#နင့္အေမေဝွးေစ့ေျခာက္လုံး၊ ပုံ - နာဂသိန္းလႈိင္
#ညီပုေလး
တပည့္ေက်ာ္ ဟန္စုနဲ႔ ေဆြးေႏြးခန္း
-------------------------------------
ခႏၲီးမွာ ၿမိဳ႕နယ္ ပါတီယူနစ္ လာဖြင့္တာ မၾကာေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ုံကို သြားရင္ အသစ္ဖြင့္လိုက္တဲ့ ပါတီယူနစ္ေရွ႕က မျဖတ္မျဖစ္ ျဖတ္ကို ျဖတ္ရတယ္။ ဒိျပင္က ေကြ႕ေကာက္ ေရွာင္လႊဲသြားလို႔လည္း မရဘဲကိုး။ လမ္း ဒီတစ္လမ္းရွိတာ။
တစ္မနက္ ေဆး႐ုံကိုအသြား ပါတီယူနစ္႐ုံးေရွ႕ အျဖတ္မွာ ႐ုံးဘက္ဆီက လက္ခုပ္တီးသံ သုံးခ်က္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ တစ္ဆက္တည္းပဲ အဲဒီ လက္ခုပ္ ထြက္တီးတဲ့ လူဆီက
"ေဟ့လူ"
"ေဟ့လူ"
ေအာ္ေခၚသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေနရာက ရပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ အျပာေအာက္ တံခါးဝေရွ႕မွာ လူတစ္ေယာက္ စတစ္ေကာ္လာ အကၤ်ီ ဝတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာမူထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလူကို အရင္က ျမင္လည္း မျမင္ဖူးဘူး၊ သိလည္း မသိကၽြမ္းဘူး။ ဒီေတာ့ ေဟ့လူ ... ေဟ့လူ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတာလို႔ ဘယ္ထင္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ ျပတင္းႏွစ္ေပါက္က ၾကည့္ေနၾကတဲ့ သိဂီတို႔၊ ၾကည္ၾကည္တို႔ ဆိုတဲ့ ဝန္ထမ္းမေလးေတြလည္း ျမင္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဟိုဘက္မွာလည္း ဘယ္သူမွ ရွိတာလည္း မဟုတ္။ ႐ုတ္တရက္ ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္။ ေဟ့လူ ... ေဟ့လူ ...
ဪ သူငါ့ကို လူလို႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တာပဲ၊ ေဒါသျဖစ္စရာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒီလို သေဘာပိုက္ၿပီး ေဆး႐ုံဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နံေဘးအိမ္ကဦးသာလင္းတို႔၊ ေဒၚစိန္ေသာ့တို႔ မိသားစုေတြကလည္း အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္လိုက္ ၾကားလိုက္ေလေတာ့
"ဘာျဖစ္တာလဲ ဆရာ"
"မသိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေခၚတယ္ထင္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္တ"
"ဟာ ... ဆရာ့ ေခၚေနတာ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္ပုံ မရပါဘူးဗ်ာ"
ပုစၧာေကာင္းတစ္ပုဒ္ ရလိုက္တဲ့စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္လို ႐ုတ္တရက္ ရတဲ့စိတ္ကူးေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းတုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။
"ဘာမွ မေရာင္းဘူးဗ်ိဳ႕ ..."
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ ဦးသာလင္းေရာ ေဒၚစိန္ေသာ့ေရာ သူ႔သမီးေတြပါ ျပံဳးျပံဳးႀကီး က်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ခုပ္တီးၿပီး ေဟ့လူ ေဟ့လူလို႔ ေခၚတဲ့သူက ပါတီယူနစ္ ဥကၠ႒တဲ့၊ နာမည္က ဗိုလ္ႀကီး ထြန္းလင္းတဲ့။ တပ္မေတာ္ကေန ပါတီဘက္ကို ေျပာင္းလာတာ။ ယူအမ္ပီတပ္ကေန ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့သူ။
ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ုံမွာ လူနာေတြကို စမ္းသပ္ရတယ္။ ေဆးေပးရမယ့္ လူနာကို ေဆးေပးတယ္။ ေဆးထိုးတန္ရင္ ထိုးေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဆး႐ုံနဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ ေဆး႐ုံ တစ္မိုင္ခြဲခရီး လမ္းအျမဲ ေလွ်ာက္ေနတဲ့သူ။ ေန႔လယ္စာ ျပန္စားေတာ့လည္း မနက္ကလိုပဲ လက္ခုပ္တီးသံ သုံးခ်က္နဲ႔
"ေဟ့လူ"
"ေဟ့လူ" လို႔ ထြက္လုပ္ျပန္ေရာ။ ဪ ... ခက္ေတာ့ ေနပါၿပီ။ ဘယ္လို ဥကၠ႒ ပါလိမ့္။ အဲဒီထဲက ဝန္ထမ္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတဲ့သူ မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ လမ္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ။ သူ ခန႔္ထားတဲ့ ႐ုံးအဖြဲ႕မွဴးတို႔၊ စာေရးမတို႔ ဆိုတာ ကေလးလာေမြးသူနဲ႔ ငွက္ဖ်ားေဆး လာေတာင္းတဲ့သူနဲ႔၊ မနက္ကလိုပဲ ...
"ဘာမွ မေရာင္းဘူးဗ်ိဳ႕ ..."
လို႔ လုပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ပါတီယူနစ္ ဥကၠ႒ ကၽြန္ေတာ့္ အျပဳအမူအေပၚ ဘယ္လို ေအာက္ေမ့မယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ခ႐ုိင္ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီး၊ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ကို ျပဳမူဆက္ဆံ ေနပုံကိုေရာ သူ႔ကိုယ္သူ သတိထားမိရဲ႕လား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။
နားၾကားျပင္း ကတ္စရာ ေကာင္းတဲ့ လက္ခုပ္သံနဲ႔ ေအာ္ေခၚသံက ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ုံ အသြား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပန္ ၾကားကို ၾကားရတာပဲ။ တစ္ရက္လည္း မဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္။ ဒီဥကၠ႒ ဆိုတဲ့ သတၱဝါ ႐ုံးထဲမွာ ေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ ေဟ့လူ ေဟ့လူ လုပ္ေနတာ ရက္ေတြ မ်ားေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း "ဘာမွ မေရာင္းဘူးဗ်ိဳ႕လို႔ သုံးခါေလာက္ သူ႔ကို ျပန္ေအာ္ၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဖက္လုပ္ၿပီး ျပန္ေျဖမေနေတာ့ဘူး။
သိန္းလႈိင္ စဥ္းစားရၿပီ။ ဒါ ဘာသေဘာလဲ။ ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ ပါတီထဲ ဝင္ေစခ်င္လို႔ စည္း႐ုံးမလို႔လား။ သူ႔အသိ တစ္ေယာက္နဲ႔ လူမွားတာလား။ ဒါျဖင့္ ဒီဥကၠ႒ ဆိုတဲ့ သတၱဝါ ခ်ိဳးေနတဲ့ အခ်ိဳးက ဘာအခ်ိဳးလဲ။ စဥ္းစားစမ္း သိန္းလႈိင္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို စဥ္းစားခန္း ဝင္ရင္ စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္ မီးကူးၿပီး ေသာက္မိ ရႈိက္မိေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ရႈိက္ထုတ္လိုက္တဲ့ စီးကရက္ မီးခိုးေငြ႕ေတြ အၾကားမွာ အေျဖပဲ ပါလာေလႏုိးႏုိး။ အဆုတ္ထဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ နီကိုတင္း ဓာတ္ေတြကပဲ အၾကံေကာင္း သယ္ေဆာင္လာလိမ့္ႏုိးႏုိး။
ဆရာ တပည့္ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ၿငိမ္ေနရာက တပည့္ျဖစ္သူခမ်ာ ႐ုတ္တရက္ ေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ သူလန႔္သြားတယ္။
"ဟန္စု လာပါဦးကြ"
"ဘာလဲ ဆရာ"
"ငါေမးတာ မွန္မွန္ေျဖ"
"ဟုတ္"
"မင္း လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဆိုးရင္ ေဒါသျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္မလဲ"
တပည့္ေက်ာ္ ဟန္စု ေတာင္စဥ္းစား၊ ေျမာက္စဥ္းစား လုပ္မေနဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေျဖလိုက္တယ္။
"ဓားနဲ႔ ခုတ္မယ္ ဆရာ"
"ဟာ အဲဒီေလာက္ႀကီး မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္တိုလို႔ မခံမရပ္ႏုိင္ ျဖစ္လာရင္ မင္းဆဲမယ္။ အဲဒီအခါ ဘယ္လို ဆဲသလဲ"
"ငါမသိဘူး၊ ငါ့ကို မဟုတ္တာလုပ္ရင္ ဓားနဲ႔ ခုတ္မွာပဲ၊ ဆဲတယ္ ဆိုတာဘာလဲ"
"ဟိုကြာ၊ စိတ္ဆိုးတဲ့အခါ ေဒါသအေလ်ာက္ တစ္ဖက္သား နာၾကည္းေအာင္ ေျပာခ်လိုက္တာ"
"ငါ နာၾကည္းတာေတြ ေျပာမေနဘူး၊ ေခါင္းကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ"
"ဟာကြာ ... ဟန္စုရာ မင္းကို အကူအညီ ေတာင္းခါမွ ..."
"ဆရာ့ကို ဘယ္သူ ဘာေျပာလဲ၊ ဘယ္သူ႔ေခါင္းလဲ ေျပာ"
"မဟုတ္ေသးဘူး၊ အဲဒီအဆင့္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ငါက ႐ုိး႐ုိး ေမးေနတာ"
"ငါမဆဲတတ္ဘူး ဆရာ ေခါင္းျဖတ္ရမယ့္ သူေျပာ"
"ေအးပါ မင့္လည္း အျဖတ္ မခိုင္းပါဘူး၊ ငါ့ကို ျဖတ္ေပးမယ့္သူေတြ ေတာင္ေပၚမွာ ရွိပါတယ္၊ မင္းျဖတ္ေတာ့ ငါ့လက္ခ်က္မွန္း သိမွာေပါ့"
သူ႔ တိုင္ပင္မွ ေခါင္းျဖတ္ရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနတယ္။
"ဘာလို႔လဲ ဆရာ"
"ဟိုကြာ ... ပါတီယူနစ္ ဥကၠ႒က သူ႔႐ုံးေရွ႕က ငါ ျဖတ္သြားတိုင္း လက္ခုပ္တီးၿပီး ေဟ့လူ ေဟ့လူနဲ႔ ေအာ္ေခၚတယ္ကြာ၊ တစ္ရက္လည္း မဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္း မဟုတ္၊ ဆရာ၊ လာပါ ႂကြပါ၊ အထဲဝင္ပါဦး ဆိုရင္ တစ္မ်ိဳးေပါ့"
ငါက ဦးေနာက္နဲ႔ နားနဲ႔ အလုပ္လုပ္တာ သူက ပါးစပ္နဲ႔ လက္ခုပ္ လက္ဝါးနဲ႔ အလုပ္ လုပ္ေနတာ"
ဟန္စုက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဒီလို အျပံဳးမ်ိဳး ေတြ႕ရခဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့အေျဖ ရၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္။
"ဪ ... သူက ဆရာ့ကို ဒီလို လုပ္သလား"
"ေအး"
"ေနာက္တစ္ခါ လက္ခုပ္တီးၿပီး ေဟ့လူလို႔ ေခၚရင္ ဆရာက"
ဟန္စုက စကားကို ဆုံးေအာင္မေျပာဘဲ ရပ္ထားတယ္၊ ၿပီးမွ ပီပီသသ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာတယ္။
"လ...စ္လို႔ ျပန္ေအာ္လိုက္"
"ဟာကြာ မင္းငါ့ကို အခ်ဳပ္ထဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပို႔ေနျပန္ပါၿပီ"
"မခ်ဳပ္ဘူး ဆရာ၊ မုံရြာက ဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ငါအတူတူ ေနခဲ့တာ အၾကာႀကီးေလ၊ ေရာက္ေလရာမွ ရဲက ဆရာဝန္ႀကီးကို ရပ္ဆိုရင္ ဆရာဝန္ႀကီးက ...ထစ္လို႔ ေအာ္လိုက္တာပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ရဲေတြက သြားပါ ... သြားပါတဲ့"
ဟန္စုခမ်ာ သူေျပာတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို နားလည္ပုံ မရဘူး။ သူ႔အေတြ႕အၾကံဳကို ႐ုိး႐ုိးသားသား မွ်ေဝေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ သူအျပံဳးမွာ အထင္အရွား ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒိျပင္ကိစၥေတြမွာ အလြန္အားကိုးရေပမယ့္ ဒီကိစၥမွာ အားကိုးလို႔ မရတဲ့ ဟန္စုနဲ႔ ေဆြးေႏြးခန္းကို ရပ္ပစ္လိုက္ရတယ္။ လာစမ္း စီးကရက္ ေနာက္တစ္လိပ္။
ညြန႔္ေပါင္းက်မ္း
----------------
သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ခ်စ္စႏုိး ပညာဝန္လို႔ ေခၚတယ္။ နာမည္ရင္းက ဦးေအာင္စိန္ပါ။ လက္ေထာက ္ပညာေရးမွဴးလို႔ ရာထူးအမွန္ကို ေခၚသူ နည္းတယ္။ "ပညာဝန္ ဦးေအာင္စိန္" လို႔ အလြယ္ ေခၚသူေခၚ ဦးေအာင္စိန္ ဆိုတဲ့ နာမည္ မထည့္ဘဲ ပညာဝန္လို႔ ေခၚသူ ေခၚၾကတယ္။ ေတြ႕ဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ ဦးေအာင္စိန္က ဆံပင္နည္းနည္း ရွည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးထားတတ္တယ္။ သူ႔ကို ဘာလို႔ ဆံပင္အရွည္ ထားတာလဲဆိုေတာ့ သူ႔အေျဖက စိတ္ဝင္စားစရာ။
"စစ္ဗိုလ္တို႔၊ ရဲအုပ္တို႔နဲ႔ မွားမွာစိုးလို႔" တဲ့။
သူ သီခ်င္းအဆို ဝါသနာပါတယ္။ သီခ်င္းေတြ ရတယ္။ စာေပါင္ပဲ့ေအာင္ ဆိုႏုိင္တယ္။ အေဆြးသီခ်င္း သန္တယ္။ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြလည္း အေတာ္ မွတ္မိတဲ့သူ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိစၥကို သူနဲ႔ တိုင္ပင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ စိတ္ကူးရတယ္။ ဒီပညာဝန္က နယ္အေတာ္ မ်ားမ်ားလည္း ေရာက္ခဲ့ဖူးေတာ့ သူနဲ႔ဆိုရင္ ျဖစ္ေလာက္တယ္။ သူ ကူညီေလာက္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေသာက္လက္စ စီးကရက္က အေတာ္တိုေနၿပီ၊ ေနာက္တစ္လိပ္ ကူးစရာ စီးကရက္ မရွိလို႔ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူေအာင္ ဖြာေနရာကလက္စသတ္လိုက္တယ္။
"လာ ... ပညာဝန္ ... ထိုင္ဦး၊ ခင္ဗ်ား လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ၊ ပ်င္းလို႔ သီခ်င္း နားေထာင္ခ်င္တာလား"
"ဟာ ေပါက္တတ္ကရ၊ ဘယ္က သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လို႔ ရမွာလဲ၊ ဆရာ့ သီခ်င္း ေနာက္မွဆို"
"ဒါဆိုရင္ ဘာလုပ္ေပးေစခ်င္သလဲ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း ဟိုေန႔က အဆက္ေလး ..."
"မပ်င္းဘူး၊ မပ်င္းဘူး ... အဲ ... ေပ်ာ္လည္း မေပ်ာ္ဘူး"
"ဒီေတာ့ ..."
"ကၽြန္ေတာ့္စကား ပညာဝန္ ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းတဲ့ အကူအညီေပး၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ"
"ဟာ ေဒါက္တာကလည္း သူစိမ္းေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ကူညီမွာေပါ့"
"ေဟာဒီ ခႏၲီးမွာ ပညာဝန္ဆိုလို႔ ဆရာ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ ဟုတ္တယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေလ"
"ဆရာဝန္ ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာ"
"ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ အဲဒီေတာ့"
"အဲဒီေတာ့ ဆရာက ပညာဝန္ ဦးေအာင္စိန္ မလုပ္နဲ႔ ရာထူးေတြစြန႔္ၿပီး ေအာင္စိန္လို႔ ခံယူလိုက္"
သူ ကၽြန္ေတာ္ကို မ်က္ေမွာင္ႀကီး ၾကဳတ္ၾကည့္ေနတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒါက္တာသိန္းလႈိင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သိန္းလႈိင္ ျဖစ္သြားၿပီ"
"ဟာ ဆရာ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဘဝေရာက္ေအာင္ မိဘေတြ မရွိၾကတဲ့ၾကားက မနည္းႀကိဳး ..."
"တကယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဥပမာသေဘာ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး၊ ပညာဝန္ရဲ႕"
"ကဲ ဟုတ္ပါၿပီ"
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္စိန္နဲ႔ သိန္းလႈိင္ သမီးရည္းစား တစ္ေယာက္ကို ၿပိဳင္တူ ပိုးၾကရာမွာ ကၽြန္ေတာ္"
"ဟာ ဆရာက ဘယ္သူ႔ ႀကိဳက္ေနတာလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဆရာမထဲကလား"
"ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါလို႔ဆို ပညာဝန္ကလည္းဗ်ာ"
"အဲဒီေကာင္မေလးရဲ႕ အခ်စ္ကို သိန္းလႈိင္ ရသြားတဲ့အခါ ေအာင္စိန္က သတ္မယ္ ပုတ္မယ္ မလုပ္ခင္မွာ စိတ္ဆိုးၿပီး ဆဲမယ္ ... ဘယ့္ႏွယ္လဲ"
"ဟာ ဆရာဝန္ရယ္ ဒါ လုစရာလား၊ သတ္လည္းမသတ္ ပုတ္လည္း မပုတ္ပါဘူး၊ ဆရာ့ ေက်းဇူးေတြ ရွိတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္ေပးမွာေပါ့"
ေက်ာင္းဆရာမထဲက လြတ္လြတ္လပ္လပ္လား ဆရာ"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ဥပမာ အျဖစ္ ေျပာေနတာ ... ကဲ ဆဲပါဦး"
"ဒုကၡပါပဲ၊ အလကားေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ငရဲေပးေနျပန္ပါၿပီ"
"ငရဲေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားဆီက ပက္ပက္စက္စက္အဆဲ ေဒါသအေလ်ာက္ ဆဲတဲ့အဆဲ ၾကားခ်င္တာ"
"တကယ္လား"
"တကယ္ေျပာေနတာ ပညာဝန္"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း တကယ္ေျပာမယ္ ... ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ေလးစားတာပါ မဆဲပါရေစနဲ႔"
"ပညာဝန္ ခင္ဗ်ား မဆဲရင္ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ရိပ္ မနင္းနဲ႔၊ အိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္ မေလွ်ာက္နဲ႔ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕မယ္"
"ဆရာ တကယ္ ေျပာေနတာလား"
"တကယ္ ေျပာေနတာ၊ တကယ္ စိတ္ဆိုးတယ္"
"ဆရာ သိန္းလႈိင္ရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ အဆဲက ဘာအသုံးဝင္မွာလဲ"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ ေမးမေနနဲ႔ ပါးစပ္က မထြက္ခ်င္ ဟိုျပကၡဒိန္ ေနာက္ေက်ာမွာ ခ်ေရး- ဟန္စု ... နံရံက ျပကၡဒိန္ ျဖဳတ္ခဲ့ကြာ"
ပညာဝန္ ေခါင္းကုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းယမ္းတယ္။ စဥ္းစားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္လုံး ခ်ေရးတယ္။
"ေဖ ..."
အဲဒီတစ္လုံး ေရးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ အကဲခတ္တယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပညာဝန္ ေရးတာဖတ္ၿပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္ျပလိုက္ရင္း
"ေနာက္ထပ္ အဆဲတစ္ခြန္း"
"လ...စ္"
ဟန္စု ေျပာတာနဲ႔ တစ္ေထရာတည္း
ေနာက္ အဆဲတစ္ခြန္းက
"...စား" အမ်ိဳးသမီးရဲ႕အဂၤါ
... .ေယာက္်ားအဂၤါကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တဲ့အဆဲ သူ ဆက္မေရးေသးဘဲ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္ၿပီးမွ အဆဲတစ္ခြန္း ထပ္ေရးတယ္။
"ငါ..."
ငါ အစခ်ီၿပီး ကိုင္တုပ္တဲ့ အဆဲ
ပညာဝန္ခမ်ာ အဆဲေလးငါးခြန္း ေရးခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျဖဲျဖဲ လုပ္ျပရင္း ေက်နပ္ပါေတာ့ေနာ္လို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တဲ့ အခါ သူ႔လက္ေတြက ေအးစက္ေနတယ္။ သူ႔နဖူးက ေခၽြးေတြ စို႔လို႔။ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ လာခဲ့တဲ့ ပညာဝန္ အိမ္ကလည္း ျပန္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းထြက္ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ျခံဝမွာ သူ႔႐ုံးကစာေရး ကိုတင္ေမာင္က ေရခ်ိဳးဆိပ္အဆင္း ေတြ႕ၾကေတာ့ ပညာဝန္ သုတ္သီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ ေမးေရာ။
"ေဟ့ေကာင္ မင္းေရခ်ိဳးရေအာင္ လာတာဆိုရင္ ျမစ္ဆိပ္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းသြား၊ ငါ ေဒါက္တာဆီ သီခ်င္းဆိုရေအာင္ လာတာ၊ သီခ်င္း မဆိုခဲ့ရဘူး၊ သူ႔ကို ဆဲရမယ္တဲ့၊ ေဒါက္တာ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္ေနတယ္၊ မသိဘူး"
"ဟာ ဆရာကလည္း ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ေျပာၿပီ"
"ငါ အမွန္ ေျပာေနတာ"
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကတံခါးေတြေရာ ျပတင္းေတြေရာ ဖြင့္ထားေတာ့ သူတို႔ေျပာေနၾကတာ အကုန္ ၾကားေနရတာ။
"သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္က ဆရာ့ကို အဆဲခိုင္းတယ္ ဟုတ္လား"
"ေအး ... ဟုတ္တယ္"
"ဟာ ဆရာႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ ေရြ႕ေနၿပီ"
"ငါေျပာတာ မင္းမယုံရင္ သြားၾကည့္လိုက္"
ဒီလိုနဲ႔ စာေရးကိုတင္ေမာင္ ေရာက္လာေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ ေနာက္ထပ္ အဆဲေတြ ထပ္ရဦးမွာ။
"လာ ကိုတင္ေမာင္ ထိုင္ဦး- ေရခ်ိဳးဆင္းလာတာ ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ဆရာ"
"ကိုတင္ေမာင့္ တစ္သက္ ဆဲဖူးတဲ့ အဆဲေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွ်ဗ်ာ"
ကိုတင္ေမာင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာေရာ၊ လုပ္တာေရာ လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပညာဝန္ ေရးထားတဲ့ အဆဲျပကၡဒိန္ ယူလာၿပီး ေပးေတာ့ သူ႔ဆရာ ပညာဝန္ေတာ့ ဦးေႏွာက္မေရြ႕ဘူးလို႔ သူယုံသြားၿပီ။ လက္ေရးက သူ႔ဆရာလက္ေရး သူမွတ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က တံခါးဝ ပိတ္ရပ္ေနေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ သူလည္း ဆဲဖူး ၾကားဖူးတဲ့ အဆဲ သုံးေလးခြန္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ပညာဝန္ ဆရာတပည့္ သိပ္မကြာလွဘူး။ ေရးသြားတဲ့ အဆဲ ေတြ မတူၾကေပမယ့္ လာတဲ့ ေျခလွမ္း ျပန္တဲ့ ေျခလွမ္း လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနၾကပုံျခင္း အတူတူပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမထင္ထားတာ လာျဖစ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားကို ရွင္႐ူးေနၿပီလား၊ မျဖစ္ႏုိင္ေပါင္ေတာ္၊ ကၽြန္မဆရာ အေၾကာင္းကၽြန္မ သိတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံး ဒီဆရာဝန္ အားကိုးေနရတာ၊ မယုံဘူး၊ မယုံဘူးဆို စာေရးကိုတင္ေမာင္ကေတာ္ မဥ ေရာက္လာေရာ။ သူ႔ပါးစပ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ပုံမွန္ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ အကဲခတ္တဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔။ ဘယ္ရမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ပိုက္ကြန္ထဲ ေရာက္ရင္ ဘယ္သူမွ လြတ္မထြက္ႏုိင္ဘူးေလ။ ဒီလိုနဲ႔ မဥက သုံးခြန္း၊ ကုန္ေျခာက္ေရာင္းတဲ့ ကိုေလာ္ေပၚက ႏွစ္ခြန္း၊ ျခံစိုက္တဲ့ ကိုတင္ေရႊ၊ ဆရာသိန္း၊ သင္းအုပ္ဆရာ ဆမ္ဆမ္၊ ေျပာၾကစို႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံးရဲ႕ အဆဲမ်ိဳးစုံကို ကၽြန္ေတာ္ ခံယူၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ အဆဲစုံသလဲဆိုရင္ ေပါမိုင္းဘုန္းႀကီးရဲ႕ အဆဲပါ ရလိုက္တယ္။ သူ႔ဒကာ တစ္ေယာက္ဆီ မသြားႏုိင္လို႔ လာျပရင္း သူပါ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တာ။
"အရွင္ဘုရားတို႔ ဘုန္းႀကီးခ်င္း ဆဲေတာ့ ဘယ္လို ဆဲၾကပါသလဲ ဘုရား"
"မဆဲပါဘူး ဒကာ"
"ေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာမွာ ဘုန္းႀကီးဆဲတာ တပည့္ေတာ္ ၾကားဖူးတယ္"
ဘုန္းႀကီးဆီက တစ္ဆင့္ သူ႔ဒကာ ဒကာမေတြ ဒီသတင္းက ျပန႔္သြားေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လုံးက မယုံလို႔ မိတ္ေဆြေတြ လာၾကရင္း၊ ဆဲသြားၾကရင္း၊ ဟုတ္တယ္ဟ၊ ဆရာသိန္းလႈိင္က ဘာလုပ္မလို႔လဲ မသိ၊ အဆဲခိုင္းေနတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးရဲ႕ အလႊာစုံရဲ႕ အဆဲေတြ ရလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္မီတာထက္ ဟိုဘက္ သာလြန္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ႀကီး မရည္မွန္းေပမယ့္ ျပကၡဒိန္ ၁၂ ရြက္ ျပည့္လုျပည့္ခင္ နီးပါးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ပါတီယူနစ္ ဥကၠ႒ကို မူနဲ႔ - ေဘာင္နဲ႔ ဥပေဒတြင္းက ဆဲမလို႔ ၾကံရြယ္ခ်က္အတြက္ အဆဲ သုေတသန လုပ္လိုက္တာေလ။
မ်ားမ်ားေကာင္းတယ္
----------------------
ကၽြန္ေတာ့္မွာ တိုင္ပင္စရာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ဆိုလို႔ တပည့္ေက်ာ္ ဟန္စုပဲ ရွိ တယ္။ သူ႔ဆီက ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေတြးေခၚတာနဲ႔ မတူတဲ့ ခြဲထြက္ စဥ္းစားစရာေတြ ရတတ္တယ္။ ဥပမာ မင္းေဒါသထြက္ရင္ ဘယ္လို ဆဲသလဲ။ ေဒါသထြက္ရင္ ဓားနဲ႔ခုတ္မယ္၊ ေခါင္းျဖတ္မယ္၊ ဆဲတာ၊ နားမလည္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး။ အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသဒဏ္နဲ႔ တစ္သက္တစ္ကၽြန္း ပို႔တတ္တဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ဟန္စုကို အေရးႀကီးကိစၥ တိုင္ပင္ရျပန္ၿပီ။
ျပကၡဒိန္ခမ်ာ ႏွစ္မကုန္ေသးေပမယ့္ ၿမိဳ႕လူထုရဲ႕ အဆဲသဝဏ္ေတြေၾကာင့္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ဖတ္႐ႈထားလို႔ရယ္ ေတာ္ေတာ္ကို ႏြမ္းေနရွာၿပီ။ ျပကၡဒိန္ကို လွန္ေလွာရင္း
"ဟန္စု မင္းအေဖနဲ႔ အေမ ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ"
"ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ဘူး"
"မဟုတ္ဘူးေလ၊ ျပန္စဥ္းစားဦး တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ မင္းပိုခ်စ္မွာပါ"
"ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ဘူး"
"ဟန္စု မင္းအေတာ္႐ုိင္းတာပဲ ... ဒီလို မေျပာရဘူးေလ"
"ငါ့မွာ အေဖလည္း မရွိဘူး၊ အေမလည္း မရွိဘူးေလ ငါမ႐ုိင္းဘူး"
"ေဟ့ေကာင္ ဘယ္လိုကြ ဟန္စုရ"
"ငါ ငယ္ငယ္ ဒီၿမိဳ႕မွာ လာပစ္ထားခဲ့တာေလ"
အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ရတယ္။ ဟန္စုက မ႐ုိင္းဘူး၊ ဟန္စုအေၾကာင္း မသိဘဲ မိဘေမတၱာေတြ ခ်စ္ျခင္းေတြ ဖိေမးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ႐ုိင္းသြားတာပါလား။
"ငါ့ ဟိုအိမ္က ေကၽြး၊ မေကၽြးႏုိင္ေတာ့ ဒီအိမ္ေရာက္၊ ေနာက္ဆုံး ဆရာဝန္အိမ္က ပုံမွန္စားစရာနဲ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ခ်ည္း ေနခဲ့တာေလ"
"ေဟ့ေကာင္ ငါေတာ့ အေမ့ ပိုခ်စ္တယ္"
ႏွပ္ေၾကာင္း ေပးၾကည့္၊ ခ်ဴဆီ ထည့္ၾကည့္တာ။ ဟန္စုက စိတ္ရွည္ဟန္ မတူဘူး၊ အသံ က်ယ္က်ယ္နဲ႔
"မခ်စ္ဘူးဆို"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ စကၠန႔္သုံးဆယ္ေလာက္ ရပ္သြားတယ္။
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
ကၽြန္ေတာ့္ စီမံခ်က္ကို ယုံၾကည္ရတဲ့ လူမို႔ ခ်ျပလိုက္တယ္။
"ဟန္စု စဥ္းစားၾကည့္ ပါတီယူနစ္ ဥကၠ႒ ဗိုလ္ႀကီး ထြန္းလင္းလည္း သူ႔အေမကို ခ်စ္မွာပဲေနာ္"
ဟန္စု ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္နားေထာင္ၿပီး ေခါင္းႏွစ္ႀကိမ္ ဆက္ညိတ္တယ္။
"ငါ သူခ်စ္တဲ့အေမကို တပ္ၿပီးဆဲရင္ဗိုလ္ႀကီးထြန္းလင္းရဲ႕ ရင္ဝတည့္တည့္ မွန္မွာပဲ"
"လုပ္မေနနဲ႔ ...ထစ္ပဲ လုပ္လိုက္"
"ဟေကာင္ အဲဒါ ဒီေနရာမွာ မရေလာက္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ျပကၡဒိန္မွာ ေရးထားတာ တူတာေတြ ဘုံထုတ္၊ အုပ္စုဖြဲ႕၊ မတူတာေတြ သီးသန႔္ထုတ္၊ က်ားဘက္ဆိုင္ရာ သီးသန႔္ တစ္ေကာ္လံ၊ မဘက္ဆိုင္ရာ သီးသန႔္ခြဲရ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနရာက
"မင့္အေမ ေဂြး(ေဝွး)ေစ့ႏွစ္လုံး၊ ဟား ... ဟား ... ဟား မေကာင္းဘူးလား"
ဟန္စု ၿငိမ္နားေထာင္ေနရာကေန ရႊင္လန္းအားရတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဝင္ႏွီးေႏွာတယ္။
"ဟာ မ်ားမ်ားလုပ္ေလ၊ မ်ားမ်ားထည့္၊ မ်ားမ်ားေကာင္း"
ဟန္စု ေျပာလိုက္တဲ့ စကားဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဉာဏ္အလင္းသစ္ ဆာတိုရီ ရသြားတယ္။
"သြား ... ဟန္စု ... ခုတင္ေအာက္က သံေသတၱာထဲမွာ ေဆးက်မ္းစာအုပ္ေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ယူေခ်"
"ေအး"
ေဆးက်မ္းေတြ လွန္လိုက္ေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာ မလွန္လိုက္ရပါဘူး။ ေတြ႕ေတာ့တာ ပါပဲ။
"ေတြ႕လား အမ်ိဳးသမီးမွာ ေဝွးေစ့ႏွစ္လုံး ျဖစ္ေနတာ ဟမ္မာပ႐ုိတိုက္ ဒီမွာ ... ဘုရင္ႀကီးမွာ ႏုိ႔ဆယ့္ရွစ္လုံး ရွိတယ္၊ ႏုိ႔တိုက္ေနတာ"
ဟန္စု ေဆးက်မ္းထဲ ပုံေတြၾကည့္ၿပီး အံ့အားသင့္သြားတယ္။
"မိန္းမ ေဝွးေစ့ ရွိတယ္၊ ေယာက္်ားႏုိ႔ထြက္တယ္ ဟုတ္လား"
"ဒါ ဥ ႏွစ္လုံးေပါ့၊ အိုဗရီကလည္း ဥပဲ ေဟာဒါ အတံေလး
ႏွစ္လုံးဆိုရင္ ဆဲရာ မေရာက္ဘူး။ ဆဲရာေရာက္ေအာင္ ေလးလုံး လုပ္လိုက္မယ္ ဟန္စု ... ဘယ့္ႏွယ္လဲ"
"ဟာ မ်ားမ်ား ေကာင္းတယ္ေလ"
"ဒါဆိုရင္ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေနာ္ ဟန္စု"
သူ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ နားစြင့္ေနတယ္။
"မင္း အေမ ... ေဝွးေစ့ ေျခာက္လုံး"
( ဒုတိယပိုင္းဆက္ရန္)👇👇👇
[ ျမန္မဝာတၳဳတိုမ်ား ေပ့ခ်္မွကူးယူပါသည္။ေပ့ခ်္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment