ငိုေအာင္စရင္ငိုတက္မွ ( ဇာတ္သိမ္း)

#ငိုေအာင္စရင္ငိုတက္မွ

( ဇာတ္သိမ္း)

#ဂ်ဴး

လိႈင္က ကၽြန္ေတာ့ကို ငါးလတိတိ စိတ္ေကာက္ေနခဲ့ပါတယ္။

လႈိင္စိတ္ေကာက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြဲေနတုန္းမွာ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မျငင္းပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ …. ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။

ဒီလိုေလ … ၾကားထဲမွာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ ဒီလိုပဲေတြ႔တာပဲ ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။

ေကာင္မေလးေတြက ရည္းစားရျပီဆိုရင္ သူ႔ေကာင္ေလးကို သူပိုင္သေဘာထားျပီး အမိန္႔ေပးခ်င္ၾကတယ္။ ေကာင္ေလးကနာခံရင္ သူတို႔ အဟုတ္ၾကီးမွတ္လို႔၊ ဒီေကာင္ေလးေတြက ကြယ္ရာမွာ ထင္ရာလုပ္ရင္ သူတို႔မသိေတာ့ဘူး၊ သိလာရင္ သူတို႔စိတ္ေကာက္မယ္၊ ဒါပဲ … ဒါပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လႈိင္ၾကားထဲမွာ ျပႆနာေလး ၀င္လာတာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ကို လႈိင္စိတ္ေကာက္တာပဲ။

အစကေတာ့ မရအရေခ်ာ့မလိုပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လိႈင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေခ်ာ့လြန္းရင္ ငေပါျဖစ္သြားမွာ စိုးရတယ္မဟုတ္လား။

အဲလိုအခ်ိန္မွာပဲ ‘ မိုး’ ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိလာတာ။

‘ မိုး’မ်က္လံုးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္သြားတာက စ,တာပါ။ မိုးမ်က္လံုးက သိပ္ေတာ့မလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာ။ မ်က္ေတာင္မရွည္ေပမယ့္ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး။ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္တာက တစ္မ်ိဳးပါ။ သူ႔မ်က္လံုး လွတာ မလွတာကို မဟုတ္ဘူးေလ။ သူ႔မ်က္လံုးထဲက အရိပ္အေယာင္ကိုၾကိဳက္တာ။ စကားေျပာေနတဲ့ မ်က္လံုးလို႔ထင္ရတယ္ … တစ္မ်ိဳးပဲ။

အဲဒီမ်က္လံုးေလးနဲ႔ အၾကည့္ခံရရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ထင္တာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ … လိႈင့္ကို ခဏထားျပီး သူ႔ကို ဂရုစိုက္လိုက္မိတယ္။ ဂရုစိုက္တယ္ဆိုတာလည္း မခက္ပါဘူး။ တကူးတက လိုက္ၾကည့္ဖို႔လည္း မလိုပါဘူး။ ဒစ္ဆက္ရွင္မွာဆို သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာေလာက္မွာရွိေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ နည္းနည္းခက္ေနတာက သူက ဟိုဟိုသည္သည္ သိပ္မၾကည့္တတ္တာပဲ။

ဒါလဲ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ နာမည္ကိုက ရန္ပိုင္ တဲ့၊ ပိုင္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ .. ဆရာဦးကိုေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔ကိုလာျပီး စာေမးတယ္။ ေနာက္ … အၾကာၾကီးပဲ အဲဒီ့ေန႔သင္ခန္းစာနဲ႔ပတ္သတ္ျပီးေျပာေနတာ၊ ဆရာ့စကားဆိုရင္ အားလံုးက၀ိုင္းျပီးနားေထာင္ခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

သူ အပါအ၀င္ သူတို႔အဖြဲ႔က ဆရာ႔ကိုေငးေနတယ္။ သိပ္ၾကာၾကာ မေစာင့္ရပါဘူး။ ဆရာ့အနားမွာရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို သူ႔မ်က္လံုး ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ( တမင္ မဟုတ္ပါဘူး တကယ္ပါ။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြကၾကည့္လို႔ ေကာင္းလို႔ပါ)

သူက ဖ်က္ဆို မ်က္လႊာခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ရင္သိပ္မခုန္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တစ္မ်ိဳးပဲ … ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ဘူး။ သူ႔အၾကည့္နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားတာေသခ်ာတယ္ေလ၊ အင္းေလ ကၽြန္ေတာ္မရွံဳးပါဘူး ။ သူ႔ရင္ထဲကို တစ္ခုခု၀င္သြားေအာင္လဲ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ထင္တာပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အထင္မွန္ေနတာ ေနာက္ပိုင္းသိလာရတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ အရိပ္တစ္ခုပိုလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္၀င္စားတဲ့ အရိပ္ပဲ။ သူ႔မ်က္လံုးက ကၽြန္ေတာ့ကို မရဲတရဲရွာတတ္လာျပီ။

ခက္တာက သူ႔မ်က္လံုး ေ၀့ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးက လႈပ္ရွားသြားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သေဘာက်ေနျပီလားလို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါေတြးမိတယ္။ သိပ္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာလဲ ဒီသေဘာပါပဲ။ ေပ်ာ္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။

မိုးဆံပင္က လႈိင့္ဆံပင္လိုပဲ။ ခါးထိေရာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ကိုမစည္းဘဲ ျဖန္႔ခ်ထားတာပဲ၊ စကားေျပာရင္ ဆံပင္ေလးေတြကို ေခါင္းငဲ့ခါျပီး ေျပာတတ္တာေလးက စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ၾကည့္လို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္သြားတာမ်ိးရွိပါသလား … ကၽြန္ေတာ္ေတာ့မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လဲ စိတ္ပါရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တအားၾကည့္ပစ္လိုက္တာပဲ၊ စိတ္မပါရင္ေတာ့ မၾကည့္ပါဘူး။

မိုးက ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္တာကို စိတ္မပ်က္ပါဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့၊ သူနည္းနည္းေတာ့ အေနခက္တယ္။

ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္တာ သူသိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ျပီး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ကြယ္ေနလိုက္ေရာ။

သူ႔စိတ္က နည္းနည္းအကဲခတ္ရခက္တယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တင္းေနသလိုပဲ၊ ဂရုမစိုက္သလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခဏပါ။

ကၽြန္ေတာ္ကသာ သူ႔ကို အရမ္းၾကည့္ျပလိုက္။ သူကၽြန္ေတာ့္အေပၚျပန္ျပီး ဂရုစိုက္လာတာပဲ။

ဟိုတစ္ေန႔ကလဲ …

(ဖီဆီယို ) ေန႔တုန္းကေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႔တာ။ ကၽြန္ေတာ့ကိုျမင္တာ မၾကည့္ဘူး။ သတိမထားမိသလိုပံုစံနဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္သြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေအာင့္သြားတာေပါ့ ။ ဒါနဲ႔ ခဏအနားေပးတုန္း သူတို႔ အဖြဲ႔သင္ရတဲ့ အခန္းဘက္ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ရင္း သူတို႔ အခန္းထဲလွမ္းၾကည့္ေတာ့ …

မိုးက တက္စ္က်ဴ(ဘ္)ေတြ အပူေပးရင္း အေပါက္၀ဘက္လွမ္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကို ျမင္သြားတာေပါ့။ သူမ်က္စိလႊဲသြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သြားပံုပဲ။ သူ႔အေဖာ္နဲ႔ ရယ္ေမာျပီး စကားေျပာေနေလရဲ႕။ သူ႔မ်က္ႏွာရႊင္ေနတာပဲ။ သူအျပန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔က မျပီးေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခန္းေရွ႕က ျဖတ္သြားတုန္းက သူငဲ့ျပီးၾကည့္သြားတယ္။

ကဲ … ကၽြန္ေတာ္ကို သူ တင္းႏိုင္ေသးရဲ႕လား။

အဲလိုပဲ .. ေကာင္မေလးေတြက ဘာမွန္းလဲမသိဘူး။ သူတို႔ကိုမ်ား နည္းနည္းၾကည့္လိုက္မိရင္ မ်က္ႏွာကေမာ့ေနတာ။ ဒီေကာင္ေတြက သူတို႔ ေျခဖ၀ါးေအာက္ပဲ ေရာက္ေနသလို၊ နည္းနည္းျပန္သည္းျပလိုက္ရင္ သူတို႔ေပ်ာ္လာရတာပဲ မို႔လား၊ လႈိင္လဲ … ဒီလိုပဲ ဒါေပမယ့္ လွိဳင့္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေခ်ာ့တာပါ၊ သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရသူကိုး။

တစ္ခါတစ္ခါ က်ေတာ့လဲ မိုးက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ မိုး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္ေပါ့။ သူက မ်က္လံုးကပါေျပာတာ။ မ်က္ႏွာအမူအရာအတိုင္း မ်က္လံုးက သရုပ္ေတာင္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့လဲ တစ္ခါတစ္ခါ သူစကားေျပာတာကို ေငးေနမိတာအမွန္ပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ … မိုးမွာက ဆံပင္ရယ္၊ မ်က္လံုးရယ္က လြဲရင္သိျပီး စိတ္၀င္စားဖို႔မရွိလွဘူး၊ ၾကာေတာ့လဲ (ရွင္းရွင္းေျပာရရင္) စိတ္ကုန္တာပဲ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူက ေက်ာင္းမွာသာ ရွိဳးထုတ္ျပီး အျပင္ေစ်းသြားရင္ ျဖစ္သလိုသြားတတ္တာကိုပဲ ။ သနပ္ခါးကေတာ့ ေဖြးေနတာပဲ။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ေလ..။

ကၽြန္ေတာ္ ဟိုးေန႔က သူေစ်းအျပန္ကိုေတြ႔တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေရွ႕အုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္ေနခဲ့တာ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ပါလာတဲ့အေဖာ္က ခဏထိုင္ရေအာင္ဆိုလို႔ ထိုင္ေနမိတာပဲ။ အေဆာင္သြားဖို႔ဟာ အေဆာင္မွာ ရဲျမင့္ ျပန္မေရာက္ေသးတာနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကဒီလိုပဲ အေဆာင္ကို ခဏခဏသြားအိပ္တတ္တာပဲ မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထိုင္ေနတုန္းမွာ မိုးေစ်းကျပန္လာတာေတြ႕ရတယ္။ ေကာင္မေလးေတြ သိပ္ကိစၥရွဳပ္တာပဲ။ သူ႔ ျခင္းထဲမွာ ေမျမိဳ႕ပန္းလဲ ေတြ႔တယ္၊ သံပရာသီးေရာ ၊ခရမ္းခ်ဥ္သီးေရာ ၊ ပုလင္းတစ္လံုးနဲ႔ဆီ … ထင္ပါရဲ႕။

အမယ္ .. သူ႔ကိုယ္သူမ်ား အိမ္ရွင္မၾကီး .. က်လို႔။

ကၽြန္ေတာ့ကိုျမင္ေတာ့ သူ ‘တုန္’ သြားတယ္ ထင္တယ္။ တစ္မ်ိဳးပဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ သနားေတာင္သြားမိေသးတယ္၊ ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္ပါရဲ႕။ သူ႔ပံုစံက ေက်ာင္းကပံုစံနဲ႔ တစ္ျခားစီ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီတုန္းက သူ႔ေနာက္ပိုင္းကို လွမ္းၾကည့္ရင္းစဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ မိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ၾကိဳက္ခဲ့မိပါလိမ့္လို႔။

ဟုတ္တယ္ေလ။ သူ႔မွာ မ်က္လံုးေလးတစ္ခုပဲ စိတ္၀င္စားဖို႔ရွိတာပါ။

အဲဒီ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုစိတ္၀င္စားမႈ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတယ္။ ၾကာရင္ ေကာင္မေလး ကၽြန္ေတာ့ကိုစြဲသြားမွာသနားလို႔ပါ။ တကယ္ပါ။ ျပီးေတာ့သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ့ရည္းစား အျဖစ္ခံႏိုင္ပါ့မလား … မထင္ဘူး။

ေၾသာ္ .. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ လိႈင္ကို လြမ္းတတ္ေနျပီ .. သိလား။ အတန္းထဲမွာ မိုးကိုၾကည့္ေနရင္း မိုးေနရာမွာ လိႈင့္ကို ထားၾကည့္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါသလဲ။ အဲ မိုးရပ္တဲ့ေနရာမွာလိႈင္ရွိတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ လိႈင့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပမိမွာ အမွန္ပဲ။

ဟုတ္တယ္…။ ကၽြန္ေတာ္ လိႈင့္ကို အရမ္းလြမ္းေနျပီ။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ လိႈင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာ့ဖို႔သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ‘ ေရႊမန္းေဆာင္’ ေရွ႕ေရာက္ေရာ လိႈင္ပါတဲ့ဆိုင္ကယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ျပီး ျဖတ္ေမာင္းသြားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ စူးရွသြားတာပဲ။ ခံရဖူးပါသလား။ ဘယ္ေလာက္ အခံရဆိုးလိုက္သလဲ။ လိႈင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ျမင္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္ထင္တာပဲ။

ေမာင္းသြားတာ ဘာေကာင္လဲ ၊ လိႈင့္ကို ကၽြန္ေတာ့ရည္းစားမွန္း မသိဘူးလား။

ကၽြန္ေတာ့္မွာပါလာတာက စက္ဘီးမဟုတ္ဘဲ ဆိုင္ကယ္သာဆိုရင္ သူတို႔ေနာက္ကို ဇြတ္လိုက္သြားမွာပဲ။

အို… တစ္ညေနလံုး ကၽြန္ေတာ့စိတ္ ေတြေ၀ေနတာကို လိႈင့္သိရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရပါတယ္။ လိႈင့္ကိုသိပ္ခ်စ္မိလို႔ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ရဲျမင့္အခန္းထဲမွာ တစ္ေနကုန္ ေနလိုက္တယ္။ ဒူးယားတစ္ဘူးလဲကုန္ေရာ .. ညေနလဲ ေစာင္းေရာဘဲ။

“ ကိုကိုရယ္.. ၊ လိႈင့္ကို ကိုကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ အလကား ။ လိႈင္ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာကမွ ဘာနဲ႔မွ ႏွိဳင္းလို႔မရဘူး။ နားလည္လား… ” တဲ့။

ေၾသာ္ ဒီလိုပဲလား လိႈင္ရယ္။

ညဦးပိုင္းက်ေတာ့ ရဲျမင့္က ေျပာတယ္။ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းျဖစ္ရမွာလဲ ၊ မိုးအေၾကာင္းေပါ့။

“ ေဟ့ေကာင္ … မင္းေတာ့ ဒုကၡပဲ …” တဲ့ ။

“ ဘာတုန္းကြ …”

ရဲျမင့္က ကၽြန္ေတာ့ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး မျပံဳးမလို ျပံဳးမလိုနဲ႔ ေျပာတယ္။

“ မင္း .. ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ မင္းေကာင္မေလး မင္းကို လိုက္ရွာေနတယ္” ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာရမယ့္အစား စိတ္ရႈပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာက မိုးမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိုး ကိုမလိုခ်င္ပါဘူး။ လိႈင့္အျပံဳးကေလးကိုပဲ လိုခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာဘဲငိုင္ေနေတာ့ ရဲျမင့္က ထပ္ေျပာတယ္။

“ မင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဒုကၡပဲရန္ပိုင္ မင့္ ေကာင္ေလးက မင္းကို ‘ က် ’ ေနျပီထင္တယ္ ”

“ ငါ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္ပါဘူးကြာ ”

ဒါပဲ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ႏိုင္တာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခု အေရးၾကီးတာက လိႈင္ သူမ်ားေနာက္ ပါမသြားဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ေန႔ ဗိုင္ဗာရွိတာကိုေတာင္ ၊ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ စာမၾကည့္ႏိုင္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေန႔ရဲ႕ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့လဲ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ မဂၤလာအရွိဆံုးေန႔ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ ဗိုင္ဗာေတာ့ က်တာေပါ့။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ တစ္ခါတစ္ေလပဲ။ ဟုတ္တယ္။ လိႈင္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပလည္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာ့လို႔ေပါ့။

အဲဒီ့ေန႔ကေျဖျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရုပ္ရွင္သြားတယ္။ ေျဖလဲမေျဖႏိုင္လို႔ ၊ စိတ္လဲညစ္လို႔။

အစတုန္းကေတာ့ “မစိုးရိမ္” ကို သြားဖို႔ပါပဲ။ ရဲျမင့္ကိုေတာင္ေခၚေသးတယ္။ ရဲျမင့္က ၾကည့္ျပီးျပီ … ဆိုလို႔။ ၀င္းလိုက္ကကားက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ျပီးသား ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေန႔႕ ၀င္းလိုက္ကကားပဲ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ လိႈင္နဲ႔ေတြ႔လို႔ေပါ့။

လိႈင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ‘ဘီ’ လမ္းမွာ ေတြ႔တယ္၊ စက္ဘီးနဲ႔ လိႈင္တစ္ေယာက္တည္း၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ အရမ္း၀မ္းသာသြားတာေပါ့။ လိႈင္နဲ႔ေဘးခ်င္းယွင္ျပီး ရည္းစားစကားလိုက္ေျပာတာေပါ့။ လိႈင့္ကိုသိပ္ခ်စ္တာေတြရယ္။ တစ္ေန႔ကေကာင္က ဘယ္ကေကာင္လဲ ၊ ဘာညာေပါ့။ လိႈင့္ကို လြမ္းရတာေတြ၊ ဟုတ္တာေရာ … မဟုတ္တာေရာ ေခ်ာ့ေျပာလိုက္ေတာ့ လိႈင္စိတ္ေျပသြားတယ္။ ( အစ,ကလဲ စိတ္ေျပခ်င္ခ်င္မို႔ေပါ့)

“ ေတာ္ပါ …၊ ကိုကို႕ကိုလဲ လိႈင္က လြမ္းေနရတာပါပဲ၊ ဟိုေန႔က ထင္သားပဲ ၊ ကိုကို စိတ္ေကာက္သြားမယ္ဆိုတာ၊ အဲဒီ့ကလိႈင့္ကာစင္ပါ၊ ကိုကိုကလြဲရင္ေလ လိႈင္ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး၊ နားလည္လား ”

အဲဒီစကားက ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကားခ်င္ေနတဲ့စကားဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။

ေခ်ာ့ရင္း ေခ်ာရင္း နဲ႔ “မစိုးရိမ္” ရုပ္ရွင္ရံုလဲ ဘယ္က်န္ေနခဲ့မွန္း မသိဘူး။ လိႈင္သြားတဲ့ေနရာကိုလိုက္ရတာကို လိႈင္ကလဲ ျပီးမွ သူ႔ဟာသူရယ္တယ္။

“ဟင္ .. ကိုကို႔ ကို ေျပာေနရတာနဲ႔ .. ဘယ္ေရာက္လာမွန္း မသိပါဘူး ” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၈၄ လမ္းအတိုင္း ဟိုးဘက္ ၃၅ လမ္းထိ ေက်ာ္လာခဲ့ၾကတာပဲ။ ေတာ္ေသးရဲ႕ လမ္းမွာ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္ခဲ့ေပလို႔။

ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေနခဲ့တယ္ေလ။

နာရီလြန္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀င္းလိုက္ကိုျပန္လွည့္ျပီးၾကည့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ျပီးသား ။ ေနာက္ … လိႈင္ ၾကည့္ျပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။

ေနာက္ေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္ၾကတယ္။

ေနာက္ … ေနာက္တစ္ေန႔လဲ လည္ၾကတယ္ ။

ခ်စ္သူနဲ႔စိတ္ေကာက္ျပီး ျပန္ေခၚရတဲ့အခ်ိန္ဟာ ခ်စ္သူဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပဲ။

ေၾသာ္ … ဒါနဲ႔ ဒီၾကားထဲမွာ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခု ၾကံဳရေသးတယ္။ မေန႔ညေနက လိႈင့္ဆီကေနအျပန္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့လက္ကိုင္ပ၀ါ ေပ်ာက္ေနေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္ ဟုတ္တယ္ လိႈင္က စိတ္ေကာက္မိရင္ ေခ်ာ့ရခက္တယ္။ လက္ကိုင္ပ၀ါက လိႈင္က လက္ေဆာင္ေပးထားတာ မဟုတ္လား။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္၀င္ခဲ့ေသးတာမို႔ ရဲျမင့္အခန္းမွာ က်န္ခဲ့မလား သြားရွာတယ္ ၊ မေတြ႔ဘူး။

ေနာက္ .. သုတျမိဳင္ စာအုပ္ဆိုင္ေတာင္ ၀င္ေမးခဲ့ရေသးတယ္ ။ စာအုပ္ငွားတုန္းက က်န္ခဲ့မလားလို႔။ နည္းနည္းေၾကာင္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွေျမာလို႔၊ ေနာက္ျပီး ခုလိုစိတ္ေကာက္ေျပကာစမွာ ေနာက္ထပ္ စိတ္ေကာက္မွာလဲ စိုးလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။

ဘယ္လိုမွ မေတြ႕တာနဲ႔မနက္က လိႈင့္ကိုေျပာရတယ္။ လိႈင္ေမးရင္ သိမွာအတူတူ မေမးခင္ကေျပာရတာေပါ့။ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးညိဳထားရတာေပါ့။ သိတယ္မဟုတ္လား။

လိႈင္ကသိပ္ေကာင္းတာပဲ။

“ကိုကိုေနာ္ … ဒါပဲ ၊ ေနာက္တစ္ခါက်မေပ်ာက္ေစနဲ႔ …”တဲ့ ၊

သူ႔အခန္းကိုျပန္ျပီး ေနာက္ထပ္လက္ကိုင္ပ၀ါသံုးထည္ယူျပီးေပးလိုက္တယ္။

ကဲ .. ကၽြန္ေတာ့္ လိႈင္က ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသလဲ။

လိႈင့္အျပံဳးက အရမ္းလွတာပဲ ။

.......................................

‘ မိုး’ သည္ လက္ကိုင္ပါ၀ါေလးကို တယုတယျပန္ေခါက္ျပီး စာအုပ္ၾကားထဲသို႔ ညႇပ္ထားလိုက္ပါသည္။ စားပြဲတင္နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္၊ ည ၁၂ နာရိ ၁၅ မိနစ္။

မိုးသည္ ပင့္သက္အလာရွိဳက္ရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္ေလသည္။

မ်က္စိမွိတ္ထားလ်က္မွ အသာအယာ ျပံဳးလိုက္ေလသည္။

......................................

‘ ရန္ပိုင့္’ ေရွ႕တြင္ လိွဳင့္ဓါတ္ပံုရွိေနပါသည္။ ဓါတ္ပံုထဲမွလိႈင္သည္ ရန္ပိုင္အား ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ ရန္ပိုင္သည္ ေရးလက္စ ေဖါင္တိန္ကို ခဏခ်ထားျပီး ဓါတ္ပံုကို လွမ္းယူလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ျပံဳးေနေသာ လိႈင့္ဓါတ္ပံုကို ျဖည္းျဖည္းေလး ငံု႕နမ္းလိုက္၏။

..................................................

ေလတစ္ခ်က္အေ၀ွ႕တြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေရြ႕လ်ားသြားေသာ ရြက္ေၾကြကေလးမ်ားကို ျမင္ဖူးၾကရဲ႕မဟုတ္လား။

ခ်ာလည္ခ်ာလည္၀ဲကာေၾကြက်လာေသာ ပြင့္ဖတ္ကေလးမ်ားကိုေရာ ျမင္ဖူးၾကပါရဲ႕လား။

တကယ္ပါ ….။

ေလတိုက္လွ်င္ ပြင့္ဖတ္ကေလးမ်ား ေၾကြက်လာရျမဲ ျဖစ္ပါသည္။

----------------

ဂ်ဴး

ငိုေအာင္စရင္ ငိုတတ္မွ … [ ၁၉၈၀ ခုနစ္ ၊ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ ေငြရတုမဂၢဇင္း ]

White Dreams.........

THURSDAY, MARCH 15, 2012

[ White Dreams ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]