#ဖတ္စစ္ကလပ္
#သာဓု
“ေဖေဖ လာပါၿပီ၊ ေဟ့ ေဖေဖ လာပါၿပီ”
ေနလံုး မေပ်ာက္တေပ်ာက္ ေဆာင္းကုန္လုလု သမယ ညေန ၅ နာရီေလာက္အခ်ိန္ လူပိန္ပိန္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသက္ အရြယ္ကို ခ်င့္ေသာ္ သံုးဆယ္ေက်ာ္၊ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ ခန္႔သာ ရွိဦးမည္ ထင္ရေသာ လူရြယ္ တစ္ေယာက္သည္ ေနလ်က္ ထားသျဖင့္ အေရာင္ကြက္ မဲြေျခာက္ေနသည့္ ကုတ္အက်ႌကို ပခံုးတြင္ ေနာက္ျပန္ခ်ိတ္၍ အျခား လက္တစ္ဖက္တြင္မူ သံုးဆင့္ခ်ဳိင့္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ဆင့္သာ ရွိေတာ့သည့္ ထမင္းခ်ဳိင့္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း တစ္ခုကို ကိုင္လ်က္ သြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ၈၉ လမ္းထဲသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္၀င္ လာခဲ့ေလ၏။
တံခါးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ မ်ားတြင္ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အခန္းဆီး ကေလးမ်ား တလူလူ လြင့္ကာ ၀င့္၀င့္ ႂကြားႂကြားႏွင့္ သားသားနားနား ပနံရလွေသာ ၾကက္ဥ ႏွစ္ေရာင္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ကေလးေရွ႕သို႔ ေရာက္သည္တြင္ ထိုလူရြယ္၏ ေျခလွမ္းမွာ ပို၍ သြက္လာၿပီး ထိုတိုက္လြန္မိ သည္ႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ရွိန္သတ္၍ ရပ္လိုက္ကာ ထိုၾကက္ ဥႏွစ္ေရာင္ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ကေလးႏွင့္ ေပအစိတ္ခန္႔ အကြာရွိ လြန္ခဲ့ေသာ ၃ လခန္႔က ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီးခဲ့သည့္ အသစ္စက္စက္ သံုးထပ္ တိုက္ႀကီးကို လွမ္းေမွ်ာ္ ေမာ္ၾကည့္ ေနေလ၏။
ထိုလူရြယ္ ရပ္ေနေသာ ေနရာသည္ ကားဆိုလွ်င္ ထိုမည္ေသာ ခံ့ညား ထည္၀ါလွသည့္ တိုက္ႏွစ္လံုး အၾကား ေပအစိတ္ခန္႔ရွိ ေျမကြက္လပ္တြင္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တဲငယ္ကေလး ေရွ႕တြင္ျဖစ္ရာ ထိုလူရြယ္ ထိုတဲေရွ႕တြင္ ရပ္၍ အဆိုပါ သံုးထပ္တိုက္ ဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ ၾကည့္ေနသည္မွာ ၃ မိနစ္ မျပည့္ေသးမီပင္-
“ေဖေဖ လာပါၿပီ၊ ေဟ့ ေဖေဖ လာပါၿပီ”
သို႔ေအာ္ရင္း တဲကေလး အတြင္းမွ ေျပးထြက္လာေသာ ၄ ႏွစ္ သမီးခန္႔ရွိ ကေလး တစ္ေယာက္သည္ ထိုလူရြယ္၏ ေျခသလံုး မ်ားကို က်ဳံးဖက္လိုက္ၿပီး ခါးကေလး ေကာ့၍ ေမာ့ၾကည့္ ေနေသာေၾကာင့္ လူရြယ္လည္း သံုးထပ္တိုက္ ဆီသို႔ေမာ္ ေငးၾကည့္ ေနရာမွ ကေလးငယ္အား ငံု႔ၾကည့္တဲ့ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကုတ္အက်ႌကို ခ်ဳိင္းတြင္ ညႇပ္လိုက္ၿပီး ခပ္ေမာ့ေမာ့ ၾကည့္ေနေသာ ကေလးငယ္၏ ဦးေခါင္း ကေလးကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးရင္း-
“သမီး၊ ေမေမေကာ”
လူရြယ္လည္း သို႔လွ်င္ ေမးလိုက္ရာမွ တစ္ဆက္တည္း တဲဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္တြင္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ တုတ္တုတ္၊ ႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ သနားကမား အမူအရာ ရွိေသာ အသက္ ၂၀ သာသာခန္႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ရေလ၏။
“ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား ကိုက်င္ေမာင္”
ထိုမိန္းမ ငယ္သည္ လူရြယ္ အနီးသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လူရြယ့္ လက္ထဲမွ ထမင္းခ်ဳိင့္ႏွင့္ ကုတ္အက်ႌကို လွမ္းယူရင္း ဤသို႔ ေျပာလိုက္သည္ကို-
“ေအး- တမင္ပဲ ေစာေစာ ျပန္လာတာေပါ့ မခင္ေမ၊ ဒီေန႔ည ဘိုင္စကုတ္ သြားၾကည့္ မလားလို႔”
“အမာလည္း လိုက္မယ္ေနာ္ ေဖေဖ”
“လိုက္ရ မွာေပါ့ကြဲ႕။ ေဖေဖတို႔ သြားရင္ ငါ့သမီးကိုလည္း ေခၚမွာေပါ့”
ကိုက်င္ေမာင္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆို အမာ ကေလးအား ေပြ႕ခ်ီၿပီး တဲကေလးသို႔ လွမ္း၀င္သြား ေသာေၾကာင့္ မခင္ေမလည္း ကိုက်င္ေမာင့္ ေနာက္မွ လွမ္း၀င္ လိုက္သြားေလ၏။ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ တဲ၏ အက်ယ္ အ၀န္းမွာ ေပအစိတ္မွ် ရွိသည္ မွန္ေသာ္လည္း ကိုက်င္ေမာင္တို႔ ေနရသည္မွာ တစ္တဲလံုး မဟုတ္ဘဲ ေပအ၀က္မွ် သာရွိေသာ အခန္းက်ဥ္း ကေလးကို တစ္လလွ်င္ ၂၀ ေပး၍ ငွားေနရၿပီး က်န္တစ္၀က္ မွာမူ တဲရွင္မ်ား ေနထုိင္ၾက၏။
ကိုက်င္ေမာင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ တဲအတြင္းသို႔ ေရာက္၍ ေနသားတက် ထိုင္မိၾကသည္ႏွင့္-
“ေနပါဦး ကိုက်င္ေမာင္၊ ခုနတုန္းက ေဒၚေဒၚေသာင္းတို႔ တိုက္ေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ ေနတာက ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ရွင့္ကို သူတို႔ ေခၚျပန္ပလား”
ကိုက်င္ေမာင္သည္ ႐ုတ္တရက္ အေျဖ မေပးေသးဘဲ မီးအလိုက္ မညီသျဖင့္ တစ္ျခမ္းတည္း ေလာင္ေနေသာ ေဆးေပါ့လိပ္ကို တံေတြးဆြတ္၍ ညိႇေနၿပီးမွ-
“ထံုးစံ အတိုင္းေပါ့ကြာ၊ ဒီအဘြားႀကီး ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီအက်င့္ ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူကို မျမင္လိုက္နဲ႔ ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ေခၚခိုင္းတာပဲ။ မေန႔ကလည္း ငါ့ကို အေပၚေခၚၿပီး”
“ရွင့္ကို ကၽြန္မေမးေတာ့ ဘာမွ မခိုင္းပါဘူးဆို”
အားပါးတရ ႐ႈိက္ဖြာ လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေဆးေပါ့လိပ္မွ ျပာႏွင့္ မီးပြားမ်ားသည္ လံုခ်ည္ေပၚသို႔ ေႂကြက်လာ သျဖင့္ ကိုက်င္ေမာင္သည္ ကမန္းကတန္း ခါပစ္ရင္း-
“ေအး- မင္း စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ေပါ့ကြာ၊ အမွန္ကေတာ့ မေန႔က ေဒၚေဒၚေသာင္း ငါ့ကိုေခၚတာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာက ပန္းအိုးေတြ တိုက္ကတံုးေပၚကို တင္ခိုင္းဖို႔ပဲ။ စုစုေပါင္း ပန္းအိုး ၇ လံုး၊ တစ္လံုး တစ္လံုးကလည္း ေတာ္ေတာ္ ေလးတယ္ကြဲ႕။ အဲဒါ အကုန္လည္း ေရႊ႕ၿပီးေရာ “မင္းလက္ဖက္ရည္ ၀ယ္ေသာက္”ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ သံုးပဲ ထုတ္ေပးတယ္ကြ၊ အဲဒီတုန္းကမ်ား ငါျဖင့္ အသားကို ဆတ္ဆတ္တုန္ ေနတာပဲ ေဒါသ ျဖစ္လြန္းလို႔”
ထိုစကား ၾကားလိုက္ ရသည္ႏွင့္ မခင္ေမမွာ မ်က္ႏွာ ကေလးအိုလ်က္ အလိုလည္း မက် ေဒါသျဖစ္သြား ေတာ့ကာ-
“အဲဒီေတာ့ ရွင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာ ဘူးလား”
“ဘယ္ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာလဲ ခင္ေမရာ၊ ခု တို႔ေနရတာက သူတို႔ ေျမေပၚမွာ မဟုတ္လား။ တို႔တဲရွင္ ကလည္း သူတို႔ အာဏာကို ဖီဆန္၀ံ့တာ မဟုတ္ေလေတာ့ သူတုိ႔ သေဘာ မက်တဲ့ အခ်ိန္မွာ တို႔ကို ေမာင္းထုတ္ လိုက္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ငါလည္း ေရွ႕ေရးကို ေတြးၿပီး ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ပဲ သူေပးတဲ့ ပိုက္ဆံ သံုးပဲကို မယူခ်င့္ ယူခ်င္ ယူခဲ့ရတာ ေပါ့ကြာ”
ကိုက်င္ေမာင္သည္ သို႔ေျပာရင္း အမာ ကေလး၏ ႏွာေခါင္း တစ္ဖက္မွ ယိုက်ေနေသာ ႏွပ္မ်ားကို သုတ္ေပး ေနေလ၏။
“ခုေခတ္ႀကီးမွာ လက္ဖက္ရည္ ဘယ္ဆိုင္ေသာက္ေသာက္ တစ္ခြက္တစ္မတ္ ေပးရတယ္ဆိုတာ သူတို႔ မသိဘူးလား။ ဒါနဲ႔ေတာင္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး ဆိုၿပီး သံုးပဲတည္း ေပးသတဲ့”
“ေအး- အဲဒါ မင္းေရွာ္တာပဲ၊ မင္းကသာ မသိတယ္ မခင္ေမ။ သူကေတာ့ သိလိုက္သမွ ေနာေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်မ္းသာတာ ထင္ပါ့။ ငါ့ကို ပိုက္ဆံသံုးပဲ ထုတ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္ ေသးတယ္ေလ “ဟဲ့ ေမာင္က်င္ေမာင္ ထိပ္၀က ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္နဲ႔ တည့္တည့္ ကာကာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္မွာေသာက္ေနာ္၊ အဲဒီဆိုင္က သံုးပဲရတယ္။ တျခားဆိုင္ေတြ တစ္မတ္ခ်ည့္ ေပးရတယ္။ မေသာက္နဲ႔၊ တစ္ခြက္ကို တစ္ပဲတစ္ပဲ နာတယ္”တဲ့။ ကဲ- ငါေတာင္ ေဒၚေဒၚေသာင္း ေျပာလိုက္မွပဲ သံုးပဲနဲ႔ရတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ရွိေၾကာင္း သိရေတာ့တယ္”
ဤတြင္မွ မခင္ေမလည္း ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္တဲ့ကာ-
“အင္း- ဟုတ္မွာပဲ။ သူတို႔တစ္ေတြ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာ သေလာက္ ကပ္ေစးႏွဲၿပီး ေစ့စပ္လြန္းလို႔ ေခါင္းရြက္ေစ်းသည္ ေတြေတာင္ သူတို႔အိမ္က ေခၚရင္ မၾကား ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေဆာင္ၿပီး ထြက္သြားၾက တာပဲ။ တစ္ေန႔ကေတာင္ ဟင္းရြက္သည္ အဘြားႀကီးနဲ႔ ေဒၚေဒၚေသာင္းနဲ႔ စကား မ်ားလာၾက ေသးသတဲ့။ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ တစ္မူးဖိုး ၀ယ္ၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္သီး အဆစ္ေတာင္းလို႔ မေပးႏိုင္ဘူး ေျပာတာ မရတဲ့ အဆံုး င႐ုတ္သီးစိမ္း သံုးေတာင့္ အတင္း ယူထား လိုက္သတဲ့”
“ကြာ- ဒါေတြ ေျပာမေန ပါနဲ႔ေတာ့။ မေန႔က ငါ့ကို မွာလိုက္ေသးတယ္။ နက္ျဖန္ညေန အားရင္ လာပါဦးတဲ့။ ငါမသြား ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတြ႕လို႔ေမးမွပဲ ၾကည့္ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။ ကဲ- ဒီည ၉ နာရီပြဲ ဘုိင္စကုတ္ သြားၾကရေအာင္ ကြာေနာ္”
မိန္းမတို႔ မည္သည္မွာ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆိုလွ်င္ ဘ၀င္ တျမဴးျမဴးႏွင့္ အထူး တမက္မက္ ရွိတတ္ ၾကပါလ်က္ မခင္ေမကား အဘယ့္ေၾကာင့္ ဟူ၍မသိ “ဘိုင္စကုတ္”ဟူေသာ စကားကို ၾကားလိုက္ရသည္ တိုင္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ရာ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ႏွင့္ ၀မ္းသာအယ္လဲ မျဖစ္လာသည့္ျပင္-
“ေနစမ္းပါဦး ကိုက်င္ေမာင္၊ ရွင္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ကားေမာင္းလို႔ ရတဲ့ ေငြနဲ႔ပဲ မစားေလာက္ ႏိုင္ေအာင္ က်ပ္တည္း ေနတာကို သိရက္သားနဲ႔ အပိုသံုး စကား ေျပာေနတာမ်ား အံ့ပါရဲ႕ရွင္။ နည္းနည္းပါးပါး ေငြပိုေငြလွ်ံ ကေလး ရလာရင္ သံုးဖို႔ ျဖဳန္းဖို႔ေလာက္ စိတ္ကူး ေနေတာ့တာကိုး”
ေရွ႕ေနာက္ဆင္ျခင္၍ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးလွေသာ ဇနီးသည္ မခင္ေမ၏ စကားကို သေဘာက် သြား၍လား မသိ၊ ကိုက်င္ေမာင္မွာ ေဆးေပါ့လိပ္ မီးခိုးမ်ားျဖင့္ လံုးကာ ခပ္ျပံဳးျပံဳး လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ-
“ဒီေန႔ ငါ အေတာ္ကေလး ဟန္က် လာတယ္ေဟ့ မခင္ေမရဲ႕။ ကားေမာင္းတာလည္း ၀င္ေငြ ၁၀၀ ေက်ာ္လို႔ ငါ့အတြက္ ၁၄ က်ပ္ေတာင္ ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လေလာက္က ငါ့သူငယ္ခ်င္း ဒ႐ုိင္ဘာ တစ္ေယာက္ အဖမ္း ခံရလို႔ ကားရွင္ဆီက ေခ်းေပးလိုက္တဲ့ ေငြတစ္ဆယ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ ျပန္ရလို႔ ဒီေန႔ ေငြ ၂၀ ေက်ာ္ ပြလာ ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ၅ က်ပ္ေလာက္ေတာ့ ကုန္ခ်င္ ကုန္ပေစ ဆိုၿပီး ေျပာတာေပါ့ ကြ။ ကဲ- ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ည ၉ နာရီပဲြ သြားရေအာင္ေနာ္”
ယင္းသည့္ အခ်ိန္တိုင္ေအာင္ မခင္ေမကား သေဘာတူ လက္ခံမည့္ လကၡဏာမ်ဳိး ေပၚမလာ ေသးဘဲ ကိုက်င္ေမာင့္ ကိုပင္လွ်င္ မ်က္ေစာင္း တခဲခဲျဖင့္ မဲ့ကာရြဲ႕ကာ ၾကည့္ေနေလ၏။
“ဘယ္မလဲ အဲဒီေငြ ၂၄ က်ပ္၊ ေပး”
မခင္ေမသည္ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကိုက်င္ေမာင့္ ရွပ္အက်ႌ အိတ္ကို လွမ္းႏႈိက္ၿပီး လက္ထဲတြင္ ပါလာ သမွ်ေသာ ၅ က်ပ္တန္၊ ၁၀ တန္ႏွင့္ တစ္က်ပ္တန္ အျပင္ အေႂကြမ်ား ကိုပါ ဖ်ာေပၚသို႔ ခ်၍ ေရတြက္ ေနရာမွ-
“႐ႈပ္တယ္ ဘာစကုတ္မွ မၾကည့္ဘူး။ အလကား အလုပ္ပိုေတြ၊ ျပံဳးစိစိ လုပ္မေနနဲ႔ တကယ္ ေျပာေနတာ သိလား။ ဘာလဲ တစ္ဆိတ္ရွိ ဘိုင္စကုတ္၊ ျပဇာတ္။ ကိုယ့္အင္ ကုိယ့္အား ကိုေတာ့ ကိုယ္မစဥ္းစားဘူး။ ရွင္သံုးေလးရက္ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္က ပိုက္ဆံနဲ႔ စားမလဲ။ ကၽြန္မကလည္း အရင္လို စက္သြား ခ်ဳပ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
မခင္ေမတို႔ ေရာက္ေနရေသာ အဆင့္ အတန္းႏွင့္ မခင္ေမ ပါးစပ္မွ ထြက္လာေသာ စကားမ်ားမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အထက္တန္းစား အေခၚခံ အိမ္ရွင္မမ်ား ထက္ပင္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေနေတာ့လ်က္ တစ္ဖက္မွ ျပံဳးစိစိႏွင့္ နားေထာင္ေနသူ ကိုက်င္ေမာင္အား ၾကည့္ရာမွာလည္း မယား အလိမၼာ ကေလး၏ စကားသည္ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ မွန္ကန္၍ နည္းလမ္းက် ေနေသာေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ရာ ေစာဒက မတက္၀ံ့သလို အမူအရာမ်ဳိး ျဖစ္ေနေလရာ နားလည္မႈ မရွိၾကေသာ ေရႊပံုေပၚ စံေနသည့္ အိမ္ေထာင္ထက္ အတိုင္အေဖာက္ ညီလွေသာ တဲအိုပ်က္မွ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ကပင္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ သာယာ ေနေတာ့ေလ၏။
“ၿပီးေတာ့၊ ဒီမွာ ဒီမွာ ေနာက္ႏွစ္လ ဆုိရင္ လာေတာ့မယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္၊ ကုန္ဦးမယ္။ မီးေနစရိတ္၊ ၀မ္းဆြဲခ၊ ဒါေတြကုိ ရွင္ ဘာမွ ထည့္မစဥ္းစားဘူး”
မခင္ေမသည္ ခါးကေလး ေကာ့၍ လက္ညိႇဳးေငါက္ ေငါက္ထိုးျပရင္း ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကိုက်င္ေမာင္မွာ မခင္ေမ ေျပာပံု ဆိုပံုႏွင့္ မ်က္ႏွာေပး အမူအရာကိုပါ သေဘာ က်သြား၍လား မသိ၊ ျပံဳးျပံဳးႀကီး စိုက္ၾကည့္ ေနရာမွ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ပစ္ လိုက္ေလ၏။
“ကဲ- ေတာ္ေတာ့ မခင္ေမ။ ငါက သိပ္ၾကည့္ခ်င္လြန္းလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းပဲၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ပါ ေစေတာ့လို႔”
“ရွင့္ ေစတနာကို ကၽြန္မ သိတယ္ေလ။ ကၽြန္မလည္း မိန္းမပဲ၊ မိန္းမဆိုတာ ပြဲလမ္းသဘင္ ဆိုရင္ ေရွ႕ဆံုးက သြားခ်င္သေပါ့။ ဒါေပမဲ့လည္း ေရွ႕ေရးေနာက္ေရး ေတြးရေသးတယ္။ ၀င္ေငြနဲ႔ ထြက္ေငြမွ်ဖို႔၊ နာမက်န္း ျဖစ္တဲ့အခါ သံုးဖို႔၊ မတ္တတ္စာ တံုးလံုးစာ။ ဒါေတြ ဒါေတြအတြက္ စိတ္ခ်လို႔ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ရွိရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။ ၾကည့္မယ္ေလ။ ဘိုင္စကုတ္က အျပန္ ပလာတာ ၀င္စားဦး ဘာအေရးလဲ။ ခုေတာ့ ရွင္တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ရတဲ့ေငြနဲ႔ ကုန္တာနဲ႔ဟာ ပြတ္ခါသီခါ ကေလး ရွိေနရတဲ့ အထဲ “ဒီေန႔ ငါ့ကို ပုလိပ္ဖမ္း တယ္ေဟ့၊ ဘတ္စ္ကားခ်င္း ေက်ာ္တက္လို႔” အဲသလိုမ်ား ၾကားလိုက္ရင္ ကၽြန္မျဖင့္ ေခါင္းကို ႀကီးသြားတာပဲ။ အင္း- ဒဏ္ေငြ ၁၀ိ လား၊ ၁၅ိ လားဆိုၿပီး”
“ဒါေတြေၾကာင့္ မင့္ကို ငါခ်စ္တာ”
ကိုက်င္ေမာင္သည္ ေျပာေျပာ ဆိုဆိုပင္ လက္တစ္ဖက္ လႈပ္ရွားသြားကာ ဘာ ဘယ္လို ျပဳမူလိုက္သည္ မသိ၊ မခင္ေမလည္း ကိုယ္ကေလး ေနာက္သို႔ ယိုင္သြားရာမွ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရင္ၫြန္႔ေပၚတြင္ ၾကက္ေျခခတ္ ယွက္လိုက္ရာမွ-
“အိုး- ကေလးေရွ႕မွာ ဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔ လို႔ဆို”
မိုးသားတိမ္တိုက္ ကင္းကင္းႏွင့္ ေဖြးေဖြးျဖဴျဖဴ လင္းေနေသာ လေရာင္ေအာက္၀ယ္ ကိုက်င္ေမာင္ႏွင့္ မခင္ေမတို႔သည္ တဲေရွ႕ ေမွာက္ထားေသာ ေရတိုင္ကီပ်က္ တစ္ခုေပၚတြင္ ေအးေအး လူလူထိုင္ရင္း ထိုထိုဤဤ အလီလီေသာ စကားမ်ားကုိ ေျပာဆိုၾကည္ႏူး ေနၾက၏။
“ေၾသာ္- ဒါနဲ႔ ကိုက်င္ေမာင္၊ ဟိုတစ္ေလာက ကၽြန္မတို႔ ေပါင္ထားတဲ့ လံုခ်ည္ဟာေလ သန္ဘက္ခါ ဆိုရင္ ဆံုးေတာ့ မွာမုိ႔ ကၽြန္မ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံကေလးနဲ႔ သြားေရြးလိုက္တယ္”
ကိုက်င္ေမာင္မွာ စစ္မျဖစ္မီ ေခတ္က ျမဴနီစီပယ္ အမႈိက္ ေလာ္ရီ ေမာင္းျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး ခဲ့သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ရန္ကုန္အေရာက္ အေတာ္ကေလး ေနာက္က်ခဲ့သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမဴနီစီပယ္တြင္ အလုပ္မရ ေတာ့ဘဲ ဘတ္စ္ကား ေမာင္းေန ရေတာ့၏။
အမွန္အားျဖင့္ ကိုက်င္ေမာင္သည္ ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားကုိ မေမာင္းလိုေပ၊ အလြန္႔လြန္လည္း ပင္ပန္းလွသည္။ တစ္လတစ္လ စာရင္း တြက္ၾကည့္လွ်င္ ရေသာေငြ ေလးပံု တစ္ပံုခန္႔မွာ ပုလိပ္အဖမ္း ခံရသည္ ႏွင့္ပင္ ကုန္ေနေတာ့၏။ အျခားေသာ ကိုယ္ပိုင္ကား ေမာင္းရန္ အလုပ္ကလည္း ႐ုတ္တရက္ မရႏိုင္သည္ႏွင့္ ဘတ္စ္ကား ကိုသာ စိတ္မပါဘဲ ေမာင္းေနရ ရွာ၏။ ကိုက်င္ေမာင့္ ၀င္ေငြမွာ အမွန္မရွိ၊ တစ္ေန႔ လံုးေမာင္း၍ ရေသာ ၀င္ေငြအေပၚ ေငြ ၁၀၀ လွ်င္ ေကာ္မရွင္ ၁၂ ပဲရ၏။ သို႔ေသာ္ ၁၀၀ျပည့္ေအာင္ ရသည့္ေန႔ ဟူ၍ကား တစ္လလွ်င္ တစ္ေန႔ပင္ မရွိ။ ကံစြပ္ေသာ ေန႔တြင္မွ ၇၀၊ ၈၀ အလြန္ဆံုး ရေတာ့၏။
ေန႔စဥ္ ပ်မ္းမွ်ေၾကးကား တစ္ေန႔လွ်င္ ၅၀ ခန္႔သာျဖစ္ ရာ ကိုက်င္ေမာင့္အတြက္ ၁၀ိ လွ်င္ ၁ိ ၄ ပဲႏႈန္း အတိုင္းတြက္ ေသာ္ ၆ က်ပ္ ၄ ပဲရ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေငြကား ေန႔စဥ္ရေသာ ပံုေသ၀င္ေငြ မဟုတ္ေသး။ ကားပ်က္ေသာေန႔၊ ဘီး ေပါက္ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ ရေသာေၾကာင့္ ကိုက်င္ေမာင္တို႔မွာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ဟူ၍ပင္ မရွိခဲ့ရွာေပ။
သို႔ေသာ္ မခင္ေမ၏ အေျမာ္ အျမင္ရွိမႈ၊ လိမၼာမႈ တို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ထမင္းနပ္ေက်ာ္ စားရသည္ အထိ တစ္ခါမွ် ကသီလင္တ မျဖစ္ခဲ့ ႐ုံသာမက လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလေလာက္က ကိုက်င္ေမာင္ မမာ၍ ေပါင္ခဲ့ရေသာ လံုခ်ည္ကိုပင္ မခင္ေမသည္ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ စုထားခဲ့ေသာ ေငြကေလးျဖင့္ ေရြးႏိုင္ ခဲ့ေလရာ အကယ္၍ ကိုက်င္ေမာင္သည္ ဒ႐ိုင္တာ မဟုတ္ဘဲ ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါက မည္မွ်ေလာက္ ေကာင္းေလ မည္နည္း။
“ဒါနဲ႔ ကိုက်င္ေမာင္၊ သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့အတိုင္း တစ္က်ပ္ ၁ ပဲတိုး ၇ိ ဆိုေတာ့ ၅ မူးပဲတင္း သံုးလ တြက္ ၾကည့္စမ္း၊ အတိုးက တစ္က်ပ္နဲ႔ ငါးပဲက်တယ္ မဟုတ္လား။ ေပါင္တဲ့ေငြက ၇ က်ပ္၊ အတိုးက တစ္က်ပ္ငါးပဲ၊ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ရွစ္က်ပ္နဲ႔ ငါးပဲ။ အဲဒါ တ႐ုတ္က ရွစ္က်ပ္ခြဲ ေျပာလို႔ ကၽြန္မက ဘယ္ဟုတ္ ရမွာလဲ ရွစ္က်ပ္ ငါးပဲပါလို႔ ေျပာတာ “မရဘူး။ နားမလည္ဘဲနဲ႔ သိပ္စကားမ်ားတယ္ မေရြးခ်င္စြား” ဆိုၿပီး တ႐ုတ္က လက္မွတ္ လႊင့္ပစ္တာနဲ႔ သူေတာင္း သေလာက္ပဲ ေပးခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ ဘယ္လိုလဲ ကိုက်င္ေမာင္၊ ကၽြန္မေတာ့ ရွင္းကို မရွင္းဘူး”
“ငါလည္း ဘယ္ေျပာတတ္ မလဲကြာ။ ငါတုိ႔လို ေက်ာမြဲေတြကေတာ့ ဘယ္သူ ဘာလုပ္လုပ္ ငံု႔ခံရတာပဲ။ ငါလည္း ဒီလိုေပါ့။ ပုလိပ္ ဖမ္းခံရလို႔ ႐ုံးေရာက္တယ္ ဆိုရင္ ဒဏ္ေငြ ၁၀ ဆိုလည္း ေပးလိုက္ ရတာပဲ။ ၁၅ က်ပ္ဆိုလည္း ေပးလိုက္ ရတာပဲ၊ ဘာမွ ထပ္မေျပာ ၀ံ့ဘူး။ ထပ္ေျပာရင္ လွ်ာရွည္တယ္ ဆိုၿပီး ...ခက္ပါတယ္ကြာ၊ ဥပေဒေတြ ဘာေတြ တို႔က နားမလည္”
ကိုက်င္ေမာင့္ စကား မဆံုးမီပင္ ၁၀ ႏွစ္သား အရြယ္ခန္႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေပါက္လာၿပီး “ေမေမႀကီးက ခဏတဲ့” ဟု မခင္ေမအား ေျပာ၍ လွည့္ထြက္ သြားသည္တြင္ မခင္ေမလည္း ႐ုတ္တရက္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ကာ-
“ကဲ- ကိုက်င္ေမာင္၊ ေဒၚေဒၚတင့္တို႔ အိမ္က ေခၚေနတယ္။ သြားလိုက္ ဦးမယ္ေနာ္၊ ဘာကိစၥလဲ မသိဘူး။ ကေလးလည္း ၾကည့္ထားဦးေနာ္”
မခင္ေမလည္း ကိုက်င္ေမာင့္ ေဘးတြင္ အိပ္ေနေသာ အမာ ကေလးအား တိုင္ကီ အလယ္သို႔ တိုးေရႊ႕ရင္း ေျပာေျပာဆိုဆို လွမ္းထြက္ သြားေလ၏။ မၾကာမီပင္ မခင္ေမလည္း တဲတစ္ဖက္ရွိ ႏွစ္ထပ္တိုက္ ေပၚမွ ဆင္းလာကာ ကိုက်င္ေမာင့္ အနီးသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္-
“ပြတာပဲ ကိုက်င္ေမာင္၊ ေဟာဒီမွာ ဘိုင္စကုတ္ လက္မွတ္ သံုးေယာက္ အတြက္တဲ့။ ေဒၚေဒၚတင့္က ေပးလိုက္တယ္”
မခင္ေမသည္ စာရြက္ေခါက္ကေလးကို ျဖန္႔ျပရင္း ၀မ္းသာအားရ ေျပာေနေသာေၾကာင့္-
“ဘာဇာတ္ထုပ္တဲ့လဲ မခင္ေမ”
“ဂုဏ္ေရ မတူတဲ့။ ခုန ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ဘိုင္စကုတ္ေပါ့။ ေဒၚေဒၚတို႔က ျပျပခ်င္း သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီလက္မွတ္က ခုမွရေတာ့ အပို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ နက္ျဖန္ ေနာက္ဆံုးေန႔တဲ့။ အဲဒါ ဖတ္စစ္ ကလပ္က ၾကည့္ရမယ္လို႔ လည္း ေျပာလိုက္တယ္၊ ဇိမ္ပဲ”
“ကဲ- ဒါျဖင့္ ငါ့သမီးကိုႏႈိး၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ ေပါင္ဒါေလး ဘာေလး ႐ိုက္ေပးလိုက္ကြာ၊ သြားၾကရေအာင္“
မခင္ေမသည္ တစ္စံုတစ္ရာ စကား ျပန္မေျပာ ေသးဘဲ ႐ုတ္တရက္ ေတြ၍ စဥ္းစား ေနၿပီးမွ-
“ဒီမွာ ကိုက်င္ေမာင္၊ ခု လက္မွတ္က သံုးေယာက္ ၾကည့္ႏိုင္တယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ လိုေနေသးတာေပါ့ေနာ္”
“အိုကြာ တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာ ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ၾကည့္ၾကတာေပါ့။ ကဲပါ- မင္းအ၀တ္ အစားေလး ဘာေလး လဲေခ်ေတာ့”
“ခုမွ ၇ နာရီခြဲ၊ အေစာႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေၾသာ္- ဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္စာ ပိုေနေသးေတာ့ အလကား ျဖစ္သြားမွာ၊ ႏွေျမာစရာ ကိုက်င္ေမာင္ရယ္၊ အႏွိပ္သည္ ေဒၚေခြးမႀကီး ေခၚသြားရရင္ မေကာင္းဘူး လားဟင္”
“ေအးေလ၊ မင့္သေဘာပဲ ေခၚခ်င္ေခၚေပါ့”
နာရီ၀က္ ၾကာေသာအခါ ပခံုး တစ္ဖက္တြင္ ရိေနေသာ ပဒုမၼာ ဒိုဘီခ် ေခါက္႐ိုး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ သနပ္ခါး ဘဲက်ား လိမ္းထားေသာ အႏွိပ္သည္ ေဒၚေခြးမ ေရာက္လာသည္ႏွင့္-
“လာ ေဒၚေခြးမ၊ အို- ဒီျ့ပင္လံုခ်ည္ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ခု ၾကည့္ရမွာက ဖတ္စစ္ ကလပ္က ေဒၚေခြးမရဲ႕၊ ဒီလံုခ်ည္ အကြက္ မေပၚတာ ႀကီးနဲ႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကဲ- ကဲ ကၽြန္မ လံုခ်ည္ပဲ ခဏယူ၀တ္ ေရာ့ေရာ့”
မခင္ေမသည္ ထဘီ ရင္ရွားႏွင့္ သနပ္ခါး လိမ္းေနရာမွ ဤသို႔ေျပာရင္း လံုခ်ည္တစ္ထည္ ထုတ္ေပး လိုက္ေလ၏။
“ကဲ- ကုိက်င္ေမာင္ေကာ လုပ္ေတာ့ေလ၊ လံုခ်ည္မလဲ ေတာ့ဘူးလား”
“ေတာ္ေရာေပါ့ကြာ၊ ခါတိုင္းလည္း ဒီလို သြားေနက်ပဲဟာ”
“တယ္ခက္တာကိုး၊ ခု ၾကည့္ရမွာက ခါတိုင္းလို တစ္က်ပ္ သံုးမူးတန္း မဟုတ္ဘူးရွင့္၊ ဖတ္စစ္ကလပ္ သိရဲ႕လား၊ ကဲပါ- ဟို ပိုးလံုခ်ည္ ယူ၀တ္ေတာ္မူပါ”
အခ်ိန္မွာ ၈ နာရီ သာသာခန္႔ ရွိေသးေသာေၾကာင့္ ကိုက်င္ ေမာင္တို႔လည္း “ျဖည္းျဖည္းပဲ ေလွ်ာက္သြား ၾကတာေပါ့” ဟူသည့္ မခင္ေမ၏ အစီအမံ အတိုင္းပင္ ၈၉ လမ္းမွ ထြက္၍ ဘီေအေအ ေဘာလံုးကြင္း ေဘးမွ ေလွ်ာက္လာၾကကာ မီးရထားကုန္းကို ျဖတ္ဆင္းခဲ့ၾကေလ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းသို႔ ေရာက္၍ ေတာင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းသို႔ ျဖတ္ကူးကာ အေရွ႕မွအေနာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာ ခဲ့ၾကသည္၌ ကိုက်င္ေမာင္မွာ ကေလး တစ္ေယာက္လံုး ခ်ီထား ရသည္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေယာက္်ားတို႔ သဘာ၀အတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းသြားေသာေၾကာင့္ ေျခလြတ္လက္လြတ္ ျဖစ္ေသာ မခင္ေမတို႔မွာ ဆယ့္ေလး ငါးေပခန္႔ ေနာက္တြင္ က်န္ခဲ့ၾကေလ၏။
“ကိုက်င္ေမာင္ ေနဦး ခဏ”
မိမိေရွ႕ ဆယ္ေပခန္႔ ေရာက္ေနေသာ ကိုက်င္ေမာင္အား မခင္ေမသည္ ဤသို႔ လွမ္းေျပာ လိုက္သျဖင့္ ကိုက်င္ေမာင္လည္း ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္၏။ မခင္ေမသည္ ကိုက်င္ေမာင့္ အနီးသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေျခဖ်ားဆီသို႔ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ-
“ဖိနပ္တစ္ရန္ ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္မွပဲ ထင္တယ္ ကိုက်င္ေမာင္၊ ၾကည့္ရမွာက ဖတ္စစ္ကလပ္ ဆိုေတာ့ ရွင့္ခံုဖိနပ္ ႀကီးနဲ႔ မနိပ္ေသး ပါဘူးရွင္၊ ကဲ-လာ၊ အခ်ိန္လည္း ေစာပါေသးတယ္။ ညေစ်းတန္းဘက္ ေလွ်ာက္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္ တစ္ရန္ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ၾကဦးစို႔”
ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး၊ ၀တ္ေရး စားေရးပါ မက်န္ အစစအရာရာ စိတ္ခ် အားကိုးရသည္ သာမက အပိုသံုး အပိုျဖဳန္း ဆိုလွ်င္ မီးျခစ္ တစ္လံုးေသာ္မွ် အရမ္း ၀ယ္ေလ့၀ယ္ထ မရွိေသာ မယားလိမၼာ ကေလး ျဖစ္သည့္အတိုင္း ကိုက်င္ေမာင္သည္ သို႔ေျပာလိုက္ေသာ မခင္ေမ၏ စကားကို တစ္စံုတစ္ရာ ေစာဒက မတက္ေတာ့ဘဲ ညေစ်းတန္း ဘက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းခဲ့ေလ၏။
နက္ျပာေရာင္ သည္းႀကိဳးျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးကေလး ယဥ္ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္ တစ္ရန္သည္ကား ကိုက်င္ေမာင့္ ေျခတြင္ စြပ္ၿပီး စီးၿပီးသား ျဖစ္ေနေလၿပီ။ မခင္ေမလည္း ကိုက်င္ေမာင္၏ ျဖဴေသာေျခဖမိုး မ်ားျဖင့္ ပနံရေနေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္ကို ၾကည့္ကာ အေတာ္ကေလး ၾကည္ႏူးေန၏။ ထိုမည္ေသာ ေလးက်ပ္ တစ္မတ္တိတိ ေပးရသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္ကို ကိုက်င္ေမာင္ စီးထားသည္မွာ ေျခတြင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မခင္ေမ၏ မ်က္လံုးထဲ၌မူ သူ႔ငယ္ခ်စ္လင္ ကိုက်င္ေမာင္၏ “႐ုပ္ရည္” မွာ ပို၍ေခ်ာလာ လွလာသည္ဟု အထင္ေရာက္မိ ရွာ၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မခင္ေမသည္ ေငြေလးက်ပ္ တစ္မတ္တိတိ ဆိုင္ရွင္ကို ထုတ္ေပးလိုက္၏။ ထိုအခ်ိန္၌ ကိုက်င္ေမာင္သည္ ဖိနပ္ ဆိုင္ရွင္ ဗမာမူစလင္ ၀၀ႀကီးထံမွ စကၠဴ တစ္ရြက္ေတာင္းကာ စီးလာေသာ ခံုဖိနပ္ကို က်က်နန ထုပ္လ်က္ရွိေလရာ-
“ဒါက ဘာလုပ္တာလဲ ကိုက်င္ေမာင္”
ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ခံုဖိနပ္ ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ထပ္ၿပီး စကၠဴျဖင့္ က်က်နန ထုပ္ေနေသာ ကိုက်င္ေမာင္အား မခင္ေမသည္ သမင္လည္ျပန္ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ဤသို႔ ေမးလိုက္ေလ၏။
ကိုက်င္ေမာင္သည္ ေမာ့႐ုံသာ ေမာ့ၾကည့္လ်က္ တစ္စံုတစ္ရာ ဘာမွ် ျပန္မေျဖ ေသးေသာေၾကာင့္-
“ဘာလဲ၊ ဘိုင္စကုတ္ သြားမွာ ဒီဖိနပ္ႀကီး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ ယူလာဦး မလို႔လား၊ ဖတ္စစ္ကလပ္ထဲ ဒါႀကီး ကိုင္၀င္လို႔ ေတာ္၊ မေတာ္လည္း စဥ္းစားပါဦးရွင့္၊ ဒီ ခုံဖိနပ္ႀကီးကို”
ေျပာေျပာ ဆိုဆိုပင္ မခင္ေမသည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေန ေသာ ကိုက်င္ေမာင္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲထူလိုက္ေလ၏။
ကိုက်င္ေမာင္လည္း ခ်က္ခ်င္း ထရပ္တဲ့ကာ မခင္ေမ၏ ေျခဖ်ားဆီသို႔ မသိမသာ မ်က္လံုးေရာက္သြားၿပီး-
“ေဟ့ မခင္ေမ၊ ငါ့ဖို႔ေတာ့ ဖိနပ္၀ယ္ၿပီး မင္းကေတာ့ ဒီခံုဖိနပ္နဲ႔ ၿပီးေကာလား၊ ၀ယ္ေလ။ မင္းလည္း တစ္ရန္၀ယ္ မွေပါ့ကြ၊ ဖတ္စစ္ ကလပ္က ၾကည့္ရမယ့္ ဥစၥာ”
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) 👇👇👇
No comments:
Post a Comment