#ကေလးခ်စ္
#ေမာင္ထင္
ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္းသည္ အိမ္ဦးခန္းရွိ ေလးေခ်ာင္းေထာက္ စားပြဲကေလး ေရွ႕၌ တင္ပ်ဥ္ေခြ ထိုင္ကာ ႀကိမ္ကို ဝင့္လ်က္ ရွိသည္။ စားပြဲ၏ အက်ယ္အဝန္းမွာ အလ်ား သုံးေပ အနံ ႏွစ္ေပမွ် ရွိေပလိမ့္မည္။ ေဗဒင္ဆရာမ်ား အသုံးျပဳေသာ ေျခေထာက္တိုတိုႏွင့္ စားပြဲမ်ိဳး ျဖစ္ရာ ထိုစားပြဲမ်ိဳးကို ယေန႔တိုင္ ျမန္မာဆံေသာ အိမ္မ်ား၌ ေတြ႕ႏုိင္ၾကေလသည္။
ဆရာကေတာ္ ေဒၚႀကီးေမကား အိမ္၏ ဖိနပ္ခၽြတ္တြင္ ပဲႀကီးေလွာ္မ်ားကို စကၠဴကေတာ့ ထဲ၌ တျပားဖိုးစီ လီ၍ ထုပ္ေနသည္။ သူ႔ေရွ႕၌ အဆင့္သုံးဆင့္ ရွိေသာ ေဈးစင္ကေလး ရွိသည္။ ေအာက္ဆုံးထစ္ အဆင့္၌ ဆီးသီး၊ ေဂြးခ်ိဳသီး၊ စိမ္းစားဥ၊ ၾကံ စေသာ စားစရာမ်ားကို ဗမ္းထဲ၌ ထည့္ကာ တည္ခင္း၍ ထားသည္။ ဒုတိယ အဆင့္၌မူ စားေတာ္ပဲ၊ ကုလားပဲ၊ ေပါက္ေပါက္၊ ဆီးမုန႔္ စသည္တို႔ကို ပုလင္း အသီးသီးတြင္ ထည့္၍ ဗမ္းျပ ထားသည္။ တတိယ အဆင့္၌မူ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္၊ ေျမပဲယို၊ ႏွမ္းျပစ္၊ ၾကံသကာ၊ ထန္းလ်က္၊ အုန္းယို၊ တ႐ုတ္မုံ႔ စသည္တို႔ကို မွန္ေသတၱာကေလးမ်ားႏွင့္ ထည့္၍ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားသည္။
အိမ္ဟူ၍ပင္ ကၽြန္ုပ္တို႔က ေခၚေစကာမူ စင္စစ္ ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္း၏ အိမ္မွာ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ အဖိတ္ေန႔ႏွင့္ ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္ အိမ္ျဖစ္၍ က်န္ငါးရက္မွာ စာသင္ေက်ာင္း ျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းဟု ဆိုၾကေစကာမူ ယခုေခတ္ ေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ အခန္းႀကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ဖြဲ႕၍ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္း မဟုတ္။ ႐ုိး႐ုိး ျမန္မာအိမ္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာသင္ရေသာ ေနရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ကို ငါးပင္ေလးခန္း ဖြင့္ထားသည္။
တံခါးမွာ ေခါက္တံခါး ျဖစ္သည္။ ငါးပင္ေလးခန္း အိမ္မွာ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္သည့္ျပင္ တအိမ္လုံးမွာ ဧရာမအခန္းႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္ရကား ထိုခန္းမထဲတြင္ သူငယ္တန္းမွ စ၍ ေလးတန္းသမားအထိ ၾကမ္းတေျပးတည္း စာသင္ႏုိင္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမွာ ပ်မ္းမွ်ေၾကး ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အျမဲ ရွိသည္။ လယ္သမားတို႔္ လယ္ဆင္းခ်ိန္ နယုန္ ဝါဆိုႏွင့္ ငါးပိသမားတို႔ ပင္လယ္ဆင္းခ်ိန္ ေတာ္သလင္း သီတင္းကၽြတ္ ေလာက္၌ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္ ပါးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ား၌ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အစုစုေပါင္းမွာ အျမဲတမ္း ငါးဆယ္ေက်ာ္မွ်သာ ရွိတတ္သည္။ ျပာသို၊ တပို႔တြဲမွ စ၍ သႀကၤန္ေတာ္ ပိတ္ရက္ ေရာက္သည့္တိုင္ ေလးငါးလ အခ်ိန္ အေတာအတြင္း၌ကား ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေပါင္း တရာ့အစိတ္ေလာက္ႏွင့္ အေတာ္ စည္ကားေပသည္။
ဆရာကေတာ္ ေဒၚႀကီးေမ၏ ေဈးဆိုင္ငယ္ တည္ခင္းထားသည့္ ဖိနပ္ခၽြတ္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေခါင္းရင္းဖက္ ေရအိုးစင္ အနီးတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ‘အစိုးရ အေထာက္အပံ့ခံ ျမန္မာ စာသင္ေက်ာင္း’ ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ ရွိသည္။
ထိုဆိုင္းဘုတ္မွာ ေဈးႀကီးထဲမွ သံျဖဴဆရာ ဦးသာလွ ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ စီမံေပးေသာ ဆိုင္းဘုတ္ ျဖစ္သည္။ ေရႊဒဂၤါး ေရနံဆီပုံးလြတ္ တခုကို ျဖန႔္၍ ညီညာေအာင္ ျပန္ထုၿပီးလွ်င္ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ ၾကက္တူေရြးတံဆိပ္ သေဘၤာေဆးကို ေအာက္ခံသုတ္ၿပီးလွ်င္ ျမင္းျဖဴတံဆိပ္ သေဘၤာေဆး အဝါရင့္ေရာင္ကို စာလုံးေရးျခယ္၍ ပ်ဥ္းကတိုးသားမ်ားျဖင့္ ေလးဖက္ ေလးတန္ ေဗာင္ေခြထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ ျဖစ္သည္။
ထိုဆိုင္းဘုတ္မွာ အနိယတၱ မဟုတ္ေခ်။ သံျဖဴဆရာ ဦးသာလွက သူ၏သားကို ေက်ာင္းအပ္ေသာအခါ ေက်ာင္းဝင္ေၾကးသဖြယ္ ကန္ေတာ့ထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းထဲ၌ စာအံသံမ်ားသည္ တညံညံႏွင့္ ရွိရာမွ အသံပလံတို႔သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိတ္သြားသည္။ ေရာင္ေပစူးႏွင့္ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာကေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကမ္းနား ဆင္းပါရေစ” ဟု ခြင့္ပန္ေနသည္။ ဆရာကေတာ္က ျဗဳန္းကနဲ ခ်က္ခ်င္း ခြင့္မေပး။ ဘာလုပ္ ခဏခဏ ကမ္းနား ဆင္းခ်င္ရသလဲ။ မၾကာခင္ကပဲ တခါတက္လာ။ ယခု တခါ ဆင္းျပန္ရသေလာ။ သူတပါးဆိုင္က စုန္းျပဴးေသာ ပဲႀကီးေလွာ္မ်ားကို ခဏခဏ စားရေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႔ ကမ္းနား ဆင္းရသည္ မဟုတ္ေလာ။ အကယ္၍ ဆရာကေတာ္ ေဒၚႀကီးေမ၏ ပဲႀကီးေလွာ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ကေလးကိုေသာ္ ၎၊ ေျမပဲေလွာ္ႏွင့္ ၾကံသကာကို၎ စားခဲ့ပါလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ ခဏခဏ ကမ္းနား ဆင္းရသည့္ ဝဋ္ဒုကၡမွ ကၽြတ္ရမည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဆရာကေတာ္သည္ ဤကဲ့သို႔ ဆုံးမဩဝါဒကထာတို႔ကို ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္း၏ ကိုယ္စား ေဟာၾကားလ်က္ ရွိသည္။
ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးအနက္ တဦးက ပိုက္ကိုႏွိပ္၍ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ျပသည္။ က်န္တဦးကမူ ကေလးငယ္တို႔၏ ဝသီအတိုင္း “ေသးထြက္ေတာ့မယ္ ဆရာကေတာ္ရဲ႕” ဟု ေျပာေလသည္။
“အင္မတန္ရႈပ္တဲ့ ေကာင္ကေလးေတြ၊ သြား သြား ငါ့္အိမ္ေပၚ ပါမခ်နဲ႔အုံး။ ေနအုံး။ ဟိုအေကာင္ မေန႔က နင္ ေႂကြးယူတာ မဆပ္ေသးပါလား”
“ဆပ္ပါ့မယ္ ဆရာကေတာ္ရဲ႕”
“ဆပ္ခ်င္ရင္ ခုဆပ္၊ မဆပ္ရင္ ကမ္းနား မဆင္းရဘူး။ နင့္ ဆရာကို တိုင္လိုက္မယ္”
ထိုအခါ အေႂကြးပူမိေသာ ေကာင္ကေလးက သူ၏ အိတ္ကပ္ထဲမွ ပိုက္ဆံ တျပားကို ထုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။
ေက်ာင္းမွာ အတန္ငယ္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ဆရာကေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးတို႔ အခ်ီအခ် စကားေျပာေန ၾကသည္ကို ဆရာႀကီးကပင္လွ်င္ အတိုင္းသား ၾကားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ စားပြဲေပၚရွိ ဘုံသုံးကိန္း ႏွင့္ ဘုံညီတိုင္း တြက္နည္း စာအုပ္ကို ခဏခ်ကာ မ်က္မွန္ကို နဖူးစပ္ေပၚသို႔ တင္၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ သုံးတန္းသမားဖက္မွ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးသည္ ရန္ျဖစ္ရာမွ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ ေက်ာက္တံႏွင့္ ထိုးရန္ ရြယ္ေနသည္ကို ျမင္မိသည္။
ဆရာႀကီးသည္ ထားဝယ္ႀကိမ္ကို ျဗဳန္းကနဲျမည္ေအာင္ ၾကမ္းကို ႐ုိက္ရင္း ေလးေခ်ာင္းေထာက္ စားပြဲဆီမွ ထလာသည္။ အလိုက္သိေသာ ကမ္းနား ဆင္းခ်င္သည့္ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးမွာ ဖိနပ္ခၽြတ္မွ လႊားကနဲ ခုန္ဆင္းၿပီးလွ်င္ ကမ္းနားေရဆင္း တန္တားရွိ အိမ္သာထဲသို႔ စြပ္ဝင္ၾကေလသည္။
ေက်ာက္တံႏွင့္ ထိုးရန္ဟန္ျပင္ေနေသာ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးကား ဆရာႀကီး၏ ႀကိမ္ဒဏ္ကို ေကာ့၍ ခံၾကရသည္။ ၎မွ စ၍ ဆရာႀကီး၏ ႀကိမ္သည္ ေလးတန္းမွ စ၍ သူငယ္တန္းအထိ ဆက္သြားရာ
“နေမာ ဗုဒၶါ ယသိဒၶံ၊ အ၊ အာ၊ ဣ၊ ဤ” ဟူ၍၎၊
“ကႀကီး ယပင့္ က်” ဟူ၍၎၊
“ကႀကီးေရး ကသတ္ ကက္” ဟူ၍၎၊
“ေရပတ္လည္ ဝိုင္းေသာ ကုန္းေျမကို” ဟူ၍၎၊
“တနဂၤေႏြ ဂဠဳန္ အေရွ႕ေျမာက္ၾကံဳ” ဟူ၍၎၊
“ေဘာေဒဝ ပုတၱ အိုနတ္သား” ဟူ၍၎၊
“သုဂတံ၊ သုဂတံ၊ ေသဌံ၊ ကုသလံ၊ ကုသလံ၊ ဇဟံ” ဟူ၍၎၊
အသံမ်ိဳးစုံတို႔သည္ တခဲနက္ ေပၚထြက္လာေလရာ ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္း၏ ေက်ာင္းေတာ္ ဝိဟာမွာ စိုစိုေျပေၿပ ျဖစ္သြားျပန္သတည္း။
ေက်ာင္းေတာ္ ဝိဟာႀကီး စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် သနပ္ခါး တေဖြးေဖြးႏွင့္ ရွိေသာ အမာၾကည္၏ ပါးျပင္ကေလးမွာ စိုစိုရႊဲရႊဲ ျဖစ္သြားေလသည္။
အမာၾကည္သည္ သူ၏ တင္ပါးကေလးကို လက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း တရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ က်ိတ္ငိုေနသည္။ သို႔ေသာ္ ငိုသံကို ႀကိဳးစား၍ ေဖ်ာက္ၿပီးလွ်င္ ဒုတိယတန္း ျမန္မာဖတ္စာကို ကပ်ာကသီ ဖြင့္ကာ ကုန္း၍ ေအာ္လိုက္၏။
အမာၾကည္ ေအာ္လိုက္ေသာ စာဖတ္သံထဲတြင္ ႐ႈိက္သံကေလး ပါသည္။ ထို႐ႈိက္သံသည္ ေမာင္မင္းဟန္၏ နားထဲတြင္ ေက်ာင္းသားေပါင္း တရာေက်ာ္တို႔ ဝိုင္း၍ ငိုၾကေသာ အသံထက္ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလးတန္းသမားတို႔၏ ေနရာ ေက်ာင္းဦးရွိ ေရအိုးစင္ အနားမွေန၍ ေက်ာင္းေျခရင္းဖက္တြင္ ရွိေသာ ဒုတိယတန္းသမားတို႔၏ ေနရာကို ေမာင္မင္းဟန္က လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္သည္။
အမာၾကည္သည္ ဆံရစ္ဝိုင္းကေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာကေလးက ဝိုင္း၊ မ်က္လုံးကေလးက ဝန္းဝန္း၊ အသားအရည္က ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႏွင့္ တမ်ိဳးပင္ ၾကည့္၍ ေကာင္းလွသည္။
သူ၏ အေဖမွာ ေတာအုပ္ ျဖစ္သည္။ မၾကာမီကမွ ဤၿမိဳ႕ဤရြာသို႔ ေျပာင္းလာၾကသည္။ အမာၾကည္ ေက်ာင္းဝင္သည္မွာ သုံးလမွ်ပင္ မျပည့္ေသးေခ်။ သို႔ရာတြင္ ထိုသုံးလမွ်ေသာ ကာလတြင္းတြင္ အမာၾကည္ႏွင့္ ေမာင္မင္းဟန္တို႔သည္ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။
အမွန္မွာ ကစားေဖာ္ခ်င္းမွ်သာ မကေခ်။ ေမာင္မင္းဟန္မွာ အမာၾကည္၏ ဆရာလည္း ျဖစ္ေခ်ၿပီ။
ေမာင္မင္းဟန္မွာ ၿမိဳ႕ခံလူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ဖခင္မွာ ရပ္ရြာတြင္ ဩဇာတိကၠမ ရွိေသာ ေျမပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။ ေျမပိုင္ရွင္ ဆိုသည္မွာ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ လယ္သမားႀကီး ဟု၍သာ ထင္ရွားေပသည္။ ေမာင္မင္းဟန္၏ဖခင္မွာ မည္မွ်ပင္ ဩဇာတိကၠမ ႀကီးမားေစကာမူ ရပ္သူရြာသားတို႔က ၎ကို ေျမပိုင္ရွင္ဟု မေခၚ၊ လယ္သမားႀကီး ဟူ၍လည္း အသိအမွတ္ မျပဳၾက။ ေတာၿမိဳ႕၏ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ ကုန္သည္ဟူေသာ ဂုဏ္ထူးဝိေသသျဖင့္ မွည့္ေခၚၾကေလသည္။
ေမာင္မင္းဟန္မွာ အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွ် မျပည့္ေသး။ သို႔ေသာ္ ပညာပါရမီ ရွိသူ ျဖစ္ရကား ယခုႏွစ္ ပညာဝန္ လာ၍ စာစစ္လွ်င္ ေလးတန္းကို ဝင္ေရာက္ ေျဖဆိုရေတာ့မည္။ ေလးတန္းတြင္ ေမာင္မင္းဟန္သည္ အငယ္ဆုံး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားေပါင္း တက်ိပ္မွ် ရွိသည့္အနက္ ေမာင္မင္းဟန္ကလြဲလွ်င္ က်န္သူတို႔မွာ အသက္အားျဖင့္ ၁၄ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္ရွိၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က လြန္ခဲ့ၿပီးလွ်င္ ယခုႏွစ္ စာစစ္ ခံၿပီးသည့္ေနာက္ မိဘမ်ားက အိမ္ေထာင္ရက္သား ေပးစားရန္ ၾကံရြယ္ ထားၿပီး ျဖစ္ၾကသည္။ ဤလူသိုက္ထဲတြင္ ေမာင္မင္းဟန္သည္ စာေရး၊ စာဖတ္၊ အတြက္၊ ပထဝီႏွင့္ ေလာကဓာတ္ ပညာတို႔တြင္ အထူးလူရည္ခၽြန္ ျဖစ္ရကား ေလးတန္းမွေန၍ ႏွစ္တန္းသမားမ်ားကို စာဆင္း ျပရသည္။
ယင္းသို႔ စာျပရင္းႏွင့္ ေမာင္မင္းဟန္ႏွင့္ အမာၾကည္တို႔မွာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားၾကသည္။
အမာၾကည္မွာ စကား မ်ားမ်ားမေျပာ။ ေမာင္မင္းဟန္ စာျပလွ်င္ ႐ုိ႐ုိေသေသပင္ နာယူေလ့ရွိသည္။ အစဥ္အျမဲ လိုလိုပင္ ခ်ိဳျပံဳးေသာ မ်က္ႏွာကို ထားတတ္သည္။ မိဖမ်ားက အစိုးရ အမႈထမ္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္မင္းဟန္တို႔၏ ၿမိဳ႕ထက္သာေသာ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေနထိုင္လာခဲ့ေလရာ အနည္းငယ္မွ် ေတာမဆံေခ်။ သူ၏အသက္မွာ အလြန္ဆုံး ၉ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္သာ ရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္မင္းဟန္တို႔ ၿမိဳ႕ေန ေကာင္မကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ သင္တိုင္းဝတ္၍ ေက်ာင္းမတက္။ အေပၚအက်ႌ မပါပဲ ရွင္မီး အက်ႌဝတ္၍ ေက်ာင္းမတက္။ တကယ့္ မိန္းမႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ေခၽြးခံအက်ႌ ဝတ္ဆင္၍ ေက်ာင္းတက္သည္။ ေရႊေငြဟူ၍ ေဝေဝဆာဆာ ဆင္ျမန္းထားျခင္း မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ ေရႊဒဂၤါး ငါးမူးျပားကို ယိုးဒယားခက္မ်ားႏွင့္ ဝိုင္း၍ ရံထားေသာ ေရႊဆြဲႀကိဳး တကုံးကိုမူ အမာၾကည္သည္ အျမတ္တႏုိး ဝတ္ဆင္ထားတတ္သည္။
အမာၾကည္၏ ႐ႈိက္သံသည္ ေမာင္မင္းဟန္၏ ဘဝင္ကို လာ၍ ခိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုတိယတန္းဖက္သို႔ လွမ္း၍ လွမ္း၍ ၾကည့္သည္။
ထိုအတြင္း ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္းက “စာအံခ်ိန္ ျဖဳတ္ပေဟ့။ အတြက္ တြက္ၾကရေအာင္” ဟု ေျပာေလသည္။
ဤအတြက္ခ်ိန္က်လွ်င္ ေမာင္မင္းဟန္က ဒုတိယတန္းသို႔ ဆင္း၍ အတြက္ တြက္ျပရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္းက အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေမာင္မင္းဟန္သည္ အမာၾကည္ ရွိရာသို႔ လာခဲ့သည္။
အမာၾကည္၏ ပါးျပင္၌ သနပ္ခါးမ်ား ျပယ္၍ ေနသည္။ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ပါးျပင္ေပၚ၌ မ်က္ရည္ေၾကာင္းမ်ား ထင္ေနသည္။ ေမာင္မင္းဟန္က မ်က္ရည္စမ်ားကို သိမ္း၍ ေပးလိုက္ ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္မွာ သုံးလမွ် မရွိေသးခင္ ဤမွ် အကၽြမ္းတဝင္ လုပ္ေသာ္ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္တို႔က မရႈစိမ့္ ျဖစ္ၾကဦးမည္။ ထို႔ျပင္လည္း ေမာင္မင္းဟန္က ဆရာ၊ အမာၾကည္က တပည့္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိေႁႏၵသိကၡာ ေစာင့္ထိန္းရမည္ ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ ေမာင္မင္းဟန္သည္ စိတ္ထဲတြင္ တုန္လႈပ္ေနေသာ အမူအရာကို မျပပဲ အမာၾကည္ကို ေမးလိုက္၏။
“အမာၾကည္၊ ခုနက ဆရာ႐ုိက္တာ အေတာ္ နာသလား”
အမာၾကည္က ဝင္းပေသာ မ်က္လုံးကို လွန္ၾကည့္ကာ
“အင္း” ဟု ျပန္ေျဖသည္။
“ငါ့မွာလဲ တေတာင္ဆစ္ကို ႀကိမ္ဖ်ား ခတ္သြားတယ္။ အေတာ္ နာတယ္ကြယ့္”
“အင္း”
“ဒါေပမယ့္ ဒို႔ေတာ့ မငိုေပါင္”
“နင္ကေတာ့ ေယာက္်ားေလးကိုး၊ ဘာငိုမလဲ။ ဒို႔ မိန္းခေလးေတြကို ဒီေလာက္ ႐ုိက္တာ မေကာင္းပါဘူးဟယ္”
အမာၾကည္ႏွင့္ အတူယွဥ္၍ ေနသူမွာ ရာဇဝတ္အုပ္၏ သမီး ျဖစ္သည္။ သူကား ပုလိပ္မ်ိဳး႐ုိးပီပီ ရာဇမာန္ ရွတတ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူက အမာၾကည္ ေျပာသည္ကို ေထာက္ခံရင္း “ေဖေဖ့ကို တိုင္မယ္” ဟု ဆိုသည္။
အမာၾကည္ ထိုရာဇဝတ္အုပ္ သမီးကို ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ တူေပသည္။ ရာဇဝတ္အုပ္၏ သမီးမွာ အမာၾကည္ထက္ မ်ားစြာ ႀကီးသည္။ စိတ္အထင္ ေမာင္မင္းဟန္ ထက္ပင္ အသက္ႀကီးေလမည္လား မေျပာတတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ သူသည္လည္း ေမာင္မင္းဟန္၏ တပည့္ပင္ ျဖစ္သည္။
စင္စစ္ ေမာင္မင္းဟန္ ကဲ့သို႔ေသာ ဆဲ့ႏွစ္ႏွစ္သား အရြယ္၌ ဆရာႀကီး၏ အခ်စ္ေတာ္ တပည့္ဦး အျဖစ္ျဖင့္ ဆရာကေလး ဘဝသို႔ ေရာက္ေနသည့္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ တကယ့္ အဓိပတိ ဆရာသမားပမာ အိေႁႏၵ တခြဲသားေလာက္ကို ဆယ္ရန္ စိတ္ကူး ထုတ္မိလိုမွ ထုတ္မိေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာ အျဖစ္ျဖင့္ အိေႁႏၵ ဆယ္ေနရသည္မွာ အေၾကာင္းရွိေပသည္။
စင္စစ္ ေမာင္မင္းဟန္မွာ ကေလးပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတုျမင္ အတတ္သင္ ဆိုသလို ဆရာ့ဟန္ဓာတ္ ခုတ္လိုသည္။ ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္းက ႀကိမ္ကေလး တဝင့္ဝင့္ႏွင့္ စာျပသလို သူကလည္း စာျပခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေပါက္စကေလးအတြက္ ထားဝယ္ႀကိမ္သတ္သတ္ မရွိေခ်။
ေက်ာင္း၏ ေနာက္ေဖးတြင္ ေဂြးခ်ိဳပင္ႀကီး ရွိသည္။ ထိုေဂြးခ်ိဳပင္မွ ေဂြးခ်ိဳသီးကို ဆရာကေတာ္ ပိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ အကိုင္း အရြက္တို႔ကိုကား ေက်ာင္းသားအမ်ားတို႔က သူတို႔ပိုင္ဟု သေဘာ ထားၾကသည္။ ဆရာကေတာ္သည္ ေဂြးခ်ိဳသီး ေရာင္းရန္အတြက္ ေဂြးခ်ိဳပင္မွ အသီးမ်ားကို ဆြတ္ခူးသည့္အခါ ေမာင္မင္းဟန္ႏွင့္တကြ ဆရာကေတာ့္ အေပၚ ေက်းဇူးသစၥာ ေစာင့္သိသူမ်ားကို ေခၚ၍ ေဒြးခ်ိဳပင္ေပၚ အတက္ခိုင္းေလ့ ရွိသည္။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ ေမာင္မင္းဟန္ႏွင့္ အေပါင္း အေဖာ္သည္တို႔သည္ ေဂြးခ်ိဳသီးကို ခ်ဴဆြတ္၍ ဆရာကေတာ့္အား ေပးၿပီးသည့္ေနာက္ အကိုင္းအခက္တို႔ကို သူတို႔အတြက္ ယူသည္။ ေဂြးခ်ိဳရြက္ ႏုႏုကေလးမ်ားကို ပုစြန္ေျခာက္၊ ငါးပိ၊ ငန္ျပာရည္ စသည္တို႔ႏွင့္ သုပ္စားၾကသည္။ အရြက္ႏု ကေလးမ်ားကို သင္ၿပီး က်န္ရစ္ေသာ အ႐ုိးတံတို႔ကိုမူ စု၍ ထားၾကသည္။ ၎ေနာက္ အတန္းထဲတြင္ စာအံရင္း၊ ေဂြးခ်ိဳရြက္တံ အရင္းကို ကိုက္၍ စားၾကသည္။ အ႐ုိးတံမွာ အသီးေလာက္ အရသာ မရွိေသာ္လည္း တေန႔မွ မုံ႔ဖိုး တျပားရသူတို႔ အတြက္ကား မ်ားစြာ အာသာေျပေစသည္။
ေမာင္မင္းဟန္သည္ ဒုတိယတန္းသမားတို႔ကို ဂဏန္းသခၤ်ာ ျပသည့္အခါ ဆရာႀကီး ဦးခ်စ္ပန္းကို တု၍ ေဂြးခ်ိဳရြက္ အ႐ုိးႏွင့္ သူ၏ တပည့္မ်ားကို ႐ုိက္ေလ့ရွိသည္။ အတြက္၌ ညံ့ဖ်င္းေသာသူတို႔ အထဲတြင္ ရာဇဝတ္အုပ္၏ သမီးလည္း ပါသည္။ ၎မွာ အတန္းထဲတြင္ မိမိကိုယ္ကို ေၾကာ့ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားသူ ျဖစ္ေလရာ ေမာင္မင္းဟန္က ႐ုိက္သည့္အခါ အျမဲ မ်က္ႏွာ စူေလသည္။ သို႔ေသာ္ အမာၾကည္ကား ေမာင္မင္းဟန္ ႐ုိက္သည္ကို ခံရေသာအခါ မ်က္ႏွာကေလး ငယ္ငယ္ႏွင့္ ေနရွာသည္။
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) 👇👇👇
No comments:
Post a Comment