#ေခမာရီ
#ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး
(၁)
ေတာ္သလင္း လကြယ္ေန႔။
အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာစလံုး ေမွာင္အတိ ဖံုးကာ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ အလင္းေရာင္ ဟူ၍ မရွိ။ မိုးေမွာင္ႀကီး က်ေနေလသည္။
ခင္ေမသည္ ေခါင္းအံုးေအာက္က ႏွစ္ေတာင့္ထိုး လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ကေလးကို ဆြဲယူကာ လက္ပတ္နာရီကို ထိုးၾကည့္လိုက္၏။ ၁၂ နာရီ ထိုးသြားၿပီ။
ေငါက္ကနဲ အိပ္ရာမွ ထလိုက္ကာ ျခင္ထာင္ကို မလ်က္ အျပင္သို႔ ထြက္ထိုင္ လိုက္သည္။ တဘက္က ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ အိပ္ေနၾကေသာ ႀကီးေတာ္ႏွင့္ မဦးတို႔ အသံကို လွမ္း၍ နားစြင့္လိုက္၏။ အိပ္ေမာက်ေနမွန္း စိတ္ခ်လက္ခ် ရွိမွ ညဦးက အိပ္ရာထဲတြင္ ဝွက္ထားေသာ လြယ္အိတ္ကို ေကာက္ယူ လြယ္လိုက္သည္။ အသံ မၾကားေအာင္ ေျဖဖ်ားေထာက္လ်က္ အခန္း အျပင္သို႔ စမ္းထြက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ထြက္ေသာ တံခါးမွ ဂ်က္ကို ျဖည္းျဖည္းကေလး မ ဖြင့္ကာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္သြားေလ၏။ ခင္ေမသည္ မီးဖိုထဲတြင္ တေအာင့္ေတြးၿပီး စဥ္းစားေနေသးသည္။ အျပင္ေရာက္ဖို႔ တံခါးတထပ္ က်န္ေသးသည္။ ညမ်ား ခၽြတ္ဆိုလွ်င္ လန္႔တတ္ ေၾကာက္တတ္သည္။ အေဖာ္မပါလွ်င္ တေယာက္ထဲ မထဝံ့။ ထခ်င္လွ်င္ မဦးကို ႏိႈးရ၏။ ယခုေတာ့ ေၾကာက္ရမွန္း၊ လန္႔ရမွန္းပင္ မသိေတာ့။
ေျခလွမ္း သြက္သြက္ကေလး လွမ္းလ်က္ မီးဖိုထဲရွိ ေနာက္ေဖး တံခါးေပါက္ကို အသာ သြားဖြင့္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ပိန္းေမွာင္ ေနေလ၏။ ေနာက္ေဖးေလွကား သံုးေလးထစ္ကို အေတာ္ပင္ စမ္းၿပီး ဆင္းရ၏။ ေမွာင္လိုက္တာ မဲလို႔။
ေျမႀကီးေပၚသို႔ နင္းမိလွ်င္ လမ္းကိုလည္း မျမင္၊ ခ်ဳံကိုလည္း မျမင္ရ၍ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး ထိုးလ်က္ လမ္းရွာၾကည့္ရသည္။ ဓာတ္မီး ထိုးရတာ တေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမွာလည္း စိုးရသည္။ ေျမႀကီးေပၚ၌ လမ္းအတိုင္း မွန္းေလွ်ာက္ သြားေလသည္။ ခ်ံဳပုတ္ေတြထဲ ေရာက္သြားလွ်င္ လမ္းျမင္ေအာင္ မီးကို အသံုးျပဳရျပန္သည္။ ခင္ေမသည္ ေမွာင္ႀကီးမဲႀကီးထဲတြင္ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ မနဲအားခဲ၍ တက္ေနရေလ၏။
ေတာင္ေပၚ၌ တ႐ုပ္စကားပင္မ်ား ဖံုးအုပ္ထားေသာ အေဆာက္အဦေလး ရွိေလသည္။ အေဆာက္အဦေလးမွာ လူမေနေသာ ကမၼ႒ာန္း ဝါးေက်ာင္း ျဖစ္၍ တံခါးေပါက္မ်ား ဟာလာဟင္းလင္း ပြင့္ေနေပသည္။ ခင္ေမသည္ ခက္ခဲစြာပင္ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းေလး ရွိရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ေက်ာင္းေလွခါးကို နင္းတက္လိုက္ကာ၊ ခင္ေမသည္ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေသာ ဇရပ္ကေလး ရွိရာသို႔ ျပန္လည္ ၾကည့္မိေလ၏။
ေက်ာင္းေပၚတြင္ တံခါးေပါက္ေတြကို တေပါက္မက်န္ အရင္ လိုက္ပိတ္ေလသည္။ တံခါးကို အလံုပိတ္ၿပီးမွ ေမွာင္ထဲတြင္ က်က်နန ထိုင္လိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ႏွင့္ မီးျခစ္ကို ထုတ္ယူသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညႇိကာ၊ ဖေယာင္းစက္ ခ်၍ ၾကမ္းေပၚ၌ စိုက္ခ်လိုက္သည္။ မီးထြန္းၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္ထဲမွ ပစၥည္းေတြကို တခုစီ ဆြဲ၍ ထုတ္သည္။
ပထမ မွန္ကေလးတခ်ပ္ ထြက္လာသည္။ ေနာက္ ေမာင္းခ်ဓား၊ ေနာက္ ကပ္ေက်း။ မွန္ကေလးကို နံရံႏွင့္ ကပ္၍ ေထာင္လိုက္ကာ၊ ေမာင္းခ်ဓားကို ဖြင့္ေလသည္။ ေမာင္းခ်ဓားမွာ ေမာင္းသန္၍ ေတာ္ေတာ္နွင့္ ဖြင့္မရ၊ ပါးစပ္ႏွင့္ အားရွိပါးရွိ ကိုက္ဖြင့္မွ ပြင့္၍ သြားသည္။ ဓားပြင့္လွ်င္ ဓားသြားကို လက္မႏွင့္ သပ္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ထက္လိုက္တာ ျမေနတာဘဲ၊ ထက္မွ ... ထက္မွ”
ဓားသြားကို လက္မႏွင့္ စမ္းသပ္ရင္း၊ စိတ္တိုင္း က်ေတာ့မွ ဓားကိုခ်ကာ ေခါင္းက ဆံထံုးကို ေျဖေလသည္။
“သူတို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ နားမေထာင္ဘူး၊ မိနဲ႔ဖနဲ႔ မေနရတဲ့ ဘဝ၊ ကုသိုလ္ဆိုးတဲ့ ဘဝ၊ အေဖ မရွိရင္ ေလာကမွာ ေနဘို႔ မေကာင္းပါဘူး”
ခင္ေမ၏ ဆံပင္မ်ားမွာ တင္ပါးဖံုးေအာင္ ရွည္လ်ားေလ၏။ ဆံပင္ေတြကို လက္တဘက္ႏွင့္ အေပၚပင့္တင္ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ အရင္းမွ ဆံပင္ဖ်ားအထိ ေရွ႕သို႔ ခပ္ေျဖးေျဖး ဆြဲၿပီး သပ္ခ်ေနသည့္အခိုက္ ေငးငိုင္ေနျပန္ ေလသည္။
(၂)
မိမိ တသက္တာတြင္ မိခင္ ျဖစ္သူအား ဓာတ္ပံု ထဲ၌သာ ေတြ႕ဘူးေလသည္။ လူမွန္းသိသည့္ အရြယ္ေလးက ကြယ္လြန္သြား၍၊ အေမ မရွိဘဲ အေဖႏွင့္ပင္၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မရွိ၊ တေကာင္ႂကြက္ ေနထိုင္ခဲ့ရ၏။
“ငါ့သမီးကေလး၊ မိတဆိုးကေလး” ဟု မိမိအေပၚတြင္ သက္ညႇာ ေထာက္ထားလ်က္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳရွာေသာ ဖခင္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စည္းစည္းလံုးလံုးႏွင့္ ေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္တုန္းက အေဖ အလိုလိုက္ပံု၊ ခ်စ္ခင္ပံု၊ ယုယပံုေတြမွာ အေမ မရွိသည့္ အျဖစ္ကိုပင္ ေမ့၍ ေနေစ၏။ ခင္ေမသည္ အေမဟူ၍ တြယ္တာစရာ ခ်စ္စရာ မရွိ၍၊ အေဖ့ကိုပင္ အေဖလို၊ အေမလို ခ်စ္၏။ အရြယ္ကေလး ေရာက္၍ ေက်ာင္းထားစက ဆိုလွ်င္ အေဖပါ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္ေနရေလသည္။ မိမိအလစ္ အေဖ အိမ္ျပန္ သြားသည္ဆိုလွ်င္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ငိုေခၚလ်က္ အေဖ့ေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ေျပးလိုက္တတ္၏။ ခင္မ၏ ကစားေဖာ္မွာ အေဖ ျဖစ္သည္။ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းအိုး ခ်က္တမ္း ကစားလွ်င္၊ အိုးပုတ္ကေလး ထဲတြင္ သဲမ်ားထည့္ကာ အေဖႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ ခ်က္ၾကသည္။
ထမင္းက်က္၍ သဲေတြကို ခြက္ကေလးထဲ ထည့္ကာ “စားပါအံုး အေဖ” ဟု အေဖ့ကို အတင္း စားခိုင္းေလသည္။ ခြက္ကို ပါးစပ္နားတြင္ ေတ့ယူၿပီး၊ ပါးစပ္ကို တျပတ္ျပတ္ ျမည္သံျပဳလ်က္ အေဖက စားျပရေလသည္။ ခင္ေမ၏ အေဖမွာ ေလွ်ာက္လႊာစာေရးႀကီး ျဖစ္သည္။ ႐ံုးတက္လွ်င္ ခင္ေမကို ေက်ာင္း၌ ဝင္ထားခဲ့ကာ၊ ညေန႐ံုးဆင္းလွ်င္ ေက်ာင္း၌ ဝင္ႀကိဳသည္။
အိမ္တြင္ မိန္းမေဖၚ မရွိ၊ ကုလားအဘိုးႀကီး ဘူတားက ခင္ေမတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္အား ထမင္းခ်က္ေႂကြး ေလသည္။ ခင္ေမႏွင့္ အေဖၾကားတြင္ ၾကားဝင္ႏိုင္ေသာသူမွာ ဘူတားပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ကေလး ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ ခင္ေမသည္ ဘူတားကိုပင္ စိမ္းခ်င္လာသည္၊ သူအေဖႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္တည္း၊ သည္လိုသာ ေရတြက္ခ်င္သည္။
ခင္ေမ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အရြယ္တြင္ အေဖ ကြယ္လြန္သြား ျပန္၏။ အေဖ့မသာ ခ်သည့္ ေန႔၌ပင္ ခင္ေမကို အေဖ့အမ ႀကီးေတာ္ႀကီးက သူ႔အိမ္သို႔ ေခၚေဆာင္သြား ေလေတာ့၏။ “မိန္းကေလး ေက်ာင္းထားလို႔ အပိုပါဘဲ” ဟု ႀကီးေတာ္ႀကီးက ဆိုကာ၊ အေဖ ဆံုးၿပီးေနာက္၊ ခင္ေမကို ေလးတန္းႏွင့္ ေက်ာင္းႏုတ္လိုက္ေလသည္။
ႀကီးေတာ္အိမ္တြင္ ခင္ေမသည္၊ ခင္ေမ တေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ ႀကီးေတာ္၏ သားကိုလည္း အကိုဟု ခင္မင္ျခင္း မရွိ ၊ စိမ္းေန၏။ ႀကီးေတာ္ကိုလည္း ေဝးေဝးကသာ ေန၍ စကားေျပာသည္။ “ဒီေကာင္မေလးဟာ ဥတလံုးေလး” ဟု ႀကီးေတာ္က ဆိုျမည္ေျပာလွ်င္၊ သည္စကားမွာ ခင္ေမ့ အႀကိဳက္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေဖ မရွိေတာ့ တေယာက္ထဲဘဲဟု ေအာက္ေမ့ထားသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးက ဘာဆင္ဆင္၊ ဘာဝယ္ေပးေပး ခင္ေမသည္ စံုစံုမက္မက္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိ၍ ႀကီးေတာ္ႀကီးက အခါတိုင္းပင္ ေမးၾကည့္ရသည္။
“ႀကိဳက္ကဲ့လား”
ခင္ေမသည္ ေခါင္းကိုသာ ၿငိမ့္လိုက္ေလသည္။ အေဖဆံုးၿပီး ငါးႏွစ္လံုးလံုး ႀကီးေတာ္အိမ္တြင္ အခ်ိန္ကုန္လြန္ရ ေလသည္။ ႀကီးေတာ္သြား သြားျခင္း၊ ႀကီးေတာ္ထိုင္ ထိုင္ျခင္း၊ ႀကီးေတာ္ႏွင့္သာ ကပ္ေနရသည္။
မႏၲေလး ဘုရားဖူး သြားမယ္ဟု ႀကီးေတာ္သည္ ခင္ေမကို မႏၲေလး ေခၚလာေလသည္။ ခင္ေမသည္ ဆယ့္ငါးႏွစ္သမီး ေရာက္မွ ခရီးသြားဘူး ရသည္။ ခရီးထြက္လာရ၍ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္လွတယ္လည္း မဟုတ္ဘဲ ပ်ံ႕ပ်ံ႕ပ်ဴးပ်ဴး ျဖစ္သလိုမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။
ခရီးသြားၾကတုန္း လမ္းတြင္ လက္တိုလက္ရွည္ ခိုင္းရန္ မဦးဆိုသည့္ ကေလးမေလးကိုပါ ႀကီးေတာ္က ေခၚလာေလသည္။ ခင္ေမသည္ မဦး အနား ကပ္လာလွ်င္ တယ္မႀကိဳက္၊ မဦး စကားေျပာလွ်င္လည္း စကားမ်ားရန္ေကာဟု နားၿငီးသည္။
မႏၲေလး၌ မိုးလင္းလွ်င္ တည္းအိမ္က ထြက္လာၾကကာ တေန႔လံုး သြားလာ လည္ပတ္ၿပီးေနာက္ မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ျပန္ ေရာက္ၾက၏။ မႏၲေလး တၿမိဳ႕လံုး ဘယ္သြားသြား၊ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ခင္ေမ့ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ျမင္သမွ်ႏွင့္ စိမ္းေန၏။ ဘယ္အရာမ်ိဳးမွ ခင္ေမ့ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္၊ ဘယ္ဟာႏွင့္မွ နီးကပ္ျခင္းလည္း မရွိ။ ၿမိဳ႕ကၿမိဳ႕ တျခား၊ သူကသူ တျခား။ တေယာက္ထဲ ... တေယာက္ထဲ ဆိုေသာ အသိထဲသို႔ ဘယ္အရာဝတၳဳမွ ဝင္လာမေရာ၊ ေပါင္းလို႔ စပ္လို႔မရ ျဖစ္ေနေလ၏။
မႏၲေလးတြင္ တပတ္ေနၾကၿပီးေနာက္ “ႀကီးေတာ္ႀကီး မႏၲေလး ေရာက္တုန္း စစ္ကိုင္းက သူ႔ဇရပ္တြင္ တလ ကိုးသီတင္း ဥပုသ္ သြားေစာင့္အံုးမယ္” ဆိုကာ စစ္ကိုင္းဘက္သို႔ ကူးလာခဲ့ၾကေလသည္။
(၃)
ခင္ေမသည္ ေပ်ာ္သလိုလိုပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ စစ္ကိုင္း မဂၢင္ေခ်ာင္ရွိ ႀကီးေတာ္၏ ဇရပ္ေလးကို ေရာက္ကာမွ လူလည္းတမ်ိဳး၊ စိတ္လည္းတမ်ိဳး လန္းဆန္းလာသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ႀကီးေတာ္က သီလယူသလို၊ ခင္ေမလည္း သီလခံသည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ႀကီးေတာ္ တေရးတေမာ အိပ္ေနလွ်င္ ဇရပ္ ေရွ႕တံခါးေပါက္တြင္ ထြက္ထိုင္ကာ၊ ဇရပ္ေရွ႕၌ ဥဒဟို ျဖတ္သန္း သြားလာေနၾကေသာ သီလရွင္ေတြကို ေငးေမာ၍ ေနေလသည္။ ခင္ေမမွာ သီလရွင္ေတြကို ျမင္စကပင္ ခင္မင္သြားသည္။ တသီးတျခား ျဖစ္ေနၾကေသာ ဘဝကိုသြား၍ မ်က္ေစ့က်ေနသည္။
နံနက္ ည ဘုရားဝတ္တက္ခ်ိန္တို႔၌ မဂၢင္ေခ်ာင္ တေခ်ာင္လံုး သီလရွင္ အပါး ငါးဆယ္ခန္႔ ဘုရားေက်ာင္းသို႔ ဝတ္တက္ရန္ စု႐ံုး၍ သြားၾကသည္။
ဘုရားေက်ာင္းထဲ၌ မယ္သီလရွင္မ်ား ၾကားထဲတြင္ လူဝတ္ေၾကာင္ႏွင့္ မိမိ တေယာက္တည္းသာ ရွိ၍ ထူးထူးျခားျခား ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ျဖစ္ေနသည္။
“မျမစာရီေရ ... ဆရာဘုရားဆီမွာ ေန႔ဝါ တက္ၿပီလား”
“တပည့္ေတာ္ ညဝါေတာင္ ဆိုေနၿပီ ဘုရာ့”
သီလရွင္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာပံုကို ခင္ေမသည္ ေငးလ်က္ နားေထာင္ေနသည္။ သီလရွင္တို႔၏ ေလယူ ေလသိမ္းသံကိုပင္ နားထဲတြင္ တမ်ိဳးတဖံု စြဲၿငိေန၏။
“ေလာကီ ကာမဂုဏ္ အာ႐ံုေတြ ေထြျပားတဲ့ လူ႔ေဘာင္ႀကီးရဲ႕ ဆင္းရဲျခင္းတရားကို ရွင္ေတာ္ဘုရားက ...”
သီလရွင္ အဖြားအိုသည္ သီလရွင္မ်ားကို တရားေပးရင္း ခင္ေမကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။
“ဘယ္လို ႁမြက္ေတာ္ မူသလဲ ဆိုရင္ အာ႐ံုငါးပါး ကာမဂုဏ္တရား မွန္သမွ် ဒုကၡႀကီးဘဲတဲ့၊ နံ႔သာလူးျခင္း၊ ပန္းပန္ျခင္း၊ အျဖဴအနီ အေၾကာင္က်ားေတြနဲ ခႏၶာကိုယ္ အပုတ္ေကာင္ႀကီးကို ဖံုးလႊမ္း မြမ္းမံေနရျခင္းဟာ ဗ်ာပါဒဝိတက္ ဒုကၡတရား မဟုတ္လား”
ခင္ေမသည္ ေခါင္းကို ေအာက္ခ်လ်က္ သူ႔ကိုယ္သူ စိုက္ၾကည့္မိ၏။
သီလရွင္တို႔ ဝတ္ဆင္ထားေသာ ေျမနီဆိုးအေရာင္ ဝါဝါဝတ္ကို ဆင္တူမို႔လား မသိ။ ၾကည့္၍ ေကာင္းလွသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒီအဝတ္ ဒီအဝတ္သာ ဝတ္ၾကပံုကို အျမင္ရ ႏွစ္သက္ေနမိသည္။ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ကိုယ္ႏွင့္ တန္းတူရြယ္တူ သီလရွင္ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တတန္းတန္း လိုက္ၾကည့္တတ္ေလ၏။
မဂၢင္ေခ်ာင္ ဇရပ္ ေရာက္၍ မၾကာခင္ပင္ ခင္ေမသည္ မယ္သီလရွင္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေလသည္။ တလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနလာခဲ့သည့္ ခင္ေမမွာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရေသာ ဘဝကို ႏွစ္သက္သည္။ စင္စစ္ ခင္ေမသည္ သူ႔စိတ္ႏွင့္သူ အၿပီး သီလရွင္ ျဖစ္ထားၿပီးၿပီ။ သီလရွင္ ျဖစ္ေနၿပီးေသာ ခင္ေမကို သီလရွင္ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လုပ္ဘို႔ရာသာ အခါအခြင့္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။
ယေန႔ ညမွပင္ ခင္ေမ၏ အၾကံအစည္မ်ားသည္ ေအာင္ျမင္ရ ေပေတာ့မည္။
(၄)
ခင္ေမသည္ ေငးငိုင္ စဥ္းစားေနရင္းမွ စ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ဆံပင္ေတြကို လႊတ္ခ်လိုက္ရာ၊ ဖားလ်ား က်သြားေလသည္။
ဤတြင္ ကပ္ေက်းကို ေကာက္ယူကာ လက္တဘက္က ဆံပင္မ်ားကို အျမစ္ေျခမွ နည္းနည္းစီ ဆြဲလ်က္ ကပ္ေက်း ထိုးသြင္း၍ ဦးေရနားမွ ကပ္ ညႇပ္ပစ္သည္။ ညႇပ္ၿပီးလွ်င္ လက္ထဲ၌ ပါလာေသာ ဆံပင္မ်ားကို ၾကမ္းေပၚ၌ ပံုခ်ထားလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆုပ္၍ တတိတိ ျဖတ္၍ ေနေတာ့၏။ ညဥ့္မွာ တိတ္ဆိတ္၍ ေန၏။ ခင္ေမသည္ ကိုယ့္ေဇာႏွင့္ကိုယ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမရမိ။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္၊ ရွည္ေနေသာ ဆံပင္ေတြ႕တာ ဟူသ၍ ဆြဲျဖတ္လိုက္၊ စမ္းလိုက္၊ ျဖတ္လိုက္ႏွင့္ပင္ တျဖည္းျဖည္း ဆံပင္ရွည္ ဟူသမွ် ကုန္သြားေလသည္။
ခင္ေမ၏ ေခါင္း၌ ဆံပင္ အငုတ္ေလးေတြမွာ ႂကြက္ကိုက္ ထားသလို အရွည္အတို မညီၾကေပ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာသြားလွ်င္ ခင္ေမသည္ သက္ျပင္းတခ်က္မ၍ ဟင္းခ်လိုက္ကာ၊ မီးေရာင္၌ လက္ကိုထိုးၿပီး နာရီကို ၾကည့္ေလ၏။ ႏွစ္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္။
ဆံပင္ရွည္ေတြေတာ့ ကုန္ၿပီ၊ ဆံပင္ငုတ္ေတြေတာ့ ေခ်ာပစ္ရအံုးမည္။ ဒီအတြင္း မၿပီးခင္ မိုးလင္းရင္ အခက္ ...။ ဆံပင္ အျပတ္အငုတ္ကို စမ္းကာ ေမာင္းခ်ဓားႏွင့္ တြန္း၍ ရိတ္ခ်ၾကည့္သည္။ ဆံပင္သန္သန္ကို ေရမဆြတ္ဘဲ ရိတ္ေန၍ ႐ုတ္တရက္ မျပတ္ႏိုင္ဘဲ တရွီးရွီးသာ ျမည္ေနသည္။ တခါဘူးမွ် ဓားႏွင့္ ေခါင္းမရိတ္ဘူးသျဖင့္၊ တြန္းရိတ္ပစ္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မစင္ႏိုင္ဘဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ရိတ္ေနရာ ၾကန္႔ၾကာေနေလ၏။
ဖေယာင္းတိုင္ကို တတိုင္ကုန္လွ်င္ တတိုင္ ထြန္းရေလသည္။ ဓားႏွင့္ မရိတ္တတ္ ရိတ္တတ္၊ ရိတ္ထား၍ ဆံပင္တို႔သည္ မေျပာင္မေခ်ာ ဟိုတကြက္ သည္တကြက္ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ ႀကိဳးတိုးၾကဲတဲ က်န္ေနေသး၏။ ခင္ေမသည္ မစင္ႏိုင္၍ ႀကိဳးစားပန္းစား ထပ္ကာထပ္ကာ ျပန္ရိတ္ရ၍ လက္ပန္းက်သလို ရွိကာ ေမာပန္းလာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး လက္ပန္းက်၍ ေမာသြားေတာ့မွပင္ ဓားကိုခ်၍ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို မႈတ္ၿငိမ္းလိုက္သည္။ ခင္ေမသည္ ျပဴတင္းေပါက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ အထဲသို႔ အလင္းေရာင္ ဝင္လာသျဖင့္ အၾကံေအာင္ၿပီဟု စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သြားေလသည္။
ကမၼ႒ာန္း ေက်ာင္းကေလး ေရွ႕ရွိ ထေနာင္းပင္ႀကီး ေပၚမွ ဂ်ိဳးကူသံကို ေစာေစာစီးစီး ၾကားရေလသည္။ အနီးအနား ဆူးပုတ္ခ်ံဳေတြ ေပၚ၌ တခ်ံဳက တခ်ဳံသို႔ ခုန္ပ်ံရင္း တကၽြိကၽြိ ေအာ္ေနၾကသည့္ ေဇြ႕ငွက္ကေလးမ်ားမွာ အလင္းရာင္ထဲတြင္ ျမဴးေနၾကသည္။ ခင္ေမသည္ ၾကည္လင္ ခ်မ္းေျမ႕ေသာ စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ ဝါးၾကမ္းေပၚ၌ အသာလွဲကာ ေခြေနလိုက္သည္။ မဂၢင္ေခ်ာင္ အတြင္းမွ ဇရပ္ အသီးသီးတြင္ ဆြမ္းခ်က္ၾက၊ ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၾကႏွင့္ သီလရွင္တို႔ အလုပ္မ်ားလ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ အေစာႀကီး ထ၍ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေနေလသည္။ မဦးမွာ အိပ္ရာထ ခင္ေမ့ကို မေတြ႕၍ “မမ ဘယ္ဇရပ္မ်ား သြားပါလိမ့္” ဟု လိုက္ရွာေနေလသည္။ ဟို ဇရပ္ေမး၊ သည္ဇရပ္ေမးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ဇရပ္မွ ရွာမေတြ႕၍ ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ တက္လာေလသည္။ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္း ေရွ႕တံခါးမွာ ပိတ္ထားသျဖင့္ ပြင့္ေနေသာ ျပဴတင္းေပါက္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေလွ်ာက္လာေသာ တံခါးဝမွ ကဲၾကည့္လိုက္သည္။
“အမယ္ေလး ... ဆံပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ မမ ဘာလုပ္တာလဲ”
ခင္ေမသည္ ေခြလွဲေနရာမွ မ်က္ေစ့မဖြင့္ဘဲ မဦးကုိ ျပန္ေအာ္လိုက္သည္။
“ဘာလုပ္လုပ္ ... လာမ႐ႈပ္နဲ႔ သြား ... သြား”
မဦးသည ္ခ်ာကနဲ လွည့္ေျပးေလ၏။ မဦးအသံ ေဝးသြားမွ ခင္မသည္ လွဲေနရာမွ ထကာ ေက်ာင္းေရွ႕တံခါးကို သြားဖြင့္ၿပီး ဝါးထရံကို ေက်ာကပ္လ်က္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလး ထိုင္ေနသည္။
“ေမေမႀကီးေရ ... ဆံပင္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ... ကတံုးႀကီးနဲ႔”
ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားဝတ္ျပဳ ေနရာမွ ျဗံဳးကနဲ ဦးခ်၍ “အလိုေတာ္ ... သီလရွင္ ဝတ္သလား” ဟု လန္႔ျဖန္႔ ေအာ္ေမး၏။
“လံုခ်ည္ေတြ အက်ႌေတြ ဝတ္လို႔၊ သီလရွင္ေတာ့ မဝတ္ေသးဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကတံုးႀကီးနဲ႔”
“အမယ္ေလး ... ဘယ္သူက ေျမႇာက္ေပးၾကပါလိမ့္၊ သူ႔ကို မိတဆိုး ဖတဆိုးေလးမို႔ အစစအရာရာ အလိုလိုက္ ဆင္ျပင္ထားတာ ...၊ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊ ျမင္ဝံ့ ၾကေသးရဲ႕လား၊ ကတံုးႀကီးနဲ႔၊ က်ဳပ္ မၾကည့္ဝံ့ပါဘူးေတာ္”
ႀကီးေတာ္ႀကီးမွာ ဂ႐ုဏာ ေဒါေသာႏွင့္ ပါးစပ္က ေျပာ၍ အားမရသျဖင့္ ခုန္ကာေပါက္ကာ တတြတ္တြတ္ ေအာ္ဟစ္ ျမည္တမ္း ေနေလရာ၊ ခုန္သံေပါက္သံတို႔သည္ ပ်ဥ္ေထာင္ ဇရပ္၌ တဒိန္းဒိန္း ျမည္ေနေလသည္။
ဆြမ္းခံခ်ိန္ ျဖစ္၍၊ ဇရပ္ေရွ႕မွ ဆြမ္းခံရန္ ႂကြေတာ္မူသြားေသာ သံဃာေတာ္မ်ားမွာ စိတ္မခ်မ္းသာတိုင္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆူပြက္ေနေသာ ႀကီးေတာ္ႀကီး၏ အသံကို ၾကားၾကရ၍ “သီလရွင္ ဝတ္တာ လူေသတာ က်ေနတာဘဲ” ဟု ေအာက္ေမ့ မွတ္ထင္ေတာ္ မူၾက၏။
ခင္ေမတေယာက္ သီလရွင္ ဝတ္မလို႔ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းထဲမွာ ဆံပင္ေတြညႇပ္ၿပီး ေခါင္းရိတ္ထားတယ္ ဆိုေသာ သတင္းမွာ ဇရပ္ အေဆာင္ေဆာင္သို႔ တမဟုတ္ျခင္း ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလ၏။ ခင္ေမ နားစြင့္ေနေသာ ေျခသံမ်ားသည္ ေက်ာင္းအနီးသို႔ ကပ္လာေခ်ၿပီ။ ခင္ေမသည္ မ်က္ႏွာ မထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေခါင္းက ကတံုးႏွင့္၊ ကိုယ္က လူဝတ္ေၾကာင္ အဝတ္ႀကီးနဲ႔ ... ။
ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေရွ႕ဆံုးက တက္ေျပးလာေသာ သီလရွင္ မကုမၼာရီကို “ဆရာေလး” ဟု ခင္ေမက ဆီးေခၚလိုက္သည္။ “ေဟာဒီမွာ ဘုရား ...” ဟု ေနာက္က လာေနၾကေသာ သီလရွင္တစုကို မကုမၼာရီက ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေအာ္ ေျပာေလသည္။ ခင္ေမ့နားတြင္ သီလရွင္ေတြ ဝိုင္းအံု ေနၾကေလသည္။
“ေကာင္းပါတယ္ ... ဝမ္းသာပါတယ္ ... သီလရွင္ အဝတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေပါ့”
မိမိအား ဝိုင္းအံုထား၍ တေယာက္တခြန္း အားေပး ေျပာဆိုေနၾကေသာ သီလရွင္တို႔အား ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ျပံဳးေနေလသည္။ ေခါင္းရိတ္ထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း ဆံပင္ေတြ မေျပာင္ေသးဘဲ၊ ကြက္တိကြက္က်ား ျဖစ္ေန၏။ အဝတ္ကလဲ မလဲရေသး။
“ဆရာေလးရယ္ ... အဝတ္တစံုေလာက္ ကူညီပါ၊ ေနာက္ အစား ျပန္ကန္ေတာ့ပါ့မယ္ ...”
မကုမၼာရီလည္း “ရမယ္ ... ရမယ္” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ေက်ာင္းေပၚမွ ေျပးဆင္းသြားကာ သီလရွင္ ဝတ္စံုကို သြားယူလာ ေလသည္။
“ေရာ့ ... ဒီခါးဝတ္ကို အရင္လဲ”
ခင္ေမသည္ မကုမၼာရီ လက္မွ ခါးဝတ္ ဆိုသည္ကို လွမ္း၍ယူသည္။ “ခါးဝတ္” ဆိုသည္မွာ အထက္ဆင္ မရွိေသာ ေျမနီ ဆိုးထားသည့္ အေရာင္ရင့္ရင့္ ပိတ္ထမီ ျဖစ္သည္။ ခင္ေမသည္ ခါးထဲက ထမီႏွင့္ ခါးဝတ္ကို လဲလိုက္ေလသည္။
“အေပၚအက်ႌ ခၽြတ္ၿပီး ေဟာဒီ လက္ၾကပ္နဲ႔ လဲဝတ္”
အဝါမက်၊ အနီမက် စပ္ခဲဆိုးထားေသာ ဘဂၤါလီလက္ၾကပ္ အက်ႌကို ေခါင္းလွ်ိဳ၍ စြပ္ကာ၊ ေရွ႕က ပိတ္ၾကယ္သီးကေလး မ်ားကို ေစ့တပ္ လိုက္သည္။ မကုမၼာရီလည္း ထပ္ကိုင္ထားေသာ အဝတ္ကို လက္တဘက္စီ ခြဲေျပာင္း၍ ကိုင္လိုက္ကာ “ေဟာဒါက ‘ကိုက္’၊ ေဟာဒါက ‘ကိုယ္႐ံု’ ဒါက ‘ေခါင္းတင္’ " ဟု ျပရင္း ကိုက္ကို အရင္ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ကိုက္၊ ကိုယ္႐ံု တို႔သည္ စပ္ခဲဆိုး ဘဂၤါလီလက္ၾကပ္ အက်ႌႏွင့္ တေသြးတေရာင္တည္း ျဖစ္ၾကသည္။ လက္ၾကပ္အက်ႌ ေပၚမွ ထပ္၍ လက္တဘက္ကို လွ်ိဳဝတ္ရသည့္ ကိုက္၊ ကိုက္ကို လက္လွ်ိဳ၍ စြပ္ခ်လိုက္လွ်င္၊ ကိုယ္လံုးႏွင့္ ကပ္ေနလွ်က္၊ ေျခသလံုး အလည္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ ရွည္ေလသည္။
ကိုက္ကို စြပ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ “ကိုယ္႐ံု” အဝတ္ကို ျဖန္႔လိုက္ေလကာ တစကို ဘယ္ဘက္ ပုခံုးေပၚ၌ ခ်၍ တစက ညာဘက္ လက္ေအာက္က လွ်ိဳၿပီးလွ်င္ အစျခင္း ထပ္လွ်က္ လက္ကန္ေတာ့ထိုး လႊမ္း႐ံုလိုက္ရေလသည္။ ခင္ေမသည္ ကိုယ္႐ံုကို ဝတ္ၿပီးေနာက္ ေခါင္းတင္အဝတ္ကို ပိုက္ထားလ်က္ မိန္းမပီပီကေလး ဝါးၾကမ္းေပၚ၌ ထိုင္၍ေနသည္။
“သီလရွင္ အဝတ္ကေလးနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေခါင္းေပၚက ကြက္တိကြက္က်ားလည္း လုပ္ၾကပါအံုး ...”
အနားရွိ သီလရွင္တို႔ ေျပာမွပင္ မကုမၼာရီလည္း သူ႔ ေခါင္းရိတ္ သင္တုန္းဓားကို ျပန္ယူကာ ခင္ေမ့ေခါင္းကို ေရဆြတ္လ်က္ ေျပာင္ေခ်ာသြားေအာင္ ထိုင္ရိတ္ေပးေလသည္။ ေက်ာင္းေပၚသို႔ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေရာက္လာၾကေသာ သီလရွင္ေတြမွာ ခင္ေမ၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ ဝိုင္း၍ ပီတိ ျဖစ္ေနၾက သည္။
“ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေန ... ၾကားလား၊ ဘုရားသမီးေတာ္ ျဖစ္သြားၿပီ၊ ဘာမွ ပူစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဆရာေလးတို႔ ၾကည့္၊ ဟိုက ဒီက လွဴဒါန္းၾကတာ ဘာမွ မပူရဘူး၊ စာသင္၊ စာက်က္၊ တရား အားထုတ္ေနရတာ သိပ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာဘဲ၊ ႀကီးေတာ္ႀကီး စိတ္ဆိုးလဲ ခဏေပါ့၊ စိတ္ေျပေတာ့ ေထာက္ပံ့မွာေပါ့၊ အားမငယ္ပါနဲ႔ ဆရာေလးတို႔ ေကၽြးထားမယ္ ...”
ခင္ေမသည္ သဒၶါဟုန္၊ ပီတိဟုန္ ျပင္းျပစြာျဖင့္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ကာ၊ ေနာင္ ဝတ္ေရး စားေရးေတြကို ေတြးဖို႔သာသာ ေရွ႕ေရွာက္ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္၊ တေယာက္တည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရေတာ့မည္ဟု အားရႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္ ေနေလသည္။ ႀကီးေတာ္ႀကီးသည္ ခင္ေမအား စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္၊ ထိုေန႔ပင္ မဂၢင္ေခ်ာင္မွ မႏၲေလးသို႔ ကူးသြားေလ၏။ လက္ဝတ္ လက္စားမ်ားကို သိမ္းသြားကာ၊ ေငြေၾကး တျပားမွ မေပးဘဲ ထားခဲ့ေလ၏။ ခင္ေမသည္ မဂၢင္ေခ်ာင္ ဆရာႀကီး၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ သကၤန္း၊ ဘိနပ္ စေသာ အလွဴဝတၱဳတို႔ကို ေငြေခ်းဝယ္ကာ ဘုန္းႀကီးထံ၌ ဘြဲ႕ေတာင္း သြားရေလ၏။
“နာမည္ ဘယ္လို ေခၚသလဲ”
“ခင္ေမလို႔ ေခၚပါတယ္ ဘုရား”
“တနလၤာသမီးလား”
“မွန္ပါ”
“ဒါျဖင့္ ဒီ ကေန႔က စၿပီး ခင္ေမ အမည္ ေပ်ာက္ၿပီး ေခမာရီ ဟူေသာ အမည္သို႔ ေရာက္ေစ”
(၅)
ပုညရွင္ ေတာင္ေပၚမွ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စစ္ကိုင္း တေတာင္႐ိုးလံုးကို ျမင္ရသည္။ ေတာင္ပူစာ၊ ေတာင္ထြဋ္တို႔တြင္ ေစတီႀကီးငယ္ အဆူဆူ၊ ထံုးျဖဴ တေဖြးေဖြး ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေစတီပုထိုး မလြတ္။ ေစတီပုထိုး၊ တန္ေဆာင္း၊ ျပသာဒ္ ေက်ာင္းဇရပ္တို႔ ႁပြတ္ခဲလ်က္ေနေသာ စစ္ကိုင္း ေတာင္႐ိုးႀကီး။
ပုညရွင္ ေတာင္ကမၻား၌ တ႐ုပ္စကားပင္ႀကီးမ်ားသည္ တပင္ႏွင့္ တပင္ယွက္လ်က္ အရြက္ဆို၍ မရွိ၊ အပြင့္ေတြ အျပည့္ႏွင့္ တေျပးတည္း တသားတည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ ပန္းေကာ္ေဇာ အခင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚ၌ အေလ့က် ေပါက္ေနေသာ ေတာပန္းေတာင္ပန္း တို႔၏ ရနံ႔ကား ေမႊးႀကိဳင္ သင္းပ်ံ႕၍ မဆံုး။ မိေက်ာင္းပန္း၊ ေတာင္ဇလပ္၊ ေဂၚသဇင္၊ မခင္ေလး၊ ေတာစပယ္၊ ခံပြင့္ ... ပန္းေပါင္းစံု ႀကိဳင္သင္းေန၏။ ေခမာရီသည္ ပုညရွင္ေတာင္၏ သံုးထပ္ကန္တဘက္၊ ေတာစပ္ကေလးနားတြင္ အပန္းေျဖ နားေနေလသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔ အတူ တက္လာေသာ အေဖာ္ သီလရွင္ မဝဏၰမွာ ေတာစပ္ထဲတြင္ ဟိုခ်ံဳ သည္ခ်ံဳ ဆြဲ၍ ပန္းမ်ား ခူးဆြတ္ ေနေလသည္။
ေတာင္ေပၚမွ ေတာင္ေအာက္၊ ေခ်ာက္၊ ေျမႇာင္၊ ကမၻားတို႔ကို ေငးေမာလ်က္ ေခမာရီသည္ ေတာေတာင္ ေရေျမတို႔ သယံဇာတ ျဖစ္ေသာ ဘဝကို ႏွစ္သက္ ခင္မင္လ်က္ ၾကည္ႏူး ေနေလသည္။ သီလရွင္ ျဖစ္မွ လူေတြ သူေတြႏွင့္လည္း မေပါင္း မေရာရ၊ လူသူႏွင့္ ကင္းေဝးေနရေသာ တေယာက္တည္း ဘဝကို ႏွစ္ၿခိဳက္ ေပ်ာ္ပိုက္ေလသည္။
သီလရွင္ ဝတ္စ၊ ႀကီးေတာ္ႀကီး စိတ္မေျပခင္က ေခ်ာင္ဆရာေတာ္ ေဒၚသီလစာရီက သူ႔ဇရပ္တြင္ ေခၚထားကာ ေထာက္ပံ့ ေကၽြးေမြးထားေလသည္။ ငါးလ ရွိေတာ့မွပင္ ႀကီးေတာ္ႀကီလည္း စိတ္ေျပ၍ တတ္အားသ၍ အစိတ္ ႏွစ္ဆယ္ ေထာက္ပံ့့ေနသည္။
ေခမာရီ သီလရွင္ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ေခ်ာင္ဆရာက ဆရာေျဖ၏ ဝတ္ရြတ္စဥ္ စာအုပ္ကေလးကို ေပးအပ္ကာ၊ မဂၤလာ့သုတ္ကို အရက်က္ခိုင္းသည္။ ပုညရွင္ ေတာင္ေပၚမွ အ႐ုဏ္တက္ တံုးေခါက္လွ်င္ အိပ္ရာထကာ ဘုရားေက်ာင္း တက္ရသည္။ ဘုရားေက်ာင္းမွ အျပန္ နံနက္စာ ခ်က္ျပဳတ္ေလသည္။ သီလရွင္ ဘဝ၊ နံနက္တထပ္ ရသ၍ႏွင့္ တင္းတိမ္ရ၏။ ေခ်ာင္ထဲမွ ခူးေသာ သစ္ရြက္သစ္သီးျဖင့္ တမယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ပင္ သတ္သတ္လြတ္ ခ်က္စားၾကသည္။ ပဲႀကီးဟင္းခ်ိဳ၊ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္သုတ္၊ ငဲစဥ္းငံု အေရေသာက္၊ င႐ုပ္သီးေၾကာ္၊ ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လက္သုပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။
နံနက္စာ စားၿပီး၍ မြန္းလြဲလွ်င္၊ ေခမာရီလည္း တေန႔လံုး စာအုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာမကြာ အပ္ထားေလသည္။ ညေန ဘုရားဝတ္တက္ ၿပီးေသာအခါ၌၊ ေန႔လည္က က်က္မွတ္ထာေးသာ စာကို ဆရာအား အံျပရေလသည္။ သီလရွင္ ဝတ္၍ ဆယ့္ငါးရက္ခန္႔ ရွိလွ်င္ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္လံုး အလြတ္ရ၍ ဆရာက အံ့ဩရသည္။
“စာက်က္သံလည္း မၾကားရ၊ စာအုပ္ကို ၾကည့္႐ုံ ၾကည့္တာနဲ႔ သုတ္ေတြကို အလြတ္ရသလား၊ ဆရာတို႔မ်ား ငယ္ငယ္က တတြတ္တြတ္ တစာစာ အံရတာ”
ပရိတ္ႀကီး ကုန္လွ်င္ ဆရာက သဒၶါ အတက္ခိုင္းသည္။
သဒၶါ မတက္ခင္ သုတ္စဥ္ကို အရင္ သင္ေပးေလသည္။ သုတ္စဥ္မွာ သႏိၶ၊ နာမ္၊ ကာကရ၊ သမာသ္၊ တဒိၶတ္၊ အာခ်ပ္၊ ကိတ္၊ သဏုတ္ ဟူ၍ ရွစ္ပိုင္း ရွိေလသည္။ သႏိၶပိုင္းတြင္ ပထမ၊ ဒုတိယ၊ ငါးပိုင္းအထိ ရွိေလသည္။ ပထပိုင္းကို ေရွးဦးစြာ က်က္မွတ္ရ၏။ လူေက်ာင္းတြင္ သင္ပုန္းႀကီး သင္စဥ္က ကႀကီး၊ ခေကြး စသင္သလို သဒၵါသင္လွ်င္ သဒၵါ၏ နိဒါန္းသုတ္စဥ္ကို စသင္ရေလသည္။
ေခမာရီသည္ ေန႔ညမအား စာသင္ရင္း စာေပ ပရိယတၱိသာလွ်င္ အေဖာ္ျဖစ္ကာ ေနေပသည္။ သုတ္စဥ္မ်ား ရၿပီးေနာက္ သဒၵါႀကီး တက္ရ၏။ သဒၵါႀကီးတြင္ ပါဠိကို ျမင္လွ်င္ သႏၶိပုဒ္၊ ကံပုဒ္၊ ကာကရပုဒ္ျဖင့္ သိႏိုင္သည္။ ကတၱားေဟာ၊ ကံေဟာ၊ ဝိဘတ္ ပစၥည္း၊ ဓာတ္အရကို သိႏိုင္သည္။ သုတ္ဝုဒၶိ ၊ ဥဒါဟ႐ုဏ္၊ အနက္သမၻာန္၊ တသုတ္တယူဂ၊ အာဂံုေဆာင္ က်က္မွတ္ရေလသည္။
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္)👇👇👇
No comments:
Post a Comment