#သဒိုး
( စတုတၳပိုင္း)
#ခင္ခင္ထူး
တစ္ရက္……..
ပန္းညိဳ အခင္းထဲ သြားေနတုန္း ဒိုးကေလး အိမ္ကိုေရာက္ေနတယ္။ အခင္းထဲမွာက ဘယ္သူ ခူးစားစား ရယ္လို႕ ေျမကေလး ဖ်ာသုံးေလးခ်ပ္စာေလာက္မွာ ငရုတ္၊ ရုံးပတီ၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ခရမ္း စသည္ျဖင့္ စိုက္ထားေတာ့ တစ္အိုးစာ တစ္နပ္ခ်က္ သြားခူးတာပါ။ ပန္းညိဳရဲ႕ စိုက္ခင္းကို ရြာကလည္း စားခ်င္သူကတစ္ခ်က္စာ တစ္ခါေႀကာ္ ႀကဳံသလို ခူးႀကတယ္။ ပန္းညိဳ ၀ိုင္းထဲ၀င္လာ ေတာ့ တဖ်န္းဖ်န္း ရိုက္သံ ေတြ ဆက္တိုက္ႀကားရလို႕ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
၀ိုင္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဒိုးကေလးက ၀ါးျခမ္းမာမာ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႕ ႏြားေတြကို က်ံဳးရိုက္ေနတာ ေတြ႕ရျပိ။ ပန္းညိဳက ဆံပင္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပင္ထုံးလိုက္တယ္။ ထဘီကို တုိတိုပါ ေအာင္၀တ္ျပီး ဒိုးကေလးကို ၀င္လုံးတယ္။ ပန္းညိဳ ရုတ္ရက္ ေရာက္လာတာကိုလည္း မသိလိုက္ေတာ့ ေျမေပၚကို ပက္လက္လဲ က်သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းထာတဲ့ျပီး ပန္းညိဳကို ၀ါးျခမ္းနဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ ရိုက္လိုက္ တယ္။ ဖ်င္းခနဲ နာက်င္သြားရာက ပန္းညိဳ လူစိတ္ေပ်ာက္သြားတယ္နဲ႕ တူပါရဲ႕။ ဒိုးကေလး ေသွ်ာင္ ကိုဆြဲျပိး ဂုတ္ကို ဖိႏွိပ္ ထားရာက ေက်ာကို အုန္းခနဲ အုန္းခနဲ ထုေတာ့တာပါ။ ဘယ္ႏွခ်က္ ထုမိတယ္ မသိဘူး။ ဒိုးေကာင္းက အေမေရ လို႕ ေအာ္ေျပးလာလို႕ ရပ္လိုက္ရတယ္။ ႏြားေတြကေတာ့ ဒိုးကေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရိုက္ထား တယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ေနာက္ကို ေပဆုတ္ဆုတ္ရင္း ႀကိဳးရိွသေလာက္ ရုန္းေနႀကေလရဲ႕။ ႏြားတစ္ေကာင္ မ်ား ဆတ္ဆတ္တုန္ေန လိုက္တာ သနားစရာေတာင္ ေကာင္းတယ္။
ပန္းညိဳက ဒိုးကေလးလဲေနတဲ့အတိုင္း ပစ္ထားခဲ့ျပီး အိမ္ေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ကေန႕ေတာ့ ဒိုးကေလးနဲ႕ ပန္းညိဳ လယ္ကံမယားကံ ကုန္ျပီနဲ႕တူပါရဲ႕။ လနဲ့ခ်ီ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီျပီး မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရတဲ့ ေဒါသ၊ သဒိုးဦးႀကာေပၚရဲ႕ သမီး ဆိုုတဲ့ ဗီဇ၊ အျပစ္မဲ့တဲ့ ႏြားေတြကို ေသလုေအာင္ ရိုက္ရေပါ့ မလားဆိုတဲ့ အျငိဳး…..။ အားလုံး စုဆုံ က်ရာက ပန္းညိဳ ပြင့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕ အိမ္နဲ႕ ေဘးအိမ္က လူေတါ ေရာက္လာျပီး ဒိုးကေလးကို ထူေပး ႀကတယ္။ အိမ္ေရွ႕ကျပင္ေပၚ အသာလွဲေပး ထားခ့ဲႀကတယ္။ တစ္ေရးႏိုးေတာ့ ပန္းညိဳ ေဒါသ ေတြေျပျပီ။ လင္လွဲေနရာက ျပင္ဘက္ ထြက္လာေတာ့ ဒိုးကေလးက ငုတ္တုတ္။ ခ်ည္တိုင္ကႏြားေတြကို ညအေမွာင္ ထဲက လွမ္းႀကည့္ေနတယ္။ ပန္းညိဳက ဒိုးကေလးေဘး ၀င္ထိုင္ျပီးေမးတယ္။
"ေတာ္ ဘာလုပ္သာတုံး……. က်ဳပ္ႏြားေတြမွာ ဘာအျပစ္ရိွလို႕တုံး……. ေတာ္ရိုက္ထားသာ ႏြားေတြကို သြားႀကည့္စမ္း…… အဖီးခ်င္း ယွက္ေနသာမ်ား နာနတ္သီးသာ ႀကည္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေဒါသ မထိန္းႏိုင္ဘူး ေတာ္……… ေတာင္းပန္ပါရဲ႕……"
ဒိုးကေလး က သူဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိသလို ႏႈတ္ဆိ္တ္ႀကီးနဲ႕ ထိုင္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ႀကာမွ စကားတစ္ခြန္း ေျပာ ေလရဲ႕။ သည္စကားႀကားေတာ့္ ပန္ညိဳ တုန္လႈပ္သြားခဲ့ ရျပီ။ သူ႕အေဖ သဒိုးဦးႀကာေပၚ တုန္းက တစ္ခါႀကားခဲ့ရသလို ခုလည္းလင္က သည္စကား ေျပာပါ့ပေကာ။
"ငါ ၀ိုင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ႏြားေတြက ငါ့ကိုႏွာမႈတ္ႀကသယ္…… ငါ့ကိုေခြ႕ဖို႕ အားယူႀကသယ္……… ခြာေတြရွပ္ျပီး တဘူးဘူး ေအာ္ႀကသာမ်ား သုံးေကာင္စလုံးပဲ…. ဒါနဲ႕ ၀ါးျခမ္းဆြဲျပီး ရိုက္ပစ္ လုိက္သာ…… မွတ္ႀက ေရာဟ…….."
ဒိုးကေလးက ေျပာေနေပမယ့္ ပန္းညိဳက ဖေအဘိုးႀကာေပၚကို စိတ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အေဖလည္း သည္လိုျဖစ္ခဲ့ဖူးတာပါလား။ တစ္ခါက အေဖ့ကို လူေတါက ေသြးအလူးလူးနဲက ရြာထဲအိမ္ကို ျပန္ပို႕ခဲ့ႀကတဲ့ အျဖစ္ ကို ပန္းညိဳမေမ့ဘူး။ အဲသည္ေန႕က အေဖေခ်ာက္ထဲကို ေစာေစာ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သည္တုန္း ကေတာ့ အိမ္က ေစာေစာထသြားတဲ့အခါေတြေပါ့။ ေခ်ာက္ထဲမွာ ေန႕ေရာ ညပါ မေနေသးဘူး။ မနက္ ေနထန္းတစ္ဖ်ား ေလာက္က ႏြားေတြထဲမွာ ရွားရွား ပါးပါးခ်ိဳလက္ျပတစ္ေကာင္ ဆြဲလာခဲ့သတဲ့။ ခ်ိဳကုပ္ ခ်ိဳေတာင္၊ ခ်ိုတယ္လူးစသျဖင့္ ခ်ိဳအမ်ိဳး မ်ိဳးထဲမွာ ခ်ိဳလက္ျပက ထူးျခားတဲ့ခ်ိဳ။ ခ်ိဳတစ္ဖက္ေတာင္ ခ်ိဳတစ္ဖက္လဲ ဆိုေတာ့ သူမ်ား လက္ျပ သလိုျဖစ္ေနလို႕ ခ်ိဳလက္ျပ ေခၚတာပါ။ ႏြားက နသန္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အိုျပီ။ ဆြဲလာသူက သူ႕ႏြားျဖစ္ေႀကာင္း၊ မႀကာခင္ ရြာက အသားသယ္မယ့္ လွည္းလိုက္လာမယ့္ အေႀကာင္း ေျပာျပီး ဘိုးႀကာေပၚကို အပ္တယ္။ ဘိုးႀကာေပၚ ကေအးေအးပါပဲ။ ေဆးလိပ္တစ္ဖြားေတာင္ ေသာက္ေန လုက္ေသးတာပါ။
"မင္းက ဘယ္ရြာကတုံး"
"အိုးဖုတ္ကုန္းက"
"မင္းတို႕ရြာေတြမယ္ ဒိုးမရိွေရာ့လားကြာ……. အေ၀းႀကီး ဆြဲလာရသယ္လို႕………"
"ရြာမွာ မလုပ္ခ်င္လို႕ဗ်……… ရြာကမလုပ္ဖို႕ တားေနႀကသာ…. က်ဳပ္ကလုပ္ခ်င္လို႕ ဆြဲလာသာ.. အသား ေတာ့ ျမိဳင္လွေစ်း သြင္းရမွာပဲ……"
"မင္းႏြားက ခ်ိဳလက္ျပပါေကာကြ….. ရွားကရွားနဲ႕……. အက်ိဳးေကာေပးခဲ့ရဲ႕လား………."
"ေပးသယ္ မေပးသယ္ မႈတ္ေပါင္ဗ်ာ……… နကန္ခ်က္ နာေတာ့ ထလုပ္သာမ်ိဳးပါ"
သည္အခ်ိန္မွာ ႏြားရွင္က ခ်ိဳလက္ျပ နအိုႀကီးကို အနားက သဖန္းပင္ ပင္စည္မွာ ခ်ည္တယ္။ ဘိုးႀကာေပၚက တဲထဲ ၀င္ျပီး ေရေသာက္တယ္။ အိုးကေခါင္အဆင္းက အျခင္တန္းမွာ ႀကိဳးနဲ႕ ဆိုးထားတဲ့အိုး။ ေသာက္ခ်င္ သူက လွမ္းခပ္ေသာက္လို႕ေတာ့ရတယ္။ ဘိုးႀကာေပၚက ထိုင္လ်က္က ဓားေရြးေန တုန္းမွာပဲ ႏြားခ်ည္ ထားတဲ့ ႀကိဳးကေထာင္းခနဲ ျပတ္ျပီး ႏြားက တဲထဲကို ရိွသမွ်အားနဲ႕ ၀င္ေခြ႕ေတာ့ တာပါ။ ေရေသာက္ေနတဲ့ ႏြားရွင္ က ေဘးဘက္က ခပ္ေသာက္ေနတာဆိုေတာ့ ႏြား၀င္လာတာ လည္းျမင္ေရာ ေနာက္ကို ခုန္ဆုတ္ လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုိုးႀကာေပၚက ေတာ့မလြတ္ပါဘူး။ ငုံ႕ခတ္လိုက္တဲ့ ခ်ိဳခ်က္နဲ႕ ေနာက္ကို လြင့္သြား ရာက တဲတိုင္ကို ေက်ာနဲ႕ေဆာင့္မိသြားတယ္။
တဲတိုင္အညြတ္မွာ ေရအိုးက ႀကိဳးဆိုင္းျပဳတ္ျပီး ဘိုးႀကာေပၚေခါင္းေပၚ တည့္တည့္ႀကီး က်လာတယ္။ ႏြားေဆာင့္ တဲ့ ဒဏ္ရာ၊ တိုင္နဲ႕ ေက်ာ္နဲ႕ ရိုက္မိတဲ့ ဒဏ္ရာ၊ ေရအိုးျပဳတ္က်တဲ့ ဒဏ္ရာ ေတြနဲ႕ ဘိုးႀကာေပၚ ေမ့သြားေတာ့ တာပါပဲ။ ဒါေတာင္ ဘိုးႀကာေပၚကို တရွဴးရွဴးေအာ္ျပီး ခတ္ေနတုန္းပါ။ ႏြားရွင္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပတ္သြား တဲ့ ႀကိဳးစက်န္တာကို ဖမ္းျပီး နဖားႀကိဳးလွန္ဆြဲ ေတာ့မွ အေခြ႕ရပ္ေတာ့ တယ္။ သခင္ ကိုက္လိုက္မွန္း သိေတာ့ႏြားက ျငိမ္က်သြားျပီး ဆုတ္ကန္ ဆုတ္ကန္နဲ႕ တုန္ေနရာက ရုန္ေျပးေတာ့တာပါ။ ႏြားရွင္ရဲ႕ အမဲသည္မယ့္ လွည္းေရာက္လာေတာ့ ဘိုးႀကာေပၚကို လွည္းေပၚေကာက္တင္ျပီး အိမ္ျပန္ပို႕ခဲ့ႀကတယ္။ သည္ဒဏရာနဲ႕ ဘိုးႀကာေပၚ တစ္လေလာက္ ကုယူရတာပါ။
"အေဖသိတယ္…….. ႏြားႀကီးက ဆြဲလာကတည္းက အေဖ့ကို ေပျပီး ႀကည့္ေနသာ ပန္းညိဳ မရဲ႕ …… အရင္က မျဖစ္ဖူးဘူး… တုန္ေနတဲ့ႏြား၊ ေႀကာက္ေနတဲ့ႏြား၊ မ်က္ရည္က်တဲ့ႏြား၊ ေပဆုတ္ဆုတ္ လုပ္ေနတဲ့ႏြားေတြ ေတြခဲ့ပါရဲ႕…….. အဲသည္ႏြားကေတာ့ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေတာင္ ျပတ္သြားသာ ႀကည့္ေတာ့……. ကံႀကီးလို႕ မေသသယ္……… အေဖ့ကို ႏြားေတြ မုန္းႀကျပီ"
ဘိုးႀကာေပၚ ကိုေတာ့ ရြာေဆးနဲ႕ပဲ ကုခဲ့ရတာပါ။ နံေတြ က်ိဳးမကုန္ေပသိ နံရိုးေတြ နိမ့္သြားလို႕ တစ္သက္လုံး ခရႈိက ္(ခါးရိႈက္)ႀကီးနဲ႕ ေနသြားခဲ့ရတယ္။
ေနာင္မ်ားေတာ့ ႏြားေတြကို အျမဲသတိထား ခဲ့ရတယ္။ မႀကာမႀကာ ႏြားေတြရဲ႕ အတိုက္အခ်ုက္ခံရတာေတြ ရိွခဲ့တယ္။ အခုလည္း လင္သားျဖစ္ တဲ့ဒိုးကေလးက သည္စကားမ်ိဳး ေျပာေနပါပေကာ။ ႏြားေတြက ရန္လုပ္ႀကလို႕တဲ့။ ဒိုးကေလးနဲက သည္ႏြားေတြ ကြဲသြၾးတာ ဘာႀကာေသးလို႕တုန္း။ ရန္သူလို သေဘာထား ရေအာင္ ဘာအေႀကာင္း ရိွလို႕တုန္း။ တစ္ရြာက ေရာက္လာတဲ့ သူစိမ္းကိုေတာင္ ႏြားေတြက ခ်စ္ခင္ ႀကပါလ်က္ကာ နဲ႕ ဒိုးကေလးက်မွာ ဘာျဖစ္လိုက သည္လိုျဖစ္ရတာလဲ။
သည္လို အျဖစ္မ်ိဳး ဒိုးကေလး ႀကဳံခဲ့ရတာ ႏွစ္ခါ သုံးခါရိွပါျပီ။ အစတုန္းကေတာ့ သတိမထားမိခဲ့ ဘူး။ တစ္ခါ က ရြာလွည္းသမား ကိုေတေနာင္ ရြာထဲလွည္းေမာင္း ၀င္လာတာနဲ႕ ဒိုးကေလး အေနာက္ေခ်ာင္ အရက္သြား ေသာက္တာနဲ႕ ႀကဳံတယ္။ ကိုေတေနာင္နဲက ဒိုးကေလးက ရြယ္တူေတြ။ ငယ္ငယ္က ကစားေဖာ္ ကစားဘက္။ အရက္ဆိုင္ေခ်ာင္က ဒိုးကေလးထြက္လာတာ ေတြ႕ေတာ့ ကိုေတေနာင္က လွမ္း ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ေဟ့ေကာင္ ဒိုးကေလး……. ေစာေစာစီးစီကြာ…….. မနက္ေရခ်ခဲ့ေရာ့လား…… မင္းနဲကေတာ့ ခက္ပါ့ကြာ……."
"ေတေနာင္…….. ေနဦး……. ငါပါလိုက္မယ္"
ကိုေတေနာင္က လွည္းရပ္ေပးတာ့ ဒိုးကေလးက လွည္းေရွ႕က ပန္းျပီး လွည္းေနာက္ျမီးဘက္ စိုက္ထိုး စိုက္ထိုး နဲ႕ ေလွ်ာက္လာတ.္။ အရက္က မူးေနေတာ့ မဟုန္ႏိုင္တာနဲ႕ အနားကႏြား နံေဘးကို လွမ္းကိုင္ လိုက္တယ္။ သည္မွာတင္ ႏြားက ဆက္နဲတုန္သြားျပီး ဘူးခနဲ ထေအာ္ရာ။ ကိုေတေနာင္ေတာင္ ေႀကာင္းသြားေလရဲ႕။ ဒိုးကေလးက အကိုင္မခံရေကာင္းလားဆိုျပီး လွည္းထမ္း ပိုးတုံးေရွ႕သြားရပ္တယ္။ သည္မွာတင္ ႏြားႏွစ္ေကာင္က ျပိဳင္တူေအာ္ လုိက္ႀကျပီး ေနာက္ကို က်ိဳ႕ခနဲ ဆုတ္လိုက္တာကေန ပတ္ခ်ာလွည့္လိုက္တာ လွည္းတစ္ပတ္လည္ကေရာ။ လည္လို႕လွည္းတည့္သြာတာနဲ႕ ရုန္းေျပးႀကေတာ့တာ ဒိုးကေလး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ကိုတေနာင္ကလည္း လွည္းက ေနာက္ေႀကာင္းျပန္ေနေတာ့ ႀကိဳးကို စုံဆြဲျပီး ေတာင့္တယ္။ ရပ္သြား ေအာင္ပါ မရပ္ဘူး။ ႏြားေတြက ေျပးလ်က္ပဲ။
"ဟေကာင္ေတြရ….. အေဖ့သားေတြ ဘယ္လိုျဖစ္သာတုန္းဟ……. ေရာ္ရပ္ႀကဦးဟ"
လမ္းေပၚမွာေတာ့ မူးမူးနဲက ရပ္ေနတဲ့ ဒိုးကေလးပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မ်က္လုံးျပဴးႀကီးနဲ႕ လွမ္းႀကည့္ ေနရုံပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ လွည္းကေျပၚျပိး။ ကိုေတေနာင္လည္း တေဟးေဟး တဟားဟားနဲ႕ ပါသြားေလရဲ႕။ သည္အျဖစ္ဟာ ဒိုးကေလးအတြက္ ပထမဆုံးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ဆိုေတာ့ အမွတ္ထင္ ထင္ရိွခဲ့တယ္။ သည္အေႀကာင္း ကိုလည္း ရြာထဲကတစ္ဆင့္ ပန္းညိဳႀကားခဲ့ရျပီးျပီ။
တစ္ခါကလည္း ပန္းညိဳ သတိထားမိလိုက္တာ ရိွတယ္။ ဒိုးကေလးနဲ႕သူ ေျမာက္ရြာက အျပန္ ရြာထဲ ၀င္ေတာ့ ကိုဆာမိ ႏြားအုပ္ႀကီးနဲ႕ဆုံတယ္။ ကိုဆာမိက ရြာထဲက ႏြားေတြကို အငွားေက်ာင္း တဲ့သူဆိုေတာ့ ႏြားအေကာင္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္အျမဲပါတတ္တယ္။ ကိုဆာမိက ႏြားေတြနဲ႕ ရြာထဲက အထြက္ ပန္းညိဳနဲ႕ ဒိုးကေလး က ရြာထဲအ၀င္။ ရြာဆူးတံခါးနား ဆုံႀကေတာ့ ႏြားေတြက ရြာဘက္ ျပန္လွည့္ႀကတယ္။ ကိုဆာမိက လွည့္ျပန္လာတဲ့ ႏြားေတြကို နကန္နဲ႕ ဆီးရိုက္တယ္။ ရိုက္ေပမယ့္ ႏြားေတြက ရိုက္ေနတဲ့ နကန္ဆီကိုပဲ စြတ္၀င္ ေနႀကေတာ့ ၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္ႀကတာေပါ့။ ပုံမွန္ အားျဖင့္ ႏြားဆိုတာ နကန္ကို ေႀကာက္ႀကျမဲ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ပန္းညိဳနဲက ဒိုးကေလး သည္ဘက္မွာ ရိွေနႀကတာကို ႏြားေတြလန္႕ေနႀကတာ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းသားလို႕ ပန္းညိဳ ေအာက္ေမ့မိခဲ့ေသးတယ္။
အခုလည္း အိမ္က ႏြားေတြက မခိုးမခန္႕ရိွႀကျပီ။ မခင္မတြယ္ရိွႀကျပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ ပန္းညိဳက ေလေအး ကေလး နဲ႕ ေဖ်ာင္းဖ်ရွာတယ္။ မေျပာင္းေကာင္းေပသိ လင့္အက်ိဳးကို ငဲ့ျပီးေျပာရေတာ့တာ ပါပဲ။
"ေတာ္ အကုသိုလ္ ႀကီးေနျပီေကာ…. အစ္ကို႕အလုပ္ေတြ ရပ္လိုက္ေစခ်င္ပါျပီ……. က်ဳပ္လုပ္ ေကၽြး ပါ့မယ္ေတာ္…. ေတာ္အရက္ေသာက္ခ်င္ေသာပါ……… ဖဲရိုက္ခ်င္ရိုက္ေပါ့……. က်ဳပ္နပူနဆာ လုပ္ေတာ့ပါးခ်…….. သဒိုးအလုပ္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့……. ေတာ္နဲ႕ရတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးေကာင္က သဒိုးျဖစ္……. ႏွမက အမဲလည္ေရာင္းရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႕ ေတာ္…….."
သည္တစ္ခါေတာ့ ဒိုးကေလးက ျငိမ္လို႕။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း သိပုံေပၚပါရဲ႕။ ပန္းညိဳမ်က္ႏွာကို လွမ္းႀကည့္တယ္။ အိမ္ကေလးထဲမွာ ေမွာင္ေနေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမျမင္ရဘူး။
"ဒိုးေကာင္း တို႕ကို ရွင္းျပဳရဦးမွာ ရိွေသးတယ္……. ငါပိုက္ဆံရွာရဦးမွာပါ ပန္းညိဳရာ…… ကေလးေတြ ရွင္ျပဳ ျပီးရင္ ငါမလုပ္ေတာ့ဘူး ေအာ္ေမ့ပါသယ္……… ေနာက္ေလးငါးႏွစ္ေပါ့ဟာ….."
ပန္းညိဳ ကေတာ့ သက္ျပင္းခ်ရုံေပ့ါ။ အကုသိုလ္ကို တြန္းဖယ္ဖို႕ မ်ား ေစ်းဆစ္ေနရေသးသလား အစ္ကိုရယ္ လို႕သာ စိတ္ထဲက ညည္းမိပါရဲ႕။
(၁၁)
ကုကၠိဳကုန္း သည္တစ္ခါလွဴတဲ့ အလွဴက အလွဴႀကီး။ အလွဴ႕ရွင္ကိုသံေခ်ာင္း မညြန္႕ခင္ ဆိုတာက ဒိုးကေလး တို႕နဲ႕ ေဆြးမ်ိုးမကင္းႀကဘူး၊ ဒိုးကေလးအေဖ ဦးပ်ားအုံနဲ႕ အလွဴ႕ရွင္ ကိုသံေခ်ာင္းတို႕က ညိအစ္ကို ၀မ္းကြဲ ေတာ္ႀကတယ္။ ဦးပ်ားအုံက အႀကီးဆိုေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းတို႕က အစ္ကိုႀကီး အစ္ကိုႀကီးနဲ႕ ေလးေလးစားစား ရိွခဲ့ ႀကတယ္။ အလွဴရက္မွာ ဦးပ်ားအံု မရိွေတာ့တဲ့ အခါက်ေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းဘက္က အမ်ိဳးရယ္လို႕ ဒိုးကေလး နဲ႕က ပန္ညိဳကို ဖိတ္စာထဲထည့္ ရိုက္ရတယ္။ အလွဴက ၀က္သားေျပာင္ ေကၽြးမွာဆိုေတာ့ အသား ကိစၥ ဒိုးကေလးပဲ တာ၀န္ယူလိုက္တယ္။ ၀က္ဖိုးကေတာ့ အလွဴ႕ရွင္က ေပးတာပါ။ ၀က္၀ယ္ျပိး ဒုိးကေလးက ေပၚေပး ရတာပါ။ ဘေထြး လုပ္တဲ့အလွဴ႕ရွင္က ဒိုးကေလးကို မလုပ္ေစခ်င္လို႕ အျပီးမွာရေအာင္ ပါ ဆိုတာကို ဒိုးကေလးက လက္မခံဘူး။
"မဟုတ္သာ ဘေထြးရာ…….. က်ဳပ္ရိွလ်က္ကနဲ႕ဟာ….. က်ဳပ္လုပ္ေပးေတာ့ မေလဘူးေပါ့ဗ်ာ"
"ေလသာ မေလသာ အေႀကာင္းမဟုတ္ပါဘူး ငါ့တူရာ……… အလွဴရက္ထဲ မင္းကို အကုသိုလ္ ျဖစ္မွာ စိုးလို႕ပါ…… ရြာထဲေတာ့ မလုပ္နဲ႕ကြာ….. တျခားသြားလုပ္ေခ်"
ဒိုးကေလး ကပဲ တစ္ရြာက ၀က္ေတြ သြား၀ယ္။ အလွဴရက္နဲ႕တိုက္ျပီး ေပၚေပးလိုက္တယ္။ ၀က္သားေျပာင္ ခ်က္ေကၽြး တဲ့ အလွဴဆိုေတာ့ အလွဴႀကီး။ ရြာေတြက ဒိုးပတ္၀ိုင္းေတါ တစ္၀ိုင္းစီ ဖိတ္ထားတာဆိုေတာ့ ျမိဳင္လွ ဖယ္လိုက္ရင္ ဒိုးပတ္၀ိုင္းကိုး၀ိုင္းေတာင္ ပါတဲ့ အလွဴဘယ္ေသးလိမ့္ မလဲ။
ကိုသံေခ်ာင္းတို႕က မိဘမ်ားလက္ထက္ကတည္းက ေတာင္သူႀကီးေတြဆိုေတာ့ ခ်မ္းသာႀက တယ္။ မညြန္႕ခင္ အေမြရတာနဲ႕ဆိုေတာ့ ရြာမွာ လူခ်မ္းသာ စာရင္း၀င္ေတြ။ တစ္သက္တစ္လ်ဴ လွဴလိုက္စမ္းမဟဲ့ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲက ျမိဳင္လွက ေရႊမ႑ပ္ဆင္ ငွားတယ္။ ျမင္းျခံက နာမည္ရတဲ့ ဆိုင္းငွားတယ္။ ဘိသိက္ငွားတယ္။ ရွင္ေလာင္လွည့္မနက္မွာ ရွင္ေလာင္းေတြကို နတ္မ်ား ျဗဟၼာမ်ားက ေရႊထီးေဆာင္း ေပးႀကတာ၊ ကေလးကလည္း ထည့္ခ်င္ေတာ့ နတ္၀တ္နတ္စား၊ ျဗဟၼာ၀တ္ ျဗဟၼာစား ကအစ ငွားထား ႀကတာေပါ့။ ျဗဟၼာႀကီးက ေရွ႕က၊ ေနာက္က နတ္သား ေလးပါ။ နတ္သားေလးပါးက ေရႊထီးေလးလက္ ကိုယ္စီ ကိုင္ႀကရမွာကိုး။ ရြာက က်ဥ္းက်ဥ္းဆိုေတာ့ ေတာင္ရြာအထိ လွည့္ႀကဖို႕ စီစဥ္ထားတယ္။
"ဘေထြး……က်ဳပ္တူေတြ အလွဴမွာ က်ဳပ္က ျဗဟၼာလုပ္မွာဗ်ေနာ္………. နတ္သားေလးပါေတာ့ ဘေထြး တို႕ သေဘာပဲ"
"ဒိုးကေလး ရာ……. ျဗဟၼာ၀တ္ႀကီးနဲ႕ အရက္ေတြ တြန္းေသာက္ထားလို႕ေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ ငါ့တူရ……. ငရဲႀကီးတတ္သယ္….. ျပီးေတာ့ ေတာင္ရြာအထိဆိုေတာ့ မင္းပုံနဲ႕ ျဖစ္မယ္မထင္ဘူး…. တစ္ေယာက္ ရွာပါ ကြာ………"
"ဘယ့္ႏွယ္ မျဖစ္ရမွာတုန္း ဘေထြးရ… က်ဳပ္ျဗဟၼာလုပ္မယ္…….. က်ဳပ္မေသာက္ပါဘူးဗ်…. အလွဴလွည့္ ျပန္လာ မွ ေသာက္မွာပါ…….."
"ကိုင္း ကိုင္း….. မင့္သေဘာပါ ငါ့တူရာ……… ဘေထြးက မင္းပင္ပန္းမွာ စိုးတာပါ……"
သည္လိုနဲ႕ အလွဴရက္ေရာက္ကေရာ။ ေရွ႕ဆုံးက သာသနာပြဲရြက္မယ့္ အေမႀကီးပုံ။ ေနာက္က နတ္သား ေလးပါး နဲ႔ ျဗဟၼာႀကီး။ စုစုေပါင္း ငါးပါးလိုက္ရမယ္။ နတ္၀တ္နတ္စားေတြ ညကတည္းက ႀကိဳေပး ထားေတာ့ မနက္ မိုးလင္းတာနဲ႕ အက်အန ၀တ္ဆင္ျပီး အလွဴမ႑ပ္ သြားႀကရုံကိုး။ ဒိုးကလးက သူ႕ အိမ္သံငုတ္ မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ျဗဟၼာ၀တ္စုံရွည္ႀကီးကို တျပင္စြန္းက ထိုင္ႀကည့္ရင္ သေဘာ က်ေနေတာ့တယ္။ ျဗဟၼာေဆာင္းတဲ့ မကိုဋ္ႀကီးကေတာ့ ေခါင္းရင္းက ခုံေပၚ မ်ာအက်အန တင္ထားတာပါ။
ပန္းညိဳကလည္း ၀မ္းေတြသာလို႕။ အလွဴမွာ ျဗဟၼာ၀တ္နဲက အလွည့္လိုက္မွာဆိုေတာ့ အကုသိုလ္စိတ္ တဒဂၤေပ်ာက္ျပီး ကုသိုလ္စိတ္ကေလး ၀င္ေတာ့လည္း အျမတ္ပဲလို႕ တြက္ရွာတာေပါ့ေလ။ ပန္းညိုက သည္အ၀တ္အစားႀကီး အလွဴအိမ္က ပို႕လိုက္က တည္းက ဒိုးကေလးကို ၀တ္ႀကည္စမ္းပါ ခိုင္းေနတာပါ။ ဒိုးကေလးက အရက္ေသာက္ထားေတာ့ မ၀တ္ဘူး။ မရိုမေသျဖစ္မွာစိုးတာလည္း ပါပါတယ္။ မနက္က်မွာ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ၀တ္မယ္လို႕ စိတ္ကူး ထားတယ္။
မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ဒိုးကေလး ေရမိုးခ်ိဳးတယ္။ ညကအရက္သိုးနံ႕ေပ်ာက္ ေအာင္ သြားတုိက္ျပီး တာနဲ႕ ကြမ္းတစ္ယာ ၀ါးတယ္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ စြပ္က်ယ္ခံျပီး ျဗဟၼာအ၀တ္အစား လွ်ိဳ ၀တ္တယ္။ ျဗဟၼာ၀တ္ က ႀကီးေနျပီး ဒိုးကေလးက ေသးေနေနာ့ အားလာေငးေနႀကတဲ့ ကေလးေတြက ရယ္ႀကေရာ။ ဖို႕ရို႕ ဖားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ ပန္းညိဳကလည္း မ်က္ႏွာပိုး မသတ္ႏိုင္ဘူး။
"ေအးဟ……. ဒါႀကီးနဲ႕ ေတာင္ရြာအထိ လွည့္ရလို႕ကေတာ့ ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႕ ပူပူေလာင္ေလာင္ ႀကီး ေနမွာ ပါဟာ……. ဘေထြးကေတာ့ ေျပာသား………"
"အိုေတာ္….. တစ္မနက္စာထဲဟာကို… ၀တ္ပါေတာ့…… ကုသိုလ္ရသာေပါ့….. ေတာ့္တစ္သက္ ၀တ္ဖူး လို႕လား ၀တ္ရတုန္း ၀တ္စမ္းပါ ေတာ္……."
"ေအးပါ…. ခုမွေတာ့ မ၀တ္လို႕လည္း မရေတာ့ဘူး.. ငါ့ႏွယ္ ျဗဟၼာနဲ႕မတူဘဲ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ကြင္းထဲက ဒုံးရုပ္ နဲ႕ တူေနပါ့ေကာဟ……."
ျဗဟၼာ၀တ္ ၀တ္ျပီးတာနဲ႕ မကိုဋ္မေဆာင္းေသးဘဲ အိမ္ကျပင္ ေျခဆင္းထိုင္ေနတယ္။ ကေလးေတြ ကေတာ့ ရယ္ လို႕မဆုံးႏိုင္ဘူး။ အငယ္မ မတီမတာကေတာင္ ရယ္ေနေတာ့ ဒိုးကေလးေတာင ရွက္တက္တက္ ျဖစ္လာတယ္။ ပန္းညိဳက အလွဴတန္းလွည့္ရမယ္ သိေတာ့ အိမ္က အဆာေျပ ထမင္းႀကမ္း ပန္းကန္ ဇြန္း တပ္ေပးတယ္။
"ျဗဟၼာႀကီး….. နတ္သုဒၶါေလးမ်ား မွီ၀ဲသြားဦး……. လမ္းက်မွ ဗိုက္ဆာလိုက္ ဟပ္ထိုးလဲေနဦးမယ္"
ဒိုးကေလးက မစားပါဘူး။ မိုးလင္းတာနဲက အရက္ေသာက္ေနက်ဆိုေတာ့ ေနပူခံကေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္တာပဲ ရိွတယ္။ အရက္ေတာ့ မေသာက္ဘူးလို႕ စိတ္ျဖတ္ထားေတာ့ ရင္ပူခံျပီး ေတာင့္ထား လုိက္တယ္။ အလွဴမ႑ပ္ဆီ အသဲခ်ဲ႕စက္သံ ဒိုးသံေတြ ဆူေနသလို ဒိုးကေလးရင္ထဲမွာလည္း အပူပလုံစီႀကီး ထိုးေနေလရဲ႕။ တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ေတာ့ေကာ ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႕။ တကယ့္ျဗဟၼာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ျဗဟၼာ ၀တ္စုံကို သည္လိုပဲ ႀကဳံတဲ့လူက ၀တ္ေနႀကတာပဲ။
ဒိုးကေလးကို စိတ္ကပဲ ေသြးေတာင္ေနေတာ့ ျဗဟၼာအ၀တ္အစား တန္းလန္းနဲ႕ ေနာက္ေဖးဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ေဖးက ေမာင္းဆုံခြက္ထဲမွာ တစ္ညက က်န္တဲ့ အရက္ ပုလင္းလက္က်န္ကေလး ရိွေသးတာ သတိရလို႕ ထလာတာပါ။ ပန္းညိဳက ေနာက္ေဖးေနာက္ဖီ ဥြားတယ္ ထင္တယ္။ ဒိုးကလးက ေမာင္ဆုံခြက္ထဲ ထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းကို ဆတ္ခနဲႏႈိက္ အဖုံးဖြင့္ ျပီး ပါးစပ္ထဲ ေရမစပ္ ေရမေရာ ေလာင္းခ် လိုက္တယ္။ အာေခါင္ထဲ ပူသြားေပမယ့္ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာ့ ျငိမ္သြားတာေပါ့ေလ။ သည္ေလာက္ ဆို မဆိုးဘူး။ ပုခင္းခြံ လႊင့္ပစ္ခဲ့ျပီး ဟန္မပ်က္ ျပန္ထြက္ လာေတာ့ အိမ္၀မွာ ရြာထဲက ငအိုးကို ေတြ႕ရျပီ။ ဒိုးကေလး မလာလို႕ လာေခၚတာပါ။
"ေလးဒိုး…… ခင္းဗ်ား ေအးေအးေဆးေဆးလုပ္ေန…… ဟိုမွာ နတ္သားေတြ ဟုံျပီဗ်…. ဘႀကီးသံေခ်ာင္း ေခၚခိုင္း လိုက္လို႕…. အလွဴက လွည့္ေတာ့မယ္……."
ပန္းညို က အိမ္ေပၚ မရိွဘူး။ ထူးသံေျဖသံလည္း မႀကားရေတာ့ ငအိုးကိုပဲ အိမ္ေပၚက ျဗဟၼာမကိုဋ္ တက္ ယူခိုင္း လိုက္ရတယ္။ ငအိုးက မကိုဋ္ႀကီး တက္ယူျပီး ဒိုးကေလးလက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္ရတယ္။ ဒိုးကေလး က မကိုဋ္ကို ငအိုးအကိုင္ခိုင္းျပီး အလွဴအိမ္ကို ထြက္ဖို႕ျပင္တယ္။ ပန္းညိဳ တစ္ေနရာ ေရာက္ေန လို႕ထင္ပါရဲ႕။ လင္ ၀ိုင္း၀ေရာက္မွ ပန္းညိဳေျပပလာျပီး လွမ္ေအာ္ေတာ့တာပါ။ ဒိုးကေလးက လွည့္ႀကည့္ တယ္။
"အစ္ကို…… မကိုဋ္ေဆာင္းသြားေလ…. က်ဳပ္ႀကည့္ခ်င္လို႕ပါ….."
"အလွဴလွည့္ေတာ့ လိုက္ႀကည့္ပါလားဟာ……ခုကတည္းက ေဆာင္မသြားခ်င္ပါဘူး"
"အခုေဆာင္းစမ္းပါေတာ္…….. ျဗဟၼာဘ၀နဲ႔ က်ဳပ္ ၀၀္ႀကီး ျမင္ခ်င္လို႕ပါ…….. ငအိုး… ေဆာင္းေပး လိုက္စမ္း ပါဟယ္……"
ငအိုးက မကိုဋ္ႀကီး ကမ္းေပးေတာ့ ဒိုးကေလးက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာရင္းနဲက ေခါင္းကို စြပ္ လိုက္တယ္။ အနားေရာက္လာတဲ့ ပန္းညိဳနဲ႕ ကေလးေတြကလည္း ျပဳံႀကလို႕။ ငအိုးကလည္း ျပဳံးလို႕။ သည္ အျပဳံး ေတြ ႀကာရွည္မခံလိုက္ပါဘူး။ အဲသည္ခဏမွာပဲ ဒိုးကေလးကို ျဗဟၼာ၀တ္ႀကီးနဲ႕ အိမ္ေပၚ ေပြ႕တင္ လိုက္ႀကတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ သတိမေရေလေတာ့ ပန္းညိဳက စိတ္ပူျပီး။
ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။ ေပြ႕တင္ေတာ့မွ အရက္နံ႕ရလိုက္တာလည္း သိလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ မ်ားေသာက္လိုက္ပါလိမ့္။ ဒိုးကေလး သတိမလည္တာ လည္တာထား အလွဴက ျဗဟၼာမပါဘဲလွည့္ မျဖစ္ေတာ့ ငအိုးကိုပဲ ျဗဟၼာအ၀တ္ေတြ ၀ိုင္းအခၽြတ္ခိုင္းရတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဒိုးကေလးကို သြားေခၚတဲ့ ငအိုး ေပၚမလာေတာ့ အလွဴကလူေတြ လိုက္လာႀကတာ မနည္းဘူး။ ဒိုးကေလး အျဖစ္ကို ျမင္ေတာ့ အံ့ႀသ ႀကတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျဗဟၼာအ၀တ္အစားေတြ ငအိုးကိုပဲ ဆင္ေပးလိုက္ ႀကရတယ္။ ျဗဟၼာႀကီးကို လာပင့္တဲ့ ငအိုး ခမ်ာ ခ်က္ခ်င္း ျဗဟၼာျဖစ္သြားရာက အလွဴအိမ္ကို တန္းေျပးရျပီ။ လူေတြျပန္လို႕ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေနေတာ့ မွာ ဒိုးကေလး မ်က္လုံးျပန္ပြင့္ေတာ့တယ္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚက ျဗဟၼာအ၀တ္အစားေတြ မရိွေတာ့ တာ ကိုပဲ စိတ္သာသာရာ ရသြားသလို မ်က္လုံးေတြ ျပန္စင္းသြားေလရဲ႕။
"ဘယ္ႏွယ့္ ျဖစ္သြားသာလဲ မေျပာတတ္ေပါင ပန္းညိဳရယ္……. မကိုဋ္ႀကီးလည္း စြပ္လိုက္ေရာ…… နားထင္ ႏွစ္ဖက္ ကင္းမလက္မည္း ညႇပ္လိုက္သလို မီး၀င္း၀င္း ေတာက္သြား ေတာ့တာပဲ….. နားထဲ မွာလည္း မိုးႀကိဳးမ်ား ပစ္လိုက္သလိုပါဟာ….. တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ ႀကဳံဖူးဘူး…….."
ပန္းညိဳ ကေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲခံစားရတာ ရိွေပမယ့္ ခ်ိဳသည္ခါးသည္ မေျပာေတ့ပါဘူး။ ဒိုးကေလးကို အသာမိွန္း ေနဖို႕ ေျပာခဲ့ျပီး ကေလးေတြကို ရွင္ေလာင္ လွည့္ျပရင္း အလွဴအိမ္ကို မ်က္ႏွာ ျပထြက္ လာခဲ့ရတယ္။ ငအိုးကို အလွဴတန္းေရွ႕ဆုံးမွာ ျဗဟၼာ၀တ္စုံႀကီးနဲ႕ေတြေတာ့ ပန္းညိဳ မ်က္ရည္ ေတြ၀ဲလာမိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း လိုလိုပါပဲ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ တယ္။ ပန္းညိဳ ရင္ထဲ ေတာ့ ငါးရိုးမ်ား လည္ေခ်ာင္းထဲ ကန္႕လန္႕နင္ေနသလို စလုံးစခုႀကီးနဲ႕။
သည္ကိစၥႀကီး ျပီးေတာ့လည္း ဒိုးကေလးက အရက္မေလွ်ာ့ဘူး။ အသက္အျဖတ္ မေလွ်ာ့ဘူး။ သူ႕ ႀကည့္ လိုက္ရင္ ေသွ်ာင္ပါးပြပြႀကီးနဲ႕ မ်က္ႏွာ သမင္ကြက္ေတြနဲ႕ ပိုလို႕သာ ဆိုးလာခဲ့တယ္။ ရြာဦး ဆရာေတာ္ က ဒိုးကေလးကို တစ္ဖက္က ထိန္းတဲ့အေနနဲ႕ ေက်ာင္ကို ဆြမ္းေလာင္းဆြမ္းပို႕ ႀကရင္း အသားႀကီး ဆယ္မ်ိဳး ဘုဥ္မေပးဘူးဆိုတာမ်ိဳး မိန္႕တယ္။ ဆင္သား၊ ျမင္းသား၊ ကၽြဲသား၊ ႏြားသား စတဲ့ အသားႀကီး ေတြကို ဆြမ္းမေလာင္းရဘူး ဆိုေတာ့ ေတာ္ရုံလူက သည္အသားေတြ မ၀ယ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကိုယ့္အိမ္ မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားရုံေလာက္သာ ၀ယ္ႀကေတာ့တာကိုး။ ဒါကို သူနဲ႕ မဆိုင္ေပသိ ဒိုးကေလးက မေက်နပ္ ဘူး။
"ဘုန္းႀကီးက အသားႀကီး ဆြမ္းမပို႕ရဆိုသာနဲ႕ အမဲသား ကၽြဲသား ေပ်ာက္ရေရာတဲ့လား……. ငါျဖင့္ ဓားမ အားရ ေပါင္ကြာ…….. ဘုန္းႀကီးႏွယ္ မဆီမဆိုင္ ငါ့ကိုပဲ တိုက္ေနေသးတယ္"
ဒိုးကေလး က မေျပာေကာင္းတဲ့စကားအထိ ေျပာလာခဲ့တယ္။ ပန္းညိဳက ကပ်ာကသီ ျပန္ေျပာရတယ္။
"အလိုေတာ္……… ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာလိုက္ပါလိမ့္…… မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း ကံႀကီးထိုက္လိမ့္ မယ္…….. ဘုန္းႀကီးက ေတာ္နဲ႕တုျပီး ဂုဏ္တုဂုဏ္ျပိဳင္ လုပ္ပါ့မလား…. သည္စကား မေျပာပါနဲ႕. ေတာ့္မွာ ကံသုံးပါး စလုံး ျပစ္မွားေနပါေပါ့လား……….။"
(၁၂)
ဒိုးကေလးက မူးလို႕ျဖစ္ျဖစ္ ေသြးဆုိုးလို႕ျဖစ္ျဖစ္ သားမယားကို ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္ ဆဲဟယ္ ဆိုဟယ္ မရိွ ေပမယ့္ ပန္းညိဳကေတာ့ လင္ကိုလူမိုက္လုပ္ေပါင္း ေနရသလိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဘာေျပာလိုက္မလဲ၊ ဘာလုပ္ လိုက္မလဲ၊ ဘာႀကံလိုက္မလဲေပါ့ေလ။ ပန္းညိဳက ေျပာျပန္ေတာ့လည္း ျငိမ္သြားတတ္ျပန္ပါရဲ႕။ သည္စိတ္ႀကမ္း ေတြေႀကာင့္ လူလည္းႀကမ္းလာလိုက္တာ တစ္ေန႕တျခား ရုပ္ႀကီးဆိုးလွျပီ။ ေသွ်ာင္ဆိုရင္ ဆံပင္ေတြ ကၽြတ္လြန္းလို႕ ထင္ပါရဲ႕။ ခ်ည္စေတြ ေျပထြက္ေနတဲ့ ေစာင္စုတ္နဲ႕ေတာင္ တူေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာ က ဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မရႊင္ပ်ဘူး။ တစ္ခါတေလ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနသလို ထိုင္မိထိုင္ရာ ေငးမိေငးရာ နဲ႕ မထေတာ့ဘူး။ ေရရယ္မိုးရယ္ မခ်ိဳးေတာ့ လူကလည္း ေသြးနံအမဲနံ႕ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ လို႕။ ပန္းညိဳကေတာ့ ဒိုးကေလးသည္လို ျဖစ္ရတာ သူ႕ပေယာဂ မကင္းဘူးရယ္လို႕ ကရုဏာ နဲ႕ သည္းခံရွာပါရဲ႕။]
ဒိုးကေလးက သည္ဘက္လေတြထဲမွာ လူႀကမ္းေတာႀကီးနဲ႕ ေပါင္းမေတာ့ ပိုဆိုးကေရာ။ လူႀကမ္း ေတာႀကီး ဆိုတာက ကုကၠိဳကုန္းရြာသား၊ ဇာတ္တစ္ဇာတ္နဲ႕ ပါသြားတဲ့လူ။ ဇာတ္ထဲ လူႀကမ္းလုပ္ရာက ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ ရြာျပန္ကပ္တာ ေလး, ငါး, ေျခာက္လရိွျပီ။ အရပ္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ႀကရာက ေတာႀကီးနဲ႕ လုံးမိ သြားႀက တာပါ။ ေတာႀကီးက အခ်ိန္တန္ရင္ အရက္ဆိုင္က ေစာင့္ရုံပဲ။ ပိုက္ဆံပါစရာ လည္းမလိုဘူး။ ဒိုကေလး ရြာမွာ ရိွလို႕ ဆံုခ်င္လည္း ဆုံေပါ့၊ မဆုံေတာ့ လည္း စာရင္းမွတ္ေသာက္။ ဒိုးကေလးက အခ်ိန္တန္ရင္ရွင္း ေပးတယ္။ ရြာကေတာ့ လူႀကမ္းနဲ႕ လက္ႀကမ္း ခုမွေပါင္းမိေတာ့တယ္လို႕ ေျပာႀကတယ္။ လူႀကမ္းက ေတာႀကီး၊ လက္ႀကမ္းက ဒိုးကေလး။ သူတစ္ပါးအသက္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တဲ့ လက္ပိုင္ရွင္လို႕ ေျပာတာပါ။
တစ္မနက္။ ဒိုးကေလး လူႀကမ္းေတာႀကီးကို သြားေခၚတယ္။ အရက္အတူေသာက္ႀကတယ္။ မူးႀကျပီဆိုေတာ့ ဒိုးကေလး က သူႀကားထားတဲ့ သတင္းေျပာျပတယ္။ ေတာႀကီးက ဇာတ္ထဲ တုန္းက လူႀကမ္းမ်က္ႏွာေပးနဲ႕ ဒိုးကေလး ကို ႀကည့္ေနတယ္။ ဒိုးကေလး ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ပုံနဲ႕ နားေထာင္ေနတာပါ။ ေတာႀကီး က ဇာတ္ထဲမွာ လူႀကမ္းသရုပ္ေဆာင္ လုပ္လာလို႕သာ၊ အျပင္မွာ တကယ့္လူဆိုးဆူႀကမ္းႀကီးမွ မဟုတ္ တာပဲ။ အရက္စြဲလာလို႕ အရက္ ေသာက္တာပဲ ရိွတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေတာႀကီးမွာ အရက္ကို မခြာ ႏုိင္ေတာ့ ဒိုးကေလးကို မခြာႏုိင္ဘူး။ ဒိုးကေလးကို မခြာႏိုင္ေတာ့ ဒိုးကေလးစကားကိုလည္း မပယ္ရွား၀ံ့ဘူး။ ဒိုးကေလး လည္း ကၽြဲေပၚ ႏြားေပၚသာ ရဲတာ လူလူခ်င္း လွန္႕ဖို႕မ်ားကေတာ့ မစြမ္းျပန္ဘူူး။
"သည္စကား ႏွစ္ေယာက္တည္းသိပစီ...... ငါေျပာမယ္ ေတာႀကီး .... တို႕ရြာေတြဘက္ကို ေရစာ မိုးစာ စားက်က္ ရွာတဲ့ နအုပ္ က်လာဖို႕ရိွတယ္...... တို႕ရြာေတြေတာ့ မျဖတ္ေလာက္ ဘူးေပါ့ကြာ..... ရြာ႕အေနက္ ေဒၚလွေလး အခင္းဘက္ကေန ေတာင္ရြာေျခကို ျဖတ္ႀကမွာ..... ေတာင္ရြာေျခကမွ က်ီးအာေခ်ာက္ဖက္ အဲသည္ ကမွ ရြာေတြကို အျပင္ကပန္းျပီး ျမစ္ရိုး ရြာေတြဘက္ သြားႀကမွာတဲ့ ျမစ္ရိုးရြာေတြဘက္က ျမက္စို ကြင္း ေတြဆီေပါ့ကြာ....."
"အဲသာ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာတုန္း ျမက္စိုလိုက္ ရိတ္ရမွာလား..... ကိုရင္ဒိုးစကား က်ဳပ္နားမရွင္း ပါဘူး......."
"မင့္အေမလင္ ျမက္စိုလိုက္ရိတ္ရမွာလား....... ဒါနဲ႕ မ်ားဇာတ္ထဲ လူႀကမ္းလုပ္ခဲ့သယ္ ေျပာေသး........ မင္းအခ်ိဳး နဲ႕ ဇာတ္ခုံေပၚ တက္ခဲ့ရမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး ကားဆြဲနဲ႕ ျပန္လာခဲ့ ပုံပါကြာ....."
"လူႀကမ္း အစစ္ပါဗ်ာ ကဲေျပာပါဦး ကိုရင္ဒိုးစကား......"
"သည္လိုကြ......." ဒိုးကေလးအႀကံ တစ္သက္လုံး မႀကံစည္ခဲ့ဖူးတဲ့ အႀကံပါ။ သူတို႕ရြာေတြက အေျခာက္ ရြာေတြ။ မိုးေခါင္ ေရရွားရြာေတြ။ ေသာက္ေရတြင္း ႏွစ္တြင္းေလာက္နဲ႕ျပီးရတဲ့ ရြာေတြ။ စိုက္ထာပ်ိဳးတာ ကလည္း မိုးနဲ႕ႏွင္းနဲ႕ အဆင္ေျပမွျဖစ္တယ္။ ဘယ္ဘက္ကမွ ေရရယ္လို႕ ဆင္းလာစရာ မရိွဘူး။ ျမစ္ရိုးရြာ ေတြက်ေတာ့ ေရေျမာင္းေတြနဲ႕ စက္ေတြနဲ႕ ေရတင္ႏိုင္ႀကတယ္။ ျမစ္ေရဓာတ္နဲ႕ သစ္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြ ေပါတယ္။ ျမက္စိုကြင္းေတြ ေပါတယ္။ အဲသလိုရြာေတြကို "အစြတ္ရြာ"ေတြ ေခၚႀကတာပါ။ "အေျခာက္" ရြာေတြက မစြတ္ရြာေတြဘက္ကို ႏြားစာရွားပါးတဲ့အခါ အုပ္လိုက္ ေမာင္းလာတတ္ႀကတယ္။ သည္ရက္ထဲ နအုပ္ က်ေတာ့မယ္ဆိုတာို ဒိုးကေလးက ႀကားႏွင့္ျပီ။
ႏြားအေကာင္ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္အုပ္ကို လူဆယ္ေယာက္ေလာက္က စားအိုး စားခြက္နဲ႕ လာေက်ာင္း ႀကတာ ဆိုေတာ့ ႏြားတစ္ေကာင္ ခ်ိဳခ်ိဳေခ်ာင္ေခ်ာင္ ဖမ္းထားခ်င္လို႕ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူး။ သည္ေတာ့ လမ္းက ဆီးျပီး ႏြားတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ရႏိုင္တဲ့ နည္းရိွတဲ့အေႀကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဒါကို ဒိုးကေလးက ရွင္း ျပေတာ့ ေတာႀကီး လန္႕သြားတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္ ႏြားအုပ္ထဲက ႏြားတစ္ေကာင္ကို ထန္းလ်က္ဖိုက ထန္းလ်က္ခဲ တစ္ခဲ လို ေတာင္းယူလို႕ ရႏိုင္ပါ့မလား။ ျပီးေတာ့ ဟိုကလူေလးငါး ဆယ္ေယာက္ပါတာ။ လက္နက္ ရယ္ ဘာရယ္ မပါဘူးလည္း မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒါကို ဒိုးကေလးက လြယ္လြယ္ကေလး ေျပာေနေတာ့ လူႀကမ္း ေတာ္ႀကီးက ကန္႕ကြက္တယ္။
"မဟုတ္သာ ကိုရင္ဒိုးရာ..... ဟိုက တစ္အုပ္ တစ္မႀကီး..... က်ဳပ္တို႕ႏွစ္ေယာက္က ႏြားတစ္ေကာင္ လုထားခ်င္လို႕ ဘယ္ႏို္င္ပါ့မလဲ.... မလုပ္စမ္းပါနဲ႕ဗ်ာ..... တစ္ျခားရြာကႏြား ညဘက္သြားခိုးသာမ်ိဳးက ျဖစ္ႏိုင္ ေသးတယ္္"
ဒိုးကေလး က ထြီခနဲ တံေတြးတစ္ခ်က္ ေထြးတယ္။ ညံ့လိုက္တဲ့ေကာင္။ လူဆယ္ေယာက္ ဓားဆယ္လက္နဲ႕ ႏြားအုပ္မ, လာတဲ့လူေတြကို ႏြားတစ္ေကာင္ကို ဓားျပတိုက္ယူလို႕ ဘယ္ရ ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ႏွစ္ေလာင္းျပိဳင္ ေတာင္ သတ္သြားႀကလိမ့္မယ္။ ဒိုးကေလးနည္းက အဲသလိုမဟုတ္ဘူး။ ခုတေလာ သူ႕ကိုယ္သူ သတိထား မိတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ကို အသုံးခ်ခ်င္တာ။ ဒိုးကေလးကို ႏြားေတြေႀကာက္တာကို အသုံးခ်ခ်င္တာ။ ဟိုတစ္ရက္ က ျဖစ္ျပီးျပီ။ ညေနခင္း ႏြားသိမ္းျပီး ျပန္လာ တဲ့ႏြားေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ရြာစည္းရိုး၀ ဆုံႀကေတာ့ ဒိုးကေလးကို ျမင္တာနဲ႕ ႏြားတစ္အုပ္ ရွဴးရွဴး ရွားရွား ျဖစ္ကုန္ႀကတယ္။ ရြာဆူးစည္းရိုးကို ေနာက္ျပန္ တိုးႀကတယ္။ ဒိုးကေလးရပ္ေနလို႕ ေရွ႕ဆက္မတိုးႀကဘဲ နအုပ္ႀကီး ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြားလိုက္ပုံမ်ား။ အရင္ က သူ႕ကိုေႀကာက္ႀကရပါ့မလား ဆိုတာကို မႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။
ခြာရွပ္ရပါ့မလား၊ ႏွာမႈတ္ရပါ့မလားရယ္လို႕ ေဒါသေတြျဖစ္ရတယ္။ ေအာ္ရပါ့မလား၊ ကလန္ရပါ့မလားဆိုျပီး မခံခ်င္ ျဖစ္လိုက္ရတာေလ။ အခုေတာ့ ႏြားေတြသူ႕ကို ေႀကာက္တာကိုပဲ အသုံးခ်ရမယ္လို႕ ေတြးထားျပီးျပီ။
"ငါက ႏြားေတြ၀င္လုရမယ္ မေျပာေပါင္ကြာ..... နအုပ္ႀကီး ေမာင္းလာတာနဲ႕ ငါက နအုပ္ေရွကကေန လူလုံးျပမယ္.... ႏြားေတြက ငါ့ဆို သိပ္ေႀကာက္ႀကသာကြ........ မယုံမရိွနဲ႕၊ ႏြားေတြငါ့ျမင္လို႕ လန္႕ေျပစရင္ ႏြားသမား ေတြ တစ္ေကာင္ခ်င္လို႕စုဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး... အဲသည္မွာမင္းဘက္ ျပးလာတဲ့ ႏြား တစ္ေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စကို မင္းကလွ်ိဳဘက္အျပင္းေမာင္း သြားရုံပဲ"
"ကုကၠိဳကုန္း က ႏြားေတြကေတာ့ ကိုရင္ဒိုးကို ေႀကာက္ႀကမွာေပါ့ဗ်..... တစ္ျခားရြာက ႏြားေတြက ဘယ္ႏွယ္ လုပ္ေႀကာက္ႀကမွာတုန္း.......... မဟုတ္သာ.... က်ဳပ္သိသေလာက္ေတာ့ ႏြားသမား ေတြက နအုပ္ကို အလြတ္ ေမာင္းႀကသာမႈတ္ဘူး ...... ဆယ္ေကာင္တြဲ ငါးေကာင္တြဲ ႀကိဳးနဲ႕ တြဲလာ ႀကသာရယ္....... ဘယ္ႏွယ္ လုပ္ျပီး က်ဳပ္ဘက္အတြဲလိုက္ႀကီး ေျပးလာမွာတုန္း"
"ခက္ပါ့ကြာ...... အလုပ္မလုပ္ရေသးဘူး...... ညည္းသာက အရင္ပါလားေတာႀကီးရာ....... ဘယ္ႏြားျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကို ေႀကာက္သယ္ ဆိုသာ မင္းျမင္စိရမယ္........ မင္းတစ္ေနရာမွာ ပုန္းေန လန္႕ေျပးလာတဲ့ႏြား လွ်ိဳဘက္ ကိုေရာက္ေအာင္ေခ်ာက္ထုတ္....... အဲသာမင္းတာ၀န္ပဲ"
"ကိုင္းလုပ္ဗ်ာ"
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္းဆက္ရန္)
[ White Dreams ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment