း အဆစ္ ပင့္ေပးလို္က္ရေသးတာေပါ။ အစားအေသာက္ဖက္ အာရုံက်ေနေလေတာ့ လယ္ျပင္ႀကီးရြာ ဘယ္ဖက္ မွာလဲလို႕ မေမးလိုက္ရဘူး။ စဥ့္အိုးကြဲ နားမွာ လူတစ္ေယာက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာရိွလို႕ ေတာ္ေသး တာေပါ့။ ကိုခ်စ္တိုးက ေမးတယ္။
“ဆရာႀကီး လမ္းကသုံးျမႊာကြဲသြားေလေတာ့ က်ဳပ္တို႕လာတဲ့လမ္းေတာ့ ထားလိုက္ေတာ့ ျမင္ရတဲ့ လမ္း ႏွစ္လမ္း မွာ လယ္ျပင္ႀကီးက ဘယ္ဘက္လိုက္ရမွာလဲ”
“အမ္”
“လယ္ျပင္ႀကီးရြာကိုေျပာတာ”
“အမ္….အမ္”
“လယ္ျပင္ႀကီးရြာေလ သိလား”
ထိုင္ေနတဲ့လူက ရယ္တယ္။ ေခါင္းလည္းညိတ္ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္း က ၀င္ေမးျပန္ေရာ။
“လယ္ျပင္ႀကီးရြာ သြားခ်င္တာဗ်၊ ဘယ္လမ္းလိုက္ရမွာလဲ သိခ်င္လို႕ေမးတာ”
“အမ္”
ေမးသမွ် အမ္လို႕ခ်ည္း ေျဖေနေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး။ ထိုင္ေနတဲ့လူကို ပခုံးတို႕ တယ္။ လမ္းႏွစ္လမ္းကြဲသြားတာကိုလက္ဟန္နဲ႕ ျပတယ္။ ျပီးေတာ့မွ လယ္ျပင္ႀကီးဘယ္ဘက္ သြားရမွာ လဲလို႕ ေလးေလးႀကီးေမးတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့လူက ျပတဲ့လမ္းကို လိုက္ႀကည့္တယ္။ ဆရာႀကီး ကို ေမာ့ႀကည့္တယ္။ ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါနဲ႕ ထရပ္တယ္။ မ်က္ႏွာက ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ဆရာႀကီးက လယ္ျပင္ႀကီး လို႕ ေျပာေတာ့ သေဘာမေပါက္သလို ျပန္ေအာ္ျပန္ေရာ။
“အမ္….အမ္”
ခက္ေတာ့ခက္ေနျပီ။ တရုတ္ႀကီးဦး၀ိန္ က သည္ေကာင္ေတာ့ တရုတ္လို ေမးမွနဲ႕တူတယ္တဲ့။ ခက္တာက သူေျပာတဲ့ “အမ္…အမ္”ကို တို႕က မသိတာတဲ့။ ကိုခ်စ္တိုးက အႀကံရသြားတာနဲ႕ ေျမႀကီး ေပၚတုတ္နဲ႕ ျခစ္ျပတယ္။ လယ္…..ျပင္…ႀကီး။ လူကစာဖတ္တယ္။ ျပဳံးျပတယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုသေဘာ ေပါက္သြားျပီ ဆိုျပီး ကိုခ်စ္တိုး က ဘယ္မွာလဲလို႕ ေမးလိုက္ုတယ္။
“အမ္…အမ္”
“ဟ…ေသာက္ေခြး…အ အနဲ႕ လာတိုးတာ ႏွစ္ခါရိွပါေကာလားကြာ”
ဒါနဲ႕ဘယ္လမ္းလိုက္ရမွန္းမသိဘဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ထိုင္လို္က္ႀကတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့သူက ဒါပဲ ေျပာျပီး စဥ့္ကိုးကြဲေ က်ာေတာင္ မီွလိုက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာ အလုပ္သိမ္းျပန္ လာႀကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ပခုံးေပၚငန္းျပားေတြ မုဆိုးထမ္း ထမ္းႀကလို႕။ သည္နားရြာ ေတြကနဲ႕ တူပါရဲ႕။ ကိုခ်စ္တိုးက အက်ိဳးအေႀကာင္း ေျပာျပတယ္။
“သည္လူက စကားမေျပာတတ္လူးဗ်၊ ဦးေႏွာက္ကလည္း မမွန္ခ်င္ဘူး သူ႕သြားေမးလို႕ ဘာရမွာ တုန္း။ လယ္ျပင္ႀကီးက ဘယ္လက္လမ္းကိုလိုက္၊ လမ္းမွာဘယ္ဘယ္က သဖန္းေတာ ညာဘက္က ေညာင္ ေျခာက္ ဆိုတဲ့ ရြာႏွစ္ရြာ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ သည္ရြာေတြေက်ာ္ရင္ ေရာက္ျပီ”
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာဗ်ာ၊ ဒါဆိုရင္ လမ္းမမွားေတာ့ပါဘူး”
“ေနဦးခင္ဗ်ား တို႕က ဘယ္လမ္းကလာတာလဲ”
“ဟိုလမ္းကေလ”
ကိုခ်စ္တိုးက လာခဲ့တဲ့လမ္းကို လွမ္းျပေတာ့ လယ္သမားႏွစ္ေယာက္က လွမ္းႀကည့္တယ္။ အံ့လည္း အံ့ႀသ ေနႀကပုံေပၚတယ္။
“ခင္ဗ်ားတို႕ေရာက္လာတာ ကံေကာင္းတာပဲ။ တေလာက လမ္းမွားလာတဲ့ ကားတစ္စီး ခါးက်ိဳးပါ ေရာလား၊ လမ္းကမျပီးေသးဘူးဗ်၊ လမ္းေႀကာင္းေဖာ္ထားရုံ ရိွေသးတာ”
“ေအးဗ်ာ မသိေတာ ့လူေတြေရာ ကားပါ ကိုင္ရိုက္ထားတဲ့အတိုင္းပါပဲဗ်ာ”
“ေနဦး ခင္ဗ်ားတို႕ အခုသြားရမယ့္လမ္းက ခင္ဗ်ားတို႕လာခဲ့တဲ့လမ္းထက္ ဆိုးေသးသဗ်”
ကိုခ်စ္တိုးတို႕အဖြဲ႕ေတြလည္း ကားေပၚတက္ႀကမယ္လုပ္ျပီးမွ ရပ္ကုန္ႀကျပန္ေရာ။ သြားရမယ္လမ္းက ပိုဆိုးေသး ဆိုမွေတာ့ ကားနဲ႕ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ ကုန္းေႀကာင္းေလွ်ာက္ ႀကရုံရိွတာေပါ့။ ကားထားခဲ့ရေအာင္ကလည္း ဘယ္သူ႕မွ ေစာင့္ထားမျဖစ္ဘူး။ ေမာင္ႀကိဳင္က အငယ္ ဆုံး၊ ဒါေပမယ့္ သူကသတို႕သားဆိုေတာ့ ထားခဲ့လို႕ ဘယ္ျဖစ္မွာတုန္း။ ရြာဆက္ကလည္းေ၀းေတာ့ သည္ အတိုင္း ထားခဲ့လို႕ကလည္း မျဖစ္ဘူး။
“သည္လိုလုပ္ဗ်ာ၊ ေရွ႕ရြာ သဖန္းေတာက်ေတာ့ လွည္းငွားျပီးသြားႀက သဖန္းေတာမွာ ကားအပ္ခဲ့ေပါ့ ဗ်။ သဖန္းေတာ အထိေလာက္ေတာ့ ကဆုန္ေပါက္ ေပါက္သြားရင္ ရေကာင္ပါရဲ႕”
သည္ေလာက္ေျပာျပီး လယ္သမားႏွစ္ေယာက္ ဇရပ္ထဲ ၀င္နားႀကတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့အႀကံက ျဖစ္ႏိုင္ ေခ်ရိွတဲ့အႀကံဆိုေဆာ့ သည္အတိုင္းပဲ ဆုံးျဖတ္လိုက္ႀကရတယ္။ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ယူျပီး ကားဆက္ ထြက္လာျပန္ေရာ။ ဘယ္ဘက္လမ္းကိုပဲ လိုက္ခဲ့ႀကတယ္။ လမ္းကေတာ့ ဆိုးမွဆိုး။ သဖန္းေတာရြာ ထပ္ ေရာက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ရြာလယ္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းခိုင္းတယ္။ ရြာကလမ္းေမးတင္ ရြာရွည္ ရွည္ ဆိုေတာ့ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႕ အိမ္ ေတြကို ေတြ႕ရျပီ။ သိပ္ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနႀကေတာ့ ပါဘူး။ လွည္း ငွားႀကေတာ့ ႏွစ္ေထာင္တဲ့။ ကားအပ္တာေတာ့ မယူႀကပါဘူး။
က်ုဳပ္တို႕ေတာ ဒါမ်ိဳးေတြ မရိွဘူး စိတ္သာခ် ခင္ဗ်ားတို႕ဟာ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္း မေပ်ာက္ေစရဘူး ဆိုတာ ေတာင္ ပါေသး။ ဒါေပမယ့္ ကားထားခဲ့တဲ့အိမ္က မိသားစုကို ေငြႏွစ္ေထာင္ေပးျပီး အပ္ခဲ့တယ္။ လွည္းသမား က လွည္းေကာက္ျပီး ကိုခ်စ္တိုးတို႕ ေရွ႕ကိုလာရပ္တာနဲ႕ ဘီး၀န္ရိုးေပၚက တက္သူတက္၊ လွည္းေနာက္ ျပန္တက္သူတက္နဲ႕ လွည္းေပၚေရာက္ႀကေရာ။ လွည္းဆရာက လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္ ကို ေနာက္ဆုတ္ ဦးတဲ့။
“လွည္းဦးေလး ေနသယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဆရာ၀၀ႀကီး ေနာက္ဆုတ္ဦး”
“ရျပီလား”
“ဆုတ္လိုက္ဦး”
လူ၀ႀကီးဦးမွတ္တင္ က သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႀကီးနဲ႕ ဖင္ဒရြတ္ေရႊ႕ျပန္ေရာ။
အပိုင္း-၇ ဆက္ရန္
{ ေရႊဇင္ဦးဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }
No comments:
Post a Comment