အေမ့စာ #မုိးမုိး(အင္းလ်ား)

#အေမ့စာ

#မုိးမုိး(အင္းလ်ား)

ေအးသႏၲာေက်ာ္တစ္ေယာက္အခန္းထဲကို ခုန္ေပါက္ၿပီး ၀င္လာ ကတည္းက ေလးခင္သိလိုက္ သည္။ သူ႕အိမ္မွ စာလာသည္ပဲ ျဖစ္ရမည္။ မိုးလံုးေလလံုးတမွ် ႂကြား၀ါသည့္စကားေတြကို ၾကား ရဦးမည္မို႔ မသိဟန္ျပဳကာ ေစာင္ ကို ေခါင္းၿမီးၿခံဳၿပီး အိပ္ေနလိုက္ ခ်င္ေသာ္လည္း မေကာင္းတတ္ လြန္း၍ စားပြဲမွာ ဟန္မပ်က္ထိုင္ ေနလိုက္ရ၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ စာထဲ မွာ အလြန္စိတ္၀င္စားေနဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို စိုက္ထားလိုက္သည္။ ၿပီး ေတာ့မွ သခ်ၤာစာအုပ္ျဖစ္ေနသည္ ကို သတိရကာ ခဲတံျဖင့္ ဟိုျခစ္ သည္ျခစ္လုပ္ရျပန္၏။ သို႔တိုင္ ေအာင္ ေအးသႏၲာေက်ာ္အသံက နားထဲသို႔ တိုး၀င္လာသည္။ ႏွစ္ ေယာက္တည္းရွိသည္ဆိုေတာ့ သူ႕စကားကို စိတ္မ၀င္စားေသာ္ လည္း အသိအမွတ္ျပဳဟန္ျပရ ၏။

‘‘သိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ မေလးေရ၊ သိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ’’

‘‘အိမ္က စာလာတယ္ေပါ့ ေလ’’

‘‘ဒါေပါ့’’

ေအးသႏၲာေက်ာ္သည္ ခု တင္ေပၚပစ္လွဲကာ စာအိတ္ကို ေဖာက္မဖတ္မီ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလို ရင္ခြင္မွာအပ္ကာ ၀မ္းသာဟန္ လုပ္ေနလိုက္ေသးသည္။ ေလးခင္သည္ အေမ့ဆီက စာမလာတာ ၾကာၿပီကို သတိရကာ ‘မမၾကည္ တို႔ မအားလို႔ေနမွာပဲ’ဟု ေတြး လိုက္မိ၏။

ေအးသႏၲာေက်ာ္သည္ စာ အိတ္၏ တစ္ဖက္ထိပ္မွ စာေဖာက္ထားမွန္းမသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘလိတ္ဓားေလးျဖင့္ လွီးၿပီး ဖြင့္ သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ျပဳၿမဲထံုးစံအ တိုင္း စာကို မီးေရာင္ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရသည့္ပံု ျဖင့္ ေလးခင္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ျဖန္႔ဖတ္သည္။ အဂၤလိပ္စာလံုး မ်ားႏွင့္ ျမန္မာစာလံုးမ်ား ေရာေန ေသာ စာကို ေလးခင္မျမင္ခ်င္ဘဲ ျမင္ရျပန္သည္။ ေအးသႏၲာေက်ာ္ေပးဖတ္၍ သူတို႔အိမ္မွေရးေသာ စာေတြကို ေလးခင္မၾကာမၾကာ ဖတ္ရသည္။ မဖတ္ခ်င္၍လည္း မရ။ ‘‘မာမီက ဒီလိုေရးလိုက္တာ မေလးရဲ႕’’ဟု အစခ်ီကာ ေအးသႏၲာေက်ာ္က သူ႕အေမစာကို အစအ ဆံုးဖတ္ျပသည္။ သူ႕အေမသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွာေနခဲ့သူျဖစ္၍ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေၾကာင္း၊ အိမ္မွာ သူတို႔ကို စကားေျပာလွ်င္ အဂၤလိပ္လိုပင္ ေျပာေၾကာင္းကိုလည္း ေလးခင္ နားေထာင္ရဖန္မ်ား၍ ႐ိုးေနေပ ၿပီ။

ယခုလည္း ေအးသႏၲာေက်ာ္သည္ စာကို ေလးခင္မျမင္ျမင္ေအာင္ ေရွ႕တိုးကာဖတ္သည္။ ေလးခင္သည္ ေအးသႏၲာေက်ာ္၏ အသံထြက္စာဖတ္သံကို မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ၾကားဟန္ျပဳကာ နားေထာင္ေနရသည္။

‘‘မာမီကေတာ့ေလ သိပ္ကို စိတ္ပူတတ္တာပဲ၊ အရင္တစ္ပတ္က သႏၲာစာျပန္တာ တစ္ရက္ေလးေနာက္က်တာနဲ႔ စိတ္ပူလို႔တဲ့ေလ၊ ဟင္း ဟင္း’’

ေအးသႏၲာေက်ာ္သည္ စာ ရြက္ေခါက္ေလးကို စာအိတ္ထဲ သို႔ တ႐ိုတေသျပန္ထည့္ရင္း ေျပာေနျပန္ေလသည္။ ေလးခင္သည္ စားပြဲေပၚရွိ စာအုပ္ကို ျပန္၍မ်က္ ႏွာမူလိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္ထဲ ကေတာ့ ရြာမွာရွိေသာ အေမ့ကို ျမင္ေယာင္ေနေလသည္။

‘‘အမယ္ေလး သနပ္ခါးတံုး ေတြျပန္ထုတ္ထားခဲ့တယ္။ ဒီလို သနပ္ခါးတံုး စစ္စစ္ေကာင္း ေကာင္း ရန္ကုန္မွာ ဘယ္ရမလဲ ေလးခင္ရယ္၊ ရဦးေတာ့ ေစ်းႀကီးမွာေပါ့၊ မိတ္ကပ္ေတြ ဘာေတြလည္း မလိမ္းပါေလနဲ႔ေအ၊ တို႔အသားနဲ႔ မလိုက္ပါဘူး၊ ငါကလည္း တစ္ႏွစ္စာေလာက္ေအာင္ ထည့္ေပးထားတာေအရဲ႕’’

‘‘ေလးလြန္းလို႔ပါ အေမရယ္’’‘‘အိုေအ၊ ဒီက စံေရႊတို႔ကား နဲ႔ တင္ေပးလိုက္မယ့္ဟာကို၊ ကိုယ္ရြက္သြားရမွာလိုက္လို႔’’

‘‘အေမ့ သရက္သီးေတြကလည္းရွိေသးတယ္’’

‘‘စားရတာေပါ့ ေလးခင္ရယ္၊ဟိုေရာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လည္း လက္ေဆာင္ေပးရ၊ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဆာင္မွာ ထမင္းမရခင္ ငါးပိေၾကာ္ေလးနဲ႔ေရာ မျမည္းရပါလား’’

ေလးခင္က သက္ျပင္းကို ခိုး ၍ ႐ိႈက္လိုက္မိ၏။ တကၠသိုလ္အ ေဆာင္သို႔ ျပန္သြားမည့္ သမီးအ တြက္ အေမထည့္ေပးသည့္ ပစၥည္းေတြက စံုလင္လွသည္ႏွင့္ အမွ် ၀န္စည္စလယ္ကလည္း မ်ားလွသည္။ ကားႀကံဳႏွင့္ တင္ေပး လိုက္မည္ဆိုေသာ္လည္း လမ္းဆံု မွ သဇင္ေဆာင္ထိ သယ္သြားရ မည့္ကိစၥမွာ လြယ္ကူသည္မဟုတ္ ေခ်။ ၿပီးေတာ့ ထင္း႐ွဴးေသတၱာ ေတြ၊ ျခင္းေတြထဲ သိုသိုသိပ္သိပ္ ထည့္သြားရသည့္ ပစၥည္းေတြဆို သိပ္အေရးမႀကီး၊ ႀကံစည္းလို ထည့္မရ သိုမရ၊ လူျမင္ခံၿပီး သယ္ရမည့္အရာေတြကိုေတာ့ ေလးခင္က လံုး၀ထားပစ္ခဲ့ရန္ ဆံုးျဖတ္ရ သည္။ ေလးခင္တို႔ အိမ္ေျခေလး ဆယ္ရြာမွာ အသီးအႏွံေပါ၍ သရက္သီး၊ စိမ္းစားဥ၊ ႀကံ၊ ေျပာင္းဖူးစသည္တို႔မွာ ရာသီအ လိုက္ေပၚၿမဲျဖစ္၏။ အေမက လည္း သူ႕ၿခံထြက္၊ ယာထြက္ေတြ ကို သမီးအလွတကၠသိုလ္ေက်ာင္း သူႀကီးစားေစခ်င္လြန္း၍ တခုတ္ တရလူႀကံဳပါးတတ္ပါ၏။ အေမ့ ကို မသိတတ္ရန္ေကာဟု အျပစ္ မဆိုထိုက္ေသာ္လည္း သယ္လာ ရသည့္ လူႀကံဳေတြကို ေလးခင္ မ်ားစြာအားနာရ၏။ ယခုလည္း အေမက ေလးခင္ကို ရတတ္သမွ် အသီးအႏွံေတြစံုေအာင္ ထည့္ ေပးေနျပန္သည္။ အေမ့ကို ‘မယူ ခ်င္ဘူး’ဟု ေျပာရန္စိတ္ကူးေသာ္ လည္း ေလးခင္သယ္မသြားခ်င္ မွန္း အေမက ရိပ္မိဟန္ျဖင့္ မ်က္ ႏွာမေကာင္းတာျမင္ရေတာ့ အား လံုးသိမ္းက်ဳံးသယ္သြားရန္ ဆံုး ျဖတ္ရျပန္သည္။

‘‘ေလးခင္စာမွန္မွန္ေရးေနာ္၊ က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္သိလား၊ အျပင္ခ်ည္းပဲ ထြက္လည္မေနပါနဲ႔ေအ၊ ေငြကို ကိုစံပတို႔ ရန္ကုန္သြားတိုင္း ထည့္ေပးလိုက္မယ္၊ ေဆးလည္းမွန္မွန္ေသာက္ေနာ္၊ ၀မ္းခ်ဳပ္မခံနဲ႔၊ ငါေဖာ္ထားတဲ့ ေဆးက အ၀င္မဆိုးပါဘူးေအ၊ မနက္အိပ္ရာထ ကြမ္းသီးျခမ္းေလာက္ေလးမ်ဳိရတာကို၊ အေညာင္းေျပတယ္ေအ့၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ မ်က္မွန္ႀကီးမတပ္ရေအာင္ပါေအ’’

‘‘ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့’’

ေလးခင္၏ ‘ဟုတ္ကဲ့’သည္ အေမ၏ ရွည္လ်ားေသာ မွာတမ္း ႀကီးကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ေတာက္ပစ္ ျခင္း ျဖစ္၏။

‘‘ဘုရားလည္း မွန္မွန္ရွိခိုးေနာ္’’

‘‘အင္းပါ’’

‘‘လ်က္ဆားပုလင္းပါၿပီလား’’‘‘ပါပါတယ္’’

‘‘ေရာ့ အေႂကြေလးေတြ ယူ သြားဦး၊ ဘတ္စ္ကားစီးေတာ့ အ သင့္ျဖစ္တာေပါ့’’

ပိုက္ဆံကိုေတာ့ ေလးခင္က ျမန္ျမန္လွမ္းယူ၏။ မတ္ေစ့ႏွင့္ ငါးမူးေစ့ေလးေတြမွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ဆယ္ဖိုးခန္႔ေတာ့ ရွိမည္။ အေမသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ပိုက္ဆံစုတာ ၀ါသနာပါ၏။ ေလးခင္လည္း အစက ပိုက္ဆံစုတတ္ေသာ္လည္း အေဆာင္မွာ ေကာ္႐ုပ္ေလးထဲ ပိုက္ဆံအေႂကြေတြထည့္သည္ကို အခန္းအေဖာ္ ေအးသႏၲာေက်ာ္က အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ၾကည့္သည္ကို မလံုမလဲျဖစ္ကာ ပိုက္ဆံမစုျဖစ္ေတာ့ ေပ။ ေနာက္ေတာ့ စု၍လည္းမရ။ အိမ္မွပို႔ေသာ ပိုက္ဆံကို အလ်ဥ္ မီေအာင္ မနည္းသံုးေနရသည္။ အေမက ေငြကို စာတိုက္မွ မပို႔ဘဲ လူႀကံဳႏွင့္ ပို႔သျဖင့္ လူႀကံဳမလာ လွ်င္ ေလးခင္မွာ ေငြျပတ္တတ္ သည္။ အေမ့ဆီစာေရးတိုင္း လည္း ျပန္စာက မရတတ္ေပ။ အ ေၾကာင္းေသာ္ အေမသည္ စာကို ေကာင္းစြာမေရးတတ္၍ သူမ်ား ကို ေရးခိုင္းရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ ေလ၏။

ပထမႏွစ္ေက်ာင္းေရာက္စ က အေမ့ဆီက စာေတြေရာက္ လာေသးသည္။ စာအိတ္ေပၚမွာ ခဲတံျဖင့္ ခပ္ဖိဖိေရးထားေသာ အေမ့လက္ေရးက ေစြေစာင္းေန သည့္အျပင္ စာလံုးေပါင္းလည္း မွားေသးသည္။ တကၠသိုလ္ ေရာက္မွ ေျပာင္းေသာ ေလးခင္၏ ‘ေလးေလးခင္’ဟူသည့္နာမည္ကို ‘ေလေလခင္’ဟု ေရးလိုက္သျဖင့္ စာေ၀သည့္ မမက ေရးထားသည့္ အတိုင္း ဖတ္လိုက္ရာ ၾကားသူေတြက ရယ္ၾက၏။ ေလးခင္က ရွက္လွသျဖင့္ ငိုခ်င္ခ်င္ျဖစ္ကာ အနားမွာ ေအးသႏၲာေက်ာ္မရွိသည္ကိုပင္ ၀မ္းသာရျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အေမစာေရးလွ်င္ ရြာမွာ သားဖြား ဆရာမလုပ္ေနေသာ မမၾကည္ကို ေရးခိုင္းဖို႔မွာရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ အေမ့ဆီမွ စာေတြအလာက်ဲ သြားသည္။ အေၾကာင္းထူးရွိမွ စာ ေရးေတာ့၏။ အေမ့လက္ေရး အစား မမၾကည္၏ လက္ေရး၀ိုင္း ၀ိုင္းစက္စက္ေလးေတြကို အေမ့ စာအျဖစ္ လူတကာေရွ႕မွာ ျဖန္႔ ဖတ္ရတိုင္း ေလးခင္စိတ္ကမလံု။ သို႔ေသာ္ ေလးခင္၏ ဘ၀မွန္ကို ရင္မဆိုင္ရဲေသာ တလြဲစိတ္က ေလးခင္ကို လႊမ္းမိုးထားသည္။

အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ အေမထည့္ေပး လုိက္ေသာ စားစရာေတြကို ၀မ္း ေျမာက္၀မ္းသာေမွ်ာ္ၾကစၿမဲ။ ‘‘မေလးတို႔ရြာကို လုိက္ေတာင္ လိုက္ခ်င္ၿပီကြာ’’ဟု ေျပာတတ္ သည္။ ေလးခင္ကေတာ့ ေအး သႏၲာေက်ာ္တို႔၏ ျပင္ဦးလြင္အိမ္ ႀကီးအတြင္းမွ ပင္စင္စားအရာရွိ ႀကီး၏ မိသားစုေတြ တေပ်ာ္တပါး ၀ိုင္းဖြဲ႕ပံုကို အေတြးျဖင့္ ျမင္ေယာင္ကာ သူတို႔မ်ားေတာ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းလိုက္တာဟု ေတြးေနမိ ၏။

ေလးခင္တို႔မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ယာထဲတြင္ ေျမပဲႏုတ္ကာ စိမ္းစား ဥႏုတ္ကာျဖင့္ ဘ၀စည္းစိမ္ကို ေျမ ႀကီးထဲမွ ရယူခဲ့သျဖင့္ ေျမႏွင့္ နီး စပ္လွေပသည္။ မုဆိုးမျဖစ္သူ အေမ့မွာ ေရႊေတြ၊ ေငြေတြစုေဆာင္းထားႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း လူေနမႈအ ဆင့္အတန္းကေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားတို႔၏ သဘာ၀က မ တက္ႏိုင္။ အစ္ကိုအႀကီးတစ္ ေယာက္က စစ္ထဲလိုက္သြားၿပီး အစ္မတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ကာ တိုက္ႀကီးၿမိဳ႕မွာ ေရာက္ ေနေသာ္လည္း အေမက သူ႕ယာ ကို မစြန္႔ႏုိင္။ သမီးေထြး ေလးခင္ ဘြဲ႕ရ၍ အလုပ္၀င္လွ်င္ေသာ္မွ ရြာ မွာပဲ ေက်ာင္းဆရာမ ျပန္လုပ္ေစ ခ်င္သည္တဲ့။ ေလးခင္ကေတာ့ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်းပဲ။ ေနာက္မွ အေမ့ကို တျဖည္းျဖည္း နားခ်ၿပီး ရန္ကုန္ကို မေျပာင္းႏိုင္ ေသာ္မွ ပဲခူးေလာက္၊ ေညာင္ေလးပင္ေလာက္ေတာ့ ေျပာင္းေနရ ေသာ္ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ကူးေလသည္။

ေလးခင္သည္ အေမ့အ ေၾကာင္းကို ေတြးေနဆဲ ေအးသႏၲာေက်ာ္သည္ သူ႕အိမ္မွလာေသာ စာေခါက္ေလးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္ ကာ အဂၤလိပ္ေတးသြားတစ္ခုကို ညည္းညဴရင္း ေရခ်ဳိးခန္းသို႔ ထြက္သြားေလသည္။

အေမ့ဆီမွ စာမလာသည္မွာ တစ္လခန္႔ၾကာသြားသည္။ သည္ ၾကားထဲမွာ ေလးခင္စာတစ္ေစာင္ ထည့္လိုက္ေသးသည္။ မမၾကည္ ဆီကိုလည္း တစ္ေစာင္သတ္ သတ္ေရးရ၏။ အေမ့ကိုေမးၿပီး ျပန္စာေရးေပးဖို႔အေၾကာင္း ေတာင္းပန္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မမ ၾကည္ဆီကလည္း ျပန္စာမရေပ။ အေမေငြပို႔လိုက္ေသာ လူႀကံဳက လည္း ေလးခင္ႏွင့္ လြဲသြားျပန္ သည္။ ေငြႏွင့္ ေျပာင္းဖူးတစ္စည္း ကိုသာ ေလးခင္ရရွိသည္။ စာက ေတာ့ ပါမလာေပ။

စာေမးပြဲကနီးေနသျဖင့္ ေလးခင္ရြာျပန္၍လည္း မျဖစ္ေပ။ စာက်က္ေနရေသာ္လည္း ေလး ခင္စိတ္က ရြာကို ျပန္ေရာက္ေန ၏။ ေလးခင္တို႔ ငယ္ငယ္က ရြာရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ စာသင္ၿပီး ေလးတန္းေအာင္ေသာအခါ ဒိုက္ ဦးၿမိဳ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းကို သြားတက္ရသည္။ နံနက္ေစာ ေစာေစ်းသည္ေတြႏွင့္အတူ လမ္း ေလွ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ရေသာ ဘ၀ကို ေလးခင္မေမ့။ ခုနစ္တန္း ေအာင္မွ အေမက ေလးခင္ကို စက္ဘီးတစ္စီး၀ယ္ေပးသည္။ ထို ႏွစ္က အေဖဆံုး၍ အစ္မလည္း ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က် သည္။ ဦးႀကီး၊ ဘႀကီးမ်ားက ေလး ခင္ကို ေက်ာင္းထြက္ေစခ်င္ေသာ္ လည္း အေမက မထြက္ခိုင္းေပ။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့လည္း ရြာမွာ အျခားမိန္းကေလးေတြလို သူနာျပဳသင္တန္းေတြ၊ ဆရာျဖစ္ သင္တန္းေတြတက္ရန္ မတိုက္ တြန္းေပ။ ေလးခင္ဆႏၵအတိုင္း ေနေစခဲ့သည္။ အေမ့ဆႏၵက တစ္ ခုတည္းသာရွိသည္။ ေလးခင္ကို  ေတာ့ သမီးေထြးမို႔ အတူေနေစ ခ်င္သည္။ ေလးခင္သြားခ်င္သည့္ တကၠသိုလ္ကိုသြားၿပီးလွ်င္ ရြာကို ျပန္လာေစခ်င္သည္။

ေလးခင္သည္ အေမ့အ ေၾကာင္းစဥ္းစားရင္း အေမ့မ်က္ ႏွာကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ ေျမႀကီး ထဲမွာ ၾကက္လိုယက္၍ အစာရွာ ေကြၽးရေသာအေမ၊ ေမြးကတည္း က အလုပ္ႏွင့္ လက္ႏွင့္မျပတ္ ေသာ အေမ၊ ေနေလာင္ေနေသာ အသားအေရမြဲေျခာက္ေျခာက္ ျဖင့္ က်ရာေနရာမွာ ေနခဲ့ေသာ အေမ။ အေမသည္ ငယ္စဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာသာ ေနခဲ့ရ ၏။ ေခတ္ပညာကို မတတ္ေပ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းစာကိုပင္ ေရး တတ္၊ ဖတ္တတ္႐ုံသာရွိ၍ အေမ သည္ စာကို သြက္သြက္ဖတ္တတ္ သူ မဟုတ္ေပ။ အေမတို႔ မိဘမ်ား က ‘ေသစာ ရွင္စာတတ္ရင္ ေတာ္ ေရာေပါ့’ဟု သေဘာထားခဲ့သူ မ်ားျဖစ္၏။ အေမ့လက္ထက္မွာ ေတာ့ သားသမီးေတြကို ေခတ္ ပညာသင္ေပးရန္ ထက္သန္ခဲ့ၿပီ။ အေမသည္ သူ႕ဘ၀ကို ေျမႀကီး ထဲမွာ ျမႇဳပ္ႏွံရင္း သားသမီးေတြကို ျမႇင့္ေပးလိုေသာ ဆႏၵရွိသည္။

ေလးခင္သည္ ေအးသႏၲာ ေက်ာ္၏ ‘မာမီကေလ’ဟူေသာ အသံေလးမွာ သာယာမေနႏိုင္ ေတာ့ဘဲ အေမ့ကို တမ္းတမိျပန္ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ့ဆီ စာတစ္ ေစာင္ေကာက္ေရးျပန္သည္။

အေမ

အေမ့ဆီက စာမလာ လို႔ သမီးေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ အေမ ေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လား။ သမီးလည္း စာေမးပြဲနီးေနလို႔ စာေတြက်က္ေန ရတယ္။ သမီးေနေကာင္းပါ တယ္။ လူႀကံဳနဲ႔ ပို႔လုိက္တဲ့ ေငြနဲ႔ ေျပာင္းဖူးေတြရတယ္။ မမၾကည္ တို႔အားရင္စာေရးခိုင္းပါဦး-

ေလးခင္သည္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာေသာ ေအးသႏၲာေက်ာ္၏ အသံကို ၾကားရသျဖင့္ ေရးလက္ စစာကို ကမန္းကတန္းဖံုးထား လိုက္သည္။ ေအးသႏၲာေက်ာ္က စာကိုယူဖတ္လွ်င္ ေလးခင္၏ အေမကို စာမေရးတတ္မွန္းသိ သြားက မခက္ပါေလလား။

ပထမအစမ္းစာေမးပြဲၿပီး သြားသည့္တိုင္ အေမ့ဆီက စာမ  ေရာက္လာေပ။ ေလးခင္စိတ္ပူ လာသည္။ ရြာမွ လူႀကံဳကို ေမွ်ာ္ ရသည္။ ၿပီးေတာ့ မမၾကည္ဆီ စာတစ္ေစာင္သတ္သတ္ေရးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေလးခင္မေနႏိုင္သ ျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွ ဒိုက္ဦး-ေညာင္ေလး ပင္ ကားဂိတ္သို႔သြားကာ ကား သမား ဦးစံေရႊကို ရွာသည္။

‘‘ဦးေလးရြာကို ၀င္ျဖစ္ေသး လား၊ အေမ့ကို မေတြ႕ဘူးလား ဟင္၊ စာလည္းမလာလို႔’’

‘‘ေဟ နင့္အေမ အရင္တ ေလာကေတာ့ ေနမေကာင္းဘူး ၾကားတယ္၊ ခုေတာ့ ကိုင္းထဲျပန္ ဆင္းေနပါၿပီ’’

‘‘ဟုတ္လား၊ ကြၽန္မလည္း စိတ္ပူေနတာ ဦးေလးရယ္၊ စာလည္းမရလို႔’’

‘‘နင့္အေမက စာေရးတတ္ လို႔လား’’

ေလးခင္ ငိုင္သြားသည္။

‘‘အင္း၊ ေရးတတ္ပါတယ္။ ဟိုေလ မမၾကည္ မမၾကည္ သူ႕စာနဲ႔အတူတူထည့္ေပးေနက်ပဲ’’

ေလးခင္က မတင္မက်ေျဖ သည္။

‘‘ေၾသာ္ ေအးဟဲ့၊ ဟိုဆရာမ မေငြၾကည္ရြာမွာမရွိေတာ့ဘူး ေလ၊ ေျပာင္းသြားၿပီ’’

‘‘ေၾသာ္ ဒါျဖင့္ ဒီစာကို အေမ့ ဆီဆက္ဆက္ေပးလိုက္ပါ။ စာလည္း ဆက္ဆက္ျပန္ေရးပါလို႔ ေျပာပါေနာ္။ ဦးေလးကို ေပးခ်င္လည္းေပးလိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း စာတိုက္က ထည့္ေပးလိုက္ပါလို႔ ေျပာပါ၊ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေနရင္ ကြၽန္မတစ္ေခါက္ထပ္လာခဲ့မယ္’’

‘‘ေအး ေအး’’

ေလးခင္အေဆာင္ကို ျပန္ခဲ့ သည္။ ေၾသာ္အခုေတာ့ အေမ သည္ သမီးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ဆီကို စာမေရး၀ံ့ရွာေတာ့ၿပီထင့္။ ေလးခင္သည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဘ၀မွန္ကို ရင္ဆိုင္ရန္ အသိ တရားရကာ မ်က္ရည္လည္မိေလ သည္။ ေလးခင္တို႔မွာ ဘာကိုမ်ား ရွက္ရြံ႕ဖံုးကြယ္စရာရွိသလဲ။ ဘ၀ ကို ေနရာယူတာခ်င္းမတူၾက ေသာ္လည္း ကိုယ့္ဘ၀ႏွင့္ကိုယ္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ၊ အားမာန္ေတြ၊သတၱိေတြရွိၾကသည္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ မိဘ၏ ေမတၱာတရားသည္ ေခတ္မီလွပေသာ စာသားေလးေတြနဲ႔ သာ ေဖာ္ထုတ္လို႔ရသည္ခ်ည္းမွ မဟုတ္ပါဘဲ။

ေအးသႏၲာေက်ာ္က ‘မာမီ့ ဆီက စာလာတယ္’ဟု ေျပာေသာ္လည္း ေလးခင္သည္ အားက်ရ မည္ဟု မထင္ေတာ့ေပ။ အေမ့စာကိုသာ စိတ္ေစာစြာ ေမွ်ာ္ေနမိ ေလ၏။

အေမ့ဆီမွ လူႀကံဳျဖင့္ ေငြႏွစ္ ရာ၊ သရက္သီးသနပ္တစ္ပုလင္း ႏွင့္ စာတစ္ေစာင္ခ်က္ခ်င္းေရာက္ လာေလသည္။

သမိေလခင္

အေမေနေကာင္းသြား ပါၿပီး။ မၾကည္တို႔ ရြာဂေျပာင္း သြားလို႔ အေမစာမေရး။ အေမ စာေကာင္ေကာင္မေရတတ္ လို႔ သမိရွက္မွာစိုးတာေၾကာင့္ စာမေရျခင္ ျဖစ္သည္။

ေလးခင္သည္ အေမ့စာကို ကိုင္ရင္း လက္ေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာ၏။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ ခုန္လာ၏။ ‘အို အေမရယ္’ဟု စိတ္ တြင္းမွ တမ္းတမိ၏။ ရွက္ျခင္းႏွင့္ ၀မ္းနည္းျခင္းေရာေထြးကာ မ်က္ ရည္ေတြက်လာ၏။ သည္တစ္ခါ ေလးခင္ရွက္သည္က စာလံုး ေပါင္းမမွန္၊ လက္ေရးမလွေသာ အေမ့စာေၾကာင့္မဟုတ္။ အေမ့ ကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ျပဳမိေသာ သူမ၏ အဓိပၸာယ္မရွိသည့္ စိတ္ ဓာတ္ကိုသာ ျဖစ္၏။

ယခုေတာ့ ေအးသႏၲာေက်ာ္ ၏ ေျခသံကိုလည္း ေလးခင္ဂ႐ု မစိုက္မိေတာ့။ အေမ၏ ညိဳ၀ါညစ္ႏြမ္းေသာ စာရြက္ေလးေပၚမွ ယိမ္းယိုင္ရြဲ႕ေစာင္းေနသည့္ မွိန္လိုက္ လင္းလိုက္စာလံုးေလးေတြေပၚ သို႔ မ်က္ရည္စက္ေတြကိုသာ ေႁခြ ခ်ေနမိေလေတာ့သည္။

-----------------

မိုးမိုး (အင္းလ်ား)

လိႈင္းဘြဲ၊ ေမ၊ ၁၉၈၀

On  Sat, 2017-06-17 06:30Issue No.No.1476 Saturday, June 17, 2017

[ 7Day News Page မွ ကူးယူပါသည္။ 7DayNews အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]