#ပဥၥမေျမာက္ေဆာင္းရက္မ်ား
#ျငိမ္းေက်ာ္
မွုန္ေနေအာင္ က်ေနေသာနွင္းထုေၾကာင့္ ရာမညေဆာင္ကိုလြန္လာျပီး သဲလမ္းအစပ္က္ိုနင္းလိုက္သည့္အခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ပီပီမေတြ႔ရ၊ ငွက္ေပ်ာခင္း၏ နံေဘးသို႔ေရာက္ေတာ့မွ ဆိုင္ကိုေတြ႕ရ၏။ဆိုင္အဝင္ သံေခ်နင္းပ်ားေပၚသို႕ေရာက္ေသာအခါ စားပြဲ ကုလားထိုင္ အဆင္အျပင္ အလံုးစံုကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျမင္သည္။
မ်က္လံုးကၾကည့္ေနက် ေနရာသို႕ေရာက္သြားသည္။ အုတ္ထရံနွင့္ ကပ္လ်က္ စားပြဲတန္း ၊ အေရွ႕ဘက္ အစြန္ဆံုး။
မည္သူ႕ကိုမွ် မေတြ႕ရေခ်။
ထို႕ေၾကာင့္ စားပဲြဆီသို႕ တန္းတန္းမတ္မတ္ သြား၍ ထုိင္လိုက္သည္.။
သူထိုင္ထိုင္ခ်င္း ဆိုင္အမႈထမ္းတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
“လက္ဖက္ရည္ပဲလား” ဟု ေမးသည္။သူက-
“ေတာ္ၾကာမွ ေသာက္မယ္ဗ်ာ” ဟု အေျဖေပးလိုက္သည္။
ထိုဆိုင္အမႈထမ္း လွည့္ထြက္မည္အျပဳတြင္ စားပြဲအနီးသို႕ေလွ်ာက္လာေသာ လူရိပ္ကို ေတြ႕ရသည္။လွည့္အၾကည့္တြင္ ျပံဳး၍ေျပာသည္။
“ကို ေရာက္ေနတာ ၾကာပလား”
သူေရွ႔တည့္တည့္ ခုံတြင္ထိုင္ေတာ့မွ …….
“ဟင့္အင္း ခုေလးတင္ပဲ “
စကားအဆံုးတြင္ ဆိုင္အမႈထမ္းကို လက္ဖက္ရည္ နွစ္ခြက္ မွာလိုက္သည္ ။ထိုသူက ေခါင္းညိတ္ကာ စားဖိုေဆာင္ဘက္သို႕ ထြက္သြားသည္။
သူတို႕စကားမေျပာျဖစ္ၾက၊ ဆိုင္အျပင္ဘက္သို႕ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။ထိုအခိုက္တန္႕သည္ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္ ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ လူပါးလ်က္ရွိေသးသည္ ။တစ္စားပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားနွစ္ေယာက္ ၊ အေနာက္ဘက္ေထာင့္တြင္ သံုးေယာက္ စကားေျပာသံကို တစ္ခါတစ္ခါမွ ၾကားရသည္။
ျငိမ္သက္လွေသာေၾကာင့္ ေတာင္ပိႏၷဲရြက္မ်ားေပၚမွတဆင့္ သြပ္မိုးေပၚသို႕က်လာေသာ နွင္းစက္သံကို ျဖိဳးျဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ၾကားရသည္။အေအးဓာတ္သည္ စကားစဟူသမွ်ကို သိမ္းဆည္းထားတက္သလားမသိ။လက္ဖက္ရည္ခြက္ေရာက္ျပီးသည္အထိ နွစ္ဦးစလံုး၏ နူတ္ခမ္းေတြ မလႈပ္ရွား။
ဆိုင္အမႈထမ္းက ဒုတိယအၾကိမ္ေရာက္လာသည္။သစ္သီးကိတ္တစ္ပန္းကန္နွင့္ ဘဲသားကမုန္႕တစ္ပြဲ လာပို႕သည္။
အၾကမ္းပန္းကန္ေႏြးေလာက္ခ်ိန္သာသာ အၾကာတြင္မွ …….
“ကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲ “
“ေကာင္းပါတယ္ “
“အကိုနဲ႕ မရီးေတာ္တိို႕က ဘာေျပာလိုက္လို႕လဲ “
စူးစမ္းပံုကို သေဘာက်၍ ျပံဳးမိသည္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘုူး အမြန္ရဲ႕”
အမြန္ေခါင္းခါသည္။ေတြ၍ေနသည္။တစ္စံုတစ္ရာက္ို စဥ္းစားေနပံုရသည္။ျပီးေတာ့မွ ေျပာသည္။
“အမြန္႕ကို ေျပာစရာစကား ရွိလို႕လား “
ေျဖဖိို႕စဥ္းစားမိသည္။ဆံုးျဖတ္ျပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“ဒါျဖင့္လည္း ေျပာေလ အမြန္ ကို႕ေရွ႕ကိုေရာက္ေနျပီပဲဟာ “
လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ကိုစိုက္၍ၾကည့္ရင္းေျဖလိုက္သည္။
“ေျဖးေျဖးေပါ့ အမြန္ ၊ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ပါဦး “
အမြန္ မသိမသာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
“အမြန္မွာလည္း ေျပာစရာပါလာတယ္ “
ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္.။ေျပာမည့္စကားခ်င္း တူေနသလားဟုလည္း ေတြးမိသည္။စကားခ်င္းတုူၾကလွ်င္ျဖင့္ ဝမ္းနည္းစရာလား ၊ ဝမ္းသာစရာလား ၾကိဳတင္သိခ်င္လွသည္။
“ဝမ္းနည္းစရာလား ဝမ္းသာစရာလား အမြန္ “
မ်က္ႏွာကို ငံု႕ထားရင္း အမြန္ေျဖသည္။
“ကို႕ စကားကေကာ “
ေမးခြန္းက စိတ္အေန က်ဳံ႕သြားေစသလား မဆိုနိုုင္။သတိထား၍ ေျဖမိသည္။
“ဝမ္းသာစရာ နားမ်ိဳးနဲ႕ နားေထာင္ရင္ေတာ့ ဝမ္းသာစရာေပါ့ ၊ ဝမ္းနည္းစရာ နားမ်ိဳးနဲ႕ နားေထာင္ရင္ေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ အမြန္ရယ္ “
အမြန္နႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန္႕၍ က်သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ေခါင္းကိုမေဖာ္ တညိတ္ညိတ္နွင့္ ေတြးၾကည့္ေနဟန္ ရွိသည္။အျပံဳးတစ္ခ်က္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။နားအလည္ရ အခက္ဆံုး ၊ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ အျပံဳးမ်ိဳး။စိတ္အၾကပ္အတည္းေပၚလာေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ထိုအျပံဳးမ်ိဳးကို ေတြ႕ရတက္သည္။သူ႕ကို အလံုးစံု သိနားလည္ထားသူ အမြန္႕အဖို႕မွာ သူ႕စကားကို လြယ္လင့္တကူ သေဘာေပါက္ျပီးသားဟု ယံုၾကည္သည္။
“ကိုရယ္…. ခက္လိုက္တာ “
ညည္းသံသဲဲ့သဲ့တြင္ ပင့္သက္ေရာလ်က္ရွိသည္။
“ အမြန္႕ စကားကေကာ “
ရုတ္ခ်ည္းမေျဖ ။ေအာက္နူတ္ခမ္းကို သြားတက္ျဖင့္ အသာအယာ ဖိကိုက္ထားသည္။ေခါင္းကို ေမာ့လိုက္သည္။
“ေျပာတာေပါ့ ကိုရယ္ ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ “
အမြန္႔မ်က္လံုးအစံုသည္ မ်က္ရည္ၾကည္ျဖင့္ လဲ့ေနသလား ထင္ရ၏။မ်က္လံုးကို မလႊဲတမ္းၾကည့္ေန၏။သူ႕မ်က္လံုးသည္ အမြန္႕မ်က္နွာမွ တစ္ဆံခ်ည္မခြာ။နဖုူးေပၚက ဆံစေတြကို ၾကည့္သည္။
စိမ္းလ်က္ေနေသာ မ်က္ခံုးကို ၾကည့္သည္။အလွဆံုး မ်က္နွာကို ၾကည့္သည္။ အလွဆံုး နွာတံကို ၾကည့္သည္။အေၾကာစိမ္းေလးေတြ စိမ္းေနေသာ ပါးျပင္ကို ၾကည့္သည္။ခ်စ္စဖြယ္ နူတ္ခမ္းေလးကို ၾကည့္သည္.။ၾကည့္ဖန္မ်ားေတာ့ ပို၍ လွသည္ထက္ လွလာသည္ဟု ထင္မိေစေသာ အမြန္႕မ်က္နွာတြင္ ရွက္ျပံဳးတစ္စ နွစ္စကို ေတြ႕ရသည္။
“လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ဦးေလ ၊ ေအးကုန္ဦးမယ္ “
အမြန္႕စကားသည္ အာရံုလႊဲသည့္စကား ။မ်က္လံုးကို စားပြဲဆီသို႕ ပို႕လိုက္ရသည္။
“ေရာ့ ဒီပန္းကန္က ပိုျပည့္တယ္ ၊ အမြန္႕ဆီက လက္ဖက္ရည္ကိုေသာက္ပါ “
မျငင္းဆန္သာ၍ လွမ္းယူရသည္။သူ႕ပန္းကန္ကို အမြန္႕ဘက္သို႕ ေရႊ႕ေပးလုိက္ရသည္။တစ္ငံု နွစ္ငံု ေသာက္ျပီးေသာအခါ သစ္သီးကိတ္ ပန္းကန္ထဲက အၾကီးဆံုးအခ်က္ကို ယူကာ ႕႕႕႕႕႕
“အမြန္ ဒါကိုစားေပါ့ ဒါ့ထက္ေသးတာက္ို ကၽြန္ေတာ္စားမယ္ ၊ ဟုတ္လား “
အမြန္႕ အျပံဳးမွာ ၾကည္နူးျပံဳး၊ မုန္႕ခ်ပ္ကိုယူ၍ တစ္ကိုက္ကိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ုာင္းသားေလးငါးေယာက္က ဆိုင္တြင္းသို႕ ဝင္လာသည္။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားနိုင္လုလာၾကဟန္ရွိသည္။သူတို႕နွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုင္မိၾကေတာ့မွ ျငင္းခုန္သံေလ်ာ့သြားေလသည္။ရႊတ္ေနာက္တက္သူဟု ထင္ရေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူတို႕နွစ္ဦးကို လွမ္းၾကည့္ရင္းနွင့္ ႕႕႕႕႕႕႕
“အဟမ္း ႕႕႕႕႕အဟမ္း အိုေအာင္ မင္းေအာင္ ေပါင္းနိုင္ၾကပါေစသတည္း “
ဟု မၾကားတၾကား ရြတ္သည္။
သူတို႕နွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္နွာ အထားခက္သြားသည္။အမြန္က မၾကားေယာင္ျပဳကာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းငွဲ႕သည္။သူကေဆးလိပ္မီးညိွသည္။သူက အျပင္သုိ႕ေငးၾကည့္သည္။အမြန္က မ်က္လံုးခ်င္းလႊဲထားသည္။
နွင္းမႈံေတြ က်ျမဲ က်ေနသည္။
ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္တိုင္ ဖိတ္ေခၚထားမိသျဖင့္ စကားမဆက္မိၾက။
“ညိဳတို႕ကလည္း ခုထိမလာၾကေသးဘူး “
အမြန္က တိုးတိုးဆိုသည္။
*******************“
“ကို႕မွာ ေျပာစရာရွိတယ္ဆို ကို အရင္ေျပာေလ “
နုူတ္မရဲလွ။တကယ္တမ္း ဖြင့္ေျပာရမည္ ဆိုေသာအခါ ေသြးကေၾကာင္ခ်င္သည္။ရင္ေတြပင္ တုန္လာသည္။အသံေတြလည္း တုန္ေနလိမ့္မည္ ထင္၏။ေၾကာင့္ၾကစိတ္ေတြက သ႑ာန္အမ်ိဳးမ်ိးျဖင့္ ေျခာက္လွန္႕လာျပန္သည္။စိုးရိမ္စိတ္ေတြက တစ္ကိုယ္လံုးမွာ ျပန္႕လာသည္။အမြန္ေျဖမည့္ အေျဖကို စိတ္ကူးတြင္ စီၾကည့္သည္။
“ အင္း ” “ ဟင့္အင္း ”
တစ္ခုခု။
သို႕မဟုတ္ အမြန္႕မ်က္နွာနီသြားမည္။သို႕မဟုတ္ အရွက္မ်က္နွာ ၊ သို႕မဟုတ္ ေဒါသမ်က္လံုး ၊ေတြးၾကည့္သမွ် အားလံုးမွာ ထိတ္လန္႕စရာခ်ည္း။
အဆံုးစြန္ဆံုးမွာ သူ႕စကားအဆံုးမွာ အမြန္႕မ်က္နွာ ပ်က္ေကာင္းပ်က္သြားခ်ိမ့္မည္။ထိုင္ရာမွ ဝုန္းခနဲ ထလိုက္ေကာင္း ထလိုက္မည္။ထို႕ေနာက္္ သူ႕ပါးေပၚတြင္ အမြန္႕လက္ဝါးေတြ အဆက္မျပတ္ က်လာေကာင္းက်လာလိမ့္မည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အမြန္႕ေဒါသစကား နာက်ည္းစကားေတြ ၾကားေကာင္းၾကားရလိမ့္မည္။အဆံုးတကာ့ အဆံုးတြင္ အမြန္သည္ နွင္းထုၾကားထဲသို႕ ထြက္ေျပး ေပ်က္ကြယ္သြားေကာင္း ေပ်က္ကြယ္သြားလိမ့္မည္။ထိုအခါ ခင္မင္ရင္းနွီးလာခဲ့ၾကသည္မွာ တတိယေျမာက္ေဆာင္းရာသီသို႕တိုင္ ရွည္ၾကာခဲ့ျပီးေသာ လူနွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးက ရုတ္ခ်ည္းျပိဳပ်က္သြားလိမ့္မည္။
ဤတြင္ အမြန္သည္ နာက်ည္းျခင္းကိုေဆာင္ယူသြားလိမ့္မည္။သူ႕ထံ၌ ေနာင္တရျခင္းကို ထားရစ္ခဲ့ေပလိမ့္မည္။
သို႕ေသာ္ အားတင္းစိတ္ကို ဆြဲယူမိေသာ္ ေျပာေတာ့မည္ဟု နူတ္ခမ္းျပင္မိသည္။
သူ႕ကိုတြယ္တာေသာ အမြန္သည္ အရက္စက္ၾကီး ရက္စက္လိမ့္မည္ေတာ့မထင္။သူ႕ကို နားအလည္ဆံုးေသာ အမြန္သည္ ေျပာေတာ့မည့္ သူ႕စကားကိုလည္း နားလည္မႈ ထားနိုင္လိမ့္မည္ဟုထင္သည္။
ၾကမ္းတမ္းေသာစကား ၊ ခါးသီးေသာစကား ၊ စိမ္းေသာစကားကို တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ် မဆိုဘုုူးသည့္ အမြန္႕နူတ္ခမ္း၌ ယံုၾကည္မႈေတြကို ထားမိသည္။
တစ္ခုေတာ့ ေတြးပူမိသည္။
အမြန္႕ေစတနာ အမြန္႕သံေယာဇဥ္နွင့္ အမြန္႕ေမတၱာေတြကို အယူအေကာက္လြဲစြာ သေဘာထားခဲ့ရာ က်ေလမည္လား ၊ အခြင့္ေကာင္းယူရာ က်သြားေလမည္လား ၊ ေမြးခ်င္းကင္းသူ အမြန္က ေမာင္နွမအရင္းခ်ာသဖြယ္ ဆက္ဆံလာခဲ့သမွ် အလြဲသံုးစားေတြးယူရာ က်သြားေလမည္လား ။အမြန္္႕ကို ေစာ္ကားရာ က်သြားေလမည္လား။
ခ်င့္ခ်ိန္လြန္းေတာ့လည္း ႕႕႕႕႕႕႕
“အမြန္႕ကိုခ်စ္တယ္ “
ဆိုေသာစကားကို ေျပာမဝံ့ေတာ့။မ်ိဳသိပ္ထားဖို႕သာ အင္အားေမြးမိသည္။
“ေျပာေလ ကို ၊ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ “
ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ခါမိသည္။သူ႕က္ိုၾကည့္၍ အမြန္မ်က္လံုး ဝိုင္းသြားသည္။
“ေဟာ ကိုတစ္ေယာက္ေတာ့ ရူးမ်ား ရူးေနျပီလား မသိဘူး ၊ ခုပဲ ေျပာမယ္ ၊ ခုပဲ ေခါင္းခါနဲ႕ “
ရင္ထဲက စကားတစ္လံုးမွာ အလစ္တြင္ ခံုထြက္သြားေလသည္.။
“အမြန္ေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ရူးသြားရင္ အေကာင္းသားေပါ့ ၊ ခုေတာ့ မရူးလို႕ အခက္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ၾကံဳေနရတာ ”
အမြန္႕မ်က္နွာ ညိဳးရေလသည္။သူ႕စကား၏ အဓိပၸာယ္အနက္အရႈိင္းကို သိလိုက္ေပမည္။
“အဲ့ဒါ့ေၾကာင့္ အမြန္႕ကိုေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါဆိိုေတာ့လည္း ကို ဘာလို႕ျမံဳေနလဲ “
ျပံဳးမိေလသည္။သတၱိက စိမ့္ဝင္လာျပန္သည္။
အကယ္စင္စစ္ ထိုသတၱိသည္ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ အမြန္႕မ်က္နွာ ၊ တည္ျငိမ္ေသာ အမြန္႕ ကၠေျႏၵတို႕နွင့္ကား ရဲရဲရင္မဆ္ိုင္ဝံ့ေသာ သတၱိမ်ိဳး ။
စိတ္ကို မတက္နိုင္ဆံုး တင္းျပဳျပီးေျပာလိုက္မိေတာ့လည္း ---
“ဒါျဖင့္ ျမံဳမထားဘးူေျပာမယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ အမြန္ေျပာမယ္ဆိုတာက္ို အရင္ေျပာ ၊ အမြန္ေျပာျပီးျပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာမယ္ ဟုတ္လား “
အမြန္ေျဖရခက္သြားသည္ ထင္၏။ေခါင္းကိုေမာ့၍ အမိုးဆီသို႕ ေငးသည္။နူတ္ခမ္းကို တင္းေနေအာင္ ေစ့ထားသည္။လည္တိုင္တြင္ အေၾကာစိမ္းကေလးေတြ မေပါ့တေပၚ ။
“အမြန္ေျပာမယ္ဆိိုလို႕ ေျပာမယ္ ၊ ဝမ္းသာစရာ စကားေတာ့ မဟုတ္ဘုူး ကို “
စိတ္ေမာေစေသာ စကားပါတကား ။ရင္ အခုန္ျမန္ေစေသာ စကားပါ တကား ။ေစာင့္စားေနရေသာ စကၠန္႕ပိုင္းကာလကိုပင္ ၾကာရွည္စြာဟု ထင္မိသည္။
“တစ္ေန႕က ဦးေလးနဲ႕ ေဒၚေလးတို႕ဆီက စာေရာက္လာတယ္ “
ဦးေလးေတာ္သူမွာ သူ႕ဖခင္၏ ညီအရင္း ၊ ေဒၚေလးေတာ္သူမွာ သူ႕မိခင္၏ ညီမအရင္း ။သူ႕ဦးေလးနွင့္ ေဒၚေလးတို႕ ဇနီးေမာင္နွံသည္ ၾသစေၾတးလ်သို႕ အျပီးအပိုင္ သြားေရာက္ ေနထိုင္လ်က္ ရွိသည္။
“သူတ္ို႕ ဟိုမွာ အစစ အရာရာ စီစဥ္ျပီးျပိီတဲ့ “
ရင္ထဲမွာ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာမိသည္.။
“ေဖေဖက မေန႕ကေျပာတယ္ “
အမြန္႕ေရွ႕သို႕ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ နားၾကားမလြဲေအာင္ အာရံုစုိက္ရသည္။
“ၾသစေၾတးလ်ကို အျပီးအပိုင္သြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီတဲ့ “
နားထဲတြင္ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။အပူဟပ္လုိက္သကဲ့သို႕ ခံစားလိုက္ရသည္။အံ့အားသင့္လြန္းသျဖင့္ နူတ္က ဗ်ာ ဟုထြက္သြားသည္။ထို႕ေနာက္ အေလာတၾကီးေမးလိုက္မ္ိေခ်၏။
“ အမြန္လည္း လိုက္သြားရမွာလား “
နွင္းေတြရစ္ပတ္ေနေသာ သစ္ပင္အုပ္ဆီသို႕ အမြန္ေငးေန၏။အေျဖေပးရမည့္အတြက္ အမြန္မွာ ခက္ခဲပင္ပန္းေနဟန္ရွိသည္။စိတ္အၾကပ္အတည္းထဲမွ အမြန္ရုန္းမထြက္နိုင္မွန္း သိလာသည္။အမြန္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္အစုိင္အခဲသည္ တစ္စတစ္စ အရည္ေပ်ာ္လာသလားမေျပာတက္။
***********************
ညိဳညိဳနွင့္ ကိုၾကည္လြင္တို႕ နွစ္ေယာက္စလံုးက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနွင့္ ျဖစ္သြားၾကသည္။မ်က္နွာေလးခုစလံုးသည္ တည္ျငိမ္ျခင္းမက တည္ျငိမ္လ်က္ရွိျငား ၾကည္ၾကည္စင္စင္ မဟုတ္ၾက။ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မဟုတ္ၾက။
မ်က္လံုးေတြ တစ္ေနရာတြင္ အၾကာၾကီး ။
လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ၊ အၾကမ္းပန္းကန္လံုး ၊ စားပြဲမ်က္နွာျပင္ ၊သမံတလင္း ၊ စားပြဲေတြ ၊ ကုလားထိုင္ေတြ ။
ဆိုင္ေရွ႕ဝါးတန္းစည္းရိုး ၊ ဗာဒံပင္ ၊ဂမုန္းပင္ေတြ ၊ သရက္ပင္ေတြ ၊ မွန္ဗီရုိ ၊ မီးေခ်ာင္း ၊ နွင္းေတြထဲက ငွက္ေပ်ာျခံ ၊တကၠသိုလ္ ပရဝဏ္ သံစည္းရိုး ၊ နွင္းမႈံေတြ။
တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေယာက္မ်က္လံုးနွင့္ တစ္ေယာက္မ်က္လံုး ။
စင္စစ္ အျပင္ေလာက တစ္ခုလံုးတြင္ ရွာမေတြ႕နိုင္ေသာ အရာကို အမိအရ ဖမ္းယူရန္ ၾကိဳးပမ္းေနသလိုမ်ိဳး ။
“ အမြန္႕ အဖိုး အဖြားေတြက ဘာမွမေျပာၾကဘူးလား “
ညိဳညိဳေမးခြန္းကို ေခါင္းခါ၍ အမြန္ဦးစြာေျဖသည္။
“ မေန႕ကညေနဟာ အိမ္မွာေဆြမ်ိဳးစံုတဲ့ေန႕ပဲ။ စီးပြားေရးက်လာလို႕ အိမ္မွာလူအဝင္အထြက္ နည္းသြားတာ ေျခာက္နွစ္ေလာက္ရွိျပိီးတဲ့ေနာက္ မေန႕ကေတာ့ ဟိုအရင္တုန္းကလို ပထမဆံုးစည္ကားျခင္းပဲ အညိဳ “
“ ေဖေဖက အားလံုးကို ခ်က္ခ်င္းလာဖို႕ ဖုန္းဆက္ျပီး အေၾကာင္းအရာကိုလည္း ၾကိဳေျပာလိုက္တယ္ ။ ဒီေတာ့ တားၾက ၊ ဖ်က္ၾက ၊ ငိုၾက ၊ ယိုၾက နဲ႕ေပါ့ ။အဘိုးနဲ႕ အဘြားကလည္း တားတာပါပဲ ။ေဖေဖကေရာ ေမေမကပါ ဆံုးျဖတ္ျပီးသား မျပင္နိုင္ဘူး ။ ခု နူတ္ဆက္ပဲြ လုပ္တာလို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ အဘြားက ညည္းတို႕ သြားခ်င္သြား ၊ ဒါေပမယ့္ အမြန္႕ကို တို႕နဲ႕ထားခဲ့သင့္တယ္လို႕ ေျပာတယ္ “
စကားျပတ္သြားသည္။ညိဳညိဳမ်က္လံုးသည္ အမြန္႕နူတ္ခမ္းသို႕ ေရာက္ေနသည္။
“ ေဖေဖကေတာ့ေျပာတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒီကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ သမီးကို ဇြတ္မေခၚပါဘူူး ။သမီးရဲ႕ သေဘာအတိုင္းပါ ၊ သမီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ ခြဲမေနခ်င္ခဲ့ဘူး အတူလုိက္မယ္ဆိုလို႕ ေခၚသြားမွာပါလို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ဒီေတာ့ ---အို အစံုပါပဲ ၊ ရန္ေတြ႕ စကားေတြေရာ ၊ ခနဲ႕စကားေတြေရာ ၊ ဗမာစစ္စစ္ျဖစ္ရက္နဲ႕ သူမ်ားတိုင္းျပည္ကို သြားေနရေကာင္းလားေပါ့ ၊ အမြန္ငိုေတာင္ ငုိမိတယ္ “
ေလသံမွာ တိုးလာသည္။ နူတ္ခမ္းလႈပ္ပံုကပင္ ေနွးလာသည္။ အျဖစ္အပ်က္တို႕၏ ရုပ္လံုးေတြ ေပၚလြင္စ ျပဳလာသည္။
“ အမြန္ေနခဲ့လို႕ မျဖစ္ဘူးလား “
ညိဳညိဳ႕အသံသည္ ခ်ိန္ဆျပီးေျပာမွန္း သိလြယ္သည္။သည္စကားကို သူေျပာဖို႕ စိတ္ကူးရခဲ့ေသာ္လည္း သင့္မသင့္ ေတြးဆဲတြင္ ညိဳညိဳဝင္ေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ိတ္၍ေက်းဇူးတင္မိသည္။
“ အမြန္႕ကို ေဖေဖ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ညိဳသိပါတယ္ေလ ။ေနာက္ျပီးေတာ့ ခုအခ်ိန္မွာ ေဖေဖ မက်န္းမာတဲ့အခါ မဟုတ္လား ။ အမြန္လိုက္မသြားရင္ ဟိုေရာက္ျပီးမၾကာခင္ပဲ ေဖေဖေသမွာ ။အမြန္ ေဖေဖ့ကို အငဲ့ညာဆံုးပါ ညိဳရယ္ ။ေမေမက အမြန္႕ထက္ ေရႊေတြ ေငြေတြကုိ ပိုခ်စ္ခဲ့ေပမယ့္ ေဖေဖက သူ႕ကိုယ္ထက္ အမြန္႕ကို ပိုခ်စ္တာ ။
ဒီေတာ့ ေဖေဖအသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေဖေဖ့အပါးမွာ အမြန္ရွိသင့္တယ္မဟုတ္လား ။စီးပြားေရးေရာ က်န္းမာေရးေရာ အဘက္္ဘက္က က်ဆင္းလာလို႕ ခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳူးမွာ အမြန္သိတက္ရမွာပါ ညိဳရယ္ “
တစ္ခြန္းေတာ့ ဝင္ေျပာမိသည္။
“ အမြန္႕မိဘေတြက ဘာျဖစ္လို႕ ဟိုမွာသြားေနခ်င္ရတာလဲ အမြန္ “
“ ေမေမ့ အေၾကာင္းကို အမြန္ေျပာျပလို႕ ကို သိသင့္သေလာက္ သိေနသားပဲ ၊ စီးပြားေရးနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ ေမေမေလာဘ မထိန္းနိုင္တာ အမွန္ပဲမိုလား ”
“ အမြန္တို႕ စီးပြားေရးက ဒီေလာက္ထိ ပ်က္သြားတာမွ မဟုတ္ေသးတာ ”
အမြန္ျပံဳးေလသည္။
“ အမြန္သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး ကိုၾကည္လြင္ ၊ အမြန္႕သေဘာနဲ႕ အမြန္ဆိုရင္ ခုအေနထားကပဲ သိပ္ခ်မ္းသာေနေသးတာ ၊ ေမေမ့ အေနနဲ႕က ခု သူ႕ကိုယ္သူ လူမြဲတဲ့ ၊ သူ႕မွာတဲ့ ခု ေနတဲ့ ျခံရယ္ ၊ ဝင္းရယ္ ၊ တိုက္စုတ္ေလးရယ္ပဲ ရွိေတာ့တယ္တဲ့ ”
“ ကုမၼဏီ ၊ စက္ရံု သဃၤန္းကၽြန္းက ျခံနဲ႕တိုက္လည္းေရာင္းခဲ့ရျပီးျပီတဲ့ ၊ ဒီတစ္ခါ ေဆြမ်ိဳး အသိုက္အဝန္းရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက ပံုေျပာင္းလာေတာ့ အားလံုးကို စိတ္နာတယ္တဲ့ ၊ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႕ညီမရွိရာ သြားေနျပီး အရင္ကထက္ၾကီးပြားေအာင္ လုပ္ျပမယ္တဲ့ ၊ သူ႕ည္ိီမဆီကလဲြရင္ ေနစရာ အရပ္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ ၊ ဒါေၾကာင့္ သြားကို သြားမယ္ တစ္စကၠန္႕ေတာင္ မဆိုင္းခ်င္ဘူးတဲ့ ”
“ ေနာင္ တကယ္ စိတ္ေျပာင္းလို႕ ျပန္လာဖို႕ ၾကံရင္ေတာင္တဲ့ ၊ စိန္စီတဲ့ေရႊဖိနပ္ကို စီးနိုင္မွ ျပန္လာမယ္တဲ့ ၊ ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ”
သူသက္ျပင္းခ်မိေလသည္။ကိုၾကည္လြင္သည္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နွင့္ နားေထာင္ေနသည္။
“ အမြန္႕ေဖေဖကေကာ ”
ညိဳညိဳ႕ေမးခြန္းကို မေျဖမိ ။ အမြန္နူတ္ခမ္းကု္ိ ကိုက္၍ထားသည္။
“ ေဖေဖက ေမေမသေဘာ မွန္သမွ် အျမဲတမ္းလိုက္ေလ်ာခဲ့တာ ညိဳ ၊ သူနာစရာလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာေပါ့ ၊ ေမေမလိုေတာ့ ပစၥည္းပစၥယ မက္ေမာလြန္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘုူး ”
အခိုက္အတန္႕အားျဖင့္ ဆိုင္တြင္လူပါးသြား၍ အသံတိတ္ေနသည္။လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္နွင့္ မတူခ်င္။ ေတာရေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းလို ျဖစ္ေနသည္။ႏွင္းလႊာပါးပါးျခံဳထားေသာ ေတာအုပ္အလယ္က ကမၼဌာန္းေက်ာင္းကေလး ။
နွင္းစက္ေၾကြသံ ေျပာက္တိေျပာက္ၾကားနွင့္ နွင္းအေအးကို ပံု႕ပံု႕ယံု႕ယံု႕ ခံေနရေသာ ေနရာေလးတစ္ေနရာ ။ခ်စ္သူေတြ ၊ မိတ္ေဆြေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၊ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြ ဆံုေနရာ ၊ အပန္းေျဖေနရာ ။ဆုိင္ထဲတြင္ အမြန္တို႕ေလးဦးသာရွိသည္။စကားဝိုင္းနွင့္ မတူေတာ့သျဖင့္ ျပည္လမ္းဘက္က ကားသံပါ စဲသြားေသာအခါ ျငိမ္သက္ျမဲ ျငိမ္သက္လ်က္တည္း။
“ ထြက္ခြာသြားခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာေတာ့ မတင္ရေသးဘူူးေပါ့ေနာ္ ”
ညိဳညိဳ႕အသံတြင္ စိုးရိမ္သံေတြ ေရာေနွာေနသည္ထင္၏။
“ သည္တစ္ပတ္အတြင္း ေလွ်ာက္လႊာတင္ျပီးမွပါ ”
“ ခြင့္ျပဳခ််က္ရဖို႕က ၾကာသလား ျမန္သလား အမြြန္ ”
အမြန္သည္ လႈပ္ရံုမွ် ေခါင္းခါသည္။
“ ဒါက အတပ္မေျပာနိုင္ပါဘူး ညိဳရာ ၊ ျမန္တယ္ဆိုတာေတာင္ တစ္နွစ္ေက်ာ္ ၊ ေဒၚေလးတို႕ သြားတုန္းက နွစ္နွစ္ခြဲေက်ာ္မွ သြားခြင့္ရတယ္ ”
ညိဳညိဳက မထိန္းနိုင္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ဝမ္းသာအားရ ဆိုလိုက္သည္။
“ ဒီလိုဆို ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၊ အမြန္နဲ႕ ရုတ္တရက္ခြဲသြားရမွာလားလို႕ ညိဳပူေနတာ ”
အမြန္႕ကို သက္ပ်င္းရွည္ခ်ေစေသာစကား ၊ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျပာနု္ိင္ေသာ စကား ။
“ အမြန္လည္း ဘယ္ခြဲခ်င္ပါ့မလဲ အညိဳရယ္ ၊ အားလံုးကိုပါ ”
အဓိပၸာယ္တစ္စြယ္ထြက္သည္ဟု ညိဳညိဳ ေတြးမိသည္။ ကိုၾကည္လြင္တစ္ေယာက္လည္း ဒီနညး္တူေတြးမိေလသလား မဆိုနိုင္။ညိဳညိဳ႕ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ညိဳညိဳက သူ႕ကို ေဝ့ခနဲ ၾကည့္လိုက္သည္။သူလည္းသိလိုက္သည္။ ျပည္လမ္းဘက္သုိ႕ ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ညိဳညိဳက ့ ့ ့ ့ ့ ့
“ ကိုေထြး ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘူးလား ငူတူတူၾကီးနဲ႕ ”
ကုိၾကည္လြင္က ျပံဳးစိစိျဖင့္ သူ႕ကိုၾကည့္ကာ ့ ့ ့ ့ ့ ့
“ က်န္ခ်င္က်န္ေနဦးမွာေပါ့ ကိုေထြးရာ ၊ ထပ္ျဖည့္ျပီး ေျပာဦးေပါ့ ”
သူ႕မ်က္လံုးသည္ အမြန္မ်က္လံုးဆီသို႕ ေရာက္သြားသည္။ အမြန္႕ အျပံဳးကို ေတြ႕ရသည္။သူေခါင္းခါလိုက္သည္။အမြန္သည္ သူ႕မ်က္လံုးကို နားလည္မည္ထင္သည္။
“ ဟုတ္သားပဲ ေရာက္စက ေျပာစရာ ရွိတယ္္ဆို ေျပာေလ ”
ညိဳညိဳက ေမးတစ္ခ်က္ေငါ့၍ ့ ့ ့ ့
“ ကိုၾကည္လြင္ ညိဳတုိ႕ သြားစရာရွိတာ ေနာက္က်ေနမယ္ ” ဟု ေျပာသည္။အဓိပၸာယ္နွစ္ခြထြက္ေသာ ၾကားျဖတ္စကားဟု ထင္သည္။ကိုၾကည္လြင္က အက်ီ ၤအိပ္ကိုနိူက္ရင္း ဆိုင္အမႈထမ္းကိုေခၚသည္။
ကိုေထြးက ့ ့ ့ ့
“ ကၽြန္ေတာ္ေပးလိုက္ပါမယ္ဗ်ာ ၊ ထားလိုက္ပါ ကိုၾကည္လြင္ ” ဟု ေျပာသည္။အမြန္က လြယ္အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္အိတ္ကို ထုတ္ရင္း ့ ့ ့ ့
“ အို ့ ့ ့ ့ မဟုတ္တာ အမြန္ေပးပါရေစ ” ဟု ေျပာသည္။ အမြန္႕လက္ကို အညိဳ ကာထားသည္။ကိုၾကည္လြင္က ကိုေထြးလက္ကို ဖယ္ကာ ဆိုင္အမႈထမ္းလက္ထဲသို႕ ေငြစကၠဴ ထည့္လိုက္သည္။
“ ေၾသာ္ ့ ့ ့ ့ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ထပ္ဖို႕ လူၾကီးေတြ ရက္ေရြးလိုက္ၾကတယ္ ”
ကိုၾကည္လြင့္စကားကုိ ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳဆိုေမးလိုက္တယ္။
ကိုၾကည္လြင့္စကားကုိ ဝမ္းသာအားရ ၾကိဳဆိုေမးလိုက္တယ္။
“ ဘယ္ေန႕လဲ ကိုၾကည္လြင္ ”
“ ဧျပီ ၁၂ ရက္ ”
အမြန္က ျပံဳး၍ ညိဳည္ိဳလက္ကို လွမ္းဆုပ္ထားသည္။
“ နွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ လိုေသးတာေပါ့ ၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းရယ္ ”
ဆိုင္အမႈထမ္းက ေငြျပန္အမ္းေသာအခါ ကိုၾကည္လြင္က ထိုင္ရာမွ ထသည္။ထို႕ေနာက္ ညိဳညိဳက ့ ့ ့ ့
“ အ္ိမ္ကို လာလည္ဦးေနာ္ အမြန္္ ၊ ကိုေထြးလည္း အမြန္နဲ႕ လိုက္လာပါဦး ” ဟု ေျပာသည္။
သူတို႕နွစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနမိသူ နွစ္ေယာက္စလံုးက အမြန္နဲ႕ ကိုေထြး ။
“ ကုိ ့ ့ ့ ေျပာေလ ၊ ေျပာမယ္ဆိုတာ ”
အမြန္႕ကို အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ နူတ္ခမ္းကို တင္းေနေအာင္ေစ့ထားမ္ိသည္။စိတ္နွင့္ကိုယ္ တျခားစီ ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။အမြန္နွင့္စကားေျပာျပီးလ်င္ ေက်ာင္းဝင္းအျပင္က ပလက္ေဖာင္းအတိုင္း ေျမာက္ဘက္သို႕ လမ္းအတူ ေလွ်ာက္မည္။စံရိပ္ျင္ိမ္ အဝင္ဝအထိ လိုက္ပို႕မည္။ျပီးလ်င္ ဌာနကိစၥေတြ လုပ္မည္။သစ္ပင္ ၊ ႏြယ္ပင္ ၊ သစ္ဥ ျဖတ္သားတံုးေလးေတြကို ဖေယာင္းစိမ္မည္။ရုကၡေဗဒ သရုပ္ခြဲၾကည့္ရမည့္ အနုၾကည့္ မွန္ဘီလူးထဲတြင္ အမြန္႕စိတ္ထားကို ရွာၾကည့္ရမည္။အမြန္႕အလွကို ရွာၾကည့္မည္။ေတြ႕ျမဲတိုင္း ေတြ႕ရမည့္ စိတ္ထဲက အမြန္ကုိ စိတ္ထဲမွာပင္ ခ်စ္စကားေတြ ဆက္ေျပာမည္။ေတြးသမွ်အားလံုး ၊ စိတ္ကူးသမွ် အလံုးစံု အားလံုး မေန႕ကနွင့္ မတူေတာ့ေခ်တကား ။
“ ကၽြန္ေတာ္စကားေျပာလို႕ မရဘူး အမြန္ ၊ ဆို႕နင့္နင့္ၾကီး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ ခြင့္လႊတ္ပါ အမြန္ရာ ”
အားအတင္းဆံုးစကားကို ၾကိဳးစားပမ္းစားေျပာယူရသည္။စကားအဆံုးတြင္ အမြန္ေခါင္းငံု႕ပစ္လိုက္သည္။
အျပင္တြင္ နွင္းကြဲစ ျပဳပါျပီ။
ေျမာက္ေလအေဝ့တြင္ ေဒါင္းစရစ္ပန္းနံ႕သည္ မ်က္စိလည္၍ လိုက္ပါလာသည္။
***********
( ဒုတိယပိုင္းဆက္ရန္)
#Typing_Credit_ZawOo
#Photo_ကိုမင္းကိုနုိုင္
No comments:
Post a Comment