#ျပန္ေပး
#ေသာ္တာေဆြ
ကၽြန္ေတာ္မွာ ေမြးသေႏၶကပင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ေနာက္လိုက္ ဩဇာခံ မျဖစ္လိုဘဲ မိမိကသာ ေခါင္းေဆာင္ ‘ဟီး႐ုိး’ လုပ္ခ်င္ေသာ ‘ညဥ္’ ပါလာသူ ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသား အရြယ္ကပင္လွ်င္ မိမိထက္ လူရည္လူခ်င္း၊ လူ႐ုပ္လူရည္ သာသူမ်ားကို မဆိုထားဘိ။ တန္းတူ လူမ်ားကိုပင္ ေရွာင္ရွားကာ ကိုယ္က ဆရာလုပ္ရမည့္ သူကိုသာ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းေဖာ္ တတ္သည့္ အတိုင္း၊ ယခု လူရြယ္ပုိင္းသို႔ ေရာက္လာေသာ ကာလ၌လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဝါသနာပါေသာ လုပ္ငန္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဩဇာကို တစ္သေဝမတိမ္း လုိက္နာမည့္သူကိုမွ ေရြးခ်ယ္ထားေပးရာ ယခုအခါ၌ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ (၅)ႏွစ္မွ်ႀကီးေသာ ‘ကိုကြက္ႀကီး’ သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေရာင္းရင္းဘက္ႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။
ကုိကြက္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာထက္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ေဝးေသာ ‘ဘုဒလက္ကုန္းရြာ’ မွ ျဖစ္၍ စာဖတ္ႏုိင္႐ံုသာ တတ္ကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ ျဖစ္ပါသည္။ ထူပ်စ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ ျပားေသာ ႏွာေခါင္း၊ မ်က္ရစ္မေပၚေသာ မ်က္ခြံ၊ ထက္ပုိင္းျပတ္ မ်က္ခံုးေမြး၊ ေလးေထာင့္က်ေသာ မ်က္ႏွာတို႔ႏွင့္ ကာယဗလ ထြားက်ဳိင္းေသာ ေတာသားႀကီး ျဖစ္ေပရာ မိတ္ေဆြသည္ သူ၏ လူကဲကို ခတ္ၾကည့္ပါလွ်င္ မည္မွ်ေလာက္ ထူအ, မုိက္မဲမည္ကို သိရွိႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ႏုပ္သူ မဟုတ္ေခ်။ ေတာသား ‘လူေပြ’ တို႔ တတ္အပ္ေသာ ထန္းရည္ေသာက္ျခင္း၊ ၾကက္တုိက္၊ ဖဲ႐ုိက္ျခင္း၊ မဂၤလာေဆာင္ ႀကိဳးတားျခင္း၊ အဆင္သင့္လွ်င္ ႏြားခုိးျခင္း၊ အေဖာ္ေကာင္းလွ်င္ ဓားျပတုိက္ျခင္း၊ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ပၪၥင္းခံပြဲတို႔တြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကခုန္ျခင္း စသည္တို႔ကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပဳလုပ္တတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤကဲ့သို႔ လူစားမ်ိဳးအား တပည့္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ထားသည္ကို ေထာက္ခ်င့္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အရည္အခ်င္းႏွင့္ အက်င့္စာရိတၱကို မိတ္ေဆြ အေတာ္အတန္ ရိပ္မိပါလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္မွာကား အထူးေဖာ္ျပစရာ လုိမည္မထင္ပါ။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္ ေနဖူးသူ ျဖစ္၍ ႏြဲ႕ေႏွာင္း ေျပျပစ္ေသာ ကိုယ္မူကိုယ္ဟန္ျဖင့္ ...
ကိုကြက္ႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္၍ေနပါက မည္သူက ဆရာ၊ မည္သူက ေနာက္လုိက္ ဆိုသည္ကို လည္ပင္း စာဆြဲထားသကဲ့သို႔ပင္ ထင္ရွားလွပါသည္။ ေျပာေရးဆိုတာမွာလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မည္မွ်ေလာက္ အျပတ္အသတ္ ကြာသည္ကို မိတ္ေဆြ နားေထာင္ပါဦးေတာ့။
“ကို ... ကို ... ကိုေတာင္ ... ဒီ ... ဒီႏွစ္လဲ ... ၿမိဳ႕ ... ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ၾကဲ ... ၾကဲ ... ၾကဲလိုက္ၾကဦးစို႔။ က်ဳပ္ ... က်ဳပ္မွာ ေငြ ... ေငြႏွစ္ရာေတာ့ ရွိတယ္”
ကိုကြက္ႀကီးမွာ စကားထစ္သူျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ‘ကိုတင္ေအာင္’ ေခၚသည္ကို ‘ကိုေတာင္’ ျဖစ္ေနပါသည္။ သူဆိုလိုရင္း အဓိပၸါယ္မွာ ယခု သူ႔၌ ေငြ (၂၀၀) ရွိ၍ ဒီႏွစ္လည္း မႏွစ္ကလုိ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ေကာ္ေပါက္ တစ္ခုေလာက္ ၾကံလိုက္ၾကဦးစို႔ဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ယမန္ႏွစ္က သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆင္စြယ္ ပိႆာခ်ိန္ (၅၀) မွ် ဝယ္၍ ၿမိဳ႕သို႔ ယူသြားကာ ေလာဘႀကီးေသာ ကုန္သည္တစ္ဦးအား ၿမိဳ႕ေပါက္ေဈး တစ္ဝက္မွ်ႏွင့္ အ႐ံႈးခံ ေရာင္းၿပီး ေခ်ာင္က်က် တစ္ရြာကို ၫႊန္ျပ၍ ဤဆင္စြယ္မ်ိဳးကို ေဈးေခ်ာင္ေခ်ာင္ႏွင့္ လိုခ်င္သေလာက္ ရႏုိင္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ေလာက္ေအာင္ ၿဖီးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ထိုကုန္သည္က ကိုကြက္ႀကီးကို လမ္းျပအျဖစ္ႏွင့္ ေခၚလာသည္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ကိုဖိုးထုိက္တို႔ လူစုကို လက္တို႔၍ ဆီးလုေစျခင္းျဖင့္ ၿမိဳ႕သား၏ ေငြ (၂၀၀) ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာသား (၅)ေယာက္က အပုိင္စီးလိုက္ရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကုိကြက္ႀကီးသည္ ယခုႏွစ္ တစ္ဖန္ ၿမိဳ႕သို႔တက္၍ ၾကံရန္ ေျပာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာလည္း စိတ္ကူးထည့္ၿပီးသား အၾကံအစည္တစ္ခု ရွိေနေသာေၾကာင့္ ...
“ကိုကြက္ႀကီး ဒီႏွစ္ေတာ့ လူမ်ားကို ေဝစုခြဲရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မႏွစ္က ကိုဖုိးထုိက္တို႔ လူစုကို တစ္ဝက္ ခြဲေပးလိုက္ရတာ။ အေတာ္နာတာဗ်။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ၿပီးတဲ့ အလုပ္ပဲ ၾကံေတာ့တယ္ဗ်ာ”
“ဟာ ... ဟာ ... သိပ္... သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ကုိေတာင္ရာ။ ဘာ ... ဘာလဲ ... ေဗ်ာက္ ... ေဗ်ာက္ငွားၿပီး အႏုၾကမ္း စီးရေအာင္လား”
“ဟာ ... ဒီလို လက္နက္နဲ႔ တုိက္လား၊ ခိုက္လား မလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ယဥ္ယဥ္ကေလးနဲ႔ ေငြရတဲ့နည္းကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကံထားပါတယ္”
“ဟာ ... ဟန္ ... ဟန္လိုက္တာဗ်ာ။ ေျပာစမ္းပါဦး”
“အခု ... ခင္ဗ်ားမွာ ေငြ (၂၀၀) ရွိတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္... ဟုတ္တယ္။ လယ္ ... လယ္ခကို မေပးရေအာင္၊ ဟို ... ဟိုအဖြဲ႕ကလူ ... နည္း... နည္း... ေပးၿပီး ဘံုးထားလိုက္တာ”
“အဲဒီ... ခင္ဗ်ာ့ေငြ (၂၀၀) ဟာ၊ ေငြ (၂၀၀၀) ျဖစ္ရမယ္ဗ်။ သိပ္လည္း အရင္း မလိုပါဘူးေလ။ က်ဳပ္မွာလည္း ဟို ... ဖိုးေတ ၾကက္ႏုိင္ထား လိုက္တာ ေငြ (၈၀) ရွိေသးတယ္”
ဤတြင္ ကိုကြက္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ တစ္ခုခုကို ေတြ႕မိဟန္ႏွင့္ ရႊင္လန္းသြားကာ ...
“အာ ... ဒီ ... ဒီႏွစ္ ... ကုိ ... ကုိေတာင္၊ ကံ ... ကံေကာင္းေနတာပဲ။ ဖိုး ... ဖိုးေတ ခရမ္းႀကီးကို ... ကို ... ကိုေတာင္ ဇိန္းကေလးက မ ... မႏုိင္ဘူး ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ကို... ကိုဖိုးထုိက္တို႔ကေတာင္ တင္ ... တင္ေအာင္ မိုက္ၿပီလို႔ ေျပာေနၾကတာ”
“ဘယ္ ... က်ဳပ္မိုက္မလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဖိုးခရမ္းႀကီးကို မတုိက္ခင္ တစ္ေန႔ကတည္းက ႀကိဳၿပီး ခန္႔ခြဲထားတာပဲဗ်”
ကိုကြက္ႀကီးက အံ့ဩသလို ျဖစ္သြားကာ ...
“အား ... အား ... ဒါေၾကာင့္ကုိး။ ဖုိး ... ဖိုးေတ ၾကက္ႀကီးဟာ ေရလယ္က်၊ မ ... မခုန္ႏုိင္ ျဖစ္ေနတာ။ ကို ... ကိုေတာင္က သိပ္ေတာ္တာပဲ။ ဒါ ... ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆရာ ျဖစ္ေနတာ။ အ ... အခု အၾကံလည္း ေျပာစမ္းပါဦး”
ကိုကြက္ႀကီးက ခ်ီးက်ဴးလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ဆရာပီပီ ဣေႁႏၵရွိစြာႏွင့္ ...
“အခု အၾကံကေတာ့ ပထမ ဒိုက္ႀကီးကုန္း အေရွ႕ဘက္က ရွင္ျပန္ေတာင္ ေတာထဲမွာ လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခု ရွာၿပီး လူဝွက္ဖို႔ ေနရာထုိင္ခင္း လုပ္ထားရမယ္။ ဒုတိယ ၿမိဳ႕ေတာ္သြားၿပီး ကိုေအာင္ဘတို႔ဆီမွာ တည္းခုိရင္းနဲ႔ ေငြထြက္ပံုေပၚတဲ့ လူရဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မပါ၊ ပါတဲ့နည္းနဲ႔ ေခၚၿပီး ေထာင္ထား၊ ေနာက္ ေငြေတာင္း႐ံုေပါ့”
ကိုကြက္ႀကီးက အႀကီးအက်ယ္ သေဘာက်သြားကာ ...
“ဟာ ... ဟန္ ... ဟန္ ... လိုက္ေလ။ ကို ... ကိုေတာင္ရာ။ ဝွက္ ... ဝွက္ဖို႔ ေန ... ေနရာလည္း အဆင္သင့္ပါပဲ”
“ကဲ ... ဒါျဖင့္ နက္ျဖန္ကစၿပီး စီစဥ္ၾကတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေတာတန္းထဲတြင္ ကေလးဝွက္ထားရန္ ေနရာထုိင္ခင္းကို စီမံၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႕သို႔ တက္သြားၾကကာ ေငြထြက္ပံုေပၚေသာ မိဘႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြယ္ကူစြာ ေခၚႏုိင္မည့္ ကေလးကို ရွာေဖြ စံုစမ္းၾကပါသည္။
သိပ္ၿပီး မၾကာလွပါ။ ကိုေအာင္ဘတို႔ဆီ တည္းခုိရင္း (၅)ရက္ အေတာအတြင္းမွာပင္ ဘုရားလူႀကီး ဦးထြန္းျမတ္၏ သားကေလး ေဂ်ာ္နီ ေခၚ နီတြတ္ကို မ်က္စိတန္းမိၾကပါသည္။ နီတြတ္မွာ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္သားခန္႔မွ် ျဖစ္၍ မိခင္လည္း ကြယ္လြန္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ မုဆုိးဖုိႀကီး ဦးထြန္းျမတ္မွာ ထို မိတဆုိးကေလးကို အလြန္ပင္ ခ်စ္ခင္ဟန္ ရွိပါသည္။ ထို႔အျပင္ ဦးထြန္းျမတ္မွာ ပစၥည္းခ်မ္းသာသျဖင့္ ေငြထိန္း ဘုရားလူႀကီးပင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္းမည့္ေငြ ႏွစ္ေထာင္၊ သံုးေထာင္မွ်ကို ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ နီတြတ္ကေလးမွာလည္း ဂြေလးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သူတို႔အိမ္နီးပါးနား ျခံေစာင့္ရင္းမ်ားတြင္ လည္ပတ္ေနသူျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္တြင္းသို႔ ေရာက္ရန္ လြယ္ကူပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ နီတြတ္အား ေန႔လယ္ေန႔ခင္း လူႀကီးမ်ား မ်က္စိလစ္ခ်ိန္တြင္ သူ၏ ပုတ္သင္ညိဳ၊ ႏွံၿပီစုတ္ ပစ္ေသာ လုပ္ငန္းကို ကူညီရင္း မိတ္ဖြဲ႕ကာ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္က ေတာတန္းထဲတြင္ ခ်ိဳေပါက္ေနေသာ ပုတ္သင္ညိဳမ်ား၊ အေတာင္မရွိေသာ ႏွံၿပီစုတ္မ်ား၊ စကားေျပာတတ္ေသာ ပန္းရည္စုတ္ငွက္မ်ား၊ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ၌ပင္ အအိပ္ႀကီးေသာ စာကေလးမ်ား ရွိေၾကာင္း ေျပာျပလ်က္ သူလုိက္ၾကည့္ခ်င္ေအာင္ ဆြယ္ရပါသည္။
ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ အတြင္း၌ပင္ နီတြတ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျပာစကား ယံုၾကည္၍ လိုက္ၾကည့္ရန္ သေဘာတူၿပီး ေန႔လယ္ႀကီးတြင္ လူႀကီးမ်ား အလစ္၌ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေခၚခဲ့ပါသည္။ ၿမိဳ႕အျပင္ဘက္တြင္ ကိုကြက္ႀကီးသည္ ေကာက္႐ုိးတင္ထားေသာ လွည္းႏွင့္ ေစာင့္ေန၍ နီတြတ္က မလိုက္ဘူး ျငင္းဆန္လွ်င္ ႀကိဳးခ်ည္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ေကာက္႐ုိးထဲသိပ္၍ ေခၚသြားရန္ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ နီတြတ္မွာ ဆီး၍ ခ်ီေပြ႕ေသာ ကိုကြက္ႀကီး၏ ၾကင္နာမႈ၊ ျမင့္မားေသာ ေကာက္႐ုိးလွည္းႀကီး၊ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လယ္ကြင္းျပင္၊ မနီးမေဝး၌ စိမ္းညိဳေသာ ေတာတန္းတို႔ကို ျမင္ရေလရာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ လုိက္ရန္ သေဘာတူညီေလ၏။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထုိင္ရန္ ျပဳျပင္စီမံထားေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ နီတြတ္အား ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ေတာခုိေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤလိုဏ္ဂူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနအိမ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုကြက္ႀကီးမွာ နီတြတ္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ေသသြားေသာ သူ႔သားကေလးႏွင့္တူ၍ ခ်စ္ခင္ေသာေၾကာင့္ မရအရ ေခၚခဲ့ေၾကာင္း၊ နီတြတ္အား စားခ်င္တာေကၽြး၍ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ထားမည့္အေၾကာင္းတို႔ကို ေျပာၾကား ႏွစ္သိမ့္ေစပါသည္။ ကိုကြက္ႀကီးမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ထြင္ထားေသာ ဇာတ္ကြက္အတုိင္းပင္ နီတြတ္အား သားကေလးကဲ့သို႔ ခ်ီပိုးယုယကာ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္းတို႔ကို အအ ထစ္ထစ္ႏွင့္ ေျပာရွာပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းျပန္ပို႔ရန္ ရြာသို႔ သြားကာ အနီး၌ ကိုကြက္ႀကီးအား ညေမွာင္လွ်င္ နီတြတ္ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ မေပါက္ေအာင္ တတ္ႏုိင္ေသာ နည္းႏွင့္ ေခ်ာ့ရန္ မွာထားခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ္ လွည္းပို႔ၿပီး ျပန္လာေသာအခါ ကိုကြက္ႀကီးကို မ်ားစြာပင္ ခ်ီးမြမ္းမိပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ... ကိုကြက္ႀကီးသည္ ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ ခါးေတာင္းကို ေျမႇာင္ေနေအာင္ က်ိဳက္၍ တစ္ကိုယ္လံုးပင္ နႏြင္းႏွင့္ ထံုးေရာေနေသာ အနီစင္း၊ အုိးမည္းကို ေရေဖ်ာ္၍ သုတ္ထားေသာ အနက္စင္း၊ အဝတ္ကို လိမ္၍ က်စ္ထားေသာ အၿမီးတို႔ႏွင့္ ေလးဘက္ ေထာင္ေနလ်က္ လူစင္စစ္မွ က်ားျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ နီတြတ္မူကား အဝတ္နီတစ္ခုကို ေခါင္း၌စီးကာ ထမင္းခ်က္ေသာ ေယာက္မကို သံလ်က္အျဖစ္ႏွင့္ကုိင္၍ မင္းကေလးနတ္ လုပ္ၿပီး ကိုကြက္ႀကီးကို စီးေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတို႔ကို ျမင္ရသည္ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ အံ့ဩဝမ္းသာျခင္း ျဖစ္သြားကာ ...
“ဟာ ... အရွင္ေတာ္ျမတ္၊ မင္းကေလးနတ္ပါလား။ ဘယ္မ်ား ႂကြခ်ီေတာ္မူမလို႔လဲ” ဟု ခပ္ရႊင္ရႊင္ကေလး ေမးလိုက္ရာ ကိုကြက္ႀကီးမွာ ျပံဳးစိစိႀကီး လုပ္ေန၍ နီတြတ္မူကား သြက္လက္လွစြာႏွင့္ ...
“ဟား ... မယ္ဥကို သြားကိုက္ခုိင္း မလို႔ေလ။ အို ... ညီေထြးလက္က တ႐ုတ္အမဲေတြ ပါကလား။ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ မႀကိဳက္ဘူးေလ”
ဤတြင္မွ ကၽြန္ေတာ္ သတိရ၍ ျပံဳးမိပါသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ... ကၽြန္ေတာ္သည္ ဝက္အူေခ်ာင္းတို႔ကို ဝယ္လာသည္ျဖစ္၍ ေနာက္ကြယ္၌ ဝွက္လုိက္ကာ ...
“အား ... ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး မသိလို႔ပါ။ သည္းခံေတာ္မူပါ ဘုရား” ဟု ႐ုိေသစြာ ေလွ်ာက္လိုက္ရာ ခ်ာတိတ္ငယ္မွာ အေတာ္ပင္ ေက်နပ္၍ သြားပါသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ နီတြတ္၏ အလိုကို လိုက္၍ သူ႔အႀကိဳက္ကို လုပ္ေနရာ ခ်ာတိတ္ငယ္မွာ သူ႔အား ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဖမ္းဆီးထားျခင္းကို မရိပ္မိ႐ံုမက သူ႔အိမ္သို႔ပင္ မျပန္ေတာ့လိုေၾကာင္း ေျပာပါသည္။
ညစာ ထမင္းစားၾကေသာ အခါ၌ သူ႔မွာ မင္းကေလးစိတ္ ေပါက္ေန၍ တ႐ုတ္အမဲကို မစားဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ေကၽြးရပါသည္။
“ဟင္ ... ဦးေလးေတာင္ ပါးက ပိန္ပိန္ကေလးရယ္၊ ဦးေလးကြက္ႀကီး ပါးကျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက ဆရာမ တင္ပါးႀကီးလိုပဲ ေဖာင္းလႈပ္၊ ေဖာင္းလႈပ္နဲ႔” ဟု ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ပါးေစာင္တို႔ကို ၾကည့္၍ ေျပာရာမွ ...
“အဲ့ဒီဆရာမက သိပ္႐ုိက္တာပဲ ဦးေလးရဲ႕။ ေဖေဖကေတာင္ အိမ္ကို ေခၚခဲ့ပါလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဖေဖက သိပ္ပိုက္ဆံရွိတာပဲ။ ဘုရားကဘ႑ာေငြဟာ သူ႔ေငြခ်ည္းေပါ့တဲ့။ ေဒၚေလးကို ဟိုေန႔က ေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ဖင္ႀကီးတဲ့ မိန္းမေတြကို သိပ္မုန္းတယ္။ သူတို႔က သူမ်ားထက္ ပိုၿပီး လူပါးဝတယ္။ ေဖေဖကျဖင့္ သိပ္ၾကည့္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒၚေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏ ႐ုိက္တယ္။ ေဖေဖကို ေျပာေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူး။ ေဒၚေလး တင္ပါးကိုသာ ၾကည့္ေနတာပဲ။ ေဖေဖက ငါႀကီးေပမယ့္ ဖြဲတစ္တင္းကို ႏုိင္ပါေသးတယ္တဲ့။ ဟို ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက တင္တင္ေထြးျမင့္ သိပ္သန္တာပဲ။ သူႀကီးရင္ မယ္ျမန္မာ လုပ္မလို႔တဲ့။ ဟင္ ... ဦးေလးက ခရမ္းသီးကို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အစ္မေလး ၾကည္ၾကည္ကျဖင့္ ခရမ္းသီးဟာ စားဖို႔မေကာင္းဘူးတဲ့။ ေဖာင္တိန္ကို ပါးစပ္နဲ႔ မကိုက္ရဘူးတဲ့။ ေနကပူေပမယ့္ ေလက ေအးတာပဲေနာ္။ ပြဲထဲက ဝန္ႀကီးေတြဟာ မီးခြက္မႈတ္တာ၊ ေငြဘံုးတာ မရွိဘူးေနာ္။ ႏုိ႔ ... ၿပီး သူတို႔က တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တယ္လို႔လည္း မေျပာဘူး”
ဤကား နီတြတ္ ထင္ရာျမင္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနသည္တို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ညအိပ္ေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ အိပ္ရာ၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပံုေျပာခုိင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပီးလြယ္ေစေၾကာင္း ‘ေရႊယုန္ႏွင့္ ေရႊက်ား သက္ငယ္ရိတ္သြား’ ေသာ ပံုကို ေျပာျပရာ ...
“ဟာ ... ဦးေလးေတာင္ ပံုျပင္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ ... နားမေထာင္ခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာမလို အဂၤလိပ္ဝတၳဳ ေျပာျပပါဗ်” ဟု ဆိုေလသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဂၤလိပ္စာကို အေတာ္အတန္ သင္ဖူးေသာေၾကာင့္ သူ အိပ္လြယ္ေအာင္ ေဒးဗစ္(David) ႏွင့္ ေဂၚလီယက္သ္ (Goliath) ပံုကို ေျပာျပလုိက္ပါသည္။
ဤဝတၳဳမွာ ခ်ာတိတ္ငယ္ ေဒးဗစ္က အလြန္ႀကီးမားေသာ ေဂၚလီယက္သ္ႀကီးအား ေလာက္စာလံုးႏွင့္ ပစ္၍ ႏုိင္ေသာအေၾကာင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နီတြတ္ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာက်သြားပါ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ နီတြတ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ စံုစမ္းရန္ အျပင္သို႔ ထြက္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သြားခါနီးတြင္ ကိုကြက္ႀကီးအား ကေလး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနေအာင္ သူ႔အလိုကို ေအာက္ေျခသိမ္း သည္းခံ လုိက္နာေဆာင္ရြက္ရန္ မွာၾကားခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စိုးရိမ္ေနသည္ကား ဦးထြန္းျမတ္ႀကီး ဂါတ္ကို တုိင္ကာ ရဲမ်ားႏွင့္ အနီးပါးနားရွိ ရြာမ်ား၊ ေတာအုပ္မ်ားတြင္ လုိက္လံ စံုစမ္းေနလိမ့္မည္ဟု ေအာက္ေမ့မိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ကုသုိလ္ကံ ေကာင္း၍ပင္လား မသိ။ ေတြးထင္သကဲ့သို႔ မဟုတ္ေပဘဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာ၏ အျပင္အပ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာမွ လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ။ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ယာသမား၊ ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနေပ၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔ဝက္မွ်ကုန္ေအာင္ ျပင္ပ အရိပ္အျခည္ကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ဘာမွ မထူးျခားသျဖင့္ စိတ္ေအးသက္သာ ျပန္ခဲ့ရာ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို တစ္သေဝမတိမ္း လိုက္နာသျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ မသက္မသာ ျဖစ္ေနေသာ ကိုကြက္ႀကီးကို ေတြ႕ရပါသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ... နီတြတ္သည္ ညက ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေဂၚလီယက္သ္တို႔ ဝတၳဳအတုိင္း သူက ေဒးဗစ္လုပ္၍ ကုိကြက္ႀကီးအား ေဂၚလီယက္သ္ သေဘာထားကာ ဂြေလးႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ေဘထားသျဖင့္ ကိုကြက္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာမွာ
ဖူးဖူးေရာင္ ေဖာင္ေဖာင္႐ူး ေနသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ကိုကြက္ႀကီးသည္ ႐ံႈ႕႐ံႈ႕မဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာႏွင့္ “တယ္ ... တယ္ဆုိးတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။ ကို ... ကိုေတာင္ရာ ေျပာ ... ေျပာလို႔ကို မရဘူး။ က်ဳပ္ ... က်ဳပ္ကလည္း ကို ... ကိုေတာင္ မွာထားတဲ့အတုိင္း သူ႔ ... သူ႔အလို လုိက္ေနရတာပါပဲ။ ရႊံ႕ ... ရႊံ႕ေပ်ာ့ ေလာက္စလံုးေတြနဲ႔မို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုကြက္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကင္နာစြာႏွင့္ ၾကည့္ကာ ...
“ခဏတစ္ျဖဳတ္ သည္းခံေနေပါ့။ ကိုကြက္ႀကီးရာ၊ ကုိယ္ ေငြရဖို႔ အလုပ္ပဲ”
“ဒါ... ဒါ ... ဒါေၾကာင့္ေပါ့ ကုိေတာင္ရာ”
ဤစဥ္တြင္ ခ်ာတိတ္ငယ္သည္ ရႊင္လန္းေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဂြေလးကို ကုိင္၍ ေရာက္လာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ...
“အလို ... ကိုေဒးဗစ္ပါလား။ ေဂၚလီယက္သ္ႀကီးကို သိပ္ႏွံထားတာကိုး”
“ဟာ.. ဘုရားသခင္ အလိုေတာ္အတုိင္း ႏွံထားတာပဲ ဦးေလးေတာင္ရဲ႕”
“မင့္ ... ဦးေလးတို႔နဲ႔ ေနရတာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား။ အိမ္ကို မျပန္ခ်င္ဘူးလား”
နီတြတ္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ေက်နပ္ေနပံုေပၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေသြးတုိးစမ္း၍ ေမးလိုက္ရာ ...
“အား ... အိမ္ကို၊ ဘာလို႔ ျပန္ရမွာလဲ ဦးေလးရဲ႕။ ဦးေလးတို႔နဲ႔ ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ အိမ္မွာဆိုရင္ ေဒၚေလးက ႐ုိက္တယ္။ ေဖေဖက ေက်ာင္းကို အတင္းသြားခုိင္းတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ေဟာ့ဒီ ဦးေလးကြက္ႀကီးနဲ႔ ကစားရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ”
ကိုကြက္ႀကီး၏ အမူအရာမွာ အေတာ္ ေအာင့္သက္သက္ ေနဟန္ရွိပါသည္။
ယခုအတုိင္း ဆိုလွ်င္မူကား ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေကာင္ကေလးကို အထူးသျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေနစရာ မလုိေတာ့ပါ။ သူႏွင့္ အလုိက္သင့္ ေနရန္သာ ရွိပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္က ျပင္ပကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ကိုကြက္ႀကီးက နီတြတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထားရန္ တာဝန္ယူပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိည အိပ္ရာဝင္၌ နီတြတ္က ပံုေျပာခုိင္းေသာအခါ ကိုကြက္ႀကီးက မေန႔ညက ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေဂၚလီယက္သ္တို႔ ဝတၳဳကဲ့သို႔ ခ်ာတိတ္ငယ္က လူႀကီးကို ေဆာ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ိဳးကို မေျပာရန္ တီးတုိး တားဆီးထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိည၌ သူရဲေကာင္းႀကီး ရတ္စတမ္(Rustum) ႏွင့္ ဇိုရပ္(Zorab) တို႔ သားအဖ၏ ပံုျပင္ကို မွတ္မိသမွ် ေျပာျပပါသည္။
ဤဝတၳဳမွာ သူရဲေကာင္ႀကီး ရတ္စတမ္သည္ သားျဖစ္သူ ဇိုရပ္အား သားမွန္း မသိသျဖင့္ သတ္လုိက္မိေသာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ အေၾကာင္းျဖစ္၍ နီတြတ္က ကိုကြက္ႀကီးအား မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ညႇဥ္းပန္းရန္ အေၾကာင္းရွိမည္ မထင္ပါ။ အကယ္တန္တိ ကိုကြက္ႀကီးကသာ အေဖလုပ္၍ နီတြတ္ကို သတ္ဟန္ျပဳရန္ ရွိပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ညေနခင္း၌ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္ဘက္မွ ျပန္လာေသာအခါ ကိုကြက္ႀကီး၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ရင္ဘတ္တို႔မွာ အ႐ိႈးအစင္းေတြ ဗလေပြ ထေနလ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီး၍ တုိင္တန္းပါေတာ့သည္။
“ဟာ ... ကုိ ... ကိုေတာင့္ႏွယ္ သိပ္ ... သိပ္ဆုိးတဲ့ ေကာင္ကေလးပဲ။ ညက ... ကိုေတာင္ေျပာတဲ့ ဝတၳဳအတုိင္း သူ ... သူက ကစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သစ္ ... သစ္သားဓား ႏွစ္ေခ်ာင္း လုပ္ရတယ္။ ေနာက္ ကစားေတာ့ ... က်ဳပ္... က်ဳပ္က အေဖႀကီး ရတ္ ... ရတ္စတမ္ လုပ္ရတယ္။ စစ္ ... စစ္တုိက္ရင္း က်ဳပ္ လဲက်သြားေတာ့ သူ ... သူက မခုတ္ဘဲ ေနရမွာကို ... ဟာ ... ကၽြန္ ... ကၽြန္ေတာ္က ဟိုေကာင္ေလးလို မအ,ဘူးဗ်ဆိုၿပီး ခုတ္လိုက္ ထစ္လိုက္တာ လူ ... လူကို ေသလုပါေရာ က်ဳပ္ ... က်ဳပ္ေတာ့ စိတ္ေတာင္ ပ်က္လာၿပီ”
ကိုကြက္ႀကီးကဲ့သို႔ သူတစ္ေယာက္က စိတ္ပ်က္လာၿပီဟု ေျပာရသည္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရကား ေကာင္ကေလးသည္ အင္မတန္ပင္ ဆုိးဟန္တူပါသည္။ အမွန္မွာ ကုိကြက္ႀကီး၏ စိတ္ထဲတြင္ နီတြတ္အေပၚ၌ အေတာ္ပင္ ခံျပင္းေနပါသည္။ စင္စစ္ကား ညက ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ ဝတၳဳအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ နီတြတ္က သူ႔ကိုႏွံရန္ အကြက္မရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာထားေသာ ဝတၳဳအတုိခ်ဳပ္မွာ နာမည္ေက်ာ္ ပါရွားသူရဲေကာင္းႀကီး ရတ္စတမ္သည္ စစ္ထြက္ေနခုိက္၌ သူ႔ဇနီးသည္ သားေယာက္်ားကေလး ဇိုရပ္ကို ေမြးဖြားသည္။ သို႔ေသာ္ မိခင္မွာ တုိက္ခုိက္ျခင္းကို မလိုလားသူ ျဖစ္၍ သားကေလးသည္ ဖခင္ကဲ့သို႔ စစ္သား ျဖစ္သြားမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ရတ္စတမ္ထံသို႔ သမီးကေလး ေမြးဖြားေၾကာင္း သတင္းပို႔လိုက္သည္။ ဇိုရပ္ အရြယ္ေရာက္လာေသာ အခါ ဖခင္ကဲ့သို႔ပင္ အတိုက္အခိုက္တြင္ နာမည္ႀကီးလာကာ သူ႔ဖခင္သည္ နာမည္ေက်ာ္ သူရဲေကာင္းႀကီး ရတ္စတမ္မွန္း သိလွ်င္ အားရဝမ္းသာလွစြာ ေတြ႕ခ်င္လြန္းလွ၍ ဘုရင္တစ္ပါး၏ ဩဇာခံအျဖစ္ႏွင့္ စစ္ထြက္ခဲ့သည္။ စစ္ေျမျပင္ အပြဲပြဲတြင္ ဇိုရပ္မွာ နာမည္ႀကီးလာ၍ ေနာက္ဆံုး၌ သူ႔ကို တုိက္ဝံ့မည့္သူ မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ရတ္စတမ္ဘက္က ဘုရင္သည္ ရက္စတမ္အား ဇိုရပ္ကို ထြက္၍ တုိက္ရန္ တုိက္တြန္းသည္။ ပထမ၌ အသက္အရြယ္ႀကီးၿပီဟု ဆို၍ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျငင္းဆိုေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ကား ဇိုရပ္၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိန္ေခၚမႈေၾကာင့္ မေနသာေတာ့ဘဲ စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ရေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဇိုရပ္ကဲ့သို႔ လူငယ္ကေလးက ႐ံႈး႐ံႈးႏုိင္ႏုိင္ ရတ္စတမ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ရသည္မွာ ဂုဏ္ယူမွာကို စုိးေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ရတ္စတမ္ဟု မေျပာဘဲ အျခားသူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိသည္တြင္ ဖခင္ကိုေတြ႕လိုေနေသာ ဇိုရပ္သည္ ရတ္စတမ္ ျဖစ္ပါသေလာဟု ေမးေသာအခါ “ရတ္စတမ္က မင့္လိုေကာင္မ်ိဳးကို ထြက္ၿပီး မတုိက္” ဟု ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလုိက္၏။ ဤတြင္ ဇိုရပ္က “ရတ္စတမ္မဟုတ္လွ်င္ ေသေပေတာ့” ဟု ဆိုကာ အျပင္းအထန္ တုိက္ေလသည္။
တုိက္ပြဲအလယ္ေလာက္တြင္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီ ျဖစ္ေသာ ရတ္စတမ္သည္ ေျခေခ်ာ္၍ လဲေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဇုိရပ္မွာ တရားျပည့္ဝေသာ သူရဲေကာင္းပီပီ လဲေနသူကို မသတ္လုိေသာေၾကာင့္ ထၿပီး တစ္ဖန္ တုိက္ရန္ အခြင့္အေရး ေပးလိုက္သည္။ ဤတြင္ ရတ္စတမ္ႀကီးမွာ အလြန္ ရွက္ေလရကား စိတ္ႀကီးမာန္ႀကီးႏွင့္ ပိုမိုျပင္းထန္စြာ တုိက္ေလသည္။ ဇိုရပ္လည္း ရဲရင့္စြာ တိုက္ခုိက္ကာ ေနာက္ဆံုးခ်က္ေကာင္းကို ရ၍ ရတ္စတမ္ႀကီး၏ ဦးေခါင္းကို ဓားႏွင့္ တအားကုန္ ခုတ္ခြဲလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရတ္စတမ္ႀကီး၏ သံခေမာက္မွာ မာလြန္းေသာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ဓားက်ိဳး၍ သြားေလသည္။
ဤတြင္ ရတ္စတမ္သည္ အၿပီးသတ္ တုိက္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ရတ္စတမ္ကြ” ဟု သူ၏ နာမည္ကို ထုတ္ေဖာ္ႀကိမ္းဝါးလိုက္ရာ ဖခင္၏ နာမည္ကို ၾကားလုိက္ရေသာ ဇိုရပ္မွာ ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္သြားသည္တြင္ ရတ္စတမ္ႀကီးသည္ ခ်က္ေကာင္းရ၍ သူ႔ဓားမွာ ဇုိရပ္၏ ရင္ဘတ္ကို စူးဝင္သြားေလ၏။
ဤနည္းျဖင့္ လက္လြန္သြားခါမွ သားအဖမွန္း သိၾက၍ ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဇာတ္သိမ္း လိုက္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ ယခု ကၽြန္ေတာ္၏ သူရဲေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေသာ နီတြတ္ ဇိုရပ္ႏွင့္ ရတ္စတမ္ ကိုကြက္ႀကီးတို႔မွာ မည္ကဲ့သို႔ ဇာတ္ေၾကာင္းလြဲသည္မသိ၊ သားက ဖေအကို ႏွံထားသည္ကို ေတြ႕ေနရပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အႀကီးအက်ယ္ မေနာေခြ႕ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ သစ္သားဓားကို ကိုင္၍ သူရဲေကာင္းပီပီ ရင္ခ်ီ ခါးေကာ့ကာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ လာေနေသာ ဇိုရပ္ နီတြတ္အား ...
“ေဟ့ သူရဲေကာင္း ညက ဦးေလးေျပာတဲ့ ဝတၳဳထဲမွာ ဇိုရပ္က ရတ္စတမ္ႀကီး လဲသြားေတာ့ အင္မတန္ စိတ္သေဘာထား ျပည့္ဝတဲ့ သူရဲေကာင္းႀကီးပီပီ သတ္မပစ္ဘဲနဲ႔ ထၿပီး ျပန္တုိက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ေပးတာကို မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ကိုကြက္ႀကီး သူဝတၳဳအတုိင္း လဲက်တာကို ဖိေဆာ္ပစ္လိုက္ ရတာလဲ”
နီတြတ္သည္ သူ႔အလုပ္သူ ေက်နပ္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ...
“ဟာ ... ဒီေနရာမ်ိဳး သေဘာထား ျပည့္ဝေနလို႔ အပိုေပါ့ ဦးေလးေတာင္ရ။ ဇိုရပ္က အ,လို႔ ေသရတာ။ ႏို႔မုိ႔ သူက ႏုိင္မွာ” ဟု ဆုိကာ ဝမ္းသာအားရ ရယ္ေမာေနပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ စိတ္ထဲ၌ အာဂေကာင္ေလးပဲဟု မွတ္ခ်က္ခ်ကာ မ်က္ႏွာထား ခပ္တည္တည္ ျပင္လုိက္ၿပီး ...
“ေအး ... မင့္အေဖ မင္းမုန္းတာက အေရးမႀကီးဘူး။ ကိုကြက္ႀကီးကို မင္းေဆာ္ထားတာက ခက္တယ္။ အခု ကိုကြက္ႀကီးက စိတ္ဆုိးေနတယ္ သိရဲ႕လား။ ေနာက္ ... မင္းနဲ႔ မကစားဘဲ ေနလိမ့္မယ္။ မင္း အဲဒီလို သူ႔ကို အရမ္းလုပ္ရင္ မင့္ကို မင့္အေဖဆီ ျပန္ပို႔လိုက္မယ္ သိရဲ႕လား”
ေကာင္ကေလးသည္ သူ႔အေဖကို မုန္းေနမွန္းသိ၍ ေျပာလုိက္ရာ ခ်ာတိတ္ငယ္သည္ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္ရန္ လြန္စြာ စိုးရိမ္ကာျဖင့္ မ်က္ႏွာကေလး ညႇိဳးငယ္သြမ္းလ်က္ ...
“ဟာ ... အိမ္ေတာ့ ျပန္မပို႔ပါနဲ႔ ဦးေလးေတာင္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို ဒီလို မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”
“ေအး ... ဒါျဖင့္ မင့္ဦးေလး ကြက္ႀကီးကို ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္းပန္လုိက္”
ေကာင္ကေလးသည္ လူလည္ လူပါးကေလး ျဖစ္သည့္အတုိင္း ကိုကြက္ႀကီးထံ သြား၍ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လုပ္ကာ မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကိုကြက္ႀကီးသည္ တယ္ၿပီး ေက်နပ္ဟန္ မရွိဘဲ၊ ည ေကာင္ကေလး အိပ္ခ်ိန္၌ ...
“ကို ... ကိုေတာင္ရာ ဒီေကာင္ကေလး သိပ္ဆိုးတာပဲ။ ျမန္ ... ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္စမ္းပါ။ က်ဳပ္ ... က်ဳပ္အိမ္က သားေတာင္ ဒီေလာက္ သည္းမခံဘူး”
“ေနာက္ ... ၾကာလွ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ေပါ့ ကိုကြက္ႀကီးရာ။ ကိုယ္ေငြရဖို႔ အလုပ္ပဲ သည္းခံစမ္းပါဦး။ က်ဳပ္ ခုညပဲ စာေရးေတာ့မွာပဲ”
“စာ ... စာ ဘယ္လိုေရးမွာလဲ”
“ေငြ (၂၀၀၀) နဲ႔ လာေရြးဖို႔ေပါ့။ ခင္ဗ်ား တစ္ေထာင္၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေထာင္ေလ”
ကိုကြက္ႀကီးသည္ စိတ္မရွည္ႏုိင္ဟန္ျဖင့္ ...
“အာ ... အာ ... က်ဳပ္ဖို႔ တစ္ေထာင္ လုပ္မေနပါနဲ႔ ငါး ... ငါးရာပဲ ေတာ္ပါၿပီ။ ကိစၥ ... ကိစၥၿပီးလြယ္ေအာင္ ေထာင့္ ေထာင့္ငါးရာပဲ ေတာင္းပါေတာ့။ ႏို႔ ... ႏို႔မို႔ ေငြမ်ားၿပီး ရက္ေတြ သိပ္ၾကာေနဦးမယ္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုကြက္ႀကီး၏ စိတ္ပ်က္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ...
“ကဲ ... ေအးဗ်ာ။ ၿပီးလြယ္ေအာင္ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ေထာင့္ငါးရာပဲ ေတာင္းပါေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ေဝစု တစ္ေထာင္ မထားပါဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ေပါ့”
“အို ... ကိုေတာင္ က်ဳပ္ ... က်ဳပ္အတြက္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကို ... ကိုေတာင္သာ ယူပါ။ က်ဳပ္ ... က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီေကာင္ကေလး ဝဋ္က ကၽြတ္ ... ကၽြတ္ခ်င္တာပါပဲ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုကြက္ႀကီး၏ ျဖစ္ေနပံုကို က႐ုဏာသက္သလုိ ၾကည့္ၿပီး ...
“ကဲဗ်ာ၊ ျမန္ျမန္ ၿပီးလြယ္ေအာင္ပဲ လုပ္ပါ့မယ္။ သိပ္လည္း စိတ္ပ်က္မေနပါနဲ႔။ ကဲ ... စာရြက္နဲ႔ ေဖာင္တိန္ ယူလုိက္။ အခု ေရးၿပီး နက္ျဖန္ မနက္ေစာေစာ ရေအာင္ သြားပို႔မယ္။ ညေန အက်ိဳးအေၾကာင္း သိေရာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္သည္ အဆက္အသြယ္လုပ္ရန္ ေနရာဌာနကို ရွာေဖြ စီမံၿပီးျဖစ္၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ေခတ္မီေသာ ဟိတ္လံုး ဟန္လံုး စကားသံုးမ်ားႏွင့္ ေရးသားလိုက္ပါ၏။
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) 👇👇👇
No comments:
Post a Comment