#ရတနာခုႏွစ္သြယ္
အပိုင္း ( ၁)
#မင္းလူ
ေရႊႏိုင္ငံအစိုးရသည္ ျပည္သူလူထုအေပၚ တဆိတ္ အလိုလိုက္လြန္းသည္ဟု ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္က ေျပာသည္။ ယမန္ႏွစ္က စီးပြားေရးဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ၁၈ ရာခိုင္ႏႈန္း ဆိုသည္မွာ ရန္ပံုေငြ ပိုမိုထည့္ဝင္ရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကိန္းဂဏန္းေတြ တမင္ေလ်ာ့ျပျခင္းျဖစ္သည္ဟု ကမာၻ႔ဘဏ္က စြပ္စြဲသည္။ ဝန္ထမ္းေတြ လခတိုးေတာင္းတိုင္း ခုလို လိုက္ေလ်ာေနပါက ၾကာလွ်င္ ပို၍အတင့္ရဲၿပီး ေရာင့္တက္လာၾကလိမ့္မည္ဟု အိုင္အယ္လ္အိုက သတိေပးလာသည္။ အမ်ားအျပား ပိုလွ်ံေနေသာ အရန္ေငြေၾကးေတြကို အလဟႆ သံုးျဖဳန္းေနမယ့္အစား မိမိတို႔လို ဆင္းရဲေသာ ႏိုင္ငံမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့သင့္သည္ဟု အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ရွိ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံတစ္ခုက ေတာင္းဆိုသည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကလည္း ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ ရပိုင္ခြင့္ေတြခ်ည္း ေတာင္းဆိုေနဖို႔ မဟုတ္၊ လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမည့္ စည္းကမ္းမ်ား၊ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ တာဝန္မ်ားလည္း ပူးတြဲပါဝင္ေၾကာင္း သတိခ်ပ္ဖို႔လိုသည္ဟု တိုက္တြန္းသည္။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး အဖြဲ႔ႀကီးကေတာင္ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုသည္မွာ အတိုင္းအဆမရွိေသာ သေဘာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ရယူသံုးစြဲရေသာ ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ေဝဖန္ေထာက္ျပလာရေလသည္။
ကဲ.... အခုလို လူေျပာသူေျပာ မ်ားလာရေလာက္ေအာင္ ေရႊႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ထင္တိုင္းႀကဲၿပီး ကဲေနၾကသလဲဆိုတာ ေလ့လာဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကရေအာင္....။
* * *
“ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ေက်းဇူးရွင္ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား၊ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ညေနေျခာက္နာရီထိုးၿပီ ျဖစ္ပါသျဖင့္ မိမိတို႔၏ အိမ္ေဂဟာရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားကို အျပည့္အဝ ထြန္းညႇိၾကပါရန္ ေလးစားစြာ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား....”
လွ်ပ္စစ္ျဖန္႔ျဖဴးေရးဌာနက အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ လိုက္လံေၾကျငာေနျခင္း ျဖစ္၏။ ေန႔စဥ္ ညေနေျခာက္နာရီထိုးတိုင္း မပ်က္မကြက္ ၾကားေနရေသာ အသံျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခ်ိန္ေတြမွာ နာရီၾကည့္ဖို႔ လိုခ်င္လိုမည္။ ညေနေျခာက္နာရီ ဆိုရင္ေတာ့ ထိုအသံၾကား႐ံုႏွင့္ သိၾကၿပီးျဖစ္၏။ ဒါကို “မီးေဆာ္သည္” ဟု ေဝါဟာရအသစ္ ထြင္ထားၾကသည္။
“ဟဲ့.. မီးေဆာ္သံေတာင္ ၾကားၿပီ၊ ေဆာ့ေနၾကတုန္းပဲလား၊ ေတာ္ၾကေတာ့၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ”
ဟု မိခင္ေတြက သားသမီးမ်ားကို သတိေပးတတ္ၾကသည္။ မနက္မိုးလင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ မီးပိတ္ဖို႔ ႏႈိးေဆာ္သံ မၾကားရ။ ေမ့ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ပိုသံုးလည္း အျမတ္ပဲဟု လွ်ပ္စစ္ဌာနက ယူဆပံုေပၚသည္။ သူတို႔မွာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားကို မ်ားမ်ားျဖဳန္းေပးဖို႔ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကရရွာသည္။
မီတာခကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးသည္။ အထူးသက္သာခြင့္မ်ားလည္း ေပးေသးသည္။ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ေန႔ခင္းပိုင္း အသံုးျပဳမႈမ်ား၊ ဝပ္အားမ်ားမ်ားသံုးရေသာ ပါဝါမီတာမ်ားကို ေဈးေလွ်ာ့ေပးသည္။ လစဥ္ ယူနစ္ ၂၀၀ ထက္ေက်ာ္လွ်င္ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ထပ္ေလွ်ာ့ေပးေသးသည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳသူမ်ားကို ေလေအးေပးစက္၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္၊ အလွခ်ိတ္ ဖန္မီးေဆာင္း စသည္တို႔ လက္ေဆာင္ခ်ီးျမႇင့္သည္။
သတင္းစာမ်ားတြင္လည္း “ေမာင္လွ်ပ္စစ္”၊ “ေမာင္မီးေခ်ာင္း” စေသာ ကေလာင္အမည္မ်ားျဖင့္ “လွ်ပ္စစ္ အျပည့္အဝ သံုးစြဲျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား” ၊ “မ်ားမ်ားသံုးေလ တြက္ေျခကိုက္ေလ” ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ားတပ္ၿပီး ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးၾကသည္။ “ေနဝင္ မီးထြန္းၾကပါစို႔” သီခ်င္းကလည္း ေရဒီယိုႏွင့္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ တစ္ေန႔ဆယ္ခါေလာက္ လာသည္။
ေန႔လည္ေန႔ခင္းပင္ျဖစ္ေစ မိမိတို႔အိမ္ရွိ အခန္းမ်ားအားလံုးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ဖြင့္ထားသင့္ေၾကာင္း၊ ေမွာင္ေနလွ်င္ ျခင္က်ားေခၚ ျခင္ပုန္းမ်ား ကိုက္ေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ား ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ေႁမြပါးကင္းပါး အႏၲရာယ္မွ ကင္းႏိုင္ေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွ ျပသသည္။ နာမည္ေက်ာ္ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားက ပါဝင္ကူညီၾကသည္။
ထိုဇာတ္လမ္းကို ႐ိုက္ကူးေပးေသာ ဒါ႐ိုက္တာသည္ ထိုႏွစ္အတြက္ အကယ္ဒမီဆု ရသည္။ ပရိသတ္ေတြကေတာ့ ဇာတ္လမ္းကို စိတ္မဝင္စားၾက။ မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြ ဘာအဝတ္အစား ဝတ္တယ္ဆိုတာကိုသာ ဂ႐ုစုိက္ မွတ္သားၾကသည္။
တကယ္ေတာ့ အိမ္ေဘးပတ္လည္ မီးထြန္းဖို႔ဆိုတာက ေက်းရြာေတြအတြက္သာ လိုအပ္ေကာင္း လိုအပ္မည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာက်ေတာ့ ညဆိုေပမယ့္ ေမွာင္တဲ့ေနရာက မရွိသေလာက္ပဲ။ ခပ္စိပ္စိပ္ စိုက္ထူထားေသာ လမ္းမီးတိုင္ေတြက လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားထဲအထိ ေရာက္သည္။ ဒါတင္မက ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမွာပါ မီးတိုင္ေတြ စိုက္ထူေပးထားလို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုး လင္းထိန္ေနတာေလ။
ခုလို လွ်ပ္စစ္ျဖဳန္းအားေကာင္းေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသည္။ ေရႊႏိုင္ငံမွာ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေတြ အလွ်ံပယ္ ထြက္ေနတာကိုး။ ထြက္သေလာက္ မီေအာင္ သံုးမေပးႏိုင္လွ်င္ မလိုလားအပ္ေသာ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာတတ္သည္။ မဟာဓာတ္အားလိုင္းမ်ား လွ်ပ္စစ္ေတြ ေအာင္းတာ မ်ားလာသည္။ ထိုအခါ အပူလြန္ကဲသျဖင့္ ဓာတ္ႀကိဳးေတြ အရည္ေပ်ာ္ၿပီး ျပတ္က်တတ္သည္။
ေႏြႏွင့္ေဆာင္းဆိုလွ်င္ နည္းနည္း ထိန္းႏိုင္ေသးသည္။ ေလေအးေပးစက္ေတြ၊ ပန္ကာေတြ၊ အပူေပးစက္ေတြ သံုးၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိုးတြင္းေရာက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ သိပ္မပူေတာ့သျဖင့္ ေလေအးေပးစက္ေတြ အသံုးနည္းသြားသည္။ သိပ္လည္း မေအးသျဖင့္ အပူေပးစက္ေတြလည္း သိပ္မသံုးေတာ့။ ဒီၾကားထဲမွာမွ မိုးေရ အဝင္ေကာင္းသျဖင့္ ဆည္ေတြ၊ တာတမံေတြမွာ ေရေတြ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထြက္ႏႈန္းက ႏွစ္ဆတိုးလာျပန္သည္။ အလိုလိုကမွ လွ်ပ္စစ္ေတြ ပိုေနရတဲ့အထဲ ခုေတာ့ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ထိုကာလတြင္ လွ်ပ္စစ္ျဖန္႔ျဖဴးေရးဌာနအဖို႔ ေခါင္းအခဲရဆံုး ျပႆနာမွာ ဗို႔အားေတြ အဆမတန္ တက္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္အားခြဲ႐ံုတိုင္းတြင္ ဗို႔အားႏွိမ့္စက္ေတြ ထားေပးရသည္။ ဒီၾကားထဲကမွ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ၿပီး ဘရိတ္ကာေတြျပဳတ္က်၊ မီးေတြျပတ္သျဖင့္ အတိုင္အေတာ ခံရေသးသည္။ ဗို႔အားေဆာင့္တက္ၿပီး အိမ္သံုး လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းေတြ ပ်က္စီးကုန္လို႔ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရတာလည္း မၾကာခဏပဲ။
လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပး စက္႐ံုေတြကလည္း တစ္႐ံုၿပီးတစ္႐ံု ထပ္တိုးလာေသးသည္။ ျပည္တြင္းမွာ သံုးမကုန္ေအာင္ ပိုလွ်ံေနေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုေတာင္ တင္ပို႔ေနရသည္။ အာရွတိုက္၏ ထက္ဝက္နီးပါးမွာ ေရႊႏိုင္ငံမွ လွ်ပ္စစ္ သို႔မဟုတ္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႔ကို အလုအယက္ ဝယ္ယူသံုးစြဲေနၾကရေသာ ႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊႏိုင္ငံကို အာရွတိုက္ရဲ႕ မီးစက္ႀကီးဟု ေခၚေဝၚေနၾကေလသည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ေရႊႏိုင္ငံအေပၚ အလိုလိုက္အႀကိဳက္ေပးၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ဆက္ဆံေနၾကရ၏။ တစ္စံုတစ္ရာ စိတ္အခန္႔မသင့္လို႔ “မီးျဖတ္လိုက္ရမလား” ဆိုၿပီး တစ္ခ်က္ႀကိမ္းလိုက္တာနဲ႔ ျပားျပားဝပ္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ႏိုင္ငံလံုၿခံဳေရးအတြက္လည္း ပူစရာမလို။ ကိုယ္က ေအးေအးေဆးေဆး ေန႐ံုပဲ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ႏိုင္ငံေတြက ဝိုင္းၿပီး ကာကြယ္ေပးထားသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူကမွလည္း ထိရဲတာမဟုတ္။ ဒီမွာ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ အားလံုး ေမွာင္အတိက်သြားမွာ မဟုတ္လား။
ဒီထဲမွာမွ ကံဆိုးရွာေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံလည္း ရွိေသးသည္။ ထိုႏိုင္ငံတြင္ ဆင္ျဖဴတစ္ေကာင္ ဖမ္းဆီးရမိသည္။ အရပ္အေမာင္းမွာ ထူးထူးျခားျခား ျမင့္မားၿပီး ေကာင္းျမတ္ေသာ ၾကန္အင္လကၡဏာအားလံုး ျပည့္စံုသည္။ ဆင္ထီးျဖစ္ၿပီး အေရာင္မွာ စက်င္ေက်ာက္ကဲ့သို႔ ျဖဴေဖြးေန၏။
တိုက္ဆိုင္မႈကေတာ့ ထိုႏိုင္ငံမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ မိုးေခါင္ေနခဲ့ရာမွ ဆင္ျဖဴေတာ္ ေပၚလာၿပီးေနာက္ မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ရြာခ်လာျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို သူတို႔၏ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ အလြန္တန္ဖိုးထားေနၾကသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာမွ ထိုဆင္ျဖဴေတာ္ကို လက္ေဆာင္ပဏၰာအျဖစ္ လိုခ်င္သည္ဟု ေရႊႏိုင္ငံမွ ေတာင္းဆိုလာေသာအခါ.... ....
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံ အစိုးရခမ်ာ အေတာ္ အက်ပ္႐ိုက္သြားသည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ေပးလိုက္တာနဲ႔ လူထုက ဆူဆူပူပူ လုပ္ေတာ့မည္။ အစိုးရအဖြဲ႔ ျပဳတ္က်သြားမွာ က်ိန္းေသသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို ခ်မ္းသာေပးပါ၊ သမီးကညာ ဆက္ဆိုလွ်င္ ဆက္ပါမည္ဟု ေမတၱာရပ္ခံသည္။
ဒါကို ေရႊႏိုင္ငံက စိတ္ခုသြားၿပီး ေပးပို႔ေနေသာ လွ်ပ္စစ္မီးကို ျဖတ္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္အပါအဝင္ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ ေမွာင္အတိက်သြားသည္။ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြလည္း ရပ္ဆိုင္းကုန္သည္။ အထိအနာဆံုး ကိစၥကေတာ့.... ....
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရႊႏိုင္ငံမွ ႐ိုက္ကူးထုတ္လုပ္ေသာ “နန္းတြင္းပတၱျမား” အမည္ရွိ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းကို အာရွတစ္လႊားမွာ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထုတ္လႊင့္ျပသေန၏။ ရာဇဝင္ဇာတ္ကားျဖစ္ၿပီး အလြန္ လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ တစ္ပိုင္းတစ္စေလးေတာင္ အလြတ္မခံႏိုင္ေအာင္ စြဲလမ္းႏွစ္သက္ေနၾကသည္။ တကယ္ အေရးႀကီးတဲ့ ေကာင္းခန္းေရာက္ခါမွ လွ်ပ္စစ္မီးပ်က္သြားသျဖင့္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး ဆူၾကပူၾကသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း လမ္းေပၚထြက္၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြထြန္းၿပီး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ၾကသည္။
ၾကာလွ်င္ အခက္ႀကီး ခက္ေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သည္ ေရႊႏိုင္ငံသို႔ အူယားဖားယား အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာရေလေတာ့သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို အပိုင္ေတာ့ မယူပါနဲ႔၊ တစ္လတိတိ လာေရာက္ျပသေပးပါမယ္ဟု ေမတၱာရပ္ခံသည္။
ေရႊႏိုင္ငံက ထိုအဆိုျပဳခ်က္ကို လက္မခံ။ တစ္ထစ္ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ေျခာက္လ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ေပးရမည္။ ထိုကိစၥ သေဘာတူ၊ မတူ စဥ္းစားရန္ အခ်ိန္သံုးလေပးမည္။ ထိုကာလအတြင္းမွာ လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားေသာအားျဖင့္ ယခင္ပို႔လႊတ္ေနက် လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား၏ သံုးပံုတစ္ပံုကို ယာယီျပန္ေပးမည္ဟု ေျပာလႊတ္လိုက္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ခဏေတာ့ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားသည္။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား သံုးပံုတစ္ပံု ျပန္ရၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ ရပ္ကြက္မ်ားကို A,B,C ဟူ၍ အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲၿပီး အလွည့္က် မီးေပးရေလသည္။
* * *
ဦးစီးမွဴးသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔မႈကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဝါးခနဲ သမ္းလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြလည္း အိပ္ငိုက္ေနၾကတာပါပဲ။ အဆူခံရမွာ ေၾကာက္လို႔သာ ေအာင့္ထားၾကရတာ။ ခုလို လူႀကီးကိုယ္၌က စၿပီးသမ္းၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း တဝါးဝါး လိုက္သမ္းၾကေလ၏။
ကြန္ပ်ဴတာဌာနက ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိပ္ခ်င္ပံုမရ။ လန္းလန္းဆန္းဆန္း တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ ေမာ္နီတာကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနၾက၏။ အလုပ္မ်ားေနတာေတာ့ မဟုတ္။ လုပ္စရာ မရွိသျဖင့္ အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး ဝါသနာပါရာ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနၾကတာ ျဖစ္မည္။ ဂိမ္းကစားေနၾကတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။
ဦးစီးမွဴး၏ စိတ္အစဥ္သည္ အလုပ္ဝင္ကာစ ဝန္ထမ္းငယ္ဘဝသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ထိုစဥ္က သူတက္ရေသာ႐ံုးမွာ အခုလို ေလေအးစက္တပ္ထားေသာ ခမ္းခမ္းနားနား႐ံုးႀကီး မဟုတ္။ အုတ္တိုက္ေဟာင္းေလး တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ ပန္ကာဆိုလို႔ အရာရွိ႐ံုးခန္းထဲမွာသာ ရွိ၏။ ထိုတစ္လံုးတည္းေသာ ပန္ကာကလည္း စလိုးမိုးရွင္းနဲ႔သာ ျဖည္းျဖည္းေလး တစ္ရြက္ခ်င္း လည္သည္။ ဆံုလည္ေတြကလည္း ပင္နယံေတြ စားေနသျဖင့္ ထစ္ထစ္ေနရေသးသည္။ အရာရွိမွန္း သိေအာင္သာ ဖြင့္ထားရျခင္း ျဖစ္၏။ ယပ္ခတ္သေလာက္ေတာင္ ေလမရ။
႐ံုးခန္းကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး။ ဝန္ထမ္းစားပြဲေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္လုလု ျဖစ္ေနၿပီ။ မွတ္ပံုတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္း လာလုပ္တဲ့လူေတြက ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ ဝန္ထမ္းအင္အားက နည္းနည္းေလး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥေတြက လုပ္ရကိုင္ရတာ လက္ဝင္သည္။ အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ အဆင့္ဆင့္ စီစစ္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ံုးခ်ဳပ္ကိုတင္၊ ျပန္က်လာဖို႔ လနဲ႔ခ်ီေအာင္ ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ရသည္။ ဒီေတာ့ လူေတြက ႐ံုးကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ လာရသည္။ (ျမန္ျမန္ၿပီးႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတာ့ ရွိစၿမဲေပါ့)
ထိုစဥ္က သူတို႔ဝန္ထမ္းေတြ အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္သည္။ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ လာတဲ့လူတိုင္းက မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၾကသည္။ ေအာက္ႀကိဳ႕ဆက္ဆံၾကရသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သိုင္းဝတၳဳ ဖတ္ေနတာကို အလုပ္မအားေသးဘူးဆိုၿပီး ထိုင္ေစာင့္ခိုင္းထားလည္း စိတ္မဆိုးရဲၾက။ လုပ္ရတာ ၾကာမယ္၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး၊ နက္ျဖန္မွ လာခဲ့ဆိုလည္း ကုပ္ကုပ္ကေလး ျပန္သြားၾကတာပဲ။ အေခါက္ေခါက္အခါခါ လာရလို႔လည္း ၿငိဳျငင္မႈ မရွိၾက။ စိတ္အခန္႔မသင့္လို႔ ေအာ္လားေငါက္လား လုပ္တာေတာင္ သြားၿဖဲေလးေတြနဲ႔ ေခါင္းငံု႔ခံၾကရရွာတာ။ လက္ဖက္ရည္ တိုက္ခ်င္သူေတြ၊ ဝမ္းေတဘယ္ ေပးခ်င္သူေတြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႔ ေရွာင္ေတာင္ေနရ၏။
ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ ႐ံုးခန္းႀကီးက က်ယ္ဝန္းခမ္းနားလွေသာ္လည္း လာေရာက္ေဆာင္ရြက္သူက နည္းပါးလွသည္။ ဒီေန႔ဆိုလွ်င္ ေဈးဦးေတာင္ မေပါက္ေသး။ ဒါကလည္း သိပ္ေတာ့ မဆန္းလွ။
ခုခ်ိန္မွာ မွတ္ပံုတင္ (ႏိုင္ငံသား စီစစ္ေရးကတ္) ႏွင့္ သန္းေခါင္စာရင္း (အိမ္ေထာင္စု လူဦးေရစာရင္း) ဆိုတာကလည္း သိပ္မွ အသံုးမဝင္ေတာ့ပဲကိုး။ ခရီးသြားတဲ့အခါ မွတ္ပံုတင္ စစ္တာတို႔၊ ညအခ်ိန္မေတာ္ အိမ္တံခါးလာေခါက္ၿပီး ဧည့္စာရင္းစစ္တာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့။ ဒီအခါမွာ လူေတြက မွတ္ပံုတင္တို႔၊ သန္းေခါင္စာရင္းတို႔ကို သိပ္အေလးမထားခ်င္ၾကေတာ့။ သြားေလရာ ေဆာင္သြားတာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့။ ဟိုေခ်ာင္ထိုး၊ ဒီေခ်ာင္ထိုးနဲ႔ ဘယ္နားထားလိုက္မိမွန္း မသိလိုက္တဲ့လူေတြ မ်ားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္နံပါတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။
မွတ္ပံုတင္ လုပ္ရတာကလည္း အလြန္လြယ္သည္။ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး႐ံုးကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားလိုက္႐ံုသာ ျဖစ္၏။ လဝက ဝန္ထမ္းေတြက အိမ္တိုင္ရာေရာက္လာၿပီး ေဆာင္ရြက္ေပးလိမ့္မည္။ ဒါေတာင္မွ အလုပ္႐ႈပ္တယ္ဆိုၿပီး ဘာသိဘာသာ ေနတဲ့လူ၊ ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့လူေတြက မ်ားသည္။
ထိုတာဝန္ကို ရပ္ကြက္အာဏာပိုင္ေတြက ထမ္းေဆာင္ၾကရေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ျပည့္သူႏွင့္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္သူမ်ား စာရင္းကို မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သတင္းပို႔ရသည္။ ထိုအခါ ႐ံုးမွ ဝန္ထမ္းေတြက အိမ္အထိ တကူးတက သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးရသည္။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴဳ ပူးေပါင္းကူညီသူလည္း ရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေတာ္ရစ္သည္။ မအားေသးဘူး၊ ေနာက္ေန႔မွလာ ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္တတ္သည္။ ခ်ိန္းထားၿပီးမွ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လည္ေနလို႔ တပ္ေခါက္ျပန္ရတာလည္း ရွိ၏။ မွတ္ပံုတင္လုပ္မယ့္ ကေလးက ဂိမ္းကစားတာ မၿပီးေသးလို႔ နာရီဝက္၊ တစ္နာရီ ထိုင္ေစာင့္ေနရတာလည္း ႀကံဳရသည္။
ဟိုအရင္က ဟာသလုပ္ေျပာၾကတာ ရွိသည္။ ေတာကတက္လာတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွ လံုၿခံဳေရးတာဝန္ခံက မွတ္ပံုတင္ ျပခိုင္းသည္။ အဘိုးႀကီးက..
“ဟင္.. လူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေတြ႔ေနမွေတာ့ မွတ္ပံုတင္ လိုေသးလို႔လားဟ”
လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။
ဒါ ဟိုတုန္းကေတာ့ ရယ္စရာသက္သက္ေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီအတိုင္း တကယ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ ျပစရာ မွတ္ပံုတင္ ပါမလာလည္း ကိစၥမရွိ။ ဌာနဆိုင္ရာတိုင္းလိုလိုမွာ ရွိေသာ မွတ္ပံုတင္ဖတ္စက္ေပၚမွာ လက္ဝဲလက္မကို ဖိထားေပးလိုက္႐ံုပဲ။ စက္က လက္ေဗြကိုဖတ္၊ ႐ံုးခ်ဳပ္က ပင္မကြန္ပ်ဴတာဆီပို႔၊ စစ္ေဆးတိုက္ဆိုင္ၾကည့္ၿပီး မူရင္းမွတ္ပံုတင္ကို ျပန္ပို႔ေပး၊ ဒီဟာက ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ လာေပၚေနတာကို ၾကည့္လိုက္႐ံုပဲ။
ဒီေတာ့ ဘယ္သူကမ်ား မွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားကို အလုပ္႐ႈပ္ခံၿပီး သိမ္းထား၊ ေဆာင္ထားခ်င္ေတာ့ပါမလဲ။
“အလုပ္မရွိေတာ့လည္း ပ်င္းလိုက္တာကြာ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ”
ဟု ဦးစီးက ညည္းတြားလိုက္၏။ သူ႔အခန္းရဲ႕ ေထာင့္မွစားပြဲမွာ ထိုင္ေနေသာ လက္စြဲေတာ္ စာေရးကေလးက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္သည္။ အလိုလို သိတတ္သူပီပီ ႐ံုးအျပင္ဘက္ကို ထြက္လာၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကင္းေစာင့္ေနသည္။
ခဏအၾကာမွာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟု ခန္႔မွန္းရေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာ ျမင္ရသည္။ ႐ံုးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေျခလွမ္းနည္းနည္း ေႏွးသြားသည္။ ႐ံုးဘက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္သည္။ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနဟန္ကို အကဲခတ္မိေသာ စာေရးကေလးက အနားကို ေျပးသြားၿပီး....
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာအကူအညီေပးရမလဲ အန္တီ”
“ဘာ.. ဘာေျပာတယ္”
စာေရးကေလးသည္ သူ အေခၚအေျပာ မွားသြားေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ အေတာ္စြာမယ့္ပံုပဲ ဟုလည္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ဖို႔ မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္....
“ေၾသာ္.. ဒီလိုပါ အစ္မႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ႐ံုးက ဝန္ထမ္းပါ၊ တစ္ခုခုမ်ား အစ္မႀကီးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္မလားလို႔”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ခဏဆိုင္းေနၿပီးမွ..
“အဲ.. ဟိုဒင္း၊ ငါ့ႏိုင္ငံသားကတ္ထဲက ဓာတ္ပံုကို သိပ္မႀကိဳက္လို႔ ျပန္႐ိုက္ၿပီး အသစ္လုပ္ခ်င္လို႔”
“ဟာ.. သိပ္ရတာေပါ့ခင္ဗ်ာ၊ လာပါ၊ အထဲကို ႂကြပါ”
“အခုလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ စံုစမ္း႐ံုပဲ လာတာ”
“စံုစမ္းတာမ်ား ဖုန္းဆက္လိုက္ ၿပီးေရာ၊ အခု လူကိုယ္တိုင္ ေရာက္လာမွေတာ့ တစ္ခါတည္းပဲ လုပ္သြားလိုက္ပါလား”
မိန္းမႀကီးက အင္တင္တင္ လုပ္ေနသည္။
“ေရာက္လာမွေတာ့ ဦးစီးမွဴးနဲ႔ ေတြ႔သြားပါလားခင္ဗ်ာ၊ သိပ္သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ အားလံုး အဆင္ေျပရပါေစ့မယ္”
ေကာင္ေလးပံုစံမွာ အတင္း လက္ဆြဲေခၚေတာ့မလိုပဲ။ ႐ုပ္ကေလးကေတာ့ အေခ်ာသားဟု ေတြးမိၿပီး..
“ဒါဆိုလည္း ခဏေတာ့ ဝင္ေတြ႔လိုက္ဦးမယ္”
ဦးစီးမွဴးသည္ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိသူ ျဖစ္၏။ စာေရးကေလးႏွင့္ မိန္းမႀကီးတို႔ အခန္းထဲဝင္လာတာ ျမင္ေသာအခါ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ကိုင္းၫြတ္ၿပီး..
“မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ.. ထိုင္ပါ”
မိန္းမႀကီးထိုင္ၿပီးမွ သူလည္း ျပန္ထိုင္ၿပီး..
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာအကူအညီ ေပးရပါမလဲ”
စာေရးကေလးက ဝင္ေျပာေပးသည္။
“ႏိုင္ငံသားကတ္အေဟာင္းက ဓာတ္ပံုကို မႀကိဳက္လို႔ အသစ္႐ိုက္ၿပီး ျပန္လုပ္ခ်င္လို႔တဲ့ ဦးစီး”
“ဟာ ရပါတယ္၊ ကတ္ျပားေဟာင္းေလးသာ ခဏေလာက္ ျပပါ”
“အေဟာင္းက အိမ္မွာက်န္ခဲ့တယ္”
“ဒါဆိုလည္း ျဖစ္ပါတယ္၊ နံပါတ္ေျပာရင္ ရပါၿပီ”
“အဲဒါက....”
“နံပါတ္ မမွတ္မိလည္း အေရးမႀကီးပါဘူး၊ လူကိုယ္တိုင္ ေရာက္ေနၿပီပဲ၊ လက္ေဗြဖတ္စက္နဲ႔ ရွာေပးပါမယ္”
“ကၽြန္မက စံုစမ္း႐ံုေလာက္..”
အမ်ိဳးသမီးႀကီး စကားမဆံုးခင္မွာပင္ စာေရးမေလးတစ္ေယာက္ အနားကို ေရာက္လာၿပီး..
“ေကာ္ဖီ သံုးေဆာင္ပါရွင္”
ဆိုၿပီး ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚ ခ်ေပးသည္။
“ဟင့္အင္း.. ေတာ္ၿပီ၊ ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူး၊ ညက်ရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ေနလိမ့္မယ္”
“ဧည့္သည္ ဘာႀကိဳက္တတ္လဲ မေမးမစမ္းဘဲ ယူလာရသလား၊ သြား သြား၊ သီးစံုကို ယူလာခဲ့”
ဟု ဦးစီးမွဴးက ေျပာလိုက္သည္။
စာေရးမေလးက “ဟုတ္” ဆိုၿပီး သြားျပန္ယူလာသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ အစကေတာ့ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ ေနာက္ရက္မွ လာမယ္ဆိုၿပီး ထျပန္မလို႔ပဲ။ အခုလို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဧည့္ဝတ္ေက်ေနေတာ့ အားနာသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္..
“အင္းေလ.. တစ္ခါတည္းပဲ လုပ္သြားလိုက္မယ္”
႐ံုးခန္းထဲမွာ ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ ဦးစီးမွဴးကိုယ္တိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရသည္။ လက္ေဗြဖတ္စက္မွတစ္ဆင့္ ရွာလိုက္ေသာအခါ စကၠန္႔သံုးဆယ္အတြင္းမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚ၌ ကတ္ျပားေဟာင္းပံု ေပၚလာသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က ျပဳလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္၏။
“အင္း.. ႐ုပ္ရည္ကေတာ့ သိပ္မေျပာင္းပါဘူး”
ဟု ဦးစီးမွဴးက ပင့္ေပးလိုက္သည္။
“ဒါေပမယ့္.. ဆံပင္ပံုစံက..”
“ဟုတ္ပါရဲ႕ခင္ဗ်ာ၊ ဆံပင္ပံုစံက နည္းနည္း႐ိုးေနတယ္၊ ဓာတ္ပံုအသစ္ ျပန္႐ိုက္လိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္”
အလိုက္သိေသာ စာေရးမေလးက ခရင္ပတ္ဘူးကို ထုတ္ေပးသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက “ရတယ္၊ ပါတယ္” ဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္ပိုင္ဘူးကို ထုတ္၍သံုးသည္။ ပန္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး ဆိုးလိုက္ေသးသည္။
ဓာတ္ပံု႐ိုက္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ ေပၚလာေသာ သူ႔ဓာတ္ပံုကို ၾကည့္ၿပီး..
“ေခါင္းက နည္းနည္းေစာင္းေနတယ္”
ဦးစီးမွဴးက ဖန္သားျပင္ေပၚ လက္ညႇိဳးႏွင့္ ဟိုတို႔ဒီတို႔ လုပ္သည္။
“ဒီေလာက္ဆို ရၿပီလား”
“အသား နည္းနည္းညိဳေနသလိုပဲ”
အဲဒါမွ ျပႆနာ။ ႏိုင္ငံသားကတ္ဆိုတာက အျပင္ကပံုနဲ႔ တတ္ႏိုင္သမွ် တူရမည္။ ညိဳတဲ့သူကို ျဖဴေအာင္လုပ္လို႔ မျဖစ္။ ဒီအေၾကာင္းေျပာလို႔ “ဒါဆိုလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူး” ဆိုလည္း ခက္မည္။ မေတာ္တဆ တိုင္လားေတာလားလုပ္လွ်င္ ဒုကၡ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလင္း နည္းနည္းတင္ေပးလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သိပ္ေက်နပ္ပံု မရေသး။
“ဒါက ပံုႀကီးျဖစ္ေနလို႔ပါ၊ ကတ္ျပားထဲက်ရင္ အေနေတာ္ေလာက္ ျဖစ္သြားမွာ၊ ၿပီးေတာ့ ကာလာနည္းနည္းက်ဦးမွာ ဆိုေတာ့..”
ဟု မလိမ့္တပတ္ ေျပာရသည္။ ဒီေတာ့မွ..
“ဒါဆိုရင္လည္း ၿပီးေရာ”
ႏွစ္မိနစ္ပဲ ၾကာသည္။ စမတ္ကတ္ေလး စက္ထဲက ထြက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ကတ္ျပားကို ယူၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ခု အထြန္႔တက္ခ်င္ေသးပံုရသည္။ ထိုစဥ္ ႐ံုးေရွ႕မွာ လာႀကိဳခဲ့ေသာ စာေရးကေလး ေရာက္လာသည္။ ေႂကြစကၠဴအေကာင္းစားျဖင့္ ႐ိုက္ထားေသာ ျပကၡဒိန္တစ္ေစာင္ကို စားပြဲေပၚ လာခ်ေပးရင္း....
“ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဌာနရဲ႕ လက္ေဆာင္ပါ၊ ႏိုင္ငံသားကတ္ လာလုပ္တဲ့လူတိုင္းကို ေပးတာပါခင္ဗ်ာ”
“ဟင္.. ျပကၡဒိန္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ခုပဲ ေဖေဖာ္ဝါရီလေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ”
“ဒါ ႐ိုး႐ိုးျပကၡဒိန္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္း ပါတယ္”
“ေဗဒင္....”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက စိတ္ဝင္စားသြားသည္။
“ဟုတ္ကဲ့.. ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္၊ အစ္မႀကီးရဲ႕ ေမြးရက္က ငါးလပိုင္း ဆယ္ရက္ေန႔ေနာ္၊ ေပါင္းရင္ ဆယ့္ငါးရတယ္၊ ဒီေန႔က ႏွစ္လပိုင္း ခုနစ္ရက္ဆိုေတာ့ ေပါင္းရင္ ကိုး၊ ဆယ့္ငါးနဲ႔ ျပန္ေပါင္းေတာ့ ႏွစ္ဆယ့္ေလး၊ ကဲ.. ၾကည့္..”
စာေရးကေလးက ျပကၡဒိန္၏ ေနာက္ဆံုးစာရြက္ကို လွန္လိုက္သည္။ ဇယားေပၚရွိ ႏွစ္ဆယ့္ေလးေနရာကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ေထာက္သည္။ ကပ္လ်က္အကြက္မွာေတာ့ ေဟာစာတမ္း ေရးထားသည္။
“ဖူးစာရွင္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဆံုေတြ႔ရတတ္သည္”
အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ၿပံဳးေယာင္သမ္းသြားသည္။ စာေရးကေလးကို ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။
* * *
မဟာသီရိေဒဝတာယကၡေမာရိယ အားကစားကြင္းႀကီးသည္ ပရိသတ္ ႏွစ္သိန္းဆံ့သည္။ ကမာၻ႔အႀကီးဆံုး ကြင္းေတြထဲမွာ ပါဝင္သည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိုၿပီး ေခတ္မီသည္။ အထူးသျဖင့္ မီးအလင္းေပးပံုစနစ္ ျဖစ္၏။ ဆလိုက္မီးေမာင္းႀကီးေတြကို လံုးဝမျမင္ရ။ သို႔ပါလ်က္ ညပြဲေတြ ကစားတဲ့အခါ ကြင္းအတြင္းမွာ ေန႔လည္ကဲ့သို႔ လင္းထိန္ေနသည္။ ထိုအလင္းေရာင္ ဘယ္ကလာမွန္း ဘယ္လိုမွ ခန္႔မွန္းလို႔မရ။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ေၾကာင့္ပင္ လာမည့္ႏွစ္မွာ က်င္းပမည့္ ကမာၻ႔အိုလံပစ္ အားကစားကြင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရျခင္းလည္း ျဖစ္၏။
ကြင္းထဲမွာ ပရိသတ္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနၿပီ။ ဝင္ခြင့္မရသူေတြအတြက္ ကြင္း၏ ေလးဘက္ေလးတန္မွာ ပလာစမာ တီဗီႀကီးေတြ ေထာင္ေပးထားသည္။ ဖိုင္ဘာထိုင္ခံုေတြလည္း အမ်ားအျပား ခ်ေပးထားသည္။
ဒီေန႔ကစားမည့္ပြဲမွာ တစ္ကမာၻလံုးရွိ ေဘာလံုးဝါသနာအိုးေတြ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဝင္စားစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကေသာပြဲ၊ ကမာၻ႔ခ်န္ပီယံလိဂ္ပြဲပင္ ျဖစ္၏။ ေဒသဆိုင္ရာ ကလပ္ခ်န္ပီယံမ်ား ထပ္ဆင့္ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ကမာၻ႔အေကာင္းဆံုး ကလပ္အသင္းကို ေရြးခ်ယ္ျခင္းပါပဲ။ ဒီေန႔ကစားမည့္ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္လုပြဲမွာ ဥေရာပခ်န္ပီယံ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ႏွင့္ အာရွခ်န္ပီယံ ေရႊႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳ ဆလံုအက္ဖ္စီအသင္းတို႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကမည္ျဖစ္၏။
အမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ဒီလို ဗိုလ္လုပြဲမ်ိဳးကို ၾကားႏိုင္ငံက ကြင္းတစ္ကြင္းမွာ ကစားရမည္ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ မန္ခ်က္စတာယူႏိုက္တက္ အသင္းကိုယ္တိုင္က မဟာသီရိေဒဝတာယကၡေမာရိယ ကြင္းသစ္ႀကီးမွာ လာကစားပါရေစ၊ အေဝးကြင္း အခြင့္အေရးကိုလည္း မယူပါဟု ေတာင္းဆိုခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ဒါကလည္း စီးပြားေရးေဈးကြက္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသည္။
မန္ယူအသင္းကို အဂၤလန္ႏိုင္ငံရွိ ေဂ်ာ္နီရန္းနား စေကာ့ဝီစကီကုမၸဏီက စပြန္ဆာ ေပးထားသည္။ ေဘာလံုးပြဲ မတိုင္ခင္အတြင္းမွာ အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး အစီအစဥ္ေတြ လုပ္သည္။ အရက္ပုလင္း အဖံုးထဲမွာ ကံစမ္းမဲ ထည့္ထားသည္။ မဲေပါက္သူမ်ားသည္ ေရႊႏိုင္ငံမွာ က်င္းပမည့္ ေဘာလံုးပြဲကို စရိတ္ၿငိမ္း သြားၾကည့္ရမည္ဟု မက္လံုးေပးသည္။ အားကစားကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး အရက္ေရာင္းေကာင္းေအာင္ လုပ္တာ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း စာနယ္ဇင္းေတြက ေဝဖန္ၾကသည္။ ထိုအရက္မ်ားမွာ ဝီစကီအစစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေတာအရက္ေတြကို အေရာင္ဆိုးအနံ႔ ထည့္ထားေသာ “ေဖာေလွ်ာ” မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း ေကာလဟာလ သတင္းေတြလည္း ထြက္လိုက္ေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ေသာက္လဲ ေရာင္းေကာင္းသည္။ တကယ္ကို “ေသာက္ေသာက္ၿပီး လဲ” ၾကတာပါပဲ။
ဆလံုအက္ဖ္စီ အသင္းကိုေတာ့ ျပည္တြင္းမွ ထိပ္တန္းအခ်ိဳရည္ကုမၸဏီျဖစ္ေသာ “ရဲယိုကိုလာ” က စပြန္ဆာေပးထားသည္။ ေဘာလံုးသမားမ်ား၏ ဂ်ာစီအက်ႌေပၚမွာ ရဲယိုသီးပံုႀကီး ႐ိုက္ႏွိပ္ထားသည္။ ထိုတံဆိပ္မွာ ကမာၻေက်ာ္ အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္ေနၿပီ။ မန္ယူကို သရဲနီ၊ အာဆင္နယ္ကို ဂန္းနားေခၚ အေျမာက္ႀကီး၊ လစ္ဗာပူးကို ႀကိဳးၾကာနီဟု ေခၚၾကသလို သူတို႔ကိုလည္း ရဲယိုသီးမ်ားဟု ေခၚၾကသည္။
သူတို႔အသင္းသည္ ဗိုလ္စြဲမည္ဟု ေရပန္းစားေနတာ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ အသင္း၏ ဂိုးသြင္းတိုက္စစ္မွဴး တိုးလႈိင္ဝင္းကို အီတလီ ထိပ္သီးကလပ္အသင္းျဖစ္ေသာ ဒီစီမီလန္သို႔ ေဒၚလာသန္းတစ္ရာျဖင့္ ေရာင္းခ်လိုက္ျခင္း အေပၚမွာေတာ့ ေရႊႏိုင္ငံ ပရိသတ္ေတြ မေက်နပ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုးလႈိင္ဝင္း၏ ဓာတ္ပံုပိုစတာႀကီးေတြ ကိုင္သူက ကိုင္လာၾကသည္။
ေဘာလံုးပြဲမွာ ပထမပိုင္း ေအးစက္စက္ ႏိုင္ေန၏။ ႏွစ္သင္းစလံုးသည္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အကဲစမ္းေနၾကသည္။ အမွားမခံႏိုင္သျဖင့္ ကြင္းလယ္မွာပင္ ထိန္းကစားေနၾကသျဖင့္ ပ်င္းစရာေတာင္ ေကာင္းသည္။
ပရိသတ္မ်ားက ေအာ္ဟစ္ေလွာင္ေျပာင္ၾကသည္။
ဒုတိယပိုင္းမွာေတာ့ ကစားအား တင္လာၾကသည္။ ႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္ ထိုးေဖာက္မႈေတြ ရွိလာသည္။ ပြဲက သြက္လာ၏။ ဆလံုအက္ဖ္စီအသင္းက ကစားကြက္သာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂိုးသြင္းမည့္သူ မရွိဘဲ ျဖစ္ေန၏။ တိုးလႈိင္ဝင္း မရွိလို႔ တိုက္စစ္အားေလ်ာ့တာပဲ ဆိုၿပီး ပို၍ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာၾကသည္။ “တိုးလႈိင္ဝင္း ျပန္ေခၚေပး” ဟု ၿပိဳင္တူေအာ္ၾကသည္။
ပြဲက ပိုျမန္လာသည္။ ေရႊႏိုင္ငံပရိသတ္မ်ားက အိုးစည္ဒိုးပတ္ေတြတီးၿပီး အားေပးသည္။ မန္ယူဂိုးသမား ေဘာလံုးတည္ကန္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ယကြင္းေတြ တခ်မ္းခ်မ္းတီးၿပီး အေႏွာင့္အယွက္ ေပးၾကသည္။ ႏွဲေတြကိုလည္း မႈတ္ၾကသည္။ ႏွဲအလက္တစ္ေထာင္ေလာက္ ၿပိဳင္တူ တီးမႈတ္ၾကသျဖင့္ တစ္ကြင္းလံုး ဆူညံၿပီး ဒိုင္လူႀကီး၏ ခရာသံကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမၾကားရ ျဖစ္ေနသည္။
မန္ယူေဘာလံုးသမား တစ္ေယာက္သည္ ဒိုင္လူႀကီး ခရာမႈတ္ၿပီးမွ ေဘာလံုးကို ကန္မိသျဖင့္ အဝါကတ္ အျပခံရသည္။ ႏွဲသံေၾကာင့္ မၾကားရေၾကာင္း ဝိုင္းၿပီး ေစာဒကတက္ရာမွ ပရိသတ္မွာ ပိုၿပီး မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္လာသည္။ ပြဲကလည္း ပိုၿပီး အႀကိတ္အနယ္ ရွိလာ၏။
တစ္ခါေတာ့ ဆလံုအက္ဖ္စီအသင္းမွ အေထာင္တိုက္စစ္မွဴး၊ ေတာင္ပံႏွင့္ အလယ္တန္းလူတို႔၏ တြဲလံုးျဖင့္ ထိုးေဖာက္လာသည္။ တိုက္စစ္မွဴးက ေဘာလံုးကို ဖေနာင့္ေလးႏွင့္ခ်ိတ္ၿပီး ထားခဲ့သည္။ အလယ္တန္းလူက ႏွစ္ေယာက္ကို လိမ္ေခါက္ၿပီး ညာဘက္ျခမ္းကို ထိုးေပးသည္။ ေတာင္ပံကစားသမားက ေရွ႕သို႔ အေလာေတာ္ ခ်ေပးလိုက္၏။ တိုက္စစ္မွဴးဆီ ကြက္တိေရာက္သည္။ ဂိုးသမားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ သို႔ရာတြင္ စည္းၾကပ္ဒိုင္က အလံေထာင္ထားသည္။ လူကၽြံေဘာ။
တစ္ကြင္းလံုး ဆူညံသြားသည္။ ဆဲဆိုသံေတြ ဟိန္းထြက္လာသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ကြင္းအတြင္းသို႔ ေရသန္႔ဘူးမ်ား၊ အုတ္ခဲက်ိဳးမ်ား၊ ခဲလံုးမ်ား၊ တုတ္ေခ်ာင္းမ်ား ဝဲပ်ံက်လာသည္။ အုတ္ခဲက်ိဳးတစ္ပိုင္းသည္ စည္းၾကပ္ဒိုင္၏ ေနာက္ေစ့ကို တည့္တည့္ႀကီးထိမွန္ၿပီး ခုန္ထြက္သြား၏။
ေရႊႏိုင္ငံ ပရိသတ္မ်ားသည္ ခုခ်ိန္အထိ ဒီအက်င့္ကို မေဖ်ာက္ႏိုင္ေသး။ အစိုးရက ေျမႇာက္စားထားသျဖင့္ ပိုေတာင္ အတင့္ရဲလာၾကေသးသည္။ ဥပေဒထုတ္ၿပီး တားျမစ္လို႔လည္း မရ။ လူအုပ္စုလိုက္ႀကီးဆိုေတာ့ အေရးယူဖို႔လည္း ခက္သည္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြအတြက္ ကမာၻ႔ေဘာလံုးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဖီဖာက အေရးယူတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ ဒဏ္ေငြေဆာင္ခဲ့ရတာကပဲ အားလံုးေပါင္းလွ်င္ သန္းတစ္ရာ ေက်ာ္ေနၿပီ။
ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔လည္း စိတ္ရွိလက္ရွိ ထင္တိုင္းႀကဲႏိုင္ေအာင္၊ ဒဏ္ရာအနာတရလည္း မျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားရသည္။ ပစ္ေပါက္လို႔ရေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရာ္ဘာႏွင့္ ေဖာ့သားကိုစပ္ၿပီး အတု ျပဳလုပ္ေပးထားသည္။ ေစာေစာက စည္းၾကပ္ဒိုင္၏ ေနာက္ေစ့ကို မွန္သြားေသာ အုတ္ခဲက်ိဳးမွာလည္း အတုပင္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ေခါင္းေလးကိုသာ ပြတ္ေနခဲ့တာေပါ့။
႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျပဳသူမ်ားကို လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားက နံပါတ္တုတ္ႏွင့္ လိုက္႐ိုက္သည္။ ထိုနံပါတ္တုတ္မ်ားမွာလည္း အစစ္မဟုတ္။ ႏိုင္လြန္အိတ္ရွည္ထဲကို ေလမႈတ္ထည့္ထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ အ႐ိုက္ခံရလွ်င္ လံုးဝမနာဘဲ ကေလးကစားစရာေတြလို “ကၽြိကၽြိ” နဲ႔ ျမည္ေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ေကာင္ေတြက အ႐ိုက္ခံခ်င္တာနဲ႔ တမင္တကာ ရန္ျဖစ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၾကေသးသည္။
အားကစားကြင္းအတြင္းမွာ အိုးစည္ဒိုးပတ္သံေတြ၊ ယကြင္းသံေတြ၊ ႏွဲသံေတြ၊ ကၽြိကၽြိျမည္သံေတြ ဆူညံေနသည္။ ကြင္းအတြင္းသို႔ ပစ္ေပါက္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေကာက္ယူဖယ္ရွားၿပီးေနာက္ ေဘာလံုးပြဲ ျပန္စသည္။
ေစာေစာက ျပႆနာေၾကာင့္ မန္ယူအသင္းမွာ ၿဖံဳသြားၿပီး ကစားအားက်လာသည္။ ဆလံုအက္ဖ္စီအသင္းက ဖိကစားလာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂိုးကံေခေန၏။ မၾကာခဏဆိုသလို ဝင္လုလုျဖစ္ၿပီးမွ လြဲေခ်ာ္သြားရသည္။ အပိုင္ကန္သြင္းလိုက္ေသာ္လည္း တိုင္ေဘးက ပြတ္ထြက္သြားတာ၊ ဂိုးသမား ပုတ္ထုတ္လိုက္တာ၊ တိုင္ထိထြက္သြားတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေန၏။
ပံုမွန္ ပြဲကစားခ်ိန္ ျပည့္သြားသျဖင့္ ထပ္ေဆာင္းခ်ိန္ ငါးမိနစ္ေပးသည္။ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္မွာ ဆလံုအက္ဖ္စီ ေထာင့္ကန္ေဘာရသည္။ ကန္တင္၊ ေခါင္းတိုက္၊ ျပန္လွ်ံထြက္၊ ပိတ္သြင္း၊ လူထိျပန္ထြက္၊ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ဂိုးၿပီထင္တာ၊ ဂိုးစည္းနားေရာက္မွ တစ္ဖက္ေနာက္တန္းလူက ေလွ်ာထိုးၿပီး ဖ်က္လိုက္ႏိုင္သည္။ ဟင္ခနဲ၊ ဟာခနဲ။
ေဘာလံုးသည္ လည္ထြက္လာသည္။ ေနာက္တန္းလူက ရွင္းထုတ္လိုက္ရာ ေဘာလံုးက ကြင္း၏ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးဆီ က်သြားသည္။ ဆလံုအက္ဖ္စီ ကစားသမားေတြ တစ္သင္းလံုး တက္ဖိၿပီး ဂိုးရဖို႔မဲေနတုန္း မန္ယူေကာင္တာတိုက္ကြက္ မိသြားသည္။ ဆလံုအက္ဖ္စီ ကစားသမားေတြ အသည္းအသန္ လိုက္ဖ်က္ေသာ္လည္း မမီေတာ့ဘဲ ပြဲၿပီးရန္ စကၠန္႔ပိုင္းအလိုမွာ ဂိုးေပးလိုက္ရသည္။
မန္ယူ ဗိုလ္စြဲသြားသည္။ ေရႊႏိုင္ငံသားေတြ အသည္းကြဲရၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ၾက၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ မ်က္ရည္က်သည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေပါက္ကြဲၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔အခ်စ္ေတာ္ တိုးလႈိင္ဝင္းကို အျမတ္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ေရာင္းစားလိုက္ေသာ ဆလံုအက္ဖ္စီ အသင္းပိုင္ရွင္အေပၚ ေဒါသေတြ ပံုက်သြားသည္။ ေအာ္ဟစ္ ဆူပူကန္႔ကြက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင္းပိုင္ရွင္မွာ ပရိသတ္မ်ား ေက်နပ္ေအာင္ မိမိကိုယ္ကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေစ့ေပၚတင္၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ဖားခုန္ခုန္ျပရေလသည္။
* * *
အပိုင္း ( ၂) ဆက္ရန္
[ ျမန္မာဝတၳဳတိုမ်ားေပ့ဂ်္မွကူးယူပါသည္။ေပ့ဂ်္အားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment