#ပဥၥမေျမာက္ေဆာင္းရက္မ်ား
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
#ၿငိမ္းေက်ာ္
( ၁၆ )
ေလျငိမ္သျဖင့္ အင္းလ်ားကန္၏ေရမ်က္နွာျပင္တို႕သည္ လိႈင္းက်ပ္ခြပ္တို႕ အိပ္ေမာက်လ်က္ ရွိေသးသည္။စိမ့္၍ေအးေနသည္။ နွာသီးဖ်ား နားရြက္ဖ်ားနွင့္ လက္ေတြက အေအးဒဏ္ကို ခံစားေနရသည္။
ရင္ထဲမွာေတာ့ ဆန္႕က်က္ဘက္။
အျပင္ဘက္မွာ ေဆာင္းမွ တကယ့္ေဆာင္း ။ရင္ထဲမွာျဖင့္ ေႏြေခါင္ေခါင္ ။ေႏြအစစ္။မနက္ျဖန္ သည္လိုအခ်ိန္တြင္ ေဝးၾက ၊ ရပ္ေဝးေျမျခားသို႕ ထြက္ခြာသြားေတာ့မည့္သူ ။ တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦး အျပီးအပိုင္ ကြဲကြာသြား၍ လမ္းခြဲထြက္ရေတာ့မည့္သူ ။
သူ အခု ရပ္ေနရာ ေျခရာတြင္ဆိုလ်င္ မနက္ျဖန္သည္အခ်ိန္၌ နွင္းစက္ဖ်က္၍ ပ်က္ျပီးသား ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။မွတ္သားေဖြရွာရ မလြယ္ျဖစ္ေတာ့မည္။
“ ၾကည္နူးစရာ ေကာင္းတယ္ေနာ္ ကို ”
ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈ အခိုက္အတန္႕ေတာ့ ရစရာပဲ ၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား အမြန္ ”
သူ႕ဆီသို႕ အမြန္႕မ်က္လံုး ေရာက္မလာမီအတြင္း အမြန္႕ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ပါးေပၚက သနပ္ခါးေတြကို ျမင္ေနရသည္။
နွာတံစင္းစင္းကို ၾကည့္မိသည္။
နီေတြးေတြး နူတ္ခမ္းကို ၾကည့္မိသည္။
ပါးခ်ိတ္ေပၚက အေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြကို ျမင္ေနရသည္။
နဖူးေပၚသို႕ က်ေနေသာ ဆံစေလးေတြ နားသယ္စေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။
တစ္ပတ္လွ်ိဳဆံပင္ကို ၾကည့္မိသည္။ဆံပင္ကို လက္ယာပုခံုးေပၚမွ ရင္ညြန္႕ေပၚတြင္ ျဖတ္ေက်ာ္တင္ထားသည္။သည္လို သတိရေအာင္ၾကည့္ရင္းနွင့္ ေတြ႕ျမင္ဖူးခါစ ပထမေဆာင္းကို သတိရေနမိသည္။သည္လို သတိရေအာင္ အျပာနုေရာင္ ဆြယ္တာအက်ၤ ီက လံႈ႕ေဆာ္ေနသည္ ထင္၏။
“ အမြန္နဲ႕ ကိုသိတာ ငါးနွစ္ရွိျပီေနာ္ ၊ ကို မွတ္မိလား ”
အမွတ္တမဲ့ေမးေသာ အမြန္႕ကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ ေျဖလုိက္သည္။
“ မွတ္မိတာေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲေတာ့ မေန႕လားလို႕ ထင္မိတယ္ ”
မပြင့္တပြင့္ ျပံဳးေလ၏။စိတ္အေန က်ဥ္းလာေသာအခါ ျပံဳးတက္ေသာ အျပံဳးမ်ိဳးဟု မွတ္မိေနသည္။ထိုသို႕ျပံဳးလ်င္ သက္ျပင္းခ်ေလ့ ရွိသည္ကိုလည္း သိေနသည္။သိေနသည့္ အတိုင္းပင္။
“ အခ်ိန္ကာလဆိုတာ ဒီလိုပဲ တိုေတာင္းတယ္ထင္တယ္ ၊ ဘဝဆိုတာလည္း အဲ့သလိုလို႕ပဲ အမြန္ထင္တယ္ ”
ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားထားပံုရသည္။
“ ဟုတ္တယ္ အမြန္ အဲ့ဒိီ အခိုက္အတန္႕ေလး အတြင္းမွာပဲ ရယ္ရတာေတြ ငိုရတာေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းေနမွာပဲေနာ္ ၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ အသက္ရွင္မႈကို သံသယလည္း ျဖစ္လာတယ္။ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႕လည္းလို႕ ေမးမိတယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ဘာေတြနဲ႕ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႕ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အသက္တစ္ရာမက ေနခ်င္တယ္။တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ တစ္စကၠန္႕ေတာင္ မေနခ်င္ဘူး ။အမြန္သိပါတယ္ ”
မ်က္လံုးခ်င္း တည့္တည့္ဆိုင္ေနသည္။
စိုက္၍ၾကည့္ေနသည္။ ျပီးေတာ့ မ်က္လႊာခ်ထားလိုက္သည္။
“ ကို စိတ္ဓာတ္က်ေနသလား ဟင္ ”
ကိုေထြး ေခါင္းခါသည္။
“ အမြန္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေမ့ပစ္ရာ က်မွာေပါ့ ၊ မဟုတ္ဘူလား ”
တုိးတိုးရယ္လိုက္သည္.။ အမြန္ၾကည္နူးေနပံု ရသည္။
“ အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ဝက္ရထားျပီးသား ကိုရာ ”
ေခါင္းကို ညင္သာစြာ ညိတ္ျပသည္။အမြန္က နူတ္ခမ္းကို လွ်ာဖ်ားျဖင့္သိမ္းျပီး ဆက္ေျပာသည္။
“ ကိုရယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ေရရာတယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မေရရာဘူးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲေပါ့ ၊ လံုးဝေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိတဲ့သူ ၊နည္းနည္းေလးမွ မရွိတဲ့သူနဲ႕စာရင္ေတာ့ အပံုၾကီးသာေသးတာေပါ့ ၊ကို သိျပီးသားပါ ”
“ ဒီ စကားကို ထပ္တလဲလဲၾကားရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ဝမ္းသာပါတယ္ အမြန္ ၊ အျမဲၾကားခ်င္ပါတယ္ ”
အမြန္႕နူတ္ခမ္းသည္ ဆတ္ခနဲ တြန္႕က်သြားသည္။မ်က္နွာလႊဲလိုက္သည္။
“ အျမဲ ဟုတ္လား ကို ”
ေမးခြန္းနွင့္အတူ လွည့္ၾကည့္လိုက္သူ အမြန္႕ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
အမြန္က ေတြျပီးၾကည့္ေနသည္။ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းခါျပသည္။
“ မနက္ျဖန္ဆိုုရင္ အမြန္တို႕ ခြဲၾကျပီပဲ ”
စကားတစ္ဝက္တြင္ အသံက တိမ္ဝင္သြားသည္။နင့္ခနဲျဖစ္သြားေသာ ရင္ကို ကိုေထြး ဇြတ္တင္းပစ္ရသည္။
“ မခဲြပါဘူး အမြန္႕ကို ေျပာျပီးသားပဲ ၊ ဖိုးလမင္းၾကီးပါလို႕ မွတ္မိတယ္မိုလား ”
အားတက္သေရာ အျပံဳးကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ အမြန္မွတ္မိပါတယ္ ကို ၊ ဒါေပမယ့္ အမြန္စိတ္မေျဖာင့္ဘူး သိလား ၊ ဒီေတာ့ အမြန္စဥ္းစားတယ္ ၊ ကို႕ဆီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အမြန္႕ကိုယ္စား ထားခဲ့ဖို႕ ”
“ ဘာေျပာတယ္ အမြန္ ၊ ဘယ္သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ထားခဲ့မွာလဲ ”
“ မနက္ျဖန္္သြားမယ့့္သူက အမြန္အတုပါ ၊ ကို႕ဆီမွာ အမြန္အစစ္ကို ထားခဲ့မွာ ၊ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေမာင္နွမေတြဆိုေတာ့ မ်က္ကြယ္ျပဳနိုင္ရိုး မရွိပါဘူူး ”
စကားေတြကို အဖံုးအဖိနွင့္ ေျပာတက္ပါကလားဟု သတိျပဳလိုက္သည္။ဆတူခံစားရမည္ကလည္း သိမိိၾကသည္။
ေနရွိန္တက္လာ၍ ႏွင္းကဲြစ ျပဳလာသည္။ႏွင္းကဲြလာေတာ့ ပီပီသသ ျမင္စမွတ္ျပဳလာရသည္။
***********
“ ဒီေန႕ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲကြယ္ ၊ ေပါ့ရွပ္ရွပ္နဲ႕ ေလျပင္းျပင္းတုိက္လိုက္ရင္္ေတာင္ လြင့္သြားမလား ထင္ရတယ္ ”
တန္းလ်ားေနာက္မွီတြင္ တံေတာင္ဆစ္တင္ထားရင္း တိုးတိုးဆိုသည္။ျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ ပင္ပန္းမိသည္။ေခါင္းကိုသာ ခါျပလိုက္သည္။ခဏၾကာမွ ျပန္ေျဖနိုင္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမြန္႕လိုပါပဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ေနတာ အမြန္နားလည္မွာပါ ၊ အမြန္႕ကို ကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ နို႕ကိုစို႕တဲ့ ႏွမရင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ ၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲကေတာ့ ဒီအတိုင္းပါ ၊ ယံုပါ ”
“ ယံုပါတယ္ ကိုရယ္ ၊ အစ္ကိုအရင္းလို အမြန္ႏွလံုးသြင္းခဲ့တာပါ ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုလို႕ အမြန္ေခၚတာပါ ၊ ဒါကို ကိုကလည္း ယံုပါ ”
တစ္နွစ္က ေဆာင္းတြင္ ၾကားသိခဲ့ရေသာ ထာဝရခဲြခြာျခင္းသည္ မနက္ျဖန္ နံနက္တြင္ အစျပဳေတာ့မည္ဟု သိရွိခံစားလာရသည္။
ေလွ်ာက္လႊာတင္သည္။ နိုင္ငံသား အခြင့္အေရးမ်ား ရုပ္သိမ္းျခင္း ခံရသည္။ပစၥည္းပစၥယမ်ား ေရာင္းခ်လိုက္သည္။ထြက္ခြာခြင့္ လက္မွတ္ရသည္။ျပင္ဆင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္။စသည့္ သတင္းေတြကို ညိဳညိဳထံမွ ၾကားသိခဲ့ရသည္။
ခုေတာ့ ထိုသတၱိက မျဖစ္စေလာက္။အထုအထည္က ပိုးမွ်င္သာသာ ။
“ သိပ္ျပီး သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ ကို႕အတြက္ အမြန္ေနာက္ဆံတင္းတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ ၊စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာေစခ်င္တယ္ ကို လုပ္ေနတဲ့အား မပ်က္ေစခ်င္ဘူးေလ ၊ တစ္ေန႕မွာ ကိုေမွ်ာ္လင့္ထားသမွ် ေအာင္ျမင္လာမွာပဲလို႕ အမြန္တထစ္ခ် ယံုၾကည္တယ္ ၊ ေျမွာက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ကိုက သိပ္ၾကိဳးစားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲဟာ ၊ ျပီးေတာ့ နားလည္မႈ ရွိျပီးသား ၊ အားမငယ္ေစခ်င္ဘုူး ကိုရာ ေနာ္ ့ ့ ့”
ဝမ္းနည္းစိတ္နွင့္ ေခါင္းညိတ္မိသည္။
သဲလမ္းကို စိုက္၍ၾကည့္ရင္း သူျပံဳးသည္။ျပန္ေျပာခါနီးတြင္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုသည္။
စိတ္ပ်ံ႕၍ သြားေသာအခါ မ်က္စိေရွ႕က စာၾကည့္တိုက္နံရံကို လည္းေကာင္း မိမိကိုယ္ကို လည္းေကာင္း ၊ ျဖတ္သန္းသြားလာၾကသူ တစ္ေယာက္စ နွစ္ေယာက္စကို လည္းေကာင္း သစ္ရြက္ခတ္သံကိုလည္းေကာင္း အာရုံတြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္။
သို႕ေသာ္ ဖြင့္ေျပာခ်င္ေသာ စကားေတြထဲက တစ္ခြန္းကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။
“ အမြန္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာတူညီခ်က္ကေလးတစ္ခုေတာ့ လုပ္ခ်င္တယ္ ”
အံအားတသင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ပစ္လိုက္ျပီး ျပံဳးျပသည္။
“ ဘာကိုလဲ ကို ၊ ကို ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေျပာေလ ”
ထိုစကားကို အားကိုး၍ တစ္လံုးခ်င္းေျပာလိုက္သည္။
“ ဒီလိုပါ အမြန္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ဗ်ာ ၊ တစ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူပဲ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်က် အရင္ဆံုး အိမ္ေထာင္က်တဲ့သူ ေပးထားခဲ့ဖူးတဲ့ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြထဲက တစ္ခုခုကို ျပန္ေပးေၾကး ဖိတ္စာပို႕စရာ မလိုဘူးေလ၊ တစ္ခုခု ျပန္ပို႕ေပးရင္ အဲ့ဒီ အဓိပၸာယ္နဲ႕ေပါ့ ၊ ဘယ့္နွယ္လဲ ”
စကားအဆံုးတြင္ အမြန္ရယ္လိုက္သည္။ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနသျဖင့္ သူနားမလည္သလို ျဖစ္သြားရသည္။ရယ္သံနွင့္အတူ ေျပာသည္။
“ အမြန္႕အဖို႕ေတာ့ ကို႕လက္ေဆာင္ထဲက ဘာတစ္ခုမွ ဒီတစ္သက္ ျပန္မပို႕ဘူး ကို ၊ ေမာင္ႏွမ အခ်စ္ေတြထဲက ဘယ္သူ႕ကိုမွ ခဲြေဝမေပးဘူး ၊ ကိုိေရ အမြန္႕ကို ယံု ” သူက ျပံဳးလိုက္သည္ ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပာလိုက္သည္္။
“ ကၽြန္ေတာ့မွာ အမြန္႕စကားမ်ိဳးပဲ ေျပာစရာ ရွိပါတယ္ ၊ အမြန္႕ကို စိတ္ဆင္းရဲေစမယ့္ ေယာက္မကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ရွာပါ့မလဲ ”
“ အမြန္႕ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစမယ့္ ေယာက္မကို ေတြ႕ရင္ေကာ”
ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရယ္မိသည္။စကားကို ျပင္လုိက္ရသည္။
“ မွားလို႕ ဘယ္ေယာက္မကိုမွ မရွာပါဘူး အမြန္ရဲ႕ ”
ယုဒသန္ေမွ်ာ္စင္တြင္ ေနကြယ္ခဲ့ေခ်ျပီ ။
**********
ဗာဒံရြက္ေတြ စိမ္း၍ ေဝ၍ေကာင္းေနတုန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ေနမ်က္ေစာင္းသည္ ျမားဆိပ္ပင္ၾကီးႏွင့္ ေတာင္ပိႏၷဲပင္ၾကားမွ ထိုးက်လ်က္ရွိသည္။ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးသည္ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။သည္အခ်ိန္ သည္အခါမိိ်ဳးတြင္ တကၠသိုလ္ ပရဝဏ္သည္ ျငိမ္သက္စျမဲ ျဖစ္သည္တည့္။
ဘယ္အပင္ေပၚက လာမွန္းမသိနိုင္ေသာ ေဒါက္စရစ္ ပန္းနံ႕ေတြ ေဝ့လာတက္သည္။ေတာအုပ္ကေလး၏ အလည္မွ စားေသာက္ဆိုင္သည္ ဤအခ်ိန္မွ ပို၍လွသည္။လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ရစ္ဆိုင္းလာသည္ ထင္ရ၏။
“ ေႏြေပါက္လာရင္ ဂ်ပန္ဖိနပ္ မစီးနဲ႕ေနာ္ ၊ ပူလို႕ မ်က္စိကို ထိခိုက္မွာ စိုးရတယ္ ၊ သားေရဖိနပ္ဆိုရင္ စိုျပီးေတာ့ အေအးမိမယ္ ”
ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ေရေႏြးၾကမ္းငဲွ႕ေပးရင္းက ထပ္ေျပာသည္။
“ ဆံပင္ကို တစ္လတစ္ခါညွပ္ ၊ လက္သည္းကို တစ္ပတ္တစ္ခါညွပ္ ၊ အမြန္နဲ႕ သိစကလို ဆံပင္ ဘုတ္သိုက္သိုက္ မေနနဲ႕ေနာ္ ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနပါ ကိုရယ္ ”
စိုးရိမ္စိတ္ကို ျမင္ေနရသည္။
သည္းပြတ္အထာကို အကြယ္အကာမဲ့ျမင္ေနရသည္။
“ အရက္လည္း မေသာက္နဲ႕ေနာ္ ၊ ေဆးလိပ္လည္း ျပန္ျပီး မေသာက္ပါနဲ႕ ကို ရယ္ ၊ ျပီးေတာ့ အစားအေသာက္လည္း မွန္ေစခ်င္တယ္ ၊ ေနပုူ မိုးရြာမေရွာင္ ကိုးေခ်ာင္းကိုးရွင္း သြားလာတာလည္း မလုပ္ေစခ်င္ဘူး ကို ၊ စိတ္မေလပါနဲ႕ ကိုရယ္ ”
ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚတြင္ တင္ထားေသာ လက္ခံုကို အေၾကာင္းမဲ့ ေငးၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနမိသည္။
သူတစ္ပါး မကဲ့ရဲ႕ဘူး ၊အမြန္ အထင္မမွားဘူး ဆိုရင္ လက္ခံုေလးကို အသာအယာ ဆြဲယူကာ နမ္းလိုက္ခ်င္သည္။အၾကင္နာဆံုး အနမ္းျဖင့္ ႏူတ္ဆက္ခ်င္၏။
ျပီးေတာ့ သူ႕ကုိယ္နံ႕ေလးစဲြေနမည့္ လက္ထဲက လက္ကိုင္ပဝါကို ေတာင္းယူကာ သိမ္းထားခ်င္သည္။ကိုယ့္ကိုယ္နွင့္မကြာ ေဆာင္ထားခ်င္သည္။မိန္းမျမတ္ကိုယ္စား ကိုယ္ပြားတစ္ခုခု မွတ္ယူခ်င္သည္။အလြမ္းေျပ။
“ စိတ္ငယ္စရာဆိုလည္း ဘာမွမေတြးပါနဲ႕ကြယ္ ”
ျမင့္ျမတ္ေသာ အခ်စ္၏သေဘာသည္ ဒါပါပဲဟု ေတြးသသည္။တစ္ေယာက္၏ သဘာဝကို တစ္ေယာက္က နားလည္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္သည္။နားလည္မႈက ခ်စ္ျခင္းနွင့္တကြ အရာခပ္သိမ္းကို ဖန္တီးနုိင္စြမ္းသည္ဟု သိလာရသည္။
“ ေနာက္ျပီးေတာ့ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႕ ေတြ႕ကရာေတြ ေလွ်ာက္မလုပ္နဲ႕ေနာ္ ”
စကားသံ၏ေနာက္ကြယ္မွ အနက္ပြားမွန္သမွ်ကို မွန္းဆသိျမင္လိုက္ပါ၏။တစ္ေလာကလံုးတြင္ နားအလည္ဆံုး ၊ အၾကင္နာဆံုး ၊ အတြယ္အတာထားဆံုး မိန္းမတစ္ေယာက္နွင့္ တစ္သက္တစ္ခါ ဆံုခဲ့ရပါ၏။ခ်မ္းေျမ႕ခဲ့ရပါ၏။အားတက္ခဲ့ရပါ၏။ၾကည္ၽနူးခဲ့ရပါ၏။
သို႕ေသာ္ တစ္ခဏခြဲခြာၾကေတာ့မည္က တစ္ဘဝလံုး။
အသက္ရွင္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ခ်စ္သည္ဆိုေသာ စကားကိုမွ် ေျပာခြင့္မရခဲ့ေသာ ဆံုစည္းၾကပံုမ်ား။
“ ကို ဒီကျပန္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္”
“ ေတြးစရာကင္းရင္ေတာ့ အိပ္္္္္ေပ်ာ္မွာေပါ့ ”
“ မနက္ ကိုလတ္တို႕ မမေအးတို႕ အမြန္႕ဆီလာတဲ့အခါ ကို လိုက္မလာပါနဲ႕ ၊ အမြန္႕စကားကို ကို နားေထာင္မယ္ မဟုတ္လား ၊ လိုက္မပို႕ဘူး ”
တုန္လႈပ္သြားရသည့္အေလ်ာက္ နားလည္လိုက္သည္။အမြန္႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႕ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနသည္။မ်က္လံုးထဲက အသံတို႕ ၾကားေနရသည္။ေကာင္းကင္တြင္ အလင္းေရာင္ ျပယ္သြားျပီ။
*******
( ၁၇ )
ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို အစိုးမရ၊ စိတ္ကိုအစိုးမရ ၊ ကိုယ္ကို အစိုးမရ ၊ ေဆာက္တည္စိတ္သည္ စိုးစဥ္းမွ် မျငိမ္သက္။
တစ္ညလံုး သည္အတိုင္း။
ညေနက အမြန္႕ကို သူအိမ္ဝအထိပို႕ျပီး သူအိမ္ျပန္သည္။အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း အေနရ အထိုင္ရ စိမ္းဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနသည္။
ကိုလတ္နွင့္ အမေတာ္ ေအးေအးတို႕က အလိုက္သိစြာ တစ္စံုတစ္ရာေမးျမန္းျခင္းမျပဳ။ထမင္းတစ္ဝက္တစ္ပ်က္ စားသည္ကိုလည္း မေမးျမန္း။
ရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကိုလတ္တို႕ ရံုးကကားေရာက္လာသည္။ညအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က အေရးေပၚခြင့္တင္သြားသျဖင့္ လူစားဝင္ရန္လာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ကိုလတ္အထြက္တြင္ သူပါလိုက္မည္ဟု ေျပာလိုက္သည္။ေအးေအးက မနက္ျဖန္ အမြန္တို႕ကို လိုက္ပိို႕ရန္ကိစၥနွင့္ ပက္သက္၍ေျပာသည္။အမြန္႕စကားကို ျပန္လည္ေျပာျပလိုက္သည္။
ဒီည အိမ္မွာအိပ္လ်င္ မနက္ျဖန္နံနက္တြင္ ေလယာဥ္ပ်ံအသံကို ၾကားရမည္ျဖစ္၍ ဌာနသို႕သြားလိုေၾကာင္း တစ္ဆက္တည္းေျဖသည္။
သို႕နွင့္ဌာနတြင္ လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ၾကည့္သည္။သူငယ္ခ်င္းနွင့္အတူ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲတြင္ အခ်ိန္ျဖန္းလိုက္သည္။သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့မွ ခဏနားလိုက္သည္။စိတ္ပင္ပန္းလြန္း၍လားမသိ လွဲခ်င္သည္။စားပဲြေဘးတြင္ စာအုပ္ေတြကို ေခါင္းအံုးလုပ္ကာ ေမွးမိသည္။ေတြးစရာ အစအနေတြက စုျပံဳေရာက္လာၾကျပန္သည္။
ဆယ့္နွစ္လအတြင္း ဒီကိုျပန္လာမယ္ဆိုရင္ ျပန္လာနိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းလည္း ရွိေနသားပဲ ။ျပန္မ်ားလာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
အမြန္႕ မိဘေတြကလည္း ခက္လိုက္တာ ။ငါးႏွစ္ၾကာေနဖို႕ေလာက္ ေလွ်ာက္သင့္တာ ။ခုေတာ့ အျပီးအပိုင္ ေလွ်ာက္ထားတာကိုး။
စီးပြားေရးသမားေတြကိုး ေငြကလြဲလို႕ ဘာမွျမင္တာမွ မဟုတ္တာ ။ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာကို မခ်စ္ခင္တဲ့ လူစားေတြပဲ။
ဒီအထဲမွာ အမြန္ေတာ့မပါပါဘူး။အမြန္က ဒီလိုမဟုတ္ဘူး ။အမြန္က အျပစ္မဲ့တဲ့သူပါ။အမြန္က ရုပ္ေသးရုပ္ေလး တစ္ရုပ္ပါဟု ေတြးမိသည္။
အေတြးေတြက ရင္ထဲမွာေမႊေနွာက္လြန္းလွသည္။ေမ့ေပ်ာက္ၾကည့္ေတာ့မရ။အမြန္႕မ်က္နွာက တရစ္ဝဲဝဲ။ကိုယ္ေနလႈပ္ရွားေနပံုက ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္။အသံေတြ ။ အျပံဳးေတြ ။ အၾကည့္ေတြ ။ အားလံုးကို ေမ့ေပ်ာက္၍ မစြမ္းေတာ့။မတမ္းတျဖစ္ေအာင္ စိတ္တင္းေတာ့လည္း မရျပန္။
စိတ္မလြင့္ပါးေအာင္ နည္းျပတန္းအေျဖလႊာေတြကို အမွတ္ေပးရန္ ဖတ္ၾကည့္သည္။စိတ္မစူးစိုက္။အလုပ္ဝင္ျပီး ေလးငါးရွစ္လအတြင္း လုပ္ငန္း၌ အာရံုမခ်ဳပ္နိုင္သည္မွာ ရက္ပိုင္းအတြင္းသာ ျဖစ္သည္။ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္မွ်သာ သိေနေသာ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ကိုနားလည္ေနသည္။နံနက္ေလးနာရီထိုးေသာအခါ လုပ္ငန္းကို ေခတၱရပ္လိုက္သည္။လွည္းတန္းထိပ္သို႕ သြား၍ တစ္ခုခုစားေသာက္ရန္ေျပာသည္။အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
**********
အလင္းေရာင္သည္ အေရွ႕ဘက္တြင္ ေမးတင္လိုက္သည္။အေပၚက စီး၍ၾကည့္ရေတာ့ အေနအထားေတြ အားလံုးလွေနသည္။အင္းဝစားေသာက္ဆိုင္ စၾကၤန္အမိုး ၊ အုပ္ၾကြပ္တန္း ၊ အင္းဝေဆာင္မ်က္ႏွာစာ တစ္ပိုင္းတစ္စကို သစ္ပင္ေတြ ၾကားထဲက ျမင္ေနရသည္။
ကံေကာ္ေတာအုပ္ကို ေစြတေစာင္းျမင္ေနရသည္။ပိဋကတ္တိုက္ကို ထက္ဝက္ပိုင္းျမင္ေနရသည္။ေရွက ကံေကာ္ပင္မ်ား ၊ အဓိပတ္ိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္က ေရတမာပင္မ်ား အပန္းေျဖရိပ္သာ ေတာအုပ္အလည္က ယုဒႆန္ဘုရားရွိခိုးေဆာင္နွင့္ ေမွ်ာ္စင္ကို ကြက္တိကြက္ၾကားျမင္ရသည္။
ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးတြင္ က်ေရာက္လ်က္ရွိေသာ အလင္းေရာင္သည္ နာမက်န္းသူ၏ အသားအေရကဲ့သို႕ ေဖ်ာ႕ေတာ့လွသည္။ျမဴေငြ႕ေၾကာင့္ ထင္ရ၏ ။ျပာျပာမိႈင္းမိႈင္း အျမင္ဟူသမွ်သည္ ေမာစရာခ်ည္း။
မ်က္နွာတြင္ အုပ္၍ထားေသာ လက္ဖဝါးနွစ္ဖင္စလံုးသည္ အေအးေၾကာင့္ က်ဥ္ေန၏။
ခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ့့့ ့ ့ ့ခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ့ ့ ့ ့ ့
အေတြးနွင့္စိတ္ကူးၾကည့္မိသည္။စိတ္မကူးရဲေတာ့ ။မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ထားလိုက္သည္။အာရုံေၾကာေတြ အားလံုးရုတ္ျခည္းပင္ အိပ္ေမာက်သြားေစခ်င္၏။ေယာက္ယက္ခတ္လြန္းေသာစိတ္ကို ျဖစ္သည့္နည္းနွင့္ ထူးခတ္ထားခ်င္၏။
မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ နွင္းမႈန္ံေတြ ဆိုင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရ၏ ။ ဝရန္တာတြင္ ေထာက္ထားသည့္ တံေတာင္နွစ္ဖက္္ကို ရုပ္လိုက္သည္။ခါးကိုမတ္လိုက္သည္။ေခၽြးေငြ႕ေငြ႕ျပန္ေနသည္ကို သတိျပဳလိုက္သည္။တိုက္ပံုအက်ၤ ီထဲက လက္ကိုင္ပဝါကို ထုတ္ယူကာ မ်က္ႏွာသုတ္လိုက္သည္။ထိုစဥ္ ျငိမ္သက္လြန္းကာ ျငိမ္သက္လ်က္ရွိေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ကားဂီယာ ေခြးသြားစိပ္ခ်င္း ပြတ္တိုက္သံတစ္ခ်က္ ၾကားရသည္။
အမွတ္တမဲ့ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ မာဇဒါကား အစိမ္းနုနု အရွိန္ျပင္းျပင္းနွင့္ တက္လာသည္။သေဘၤာမဲဲဇလီပင္ေတြၾကားက ျမင္ရသည္။ကားေတြထားရာေနရာသို႕ ေရာက္ေသာအခါ တံုခနဲ ရပ္သြားသည္။
တံခါးနွစ္ဖက္စလံုး ျပိိဳင္တူပြင့္သြားသည္။လူႏွစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။သူ႕ဆီသို႕ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၾကမွ ကိုၾကည္လြင္နွင့္ ကိုလတ္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွန္း သိလိုက္သည္။ကိုလတ္က —
“ ေဟး ့ ့ ့ကိုေထြး လာ လာ ျမန္ျမန္လာ ”
ဟု အေမာတေကာ လွမ္းေခၚသည္။ေၾကာင္ျပီးၾကည့္ေနရာမွ” ဘာလဲအစ္ကို ဘာလဲ ” ဟု ေမးလိုက္သည္။
သူ႕အသံေၾကာင့္ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ေျပးထြက္လာသည္။အနားေရာက္ေတာ့ ေအာက္သို႕လွမ္းၾကည့္သည္။
ကိုၾကည္လြင္က–
“ ဘာလဲ မေမးနဲ႕ ၊ ဆင္းလာခဲ့ ဆင္းလာစမး္ပါ ” ဟု လွမ္းေအာ္ျပီးေျပာသည္။
ဒီေတာ့မွ “ ကဲ သူငယ္ခ်င္းေရ ၊ တစ္ခုခုပဲ ငါသြားမယ္ ” ဟု ေျပာကာ အေျပးဆင္းလာသည္။
ေလွကားထစ္ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း နင္းမွန္းမသိ ၊ လက္တန္းကို လက္ျဖင့္ ေလွ်ာကာ ထိန္းကာ ဆင္းလာခဲ့သည္။ကားဆီသို႕ အေရာက္ေျပးလာခဲ့သည္။
သူအနားမေရာက္မီ ကိုလတ္က ကားထဲသို႕ဝင္ျပီး စက္နိူးထားသည္။ကိုၾကည္လြင္က ေနာက္ခန္းထဲသို႕ ဝင္ထိုင္သည္။ကိုေထြးသည္ ကိုလတ္ေဘးသို႕ ဝင္ထိုင္ျပီး တံခါးကို တအားဆဲြပိတ္သည္။
ကိုလတ္သည္ ကားေခါင္းကို အေနာက္ဘက္သို႕ ဦးတည္လိုက္သည္။အဓိပတိလမ္းေပၚသို႕ ေရာက္ေသာအခါတြင္ လက္ယာဘက္သို႕ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ လမ္းဆံုသို႕ အေရာက္တြင္ ဘယ္ဘက္သို႕ ေကြ႕လိုက္သည္။သစ္ပင္ေတြ တရ္ိပ္ရိပ္ က်န္ေနခဲ့သည္။
ျပည္လမ္းအေရာက္တြင္ လက္ယာဘက္သို႕ အရွိန္မေလွ်ာ႕ဘဲ ခ်ိဳးလိုက္သည္။တံတားျဖဴ အလြန္တြင္ စက္္ရွိန္ကို ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ရသည္။
ႏွင္းျပိဳေခ်ျပီ။
“ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ ၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ့့့ ့ ့ဘာလဲ ”
ေရွ႕မီးကို ဖြင့္လိုက္ရင္း ေျဖသည္။
“ အမြန္က ေခၚခုိင္းလို႕ ”
“ ဗ်ာ ”
အံ့ၾသသြားသည္။
ကိုၾကည္လြင္ဘက္သို႕ စူးစမ္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။
“ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေျပာေတာ့ လိုက္မပို႕ရဘူးတဲ့ ”
“ ဟုတ္တယ္ ကိုေထြး ၊ အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာင္ မသိဘူး ၊ မနက္က သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အမြန္တို႕အိမ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားမွ သိတာဗ် ၊ အဲ ့ ့ ့ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္းေရာက္ေရာ ခင္ဗ်ားကိုေတြ႕ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာတယ္ ၊ ခင္ဗ်ားကို သြားေခၚေပးဖို႕ေျပာတယ္ ။
ဒါနဲ႕ ခင္ဗ်ားတို႕အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတာ ၊ ကားငွားရတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အဆင္မေျပလို႕ ေလးနာရီေလာက္က်မွ ေရာက္တယ္ဗ်ာ ၊ မမေအးနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ခင္ဗ်ားဌာနမွာ ရွိမယ္လို႕ သိရတယ္။ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ မမေအးက ငါးနာရီေလာက္က်မွ အစ္ကိုျပန္လာမယ္ ၊မမေအးကို လာေခၚျပီး အမြန္တို႕အိမ္သြားမယ္ဆိုတာသိရလို႕ အစ္ကို႕ကို ေစာင့္ရတယ္ ။
အစ္ကို႕ကားလည္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အမြႏ္တို႕အိမ္ဝင္ ၊မမေအးကိုထားခဲ့ ၊ခင္ဗ်ားဆီလာေတာ့ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ဘူး ”
ကိုၾကည္လြင္အသံက လႈိက္ေမာသံ ပါေနသည္။ကိုလတ္က ေရွ႕တည့္တည့္သို႕ အာရံုစိုက္ထားသည္။မွန္တြင္အေငြ႕ျပန္ေသာေၾကာင့္ မႈန္သြားသည္။လက္တစ္ဖက္က စတီယာရင္ ဘီးကိုထိန္းျပီး က်န္တစ္ဖက္က အျပင္ကိုထုတ္ျပီးမွန္ကို ပြတ္သည္။
ေရသုတ္လက္တံကို ဖြင့္ထားေသာ္လည္း မွန္အတြင့္အျပင္ကို ပြတ္ေနသည္။အင္းလ်ားေလးအေကြ႕ကို လြန္လာခဲ့သည္။
“ ကိုၾကည္လြင္တို႕ လာတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က လွည္းတန္းထိပ္ကိုေရာက္ေနတယ္ ”
“ ခင္ဗ်ားသြားတက္တဲ့ ေနရာအႏွံ႕ပဲ ၊ စမ္းေခ်ာင္းက ကီဝီအိမ္တို႕ ၊ ကိုေက်ာ္တို႕အိမ္လည္းေရာက္တယ္ ၊ သမိုင္းက ကိုေဇာ္တို႕အိမ္လည္းေရာက္တယ္ ၊ ေက်ာက္ေျမာင္းက ကိုစန္းျမင့္တို႕အ္ိမ္ေရာ ၊ သဃၤန္းကၽြန္းက ဝဏၰတို႕အိမ္ေရာ အစံုပဲဗ်ာ ။
အစ္ကို သတိေပးလို႕ ဝင္ဒါမီယာက ရုပ္ရွင္စတီဒီယိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္ ၊ ေျခာက္နာရီထိုးေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ျပီး အမြန္တို႕အိမ္ျပန္သြားရတာေပါ့ ၊ ေလဆိပ္ေရာက္ျပီးေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတာနဲ႕ ဒီကိုတစ္ေခါက္ျပန္လာတာ ၊ လူကိုေသခ်င္ေစာ္နံသြားတာပဲ ”
ကိုၾကည္လြင္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး ေခါင္းငံု႕ထားလိုက္သည္။ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္လာသည္။ႏွလံုးေသြးေတြ ဆူလာသည္ ထင္ရ၏။
ကိုလတ္က သူ႕ကိုငဲ့ၾကည့္ျပီး ျပံဳးသည္။ကားစက္သံမွတစ္ပါး စကားမဆိုမိၾက။ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ရိႈက္မိသည္။နူတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားမိသည္။
“ ဒီေန႕ ဆိပ္ကမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တာဝန္က်တာ မနည္းၾကီးေျပာယူရတယ္ ၊ဒါ့ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ မေန႕က မေတြ႕ျဖစ္တာ ၊ နုိ႕မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ သိရမွာ ၊ မေန႕က သူမ်ားအလွည့္မွာ တာဝန္အစားယူလိုက္ရတယ္္ေလ ”
ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ျပလိုက္ရသည္။စိတ္ကေစာေနသည္။အမြန္႕ထံသို႕ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားခ်င္သည္။ကားအခ်ိန္ေနွးေကြးလြန္းသည္ ထင္ရ၏။
“ မီမွ မီပါ့မလားမသိဘူး ”
စိတ္ေမာသံႏွင့္ သူ႕ကိုယ္သူေျပာသလိုေျပာသည္။ကိုၾကည္လြင္က လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ျပီး —
“ ခုမွ ခုနွစ္နာရီဆယ္မိနစ္ဆိုေတာ့ မီပါတယ္ဗ်ာ ၊ ေလယာဥ္က ခုနွစ္နာရီေလးဆယ္ငါးက်မွ ထြက္မွာပါ ”
ရွစ္မိုင္ကုန္းအဆင္းတြင္ ကိုလတ္က ကားအရွိန္အနည္းငယ္ျမွင့္ျပီး ေမာင္းရင္းတိုးတိုးရယ္သည္။ရယ္သံေတြ ၊ ယူက်ံဴးမရသံေတြ ၊ အားမလိုအားမရ ျဖစ္သံေတြ ေရာေနသည္ ထင္ရ၏။ကိုေထြးက နားမလည္ေသာ အၾကည့္နွင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။
“ ဒီမယ္ ကိုေထြး ၊ ရာဇဝတ္ေဘး ေျပးမလြတ္ဘူးတဲ့ သိလား ၊ ရာဇဝတ္မႈ တစ္ခုခုကို က်ဴးလြန္မိျပီဆိုရင္ တရားခံကိုယ္တိုင္ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ တရားခံေပၚရတာခ်ည္းပဲ ။ အဲ့သလို ကိုေထြး ၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ျပစ္မႈကို က်ဴးလြန္လိုက္မိျပီဆိုရင္လည္း တရားခံအစစ္ေျပးဖို႕ လြတ္ရိုးထံုးစံမရွိပါဘူးကြာ ”
ျပန္မေျပာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။
မဂၤလာဒံု ေလယာဥ္ကြင္း ၊ လမ္းခြဲသို႕ ေရာက္ေတာ့မွ တစ္ခြန္းသာ ျပန္ေျပာနိုင္သည္။
“ ေျပာသမွ် အလံုးစံုကို ကၽြန္ေတာ္ရင္ဆိုင္နုိင္ပါတယ္ အစ္ကိုရယ္ ၊ ေျပာၾကပါ ေျပာနိုင္ပါတယ္ ”
ေရွ႕တြင္ ႏွင္းထုေတြတားဆီးေနတာကို ကားမွန္ထဲမွ လွမ္း၍ျမင္ေနရသည္။
“ အမြန္လည္း ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕မွေတြ႕ပါ့မလားလို႕ စိတ္ေစာေနမွာပါပဲ ကိုေထြး ၊ ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရရင္္ေတာ့ သူသိပ္ဝမ္းသာမွာပါပဲ ”
သစ္ပင္ေတြ ေနာက္မွာက်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။
ေလဆိပ္ အေဆာက္အအံုထဲသို႕ ဝင္ကာ အုတ္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးေတြကို လြန္လာခဲ့သည္။
*********
ကားရပ္လ်င္ရပ္ခ်င္း ကိုေထြးက ခ်က္ခ်င္းဆင္းသည္။သူ႕ေနာက္က ကိုၾကည္လြင္က ကပ္လ်က္ပါလာသည္။လူသြားလူလာ အျဖတ္အသန္းမ်ားလွသျဖင့္ မ်က္လံုးအေဝ့အဝိႈက္ ညာဘက္ေရႊ႕ကာ အမြန္႕ကိုၾကည့္ရသည္။အသင့္ဖြင့္ထားေသာ မွန္တံခါးဆီသို႕ မေရာက္မီကပင္ ရွာမိသည္။
မွန္အကာေတြေၾကာင့္ ခန္းမၾကီးထဲရွိ လူေတြကို ျမင္ေနရသည္။အတြင္းသို႕ ေျခလွမ္းမိေသာအခါ ရင္ေတြပိုျပီးခုန္လာသည္။တြန္းလွည္းေတြနွင့္ ပစၥည္းပစၥယေတြ သယ္ယူေနၾကေသာ အမႈထမ္းမ်ား ေလယာဥ္အရာရွိမ်ား ၊ လံုျခံဳေရးတာဝန္ခံမ်ား ၊ ခရီးသည္တို႕ကို လိုက္ပို႕သူမ်ား ၊ နိုင္ငံျခားသားမ်ား ေလဆိပ္အမႈထမ္းမ်ား သြားလာလႈပ္ရွားလ်က္ရွိသည္။
စုရုံုးျပီး စကားရပ္ေျပာေနၾကသူမ်ား ၊ အေပၚထပ္နွင့္ ေအာက္ထပ္ တက္ဆင္းေနၾကသူမ်ား ၊ ဘဏ္တိုက္ခြဲ ပတ္လည္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူမ်ား ။
လူေတြ ကြယ္ေနေသာေၾကာင့္လား ၊ ပူေလာင္ေနေသာေၾကာင့္လားမသိ။အမြန္႕ကို မေတြ႕ ။
ကိုၾကည္လြင္က သူ႕ကိုဆြဲေခၚကာ —
“ ဟိုမွာ ဟိုမွာ ” ဟု ေျပာသည္။
ကိုၾကည္လြင္ လက္ညိိဳးညႊန္ရာသို႕ လွမ္းအၾကည့္တြင္ အမြန္႕ကို ညိဳညိဳ ေအးေအးတို႕ႏွင့္အတူ ေတြ႕ရသည္။အမြန္သည္ သူ႕ကို လွမ္းျမင္သည္။
ျမင္သည့္ခဏတြင္ သူရွိရာသို႕ ေျပးလာသည္။သူက အမြန္႕ထံသို႕ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာသြားလိုက္သည္။
လမ္းတစ္ဝက္တြင္ အမြန္သည္ ေလယာဥ္မႈးတစ္ဦးနွင့္ တိုက္မည့္ေတာ့မည္ႏွယ္ ျဖစ္သြားသည္။ေျခကိုတုန္႕ကာ ေရွာင္လိုက္ျပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာ၏။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕မိေတာ့ အမြႏ္ျပံဳးေလ၏။
“ ကို ့ ့ေရာက္လာတယ္ေနာ္ ”
ရင္ေတြခုန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ မေျဖနိုင္ ။ ျပံဳးျပဖိို႕ပင္ အေတာ္အားယူူရသည္။
“ အမြန္ သိပ္ကို ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႕ပါ ”
သူေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။အမြန္က ကိုယ္ကိုလွည့္ကာ ညိဳညိဳတို႕ရွိရာ ေျခဦးတည့္သည္။သူူ႕ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ ကပ္ျပီး အမြန္လိုက္လာသည္။
ပခံုးစြန္းခ်င္း လက္ဖဝါးခ်င္း ရံခါထိမိသည္။
အမြန္သံုးေနက် ေရေမႊးရနံ႕သည္ ထံုထံုပ်ံ႕ပ်ံ႕။
အေပၚထပ္ေလွကား၏ ဘယ္ဘက္ေလွကားသို႕ ေရာက္ေသာ္ သူ႕ကိုညိဳညိဳႏွင့္ ေအးေအးတို႕က ျပံဳးျပသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုလတ္သည္ သူတို႕အပါးသို႕ ေရာက္လာ၏ထို႕ေနာက္ အမြန္႕ မိခင္ နွင့္ ဖခင္တို႕ ေရာက္လာၾကသည္။
စကားတစ္ခြန္းနွစ္ခြန္းေျပာရေသးသည္ ။မိတ္ေဆြတစ္စု ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ အေရွ႕ဘက္ခန္းမဆီသို႕ ေရာက္သြားျပန္သည္။
ကိုၾကည္လြင္အနီးသို႕ လူဝင္မႈၾကီးၾကပ္ေရး အရာရွိတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။စကားစျမည္ေျပာပံုကိုေထာက္လ်င္ တစ္ဌာနတည္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ျဖစ္ဟန္ရွိ၏။ထိုအရာရွိ ေခၚရာဘက္သိုိ႕ ကိုၾကည္လြင္ လိုက္သြားသည္။ခန္းမထဲတြင္ စကားသံေတြ ၊ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုမွ သီခ်င္းသံေတြကို ၾကားေနရသည္။
ကိုလတ္က ေျခေထာက္ကို ေရႊ႕လိုက္သည္။ေအးေအးနွင့္ညိဳညိဳတို႕က ဟိုလိုဟိုလို ဒီလိုလိုႏွင့္ အေရွ႕ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ အာရံုေတြ ေထြျပားလာသည္လားမသိ။နားထဲတြင္ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။
အမြန္႕ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။မေန႕က ဆြယ္တာအက်ၤ ီနွင့္ ။အမြန္အသက္ရႈျမန္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ရင္ညြန္႕သည္ မို႕လာလိုက္ ။န္ိမ့္သြားလိုက္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္္ေနတယ္ဆိုတာ အမြန္သိပါတယ္ေနာ္ ”
အစြန္႕စားဆံုး စကားလံုး ။ညိဳးေနေသာ အမြန္႕မ်က္နွာသည္ ၾကည္လင္လာသည္ထင့္ ။ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ျပံဳး၍ေခါင္းညိတ္သည္။
“ သိတာေပါ့ ကို ရယ္ ၊ အမြန္လည္း ကို႕လိုပါပဲ ”
စကားတစ္ဝက္တစ္ပ်က္တြင္ ရႈိက္သံက ေရာယွက္လာသည္ကို အမွတ္ထားမိေလသည္။
ေမးေၾကာေလးေတြ တင္းလာသည္အထိ အံၾကိတ္ထားသည္။မ်က္ေတာင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ ေခါင္းငံု႕ပစ္လိုက္သည္။
“ ကို ”
ေခၚသံ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ခံစားမႈ အတိုင္းအတာကို ခ်င့္တြက္နားလည္မိသည္။
“ ဘာလဲ အမြန္ ၊ အမြန္ ဘာေျပာခ်င္လဲ ့ ့ ့ေျပာေလ အမြန္ ”
အမြန္႕ႏွာသီးဖ်ားေလးေတြ လႈပ္ရွားလ်က္ရွိသည္။
နူတ္ခမ္းသည္ မသိမသာ တုန္ေနသည္။
သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။
ေပ်ာက္သြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အၾကာၾကီးစိုက္ၾကည့္သည္။ျပီးေတာ့ အသံကို ထိန္းျပဳကာ ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆို၏။
“ ကို ေျပာခ်င္တဲ့ စကားရွိရင္ အမြန္႕ကို ေျပာလိုက္ပါေတာ့ကြယ္ ၊ အမြန္ၾကားခ်င္တယ္ ၊ ျပီးေတာ့ ျပန္လို႕လည္း ေျပာခ်င္တယ္ ကိုရယ္ ”
ရင္ေတြ ကဲြထြက္မတက္ ခံစားလိုက္ရသည္။ စကားအဆံုးတြင္ နွလံုးေသြးအခုန္သည္ ဆူပြက္ေတာ့ မတက္။
သည္းပြတ္ထဲတြင္ ငဲ့ညွာျခင္း ၊ ေထာက္ထားျခင္း ၊ စာနာျခင္းေတြ တစ္စစီျပိဳက်လာ၏။
ကိုက္ထားမိေသာ နူတ္ခမ္းကို လႊတ္လိုက္သည္ည။ အားတင္းလိုက္သည္။ ေျပာဖို႕စကားကို ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။နူတ္ခမ္းကို ျပင္လိုက္သည္နွင့္ အမြန္႕ မ်က္ႏွာလႈပ္ရွားလာသည္။
အလွဆံုး မ်က္လံုးအစံုကို သူၾကည့္လိုက္စဥ္ ့ ့ ့ ့
“ မ်က္လံုးတစ္ၾကည့္ ၊ အျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႕ ရင္ထဲရွွိတာကို တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ ၊ ဒီစကားကို တစ္ေယာက္ကလည္း နားလည္တယ္ ။ နားလည္လို႕ မ်က္လံုးတစ္ၾကည့္ အျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႕ပဲ ျပန္ေျပာတယ္ ။နားလည္လိုက္ၾကျပီပဲ မဟုတ္လား ။နူတ္က ဖြင့္ဟတဲ့ စကားဆိုတာ လိုေသးရဲ႕လား အမြန္ရယ္ ”
စကားအဆံုးတြင္ အမြန္သည္ မ်က္လံုးကို အသာမွိတ္လိုက္သည္။သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္ရင္း မ်က္လႊာဖြင့္သည္။
ထို႕ေနာက္ ျပံဳးသည္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ညိတ္သည္။
သူ႕ကို ၾကည့္သည္။
*********
( ၁၈ )
ကားဦးသည္ ေဆာင္းေလအေအးထုကို အရွိန္ျပင္းစြာ ထိုးေဖာက္လ်က္ရွိသည္။
ကားစက္သံကို ဂ်က္ေလယာဥ္ အင္ဂ်င္သံက လႊမ္းမိုးေနသည္။လွ်ိဳေတြ ၊ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြ ၊ ေတာအုပ္ေတြ ၊ လမ္းေကြ႕ေတြကို ပီပိီသသ ျမင္ေနရသည္။
သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ ျမင္ေနရသည္။
ႏွင္းကြဲ သြားေခ်ျပီ။
သို႕ေသာ္ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္လာျပန္သည္။
သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ ႏွင္းေတြ ေဝလာေလ၏။
------------------
ျငိမ္းေက်ာ္
[ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ]
( ပထမပိုင္း) 👇👇👇
#Typing_Credit_ZawOo
#Photo_ကိုမင္းကိုႏိုင္
No comments:
Post a Comment