#ဤသို႔ပင္ေမ်ွာ္လင့္မိပါသည္
( ဇာတ္သိမ္း)
#မစႏၵာ
စိန္ေဗဒါ၏ ေအာ္သံၾကားေတာ့ ေဒၚျမရင္သည္ ဟင္းအိုးေမႊေနေသာ ဇြန္းခြက္ႀကီးကို ‘ဂလြမ္’ ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ဟင္းစေကၽြးစမ်ား အတန္ငယ္ ေပေရေနေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္ပါးႏွင့္ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း ကပ်ာကသီ ေျပးထြက္ရန္ ျပင္သည္။ လမ္းသြက္သြက္ ေလွ်ာက္လွ်င္ နာေလ့ရွိေသာ ဒူးကိုလည္း သတိမရေတာ့။ မီးဖိုခန္းအျပင္ ေရာက္ေတာ့ အိပဲ့အိပဲ့ႏွင့္ ျပန္ၿပီး ေျပးဝင္လာကာ ဆန္ခါထဲမွ သံပုရာသီး တစ္လံုးကို ယူသည္။ အေမက သံပုရာသီးနံ႔ကို ႀကိဳက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“အဘြား … အဘြား … သတိရရဲ႕လား”
ေကာလိပ္စိန္ႏွင့္ စိန္ေဗဒါတို႔က သူတို႔အဘြားကို ထူရမလို ေပြ႔ရမလိုႏွင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေဘးတြင္ ကုန္းကုန္းကြကြ ရပ္ရင္း ေအာ္ေနၾကသည္။
“အေမ အေမ မူးသလားဟင္”
ေဒၚျမရင္ကလည္း စိုးရိမ္တႀကီး ဝင္ေအာ္သည္။ ေဘးဘက္သို႔ ေစာင္းကာ လည္က်ေနေသာ အဘြား၏ေခါင္းကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ထိန္းကာ တည့္လိုက္သည္။ သံပုရာသီးေလးကို ကုလားထိုင္ လက္ရန္းေပၚတြင္ က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ လွိမ့္လိုက္ၿပီးမွ အဘြား၏ ႏွာဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ စိန္ေဗဒါကလည္း စကၠဴေခါက္ႏွင့္ အဘြားကို ယပ္ခတ္သည္။ ေကာလိပ္စိန္ကလည္း
“ဟဲ့ … အမာစိန္ အခန္းထဲက အုန္းဆီပုလင္း ယူခဲ့စမ္း” ဟု ပါးစပ္က ေအာ္ရင္း ကိုယ္တိုင္ ေျပးယူသည္။ အဘြား၏ ဆံျဖဴျဖဴ က်ဲက်ဲေလးမ်ားကို ျဖဲၿပီး ငယ္ထိပ္တြင္ အုန္းဆီ ရႊဲရႊဲ ေလာင္းခ်လိုက္သည္။
“ေဖေဖႀကီးေရ … ဘြားဘြားႀကီး မူးလို႔တဲ့၊ လာပါဦး”
အမာစိန္က အိမ္ေရွ႕ထြက္ကာ ေအာ္ေလေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္တြင္ ‘စစ္တုရင္’ သြားထိုးေနေသာ ဦးဘေက်ာ္လည္း ကတိုက္က႐ိုက္ ျပန္ေရာက္လာသည္။
“ဟ သံပုရာသီး ရွဴေန႐ံုနဲ႔ ၿပီးမလား၊ စိန္ေဗဒါ သြား ဆရာဝန္ သြားေခၚစမ္း”
စိန္ေဗဒါက သူ႔အေဖ၏ စကားကို ၾကားေသာ္ လက္ထဲမွ သတင္းစာေခါက္ကို ၾကမ္းေပၚသို႔ ဖတ္ခနဲ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ေျပေလ်ာ့ေနေသာ ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ရင္း ေဒၚျမရင္အား လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆရာဝန္ ေခၚလွ်င္ ေျခႂကြခ ေပးရမည္။ သူ႔အေမ လက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံ မရွိေတာ့ေၾကာင္း သူ သိသည္။
စိန္ေဗဒါက သတိရေသာ္လည္း ေဒၚျမရင္ကမူ သူ၏ ဘတ္ဂ်က္ အေျခအေနကို သူ သတိမရေပ။ လကုန္ရက္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာသလို ေငြလက္က်န္က နည္းနည္း လာတတ္သည္။ မနက္က ေဈးဝယ္ၿပီးေတာ့ လက္က်န္ေငြ ငါးက်ပ္ႏွင့္ အေႂကြအခ်ိဳ႕သာ ရွိေတာ့သည္။ စိန္ေဗဒါက ေခါက္ဆြဲဖိုးေလး ေတာင္းေတာ့ ထိုငါးက်ပ္ကို ထုတ္ေပးခဲ့ရၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ “အင္း လကုန္ဖို႔ကလည္း ႏွစ္ရက္၊ ေငြ လက္က်န္က ရွစ္ဆယ့္ငါးျပား၊ ပါးစပ္က ရွစ္ေပါက္” ဟု တြက္ကာ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ထမင္းအိုးကို ၾကည့္ၿပီး ငိုင္ေနမိေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ေၾကာင္အိမ္ထဲတြင္ ငါးေဖာင္႐ိုးေျခာက္ နည္းနည္းႏွင့္ အာလူးတစ္ပိႆာခန္႔ ရွိေနေသးေတာ့ သိပ္ေတာ့မပူ။ ဆီကလည္း ၁၅ က်ပ္သားခန္႔ ရွိေသးသည္။ ကုလားပဲလည္း ရွိသည္။ ဘဲဥ သံုးလံုး ရွိသည္။ လကုန္သည္အထိေတာ့ အာလူးႏွင့္ ပဲကို ေရလဲႏွင့္ စားသြားႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေရးဟဲ့ အေၾကာင္းဟဲ့ ဆိုလွ်င္ ေငြ ၈၅ ျပားႏွင့္ ဘာမွ မလုပ္တတ္။ သူ႔ေယာက္်ား ဦးဘေက်ာ္ကလည္း ဘာမွ သိတတ္သူ မဟုတ္။ လကုန္ရက္မို႔ ဧည့္သည္လာလွ်င္ “လက္ဖက္ရည္ ဝယ္ေခ်ပါကြ” ဟု ခိုင္းတတ္လား ခိုင္းတတ္ရဲ႕။ လမ္းေပၚမွ မုန္႔ဖက္ထုပ္သည္ကို လွမ္းေခၚၿပီး “မျမေရ … ပိုက္ဆံ ယူခဲ့ပါဟ” ဟု ေအာ္တတ္လား ေအာ္တတ္ရဲ႕မို႔ ေငြလက္က်န္ နည္းလွ်င္ ေဒၚျမရင္ခမ်ာ ရင္ခုန္ရျမဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ သူ႔အိတ္ထဲမွ အေႂကြကို သူ သတိမရ။
“ဟဲ့ … စိန္ေဗဒါ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ၊ သြားေလ၊ ျမန္ျမန္သြား” ဟု ေအာ္ေလသည္။
“ေဒါက္တာ လွေဝ ေခၚလိုက္ရမလား အေဖ”
“ေအး ေအး ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္”
စိန္ေဗဒါလည္း အိမ္ေပၚမွ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းသြားသည္။ လမ္းထိပ္က်ဴရွင္မွ ျပန္လာေသာ ေရႊႏွင္းဆီ၊ ေရႊလိပ္ျပာတို႔ႏွင့္ ေလွကားအတက္အဆင္းတြင္ ဆံုမိေတာ့ “သြား သြား ျမန္ျမန္သြားၾက ဟိုမွာ အဘြား မူးလဲလို႔” ဟု မ်က္ကလဲဆန္ပ်ာႏွင့္ ေအာ္သြားသည္။ ေရႊႏွင္းဆီတို႔လည္း ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာႏွင့္ ေျပးတက္လာကာ “အဘြားေရ … အဘြား” ဟု ေအာ္ၾကေလသည္။
ေရႊႏွင္းဆီတို႔ အေအာ္ ေကာင္းသလားေတာ့ မသိ။ အဘြားက ‘အင္း’ ခနဲ ညည္းလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္း႐ႈံ႕႐ႈံ႕ေလးကို စုကာ ‘ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္’ ဟု စုပ္သပ္သည္။
“ေဟာ … ေဟာ သတိရၿပီ သတိရၿပီ”
ေဒၚျမင္ရင္က ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔လက္ထဲမွ သံပုရာသီးကို အဘြား၏ ႏွာေခါင္းဝႏွင့္ ပိုမိုနီးကပ္စြာ ေတ့ေပးသည္။ အဘြားက ေခါင္းကို မသိမသာ ယမ္းကာ သဲ့သဲ့ေလး ေျပာသည္။
“နံတယ္”
“ဘာလဲ အေမ”
“နံတယ္ နံတယ္”
“အေမ အေမ ဘာေျပာတာလဲ”
“နံတယ္ဟဲ့၊ ငါးပိေစာ္ နံတယ္ဟဲ့ ဗိုင္းနာမရဲ႕”
အဘြားက အသံသဲ့သဲ့ေလးႏွင့္ ဆဲသည္။ သံပုရာသီး ကိုင္ထားေသာ ေဒၚျမရင္၏ လက္ကို မလႈပ္တလႈပ္ႏွင့္ တြန္းထုတ္သည္။ ေဒၚျမရင္လည္း မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး သူ႔လက္ကိုသူ ဆတ္ခနဲ ႐ုပ္ကာ နမ္းၾကည့္မိသည္။
“ေဟာေတာ့္”
“နံေနလို႔လား အေမ” ေကာလိပ္စိန္က ေမးသည္။
“ခုနတုန္းက ဒီလက္နဲ႔ ငါးပိအိုး ႏႈိက္ထားတာ”
ငါးပိနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ သူ႔လက္ကိုသူ စိတ္ပ်က္စြာ ၾကည့္မိသည္။ ငါးပိနံ႔ကို နည္းနည္းမွ် မႀကိဳက္ေသာ မိခင္ကို မူးပါသည္ ဆိုမွ ငါးပိမႈိင္းတိုက္မိ၍ ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။
“မျမကေတာ့ လုပ္ၿပီကြယ္”
“ေမ့သြားတာကိုးေတာ္”
“သတိထားမွေပါ့ကြာ”
“အင္း … ေတာ္ မူးရင္ေတာ့ စိတ္ခ်၊ ငါးပိေစာ္ မနံေစရဘူး”
ေဒၚျမရင္က စိတ္တိုတိုႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္အား အေပါက္ဆိုးႏွင့္ မႈတ္ေလသည္။ ခုနတုန္းက ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေကာလိပ္စိန္တို႔ သားအမိတစ္ေတြလည္း ခုမွ ျပံဳးႏိုင္ၾကသည္။ အဘြားက မ်က္စိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အမာစိန္က “ေဟာ ဘြားဘြားႀကီး ေနေကာင္းၿပီ” ဟု ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ေလသည္။
“ဗိုင္းနာမ၊ ရွပ္ေတးမ၊ ငါပိပုပ္မ”
အဘြားက ေဒၚျမရင္အား မ်က္ေစာင္းခဲသည္။ ေနရာမွ ထႏိုင္အား ရွိလွ်င္ ေခါင္းကို လွမ္းေခါက္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အခါတိုင္း သူ႔အေမ ဆူလွ်င္ ဆဲလွ်င္ ေဒၚျမရင္က ရယ္ေမာသည္းခံ ေနတတ္ေသာ္လည္း နားေထာင္ေကာင္းသည္ဟု မထင္တတ္ေပ။ ခုတစ္ခါ ထူးထူးျခားျခား သာယာေနသည္။ ဒီထက္အားရွိလွ်င္ ဒီထက္က်ယ္က်ယ္ ဆဲႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ အေမ့အသံ က်ယ္လာျခင္း၊ မာလာျခင္းမ်ားသည္ အေမ ေနေကာင္းေၾကာင္း ျပ႐ုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။
“နံပါတယ္ ဆိုမွ ႏွာေခါင္းဝ လာေတ့ၿပီး ရွဴခိုင္းတယ္၊ ဆတ္ဆလူးမ၊ ဗိုင္းနာမ”
အဘြားက ဆဲျပန္သည္။ သားအမိ၊ ေျမးအဘိုးတစ္ေတြသည္ အဘြားေဘးတြင္ ဝိုင္းရင္း ေဒါပြေနေသာ အဘြားကို ၾကည့္၍ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆဲသံကိုလည္း နားေထာင္၍ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ တျပံဳးျပံဳး နားေထာင္ေနၾကသည္။
“ေဟာဗ်ာ အဘြား ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
အိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လာေသာ စိန္ေဗဒါက ေျပာသည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ ဆရာဝန္ ပါသည္။ ဆရာဝန္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ေဒၚျမရင္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ခုမွပင္ သူ၏ ဘတ္ဂ်က္အေျခအေနကို သူ သတိရေတာ့သည္။ ေဘာ္လီအက်ႌအိတ္ကို ေယာင္ယမ္းၿပီး စမ္းမိေတာ့ ဆယ္ျပားေစ့ ေျခာက္ေစ့ႏွင့္ ငါးျပားေစ့ ငါးေစ့က တခၽြင္ခၽြင္ခၽြမ္ခၽြမ္ ျမည္လာၾကသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ အဘြား မူးသလား၊ ေမာသလား၊ ဗိုက္နာသလား၊ ေခါင္းကိုက္သလား ျဖစ္တာ အကုန္ ေျပာ၊ အကုန္ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုေပးမယ္”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး”
ခပ္ရႊင္ရႊင္ ႏႈတ္ဆက္ေသာ ဆရာဝန္ကို အဘြားက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ရင္း ဘုေတာေလသည္။ ဆရာဝန္က တစ္ရပ္ကြက္လံုး သံုးေသာ ဆရာဝန္၊ သေဘာေကာင္းသူ၊ ေပ်ာ္တတ္သူမို႔ အဘြားကို ေဗြမယူဘဲ တဟားဟားရယ္သည္။
“ဒုကၡပဲ ဆီေႂကြး၊ ဆန္ေႂကြး မွတ္သလို ဆရာဝန္ေႂကြးလည္း လကုန္မွ ယူပါလို႔ မွတ္ခိုင္းလို႔ ရရင္ ေကာင္းမယ္”
ေဒၚျမရင္ကေတာ့ ဆရာဝန္ကို အားနာဖို႔ သတိမရ။ ဆရာဝန္ႏွင့္အတူ လိုက္ရယ္ရန္လည္း သတိမရ။ ခပ္ငူငူ ခပ္ငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ “အေဖႀကီး ဆီမွာမ်ား ရွိဦးမလား” ဟူေသာ အေတြးႏွင့္ ဦးဘေက်ာ္၏ ရွပ္အက်ႌအိတ္ထဲ လွမ္းၾကည့္သည္။ ငါးက်ပ္တန္ေလး တစ္ရြက္ ေတြ႔သည္။ ဆရာဝန္ေျခႂကြခသည္ ငါးက်ပ္မကေပ။ စိန္ေဗဒါတြင္လည္း က်ပ္တန္ သံုးေလးရြက္အျပင္ ရွိမည္ မဟုတ္။ ခုနကပင္ “အေမ အဘြားက ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သံုးက်ပ္တည္း ရွိေတာ့တယ္၊ ေပးပါဦး” ဟု ေျပာသြားခဲ့သည္။ ေကာလိပ္စိန္ကေတာ့ သိပ္ၿပီး အားမကိုးေလာက္။ သူက သူ႔သမီး သံုးေယာက္ ေက်ာင္းလခႏွင့္၊ မုန္႔ဖိုးႏွင့္ စာအုပ္ဖိုးႏွင့္ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနသူ ျဖစ္သည္။ လကုန္ခါနီးက်ရလွ်င္ သူ႔သမီးေတြ စုဘူးထဲက ေငြအေႂကြမ်ားကို ဇာဂနာႏွင့္ ျပန္ၿပီး ႏႈိက္ထုတ္တတ္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ “လခထုတ္ေတာ့ အေမ ျပန္ထည့္ေပးမယ္ေနာ္ သမီး” ဟူေသာ ေခၽြးသိပ္သံကို လတိုင္း ၾကားရတတ္သည္။
“ေသြးေပါင္ခ်ိန္က နည္းနည္း မ်ားတယ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ႏွလံုးလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ အဘြားက လူႀကီးမို႔ အထိုင္အထမွာ နည္းနည္းမူးတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ အားေဆးေလး ထိုးေပးခဲ့မယ္ေလ”
ဆရာဝန္က ေျပာသည္။ ေဆးထိုးမည္ ဆိုေတာ့ ေရေႏြး လိုမွာေပါ့ ဟူေသာအေတြးႏွင့္ ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ေကာလိပ္စိန္ကိုေတာ့ အသာအနားကပ္ၿပီး လက္ကုတ္၍ ေခၚခဲ့ေလသည္။
“သမီးမွာ ပိုက္ဆံ ရွိေသးလား”
“နည္းေတာ့ နည္းေနၿပီ အေမေရ႕”
ေကာလိပ္စိန္က သူ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေျပးယူကာ ဖြင့္ၾကည့္သည္။ က်ပ္တန္ ေလးရြက္၊ မတ္ေစ့ တစ္ေစ့၊ ဆယ္ျပားေစ့ ႏွစ္ေစ့၊ ငါးျပားေစ့ သံုးေစ့။
“ဆရာဝန္ ေျခႂကြခ ေပးစရာ မရွိဘူးဟဲ့”
“ေဟာေတာ္”
ေကာလိပ္စိန္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ဆရာဝန္ အိမ္ပင့္ၿပီး ေဆးကုခိုင္းကာ ေငြ မေပးဘဲ ျပန္လႊတ္၍ေတာ့ မသင့္ေတာ္လွ။
“အေမ့မွာ မရွိေတာ့ဘူးလား”
ေဒၚျမရင္ ေခါင္းယမ္းျပသည္။ “ရွစ္ဆယ့္ငါးျပား” ဟု တိုးတိုးေျပာသည္။ လဆန္းလွ်င္ ဦးဘေက်ာ္ ပင္စင္လခ သံုးရာ၊ ေကာလိပ္စိန္တို႔ လင္မယားဆီမွ ငါးရာ၊ စိန္ေဗဒါဆီမွ တစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ စုစုေပါင္း ကိုးရာ့ငါးဆယ္ သူ႔လက္ထဲ ေရာက္လာေသာ္လည္း ေတာ္ၾကာ ဆီဖိုး၊ ေတာ္ၾကာ ဆန္ဖိုး၊ ေတာ္ၾကာ ေရနံဆီဖိုး၊ မီးေသြးဖိုး၊ ေတာ္ၾကာ ဆပ္ျပာဖိုး၊ ေတာ္ၾကာ လွ်ပ္စစ္မီတာဖိုးႏွင့္ ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ ျပန္၍ ထြက္သြားၾကသည္။ သူ႔မွာ တစ္ရက္ ကုန္သြားလွ်င္ ‘အသက္တစ္ရက္ ႀကီးလာၿပီ၊ ေသမင္းနဲ႔ တစ္ရက္ နီးလာၿပီ’ ဟု တရားမက်ႏိုင္၊ ဝမ္းမနည္းႏိုင္ဘဲ ‘တစ္ရက္ ကုန္သြားျပန္ၿပီ’ ‘လကုန္ဖို႔ တစ္ရက္ နီးလာၿပီဟဲ့’ ဟု ဝမ္းသာေနရသည္။
“အေဖ့ဆီမွာေရာ”
“သူ႔အိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါးက်ပ္ပဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္”
ဦးဘေက်ာ္က တစ္လတစ္လ သူ႔အသံုးကို ေငြအစိတ္တည္းသာ ယူသူ ျဖစ္သည္။ ထိုေငြအစိတ္ထဲမွ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းယာဖိုး သံုးသည္။ သူ႔ေျမး သံုးေယာက္ကို ရသာသၾကားလံုး ဝယ္ေကၽြးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ေဈးထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ပဲပလာတာ စားတတ္သည္။ ဒါ့အျပင္ အသံုးမရွိ။ တစ္ခါတစ္ရံ အသံုးနည္း၍ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္ က်န္ေနပါကလည္း ေဒၚျမရင္က “ေဈးဖိုး မေလာက္ဘူး၊ ေပးပါဦး အေဖႀကီးရယ္” ဟု ခပ္ခ်ိဳခ်ိဳ ေျပာကာ ႏႈိက္ယူတတ္သည္။
“သမီးေတြ စုဘူးထဲက ႏႈိက္လိုက္မယ္ေလ”
“အေႂကြေတြ သမီးရယ္”
သားအမိ ႏွစ္ဦးသား တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်မိၾကသည္။
“ကိုသက္ဆီမွာေတာ့ ဆယ့္ငါးက်ပ္ က်န္ေသးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူက မိုးခ်ဳပ္မွာ”
ေကာလိပ္စိန္၏ ေယာက္်ား ေအးေမာင္သက္က ကုန္းလမ္းသယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးတြင္ လုပ္သည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အလုပ္မွ အနားယူလွ်င္ ေရွ႕ေန ျဖစ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနသူမို႔ ညေနပိုင္းတြင္ ဥပေဒသင္တန္း တက္သည္။
“ေဖေဖႀကီးက အပ္ျပဳတ္ဖို႔ ေရေႏြးဇလံုရယ္၊ လက္ေဆးဖို႔ ဇလံုရယ္၊ ဆပ္ျပာရယ္၊ လက္သုတ္ပုဝါရယ္ ယူခဲ့ပါတဲ့”
ေရႊလိပ္ျပာက အိမ္ေရွ႕မွ စကားကို သယ္ယူရင္း သူတို႔အနား ေရာက္လာသည္။ သူတို႔က ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေသးဘဲ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ရင္း အေျဖရွာေနၾကသည္။
“ေနဦး ေနဦး၊ သတိရၿပီ၊ ေအးေအးလြင္ဆီ ေျပးလိုက္မယ္”
ေကာလိပ္စိန္က သုတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ ေအးေအးလြင္သည္ ေျခရင္းတစ္အိမ္ေက်ာ္မွ သေဘၤာသားကေတာ္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ေယာက္်ား ပို႔ေပးေသာ အက်ႌလွလွမ်ား၊ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မ်ားကို ေကာလိပ္စိန္အား ျပသၿပီး “ဝယ္မလား” ဟု ေရာင္းခ်ေလ့ရွိသည္။ ေကာလိပ္စိန္က သူကိုယ္တိုင္ မဝယ္ႏိုင္၊ မဝတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူ အလုပ္လုပ္ေသာ ႐ံုးသို႔ ယူသြားၿပီး တစ္ဆင့္ ျပသေရာင္းခ် ေပးေလ့ရွိသည္။ သူ႔အေရးတြင္ ကိုယ္က ကူညီခဲ့သူမို႔ ကိုယ့္မွာ အေရးၾကံဳေသာ အခ်ိန္လည္း သူက ကူညီလိမ့္မည္ ထင္သည္။
“ေမေမႀကီး ေရေႏြး”
“ေအး ေအး”
ေရႊလိပ္ျပာက ရွစ္ႏွစ္ ရွိၿပီမို႔ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း လင္ဗန္းထဲတြင္ ေရဇလံု ႏွစ္လံုးကို အသင့္ခ်ထားသည္။ ဇလံုထဲတြင္ ဆရာဝန္ လက္ေဆးရန္ ေရေအးကို အသင့္ ထည့္ထားသည္။ ေၾကာင္အိမ္ အံဆြဲကို ဖြင့္ၿပီး သူတို႔ထမင္းဘူး ထုပ္ေသာ လက္သုတ္ပဝါေလးကို ထုတ္ကာ ခါၿပီး ျပန္ေခါက္သည္။
ေဒၚျမရင္က ေၾကာင္အိမ္ေပၚက ဓာတ္ဘူးကို လွမ္းယူၿပီး ေရေႏြးလက္က်န္ေလးကို ဇလံုထဲသို႔ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ဓာတ္ဘူးက သိပ္မလံုေတာ့၊ ေကာင္းေကာင္း မပူခ်င္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ခုအခ်ိန္မွ မီးေသြးမီးဖိုႀကီးကို ေမႊးရလွ်င္ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ေနမွ ေရေႏြးရမည္ ျဖစ္ေလသည္။
“ေမေမႀကီး ဆပ္ျပာ”
“ေအး ခက္တာပဲ”
အိမ္တြင္ ကိုယ္တိုက္ရန္ ဆပ္ျပာ ကုန္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လကလည္း ကုန္ခါနီးမို႔ ပိုက္ဆံကုန္ မခံေတာ့ဘဲ အဝတ္ေလွ်ာ္ေသာ ေရႊဝါဆပ္ျပာကိုသာ ခပ္လြယ္လြယ္ တိုက္လိုက္ၾကသည္။ ဆရာဝန္ လက္ေဆးရန္ကိုေတာ့ ဗင္ႏိုလီးယားတို႔၊ လပ္(စ္)တို႔ မတတ္ႏိုင္လွ်င္ေတာင္ ေမႊးဆပ္ျပာေလာက္ေတာ့ ေပးႏိုင္သင့္သည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာဝန္ကို ေရႊဝါဆပ္ျပာႏွင့္ လက္မေဆးရဟု မည္သူမွ် ဥပေဒ ထုတ္ထားသည္ မဟုတ္။
“ေရႊြဝါလည္း ေၾကး(ဂ်ီး) စင္တာပါပဲေတာ္”
ေန႔ခင္းက အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီး စည္ပိုင္းေဘးတြင္ သည္အတိုင္း ခ်ထားမိသျဖင့္ ေရႏူးကာ အိေနေသာ ေရႊဝါဆပ္ျပာတံုးကို လက္ဖက္ရည္ ေအာက္ခံပန္းကန္ျပားထဲ ထည့္သည္။
“ကဲ ေရာ့ … ငါ့ေျမးက ဆပ္ျပာနဲ႔ လက္သုတ္ပဝါ ယူခဲ့၊ ေမေမႀကီးက ေရဇလံုေတြ ယူခဲ့မယ္”
ပစၥည္းပစၥယေတြ သယ္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေရွ႕စားပြဲေပၚတြင္ ခ်သည္။ အဆင္သင့္လွ်င္ ေကာင္းေနၿပီး နာခ်င္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းနာတတ္ေသာ ညာဘက္ဒူးက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္ နာလာသည္ကို သတိထားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ႐ုမစိုက္ေသး။ “ပိုက္ဆံမရခဲ့ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ” ဟူေသာ အေတြးက ေခါင္းထဲတြင္ ဆူေဝေနသည္။ “ငါ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ဘာလို႔ ေဆးထိုးရမွာလဲ” ဟု အသံကေလး တုန္တုန္ႏွင့္ ေအာ္ေနေသာ အဘြားအား လည္းေကာင္း၊ “မနာေစရပါဘူး အဘြားရဲ႕၊ အပ္ထက္ထက္ကေလးနဲ႔ စပါယ္ရွယ္ ထိုးေပးမွာပါ” ဟု ေျပာေသာ ဆရာဝန္အား လည္းေကာင္း၊ “အဘြားက စပါယ္ရွယ္ ဆိုရင္ အႀကိဳက္ပါပဲဗ်ာ၊ စပါယ္ရွယ္ ေဆးထိုးၿပီးရင္ စပါယ္ရွယ္ ေခါက္ဆြဲ စားမွာေလ” ဟု ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာေသာ စိန္ေဗဒါအား လည္းေကာင္း စိတ္မဝင္စားႏိုင္။ သူ႔မ်က္စိက အိမ္ေပါက္ဝသို႔သာ ေရာက္ေနသည္။
“ေဟာ”
လမ္းေပၚတြင္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာေသာ ေကာလိပ္စိန္ကို ျမင္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စိုးရိမ္တႀကီး အကဲခတ္မိသည္။ ေကာလိပ္စိန္က အိမ္အဝင္ဝ အုတ္ေလွကား သံုးထစ္ကို လွမ္းတက္လာရင္း မသိမသာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
“ဟင္း ဘုရားကယ္ေပလို႔”
ေဒၚျမရင္၏ ရင္ထဲက အလံုးႀကီ ေလွ်ာက်သြားသည္။ သက္ျပင္းကို ဟင္းခနဲခ်ရင္း အိမ္အလယ္တိုင္ကို မွီကာ ၾကမ္းေပၚသို႔ ေလးေလးပင္ပင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အထိုင္ရ၊ အေကြးရ၊ အဆန္႔ရ ခက္လွေသာ ညာဘက္ဒူးက တအားနာလာေသာေၾကာင့္ တကၽြတ္ကၽြတ္ စုတ္သပ္မိသည္။
“အင္း ဒီဒူးကလည္း သက္သာရင္ ခဏပဲ၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္နာျပန္ေရာ၊ ေသမွပဲ ေပ်ာက္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕” ဟု ေတြးရင္း သူ႔အနား ကပ္လာေသာ ေကာလိပ္စိန္အား “အေမ့ဒူးကေတာ့ နာျပန္ၿပီ သမီးေရ” ဟု လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္။
“အဘြားက ေနေကာင္းပါတယ္ ဆရာဝန္ေလးရယ္၊ အဘြားသမီး ဒူးနာတာကိုသာ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုေပးစမ္းပါ”
အဘြားက နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္ဟန္ တူသည္။ ေဆးထိုးရန္ ျပန္ေနေသာ ဆရာဝန္အား လွမ္းေျပာေတာ့ ေဒၚျမရင္ ျပံဳးရယ္မိသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အေရခြံ ေပ်ာ့ေပ်ာ့႐ႈံ႕႐ႈံ႕ေလးမ်ား၊ လက္ေခ်ာင္းပိန္ပိန္ေလးမ်ား၊ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းေလးမ်ားကို သနားခ်စ္ခင္မိစြာ ေငးၾကည့္ေနမိရင္း “အင္း … ငါလည္း မၾကာခင္ အေမ့လို အိုရေတာ့မွာပဲ” ဟု ေတြးေနမိေလသည္။
********
“အေမ ဒူး နာရင္ေတာ့ မနက္က်ရင္ ငါ ေဈးသြားရမယ္ ထင္တယ္”
ေကာလိပ္စိန္က ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ လက္က်န္ေငြကို တြက္ရင္း စဥ္းစားသည္။
“ေအးေအးလြင္ဆီက ေခ်းလာတာက ငါးဆယ္၊ ဆရာဝန္ကို အစိတ္ ေပးလိုက္ရေတာ့ အစိတ္ က်န္တယ္၊ ငါ့ဆီမွာ ရွိတာက ေလးက်ပ္ ဆိုေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ကိုးက်ပ္၊ နိပ္ဟ”
ေကာလိပ္စိန္က အသံုးနည္းနည္းၾကမ္းသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ရွိလွ်င္ ရွိသလို သံုးပစ္တတ္သည္။ ယခုလည္း ငါးဆယ္ ေခ်းလာ၍ အစိတ္က်န္လွ်င္ ထိုက်န္ေငြကို ဖယ္ထားဖို႔ မစဥ္းစား။ အကုန္လံုး သံုးပစ္ၿပီး လခထုတ္မွ ငါးဆယ္လံုး ေႂကြးဆပ္ရန္ ရည္ရြယ္သူ ျဖစ္သည္။ သူသာလွ်င္ မဟုတ္။ သူ႔ေယာက္်ား ေအးေမာင္သက္ကလည္း သူ႔လိုပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ထဲမွာမို႔ ေငြစကေလး ရႊင္ေနလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ စုရန္ စဥ္းစားသူ မဟုတ္။ ၾကက္ေၾကာ္တစ္ေကာင္ ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ ဆိုလွ်င္လည္း ဝယ္ခ်င္သည္။ ဒူးရင္းသီးတစ္လံုး ႏွစ္ဆယ္ ဆိုလွ်င္လည္း ဝယ္ခ်င္သည္။ မင္းဂြတ္သီးတစ္တြဲ ေျခာက္က်ပ္ ဆိုလွ်င္လည္း ဝယ္ခ်င္သည္။ သူတို႔ စားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ အေဖ၊ အေမ၊ အဘိုး၊ အဘြား၊ သားသမီးမ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္။ အေဖ၊ အေမတို႔ ေဈးေမးလွ်င္ေတာ့ ဒူးရင္းသီးတစ္လံုး ေျခာက္က်ပ္ ျဖစ္ကာ၊ မင္းဂြတ္သီး တစ္တြဲလည္း တစ္က်ပ္ခြဲ ျဖစ္ရေလသည္။ ေဈးမွန္သိလွ်င္ မ်ိဳမက်မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မတန္တဆ ဝယ္သည္ဟု အဆူခံရမည္ကို စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”
“ႏွစ္ဆယ့္ကိုးက်ပ္”
“ဒါဆိုရင္ အေတာ္ပဲ၊ မနက္ေစာေစာ ေဈးေျပးၿပီး အေဖနဲ႔ အေမအတြက္ မုန္႔ဟင္းခါး ဝယ္ေခ်ပါလား မိန္းမရာ”
ေအးေမာင္သက္က ခုတင္ေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္ အနင္းခံေနသည္။ သမီးႀကီး ေရႊႏွင္းဆီက သူ႔ကို အထက္ေအာက္ စုတ္ဆန္ နင္းေပးရင္း လက္ထဲတြင္ အလီစာအုပ္ ကိုင္ကာ အလီက်က္ေနေလသည္။
“ဟင့္အင္း၊ အေဖ့ဖို႔ပဲ ပဲပလာတာ ဝယ္မယ္၊ အေဖက မုန္႔ဟင္းခါး သိပ္မႀကိဳက္ပါဘူး၊ အဘြားရယ္ အေဖရယ္က ပဲပလာတာ စားေပါ့၊ အေမ့အတြက္ မုန္႔ဟင္းခါး”
“အေမ သမီးတို႔ဖို႔ေကာ”
“သမီးတို႔ဖို႔လား၊ အဲ … ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ဝယ္ခဲ့မယ္ေနာ္”
ေကာလိပ္စိန္က ပိုက္ဆံအိတ္ကို ငဲ့ၾကည့္သည္။
သမီးတို႔သာ မဟုတ္။ ေအးေမာင္သက္ေရာ၊ သူေရာ၊ စိန္ေဗဒါေရာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းအဖြဲ႕ထဲတြင္ ပါမည္ ျဖစ္သည္။ ပဲပလာတာတို႔၊ မုန္႔ဟင္းခါးတို႔ကို ယခုလို လကုန္ရက္တြင္ လူတိုင္းေစ့ေတာ့ မစားႏိုင္။ မေကၽြးႏိုင္ေသး။
“အုန္းသီးမ်ားမ်ား ထည့္ခိုင္းေနာ္ ေမေမ”
“ေအး ေအး”
ေရႊႏွင္းဆီႏွင့္ ေရႊလိပ္ျပာသည္ အသက္ကေလး အတန္ရလာၿပီ ျဖစ္၍ လိမၼာသည္။ အစားအေသာက္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ကေလးမ်ားကို လူႀကီးမ်ားအား ဦးစားေပးရမည္ကို အလိုလို နားလည္သည္။ အမာစိန္ကသာ အေထြးဆံုးမို႔ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးၿပီး လူႀကီးပိုင္း တက္ႏိုင္ခ်င္ေသာ္လည္း ေရႊႏွင္းဆီႏွင့္ ေရႊလိပ္ျပာတို႔က အစားအေသာက္ႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ အျမဲတမ္း ေနာက္ဆုတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စိန္ေဗဒါက သူ႔တူမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို အခ်စ္ပိုျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ႐ံုးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ေဘးပန္း ဝင္ေငြေလးမ်ား ရလွ်င္ တူမ ႏွစ္ဦးကို က်ိတ္ေခၚသြားၿပီး ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ေကၽြးေလ့ရွိသည္။
“ဒီအိမ္မွာ လူတန္းစား သံုးရပ္ ရွိတယ္၊ လူႀကီးရယ္၊ လူလတ္ရယ္၊ လူငယ္ရယ္၊ လူႀကီးေတြက် ငါတို႔ကို ဒီအသက္၊ ဒီအရြယ္ေရာက္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ၿပီ၊ ေက်းဇူးေႂကြးေတြ ေပးခဲ့ၿပီ၊ ေဟာ အခုေတာ့ ငါတို႔ ေႂကြးဆပ္ရမယ့္ အလွည့္၊ ေနာက္ၿပီး ငါတို႔ သားသမီးေတြ အေႂကြးသစ္ တည္ေပးရမယ့္ အရြယ္၊ ေလာကႀကီးဟာ ဒီလိုပဲေပါ့ေလ၊ အေမတို႔ အေဖတို႔ကို အဘိုးတို႔ အဘြားတို႔က ဆံုးမခဲ့၊ သြန္သင္ခဲ့၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့၊ တစ္ခါ အေမတို႔ အေဖတို႔က ငါတို႔ကို တစ္ခါ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္၊ ေဟာ ငါတို႔က ငါတို႔ သားသမီးေတြကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္း၊ လူသားမ်ိဳးဆက္ ဆိုတာ ဒီလိုနဲ႔ ရွည္သြားရတာပဲ”
ေကာလိပ္စိန္က တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး စဥ္းစားမိသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပိတ္ကာ မွန္တင္ခံု အံဆြဲထဲ ထည့္လိုက္ရင္း မွန္ထဲတြင္ ထင္ေနေသာ သူ႔အရိပ္ကို သူ ၾကည့္မိသည္။ သူက အေမႏွင့္ မတူဘဲ အဘြားႏွင့္ သြားတူေသာေၾကာင့္ အသားညိဳၿပီး ကိုယ္လံုးသြယ္သည္။ မ်က္ႏွာေပါက္ကမူ အဘြားေလာက္ မလွေပ။ အဘြားငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္လွသည္ဟု အေမက မၾကာခဏ ေျပာျပတတ္သည္။ “အင္း ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ အဘြားေတာင္ ဒီအရြယ္ ေရာက္ေတာ့ ဒီလို ျဖစ္ေနရင္ အဘြာေလာက္ မလွတဲ့ ငါ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအရြယ္ ေရာက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကည့္ရဆိုးေနမလဲ မသိဘူး” ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြးမိရင္း ရယ္ခ်င္သလိုလိုရွိသည္။ ေသျခင္းတရားကသာ ေစာစီးစြာ မႏွိပ္စက္ခဲ့လွ်င္ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သူလည္း အဘြားလို ျဖစ္လာဦးမည္ကို သိေသာ္လည္း ထို အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သူ႔ဘဝတြင္ တကယ္ ျဖစ္လာလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ထင္ေနတတ္သည္။ ႐ံုးသြားလိုက္၊ အိမ္ျပန္လိုက္၊ လခထုတ္ရက္ တြက္လိုက္၊ ႐ံုးတြင္ သၾကား၊ ႏို႔ဆီ၊ ဒူးယား၊ ဖေယာင္းတိုင္ ရမည့္ေန႔ကို ေမွ်ာ္လိုက္ႏွင့္ အိုျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ နာျခင္းကို လည္းေကာင္း၊ ေသျခင္းကို လည္းေကာင္း ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။
“ေကာလိပ္စိန္”
“ရွင္ အေဖ”
အေဖက သူတို႔အခန္းဝတြင္ လာရပ္သည္။ အမာစိန္က အေဖ့ပုဆိုးစကို တန္းလန္းဆြဲ၍ လိုက္လာသည္။
“နင့္ အေမ ဒူးနာေနတယ္တဲ့”
“ဟုတ္ကဲ့ အေဖ၊ အခုပဲ ေဆးေသြးမလို႔ပါ”
“ေအး ေအး၊ လိမ္းေပးလိုက္ဦး“
အတန္ငယ္မွိန္ေသာ ေလးဆယ္အား မီးလံုးေရာင္ဝယ္ အေဖ့ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားသည္ ျဖဴေဖြးေနသည္။ အေဖက ဆံပင္သာမက မ်က္ခံုးေမြးလည္း ျဖဴသည္။ ႏွာေခါင္းထဲမွ အေမြးလည္း ျဖဴသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ငုတ္တိုမ်ားလည္း ျဖဴေလသည္။
“ေဖေဖႀကီး ပံုေျပာျပမယ္ဆို”
“ေအးပါကြယ္”
“ခု ေျပာေလ”
“ကဲ … လာ လာ”
အေဖက အမာစိန္အား လက္ဆြဲကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕က လႈပ္ကုလားထိုင္ႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း ေျမးငယ္အား ေပါင္ေပၚတင္ကာ အေဖ့ခမ်ာ ပံုေျပာရဦးမည္ ျဖစ္သည္။
“အေဖေရာ … အေမေရာ အေတာ္ အသက္ႀကီးလာၿပီ သိလား၊ ကိုသက္ ဒီအိမ္မွာ တို႔တစ္ေတြ မရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး”
ေကာလိပ္စိန္က လွမ္းေျပာေတာ့ ေအးေမာင္သက္က ျပံဳးေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာလိပ္စိန္က သတိမထားမိ၊ သူ႔စကားကို သူ ဆက္သည္။
“ဟိုေကာင္ စိန္ေဗဒါက သေဘၤာလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ သေဘၤာမလိုက္ျဖစ္လည္း မိန္းမ ယူရင္ မိန္းမေနာက္ လိုက္သြားမွာ ကိုသက္ရဲ႕၊ အေဖတို႔ အေမတို႔ကုိ တို႔တစ္ေတြပဲ ျပဳစုရမွာ၊ တို႔ မရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအးေမာင္သက္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရယ္ေလသည္။ ‘႐ူးမွ ႐ူးရန္ေကာ’ ဟူေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ေကာလိပ္စိန္အား ၾကည့္သည္။
“မိန္းမရယ္ ခက္မွခက္ပေလ၊ ဒီအိမ္မွာ တို႔ မရွိရင္ မျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အေဖတို႔ အေမတို႔ မရွိရင္သာ မျဖစ္တာ၊ ကဲ … ေတာ္ေလာက္ၿပီ သမီး၊ ဆင္းေတာ့ ဆင္းေတာ့ … ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစဗ်ာ”
နင္းေနေသာ သမီးအား အဆင္းခိုင္းၿပီး ေအးေမာင္သက္ ထထိုင္သည္။
“ခင္ဗ်ားက အေမ့လို အေစာႀကီး ထၿပီး ေဈးသြားႏိုင္လို႔လား၊ ဟင္းေတြကို အေမ့လို အရသာရွိေအာင္ ခ်က္တတ္လို႔လား၊ ေနာက္ၿပီး ေန႔ခင္းတိုင္က်ရင္ ခင္ဗ်ား သမီး ‘ဆိုးေတမေလး’ ကို အေဖ့လို ထိန္းႏိုင္လို႔လား”
ေကာလိပ္စိန္၏ မ်က္ႏွာသည္ ဖ်င္းခနဲ ပူသြားသည္။ သူက နံနက္ေစာေစာ ထၿပီး ေဈးသြားႏိုင္သည္ ဆိုဦး၊ အေမ့လို အကုန္နည္းနည္းႏွင့္ စားေကာင္းေအာင္ စီမံတတ္မည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ အရသာ မရွိသည္က ထားဦး၊ သူ႔ဟာသူ ေဈးသြား၊ သူ႔ဟာသူသာ ခ်က္လို႔ကေတာ့ ႐ံုးအမီ က်က္ဖို႔ လံုးဝမလြယ္ေပ။
“အဲဒါနဲ႔ မေထြးေလးက သူ႔သားေလးကို ‘ငန္းေတာ္ေရ ေႁမြမင္းသား၊ အိပ္ပါေတာ့လား’ ဆိုေတာ့ ငွက္ႀကီးဝန္ပိုႀကီးက မႀကိဳက္ဘူးတဲ့၊ ‘တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္၊ ငါ ေပါက္လိုက္ရ’ လို႔ ေျပာသတဲ့၊ ဒီေတာ့ ‘ငွက္ႀကီးဆို ဝန္ပိုရဲ႕သား၊ အိပ္ပါေတာ့လား’ ဆိုေတာ့မွ ‘ဟား ဟား ဟား ’ ရယ္သတဲ့ ငါ့ေျမးရဲ႕”
အေဖ၏ ပံုေျပာသံကို ၾကားရသည္။ အေမ၏ ဘုရားရွိခိုးသံကို ၾကားရသည္။ ေရႊႏွင္းဆီ၏ အလီက်က္သံႏွင့္ ေရႊလိပ္ျပာ၏ ပထဝီသင္ခန္းစာ က်က္သံကိုလည္း ခပ္တိုးတိုး ၾကားရေလသည္။ စိန္ေဗဒါကလည္း အံဆြဲထဲမွ သူ႔စက္ကေလးကို ထုတ္ၿပီး တတီတီ ႏွိပ္ေနျပန္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေႂကြးေတြ ဆပ္ေနတယ္ ေအာက္ေမ့ေန၊ ေက်းဇူးေႂကြးေတြ ဆပ္ေနတယ္ ထင္ေန၊ တကယ့္တကယ္ကေတာ့ အေဖတို႔ အေမတို႔ကသာ သားသမီး မကဘူး၊ ေျမးေတြ၊ ျမစ္ေတြအထိ ဆက္ၿပီး ေက်းဇူးေႂကြးေတြ ေပးေနတာပါ မိန္းမရဲ႕၊ ဆယ့္ေျခာက္ ခုနစ္လီ တစ္ရာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ေလ သမီး၊ အဲဒီအလီ ရရင္ အိပ္ေတာ့၊ ကိုးနာရီ ထိုးခါနီးၿပီ အိမ္စာေတြေရာ ၿပီးၿပီလား”
ေအးေမာင္သက္က အလီဆိုရင္း ထစ္ေနေသာ သူ႔သမီးဘက္ လွည့္သြား၍ ေကာလိပ္စိန္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သူႏွင့္ ေအးေမာင္သက္သည္ အသက္ခ်င္းက မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေအးေမာင္သက္က သူ႔ထက္ အမ်ားႀကီး ပို၍ လူႀကီးဆန္ေလသည္။ စကားကိုလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း အခ်က္အလက္ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။ ေအးေမာင္သက္ႏွင့္ ယွဥ္ေျပာလို႔ကေတာ့ သူ ႏိုင္ဖူးသည္ ဟူ၍ တစ္ခါမွ် မရွိေပ။
“ေဩာ္ … အေမ မအိပ္ခင္၊ ေဆးလိမ္းေပးဦးမွပါ”
တိုလီမုတ္စေတြ ထည့္ေသာ ထန္းေခါက္ဖာ ေသးေသးေလးကို ေမႊေႏွာက္ၿပီး ဇာတိပၹိဳလ္သီးႏွင့္ ေတာင္တန္ကတိုးကို ခပ္က်ဲက်ဲေလး ေရာၿပီး နႏြင္း နည္းနည္း ထည့္ကာ လိမ္းေပးထားလွ်င္ တရွိန္ရွိန္ ပူလာကာ ဒူးအနာ သက္သာသည္ဟု အေမက ေျပာေလသည္။
“အင္း … အေမတို႔၊ အေဖတို႔လည္း ငါတို႔ကို ထိန္းၿပီးေတာ့ ေျမးေတြကို ဆက္ထိန္းရျပန္ေရာ၊ ရိပ္သာသြား တရားအားထုတ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာလည္း ပါးစပ္ကသာ ေျပာေနတာ တကယ္ မသြားျဖစ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ အတင္းတိုက္တြန္းၿပီး သြားခိုင္းဦးမယ္”
ဇာတိပၹိဳလ္သီး ညိဳညိဳေလးကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မၾကားတြင္ ညႇပ္ကိုင္ရင္း ေက်ာက္ပ်ဥ္ေပၚတြင္ တဂ်စ္ဂ်စ္ ေသြးသည္။ သင္းပ်ံ႕ေသာ ရနံ႔ႏွင့္အတူ အႏွစ္ညိဳညိဳမ်ား ထြက္လာေတာ့ လက္ညႇိဳးႏွင့္ အသာသပ္ယူကာ ခြက္ထဲ ထည့္သည္။
“နက္ျဖန္က်ရင္ မုန္႔ဟင္းခါးခ်ိဳင့္ မေမ့ေအာင္ ယူသြားမွပဲ”
“အေမက အဘြားဆို သိပ္ခ်စ္တာ၊ အဘြား ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ ဆိုလည္း ‘ေရာ့ … စိန္ေဗဒါ၊ သြားဝယ္’ ပဲ၊ ၾကာဇံေၾကာ္ဆိုလည္း ‘ျမန္ျမန္သြားဟဲ့ စိန္ေဗဒါ’ ပဲ၊ သူ႔ကိုယ္သူက်ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ခြက္ေတာင္ ငါးမတ္၊ တစ္က်ပ္ေတာင္ ႏွေျမာၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ စားတာ မဟုတ္ဘူး၊ အင္း … ငါေရာ ဘာထူးလို႔လဲ၊ အေမတို႔၊ အေဖတို႔အတြက္ ဝယ္ရရင္သာ မႏွေျမာတာ၊ ငါ့ဟာငါဆိုရင္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေတာင္ ဝယ္ေသာက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး”
ေကာလိပ္စိန္က သူ႔ကိုယ္သူ အမွတ္ေပးသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ထဲမွ ေတြးသည္ ျဖစ္၍ ေအးေမာင္သက္ မၾကား၊ ထို႔ေၾကာင့္ အရယ္ေတာ့ မခံရေပ။
အေမ့ ဘုရားရွိခိုးသံ ရပ္သြားေတာ့ ေကာလိပ္စိန္သည္ ေဆးခြက္ကို ကိုင္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုထဲ သြားၿပီး နႏြင္းအနည္းငယ္ ေရာကာ လက္ခလယ္ႏွင့္ ေမႊသည္။ ဇာတိပၹိဳလ္သီးနံ႔၊ ေတာင္တန္ကတိုးနံ႔၊ နႏြင္းနံ႔တို႔သည္ ေရာၿပီး ေဝ့ပ်ံလာသည္။
“အမာစိန္ အိပ္ၿပီ ကိုသက္ေရ လာေခၚေတာ့”
အမာစိန္သည္ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဖကလည္း လႈပ္ကုလားထိုင္ကို ေရွ႕ေနာက္ယိမ္းထိုး လႈပ္ရင္း သူ႔ေျမးကို ေပြ႔ကာ သူပါ ေရာၿပီး ငိုက္ေနသည္။ ေအးေမာင္သက္က သမီးကို လာေပြ႕ေခၚေတာ့မွ အေဖလည္း ႏိုးေလသည္။
“အေဖႀကီး မအိပ္ခင္ ငွက္ေပ်ာသီးေလးမ်ား စားဦးမလား”
“ေတာ္ပါၿပီကြာ၊ မျမပဲ စားလိုက္ပါေတာ့၊ ပုတီးေလး စိပ္လိုက္ဦးမယ္”
အေဖက ပုတီးေလး ကိုင္ကာ အိပ္ရာဝင္သြားေလသည္။ ဆရာဝန္က ဘာေဆး ထိုးသြားသလဲေတာ့ မသိ၊ အဘြားကလည္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။
“မနက္က်ရင္ ေဈးသြားရမလား အေမ”
“မလိုပါဘူး သမီးရယ္၊ အိမ္မွာ အာလူးနဲ႔ ငါးေျခာက္ ရွိပါတယ္”
“ခဏေတာ့ သြားလိုက္မယ္ေလေနာ္၊ ဘာေလးမ်ား ေပါေပါမ်ားမ်ား ရမလဲ မသိဘူး”
ေကာလိပ္စိန္က အေမ့ဒူးအား ေဆးလိမ္းေပးသည္။ လက္ငါးေခ်ာင္းႏွင့္ ေအာက္ဘက္သို႔ ဆြဲခ်ၿပီး အသားထဲ စိမ့္ဝင္ေအာင္ နာနာပြတ္ေပးေလသည္။
“ဂ်ပန္ျပည္မွာ မိအို၊ ဖအို ရွိတဲ့သူေတြဆိုရင္ သိပ္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္တဲ့၊ အဘိုးႀကီးေတြရဲ႕ တာဝန္ကို ယူရမွာ ေၾကာက္လို႔ ဘယ္သူကမွလည္း လက္မထပ္ခ်င္ဘူးတဲ့၊ အေမ တစ္ေန႔က စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္”
“ဟုတ္လား အေမ”
“ဒါေၾကာင့္ အေဖႀကီးကိုေတာင္ ရယ္စရာ ေျပာရေသးတယ္၊ ေကာလိပ္စိန္တစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္မွာမို႔ ေယာက္်ားရတာလို႔”
အေမက တသိမ့္သိမ့္ ရယ္သည္။ ေဆးနံ႔ႏွင့္ အတူတူေရာၿပီး ပ်ံ႕လာေသာ အေမ့ေခၽြးနံ႔ကို ေကာလိပ္စိန္က ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ရွဴ႐ႈိက္မိသည္။
“အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေရာ အေမရယ္၊ သားသမီးနဲ႔ မိဘ အိမ္ေထာင္က်ရင္ အတူေနတယ္လို႔ မရွိၾကပါဘူး၊ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးေတြက ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေဈးသြား၊ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ ခ်က္စား၊ သူတို႔ ေနမေကာင္းေတာ့ သားသမီးေတြက ပန္းစည္းေလးေတြ၊ ကတ္ျပားေလးေတြ ပို႔ၾကတယ္၊ အေမ ထဘီ မခ်လိုက္နဲ႔ဦးေလ၊ ေဆးေျခာက္ေအာင္ ထားပါဦး”
ေဆးျမန္ျမန္ ေျခာက္ရန္အတြက္ အေမ့ဒူးကို ေကာလိပ္စိန္က ယပ္ေတာင္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ယပ္ခတ္ေပးသည္။
မိုးဖြဲကေလး ရြာေနသည္မို႔ သြပ္မိုးေပၚသို႔ မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ား က်သံက တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ ျမည္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ ေျမာင္းထဲမွလား၊ လမ္းေဘး ေရဘံုပိုင္ အနီးမွလားေတာ့ မသိ၊ ဖားတစ္ေကာင္ ‘အံုအြမ္၊ အံုအြမ္’ ႏွင့္ မပ်င္းမရိ ေအာ္ေနေလသည္။
“ဒီလိုဆို အေမလည္း ကံေကာင္းလို႔ ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္တာေပါ့ေနာ္”
အေမက ေျပာေတာ့ စိန္ေဗဒါက ရယ္ေလသည္။ “ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေျမးထိန္းေနရတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဝင္ေျပာသည္။ ေကာလိပ္စိန္ႏွင့္ အေမလည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၾကည့္ကာ ျပံဳးရယ္မိၾကေလသည္။
“အေမကေတာ့ အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး အထီးက်န္ ေနရတာနဲ႔စာရင္ ေျမးထိန္းေနရတာ ႀကိဳက္ပါတယ္ သားရယ္၊ ကိုယ္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္တဲ့အခါလည္း ပန္းစည္းေလး တစ္စည္း ရတာထက္ ေဟာဒီလို ကိုယ္တိုင္ ေဆးေသြးၿပီး လိမ္းေပးတာကို လိုခ်င္ပါတယ္”
အေမ့စကား ၾကားလိုက္ေတာ့ ေကာလိပ္စိန္၏ ရင္ထဲတြင္ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေမ့ကို ဖက္ၿပီး နမ္းလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ် မနမ္းဖူး၍ မနမ္းရဲ။ ခြက္ထဲမွ ေဆးလက္က်န္မ်ားကိုသာ ဒူးေပၚသို႔ ထပ္ေလာင္းခ်ကာ ထပ္၍ ပြတ္ေပးေနမိသည္။
“သာဓု … သာဓု … သာဓု မိဘကို ျပဳစုရတာ တကယ့္ကို အက်ိဳးေက်းဇူး ႀကီးပါတယ္၊ သားတို႔ သမီးတို႔ ဘုန္းႀကီးပါေစ၊ အသက္ရွည္ၾကပါေစ၊ ကိုယ္က်န္းမာၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ၊ သြားေလရာ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိဘဲ ကိုယ္စိတ္လိုရာ ျပည့္ဝၾကပါေစ”
အေမက ဆုေတြ တသီႀကီး ေပးသည္။ “ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ တစ္လံုးတစ္ဝတည္း ျပည့္ပါရေစ” ဟု ထပ္ဆင့္ ဆုေတာင္းရင္း ေကာလိပ္စိန္သည္ အေမ့အား ေနရာမွတြဲထူကာ အခန္းထဲသို႔ လိုက္ပို႔သည္။ နာေနေသာ ဒူးအား ဖိမနင္းရဲ၍ ဆကာ ဆကာႏွင့္ နင္းရင္း အေမက ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္သြားသည္။ “အိပ္ခါနီး အဘြားကို သြားၾကည့္လိုက္ဦးေနာ္ သမီး၊ အနားမွာလည္း ေရတစ္ခြက္ ခပ္ထားေပး” ဟု မွာသည္။
“အေမက ေျမးထိန္းရတာ ႀကိဳက္သတဲ့၊ ဒီေကာင္က တာဝန္မေက်ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ အေမ့အတြက္ ေျမးေတြ ထုတ္လုပ္ေပးဦးမွ”
စိန္ေဗဒါက ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာေနျပန္သည္။ ေကာလိပ္စိန္က ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ အိမ္တံခါးေတြ အေသအခ်ာ ပိတ္ထားရဲ႕လားဟု လိုက္စစ္ေဆးရင္း “သားသမီးနဲ႔ မိဘ ဆက္ဆံပံုခ်င္းကိုက သူတို႔နဲ႔ ငါတို႔ မတူဘူး၊ သူတို႔ဆီမွာ သံုး၊ ေလးႏွစ္ရြယ္ ကေလးေလးေတြကိုလည္း အခန္းသတ္သတ္ သိပ္လို႔၊ ထိန္းေတာ့ နာနီက ထိန္းတာ၊ အေမ အေဖက အိပ္ခါနီးရင္ ပါးေလး နမ္းၿပီး ‘ဂြတ္ႏိုက္’ ဆိုရင္ ၿပီးေရာ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ဟုတ္ရင္လည္း ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမဲ့ ငါေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး၊ ငါတို႔ဆီမွာက ကေလးေတြဟာ အေဖနဲ႔ အေမ ၾကားမွာ အိပ္တာ၊ ဟိုရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ၿပီး ကပ္ခၽြဲလိုက္၊ ဒီရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ၿပီး ပူဆာလိုက္၊ တစ္ခါတေလလည္း အေမ၊ အေဖကို ခြၿပီး ေသးပန္းလိုက္၊ ကန္လိုက္ ေက်ာက္လိုက္၊ အေမကလည္း ေစာင္ ကန္ပစ္တိုင္း ျပန္ျခံဳေပးလိုက္၊ ေနေကာင္းရဲ႕လားလို႔ နဖူးထစမ္းလိုက္နဲ႔ ေမတၱာကေလး ယွက္ႏႊယ္ပံုခ်င္းက သူတို႔နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ တူႏိုင္မွာလဲကြယ္၊ မိဘခ်င္းလည္း မတူဘူး၊ ဒီေတာ့ သားသမီးခ်င္းလည္း ဘယ္တူႏိုင္မွာလဲ၊ ငါေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျမန္မာျဖစ္ရတာ ေက်နပ္လိုက္တာ” ဟု စဥ္းစားေနမိေလသည္။
မိုးက တျဖည္းျဖည္း သည္းလာသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ သြပ္မိုးက ေရ တေပါက္ေပါက္ ယိုလာေလသည္။ ေကာလိပ္စိန္လည္း ဇလံုေတြ၊ ပံုးေတြ ယူကာ မိုးေရယိုေသာ ေနရာမ်ားတြင္ လိုက္ခံရျပန္ေလသည္။
“မိန္းမလွေလးနဲ႔ ညား၊ သေဘၤာသားလည္း ျဖစ္ရပါလို၏။ လင္ဆာနံ ပူေဇမိ၊ လင္ဆာနံ ပူေဇမိ”
စိန္ေဗဒါက သူ႔စက္ကေလးကို ျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီး သီခ်င္းတိုးတိုး ညည္းရင္း ျခင္ေထာင္ ေထာင္ေနေလသည္။ သူ႔ခမ်ာ ဘုရားစင္ေအာက္တြင္ ဖ်ာခင္း အိပ္ရသူမို႔ ေနျမင့္ေအာင္ မအိပ္ရေပ။ ဧည့္သည္ ျပန္သည္ထိ မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနရတတ္သည္။
“စိန္ေဗဒါ နင္ အိပ္ခါနီး မီးပိတ္ဖို႔ မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ မေန႔ညက မီးႀကီး အလင္းထြန္းၿပီး အိပ္သြားတယ္”
ေကာလိပ္စိန္ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ အားလံုး အိပ္ေနၾကေပၿပီး။ ေရႊႏွင္းဆီႏွင့္ ေရႊလိပ္ျပာတို႔သည္ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္ႏွင့္ ရွစ္ႏွစ္ အသီးသီး ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အခြင့္သာလွ်င္ မိဘရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ျမဲ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံက်လွ်င္ေတာ့ အမာစိန္က အေဖကိုေရာ အေမကိုပါ ေမာင္ပိုင္စီးထားတတ္သည္။ သည္ေန႔ေတာ့ အမာစိန္ ေစာေစာအိပ္သြား၍ သူတို႔ ကံေကာင္းသြားသည္။ အေဖ၏ ဘယ္ဘက္တြင္ တစ္ေယာက္၊ ညာဘက္တြင္ တစ္ေယာက္ ကပ္ၿပီး အိပ္ေနၾကေလသည္။ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနေသာ အမာစိန္ကို ေဘးအစြန္သို႔ ပို႔ထားၾကသည္။
“အင္း … ငါတို႔ခုတင္လည္း ကြပ္ပ်စ္႐ိုက္ၿပီး ေဘးဘက္က ထပ္ဆက္ထားေပလို႔ပဲ၊ အခန္းက်ယ္ရင္ေတာ့ အႀကီးမ ႏွစ္ေယာက္ကို သက္သက္ သိပ္ဖို႔ ေကာင္းၿပီ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကိုသက္ကို တစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္ေလးနဲ႔ သက္သက္ သိပ္ၿပီး ငါနဲ႔ သမီးေတြက ဒီခုတင္ႀကီးေပၚမွာ အိပ္မွ ထင္ပါရဲ႕”
အတြန္႔မ်ားမ်ားႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ ျခင္ေထာင္ႀကီးကို ခ်ကာ ေဘးဘက္သို႔ ျဖန္႔ကားၿပီး ေမြ႕ရာႏွင့္ လိုက္ဖိသည္။ ျခင္ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ ျခင္မ်ားကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လိုက္ခတ္သည္။ ႏွစ္ထည္ ဆက္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားေသာ မုဒံုေစာင္ႀကီးကုိ သားအဖ သံုးေယာက္အား ျဖန္႔ျခံဳေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းရင္းမွ မီးခလုတ္ကို ေဖ်ာက္ခနဲ လွမ္းပိတ္ကာ အမာစိန္ေလး ေဘးတြင္ အသာလွဲခ်လိုက္သည္။ အိပ္ခ်င္လွၿပီ။
“ေမ … ေမ”
အမာစိန္ ဆတ္ခနဲ ႏိုးသြားၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ ေကာလိပ္စိန္သည္ သမီးကို ဆီးဖက္ရင္း တင္ပါးေလးကို အသာပုတ္ေပးသည္။ “အင္း … ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလာက္ ဆိုရင္ အေမက အဘြားေနရာ ေရာက္ၿပီ ငါက အေမ့ေနရာ ေရာက္ေနၿပီ၊ အေမက အဘြားကို ျပဳစုသလို ငါက အေမ့ကို ျပဳစုရေတာ့မယ္၊ အေမ့လိုပဲ ေဈးသြားရင္း၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္ရင္း ေျမးေတြကို ထိန္းရေက်ာင္းရဦးေတာ့မယ္” ဟု ေတြးေနမိသည္။
ဘဝ ဟူသည္မွာ ဆြဲကာ ဆန္႔လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွည္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်ံဳ႕ၿပီး စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း တိုတိုေလးပင္။ သားသမီး ဘဝကေနၿပီး အေဖအေမ ျဖစ္၊ အေဖအေမ ဘဝကေနၿပီး အဘိုးအဘြား ျဖစ္။ ကံေကာင္းလွ်င္ေတာ့ ေျမးမကဘဲ ျမစ္ ရသည္အထိ အသက္ရွင္ခြင့္ ၾကံဳႏိုင္သည္။ လူ႔ဘဝ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေတာ့ ဒါပဲ ျဖစ္သည္။ သူက ပါရမီရင့္သန္သူ မဟုတ္၍ လူ႔ေလာကတြင္ ေနရသမွ် အခ်ိန္ပိုင္းတြင္ မည္သူေတြ တရားရ၊ အျမတ္ထြက္ၿပီး မည္သူေတြ အ႐ႈံးထြက္သြားေၾကာင္းကို မစဥ္းစားမိေပ။ ေနရသမွ်ေသာ အခ်ိန္ပိုင္းကေလးတြင္ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္သည္မ်ားကို လုပ္မိၿပီး မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္သည္မ်ားကို မလုပ္မိရန္သာ အမ်ားဆံုး စဥ္းစားသူ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားတကာထက္ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ရန္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ ႀကိဳးစားရင္း ‘ငါဟာ သာမန္ မိန္းမ မဟုတ္ဘူး’ ဟူ၍ ေတြးေတာ ေက်နပ္ေနလိုသူလည္း မဟုတ္။ သားသမီး ဘဝတြင္ သားသမီးပီပီ၊ မိဘဘဝတြင္လည္း မိဘပီပီ၊ အဘိုးအဘြားဘဝ ေရာက္ေတာ့လည္း အဘိုးအဘြားပီပီသာ ေနလိုသည္။ သူ႔အခ်ိန္ပိုင္းႏွင့္သူ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည္မ်ားကို လုပ္သြားမည္။ သာမန္ထဲက သာမန္ဘဝတြင္ သူ အသက္ထက္ဆံုး ေအးေဆးခ်မ္းေျမ့စြာ ေနသြားလိုသည္။
“ေမေမ ပံုေျပာျပပါလား”
သမီးက ပံုေျပာခိုင္းသည္။ သူက ပံုမေျပာႏိုင္ေသးဘဲ သမီးကို တင္းတင္းဖက္ကာ တိုးတိုး ေမးမိသည္။
“ေမေမ အဘြားႀကီး ျဖစ္လာလို႔ ဘြားဘြားႀကီးလို ေနမေကာင္း ျဖစ္ရင္၊ ေမေမႀကီးလို ဒူးနာရင္၊ ဖ်ားၿပီး အိပ္ရာထဲက မထႏိုင္ရင္ သမီးေလးက ေမေမ့ကို ျပဳစုမွာလား ဟင္”
သမီးက ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကေလး တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေလသည္။
ေကာလိပ္စိန္က သမီး၏နဖူးကေလးကို ညင္သာစြာ နမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမ ခဏခဏ ေျပာျပဖူးေသာ ‘သုဝဏၰသာမ’ အေၾကာင္းကို သမီးအား ေျပာျပေလသည္။
---------------
မစႏၵာ
(စာေပလုပ္သား မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၈၃။)
Sunday, 8 May 2016
[ အလင္းေရာင္ ဘေလာ့ဂ္မွကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment