#မေလွ်ာက္ျဖစ္ေသာလမ္း
#ဂ်ဴး
မီးဖို ျပတင္းေပါက္မွန္သည္ သံုးေျမွာင့္ပံု အက္ကြဲေနခဲ့ရာ ထုိေနရာမွ ေလေအးက တိုးဝင္ လ်က္ ရိွသည္။ အက္ေနေသာမွန္ကို အသစ္လဲမည္၊ လဲမည္ႏွင့္ ေန႔ေရႊ႕ညေရႊ႕ ေရႊ႕ခဲ့ရာ အခုအခါ မွန္က ကြဲပင္ ကြဲခဲ့ၿပီ။ မေန႔ညအထိ မွန္က အက္႐ံုပဲ အက္ေနခဲ့၏။ သည္ေန႔ ဘယ္လုိၿဖစ္ၿပီး ကြဲရတာပါလိမ့္။ မွန္အကြဲသည္ သံုးနာညီႀတိဂံ ျဖစ္ေန၏။ သခ်ၤာကို မုန္းေသာ ကၽြန္မသည္ သံုးနားညီ မွန္ကြဲေပါက္ကို ခါးသီးစြာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ၾကာၿပီ၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရိွၿပီ။
ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ မီးဖိုးခန္းထဲ ေရာက္ေနရသလဲ။
ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ အာ႐ံုကို မနည္း ျပန္စုစည္းယူရသည္။
သိၿပီ၊ သံပရာရည္ေအးေအး တစ္ခြက္ေလာက္ ေဖ်ာ္ေသာက္မလို႔။
ကၽြန္မ အခုတေလာ ည ညမွာ ကိုယ္အထက္ပိုင္း ပူေလာင္လ်က္ လန္႔လန္႔ႏိုးလာ တတ္သည္။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ က်လ်က္ ရိွန္းခနဲ ပူေႏြးလာေသာ ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္မ ခံစားေနရသည္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရိွၿပီ။ ဒါ ဘာကို ျပသလဲဟု ကၽြန္မ သိသည္။ သိသည့္ အတြက္ ကၽြန္မ စိတ္ဓာတ္က်မိသည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ လူလြတ္ဘဝကို ျမတ္ႏိုးစြာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ သည္ ဆုိဦးေတာ့၊ မ်ိဳးဆက္ ရင္ေသြး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ လုိခ်င္သည့္ အခ်ိန္ပိုင္း ေတြ ရိွလိမ့္မလား။ မိနစ္ပိုင္း ခံစားမႈပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။
ကၽြန္မမွာေတာ့ ရိွသည္။
အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ သမီးေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ ရႏုိင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေကာင္းမလဲဟု ၿပီးခဲ့သည့္ သံုးေလးႏွစ္မွာ ခဏခဏ စိတ္ကူးယဥ္ဖူး၏။
အခုေတာ့ သားသမီး ရႏုိင္သည့္ အရြယ္ကို လြန္ေျမာက္ဖုိ႔ နီးလာၿပီ။
ဟုိးအေဝးမွာ ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုကို အေရွ႕အေနာက္ တန္းလ်က္ ျမင္ေနရ၏။ ညအေမွာင္တြင္ ထုိေတာင္တန္းသည္ ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ ဝပ္ေနသလိုပဲ။ ထုိေတာင္တန္း ႀကီးကို ဘယ္ႏွခါပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ကၽြန္မကေတာ့ ဆင္မည္းႀကီး တစ္ေကာင္ကိုပဲ ျမင္ေယာင္ မိေလသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မတုိ႔၏ အလယ္တန္း ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ဆင္ႀကီးတစ္ ေကာင္ ေရာက္လာခဲ့ဖူးသည္။ ဆပ္ကပ္ထဲက ဆင္ႀကီးလား၊ သစ္ထုတ္လုပ္ေရးက ဆင္ ႀကီးလား မသိ။ ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေတြ ထူးခတ္ထားေသာ ဆင္ႀကီးအနီးသုိ႔ သြား ကာ ႀကံ႐ိုးေတြ ေကၽြးခဲ့ၾကသည္။ ဆင္ႀကီးက ႏွာေမာင္းျဖင့္ ဆြဲယူရစ္ပတ္လ်က္ ပါးစပ္ထဲ သုိ႔ ထည့္ကာ တဂၽြမ္းဂၽြမ္း ဝါးမ်ိဳစုပ္ယူသည္။
အခုတေလာ ေတာင္တန္းႀကီးကို ၾကည့္တုိင္း ကၽြန္မသည္ ဆင္ႀကီးကို ျပန္ ျပန္ သတိရေနမိသည္။
ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ သားသမီး မရခဲ့။ သူက ကေလးကို အ႐ူးအမူး လုိခ်င္လား၊ မလုိခ်င္ဘူးလား မသိေသာ္လည္း ကၽြန္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း အိမ္ေထာင္သည္ေတြကေတာ့ သူ႔ကို အသည္းအသန္ပင္ ကေလး ရေစခ်င္ေန ၾကသည္။ သားဖြားမီးယပ္ အထူးကု သူငယ္ခ်င္းေတြက သိပၸံက်က်နည္းေတြ ေျပာလား ေျပာရဲ႕။ ေပါက္တတ္က ရေတြ ေျပာတတ္သည့္ ေပ်ာ္တတ္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဂမၻီရ လွ်ိဳ႕ဝွက္နည္းေတြကို ေျပာလား ေျပာရဲ႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟာသေျပာတတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္က ထိုသူငယ္ခ်င္းကို ဆင္တစ္ေကာင္၏ ဝမ္းဗိုက္ေအာက္သုိ႔ ဝင္ရသည္ ဆုိလား။ ဆရာဝန္တန္မဲ့ႏွင့္ လက္ေတြ႔မက်သည့္ နည္းကို ေျပာေတာ့ အားလံုး ဝိုင္းရယ္ၾကေလသည္။
ကၽြန္မေတာ့ မီးဖိုထဲေရာက္လုိ႔ ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ ဟိုေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္ရ သည့္အခါ ဆင္ႀကီးကို သတိရရေနေတာ့သည္။
အဲသည္ဆင္ႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။
ေအးေလ၊ ဆင္ကို အသာထား။ ကၽြန္မ၏ ပူရွိန္းေႏြးေနေသာ ကိုယ္အထက္ပိုင္း ခံစားခ်က္ကို သက္သာရာ ရလုိရျငား သံပရာ ရည္ ေဖ်ာ္ေသာက္တာက လက္ေတြ႕က်ပါ သည္။
သံပရာသီးကို ညွစ္ခံုခြက္ကေလးထဲ ထည့္ညွစ္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲထည့္၊ သၾကားတစ္ ဇြန္း ေမာက္ေမာက္ ထည့္ၿပီးေတာ့မွ သၾကားမထည့္ဘဲ သၾကားအစားထုိး အီးကြဲလ္အ ထုပ္ေလး ထည့္လုိက္ရ ေကာင္းသားဟု ေနာင္တရသည္။ အို သိပ္ဝေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သည္တစ္ဇြန္းနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ဆိုးမသြားႏုိင္ပါဘူးေလ။
မီးဖိုထဲမွာ စားရင္းေသာက္ရင္း ေနာက္တစ္ခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အကဲခတ္ႏုိင္ ေအာင္ မွန္တစ္ခ်ပ္ ထားမွ ျဖစ္မည္။
အနီးကပ္ ၾကားလိုက္ရေသာ အသံစူးစူး တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္မ လန္႔ဖ်ပ္သြားသည္။ ထုိအသံဟာ ဘာသံလဲဟု စိတ္က ခြဲျခားႏိုင္သြားသည့္ အခါမွာေတာ့ အနည္းငယ္ ျငဴစူမိ ေလသည္။
တယ္လီဖုန္းသံ။
ည ဆယ္နာရီခြဲ ဆယ့္တစ္နာရီ။ ဘယ္သူမ်ား ဖုန္းဆက္ပါလိမ့္။
ေဆး႐ံုက ျဖစ္ႏုိင္သည္။ တစ္ခုခု ထူးျခားလို႔ သတင္းပို႔တာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။
မီးဖိုခန္း နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လုိက္မိသည္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေလးခင္ခင္ပါ ရွင္”
“ေလး”
ကၽြန္မနားထဲသို႔ ဝင္လာသည္က ခပ္ဖြဖြ ခပ္အက္အက္ အသံတစ္ခု။ ဘုရားေရ .... ဒီအသံ .... ။
“ဟုတ္ကဲ့”
ဇေဝဇဝါျဖင့္ ေျဖလိုက္မိသည္။
“ကိုယ္ပါ ေလး”
အနည္းငယ္ ေလးေနေသာ အသံ။
“ကိုယ္ .... ”
မ်က္ႏွာကို ေရေႏြးျဖင့္ အပက္ခံလုိက္ရသလုိ ေႏြးခနဲ ပူသြားေတာ့သည္။
“လင္းေအာင္ပါ”
“ေၾသာ္ လင္းေအာင္လား”
သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ အခ်ိန္မေတာ္ႀကီးမွာ ဖုန္းဆက္ရပါလိမ့္။
“ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ လင္းေအာင္”
“ေနေကာင္းပါတယ္ ေလး၊ အခု ကိုယ္တုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုမွာ ေရာက္ေန တယ္”
ထင္သားပဲ။ သူ႔အိမ္ကေနဆိုရင္ ကၽြန္မဆီကို ဆက္ဖို႔ ဘယ္လုိမွ သတၱိေမြးယူလုိ႔ရ မွာ မဟုတ္။ ဘီယာဆုိင္ ေရာက္ေနလုိ႔ သာ။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆံုၿပီး ေသာက္ ေနၾကလုိ႔သာ။
“ေျပာ၊ ဘာအေၾကာင္းရိွသလဲ လင္းေအာင္။ ငါ ဘာကူညီရမလဲ”
အကူအညီလုိခ်င္လုိ႔ ဆက္တာ မဟုတ္မွန္း သိသိႀကီးႏွင့္ ကၽြန္မ ေမးလုိက္သည္။
“ေလးဆီကို ကိုယ္ ဆက္ရတာက ရန္ပံုေငြ ေကာက္မလုိ႔ပါ။ ကိုယ္တုိ႔ အတန္းသား ေတြဆီက ေငြေကာက္ခံဖို႔ ကိုယ့္ကို တာဝန္ေပးထားၾကတယ္ေလ”
ဟြန္း မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေလာက္ စကားနည္းတဲ့လူကို ဘယ္သူက ေငြေကာက္ခုိင္း မွာလဲ။ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ အတန္းသားေဟာင္းေတြ စုစည္းေဆာင္ရြက္တဲ့ ပြဲေတြမွာ ဘ႑ာ ေရးမွဴးတာဝန္ ယူေနက် သိန္းလိႈင္က ဘယ္ေရာက္သြားလုိ႔လဲ။
“သိန္းလႈိင္က နင့္ကို ဖုန္းဆက္ခုိင္းတာ မဟုတ္လား”
ကၽြန္မ ခန္႔မွန္းမိသြားသည္။
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ ငါ့ဟာငါ ဆက္တာပါ”
သူ႔အသံမွာ မလံုမလဲဟန္။ ဖုန္းထဲမွာ ရယ္ေမာသံသဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရ သလိုလို။
ကၽြန္မတုိ႔ အတန္းသား ၁၅၅ေယာက္ထဲမွာ အိမ္ေထာင္မက်ေသာ လူလြတ္ဟူ၍ ေလးငါးေယာက္သာ က်န္သည္။ အဲသည္ ေလးငါးေယာက္ထဲမွာ ကၽြန္မႏွင့္ လင္းေအာင္ က်န္ေနသည္ကို တုိက္ဆုိင္မႈဟု ဘယ္သူမွ မယံုၾကည္ႏုိင္ၾကေပ။ တတ္ႏုိင္သမွ် ဝိုင္းဝန္းၿပီး ေစ့စပ္ေပးလိုၾကသည္။ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး အရီးႏြားကို အလကား ေက်ာင္းေပးခ်င္ သူေတြဟု သူတုိ႔ကိုယ္ သူတုိ႔ ရယ္ေမာၾကသည္။
“ေနပါဦး၊ ေငြေကာက္တာက ဘာအတြက္ ေကာက္မွာလဲ။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ အတြက္ ငါ တစ္ေသာင္း ထည့္ၿပီးၿပီေလ”
တယ္လီဖုန္းထဲမွတစ္ဆင့္ သူ႔ကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာ္ပစ္လုိက္သည္။
“ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ မဟုတ္ဘူး၊ အခုဟာက ေရႊရတုပြဲေတာ္အတြက္”
ေရႊရတု .... ။ ကၽြန္မ ခဏ ေၾကာင္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ သတိရသည္။ ဟုတ္ပါ ရဲ႕၊ မႏၱေလး ေဆးတကၠသုိလ္ ဟာ ႏွစ္ငါးဆယ္ေတာင္ ျပည့္ပါေပါ့လား .... ေတြးလုိက္မိ ေသာအခါ ဝမ္းနည္းသြားသည္။ ၾကည့္စမ္း၊ ငါ ေတာ္ေတာ္ အသက္ႀကီး သြားၿပီပဲ။
ကၽြန္မ အသက္မႀကီးခ်င္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္မ အသက္ ၄၀ ကတည္းက အသက္ကို မစဥ္းစားခဲ့ေတာ့ဘဲ တတ္ႏုိင္သ မွ် ေမ့ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဝတၳဳေတြကို ဖတ္တုိင္း ဝတၳဳ ထဲက ဇာတ္ေကာင္တုိ႔၏ အသက္ကို သတိထားရွာေဖြသည္။ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ဇာတ္ ေကာင္ေတြမ်ား ေတြ႔မလား ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္။ သို႔ေသာ္ မေတြ႔တတ္တာက မ်ားသည္။ အ သက္ ၃၂ႏွစ္၊ ၃၃ႏွစ္ေတြက မ်ားသည္။ ငါ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ အသက္ မငယ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မကို ဘယ္သူကမွ ဇာတ္လုိက္ထားၿပီး ဝတၳဳေရးမွာ မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ ဝမ္းနည္းမိ သည္။
“ေလး”
“အင္”
“ကိုယ္ ေလးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္”
“အို”
ကၽြန္မ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ၿပံဳးမိသည္။
ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္မွေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏ “ေလး”ဟု ေခၚသည့္ အသံ အေပၚမွာ ကၽြန္မ မသာယာတတ္ေတာ့ပါ။
ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေမ့ထားခဲ့ၾကၿပီးမွ အခု ဘာျဖစ္လို႔ အစ ျပန္ေကာက္ခ်င္ရ တာလဲ။
“ကိုယ္ လာခဲ့မယ္ေနာ္”
သူ႔အသံက ဟုိတုန္းကလုိ ခပ္ရွက္ရွက္ လူငယ္ေလးဟန္ ျပန္ျဖစ္သြား၏။
“အို ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ည သန္းေခါင္ႀကီး”
“မဟုတ္ပါဘူး ေလးရဲ႕၊ ေနာက္ေန႔မွ ေျပာတာပါ”
“ဟင့္အင္း”
ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းေသာ္လည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းလုိက္မိ၏။
ေနစမ္းပါဦး။ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္လံုး ခ်ည္လုိ႔မရတဲ့ ႀကိဳးစႏွစ္စကို ဘယ္အရာမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ည္ လို႔ရမယ္ ထင္လုိ႔လဲ။
“ငါ တစ္ေန႔လံုး အိမ္မွာ ရိွတာ မဟုတ္ဘူး”
“အိမ္ကို မလာရရင္ ေဆး႐ံုကို လုိက္လာခဲ့မယ္ေလ”
“လင္းေအာင္ .... နင္ မူးေနၿပီ၊ ေအးေအးေဆးေဆး အိမ္ျပန္ေတာ့”
ကၽြန္မ စိတ္႐ႈပ္စြာ ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ျပန္တင္လုိက္၏။
မီးဖိုထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ တယ္လီဖုန္း ျမည္လာျပန္သည္။ ကၽြန္မ လွည့္ေတာ့ ၾကည့္လုိက္ေသး၏။ သုိ႔ေသာ္ လင္းေအာင္ပဲျဖစ္မွာ။ ကၽြန္မ ေလွကားကို တက္ လိုက္သည္။
အဲ လင္းေအာင္ မဟုတ္ဘဲ ေဆး႐ံုကေခၚတာ ျဖစ္ရင္ေကာ။ ကၽြန္မ ကမန္းကတန္း ျပန္ဆင္းေျပးလာခဲ့သည္။
ကၽြန္မ ေကာက္ကိုင္ဖုိ႔ လက္လွမ္းလုိက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ဖုန္းသံက ျပတ္ေတာက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မ စိတ္တုိတုိႏွင့္ ရယ္ခ်င္ သြားမိသည္။ ေနပါေစေတာ့၊ အေပၚေရာက္မွ အိပ္ခန္းထဲက ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လည္း ရတာပဲ။
အေပၚထပ္သို႔ စိတ္မပါ လက္မပါ တက္လာခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ တယ္လီဖုန္း ျပန္မျမည္ေတာ့ပါ။
..........................................................
ေက်ာင္းတုန္းက လင္းေအာင္သည္ အလြန္ေအးေဆးၿပီး အလြန္စကားနည္းသည္။
ေနစမ္းပါဦး၊ သူ ဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့ လူနာနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ ဘယ္လုိ စကားေတြျဖင့္ ေဆးကုသမွာလဲ။ ထိုပေဟဠိကို ႀကိဳတင္ေတြးရင္း ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္ေနခဲ့သည္။
ထုိလင္းေအာင္သည္ ေလးခင္ခင္ကို ခ်စ္ႀကိဳက္ေနသည္ဟု ကၽြန္မ သတင္း ျပန္ ၾကားသည္။
ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္။ မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္လုိလူက ကၽြန္မလုိ ရွပ္ပ်ာပ်ာႏွင့္ စကားလည္း အလြန္မ်ားေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္။ သူ ႀကိဳက္ ခ်င္းႀကိဳက္လွ်င္ ကၽြန္မႏွင့္ အတြဲမ်ားေသာ နန္းျမေအးကို ႀကိဳက္မွာ။ ေခ်ာလည္း ေခ်ာ သည္။ စကားလည္း အလြန္နည္းသည္။ အိေႁႏၵလည္း ရိွသည္။
တတိယႏွစ္တုန္းက ေရာဂါေဗဒ လက္ေတြ႕ခ်ိန္မွာ မိုက္ခ႐ိုစကုပ္ ခ်ိန္ရင္း ဆလုိက္ ျပားမွန္ခ်ပ္ေလး ကြဲအက္ေၾကမြသြားခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္မလုိ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မိန္းမကို သူ ႏွစ္သက္ႏိုင္ပါ့မလား။
“ေဟာေတာ္ .... ကြဲသြားၿပီ”
လႊတ္ခနဲ ကၽြန္မ ေအာ္လုိက္မိေတာ့ လင္းေအာင္က သူ႕ မိုက္ခ႐ိုစကုပ္မွ မ်က္စိ အၾကည့္ လႊဲယူကာ ကၽြန္မအား ၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပခံုးတြန္႔ျပေလသည္။
“ဘာလုပ္ရမလဲ ဟင္”
ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ကၽြန္မ ညည္းညဴမိသည္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္း မသိလုိ႔ ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။
မိမိေၾကာင့္ ဆလုိက္တစ္ခ်ပ္ ကြဲသြားလွ်င္ ဌာန႐ံုးခန္းသို႔ ဆလုိက္အကြဲ သြားအပ္ရ သည္။ မိမိနာမည္၊ အတန္း၊ ခံုနံပါတ္ စာရင္းေပးလ်က္ လက္မွတ္ထိုးရသည္။ သိတာေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ မိမိ ရွပ္ပ်ာပ်ာ ႏိုင္သည္ကို လူသိမွာလည္း ရွက္မိေသးသည္။ သည္ ဆလုိက္တစ္ခ်ပ္ ရဖို႔အတြက္ ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ဆီက တစ္သွ်ဴးအသားစကို ယူထား ရတာ။ ဆလုိက္တစ္ခ်ပ္ခ်င္းသည္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏ ေဝဒနာႏွင့္ ခ်ိန္စက္ထား ရတာ။ ဘယ္ေလာက္ အားနာဖို႔ ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာ ပူမိပါသည္။
လင္းေအာင္က စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ႏွစ္သိမ့္သလုိ ၿပံဳးျပကာ ထုိဆလုိက္ကို လွမ္းယူလုိက္သည္။ ဆလုိက္က မွန္ျပားအတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သံုးေလးပိုင္း ကြဲသြားခဲ့ ၿပီးၿပီ။ သူက စကၠဴတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ တင္ကာ ဆက္စပ္ၾကည့္ေနေသး၏။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ မေျပာဘဲ သူ႔မုိက္ခ႐ိုစကုပ္မွာ တင္ထားေသာ ဆလုိက္ျပားကို ျဖဳတ္ယူကာ သည္ဘက္ ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မ၏ မုိက္ခ႐ိုစကုပ္မွာ လာတင္လုိက္၏။ သူ လာေတာ့ ကၽြန္မ ထုိင္ရာမွ ထ ေပးလုိက္သည္။ သူက ဆလုိက္ကို အက်အန ခ်ိန္ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ တစ္ခ်က္ ၿပံဳးလုိက္ သည္။ ၾကည့္ေတာ့ ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ဆလုိက္အကြဲကို ယူကာ လက္ေတြ႕ခန္းထဲမွ ထြက္ခြာ သြားခဲ့ေလသည္။
ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ထုိအျဖစ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။
သူ ဒီေလာက္ စကားနည္းတာ ကၽြန္မကို ခ်စ္စကား ဘယ္လုိ ေျပာပါ့မလဲ။ ထုိ ေမးခြန္းသည္ ကၽြန္မ ခဏခဏ ေတြးေန မိေသာ ေမးခြန္း ျဖစ္သည္။
အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ကၽြန္မကို လင္းေအာင္က ခ်စ္ခင္သည္ဆုိသည့္ အခ်က္ အေပၚမွာ ကၽြန္မ ရင္ခုန္ေႏြးေထြးမိသည္။ ကၽြန္မသည္ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္မွာ ဘယ္လုိမွ လူႀကိဳက္မမ်ားႏိုင္သည့္ မိန္းကေလး ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရည္က ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳ။ တတိယႏွစ္ ေရာက္သည္အထိ ကၽြန္မကို စိတ္ဝင္စားသူ တစ္ေယာက္မွ မရိွခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ လင္းေအာင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္သည္ဟု သတင္းၾကားသည့္အခါ ကၽြန္မ လင္းေအာင္ကို ေတာ္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ကၽြန္မကို မိန္းမသားအျဖစ္ ကၽြန္မ၏ အရိွအတုိင္း တန္ဖိုး ထားသူတစ္ေယာက္ ရိွေလေသးသည္ဟု စိတ္သက္သာရာ ရေစေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
စကားနည္းေသာ လင္းေအာင္က ကၽြန္မကို ဘယ္လုိမ်ား ေျပာမွာလဲ။
ဒါေပမဲ့ေလ ေနရာတုိင္းမွာ ေျဖရွင္းနည္း တစ္ခုစီေတာ့ ရိွၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ သူ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ အေရးႀကီး တာက သူ ေျပာလာခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဘယ္လုိ တုန္႔ျပန္မလဲ။
မိန္းကေလးဆုိတာ မူရသတဲ့။ ကိုယ္က ခ်စ္ေနသည္ ျဖစ္သည့္တုိင္ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းမညိတ္ရဘူးတဲ့။ စဥ္းစားခ်င္ ဟန္ ေဆာင္ရဦးမတဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ လင္းေအာင္ကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနရသည့္ အျဖစ္မို႔ သိပ္အၾကာႀကီးေတာ့ အခ်ိန္မဆြဲ ထားခ်င္ေပ။ တစ္လေလာက္ဆုိ သိပ္မ်ား မ်ားသြားမလား။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ထားရလွ်င္ ေကာင္းမလား။
ကၽြန္မ သူ႔ကို တကယ္ေရာ ခ်စ္ရဲ႕လား။
----------------------
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) ⬇⬇⬇
No comments:
Post a Comment