အလကၤာပုလဲပန္း၊ အကၡရာ ၃၃ လုံးမွာ ၁၉ လုံးသာ ဗမာရင္းျမစ္ရွိ
=============================
8 ဇန္နဝါရီ 2019
ျမန္မာမူလတန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္ယူေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ
ဗမာ အကၡရာ ၃၃ လုံးအနက္ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားစစ္စစ္အတြက္ အနက္ရွိတဲ့အကၡရာက ၁၉ လုံးပဲရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့စာလုံးေတြက ပါဠိသက္စာလုံးေတြအတြက္ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာစကားကို အသံထြက္အတိုင္းေရးဖို႔အတြက္ပဲ သုံးပါတယ္။
တနည္းအားျဖင့္၊ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ေျပာရရင္ အဲဒီ ၁၉ လုံးနဲ႔ေျပာတဲ့စကားလုံးကသာ ဗမာစကားစစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၁၄ လုံးမွာ မူလအနက္တည္ရင္ အဲဒါဗမာစကားမဟုတ္ပါဘူး။ ပါဠိဒါမွမဟုတ္ ဘန္းစကား ဒါမွမဟုတ္ တျခားႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားတခုခုကေန ဆင္းသက္ေမြးစားထားတဲ့ စကားလုံးမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာစကားကို မူလရင္းျမစ္အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ အသံထြက္တဲ့အတိုင္းလိုက္ၿပီး ေရးထားတာသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဗမာစကားစစ္စစ္အတြက္ အနက္ရွိတဲ့ အကၡရာ ၁၉ လုံးကဘာေတြပါလဲ။
ကႀကီးနဲ႔စတဲ့ အကၡရာငါးလုံး၊ စလုံးနဲ႔စတဲ့ အကၡရာငါးလုံး၊ တဝမ္းပူနဲ႔စတဲ့ အကၡရာငါးလုံး၊ ပေစာက္နဲ႔စတဲ့ အကၡရာငါးလုံးတို႔ရွိတဲ့အနက္မွာ ပထမအကၡရာ၊ ဒုတိယအကၡရာနဲ႔ေနာက္ဆုံးပၪၥမအကၡရာတို႔ကသာ ဗမာစကားအနက္ရွိတဲ့ စာလုံးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တတိယအကၡရာနဲ႔ စတုတၳအကၡရာတို႔မွာ အနက္မရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ က၊ခ၊င၊စ၊ဆ၊ည၊တ၊ထ၊န၊ပ၊ဖ၊မ ဆိုတဲ့ ၁၂ လုံးမွာသာ အနက္ရွိၿပီး တတိယနဲ႔ စတုတၳ အကၡရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ဂ၊ဃ၊ဇ၊စ်၊ဒ၊ဓ၊ဗ၊ဘ တို႔မွာ အနက္မရွိပါဘူး။ အဲဒီစာလုံးေတြဟာ ပါဠိအတြက္သာသုံးပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာေဝါဟာရရဲ႕ အသံထြက္ကို အစြဲျပဳၿပီးေရးတဲ့အခါမ်ိဳးမွာသာသုံးပါတယ္။ ဋနဲ႔စတဲ့ ငါးလုံးတန္းတတန္းလုံးဟာ ဗမာစကားအနက္မရွိတဲ့ စကားလုံးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအတန္းတတန္းလုံးဟာ ပါဠိအတြက္ပဲ သုံးပါတယ္။ ယ၊ရ၊လ၊ဝ၊သ ၅ လုံးစလုံးက ဗမာစကားအတြက္ သုံးပါတယ္။ ေစာေစာက ၁၂ လုံးနဲ႔ အခု ၅ လုံးေပါင္းရင္ ၁၇ လုံးရွိပါၿပီ။ ဟ၊ဠ၊အ သုံးလုံးအနက္မွာ ဠႀကီးဟာလည္း ပါဠိအတြက္ပဲ သုံးပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗမာအနက္ရွိတဲ့ ဗမာအကၡရာစစ္စစ္က ၁၉ လုံးပဲရွိပါတယ္။
အီလီႏြိဳင္းတကၠသိုလ္အၿငိမ္းစား ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးဦးေစာထြန္းက
"ဒီအခ်က္ကို ျမန္မာစာပညာရွင္ေတြအားလုံး လက္ခံၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အကြၽမ္းက်င္ဆုံး ျမန္မာပညာရွင္ေတြကေတာ့ ပထမံဆရာႀကီး ဦးဖိုးစိန္လို႔လည္းေခၚၿပီး ဝဇီရဗုဒၶိဦးဖိုးစိန္လို႔လည္းေခၚတဲ့သူက ပထမ တေယာက္ပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဆရာႀကီးပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဲဒီဝါဒကို ပိုၿပီးေတာ့ စြဲကိုင္ထားတဲ့၊ ျဖန္႔လည္းျဖန္႔တဲ့၊ တကယ္လည္း နားလည္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ကေတာ့ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ေဒါက္တာထြန္းတင့္ေပါ့ဗ်ာ" လို႔ဆိုပါတယ္။
ေယဘုယ်အားျဖင့္ေျပာရရင္ အဲဒီ ၁၉ လုံးမွာ အနက္ရွိတဲ့စာလုံးေတြကသာ ဗမာစကားစစ္စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္တဲ့စာလုံးေတြမွာ အနက္ရွိရင္ ဗမာစကားမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီေတာ့ ေဂၚ၊ ေဂါက္၊ ဂ်င္၊ ဇြဲ၊ ဒူး၊ ေဒါက္၊ ဘြဲ႕ စတဲ့စကားလုံးေတြဟာ ဗမာစကားလုံး မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ဗမာစကားပါ။
ဆရာႀကီးဦးေစာထြန္းက ရွင္းျပထားပါတယ္။
"ေဂၚျပားဆိုတာက ဗမာစကားစစ္စစ္ပါ။ ဒီေဂၚရဲ႕ မူလအရင္းအျမစ္ဟာ ဂငယ္မွာ မရွိပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕မူလအရင္းျမစ္က ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ေကာ္ပါ။ ေကာ္တဲ့ပစၥည္းမို႔ သူ႔ကို ေဂၚလို႔ေခၚတယ္။ ဗမာစကားမွာ ႀကိယာကို သံျပင္း႐ြတ္လိုက္ရင္ နာမ္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ေကာ္ကိုသံျပင္းနဲ႔႐ြတ္ၿပီး ေဂၚဆိုတဲ့နာမ္ျဖစ္လာတာပါ။ ေဂၚကို သူ႔မူလရင္းျမစ္အတိုင္းသာ ေရးမယ္ဆိုရင္ ေကာ္လို႔ေရးမွ မွန္မွာပါ။ အခုဟာက ထြက္တဲ့အသံထြက္အတိုင္း လိုက္ၿပီး ေဂၚလို႔ေရးထားတာပါ။"
ေဂါက္ဆိုတာကလည္း ေကာက္ေနတဲ့ပစၥည္းမို႔ ေဂါက္လို႔ေခၚတာပါ။ သူ႔မူလရင္းျမစ္က ေကာက္မွာပဲရွိတယ္လို႔ ဆရာႀကီးဦးေစာထြန္းက ေျပာပါတယ္။
ကေလးေတြကစားတဲ့ ဂ်င္ဆိုတာလည္း က်င္ဆိုတဲ့စကားကေန ဆင္းသက္ပါတယ္။
"ဂ်င္ရဲ႕မူလက ဘာလဲဆိုေတာ့ က်င္ပဲဗ်။ က်င္ဆိုတာ လည္တာပတ္တာပါပဲ။ က်င္လည္ဆိုတဲ့စကားလုံးကိုၾကည့္ရင္ က်င္တာနဲ႔လည္တာနဲ႔ အတူတူပဲဆိုတာ ေပၚလြင္ပါတယ္။"
လို႔ ဆရာႀကီးဦးေစာထြန္းက ရွင္းျပပါတယ္။
ကေလးေတြကစားရာမွာသုံးတဲ့ ေဂါင္မွန္ရင္ အကုန္ယူဆိုတဲ့ ေဂါင္ဟာလည္း မူလဇာစ္ျမစ္က ေခါင္ျဖစ္ပါတယ္။ ထိပ္ဆုံးကိုေျပာတာပါ။ အိမ္ေခါင္မိုးကိုေခၚတဲ့ေခါင္ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေခတ္မွာ မၾကာခဏၾကားရေလ့ရွိတဲ့ စကားလုံးတလုံးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကို ေခါင္းေခါက္ေ႐ြးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့စကားကလည္း ေ႐ြ႕လ်ားလာတာပါ။ သူ႔မူရင္းက
"ေခါင္းေခါက္ေ႐ြးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဂါင္ေကာက္ေ႐ြးတာပါ။ သူ႔ရင္းျမစ္ကို ေျပာရင္ ေခါင္ေကာက္ေ႐ြးတာပါ။ အေခါင္အဖ်ားမွာရွိတာ၊ အေကာင္းဆုံးကို ေကာက္ေ႐ြးတာကို ေခါင္ေကာက္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ အသံထြက္နဲ႔ဆိုရင္ ေဂါင္ေကာက္ေ႐ြးတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။"လို႔ ဆရာႀကီးဦးေစာထြန္းက ဆိုပါတယ္။
ဇြဲဆိုတဲ့ စကားလုံးကလည္း သူ႔မူရင္း ရင္းျမစ္က စြဲကေန လာပါတယ္။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲရွိတာကို ဇြဲလို႔ ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ေဇာင္းဆိုရင္လည္းပဲ ေစာင္းတာကို ေဇာင္းလို႔ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ေဇာက္ဆိုရင္လည္း ေစာက္ကေန လာပါတယ္။ မတ္ေစာက္ေနတာကို ေဇာက္လို႔ေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။ ေစာက္မွန္းကမ္းမွန္းမသိ ဆိုတဲ့စကားမွာ ေစာက္ဟာ ဆဲေရးတိုင္းထြာတဲ့ စကားမဟုတ္ပါဘူး။ ေဇာက္မွန္း ကမ္းမွန္းမသိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ အတိမ္အနက္ကို နားမလည္ဘူး၊ အေကာင္းအဆိုးကို ခြဲျခားမသိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။
သီခ်င္း၊ ကဗ်ာေတြထဲမွာပါတဲ့ ဘြဲ႕ဆိုတာလည္း ဖြဲ႕ထားတာကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ကေပးတဲ့ဘြဲ႕တို႔ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမွာပါတဲ့ ဘြဲ႕ကလည္း ဖြဲ႕ကိုေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဖြဲ႕ခ်ည္တာကို ဘြဲ႕ခ်ည္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကေန ဘြဲ႕ဆိုတဲ့ စကားလုံးျဖစ္လာတာပါ။
ဂဃနဏ လို႔အခုေရးေနၾကတဲ့စကားလုံးဟာလည္း ဂငယ္နဲ႔ဃႀကီး၊ နငယ္နဲ႔ ဏႀကီး ခြဲျခားသိရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မဟုတ္ဘဲ က်က်နနသိရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္သာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂဂနနသာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးဦးေစာထြန္း၊ ဆရာေမာင္သာႏိုးတို႔က ဆိုသလို ဆရာႀကီး ေဒါက္တာဦးထြန္းတင့္ကလည္း အဲဒီအခ်က္ကို သေဘာတူပါတယ္။
ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ မူလရင္းျမစ္ဟာ ကကနန ျဖစ္ၿပီး က်က်နနနဲ႔ အဓိပၸာယ္အတူတူပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ သတ္ပုံစာအုပ္မွာ ကကနန သို႔မဟုတ္ ဂဂနန လို႔မျပ႒ာန္းဘဲ ဘာ့ေၾကာင့္ ဂဃနဏ လို႔ ျပ႒ာန္းထားတာလဲလို႔ ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္ကို ေမးရာမွာေတာ့ အမ်ားအသုံး တြင္က်ယ္တာကို လိုက္ေလ်ာၿပီး ျပ႒ာန္းတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
သတ္ပုံစာအုပ္မွာ ျပ႒ာန္းထားတာ အားလုံးဟာ မူလရင္းျမစ္အမွန္ေတြလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘဲ အမ်ားအသုံးညီဖို႔အတြက္ စံတခုသတ္မွတ္ျပ႒ာန္းေပးတာသာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္က ဆိုပါတယ္။
BBC BURMESE NEWS
No comments:
Post a Comment