#အငွါးေဘာလ္ပင္
#မင္းလူ
စာေရးေနခ်ိန္ အိမ္ေအာက္ကေန ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေခၚေနသံ ၾကားရသျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းၾကင္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူက...
"ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ" ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က
"စာေရးေနတာ"
"ေၾသာ္ .. ေအး ေအး ေရးေလကြာ၊ ၿပီးမွ ဆင္းလာခ့ဲ ငါလက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေစာင့္ေနမယ္"
ကဲ ဒီေကာင္လုပ္ပံုၾကည့္ဦး၊ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီး ျမင္ၿပီးမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ စာဆက္ေရးလို႔ရေတာ့မွာလဲ။
ထို႔ေၾကာင့္ သူရွိရာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႔ ဆင္းလာခ့ဲရ၏။
"စာေရးေနတာဆို ဘာျဖစ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းဆင္းလာရတာလဲ၊ ရပါတယ္ကြ၊ ငါေစာင့္မွာပါ"
သူကဆီးေျပာသျဖင့္...
"စာေရးတယ္ဆိုတာ စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေရးမွ ျဖစ္တာကြ၊ မင္းကၿပီးရင္ ဆင္းခဲ့ေစာင့္ေနမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေရးလို႔ရေတာ့မလဲ စာေရးတာကြ၊ အိမ္သာတက္တာမဟုတ္ဘူး" သူကရယ္ၿပီး...
"ကဲပါကြာ၊ မင္းငါနဲ႔ေတြ႔တာ အလဟႆ မျဖစ္ေစရပါဘူး၊ စာေရးလို႔ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းကေလးေတြ ေျပာျပပါ့မယ္"
"ဗီစီဒီကားေတြ မေျပာနဲ႔ေနာ္"
သူကဗီြဒီယိုၾကည့္တာ အလြန္ဝါသနာပါသူျဖစ္၏။ သူၾကည့္ဖူးသမွ် ႏိုင္ငံျခားကားေတြအေၾကာင္းကိုလည္း လံုးေစ့ပတ္ေစ့ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကဟန္႔လိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
"ေအးပါ...ဗီြဒီယိုအေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါကားေမာင္းရင္းၾကံဳတဲ့ကိစၥေျပာမလို႔ပါ"
" ဒါကရိုးေနပါၿပီကြာ၊ ေသာ့ကိုကားထဲမွာထားခဲ့ၿပီး ေလာ့(က္)ခ်မိတာတို႔၊ ပိုက္ဆံအိတ္ခါးၾကားထိုးထားတာကိုေမ့ၿပီး ခရီးသည္ကို သူခုိးစြပ္စြဲၿပီးမွ ျပန္ေတာင္းပန္ရတာတို႔၊ ဒါေတြပဲမဟုတ္လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ခုဟာကတစ္မ်ဳိးပါ"
သူ႔မွာ တကၠစီကားတစ္စီးရွိ၏။ သူကိုယ္တိုင္ ေမာင္းေလ့ရွိၿပီးတစ္ခါတစ္ေလ သူနားခ်င္တဲ့ အခါက်လွ်င္ တျခားဒရိုင္ဘာတစ္ေယာက္ကို အငွားခ်ၿပီး အံုနာခယူတတ္သည္။
သူကလူလည္က်ေသာ ခရီးသည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းေျပာျပသည္။
"အဲဒီလူၾကီးက ငါတို႔ဂိတ္ထိုးတဲ့ ေနရာကိုလာၿပီး ကားငွားတတ္တယ္၊ သူ႔အလုပ္ကေငြတိုးေခ်းတာတို႔၊ အေပါင္ခံတာတို႔ေပါ့ကြာ၊ သူကကားငွားရင္ အင္မတန္ေစ်းဆစ္တတ္တယ္ကြ၊ ကပ္လဲကပ္သတ္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ေလာက္ေတာင္ ကုပ္ကပ္ဆစ္တတ္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူလာငွားရင္ တျခားလူေတြက မလုိက္ခ်င္ၾကဘူး"
နန္းၾကင္ကေတာ့ တစ္ရပ္ကြက္တည္းေနသူ ျဖစ္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာနာၿပီး လိုက္ရေလ့ရွိ၏။
တစ္ရက္မွာ ဒီလူၾကီးေရာက္လာၿပီး "မဂၤလာေစ်းကိုသြားခ်င္တယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ"ဟုေမးသည္။ နန္းၾကင္က ပံုမွန္ေတာင္းေနက် အတိုင္းပင္ တစ္ေထာင္ေတာင္းေတာ့...
"ဟာ မ်ားလိုက္တာ၊ အဲ ဒီလုိလုပ္ကြာ၊ အသြားအျပန္ငွားရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ"
"အသြားအျပန္ဆိုရင္ေတာ့ ေထာင့္ရွစ္ရာပဲ ေပးပါ"
"ဟာကြာ ေထာင့္ငါးရာပဲ ထားပါ"
နန္းၾကင္က ေထာင့္ေျခာက္ရာ ေတာင္းၾကည့္ေသးသည္။
"ငါကအေၾကြးသြားေတာင္းမွာကြ ရမယ္မရဘူး မေသခ်ာေသးဘူး၊ မရရင္ ကားခရႈံးဦးမွာ"
သူမရႈံးေအာင္နန္းၾကင္ကပဲ ေလွ်ာ့ေပးေစလိုသည့္ သေဘာ၊ နန္းၾကင္လည္း ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းသူဆိုေတာ့ ေစ်းဦးေပါက္လိုက္သြားတာပိုေကာင္းပါတယ္၊ ရသေလာက္ေပါ့ဟု တြက္ၿပီး လက္ခံလုိက္သည္။
"ခုမွသတိရတယ္၊ ငါက တျခားကိစၥတစ္ခုရွိေသးတယ္၊ ၾကာမယ္ထင္တယ္ကြ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါျပန္မလိုက္ေတာ့ဘူး"ဟုေျပာၿပီး ကားခ ခုႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပးၿပီး ဆင္းသြား၏။
"သူ႔လုပ္ေပါက္ကို ၾကည့္ဦးကြာ၊ အသြားအျပန္စီးမယ္ဆိုလို႔ ငါက ေထာင့္ငါးရာတည္းနဲ႔လိုက္လာတာ၊ ဟိုေရာက္မွ ျပန္မလုိက္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကားခကိုတစ္ျခမ္းအတြက္ ႏွစ္နဲ႔စားၿပီး ခုႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ပဲ ေပးသြားတယ္၊ သက္သက္လူလည္က်တာကြ"
" မင္းခံလိုက္ရတာေပါ့၊ ေကာင္းတယ္၊ ကိုယ့္ကားကိုယ္ေမာင္းေနရက္သားနဲ႔ အံုနာခကနင့္ေနေအာင္ေပးရတပါ၊ ဘာညာနဲ႔ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲလုပ္တတ္တဲ့ေကာင္၊ ထိၿပီမဟုတ္လား"
"ဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးဘူးကြ"
နန္းၾကင္လည္း မဂၤလာေစ်းေရာက္ေနမွေတာ့ မထူးဘူး၊ ေအာ္ဒါေလးဘာေလးရလုိရျငားဆိုၿပီး ေစ်းေရွ႕မွာ ကားရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ခရီးသည္က ပါးေနတဲ့အျပင္ တျခားကားေတြလည္း ရွိေနသျဖင့္ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ လူမရဘဲျဖစ္ေန၏။
"ဒါနဲ႔ငါလည္းပ်င္းလာေတာ့ ဂိတ္ကိုပဲ ျပန္ေတာ့မယ္၊ လမ္းမွာ လူရလည္း တင္မယ္ဆိုၿပီး ကားျပန္အထြက္မွာ ဟုိလူၾကီးေစ်းထဲက သုတ္သီးသုတ္ပ်ာထြက္လာၿပီး လွမ္းတားတယ္ကြ၊ မင္းဘယ္သြားမွာလဲေမးေတာ့ ငါကလည္း ဂိတ္ကိုျပန္မယ္ ေျပာတာေပါ့၊ အေတာ္ပဲကြာ၊ ငါလည္းျပန္လိုက္မယ္ေျပာၿပီး ကားေပၚတက္လိုက္တယ္၊ ဂိတ္ကို္လည္းျပန္ေရာက္ေရာ ပုဂိၢဳလ္ၾကီးကေက်းဇူးပဲကြာဆိုၿပီး ကားေပၚကဆင္းမယ္အလုပ္မွာ ငါက ဦးေလး အျပန္အတြက္ ကားခေပးဦးေလလို႔ သတိေပးေတာ့ ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ၊ "မင္း ဂိတ္ကို ျပန္မယ္ဆိုလို႔ ငါက လမ္းၾကံဳလိုက္လာတာပဲကြ၊ မင္းကားကို ငွားစီးတာမွမဟုတ္ပဲ"လုိ႔ေျပာၿပီး တစ္ျပားမွမေပးပဲလစ္သြားေရာေဟ့"
" ဟားဟား ရယ္ရသားပဲ"
"အဲဒါေျပာျပခ်င္လို႔ မင္းဆီဝင္လာတာ၊ သြားဦးမယ္ကြာ"
"မင္းကဘယ္သြားမွာလဲ"
"အိမ္ျပန္ၿပီး ခဏနားဦးမယ္၊ ဘာလဲ မင္းကေကာ လမ္းၾကံဳလုိက္ခ်င္လို႔လား၊ လိုက္ခဲ့ေလကြာ၊ အိမ္မွာအေခြေကာင္းေကာင္းရွိတယ္ကြ၊ ၾကည့္မလား"
"မၾကည့္ႏိုင္ေသးပါဘူးကြာ၊ နက္ျဖန္မနက္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ အတြက္ စာမူေပးစရာရွိတယ္၊ ေရးလို႔ရသေလာက္ ေရးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္"
"မင္းကလဲကြာ၊ နားနားေနေန အေခြေလး ဘာေလးၾကည့္ဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ဘူးလား"
"ငါကမင္းလိုေနလို႔ မရဘူးေလ၊ မင္းကအနားယူခ်င္လို႔ရွိရင္ မင္းကားကို သူမ်ားေပးေမာင္းၿပီး အံုနာခယူလို႔ ရေသးတယ္၊ ငါတို႔စာေရးဆရာဆိုတာက ကိုယ့္ေဘာလ္ပင္ကို သူမ်ားကို ငွားစားလို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္တိုင္ေရးမွရတာ"
သူကေခါင္းတညိတ္ညိတ္ နားေထာင္ေနရာမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးေစ့ေစ့လုပ္၍ ၾကည့္လုိက္ၿပီး..
"အိမ္က မိန္းမလိုေပါ့ကြာ၊ ေနာ"
ဟုေျပာၿပီး ဆိုင္ထဲက ေျပးထြက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဆဲဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္။
-------------
မင္းလူ
ေရႊျမင္သာဂ်ာနယ္
၂၂၊၁၀၊၂၀၀၂။
[ လူဗိုလ္ဟူသည္ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment