ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ ) ♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥ ၾကည္ေအး ( အပိုင္း ၁)

ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ (ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ )

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

ၾကည္ေအး

( အပိုင္း ၁) 

( ၁ )

“ေဟာ... လိုေနတဲ့အိမ္ လာၿပီ” ဟု ေဒၚယုယုခင္က ေျပာ၏။ ဦးသန္းတင့္က အက်င့္ပါေနဟန္ျဖင့္ သူ႔မယား ေျပာသည္ကို ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲက ဖဲ ၁၃ ခ်ပ္ကို အသစ္ ျပန္စီျပန္ေလ၏။

          ကိုတင္ေမာင္က “သူ လာၿပီလား၊ သူလား” ဟု အနည္းငယ္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေမး၏။ ၿပီးေတာ့ ဖဲခ်ပ္မ်ားကို ပက္လက္စီ၍ စားပြဲေပၚခ်လိုက္ကာ စီးကရက္ တစ္လိပ္ကို မီးညႇိစျပဳေလ၏။

          တစ္ေန႔လံုး တစ္ခါမွ် မေဒါင္းေသးေသာ ကိုလွဦးက ေခါင္းယမ္း လိုက္ေသာ္လည္း ျပံဳးရယ္ကာ “ေမွ်ာ္လို႔သာပန္းရငဲ့၊ လမ္းဘယ္မျမင္” ဟု အသံေန အသံထားျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။

          ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီက “ဂ်ိဳကာကို ေမွ်ာ္တာလား၊ ခုမွ ေရာက္လာသူကေလးကို ေမွ်ာ္တာလား၊ ေရႊဘိုက ေရာက္လာမယ့္ ရွင့္ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ သမီးကို ေမွ်ာ္တာလား... ဟင္” ဟု ေျပာၿပီး သူ႔ဝါသနာအတိုင္း တဟားဟား ရယ္ပစ္လိုက္သည္။

          ေဒါက္တာ့ လင္သည္ လင္းထင္ကမူ ပ်င္းရိေမွးမွိန္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းလဲ့လာၿပီး သက္ျပင္း မသိမသာခ်ကာ “ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ၊ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ” ဟု အသံမထြက္ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းသာ လႈပ္၍ စိတ္တြင္းမွ တသသ ရြတ္ဆိုေနေလ၏။

XXX

          ျမနႏၵာ၏ ေဗာက္ဝက္ဂြန္ကားသည္ ဆင္ဝင္ေအာက္မွ ျဖတ္ၿပီး သစ္ရိပ္ သိုသိပ္ေသာ ကံ့ေကာ္တန္း၌ ရပ္နားသံ ၾကားရ၏။ ကလစ္ခနဲ တံခါးဖြင့္ ဆင္းသံ၊ ဂ်ပ္ခနဲ ျပန္ပိတ္သံ ၾကားရ၏။ ခံုျမင့္ဖိနပ္သံကို ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားရျပန္ၿပီး ျမနႏၵာ၏ အသံသဲ့သဲ့ကို ၾကားျပန္သည္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ေပးေသာ ယုယုခင္ တစ္သက္လံုး ေမြးလာခဲ့သည့္ တင္ၾကည္က ပ်ာပ်ာသလဲ ႏႈတ္ဆက္သည္ကို ျပန္ၿပီး လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျဖတာ ျဖစ္မွာပဲ၊ ျမနႏၵာက ဒါေလးေတြ ရွိတယ္။ တင္ၾကည္ ဆိုတာကလည္း ဟိုမိန္းမေခ်ာ ဝတ္စားပံုကေလးေတြ၊ ပင္တိုင္စံလို ေၾကာ့ေမာ့တဲ့ဟန္ကေလးကို ေငးရင္းက ထမင္းဝတဲ့ ေကာင္မစားပဲ။ မိန္းမခ်င္းေတာင္ ႀကိဳက္ခ်င္သလား မသိ။ ငါ တစ္သက္လံုး ေကြ်းလာတဲ့ သူကို ျမင္ရင္ေတာင္ သူ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ အူမရႊင္ဖူးဘူး။ ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္း အိုစာသည္ထက္ အိုစာလာသည္ကို သိ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္လာေအာင္ စိတ္ကို အသစ္ျပန္ျပင္ေသာ ဖဲ၌ ေျပာင္းလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ ျမနႏၵာလာမွ သူတို႔ဖဲဝိုင္း အိမ္ျပည့္မည္ ျဖစ္၏။ သည္တနဂၤေႏြမွာမွ လူစုရ ခက္လိုက္တာ။ လာေနက် တ႐ုတ္ ကျပား ညီအစ္ကို မလာတာႏွင့္ဘဲ ပြဲပ်က္ရေတာ့မလို ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကိုက သည္ေန႔မွ သန္လ်င္သြားၾကသည္တဲ့။ လူပ်ိဳသိုးႏွစ္ေယာက္ သီတာစီးလို႔ သန္လ်င္သြားၿပီး ရွင္ေမြ႕ႏြန္း ရွာသလား မသိ။ ေဒၚယုယုခင္ သည္ တကယ္ပင္ မ်က္ႏွာၾကည္လင္လာၿပီး အိုစာျခင္း အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြား၏။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ မႏၱေလးကပါလာတဲ့ ကိုလွဦးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေမာင္ တစ္အိမ္ ဝင္ေပလို႔။ သူက မကစားတာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီတဲ့၊ ပန္းခ်ီဆရာတဲ့၊ ျမနႏၵာ နာမည္ႀကီးလြန္းလို႔၊ ျမင္ဖူးၾကည့္ဖူးခ်င္လို႔ ဖဲဝိုင္းကို လိုက္လာတာဆိုပဲ။ အျဖစ္သည္းလိုက္တာ။ ေယာက်ာ္းမ်ား သည္လိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမနႏၵာမွာ သူတကာထက္ ဘာမ်ား သာတာရွိလို႔လဲကြယ္။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ျမနႏၵာကို စ၍ ျမင္ဖူးခဲ့သည္ကို သတိရမိေလ၏။ အဲသည္တုန္းက ေဒၚယုယုခင္သည္ ယခုလို ေပါင္ ၁၇၀ ရွိေသာ ကိုယ္လံုးႏွင့္ မဟုတ္။ ဆိုးေဆးျဖင့္ နီၾကန္ ၾကမ္းေကာက္လာေသာ ဆံပင္ႏွင့္ မဟုတ္။ တကယ္ပါ။ ယုယုခင္တို႔လည္း ျဖဴျဖဴတုတ္တုတ္ႏွင့္ ေယာက်ာ္းတို႔အလယ္မွာ ထည္ခဲ့ဖူးပါေသး၏။ ယုခင္တို႔ရဲ႕ ႏွင္းဆီဖူးသဏၭာန္ ေသးငယ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို သူတကာ စြဲမက္ဖူး ပါေသး၏။ သူရဲ႕ ႀကီးမားဖြံ႕ၿဖိဳးလွေသာ ရင္သားမ်ားကို တင္းက်ပ္ေသာ ေဘာ္လီျဖင့္ပင္ ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့ရေသး၏။ ျမနႏၵာႏွင့္ သူ အသက္တူေလာက္ ရွိမည္ထင္၏။ သို႔ေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ဘီေအ ေနာက္ဆံုးႏွစ္၌ စာသင္ေနစဥ္မွာ သူက တကၠသိုလ္သို႔ သစ္လြင္ေက်ာင္းသူအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရ၏။ အဲဒီတုန္းက ဆယ္တန္း အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ျခင္းသည္ ခုေခတ္ေလာက္ ေခတ္မစားလွေပမယ့္ ယုခင္ သံုးခါက်ခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္ စာေမးပြဲကိုမွ် တစ္ခါျဖင့္ မေအာင္တတ္။ စာဖတ္ရတာ ဝါသနာကို မပါဘူး။ သူ႔၌ ေက်ာင္းသူစိတ္ မရွိ။ အရပ္သူစိတ္သာ ရွိခဲ့သည္ အမွန္ပင္။

          ေက်ာင္းမွာကတည္းက ျမနႏၵာ ေက်ာ္ၾကားလွသည္။ တိုင္းမင္းႀကီးသမီးဆိုေတာ့  ေက်ာ္ၾကားသင့္သည္ထက္  ေက်ာ္ၾကားတာ  ျဖစ္မွာပဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား လွလို႔လဲ။ အို... လွတာေတာ့ လွတာပဲ။ ရခိုင္မဆိုေတာ့ အသားညိဳညိဳ ကုလားဆင္ေပါ့။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကလည္း ယုခင္တို႔ ႏႈတ္ခမ္းလို မေသးငယ္လွပါဘူး။ ျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ ခုမနက္မွ ႏိုးထပြင့္သစ္လိုက္သည့္ ႏွင္းဆီလို က်က္သေရ ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ယုခင္တို႔လို၊ နယ္ကေက်ာင္းသူမ်ားလို ျမန္မာဆန္ဆန္ ဣေႁႏၵနဲ႔ ေနတတ္တာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေယာက်ာ္းရဲ႕ အဖက္ခံၿပီး တြဲကရတဲ့ ပြဲေတြမွာ နာမည္ႀကီးတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

          နာမည္ႀကီးေသာ ျမနႏၵာကို ဟိုတုန္းက မနီးစပ္ခဲ့ရေပမယ့္ ယခု ေဒၚယုယုခင္သည္ သစ္ေတာ အေရးပိုင္ ဦးသန္းတင့္ကေတာ္အေနျဖင့္ တစ္ဖဲဝိုင္းတည္း တန္းတူ ထိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

          ျပန္ေတြ႔ၾကေသာ္ ျမနႏၵာသည္ ယုယုခင္ကို ေက်ာင္းတုန္းက တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးခဲ့ဆိုတာကို သိရေသးသည္။ “အို… ယုက ေက်ာင္းေရာက္တာ အမ်ားႀကီး ေနာက္က်တာပဲ၊ ျမနႏၵာတို႔က အဲဒီတုန္းက စီနီယာ မမေတြေပါ့။ ယုတို႔က က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကေလးစိတ္မေပ်ာက္ဘဲ ကစားလို႔ ေကာင္းတုန္း” ဟု သူက ငယ္ဟန္ေဆာင္လိုက္ေသး၏။

          ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ “ယုက ေကာလိပ္ကို အသက္ မျပည့္ေသးဘဲ ေရာက္တာ” လို႔မ်ား ေျပာလိုက္ခ်င္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေယာက်္ားကို သူ နည္းနည္းရွက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုလွဦးဆိုတဲ့လူ ေနာက္က ေထာက္လိုက္ရင္ ခက္မယ္။ ေဒါက္တာခင္ေအးရီနဲ႔လည္း တစ္ခန္းတည္း တစ္လေလာက္ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ခင္ေအးရီက ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပြင့္လင္းစြာ ရယ္ေမာ ေျပာဆိုတတ္သည္။

          ျမနႏၵာက ခင္ေအးရီေလာက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ မေတာင့္ပါဘူးလို႔ သူ တစ္ခါက ခုလို ဖဲဝိုင္းမွာ ေျပာဖူးသည္။ (နႏၵာ့ကို ခုလိုပဲ ေစာင့္ ေနၾကစဥ္ေပါ့။ ျမနႏၵာ ဘယ္လိုလွေၾကာင္းကို မ်က္ႏွာ႐ူး ကိုလွဦးတို႔၊ တ႐ုတ္ကျပား လူပ်ိဳသိုး ညီအစ္ကိုတို႔၊ စိတ္ကူးယဥ္ စာေရးဆရာ လင္းထင္တို႔၊ အိမ္ကလူေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ ဟိမဝႏၲာ ခ်ီးမြမ္းခန္း က်ေနတာပဲ)။ သည္ေတာ့ ခင္ေအးရီဆိုတဲ့ ကာယကံရွင္ကပါ ေရာၿပီး အားလံုး ဝိုင္းရယ္ ၾကသည္။ တကယ္ပဲ ျမနႏၵာက ဘယ္ေလာက္ေခ်ာလို႔လဲ။

          တစ္သက္လံုး လိုတရေနလို႔ မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သေနရတာ တစ္ခုပဲ ပူစရာရွိတဲ့ မိန္းကေလး။ သည္ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ျမနႏၵာက ခပ္ပိန္ပိန္ပဲ။ ေပါင္ ၁၃၀ ပဲ ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္။ အရပ္က ၅ ေပ၊ ၄ လက္မ ဆိုေတာ့ ျမန္မာအေနနဲ႔ ရွည္ေမ်ာေမ်ာေပါ့။ ေရမွန္မွန္ကူးလို႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ တို႔အႀကိဳက္ကေတာ့ ျဖဴမွ၊ တုတ္တုတ္ခဲခဲကေလးမွ လွတယ္ထင္တာပဲ။ ျမနႏၵာရဲ႕ ဆံပင္ကလည္း ေကာက္လွပါတယ္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုးကလည္း ေမွာင္လွပါတယ္။ ႏွာေခါင္းကလည္း ခြ်န္လွပါတယ္။ ရခိုင္ ေခၚေတာစပ္မဘဲ။

          သို႔ေပမဲ့ သူ႔လက္ဝတ္လက္စားေတြကေတာ့ ပ်ံေနတာပဲ ဆရာ။ နီလာစံု၊ ပတၱျမားစံု၊ ပုလဲစံု၊ စိန္စံုအျပင္ ေရႊဒဂၤါးမတ္ေစ့ျပားကေလးေတြ ကို ဆြဲႀကိဳး လက္ေကာက္မွာ စည္းၿပီးပတ္တာက အဆန္းပဲ။ ေငြကိုလည္း ကႏုကမာနဲ႔ေရာၿပီး တစ္ဆင္စာ ျပင္ဝတ္တတ္ေတာ့ အဆန္းပဲ။ ဗိုလ္ေတာ့ အေတာ္ဆန္တဲ့ မိန္းမ။ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ေပတာကိုး။ ကေလးကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ ကိုယ္ကို ဆတ္ခနဲ တံု႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာထား ကို ျပင္ျပန္၍ ရယ္ရႊန္းကာ “ေဟာ... မဒမ္ ျမနႏၵာေဂ်ာ္ပါလား၊ ယုတို႔ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ” ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလ၏။

          ၾကည့္ပါဦး။ အခန္းထဲ ဝင္လာပံုက ေရာ္ရြက္ေတြ ေႂကြလာသလိုပဲ။ မင္းသမီးဟန္ကေလးနဲ႔ ေလမွာ လြင့္လာသလိုပဲ။ ေအာက္က သည္ေလာက္ ျမင့္တဲ့ ခံုျမင့္ဖိနပ္စီးၿပီး သည္ေလာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝင္လာတာ အံ့ဩဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ခုေခတ္ႀကီးမွာေတာင္ ရွားနဲလ္ေရေမႊးကို လိႈင္ေအာင္ ဆြတ္တုန္းပဲ။ သူ႔လင္က ႏိုင္ငံျခား ခဏခဏ သြားရတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လင္က ျမနႏၵာကို အ႐ုပ္ကေလးလို ျပင္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ အလွထားတာပဲ။ ဘာမက္စရာတုန္း။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ မ်က္ႏွာထား တင္းမာကာ ရင္ပင္ ေကာ့လာေပ၏။ အိမ္မွာေတာ့ ကိုတင့္သာ အ႐ုပ္ျဖစ္ရမည္။ ကိုတင့္ကို ငါးက်ပ္တန္ကအစ သည္ကေပးမွ ကိုင္ရတာ။ ဘယ္ေပြႏိုင္မလဲ။ ယုယုခင္တို႔ကို ျမနႏၵာလို ထားလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ျမနႏၵာ ေယာက်ာ္းက နံပါတ္ ၂-၃-၄ အျပင္ မထင္မေပၚေတြက မနည္းဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက အဆိုေတာ္ ဟိုဟာမေတာင္ အိမ္ေပၚ ေျခာက္လေလာက္ ေခၚတင္ထားေသးဆိုပဲ။

          “ျမ လံုခ်ည္ေလးက လွလိုက္တာ” ဟု သူ ဆက္ေျပာလိုက္၏။ သူ႔၌ စိတ္ငယ္ျခင္း စိုးစဥ္းမရွိေတာ့ဘဲ ျမနႏၵာကို သနားျခင္းပင္ ျဖစ္ေပၚလာေလ၏။ ကေလး မေမြးေသာ မိမိဘဝကို သူ ေက်နပ္အားရစရာမရွိ တာလည္း ေမ့ေပ်ာက္သြားေလ၏။ ျမနႏၵကို လွပသည္လို႔ ေျပာရမွာလည္း သူ ဝန္မေလးသလို ရွိ၏။ ေစာေစာက နာမည္ေတာင္ မေခၚခ်င္ဘဲ ဖဲ တစ္အိမ္လိုလို႔သာ ေခၚလိုက္သည္ကို သူ႔ဘာသာ သတိရ၏။

          “လွတဲ့သူ ဝတ္လို႔ လွတာေပါ့ေလ၊ ျမ ဝတ္ရင္ ဘာမဆို လွရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား ရီ” ဟု ေဒါက္တာခင္ေအးရီဘက္သို႔ လွည့္ေျပာလိုက္ေသး၏။

          ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ သူေျပာသည္ကို ၾကားဟန္မရွိဘဲ ျမနႏၵာ လြင့္ပါးဝင္ေရာက္လာသည္ကို ေငးေမာလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလ၏။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုတင္ေမာင္က ပက္လက္လွန္ခ်ထားေသာ ဖဲခ်ပ္မ်ားေပၚ လက္ေထာက္ကာ စီးကရက္ကို အားရပါးရ ႐ိႈက္ရင္း မီးခိုးမ်ားၾကားမွ ျမနႏၵာကို တအံ့တဩ ၾကည့္သည္။ “လွရက္ပါေပ့ဗ်ာ” လို႔ သူ ဆိုခ်င္သလား။ သည့္အျပင္ တစ္ခုခု သူဆိုခ်င္ေသးသည္။ ဘာလဲ၊ သူ ဘာဆို ခ်င္ေသးသလဲ။ ျမနႏၵာဟာ ဆရာဝန္ႀကီးကေတာ္ မဒမ္ေဂ်ာ္ပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၁၆ ႏွစ္သား ေကာလိပ္ေရာက္စ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အရြယ္တင္ေသာ အေမပဲ။ သည့္ျပင္ ဘာဆိုစရာမ်ား က်န္ေသးသလဲ။ ကိုလွဦးကေတာ့ မိန္းမျမင္လွ်င္ တူႏႊဲ အိပ္ရာဝင္ခ်င္တတ္ေသာ သူ႔စိတ္ရွိျမဲအတိုင္း တပ္မက္ဟန္ႏွင့္သာ ၾကည့္တတ္သည္။ ျမနႏၵာမွာ ကိုလွဦးလိုလူမ်ိဳး တပ္မက္စရာ ဘာရွိသလဲ။ ဘာမွ မရွိလွပါဘူး ထင္သည္။ ျမနႏၵာ၏ ရင္သားမ်ားသည္ ယခု ေပါင္ ၁၇၀ ေက်ာ္လာေသာ ယုယုခင္၏ ႏို႔မတိုက္ဖူးေသာ ရင္သားမ်ားအရြယ္ တစ္ဝက္သာ ရွိမည္။ လင္းထင္ကေတာ့ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း ျမနႏၵာကို တစ္သက္လံုး စြဲလမ္းလာသူပီပီ ျမနႏၵာကိုျမင္လွ်င္ လြမ္းအိပ္မက္မက္သည္ေပါ့။ ၾကည့္ပါလား။ ေစာေစာက ပ်င္းရိပ်င္းတြဲဟန္သည္ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းပလွပသည္။ ျမနႏၵာကို သူ တကယ္ စြဲတုန္းပဲ။ ဟိုကလည္း စြဲစရာ လုပ္တတ္တုန္းပဲ။ ျပံဳးလဲ့လဲ့ကေလးနဲ႔ေပါ့။ ေအးတိ ေအးစက္နဲ႔ ခုထိ ကိုယ့္ကို တစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာေသးဘူး။ ကိုတင့္ေကာ... ကိုတင့္ေကာ၊ သူ႔ေယာက်ာ္းသည္ ကုလားထိုင္မွ တစ္ခ်က္ထကာ ျမနႏၵာကို ရႊန္းရႊန္းစားစား တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ရဲသည့္ပမာ မ်က္လႊာ ခ်ကာ ဖဲ ၁၃ ခ်ပ္ကို အသစ္ထပ္၍ စီျပန္ေလသည္။

          “ကဲ... ကိုတင့္ ရွင္ထေတာ့။ ျမနႏၵာ မေရာက္ေသးလို႔ သူ႔ တစ္အိမ္ဝင္ခိုင္းထားတာ၊ ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့ေလ။ လာ သည္နားလာ။ ကိုယ့္ မယားဖဲ ဂ်ိဳကာ ႏွစ္ေကာင္မွ ပါရဲ႕လားၾကည့္” ဟု ေဒၚယုယုခင္သည္ ရႊန္းျပက္ျပက္ကေလး ေျပာျပန္ေလ၏။

          သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ် ဖဲဝိုင္းကိစၥ ႐ုတ္တရက္ မလႈပ္ရွားၾကေသးဘဲ ရွိေလ၏။

          ေဒါက္တာခင္ေအးရီသာ ခဏေနမွ ေဒၚယုယုခင္ဘက္ လွည့္လာၿပီး “ဘာေဆးစားလို႔မ်ား သည္ေလာက္ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး ျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မအိုေတာ့ဘူးလား” ဟု မတိုးမက်ယ္ ေျပာေလ၏။

          “အျဖဴနဲ႔ ခ႐ုခြံ ပန္းေရာင္ႏုကေလး တြဲဝတ္ထားပံုကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ပုလဲ ဆြဲႀကိဳးကေလးနဲ႔ ဟပ္လို႔၊ ရီလည္း အဲဒီလို ဝတ္ၾကည့္ဦးမယ္။ ဘယ္လို ထြက္လာမလဲ မသိဘူး။ ဟား... ဟား... ဟား” ဟု ခပ္က်ယ္က်ယ္ ရယ္ေမာျပန္ေလ၏။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔ဖဲကို စားပြဲေပၚ ဖုတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္ေလ၏။

          “ကဲ... ျမနႏၵာ ဝင္လာတာနဲ႔ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ေမ့ကုန္ၾကၿပီ။ ဟို... ပန္းခ်ီဆရာကလည္း ဖဲတစ္ေထြလံုး ပက္လက္လွန္ၿပီး ခ်ထားေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ သည္ဝိုင္း ကစားလို႔ ရေတာ့မလဲ။ ေကာင္းတယ္ ကိုတင့္ ထြက္...ထြက္။ ႏွစ္အိမ္ကစားရတာ အားႀကီးနာတယ္။ ရွင္ သည္လာခဲ့။ ေဟာဟိုက ထိုင္ခံု သည္ဆြဲလာခဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို ေဘးတိုက္ၾကည့္ၿပီး ဗိုက္ေခါက္ထူသေလး၊ ေမးႏွစ္ထပ္ျပဴသေလးနဲ႔ မကဲ့ရဲ႕နဲ႔ဦးေနာ္” ဟု ေျပာၿပီး၊ “ကဲ... ကိုကိုငမ္းတို႔ရဲ႕ ျမနႏၵာကို ထိုင္ခြင့္ေပးၾကဦးမွေပါ့ရွင့္၊ ေဟာဒီ ေဒါက္တာကေရာ ကိုယ့္ေယာက်္ား ကိုယ္ႏိုင္ေအာင္ မထိန္းေတာ့ဘူးလား” ဟု က်ယ္က်ယ္ႀကီး ေျပာခ်လိုက္ေလ၏။

          ၾကည့္ေလ။ ဝုန္းခနဲ ငနဲသားေလးေယာက္ ထလိုက္ၾကတာ သခင္မ ဘုရင္မ ဝင္လာတာက်ေနတာပဲ။ ကိုယ့္လူေတာင္ ေရာေယာင္လို႔ ပါေသးတယ္။ ေယာက်ာ္းမ်ား အေပၚယံ တယ္မက္တာပဲ။ (ျမနႏၵာဟာ ငါ့လို ေယာက်ာ္းကို ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္း ခ်က္ေကြ်းမယ္ ထင္သလား။ သူ႔ ပန္းေရာင္လက္သည္းခြ်န္ကေလးေတြ အေရာင္မွိန္မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔။ ၿပီးေတာ့ သားကို ေကာလိပ္ေက်ာင္းမွာ ေဘာ္ဒါထား၊ သမီးငယ္ကေလး နာနီလက္ အပ္ၿပီး အပ်ိဳလုပ္ေနတာပဲ။ ကားတစ္စင္းနဲ႔ လည္ေနတာပဲ။ အပ်ိဳလုပ္ေနတဲ့ ယမင္း႐ုပ္ကေလးကို အဖိုးတန္ေနလိုက္ၾကတာ။ ပန္းခ်ီဆရာက ကုလားထိုင္ အတင္းထိုးေပးတယ္။ စာေရးဆရာက စီးကရက္ တည္တယ္။ ျမနႏၵာ စီးကရက္ကို မီးခိုးေထာင္းေထာင္းထပါေရာ။ ျမနႏၵာ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ေခၚရင္ အကုန္ထလိုက္မယ့္ လူခ်ည္းပဲေနာ္။ တစ္ခ်က္မွ ေနာက္လွည့္ၾကည့္မယ့္သူ မပါဘူး။ ငတင့္ေရာေပါ့။ သူက သာဆိုးေသး။ သည္မိန္းမ အုပ္ႏိုင္ခ်ဳပ္ႏိုင္လြန္းလို႔ မေတာ္လွန္ရဲလို႔ ေနရတာ။)

          ဒါေပမဲ့ အလွျပင္ၿပီး ကားတစ္စီးနဲ႔ လည္ေနတတ္တဲ့ ျမနႏၵာဟာ လွတာကလြဲလို႔ ဘာမ်ား အဖိုးတန္လြန္းလို႔ပါလိမ့္။ သူ႔ကို ပါတီတကာမွာ ျမင္ရပါရဲ႕။ သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ တစ္ကြဲတစ္ျပားစီပဲ။ လာတုန္း အတူလာၿပီး ျပန္ေတာ့မွ အတူျပန္ၾကတာပဲ။ ျမနႏၵာနားမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကလည္း အံုလို႔။ ဟိုတေလာက သူ႔ေမာင္ဝမ္းကြဲဆိုတဲ့ ရခိုင္အဂၤလိပ္ ကျပားေလးနဲ႔ တတြဲတြဲပဲ။ တို႔ေတာ့ ၾကည့္ရတာ မသကၤာလွဘူး။ ေကာင္ေလးကို ႏိုင္လိုက္တာဆိုတာလည္း ခိုင္းသည့္ကြ်န္ ထြန္သည့္ႏြားပဲ။ ခု သည္ေကာင္ေလး ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ။

          ေဒၚယုယုခင္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာ အိုစာဦးမွာ ေၾကာက္ျပန္သည္ႏွင့္ ထိုအေတြးမွ်င္ကို  မနည္း  ျဖတ္ရေလ၏။  သူ႔ေရွ႕မွာ  မိုးက်နတ္မယ္လို ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာေနေသာ ျမနႏၵာအား မႏွစ္လိုစိတ္ကိုေတာ့ ခ်ိဳးႏွိမ္လို႔မရ။ ေယာက်္ားေတြကိုလည္း စိတ္ဆိုးသည္ႏွင့္ ေဘးက လင္သည္ ဦးသန္းတင့္၏ ေက်ာကုန္းကို အုန္းခနဲ ထုကာ “ကဲ... အားလံုး အသင့္ျဖစ္ၾကပါၿပီလားရွင္။ ကြ်န္မတို႔ ဖဲဝိုင္း စဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေလာက္ပါၿပီေနာ္” ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။

          တဟားဟား ရယ္တတ္ေသာ၊ ဘယ္လို မိန္းမစားမွန္းလည္း မသိေသာ၊ သားဖြားေဆး႐ံုမွာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး လင္သည္ စာေရးဆရာကို လႊတ္ထားတတ္ေသာ၊ ျမနႏၵာကို စြဲလမ္းစိတ္ မေျပသူကို ယူေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီက မိမိကို လွည့္ၾကည့္ကာ ပခံုးကို အသာကိုင္ၿပီး “သူ႔ကုသိုလ္နဲ႔သူ ျဖစ္တာပဲ ယုရယ္” ဟု ေျပာကာ တဟားဟား ရယ္လိုက္ျပန္ရာ၊ ေဒၚယုယုခင္ပင္ တဟင္းဟင္းႏွင့္ အတင္းဖ်င္းညႇစ္လို႔ ရယ္ရေခ်ေသးသည္။

XXX

          ျမနႏၵာသည္ တကယ္ ကုသိုလ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလးပါပဲဟု ေဒါက္တာခင္ေအးရီ  ေတြးမိေလ၏။  မိန္းမဟူသည္  ေခ်ာေမာလွပမွ သို႔မဟုတ္ ပညာဉာဏ္ ႀကီးမားမွ သို႔မဟုတ္ ဖြဲမွ်သာတည္း။ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာရလွ်င္ ျမနႏၵာသည္ မိန္းမလွျဖစ္၍၊ မိမိ ေဒါက္တာခင္ေအးရီက မိန္းမပညာရွိျဖစ္ကာ၊ ယုယုခင္သည္ ဖြဲမွ်သည္တည္း။ ေဒါက္တာခင္ေအးရီ သည္ ထိုစိတ္ကူးကို ျပက္လံုးေကာင္းလို ေအာက္ေမ့ကာ တဟားဟား ရယ္မိျပန္သည္။ ဘာကိုမဆို သူ ရယ္စရာရွာ၍ ျမင္တတ္သည္မွာလည္း ကုသိုလ္တစ္မ်ိဳးပင္။

          ( ျမနႏၵာကို မႏွစ္လိုစရာ သူ႔၌မရွိ။ ျမနႏၵာ၏အလွသည္ ရွားပါး၍ အျပစ္ရွာရ မလြယ္ေသာ ျပည့္စံုက်နျခင္း ရွိေလသည္။ ၾကည္ႏူးေစေသာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစေသာ၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေသာ အလွပင္။ ျမနႏၵာ၏ အတြင္းသ႑ာန္ တစ္ခုခုကလည္း ႐ုပ္ရည္အလွေနာက္၌ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခိုေအာင္းကာ စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းေစသည္။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းသည္ ဝမ္းနည္းျခင္းလား။ တရားရွိျခင္းလား၊ ျဖဴးေျဖာင့္ျခင္းလား၊ တစ္ခုခုပဲ။ ခင္ေအးရီ မသိ။ သိႏိုင္ေအာင္ ခင္မင္ရင္းႏွီး ေပါင္းသင္းခြင့္ မရခဲ့။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ အေရျပား တစ္ေထာက္သာ လွေသာ အလွမွ် မဟုတ္ဘဲ အသက္အရြယ္ရလာေလေလ ရင့္က်က္ၿပီး က်က္သေရ ရွိေလေလ။ အေရာင္အဝါ ေတာက္ပေလေလ ျဖစ္တာ အမွန္ပင္။ ျမနႏၵာသည္ ဆံပင္မ်ား ေဖြးေဖြးျဖဴေတာင္ တစ္မ်ိဳးေတာ့ လွေနဦးမည္ ထင္သည္။ ခုလည္း အသက္ေလးဆယ္ ျပည့္လုျပည့္ခင္ ရွိမည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ရသူအား အသက္အရြယ္ကို သတိမရေစေသာ ဂ႐ု မထားေစေသာ အဆင္းႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ )

          ကုသိုလ္ေကာင္းသည္လို႔ ဆိုခ်င္တာ တစ္ခုကလည္း ျမနႏၵာသည္ မ်ိဳးႏွင့္႐ိုးႏွင့္ ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝလွျခင္းပင္။ ပိုက္ဆံ၏ ဖန္တီးခ်က္ျဖင့္ ဘီေအ ေအာင္ခဲ့သူ။ အဂၤလန္၊ အေမရိကန္၊ ဥေရာပႏွင့္ ဂ်ပန္ကို လွည့္လည္ခဲ့သူ။ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ သံုးဘာသာကို ကြ်မ္းက်င္သူ။ ညစာစားပြဲမ်ားကို အထက္တန္းက်က် တည္ခင္းတတ္သူ ျမနႏၵာ ျဖစ္ရျပန္၏။ သူ႔ ေယာက်ာ္း ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ျခင္းကလည္း ျမနႏၵာ၏ သရဖူမွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေသာ နီလာေက်ာက္မ်က္ ျဖစ္ပါေပသည္။ ျမနႏၵာကို ဘဝက အခြင့္ေကာင္း မ်ားစြာေပးလိုက္သည္။

          သို႔ေပမဲ့ ခင္ေအးရီသည္ မႏွစ္လိုမျဖစ္။ ျမနႏၵာႏွင့္ ေနရာခ်င္း လဲလိုစိတ္ မရွိ။ ခင္ေအးရီသည္လည္း အားထားစရာ ပညာပါရမီ ပါခဲ့သည္။ ၂၃ ႏွစ္မွာ ဘယ္သူ ဆရာဝန္ ေအာင္ခဲ့ပါသလဲ။ ၂၇ ႏွစ္မွာ သားဖြားမီးယပ္သမားေတာ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။ ေဆး႐ံုအလုပ္တစ္ဖက္ျဖင့္ပင္ ဂ်ာမနီ၊ ျပင္သစ္စာကို သင္ျဖစ္ကာ ျမနႏၵာလိုပင္ ကြ်မ္းက်င္႐ံုမက ေဆးက်မ္းစာမ်ားပင္ ဖတ္လ်က္ရွိေသး၏။ ျမနႏၵာက ေသးသြယ္ရွည္လ်ား၍ ခြ်န္ထက္ေသာ လက္သည္း ပန္းေရာင္ကေလးမ်ားက တေျပာင္ေျပာင္ တလက္လက္ႏွင့္ ပီယာႏိုတီးေသာအခါ ေဒါက္တာခင္ေအးရီသည္ လက္သည္း ငံုးတိတိ။ လက္စြပ္ပင္၊ နာရီပင္ မရွိ။ ဝက္မွင္ဘီးႏွင့္ ဆပ္ျပာႏွင့္ ေရေႏြး ႏွင့္ အထပ္ထပ္ ငါးမိနစ္တိတိ တိုက္ေဆးသျဖင့္ နီရဲေနေသာ လက္မ်ား၊ လက္အိတ္စြပ္ထားေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ေဆး႐ံုမွာ ေပါင္းျပဳတ္ထားသျဖင့္ ပိုးမႊားကင္းေသာ ကိရိယာမ်ားကို ကိုင္ကာ မေမြးႏိုင္ေသာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ဗိုက္ကိုခြဲ၍ ကေလးအရွင္ကို ထုတ္ခဲ့သည္။ ကင္ဆာျဖစ္စ သားအိမ္ကို ထုတ္ခဲ့သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ဖံုးအုပ္ထားသျဖင့္ မ်က္လံုးႏွစ္စံုသာ ေပၚေသာ္လည္း ထိုမ်က္လံုးတို႔သည္ စိတ္အားထက္သန္ျခင္းျဖင့္ ဝင္းဝင္း ေတာက္လ်က္ရွိသည္။ ခင္ေအးရီသည္ ပီယာႏို မတီးခ်င္လို႔ မတီးျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ သူ႔လက္မ်ားသည္ ပၪၥလက္တန္ခိုး ရွိသလို အမ်ိဳးမ်ိဳး တတ္ႏိုင္တာ အမွန္ပင္။

          ျမနႏၵာကို မႏွစ္လိုစရာ မရွိ။

          တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာကို တကယ္ပင္ ႏွစ္လိုမိေသးသည္။ ျမနႏၵာ မိန္းမလွ၏ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာ၊ မိန္းမ “ဖြဲ”တို႔ မနာလိုျခင္း ႐ိုက္ခတ္လို႔ မရေသာ အထက္တန္းက်ဟန္ကို ခင္ေအးရီ သေဘာက်ေလသည္။ ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္းပင္ ျမနႏၵာ၏ ျပင္ပ႐ုပ္ ေခ်ာေမာလွပျခင္းကို ခင္ေအးရီ စူးစမ္းလို႔ မရေသးေသာ (အားလပ္သည့္ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ရေအာင္ စူးစမ္းဦးမည္။) ထူးျခားေသာ အတြင္းသ႑ာန္က ထည္ဝါေစသည္။ မာနႀကီးတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုလိုက္ပါႏွင့္။ ခင္ေအးရီသည္ ခင္ေအးရီသာ မျဖစ္လွ်င္ ျမနႏၵာသာ ျဖစ္ခ်င္ပါသည္။

          တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ခင္ေအးရီသည္ အနည္းငယ္ တုတ္ခိုင္လြန္းသည္။ ေဆး႐ံု၌ ပင္ပန္းအိပ္ပ်က္လွသျဖင့္ အစားျပန္အိပ္ျခင္း၊ ပို၍ စားေသာက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ပဲလား။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရကူး လမ္းေလွ်ာက္ မွန္ခဲ့လို႔လား မသိ။ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ ဘိုးေအႏွင့္ပင္ တူေလသလားမသိ။ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ေမာလြယ္ေသာ ေဒါက္တာ ခင္ေအးရီသည္ အင္မတန္မွ က်စ္လ်စ္ေတာင့္တင္းလွသည္။ ခုမနက္တိုင္း အင္းလ်ားတစ္ပတ္ ပတ္ဆဲပင္။ သူ႔ေယာက်ာ္း လင္းထင္ႏွင့္ တြဲသြားလွ်င္ သူက အစ္မႀကီးႏွင့္ တူေနတတ္သည္။ မၾကာခဏလည္း အေမးခံရသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားက ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္။ သူသည္ လင္းထက္ထက္လည္း ငါးလခန္႔ အသက္ႀကီးတာ အမွန္ပင္။

          လင္းထင္ႏွင့္ ဘယ္သူမွ သေဘာမတူဘဲ ဇြတ္အဓမၼ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ လင္းက ဘီေအသာ ေအာင္ေသာ စာေရးဆရာ။ မိဘအေမြကို ရသျဖင့္ ေအးေအးထိုင္စားေနေသာ အလုပ္မရွိ။ ဒါထက္ အလုပ္မလုပ္ေသာ ေယာက်္ား။

          လင္းနဲ႔ လက္ထပ္ၾကတဲ့ေန႔ကမ်ား သိပ္ရယ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ ဟား... ဟား။ ကိုယ္က ေဆး႐ံုက ညတာဝန္ကအျပန္ အိပ္ပ်က္ေနသျဖင့္ မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ႏွင့္ ေရ ကမန္းကတန္းခ်ိဳး၊ အဝတ္အစား ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ လက္လက္ဝတ္ၿပီး ကိုယ့္ေအာ္စတင္ကေလး ေမာင္းၿပီး လင္းကို ရွာရတယ္။ လင္းက သူ ငွားေနျမဲ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ စီးကရက္ျပာေတြ ပြလို႔။ လင္းကို ေရခ်ိဳးခိုင္းတာ မခ်ိဳးဘူး။ အက်ႌလဲခိုင္းေတာ့လည္း ေပကပ္ကပ္။ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ေကာက္ဝတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ႐ံုးကိုေျပးၾကတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုတင္ေမာင္ၾကည္ရယ္၊ ကိုၫြန္႔ေရႊရယ္က ႐ံုးမွာ ေစာင့္ၾကလို႔။ ကိုယ့္အေပါင္းအသင္း ေဒါက္တာ မ်ိဳးခင္ရယ္။ ေဒါက္တာ ၾကည္ႏြဲ႔ဦးရယ္ကလည္း ႐ံုးမွာေစာင့္ၾကလို႔။ ကိုယ္က နည္းနည္း ရွက္လို႔ အသက္ ငါးလေလွ်ာ့ေျပာလိုက္မွ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ထဲမွာ လင္းနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီည လင္းရဲ႕ စားပြဲကို ကိုယ္ရွင္းေတာ့ ”ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာ” ဆိုၿပီး သူ ကဗ်ာေတြ စပ္ထားတာ အမယ္ေလး တစ္ထပ္ႀကီးပဲ။ ပထမေတာ့ (ရွက္ပါရဲ႕) မနာလိုမခံခ်ိနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြက်။ သူ႔ကို ထုႏွက္ၿပီး ကဗ်ာေတြ ဆုတ္ပစ္တာေပါ့။ အထပ္လိုက္ႀကီး ဆြဲဆုတ္ေတာ့ မစုတ္ဘူး ဆရာေရ။ ဒါနဲ႔ စာလံုးေလးတစ္လံုး လွတာေတြ႔လို႔ ေကာက္ဖတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြ။ ႏွေျမာစရာႀကီးဆိုၿပီး ကိုကပဲ သိမ္းရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ ရယ္ခ်င္ၿပီး ၾကံဳဖူးရဲ႕လားကြယ္တို႔ဆိုၿပီး တဟားဟား ရယ္ရတာပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။

          ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ၾကည္ႏြဲ႔ဦးႏွင့္ ကိုမ်ိဳးခင္တို႔ စထရင္းမွာ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လက္ထပ္ၾကေလသည္။

          အဲဒီမွာမွ ျမနႏၵာကို ပထမဆံုး ျမင္ဖူးသည္။

          ျမနႏၵာ နာမည္ႀကီးလွေပမယ့္ ခင္ေအးရီသည္ ေကာလိပ္၌ ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားတာေတြကို ဂ႐ုမစိုက္သျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္ႏိႈက္က ေရႊတံဆိပ္ဆုရၿပီး ပညာဘက္မွာ ေက်ာ္ၾကားသလို စာမျပတ္ က်က္မွတ္ရသည္မို႔ တစ္ေၾကာင္း၊ သူလို စာသာက်က္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသူႏွင့္ ျမနႏၵာတို႔ မင္းမူစိုးမိုးေသာ ပါတီပြဲသဘင္မ်ား မအပ္စပ္သည္က တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ျမနႏၵာကို ေက်ာင္းမွာ မျမင္ဖူးခဲ့ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ယူနီဗာစီတီမွာ ၂ ႏွစ္သာ ေနရၿပီး လမ္းေတာ္ ေဆးေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းခဲ့ကာ ဂ်ဴဗလီေဟာနားက ဆင္ပဆင္ဟိုတယ္မွာ ေနလာရသည္သာ။ ျမနႏၵာကို မေတြ႔ႏိုင္ ျပန္ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ျမနႏၵာက ေန႔ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။

          ၾကည္ႏြဲ႔ဦးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို မီေအာင္ ေဆး႐ံုမွ ေျပးရျပန္ေတာ့ ခင္ေအးရီ လက္မ်ားသည္ သားဖြားေဆး႐ံုနံ႔ ေတာ္ေတာ္နံေနေသးသည္။ စင္ေအာင္ မေဆးခဲ့ရ။ ေမ့ၿပီး ေရေမႊး မဆြတ္ခဲ့မိျပန္သျဖင့္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က မမေခ်ာတို႔ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ၾကတာ မွတ္မိေသးသည္။

          (ယခုလည္း အိမ္သို႔ ျပန္လာလွ်င္ သားအငယ္ဆံုးကေလးသည္ “ေမေမ့အနံ႔ ရတယ္ေဟ့၊ ေမေမ ျပန္လာၿပီ မဟုတ္လား” ဟု ေအာ္ကာ ေမေမ ေဖေဖ အခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္လာျမဲပင္။ သားငယ္ကေလးသည္ အင္မတန္ ႏွာေခါင္းပါးသည္။ စံပယ္ပန္းကို ႀကိဳက္တတ္သည္။ သူ႔အေဖလို ကဗ်ာဆရာျဖစ္မည္ ထင္သည္။ သီခ်င္း ႀကိဳက္လိုက္တာလည္း သူမတူ။ စကားမေျပာတတ္ခင္က သီခ်င္းသြားကို ေမေမ ထည့္၍ အစအဆံုး မွန္ေအာင္ ဆိုေလသည္။)

          ၾကည္ႏြဲ႔ဦးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို ျမနႏၵာသည္ ယခု ဖဲဝိုင္းသို႔ လာသလိုပင္ အျဖဴႏွင့္ ခ႐ုခြံပန္းႏုေရာင္ကေလးဝတ္ကာ ပုလဲႏွင့္ေငြ တြဲဝတ္လာသည္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက ထဘီအျဖဴခ်ိတ္ဆိုတာ မဂၤလာသတိုးသမီးေတာင္ ဝတ္ရမွန္း မသိေသးတဲ့ ေခတ္ေပါ့။ ျမနႏၵာက ပိုးေပ်ာ့အျဖဴမွာ ေငြပြင့္မ်ားျခယ္သည့္ ထဘီႏွင့္ လဲ့လဲ့ေလးသာ အေရာင္တင္သည္။ ပန္းႏု အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္ ပဝါမျခံဳေပ။ သူ႔အမူအယာအတိုင္း ေလမွာ လြင့္ပါး ေႂကြေလ်ာလာသည့္ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္ကေလးလို ဝင္လာလိုက္တာ လူတကာ ေငးလို႔ေနရသည္။ အဲသည္တုန္းက သူ႔ေယာက်ာ္း ဆရာ ပါမလာေခ်။

          ဆရာလား၊ ဆရာကေတာ့ အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း သည္ေလာက္ အဖိုးတန္အလွကေလးကို ရေအာင္ယူ၊ ဧည့္ခန္းမွာ ထားၿပီး ခပ္ထထ ေက်ာင္းသူကေလးေတြ၊ နာ့စ္မေလးေတြ ကားေပၚတင္ကာ တစီစီ ေနျမဲ။

          ေက်ာင္းတုန္းက ဆရာ့ဝါသနာကို ေၾကာက္၍ ဆရာ့ စာသင္ခ်ိန္မွာ ခင္ေအးရီတို႔တေတြ ေတာ္ေတာ္ သတိႏွင့္ေနခဲ့ၾကသည္ကို သတိရျပန္၏။

          သည္တစ္ခ်က္ႏွင့္ပင္ ျမနႏၵာကို သူမ ႏွစ္လိုဖြယ္လံုးလံုး မရွိလို႔ ဆိုႏိုင္ျပန္ပါသည္။ (ေလာက၌ ဘယ္လိုပင္ ဘာမဆို ျပည့္စံုသည္ျဖစ္ေစ လင္၏အခ်စ္ကို မခံရေသာ မိန္းမကို ဘယ္သူ မနာလို ရွိႏိုင္မည္လဲ။)

          လင္းက ျမနႏၵာကို ခုထိ ေမာင့္ႏွမ ျမနႏၵာလို႔ လြမ္းခ်င္လည္း လြမ္းပါေစေပါ့။ ကဗ်ာဉာဏ္ ဝင္ခ်င္လို႔သာပါပဲ။ လင္းက တစ္ခါ တစ္ခါ ကေလးလိုပဲ ေယာက်ာ္းမ်ားစြာဟာ ကေလးဆိုးႀကီးေတြနဲ႔ တူတာ အမွန္ပဲ။ ေဆး႐ံုမွာ ၾကည့္ပါလား။ သတၱိခ်င္းယွဥ္ရင္ မိန္းမေတြကို တစ္ဝက္ မမီဘူး။ ေဆးထိုးတာကေလးေလာက္ေတာင္ အပ္နဲ႔မရြယ္ခင္က ေယာက်္ားေတြ နာၾက၊ ေအာ္ၾက။ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ လုပ္တုန္းက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္မ်ား အေၾကာက္လြန္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနလို႔ ထံုေဆးေပး ၿပီးမွ ခြဲမျဖစ္လို႔ ေမ့ေဆးေပးၿပီးမွ လိပ္ေခါင္းခြဲရတာ ၾကံဳဖူးေသးတယ္။ မိန္းမထဲမွာ တစ္ခါမွ် မျဖစ္ဖူးဘူး။ လင္ယူဝံ့တာ၊ ကေလးေတြ ေမြးဝံ့တာ နည္းနည္းသတိၱမွ မဟုတ္တာ။

          လင္းက ျမနႏၵာကို တကယ္ ခ်စ္ဖူးရင္လည္း ခ်စ္ဖူးမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေဝးက ေငးေမွ်ာ္ခ်စ္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းႏိုင္မွာလဲ။ ဟုတ္ပါတယ္။ သူတို႔ သိကြ်မ္းၾကဖူးေသးတယ္တဲ့။ မမျမနႏၵာရဲ႕ ေမာင္ေလး လင္းထင္ေပါ့။ သူ႔ထက္ ေလးႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္တဲ့။ အိုင္ေအ ေအာက္တန္း ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးကို ခိုင္းလို႔ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းေပါ့။ လင္းက ေျပာတယ္။ တစ္ခါတိတိပဲ ဘိုင္စကုပ္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ၾကည့္ဖူးပါတယ္တဲ့။ ဒါလည္း အမွတ္မထင္ ေျပာမိတဲ့ ျမနႏၵာရဲ႕စကားကို သူက အတင္းကတိတည္ခိုင္းလို႔ ၾကည့္ၾကရတာေလ။ ၿပီးေတာ့ လင္း အိုင္ေအ အထက္တန္းလည္း တက္ေတာ့ ႀကီးပြားသြားလိုက္တာ ျမနႏၵာ လည္း လင္ယူပါေလေရာ။ ဟား... ဟား။

          အခ်စ္ဆိုတာ လင္မယားမွာသာ ရွိတာပါ။

          မေန႔ကပဲ တစ္အိမ္လံုး အင္းလ်ား ေရကူးသြားၾကတယ္။ ကေလး ငါးေယာက္ကို ကားနဲ႔အျပည့္ တင္လို႔ေပါ့။ သူတို႔အားလံုး ေရွ႕ကသြားၾကေတာ့ ကေလးတို႔အေဖ လင္းနဲ႔ ကေလးတေတြကို ေနာက္ကေန ၾကည့္ရင္း လင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့လက္က မလြတ္ႏိုင္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ေနာက္က ျဖည္းျဖည္းလိုက္လာတယ္။ သူတို႔နဲ႔ အေတာ္ေဝးေဝးမွာက်န္ခဲ့ေတာ့ ငယ္ငယ္ကလို လြတ္လပ္တဲ့စိတ္ ျပန္ေပၚလာတယ္။ လင္နဲ႔သားနဲ႔ ဘဝက အလွမ္းကြာသြားျပန္သလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္ခ်င္းပဲ ေမြးဖြားလာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အျမဲ လံုးဝ အျမဲတမ္းေနာ္။ အျမဲတမ္း ေမ့ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူရြယ္ ႏွစ္ေယာက္က တူ႐ူက ေလွ်ာက္လာျပန္တယ္။ တစ္ေယာက္က တယ္ ေတာင့္ပါလားလို႔ ေျပာသြားတယ္။ တစ္ေယာက္က ဆိုဖီယာလိုရင္ႀကီးလိုပဲတဲ့ေလ။ ငယ္ငယ္ကလိုသာဆိုရင္ေတာ့ ဟားပစ္လိုက္မွာပဲ။ ခုေတာင္ လင္း မႀကိဳက္မွာစိုးလို႔ ဟားလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သားအငယ္ဆံုးေလးက ျပန္လွည့္လာၿပီး လမ္းတစ္ဝက္က ေစာင့္တယ္။ လင္းကလည္း လွည့္ၾကည့္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနျပန္ၿပီ။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာေျပာလဲ သိလား။

          “ရီ႕ သားကေလ သူ႔အေမကို သိပ္ႏွေျမာတာ” တဲ့။

          “ဘာျဖစ္လို႔”

          “ခုန ေကာင္းေလးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႔ေတာ့၊ အေဖ ဟိုမွ ေမေမ တစ္ေယာက္တည္းတဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ဘာျဖစ္လဲကြလို႔ ေျပာေတာ့၊ အို... ေရထဲ ျမႇံဳးေထာင္ထားေတာ့ သြားၾကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ရီ႕ဆီကို ျပန္ေျပး လာတာ”

          “လင္းကေတာ့ မႏွေျမာဘူးေပါ့ေလ”

          “ေပါတာမ”လို႔ ဆိုၿပီး သြားေပမယ့္ လင္းဟာ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရကူးအဝတ္ ဝတ္ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။ ငယ္ငယ္က ေရကူးရင္ အျမဲ ဆြင္းမင္းစုနဲ႔ ကူးတာ။ ခု ထဘီရင္လ်ားႀကီး တျပဳတ္ျပဳတ္နဲ႔ မကူးခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အပိုင္း ၂ ဆက္ရန္

{ Kyiaye Literature ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }