#မေလ်ွာက္ျဖစ္ေသာလမ္း
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
#ဂ်ဴး
အခ်စ္ဆုိတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ သူနဲ႔တြဲသြား၊ အတူစာက်က္၊ အတူေလွ်ာက္ လည္ရလွ်င္ အဓိပၸာယ္တစ္ခုေတာ့ ရမည္ဟု ထင္သည္။ အဲဒါ အခ်စ္ပဲ ျဖစ္မွာပါဟု ဇြတ္ အတင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ပစ္လုိက္မိ၏။
ေနဦး၊ လင္းေအာင္ကို ကၽြန္မ လက္ထပ္ခ်င္ရဲ႕လား။ စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လန္႔သြားသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္မွာက ထံုးစံတစ္ခု ရိွသည္။ ခ်စ္သူေတြသည္ ဘယ္ေတာ့မွ အေပ်ာ္သေဘာ မတြဲျဖစ္ၾက။ လက္ထပ္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးမွ တြဲၾကသည္။ တြဲၿပီ ဆုိတာႏွင့္ လူတုိင္းက သိသည္။ မွတ္ပံုတင္ၿပီးသား အတြဲျဖစ္သြားၿပီ ဆိုပါေတာ့။ လက္မ ထပ္ျဖစ္လွ်င္လည္း သည္ေက်ာင္းမွာေတာ့ ေနာက္ထပ္အတြဲ မရႏိုင္ေတာ့။ သည္ေတာ့ လင္းေအာင္ကို ကၽြန္မ လက္ခံလိုက္မည္ဆုိလွ်င္ သူ႔ကို လက္ထပ္ႏိုင္မွ ျဖစ္မည္။
ကၽြန္မ လက္ထပ္ခ်င္ပါရဲ႕လား။
လင္းေအာင္၏ ဘဝအျမင္ေတြ၊ ခံစားမႈေတြ၊ အႀကိဳက္ေတြက ကၽြန္မႏွင့္ သိပ္ကြာ ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ အေျဖ မေပးခင္ လင္းေအာင္ကို ကၽြန္မ သိသင့္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
မူလတုန္းက ဘာသိဘာသာ ေနခဲ့မိေသာ လင္းေအာင္၏ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ စ႐ိုက္တုိ႔ကို ကၽြန္မ အကဲခတ္စ ျပဳလာသည္။
လင္းေအာင္သည္ အ႐ုပ္မဆိုးလွပါ။ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလးေတြ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ ေကာင္း သည့္ ႐ုပ္မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။ မ်က္လံုး မ်က္ခံုးက အေတာ္အသင့္ နက္သည္။ အသားညိဳ ညိဳ၊ နဖူးက်ယ္က်ယ္၊ ပါးစပ္က်ယ္က်ယ္၊ ႏွာေခါင္းခပ္ႀကီးႀကီး၊ မ်က္ႏွာမွာ ဝက္ၿခံဖု ေသး ေသးေတြ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ရိွသည္။ အရပ္ကေတာ့ ကၽြန္မထက္ အနည္းငယ္ ပုမလား မသိ။ ကၽြန္မက အရပ္က ငါးေပေျခာက္လက္မ ရိွသည္။
ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္မကို လူႀကိဳက္နည္းရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမ်ားတြင္ ကၽြန္မ ႐ုပ္မလွတာထက္ ကၽြန္မ အရပ္ရွည္တာက ပိုအေရးပါလိမ့္မည္။ ငါးေပ ေျခာက္လက္မ အရပ္ရိွေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ရည္းစားစကားေျပာခ်င္သည့္ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္သည္ အနည္းဆံုး အရပ္ ငါးေပ ခုနစ္လက္မေတာ့ ရိွရေပလိမ့္မည္။
လင္းေအာင္ အရပ္က ငါးေပေျခာက္လက္မ ရိွပါ့မလား။ ကၽြန္မႏွင့္ သူ အၿမဲတမ္း ခံု နံပါတ္ ကပ္လ်က္ ျဖစ္သျဖင့္ ယွဥ္ၾကည့္ဖုိ႔ လြယ္ကူပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူက ၾကည့္ေပး မွာလဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ငါနဲ႔ လင္းေအာင္နဲ႔ ဘယ္သူက အရပ္ပိုရွည္လဲ၊ ၾကည့္ေပး စမ္းပါဟု ေျပာမိလွ်င္ သူတုိ႔အားလံုး ဟားကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ သည္လုိျဖင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ ယူစရာမလုိဘဲ လင္းေအာင္၏ အရပ္ကို တုိင္း ရန္ စိတ္ကူးေပၚသြားသည္။ ေရာဂါေဗဒ လက္ေတြ႔ခန္းမွာ ေရာဂါျဖစ္ေသာ အဂၤါအသီးသီး ကို နမူနာျပ ဖန္ေသတၱာေတြထဲ ထည့္ၿပီး စင္ေတြေပၚမွာ အဆင့္ဆင့္ တင္ထားသည္။ ထုိ အဆင့္ တစ္ခုခုမွ ဖန္ေသတၱာတစ္ခု၏ အျမင့္ႏွင့္ လင္းေအာင္ အရပ္ကို စိတ္မွန္းျဖင့္ တုိင္း ၾကည့္သည့္နည္းကို သံုးလုိက္သည္။
ေရာဂါေဗဒ လက္ေတြ႔ခ်ိန္၊ ေရာဂါ နမူနာေတြ ၾကည့္ရန္ အခန္းထဲသို႔ သြားရခ်ိန္ တြင္ လင္းေအာင္၏ ေနာက္နားမွ ကၽြန္မ ခပ္ခြာခြာ လိုက္ရသည္။ သူ႔ဦးေခါင္းသည္ ဘယ္ ဖန္ေသတၱာႏွင့္မ်ား အျမင့္ တူမွာပါလိမ့္။
တုိက္ဖြိဳက္ေရာဂါ အနာေတြ ပါေသာ အူအျပတ္ ထည့္ထားသည့္ ဖန္ေသတၱာသည္ အေပၚဆံုးအဆင့္မွာ ရိွသည္။ ထုိေသတၱာ၏ အေပၚအနားသတ္သည္ လင္းေအာင္၏ အရပ္ ႏွင့္ အတူတူပဲ။ ဟုတ္ၿပီ၊ ထုိအနားသတ္ကို ကၽြန္မ စိတ္ျဖင့္ မွတ္ထားကာ အဲသည္ ဖန္ ေသတၱာဆီသို႔ ကၽြန္မ သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္မ ထင္သည့္ အတုိင္းပါပဲ။ လင္းေအာင္၏ အရပ္သည္ ကၽြန္မထက္ လက္မဝက္ေလာက္ေတာ့ ပိုနိမ့္သည္။
ကၽြန္မ စိတ္ဓာတ္ ေတာ္ေတာ္ က်သြားသည္။
သူ႔ကို လက္ထပ္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးသည့္ အေၾကာင္းမ်ားတြင္ အရပ္အျမင့္ ပထမ အခ်က္။ ဒုတိယအခ်က္က လင္းေအာင္က ဂ်င္ထိုးသည္။ ဂ်င္ထိုးတာက ေဆးေက်ာင္း သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ေက်ာင္းသားဘဝ ေတေပမႈ ျဖစ္ေသာ္လည္း လင္းေအာင္ ကေတာ့ သူမ်ားထက္ လြန္သည္။ လင္းေအာင္က ရိွသမွ်၊ ပိုင္သမွ် အရာေတြကို အေပါင္ ထားလ်က္ ဂ်င္ထိုးသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ျပ႒ာန္းစာအုပ္၊ နားၾကပ္၊ မီးပူ၊ ေနာက္ဆံုး ဘာမွ ေပါင္စရာမက်န္လွ်င္ သာမန္အခ်ိန္မွာ သူ အလြန္သဝန္တိုေသာ ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံ တကၠသိုလ္က ဆရာမ သူ႔အေဒၚကိုပင္ မင္းတုိ႔ ရရင္ယူဟု အေပါင္ထား ဖူးသတဲ့။
ဘုရားေရ၊ သည္လိုျဖင့္ မျဖစ္ပါဘူး။ မေတာ္တဆ သူ ဂ်င္႐ံႈးသည့္ အခ်ိန္မွာ ႐ံႈးမဲ မဲလ်က္ ကၽြန္မကို အေပါင္ထားၿပီး ဂ်င္ထိုးလွ်င္ မခက္ပါလား။ အေဒၚဆိုသည္က သူ တကယ္ပိုင္ဆုိင္ေသာ အရာမဟုတ္ဟု အမ်ားက လက္ခံၿပီးသား။ ဇနီးဆုိသည္က ခင္ပြန္း ၏ ပိုင္ဆုိင္မႈ ပစၥည္းတစ္ခုလို ျမင္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲသည္လို အေပါင္ထားခဲ့လွ်င္ ေႂကြးျဖင့္သိမ္းဖို႔ တရားဝင္တာေတြ၊ မဝင္တာေတြ ေနာက္ထား။ ကၽြန္မႏွင့္ လင္းေအာင္က အလ်င္ ကြာရွင္းျပတ္စဲရမွာ။
အဲဒါက ဒုတိယအခ်က္။
တတိယအခ်က္က လင္းေအာင္သည္ စကားအလြန္နည္းသည္။ မေျပာသေလာက္ ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကပါစို႔။ ကၽြန္မကခ်ည္း စကားေတြ ေျပာေနရလိမ့္မည္။ အလြန္ ပ်င္း စရာ ေကာင္းလိမ့္မည္။
ထိုစကားနည္းသူ လင္းေအာင္သည္ ကၽြန္မကို ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းကို စကားျဖင့္ ေျပာလာမွာေတာ့ မဟုတ္။ စာျဖင့္ ေရးလာမွာပဲဟု ကၽြန္မ ေတြးမိသည္။ ထိုစာကိုလည္း သူကိုယ္တုိင္ တုိက္႐ိုက္ေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ေနာက္ဆံုးမွာ သူ စာျဖင့္ ဖြင့္ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုေတာ့ မဟုတ္။
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က) ေရာက္သည့္အခါ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ဇီဇဝါေဆာင္၏ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေၾကာ္ျငာဘုတ္ျပားေပၚ မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း စာတစ္ရြက္ ကပ္ထား သည္ကို ေတြ႔ရသည္။
သာ့အမ္ဘီတုန္းက ပက္သိုလုိဂ်ီ ဆလုိက္တစ္ခ်ပ္ ခြဲေခ်လိုက္တဲ့
ေလးခင္ခင္အတြက္ ေအာင္ဆန္းေဆာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္လင္းေအာင္က
အသည္းႏွလံုး ေပးအပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ပါပဲ။ ခြဲလိုခြဲ၊ ေခ်လို ေခ်၊ လႊင့္ပစ္လို ပစ္။
ပံု လင္းေအာင္
ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း(က)
(ဘာဘီက်ဴးလုပ္ၿပီး ကင္စားခ်င္ စား)
ပံု သိန္းလိႈင္
ဘုရားေရ၊ ထုိစာကို ဖတ္လုိက္ရသည့္အခါ ကၽြန္မ၏ အျမင္ေတြ ျပာေဝသြား သည္အထိ ေဒါသတႀကီး ရွက္မိသြားသည္။
ေရွ႕စာပိုဒ္တစ္ခုလံုးသည္ တကယ္ပင္ လင္းေအာင္၏ လက္ေရးျဖစ္မွန္း ခံုနံပါတ္ ခ်င္း ကပ္ေနေသာ ကၽြန္မ သိတာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးက ကြင္းစ ကြင္းပိတ္ထဲမွာေတာ့ သိန္း လိႈင္၏ လက္ေရး။
ကၽြန္မသည္ ထုိစာရြက္ကို လ်င္ျမန္စြာ ဆြဲဆုပ္ ေျခမႊပစ္လုိက္ ရေလသည္။
အခန္းသို႔ ျပန္လာေသာအခါ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြ ေျမႏွင့္ မထိသလို လြတ္ဟာေန ခဲ့သည္။ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာမွန္း မသိေတာ့ေပ။
ထုိေန႔နံနက္က အေဆာင္မွာ မနက္စာ သြားစားေတာ့ အတန္းေဖာ္ အားလံုးက ဘယ္တုန္းကမွ မၾကည့္ဖူးသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လာသည္။ အံ့ၾသ ရယ္ေမာၾကည့္လား၊ ၾကည္ႏူး မွ်ေဝၾကည့္လား ကၽြန္မ မသိ။ သို႔ေသာ္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနရထုိင္ရတာ ပုိ ေကာင္းလာသည္။ ခါတုိင္း စားေနက် နံနက္စာ ထမင္းေၾကာ္သည္ ခါတုိင္းထက္ ပုိ၍ အရသာ ရိွေနသလိုပဲ။
ထိုေန႔က သူႏွင့္ ဘယ္လုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ရမွန္း မသိသျဖင့္ ကၽြန္မ ေက်ာင္း မတက္ခဲ့ေပ။ ညေန ေရာက္မွ သိရသည္မွာ လင္းေအာင္လည္း ေက်ာင္းမတက္ခဲ့။
တကယ္ေတာ့ ထိုစာကို အေဆာင္သင္ပုန္းေပၚမွာ လာကပ္တာက အတန္းထဲတြင္ အစအေနာက္ အသန္ဆံုး သက္ႏုိင္။ ထုိစာကို လင္းေအာင္ ေရးျဖစ္ေအာင္ အရက္ေတြ အမူးတုိက္ၿပီး ညာခုိင္းခဲ့သည္က သိန္းလိႈင္။
ထိုစာကို အေဆာင္မွာ ကပ္ခဲ့သည့္အတြက္ သက္ႏိုင္ ရလုိက္သည့္ ဆုလာဘ္က လင္းေအာင္၏ လက္သီးျဖစ္သည္။ ရွက္လြန္းလို႔ တစ္ပတ္တိတိ ေက်ာင္းမတက္ရဲေသာ လင္းေအာင္ကို ကၽြန္မ စာနာပါသည္။ ခ်စ္သည္ဟု အေျဖေပးဖို႔ စဥ္းစားပါေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္ အေဆာင္ႏုိ႔တစ္စ္ဘုတ္မွာ လာကပ္ေသာစာကို ကၽြန္မက တရားဝင္ ရ ထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကၽြန္မ လက္ထဲ ေရာက္လာတာ မဟုတ္သည့္ ဖြင့္ဟ ေၾကညာ စာတမ္းကို ကၽြန္မက တံု႔ျပန္စရာ မလုိဟုပင္ အေျဖရသည္။
သူ ေက်ာင္းျပန္တက္လု႔ိ ကၽြန္မတုိ႔ ေတြ႔ၾကသည့္အခါ သူက မ်က္ႏွာ နီရဲေနလ်က္ ဘာစကားမွ မေျပာခဲ့ေပ။ ကၽြန္မကိုလည္း တည့္တည့္ မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာ ခပ္လႊဲလႊဲထား သည္။
သက္ႏုိင္ႏွင့္ သိန္းလိႈင္က ကၽြန္မကို လာေတာင္းပန္သည္။
“နင္တုိ႔ ငါ့ကို ေတာင္းပန္စရာ မလိုဘူး။ လင္းေအာင္ကိုပဲ ေတာင္းပန္ပါ”
လင္းေအာင္ကို သူတုိ႔ ေတာင္းပန္သလား ကၽြန္မ မသိ။ လင္းေအာင္ႏွင့္ ကၽြန္မ ကေတာ့ ထိုအခ်ိန္ကစၿပီး အနီးဆံုးမွာ ရိွေနလ်က္ စကားဟဟ မေျပာဝ့ံေအာင္ တစ္ ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရိွန္းသြားခဲ့ၾကေတာ့သည္။
........................................
ၾကာလွၿပီေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႔ အတန္းသားေတြ အသီးသီး အိမ္ေထာင္က်ကုန္ခဲ့ၾကကာ သားေတြ၊ သမီးေတြပင္ ေဆးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ကုန္ၾက သူေတြ ရိွသည္။
တခ်ိဳ႕ အတန္းေဖာ္ ေယာက္်ားေလးေတြက အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ က်သြားၿပီ။ တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ဇနီးႏွစ္ေယာက္ တစ္ၿပိဳင္တည္းပင္ ရခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာသံၾကားသည္။
လင္းေအာင္ ဘယ္ေရာက္ေနခဲ့သလဲ။
အမွန္အတုိင္း ေျပာရလွ်င္ ဟုိၿမိဳ႕ သည္ၿမိဳ႕သို႔ အေထြေထြေရာဂါကု သမားေတာ္ အျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရစဥ္မွာ လင္းေအာင္ကို ကၽြန္မ ေမ့ေနခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ အတန္းသားေတြထဲမွ တခ်ိဳ႕ႏွင့္ေတာ့ မႏၱေလး ေရာက္လွ်င္ ခဏခဏ ဆံုျဖစ္သည္။ လင္းေအာင္တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္မက်ေသးဘူးဟု ၾကားရသည္။ ခြဲစိတ္ အထူးကု ဆရာဝန္ ျဖစ္ေနသည္ တဲ့။
“နင့္ကို ေစာင့္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့”
သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေနာက္သည္။ ထိုစကားသည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာလား၊ မေသခ်ာ။ သို႔ေသာ္ ထိုစကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ေသြး ႂကြသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မရလို႔ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေသတပန္ သက္တဆံုး တစ္ကုိယ္တည္း ေနသြားေလသတဲ့ ဆုိေသာ အျဖစ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေက်နပ္ စရာ ေကာင္းလုိက္ေလသလဲ။ သုိ႔ေသာ္ အျဖစ္မွန္က သည္လုိ မဟုတ္ႏုိင္။ လင္းေအာင္ အိမ္ေထာင္ မက်ေသးတာက ကၽြန္မႏွင့္ လံုးဝ မသက္ ဆုိင္ေသာ အျခား အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ မိန္းမေတြကို မႀကိဳက္ဘဲ ေယာက်္ား ေတြကိုပဲ ႀကိဳက္သည့္ လူစားမ်ိဳး ဆိုလွ်င္လည္း အိမ္ေထာင္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ သို႔ေသာ္ ထုိျဖစ္ႏုိင္ေခ်ကို ကၽြန္မ မေျပာဘဲ သူတုိ႔ စေနာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ အသာ ၿငိမ္သက္ ေနခဲ့လိုက္သည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္တုန္းက အတန္းသားေတြ၏ ေက်ာင္းစတက္သည့္ ႏွစ္မွ ေရ တြက္ေသာ္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ ျဖစ္သျဖင့္ ေငြရတုႏွစ္ အထိမ္းအမွတ္ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲႏွင့္ မိတ္ဆံုစားပြဲ က်င္းပျဖစ္သည္။ ထိုအခမ္းအနားတြင္ လင္းေအာင္ကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျပန္ ေတြ႕ရသည္။ လင္းေအာင္သည္ အလ်င္ကလို ပိန္ပိန္ေညွာင္ေညွာင္ ညိဳမည္းမည္းေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဝၿဖိဳးလာၿပီ။
ေနစမ္းပါဦး၊ လင္းေအာင္ကိုေရာ သူ႔ေကာင္ေတြက မေနာက္ဘူးတဲ့လား။ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေသာ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက စပ္ၿဖဲၿဖဲပါ။
“ေလးခင္ခင္လည္း အခုထိ အပ်ိဳႀကီးကြ။ ေဟ့ေကာင္ .... မင္းကို ေစာင့္ေနတာ ပါကြာ၊ ေသခ်ာပါတယ္”
လင္းေအာင္ မ်က္ႏွာ ရွက္သြားသလား၊ သို႔မဟုတ္ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႀကီးႏွင့္ ဟုတ္သလုိလို ၿငိမ္ခံေနမလား။ ဟင္ ေခြးေကာင္၊ ေက်နပ္ေန မွာေပါ့။ မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ိဳႀကီးအျဖစ္ ေနေနတာ သူ႔ကို ေစာင့္တာ မဟုတ္ပါဘူးဆုိတာ သူ သိမွ ျဖစ္မည္။ အဲ .... သူ သိ႐ံုမွ်မက သူ႔ေကာင္ေတြပါ သိမွ ျဖစ္မည္။
ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။
ထုိမိတ္ဆံုစားပြဲညက ကၽြန္မတုိ႔ အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးမ်ားအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ က အားအားလ်ားလ်ား အထူးအစီအစဥ္တစ္ခု ထည့္ေပးသည္။ အတန္းထဲက အိမ္ေထာင္ မက်ေသးသူမ်ား စင္ေပၚတက္ၿပီး ကာရာအုိေက သီခ်င္းႏွင့္ က ၾကရန္ တဲ့။
အတန္းထဲမွာ အိမ္ေထာင္မက်ေသးသူ ဟူ၍ ကၽြန္မႏွင့္လင္းေအာင္ အပါအဝင္ မိန္းကေလး ေလးေယာက္၊ ေယာက္်ားေလး သံုးေယာက္သာ ရိွေလသည္။ ျမနႏၵာ သႀကၤန္သီခ်င္းလား မသိ၊ ဖြင့္ေပးထားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ကို ဇြတ္အတင္း စင္ေပၚတက္ဖို႔ ေခၚသည္။
အို .... မတက္ႏုိင္ပါဘူး၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္။ ဘာေတြလဲ။
ကၽြန္မ စိတ္တုိကာ အတင္း ျငင္းမိသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လို လူသိရွင္ၾကားဇာတ္လမ္း ရိွမထားေသာ အျခား ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးေတြအားလံုး စင္ေပၚ ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ လင္းေအာင္ လည္း ဘီယာမူးမူးႏွင့္ စင္ေပၚသို႔ တက္သြားသည္။
အလုိ၊ အရွက္မရိွ။ သူကလည္း က ဦးမယ္ေပါ့။
သိန္းလိႈင္က ကၽြန္မဆီ ေရာက္လာၿပီး ေခၚ၏။
“ေလးခင္ခင္ .... လာေလဟာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့”
“ဘာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးလဲ၊ နင္တုိ႔ေပ်ာ္ဖို႔ ငါတုိ႔က ေမ်ာက္ပြဲလို က ျပရမွာလား။ မသြား ဘူး၊ က လည္း မက တတ္ဘူး”
သိန္းလိႈင္၏ မ်က္ႏွာက ေခ်ာ့ေမာ့သည့္ဟန္ ျဖစ္လာသည္။
“ေလးခင္ခင္ ... လာပါဟာ၊ မက တတ္လည္း ဆို႐ံုပဲ ဆုိေပါ့”
“ဆိုလည္း မဆိုတတ္ဘူး”
ကၽြန္မ မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ျငင္းသည္။ သိန္းလိႈင္က ဇြဲမေလွ်ာ့။
“မဆုိတတ္ရင္လည္း လက္ခုပ္ပဲ တီးဟာ၊ ဟုိမွာ အားလံုး ေရာက္ေနၿပီ။ နင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္မေနနဲ႔”
ထိုအခ်ိန္မွာ စင္ေပၚမွာ ေရာက္ၿပီးသား မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳႀကီး တစ္ ေယာက္က စင္ေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာကာ ကၽြန္မကို ဇြတ္လာေခၚသည္။
“ဟဲ့ မိေလး၊ လာေလဟယ္။ နင္ကလည္း အဲလုိႀကီး လုပ္မေနနဲ႔။ ဘာျဖစ္လဲ၊ မက တတ္ရင္ လက္ခုပ္တီးမယ္။ ငါလည္း မက တတ္ဘူး”
“ဟင့္အင္း .... မသြားဘူး”
မ်က္စိေနာက္ေလာက္ေအာင္ပင္ လင္းေအာင္က တျခားသူေတြႏွင့္ အတူ က ေနၿပီ ကို ျမင္ရသည္။
ဘုရား ဘုရား၊ အလ်င္တုန္းက လင္းေအာင္က ရွက္တတ္သည္။ အခု လင္းေအာင္ က မရွက္တတ္ေတာ့ပါလား။ လူေတြဟာ အသက္ႀကီးလာလွ်င္ အရွက္ နည္းလာတတ္ ေလသလား။
ကၽြန္မကို ဘယ္လုိမွ စည္း႐ံုးဆြဲေဆာင္လို႔ မရမွန္း သိသြားေသာ သူငယ္ခ်င္း ေတြက လက္ေလွ်ာ့ကာ စင္ေပၚ ျပန္တက္သြားခဲ့ေလ သည္။ သီဆုိ က ခုန္ေနသူတုိ႔ကို မ်က္ႏွာလႊဲထားလ်က္ ခပ္တည္တည္ ထိုင္ေနရာမွ သီခ်င္းသံ ျမဴးႂကြလြန္းသျဖင့္ တစ္ခ်က္ ေတာ့ လွမ္းၾကည့္မိသည္။
ေၾသာ္ ခြဲစိတ္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာလင္းေအာင္တုိ႔ က ေနလိုက္တာ။ သူ အခုလို စင္ေပၚမွာ တက္က ေနလိုက္တာ သူ႔ လူနာေတြ၊ သူ စာသင္ေပးတဲ့ တပည့္ ေဆးေက်ာင္းသားေတြ ျမင္လွ်င္ ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ခ်မလဲ။ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကု ဆရာဝန္မႀကီး ေဒါက္တာ ေမျမတ္သူကိုေရာ၊ မ်က္စိအထူးကု ဆရာဝန္မႀကီး ေဒါက္တာ ႏွင္းဦးေဝ၊ ဓာတ္မွန္ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာ မိုးေက်ာ္။ အားလံုးမွာ အထူးကုဆရာဝန္ေတြ ျဖစ္ေနႀကၿပီ။ အသက္ေတြမွ မငယ္ၾကေတာ့ဘဲ။ ေဆး႐ံုအုပ္ ျဖစ္ေနသူ တစ္ေယာက္လည္း ပါသည္။
ကၽြန္မ ၾကည့္ေနရင္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ရိႈက္မိသည္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါ ဆုိ သလို သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾကတာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေတြ႔ရသည့္အခါ ဘဝက ျပန္လည္ ႏုပ်ိဳလာတာ။ ေသာကေတြကို ေမ့၊ တာဝန္ဖိစီးမႈေတြကို ေမ့။ ေနာက္ၿပီး ဇရာကို ေမ့တာ။ အင္း သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွပါဘူးေလ။
..........................................................
အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ကၽြန္မ ခုတင္ေပၚ ပစ္လွဲလိုက္မိသည္။
တယ္လီဖုန္း မလာေတာ့ပါ။
သူတုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္ကေန လူစု ခြဲလိုက္ၾကၿပီ ျဖစ္မည္။
လင္းေအာင္ကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အနည္းငယ္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးေနသည္။ လင္းေအာင္ ကၽြန္မဆီသုိ႔ ဘာအတြက္ႏွင့္ လာမွာလဲ။ ကၽြန္မ၏ က်န္ရိွေနသည့္ ဘဝ ခရီးတြင္ ခင္ပြန္းမလိုဘူးဟု ကၽြန္မ ေသခ်ာသလား။
လြန္ခဲ့သည့္ ေၿခာက္လအထိေတာ့ ကၽြန္မသည္ တစ္ကုိယ္တည္း ေနသြားဖို႔ ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ ဘဝအေပၚ တြင္ ေက်နပ္ခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လ ကေတာ့ ကၽြန္မ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ရေတာ့မလားဟု ေတြေဝရေတာ့ မလိုလို။
အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုေၾကာင့္ပါ။
အိမ္ေထာင္မရိွေတာ့သည့္ တစ္ခုလပ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေသဆံုးခါနီး ေျမာ ေနခ်ိန္တြင္ အသက္ေတာင္ ကုန္၊ မကုန္ မသိေသးမီ ညီမလုပ္သူက နားက ပုလဲနားကပ္ ကို ျဖဳတ္ယူလုိက္သည္ဟူေသာ သတင္းစကား ျဖစ္သည္။ အဲသည္သတင္း မွန္ မမွန္ ကၽြန္မ မသိ။ သုိ႔ေသာ္ ထိုသတင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ လန္႔ဖ်ပ္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ညီမ ဆုိသူေတြ၊ ေမာင္ ဆုိသူေတြ၊ တူမ ဆုိသူေတြဟာ ကုိယ္ အသက္မထြက္မီ ေလာဘကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္ဖို႔ အထိမွ ခ်စ္ႏုိင္ပါ့မလား။ သံသယ ျဖစ္သြားမိသည္။
ကၽြန္မ၏ စည္းစိမ္ထက္ ပိုၿပီး ကၽြန္မအေပၚ ျဖဴျဖဴစင္စင္ ခ်စ္ႏိုင္မွာက အိမ္ေထာင္ ကြဲသြားၿပီးေသာ ေမာင္ႏွမလား၊ ခင္ပြန္းလား။ ကၽြန္မ မေသမီ နားကပ္ကို ခၽြတ္ယူမည့္သူ သည္ တူ၊ တူမႏွင့္ သားသမီး၊ ဘယ္ အမ်ိဳးအစားက ျဖစ္ႏုိင္ေခ် ပိုမ်ားမလဲ။
ၿပီးခဲ့သည့္ ေျခာက္လလံုးလံုး ကၽြန္မစိတ္ကို လႊမ္းမိုးေနသည့္ အေၾကာင္းအရာမွာ ပုလဲနားကပ္ကိစၥ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္မတစ္ေယာက္ကို အရိပ္အႁမြက္ ေျပာ ၾကည့္ေတာ့ သူက အားေပးသည္။
“လင္းေအာင္ကေတာ့ နင္ေသခါနီး နင့္နားကပ္ကို ခၽြတ္ယူမွာ မဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ အလြန္ဆံုး ရိွလွ နင့္ကို ဖဲေပါင္႐ိုက္႐ံုေပါ့”
“ေခြးမ”
ကၽြန္မ မ်က္ေစာင္းထိုးလ်က္ ရယ္လုိက္ရေသာ္လည္း ထိတ္ခနဲ လန္႔သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
“စ တာေနာ္ မိေလး၊ အခု လင္းေအာင္က ဂ်ီပီ အရမ္း ေအာင္ျမင္ေနတာ။ ဖဲ႐ိုက္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ မရိွဘူး”
ကၽြန္မ အစ္ကိုလုိ ခင္ရေသာ ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္ကို စကားစပ္ၿပီး ဟာသအျဖစ္ ေျပာေတာ့ ထိုအစ္ကိုက ရယ္ေလသည္။
“အဲဒီစိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ မလိုပါဘူး ေလးခင္ခင္ရယ္”ဟု ႏွစ္သိမ့္ သည္။
“ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အဆံုးစြန္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္လို႔”တဲ့။
တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မွီခုိအားကိုးဖို႔၊ ယံုၾကည္ဖို႔ေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳေလႏွင့္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ျပဳေပါ့။ သည္အသက္ သည္အရြယ္အထိ ေနလာခဲ့ၿပီးမွ မေသခ်ာ မေရရာေသာ နားကပ္ခၽြတ္ယူမႈ တစ္ခုအတြက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္မျပဳပါေလႏွင့္။ လြတ္လပ္စြာေနပါ။ လြတ္လပ္စြာ အသက္ရွင္ပါ။ လြတ္လပ္စြာ ေသဆံုးဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ ဘာကိုမွလည္း ေနာက္ဆံတင္း မေနႏွင့္။ ဘာကိုမွလည္း ေမွ်ာ္လင့္ မေနႏွင့္တဲ့။
ဟုတ္ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ ဆရာဝန္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ဘဝအေဖာ္ဆုိတာ မရိွဘဲႏွင့္ ဘဝမွာ ေနသားက်ခဲ့သည္။
ၾကည့္ပါဦး၊ ကၽြန္မအခန္းဟာ ကၽြန္မႏွင့္ ဘယ္ေလာက္လိုက္ဖက္ ေနခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ဖုန္ ဟူ၍ ျမဴမႈန္ေလးမွ်ပင္ မရိွ။ မွန္တင္ခံုမွာ ပန္းစိုက္အုိးေလးႏွင့္။
ကၽြန္မအိပ္ခန္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သည့္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္၏ အိပ္ခန္း ပီသသည္။ ခရမ္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေဆးသုတ္ ထားသည္။ ခန္းဆီးက ခရမ္းရင့္ေရာင္ ပန္းပြင့္ေတြ ဒီဇိုင္း။ အခန္းေထာင့္မွာ စာအုပ္စင္ေလးေတြ ရိွသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရခ်ိဳး ေႂကြ ကန္ရိွသည္။ နံရံေပၚမွာ မီးတုိင္ ျပာလဲ့လဲ့ေလး ရိွသည္။ အားလပ္သည့္ အခါမ်ားတြင္ ေရခ်ိဳးေႂကြကန္ထဲ ေရအျပည့္ျဖည့္။ Bath Gel ႏွင့္ ဆပ္ျပာျမွဳပ္ ေမႊးေမႊးေလးေတြကို ေရထဲ ထည့္။ ၿပီးေတာ့ ကက္ဆက္ကို တိုးတုိးေလး ဖြင့္ထား။ သီခ်င္းေလး နားေထာင္။ ဆပ္ျပာ ျမွဳပ္ ေမႊးေမႊးေလးေတြႏွင့္ ေရပူပူေႏြးေႏြးကို တစ္ကုိယ္လံုး စိမ္။ အိုး .... ဘဝမွာ ဘာမ်ား ထပ္လိုဦးမွာလဲကြယ္။
တကယ္လို႔မ်ား မနက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ ေနာက္တစ္ရက္ရက္မွာ လင္းေအာင္ လာခဲ့လွ်င္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေရႊရတုသဘင္ပြဲေတာ္မွာ သူႏွင့္ ဆံုေတြ႔ခဲ့လွ်င္ ....
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က ကိစၥကို ျပန္အစေဖာ္ခဲ့လွ်င္ (ေဖာ္ခ်င္မွလည္း ေဖာ္မွာေပါ့။ ကၽြန္မဘက္က သိပ္ထင္ေနတာ လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ) “မိန္းမ ယူတယ္ဆုိတာ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ကိုယ့္အတြက္ မ်ိဳးဆက္ေတြ ခ်န္ထားေပးႏုိင္မယ့္ မိန္းမကို ယူရတယ္ လင္းေအာင္ရဲ႕”ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့မည္။
ထိုအေတြးျဖင့္ ကၽြန္မ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသြားသည္။ အခန္းထဲတြင္ သင္းပ်ံ႕ ေနေသာ ႏွင္းဆီပန္းရနံ႔ကို အားရပါးရ ႐ိႈက္ေမႊး လိုက္ပါသည္။
အဲ .... မီးဖိုျပတင္းမွန္ကြဲကို အသစ္လဲတပ္ဖို႔ ရိွေသးသည္။ အင္းေလ၊ ခါတုိင္းလိုပဲ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေဆး႐ံုအလုပ္သမား လႊတ္ေပးဖို႔ စစၥတာႀကီးကို အကူအညီ ေတာင္းရမွာေပါ့ ေလ။
-----------------
ဂ်ဴး
(ေဆးတကၠသိုလ္ မႏၱေလး ႏွစ္ ၅၀ ေရႊရတုမဂၢဇင္း၊ ႏိုဝင္ဘာ)
.
[ White Dreams ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment