ရစ္ဘီးႏွင့္ စကၠဴစြန္ (ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း))

ရစ္ဘီးႏွင့္ စကၠဴစြန္ (ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း))

-------------------------------------------------------

          

အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးဖြားရန္သက္သက္ အတြက္ လူ႔ေလာကထဲကို ေရာက္လာခဲ့ေလ သလားဟု တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိပါသည္။ 

* * *

အေမ့ကို အဘိုးက အိမ္ေထာင္ ခ်ေပးေတာ့ အေမ့ အသက္က ႏွစ္ဆယ့္တစ္။ ေဆြစုမ်ိဳးစုၾကား၊ ရပ္ထဲရြာထဲတင္မက အနီးအနား ရပ္ရြာေတြအထိ ဩဇာ လႊမ္းမိုးသည့္ အဘိုး၏ အစီအမံကို အမိန္႔ တစ္ခုႏွယ္ နာခံ႐ံုမွတစ္ပါး အေမ စဥ္းစားစရာ မရွိခဲ့ပါ။ အေမ့တြင္ ရည္းစားသနာ ဟူ၍လည္း မရွိခဲ့။ အေဖ့မွာ ခ်စ္သူရည္းစားမ်ား ရွိခဲ့သေလသလား မရွိခဲ့ဘူးလား ဟူ၍လည္း မစပ္စုခဲ့။ သည္လိုႏွင့္ အေမႏွင့္ အေဖ လက္ထပ္ၿပီး အဘိုးအိမ္သို႔ အေဖ ပါလာခဲ့သည္။ သည္မွာပဲ အဘိုးႏွင့္ အေဖ၏ ျပႆနာက စခဲ့သည္ ဆို၏။ 

အဘိုးက အျမဲ တက္ႂကြ ဖ်တ္လတ္ေနၿပီး စီးပြားေရး လာဘ္ျမင္သူ၊ တိက် ျပတ္သားသူ။ အေဖက ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ၿပီး ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ တတ္သူ၊ စကားမ်ားမ်ား မေျပာတတ္သူ။ သည္ေတာ့ စ႐ိုက္ခ်င္းက မတူေတာ့။ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းေတြ မွာလည္း အဘိုးက ေရွ႕ကို ႀကိဳျမင္သေလာက္ ေျပးေနသေလာက္  အေဖက မလိုက္ႏိုင္။ 

“မင္း … ေတာ္ေတာ္ အတဲ့ ေကာင္ပဲ” 

အဘိုးႏႈတ္မွ ထြက္က်လာ၏။ သည္လို စကားမ်ိဳး ၾကားရဖန္ မ်ားေတာ့ အေဖ စိတ္ခုလာသည္။ အဘိုးႏွင့္ အတူမေနေတာ့ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဟန္ တူသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးၿပီးလို႔ ေလးလ မျပည့္ခင္မွာ အေဖ အဘိုး၏ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားေတာ့သည္။ 

* * *

“အေမက ဘာလို႔ အေဖ့ေနာက္ လိုက္မသြားတာလဲ”

“လိုက္သြားရမလားလို႔  နင့္အဘိုးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီေလာက္ ႏံုအတဲ့လူေနာက္ လိုက္သြားရင္ နင္ေမြးထားတဲ့သား ဘယ္ေတာ့မွ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လိုက္ခ်င္ရင္ ကေလးကို ထားခဲ့လို႔ နင့္အဘိုးက ေျပာတာ”

အေမ တိုးတိုးေလး ေျပာရွာ၏။ 

ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေငးၾကည့္မိသည္။ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရး ထက္ကို သူ႔သား လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္ေရးသည္ အေမ့အဖို႔ ပိုအေရးပါ ေနပံုရသည္။ အဘိုး၏ အရိပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလံုျခံဳဆံုးႏွင့္ အဘိုး၏ ပခံုးသည္ သူ႔သားကို အျမင့္ဆံုး ေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ အေပးႏိုင္ဆံုးပဲဟု အေမ ယံုၾကည္ခဲ့ဟန္ တူပါသည္။ 

အေဖက လူႀကီးသူမမ်ားႏွင့္ လာၿပီး သူ႔ႏွင့္ လိုက္ခဲ့ဖို႔ အေမ့ကို သံုးႀကိမ္သံုးခါ လာေခၚခဲ့ေသာ္လည္း အေမ မလိုက္ခဲ့။ အေမ မလိုက္လွ်င္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ေသာ္လည္း အေမက မတုန္လႈပ္။ သည္လိုႏွင့္ အေဖက သူ႔ငယ္ရည္စားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳ သြားခဲ့သည္။ 

* * *

“အေဖ မရွိေတာ့တဲ့ နင့္ကေလးကို ငါတို႔ ေမြးစားမယ္။ ဒီေန႔ကစၿပီး သူဟာ တို႔ရဲ႕သားပဲ" 

သည္လိုႏွင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးႏွင့္ အဘြားကို ကၽြန္ေတာ့္ အေဖႏွင့္ အေမဟု သိခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေမ တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမာင္ႏွမမ်ားသာဟု နားလည္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမ့ကို အေမဟု မေခၚျဖစ္ခဲ့ပါ။ 

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ေျခာက္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းစထားေတာ့ အဘိုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ မဟုတ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ 

“ဒီလို ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ကေလးရဲ႕ အေဖနာမည္ ကိုေတာ့ အမွန္အတိုင္း ထည့္ရမွာေပါ့။ အဲဒီလိုမွ မထည့္ႏိုင္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္ေက်ာင္းမွာ မထားနဲ႔။ တျခားေက်ာင္း သြားရင္လဲ ဒီလိုပဲ ေျပာမွာပဲ” 

အဘိုး၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းဆရာႀကီး၏ စကားကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အံ့ဩသြားသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဘိုးက လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေဖ နာမည္ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းအပ္ လိုက္ရသည္။ 

“ေအး … ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါ မင္းအေဖပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အခု မရွိေတာ့ဘူး” 

လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့ အဘိုးက တိုတိုျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။ 

“ေနာက္လဲ ဘယ္ေတာ့မွ မေမးေလနဲ႔” 

ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ၿပီး မေမးရဲေတာ့ပါ။ 

* * *

ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ ေရာက္လာေလေလ အဘိုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားက်စံျပဳစရာ သူရဲေကာင္းတစ္ဦး ျဖစ္လာေလေလပင္။ ေလးတန္းေအာင္လွ်င္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေစတတ္ေသာ ေတာဓေလ့၊ ေတာပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပညာထက္ တန္ဖိုးရွိေသာ အရာ မရွိဟု အဘိုးက လက္ခံက်င့္သံုး ေလသည္။ လယ္လုပ္ငန္း၊ ဆန္စက္လုပ္ငန္း စသျဖင့္ လုပ္ငန္းေတြ ဒီေလာက္ ရွိပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဆက္ထား ေနရတာလဲဟု အမ်ားက အဘိုးကို ေျပာခဲ့ၾကသည္။ 

ခုနစ္တန္း စေကာလားရွစ္ စာေမးပြဲကို ခ႐ိုင္မွာ ပထမရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ “မင့္အဘိုး ေျပာတာ သိပ္မွန္တာပဲ၊ အေမ ဆံုးျဖတ္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္” ဟု အေမက မ်က္ရည္ဝဲၿပီး ေျပာခဲ့သည္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကၠဴစြန္ေလး တစ္ခု ျဖစ္ပါက အေမသည္ ရစ္လံုး တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အဘိုးကေတာ့ စြန္လႊတ္ေနသူ တစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး စကၠဴစြန္ေလး ေလမိၿပီး ျမင့္သထက္ ျမင့္တက္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေပး ေနသူပင္။ 

ရွစ္တန္း ေအာင္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္း ေျပာင္းထားရမည္ဟု အဘိုးက ဆံုးျဖတ္ေပးၿပီး မိသားစုႏွင့္ခြဲကာ ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ပို႔ပါသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာ၌ သားကို မခြဲခ်င္သျဖင့္ ေၾကကြဲ ေဆြးေျမ့ရိပ္မ်ား ျပည့္ေနေသာ္လည္း အဘိုး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုကား မကန္႔ကြက္ရဲရွာ။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရစ္လံုးႏွင့္ ပို၍ ေဝးရာ ေဝးရာ အျမင့္ကို တက္သြားေသာ စြန္တစ္ခုႏွယ္ အေမႏွင့္ ေဝးသြား ရေတာ့သည္။ 

* * *

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ေတြရ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပညာေရး အဆင့္ျမင့္ လာေလေလ အေမကေတာ့  သူ အႏိုင္ရေလေလဟု ထင္ခဲ့ေလမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ အိမ္သားငါးဦး ရွိသည့္အနက္ အေမသည္ အေအးဆံုးႏွင့္ ဘယ္ကိစၥကိုမွ ဝင္၍ ပါဝင္ ေျပာဆိုျခင္း မရွိဆံုးသူပင္။ ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္ အဘိုး၏ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမွ အစ အငယ္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္က ဝင္ၿပီး ေျပာမိေသာ္ျငား အေမကေတာ့ ဘာမွ စိတ္မဝင္စား သလုိပင္။ သူ႔ဘဝသည္ အဘိုး၏ ပံုစံခြက္ထဲမွာသာ ရွိေနရမည္ပဲဟု အေမ့မွာ အစြဲႀကီး စြဲသြား ေလၿပီလားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘိုး၏ေျမး ဟူ၍သာ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ကလည္း  အေမ့၏သားဟု ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္သညာ မထားခဲ့ၾက။ 

“ဦးေမာင္ႀကီးရဲ႕ ေျမးေလးက ေတာ္လိုက္တာ” 

ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္တိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္က ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး၏ အမည္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးစျမဲ။ အေမ ဘယ္လို ခံစားရမည္ မသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ား အတြက္ ေက်နပ္ေနသည့္ အေမ့ ပီတိမ်က္ႏွာက ဝင္းပ ေနတတ္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ အေျခတက် ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္မွာ အဘိုးႏွင့္အဘြား မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ႀကီးေဒၚ (ကၽြန္ေတာ္၏ ေမြးစားအေမ) ႏွင့္ အေမတို႔ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးစားအေမသည္ အဘုိး၏ ေျခရာကို နင္းႏိုင္သူျဖစ္ၿပီး လုပ္ငန္း အားလံုးကို ဦးစီးလုပ္ကိုင္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ လုပ္ငန္းေတြကို စြန္႔ထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လိုက္မေနႏိုင္ၾကပါ။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမြးစားအေမ ကၽြန္ေတာ့္ ႀကီးေဒၚသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသို႔ အလည္လာရင္း ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ လက္မွာပင္ ဆံုးသြားခဲ့ရရွာသည္။ 

အေမ တစ္ဦးတည္း က်န္ခဲ့ၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူေနဖို႔ ေခၚထားေသာ္လည္း အေမ မေနႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေဆးကုသဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ တစ္လနီးပါး ေနရသည္ကိုပင္ အေမ မေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ အေမသည္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်ဥ္းက်ပ္ေနလ်က္ သူ႔အိမ္သို႔သာ ျပန္ခ်င္ေနေလသည္။ အေမ ခင္တြယ္လွေသာ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္လိုက္ပို႔ရင္း ဝမ္းကြဲတူေလးႏွင့္ တူမေလးတို႔ကို အေမ့အေဖာ္ အျဖစ္ ထားေပးရသည္။ 

* * *

ေခြးကေလးေတြ၊ ေၾကာင္ကေလးေတြႏွင့္ အိမ္မွာရွိသည့္ ႏြားေတြကို အေမ အလြန္ ခ်စ္တတ္ေလသည္။ အေမသည္ သူ႔သားကို ဆံုးမစကားေတြ တဖြဖြ မေျပာ။ ယုယုယယ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေန။ အေမ့စိတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အဘိုး၏သား ျဖစ္၍ အဘိုးကသာ အစစအရာရာ၊ ေျပာပိုင္ဆိုပိုင္၊ ခ်စ္ပိုင္ခြင့္ ရွိၿပီး အဘိုး စီမံမွသာ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕ေရး ေျဖာင့္ျဖဴးမည္ဟု စိတ္ခ် ယံုၾကည္ခဲ့ဟန္ တူေလသည္။ အဘိုးက သည္လို အခြင့္အေရးေတြ ယူထားမွလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ျမင့္သထက္ ျမင့္ရာသို႔ ေရာက္မည္ဟု ယံုၾကည္ထား ေလသည္။ ဤသို႔ ဤႏွယ္ ထိုဘဝ၌ အေမ ေက်နပ္စြာ ေနခ့ဲရင္း ၿမိဳသိပ္ရလြန္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ထားသည့္ အေမ့ခ်စ္ျခင္းတို႔သည္ တိရစၧာန္တို႔ အေပၚ  သက္ေရာက္သြားကာ ပိုၿပီး ခ်စ္ခင္တတ္ ေႏြးေထြးတတ္ သြားတာမ်ားလားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိျပန္၏။ 

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးသည္။ အိမ္မွာ ေတာေက်ာ္ဆိုသည့္ ႏြားႀကီးတစ္ေကာင္ ရွိသည္။ အေမသည္ သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္သည္။ အေမႏွင့္လည္း အကၽြမ္းတဝင္ ရွိလွသည္။ အေမသည္ ေတာေက်ာ္ကို အစာေကၽြး၊ ေရတိုက္ ကိုယ္တိုင္လုပ္သည္။ ေတာေက်ာ္ကို နဖားႀကိဳး အသစ္လဲစရာ ရွိလွ်င္ ေတာေက်ာ္သည္ တျခား မည္သူ႔ကိုမွ် အနားကပ္မခံ။ နဖားႀကိဳး အထိုးမခံ။ အထိပင္ မခံ။  အေမ တစ္ဦးတည္းသာ ေတာေက်ာ္၏ နဖားႀကိဳး အသစ္ကို လဲေပးလို႔ ရသည္။ အေမက ေတာေက်ာ္ကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးသလို ေတာေက်ာ္ကလည္း အေမ့တစ္ေယာက္သာ သူ႔သခင္ဟု ထင္မွတ္ပံု ရေလသည္။ 

သည္လိုႏွင့္ ေတာေက်ာ္ တစ္ေန႔တျခား အိုမင္းလာၿပီး ႏြားအသစ္ လဲရမည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာေတာ့သည္။ ေတာေက်ာ္ကို ေရာင္းၿပီး ေနာက္ထပ္ ႏြားအသစ္တစ္ေကာင္ ဝယ္ဖို႔အခ်ိန္ ေရာက္လာသည္။ အဘိုးက ေတာေက်ာ္ကို တျခားသူထံ ေရာင္းသည္။  ႏြားပ်ိဳအသစ္ တစ္ေကာင္ကို ဝယ္လိုက္၏။ ထိုေန႔က အေမ မ်က္ႏွာ မေကာင္းေတာ့။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာ အေမသည္ ႏြားတင္းကုပ္ရွိရာ သြားသြားၿပီး ငိုင္ေနသည္။ ညစာထမင္းလည္း မစားေတာ့။ အိမ္သားေတြကိုလည္း စကားမေျပာေတာ့။ အဘိုးေရာ တစ္အိမ္သားလံုး ကပါ အေမ ေတာေက်ာ္ကို လြမ္းေနမွန္း နားလည္သည္။ ၾကာေတာ့ ေမ့သြားမွာပဲဟု ေပါ့ေပါ့ေတြးသည္။ 

အေမ သည္လိုျဖစ္ေနတာ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔ မွာေတာ့ အဘြားက သူ႔သမီးအတြက္ စိတ္ပူလာသည္။ ေတာေက်ာ္ကို ျပန္ဝယ္ဖို႔ အဘိုးကို ေျပာသည္။ အဘိုးက ဘာမွ စကားမျပန္။ အဲဒီညမွာပဲ ႏြားတင္းကုပ္ဆီက အသံေတြကို ၾကားရသည္။ ေျခသံေတြ။ ႏြားတင္းကုပ္ တံခါးကို တိုးသံ။ ၿပီးေတာ့ ႏြားတြန္သံ။ အေမ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ေပၚမွ ေျပးဆင္းသည္။ မီးအိမ္ေတြ ဘာေတြ ထြန္းၿပီး တစ္အိမ္လံုး ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အေမသည္ ေတာေက်ာ္၏ ဦးေခါင္းကို ေပြ႕ဖက္ပြတ္သပ္ ေပးေနတာ ျမင္ၾကရေလသည္။ ေတာေက်ာ္သည္ သခင္အသစ္၏ အိမ္မွ အေမ့ဆီ အေရာက္ ျပန္ေျပး လာခဲ့တာပါပေကာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေတာေက်ာ္ကို အဘိုး ျပန္ဝယ္လိုက္ ရေလသည္။

* * *

ေတာေက်ာ္ကို ခြဲရစဥ္က သည္မွ် ခံစားေနရေသာ အေမသည္ သူ႔သားႏွင့္ ခြဲရသည့္အခါ မည္မွ် ဝမ္းနည္းေနမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ့္အား ႀကီးပြားထြန္းကား ေစလုိေသာ သူ႔ေစတနာတရားျဖင့္ သူ႔ရင္ထဲက အပူေဝဒနာကုိ ကုစား ေနေပလိမ့္မည္။ အေမ့ ေစတနာကုိ သိပါလ်က္ နားလည္ပါလ်က္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမ့ထံ ေတာေက်ာ္ ကဲ့သုိ႔ပင္ ေရာက္ေအာင္ မသြားႏိုင္ေသးပါကလား အေမရယ္။ 

-----------------------------

ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)

Credit to Kyaw Thura