#ေလႏွင္ရာတိမ္
#ခင္ျမဇင္
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ သို႔သာ သူ ျပန္လာခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕သို႔ ဝင္စ၌ပင္ သေဘၤာဆိပ္မွ တက္သည္ႏွင့္ ညေနခင္း ေနေရာင္မွာ ေျပာင္ေျပာင္ဝင္းေသာ ဘုရာႀကီးကုန္း ဘုရားႀကီး၏ ထီးေတာ္ကို လွမ္းျမင္ရသည္။ မႈိင္းမိႈင္းညိဳေသာ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္မ်ားမွာ မုတ္ဆိတ္ဖြားသဏၭာန္ ေျမေထာက္ကိုင္းမ်ား က်လ်က္ ပို၍ ရင့္က်က္ အိုမင္းသြားသည္ ထင္ရသည္။ ဖုန္ခိုးေၾကာင့္ အရြက္မ်ားမွာ ေဖြးေဖြးျဖဴေနၾကသည္။
ျပာေသာ ေကာင္းကင္၊ ဖုန္ခိုးရနံ႔ လႊမ္းထံုေသာ လမ္းမ်ားေပၚမွာ လက္ဆြဲအိတ္ကို လြယ္ရင္း ငယ္ငယ္က ေျခရာမ်ားကို အမွတ္မထင္ သူ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ ဘုရားပရဝုဏ္ထဲသို႔ ဝင္လာသည္ႏွင့္ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းေသာ အရသာက ရင္မွာ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ေညာင္ရြက္ေႂကြမ်ားမွာ အသံတဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္ရင္း သူ႔ေျခလွမ္းေနာက္မွာ က်န္ခဲ့သည္။
ခံုတန္းကေလးတစ္ခုမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အနားေျဖသည္။ ေရေသာက္သည္။ ေမြးရပ္ေျမ၏ သန္႔ရွင္းၾကည္လင္ ေအးျမေသာေရသည္ သူ႔လည္ေခ်ာင္းတြင္းသို႔ တဂြတ္ဂြတ္ တဂြပ္ဂြပ္ စီးဝင္သြားသည္။ ေသာက္ခ်င္ေဇာ အားႀကီး၍ သီးပင္ သီးသြားသည္။ ေရမႈတ္မွ ေရညႇိစိမ္းစိမ္းတို႔ေၾကာင့္ ပို၍ေအးျမေလသလား မေျပာတတ္။ သူက ေရွ႕မွ ေခါင္းေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
႐ုတ္တရက္ ထလိုက္သည္။ အနားမွာ ေတြ႕သည့္ သစ္သားတုတ္ကို ေကာက္ကာ ေခါင္းေလာင္းကို အားရပါးရ တီးခတ္လိုက္သည္။
“ေဒါင္ … ေဒါင္ …၊ ဒင္ … ဒင္”
ခ်ိဳျမေဝလြင္ေသာ သံစဥ္တို႔ ေလထဲမွာ စီးေမ်ာသြားသည္။ သူက သက္ျပင္းခ်ကာ စိတ္ထဲမွ က်ဴးရင့္မိသည္။
“ၿငိမ္းေအာင္ ျပန္လာၿပီေဟ့၊ ေဒါင္ ေဒါင္ ဒင္ ဒင္ ေဒါင္ ေဒါင္ ဒင္ ဒင္”
နားေထာင္ရင္း ရင္မွာ ဆို႔နစ္တင္းက်ပ္ကာ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ မ်က္ရည္စတို႔ ဖံုးခ်င္လာသည္။ ခုေတာ့ သူ ျပန္လိုသည္ ျဖစ္ေစ၊ မျပန္လိုသည္ ျဖစ္ေစ ေမြးေျမကို ျပန္ခဲ့ရၿပီ။ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ၿမိဳ႕ျပ၏ဘဝသည္ သူ႔ေနာက္မွ ေဝးလံေသာ အတိတ္ တစ္ခုပမာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ပညာတစ္ပိုင္းတစ္စသာ ရခဲ့သျဖင့္ သူ႔ဘဝ ေရွ႕ခရီးကို ဘယ္နည္းဘယ္ပံု စတင္ရဦးမည္ သူ မသိ။
အဘြား၏ မ်က္ႏွာ၊ အဘ၏မ်က္ႏွာ ျမင္ေယာင္လာသည္။ အဘကေတာ့ မည္သို႔ရွိမည္ မသိ။ အဘြားသာ ျမင္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ဝမ္းသာလိုက္မလဲ။ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က်လုလု ျဖစ္သြားသည္။ အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္ကာ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ဖြဲခိုးမ်ား တလြင့္လြင့္ လြင့္ေနေသာ ဆန္စက္အိုႀကီး။ ခ်ိဳင့္ခလုတ္ကန္သင္း ထူေျပာၿပီး အမႈိက္တို႔ ျပည့္ေနသည့္လမ္းမ်ား၊ အရြက္တို႔ အံု႔ဆိုင္းမည္းေမွာင္ေနေသာ မန္က်ည္းပင္အိုမ်ား။ သူကလြဲ၍ ထိုအရာမ်ား အားလံုးသည္ မေျပာင္းလဲ ၾကပါကလား။
“ေဟ့ … ေဟ့၊ ၿငိမ္းေအာင္ … ၿငိမ္းေအာင္”
ေနာက္မွ ေခၚသံ ၾကားရသည္။ ေရပံုးကို ရြက္လ်က္ ေရသီးေရစက္ကေလးမ်ား တင္ေနေသာ မ်က္ႏွာ၊ ရႊင္လန္းတက္ႂကြေသာ အျပံဳးမ်ား။
“ဟာ … ျမင့္ရီ”
“ဟယ္ … ငါ ၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ နင္ ဘုရားဝင္းထဲက ထြက္လာကတည္းက ၾကည့္ေနတာ၊ နင္မွ ဟုတ္ပါ့မလားလို႔”
အသံေတြ တုန္ယင္ေနသည္။
“မေန႔ညကေလ အဘြားကေတာင္ နင့္ကို အိပ္မက္မက္တယ္လို႔ ေျပာေနတာ၊ နင္ တကယ္ ျပန္လာခဲ့ၿပီေနာ္”
သူက လႈိက္လွဲစြာ ေမးသည္။
“ဟုတ္လား၊ အဘြား ေနေကာင္းလား”
“ေကာင္းပါ့ ေကာင္းပါ့၊ သူ႔ေျမးကို မေတြ႕ရမခ်င္း မေသႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနတာ”
ျမင့္ရီ ေျခလွမ္းမ်ားမွာ ေျမႏွင့္ ထိသည္ပင္ မထင္ေပ။ ျမင့္ရီက ၿငိမ္သက္ေနေသာ အိမ္ဝင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္ရင္း
“ဒီမွာ အထူးအဆန္း ဧည့္သည္ ပါလာတယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဘြားဘြား ဒီမွာ ဧည့္သည္ လာတယ္ဗ်ိဳ႕”
အဘြားကို ေတြ႕ရမွာပင္ သူ ရင္ခုန္ေနသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ထဲမွ ေသးငယ္ၾကံဳလွီေသာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။
“ဘာေတြမ်ား ဒါေလာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ျဖစ္လာျပန္တာလဲ ျမင့္ရီ”
“ဒီမွာေလ ဘြားရဲ႕၊ ဘြားရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ႀကီး”
“ဘြား”
သူက ထပ္ေခၚလိုက္သည္။
“ဟယ္ … သား”
အဘြားက သူ႔ဆံပင္မ်ားကို စမ္းကာ မ်က္ရည္က်ေနသည္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပခံုးတစ္ဖက္ကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“သား … သား … အမေလး ငါ့သားႀကီး ျပန္လာၿပီ ဟဲ့”
အဘြား၏အသံမွာ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ဆို႔နစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အဘြားမွာ အင္သစ္အားသစ္ေတြ ရလာသည္။ ရင္ထဲမွာ တၿငိမ့္ၿငိမ့္လႈိက္လွဲလာကာ အဘြားက ျပံဳးရင္း ရယ္ရင္း ငိုသည္။ အဘြားငိုေတာ့ သူလည္း မ်က္ရည္စို႔ရသည္။ ျမင့္ရီ ပါးျပင္မွာလည္း ေရစက္ႏွင့္ ေရာကာ မ်က္ရည္စက္တို႔ စိုရႊဲလာသည္။
***
ၿငိမ္းေအာင္ ျပန္လာေသာ သတင္းမွာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ကေလးထဲတြင္ ေလ၏ လ်င္ျမန္ျခင္းႏွင့္အတူ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ ကေလးေတြ၊ လူႀကီးေတြ အဘြား၏အိမ္ဝိုင္းထဲ စုျပံဳ ေရာက္လာၾကသည္။
လမ္းမေပၚ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္သြားေသာ ျမင့္ရီသည္ စက္ဆိုင္မွ ျပန္လာေသာ ညိဳညိဳကို ေတြ႕သည္။
“ညိဳညိဳ … ၿငိမ္းေအာင္ ျပန္လာၿပီ ဟဲ့”
ညိဳညိဳက စက္ဘီးေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။
“လုပ္လိုက္ရင္ ပ်ာယိပ်ာယာနဲ႔ အလန္႔တၾကားခ်ည္းပဲ၊ တကယ္ ျပန္လာတာ ဟုတ္လို႔လား”
ျမင့္ရီက ညိဳညိဳ႕ကို အိမ္ထဲ ေခၚလာခဲ့သည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္ထဲမွာ ျမင့္ရီႏွင့္ ၿငိမ္းေအာင္က ခုနစ္ရက္ႀကီး ခုနစ္ရက္ငယ္ ျဖစ္သည္။ ညိဳညိဳက သူတို႔ထက္ သံုးလ ငယ္သည္။ ခရီးလြန္ေနေသာ သက္ဦးက တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ငယ္သည္။ သို႔ေသာ္ အၿပိဳင္းအ႐ိုင္း ႀကီးျပင္းလာၾကေတာ့ ရြယ္တူေတြပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေသြးသား မေတာ္စပ္ၾကေသာ္လည္း ေမြးခ်င္းရင္းခ်ာထက္ပင္ တြယ္တာၾကသည္။
ၿငိမ္းေအာင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ညိဳညိဳသည္ အရပ္ပိုရွည္လာသလို ပခံုးကိုင္းကိုင္းႏွင့္ ရင့္က်က္စ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသလို ထင္ရသည္။
“ၿငိမ္းၿငိမ္း … ညိဳညိဳ႕ကို မွတ္မိလား”
အေဒၚလုပ္သူက ပခံုးကို တို႔ကာ ေမးလိုက္သည္။
“ေခြးခ်ီသြားေတာင္ မွတ္မိတယ္၊ ဒီ ေကာင္မေလး”
ညိဳညိဳက သြားတက္ကေလးေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးေနသည္။ သည္သြားတက္ ကေလးေတြကိုပင္ ၿငိမ္းေအာင္ ငယ္ငယ္က ေခြးစြယ္ဟု စခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
“နင္ ျပန္လာေပလို႔ပဲ၊ နင့္စိတ္နဲ႔ အဘြား ေသေတာ့မလုိ႔၊ နင့္ အဘြားမွာ အ႐ူးတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာ”
ညိဳညိဳက အျပံဳးျဖင့္ ေျပာသည္။ ေဒၚေလးသြယ္က သူ႔တူကို ခ်စ္စႏိုးၾကည့္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾက ဆိုကာ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ကေလး ေပၚမွာ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက မစဲေသး။
ညိဳညိဳေရာ ျမင့္ရီေရာ စကားကို လုေျပာေနၾကရသည္။
“ငါ ရန္ကုန္ ေရာက္တုန္းကေလ နင့္ကို လာေတြ႕မလို႔၊ ဒါေပမဲ့ နင္ ဘယ္ေနမွန္း မသိလို႔”
“နင္ ေက်ာင္းဆက္မေနေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ စာေပးစာယူေကာ တက္ဦးမွာလား”
“ဖိုးသက္ သာ နင့္သတင္း ၾကားရင္ ေခ်ာက္ကေန ကဆုန္ေပါက္ ခ်လာမွာပဲေဟ့”
ညိဳညိဳ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ညိဳညိဳ ဘာေၾကာင့္ သည္ေလာက္ ပိန္သြားသလဲ သူ မသိ။ မ်က္လံုးေတြကလည္း အေရာင္အဆင္း မွိန္လွသည္။ ျမင့္ရီ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ရႊင္လန္းတက္ႂကြျခင္း အျပည့္ရွိသည္။
“စက္ခ်ဳပ္ရတာ ပင္ပန္းတယ္ဟ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီေကာင္မ ႐ွဴနာ႐ႈိက္ကုန္း ျဖစ္ေနတာ”
ျမင့္ရီက ညိဳညိဳ႕ ပခံုးကို ပုတ္ရင္း ေျပာသည္။ ညိဳညိဳက ေျဖသည္။
“ေအး ပညာ မတတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ဟာ”
“အံမာ ဒီေကာင္မ၊ ညည္းဝင္ေငြက လခစားထက္ သာပါတယ္ေအ”
“ေျပာၾကစမ္းပါဦးဟာ ငါလည္း ဘာလုပ္ရ ေကာင္းမလဲလို႔”
တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး အၾကံေပးၾကသည္။ သည္အၾကံေတြ တစ္ခုမွ ၿငိမ္းေမာင္ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိ။ ေဒၚေလးသြယ္က
“ၿငိမ္းၿငိမ္း ထမင္းစားေတာ့ေလ”
လွမ္းေခၚမွ စကားစ ျပတ္သြားသည္။
“ေနဦးဟာ ငါတို႔အိမ္မွာ ဘာဟင္း ရွိမလဲ မသိဘူး”
ညိဳညိဳႏွင့္ ျမင့္ရီတို႔က ဟင္း ျပန္ယူေပးၾကသည္။
ေဒၚေလး၏လက္ရာ မရန္းသီးသုတ္၊ ပုစြန္ေျခာက္ေၾကာ္ႏွင့္ ေမာင္မေခၚ ပဲဟင္းကို မစားရသည္မွာ ၾကာၿပီ။
* * *
ျဖတ္သန္း ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ဘဝ၏ဒဏ္ခ်က္မ်ားမွ ေျပေပ်ာက္ေစဖို႔ အဘြား စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေတာင္စာသင္တိုက္မွာ ဒုလႅဘရဟန္း ဝတ္ရေလသည္။ ဦးျပည္းစိမ္းစိမ္း၊ ဝါရင့္မႈိင္းေသာ သကၤန္းႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူပင္ အံ့ဩေနသည္။ ရဟန္းခံစဥ္ ခုနစ္ရက္ အတြင္း သူသည္ ဆရာေတာ္ သြန္သင္သလို တရားထိုင္ျခင္း၊ ကမၼ႒ာန္း ႐ႈမွတ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္၏တည္ၿငိမ္မႈကို ရွာေဖြသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေခါင္းမွ ဆံပင္တို႔ မရွည္လ်ားမီပင္ ေဒၚေလးသြယ္၏ ေဈးေတာင္းကို စက္ဘီးေပၚတင္ကာ ေဈးသို႔ ကုန္ပို႔ကုန္သယ္ အလုပ္ကို လုပ္ရသည္။ ဘဝအတြက္ ေရွ႕ခရီးကိုကား မေရြးခ်ယ္ရေသး။ အဘြားကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေန၊ သူ႔အနားမွာပဲ ေနေစခ်င္သည္။ အဘကေတာ့ သူ ဘြဲ႕မရခဲ့ျခင္းကို အျပစ္တင္ခ်င္သည္။ သူ ေလလြင့္ေနခဲ့ျခင္း၊ စာေပေယာင္ေယာင္၊ ပန္းခ်ီေယာင္ေယာင္ႏွင့္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ ဧရာမ မိုက္ျပစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့မူ သူသည္ ပန္းခ်ီ ေရးစားႏိုင္ခဲ့လွ်င္လည္း တစ္ဝမ္းတစ္ခါး ပူပင္ခဲ့ရမည္ မဟုတ္ေပ။ က်ဴရွင္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ ပန္းခ်ီေရးဖို႔ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ ေတာင္းခံရေသာ အလုပ္ကို သူ႔မာနက တားဆီးခဲ့ေလသည္။ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရင္း ဝမ္းေရးထဲမွာ နစ္မြန္းသြားရမည္ဟု သူ႔အႏုပညာကို အထိအခိုက္ မခံလိုေသာ စိတ္ကို ဘ နားလည္းေအာင္ ဘယ္လို ေျပာမည္နည္း။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စိတ္ဝမ္းကြဲကာ ခြဲထြက္လာၿပီးကတည္းက သူ႔ႏွလံုးသားမွာလည္း အနာတစ္ခု ရွိရစ္သည္။ တကယ္ေတာ့မူ သူ႔ကိုယ္သူ အယူသီးျခင္းျဖင့္ သူ ျမတ္ႏိုးေသာ အႏုပညာမီးအိမ္မွာ ရင္ထဲတြင္သာ မွိန္မွိန္လင္း႐ံု က်န္ေတာ့ေၾကာင္း သူ ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့။
ဘကမူ-
“လူမိုက္ ေနာက္မွ ေနာင္တရေပါ့ကြာ၊ မင္းေနာက္မွ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တင့္လြင္တို႔ေတာင္ ဘြဲ႕ရသြားၿပီ သိလား”
သူက အဘႏွင့္အၿပိဳင္ ျငင္းခ်က္မထုတ္ခ်င္ေပ။
စိတ္လည္း ေလေနသည္။ အနာဂတ္ရယ္လို႔ မည္မည္ရရ မရွိ။ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ။ လူသားတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ သူ႔ဘဝလမ္းကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ရမလဲ။ အေတြးေတြ ၾကားမွာ နစ္ေမ်ာေနခဲ့သည္။
* * *
ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားကေတာ့ မၾကာမီကာလအတြင္း သန္စြမ္းရွည္လ်ားာၾကသည္။ သည္တစ္ခါ ဆံပင္ကိုေတာ့ သူ ေမြးျမဴထားခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ အဘက သည္ဆံပင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ႔အေပၚ မၾကည္လင္လွ။ ဆိုးဆိုးရြားရြား ရွည္လ်ားသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆံပင္ကို ခလုတ္တိုက္ေနၾကသည္။ သူကေတာ့ အဘ ဆူတိုင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနသည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြက ရွည္ခ်င္ ရွည္မည္၊ တိုခ်င္ တိုမည္။ အဓိကကမူ ႏွလံုးျဖဴစင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း သူ မေျပာင္းလဲ။ ဘဝကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ဖို႔ အားေမြးဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ကို သူက ျပႆနာ လုပ္ကာ ေတြးမေနေသာ္လည္း ဘြားဘြားက သူ႔လက္ထဲသို႔ ဆံပင္ညႇပ္ဖု႔ိ ပိုက္ဆံ ထည့္သည္။
“သြား … သား၊ ဆံပင္ညႇပ္လိုက္ဦး၊ ညႇဥ္းသိုးသိုး ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ”
“ဟာဗ်ာ … ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း”
သူဆံပင္ မညႇပ္ခ်င္သည္မွာ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးက ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေတြကို အားမရ၍လည္း ျဖစ္သည္။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ တိပစ္မွာ ေၾကာက္သည္။ အဘြားက ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ဆူေတာ့သည္။
“ခုကာလ ကေလးေတြမ်ား ေျပာရခက္တယ္”
အဘြားက ဆူသကဲ့သို႔ အဘကလည္း ျမည္တြန္ေတာက္တီး ျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္မပါလက္မပါျဖင့္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာရသည္။
နံရံမွာ ကြဲေၾကာင္းထင္ေသာ မွန္အိုႀကီးတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ေဟာင္းႏြမ္းၿပီး ဟိုးအတိတ္က ႐ုပ္ရွင္ေၾကာ္ျငာပံုေတြ ကပ္ထားေသာ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေျခလွမ္းတို႔ တံု႔သြား၏။
ဆိုင္ထဲက တင္ေမာင္ျမင့္က သူ႔ကို လွမ္းျမင္သည္။ ဆံသဆရာက သူ႔ကို ဆံပင္ညႇပ္ေပးေနသည္။ အျဖဴေရာင္ ပိတ္စေပၚသို႔ ဆံပင္ေခြမ်ား က်ေနသည္။ စက္ကတ္ေၾကးသံ ၾကားရသည္။
“ေဟ့ … ၿငိမ္းေအာင္”
မထင္မွတ္ဘဲ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ထဲသို႔ သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက ေရာက္ရွိသြားသည္။
“ဘယ္တုန္းက ျပန္လာသလဲကြ”
“သိပ္မၾကာေသးပါဘူး၊ သံုးလေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ မင္းလည္း ေပ်ာက္ေနပါလား၊ ငါ ျပန္ေရာက္ကတည္းက ခုမွ ေတြ႕ေတာ့တယ္”
“ငါ ေစတုတၱရာ ေရာက္ေနတယ္ကြ”
“အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြ က်ေနၿပီလား”
“အဟီး မစြံေသးပါဘူးကြ၊ ငါ ၿမိဳ႕နယ္သမအသင္းမွာ ဝင္လုပ္ေနတယ္၊ ခု ကုန္ဝယ္ရင္း လာတာ၊ မင္း ဆံပင္ညႇပ္မလို႔လား”
“ေအး”
“မင္း အခု ဘာလုပ္ေနသလဲ”
ၿငိမ္းေအာင္က ေခါင္းယမ္းသည္။
“ေစတုတၱရာ လိုက္ခဲ့ပါလား”
“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“တို႔သမမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့၊ မင္း ဝင္လုပ္ရင္ ရတယ္၊ ဟိုမွာက ပညာတတ္ရွားေတာ့ အလုပ္ ရႏိုင္တယ္”
“သမ ဟုတ္လား၊ ငါမွ စိတ္မဝင္စားဘဲ”
“ေအးကြာ အလည္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါလား၊ မင္းလို ပန္းခ်ီသမားနဲ႔ သိပ္ကိုက္တာပဲ၊ မင္း အခု ႐ႈခင္းကားေလးေတြ ေရးေသးသလား”
ၿငိမ္းေအာင္ ျပံဳးေနသည္။ ဆံပင္ညႇပ္သမားက သူ႔ကို လွမ္းေခၚသည္။
ညဘက္မွာေတာ့ တင္ေမာင္ျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကသည္။ ႐ုပ္ရွင္က ျပန္လာေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ ေတြးစရာေတြ တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ပါလာသည္။ ထိုညမွာ အိပ္မေပ်ာ္။
ေဒၚေလးသြယ္ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္စာျဖင့္ လံုးပါးပါးေနေသာ အိမ္ေထာင္စီးပြားေရးကို သူ ျမင္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္လက္မဲ့ဘဝျဖင့္ လူပိုလို ျဖစ္ကာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ သူ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။
* * *
ညိဳညိဳ၊ ျမင့္ရီ၊ သက္ဦးတို႔ႏွင့္ ဆံုမိလွ်င္ အျမဲတမ္းပင္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ငယ္သြားသည္ ထင္မိသည္။ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီး လုပ္တမ္း၊ ဒိုးထုတမ္း၊ စိန္ေျပးတမ္း၊ အိုးပုတ္တမ္း စသည့္ မိန္းကေလး ကစားနည္းေရာ ေယာက္်ားေလး ကစားနည္းပါမက်န္ တစ္လမ္းလံုး ဆူညံေအာင္ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္၊ ေပြေဖာ္ေပြဖက္ေတြ၊ ခုေတာ့ အလုပ္ေတြ၊ တာဝန္ေတြႏွင့္ ရင့္က်က္စ ျပဳလာၾကၿပီး ထင္ရသည္။ ျမင့္ရီကေတာ့ အျမဲတမ္း ပ်ာယီးပ်ာယာ၊ ရယ္ကာေမာကာ ေနတတ္သူ။ ညိဳညိဳက သူ႔ထက္ တည္ၿငိမ္သည္။ စကားနည္းေသာ္လည္း ညိဳညိဳႏွင့္ ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႔ရင္မွာ ထိခိုက္နာက်င္ရသည္။ သက္ဦးကေတာ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီး သူ႔မိဘ မိသားစုျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အိမ္ေထာင္ႀကီး တစ္ခုလံုးကို စက္ဘီးျပင္ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး လုပ္ကိုင္ေကၽြးေနရသည္။
ျမင့္ရီက မနက္ပိုင္း ေဈးထြက္ေရာင္းၿပီး ေန႔လယ္မွာ ကေရကရာ လုပ္စရာ မရွိလွ်င္ အားေနသူ ျဖစ္ရာ အဘြားဆီ ေရာက္ေရာက္ လာတတ္သည္။ အဘြား ေဆးေပါ့လိပ္လွ်င္ သူက ကူလိပ္သည္။ အဘြားအတြက္ ေက်ာက္ျပင္ႀကီးႏွင့္ တစ္လံုးစာ ေတာင္တန္ႀကီးေတြ ေသြးေပးတတ္သည္။ အဘြားႏွင့္ အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ရင္း ၿငိမ္းေအာင္ကို ေထ့ေငါ့ ေနာက္ေျပာင္တတ္သည္။
“ၿငိမ္းေအာင္ရယ္ နင္ မိန္းမယူဖို႔ ေကာင္းေနၿပီေနာ္၊ ငါကလည္း နင္တို႔ အိမ္မွာ တစ္သက္လံုး လာလုပ္မေပးႏိုင္ဘူး”
အဘြားက ရယ္ကာ-
“ေအး ညည္းသူငယ္ခ်င္းကို ရွာေပးလိုက္စမ္းပါေအ သူေဌးသမီး“
“အဘြားေျမးလား၊ ဘယ္သူေဌးသမီးက ႀကိဳက္မွာလဲ”
“ငါ့ေျမးက လူေခ်ာေလးပါေအ”
“အို အဘြားကလည္း ႐ုပ္ကိုက မႈန္ေတေတနဲ႔”
ၿငိမ္းေအာင္က မခံခ်င္ ျဖစ္လာကာ-
“ငါ့ ေျပာမေနပါနဲ႔၊ နင္ အရင္ရွာပါဦး၊ ေတာ္ၾကာ အပ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနဦးမယ္”
“သြားစမ္းပါ၊ ပါးစပ္ပုပ္ႀကီးနဲ႔”
ျမင့္ရီ ကြယ္ရာမွာေတာ့ သူတို႔ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အတင္းေျပာၾကသည္။ ျမင့္ရီသည္ ယခုတိုင္ ေပါေတာေတာႏိုင္သည့္ အေၾကာင္း။
ညိဳညိဳႏွင့္ ေတြ႕ရတတ္သည္မွာ ညေနေမွာင္ရီပ်ိဳးစ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း မိုးခ်ဳပ္ေမွာင္ရီမွ ေရခ်ိဳးတတ္သူ ဆိုေတာ့ ညိဳညိဳႏွင့္ မၾကာခဏ ေရတြင္းမွာ ဆံုၾကတတ္သည္။ ညိဳညိဳႏွင့္သူသည္ ဆဲမနာ ဆိုမနာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ေရတြင္းမွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ရွက္ေနတတ္ၾကသည္။ သူက သုတ္သီးသုတ္ပ်ာ ေရခ်ိဳးကာ ျပန္လာေလ့ရွိသည္။ ခုနစ္နာရီ ပန္း႐ံုႀကီးက ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ လႈိင္လာသည့္အခ်ိန္အထိ ညိဳညိဳတစ္ေယာက္တည္း ေရတြင္းမွာ ဖြပ္ေလွ်ာ္ ေရခ်ိဳးက်န္ခဲ့ျမဲ။
သက္ဦးႏွင့္ေတာ့ စားခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္က လြဲ၍ ခြဲမေနၾက။ သက္ဦး၏ စက္ဘီးျပင္ဆိုင္မွာ သူက လက္ေထာက္ တစ္ေယာက္လို ကူညီကာ လုပ္သည္။ သက္ဦးက လက္စလက္န ရွိသည္။ စက္ဘီးသာမက ေရဒီယိုေတြ၊ ကက္ဆက္ေတြပါ ျပင္တတ္သည္။ သက္ဦးမွာ ငယ္စဥ္က ေလးတန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသူ ျဖစ္ၿပီး ဘဝနာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သူက သက္ဦးကို အားက်သည္။ သို႔ေသာ္ အျမဲတမ္းေတာ့ သက္ဦးလို အလုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနႏိုင္သည္ မဟုတ္။ ငယ္ငယ္ကႏွင့္စာလွ်င္ သက္ဦးသည္ လူႀကီးဆန္၍ စိတ္ရွည္လာသည္။
“တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကပဲ ေပ်ာ္တယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ ေပ်ာ္လည္း ဟိုတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေနရာတကာ တိုင္းရထြာရ ခ်င့္ခ်ိန္ရတာေတြေၾကာင့္ ေပ်ာ္လည္း နည္းနည္းပဲ ေပ်ာ္တတ္ေတာ့တယ္“
စက္ဘီးကၽြတ္ကို ေရစိမ္ကာ အေပါက္ရွာရင္း လွမ္းေျပာသည္။ သက္ဦးေအာက္မွာက ညီ၊ ညီမ ငါးေယာက္ ရွိသည္။ သူတို႔တစ္ေတြ စားေရး၊ ေနေရး၊ ပညာေရး အားလံုး သက္ဦးက ပူပန္ေနရသည္။ စက္ဘီးပညာတတ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ေအာက္က်ေနာက္က်ခံ ပညာသင္ခဲ့ရသည္ကို သက္ဦးသာ သိသည္။ သက္ဦး ျဖတ္သန္းလာရေသာ ဘဝမွာ ၿငိမ္းေအာင္ႏွင့္ မတူ။ သက္ဦးက စာေတြ အေလးအနက္ႀကီ ဖတ္တတ္သူ၊ ဖတ္ႏိုင္သူ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ အေတြးအေခၚ ရွိသည္။
သက္ဦးက အသားညိဳသည္။ ခုလိုအခါမ်ိဳးမွာ သူ႔အသားသည္ ညိဳ၍ ေျပာင္ေနတတ္သည္။ နဖူးမွ ေခၽြးစက္တို႔ တြဲခိုေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္သာ စကားမေျပာဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ အလုပ္လုပ္ၾကျပန္သည္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ၿငိမ္းေအာင္က စလိုက္ေသာအခါ သက္ဦးလည္း လိုက္ဆိုသည္။
“အေမွာင္ညရွည္ ကုန္ဆံုးလို႔ ငွက္ကေလးေတြ လင္းအာ႐ုဏ္မွာ သံသာကိုယ္စီ တြန္ကာက်ဴးရင့္ ကိုယ့္ကို တမင္ ရည္ရြယ္ေနသလို ၾကားေယာင္မိတယ္၊ ထ အခ်ိန္တန္ၿပီ … အို … သြား ခ်ိန္တန္ၿပီ”
သက္ဦးေရာ ၿငိမ္းေအာင္ပါ သည္အႏုပညာဘက္မွာ အားနည္းလွသည္။ အသံေတြက ဟစ္လိုက္တိုင္း ေၾကာင္ထြက္ေနသည္။
* * *
ၿငိမ္းေအာင္အတြက္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ကာလမ်ားမွာ ျဖည္းေလးစြာ တေရြ႕ေရြ႕ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ မန္က်ည္းပင္မ်ားသည္ ရြက္ႏုတစ္ဖန္ သစ္လာျပန္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္ကာလမွာပင္ ညိဳညိဳ႕ကို ငယ္စဥ္ကလို မဟုတ္ေသာ အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့မိၿပီကို သိလာရသည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သူသည္ ေဈးသို႔ ကုန္သြားပို႔ရင္း ညိဳညိဳတို႔စက္ဆိုင္ေရွ႕မွာ အမွတ္မထင္ ရပ္မိသည္။ ညိဳညိဳတို႔ဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာအထက္မွာ ‘ပန္းဝတ္မႈန္ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္’ ဟု ေရးထားသည္ကို ေငးသည္။
ညိဳညိဳမွာ သူ႔တပည့္ေတြၾကား တကုန္းကုန္းႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ အညိဳေရာင္ မႈိင္းမႈိင္းဝတ္စံုက ညိဳညိဳ၏ ညိဳေသြးႏုႏု အသားကို ထိန္းထားသည္။ လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ ေလ်ာ့ရဲစြာ စည္းထားေသာ ဆံပင္တို႔မွာ ေက်ာလယ္တြင္ ျဖာက်ေနသည္။ ညိဳညိဳက ေခါင္းအေမာ့တြင္ သူ႔ကို ျမင္သြားသည္။ ရွက္ေသြးလဲ့လဲ့လႊမ္းေသာ အျပံဳးတစ္စ ပြင့္အံလ်က္ အမွတ္မထင္ ေခၚသည္။
“ၿငိမ္းၿငိမ္း လာေလ၊ နင္ ေဈးကို လာတာလား”
“ေအး … နင္ အလုပ္မ်ားေနသလား”
“ဒီလိုပါပဲဟယ္၊ မ်ားတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး“
ညိဳညိဳက ကုလားထိုင္တစ္လံုး လွမ္းေပးသည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က အက်ႌစကို ကိုင္ရင္း ညိဳညိဳကို လွမ္းေမးသည္။ ညိဳညိဳက
“ဒီဘက္က ေလးစိတ္ ယူ”
ၿငိမ္းေအာင္မွာ ညိဳညိဳ၏ လႈပ္ရွားဟန္ကို ႏွစ္လိုစြာ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ညိဳညိဳက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာသည္။
“လက္ဖက္ရည္ မွာေပးပါေဟ့”
“ေနပါေစ ညိဳညိဳ၊ ငါ သြားေတာ့မွာ”
“ေနပါဦး၊ နင့္ကို ငါ တစ္ခါမွ မေကၽြးဖူးေသးပါဘူး”
ေျပာစရာ စကားမ်ား ရွားပါးသြားျပန္သည္။ စက္သံတို႔က နားထဲမွာ တဂ်ံဳးဂ်ံဳးျမည္လာသည္။ ညိဳညိဳက လည္တိုင္ခ်ီရင္း အေတြးျဖင့္ ငိုင္ေနေသာ ငွက္ကေလးႏွင့္တူသည္။ ပ်ံေျပရမလား၊ ဆက္လက္ နားခိုရမလား စဥ္းစားေနသလိုလို။ အတန္ၾကာမွ စားပြဲေပၚက အက်ႌေဟာင္းတစ္ထည္ကို လွမ္းယူကာ ခ်ဳပ္႐ိုးေျဖေနသည္။
“အက်ႌျပင္ခိုင္းတာ ျမင့္ရီေပါ့၊ ၾကာလွၿပီ၊ ငါလည္း မအားလို႔ ဒီေကာင္မက သိပ္ေၾကး(ဂ်ီး) မ်ားတယ္ဟယ္၊ ငါေတာ့ အသစ္သာ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ”
ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာၾကျပန္သည္။
လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔ေရာက္လာသည္။ သူက လက္ဖက္ရည္ကို ၾကည့္ရင္း ညိဳညိဳ၏ ေခၽြးစက္မ်ားႏွင့္ လဲလွယ္ထားရသည့္ ေဖ်ာ္ရည္ေပလားဟု ေတြးရင္း ေသာက္ရမွာ တြန္႔သြားသည္။ ညိဳညိဳ႕ကို သနားမိသည္။
“ေသာက္ေလ … ေအးကုန္လိမ့္မယ္၊ မုန္႔လည္း စားဦး”
ညိဳညိဳ၏ ႏူးညံ့ၾကည္လင္ေသာ အသံက သူ႔နားထဲသို႔ စီးဆင္းသြားသည္။
“နင္ ေလာေလာဆယ္ ဘာလုပ္မယ္ စိတ္ကူးထားလဲ”
“ငါလား”
ၿငိမ္းေအာင္ ဘာေျဖရမည္ မသိေပ။
“စိတ္ကူး မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ငါ အိမ္မွာလည္း မေနခ်င္ဘူးဟာ
“ေစတုတၱရာမွာေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိတယ္၊ အဲဒီကို သြားရမလား မသိဘူး”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“တစ္ခုခုေပါ့ဟာ၊ စာေရးအလုပ္ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့”
ညိဳညိဳက ရယ္သည္။
“ဘာလို႔ ရယ္တာလဲ”
“နင့္ပံုက ႐ို႐ိုက်ိဳးက်ိဳးေနမယ့္ စာေရးနဲ႔လည္း မတူပါဘူး၊ နင္က သိပ္စိတ္တိုတတ္တာ”
“စာေရးနဲ႔ တူေအာင္ ငါက ဘယ္လို ေနရမွာလဲ၊ ရရာ လုပ္ရမွာပဲ”
ညိဳညိဳ႕မ်က္လံုးေတြက သူ႔ကို ေငးၾကည့္ရင္း တည္ၿငိမ္သြားျပန္သည္။
“အလကား ေျပာတာပါ၊ ငါေတာ့ ဟိုမွာ နင္ ဖ်ားေနမွာပဲ စိုးရိမ္တယ္”
သူ ျပန္လာေတာ့ ညိဳညိဳအသံကို နားထဲမွာ ပဲ့တင္ၾကားေယာင္ျပန္သည္။ ‘နင္ ဖ်ားေနမွာပဲ စိုးရိမ္တယ္’ တဲ့။ သူ မေရမရာ ျပံဳးမိသည္။
* * *
ညိဳညိဳက ညေမႊးပန္း႐ံုနားတြင္ ရပ္ေနသည္။ သက္ဦးက ေရကို သဲႀကီးမဲႀကီး ငင္ၿပီး ပံုးထဲ ထည့္သည္။ ထည့္ရင္း
“နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ မိညိဳ”
“ေရခ်ိဳးမလို႔”
“ခ်ိဳးမွာ ခ်ိဳးပါလား၊ ဘာ ေစာင့္ေနတာလဲ”
သက္ဦး၏ ခပ္ျပတ္ျပတ္အသံေၾကာင့္ ညိဳညိဳက မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ “သူက အေဖက်ေနတာပဲ” တီးတိုး ေရရြတ္သည္။
သက္ဦးက မၾကား။ ေရပံုးမ်ားကို ထမ္းကာ ျပန္သြားသည္။
ၿငိမ္းေအာင္ ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီလား မသိ။
ေန႔လယ္က သူ႔ထံ ၿငိမ္းေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ေရာက္လာသည့္အတြက္ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သည္။ စိုးလည္း စိုးရြံ႕ေနသည္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္တိုင္ ခုမွ သိေသာ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြလို ေတြ႕ရမွာ ထိတ္လန္႔ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးရမွာကို သူ မဝံ့မရဲျခင္း ျဖစ္သည္။
အတန္ၾကာေတာ့ ၿငိမ္းေအာင္ ေရာက္မလာဘဲ ျမင့္ရီတစ္ေယာက္သာ အဝတ္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။
“မိုးခ်ဳပ္မွ ျမင့္ရီရယ္၊ နင္ ဒီအခ်ိန္ တစ္ခါမွ မေလွ်ာ္ဖူးပါဘူး”
“ေန႔လယ္က မအားလို႔ မမရဲ႕၊ ကေရကရာ ဝယ္ေတြ လႈိင္ေနလို႔ တစ္ေန႔ခင္းလံုး လံုးလိုက္ရတာ ခါးကို ကိုက္ေနတာပဲ”
ျမင့္ရီက အဝတ္မေလွ်ာ္ခင္ ေရအရင္ ခပ္ေလာင္းကာ တဗြမ္းဗြမ္း ခ်ိဳးသည္။
“အမေလး ေရခ်ိဳးရတာ အရသာရွိလိုက္တာ၊ တစ္ေန႔လံုး အပူေတြ ခဲေနတာ”
ေခါင္းကိုပါ ေလာင္းသည္။ ညိဳညိဳက ေရကူငင္ေပးရင္း
“နင္ေတာ့ အေအးမိေတာ့မွာပဲ၊ အဝတ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးနဲ႔”
“အဝတ္ေတြက တစ္ပံုႀကီးေနမွာေပါ့၊ ဟိုေကာင္ ငၿငိမ္း ထားသြားတာေတြေရာ၊ အဘြားအဝတ္ေတြေရာ၊ ေဒၚေလးသြယ္လည္း ေကာင္းေကာင္း ေနမေကာင္းဘူးေလ၊ ငါပဲ ဝဋ္ခံေနရတာေပါ့”
ညိဳညိဳ႕စိတ္ထဲမွ စေနာင့္စနင္း ျဖစ္သြားသည္။ ျမင့္ရီကို ဆပ္ျပာကူတိုက္ေပးရင္း
“ၿငိမ္းေအာင္က သူ႔အဝတ္သူ ေလွ်ာ္မဝတ္ဘူးလား”
“ခါတိုင္း ေလွ်ာ္ပါတယ္၊ ဒီေန႔ ေစတုတၱရာ လိုက္သြားလို႔ တန္းေပၚမွာ ေတြ႕တာေတြပါ ယူလာတာ၊ ခ်ဥ္သိုးေနတာပဲ၊ သိပ္ပ်င္းတဲ့ေကာင္”
ညိဳညိဳ႕စိတ္ထဲမွာ ဘယရယ္မသိ ေလးလံသြားသည္။ ေန႔ခင္းက ေတြ႕ေသာ္လည္း ေစတုတၱရာ သြားမည့္အေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့။ သြားရေကာင္းမလားသာ ေျပာခဲ့သည္။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ထြက္သြားၿပီဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဟာေနသည္။ မေက်မနပ္ ဆိုမိသည္။
“ေန႔လယ္က ငါနဲ႔ ေတြ႕သားပဲ၊ သူ မေျပာဘူး”
“ဘယ္ေျပာမလဲ၊ ငါေတာင္ မသိဘူ၊ ညေနမွ ေစတုတၱရာ တက္မယ့္ကား ရွိတာနဲ႔ လိုက္သြားတာတဲ့၊ အလုပ္ကေလး ဘာေလး ရလိုရျငားေပါ့ဟာ၊ အဘြားကေတာ့ မသြားေစခ်င္ဘူးတဲ့”
“အဲဒီကို သြားရင္ ငွက္ဖ်ားေတြ ဘာေတြ မိေနေတာ့မွာပဲ”
ညိဳညိဳ ႏႈတ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။
“အမယ္ … ေကာင္မက ပူတတ္ေနလိုက္တာ”
ျမင့္ရီက ျပက္ရယ္ျပဳသည္။
ျမင့္ရီ အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ညိဳညိဳက
“သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေအ့ ပူရတာေပါ့”
အရွက္ေျပ ေျပာစဥ္ ရင္ခုန္ေနသည္။
ေလေၾကာင့္ တမာကိုင္းတို႔က ရွဲရွဲျမည္စဥ္၊ ညေမႊးပန္းရနံ႔ သင္းပ်ံ႕လာစဥ္က ညိဳညိဳ႕ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲနာက်င္လာသည္။
* * *
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) 👇👇👇
No comments:
Post a Comment