#ဖတ္စစ္ကလပ္
( ဇာတ္သိမ္း)
#သာဓု
ဤတြင္မွ မခင္ေမသည္ သတိရ လာေတာ့၏။ သူ႔ေျခဖ်ား ကေလးကို ႐ုတ္တရက္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္၏။ ေမာ္ေတာ္ကား တာယာ အတြင္းသားကို လႊာ၍ သည္းႀကိဳးတပ္ထားေသာ ခံုဖိနပ္ကေလးကို စိတ္ပ်က္စြာ ေတြ႕ရေလ၏။ ကိုက်င္ေမာင္၏ ခံုဖိနပ္ႏွင့္စာလွ်င္ မခင္ေမ စီးထားေသာ ခံုဖိနပ္က ပို၍ ေဟာင္းေန၏။ ဖေနာင့္ပိုင္းမွာ ပြန္းနိမ့္ေန႐ုံ သာမကဘဲ လက္တစ္လံုး ခန္႔ပင္ ျပတ္ေနေလၿပီ။
“ကဲ- သံုးက်ပ္ခြဲပဲ ထားပါေတာ့ရွင္၊ ႏွစ္ရန္ေတာင္ ယူတာပဲ ဥစၥာ၊ တျခားဆိုင္လည္း မသြားခ်င္ ေတာ့ဘူး။ ကဲ- ေရာ့၊ တစ္က်ပ္ခြဲ ျပန္အမ္း”
“ဗတ္လပ္- ဗတ္လပ္”ဟု ေအာ္ဟစ္ ေရာင္းေလ့ရွိေသာ ဆိုင္ရွင္ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးအား ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္ေပး လိုက္ေလ၏။
မခင္ေမတို႔လည္း ဖိနပ္ ကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ သမီးဆီသို႔ မ်က္လံုး ေရာက္သြားျပန္၏။ အမာကေလး ၀တ္ထားေသာ ဂါ၀န္မက်၊ ဗမာ အက်ႌမက် စေကာစက အက်ႌကို မခင္ေမသည္ အားမလို အားမရ ျဖစ္လာ၏။ ဖတ္စ္ကလပ္တြင္ ၾကည့္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ႏွင့္ သစ္သစ္လြင္လြင္ အက်ႌကေလး ၀တ္ေပးသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သို႔ႏွင့္ မခင္ေမသည္ အနီးရွိ အက်ႌဆိုင္မွ အသင့္ခ်ဳပ္ၿပီး ေခတ္မီအက်ႌ တစ္ထည္ကို ေလးက်ပ္ျဖင့္ ၀ယ္၍ အမာအား ၀တ္ေပးလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ၃၂ လမ္းထဲမွျဖတ္၍ ရြိဳင္ရယ္႐ုံဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ ၾကကာ ႐ုံေရွ႕သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ မခင္ေမသည္ ကိုက်င္ေမာင္အား တစ္စံုတစ္ရာ အကူအညီ လိုေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။
“အဲဒါမွ ခြပဲ ကိုက်င္ေမာင္၊ ဖတ္စစ္ကလပ္ကို ဘယ္ အေပါက္က ၀င္ရမွန္းလဲ မသိဘူး”
မခင္ေမသည္ ကိုက်င္ေမာင့္ အနီးသို႔ ကပ္၍ ေလသံျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္တြင္-
“လက္မွတ္ေကာ ဘယ္မလဲ၊ ေပးစမ္း”
မခင္ေမသည္ ေဘာ္လီအိတ္ထဲမွ သတင္းစာစကၠဴ စုတ္တစ္ခုျဖင့္ က်က်နန လ်က္ဆားထုပ္သလို ထုပ္ထားေသာ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ကို ထုတ္ေပးရင္း-
“ဒါ ဘယ္လို လုပ္မလို႔လဲ ကိုက်င္ေမာင္”
“ဒီလက္မွတ္ျပၿပီး ဘယ္အေပါက္၀င္ရမလဲဆိုတာ ေမးရ မွာေပါ့ကြ
ကိုက်င္ေမာင္သည္ လက္မွတ္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူရင္း ေျပာလိုက္သျဖင့္-
“အို- ရွက္စရာႀကီး ကိုက်င္ေမာင္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ကို ဖတ္စစ္ကလပ္က မၾကည့္ဖူးတဲ့ ဟာေတြလို႔ ထင္ေန...”
“ကြာ- မင္းကလည္း ၾကည့္မွ မၾကည့္ဖူးတာ၊ ထင္ထင္ေပါ့၊ ႏို႔ မေမးဘဲေကာ သိမွာတဲ့လား”
ကိုက်င္ေမာင္လည္း ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သြားကာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ အလယ္ေပါက္ လက္၀ဲဘက္ ေထာင့္ရွိ လက္မွတ္႐ုံ ကေလး ေရွ႕တြင္ အသစ္ စက္စက္ျဖစ္ေသာ ကင္မရာကို ပခံုးတြင္လြယ္ ၍ရပ္ေနသူ ပိန္ပိန္ညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္အား လက္မွတ္ကို ျပကာ စံုစမ္းေမးျမန္းသည္တြင္ ထိုလူသည္ သူ႔အသားႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ေဖြးေနေသာသြားမ်ား ေပၚလာသည္ အထိ ျပံဳး ျပရင္း လက္၀ဲဘက္ရွိ Dress Circle ဟူေသာ စာတန္းကေလး ခ်ိတ္ထားသည့္ တံခါးေပါက္ကို လက္ညိႇဳးၫႊန္ ျပလိုက္ေလ၏။
Dress Circle မွာ မခင္ေမထင္ သကဲ့သို႔ ဖတ္စစ္ကလပ္ (ပထမတန္း) မဟုတ္၊ ယခုေခတ္ အလိုအားျဖင့္ ပထမတန္းထက္ အဆင့္အတန္း ပိုျမင့္ေသာ အထူးတန္း ျဖစ္၏။ ယင္းသည့္အေၾကာင္း မွန္ကိုသာ မခင္ေမသိက မည္မွ် ၀မ္းသာရွာ ေလမည္နည္း။
“ကဲ- လာ မခင္ေမ၊ ဟိုဟာပဲ ဖတ္စစ္ကလပ္ အေပါက္”
ကိုက်င္ေမာင္က ဤသို႔ ေျပာေျပာေခၚေခၚ ေခၚေနေသာ္ လည္း မခင္ေမသည္ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္ရွားျခင္း မျပဳေသးဘဲ ကိုက်င္ေမာင္ ေမးျမန္းလာသည့္ ႐ုံေပါက္တြင္ ရပ္ေနသူ လူညိဳညိဳအား မသိမသာ လွမ္းၾကည့္ေနေလ၏။
ကိုက်င္ေမာင့္ စံုစမ္းခ်က္ အရ ဖတ္စစ္ ကလပ္အေပါက္ကို ၫႊန္ျပလိုက္ေသာ ထိုလူညိဳညိဳ၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ မခင္ေမ တို႔အား ၾကည့္႐ႈ အကဲခတ္ သလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မခင္ေမသည္ ေစာေစာက မိမိ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္-
“ဖတ္စစ္ ကလပ္က တစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူးတဲ့ ဟာေတြ ထင္ပါရဲ႕”
ဤသို႔ေသာ အထင္ေသးမႈျဖင့္ ထိုလူသည္ မိမိတို႔အား ၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္ဟုေတြးကာ မခင္ေမလည္း အေတာ္ ကေလးရွက္ သြားသည္ႏွင့္ အနီးရွိ ခ်ဳိခ်ဥ္ဆိုင္ဘက္သို႔ လွည့္ပစ္ လိုက္ေလ၏။ အမွန္အားျဖင့္ ဆိုေသာ္ ထိုလူကား မခင္ေမတို႔အား ၾကည့္ေနျခင္းလည္း မဟုတ္၊ အထင္ေသးေနျခင္းလည္း လံုးလံုးမဟုတ္။ သူရပ္ေနသည္မွာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်က္ႏွာစာ ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူ၍ ရပ္ေနသည္သာ ျဖစ္သည္တြင္ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ မလံုျဖစ္ေနသူ မခင္ေမသာလွ်င္ အေၾကာင္းမဲ့ ေခ်ာက္ခ်ား ေနျခင္းျဖစ္ေလ၏။
“ရွင့္ႏွယ္ရွင္၊ ေမးမယ့္ေမးလည္း တျခားလူ ေမးေရာေပါ့တဲ့”
ခ်ဳိခ်ဥ္ဆိုင္မွ ဖိုခံုေလာက္ဆိုင္ ျပဴးထုပ္ထားေသာ ၾကဇုသီး ထုပ္၀ယ္ရင္း မခင္ေမက ကိုက်င္ေမာင္အား လွမ္းေျပာလိုက္ သည္တြင္-
“ႏို႔- ဒီလူက တျခားလူ မဟုတ္လို႔ ေဆြမ်ဳိးလားကြ”
“ဒါကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ကိုက်င္ေမာင္ရဲ႕၊ ခု ရွင္ သြားေမးတဲ့လူကို ရွင္ မသိဘူးလား”
“ငါ ဘယ္သိမွာလဲ၊ သတင္းေထာက္နဲ႔ေတာ့ တူတာပဲ။ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တဲ့ ကင္မရာလည္း လြယ္ထားတယ္”
“မဟုတ္ဘူးရွင့္၊ ဒါ႐ိုက္တာ သုခဆိုတာ သူေပါ့။ ဟို ခ်စ္မုန္းမာန္ ဇာတ္ကားထဲပါတာ ရွင္ မမွတ္မိ ဘူးလား”
“ေဟ- ဟုတ္လား။ ငါ့ျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မၾကည့္မိ ပါဘူးကြာ”
ကိုက်င္ေမာင္သည္ စကားကိုျဖတ္၍ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ ဒါ႐ိုက္တာ သုခကား ထိုေနရာတြင္ မရွိေတာ့ေပ။
ဤတြင္မွ မခင္ေမလည္း ကိုက်င္ေမာင္ကို လက္တို႔ကာ “လာ ၀င္ၾကစို႔”ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေရွ႕မွ ေလွ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္ ကိုက်င္ေမာင္လည္း ေနာက္မွ လိုက္သြားကာ ေစာေစာက ဒါ႐ိုက္တာ သုခ လက္ညိႇဳးၫႊန္ျပ သြားေသာ အခန္း ၀ရွိ လက္မွတ္သိမ္းသူအား လက္မွတ္ကို ထိုးေပးလ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ကေလး လွမ္း၀င္ေတာ့မည္ အျပဳတြင္ ႐ံုေပါက္ေစာင့္ လက္ကာ၍ တားလိုက္သျဖင့္ မခင္ေမမွာ ထိတ္ခနဲ ရင္တုန္ သြားၿပီး-
“ဟယ္- အဲဒါမွ အက်ဳိးနည္းတာပဲ”
ဟူ၍ပင္ စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိေလ၏။
ကိုက်င္ေမာင္တြင္လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေယာင္ခ်ုာခ်ာ ျဖစ္သြားေတာ့ကာ လက္မွတ္ သိမ္းသူအား မ်က္ႏွာငယ္ ကေလးျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္မိ ေလ၏။
“ဒီမွာ မိတ္ေဆြ၊ ခံုနံပါတ္ ယူဖို႔ လိုေသးတယ္။ ေဟာဟို လက္မွတ္႐ုံကေလးမွာ ဒီလက္မွတ္ သြားျပပါ၊ ခံုနံပါတ္ ေရးေပးလိုက္လိမ့္မယ္”
႐ုံေပါက္ေစာင့္လည္း ေျပာေျပာဆိုဆို လက္မွတ္ကို လွမ္းေပး ေနေသာေၾကာင့္ ကိုက်င္ေမာင္သည္ လက္မွတ္ကို ဆြဲယူ၍ သူၫႊန္ရာ လက္မွတ္႐ုံ ဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သြားေလ၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ မခင္ေမ၏ တုန္ေနေသာ ရင္ၫြန္႔ကေလးကား တထိတ္ထိတ္ပင္ ခုန္လ်က္ ရွိေသး၏။
“ဘုရား၊ ဘုရား... ရမွ ရပါ့မလား”
ဤသို႔လည္း ၀မ္းထဲမွက်ိတ္၍ ေရရြတ္ရင္း စိုးရိမ္ပူပန္လ်က္ ရွက္သလိုလို ရွိေနရသည့္ အထဲတြင္ ႐ုံေပါက္ေစာင့္ သတၱ၀ါကလည္း “ဖတ္စစ္ ကလပ္က တစ္ခါမွ မၾကည့္ဖူးဘူး ထင္ပါရဲ႕” ဟူေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖင့္ ျပံဳးစနဲ႔နဲ႔ ၾကည့္ေန ျပန္ေသာေၾကာင့္ မခင္ေမမွာ ေဒါသ ျဖစ္ရမလို၊ ၀မ္းနည္းရ မေယာင္ႏွင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနရွာေလ၏။
ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပင္ မခင္ေမသည္ ကိုက်င္ေမာင္ ရွိရာသို႔ မ်က္လံုး ကစားလိုက္၏။ မၾကာမီပင္ ကိုက်င္ေမာင္လည္း လက္မွတ္ေပါက္သို႔ လက္လွ်ဳိသြင္း၍ ျပန္ႏုတ္ကာ ကပ်ာ ကသီ လွည့္ထြက္ လာသည္ႏွင့္-
“ရလား ကိုက်င္ေမာင္၊ ဟင္... ဟင္”
သို႔လွ်င္ အေလာတႀကီး ေမးလိုက္သည္ကို ကိုက်င္ေမာင္သည္ သြက္သြက္ လက္လက္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အေပါက္ေစာင့္အား လက္မွတ္ကို လွမ္းေပး လိုက္ေလ၏။ ႐ုံထဲသို႔ ေရာက္ၾကသည္တြင္ သူတို႔ျမင္ရေသာ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ပရိသတ္မွာ ပိုးဖဲကတီၱပါ စိန္ေရႊ အစရွိသည့္ အဖိုးတန္ အ၀တ္အစား မ်ားျဖင့္ ခမ္းနား ထည္၀ါ ေနသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ မခင္ေမသည္ သူ႔ကိုယ္သူ မသိမသာ ငံု႔ၾကည့္မိ၏။
မခင္ေမ ၀တ္ထားသည္မွာ သာမန္ လင္မရစ္ ခ်ည္ေခ်ာလံု ခ်ည္ႏွင့္ ပဒုမၼာ အေပါစား မွ်သာ ျဖစ္၏။ သမီးကေလး အမာကို ၀တ္ဆင္ ေပးထားသည့္ အ၀တ္အစား မွာလည္း ညေစ်းတန္းမွ အဆင္သင့္ ခ်ဳပ္ေရာင္းေသာ အညံ့စား မွ်သာ ျဖစ္၏။
“အင္း- ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္ပတ္နာရီ ငွား၀တ္လာေပလို႔”
မတတ္ႏိုင္သည့္ အဆံုး၌ မခင္ေမသည္ ဤသို႔လွ်င္ ၀မ္းထဲမွ ေရရြတ္ရင္း သူ႔စိတ္ကုိသူ ေျဖရရွာေတာ့၏။
မခင္ေမသည္ ဖတ္စစ္ကလပ္ လက္မွတ္ ရကတည္းကပင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္ရွိသူႏွင့္ အလြန္ခင္ေသာ ႐ုံးစာေရးမ ကေလးထံ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္ပတ္ နာရီကုိ ေခတၱ ငွားသည္တြင္ စာေရးမ ေလးသည္ ေစတနာေတြ ပို၍ လက္ေပြ႕သားေရအိတ္ ႀကီးကိုပါ အဆစ္ငွားလိုက္ ေသးေတာ့၏။
“မခင္ေမ၊ ပိုက္ဆံအေႂကြ တစ္မတ္ေလာက္ ေပးစမ္း၊ ငါ ေဆးေပါ့လိပ္ သြား၀ယ္ေခ် ဦးမယ္”
“တိုးတိုးေျပာပါ ကိုက်င္ေမာင္၊ ဘယ့္ႏွယ္ဟာလဲ၊ ဖတ္စစ္ ကလပ္မွာ ၾကည့္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ ေသာက္လို႔ လူျမင္ ေတာ္ပါ့ မလားရွင္၊ ေရာ့- ေငြတစ္က်ပ္ ယူသြား၊ စီးကရက္ တစ္ဘူး၀ယ္၊ ေၾသာ္-တစ္မူးထပ္ယူဦး၊ မီျခစ္ပါ တစ္လံုး၀ယ္ခဲ့၊ ဖတ္စစ္ ကလပ္မွာ သူမ်ားဆီ မီးေတာင္းညိႇလို႔ ရွက္စရာႀကီး”
ကိုက်င္ေမာင္ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ မခင္ေမသည္ ေဒၚေခြးမ ဘက္သို႔ လွည့္၍-
“ဒီမွာ ေဒၚေခြးမ၊ ရွင့္မလည္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီး တေငါ့ေငါ့နဲ႔၊ ဒါ ဖတ္စစ္ ကလပ္ရွင့္၊ လႊင့္ပစ္လိုက္ပါရွင္၊ ကိုက်င္ေမာင္ လာမွပဲ စီးကရက္ ယူေသာက္ပါေတာ့”
“အလိုေတာ္ လႊင့္ေတာ့ မပစ္ႏိုင္ဘူး။ ႏွေျမာစရာ။ ညည္းတို႔ သိကလက္လည္း ငါ ေသာက္တတ္ ေပါင္ေအ”
ထိုအခိုက္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခံ့ခံ့ညားညား ၀တ္ဆင္လာသူ မိန္းမ သံုးေလးေယာက္ ၀င္လာကာ အေပါက္ေစာင့္သည္ မခင္ေမ ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သျဖင့္ မခင္ေမမွာ ထူပူရွိန္းဖိန္းၿပီး သူ႔ကိုယ္ေလး ယိုင္မသြား ေအာင္ပင္ အေတာ္ကေလး ထိန္းထား လိုက္ရေလ၏။
“ဒီမွာခင္ဗ်ာ၊ လက္မွတ္ျဖတ္ပိုင္း ကေလး ျပစမ္းပါ”
အေပါက္ေစာင့္က ဤသို႔ ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ မခင္ေမသည္ ႐ုတ္တရက္ ေတြသြားရာမွ-
“ကၽြန္မ ေယာက္်ားဆီ ပါသြားပါတယ္။ ေဟာ- ဟိုမွာ လာၿပီ”
စီးကရက္ ပါးေစာင္တြင္ခဲ၍ ၀င္လာသူ ကိုက်င္ေမာင္လည္း ခပ္ေလာေလာ လွမ္းလာကာ အနီးသို႔ ေရာက္၍ အေၾကာင္းစံု သိရသည္ႏွင့္ လက္မွတ္ကို ထုတ္ျပလိုက္၏။
“ခင္ဗ်ားတို႔ ခံုနံပါတ္မွားေနၿပီ၊ ဟိုေရွ႕မွာ၊ လာ လာ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ျပမယ္”
႐ုပ္ရွင္႐ုံ အလုပ္သမားႏွင့္ တူသူ ထိုလူက ေရွ႕ေဆာင္ေခၚ သြားသျဖင့္ ကိုက်င္ေမာင္တို႔ တစ္ျပံဳလံုး ထလိုက္ သြားရေလ၏။ မခင္ေမ၏ တစ္မ်က္ႏွာ လံုးကား ရွက္ေသြးေတြ ဖံုးေနေတာ့၏။
႐ုပ္ရွင္လည္း စ၍ ျပေလၿပီ။ ကိုက်င္ေမာင္ႏွင့္ ေဒၚေခြးမတို႔ ႐ုပ္ရွင္တြင္ စိတ္၀င္စား ေနၾကသေလာက္ မခင္ေမတြင္ မူကား ဖတ္စစ္ကလပ္ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ အခန္းျဖစ္ေၾကာင္း မသိ၍ ေမးခဲ့ ရသည္ကို လည္းေကာင္း၊ ႐ုံေပါက္ေစာင့္က ခံုနံပါတ္ အယူခိုင္းသည္ကို လည္းေကာင္း၊ အထဲေရာက္၍ ထိုင္မိၾကၿပီးမွ ခံုနံပါတ္ မွားသျဖင့္ ထေပးရသည္မ်ားကို လည္းေကာင္း တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေတြးေနမိေတာ့ကာ ရွက္သလိုလို၊ ၀မ္းနည္း သလိုလိုႏွင့္ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔ေနရွာ ေသာေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ကိုပင္ ေျဖာင့္ေအာင္မၾကည့္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရ ေလ၏။
“အားလပ္ခ်ိန္”
ထိုမည္ေသာ ဆလိုက္တစ္ခု ေပၚလာၿပီးေနာက္ မၾကာမီပင္ တစ္႐ုံလံုး လင္းထိန္ သြားေတာ့ကာ “အီပဲဆားေလွာ္၊ ပတာနီ၊ ကြာစိ၊ ေခ်ာကလက္၊ သၾကားလံုး၊ ဆီးသီး၊ ဆားငံသီး” အစရွိေသာ အသံမ်ား သည္လည္း တစ္႐ုံလံုး ဆူညံလ်က္ရွိေလ၏။
“မခင္ေမ၊ မင္းေကာ ဘာစားမလဲ၊ ေရခဲေခ်ာင္း စားမလား”
ကိုက်င္ေမာင္သည္ ကုလားထိုင္ လက္တန္း ႏွစ္ဖက္ကို ေထာက္၍ ထေတာ့မလို ကုန္းကုန္းကြကြ လုပ္ရင္း ေမးလိုက္သည္ႏွင့္ မခင္ေမသည္ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။
“ရွင္ ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါလား ကိုက်င္ေမာင္၊ ဒါ ဖတ္စစ္ ကလပ္ရွင့္။ ရွင့္ ေရခဲေခ်ာင္းႀကီး ကိုက္စားေနလို႔ လူျမင္ေတာ္ ပါ့မလား။ မ၀ယ္နဲ႔၊ ဘာမွ မ၀ယ္နဲ႔”
ေျပာေျပာဆိုဆို မခင္ေမသည္ ကိုက်င္ေမာင့္ လက္ေမာင္းကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ဆြဲလိုက္သျဖင့္ ကိုက်င္ေမာင္လည္း ထိုင္ခ်လိုက္ရေလ၏။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္၀ိုက္ရွိ စိန္ေရႊ ပစၥည္းရွင္ ကိုကို၊ မမတို႔ သည္ကား ဇြန္းသံ တေဂါက္ေဂါက္ျဖင့္ ေရခဲမုန္႔ စားရင္း လွ်ာဖ်ားတြင္ ျမံဳ႕လ်က္ ရွိၾကေလ၏။ မခင္ေမတို႔ ေရွ႕တန္းခံု၌လည္း အမာကေလးႏွင့္ ရြယ္တူ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္အား သူ႔မိခင္သည္ ေရခဲမုန္႔ ခြံ႕ေကၽြးလ်က္ ရွိေလ၏။
“အမာလည္း ေရခဲမုန္႔ စားခ်င္တယ္ ေမေမ”
မိမိႏွင့္ ရြယ္တူ ကေလးတစ္ေယာက္ ေရခဲမုန္႔ စားေနသည္ကို ပါးစပ္ တျပင္ျပင္ႏွင့္ ေငးေနရာမွ အမာလည္း မခင္ေမအား ဤသို႔လွ်င္ မ်က္ႏွာ ငယ္ကေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။ အကယ္၍ အမာကေလး ကသာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာခဲ့လွ်င္ မခင္ေမသည္ က်ိတ္၍ ဟန္႔တားလိုက္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေသာ္ အမာ၏ က်ယ္ေလာင္လွေသာ အသံေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ေရွ႕တန္းရွိ သူ႔ရင္ေသြးအား ေရခဲမုန္႔ေကၽြး ေနသူ မိန္းမရြယ္သည္ သူပန္ထားေသာ စိန္တစ္လံုးတည္း နားကပ္ကို တဖိတ္ဖိတ္ လက္သြားေအာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေသာေၾကာင့္ မခင္ေမသည္ အားက်မခံ လိုသည့္ စိတ္မ်ဳိး ေပၚလာ၍လား မသိ။ မလွမ္း မကမ္းတြင္ ရပ္ေနေသာ ေရခဲမုန္႔ ကုလား ကေလးကို ေခၚ၍ အမာ ကေလးအား တစ္ခြက္ ယူေပး လိုက္ေလ၏။
“ကိုက်င္ေမာင္ဟာ ေရခဲေခ်ာင္း ဆိုရင္ အင္မတန္ ႀကိဳက္တယ္၊ အလုပ္က ျပန္လာတဲ့ အခါလည္း ရက္ျခား ဆိုသလို ေရခဲေခ်ာင္း တကိုက္ကိုက္နဲ႔ စားလာတတ္တယ္။ အလုပ္နားလို႔ အိမ္မွာ ေနရတဲ့ အခါလည္း ေရခဲေခ်ာင္းလို႔ အသံၾကားတာနဲ႔ ၀ယ္ခိုင္းတာပဲ၊ အင္း- ခုလည္း သူ စားခ်င္ ရွာမေပါ့။ ငါ ဟန္႔လိုက္ လို႔သာ ၿငိမ္ေနရတယ္ ထင္ပါရဲ႕”
မခင္ေမသည္ ဤသို႔ အေတြး ေပါက္လာသည္ႏွင့္-
“ကဲ- ကိုက်င္ေမာင္၊ ေရာ့- ရွင္လည္း စားဦး”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဗန္းထဲမွ တစ္ခြက္ယူ၍ ကိုက်င္ေမာင္အား လွမ္းေပး လိုက္ေလ၏။
“မင္းေကာ”
“စားပါေလ ရွင္ပဲ စားပါ”
“မင္း မစားရင္ ငါလည္း မစားေတာ့ဘူး”
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မည္၍မည္မွ် ခ်စ္သည္ကို အထူးေဖာ္ျပ ရန္ပင္ မလိုေတာ့ေပ။ သူတု႔ိခ်င္း ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကပင္ သက္ေသခံလ်က္ ရွိေနေပၿပီ။ သို႔ႏွင့္ပင္ အမာကေလး၊ ကိုက်င္ေမာင္၊ မခင္ေမ၊ ေဒၚေခြးမ၊ ေပါင္း ေရခဲမုန္႔ေလးခြက္ တက္တက္စင္ ေျပာင္သြားသည္၌ ေငြေလးက်ပ္ သည္လည္း မခင္ေမ အိတ္ထဲမွ ေလ်ာ့သြား ေလေတာ့၏။
မၾကာမီ မီးအားလံုး ပိတ္၍ ႐ုပ္ရွင္ အရိပ္သည္လည္း ကားေပၚတြင္ ေပၚလာေပၿပီ။ ကိုက်င္ေမာင္ႏွင့္ ေဒၚေခြးမ တို႔မွာ တစ္စံုတစ္ရာ မ်က္ႏွာထား မပ်က္ ၾကည့္ေနႏိုင္ ၾကေသာ္လည္း မခင္ေမမွာမူ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွ ေမသစ္ႏွင့္ သုခတို႔၏ ဘ၀ကို မိမိႏွင့္ မသိမသာ ဟပ္၍ဟပ္၍ ႏႈိင္းယွဥ္ မိေလ၏။ သို႔ႏႈိင္း ယွဥ္ၾကည့္ရာ၌ မိမိကိုယ္ကို သူေတာင္းစား အေနႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ ပစၥည္းမဲ့ အေနျဖင့္သာ ႏႈိင္းယွဥ္လ်က္ ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း လက္ရွိ ဓနရွင္ ေလာကသည္ ကားဆိုလွ်င္ ပစၥည္းမဲ့ ေက်ာမြဲ ဟူသမွ်အား သူေတာင္းစား ကဲ့သို႔ပင္ သေဘာထား တတ္ေၾကာင္း မခင္ေမ မရိပ္မိ ရွာေသး။
မီးအားလံုး ပြင့္၍ တံခါးေတြလည္း ဖြင့္လိုက္ေလၿပီ။
“ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ တာေမြ၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ဗဟန္း၊ ဘုရား၊ ကုကၠိဳင္း၊ ေကာလိပ္”
အစရွိေသာ စပယ္ယာ မ်ား၏ ေအာ္သံေခၚသံ ဆုိက္ကား တြန္းသံမ်ားကား ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ဆူညံလ်က္ ရွိေတာ့၏။
မခင္ေမတို႔ ေနသည့္ ရပ္ကြက္မွာ အေတာ္ကေလး ခြက် ေသာရပ္ကြက္ ျဖစ္၏။ ၈၉ လမ္းမွာ ဘီေအေအ ေဘာလံုးကြင္း အနီး ကာလဘတ္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္၏ အေနာက္ဘက္ဆံုး ေထာင့္ခပ္က်က် ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗဟန္း ကားစီးလည္း အေတာ္ေ၀းေ၀း ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ရဦးမည္၊ တာေမြကားစီး လွ်င္ကား စီး၍လည္း မျဖစ္၊ ထိုလမ္းထိပ္ အထိ ေရာက္ေသာ ဘတ္စ္ကားဆို၍ ေန႔ဘက္တြင္သာ သြားလာေလ့ ရွိေသာ လ၀ိုင္းတံဆိပ္ ဘတ္စ္ကားမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။
ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ မည္မွ် ညဥ့္နက္သည္ျဖစ္ေစ လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္သည္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ယေန႔ည အဖို႔ေသာ္ကား သူတစ္ထူးထံမွ ငွားခဲ့ေသာ ဆဲြႀကိဳး၊ နာရီ စသည္တို႔ အတြက္ တစ္ဖက္က ငဲ့ေနရ ျပန္ေသးသည္။
သို႔ႏွင့္ မခင္ေမတို႔မွာ ၾကာၾကာ စဥ္းစားရန္ အခ်ိန္မရ၊ ရသည့္ တိုင္ေအာင္လည္း အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္သျဖင့္ ဆိုက္ကား ႏွစ္စီးငွား၍ ျပန္ခဲ့ၾကရ ေလ၏။
“တို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ ဆိုက္ကားတစ္ စီးတည္းနဲ႔ ကိစၥၿပီးမွာ”
ေဒၚေခြးမ တစ္ေယာက္ ပါလာသျဖင့္ ဆိုက္ကားတစ္စီး ပိုငွား ရသည္ကို မခင္ေမသည္ မေက်နပ္ သလိုျဖင့္ စိတ္ထဲမွ ေတြးရင္း လိုက္ပါလာခဲ့ေလ၏။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီ ေလာက္တြင္ ကိုက်င္ေမာင္ႏွင့္ မခင္ေမ တို႔သည္ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းၾကမ္း ကိုစားရင္း ညက ၾကည့္ခဲ့ေသာ ဂုဏ္ရည္မတူ ဇာတ္ကား အေၾကာင္းကို စားျမံဳ႕ျပန္လ်က္ ရွိေနၾကေလ၏။
စားေသာက္ၿပီး၍ ကိုက်င္ေမာင္ အလုပ္သို႔ ထြက္သြားသည့္ေနာက္ တစ္ေအာင့္ေလာက္ အၾကာတြင္ မခင္ေမသည္ ေစ်း၀ယ္သြားရန္ ျခင္းေတာင္းကို ကိုင္၍ အျခား လက္တစ္ဖက္ တြင္မူ ညက ဆြဲႀကိဳးငွားစဥ္ ေလာကြတ္ေခ်ာ္၍ ေပးလိုက္ေသာ လက္ေပြ႕သားေရ အိတ္ႀကီးကို ပိုက္လ်က္ ထြက္လာကာ အေပါက္စပ္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။
သားေရအိတ္ကိုဖြင့္၍ လက္ကိုင္ပ၀ါ အထုပ္ကေလးကို ဆြဲယူကာ ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္ၿပီးမွ လည္တြင္ဆြဲထားေသာ ဆြဲႀကိဳးႏွင့္ လက္တြင္ ပတ္ထားေသာ လက္ပတ္နာရီကို ျဖဳတ္ၿပီး သားေရအိတ္ထဲသို႔ထည့္၍ ပိတ္လိုက္ေလ၏။
ထိုထိုေသာ ဆြဲႀကိဳး၊ လက္ပတ္နာရီ၊ သားေရလက္ေပြ႕ အိတ္ စသည္တို႔ကို ေစ်းသြားရင္းမွ ပစၥည္းရွင္ကို ၀င္ေပးမည့္ လကၡဏာျဖင့္ သို႔ျပဳမူ ေနဟန္တူ၏။ ထိုကိစၥ ၿပီးသည္ႏွင့္ မခင္ေမသည္ သားေရ အိတ္ထဲမွ ထုတ္လိုက္ေသာ လက္ကိုင္ ပ၀ါကို (ေလးေထာင့္ မက်တက် အဆာသြတ္ ကုလား ပလာတာ ကဲ့သို႔) ေခါက္ထားရာမွ တစ္လႊာခ်င္း ေျဖလိုက္သည္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ မသြားမီ ယမန္ေန႔ ညက ေငြ ၂၄ က်ပ္တိတိ ထည့္၍ထုပ္ ထားခဲ့ေသာ လက္ကိုင္ပ၀ါ ကေလးေပၚ၌ ယခုေသာ္ကား တစ္က်ပ္တန္ ေလးရြက္ႏွင့္ အေႂကြသံုးမတ္ ကိုသာ ေတြ႕ရေတာ့ေလ၏။
“အင္- ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ေရာက္ ကုန္ပါလိမ့္”
မခင္ေမသည္ စိတ္ထဲမွ တထိတ္တလန္႔ ေရရြတ္ရင္း ငိုင္သြား၏။ ေတြသြား၏၊ ေထြေနေသာ စိတ္ကို ရွင္း၍ စာရင္း အၾကမ္းကို မိန္းမတြက္ တြက္လိုက္၏။
“ကိုက်င္ေမာင္ဖို႔ ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္က ေလးက်ပ္တစ္မတ္၊ ငါ့ဖိနပ္က သံုးက်ပ္ခြဲဆိုေတာ့ ရွစ္က်ပ္မတ္တင္း-”
ဤသို႔လွ်င္ အစဥ္အတိုင္း တြက္ခဲ့ရာမွ ဆိုက္ကားခ ေပးသည္အထိ ကုန္ေငြမွာ (၁၈ိ-၁၀ဲ) စာရင္း ေပါက္ခဲ့၏။ ယေန႔နံနက္ ပဲျပဳတ္ ၂ ပဲ၊ ကိုက်င္ေမာင္အား ေပးလိုက္သည္မွာ ၈ ပဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စုစုေပါင္း ၁၉ က်ပ္ ၄ ပဲ ကုန္ခဲ့ ၿပီျဖစ္၏။ မခင္ေမ သံုးေလးႀကိမ္ ထပ္၍ တြက္ေသး၏။ စာရင္းကား ထိုအတိုင္းပင္ အမွန္ကို ျပေန၏။
မခင္ေမသည္ လက္ကိုင္ပ၀ါ ေပၚတြင္ ဖ႐ိုဖရဲ ျပန္႔က်ဲ ေနေသာ တစ္က်ပ္တန္ စကၠဴေလးရြက္ႏွင့္ မူးေစ့ပဲေစ့မ်ားကို ၾကည့္ကာ အတန္ၾကာ ေတြေနၿပီးမွ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္၏။
“တို႔ဟာတို႔ တစ္က်ပ္တန္း ကပဲၾကည့္ရင္ အလြန္ဆံုး ေလးက်ပ္ထက္ ပိုမကုန္ဘူး။ ခုေတာ့ ဖတ္စစ္ကလပ္ ႏွိပ္စက္လို႔ ဆယ့္ရွစ္က်ပ္ ေျခာက္မူး ကုန္ၿပီ၊ ကုန္ၿပီ”
ထို႔ေနာက္တစ္ဖန္ စိတ္ပ်က္သံျဖင့္-
“ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေနာက္မ်ားေတာ့ ဖတ္စစ္ကလပ္ ဆိုရင္ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕၊ ေအာ့ပါရဲ႕”
မခင္ေမသည္ သို႔ ေရရြတ္ရင္း ကပင္ ပိုက္ဆံမ်ားကို ဆုိးဆုိးေဆာင့္ေဆာင့္ ေကာက္၍ထုပ္ေန၏။
“ဖတ္စစ္ကလပ္”သည္ပင္ သူတို႔အား ႏွိပ္စက္သေလာ။
ပတ္၀န္းက်င္ လူထု၏ အထင္ႀကီးမႈကို ခံလိုေသာ စိတ္ကပင္ သူတို႔အား ႏွိပ္စက္သေလာ။
--------------------
သာဓု
အတြဲ-၃၊ အမွတ္-၃၄၊ ၁၉၅၀၊ မတ္၊ ႐ႈမ၀ မဂၢဇင္း။
ေရႊအျမဳေတမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
[ ဖိုးပါ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment