#ပဥၥမေျမာက္ေဆာင္းရက္မ်ား
( စတုတၳပိုင္း)
#ၿငိမ္းေက်ာ္
“ ကို အရင္ဆင္း ”
အဓိပၸာယ္ကို အျပည့္အဝနားလည္ေတာ့ ျငင္းရသည္။
“ ဟင္းအင္း အမြန္ အရင္ဆင္းပါ ”
အမြန္ကလည္း သူ႕နည္းတူ ။
“ ေရွ႕အရင္ေရာက္ေနတဲ့သူက အမြန္ပဲဥစၥာ ၊ အမြန္အရင္ဆင္းေပါ့ ”
ညိဳညိဳသည္ သူတ္ို႕နွစ္ေယာက္တြယ္ကပ္ေနပံုကို သေဘာက်၍ ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ကိုၾကည္လြင္သည္ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္စကားကိုဆိုုသည္။
“ ခု ရန္မျဖစ္နဲ႕ဦးေလ ”
အမြန္႕မ်က္ေစာင္းကို ဖ်က္ခနဲေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ ကိုၾကည္လြင္ေနာ္ ၊ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ ၊ ညိဳညိဳ႕လူကို မဆံုးမဘူးလား ”
ညိဳညိဳက ပါးစပ္ကို လက္ဝါးျဖင့္ကာ၍ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ့ ့ ့ ့
“ ညိဳ႕လူကိုေတာ့ ညိဳကဆံုးမမွာပါကြာ ” ဟု ေျပာသည္။ထိုစကားေၾကာင့္ အမြန္နူတ္ခမ္းစုူပစ္လိုက္သည္။ကိုေထြးမ်က္နွာက ရွက္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ေယာင္ယမ္းျပီး ေလွကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။သူ႕ေနာက္တြင္ အမြန္ဆင္းလိုက္သည္။ျခံဝေရာက္သည္အထိ ညိဳညိဳတို႕ ဇနီးေမာင္နွံ၏ ရယ္သံကိုၾကားေနရသည္။ေျမနီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ စကားမဆိုမိၾက။ ျပည္လမ္းသို႕ေရာက္မွ ကိုေထြးက စကားစေျပာသည္။
“ သံုးဘီးကား ေစာင့္စီးၾကတာေပါ့ ၊ ဟီးနိုးကားေတြက သိပ္က်ပ္တယ္၊ တနဂၤေႏြဆိုေပမယ့္လည္း ခါတိုင္းေန႕ေတြလိုပဲ အမြန္တက္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ”
ရွက္ျပံဳးမ်က္နွာ မေျပနိုင္ေသးဟန္တူ၏။ေခါင္းကို ခပ္ငံု႕ငံု႕ထားျပီး ခါသည္။
“ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရေအာင္ ”
“ ေဝးေတာ့ အမြန္ေလွ်ာက္နိုင္ပါ့မလားလို႕ပါ ”
“ ေျခာက္မိုင္နဲ႕ စံရိပ္ျငိမ္ ဘာေဝးတာမွတ္လို႕ ”
သူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။အမြန္႕စကားကို ပယ္ေလ့မရွိေသာေၾကာင့္ အမြန္က မပြင့္တပြင့္ ျပံဳးျပသည္။လက္ဝဲဘက္ လက္တစ္ကမ္းအကြာမွ သူနွင့္ယွဥ္ေလွ်ာက္လာေသာ အမြန္ကို အင္းလ်ားကန္ေပါင္ဘက္သို႕ အေရာက္တြင္ လွည့္ၾကည့္သည္။
အက်ၤီ ၤလက္ပ်က္နွင့္ ဒီအက်ီ ၤကို ဝတ္ေတာင့္ဝတ္ခဲ ၊ ထဘီအျပာနု ၊ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ ဆံျမိတ္စ ၊ ဆံထံုးအရင္းတြင္ ဖေယာင္းပန္း တစ္ပြင့္။
လွည့္ၾကည့္ေနမွန္း အမြန္သိပံုရသည္။
သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္သည္ ။ အမြန္႕ပါးမို႕မို႕နွစ္ဘက္တြင္ သနပ္ခါးပါးကြက္ပါးပါးကို ျမင္ရသည္။အမြန္ျပံဳးေလသည္။
“ ထမင္းစားလို႕ ျမိန္တယ္ေနာ္ ”
ေခါင္းညိတ္၍ ေျဖလိုက္သည္။
“ အမြန္ဟင္းခ်က္ေကာင္းလို႕ပါ ”
“ ေျမွာက္ ေျမွာက္ စံရိပ္ျငိမ္ ထိပ္က်ရင္ အမြန္ လက္ဖက္ရည္တိုက္ပါ့မယ္ ”
အမြန္သည္ တဟင္းဟင္း ရယ္၍ လိုက္ပါလာသည္။
တံတားျဖဴသို႕ ေရာက္ခါနီးတြင္ ့ ့ ့
“ ကို ဒီေန႕ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္တယ္ ” ဟု ဆိုသည္။
“ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ” ဟု ေမးေသာအခါ “ တစ္ေန႕လံုး ရယ္စရာေတြ ေျပာေနလို႕ ” ဟု အမြန္ေျဖသည္။ဤတြင္ ့ ့ ့
“ ဒီေန႕ တစ္ေန႕တည္း မဟုတ္ပါဘူး အမြန္ရာ ၊ ေပ်ာ္ေနတာ သံုးေလးနွစ္ေလာက္ရွိျပီ ၊ သိပ္မေပ်ာ္ေတာ့တာေတာ့ တစ္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိသြားျပီ ” ဟု စကားမွားသြားသည္။အမြန္သတိျပဳမိပံုရသည္။မ်က္နွာညိဳးသြားသည္။
“ အလုပ္ေတြ ပိလြန္းလို႕ မေပ်ာ္နိုင္တာပါ ” ဟု ဖာေထးမိလိုက္ေသာ္လည္း အမြန္႕မ်က္နွာက ေစာေစာကလို မလန္းလာေတာ့ ။
နွစ္ဦးၾကားတြင္ အသံတိတ္သြားသည္။ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္ အေဆာက္အံုေလးသို႕ ေရာက္ခါမွ အမြန္စကားစသည္။
“ ေရွ႕လဆယ့္တစ္ရက္ဆိုုရင္ ကို႕ ေမြးေန႕ေရာက္ျပီေနာ္ ”
သၾကၤန္အၾကိဳမတိုင္မီ တစ္ရက္သည္ သူ႕ေမြးေန႕ ။
“အသက္တစ္နွစ္ၾကီးတာဟာ ေသမင္းဆီ သဝဏ္လႊာတစ္ေစာင္ပို႕ရသလိုပဲ ”
“ ကိုရယ္ ေသစကားမေျပာပါနဲ႕ ”
ပ်ာပ်ာသလဲ တားျမစ္သည္။ထို႕ေၾကာင့္ စိတ္ေျဖစကားဆိုရသည္။
“ ေနာက္ အနွစ္ေလးငါးဆယ္ၾကာရင္ ေရွာင္မရမယ့္ တရားေတြကို ေျပာတာပါ ”
အမြန္မ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လိုက္သည္။
“ ဝမ္းနည္းစရာ အနာဂတ္မွန္သမွ်ကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္နဲ႕ ေနေနရတာ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ကိုရယ္ ”
ေႏြဆည္းဆာ၏ ေလေျပတြင္ အသည္းကို မႊန္းတက္ေသာ သင္တုန္းဓားေတြ ဆင္ထားသည္ ထင္ရေလ၏။
********
( ၇ )
မိုးေစြေတာင္ကုန္း၏ အေရွ႕ဘက္ကမ္းပါးစြန္းတြင္ ထိုင္လိုက္ေတာ့မွ အသက္ရႈ၍ပိုုေကာင္းလာသည္။သစ္ဝါးရနံ႕ေတြရသည္။အျမင့္ဆံုးသို႕တက္လာေသာအခါ ျမက္ခင္းျပင္ကို ေတြ႕ရသည္။ေလေျပက တေဝ့ေဝ့။
မ်က္လံုးေရွ႕တြင္တားဆီးထားေသာ အရာမရွိ။အေပၚမွ ဆီး၍ျမင္ရေသာအျမင္ အေရွ႕တြင္ ေတာင္ပူစာနွစ္လံုး ၊ခ်ိဳင့္ဝွမ္းတစ္ခု ၊ တဲအိမ္သံုးေလးလံုး ၊ ဥယ်ာဥ္စိုက္ခင္းေတြ။
ထိုေရွ႕တြင္ ျပည္လမ္း ထိုေရွ႕တြင္ လယ္ကြင္း ၊ ထိုေရွ႕တြင္ ကုန္းျမင့္ ၊ ကုန္းျမင့္ မ်က္နွာျပင္သည္ မဂၤလာဒံုေလယာဥ္ေျပးလမ္း။ထိုေရွ႕တြင္ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္။
“ ဒီေနရာေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ေနရာေလးေနာ္ ”
အမြန္သည္ နဖူးျပင္မွ ဆံစမွ်င္ကို ဖယ္လိုက္ရင္းေျပာသည္။
“ ျမိဳ႕ရဲ႕အျမင့္ဆံုးေနရာေပါ့ အဘက္ဘက္က္ုိျမင္ေနရတယ္ ”
“ ကိုတို႕ေနတဲ့အပိုင္းနဲ႕ အေနာက္ဘက္ပိုင္းက တစ္မ်ိဳးစီေနာ္ ”
“ အေရွ႕ဘက္က ေျမည္ိီတယ္ ဒီဘက္က ကုန္းျမင့္ေတြခ်ည္းပဲ ၊ ကုန္းျမင့္ဆယ့္နွစ္ခုနဲ႕ ဒီျမိဳ႕ကိုတည္တာလို႕ လူၾကီးေတြက ေျပာတာၾကားဖူးတယ္ ”
သူ႕ကိုငဲ့ေစာင္းၾကည့္သည္။
ေနျခည္သည္ အမြန္႕ညာဘက္ပါးျပင္ေပၚသို႕ က်လာသည္။
“ ရုကၡေဗဒသမားက ျမိဳ႕သမိုင္းကို ေျပာျပေတာ့မယ္ ”
ၾကည္နူးဖြယ္ အခနဲ႕စကားေၾကာင့္ ျပံဳး၍ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“ ဒါေပမယ့္ ျမိဳ႕သမိုင္းက လြမ္းစရာၾကီးပါ အမြန္ရယ္ ”
မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနွင့္ အံ့ၾသသြားပံုရသည္။
“ ေျပာျပပါလားဟင္ သိရေအာင္လို႕ ”
နားစြင့္ေနေသာ အမြန္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။တည္ၾကည္ေသာ အမြန္႕မ်က္နွာတြင္ သိလိုစိတ္ အရိပ္အေရာင္ေတြ ျမင္ရသည္။ထို႕ေၾကာင့္ ေဆးေပါ့လိပ္ကို တစ္ဖြာနွစ္ဖြာသာ ေသာက္လိုက္သည္။
“ ျမိဳ႕သမိုင္းကို မေျပာခင္ ေနရာေတြကို ေျပာျပမွ အမြန္နားရွင္းမွာ ၊ လိႈင္ျမစ္အေနာက္ဘက္က မြန္ျမိဳ႕ေဟာင္းေပါ့ ၊ အစကဒီလို ၊ သထံုဘုရင္ရဲ႕ သမီးေတာ္ တစ္ပါးရွိတယ္တဲ့။မြန္မင္းသမီးတစ္ပါးဆိုပါေတာ့ ။
တစ္ေန႕မွာ ဘိုးေတာ္ဘြားေတာ္ စံျမန္းတဲ့ ေဘာလယ္ျမိဳ႕ေဟာင္းကို အကန္ေတာ့ သြားတယ္တဲ့ ၊ သံုးေလးလၾကာေတာ့ သထံုေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္တယ္တဲ့၊ အျပန္မွာ သထံုကလာတဲ့ အေထာက္ေတာ္ေတြနဲ႕ ဒီျမိဳ႕မွာ ဆံုမိၾကတယ္ ၊ အေၾကာင္းက သထံုကို ဂၽြမ္းသပုန္ေတြ တိုက္ေနလို႕တဲ့ ၊ ဒီေတာ့ မင္းသမီးေလးအဖို႕ သထံုကို ဆက္သြားဖို႕ ခက္သြားတာေပါ့ ၊ ဒါနဲ႕ လိႈင္ျမစ္အေရွ႕ဒီေနရာမွာ တစ္ေထာက္နားရတာေပါ့ ၊ အဲ့ဒီတုန္းက ျမိဳ႕နယ္ငယ္ ၊ ျမိဳ႕သိမ္ေလးတစ္ခုတဲ့ ၊ ေတာင္ကုန္းေတြ မရွိဘူးတဲ့ ၊ စည္မ်က္နွာျပင္လို ေျမညိီသတဲ့”
ဒူးနွစ္ဖက္ကို လက္ခ်ိတ္၍တုပ္ထိုင္ကာ ထိုင္လိုက္ရင္း အမြန္ေခါင္းညိတ္သည္။
ေဘာလယ္ကို ဂၽြမ္းစစ္သည္ေတြ ဝိုင္းထားသတဲ့ ၊ ဒီျမိဳ႕ရဲ႕ျမိဳ႕စားမင္းသားေလးက ဂၽြမ္းစစ္သည္ေတြ မထိုးေဖာက္နိုင္ေအာင္လို႕ ျမိဳ႕ကိုကာကြယ္ရတယ္ ၊ သထံုက ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႕အတြက္ ပူပင္ေသာကေရာက္ျပီး နာမက်န္းျဖစ္လာတဲ့ မြန္မင္းသမီးေလးကိုလည္း ျပဳစုေနရတာေပါ့ ၊ ဆယ့္နွစ္နွစ္ၾကာျပီး မြန္မင္းသမီးေလးက သထံုကို ဆက္သြားဖို႕စီစဥ္တယ္ ၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ မြန္မင္းသမီးေလးနဲ႕ ျမိဳ႕စားေလးတို႕ဟာ ဖြင့္ဟလို႕သာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္္ေယာက္ မေၾကညာတာ ခ်စ္ျမတ္နိုးမႈျခင္း ၊ အၾကင္နာျခင္း ၊ ေမတၱာျခင္း ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ခဲ့ၾကျပီတဲ့ ၊ ဒါနဲ႕ ့ ့ ့”
“ အင္း ဒါနဲ႕ ဆက္ပါဦး ကို ”
“ မင္းသမီးေလး ေရာက္လာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ခမည္းေတာ္က ဝမ္းသာလြန္းလို႕ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္ ၊ သိပ္ခ်စ္တဲ့ သားအဖက္ိုး ၊ မင္းသားတစ္ပါးနဲ႕ စုလ်ားထိမ္းျမားဖို႕ စီစဥ္တယ္ ၊ မင္းသမီးေလးက ခမည္းေတာ္ကို စိတ္ခ်မ္းသာေရးအတြက္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္ ။
ဒီသတင္းကို ျမိဳ႕စားေလးၾကားသတဲ့ ၊ဆယ့္နွစ္နွစ္ကာလအတြင္း ယာယီတဲနန္း ဆယ့္နွစ္ေနရာ ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာေတြကို အလြမ္းေျပသြားျပီး ၾကည့္ေလ့ရွိသတဲ့ ၊ မင္းသမီးေလးရဲ႕ လက္ထက္ပဲြသဘင္ က်င္းပတဲ့ေန႕မွာ အဲ့ဒီ ဆယ့္နွစ္ေနရာကို ၾကည့္ျပီး သစၥာဆိုတယ္တဲ့ ။
သူ႕ကိုယ္ထက္ ၊ သူ႕အသက္ထက္ မင္းသမီးေလးကို ခ်စ္ျမတ္နိုုးပါတယ္တဲ့ ၊ ဒီသစၥာမွန္ပါရင္ အဲ့ဒီ ဆယ့္နွစ္ေနရာကို မမွတ္မိေအာင္ လွ်ိဳေျမာင္ေတာင္ကုန္းေတြ ျဖစ္ပါေစသတဲ့ ၊ ဒါနဲ႕ ဒီျမိဳ႕ဟာ အဲ့ဒီ ကုန္းျမင့္ ဆယ့္နွစ္ခု ျဖစ္လာတာတဲ့ ၊ ၾကားဖူးတာေလ ”
အမြန္သည္ အေဝးသို႕ ေငး၍ နားေထာင္ေနသည္။
“ မင္းသမီးေလးနဲ႕ ျမိဳ႕စားေလးေကာ ထက္ေတြ႕ေသးသတဲ့လား ”
သူေခါင္းခါေျဖသည္။
“ မေတြ႕နုိင္ၾကေတာ့ဘူးေလ ၊ ဘာျပဳလို႕ဆို မင္းသမီးေလး လက္ထပ္ပဲြ က်င္းပတဲ့ ေန႕မွာ ျမိဳ႕စားေလး ရင္ကဲြနာက်ျပီး ေသသြားတယ္တဲ့ ”
သို႕ေသာ္ ျမိဳ႕သမိုင္းထဲက အေၾကာင္းအရာ အခ်ိဳ႕သည္ မိုးေစြေတာင္ကုန္းေပၚသို႕ တြယ္တက္လာသည္ဟု ေတြးေလာက္ဖြယ္တည့္။
နုူတ္ခမ္းအဝသို႕ စကားသံေတြ ထြက္မလာျဖစ္ၾက ။
************
လိႈင္ျမစ္ေရးေရးကို အေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရသည္။သစ္ရြက္စိမ္းလြင္ျပင္ၾကီးကို အနုအရင့္ ကဲြ၍ ေတြ႕ေနရသည္။ ေနျခည္သည္ သစ္ရြက္ေတြေပၚမွ ရွပ္၍ ေျပးေနသည္။အမြန္႕မ်က္နွာသည္ ေပ်ာင္းႏြဲ႕ေသာ ေနေရာင္နွင့္ မ်က္နိုးဖြယ္ မ်က္နွာလွလွ ၊ မဂၤလာရွိစြာေသာ မိန္းမေခ်ာ မ်က္နွာ ၊ မ်က္ျခည္ျပတ္မခံနိုင္ေအာင္ ျမင္စမ္းခ်င္စြေသာ မိန္းမျမတ္မ်က္နွာ ။
လမ္းအေကြ႕သို႕ ေရာက္လာသည္။
လမ္းအနိမ့္ပိုင္းျဖစ္၍ ေနေရာင္သည္ အမြန္႕ကိုယ္ေပၚမွ လြဲထြက္သြားသည္။ ျပန္လည္ျမင့္တက္လာေသာ တစ္ဖက္ေကြ႕သို႕ ေရာက္ေသာ္ ေနေရာင္ျခည္သည္ အမြန္႕ဆံစအေပၚမွအစ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သို႕က်လာသည္။လမ္းအလယ္္သို႕ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အမြန္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရဟန္ျဖင့္ေျပာသည္။
“ ကို ဒီလ ရႈ႕မဝ ဖတ္ျပီးပလား ”
“ အင္း ဘာျဖစ္လို႕လဲ ”
“ ၾကည္ေအးကဗ်ာ ဖတ္လိုက္တယ္မဟုတ္လား ”
ေခါင္းသာ ညိတ္ျပလိုက္ရသည္။ ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနသည္။မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားျပီး စဥ္းစားသည္။ေျဖလိုက္စဥ္က ဖယ္လိုက္ရေသာ ေဆးလိပ္ကို ျပန္ျပီးခဲထားသည္။
“ သိျမင္ျခင္းဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလ ၊ အမြန္သိပ္ၾကိဳက္တာပဲရွင့္ ၊ အစက ‘ ေမာလိုက္တာကြယ္ ’ ဆိုတာက စတယ္၊ ျပီးေတာ့ ဆင္းရဲေဝဒနာကင္းတဲ့ အအိပ္မ်ိဳးနဲ႕ အိပ္ခ်င္တယ္တဲ့ ၊ဒုတိယပိုင္းမွာက်ေတာ့ အဲ့ဒီလို အိပ္တဲ့အခါမွာလည္း ေမာင္က အျပစ္ေျပာမလား ၊ ခြင့္လႊတ္မလားဆိုတဲ့ ေသာကေတြနဲ႕ အိပ္မက္မမက္ခ်င္ပါဘူးတဲ့ ”
အမြန္႕အသံတြင္ မသိမသာ လႈပ္ခါေနသည္ ထင္ရ၏။မ်က္နွာေန မ်က္နွာထားကေတာ့ စိုးစဥ္းမွ်ေတာ့ ေျပာင္းေနသည္။ေျမညီလမ္းေပၚေရာက္ျပီး သံုးေလးလွမ္း လွမ္းလာေတာ့မွ ့ ့ ့
“ ေနာက္ဆံုးအပိုဒ္ဟာ စိတ္အထိခိုက္ဆံုးပဲ ၊ အဲ့သလို အိပ္ျခင္းမ်ိဳးေတြနဲ႕ အိပ္ျပီးလို႕နိုူးလာတဲ့အခါက်ရင္ ျဖဴေဖြးတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြနဲ႕ ပြင့္တဲ့ စံပယ္ပြင့္သစ္လို ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့ ၊ အဆံုးအပိုဒ္ကို အမြန္အလြတ္ရေနျပိီ ၊ ကိုနားေထာင္မလား ”
ၾကည္နူးစြာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“ ျငိတြယ္ ့ ့ ့အို အစပိုဒ္က စျပီးနားေထာင္တာေကာင္းပါတယ္ ၊ဒီလို ကို ့ ့ ့
နိုူးေျပေသာအခါ ၊ ျဖဴလႊာပြင့္လွစ္
သစ္စပယ္သို႕ ၊ ျငိတြယ္ပန္းလ်
ဘဝတစ္ရာ ၊ အခါမ်ားစြာ
ေသဆံုးပါလည္း ၊ ေျမမွာမပစ္
ေမြးဖြားသစ္ခဲ့ ၊ ခ်စ္သက္ပါလွည့္ ၾကင္နာလွည့္ကြယ္
ေမာင့္ရဲ႕သစၥာ ၊ျမင္ခဲ့ပါျပီ ့ ့ ့ ့
တဲ့ ထိခိုက္စရာပဲေနာ္ ကို ”
အမြန္မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ နူတ္္ခမ္းေစ့လိုက္သည္။
“ ဘဝတစ္ရာ ၊ အခါမ်ားစြာ ၊ ေသဆံုးပါလည္း ၊ ေျမမွာမပစ္တဲ့ ၊ ေျမမွာမပစ္ဆိုတဲ့စကားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို စူးဝင္လာတယ္ အမြန္ရယ္ ”
သူ႕စကားေၾကာင့္ အမြန္လွည့္ၾကည့္သည္။
ေနျခည္မကြယ္ေသးေသာ္လည္း အမြန္႕မ်က္နွာတြင္ မႈိင္းညိဳေရာင္ဆိုင္းေနသည္။တစ္ေယာက္ကို တစ္္ေယာက္ ျပံဳးၾကည့္ဖို႕ အားယူၾကေသာ္လည္း မပီသ။ထို႕ေၾကာင့္ မ်က္နွာခ်င္းလႊဲလ်က္ျပီး လမ္းအတိုင္းမ်က္နွာမႈလိုက္သည္။ကိုေထြးတို႕ေနထိုင္ရာ အိမ္ေခါင္တြင္ ေနေရာင္ျခည္၏ နူတ္ဆက္အတို႕အထိကို လွစ္ခနဲေတြ႕လိုက္ရသည္။အျပာေရာင္ေကာင္းကင္သည္ အဆံုးမရွိေသာ ခရီး၏ လမ္းျပတစ္ဦးေပတကား ။
*******
( ၈ )
အေနာက္ဘက္ဝရန္တာရွိ ယင္းၾကိဳးလိပ္ကို ေျဖခ်လိုက္ျပီး ေဆးတံကို ပါးစပ္မွ ခၽြတ္သည္။စားပဲြတြင္ တင္ပါးလႊဲမွီကာ ကိုေထြးကိုၾကည့္သည္။ေစာေစာက စကားကို ကိုလတ္ဆက္ေတာ့မည္ဟုသိလိုက္၍ ‘ ကိရတိကားနွင့္ ဗဟု၏ အိႏိၵယပရေဆးပင္မ်ား ’ စာအုပ္ကို လက္ထဲမွ ခ်လုိက္သည္။
ေအးေအးက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာရင္းစာအုပ္နွင့္ အလုပ္မ်ားေနရာမွ ကိုလတ္ဘက္သို႕တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္၏ ။ ကိုေထြးသည္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ေနာက္မွီလိုက္ျပီးျငင္းသည္။
“ ခုန အစ္ကိုေျပာလိုက္သလို ခဲမွန္ဖူးတဲ့ စာသူငယ္လို ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ ၊ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့အရြယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ရည္းစားပ်က္ခဲ့တာကို ခုထိအေၾကာက္လြန္ေနတာလား ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး ၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီတုန္းက ကိစၥက ေစ်းတန္းမွာ အရုပ္္ကေလးတစ္ရုပ္ပူဆာတာ မရလို႕ ငိုေနတဲ့ ကေလးလိုပါ ၊ ခု အမြန္နဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့သလို သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ အမြန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရင္ခ်စ္မယ္ ၊ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္ ”
ကိုလတ္ေခါင္းတခါခါနွင့္ ရယ္ေနသည္။
“ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္ဆိုတဲ့စကားကို ကိုေထြးေျပာတဲ့အခ်ိန္ဟာ အမြန္တို႕ၾသစေၾတးလ်ကို အျပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားဖို႕ သတင္းၾကားျပီးတဲ့ေနာက္မွ မဟုတ္လား ”
အေျဖမေပးတက္ေအာင္ ေတြသြားရသည္။
ထိုစကားေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ဆက္ခနဲ လႈပ္သြားရသည္။သူျပန္လည္ မေျပာဆိုနိုင္မွ ကိုလတ္က ရယ္သံစြက္၍ တစ္ခြန္းေျပာသည္။
“ အမြန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေနရင္ ခ်စ္ေနမယ္တဲ့ ၊ ခုထိ မင္း ဒီစကားမ်ိဳးေျပာေနတုန္းပဲ ၊ ပါးစပ္က အဲ့သလို မ်က္နွာမွာက အထင္းၾကီး ”
“ အမြန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေနတယ္လို႕ပဲ ထားပါေတာ့ အစ္ကို ”
“ ေရာ္ ့ ့ ့ ခက္ပါေပါ့ ထားပါေတာ့ပဲ ရွိပါေသးလား ”
သူျပံဳးမိသည္။ ေအးေအးက တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ျပီး ့ ့ ့
“ ကိုလတ္ဟာ သတင္းစာ အယ္ဒီတာလုပ္ဖို႕ မေကာင္းဘူး ၊ ဆြဲခ်လိုပဲ အတင္းပဲ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးခိုင္းေနေတာ့တာပဲ ” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ကိုလတ္က –
“ မဟုတ္ပါဘူးေအးရယ္ ၊ ေရလာေအာင္ေပးထားရတဲ့ ေျမာင္းခမ်ာမွာ ဆင္းလာမယ့္ေရကို အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ျပီး အတိမ္ေကာခံရတဲ့ ေျမာင္းအတြက္ကို ကိုလတ္စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႕ ဒီစကားေျပာရတာ ”
ဟု ျပန္ေျဖသည္။
သူ႕စကားအဆံုးတြင္ ကိုေထြးကို လွမ္းၾကည့္၏ ။ကိုေထြး ေခါင္းမေဖာ္ ၊အတန္ၾကာေတာ့မွ စကားသံ ထြက္လာသည္။
“ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းနဲ႕ဆိုရင္ အမြန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲပါတယ္ အစ္ကို ”
ကိုလတ္နဖူးေၾကာေတြ တင္းလာသည္အထိ စဥ္းစားလိုက္သည္။
“ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႕ ”
“ သိပ္တည္ၾကည္တဲ့ မ်က္နွာကို ျမင္လိုက္ရင္ ေျပာမထြက္ဘူး ၊ တစ္္မ်ိဳးပဲအစ္ကို တစ္မို်ဳးပဲ ”
ေခါင္းကို ဆတ္ဆတ္ခါပစ္လိုက္သည္။ပင့္သက္ကိုမႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
“ သတၱိနည္းတာေပါ့ကြာ ”
“ မဟုတ္ဘုူးအစ္ကို စိုးရိမ္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ဆိုရင္ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား ဆိုတဲ့အေတြးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အျမဲရွိေနတယ္ ”
“ ငါ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ေတာ့ဘူးကြာ ”
ကိုလတ္စကားအဆံုးတြင္ ကိုေထြးသည္ မဲ့ျပံဳးျပံဳးလိုက္သည္။
“ အမြန္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မတူဘူးမတန္ဘူးလို႕ ထင္တယ္ ”
ေအးေအးသည္ –
“ ဘာမတူမတန္စရာ ရွိလို႕လဲ ကိုေထြးရာ ”
ဟု ခ်က္ခ်င္းေျပာရင္း စားပဲြဝိုင္းဆီသို႕ ထလာသည္။ကိုလတ္က ေခါင္းခါသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေျပာျပီးတဲ့ေနာက္မွသာ ခုလိုရာသက္ပန္ကြဲရမယ္ဆိုရင္ အမြန္ရူးမတက္ခံစားရလိမ့္မယ္ ၊ ျပီးေတာ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ အမြန္႕ရဲ႕ဘဝမွာ အမည္းစက္တစ္စက္ ထင္ဖူးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕လည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါဘူး ”
ကိုလတ္သည္ ပို၍ နားမလည္ျဖစ္လာသည္။
“ ဘာ အမည္းစက္လဲ ကိုေထြး ”
“ အခ်စ္ဦးဟာ ဒီေလာက္သေဘာထား မေသးဘူးလို႕ မမေအးထင္တယ္ ကိုေထြး ”
ေအးေအးကို ေခါင္းညိတ္ျပရင္း သူေျဖသည္။
ဒီအေၾကာင္းေတြ အကုန္လံုး အမြန္ၾကားျပီးသားပါ မမေအး ၊ အမြန္ သေဘာထားမေသးဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ပါတယ္ ၊ အမြန္ဟာ အခြင့္လႊတ္ဆံုးပါ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီကမၻာမွာ နားအလည္ဆံုး မိန္းခေလးပါ ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၾကင္နာဆံုး သံေယာဇဥ္အၾကီးဆံုးပါ ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်စ္ဆံုးလို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္ယံုတယ္ ”
အသံတ္ိမ္ဝင္သြားသည္။ဆက္ေျပာရန္ ၾကိဳးပမ္းယူေသာ္လည္း မရေတာ့ ။ အံကို တင္းေအာင္ၾကိတ္ထားမိသည္။ ေအးေအးသည္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ကိုလတ္သည္ ေဆးတံေကာက္ယူျပီး မီးညိွလိုက္သည္။ကိုေထြးသည္ အိမ္အျပင္သို႕ ေငးၾကည့္ရင္း အံတင္းထားရာမွ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ခ်ေနသည္။
မိုးခ်ဴန္းသံကို မၾကားရေသာ္လည္း လွ်ပ္ေရာင္သည္ ယင္းလိပ္ၾကားမွ တစ္ခါတစ္ခါ ဝင္လာသည္။
********
( ၉ )
ကိုေထြးဆီကို စာေရးလိုက္သည္။ေရးစရာအေၾကာင္းဆိုတာကလည္း တစ္ပတ္လ်င္တစ္ခု ၊ နွစ္ခုေတာ့ ရွိစျမဲ ။
သူငယ္ခ်င္းေတြနွင့္ အရက္သြားေသာက္သည္ ဟူေသာ သတင္းၾကားရလ်င္ ေနာက္ေန႕၌ အမြန္စာေရးျဖစ္သည္။ပညာေရးနွင့္ ပတ္သက္၍ မေက်နပ္မႈေတြ ၊ ေဒါသေတြ ေပါက္ကြဲလာျပီဆိုလ်င္ ေနာက္တစ္ေန႕၌ အမြန္စာေရးျဖစ္သည္။
စိတ္အားငယ္ေနသည္ဟု ၾကားသိရပါက အမြန္စာေရးျဖစ္သည္။ကိုေထြးသည္ အမြန္႕စာကို ဖတ္ျပီးေသာအခါ ျပန္စာရွည္ၾကီးကို ေရးျမဲျဖစ္ေလသည္။ယခုေသာ္ ေရးစရာေတြ ျပည့္ေနေတာ့ စာတစ္လံုးမွ် ထြက္မလာ ၊ ကိုေထြးနွင့္ ပတ္သက္၍ အရာရာကို မွတ္မွတ္ရရသတိျပဳမိသည္။ေျပာပံု ၊ ဆိုပံု ၊ ေနပံု ၊ ထိုင္ပံု ၊ အသံ ၊ အမႈအရာေတြ ၊ သိကၽြမ္း၍ သံုးေလးလၾကာေသာအခါ ခင္မင္ရင္းနွီးလာသည္။
ကိုေထြး ၊ ကိုၾကည္လြင္ ၊ ညိဳညိဳနွင့္ သူတို႕ေလးေယာက္သည္ အစဥ္သျဖင့္ဆံုေနက် ။ တရင္းတနွီးျဖစ္လာျပီး တစ္နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကိုေထြးအတြက္ ရင္္ေမာစရာေတြ ခံစားလာရ၏။ကိုေထြး၏အကို အထိန္းအသိမ္းခံရခ်ိန္တြင္ ေျမြပူရာကင္းေမွာင့္ဆိုသလို ကိုေထြးအတြက္ အဘက္ဘက္က မေျပမလည္ျဖစ္ခ်ိန္ ၊ စိတ္ဓာတ္က်လြန္းေသာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ပစ္ဖို႕ ကိုေထြးစိတ္ကူးေပါက္မိသည့္အခ်ိန္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုေထြးစိတ္ဓာတ္၊ သေဘာထားအလံုးစံုကို သူ နားလည္လာရေပသည္။နားလည္မိသည္နွင့္အမွ် ေဖးမအားေပးစကားေတြေျပာရန္ ၾကိဳးစားရေလသည္။အားေပးစကားေတြ သူေျပာေသာအခါ အားတက္သေရာမ်က္နွာနွင့္ ေခါင္းညိတ္တက္ေသာကိုေထြးကို ၾကည့္၍စိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ေျဖသိမ့္စကားေတြျဖင့္ ကိုေထြးစိတ္ဓာတ္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးရသည္။
အမြန္႔စကားဆိုလွ်င္ နားေထာင္တက္ေသာေၾကာင့္လားမသိ ကိုေထြးလန္းဆန္းလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ဝမ္းေျမာက္ပီတိျဖစ္မိသည္။ထိုပီတိသည္ အလံုးစံုေသာ သဒၶြါတရားေတြကိုပါ တိတ္တဆိတ္ေခၚယူခဲ့သည္လား မဆိုနိုင္ အၾကင္နာပိုရေလေတာ့သည္။
တစ္ေန႕ေန႕တြင္ ကိုေထြးထံမွ ၾကားရလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ်တြက္ထားေသာ ကိုေထြး၏စကားလံုးေတြကို စိတ္ကူးျဖင့္ တင္ၾကိဳၾကားေယာင္ျပဳၾကည့္သည္။ထိုိအခါတြင္ သူက ျပန္ေျပာရမည့္ စကားလံုးေတြကို စိတ္ထဲက ေျပာၾကည့္မိသည္။သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕ေန႕ဆိုေသာ ကာလအပိုင္းအျခားသည္ အကန္႕အသတ္နွင့္ ရွိမလာခဲ့။မတိက် မေသခ်ာခဲ့ ။ ေစာင့္ရင္းနွင့္ ေမာခဲ့ရေခ်သည္တကား။
သူသိမွာေပါ့ ။ဒီက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို သိရဲ႕သားနဲ႕ မ်ိဳသိပ္ထားနိုင္လြန္းတယ္။သူ႕မ်က္လံုးေတြကေတာ့ မၾကာခဏ ေျပာေနတယ္။ကိုယ့္ကို ဖြင့္ေျပာရမွာ ဝန္ေလးေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။လိပ္ျပာမရဲဘူးနဲ႕ ထင္တယ္။ဒီေလာက္ေတာင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္နားလည္ေနၾကျပီပဲဟာ ။
“ အမြန္ရယ္ အမြန္႕ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ ” လို႕ ဖြင့္ေျပာေတာ့ ကိုယ္က စိတ္ဆိုးမွာတဲ့လား ။အျပစ္ေျပာမွာတဲ့လား။ရန္ေတြ႕မွာတဲ့လား ။ အဲ့လိုမ်ားေျပာလာရင္ ့ ့ ့ ့
“ ေမာင့္ကိုလည္း အမြန္သိပ္ခ်စ္တာေပါ့ ေမာင္ရယ္ ” လို႕ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာမွာေပါ့ ။
“ ေမာင္ ” လို႕လည္း သူအေခၚမခိုင္းခင္ ဦးေအာင္ ေခၚပစ္လိုက္မွာေပါ့ ။ ဒါမွ သူ႕ ‘ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ ‘ ဆိုတာၾကီး ေပ်ာက္သြားမွာ ။
ဒီလို စိတ္ကူးေထြလာေတာ့သည္။ဆင္းရဲျခင္းသာ အဖတ္တင္သည္။တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ ဒီစိတ္ကူးေတြကို ကိုေထြးဆီ ေရးျပလိုက္ခ်င္သည္။တကယ္တြင္ ေရးဖို႕ ခြန္အားမရွိ။မိန္းခေလးဟူေသာ အသိကို အဘယ္သို႕ ေဖ်ာက္ဖ်က္ရဲမည္ပ။ေတြးၾကည့္ေတာ့ အမ်ားၾကီး ။
ကိုေထြးသည္ အမြန္႕နည္းတုူပင္ တြယ္တာမိၾကသည့္အခ်ိန္မွ ယခုအထိ အေသးအဖဲြကေလးေတြကိုမွ် ေမ့ထားျခင္းမရွိ ။တျခားမၾကည့္နွင့္ နူတ္ဆက္စကားမဆိုဘဲ ျပန္တက္ျခင္းကိုပဲ ၾကည့္ေတာ့ ။စြဲျမဲမွတ္သား သတ္ိထားပံုမေပ်ာက္။
ထိုအေလ့အထသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးနွစ္ေက်ာ္က ရယ္စရာ ေမာစရာသေဘာ ၊ ေနာက္ေတာ့ အနက္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေလးနက္လာသည္။ေတြ႕ဖန္ျမင္ဖန္မ်ားလာေတာ့ ေနွာင္တြယ္ေသာ အဓိပၸာယ္အသစ္ျဖင့္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။
ယခုအခါ ေရွ႕တြင္ ျမင္ေနရျပီျဖစ္ေသာ မိႈင္းပ်ပ်ေညာင္ညိဳပင္သည္ သည္းေျခကို ခိုက္ေစတက္ေသာ ေညာင္သိီးစိမ္းေတြျဖင့္ ေဝဆာေနေရာ့သလားဟု မွန္းမိသည္။
စာေရးစကၠဴေပၚတြင္ စာတစ္လံုးတစ္ေလမွ် မွင္နွင့္ ထင္မလာ။
***********
( ၁၀ )
“ကိုက သိပ္ခက္တာပဲ ၊ ဘာလို႕မ်ားဖိနပ္သြားဝယ္ရတာလဲ ၊ ပင္အပ္တြယ္ထားတဲ့ဟာ စီးလို႕ရသားနဲ႕ ” အပန္းေျဖရိပ္သာ အေဆာက္အအံု၏ အုတ္ခံုမွအဆင္းတြင္ ညည္းသံနွင့္ ဆိုသည္။ေစာေစာတုန္းက ကိုေထြးနင္းမိလို႕ သူ႕ဖိနပ္ျပတ္ခဲ့သည္။သူက —
“ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္လာတာကို မစီးခ်င္ရင္ အဲ့ဒီစကားကို ဆက္ေျပာေပါ့ ”
ဟု မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္။စၾကၤန္အရွည္ကို ျဖတ္အထြက္တြင္ – –
“ မစီးခ်င္လို႕ ေျပာတာမွ မဟုတ္တာ ၊ ကိုကလည္း စိတ္ေကာက္တာက အရင္ပဲ ” ဟု ျပံဳး၍ေျပာလိုက္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာက္ပါဘူး အမြန္ ၊ ျငင္းတယ္လို႕ ထင္လို႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတာပါ ”
အမြန္ေခါင္းခါသည္ ။နွစ္နွစ္ျခ်ိက္ျခိဳက္ျပံဳးလိုက္ရင္း သူ႕ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္သည္။
“ ဖိနပ္ဆိုတာ သြားစရာကို ညႊန္းတဲ့ပစၥည္း ျဖစ္ေနလို႕ အမြန္ေျပာမိတာပါ ”
အမြန္ မ်က္နွာလႊဲလိုက္ရသည္။
မိုးသားအစြန္းတြင္ တြန္းထြက္လာေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚသို႕ ခပ္ေစြေစြ က်ေန၏။ယုဒသန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဘက္အျခမ္းသို႕ အလင္းေရာင္ ထင္ေန၏။ေမွ်ာ္စင္၏ ဆင္ဝင္ေရွ႕က ဝါးရံုသည္ တစ္ရြက္တစ္ေလမွ် လႈပ္ခက္ျခင္းမရွိ။
********
( ပဥၥမပိုင္းဆက္ရန္) 👇👇👇
#Typing_Credit_ZawOo
#Photo_ကိုမင္းကိုႏိုင္
No comments:
Post a Comment