မဂၤလာလွည္း
📒📒📒📒📒
( အပိုင္း-၄)
ခင္ခင္ထူး
ဓာတ္ပံုဆုိင္ထဲ၀င္ၿပီး ကၽြန္မ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္လို႔ပါ ရွင္ရယ္လုိ႔မေျပာ၀့ံတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ပုိက္ဆံေတြ မတရား ကုန္ေလမလား ေတြးမိတာက တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုမရွိရွာဘူး။ ေတာရြာေခါင္ေခါင္ဘက္ ေနၾကရတာ ဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရယ္လို႔လည္း စိတ္ရွိတုိင္း႐ိုက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပဲကိုး။ ရြာက ခ်မ္းသာတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ တုိ႔၊ အလွဴ တို႔မွာ ရြာကိုလာ႐ုိက္ၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာရွိခဲ့ပါရဲ႕။ မိန္းမပ်ဳိတခ်ဳိ႕က အရဲစြန္႔ၿပီး အမွတ္တရ ႐ႈိးပံု ေတြ ႐ုိက္ၾကတာေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ မ႐ုိက္ခဲ့ရဘူး။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေအးသီ တုိ႔လို ႏြမ္းပါးၾကသူ ေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေတာင့္တစရာကိစၥ မဟုတ္သလိုကိုး။ ရွိေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မရွိ ေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိသလို ေနသာသလို ေနခဲ့တာပါပဲ။ အခုေတာ့ ရည္းစားလုပ္တဲ့သူက ေတာင္းေနၿပီ။ ေပးလည္းေပးခ်င္တယ္၊ ရွိလည္း မရွိဘူ။
“ကိုႀကဳိင္ လုိက္႐ုိက္ေပးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ေရြးယူထားလုိက္ေပါ့”
မႏၱေလးလိုၿမဳိ႕မွာ ဓာတ္ပံုဆုိတာ ဘာမွမခဲယဥ္းေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ တကယ္က် ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ဘာ ကစလုပ္ရမယ္မသိဘူး။ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းဘက္ ထြက္လုိက္ရင္ ဓာတ္ပံုဆုိင္ေတြ ရွိသားပဲ။ ဥပုသ္ေတာ္ ကုန္း ထိေတာင္ မထြက္ရပါဘူး။ ေခ်ာ္ဆိပ္ဘက္၊ ေစ်းဘက္၊ တုိက္တန္းလ်ားေတြဘက္မွာလည္း ဓာတ္ ပံုဆရာေတြ ရွိပါ့။ သည္ကိစၥ မတင္ၾကည္ေျပာျပေတာ့ မတင္ၾကည္က ဓာတ္ပံုဆရာအေခၚခုိင္းၿပီး ႐ုိက္ ေပးလုိက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတာပါ။
ေမာင္ႀကဳိင့္မွာ ေအးသီဓာတ္ပံုရွိၿပီ၊ ေအးသီမွာ ေမာင္ႀကဳိင့္ဓာတ္ပံုရွိၿပီ။ သည္လို ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ ကေန ေအးသီကလာေတာင္းရမ္းဖုိ႔ေျပာေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း လက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအးသီက အေမ မစြန္မ ကိုဖြင့္ေျပာေတာ့ အေမက လုိက္အကဲခတ္တယ္။ သမီးရဲ႕ရည္းစားက ႐ုိးသားတယ္၊ အလုပ္အကိုင္ ရွိတယ္၊ ဆရာသမားက ခ်စ္ခင္တယ္၊ ေအးသီကိုလည္း ျမတ္ႏုိးပံုေပၚတယ္ဆိုတာေလာက္ ေတာ့ မစြန္မ အကဲခတ္ ႏုိင္ပါတယ္။ သနပ္ခါးသည္ မတင္ၾကည္ကလည္း ေထာက္ခံတယ္ဆိုေတာ့ သမီးသေဘာေပါ့။ သမက္ေလာင္း ကိုလည္း ဘုရားစူးလြတ္႐ံု အဲသည္တစ္ခါ ေတြ႕လုိက္ရတာလြဲရင္ က်ီးလား၊ ခင္ပုပ္လား ေတာင္ မကြဲခဲ့ပါဘူး။ ေယာကၡမေလာင္းရယ္လုိ႔ ဆရာ့အိမ္ကို သမီးနဲ႔လုိက္သြားလုိ႔ သာကိုး။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ လိုက္ထုိင္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္တုိက္လႊတ္လုိက္တာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတာ။
အခုေတာ့ ဘာမွေျခေျချမစ္ျမစ္မရွိခဲ့တာကစၿပီး အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ရၿပီ။ သမီးကမွ ရည္း စား အေၾကာင္း လည္ရည္ပတ္ရည္ မသိမွေတာ့ မေအက ဘာသိမွာတုန္း။ စစ္ကိုင္းနဲ႔ မႏၱေလး ျမစ္ျခား႐ံု ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ရြာက စစ္ကိုင္းနယ္ အေနာက္စြန္မွာ။ ေခါင္ကလည္း ေခါင္၊ လမ္းပန္းကလည္းမသာ ေတာ့ ႀကဳိတင္ ညႇိဟယ္ ႏႈိင္းဟယ္လုပ္ရမယ့္ကိစၥ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သမီးေအးသီ မႏၱေလးက တစ္ေခါက္ ျပန္လာေတာ့ သည္ေန႔သည္ရက္ ကုိႀကဳိင္က သူ႔ဆရာေတြနဲ႔ လာျမန္းလွည့္ေတာ့မယ္ေျပာလုိ႔ ထစီစဥ္ လုိက္ ရတာကိုး။ ေငြရယ္၊ ေၾကးရယ္လုိ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ထည့္ေပးလုိက္တာ မရွိ ေတာ့ ရြာကပဲ ေခ်းရငွားရတယ္။
ရပ္ထံုးစံ၊ ရြာထံုးစံ မိန္းမလာျမန္းလာၾကမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို ထမင္း ေကၽြးရမွာကိုး။ အုိးသူႀကီးနဲ႔ အုိးႀကီးခ်က္ မခ်က္ႏုိင္ေလေတာ့ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္စာေလာက္ တြက္ၿပီး ခ်က္ထားလုိက္တယ္။ ရြာဘံု က ဖ်ာၾကမ္းသံုးေလးခ်ပ္ ငွားခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ငါးစပ္ တင္းတိမ္ငွားၿပီး ထရံေပါက္ ထရံႀကဲ ကို လွည့္ကာရတယ္။ ရြာမိ ရြာဖေတြ အေၾကာင္းၾကား၊ ရြာကာလ သား၊ ကာလသမီးေတြဖိတ္၊ မရွိတဲ့ အထဲက ေကာင္းတာေလး ထုတ္၀တ္ၾကၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုေစာင့္လုိက္ၾကတာ မြန္းသာ တည့္ေရာ ေရာက္မလာၾကဘူး။ မနက္ဆယ္နာရီကတည္းက ေရာက္ေနၾကတဲ့ ရပ္ရြာက လူႀကီးသူမ၊ ကာလသမီး ကာလသားေတြကလည္း ပြစိပြစိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။
“အခုေတာ့ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊ ညည္းကို ယံုမိတာေလ ငါ့ကိုယ္ငါ မခံခ်င္တာ၊ ရပ္နဲ႔ ရြာနဲ႔ေနတာ ဟဲ့။ အခု လူႀကီးေတြပါ လိမ္ရာက်ေနၿပီ။ မဦးမခၽြတ္ေတာ္ က်ဳပ္သမီးကေလး ဒင္းမု႔ိ ယုတ္မာတယ္။ လာစမ္းပစီ အစိမ္းလုိက္ ကို ၀ါးစားပစ္လုိက္စမ္းမယ္၊ ဟင္း… ဟင္း”
မစြန္မက သမီးကိုလည္းေငါက္၊ လူႀကီးေတြလည္း လွမ္းဖာေထး၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုလည္း ေမတၱာပို႔၊ တစ္ ႀကိမ္တည္း သံုးမ်ဳိးလုပ္ေနေတာ့ ရြာက ဘႀကီးဖိုးကိုးက သားအမိသနားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ စိတ္ေလွ်ာ့ဖုိ႔ ေျပာရ တာေပါ့။ ရပ္နဲ႔ ရြာနဲ႔ဆိုေတာ့သည္ကိစၥက အက်ည္းတန္ေနၿပီကိုး။ တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္ ျဖစ္တတ္တာ ေတြလည္း ႀကံဳဖူးလွၿပီဆိုေတာ့ ႀကဳိတင္စကားဖာရွာတယ္။
“ဟဲ့… စြန္မရဲ႕ ခရီးကေ၀းသေကာဟဲ့။ နင္တုိ႔က မဟုတ္တာ၊ သတို႔သားက ရြာမေရာက္ဖူးတာ နင္တုိ႔က ေစာင့္ၾကပ္ ေခၚျပဳလာရမယ့္လူေတာ့ စီစဥ္ထားရမွာေပါ့။ ရြာထဲ ကေလးေတြ အမ်ားသားဟာကို ဟိုခမ်ာ ဘာ အခက္အခဲ ရွိသလဲမွ မသိတာ အျပစ္တင္မေစာၾကပါနဲ႔ဟယ္”
မြန္းလည္းတိမ္းၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြကလည္းမလာေတာ့ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ကတည္းက လာၿပီး ငုတ္ တုတ္ ထိုင္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြကို အားနာဖို႔ေကာင္းၿပီေလ၊ သည္ေတာ့ ရြာကလူႀကီးေတြကို ရွိတာ ေလးခ်ျပဳေကၽြးဖုိ႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ နဂိုအစီအစဥ္က ရြာကလူႀကီးေတြအတြက္ ထည့္ခ်က္ထားတာ မပါဘူး။ ဆယ္နာရီ ေလာက္ေၾကာင္းျမန္းေျပာဆိုၿပီးရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾက႐ံုကိုး။
အေ၀းဧည့္သည္စာေလာက္ မွန္းခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အလြန္ဆံုးရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ဆယ့္ငါးေယာက္ စာေပါ့။ လယ္ၾကား ငါးတစ္ ခြက္၊ ၀က္သားတစ္ခြက္၊ ပဲဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္တစ္ခြက္ထည့္ၿပီး အသုပ္ ကေလး၊ အျမႇဳပ္ ကေလးေလာက္ ခ်က္ထားတာပါ။ ခုေတာ့ မစြန္မ က ဧည့္သည္အတြက္ရယ္လို႔ ခ်က္ ပါတယ္။ မရွိရတဲ့ ၾကားထဲ ရြာခံေတြကို ေကၽြးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေအးသီအေပၚ ေဒါသေတြ ပိုက်လာခဲ့ေရာ။ ၾကားမွာစိုး ေတာ့ က်ိတ္ဆဲရတာပါ။
“ထုိင္ေနေကာင္းသား ထသြားမွ က်ဳိးမွန္းသိ၊ မရွိရတဲ့ၾကားထဲ အပဲ့ဆားထိေအ၊ ညည္းတို႔မ်ား လင္လဲ လိုခ်င္ ေသးတယ္ေလ ငါ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ မ်က္ႏွာမ်ား ဘယ္ထားရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါလား ေအး။ ဟင္း… ဟင္း… ငါေလ…”
ေအးသီကေတာ့ ဆူသမွ်၊ ဆဲသမွ် ငံု႔ခံရေတာ့မယ့္ အေျခအေနဆိုေတာ့ မေအကို ဘာမွေျပာမေနေတာ့ ပါဘူး။ လမ္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္တယ္။ ကိုႀကဳိင္ က သူ႔ဆရာကားနဲ႔ လာမယ္ေျပာထားေတာ့ ရြာထဲ၀င္ လာမယ့္ ကားေမွ်ာ္ရတာလည္း ေမာလွၿပီ။ အေမေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ေအးသီကေတာ့ စိတ္မေလွ်ာ့ ေသးဘူး။ ကိုႀကဳိင္ သူ႔ဆီလာကို လာမွာပါ။ လမ္းေပၚတစ္ေနရာမွာမ်ား ရွိေနေရာ့လား။
(၆)
ကိုခ်စ္တိုး က ေနာက္ခန္းကိုေရာက္လာတဲ့ ဂက္စ္ဆရာကို အကဲခတ္တယ္။ ခုထိ စကားတစ္ခြန္း မေျပာ ေသးဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ ဟိုးကျမင္ရတဲ့အုပ္အုပ္က ဘာရြာ၊ ရာဟုေထာင့္က ညဳိ႕ညဳိ႕က ဘာရြာ၊ ေရွ႕ က်ရင္ ဘာေတြ႕မယ္၊ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လမ္းကုိလုိက္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ အခုဟာက ငံုးစံုပစ္ထုိင္လိုက္လာတာ ကားအေပ်ာ္လုိက္စီးေနတာက်လုိ႔။ ကိုခ်စ္တိုးက ဂက္စ္ဆရာကို တုိ႔တယ္။ အသံေလးတင္ၿပီး ေငါက္ရတာေပါ့။
“ေနဦး… ခင္ဗ်ား ဂက္စ္က ဘယ္ရြာေတြမွာ လိုက္ျဖည့္ရတာတုန္း၊ ခင္ဗ်ားကလဲ စကားေလးဘာေလး ေျပာဦးေလဗ်ာ၊ လမ္းမသိ လို႔ ေခၚလာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက စကားလဲမေျပာဘူး”
“လုိက္ျဖည့္ရတဲ့ ရြာေတြရယ္လို႔ေတာ့ စာရင္းလုပ္မထားဘူးေလဗ်ာ၊ ေရာက္ရာေပါက္ရာ သည္လိုသြား ရသာကိုး”
“ေနဦး သည္လမ္းေလာက္ ရြာဆက္ျပတ္တာ သည္လမ္းပဲရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဂက္စ္ လုိက္ျဖည့္ တာလဲ။ အိမ္လဲမျမင္ လူလည္းမျမင္၊ ဘယ္ကမီးျခစ္ သြားထည့္မွာတုန္း”
“အဲသာေပါ့ က်ဳပ္လည္း စဥ္းစားေနတာ… က်ဳပ္ သည္လမ္းကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးရယ္”
“အလို ခင္ဗ်ားကို သည္လမ္းေပၚေတြ႕လာတာပဲ။ ခင္ဗ်ားပဲသိဆို”
“သည္လမ္းအူေၾကာင္းႀကီးကို အရပ္ရပ္က လာဆက္သဲ့ လမ္းေတြရွိတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္ကလည္း သည္လမ္း ေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိသာ၊က်ဳပ္သြားေနက်လမ္းကေတာ့ အေရွ႕ဘက္ထြက္ရင္ စစ္ကိုင္း ေရာက္သယ္ေလ”
“ေဟာဗ်ာ သည္လမ္းအူႀကီးက သည္တစ္လမ္းထဲရွိတာ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ လမ္းေတြရွိေသးမွတ္သာပဲ။ က်ဳပ္သြားေနက်လမ္းက သည္ေလာက္ ရြာဆက္မျပတ္ ဘူး၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္”
“ေျပာပါဦး”
“ဘယ္လမ္းကသြားသြား လမ္းသံုးမႊာေတာ့ ေရာက္သာခ်ည္းပဲ။ ဘိုးေတာ္ဇရပ္လမ္းဆံုလို႔ ေခၚၾကသာ၊ အဲသာေတာ့ က်ဳပ္ၾကားဖူးသယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အခုသြားသာက ဘုိးေတာ္ဇရပ္ ဦးတိုက္မွာ ဒန္ေသပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းသယ္သာ မသိသာ”
သည္ေတာ့မွ ကိုခ်စ္တိုး နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ထြက္တဲ့လမ္းဆို တာ သည္ တစ္လမ္းတည္း မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ရွိလိမ့္မယ္။ သည္လမ္းက အခုမွ လမ္းအူေၾကာင္း ေဖာ္ထားတဲ့ လမ္းျဖစ္လိမ့္မယ္၊ လမ္းအူေၾကာင္းေဖာ္ပါဦးေတာ့ ရြာထဲက ဘာျဖစ္လို႔ မျဖတ္တာလဲ။ လမ္းဆိုတာ ရြာေတြကိုအေျခခံၿပီး ေဖာက္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးလည္း မစဥ္းစား တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္ဆရာ က ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာေနတာဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး လက္ခံလုိက္တယ္။ ဘုမသိ ဘမသိ နဲ႔ ေငြသံုးေထာင္လိုခ်င္လို႔ လိုက္လာတာဆိုတာလည္း ရိပ္မိသြားတယ္။
“ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ လိုက္လာတာေပါ့”
“အစစ္ေပါ့”
“ခင္ဗ်ား ဆင္းခ်င္ရင္ ဆင္းလုိ႔ရတယ္၊ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့”
“သည္အနားေရာက္မွေတာ့ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရြာက်ဳပ္ မျပန္တတ္ေတာ့ဘူး”
“သည္အနားက ျပန္ေလွ်ာက္တာကမွ နီးလိမ့္ဦးမယ္၊ ၾကာေလ ခင္ဗ်ား ပိုဆုိးေလေပါ့”
ဂက္စ္ဆရာက ေတြခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျပျပျမင္ေနရတဲ့ ရြာဆီကို လည္ဆန္႔ၾကည့္ တယ္။ တစ္ေအာင့္ ေနေတာ့မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္။
“ကိုင္း… ဟိုးကျမင္ရသဲ့ ရြာဘက္လယ္ကြင္းေတြထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ ျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္သာ ပဲ၊ အဲသည္ရြာ ေရာက္ရင္ ေမးစမ္းျပန္႐ံုေပါ့၊ တတ္ႏုိင္ဘူး”
ဂက္စ္ဆရာ ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုခ်စ္တိုး ရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ သနားလည္း သနားမိပါရဲ႕။ ခမ်ာလုိက္လာမိတာ နဲ႔ မကာမိ ျပန္ေလွ်ာက္ရရွာမွာကိုး။
“ကိုင္း… ဒါျဖင့္လည္း ကိုေက်ာ္သန္း ကားရပ္ဗ်ဳိ႕”
ကိုေက်ာ္သန္းက ကားရပ္ေပးတယ္။ ဂက္စ္ဆရာက မဆင္းဘူး။ ေပေတာေတလုပ္ေနေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး က တုိက္ပံု ထဲက တစ္ေထာင္တန္သံုးရြက္ႏႈိက္ၿပီး လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဂက္စ္ဆရာက သည္ ေတာ့မွ ေငါက္ခနဲ ထၿပီး ကားေဘးက ခုန္ခ်ဖုိ႔ျပင္တယ္။ အားရ၀မ္းသာအဆင္းမွာ လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္ ေျခဆင္း ထားတဲ့ ညဳိ႕သက်ည္းတက္နင္းမိပါေလေရာ။
“ဟာ ေခြးမသား ညဳိ႕သက်ည္းတက္နင္းရသလား၊ အမယ္ေလး ေလး နာလုိက္တာကြာ”
လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္က ေျပာ႐ံုရွိေသးတယ္။ ဂက္စ္ဆရာက ေအာက္ေရာက္သြားလုိ႔ ကြင္းစပ္ေတာင္ နင္းေနၿပီ။
“ေခြးမသား ေႁမြနဲ႔ေတြ႕မယ့္ေကာင္”
လူ၀ႀကီးက က်ိန္ဆဲေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က မဂၤလာစကား ခုမွေျပာရေတာ့တယ္တဲ့။ ကားက ဆက္ ထြက္လာ ျပန္ေရာ။ လမ္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုးလာတယ္။ ကားက ျမင္းလို ခုန္ေပါက္ေနေတာ့တာပါ။ ေျမေစး တံုးႀကီးေတြဆိုေတာ့ တစ္တံုးၿပီးတုိင္း တစ္တံုးေပၚတက္ေနရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ဒါကို ျမင္ေတာ့ ညည္းတယ္။
“ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက ဖံုးလုိက္ျပန္ပါ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္တည္းဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေနမွာ”
“မဟုတ္ဘူး ခ်စ္တိုးရ၊ ခ်စ္သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းကေလးဆိုတာမွ မွန္တာ”
ဦး၀ိန္ က ၀င္ေျပာေတာ့ ကိုမွတ္တင္ကလည္း အားက်မခံ၀င္ေျပာေရာ။
“ေပတစ္ရာဆီေလွ်ာက္ပါလို႔ ျမင္သေလာက္ ျပလုိက္ခ်င္ပါသည္ဆိုတာ သည္လမ္းမ်ဳိးေပါ့ကြာ”
ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ ကုပ္က်ဳိးေနၿပီ။ ခမ်ာလည္း စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ စကားလည္း မေျပာဘူး။ သူ႔ဆရာကို ေရာ၊ လူႀကီးေတြကိုပါ အားနာဟန္တူပါရဲ႕။ ရြာက မိန္းကေလးခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႔ ျဖစ္ရွာ ေရာ့မယ္ လို႔လည္း ေတြးမိပံုေပၚရဲ႕၊ ကိုခ်စ္တိုးကို နာရီေမးေတာ့ တစ္ခ်က္တဲ့။ ကိုေက်ာ္သန္းကားက ပတပ္ ေတြ မနားတမ္းရပ္ရာက ကား တကယ္ရပ္သြားပါေလေရာ။ ကိုခ်စ္တိုးလည္း လန္႔သြားတယ္။ ဘီးမ်ား ေပါက္ေရာ့လား။ ဘီးေပါက္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြေျပာသလို ရြာလည္ၿပီကိုး။
“ကိုေက်ာ္သန္း ဘာတုန္းဗ်ဳိ႕”
“ေရွ႕မွာ ႏြားသမားေတြဗ် ေမးပါဦး၊ အေနာက္က တက္လာၾကတာပဲ”
ကိုခ်စ္တိုးက ေနာက္ခန္းက မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏြားသမားေလးေယာက္၊ ႏြားက အေကာင္ အစိတ္ ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ ႀကဳိးေတြတြဲၿပီး ဆြဲလာၾကတယ္။ ႏြားအေရာင္းအ၀ယ္သမားေတြဆိုေတာ့ ရြာစဥ္လွည့္ ႏြားအလဲအထပ္ လုပ္ၾကတဲ့လူေတြ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိလိမ့္မတုန္း။ ႏြားသမား ေတြက ကားေတြ႕ေတာ့ ေအာက္ဖက္ လယ္ထဲဆင္းေပးၾကတယ္။
“ဗ်ဳိ႕ဆရာေတြ ေမးစရာရွိလုိ႔ပါ၊ လယ္ျပင္ႀကီးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္လိုေသးသလားလုိ႔”
ႏြားသမားထဲက ေခါင္းေဆာင္က အခုမွ စိတ္ေအးသြားပံုနဲ႔ ႏြားေတြကို ေတာင့္လုိက္ၿပီး စဥ္းစားတယ္။
“ခင္ဗ်ား တို႔ က လယ္ျပင္ႀကီး သြားၾကဖို႔လား”
“ဟုတ္တယ္”
“သည္ကဆက္သြားရင္ ဘုိးေတာ္ဇရပ္လမ္းဆံုး ေရာက္လိမ့္မယ္၊ အဲသည္ေရာက္ရင္ ႏြား၀န္တင္လွည္း ေတြ ရွိပါဗ်ား၊ လမ္းက သံုးမႊာဆိုေတာ့ ေတာင္ဘက္ဆက္လုိက္ရဦးမွာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က လမ္းမွားလာတာ၊ ဟိုးေျမာက္ဘက္ မွာ ဒါမ်ဳိးတစ္လမ္းရွိေသးတယ္ဗ်။ အဲသည္သြားမွ လယ္ျပင္ႀကီးတို႔၊ ကိုင္းကုန္းတို႔၊ ယင္းမာပင္ ေျခာက္ တို႔၊ နဘဲကုန္း တုိ႔ ဆက္ေရာက္သာရယ္”
“ဒါဆို သည္လမ္းက ဘာတုန္း”
“ဒါက ကုမၸဏီသံုး လမ္း ေနမွာေပါ့၊ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဖ်ားမယ္ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုက ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြ ေဆာက္ ေနတာ၊ သူတို႔ကုိယ္ပိုင္ လမ္းလုပ္မယ္နဲ႔တူတာပဲ”
“အဲသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဟုတ္ၿပီ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ဆက္သြားရင္ ရၿပီေပါ့”
“အင္”
“ဘာတုန္းဗ်”
ႏြားသမားေတြက စကားတစ္ခြန္းက်န္ေနသလို လုပ္ေနေတာ့ ကုိခ်စ္တိုးက ဘာလဲသိခ်င္လို႔ ေမးလုိက္ တာပါ၊ ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္က လက္ညႇဳိးထိုးျပတယ္။ နီးနီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္း တဲ့ေနရာပါ။ သူျပတဲ့ေနရာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သစ္ပင္ကေလးတစ္ပင္ ေတြ႕ရတယ္။
“အဲသည္ သစ္ပင္နားမွာ ဧရာမခ်ဳိင့္ႀကီးရွိတယ္။ လမ္းက်ဳိးေနသာဗ်၊ တစ္ေန႔က မိုးရြာထားေတာ့ ဗြက္ ေတြလည္း လည္လို႔။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ လယ္ထဲက ပန္းခဲ့ရသယ္”
သည့္ထက္ေသခ်ာတဲ့သတင္းေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ေတာင္ လယ္ထဲကပန္းခဲ့ရတယ္ဆိုမွေတာ့ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ကားေကာ လယ္ထဲက ပန္းၿပီး ေမာင္းရင္ ရသလားဆိုေတာ့ မရေလာက္ဘူးတဲ့။ လမ္း ေဘးမွာ ေျမာင္းလိုခ်ဳိင့္ႀကီးေတြရွိသတဲ့။ သည္ေတာ့ ကားေကာ လမ္းက်ဳိးေပၚက ျဖတ္ေမာင္းလုိ႔ရႏုိင္သ လားဆိုေတာ့ ဗြက္နစ္မွာပဲတဲ့။
“ခင္ဗ်ား တုိ႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါၾကတုန္း”
“ရွစ္ေယာက္”
“မရေလာက္ဘူး၊ ကားအခြံခ်ည္းေမာင္းၿပီး လူေတြတြန္းမွရမွာ၊ ရမယ္ဆိုသာေတာင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပါသဲ့ လူ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ထင္သာေနာ္ မရေလာက္ဘူး”
“အဲသည္ေလာက္ေတာင္လား”
“ခင္ဗ်ားတုိ႔သြားရင္ ေတြ႕မွာပဲေလ”
ဟုတ္သားပဲ၊ ႏြားသမားေတြက ညာစရာအေၾကာင္းမွမရွိပဲကိုး။ ဆက္ေမာင္းရင္ေတြ႕မွာပဲ။ ေတြ႕ပါၿပီတဲ့ ကားေပၚပါတဲ့လူန႔ဲတင္ မရဘူးဆိုမွေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ သည္မွာတင္ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က ႏြားဆ ရာေတြကို အဲသည့္လမ္းက်ဳိးအထိ လုိက္ခဲ့ပါဗ်ာလို႔ ေခၚတယ္။ လမ္းက်ဳိးတစ္ဖက္ကို ကားေက်ာ္တာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးမယ္လုပ္ေရာ။ ႏြားဆရာက စိတ္၀င္စားေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏြားသမားေတြက သေဘာ မတူ ခ်င္ၾကဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားႏြား၀ယ္၊ ႏြားအလဲအထပ္လုပ္လာတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ မွာ မဟုတ္လား။ အသြားအလာမရွိေသးတဲ့ ကုမၸဏီပိုင္လမ္းဘက္က ထြက္လာၾကတယ္ဆိုကတည္းက လူေရွာင္ တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲကိုး။
“က်ဳပ္တုိ႔က အခ်ိန္နဲ႔သြားၾကရမွာဗ်၊ တစ္ရြာတစ္ရြာ ႏြားေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ကူးျဖစ္သာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ တုိ႔ ကလည္း သုတ္သုတ္ရယ္”
ႏြားသမားတစ္ေယာက္က ျငင္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ပယ္ခ်တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ေခါင္း ေဆာင္ က လုပ္ခ်င္တယ္။တပည့္ေတြက မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲလို႔ ေျပာ ေနတာလား၊ တကယ္ပဲ သူတို႔အလုပ္အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလုိ႔လား၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးရင္ လုိက္လာဖုိ႔ မ်ားတယ္။ သူတုိ႔ကခ်ည္း လူေလးေယာက္။ ႏြားက အေကာင္အစိတ္ေလာက္။ လူေရာ၊ ႏြားေရာ၊ ကား ေပၚ က လူေတြေရာ ၀ုိင္းတြန္းရင္ လမ္းက်ဳိးကိုေက်ာ္ႏုိင္မယ္။
“က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ဗ်ာ၊ ကား၀ိုင္းတြန္းေပး လမ္းေက်ာ္တာနဲ႔ က်ဳပ္ တစ္ေသာင္းေပးမယ္”
တစ္ေသာင္း ဆိုေတာ့ ႏြားသမားေတြက လမ္းေပၚက ေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံလို႔သေဘာထားၾကပံုေပၚ တယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီ။ လုိက္ၾကမယ့္ပံုလည္း ေပၚေနၾကၿပီ။ ကိုခ်စ္တိုး က “ကဲပါဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္ သံုးေထာင္ ကိုက္ေအာင္ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပးပါမယ့္”လည္းဆိုေရာ ႏြား သမား က လုိက္ခဲ့မယ္ျဖစ္ကေရာ။
ဒါေပမယ့္ ႏြားေတြက အေကာင္အစိတ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ႏြားေတြ တန္းလန္းနဲ႔လုိက္မျဖစ္ဘူး။ သည္ ေတာ့ ႏြားေတြထိန္းဖို႔ ႏြားသမားတစ္ေယာက္ထားခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့သံုးေယာက္က လုိက္ခဲ့ၾကဖုိ႔ သေဘာတူ ၾကတယ္။ ႏြားေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ႏြားသမားခမ်ာ ေနပူႀကီးထဲ ႏြားအေကာင္အစိတ္က ႀကဳိးေတြစုကုိင္ ၿပီး က်န္ခဲ့ ရတာဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္လာၾကဖို႔ မွာရွာရဲ႕။ ႏြားသမားေတြက ကားေပၚတက္တာနဲ႔ ကို ေက်ာ္သန္းက ကား ကို ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။
“အားနာလို႔သာရယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွယ္မုိက္လံုးႀကီးလိုက္တာ၊ သည္လမ္းစေဖာက္ကတည္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကား ပထမဆံုး ေမာင္းလာတာ ထင္တာပဲ”
“ကုမၸဏီကား ေတြက မသြားၾကဘူးလား”
“လမ္းအူေၾကာင္း ရွိေသးသာဗ်၊ သူတို႔ကဟိုးေျမာက္ဘက္လမ္းဘက္က ၀င္ၾကသာ ေ၀းေတာ့ေ၀း သယ္။ သည္လမ္းေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူတို႔ သံုးမယ့္သေဘာေပါ့”
မဂၤလာ စကားေျပာၾကမယ့္ လူႀကီးေတြလည္း ႏြားသမားနဲ႔ေတြ႕မွ ခင္ဗ်ားတုိ႔မုိက္လံုးႀကီးလုိက္တာ ျဖစ္ ကေရာ ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ လူေလးေယာက္ ႏြားအေကာင္အစိတ္ နဲ႔ ေတြ႕လုိက္ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတာ မဟုတ္လား။ တာလမ္းက်ဳိးေနတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေလး သြားရတယ္။ ကားကလည္း လမ္းက်ဳိးမေရာက္ခင္ ႐ုန္းရတာနဲ႔တင္ ခ်ဴသံပါေနၿပီ။ ေညႇာ္လိုက္တာ လည္း တူးလို႔။ သည္လိုနဲ႔ ကားက လမ္းက်ဳိးထိပ္ရပ္မိကေရာ။
“ဟာ… ဟုတ္သားဟ”
(၇)
လယ္ျပင္ႀကီးထန္းေတာထဲမွာ ရြာကာလသားေလးငါးေယာက္ ထန္းရည္ေသာက္ေနၾကတယ္။ ေတာ္ ေတာ္လည္း မူးေနၾကပါၿပီ။ လယ္ျပင္ႀကီးသားက သံုးေယာက္၊ လယ္ျပင္ႀကီး ရဲ႕ေတာင္ဘက္ကပ္လ်က္ အုန္းပင္ေကာက္ က ႏွစ္ေယာက္ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တစ္ဖက္ရြာသားႏွစ္ေယာက္ကို လုိက္ ဧည့္ခံရင္း ရြာခံသံုးေယာက္ကပါ ေသာက္ေနၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ သည္လိုပါပဲ။ သူ႔ရြာေရာက္ေတာ့ သူ ဧည့္ခံ၊ ကိုယ့္ရြာေရာက္ေတာ့ကိုယ္ဧည့္ခံကိုး။ အရက္ႀကဳိက္သူ အရက္၊ ထေရႀကဳိက္သူ ထေရေပါ့ေလ။ သည္မနက္ အုန္းပင္ေကာက္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာ ေသာင္းစိန္အတြက္ေတာ့ အကြက္ ရသြားတယ္။
ကေန႔မနက္ ရြာက မစြန္မသမီး ေအးသီကို မႏၱေလးကစက္ဆရာက လာေတာင္း မယ္၊ ျမန္းမယ္ ဆိုကတည္းက ေသာင္းစိန္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနၿပီ။ ေသာင္းစိန္က ေအးသီကိုႀကဳိက္တာ တစ္ ပိုင္းေသလို႔၊ ေအးသီ ကလည္း ေသာင္းစိန္ ကို မႀကဳိက္လိုက္တာ တစ္ပုိင္းေသလို႔ဆိုေတာ့ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးကာ မွ လူးေရာ ဘာမွေတာ့ မဆက္စပ္ဘူးေပါ့ေလ။ ေသာင္းစိန္က တစ္ဖက္သတ္ႀကဳိက္လုိက္တာ တစ္ပုိင္း ေသလို႔။
ေအးသီတို႔က ဆင္းရဲတယ္ ဆိုေပမယ့္ အက်င့္စာဂ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ရြာကသိၾကတယ္။ မုဆုိးမသား အမိ ဆုိေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ သေရာ္ေမာ္ကား မလုပ္၀ံ့ၾကဘူး။ ပေရာပရီလုပ္ဖို႔မ်ားေတာ့ ေ၀းေရာ။ မစြန္မ ကလည္း ႏႈတ္ကၾကမ္းၾကမ္း မဟတု္လား။ လူက အ႐ိုးပိန္ဆိုေပမယ့္ က်စ္လုိက္တာ သံေခ်ာင္း က်လို႔ ဆိုေတာ့ ေျခေထာက္ခ်င္းဆုိင္႐ုိက္ရင္ေတာင္ တစ္ဖက္သားက်ဳိးက်သြားႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ဳိး။
ေသာင္းစိန္ က ေအးသီကို အပ်ဳိ၊ လူပ်ဳိစိတ္ကေလးေတြ ၀င္ၾကပါၿပီဆိုကတည္းက ႀကဳိက္တာပါ။ ရြာထဲ မွာ ေအးသီ ထက္ ေခ်ာတာ၊ လွတာ၊ ပိုက္ဆံရွာတာေတြ မ်ားပါရဲ႕။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ ေအးသီမွ ေအးသီ တန္းတန္းစြဲ ေနတာ။ ရြာကေတာ့ လူငယ္သဘာ၀ သည္လိုပါပဲရယ္လို႔ ဘာမွမေျပာၾကပါဘူး။ ဒါ ျဖင့္ ေအးသီ ကေကာ ဘယ္သူ႔ႀကဳိက္သလဲေမး။ အဲသလိုလည္း မရွိပါဘူး။
အပ်ဳိျဖစ္ပါၿပီဆိုကတည္းက လူပ်ဳိေပါက္ေတြက သူငယ္ခ်င္းလို ခင္မင္ၾကတာရွိသလို ပိုးခ်င္းပန္းခ်င ္တာ မ်ားလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ က ဘယ့္ႏွယ္မွမေနဘူး။ လုပ္ကိုင္စားရတာ ပင္ပန္းရတဲ့ၾကားထဲ မဆတ္ေဆာ့ အားေပါင္ေတာ္ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဆိုေတာ့ လန္႔ၾကတဲ့သူငယ္ေတြ မ်ားၾကတယ္။ ေသာင္းစိန္ကေတာ့ မလန္႔ဘူး။ ေအးသီ မွ ေအးသီ။ ေသာင္းစိန္တို႔မိဘမ်ားက နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ေသာင္သာၾကတယ္။ ေအးသီ တို႔ထက္ စီးပြားေရးေကာင္းတယ္။ ေငာင္းစိန္က မုိက္မုိက္ရမ္းရမ္း ဆုိမႏုိင္ေျပာမႏုိင္ဆုိတာမ်ဳိး မဟုတ္ ေပမယ့္ အိမ္ က ႏြားေတာင္ တစ္တုိင္ကတစ္တိုင္ ေျပာင္းခ်ည္ခ်င္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ေရတစ္ထမ္း မထမ္းဘူး။ ႏြားစားက်င္းထဲ ပဲေလး၊ ေမွာ္ေလး ႏွံ႔ေအာင္လွန္လုိက္စမ္းပါဆိုတာေတာင္ လွန္ ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေအးသီက ဒါေၾကာင့္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မႀကဳိက္ခ်င္လို႔ကို မႀကဳိက္တာပါ။
“ေအးသီ နင္ မာနႀကီးလုိက္တာဟာ၊ ငါနဲ႔မ်ား စကားမေျပာခ်င္သလိုပဲ”
“ဘာမာနမွ မရွိပါဘူးဟယ္၊ လူမွ ထမင္းအႏုိင္ႏုိင္ ရွာစားေနရတဲ့ဟာ၊ ဘယ္ကမာနကလာၿပီး ရွိရမွာ တုန္း၊ နင္ နဲ႔ မွ မဟုတ္ေပါင္၊ ဘယ္သူန႔ဲမွကို စကားေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္မရဘူး”
“ေနဦး ငါ ေျပာထားတာေလးေတာ့ အေျဖေပးခဲ့ပါဦး”
“ဘယ္ဟာမ်ားပါလိမ့္”
“ဟိုေလဟာ နင့္ကို ဘုရားပြဲရက္က ေဒြးစံေမတို႔ ၀ိုင္းတုိက္မွာ ေျပာခဲ့တာေလဟာ ေအးသီကလဲ”
“နင္ မူးမူးနဲ႔ေျပာတဲ့စကားေတြ အမ်ားႀကီး၊ ငါက ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ မွတ္မိမွာတုန္း”
“နင့္ကို ႀကဳိက္တယ္ဆိုတာေလ”
“အမယ္ေလးေလး… ေမာင္းေထာင္နဲ႔ ေတာင္ငူ မအပ္မရာ”
ေအးသီနဲ႔ ေသာင္းစိန္က အဲသလိုျဖစ္ေနက်။ ေသာင္းစိန္က အလွဴရွိလု႔ိ၊ ရြာဘုရားပြဲရွိလို႔၊ ဆြမ္းေတာ္ ႀကီးတင ္ရွိလိ္ု႔၊ မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိစုၾကတဲ့ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ ေအးသီအနား မရရေအာင္ ကပ္ၿပီး ပ်ားမ်ား၊ ပိတုန္းမ်ား “႐ုန္း”ၾကသလို တဒီဒီနဲ႔၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတတ္တယ္။ ေအးသီကလည္း ေခါင္း ထဲ မသြင္းပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာက ရြာသားခ်င္း၊ ကာလသား ကာလသမီးခ်င္းပဲေလဆုိတာမ်ဳိးနဲ႔ သည္းခံ လုိက္တာ မ်ားပါတယ္။ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ နီးရာထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာက္ေပါက္ပစ္လုိက္ တာပဲ။ ေသာင္းစိန္ မိဘမ်ား က သူတုိ႔သားက ေအးသီႀကဳိက္ေနတာကို မၾကည္သာခ်င္ဘူး။ ေအးသီက မႀကဳိက္ဘူး ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ မုဆုိးမသမီးက အေျခႀကီးလုိ႔ ငါတို႔သားမွမႀကဳိက္ရေအာင္ ဘာမို႔လို႔ တုန္း ဆိုတာ ပါသလို ႀကဳိက္လုိက္မွာလည္း စိုးၾကတယ္။
အပိုင္း-၅ဆက္ရန္
{ ေရႊဇင္ဦးဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။}
No comments:
Post a Comment