#တိုက္ေရယာဥ္ ( ၁၀၃)
( အပိုင္း - ၂)
#ေမာင္ေသာ္က
#ပင္လယ္ျပင္သို႔ထြက္ခဲ့ၿပီ။
ႏိုဝင္ဘာလ၏ ရာသီဥတုသည္ သာယာသည္။ သာမန္အားျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္တြင္ လိႈင္းေလ မ႐ွိႏိုင္။ ရန္ကုန္ျမစ္ဝမွ ထြက္၍ ထားဝယ္အလြန္ မလိကြ်န္းအထိသာ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ရန္ ႐ွိသည္။ မလိကြ်န္းေရာက္လွ်င္ တနသၤာရီ ကမ္း႐ိုးတန္းႏွင့္ ကြ်န္းမ်ား ၾကားတြင္သာ ၿမိတ္ ေရာက္သည္အထိ ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းသြားရန္ လိုသည္။ မလိကြ်န္း ထိပ္တြင္လည္း တိုက္ေရယာဥ္ ၁၁၀ က ကြ်န္ေတာ့္သေဘၤာကို ေစာင့္ၾကိဳေနမည္ျဖစ္သည္။
သေဘၤာမထြက္မီ ႏွစ္ရက္ အလိုတြင္ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၁၀ ၏ စစ္ေရယာဥ္မႉးထံမွ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႔ ဇနီးျဖစ္သူအား စစ္႐ံုးတြင္ ခြင့္ေတာင္း၍ တင္ေဆာင္ေခၚယူ လာေစလိုေၾကာင္း ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားသည္။ မူလ အေနအထားတြင္ သေဘၤာေပၚတြင္ အမ်ိဳးသမီး တဦးကို တင္ေဆာင္ ေခၚယူရန္ ဟူသည္မွာ မလြယ္ပါ။ လူအပို ကိုးေယာက္ကို တင္ေဆာင္ ေခၚသြားရမည္ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ ရ႐ွိသည့္အခါ ဗိုလ္ၾကီး ဂြမ္စိန္၏ ဇနီးကို တင္ေဆာင္ရန္ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ ေတာ့သည္ေၾကာင့္ သူ႔ကိစၥကို ကြ်န္ေတာ္ လံုးဝ ထည့္မစဥ္းစားေတာ့ပါ။ ဗိုလ္ၾကီး ဂြမ္စိန္ ကံ ေကာင္းသြားသည္ေလာ၊ ကံ ဆိုးသြားသည္ေလာ ကြ်န္ေတာ္ အတပ္မေျပာႏိုင္ပါ။ ေစာစာစီးစီး မုဆိုးဖို ျဖစ္ရမည့္ကိန္းေတာ့ လြဲသြားပါသည္။
နံနက္စာ ထမင္းစားခ်ိန္အမီ သေဘၤာေပၚ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့သည္။ သေဘၤာမွာ ထြက္ခါနီးသည္ေၾကာင့္ ပစၥည္းမ်ား တင္ခ် လြယ္ေစရန္အတြက္ ဆိပ္ခံ ေဗာတံတားတြင္ ကပ္လ်က္သား ခ်ည္ေႏွာင္ ထား၏။ ေဗာတံတားထိပ္မွ ကြ်န္ေတာ္ ဆီးၾကည့္လိုက္သည္တြင္ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ သည္ ပုဇြန္ေတာင္ ေခ်ာင္းဝဘက္ဆီသို႔ ဦးတည္လ်က္ လိႈင္းအထတြင္ ႐ြ႐ြကေလး ဦးဆတ္ေမာ့သည္ေၾကာင့္ တာလြတ္ရန္ တာစူေနေသာ ၿပိဳင္ျမင္း တေကာင္အလား ပင္လယ္ထြက္ရန္ စိတ္အားသန္ေနပံု ရသည္။
နံနက္စာကိုသေဘၤာတြင္ စားေသာက္ၾကသည္။ ဗိုလ္ေစာဦး၊ ဗိုလ္သန္းလြင္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသာ အတူစားၾက၏။ ထမင္းစားေနရင္း ဆိပ္ခံေဗာေပၚတြင္ ရပ္ေနသည့္ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တဦးကို သတိျပဳမိသည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ ထဘီအျပာကို ဝတ္ဆင္ထားသည္လည္း ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေရတပ္မွ အရပ္သူစာေရးမတဦး ျဖစ္ရမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္သိသည္။
“အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူလဲဗ် ဗိုလ္ေစာဦး”
ဗိုလ္ေစာဦးသည္ စားေသာက္ရာမွ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ရင္း
“ဪ ... အဲဒါက တပ္သားစက္ဂြမ္႐ွိန္ရဲ႔ ဇနီးပါ၊ သူက ေရတပ္ စစ္လက္နက္တပ္မွာ လုပ္တယ္ေလ၊ သူ႔ေယာက်ာ္းကို လာႏႈတ္ဆက္တာပါ”
အခြင့္သင့္သည္ေၾကာင့္ ဇနီးသည္တဦးက သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ပင္လယ္ ထြက္မည္ကို ဆိပ္ကမ္းတြင္ လာေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးတို႔ကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္ ထြန္းကားၿပီးခဲ့သည့္ျပင္ ဇနီးသည္တြင္ တတိယ သမီးကို ကိုယ္ဝန္ေဆာင္လ်က္ ႐ွိေနေပၿပီ၊ ဗိုလ္ၾကီးေစာဦး ၏ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ မိသားစု အေျခအေနကိုမူ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္မသိ။ ဗိုလ္သန္းလြင္မွာမူ လူပ်ိဳ အရာ႐ွိငယ္ တဦးသာ ျဖစ္သည္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဗိုလ္ေစာဦးႏွင့္ ဗိုလ္သန္းလြင္တို႔က သေဘၤာကို လွည့္ပတ္စစ္ေဆး ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ သေဘၤာသား အားလံုးကို တန္းစီေစ၍ တဦးစီ အမည္ေခၚကာ စစ္ေဆးသည္။ ထို႔ေနာက္ သေဘၤာထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဗိုလ္ေစာဦးက ကြ်န္ေတာ့္ထံ သတင္း ပို႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အား လူ တန္းျဖဳတ္ခြင့္ ေပးၿပီး သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမွ ခြာရန္အတြက္ အသင့္ျပင္ဆင္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္၏။
စက္ခန္းရဲေဘာ္ အသီးသီး၊ ကုန္းပတ္ ရဲေဘာ္အသီးသီးတို႔သည္ မိမိတို႔၏ အလုပ္တာဝန္ကိုယ္စီ ႐ွိရာတြင္ ဝင္ၾကသည္။ ေရယာဥ္ စက္မၾကီး မ်ားသည္ အသက္ဝင္ႏိုးၾကားလာသည္။ ေခါင္းတိုင္မွ ျဖဴေဖြးေသာ မီးခိုးမ်ားသည္ တလူလူ လြင့္လ်က္ ႐ွိသည္။ သေဘၤာ၏ ဦးၾကိဳး၊ ပဲ့ၾကိဳး၊ ခါးၾကိဳးမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သေဘၤာသည္ ေရတပ္ဆိပ္ခံေဗတံတားမွ ခြာခဲ့ေတာ့သည္။
၁၉၅၆ ခု၊ ႏိုဝင္ဘာ၂၈ ရက္ေန႔ ၁၃း၁၅ နာရီ ျဖစ္သည္။
ဆိပ္ကမ္းမွ ခြာသည္ႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းမွ ခြာေၾကာင္းကို ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းျဖင့္ အစီရင္ခံရန္ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း ဆက္သြယ္ေရး တပ္သားအား က/န ( ေၾကးနန္း ) ေရးေပးလိုက္သည္။ ဆက္သြယ္ေရး တပ္သား၏ အမည္မွာ ခင္ေမာင္လတ္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အား
“ေဟ့ ... ခင္ေမာင္လတ္၊ မင္း သေဘၤာမထြက္မီက ရာသီဥတု ခန္႔မွန္းခ်က္ သတင္း ေတာင္းခဲ့ေသးသလား” ဟု ေမးလိုက္သည္။
“ကြ်န္ေတာ္ သြားေတာင္းတယ္ စီအို၊ မလာေသးဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ခဏေနမွ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္ေတာင္းၾကည့္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ညေန အသံလြင့္ခ်ိန္မွာ ဖမ္းေပးပါမယ္”
“ေအး ... ေကာင္းၿပီ၊ ရရင္ ငါ့လာေျပာ၊ ဘာမွေတာ့ သိပ္ထူးမွာ မဟုတ္ပါဘူး”
ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႔ကို ေျပာဆဲ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ေျပာရင္း မွတ္ခ်က္ေပးပါသည္။
ႏိုဝင္ဘာ၏ ရာသီဥတု ဆိုသည္မွာ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ထူးျခားခ်က္ မ႐ွိ။ လိႈင္းေလျငိမ္သက္ၿမဲဟု သိ႐ွိေနက် ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ပဲစင္ထက္တြင္ အတန္ၾကာ ေနၿပီးမွ ဗိုလ္ေစာဦးကို လႊဲထားခဲ့ကာ အဝတ္အစား လဲလွယ္၇န္ ေအာက္ထပ္ အရာ႐ွိရိပ္သာ အခန္းတြင္းသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အရာ႐ွိ ရိပ္သာအခန္းမွာ
ပဲ့စင္ေအာက္ တည့္တည့္တြင္ ႐ွိ၍ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အခန္းငယ္ကေလး ျဖစ္သည္။
အိပ္စင္ ႏွစ္စင္႐ွိေသာ္လည္း သာမန္အားျဖင့္ ရာသီဥတု ေကာင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မအိပ္ၾက။ ပူအိုက္ ပိတ္ေလွာင္ ေနေသာေၾကာင့္ ပဲ့စင္၏ ေနာက္ဘက္ ကုန္းပတ္ေပၚတြင္သာ ေခါက္၍ရေသာ အိပ္စင္ျဖင့္ အိပ္ေလ့ ႐ွိၾကသည္။ အရာ႐ွိ ရိပ္သာ အခန္းမွာ က်ပ္ရသည့္အထဲ ေရခဲေသတၲာၾကီး တလံုးကလည္း ႐ွိေသးသည္။ ရိပ္သာခန္းတြင္ မီးခံေသတၲာငယ္ တလံုး႐ွိသည္။ အေရးၾကီးေသာ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ားႏွင့္တပ္ေဆာင္ေငြကို သိမ္းဆည္းရာ ျဖစ္သည္။ အရာ႐ွိမ်ား အတြက္ ထုတ္ေပးထားေသာ ဒသမ ၄၅ ေျခာက္လံုးျပဴး ႏွစ္လက္သည္လည္း မီးခံေသတၲာ တြင္း၌ပင္ ႐ွိသည္။ အရာ႐ွိရိပ္သာႏွင့္ မီးဖိုစားေသာက္ေဆာင္ တို႔ကို တံခါးတခ်ပ္ျဖင့္ ပိတ္ကာထားသည္။
ေ႐ွ႔ဦးပိုင္းအခန္းတြင္ရဲေဘာ္မ်ား အိပ္ၾကသည့္ အိပ္ခန္းႏွင့္ အိမ္သာခန္းတို႔ ႐ွိသည္။ အရာ႐ွိရိပ္သာခန္းတြင္းဝယ္ အိမ္သာငယ္တလံုး သီးသန္႔ ႐ွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း ဟူ၍ေတာ့ မ႐ွိ။ ေရခ်ိဳးလွ်င္ အရာ႐ွိႏွင့္ ရဲေဘာ္ အားလံုး ကုန္းပတ္ေနာက္ပိုင္းတြင္သာ ခ်ိဳးၾကသည္။ အရာ႐ွိရိပ္သာ၏ ေနာက္ဘက္ ပဲ့ပိုင္းသည္
စက္ခန္းမၾကီး ျဖစ္၏။ စက္ခန္းေနာက္ဘက္တြင္ ပစၥည္း သိုေလွာင္ခန္းသာ ႐ွိေတာ့သည္။ သေဘၤာမွာ ေသးငယ္လွသည္။ ေနရထိုင္ရ က်ပ္တည္း ျပြတ္သိပ္လွသည္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည္။ အရာ႐ွိႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ ဒူးတိုက္ ေပါင္တိုက္ ေနရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤမွ် ေသးငယ္ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ တိုက္ေရယာဥ္မ်ား ေပၚတြင္ပင္ အရာ႐ွိႏွင့္ ရဲေဘာ္ မ်ားသည္ ေဘးအႏၱရာယ္အမ်ိဳးစံု၊ ဒုကၡမ်ိဳးစံုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ခံယူရင္း တိုင္းျပည္တာဝန္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ၾကသည္။ ေရယာဥ္ေလး မည္မွ်ပင္ ေသးငယ္ေစကာမႈ ပင္လယ္ကူးရန္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ထြက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။
ေအာက္ထပ္ ကုန္းပတ္တြင္ အဝတ္အစား လဲလွယ္ၿပီး အထက္ ကုန္းပတ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ အဝတ္အစား လဲသည္ဆိုရာတြင္ ေျခအိတ္၊ ဖိနပ္ မ်ားကို ခြ်တ္ၿပီးေနာက္ ေျခညွပ္ဖိနပ္ လဲလွယ္စီးျခင္း၊ အေအးဒဏ္ ကာကြယ္ရန္ အလို႔ငွာ အေပၚမွ အေႏြးထည္ ဂ်ာကင္အနက္ ထပ္ ဝတ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ေဘာင္းဘီတို အျဖဴကိုသာလွ်င္ ဝတ္ဆင္ထားပါသည္။
ဗိုလ္ေစာဦးႏွင့္ ဗိုလ္သန္းလြင္ တို႔ကို အဝတ္အစား လဲလိုလွ်င္ လဲၾကရန္ ေျပာလိုက္ၿပီး ပဲ့စင္တြင္ ကြ်န္ေတာ္က တာဝန္ယူလိုက္သည္။
သေဘၤာသည္ သီလဝါကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေစာဦးတို႔ ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မွန္ေျပာင္းကို လည္တြင္ ခ်ိတ္ကာ ေ႐ွ႔တြင္႐ွိသည့္ ေရေၾကာင္းျပ ေဗာ္ယာကို ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ သေဘၤာကုန္းပတ္ ေ႐ွ႔ပိိုင္း အေျမာက္ၾကီးတြင္ ရဲေဘာ္ တစုထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔၏ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ပဲ့စင္ထက္မွ ျမင္ႏိုင္သည္။ အေျမာက္ၾကီး ႏွစ္လက္စလံုး၏ ေအာက္ေျခခံုက “ပ” သဏၭာန္႐ွိ သံမဏိျပားျဖင့္ ဝိုင္းကာ ထားသည္။ အေျမာက္ပစ္လွ်င္ လြင့္စင္ ထြက္ၿမဲျဖစ္ေသာ ယမ္းေတာင့္ခြံမ်ားကို ထန္းသိမ္းထားရန္ႏွင့္ လိႈင္းေလၾကီးလွ်င္ လူးလိမ့္က်မသြားေစရန္ အတြက္ အတားအဆီး တခု အေနျဖင့္ တပ္ဆင္ထားျခင္းျဖစ္၏။ အေျမာက္ ေ႐ွ႔ပိုင္းတြင္ ရဲေဘာ္မ်ား ရိပ္သာသို႔ ဆင္းသည့္ အံဖံုး တံခါးႏွင့္ ေလွကား႐ွိသည္။ ထိုေ႐ွ႔တြင္မူ ေက်ာက္ဆူးသာလွ်င္ ႐ွိေတာ့သည္။
သေဘၤာဦးအလံတိုင္သည္ေရေၾကာင္းျပ ေဗာ္ယာတခုကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားၿပီး တက္မကိုင္က ေရယာဥ္လမ္းေၾကာင္းကို ထိန္းကိုင္ထား၏။ စင္ေရာ္ငွက္ တအုပ္သည္ သေဘၤာ၏ ဂယက္တြင္ ေပၚလာသည့္ငါးမ်ားကို ထိုးသုတ္စားရန္အတြက္ သေဘၤာေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါပ်ံဝဲလာၾကသည္။
ထိုစဥ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ နားတြင္း၌ ဂီတာသံႏွင့္ ေတးဆိုသံ တခု ဝင္လာသည္။There's a river called the river of on return' ျပန္လမ္းမ႐ွိေသာ ျမစ္ ဟူသည့္ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က သီခ်င္းမွာ ေပၚခါစ ျဖစ္သည္။ river of on return' ဇာတ္ကားတြင္ မင္းသမီးေခ်ာ မာရီလင္မြန္႐ိုး သီဆိုထားျခင္းေၾကာင့္ နာမည္ၾကီး သီခ်င္းအျဖစ္ ေရပန္းစားေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ ယခု သေဘၤာဦးအေျမာက္စင္ဝိုင္း အတြင္းမွေနလ်က္ ဂီတာတီးကာ ဆိုေနသူမွာ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရး တပ္သား ခင္ေမာင္လတ္ ျဖစ္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ ခင္ေမာင္လတ္၊ နိမိတ္မ႐ွိ နမာမ႐ွိနဲ႔ ဘာသီခ်င္းေတြ ဆိုေနတာလဲကြ”
ဟု ကြ်န္ေတာ္က ပဲ့စင္ထက္မွေန ေအာ္ဟစ္လိုက္ရာ သီခ်င္းဆို တိတ္သြားေတာ့သည္။ သူသည္ လူငယ္ကေလး ကျပားေလး တဦးျဖစ္သည္။
လူငယ္ၾကိဳက္ သီခ်င္းကို သူ႔ဘာသာ အပ်င္းေျပ ဆိုျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အတိတ္နိမိတ္ကို စြဲလမ္းစြာ ယံုတတ္သူ တဦးမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဤ သီခ်င္းစာသားႏွင့္ ဤခ်ိန္ခါသည္ ပနံမရ၊ အထာမက် ဟူ၍ စိတ္က အလိုလို ထင္မိျခင္းေၾကာင့္ သူ႔အား ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ေစာဦးလည္း ပဲ့စင္ထက္ ျပန္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္မထင္ ေဒါသျဖစ္သြားသည္ကို သူက သတိျပဳမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ...
“ဘာလဲမသိဘူးဗ်ာ၊ ဒီျပင္ ဆိုစရာ သီခ်င္းေတြ ႐ွိရဲ႔သားနဲ႔ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဒီသီခ်င္းမွ ေ႐ြးဆိုရတယ္လို႔”
ဟု ေဒါသျဖစ္ျခင္းကို အ႐ွက္ေျပကာကြယ္ ေျပာမိ၏။ ဗိုလ္ေစာဦးကမူ ၿပံဳး၍သာလွ်င္ ေနသည္။ သူက ...
“ကဲ ... စီအို အနားယူပါဦး၊ ခ်ိဳင္းနားေဘကာ ေရာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာပါမယ္” ဟု ဆိုသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ပဲ့စင္ထက္မွဆင္းခဲ့ၿပီး အထက္ကုန္းပတ္အလယ္႐ွိ တခုတည္းေသာ ပဲ့အိမ္အတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့သည္။ ပဲ့အိမ္တြင္းတြင္ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း ဆက္သြယ္ေရး စက္ႏွင့္ ေရေၾကာင္းသံုး ေျမပံု ( Chart) မ်ားထား၍ ေရေၾကာင္း ေရးဆြဲထားေသာ စားပြဲငယ္ တခု႐ွိသည္။
ထို ပဲ့အိမ္ငယ္မွာ မိုးေလ လံုၿခံဳရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ပဲ့အိမ္တြင္း၌ တက္မကိုင္ ဘီးႏွင့္ သံလိုက္အိမ္ေျမာင္ တခု႐ွိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က အသံုးမျပဳၾက။ ပဲ့စင္ထက္မွ တက္မကိုင္ဘီးႏွင့္ သံလိုက္အိမ္ေျမာင္ကိုသာ သံုးၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ လိုအပ္ေသာ ေျမပံုကို ေ႐ြးထုတ္ယူၿပီး သြားရမည့္ ခရီး၏ ဦးတည္လမ္းေၾကာင္းကို ေရးဆြဲတြက္ခ်က္ေနမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သြားလိုသည္မွာ ထားဝယ္စြန္း ႐ွပ္ေမာ္အလြန္မွ မလိကြ်န္းဆီသို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းခရီးတြင္ Moscos Islands ေခၚ ေလာင္းလံုဘုတ္ကြ်န္းစုတစုကို ညအခါတြင္ ျဖတ္၇မည္။ သို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ညခရီးစဥ္ စိတ္ခ်ေစရန္ အတြက္ ကမ္းေျခ႐ွိ ကြ်န္းစုမ်ားႏွင့္ေဝးႏိုင္သမွ် ေဝးကြာေစရန္ ခ်ိဳင္းနားေဘကာမီးျပမွ ဦးတည္ေရေၾကာင္း ၁၃၅ ဒီဂရီတြင္ ပံုမွန္ေရေၾကာင္းထား ေရးဆြဲလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ေရးဆြဲေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္စိတြင္ သေဘၤာ၏ ယာဘက္ ဦးဆီ၌ မီးျပေဗာတခုကို ျမင္မိသလို ႐ွိ၏။ ဖဲယားေဝး ( လမ္းသာယာ ) မီးျပေဗာပင္ ျဖစ္၏။ ဤတြင္ တစံုတရာကို သတိရကာ ပဲ့စင္ထက္သို႔ ျပန္တက္ခဲ့သည္။
“ဗိုလ္ေစာဦး၊ ေလာ့(ဂ)လိုင္း (Log Line ) ခ်ဖို႔ ျပင္ဗ်ာ”
“ခုပဲ ခ်ေတာ့မယ္လား စီအို၊ ခ်ိဳင္းနားေဘကာ မီးျပသေဘၤာက်မွ ခ်မလားလို႔”
( Log Line ) ဆိုသည္မွာ ေရမိုင္ႏႈန္း တိုင္းထြာေသာ ကိရိယာ ျဖစ္သည္။ သေဘၤာ၏ စက္အ႐ွိန္က ခုတ္ေမာင္းေပးသည့္ မိုင္ႏႈန္းသည္ ေရတြင္ တကယ္ေပါက္ေသာ မိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ကိုက္ညီေလ့ မ႐ွိပါ။ သေဘၤာစက္ ပန္ကာလည္ပတ္မႈက ေရမိုင္ ၁၀ မိုင္ႏႈန္း ေပါက္သည္ဟု တြက္ဆထားေသာ္လည္း လိႈင္းေလ အေျခအေနေပၚတြင္ တကယ္ေပါက္ေသာ မိုင္ႏႈန္းက တည္ေနသည္။
ေရႏွင့္ေလက သေဘၤာေနာက္မွ တြန္းပို႔ေနလွ်င္ ၁၀ မိုင္မက ခရီးေပါက္သည္။ ေရႏွင့္ေလက ဦးဘက္ဆီမွ တိုက္၍ ဆန္႔က်င္ေနပါလွ်င္ သေဘၤာစက္က ၁၀ မိုင္ဆိုေသာ္လည္း ၈ မိုင္ ၉ မိုင္မွ်သာ ခရီးေပါက္ေလ့႐ွိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေရမိုင္ႏႈန္းကို တြက္ယူရာ၌ သေဘၤာစက္မၾကီးပန္ကာလည္ပတ္မႈကို အားကိုးသည္ထက္ ေရမိုင္တိုင္ ကိရိယာကို အားကိုးသည္က ပိုမို မွန္ကန္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အား လႊဲေျပာင္းေပးသည့္ ဗိုလ္ၾကီး ဝင္းသိမ္းေမာင္က သေဘၤာ႐ွိ ေရမိုင္တိုင္း ကိရိယာသည္ မမွန္။ တခါတရံ ကပ္ေနသည္ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည့္အတြက္ ေရမိုင္တိုင္းကိရိယာကို စမ္းသပ္ရန္ အမိန္႔ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စက္အ႐ွိန္ကိုလည္း ေလာ့(ဂ)လိုင္း ခ်ရန္ ေလွ်ာ့လိုက္သည္။
ဗိုလ္ၾကီးေစာဦးသည္ သေဘၤာပဲ့ပိုင္းသို႔ သြားၿပီး ေလာ့(ဂ)လိုင္း ခ်ျခင္းကို ၾကီးၾကပ္ေနသည္။ သူက ခ်ၿပီးေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကြ်န္ေတာ္က စက္အ႐ွိန္ကို ခုတ္ေမာင္းၿမဲ ႏႈန္းအထိ ေရာက္ေအာင္တင္လိုက္သည္။ စက္အ႐ွိန္ တင္၍ ငါးမိနစ္မွ်ပင္ မၾကာေသးေခ်။
ေလာ့(ဂ)လိုင္း ျပတ္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္အား သတင္းပို႔လာသည္။ ေလာ့(ဂ)လိုင္း ျပတ္သည္မွာ အေရးၾကီးတန္သေလာက္ မၾကီးေသာ္လည္း စာေရး၍ အစီရင္ခံရဦးမည့္ ကိစၥတခုျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ ပစၥည္းတခု ေရတြင္က်၍ ဆံုး႐ံႈးျခင္း မဟုတ္ပါေလာ။
ေလာေလာဆယ္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ္က က/န ျဖင့္ အစီရင္ခံရေပမည္။ ေလာ့(ဂ) လိုင္းခ်ရာတြင္ ျပတ္သြားေၾကာင္း က/န ျဖင့္ ၾကိဳတင္အစီရင္ခံရန္ အတြက္ ေစာေစာက ဂီတာတီးေနသည့္ တပ္သား ခင္ေမာင္လတ္အား အေခၚခိုင္းလိုက္ရာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ေရာက္လာသည္။
“မင္းက ဘာျဖစ္ေနတာတံုး ခင္ေမာင္လတ္”
“ကြ်န္ေတာ္ လိႈင္းနည္းနည္းမူးလို႔ပါ စီအို၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး” ဟု ဆိုသည္။
“ဘာကြ လိႈင္းမူးတယ္ ဟုတ္လား၊ ဒါ ပင္လယ္မွ မေရာက္ေသးတာ၊ ရန္ကုန္ျမစ္ဝပဲ ႐ွိေသးတယ္၊ မင္းက ဘာေၾကာင့္ လိႈင္းမူးေနရတာလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ဘယ္မွာလဲလိႈင္း၊ ေရာ့ ဒီ က/န ကို အခုပို႔လိုက္” ဟု ဆိုကာ က/န ကိုသူ႔အား ေပးလိုက္သည္။သူသည္ ဒယီးဒယိုင္ျဖင ့္ ေရဒီယိုဆက္သြယ္ေရးစက္ ႐ွိရာသို႔ ထြက္သြားသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဇာတိအားျဖင့္ အထက္ အညာသား၊ တိက်စြာ ေျပာရလွ်င္ ေ႐ႊဘိုသား ျဖစ္သည္။ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႔ ဆိုသည္မွာ ေခ်ာင္းနား၊ ျမစ္နား မနီးသည့္ ကုန္းေခါင္ခါင္ ၿမိဳ႔၊ ေလွ သမၺာန္ သေဘၤာဆိုသည္ကို ငယ္စဥ္က မျမင္ဖူးခဲ့။ လိႈင္း ဆိုသည္မွာလည္း မေတြ႔ဖူးခဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ေရတပ္ဝင္စက လိႈင္းႏွင့္ လိႈင္းမူးျခင္း ေဝဒနာကို ဝါရင့္ေရတပ္သားၾကီးမ်ား ေျပာသံ ၾကားရသည္ႏွင့္ပင္ ေၾကာက္ခဲ့ရသည္။ ေနာင္ ကိုယ္တိုင္ ပထမဆံုး ပင္လယ္ထြက္ရသည့္အခါလည္း စိုးရိမ္စိတ္ၾကီးစြာႏွင့္ ထြက္၍သာ လာခဲ့ရသည္။ ပင္လယ္ျပင္ေရာက္သည္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ ဝါရင့္ေသာ သေဘၤာသားမ်ား တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လဲက်လ်က္ လိႈင္းမူးျခင္း၊ ေအာ့အန္ျခင္း ေဝဒနာ ခံစားေနရသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္လည္း ပို၍ ေၾကာက္ေနခဲ့သည္။
“ငါဘယ္ေတာ့မူးမလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ အန္မလဲ” ဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္နွင့္ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြၿမိဳ႔ေရာက္သည္အထိ လိႈင္းမမူးေတာ့မွ “ အင္း ... ငါ လိႈင္းမမူးတတ္ပါလား” ဟု မိမိကိုယ္ကို သိရေတာ့၏။ ေရယာဥ္ တစင္းေပၚတြင္ လံုးဝ လိႈင္းမမူးတတ္သူ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ပါစၿမဲျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ခဏသာလွ်င္ လိႈင္းမူးလ်က္ ရက္ အနည္းငယ္အတြင္း မမူးေတာ့ဘဲ အက်င့္ရသြားသည္။ အခ်ိဳ႔မွာ ပင္လယ္ထြက္တိုင္း လိႈင္းမူးသည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္၏။ လိႈင္း မ႐ွိပါဘဲလ်က္ ေရျပာကို ျမင္ကာမွ်ႏွင့္ မူးသူလည္း ႐ွိေသးသည္။ ခင္ေမာင္လတ္လို လူစားမ်ိဳးကမူ ေနာက္က်ိေသာ ေရဝါတြင္ပင္ လိႈင္း မူးေနေပၿပီ။
“ခ်ိဳင္းနားေဘကာ ေရာက္ၿပီ စီအို”
ဗိုလ္ေစာဦးက သတင္းပို႔ခ်ိန္မွာ ညေန ၁၇၃၀ နာရီခန္႔တြင္ ျဖစ္၏။
“ဦးတည္ေရေၾကာင္း ၁၅၃ ဒီဂရီ ေမာင္းဗ်ာ၊ စက္မၾကီးကိုလဲ ရီေဗာ္လူး႐ွင္း ( တစ္မိနစ္လွ်င္ ပန္ကာလည္ပတ္ႏႈန္း ) ၁၃၀ဝ မွာထား၊ မိုင္ႏႈန္းကိုေတာ့ ၉ မိုင္ႏႈန္းထားတြက္ဗ်ာ၊ ခ်ာတ္ ( Chart – ေရေၾကာင္းသံုး ေျမပံု ) အိတ္သရီး ဇီး႐ိုးေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုး(စ) ( Course – ဦးတည္ေရေၾကာင္း ) ဆြဲထားခဲ့ၿပီးၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ စီအို”
“ကိုး(စ)ေပၚ ေရာက္ရင္ ထမင္းစားၾကစို႔ဗ်ာ၊ ဘရစ္ဂ်္ေပၚ ( Bridge - ပဲ့စင္ ) မွာ ဗိုလ္သန္းလြင္ ထားခဲ့၊ ခင္ဗ်ား နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အတူစားႏွင့္ၾကမယ္”
ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဗိုလ္ေစာဦးတို႔ ညစာ စားၾကသည္။ ထမင္းစားသည့္ေနရာမွာ ကုန္းပတ္ထက္ ပဲ့စင္၏ေနာက္ဘက္တြင္ ႐ွိသည့္ စားပြဲတြင္ ျဖစ္၏။ စားပြဲေဘးတြင္ ကုလားထိုင္ႏွစ္လံုး ခ်သာ႐ံုမွ်သာ ေနရာ႐ွိ၏။ ေဘးတဖက္တခ်က္တြင္ ေခါက္၍ရေသာ အိပ္စင္ ႏွစ္စင္ ႐ွိသည္။
ထိုအိပ္စင္တြင္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္ၾကရသည္။ အရာ႐ွိတဦးမွာ အစဥ္ ပဲ့စင္ထက္တြင္ ႐ွိေနရေသာေၾကာင့္ ထိုအရာ႐ွိတာဝန္ၿပီးဆံုးလွ်င္ ဆင္းလာလ်က္ ေနာက္တာဝန္က် အရာ႐ွိကို ႏိုးကာ သူ႔ အိပ္ရာတြင္ ဝင္အိပ္ၾကရသည္။ သေဘၤာမွာေသး၍ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သံုးဦးမွာ ပင္လယ္ ခရီးတေလွ်ာက္ ဤ ေနရာတြင္ပင္ အိပ္၊ ဤ ေနရာတြင္ပင္ စားကာ၊ ဤ ေနရာတြင္ပင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ျဖစ္သလို ေနထိုင္စားေသာက္ၾကရ၏။ ထမင္း စားၿပီးေသာအခါ ဗိုလ္သန္းလြင္ ေခတၱဆင္းလာကာ ထမင္းစားသည္။ သူ႔ ကိုယ္စား ဗိုလ္ေစာဦးက ပဲ့စင္ တာဝန္ယူသည္။
ဗိုလ္သန္းလြင္ စားေသာက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ အိပ္ခ်င္လွ်င္ ဝဲဘက္ အိပ္စင္တြင္ အိပ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာသည္။ ညအခါ ပင္လယ္ ခရီးတြင္ ႏိုးႏိုးၾကားၾကား ႐ွိေနေစရန္အတြက္ ေစာေစာက အိပ္ေရးဝေအာင္ အိပ္ထားၾကရေပသည္။ ည ၈ နာရီမွ ၁၂ နာရီအထိ ဗိုလ္ေစာဦးက တာဝန္ယူရမည္ ျဖစ္သည္။ ၁၂ နာရီမွ နံနက္ ၄ နာရီ အထိ ဗိုလ္သန္းလြင္က တာဝန္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ တာဝန္မွာ နံနက္ ၄ နာရီမွ ေနာက္တေန႔နံနက္ ၈ နာရီအထိ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္သန္းလြင္က မအိပ္ခ်င္ေသး၍ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ထိုင္စကားေျပာေနၾကသည္။ သူ ဘိလပ္တြင္ ႐ွိစဥ္က အဂၤလိပ္ ေရတပ္သင္တန္းတြင္ တက္ခဲ့ရာ သူ သင္တန္းတက္သည့္ သေဘၤာမွာ ေလယာဥ္ပ်ံတင္ သေဘၤာၾကီး ျဖစ္သည္။
သူ သင္တန္းတက္ခဲ့သည့္ သေဘၤာႏွင့္ ယခုလက္ေတြ႔ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရသည့္ သေဘၤာမွာ ဆင္ႏွင့္ ယုန္ငယ္ပမာ မႏိႈင္းယွဥ္သာေလာက္ေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွသည္။
စကားေျပာေနစဥ္ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း သတင္းပို႔ရန္ အခ်ိန္ က်ေရာက္လာသည္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က သတင္းကို ေရးသည္။ ေရတပ္ ပင္လယ္သြား သေဘၤာမ်ားသည္ နံနက္ ၈ နာရီႏွင့္ ည ၈ နာရီတြင္ အခ်ိန္မွန္ သတင္းပို႔ရသည္။ သတင္းတြင္ မိမိေရာက္႐ွိေနသည့္ တည္ေနရာ၏ လက္တီက်ဳ၊ ေလာင္ဂ်ီက်ဳ၊ သေဘၤာ ဦးတည္ ခုတ္ေမာင္းရာ အရပ္၏ ဒီဂရီ၊ ေရယာဥ္မိုင္ႏႈန္း၊ ရာသီဥတု အေျခအေန စသည္တို႔ကို ေဖာ္ျပရသည္။ ကြ်န္ေတာ္က သတင္းေရးၿပီးေနာက္ ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း ဆက္သြယ္ေရး တပ္သားအား အေခၚ ခိုင္းလိုက္သည္။ သူ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာ။ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္လည္း သူသည္ လံုးဝ ဣေၿႏၵ မဆည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လိႈင္းမူးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“ေရာ့ ခင္ေမာင္လတ္၊ ဒီ က/န ကို ရန္ကုန္ ပို႔လိုက္”
“ဟုတ္ကဲ့ စီအို”
သူက ဒယီးဒယိုင္ႏွင့္ က/န ကို လွမ္းယူသည္။
“ဒါထက္ ေစာေစာက ေလာ့(ဂ)လိုင္း ျပတ္သြားတဲ့ သတင္းေကာ ပို႔ၿပီးၿပီလား”
“မပို႔ ... မပို႔ ရေသးဘူး စီအို”
“ဘာျပဳလို႔”
“ရန္ကုန္ စေတး႐ွင္းက ေခၚလို႔မရေသးဘူး စီအို၊ အလုပ္႐ႈပ္ေနတယ္”
“ဟ ... မင္းဟာ ၾကာလွခ်ည္လားကြ၊ ေရာ့ ေဟာဒီက က/န ကိုပါ တပါတည္း ပို႔လိုက္၊ ဘာလဲ မင္းက အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ လိႈင္းမူးေနၿပီလား၊ အခုမွ ပင္လယ္ ေရာက္ခါစ ႐ွိေသးတယ္”
“မမူးပါဘူး စီအို”
သူက ဟန္ မနည္းလုပ္ကာ ေျပာသည္။
“မမူးပါဘူးသာ ဆိုတယ္၊ မင္း ၾကည့္ရတာ မသာ႐ုပ္ ေပါက္ေနေတာ့တာပဲ၊ အဲဒီ က/န ႏွစ္ေစာင္လံုး (Pass ) ျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ (Pass) မျဖစ္ရင္ မင္း မအိပ္နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့လား”
“ေကာင္းပါၿပီ စီအို၊ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၿပီး ပို႔ပါ့မယ္”
ခင္ေမာင္လတ္သည္ သတင္း စာ႐ြက္ကို ယူကာ အေလးၿပဳၿပီး ၾကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းခန္းဆီသို႔ ထြက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္က မေက်မနပ္ႏွင့္ သူ လွည့္ထြက္သြားရာ အတန္ၾကာ ၾကည့္ေနၿပီးမွ
“ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ ေကာင္ပဲ၊ လိႈင္းကေလးကျဖင့္ မျဖစ္စေလာက္နဲ႔ ဒါကို မူးရတယ္ ႐ွိေသးတယ္” ဟု ဗိုလ္သန္းလြင္ကို ေျပာလိုက္သည္။ဗိုလ္သန္းလြင္ကမူ သူ အမူ ထမ္းဖူးသည့္ ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာၾကီးကို သတိရေအာက္ေမ့ေနမည္လား မေျပာတတ္ေပ။
“ကဲ... ကဲ၊ ဗိုလ္သန္းလြင္ လဲ အိပ္၊ ခင္ဗ်ားက ၁၂ နာရီမွာ ထရဦးမွာ”
ဗိုလ္သန္းလြင္ သူ႔ ေနာက္ဘက္႐ွိ လြတ္ေနေသာ အိပ္ရာဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားကာ အိပ္ရာဝင္ေတာ့သည္။
ကြ်န္ေတာ္က ည အမိန္႔ စာအုပ္တြင္ ညလိုက္နာရမည့္ အမိန္႔ကို ေရးသားေနသည္။ ဤအမိန္႔ကို အရာ႐ွိမ်ား ဖတ္ကာ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကရသည္။ အမိန္႔မွာ ပံုစံက် အမိန္႔မ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး အပိုဒ္တြင္ “မသကၤာဖြယ္ရာ တစံုတခု ႐ွိေသာ္၊ အေရးအေၾကာင္း ႐ွိခဲ့ေသာ္ စစ္ေရယာဥ္မႉးကို အခ်ိန္မေ႐ြး ႏိႈး၍ သတင္းပို႔ပါ” ဟူသတည္း။
ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ယာဘက္ အိပ္စင္တြင္ အိပ္ရာဝင္ခဲ့ေတာ့သည္။ နံနက္ ၄ နာရီတြင္ ကြ်န္ေတာ္ တာဝန္ယူရေပဦးမည္။ ပဲ့စင္ထက္တြင္ ဗိုလ္ေစာဦး တာဝန္က်ေနသည္။
အိပ္ရာဝင္ခဲ့သည္ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေထြရာေလးပါး စိတ္ကူးက သြားေနသည္။ ၿမိတ္သို႔ ေရာက္ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ ထမ္းေဆာင္ရမည့္ စစ္ဆင္ေရး တာဝန္မ်ားကို ေတြးလ်က္ စိတ္ပူပန္ေနမိသည္။ ေသာင္းက်န္းသူ ႏွိမ္နင္းေရးႏွင့္ တျခားႏိုင္ငံမွ ငါးခိုးသေဘၤာမ်ားကို လိုက္လံ႐ွာေဖြ ဖမ္းဆီးေရးတို႔ ျဖစ္သည္။ ၿမိတ္ကြ်န္းစုမ်ားတြင္ တကြ်န္းဝင္ တကြ်န္းထြက္ႏွင့္ ကင္းလွည့္တာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ ရေပဦးမည္။ မနက္ျဖန္ နံနက္ (Tavoy Island ) ေခၚ မလိကြ်န္းတြင္ တိုက္ေရယာဥ္ ၁၁၀ ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရေပမည္။
တိုက္ေရယာဥ္ ၁၁၀ ၏ စစ္ေရယာဥ္မႉးျဖစ္သူ ဗိုလ္ၾကီး ေစာဂြမ္စိန္ထံမွ နယ္အေျခအေန သတင္းမ်ားကို ယူရမည္။ သူ႔ ဇနီးကို ေခၚမလာႏိုင္သည့္အတြက္လည္း သူ႔ကို ႐ွင္းျပ ေတာင္းပန္ရဦးမည္။ လူ အဆမတန္ တင္ေဆာင္လာရျခင္းကို ေထာက္႐ႈ၍ သူ နားလည္ သေဘာေပါက္လိမ့္မည္ ေအာက္ေမ့ရသည္။
ဪ ... ပုလဲ ... ပုလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ ၿမိတ္ကြ်န္းစုသို႔ ထြက္မည္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္႐ွိ ကြ်န္ေတာ့္ အသိမိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႔က ပုလဲ ေကာင္းေကာင္းရလွ်င္ ဝယ္ခဲ့ပါဟု ေငြက်ပ္ ၆၀ဝ ခန္႔ေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ပုလဲ ေကာင္း မေကာင္းကို သိသူလည္း မဟုတ္။
မိန္းမကို ပုလဲ ဝယ္၍ ဆင္ႏိုင္သည္လည္း မဟုတ္သည့္အတြက္ ေတြ႔လွ်င္ ဝယ္ခဲ့ပါမည္ဟုသာ ေျပာကာ သူတို႔ ေငြကို သေဘၤာ႐ွိ မီးခံေသတၱာတြင္ ထည့္ထားခဲ့သည္။ မီးခံေသတၱာတြင္ တပ္ ေဆာင္ေငြ က်ပ္ ၄၀ဝ၀ ေက်ာ္မွ် ႐ွိသည္။ မီးခံေသတၱာေသာ့ကို ကြ်န္ေတာ့္လည္ပင္းတြင္ ဆြဲထားသည္။ ယခု အိပ္ရာဝင္ေတာ့လည္း လည္ပင္းမွေသာ့ ခုခုလု ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သတိရမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ပင္လယ္တြင္ လိႈင္းမမူးတတ္သူမ်ား အလြန္ အိပ္ေကာင္း၊ စားဝင္ျဖစ္ၾကသည္။ လိႈင္းက ဘယ္ ညာ ယိမ္းႏြဲ႔ေအာင္ သေဘၤာကို လႈပ္ေနသည္မွာ ပုခက္တြင္းတြင္ ကေလး တဦးအား သိပ္ေနသလို ခံစားမိသည္။ ကုန္းပတ္ထက္ ေလေအးဒဏ္ကိုေတာ့ စစ္သံုး သကၠလတ္ ေစာင္ တထည္ၿခံဳကာ ကာကြယ္ထားရသည္။ မည္မွ်ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မသိ။ တစံုတရာေသာ္ အသံဗလံမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္အား အိပ္ရာမွႏိုးေစသည္။ အသံမွာ ေစာေစာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားသည့္ စားပြဲ ကုလားထိုင္မ်ား ေနရာ ေ႐ႊ႔ကာ ကြ်မ္းထုးခံုေမွာက္ လဲက်သံ ျဖစ္သည္။ယင္းကို တပ္ၾကပ္ေမာင္ေအးက ၾကိဳးမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ေနသည္ကို မသဲမကြဲ ေတြ႔ရသည္။ ေမာင္ေအးမွာ အလုပ္တာဝန္ကို မခိုင္းမေစရဘဲသူကိုယ္တိုင္ ေက်ပြန္စြာ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ တတ္သည့္ တပ္ၾကပ္ တဦး ျဖစ္သည္။ ေစာေစာက ဗိုလ္သန္းလြင္ အိပ္ေနသည့္ အိပ္စင္ဆီသို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ဗိုလ္သန္းလြင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဗိုလ္ၾကီး ေစာဦး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရျခင္းေၾကာင့္ ည ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္ကို သိလိုက္ရသည္။ ေလသည္ အေ႐ွ႔ေျမာက္ အရပ္မွ တိုက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိပ္စင္မွာ ေလေၾကာင္း က်သည္။ အတန္လည္း ေအးလာသည္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳကာ ျပန္အိပ္ခ်လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။
သေဘၤာေပၚမွ တာလပတ္ ႐ြက္ဖ်င္မ်ား၏ တဖ်တ္ဖ်တ္ျမည္သံသည္ ပိုမို ျပင္းထန္ လႈပ္ခါကာ တခါတရံ ေသနတ္သံ တမွ်ပင္ ျမည္သည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္က ဖိစီးလိုက္၊ အသံဗလံမ်ားက လန္႔ႏိုးေစလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဤေလမွာ ပင္လယ္တြင္ သာမန္ေလသာ ျဖစ္သည္။ လိႈင္းမွာလည္း သာမန္လိႈင္းသာ ျဖစ္သည္။ ပဲ့စင္ထက္တြင္ တာဝန္က် အရာ႐ွိ ၾကပ္မတ္မႈႏွင့္ပင္ ေရေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာထိန္းသြားႏိုင္သည့္ အေျခအေနပင္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
“စီအို ... စီအို ... ခဏ ထပါဦး”
မည္မွ် ၾကာသည္ထိ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။ ဗိုလ္သန္းလြင္က ကြ်န္ေတာ့္အား လႈပ္ႏိုးတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးလာသည္။
သေဘၤာမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္မသြားမီက အေျခအေနထက္ ပို၍ လႈပ္႐ွား လူးလြန္႔ေနသည္ကို သတိျပဳမိ၏။ ေရလိႈင္းသံတို႔မွာ ပိုမို က်ယ္ေလာင္လာသည္ ထင္ရသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး စီအို၊ လိႈင္း သိပ္မူးေနလို႔ စီအို ခဏ ဝင္ေပးပါလား”
ပင္လယ္လုပ္သက္ ႏုေသး၍ အေတြ႔အၾကံဳ အားျဖင့္လည္း ေလယာဥ္တင္ သေဘၤာၾကီး အေတြအၾကံဳမွ်သာ ႐ွိေသးေသာ အရာ႐ွိငယ္ တဦးသည္ ဤမွ် ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ကြ်မ္းထိုးေမွာက္ခံု လူးလွိမ့္ေနသည့္ ေရယာဥ္ငယ္ တစင္းေပၚတြင္ လိႈင္းမူးသည္မွာ မဆန္းပါ။ အခ်ိန္မွာ ည ၂ နာရီသာသာမွ် ႐ွိေသးသည္။
“က ... ဒါျဖင့္ ကိုယ့္အိပ္ရာ ဝင္အိပ္၊ ဂ်ဴတီကို ကိုယ္ဆက္ယူလိုက္ေတာ့မယ္”
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဂ်ာကင္ အက်ႌ အနက္ကို ဝတ္လ်က္ ေဘာင္းဘီတို အျဖဴႏွင့္ပင္ ပဲ့စင္ထက္သို႔ တက္ခဲ့သည္။ ပဲ့စင္ထက္တြင္ တက္မကိုင္ေနသူ၏ မ်က္ႏွာကို သံလိုက္အိမ္ေျမွင္တြင္ ထြန္းထားသည့္မီးမွ ျပန္သည့္ေရာင္ျပန္ဟပ္မႈေၾကာင့္ မသဲမကြဲျမင္ရသည္။
သူကိုင္ေနသည့္ ဦးတည္လမ္းေၾကာင္းကို ၾကည့္လိုက္ရာ ၁၅၀ ဒီဂရီခန္႔တြင္ ႐ွိေနပါသည္။ ဤလိႈင္း ဤေလတြင္ တက္ ကို ထိန္းပံု မဆိုးပါဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေမွာင္တြင္းဝယ္ မ်က္စိက်င့္သားရလာေတာ့မွ တက္မကိုင္ ရဲေဘာ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ တပ္သား ေအာင္ျမင့္ ဆိုသူျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အမွန္အားျဖင့္ တပ္သား ေအာင္ျမင့္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ သေဘၤာ လူအင္အား စာရင္းမွ မဟုတ္ပါ။ ၿမိတ္သို႔ ခရီးၾကံဳလိုက္ေသာ ရဲေဘာ္တစုအနက္မွ တဦးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တာဝန္ဇယား ေရးဆြဲစဥ္က သူတို႔ကိုပါ ထည့္သြင္းတာဝန္ေပးရန္ ေျပာထားေသာေၾကာင့္ တာဝန္ယူေနျခင္း ျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အထက္ျမန္မာျပည္ မံု႐ြာၿမိဳ႔တြင္ ဟသၤာ စစ္ေရယာဥ္၌ အတူ အမႈထမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲေဘာ္ တပည့္ေဟာင္း တဦးျဖစ္သည္။ တက္မကိုင္ စိတ္ခ်ရသူ တဦးျဖစ္၏။ သူ႔ ေဘးနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ တာဝန္က် အၾကပ္မွာ တပ္ၾကပ္ေမာင္ေအး ျဖစ္သည္။ သူလည္း ခရီးၾကံဳစီးတဦးျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ႏွင့္မူ အတူ အမွုမထမ္းခဲ့ဖူး။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ၾကီးေစာဦးႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးသည့္ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။
“ေအာင္ျမင့္ ပါလားေဟ့၊ မင္း ဘယ္တုန္းက ဂ်ဴတီ ဝင္သလဲ”
“ကြ်န္ေတာ္ ၂ နာရီက ဝင္တယ္၊ အခု နာရီ ဝက္သာသာ ႐ွိသြားၿပီ”
ကြ်န္ေတာ္က သေဘၤာ လႈပ္႐ွားမႈႏွင့္ ေလတိုက္ပံုႏႈန္းကို သတိထား အကဲခတ္ရင္း
“အင္း ... ေလကေတာ့ ေစာေစာကထက္ အေတာ္ေလး ထန္တာပဲ” ဟု ဆိုလိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္ စီအို၊ မိုးလင္းခါနီးရင္ ပိုထန္လာစၿမဲပါပဲ”
သေဘၤာဦးဆီမွလိႈင္း တလံုးက ပင့္တင္လိုက္သည္တြင္ ေရမႈန္ေရမြားမ်ားသည္ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ မ်က္ႏွာဆီသို႔ တက္စဥ္သည္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်က္ႏွာမ်ားကို ေရစိုသြားေစသည္။
“စီအို ... မတ္ခြက္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ နည္းနည္းေတာ့ ႐ွိေသးတယ္၊ ေအးေတာ့ ေနၿပီ၊ ေသာက္ဦးမလား စီအို”
တပ္ၾကပ္ေမာင္ေအးက မတ္ခြက္ တခုကို လွမ္းေျမွာက္ျပရင္း ေျပာသည္။ ည တာဝန္က်မ်ားေသာက္ရန္ အတြက္ ေဖ်ာ္ေပးထားေသာ ကရားအတြင္းမွ ငွဲ႔ဟန္ျပဳရင္းေမးသည္။
“ေကာင္းသားပဲကြ၊ နည္းနည္းေတာ့ ထည့္လိုက္ေလ”
လက္ဖက္ရည္မွာေအးစက္ေနေသာ္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္မ်ားကို ေျပေစပါသည္။ပူပူသာေသာက္လိုက္ရေသာ္ အခ်မ္းလည္း ေျပေစပါသည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ လက္ဖက္ရည္မတ္ခြက္ကို တဖက္က ကိုင္၊ တဖက္က ႐ြက္တိုက္ကို ကိုင္ထားသည္။ဤသည္မွာ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳက ေပးသည့္ အေလ့အက်င့္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရတပ္ေဆာင္ပုဒ္မဟုတ္ေသာ္လည္း ေဆာင္ပုဒ္သဖြယ္ ျဖစ္ခဲ့သည့္စကားရပ္တခုကို ကမၻာ့ေရေၾကာင္းသြားသေဘၤာသားတိုင္း က်င့္သံုးၾကသည္။ ယင္းမွာ “ တိုင္းျပည္အတြက္ လက္တဖက္သာလွ်င္ လုပ္ကိုင္ပါ၊ က်န္တဖက္ကကိုယ့္အသက္ အတြက္ နီးရာကို ဖက္တြယ္ထားပါ” ဟူသတည္း။ မွန္ေပသည္။လက္တဖက္က တစံုတရာကို ဖက္တြယ္ မထားေသာ္ လိမ့္က် လဲက်သြားႏိုင္သည္။အဆင္မသင့္လွ်င္ ပင္လယ္တြင္းသို႔ က်သြားႏိုင္သည္။
သို႔ေၾကာင့္တိုင္းျပည္တာဝန္ကို လက္တဖက္အားျဖင့္သာ ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တြင္က်င့္သားရလာခဲ့သည္။ တပ္ၾကပ္ေမာင္ေအးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ခြက္တြင္းသို႔လက္ဖက္ရည္ ငွဲ႔ေပးေနစဥ္ပင္ ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုးေနသည္ေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္အေတာ္မ်ားမ်ား ကုန္းပတ္ ၾကမ္းျပင္ထက္ ဖိတ္က်သြားသည္။
တိုက္ေရယာဥ္ ၁၀၃ သည္ အေမွာင္ထုတြင္းသို႔ ထိုးဝင္ေနသည္။ သေဘၤာဦးဆီမွ ေျပးတက္လာသည့္ ေရပန္းေရမြားမ်ားမွာလည္း တစထက္ တစ ၾကိမ္ဖန္ ပိုမ်ားလာကာ ေရအစိုင္အထု ပိုၾကီးလာသည္။ နံနက္ ၄ နာရီ ထိုးခါနီးတြင္ ေလသည ္( အေ႐ွ႔ေျမာက္ )အရပ္မွ တိုက္ေနရာမွ (အေရွ႕ အေ႐ွ႔ေျမာက္) အရပ္ ဆီသို႔ ေဝ့လာကာ အနည္းငယ္လည္း ပိုျပင္းထန္လာသည္။႐ြက္တိုင္ ဆိုင္းၾကိဳးမ်ားမွာ ေလထိုးသည့္ အသံမ်ားကို တ႐ြီ႐ြီ ျမည္စျပဳလာသည္။ နံနက္ ၃ နာရီႏွင့္ ၄ နာရီအတြင္း အခ်ိန္သည္ အေမွာင္ထု အသိပ္သည္းဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ေလးပင္ေသာ အရာမ်ား လဲက်သံ၊ ေ႐ြ႔လ်ားသံမ်ား ၾကားေနရသည္။
“ေဟ့ ေနာက္က လဲက်စရာ၊ လြင့္က်စရာ ႐ွိတာေတြ ဆိုင္းၾကိဳးနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ တုပ္ထားသလား”
“ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာကပဲ အိုင္စီအီး ေရစုပ္စက္ကိုထပ္ ၾကိဳးခ်ည္ထားပါေသးတယ္၊ ေ႐ွ႔ပိုင္း ကုန္းပတ္မွာေတာ့ ဘာမွ လြင့္က်စရာ မ႐ွိပါဘူး”
တပ္ၾကပ္ ေမာင္ေအးက ေျပာသည္။
“ေအး ... ေ႐ွ႔ပိုင္းက က်လဲ ဘိုဖာ အေျမာက္ၾကီးပဲ ႐ွိတာပဲ”
ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ျဖစ္ေအာင္ ေနာက္လိုက္မိေသးသည္။ ကံ ေကာင္းသည္မွာ ပဲ့စင္ထက္တြင္ ႐ွိေနၾကသူ သံုးဦးစလံုးသည္ လိႈင္းမမူးၾက။ တစံုတေယာက္ လိႈင္းမူးျခင္း၊ အန္ျခင္းျဖစ္လွ်င္ က်န္လူမ်ား အလိုလို စိတ္ဓာတ္က်ေလ့ ႐ွိသည္။ တျခားသူ အန္သံၾကားလွ်င္ ကိုယ္ပါ လိုက္အန္ခ်င္သည္။ ထို႔ျပင္ အန္ဖတ္နံ႔သည္ ခ်ဥ္စူးလွ၏။ နဂိုက မအန္ခ်င္သူပင္ အန္ဖတ္နံ႔ေၾကာင့္ တခါတရံ အန္တတ္ေသးသည္။ သေဘၤာေပၚ႐ွိ တျခား ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အိပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ လိႈင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေလာကၾကီး တခုလံုးကို အေရးမထားဘဲ အိပ္ေမာက်ေနၾကစဥ္တြင္ တာဝန္ က်သူမ်ားသည္ ပဲ့စင္ထက္တြင္ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကသည္။
နံနက္ ၃ နာရီသာသာတြင္ စက္ခန္းတြင္ တာဝန္က်ေနသည့္ တပ္ၾကပ္/စက္က စက္မၾကီး တလံုးမွာ အပူ႐ွိန္မ်ားလာျခင္းေၾကာင့္ ယာယီ ျပင္ဆင္ရန္ ရပ္လိုက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ စက္အေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း သူ အား႐ွိေစရန္ စက္ခန္းတြင္းသို႔ ဆင္းလိုက္သြားသည္။ ကုန္းပတ္ထက္တြင္ ေလေအးႏွင့္ ဆားငန္ေရ သင္းပ်ံ႔ေနသေလာက္ စက္ခန္းမွာ ဒီဇယ္ စက္ဆီနံ႔ႏွင့္ အပူ႐ွိန္က မ်ားလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္က စက္မၾကီးတလံုးကို ယာယီျပင္ဆင္မႈျပဳရန္ ရပ္ထားခိုင္းလိုက္ၿပီး က်န္ စက္မၾကီးမ်ားႏွင့္ တမိနစ္ ပန္ကာလည္ပတ္ႏႈန္း ၁၀ဝ၀ ေပးရန္ ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ကုန္းပတ္ေပၚ ျပန္တက္လာသည္။ စက္ခန္း တာဝန္က် ရဲေဘာ္ တဦးျဖစ္သူ တပ္သား စက္/ဂြမ္႐ွိန္ ဆိုသူမွာ ေထာင့္တေနရာတြင္ ေခြေခြကေလး လိႈင္းမူးေန၏။ ကြ်န္ေတာ့္အား သတင္းလာပို႔သူမွာ တပ္ၾကပ္/စက္ ေအာင္ျမင့္ ျဖစ္သည္။
နံနက္ ၄ နာရီ ထိုးၿပီးသည္တြင္ ေလသည္ ပိုမို ျပင္းထန္လာသည္ႏွင့္အမွ် လိႈင္းသည္ ပိုမို ေသာင္းက်န္းလာေတာ့သည္။ နံနက္မိုးေသာက္ယံ ခ်ဥ္းသည္ႏွင့္အမွ် လိႈင္းသည္လည္း အင္တန္အင္မွ် ၾကီးလာလ်က္၊ သေဘၤာသည္လည္း အင္တန္အင္မွ် လႈပ္၏။ ေလသည္ ညံသက္မသြား၊ ထန္သည္ထက္သာ ထန္လာ၏။ အေအးဓာတ္သည္လည္း သီသီမွ် ပိုကဲ၍ ေအးလာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ခန္႔မွန္းေျခအရမူ ေရျပင္ေလသည္ တစ္နာရီလ်င္ ၃၀-၃၅ မိုင္ခန္႔ ႐ွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းမိေတာ့သည္။
-------------------
ေမာင္ေသာ္က
( အပိုင္း-၃ ဆက္ရန္)
(PS:Ko Kyaw Thura Facebook မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)
August 25, 2018
[ ႐ွဥ့္ညိဳေလးဘေလာ့ဂ္မွကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
