ရင္ထဲကေဝဒနာႏွင့္ေစတနာ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

#ရင္ထဲကေဝဒနာႏွင့္ေစတနာ

(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

#ယဥ္ယဥ္ႏု (မႏၱေလး) 

ဒီတစ္ညေတာ့ စက္ ေလွေပၚမွာတခ်ဳိ႕တစ္၀က္၊ ေသာင္ေပၚမွာ တခ်ဳိ႕တစ္ ၀က္နဲ႔ အိပ္တစ္၀က္ ငိုက္ တစ္၀က္ ျဖတ္သန္းရေတာ့ တယ္။ ညိဳညိဳက စက္ေလွ ေပၚမွာမို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ ေျခာက္ေယာက္အုပ္စုလည္း စက္ေလွေပၚမွာပဲ အိပ္လိုက္ တယ္။ ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြက ေသာင္ေပၚ ဆင္းအိပ္ၾကတာ ေပါ့။ ညိဳညိဳက ညတစ္ခါ ဆိုင္ကယ္ လူနာကို ပတ္တီး အသစ္လဲ၊ ေဆးထည့္၊ ေဆးတိုက္ လုပ္ေနတာ။ ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ပတ္တီး ေျဖေပးတာတို႔၊ ေရသန္႔ဘူး ယူ ေပးတာတို႔ ကူညီရတာေပါ့။ ညိဳညိဳရဲ႕လက္ကေလးေတြက ေဆးထည့္ပတ္တီးစီး ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာတာကို ေက်ာ္ သူရေမာင္ သတိျပဳလက္ခံရ ေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ ေစာေစာထၿပီး စက္ေလွ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာ္သူ ရေမာင္လည္း စက္ေလွစီးရ တာ တကယ္ကို ၿငီးေငြ႕လာ ၿပီမို႔ ကေလး၀ကို စက္ေလွ ဆိုက္မဲ့အခ်ိန္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေန ရေတာ့တယ္။ ေန႔လယ္တစ္ နာခြဲေလာက္မွာ စက္ေလွက ကေလး၀ဆိပ္ကမ္းကို ၀င္ သြားတယ္။ ခရီးသည္ေတြ အားလံုး လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီဟဲ့ ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ကေလး၀မွာ ဆင္းၾကတယ္။ စက္ေလွ ဆရာက မည္းမည္း၀၀ မိန္း မတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာ ၿပီး ေငြေတြ ေပးေနတာကို ျမင္ရတယ္။

“ဒီမယ္ ဆရာတို႔၊ ခင္ ဗ်ားတို႔ ဒီအေဒၚႀကီးေနာက္ လိုက္သြား။ သူက ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးစက္ေလွ အသင္းက တင္လာတဲ့ သူေတြကို ကားစီစဥ္ ေပးမဲ့လူ။ ခင္ဗ်ားတို႔ တစ္အုပ္စုလံုး တစ္စီးတည္း တင္ေပးလိမ့္ မယ္”

ေက်ာ္သူရေမာင္တုိ႔ လည္း ကေလး၀ကမ္းေပၚ ကိုယ့္အထုပ္ကိုယ္ဆြဲၿပီး တက္ခဲ့ၾကတယ္။ သံုးဆယ့္ ငါးေယာက္ အုပ္စုက လူေတြ က ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔လို လက္ဆြဲအိတ္မပါဘူး။ သူ တို႔ရဲ႕ အိပ္ရာအိပ္ခင္း၊ ေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ေတြကို ပီနံအိတ္ ေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး ထမ္းလာခဲ့ၾက တယ္။ သူတို႔အိတ္ေတြကိုက တစ္ပံု တစ္ေခါင္းႀကီးပဲ။ အဲဒီ ထဲက လူတစ္ေယာက္က

“ေဒၚႀကီး ကား ဒီကို လာမေခၚဘူးလား။ ပစၥည္းေတြ မ်ားလို႔”

အေဒၚႀကီးက ေနာက္ လွည့္ၾကည့္တယ္။ မ်က္ႏွာ ထားတင္းသြားၿပီး “ကား ဂိတ္က နီးနီးေလးရယ္၊ ေယာက်္ားေတြပဲေတာ္ ကိုယ့္ အထုပ္ကိုယ္ ႏိုင္ေအာင္ထမ္း ေပါ့။ ကားက ဂိတ္မွာ မရွိ ေသး။ သြားေခၚရဦးမွာ။ ေလးနာရီမွ ထြက္မွာ”

“ဟန္က်တာပဲ ညိဳညိဳ တို႔ ေအးေဆး ထမင္းစားလို႔ ရတယ္”

ကားဂိတ္ကို ေရာက္ ေတာ့ သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စုက ဆူညံဆူညံနဲ႔ ပစၥည္း ေတြ ပံုေနတုန္း ေက်ာ္သူရ ေမာင္နဲ႔ ညိဳညိဳတုိ႔ ထမင္းဆိုင္ ရွာၿပီး ထမင္းစားၾကတယ္။ ဒီခရီးမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အျဖစ္ ကိုယ့္ေငြနဲ႔ကိုယ္ ၀ယ္စားရတယ္။ ဟိုဘက္မွာတုန္း ကေတာ့ ေဒသခံေတြရဲ႕ထမင္း ကို အလိုမရွိ ပိုလွ်ံေနေအာင္ ကို စားခဲ့ရတာ။ ေက်ာ္သူရ ေမာင္ေတာ့ ထမင္းစားရ တယ္ မထင္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာကို အတံုးလိုက္ အခဲလိုက္ စားခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ တယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္း ညိဳညိဳ က ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ဘီစ ကစ္ အထုပ္ကေလးကို ထုတ္ယူၿပီး ေထာင္ျပလိုက္တယ္။

“ဒီမယ္ ကိုသူရ၊ ဆယ္ဇင္းကတည္းက ေ၀တဲ့ မုန္႔ ထုပ္ေလး ညိဳညိဳမစားဘဲ သိမ္းထားတာ။ အိမ္က လူ ေတြကို ျပမလို႔။ ညိဳညိဳတို႔ကို ဘယ္လို ဂ႐ုတစိုက္ အစား အေသာက္ေတြ ေ၀ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သက္ေသေလ”

“ဒီကေလး၀မွာ က်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ကို ထမင္း ထုပ္ေ၀ဖို႔ ေနေနသာသာ ကိုယ္တို႔ဘယ္လို ေျပးခဲ့ရ တယ္ဆိုတာေတာင္ သိၾကမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဂ႐ုလည္း စိုက္ၾကပံု မေပၚဘူး”

ညိဳညိဳက “အေ၀းႀကီးကို”လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျပာတယ္။ ေ၀းေပမဲ့လည္း ဆိပ္ကမ္းကို အရင္လို အေျခအေနမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခား ျခား လူအျပည့္နဲ႔ စက္ေလွ ေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဆိုက္ ေနတာ သတိထားမိၾကမွာ ေပါ့ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ေတာ့ ေက်ာ္သူရေမာင္ မ်ဳိခ် လိုက္ရတယ္။

ကားဂိတ္ကို ျပန္ေရာက္ ေတာ့ ကားကဂိတ္ထိုးေနၿပီ။ သံုးဆယ့္ငါးေယာက္ အုပ္စု ေခါင္းေဆာင္ ၾကံတိုင္း ေအာင္ကို ေဒါႀကီးေမာႀကီး စကားေျပာေနတာ ေတြ႕ရလို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္တို႔ ေျပး သြားတယ္။ သူတို႔အုပ္စုထဲက အဘိုးႀကီးေတြလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ကို လွမ္းၿပီး

“လုပ္ပါဦး ေမာင္ရင္ ရယ္၊ ပိုက္ဆံ ပိုေတာင္းေနတယ္”

“ဟင္ စက္ေလွသမား က အေက်ေပးသြားၿပီးသား ဥစၥာဆို”

ၾကံတိုင္းေအာင္နဲ႔ မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ေအာ္ေနတဲ့ အေဒၚ ႀကီးက ေက်ာ္သူရေမာင္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး

“စက္ေလွသမားက တစ္ေယာက္ ငါးေထာင္ႏႈန္း ရွင္းသြားတာ။ အခု ကားသမားက ေျခာက္ေထာင္ႏႈန္း ေတာင္းေနတယ္။ လူေတြ အသြားမ်ားလို႔ ကားသမား ေတြက ေစ်းတက္တာ၊ က်ဳပ္ က ဘာတတ္ႏိုင္မွာတုံး။ ေျခာက္ေထာင္ေပးရင္ လိုက္၊ မေပးရင္ မလိုက္နဲ႔။ ဒါပဲ ရွိ တယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ ေထာင္ ထပ္ေပးရမွာေတာ့ တတ္ႏိုင္ၾကမွာပါဟယ္”

ၾကံတိုင္းေအာင္က ေခါင္းကုတ္ၿပီး

“ကိုသူရ က်ဳပ္တို႔က လည္း မျပန္မျဖစ္ ျပန္ရမွာ ဆိုေတာ့ ဒုကၡပဲဗ်ာ”

ညိဳညိဳက ၀င္ၿပီး “ကဲ ေပးမွ ျဖစ္မယ္ဆိုလည္း ေပးလိုက္ၾကစို႔” ေခါင္းငံု႔ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ပိုက္ဆံ ထုတ္ၿပီး ေပးလိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔အားလံုး ကားေပၚတက္ ၾကစို႔ဆိုေတာ့ မတက္ရေသးဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကား ဂိတ္မွဴးစားပြဲမွာ လက္မွတ္ ၀ယ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေန တယ္။ ေျခာက္ေယာက္အုပ္စု က အဘိုးႀကီးက အနားကပ္ လာၿပီး

“ေမာင္သူရ ဒီေကာင္ေတြ ထိုင္ခံုေတြ ေရာင္းေနတာ တစ္၀က္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတာ။ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္နားက ထိုင္ရမလဲ မသိဘူး”

ေက်ာ္သူရေမာင္ ဟင့္ ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလို ေနတုန္း ပီနံအိတ္ေတြ ကား ေခါင္မိုးေပၚ အကုန္တင္ၿပီး ၿပီမို႔ စပယ္ယာက သံုးဆယ့္ ငါးေယာက္ အုပ္စုကို ၾကည့္ ၿပီး

“အစ္ကိုတို႔ထဲက လူ တစ္၀က္ေလာက္ ကားေခါင္ မိုးေပၚက စီးရမယ္ေနာ္။ ေယာက်္ားေလးေတြပဲဗ်ာ ေနာ္”

ဟိုလူေတြကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ လူႏွစ္ ဆယ္ေလာက္ ကားေခါင္မိုး ေပၚ သြားစီးၾကတယ္။ ေက်ာ္ သူရေမာင္တို႔ ေျခာက္ေယာက္ အဖြဲ႕ရယ္၊ ဆိုင္ကယ္လူနာ ရယ္၊ ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ အုပ္ စုက ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရယ္ ကားထဲကို ၀င္ေတာ့ အကုန္လံုး ထိုင္ခံုမရၾကဘူး။ ခံုေတြမွာ ကားဂိတ္က လက္ မွတ္ေရာင္းထားတဲ့ ၿမိဳ႕ခံခရီး သြားေတြက လက္မွတ္ရၿပီး ထုိင္ေနၾကတယ္။ ရပ္တဲ့လူ ရပ္၊ ကားၾကမ္းျပင္မွာ ထိုင္တဲ့လူထိုင္နဲ႔ ညိဳညိဳလည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတယ္။

“ဟိတ္ေကာင္ ၾကံတိုင္းေအာင္ ငါတို႔ ခံုမရဘူးလား ကြ”

“ရပ္ၿပီး တစ္ညလံုး လိုက္ရမွာလားကြ”

ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဆူညံ ဆူညံ ထြက္လာတယ္။

ၾကံတိုင္းေအာင္လည္း မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္လို႔ေပါ့။ စပယ္ယာက ကားေပၚတက္ ၾကပါ၊ ကားေပၚ တက္ၾကပါ ကားထြက္ေတာ့မယ္လို႔ ေအာ္ေနတုန္း ညိဳညိဳက “ကိုသူရ ဟိုမွာၾကည့္စမ္းပါဦး”လို႔ ကမန္းကတန္း ေျပာတာနဲ႔ အကုန္လံုး လွမ္းၾကည့္ၾကေတာ့ ကားေပၚတင္ေပးတဲ့ မည္းမည္း၀၀ အေဒၚႀကီးကို ေတြ႕ရတယ္။ အေဒၚႀကီး လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံတစ္ ေထာင္တန္ေတြ ယပ္ေတာင္ ျဖန္႔သလုိ ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္ ယပ္ခတ္သလို အမူအရာ လုပ္ျပေနတယ္။ ကားဂိတ္ ေစ်းသည္ေတြကလည္း အေဒၚႀကီးကို ၀ိုင္းၿပီး ရယ္ေမာလို႔။

“ေတြ႕တယ္ မဟုတ္ လား။ ဆယ္တန္းေအာင္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ပိုက္ဆံရွာတတ္ ရင္ ရတယ္။ တတ္ဖို႔ မလို ဘူး၊ နပ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္။ ၾကည့္စမ္း ငါ ၾကံဖန္လုပ္လိုက္တာ တစ္ထိုင္တည္း ေလးေသာင္း ေက်ာ္ရတာပဲ”

ညိဳညိဳရဲ႕ ဟယ္ ယုတ္မာလိုက္တာ ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံ တစ္ၿပိဳင္တည္း ထြက္လာတယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ကို ဆြဲဖယ္ၿပီး ၾကံတိုင္းေအာင္က ေဒါသတႀကီး ကားေပၚက ဆင္းမယ္ အလုပ္မွာ ကားႀကီး ကလည္း ဘီးလိမ့္ၿပီး စတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့ေတာ့တယ္။

“အား က်ပ္လိုက္တာ၊ စက္ေလွေပၚတုန္းကမွ ေခ်ာင္ေသးတယ္”

“ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ ညႇပ္ေနၿပီ ဖယ္ေပးၾကပါဦး”

အသံေတြ ထြက္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ ထိထားတဲ့လူနာက ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ထိုင္ေနရၿပီး ခရီးသည္ေတြ ေျခေထာက္ေတြက ခိုက္မိလို႔ ေအာ္တာနဲ႔ တူတယ္ လို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ေတြးေန တုန္း ရွိေသးတယ္။ ထိုင္ခံု ေပၚမွာ မိန္းကေလးမို႔ ေနရာ ေပးထားတဲ့ ညိဳညိဳက ဖ်တ္ခ နဲထၿပီး “လာ လူနာအစ္ကို ဒီမွာ လာထိုင္”ဆိုၿပီး ေနရာ ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ လူနာ က အားယူထၿပီး ထိုင္ခံုေပၚ ေရာက္သြားေတာ့ ညိဳညိဳက ကားၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ လိုက္တယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ က ညိဳညိဳကို မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ၾကည့္မိတယ္။ တစ္ ေယာက္တည္း အေဖာ္မပါ ေယာက်္ားေတြၾကား ရဲရဲ တင္းတင္းလိုက္လာလို႔ ဘာ ေကာင္မေလးပါလိမ့္လို႔ ထင္ ခဲ့မိတယ္။ အခုလို ေတြ႕ရ ေတာ့ ပိုၿပီး ဘာေကာင္မေလး ပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ လာတယ္။ အဲဒီလိုေနတုန္း အဘိုးႀကီးက

“ေဟ့ေကာင္ ၾကံတိုင္းေအာင္ မင္းအုပ္စုထဲက ေကာင္ေတြက ဘာေတြတုံးကြ၊ ဒီ လူနာနဲ႔ မင္းတို႔ တစ္ဖြဲ႕တည္း မဟုတ္လား။ တကယ္ဆို ထိုင္ခံုရတဲ့ ေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖယ္ေပးရမွာ ေပါ့။ အခုေတာ့ မိန္းကေလးက ဖယ္ေပးရတယ္လို႔ကြာ”

အဘိုးႀကီး ဘယ္လို ေျပာေျပာ ေနရာရတဲ့ လူေတြက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ဘူး။ ၾကံတိုင္းေအာင္လည္း ဟိုလူ မ်က္ႏွာၾကည့္၊ ဒီလူမ်က္ႏွာၾကည့္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ ဖယ္ခိုင္းရ မွန္း မသိဘူး။ အခ်ိန္တစ္ ေအာင့္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ခံုေပၚက လူေတြက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က မ်က္စိမွိတ္ ၿပီး အိပ္ေနတယ္။ ညိဳညိဳက တခစ္ခစ္ ရယ္ၿပီး “အားလံုး ပင္ပန္းေနၾကတာ ကိုၾကံတိုင္းေအာင္ရယ္။ ညိဳညိဳက ဒီ ေအာက္မွာ အိပ္ငိုက္ရတာ ပိုေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကားက ျပတင္း ေပါက္တံခါး မရွိေတာ့ ေအးကေအးနဲ႔ ေအာက္မွာ ထိုင္ရတာ ပိုေႏြးတယ္”လို႔ ေျပာ တယ္။

အဲဒီလိုေနတုန္း ကား ေခါင္မိုးေပၚတက္သြားတဲ့ လူ ေတြဆီက မေအႏွမဆဲသံ ေတြရယ္၊ ငါတုိ႔ကို ပိုက္ဆံ ညာယူၿပီး ကားထဲ မလိုက္ရဘူး။ ေအးလိုက္တာ၊ ေလတဟူးဟူးနဲ႔ ဆိုတဲ့ အသံေတြ ဆူညံေနေအာင္ ၾကားရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကားႀကီးကေတာ့ ဘာကိုမွ ပမာမျပဳဘဲ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္ လမ္းေတြကို တအိအိနဲ႔ မံုရြာ ဘက္ကို ေရွ႕႐ႈေမာင္းႏွင္ေန ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာ္သူရေမာင္လည္း ဆတ္ခနဲ ငိုက္သြားလိုက္တာ တစ္ေရးႏိုးလာေတာ့ ကားက ေျမျပန္႔ကို ေရာက္ေနၿပီ။ ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ အၾကာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရတယ္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီကို ေက်ာ္ေနၿပီ။ ႏိုးႏွင့္ေနတဲ့ ညိဳ ညိဳက မံုရြာေရာက္ေတာ့မယ္ လို႔ လွမ္းေျပာတာနဲ႔ ၀မ္းသာ အားရ ျဖစ္ရေသးတယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ မံုရြာ ကားႀကီး၀င္းကို ကား၀င္ ေတာ့တယ္။ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းၾကတယ္။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ လိုက္ လာခဲ့တဲ့လူေတြေတာ့ ေသြးခဲ မတတ္ေအးၾကရွာမွာပဲ။ အသံ၀င္ၿပီး ေခ်ာင္းတဟြတ္ ဟြတ္ဆိုးေနတဲ့ ေမွာ္ျပန္တစ္ ေယာက္က ေအာက္ေရာက္မွ ကားေဘာ္ဒီကို မေက်မနပ္နဲ႔ ၀ုန္းဆို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ လိုက္ေသးတယ္။

“ေဟ့ ဒီေန႔ မေသဘူးေဟ့။ ငါတို႔ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ တစ္ေယာက္က အက်ယ္ ႀကီးေျပာတာကို ဒ႐ိုင္ဘာက မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ၾကံ တိုင္းေအာင္ရယ္၊ ေက်ာ္သူရ ေမာင္ရယ္၊ မႏၲေလးသြားဖို႔ ကားစံုစမ္းေနတုန္း က်န္တဲ့ လူေတြက အေပါ့အပါးသြား တဲ့လူသြား၊ အခုမွ မီးေမႊးစ ျဖစ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေျပးၾကတယ္။ အိပ္မႈန္စံုမႊား ႏိုးလာတဲ့ ဂိတ္မွဴးက ဖုန္းဆက္ေခၚ ေပးလို႔ မွန္လံုတစ္ စီး ၀င္လာတယ္။

“ဟာ မွန္လံုကြ၊ ကား အစုတ္ မဟုတ္ဘူး”

“ကားဆရာ အားလံုး ဆံ့ ပါတယ္ေနာ္”

“ေခါင္မိုးေပၚကေတာ့ မလိုက္ဘူးဗ်”

ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္ ေလးေတြလို တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ ေျပာၾကတယ္။ ကား ဆရာက “ဆံ့ပါတယ္၊ ဆံ့ပါ တယ္”ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ လိုပဲ တေပ်ာ္တပါး ေအာ္ လိုက္ၾကတာ။

ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ အုပ္ စုပါလာတဲ့ ပီနံအိတ္ အိပ္ရာ လိပ္ေတြကို စပယ္ယာက ေခါင္မိုးေပၚတင္ရင္း ဒ႐ိုင္ ဘာကို တစ္ခုခုလွမ္းေျပာ လိုက္တယ္။ ဒ႐ိုင္ဘာက ေက်ာ္သူရေမာင္ကို လွမ္းၿပီး “ဗ်ဳိ႕ဆရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကား က ခရီးသည္ သီးသန္႔ပဲဗ်၊ လူတစ္ကိုယ္ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္အိတ္ပဲ ယူရတာ၊ ခင္ဗ်ား တို႔က တန္ပိုေနၿပီ၊ တန္ပိုခ ေပးရမယ္ေနာ္”

“ဗ်ာ”ေက်ာ္သူရေမာင္ အံ့ၾသသြားတုန္း ၾကံတိုင္း ေအာင္က ေျပးလာတယ္။

“အစ္ကိုရယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေတာသားပါ။ လက္ဆြဲ အိတ္မရွိလို႔ ႏွစ္ေယာက္သံုး ေယာက္စုၿပီး ပီနံအိတ္နဲ႔ ထည့္ရတာပါ။ လူသံုးဆယ့္ ငါးေယာက္မွာ အိတ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ ဒုကၡ ေရာက္လို႔ ျပန္လာ ရတဲ့လူေတြ ပါဗ်ာ။ လူခတစ္ေယာက္ကို ၁၂၀၀ စီ ေပးၿပီးၿပီဗ်ာ။ အထုပ္ခေလးေတာ့ ေလွ်ာ့ပါ အစ္ကိုရယ္”

“မရဘူးဗ်ာ၊ မေလွ်ာ့ႏိုင္ ဘူး။ တန္ပိုခ ၁၅၀၀၀ ေပး ရင္ေပး။ မေပးရင္ ကားမထြက္ဘူး”

“မထြက္ခ်င္ရင္ ေန ေပါ့။ အံမာ ႀကီးက်ယ္လို႔” ဆိုၿပီး ေက်ာ္သူရေမာင္ ပါးစပ္က ထြက္ေတာ့မလို႔ရွိေသး ေနာက္က ေရာက္လာတဲ့ ညိဳညိဳက “ရွင္တို႔ မတရား သျဖင့္ လြန္ေနၿပီ။ ပစၥည္း မတင္ခင္က ေျပာပါလား။ အခုမွ ေျပာတယ္။ မထြက္ ခ်င္ေနေပါ့၊ မလိုက္ဘူး အကုန္ျပန္ခ်ေပး”

မ်က္ႏွာေလးနီရဲေအာင္ ညိဳညိဳ စိတ္ဆိုးေနတယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္ေနတဲ့ ၾကံတိုင္း ေအာင္က ၀မ္းနည္းပက္ လက္နဲ႔

“ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ညိဳ ညိဳ။ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့ လူေတြမွန္း သိရက္နဲ႔ သူတို႔ လည္ ပင္းညႇစ္ခ်င္ညႇစ္ၾကပါေစ။ ေနပါေစေတာ့။ ဒီမယ္ ကားဆရာ ယာလွေကာင္းက လူ ေတြ နန္ေတာ၊ ေနာင္ပိုင္ ေအာင္၊ ေဖာင္းျပင္၊ ခ်င္းတြင္း၊ ဥ႐ုေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးက လူေတြ က်ဳပ္တို႔ ငတ္မွာစိုးလို႔၊ မယူတာေတာင္ ထမင္းထုပ္ေတြ လိုက္ေခၚ ေပးခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ထမင္းထုပ္ ရေအာင္ သူတို႔ ညလံုးေပါက္ ခ်က္ၾကရတာ။ သူတို႔ ေစတနာေၾကာင့္ ထမင္းဖိုး မကုန္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီ ထမင္းဖိုးေလးေတြ စုၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေပးပါမယ္။ ခဏေစာင့္ပါဗ်ာ”

“ၾကံတိုင္းေအာင္ မင္း ဘယ္လိုေခါင္းေဆာင္လဲ၊ ဒီေကာင္ မတရား လုပ္မွန္း သိ ရက္နဲ႔ ဘာလို႔ေပးရတာလဲ”

“ခ်ကြာ မထူးပါဘူး၊ ဟိုဘက္က လူေတြနဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့”

“မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ယူပါ ေစ”

“အားလံုး ျပန္ခ်င္ၾကတာေလ။ ၾကာေနမွာ စိုးလို႔ ကိုၾကံတိုင္းေအာင္က ေပးလိုက္ တာပါ”

“မတရားသျဖင့္ဗ်ာ”

ေ၀ဒနာေတြ ျပည့္လွ်ံ ေနတဲ့ အားလံုးအသံေတြကို ဥေပကၡာျပဳၿပီး ၾကံတိုင္း ေအာင္က ကားေနာက္ဆံုးမွာ သြားထိုင္ေနတယ္။ မွန္လံုစီး ရတာ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိတယ္။ အခ်မ္းလည္း လံု တယ္။ ညိဳညိဳေတာင္ ေခြေခါက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ စစ္ကိုင္း တံတားႀကီးကို ျဖတ္ ေတာ့ မႏၲေလး ေရာက္ေတာ့ မွာပါလားဆိုတဲ့ အသိစိတ္နဲ႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ရတယ္။ အမွတ္ ၈ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ၾကံတိုင္းေအာင္တို႔ အုပ္စု ဆူဆူညံညံနဲ႔ ဆင္းၾက တယ္။ သူတို႔က ခရီးဆက္ သြားၾကရဦးမွာေလ။

ဒုကၡ အတူခံၿပီး လြတ္ ေျမာက္လာရာက ခြဲခြာရေတာ့ အားလံုး ေအာ္ဟစ္ၿပီး ႏႈတ္ ဆက္လိုက္ၾကတာ။ ညိဳညိဳ ဆိုတာ လက္ျပလို႔ကုိ မၿပီး ေတာ့ဘူး။ သံုးဆယ့္ေျခာက္ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ နီးေနၿပီမို႔ ေက်ာ္သူရေမာင္ ကားေပၚက ဆင္းတယ္။ ညိဳညိဳလည္း ေနာက္က ကုပ္ကုပ္ေလး ပါလာလို႔ အံ့ၾသ သြားတယ္။

“ညိဳညိဳကလည္း ဒီမွာ ဆင္းတာလား”

“ကိုသူရ ညိဳညိဳအိမ္က လာႀကိဳတဲ့အထိ ခဏေစာင့္ ေပးပါဦး။ ခဏေလးေနာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္”

ဆိုၿပီး ညိဳညိဳက ပီစီအို ဖုန္းဆုိင္ကို ေျပးသြားတယ္။ ေက်ာ္သူရေမာင္ တစ္မ်ဳိးႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ မႏၲေလး ေရာက္ၿပီပဲ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ သြားေပါ့။ ဘာအမွ်င္တန္းေန ရတာလဲ။ ဒါေပမဲ့ မေကာင္း ပါဘူးေလဆိုၿပီး ခဏေစာင့္ ေပးေနတုန္း ညိဳညိဳက “ဟယ္ ဟိုမွာ အိမ္က လာ ေနၿပီ”ဆိုတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ေက်ာ္သူရေမာင္ အရမ္း အံ့ၾသသြားတယ္။ သူတို႔အနားမွာ လာရပ္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးေပၚမွာ ေက်ာ္ သူရေမာင္အစ္ကို ေဇာ္သုတနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုေက်ာ္စြာက တစ္ေယာက္စီ စီးလာၾက တာ။ ကိုေက်ာ္စြာက ျပံဳးစိစိနဲ႔

“ဟဲ့ေကာင္ သူရ၊ ငါ့ တူမ သေျပညိဳညိဳကို ဒီေရာက္ေအာင္ မင္း ေစာင့္ ေရွာက္ေခၚလာေပးတဲ့ အတြက္ သူ႔အစ္မ ႏွင္းဆီနီနီက ဖုန္း ဆက္ ထားပါတယ္ကြာ။ ဘယ္ေန႔ေရာက္လာမလဲလို႔ ငါတို႔ ေမွ်ာ္ေနၾကတာ”

ေက်ာ္သူရေမာင္ ညိဳညိဳ ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ညိဳညိဳ က ရယ္ေနတယ္။

“ဒါ သေျပညိဳညိဳ ဟုတ္လား။ နင္ လမ္းမွာ ကတည္းက ကၽြန္မ ကိုသူရ သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းဆီရဲ႕ ညီမ ပါလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပီးေန တာ”

“ဘယ္သိမလဲ၊ ညိဳညိဳ ကုိ ကိုသူရ မွတ္မိမယ္ထင္ တာေပါ့။ မမႏွင္းဆီက တာ မခံမွာ တိုက္နယ္ ဆရာ၀န္ ေလ။ ညိဳညိဳလည္း ေဟာက္ (စ္)ၿပီးၿပီးခ်င္း အေဖာ္ လိုက္သြားတာ။ မမက ဆယ္ဇင္း မွာ ခရီးသြားေတြ အတြက္ အေရးေပၚတာ၀န္က်တာနဲ႔ ျပန္မရဘူး။ ညိဳညိဳက ျပန္ ခ်င္လိုက္တာ။ ေန႔တိုင္း ကမ္း နားဆင္းၿပီး လူၾကံဳရွာတာ။ ကိုသူရကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ေအာ္ေခၚတာ မၾကားဘဲ စက္ေလွ ေပၚတက္သြားတာနဲ႔ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ဆိုၿပီး ညိဳညိဳ တက္လိုက္ လာခဲ့တာ။ ရယ္ခ်င္လိုက္တာ။ ကိုသူရႀကီးက မွတ္လည္း မမွတ္မိဘူး။ ညိဳညိဳ လည္း မေျပာခ်င္တာနဲ႔ ၿငိမ္ေနလိုက္တာ ဟီး ဟီး ဟီး”

“မွတ္မိမလား။ ငါ ႏွင္းဆီနဲ႔ စာက်က္တုန္းက နင္က ဖန္ခုန္တုန္း ရွိေသးတာ ဥစၥာ၊ ၿပီးေတာ့ နင္က နင့္အေဖ အလုပ္ေျပာင္းေတာ့ ပါသြား တာေလ”

ေက်ာ္သူရေမာင္ စကားကို အကုန္လံုးက ရယ္ၾက တယ္။ ေဇာ္သုတက ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းၿပီး ကို ေက်ာ္စြာ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ခံု ေပၚကို တက္တယ္။

“ကဲ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္စီးယူသြား။ ငါတို႔တစ္ေန ရာ ၀င္စရာ ရွိေသးတယ္”ဆို ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားၾက တယ္။

“နင့္ကို ငါက လိုက္ပို႔ ရမွာလား”

“ဒါေပါ့”ဆိုၿပီး ညိဳညိဳ က ေနာက္ခံုမွာ ၀င္ထိုင္တယ္။

“အမယ္ေလး မႏၲေလး ၿမိဳ႕ႀကီးက လွပေနလိုက္တာ ေနာ္။ အိမ္ကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ခရီးက သည္း ထိတ္ရင္ဖိုပဲ။ ဒီခရီးမွာ လူ ေတြေၾကာင့္ ေစတနာေတြကို ခံစားရသလို လူေတြေၾကာင့္ ပဲ ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္တယ္ေနာ္ ကိုသူရ။ လူခ်င္းတူေပမဲ့ ဒုကၡ ေရာက္တဲ့လူေတြကို ဆက္ဆံ ပုံက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔ က်င္ေနတာေနာ္။ လူဆိုတာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသလို ေၾကာက္စရာ လည္း ေကာင္းလိုက္ၾကတာ ေနာ္”

“ညိဳညိဳ ငါ ဆိုင္ကယ္ ဆက္စီးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ခဏရပ္မယ္၊ နင့္ကို ေမးခ်င္လို႔”

ညိဳညိဳက နားမလည္ သလို ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္း တယ္။

“ေျပာစမ္း။ နင္ သေျပ ညိဳညိဳပါလို႔ ငါ့ကို ဘာလို႔ ဖြင့္မေျပာတာလဲ။ အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာ”

ေမးရင္း ေက်ာ္သူရ ေမာင္ ရင္ေတြ တုန္ေနတယ္။ ဘုရား ဘုရား ကိုယ္ႏွမသား ခ်င္းလို ေကာင္မေလး ကိုယ့္ ေဘးမွာ ေကြးအိပ္ ခဲ့တဲ့လူ။ တကယ္လို႔မ်ား ကုိယ္မ႐ိုး မသား လုပ္ခဲ့မိရင္ ဘယ္ ေလာက္မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္း လိုက္မလဲ။ ေက်ာ္သူရေမာင္ ေ၀ဒနာေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ညိဳညိဳက သူ႔ကိုၾကည့္တယ္။

“ညိဳညိဳမွန္းသိရင္ ကိုသူရ တကယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္မွာေလ။ ညိဳညိဳ သိ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုသူရကို ညိဳညိဳက ညိဳညိဳပါလို႔ အစ ေဖာ္ေပးတဲ့အထိ မသိေတာ့ ညိဳညိဳ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္ တယ္။ အၾကံတစ္ခုလည္း ၀င္လာတယ္။ ကိုသူရႀကီးက ဒီလိုခရီးၾကမ္းႀကီးမွာ ညိဳညိဳ လို ေကာင္မေလးကို သူစိမ္း ဆိုရင္ ဘယ္လိုဆက္ဆံမလဲ လို႔ သိခ်င္တယ္”

“ငါက နင့္ကို အထင္ ေသးေနတာ။ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္ကလာတဲ့ ေကာင္မေလးမွန္း မသိ။ ငါက အေရာ၀င္စရာလား”

“ဒါေပါ့၊ အခု ညိဳညိဳ သိၿပီေလ”

“ဟင္ ဘာသိရျပန္တာ တုံး”

“ေၾသာ္ ကိုသူရ သိကၡာ ရွိတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ကဲ ကဲ ျပန္ရေအာင္၊ ညိဳညိဳ ေရခ်ဳိး ခ်င္လွၿပီ”

ေက်ာ္သူရေမာင္ မေက် မလည္နဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တက္လိုက္ရတယ္။ ကိုယ့္ကို သိကၡာရွိတယ္လို႔ ညိဳညိဳ ျမင္ တာေတာ္ေသးတယ္။ သိကၡာ သာ မရွိခဲ့ရင္ ဒီအခ်ိန္မွာ ျပႆနာေပါ့။ သေျပညိဳညိဳ မွန္း သိၿပီးလို႔ ဆက္ဆံေရး ေတြ ေျပာင္းရရင္ ညိဳညိဳက သူ႔ကို အထင္ေသးမွာလား မသိ။ ရင္ထဲမွာ မင္းအေပၚ တစ္လမ္းလံုး မသိစိတ္က ထားခဲ့မိတဲ့ ေစတနာေတြကို တစ္ေန႔ေန႔က်မွ လိပ္ပတ္ လည္ေအာင္ ေျပာျပရဦး မယ္။

ေတြးေနတုန္း ဆိုင္ ကယ္က ေလးေလးၿပီး ထိုး ရပ္သြားတယ္။ ညိဳညိဳရဲ႕ အထိတ္တလန္႔ ေအာ္သံ ေပၚ လာတယ္။

“ေဟာေတာ့္ ဆိုင္ကယ္ ဘီးေပါက္သြားၿပီ”

၀န္ခံခ်က္

(ေက်ာ္နႏၵသူ၏ အျပန္ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမႈကို ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္။)

--------------------

ယဥ္ယဥ္ႏု၊မႏၲေလး၊

(ေရႊႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊စက္တင္ဘာလ ၂၀၁၂)

Hnin Shwe Sin at 8/04/2016 02:03:00 am

[ အလင္းေရာင္ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]

ျပန္လည္မ်ွေဝပါသည္။ 

ZawOo