“နာမည္တစ္လံုးႏွင့္လူ”
📓📓📓📓📓📓
မင္းလူ
လူတို႔သည္ ကိုယ့္႐ုပ္ခႏၶာကို ကိုယ္မပိုင္ေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ရိပ္မိၾကဟန္ တူသည္။ မနာေအာင္ ႀကိဳးစား႐ံု၊ အိုမင္းျခင္းကို တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ သက္တမ္းကို အနည္းငယ္ ဆြဲဆန္႔႐ံုမွ်သာ ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ မေသေအာင္ လုပ္လို႔ မရႏိုင္။
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လူကို မေသေအာင္ လုပ္လို႔ မရႏိုင္သည့္တိုင္ နာမည္ကို မေသေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖဖို႔ ႀကံၾက၏။ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ေလးစားတတ္သူတိုင္း ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ နာမည္ပ်က္မရွိေအာင္ ေနထိုင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ လူမ်ားကေတာ့ နည္းနည္းပို၍ ေလာဘႀကီးသည္ဟု ဆိုရမလား၊ အေျမာ္အျမင္ႀကီးသည္ဟု ဆိုရမလား မသိ။ လူေသသြားသည့္တိုင္ မိမိ၏ နာမည္ကို ဆက္လက္ ရွင္သန္ေစခ်င္သည္။ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အႏုပညာသမားေတြလည္း ပါသည္။ ကိုယ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ကိုယ့္နာမည္ေကာင္းေလးတစ္ခု တင္က်န္ရစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္၏ ႐ုပ္ခႏၶာထက္စာလွ်င္ သူ၏ နာမည္က ပို၍ သက္တမ္းၾကာရွည္ တည္တံ့ႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။ လူသာမန္ တစ္ေယာက္ပင္လွ်င္ ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ္လည္း သတင္းစာထဲက နာေရးေၾကာ္ျငာမွာ သူ႕နာမည္ ပါလာႏိုင္ေသးသည္။ အသုဘ႐ႈလာသူမ်ားကို ကမ္းေသာ ယပ္ေတာင္ေပၚမွ နာမည္မွာ ရက္အတန္ၾကာ တည္ရွိႏိုင္ေသးသည္။ ေျမျမႇဳပ္သၿဂႌဳဟ္လွ်င္ မွတ္တိုင္ေပၚမွ နာမည္သည္ လေပါင္း အေတာ္အသင့္ ခံႏိုင္သည္။ ဂူသြင္းလွ်င္ကား မပ်က္စီးမခ်င္း ရွိေနႏိုင္သည္။
အကယ္၍ ေသဆံုးသူ၏ မိသားစုမ်ားက တတ္ႏိုင္သူမ်ားျဖစ္လွ်င္ တစ္လျပည့္၊ ေျခာက္လျပည့္၊ တစ္ႏွစ္ျပည့္၊ ဆယ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္…. စသည္ျဖင့္ သတင္းစာထဲမွာ လြမ္းဆြတ္သတိရေၾကာင္း ထည့္ေပးလိမ့္မည္။ ကိုယ္က ေက်ာင္းတို႔၊ ဇရပ္တို႔ လွဴဒါန္းခဲ့သူဆိုလွ်င္ ေရးထိုးထားေသာ ကမၺည္းစာတန္းက ေကာင္းမႈပစၥည္း၏ သက္တမ္းႏွင့္အမွ် ရွိေနႏိုင္သည္။
စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ အႏုပညာနယ္ပယ္တို႔မွာ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားသူမ်ားအဖို႔ ကာလၾကာျမင့္စြာ နာမည္တိမ္ေကာစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ သက္ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သည့္အခါတိုင္း ေႏွာင္းလူတို႔က သူ႕နာမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆို ေရးသားၾကလိမ့္မည္။
ကိုယ့္နာမည္ တြင္ရစ္ေစေတာ့ဟု မရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း အမ်ားေကာင္းက်ိဳးကို စြန္႔စားေဆာင္႐ြက္ခဲ့သျဖင့္ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ နာမည္မေသေသးဘဲ တည္တံ့ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားကား သူရဲေကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္၏။
* * * * *
မိမိ ကိုယ္ခႏၶာကို မပိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ့္နာမည္ကိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္သည္ဟု ယူဆေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးေၾကာင္း ေတြ႕ရျပန္၏။ အေၾကာင္းမွာ လူတစ္ေယာက္၏ နာမည္သည္ သူ႕ဘာသာ မွည့္ေခၚထားျခင္း မဟုတ္ဘဲ မိဘမ်ားက ေပးထားေသာေၾကာင့္သာ တြင္ေနရျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ လူတစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ေလာက္သာ မိဘေပးထားေသာ နာမည္ကို မႀကိဳက္၍ ေျပာင္းသူရွိသည္။ က်န္လူမ်ားမွာ ေမြးစာရင္းထဲက နာမည္အတိုင္း သက္ဆံုးတိုင္ ေနသြားၾကသည္သာ ျဖစ္၏။
အႏုပညာသမားမ်ား (ဥပမာ-စာေရးဆရာမ်ား) ကိုယ့္ကေလာင္နာမည္ကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေ႐ြးၾကတာမ်ိဳး ရွိသည္။ ဒါေတာင္မွ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာ မေ႐ြးဘဲ ေဗဒင္ဆရာတို႔၊ မိမိကိုးကြယ္သည့္ ဘုန္းႀကီးတို႔ကို ေ႐ြးခိုင္းတတ္ၾကေသးသည္။ ဒါ့အျပင္ ရင္းႏွီးသူေတြက နာမည္ရင္းကိုသာ ေခၚတတ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ထဲမွာလည္း မိဘေပးေသာ နာမည္ရင္းသာ တရားဝင္ ရွိေနရသည္။
ဒီေနရာမွာ အေနာက္ႏိုင္ငံက လူမ်ားသည္ နာမည္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကိုယ္ပိုင္ အခြင့္အေရးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ေတာင္ ပို၍ ဆံုး႐ံႈးရေသးသည္။ သူတို႔အေနႏွင့္ မိမိနာမည္၏ ေနာက္ဆံုးမွာ ဖခင္၏ မ်ိဳး႐ိုးအမည္ကို မထည့္မေနရ ထည့္ရသည္။ မိန္းမမ်ားဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ မ်ိဳး႐ိုးအမည္ကို ေျပာင္းလဲခံယူရသည္။
လူတစ္ေယာက္သည္ အသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ျပည့္ေသာအခါ မိဘက ေပးထားသည့္ နာမည္ကို မႀကိဳက္လွ်င္ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ ေျပာင္းလဲခြင့္ ရွိသင့္သည္ဟု ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ဒါကလည္း စိတ္ကူးအျဖစ္သာ ရွိသည္။ တစ္ကမာၻလံုးမွာ က်င့္သံုးေနသည့္ ဓေလ့ထံုးစံတစ္ခုကို ပယ္ဖ်က္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေသးေခ်။
အထက္ပါ အခ်က္မ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ လူတို႔အေနျဖင့္ ကိုယ့္နာမည္ကို ကိုယ္ပိုင္သည္ဟု အထင္ေရာက္ေနၾကျခင္းမွာ သိပ္သဘာဝမက်လွေၾကာင္း သိသာႏိုင္၏။
* * * * *
ကမာၻေပၚတြင္ နာမည္ကို အတိုဆံုး အရွင္းဆံုး မွည့္ေခၚတတ္ၾကသူမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္၏။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ပထမနာမည္၊ ခရစ္ယာန္နာမည္၊ မ်ိဳး႐ိုးနာမည္ ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးေလာက္ေပါင္းမွ နာမည္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အာရွႏိုင္ငံေတြမွာလည္း နာမည္တစ္ခုမွာ စကားလံုး ေလးငါးလံုးေတာ့ ပါၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြမွာပင္ နာမည္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ ရွည္လ်ားၾကေသးသည္။ နာရာဆင္ဟာေရာင္း၊ ခ်ာဗလစ္ေလာင္ခ်ိဳင္ယု၊ မဟာသီယာ မိုဟာမက္ စသည္ျဖင့္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လို နာမည္တိုရွင္းတာဆိုလို႔ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံေလာက္သာ သတိျပဳမိသည္။ ဒါေတာင္ တ႐ုတ္ေတြက နာမည္သံုးလံုးမွည့္တာ မ်ားေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူမ်ိဳးလို ေမာင္ဘ၊ ေမာင္စိန္ စသည္ျဖင့္ နာမည္တစ္လံုးတည္း မွည့္တာမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးမွာမွ ရွိလိမ့္မည္ မထင္။
ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳး၏ စ႐ိုက္သဘာဝႏွင့္ ဆိုင္ေပလိမ့္မည္။ ျမန္မာေလာက္ အလြယ္ႀကိဳက္တာ ျမန္မာပဲ ရွိသည္။ ကေလးကို နာမည္ေပးရာမွာလည္း လြယ္လြယ္ပဲ ေပးတတ္ၾကသည္။ မိုးေတြ႐ြာေနတုန္း ေမြးသည့္ ကေလးကို ေမာင္မိုး၊ ေမြးေမြးခ်င္း နီတာရဲေလးမို႔ နီတြတ္ စသည္ျဖင့္ ႀကံဳသလို မွည့္တတ္သည္။ ေနာက္မွ ႐ြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးက ေဗဒင္ကိန္းခန္းႏွင့္ တြက္ၿပီး မွည့္ေပးေသာနာမည္ႏွင့္ ဇာတာဖြဲ႕ၾကသည္။ ထိုနာမည္မွာလည္း ဇာတာထဲမွာသာရွိ၍ ေမြးေမြးခ်င္းမွည့္ေသာ ေမာင္ေခြး၊ ဘုတ္ဆံု ဆိုေသာ နာမည္မ်ိဳးကသာ တြင္သြားေလ့ရွိ၏။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာေတြမွာ နာမည္မွည့္ပံုစနစ္ အခိုင္အမာ ရွိ၏။ ေန႔သင့္နံသင့္လည္း ျဖစ္ရမည္။ အတြဲအစပ္ ျပဳရမည့္ ေန႔နံလည္း ပါရမည္။ အၫြန္႔တင္တာတို႔၊ မဟာဘုတ္တိုင္ႏွင့္ ၫွိတာတို႔လည္း လုပ္ရေသးသည္။ ၿပီးလွ်င္ နာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္ မဂၤလာလုပ္ၿပီး အတည္ျပဳရသည္။
ထို႔အျပင္ နာမည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အယူသည္းတတ္တာလည္း ရွိသည္။ နာမည္က စီးလို႔ ဒုကၡေရာက္ရတာ၊ ဇာတာခြင္ထဲက အညံ့ပိုင္း ေန႔နံကို ထည့္မွည့္မိလို႔ မတိုးတက္ မႀကီးပြားတာ စသည္ျဖင့္ အယူအဆ ရွိၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕လူေတြက သားသမီး နာမည္ေပးတာကို ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ၾကသည္။ တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူေတြႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး ေ႐ြးၾကသည္။
နာမည္ေပးပံုေတြကလည္း ေခတ္ကိုလိုက္၍ ေျပာင္းလဲလာသည္။ ၿမိဳ႕ေန လူတန္းစားမ်ားသည္ နာမည္ ႏွစ္လံုးသံုးလံုးေလာက္ မွည့္ရာမွ ေလးငါးလံုး တြဲစပ္သည့္ နာမည္မ်ိဳး၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း နာမည္မ်ိဳးေတြ မွည့္ေခၚလာၾကသည္။ ေက်းလက္ေတာ႐ြာမွ လူမ်ားႏွင့္ လက္လုပ္လက္စား လူမ်ားစုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လြယ္လြယ္ရွင္းရွင္း မွည့္ေခၚေနၾကဆဲပင္ ျဖစ္၏။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိဘေတြက အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ တြက္ခ်က္ေ႐ြးခ်ယ္ေပးေသာ နာမည္တစ္လံုးကို အလြယ္တကူ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သူေတြ ရွိသည္။ ထို႔အတူ မိဘေတြက ႀကံဳသလို အလြယ္တကူ ေပးခဲ့ေသာ နာမည္ကို တစ္သက္လံုး အစြန္းအထင္း မရွိေအာင္ ခဲခဲခက္ခက္ ထိန္းသိမ္းသြားသူေတြလည္း ရွိေလသည္။
* * * * *
ကၽြန္ေတာ္သည္ နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္း ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းသာမက သူတို႔ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ေနေသာ နာမည္ႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြႏွင့္ပါ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသည္။ သူတို႔သည္ နာမည္ကေလး တစ္လံုးရဖို႔ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ခဲ့ရတာ ျမင္ခဲ့ရသည္။ ရလာေသာ နာမည္ကေလးကို ႀကီးလာဖို႔၊ ႀကီးလာေသာ နာမည္ကေလးကို ေက်ာ္လာဖို႔ ႀကိဳးပမ္းၾကရတာ၊ ေက်ာ္လာေသာနာမည္ကို ျပန္မက်ေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကရတာေတြ သိေနသည္။
လူဆိုသည္မွာ နာမည္ႀကီးသူေတြကို ႏွစ္သက္ၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကို လူအမ်ားက ဂ႐ုစိုက္တာ ခံလိုၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္၏။ အရပ္ထဲက လူမ်ားပင္လွ်င္ အဝတ္အစား အသစ္ကေလးမ်ား ဝတ္တဲ့အခါ သူမ်ားၾကည့္တာ ခံခ်င္ၾကသည္။ ဘာအသားလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ၊ အဆင္ကေလးက မဆိုးဘူး လို႔မ်ား ဝိုင္းေျပာလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပီတိျဖစ္ရေၾကာင္း သိၾကပါလိမ့္မည္။
နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြက ဒီထက္ပိုသည္။ သူတို႔ကို လူအမ်ားက အားေပးခ်ီးေျမႇာက္ၾကတာ၊ ေျမႇာက္စားၾကတာ၊ ဂ႐ုစိုက္ၾကတာကို အလြန္ အရသာေတြ႕သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ အားေပးေျမႇာက္စားမႈကို ဆတက္ထမ္းပိုး တိုး၍ လိုခ်င္သည္။ ေလ်ာ့သြားမွာကို စိုးရိမ္ေသာ စိတ္ကလည္း ကပ္လ်က္ပါလာသည္။ ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မႈ မ်ားလာေလ၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ တာဝန္က ပိုလာေလဆိုသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။ ပစၥည္းဥစၥာ ဆိုတာကမွ ဒရဝမ္ဌားၿပီး ေစာင့္ခိုင္းလို႔ ရေသးသည္။ ဘဏ္မွာ အပ္ထားလို႔ ရေသးသည္။ အာမခံထားလို႔ ရေသးသည္။
ႀကီးလာေသာ နာမည္တစ္လံုးကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ကေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ တာဝန္သာ ျဖစ္၏။ ထိုနာမည္ကို သူမ်ားဆီ ခဏ လႊဲအပ္ထားလို႔ ရတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ခႏၶာကိုယ္၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို တြဲလ်က္ပါေနျခင္း ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ အသားပိုတစ္ခုလို ျဖစ္လာတတ္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာၿပီး ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး တစ္ခုလို ပိလာတတ္သည္။ အကႌ်တစ္ထည္လို ခၽြတ္ခ်ပစ္လို႔ရေသာ အရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ အထုပ္တစ္ထုပ္လို ပစ္ခ်ထားခဲ့လို႔ ရတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။
နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္တို႔မွာ သူတို႔ကို လူသိမ်ားေအာင္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကရၿပီးမွ လူေတာမတိုးဝ့ံသည့္ အေျခအေနမ်ိဳးကို ႀကံဳရေလေတာ့သည္။ လူၾကားသူၾကားထဲ ေလွ်ာက္သြားလို႔ကလည္း မျဖစ္။ သူတို႔ကို လူေတြမမွတ္မိေအာင္ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးေတြ တပ္ထားရတာကို ၾကည့္ၿပီး ေလာကသဘာဝကို ဘယ္လို နားလည္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ရျပန္၏။
သူတို႔သည္ လူၾကားသူၾကားထဲ ေရာေႏွာ ဝင္ထြက္သြားလာလို႔ မရသျဖင့္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္း ဝယ္တာမ်ိဳး၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ကိစၥမ်ိဳးေတြမွာ တပည့္ေတြကို ခိုင္းရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ၾကာလာေတာ့ သူတို႔မွာ ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘဲ သူမ်ားကို အားကိုးေနရသူမ်ား ျဖစ္လာျပန္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေရာက္ခါစ အ႐ြယ္တုန္းက ႐ုပ္ရွွင္မင္းသားႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ႐ုပ္ရွင္ အထူးပြဲျပတာ လိုက္ၾကည့္ဖူးသည္။ ထိုရက္မ်ိဳးတြင္ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကို ၾကည့္ခ်င္၊ ျမင္ခ်င္ေသာ ပရိသတ္ေတြက ႐ံုေရွ႕မွာ စုေဝး ေစာင့္ဆိုင္းေနတတ္ၾက၏။
ရုပ္ရွင္ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာၾကေတာ့ ဝိုင္းအံုၾကည့္႐ႈၾကသည္။ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကလည္း တံု႔ျပန္ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ လက္ျပၾက၊ ေအာ္တိုစာအုပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးေပးၾက၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း မင္းသားႀကီး၏ ကားေပၚတက္ၾကသည္။ ကားဒ႐ိုင္ဘာက စက္ႏႈိးေသာအခါ ႏႈိးလို႔မရေတာ့။ စတတ္တာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ေမႊ႕ေသာ္လည္း စက္ကမႏိုး။ ဘက္ထရီအား က်သြားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ပရိသတ္ေတြကလည္း ကားေဘးက အံုခဲၾကည့္ေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ တြန္းႏႈိးဖို႔ပဲ ရွိေတာ့သည္။ မင္းသားႀကီးကို ဒ႐ိုင္ဘာခံုမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဒ႐ိုင္ဘာတို႔က ကားကို ဆင္းတြန္းၾကသည္။ ပရိသတ္ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဝိုင္းကူတြန္းေပးသည္။ ေပတစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ တြန္းၿပီးမွ စက္ႏိုးသြားသည္။ ပရိသတ္က “ေဟးခနဲ” ေအာ္ဟစ္အားေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကားေပၚတက္ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းထြက္သြားလို႔ မျဖစ္။ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသာ ပရိသတ္၊ ကိုယ့္ကို ကူညီေသာ ပရိသတ္ကို လက္ျပရေလသည္။ ပရိသတ္မ်ားက ျပန္လက္ျပၾကသည္။ ခပ္ေနာက္ေနာက္ လူငယ္တစ္ေယာက္က “မင္းသားႀကီး၊ ကားေကာင္းေကာင္းေလး စီးပါဗ်” ဟု လွမ္းေအာ္သည္။
ကာယကံရွင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူၿပီး အေနရခက္သြားေလသည္။
* * * * *
တစ္ေလာက အဆိုေတာ္ “ထား” ၏ “ေမတၱာဟူသည္” သီခ်င္းကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ ထုတ္လႊင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးေနရင္းက ထား၏အသံကို ၾကားေတာ့ ေဖာင္တိန္ကို ခ်ထားခဲ့ၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေရွ႕မွာ သြားထိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးလည္း မီးဖိုထဲမွ တည္လက္စဟင္းအိုးကို ထားခဲ့ၿပီး ေရာက္လာ၏။ အေမကလည္း စိပ္ပုတီးကို လက္မွာ ပတ္လိုက္ၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိ။ သူတို႔ဘာသာ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ နာမည္ဝွက္တမ္း ကစားေနၾကသည္။
ထားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက စြဲလန္းႏွစ္သက္ခဲ့ရေသာ နာမည္ေက်ာ္ အဆိုေတာ္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ “နက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာအခါ” သီခ်င္းမွာ ဆိုဟန္ကအစ ခုထိ နားထဲမွာ စြဲေနတုန္း။ စတီရီယိုေခတ္မွာ လူျဖစ္လာၾကေသာ ကေလးေတြကေတာ့ ထားကို စိမ္းေနၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ထား၏ ႐ိုးသား ၾကည္လင္ေသာ အၿပံဳးႏွင့္ က႐ုဏာသံတို႔၏ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ ငါးတန္းေက်ာင္းသူ သမီးႀကီးသည္ ႐ုပ္သံဖန္သားျပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေဖာ္ရလာၿပီ။
သမီးအငယ္မွ လြဲ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားတစ္စုလံုး “ေမတၱာဟူသည္” သီခ်င္းထဲတြင္ နစ္ေမ်ာသြားခဲ့ၾက၏။ သီခ်င္းဆံုးသြားေသာ အခါ သမီးႀကီးက….
“ေကာင္းသားပဲ၊ အဲဒါ ဘယ္သူလဲဟင္၊ စာတန္းထိုးတုန္းက မၾကည့္လိုက္ရလို႔”
ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးက….
“အဲဒါ အဆိုေတာ္ ထား တဲ့၊ ေမေမတို႔ ငယ္ငယ္က သူ႕သီခ်င္းေတြ အလြတ္က်က္ခဲ့ၾကရတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္က….
“သူက ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕ အေမေပါ့”
ထိုအခါ သမီးငယ္သည္ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး….
“ဟင္၊ ဟုတ္လား၊ ခုန သီခ်င္းဆိုသြားတာကို မၾကည့္လိုက္ရတာ နာတာပဲ”
ဟု ေျပာသည္။ သူက ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၏ ပရိသတ္ ျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ဆက္ေျပာသည္။
“ထားရဲ႕ အေဖက ဆရာေ႐ႊတိုင္ၫြန္႔တဲ့၊ သိပ္နာမည္ႀကီးတဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာႀကီးေပါ့၊ သမီးတို႔ အဘိုး ငယ္ငယ္က ဆရာေ႐ႊတိုင္ၫြန္႔အိမ္ကို မၾကာမၾကာသြားၿပီး ဆရာ့ဆီက သီခ်င္းေရးနည္း သင္ခဲ့ဖူးတယ္ကြယ့္”
ဟု ေျပာၿပီး ဆရာေ႐ႊတိုင္ၫြန္႔ ေရးစပ္ခဲ့သည့္ ေယာဆရာႀကီး သီခ်င္းကို တစ္ပိုင္းတစ္စ ညည္းျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သမီး အငယ္မကလည္း အားက်မခံ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္သီခ်င္းကို ေကာက္ကာငင္ကာ ေအာ္ဆိုလိုက္သည္။
“ငွက္ကေလးမ်ားတို႔ရယ္၊ မနက္ခင္း မိုးလင္းတိုင္းကြယ္”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခု သြားစဥ္းစားမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖႏွင့္ အေမသည္ ဆရာေ႐ႊတိုင္ၫြန္႔၏ ပရိသတ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားက ထား၏ ပရိသတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးမ်ားက ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ပရိသတ္။
ဆရာေ႐ႊတိုင္ၫြန္႔၏ နာမည္ကို သမီးျဖစ္သူ ထားက ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းေပးခဲ့သည္။ ထား၏ နာမည္ကို သားျဖစ္သူ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္က ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။
လူတစ္ေယာက္၏ နာမည္တစ္လံုးကို ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္သာမက သူ၏ သား သမီး ေျမး ျမစ္ တို႔ကပါ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုအပ္ပါကလားဟု ေတြးမိေလ၏။
* * * * *
ေက်ာင္းက ကဗ်ာ႐ြတ္ဆိုၿပိဳင္ပြဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးႏွစ္ေယာက္စလံုး ပထမရသည္။ ဆုေပးပြဲ အခမ္းအနားသို႔ မိသားတစ္စုလံုး သြားခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားမွာ သမီးမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းအတြင္း ဝင္ခဲ့ၾက၏။ သမီးတို႔ ဆရာမမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ဆရာမမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ဆရာမႀကီး ဒါ မသူမနဲ႔ မယုယတို႔ရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမေလ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ေန႔ေသာအခါ စာေရးဆရာမတစ္ဦး၏ အေဖအျဖစ္ နာမည္ႀကီးေကာင္း ႀကီးလာေပလိမ့္မည္။
မင္းလူ
—————
(ကလ်ာ မဂၢဇင္း၊
ႏိုဝင္ဘာ၊ ၁၉၉၄)
linnthant at Thursday, May 23, 2013
{ News And Library ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }
