#သဒိုး
( ဒုတိယပိုင္း)
#ခင္ခင္ထူး
(၄)
ဒိုးကေလးက လွည္းႀကဳံေတာင္ တင္ေပးလိုက္ေသးတာပါ။ ပန္းညိဳက လွည္းေနာက္ျမီးမွာ တင္ပလႊဲ ကေလးတိုင္ရင္းက အစ္ကို သြားမယ္ေနာ္ တဲ့။
သည့္ေနာက္ေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ရက္တန္သည္ ႏွစ္ရက္တန္သည္ ကုကၠိဳကုန္း ကို ပန္းညိဳ ေရာက္လာ တတ္တယ္။ ေရာက္လာတိုင္းလည္း ဒိုးကေလးရိွတာခ်ည္းပဲ။ ပန္းညိဳက သူလာမယ့္ ရက္ႀကိဳ ေျပာထား ေတာ့ ဒိုးကေလးက ဘယ္ရြာမွ မသြားေတာ့ဘူး။ ပန္ညိဳေနာက္က်ရင္ ေတာင္ေမွ်ာ္ တတ္ျပီ။ ပန္းညိဳ လာေတာ့လည္း ရြာထဲက အိမ္ေပါက္ေစ့ သူပဲလိုက္ပို႕တယ္။ စပ္ေရာင္းေပးတယ္။ ဒိုးကေလး ကိုယ္တိုင္လည္း အမဲသားတစ္တြဲ ယူျဖစ္ေအာင္ယူေတာ့ တစ္အိမ္လုံး အမဲညႇင္းေတြနဲ႕ ျဖစ္ကုန္ျပီး။
"ငဒိုးေရ....အေမတို႕လည္း အမဲညႇင္းေတြမ်ားေနျပီး...... ငါ့သားမလဲ ပန္းညိဳပါ ညႇင္းခ်င္ေနျပီ လားဟဲ့.. .. မုဆိုးမေတာ့ မမွန္းလိုက္ပါနဲ႕ေတာ္........ သားသတ္ ဖားသတ္နဲ႕ အကုသုိလ္ႀကီး သဲ့ဟာေတြ ရပ္တန္း က ရပ္ေတာ့..."
"အေေမက လုပ္ကေရာ့မယ္....... သနားလုိ႕ပါဗ်..... က်ဳပ္ကေကာ ယူမွာတဲ့လား.... မဟုတ္တာ"
"ယူမယူေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး...... တစ္ရြာလုံးက ေျပာႀကလွျပီ...... အမဲသားသည္ကေတာ္ေတာ္ ေတာ့္သားက ေရွ႕ေနာက္ေနသာတဲ့။ မယူခ်င္လို႕လည္း မရဘူးတဲ့........ ဒိုးကေလးဇြတ္ေရာင္း လို႕ ၀ယ္ရသာ မ်ားပတဲ႔....... ေကာင္းေရာ့လား...... မင္းဟာက......"
"သူတို႕၀ယ္ေတာ့ စားရသာေပါ့ဗ်ာ......... သူဟာသူ႕ ေစ်းလာေရာင္းတာ ေရာင္းပါေစဗ်ာ....... ခမ်ာ က်ဳပ္ တို႕ အားကိုးရွာလို႕ လာသာပါ အေမရာ....."
"အားကိုးရွာလို႕ ေျပာေနသာဟဲ့....... တစ္သက္လုံး ဘုန္းႀကီးလိုေနလာျပီး အမဲသားသည္ က်မွ ဓာတ္က်........ မင္းမလည္း ခုမွ အိမ္ျမဲေတာ့သယ္....."
"ခက္ပါ့ ေကာဗ်ာ"
ခက္ပါ့ေကာ္ဗ်ာ၊ ခက္ပါ့ေကာဗ်ာနဲ႕ ေရွ႕လည္းစကားမစဆတ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဒိုးကေလး၊ ဒိုးကေလးနဲ႕ ရြာ့အပ်ိဳ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ ကေလးေတြႀကား ေရပန္းစားေနရာက ႀကိဳက္မယ့္ႀကိဳက္ေတာ့ အမဲသားသည္ မုဆိုးမ သားတစ္ေယာက္အေမကို ႀကိဳက္မိေနပါပေကာ။ ဒိုးကေလးစိတ္ထဲ ရြာဆယ္ရြာ မိန္းမေခ်ာ ျပိဳင္ပြဲမ်ားလုပ္ရင္ ပန္းညိဳက ပထမဆု ရမယ္လို႕ ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ရြာကေတာ့ ရစရာမရိွေအာင္ ေျပာႀကတာေပါ့။ ရြာအပ်ိဳေတြက အဆိုးဆုံး။ ဒိုးကေလး မ်ားေျပာ လိုက္ႀကတာ ႏွစ္ျပားမတန္ဘူး။
"ဒိုးကေလး ဒိုးကေလးနဲ႕ သံဒိုးမဟုတ္ေပါင္ေအ....... ခုံဖိနပ္ျပီးတို ဒိုးပါ..... အိုးျခမ္းကြဲဒိုးပါ...... တစ္ရက္က ေရတြင္းမွာ အိုးပင့္ေပးရ မလားတဲ့ လုပ္းေသးသာ......... က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ပင့္ႏိုင္သယ္ အမဲသားေစာ္ နံမစိုးလို႕ လို႕ေျပာလိုက္သယ္........."
"ငါကေကာ ဘာထူးတုန္း......... လမ္းမွာေတြေတာ့ ငါက ဟိုဘက္ေရွာင္ သြားလိုက္သယ္....... ဒိုးကေလး က ဘယ္လိုျဖစ္သာ တုန္ဟတဲ့.... ယင္ေကာင္ေတြအုံလို႕ေတာ္ေရလိုက္ ျပန္ပက္လိုက္ ေတာ့....... အံမယ္...... မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြမ်ား ပ်က္လို႕......."
ဒိုးကေလးအေဖ ဘႀကီးပ်ားအုံကေလည္း ဆုံးမရွာပါရဲ႕။ မရပါဘူး။ ဒိုးကေလးက ပန္းညိဳမလာတဲ့ ရက္ေတြဆိုရင္ ေညာင္ကားယားမွာ။ ပန္းညိဳလာမယ့္ ရက္မ်ားမေတာ့ ကုကၠိဳကုန္းမွာ။
"သဒိုးသမီးကလည္း ျဖစ္ရေသး...... လင္ေသမုဆိုးမကည္း ျဖစ္ရေသး...... ကေလးတစ္ေယာက္ ကလည္းပါေသး......... အမဲသားလည္ေရာင္းရတဲ့ မိန္းမကလည္း ျဖစ္ေသး... မင့္ဟာက န၀ါဖင္ျဖဴပါ ေကာကြာ..... လူခိုက္ဖို႕ ရိွေတာ့သာပါလား....."
ဖေအေျပာလည္း ေျပာေျပာပါ။ ေနာက္ရက္ေတြမ်ာ ပန္းညိဳ ကုကၠိဳကုန္း မေရာက္လာေတာ့ဘူး။ ဒိုးကေလးလည္း ရြာျပန္မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒိုးကေလးနဲ႕ ပန္းညိဳေညာင္ကားယားမွာ ေပါင္းေနႀက ျပီဆိုတဲ့သတင္းပဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မေအ ေဒၚမႈံႀကီးခမ်ာ မတ္တတ္က ပစ္လဲတဲ့ အထိ စိတ္ထိ ခိုက္ ရွာခဲ့တယ္။ ဘႀကီးပ်ားအုံကေတာ့ မေအျဖစ္သူကိုပဲ အျပစ္တင္တာပါ။ ဆုံးမတိုင္း ေရွ႕က ကာဆီးကာဆီ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။
"အမဲသားသည္နဲ႕ ညားေတာ့လည္း ၀မ္းတြင္းသား စားရသာေပါ့ မယ္မႈံရာ........"
ဖေအက သည္လိုအရြဲ႕စကားေလာက္ ေျပာႏိုင္ေတာ့တာပါ။ မိဘရယ္လို႕ ဒိုးကေလးကို ဘယ္တုန္းက မွ ေျပာလို႕ဆိုလို႕ မရခဲ့တာ၊ ခုမွေျပာလို႕လည္း မရေတာ့ဘူး ဆိုးတာသိႀကျပီကိုး။ ျဖစ္သမွ်အေႀကာင္း အေကာင္းလို႕သာ သေဘာထားလိုက္ႀကရေတာ့တာ ေပါ့ေလ။ ဒိုးကေလးကေတာ့ ဖေအမေအ ကိုေရာ ရြာကိုေရာ ျပန္ေစာင္းေတာင္ မႀကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ကုကၠိဳ ကုန္းရြာသားဘ၀ကေန ေညာင္ကားယားရြာသား တျဖစ္လဲ သြားတာပဲ ရိ္ွတယ္။
ရြာကလည္း သည္ကိစၥ ေအးေအးေဆးေဆးရိွမွ ျပန္စဥ္းစားႀကတယ္။ ဒိုးကေလးက လူေပၚေႀကာ့္ပဲ။ ဘယ္ဟာမ်ား လက္ေႀကာတင္းခဲ့လို႕လဲ။ မိဘခမ်ာ အိုႀကီးအုိမ ဘ၀သာေရာက္ႀကေရာ၊ ေရတစ္ေပါက္ ခပ္မတိုက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ထင္းတစ္ေပြ႕ ေခြမေပးခဲ့ဘူးဘူး။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ပိုဆိုးဒယဥ့္တိုက္နဲ႕ ထြက္ေတာ့တာ မဟုတ္လား။ ရြာတစ္ရြာ သုံးရက္နဲ႕ ရြာဆယ္ရြာ တစ္ပတ္ပတ္တာနဲ႕ တစ္လကုန္ ေရာဆိုတဲ့လူ။ ဆယ္ႏွစ္ပတ္ ပတ္ေတာ့ တစ္ႏွစ္။ သည္လိုနဲ႕ သည္အရြယ္ႀကီးသာ ေရာေရာ၊ ရြာရိုး ကိုးေပါက ္နဲ႕ ျပီးရတာ ႀကာလွေပါ့။
ဘာလုပ္ေနမွန္းလည္း မသိ၊ ဘာ၀င္ေငြမွာလည္းမရိွ။ မိဘမ်ား ပင္ပန္းတႀကီး ရွာေဖြထားတဲ့ ပိုက္ဆုံ ခါးထိုးျပီး ျဖဳန္းေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ျမိဳ႕သားဂိုက္ ဖမ္းထား တဲ့ ေတာသားေယာင္ခ်ာခ်ာဆိုတာ ပန္းညိဳကို ယူေတာ့မွ ျမင္လာႀကတယ္။
မိန္းကေလးေတြခမ်ားလည္း သည္လိုပဲ ေတြးႀကတယ္။ တို႕စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ ဒိုးကေလးဆိုတာ လက္စသပ္ေတာ့ လဲမိႈ႕လို လြင့္ေနတဲ့ လူပါဘားေပါ့။ သည္လိုေတြးမိႀကေတာ့လည္း ဒိုးကေလး မုဆိုးမယူတာကို မနာႀကာေတ့ပါဘူး။ တန္ရာ တန္ရာ ရတာပဲလို႕ ေတြးႀကတယ္။ မိဘႏွစ္ပါးက ေတာ့ သူတကာေတြ ေတြးသလို ဘယ္ေတြးပါ့မလဲ။ သားကိုး။
ကိုယ့္သားအခ်ိဳး ဟုတ္တာ မဟုတ္တာထား။ မုဆိုးမနဲ႕ ညားတာက်ေတာ့ စိတ္ထဲမေကာင္းႀကဘူး။ ဒင္းတို႕ လင္မယား ကုကၠိဳကုန္းကို ေျခမခ်ရဘူး၊ မိဘႏွစ္ပါး ေသတာေတာင္ မလာရဘူးလို႕ လူႀကဳံနဲ႕ မွာလို႕ႀကတယ္။ ဒိုးကေလးကလည္း မပူပါဘူး။ အလကားေနရင္းေတာင္ ကုကၠိဳကုန္း ကပ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ပန္းညိဳကို ယူေတ့ေကာ ဘယ္သူက ဘာနာစရာလိုလို႕လဲလို႕ ခံယူထားျပီးသား။ ကိုကၠိဳကုန္း မကပ္ရ ေနေပါ့။ ရြာကိုးရြာေတာင္ က်န္ေသးတဲ့ဟာ သြားပါေလ့ဗ်ာလို႕ေတာင္ စကားျပန္လိုက္ေသး တာပါ။
(၅)
ေညာင္ကားယား ကို ေရာက္ပါၿပီဆိုကတည္းက ဒိုးကေလး အလည္ရပ္သြားခဲ့ၿပီ။ မယားေခ်ာကေလး ရသေကာ ရယ္လို႕ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ေက်နပ္ပါရဲ႕။ မိုးဆိုးမသားသည္အေမ ရြာ့အပ်ိဳထက္မ်ား လွရဦး မွာလား။ ရြာ့အပ်ိဳေတြထက္မ်ား ႏုေရဖတ္ေရ ရွိဦးမွာလား။ ေနကုန္ေနခမ္း အမဲသား ကၽြဲသား ေသြးတရႊဲရြဲ၊ ေခၽြးတစီးစီး၊ နဲ႕ ေၾကးေၾကာင္းလိုက္ေနတဲ့ မိန္းမက ပိုၿပီးေတာ႔မ်ား သာရဦးမွာလား သူတကာ အဲသလို ေမးရင္ က်ဳပ္မိန္းမ ပန္းညိဳကသာေတာ့မေပါ့လို႕ ဒိုးကေလး ေျဖတတ္ေနၿပီ။ ပန္းညိဳကို ယူမိလို႕ ခင္မင္ လက္စ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကတာ သိသား။
ပန္းညိဳကို ယူမိလို႕ ရြာေတြက မ်က္ႏွာမဲ့ခ်င္တာလည္း သိသား။ဒိုးကေလးမမႈပါဘူး။ လူပ်ိဳတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့တာပဲ။ အေပါင္းရယ္ အသင္းရယ္ လို႕ ရြာမွာ ကာလသား တရုန္းရုန္း နဲ႕ဘယ္တုန္းကမွ မေနဖူးဘူး။ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူနဲ႕မွ လည္း ေက်ာက္ ပုခုံးဖက္ မရွိခဲ့ဘူး။ မေပါင္းခ်င္ေန၊ ေပါင္းခ်င္ေပါင္း။ ပန္းညိဳကိုယူလို႕ ေရွာင္ၾကတယ္ဆိုရင္ ေရွာင္ၾကစမ္းပေလ့ေစ။
ေျပာသာေျပာရတယ္ ပန္းညိဳက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ ပန္းညိဳက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ ထမင္းတစ္အိုးခ်က္၊ ဟင္းတစ္အိုး တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ေအာင္ တည္ထားခဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းဘက္ မွာ တဲထိုးေနတဲ့ ဖေအ့ဖို႕ ထမင္းတစ္ထုပ္ ခံေတာင္းထဲထည့္ၿပီး ထြက္သြားေနက်။ အခါႀကီး လည္းမနားဘူး၊ ရက္ႀကီးလည္း မနားဘူး။ ဥပုသ္ သီတင္းရယ္လိဳ႕လည္း သားအဖႏွစ္စလုံး ေဆာက္တည္ ၾကတယ္ မရွိဘူး။ အခါႀကီးရက္ႀကီေန႕မ်ားဆို ပိုေတာင္ ေရာင္းေကာင္းေသးသတဲ့။ ဟင္းေကၽြး ဟင္းရံရွား ေတာ့ အသားသည္ ေမွ်ာ္ၾကတာကိုး။
ကဆုန္ လျပည့္ေန႕ႀကီးပါဟာ... တစ္ရက္တစ္ေလမ်ားေတာ့ ေက်ာင္းကန္ဘုရား မေရာက္သာထား... ခံေတာင္း ေတာ့ ေမွာက္ဦးမွေပါ့... ငါ့မိန္းမႏွယ္.... ညည္းအေဖ အသားေပး တာနဲ႕ လိုက္ေရာင္း ေနလို႕ ကေတာ့ နားရမွာမဟုတ္ဘူး... ဘ၀လည္း ဆုံးမွာမဟုတ္ဘူး... ညည္းသြားေတာ့ က်ဳပ္က ေမွ်ာ္ေနရသာ မယ္မင္းႀကီးမ ရဲ႕.........."
လင္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္က သည္စကားေျပာေတာ့ ေရထဲက ဆိတ္လာတဲ့ ကန္စြန္းညြန္႕လို တစ္ေရႏြမ္း ရရွာသူ ပန္းညိဳခမ်ာ ၀မ္းလည္းသာရွာပါရဲ႕။ ငါ့ကို မက္စက္သေကာရယ္လို႔ ဝမ္းသာတာပါ။ လင့္မ်က္ႏွာ လူပုံေခ်ာကို ၾကည့္ရင္းက စိတ္မေကာင္းတာလည္း ပါပါရဲ႕။ ခမ်ာ ရြာပစ္ရပ္ပစ္ မိပစ္ဘပစ္ ငါ့အိမ္ ကို လိုက္လာသာ။ ငါ့မ်က္ႏွာနဲ႕ ေနရွာသာ၊ တစ္ရက္တေလ ငါနဲ႕ ေနကူးညလည္ ေနခ်င္ရွာ မွာေပါ့လို႕လည္း တြက္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႕လုပ္မွ တစ္ေန႕ အႏိုင္ႏိုင္ေတြကိုး။ ကိုယ္က နားခ်င္ေသာ္မွ ဖေအ က မနားဘူးဆိုေတာ့ ပန္းညိဳကလည္း ေစ်းေတာင္းေခါင္းတင္ရွိရေတာ့တာပါ။
ပန္းညိဳျပန္ေရာက္ရင္ မိုးခ်ဳပ္တာမ်ားတယ္။ ရြာေတြဘက္ ကူးရတာ မလြယ္ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ မယားကို ခြင့္လည္း လႊတ္တယ္။ သနားလည္း သနားတယ္။ ကိုယ္တိုင္က တစ္သက္လုံ လက္ေၾကာတင္း ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ သားမယားကို ငါကိုယ္တိုင္ ပခုံးထမ္းေကၽြးမဟဲ့လို႕ အာမသေႏၱခံဖို႕ကလည္း ခက္တယ္။ ပန္းညိဳ ကို ေမတၱာရွိလို႕ ယူခဲ့ေပမယ့္ ငါလုပ္ေကၽြးမယ္ဆိုတာလည္း မပါဘူး။ ခ်စ္လို႕ယူခဲ့တာပဲရွိတယ္။ ညား လို႕ ေပါင္းရတာပဲရွိတယ္။ ေရွ႕ေရးလည္း မသိခဲဘူး။ တကယ္တမ္း ေညာင္ကားယားကို ေရာက္ေတာ့ ဟိုတုန္းက ေပါင္းခဲ့တဲ့ လူေတြကလည္း သူ႕ကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေလေတာ့ ပ်င္းသေကာ ရယ္လို႕ လတ္လ်ား လတ္လ်ား သြားမျဖစ္ေတာ့ဘူး။
"မင္းကြာ..ဘယ္လိုမွ မေအာက္ေမ့ပါနဲ႕.. မိန္းမလိုခ်င္မွေတာ့ တို႕ရြာမွာ မိန္းမေတြ ေပါခ်က္ေတာ့... ဘယ္သူ ဘယ္၀ါ ႀကိဳက္လွခ်ည့္ဆိုရင္ ငါတို႕ ၀ိုင္းၾကမွာေပါ့... ခုေတာ့ ပန္းညိဳမ အမဲသားသည္ကို စြန္သုတ္ သလို သုတ္လိုက္ေတာ့ တို႕လည္း နားမလည္ႏိုင္ေပါင္ကြာ..."
ေညာင္ကားယားသားသူငယ္ခ်င္းက သေဘာမတူသလိုလို ေလသံနဲ႕ ေျပာကတည္းက သူငယ္ခ်င္းအိမ္လည္း မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ သည္ေတာ့ ပန္းညိဳတုိ႕ အိမ္ကုတ္ကေလး ထဲမွာ ငုတ္တုတ္ ေပါ့။ ပ်င္းေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ေနကုန္ထိုင္ၿပီး မယားေမွ်ာ္ ရတာနဲ႕ ၿပီးရတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခုေကာင္းတာက ပန္းညိဳ အေဖ ဦးၾကာေပၚက အိမ္မကပ္ဘူး။ ေတာထဲ ေခ်ာက္ထဲ က သူ႕တဲထဲမွာပဲေနတာမ်ားတယ္။ ၇ြာေတြက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရာက္လာတဲ့ အမဲေပၚ စရာ ေတြက အခ်ိန္ရယ္ အခါရယ္ မရွိတတ္ေတာ့ ဓားေလး,ငါးလက္နဲ႕ အကုသိုလ္ ထိုင္ေမွ်ာ္ ေနသလို ေနေတာ့တာပါ။
ပန္းညိဳအရင္လင္က ေမြးတဲ့ သား ကိုရင္ကလည္း အိမ္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္ႂကြမလာဘူး။ မေအ ေနာက္လင္ ရေတာ့ ပိုလို႕သာဆိုးေရာ။ သည္ေတာ့ ပန္းညိဳနဲ႕ ဒိုးကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ မ်ားတယ္။ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလး ကို အပ်ိဳတကာ လက္ထဲ က လုယူရတဲ့လင္ဆိုေတာ့ အၿငိဳျငင္မခံဘူး။ ေရာက္လာတာ နဲ႕ ေရမိုးခ်ိဳး သနပ္ခါးကေလး လိမ္းၿပီး လင့္အနားကပ္ေတာ့တာပါ။ ထမင္းစားရဲ႕လား၊ ေရခ်ိဳး ရဲ႕လား၊ ပ်င္းေနေရာ့လား၊ မိဘေတြ သတိရေနသလားစသည္ျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာ တတ္တယ္။
"ပ်င္းသာပါဟာ... ငါတစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ ညည္းကိုေမွ်ာ္မိသာပါ... ညည္းက မလိုက္နဲ႕ ဆိုလို႕သာ... ငါက ေတာက္ေလွ်ာက္တေကာက္ေကာက္လိုက္ခ်င္ပါ့.... ႏွစ္ေယာက္ေရာင္းေတာ့လည္း ျဖစ္သာပဲ.."
ပန္းညိဳက လင့္ေခါင္းက ဆံပင္ရွည္ကို ၀ါးဘီးကေလးနဲ႕ ၿဖီးေပးရင္းက ညည္းကို ေမွ်ာ္သာပါဟာ ဆိုတာ သနား သြားတယ္။ သနားလို႕ ေခၚသြားပါၿပီတဲ့။ အမဲခံေတာင္းတစ္ေတာင္း ရြာစဥ္လွည့္ လိုက္ေရာင္း ရတယ္ ဆိုတာ ေရာ့တစ္တြဲ ေရာ့တစ္တြဲ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ဇိုးဇိုးဇပ္ဇပ္ ဆြဲသြားၾကတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေတာသူ ေတာင္သားေတြဆိုေတာ့ ရွိတဲ့ေငြကေလး ဆုပ္ထားၾကတာ။ ဟင္းေကာင္းဟင္းေကၽြး ေကာင္း ဆိုတာကို စားလိုက္ မဟဲ့ မ်ိဳလိုက္မဟဲ့ရွိၾကတာနည္းတယ္။ မလႊဲသာမွ ၀ယ္ၾကတာမ်ိဳး။ သည္ေတာ့ ရြက္သြား တဲ့ အသားတြဲက ဘယ္အခ်ိန္ကုန္မယ္ဆိုတာေျပာျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာႏွစ္ရြာ သုံးရြာ ဆက္ လိဳ႕ေတာင္ က်န္ခ်င္က်န္ေနတာ။
သည္ၾကားထဲ အေႂကြက က်ခ်င္ေသး။ မကုန္ရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ညႇင္းတန္ညႇင္း၊ လွန္းတန္လွန္း လုပ္ရ ေသးတာ ေက်ာကြဲေအာင္ ပူတဲ့ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီးထဲ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္ တစ္ရြာကတစ္ရြာ ကူးရတဲ့ ဒဏ္ ဒိုးကေလး ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ေျခကိုတိုေနေအာင္ ေလွ်ာက္ရတာ။ တစ္ကိုယ္လုံး မီးစနဲ႕ တိုက္သလို ပူတာ။
ဒိုးကေလးက သည္ဒဏ္ခံႏိုင္ပါၿပီတဲ့။ ပန္းညိဳေနာက္ တေကာက္ေကာက္ အမဲေရာင္း လိုက္ပါၿပီတဲ့။ တစ္ဆင့္ စကား တစ္ဆင့္နားနဲ႕ ကုကၠိဳကုန္းကို ေရာက္သြားရင္ မိဘမ်ား ရင္က်ိဳးရခ်ည္ ကေလး တစ္ေယာက္ မေအက လူပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ကို ခိုင္းစားတယ္ျဖစ္ကေရာ့မယ္။
"မျဖစ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္... က်ဳပ္သာ ပင္ပန္းပါရစီ... လင္လုပ္ေကၽြးရသာကို က်ဳပ္က ကုသိုလ္ရသယ္ ေအာက္ေမ့ပါသယ္ မယားလုပ္စာ ထိုင္စားေလျခင္းမ်ားလို႕ေတာ့ မေတြးပါနဲ႕ေတာ္... က်ဳပ္က တစ္သက္ ေနာက္လင္ မယူဘူးလို႕ တြက္ထားသာပါ... ေတာ္နဲ႕ေတြ႕မွ ႀကိဳက္မိသာကို က်ဳပ္က အံ့ၾသေနသာရယ္... က်ဳပ္ ကို လိုခ်င္သူေတြရွိသားပဲ... က်ဳပ္က ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ ရွိသယ္ထင္ခဲ့ေပါင္... ဘုရားစူးရစိ... ေျပာရင္ယုံ... က်ဳပ္ႀကိဳက္လို႕ ယူသဲ့လင္ ေအးေအးသာေနပါေတာ္..."
ပန္းညိဳက သည္လို ေျပာေတာ့လည္း ဒိုးကေလး ၿငိမ္ရတာပါပဲ။ ဟုတ္သေလာက္လည္း ဟုတ္ေပသကိုး။ ေယာကၡမဦးၾကာေပၚကေတာ့ သူ႕သမီး လင္ရလာျပန္ပေကာရယ္လို႕လည္း မရွိဘူး။ ငါ့သမီး ညည္းငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ သည္လိုခ်ည္းေနလို႕ မျဖစ္ပါဘူး အိမ္ေထာင္ရက္သားျပဳမယ္ဆို ျပဳပါေရာ့လားလို႕လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ပန္းညိဳအရင္လင္က လူေပ်ာ့။ အမဲသားနံ႕ ေသြးညႇီနံ႕ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ေကာင္။ ေနာက္လင္လူႏု။ ပိုေတာင္ဆိုးေသး ေအာက္ေမ့တာပါ။ ငါ့သမီး ပန္းညိဳလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ဘယ္အမိႈက္ပုံက ေကာက္လာပါလိမ့္ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ တစ္ခါသမီးကို ေျပာတာေတာ့ ရွိတယ္။
"ပန္းညိဳမ..ငါ့သမီးလင္ယူသာ အေဖက ဘာမွမေျပာေပါင္ဗ်ာ... ညည္းေပါင္းရသာပါ... ဆိုးလည္း ညည္းကိစၥ၊ ေကာင္းလည္း ညည္းကိစၥ... အေဖက အေနသာႀကီး.... ႏို႕ေပတဲ့.... ညည္းမ်ားေတြ႕လိုက္ရင္ ခရုနဲ႕ ပတ္က်ိေတြခ်ည္းပါေကာ ငါ့သမီးရဲ႕..."
ဟုတ္ပါ့။ အရင္လင္က ခရု။ ေနာက္လင္က ပက္က်ိ။ ဖေအက အဲသလိုေျပာရင္ ပန္းညိဳက ရယ္ေတာ့ တာပါ။ ဖေအေျပာလည္း ေျပာစရာကိုး။ ပန္းညိဳ အေဖဦးၾကာေပၚက လုပ္ေတာ့သာ အကုသိုလ္အလုပ္။ အလုပ္ ေတာ့ အင္မတန္ လုပ္ရွာသူပါ။ ပန္းညိဳအေမ ရွိတုန္းကလည္း မနားခဲ့ဘူး။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ တည္း ရွိလို႕လည္း ေက်ာတစ္ခ်က္ မဆန္႕ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္လာတဲ့သမက္ကလည္း ေရသီနား ခိုဆြဲ သေကာ ရယ္လို႕ အျပစ္တင္တယ္။ ပန္းညိဳကေတာ့ ခရုထက္စာရင္ ပတ္က်ိက နည္းနည္းေတာ့ ျမန္သား ပဲလို႕ ေအာက္ေမ့ရတာေပါ့ေလ။
ဖေအလုပ္သူကလည္း ပန္းညိဳယူလာတဲ့လင္ကို သုံးမရတဲ့ ဓမတုံး (ဓါးမတုံး)ရယ္လို႕ အျပစ္တင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာက္လာတဲ့သမက္ ဒိုးကေလကို လည္း ခင္မင္ရွာပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ရွာတယ္လို႕ေတာ့ ေျပာမျဖစ္ဘူး။ ဦးၾကာေပၚက သဒိုးႀကီးဆိုေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ ခ်စ္ခင္ႏူးညံ့သိမ္တဲ့စိတ္ရွိတယ္မထင္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ ေျပာလို႕မရဘူး။ ပန္းညိဳအေမ ရွိတုန္းကလည္း သည္လိုပဲ။ သမီးကိုလည္း သည္လိုပဲ။ သမီးကိုလည္း သည္လိုပဲ။ ေက်ာင္းက ေျမးကိုရင္ကိုလည္း သည္လိုပဲ။ လိုအပ္မွ စကားေျပာတာပါ။ မလိုရင္မေျပာဘူး။ မ်က္ႏွာထားဆိုးႀကီးနဲ႕ မႈန္ေတေတေနတာမ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သမက္ အသစ္ ကေလး ကို ခင္မင္ရွာတယ္ေလာက္ ေျပာႏိုင္တာပါ... ဒါကို ဒိုးကေလး ရိပ္မိတယ္။ သူ႕ကို မၾကည္သာ ဘူးလို႕ ထင္တယ္။ ပန္းညိဳကိုေတာင္ ေျဗာင္ေမးဖူးပါရဲ႕။ ပန္းညိဳက လင္အေနအိုင္ ခက္ရွာမွာ သိလို႕ ဖာဖာ ေထးေထး ေျပာရွာပါတယ္။
"မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္... အေဖက တစ္ရြာလုံး ဘယ္သူမွ စကားေျပာခဲ့သည္မရွိဘူး... ရြာကလည္း ကိုၾကာေပၚက လူတစ္မ်ိဳးကလို႕ ေျပာၾကသယ္.. အေဖ့စိတ္က ထုံးသြာသလားေတာ့ မသိဘူး... ေျပာရင္ လည္း ၾကားခ်င္မွၾကားသာ... က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မွာ စိုးသာပါ... ၿပီးေတာ့ အေဖက ေခ်ာက္ထဲ ေနသာပဲဟာ..."
"ေအးဟာ...ငါ့မလဲ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ေနရပါတယ္... တစ္ေယာက္က လမ္းေပၚမွ... တစ္ေယာက္က ေခ်ာက္ထဲ မွာ... ငါက အိမ္မွာ ငုတ္တုတ္.... သြားစရာလည္းမရွိေပါင္ဟာ.."
"အစ္ကို က ေခ်ာက္ထဲလိ္ုက္သြားရမွာေပါ့... အေဖလုပ္သာကိုင္သာၾကည့္ေပါ့... အေဖက အဲသလို အေဖာ္ ကေလးရရင္ ခ်စ္ခင္ ရွာမွာပါ... အေဖက အသက္ႀကီးလွၿပီ.... လုပ္လို႕သာ လုပ္ေနရတာ.. မွန္သာေျပာရရင္ က်ဳပ္ကလည္း အေဖလုပ္ေနသဲ့ အလုပ္ႀကီးကို ၀မ္းသာေနတာ မဟုတ္ပါဘူးေတာ္ က်ဳပ္ဥပုသ္ မယူသာၾကည့္... ပါဏာတိပါဏာ ေ၀ရာမဏိဆိုတာ ၾကားရင္ က်ဳပ္က ငိုခ်င္သာ... ရင္ထဲ မေကာင္းဘူး... လူတကာ ေရွာင္သဲ့အလုပ္ကို တုိ႕သားအဖ လုပ္ေနရပါေကာလို႕ စိတ္ထဲ ေပးမိရင္ ေဖ်ာက္လို႕မရေတာ့ဘူး... တတ္ႏိုင္ရင္ သူတကာရြာသူေတြလို ပဲရိတ္ ပဲဆြတ္ လုပ္ခ်င္သာေပါ့... အေဖ့ကို ငဲ့လို ကသာ... အေဖက က်န္သဲ့ကံေလးပါးေတာ့ လုံရွာပါသယ္... လူေကာင္းပါ အစ္ကိုရယ္..."
ပန္းညိဳက သည္စကားေတြ ေျပာရင္ ဒိုးကေလး ျပန္မေခ်ႏိုင္ဘူး။ ပန္းညိဳေျပာတာ ဟုတ္သားပဲ။ အိမ္မွာငုတ္တုတ္ ေငါး္စင္းမေနခ်င္ရင္ အလုပ္လုပ္ရမွာေပါ့ လူေတြ ၾကားထဲ တိုးရမွာေပါ့။ လူတကာနဲ႕ ကူးကူး လူးလူး ရွိရမွာေပါ့။ လူကဲ့ရဲံသေကာရယ္လို႕ ေရွာင္ေနေတာ့ ကိုယ္က ေဘးေရာက္ေနတာ။ ကိုယ္က သြားမေပါင္းရဲတာ ။ လူေတြၾကားထဲတိုးၿပီး အလုပ္လုပ္ပါၿပီတဲ့။ ဘာလုပ္မွာလဲ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဒိုးကေလး ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။
ႏွီးတစ္ခ်က္ ၿမဲေအာင္ မခ်ည္တတ္ဘူး၊ ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ထက္ေအာင္ မေသြးတတ္ဘူး။ တံစဥ္ မကိုင္ တတ္ဘူး။ လူပ်ိဳတုန္းက အေဖက ႏြားပြဲစားလုပ္ပါလား ငါ့သားရာ ေျပာဖူးပါရဲ႕။ သူစိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ အဲသည္တုန္း က အေဖ့စကားနားေထာင္ခဲ့ရင္ စီးပြားမျဖစ္ေတာင္ ႏြားအေၾကာင္း ေနာေၾကလွေရာေပါ့။ ဟုိတုန္က မလုပ္ခဲ့မိတာထား၊ အခုေကာ ဘာလုပ္ရမွာပါလိမ့္။ သူ႕ကိုယ္သူ စိတ္ေတြညစ္ႏြမ္းလာတယ္လို႕ ဒိုးကေလး ခံစားမိတယ္။ စိတ္တင္မကပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း ညစ္ႏြမ္းေနတာပါပဲ။
ကတၱီပါ ဖိနပ္ေရာင္စုံေ၀းလို႕ သံနန္းႀကိဳးခ်ည္စီးရတဲ့ ေလာ္ပါဖိနပ္ (ရာဘာဖိနပ္)ေဟာင္း အေကာင္း လုပ္ေနရၿပီ။ ၿမိ႕ဂိုက္အက်ႌဆိုတာလည္း ရိကုန္ၿပီ။ ဆံပင္က ပိုရွည္လာလို႕ ေသွ်ာင္ႀကီး မေဗြ႕ တေဗြ႕ ျဖစ္ေနၿပီ။ ခ်ည္လည္ကတုံးအက်ႌကလည္း ေခၽြးေစးေပါက္ေအာင္ ပူေပသိ မခၽြတ္တမ္း၀တ္ေနရၿပီ။ ပန္းညိဳ နဲ႕ေနရတုန္းကေလးမွာ ေပ်ာ္သလိုလိုရွိေပသိ မနက္မိုးလင္းလို႕ ပန္းညိဳထြက္သြားရင္ ဂုတ္က်ိဳး က်န္ခဲ့ ရသလို ျဖစ္ရၿပီ။ မဆိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေနသလို ခံစားရၿပီ။
"အစ္ကို...အစ္ကို႕ မိဘေတြကို သတိမရဘူးလား... ႀကီးေတာ္က သေဘာေကာင္းႀကီးေနာ္ ဘႀကီး မ်ားေတာ့ က်ဳပ္နဲ႕မ်ားမ်ား မခင္ခဲ့ရလို႕ မသိဘူးေပါ့... အစ္ကို႕ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ရွာၾကသယ္ က်ဳပ္ၾကား ပါသယ္... ေရာက္ေလရာ ဒိုးကေလးကို အပ်ိဳေတြ ၀ိုင္းၾကဆို..."
တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလးကို ေမးတတ္တယ္။ သူ႕ကိုသူ ေမ့ေပ်ာက္ထားတဲ့စိတ္ကို ပန္းညိဳ က လႈပ္လိုက္ရင္ မိဘေတြအေပၚ မညႇာခဲ့တာကို သတိရေနမိတယ္။ ထမင္းအဆင္သင့္ လက္ႏိႈက္ စားခဲ့ ရတာ၊ ေလွ်ာ္ၿပီးဖြပ္ၿပီး အ၀တ္ထည္လဲ ၀တ္ခဲ့ရတာ၊ အေမ့ေခၽြးခံထဲက ပိက္ဆံသလိုသလိုေရာ၊ မသိသလို ေရာ ယူသုံးခဲ့ရတာေတြကအစ သတိရၿပီကိုး။
"အေမတို႕ အေဖတို႕ သတိမရဘဲေနမလားပန္းညိဳရယ္... မိဘမ်ားဟာကိုး... ခမ်ာမ်ား အသက္ႀကီး ရွာၾကၿပီ... သူရင္းငွားရွိတယ္ဆိုေပတဲ့ အေဖမပါလို႕ မရဘူး အေမမပါလို႕မရဘူး... ခမ်ာမ်ား ခါးက်ိဳးေအာင္ လုပ္ၾက ရသယ္ အစ္ကိုက အေဖ့ကို ေဆးလိပ္ေတာင္ မီးညႇိေပးခဲ့ဖူးသာမရွိဘူး... အေမ့ကို ဇက္ေၾကာ ကေလး ေလွ်ာ့ေပးခဲ့သယ္မရွိဖူးဘူ... အပ်ိဳေတြ ၀ိုင္းသယ္ဆိုသာလည္း ေမာင္ႏွမေတြလိုပါဟာ... ငါ့စိတ္ထဲ နယ္က်ဴးလို႕ကိုမရခဲ့သာ... ေကာင္မေလးေတြလည္း လင္ရၾကေရာေပါ့.."
"က်ဳပ္က ေတာ္၀ဋ္လည္မွာမွာစိုးသာပါ... က်ဳပ္မေျပာေသးဘူးလို႕ေနသာ ေျပာရဦးမယ္... က်ဳပ္မွာ သားသမီး ရွိေနၿပီ... က်ဳပ္သိသာေပါ့... ေယာက်ာ္းကေလး မ်ားေမြးရင္ က်ဳပ္က ဒိုးေကာင္းလို႕ မွည့္မလား လို႕ေတာင္ စဥ္းစာၿပီးေပါ့..."
"ေဟ... ဟုတ္ကဲ့လား ပန္းညိဳရ... ေအးေလ... တို႕ညားသာပဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေပါ့ဟာ... ကေလးက ဒိုးေကာင္း ဆိုေတာ့ ငါက ဒိုးဆိုးေပါ့... ဟုတ္လားဟ ပန္းညိဳ...ဟားဟား"
သည္စကား ၾကားေတာ့ ဒုိးကေလးမိဘေတြကုိ ပုိၿပီး သတိရမိတယ္။ မျမင္ရေသးတဲ့ ရင္ေသြးကေလး ကုိေတာင္ သူသည္ေလာက္ ၀မ္းသာမိရင္ တစ္ဦးတည္းေသာ သား သူ႔အေပၚ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔ သည္းႀကီး အူျပတ္႐ိွခဲ့ၾကေရာ့မယ္။ သူေမြးတဲ့ညက ဒုိးႀကီးဆုိတဲ့ ႏြားလည္းေမြးခဲ့သတဲ့။ အေဖက ဒုိးႀကီးကုိ လိမၼာတဲ့ သားႀကီးလုိ႔ ေခၚတတ္တယ္။ ေခါင္းတပြတ္ပြတ္ ေက်ာတသပ္သပ္႐ွိခဲ့တာလည္း မွတ္မိပါရဲ႕။ ညေနပုိင္း ႏြားႀကီး ေမြးၿပီး ညဦးမွာေတာ့ သူ႔ကုိေမြးတယ္။
ဒုိးကေလးတြင္ခဲ့တယ္။ အေဖက သူ႔မ်ားေတာ့ ေက်ာပြတ္ေခါင္းပြတ္ မ႐ွိခဲ့ေပါင္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ႏြားေလာက္မွ အသံုးမတြင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဘ၀နဲ႔ သည္အ႐ြယ္အထိ သူေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အခုေတာ့ ပန္းညိဳမွာ သူ႔ရင္ေသြးကေလး လြယ္ေနရၿပီ ေျပာေနပါပေကာ။ ေယာက္်ားကေလးမ်ား ေမြးရင္ ဒုိးေကာင္းလုိ႔ နာမည္ေပးမယ္ေတာင္ ဆုိေနေပါ့။ မိန္းကေလးေမြးရင္ေကာ။ အမဲသား လည္ေရာင္းတဲ့ ပန္းညိဳ ဘ၀မ်ိဳး နဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ သည္ေတာ့ သူအလုပ္လုပ္ရေတာ့မယ္။ သူဘာလုပ္ရမွာပါလိမ့္။ ေလာေလာဆယ္ သူလုပ္စရာ တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။
" ေအး ဟာ ... ငါလည္း အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ေခါင္းထဲထည့္ရေတာ့မယ္ ... ေယာက္်ားေလးေမြးေမြး မိန္းကေလး ေမြးေမြးတုိ႔တာ၀န္ျဖစ္လာၿပီေပါ့ ... ငါေတာ့ မနက္ျဖန္ေခ်ာက္ထဲသြားမယ္ ... ေယာကၡမကုိ ၀င္ကူညီမယ္ ... ဘယ့္ႏွယ္တုန္း ပန္းညိဳမ "
" အလုပ္ လုပ္သာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕ေတာ္ ... ဒါေပသိ က်ဳပ္ေတာ့ အေဖ့အလုပ္မ်ိဳး မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး ... အကုသုိလ္ ႀကီးပါတယ္ ... အေဖလုပ္ေနလုိ႔ က်ဳပ္ပါ ပါေနရသာ ... ၿပီးခ်င္လွပါၿပီ ... လင္လုပ္လုိ႔ ဆက္ပါ မေနခ်င္ေတာ႔ပါဘူး ... အဲသာေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေတာ္ ... ႐ွိႀကီးခုိးပါရဲ႕ ... "
" ဒါမဟုတ္လုိ႔ ငါ့ဘာသြားလုပ္တတ္မွာတဲ့လဲ ပန္းညိဳ ... ဒါလည္း အလုပ္ပါပဲ ... ကၽြဲတစ္ေကာင္ႏြားတစ္ေကာင္ တံုးလံုးလဲေအာင္ သတ္ဟယ္ ျဖတ္ဟယ္ လုပ္တာမွ အျပစ္မဟုတ္ပါဘူး ... ၾကမ္းပုိး သတ္သာလည္း အျပစ္ ... ျခင္သတ္သာလည္း အျပစ္ဆုိမွေတာ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဟာ အသက္ တစ္ေခ်ာင္းပါပဲ ... ငါေတာ့ မနက္ျဖန္ ဘုိးၾကာေပၚ ေယာကၡမဆီမွာ တပည့္ခံေတာ့မယ္ ... ေယာကၡမ ခ်စ္တဲ့ သမက္ ျဖစ္ရေခ်ေသးေပါ့မိန္းမရာ ... "
သည္လုိ ယတိျပတ္ ေျပာေနေတာ့လည္း ပန္းညိဳက တရားျပမေနေတာ့ပါဘူး။ အကုသုိလ္ေတြ တစ္သက္လံုးက ေတာင္းထဲထည့္လာတာ ေမာက္လွ်ံကာမွေတာ့ စတုတ္မတုိက္ေတာပါဘူးလုိ႔ပဲ ခံယူ လုိက္ပံု ရတယ္။ ေယာက္်ားက သဒုိးဘက္စိတ္ေရာက္တယ္ ဆုိတာကုိပဲ အံ့ၾသတႀကီး ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ပုဆုိးဒယဥ့္တုိက္နဲ႔ ေသွ်ာင္ႀကီးနဲ႔ ဒုိးကေလးက ဘုိးၾကာေပၚ တပည့္ခံေတ့မယ္ဆုိေတာ့လည္း မယံုစရာ။ သမက္ နဲ႔ ေယာကၡမ အေနနီးၾကေတာ့မယ့္ သေဘာေပါ့။ ဒုိးကေလးလည္း ပထမေယာက္်ား တုန္းကလုိ အခ်ိန္ တန္ရင္ တပ္လန္သြားမွာပါေလလုိ႔ ပန္းညိဳ ထြက္ထားတယ္။ လူ႔ေပၚေၾကာ့ လူႏဲြ႕က သဒုိးဘ၀ မေရာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ခံလွတစ္ရက္ႏွစ္ရက္ပါ့။ သူလုပ္ႏုိင္တစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ေပါ့။ ေနာက္ဆုတ္ သြား႐ံုကလဲြလုိ႔ ဘာ႐ွိလိမ့္မတုန္းလုိ႔ ပန္းညိဳေတြးတယ္။ မနက္အေဖ့ထမင္းပုိ႔သြားရင္ တစ္ပါတည္း လုိက္ခဲ့ ေပါ့ ဆုိေတာ့ ဒုိးကေလးက လုိက္မယ္တဲ့။
" မိဘေတြ ခုိင္းတုန္းကလည္း မလႈပ္ ... သားမယား ရေတာ့လည္း မလႈပ္ ... ကုိယ္၀န္႐ွိပါၿပီေျပာမွ လႈပ္ေတာ့ သာပါရဲ႕ ... ေအးေလ ... သူလုပ္ခ်င္သပဆုိေတာ့လည္း လုပ္ေပါ့ ... အမဲသား႐ြက္တဲ့ခံေတာင္းကေတာ့ သည္တစ္သက္ ေသြးေျခာက္စရာမ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ ... "
ပန္းညိဳ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ လင္သားအေၾကာင္း ေတြးရင္း စဥ္းစားမိတာပါ။ ဒုိးကေလးကေတာ့ အိပ္လုိက္တာ တ႐ွဴး႐ွဴး နဲ႔။ ပန္းညိဳကေတာ့ မုိးသာစင္စင္လင္းေရာ တလူးလူးနဲ႔ ၿပီးရတဲ့ ညဆုိပါေတာ့။
(၆)
" ဒုိးကေလးက ႏွစ္ခါမျပရဘူး ပန္းညိဳမရဲ႕ ... နင့္ေယာက္်ားလုပ္ေတာ့လည္း ျဖစ္သားပါလား ... အေဖ့ ထက္ေတာင္ လက္ယဥ္ေသးဗ်ာ ... ဟုတ္တဲ့ေကာင္ပဲ ... "
ဒုိးကေလး ေခ်ာက္ထဲ ဆင္းလုိ႔ ႏွစ္ပတ္မျပည့္ေသးဘူး။ ဦးၾကာေပၚက ခ်ီးက်ဴးၿပီ။ သားမက္က သူ႔ထက္သာပါပေကာ ေျပာေနၿပီ။ သည္လုိဆုိေတာ့လည္း ပန္းညိဳ ၀မ္းမသာႏုိင္ပါဘူး။ အကုသုိလ္ အလုပ္ ဆုိတာ မ်ိဳးက က်ဴးလြန္ရတာလြယ္သားမဟုတ္လား။ ဒုိးကေလးကေသွ်ာင္တေစာင္းထံုးၿပီး ဓားမ်ား ကုိင္ထားရင္ ေ႐ွးက သုိင္းသမားႀကီးလားက်လုိ႔။ လက္ဖ်ံမွာထုိးထားတဲ့ ေဆးမင္ေၾကာင္က ဒုိးကေလးတဲ့။ အသည္း ကုိ ဓါးေျမာင္စုိက္တဲ့ပံုနဲ႔။ ကာလသားေပါက္တုန္းက ႐ြာဘုရားပဲြမွာ ထုိးခဲ့တာလုိ႔ ေျပာဖူးတယ္။ ခုေတာ့ လက္ဖ်ံႏွစ္ဖက္စလံုးတိရစၦာန္ေသြးေတြ ခ်င္းခ်င္းေပေနၿပီ။
ေသြးအလူးလူးစြန္းေနၿပီ။ ခုတ္သားမ်ား တစ္ပိႆာတဲြ ပုိင္းရင္ ငါးက်ပ္သားမပုိဘူး၊ မလုိဘူး။ ပန္းညိဳကေတာ့ သူစ ေတြ႕ခဲ့တုန္းက ဒုိးကေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ရတယ္။ လူေပၚေၾကာ့ေတာင္သူ႔သားသမီးက သည္လုိ ေခ်ာက္ထဲမွာ သဒုိးျဖစ္ေနရ႐ွာပါလားလုိ႔ က႐ုဏာသက္မိတယ္။ သူ႔ပေယာဂမကင္းဘူးလုိ႔လည္း ခံစား ရတယ္။ တစ္ရက္ညဘက္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ ဒုိးကေလးက ေျပာတယ္။
" ထူးဆန္းသားပဲ ပန္းညိဳမရဲ႕ ... ငါ့ အေဖက ႏြားမ်ား အင္မတန္ခ်စ္တယ္ ... ႏြားၾကန္အင္ လကၡဏာေတြဆုိရင္လည္း အင္မတန္သိတယ္ ... ႐ြာက ဘႀကီးေပသီးနဲ႔ဆုိ အဖက္ပဲ ... ႏြားၾကည့္ေကာင္း ေတြေပါ့ဟာ ... သားျဖစ္တဲ့ ငါ့က်ေတာ့မွ အမဲေပၚတဲ့သဒုိးျဖစ္ေနရသယ္ ... အေဖသိရင္ ရင္က်ိဳးမွာပဲ ... "
ဒုိးကေလးက သူစဥ္းစားမိသလုိ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာလုိက္ေတာ့ ပန္းညိဳမွာ မ်က္ရည္မက်မိေအင္ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။ ခမ်ာ ဖေအႀကီး လြမ္း႐ွာတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕လုိ႔လည္း ေတြးမိရဲ႕။ ဒုိးကေလးေျပာတာ အမွန္ေတြပဲ။ ဖေအ ဦးပ်ားအံုက ႏြားေကာင္းႏြားညံ့ ၾကည့္တတ္တဲ့ ႏြားလကၡဏာ ဖတ္ႏုိင္တဲ့လူ။ ေယာကၡမ ဘုိးၾကာေပၚ က ႏြားေကာင္းႏြားဆုိးေ႐ြးစရာမလုိတဲ့သဒုိး။ ဒုိးကေလးကဲကပဲ ဆုိးေခ်ေရာ့သလား။ သည္အလုပ္ က်ကာမွ လက္ေၾကာတင္းေနလုိက္တာ။ သဒုိးႀကီး ဘုိးၾကာေပၚက ခ်ီးက်ဴးရတဲ့ သဒုိးေလး ဒုိးကေလး ျဖစ္ေနၿပီကုိး။ ပန္းညိဳထင္သလုိ သည္အလုပ္ကုိ သူ စိတ္ပ်က္သြားပံုမရဘူး။ စိတ္မပ်က္တဲ့အျပင္ ဒုိးကေလး ကုိယ္က ႐ြာစြန္ေခ်ာက္ဘက္သြားခ်င္ေနေတာ့တာမဟုတ္လား။
ပန္းညိဳ ကုိယ္၀န္ရင့္လာေတာ့ သည္သတင္းက ကုကၠိဳကုန္းေရာက္ပါၿပီ။ ဒုိးကေလးက သဒုိးလုပ္ေနသတဲ့။ ေယာကၡမနဲ႔ သမက္အကုသုိလ္ထမ္းပုိး ထမ္းေနၾကၿပီတဲ့။ ကုကၠိဳကုန္းက မိဘမ်ားတင္မကပါဘူး ႐ြာကပါ စက္ဆုပ္သြားၾကတယ္။ ကႏဲြ႕ကလ်နဲ႔ သနပ္ခါးတဖံုဖံုေကာင္က ေသြးအလူးလူး ျဖစ္ေနၿပီ ၾကားေတာ့ အုိႀကီး အုိမ မိဘႏွစ္ပါးခမ်ာ က်ဴက်ဴပါေအာင္ ငုိၾကေတာ့တာပါ။
" ကုိပ်ားရယ္ ... ေတာ္ေျပာသလုိ က်ဳပ္သားနကၡတ္မွားၿပီထင္တယ္ ... ငယ္ငယ္ကတည္းက အသားဆုိ မတုိ႔ခ်င္တဲ့ေကာင္က သဒိုးလုပ္ေနတာ က်ဳပ္ေတာ့ ရင္နာလုိ႔ မဆံုးပါဘူးေတာ္ "
" သတၱ၀ါတစ္ခု ကံတစ္ခုကုိး မယ္မံႈရဲ႕ ... တရားနဲ႔ေျဖၾက႐ံုေပါ့ေအ "
" ဒါသူ႕မယား အသားသည္မလက္ခ်က္ေနမွာ ေပါ့ေတာ့ ... ရက္စက္တဲ့ေကာင္မ .... ယုတ္မာတဲ့ ေကာင္မ ... သင္းတုိ႔သားသမီး ၀ဋ္လည္ၾကဦးမွာေပါ့ ... စိန္ေရသင့္ၾကပါေစေတာ္ ... ငတုိ႔ခံသလုိ ခံၾကရပါေစ ... "
" အုိ ... မက်ိန္ပါနဲ့မယ္မံႈရယ္ ... အသားသည္မနဲ႔လည္း မဆုိင္ပါဘူး ... ေမြးလာမယ့္ကေလးနဲ႔လည္း မဆုိင္ပါဘူး ... သူ႔အကုသုိလ္က်င္း သူကုိယ္တုိင္ တူးသာပါ ... နင့္သားလုပ္ခ်င္လုိ႔ ျဖစ္သာပါ ... ငရဲမယူခ်င္ပါနဲ႔ ... "
ပန္းညိဳ ကုိယ္၀န္ရင့္လာခဲ့ၿပီ။ ေန႔လားညလား ေမြးေတာ့မယ့္ရက္ေတြမွာလည္း ဒုိးကေလးက အိမ္မကပ္ႏုိင္ဘူး။ ဦးၾကာေပၚ မမာလုိ႔ လဲေနေတာ့ သူပဲ သဒုိးအလုပ္ ဒုိင္ခံလုပ္ေနတာကုိး။ သည္အခ်ိန္ မွာေတာ့ ဒုိးကေလး အရက္စဲြေနပါၿပီ။ အလုပ္က ေအာ္ဂလီဆန္တဲ့ အလုပ္၊ ယင္တေလွာင္းေလွာင္း ေသြးညႇီနံ႔တေထာင္းေထာင္း အလုပ္ဆုိေတာ့ တစ္ခြက္က စလုိက္တာ၊ ေသာက္မွ လက္ၿငိမ္တယ္ ျဖစ္လာပါေရာ။ အက်ႌခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ ေသွ်ာင္ႀကီးနဲ႔ ပုဆုိးတုိတုိပါေအာင္ ၀တ္ၿပီး ႐ြာထဲ ျပန္လာရင္ ေခြးေတြက ႐ြာလံုးကၽြတ္ေအာင္ ေဟာင္ၾကေတာ့တာ။ သည္ေခြးေဟာင္သံၾကားၿပီဆုိရင္ ဒုိးကေလး ေခ်ာက္ထဲက တက္လာၿပီး ႐ြာ၀င္ၿပီဆုိတာ ပန္းညိဳကသိတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေခြးေတြ စီစီညံညံႀကီး ေဟာင္ၾက တုန္းမွာပဲ ပန္းညိဳ ေမြးတယ္။ ေယာက္်ားကေလး။ ဒုိးကေလးအိမ္ေရာက္လာေတာ့ ေမြးၿပီးၿပီ။
အဲသည္ည က ေပ်ာ္လုိ႔ဆုိၿပီး ဒုိးကေလး တစ္ညလံုး အရက္ေတြေသာက္ေနခဲ့ေလရဲ႕။
---------------
ခင္ခင္ထူး
( တတိယပိုင္းဆက္ရန္)
[ White Dreams ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment