ဗာလာနံဆိုေသာ္လည္း ( ဇာတ္သိမ္း)

#ဗာလာနံဆိုေသာ္လည္း

( ဇာတ္သိမ္း)

#မစႏၵာ

''ငါရလာတဲ့ ေငြေလး အႀကီးမကို ေပးေတာ့ အငယ္မက စိတ္ေကာက္တယ္၊ အငယ္မကို ေပးျပန္ေတာ့ အႀကီးမက စိတ္ဆိုးတယ္၊ တစ္ဝက္စီ ခြဲၿပီးေပးေတာ့ ဒီေလာက္ေငြေလးမ်ား ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္ဘူးတဲ့၊ ဟားဟား၊ ဒီေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေပးေတာ့ ဘယ္သူက ဘာမွမေျပာဘူး။ ဟန္ကိုက်လို႔၊ ဟား ဟား၊ ဒီေန႔ အႀကီးမ ထမင္းနဲ႔ အငယ္မ ဟင္းကို စားမယ္။ နက္ျဖန္ခါ အငယ္မ ထမင္းနဲ႔ အႀကီးမ ဟင္းကို စားမယ္။ ဟား ဟား ဟား''

ေအးေဆာင္က မူးမူးႏွင့္ ေျပာကာ ရယ္တတ္သည္။ ကိုေ႐ႊသမက္က ေအးေဆာင္ႏွင့္ အတူတူ အရက္လိုက္ေသာက္ရင္း ေအးေဆာင္၏ စည္းစိမ္ကို သိၾကားမင္း စည္းစိမ္ဟု ေအာက္ေမ့ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ အားက်ေနေလသည္။ သူ႔လို မိန္းမႏွစ္ေယာက္ မယူနိုင္ေသးေသာ္လည္း သူ႔လိုပင္ မူးၿပီး သူ႔လိုပင္ ရမ္းခ်င္သည္။ အိမ္ဝမွ ဆီးႀကိဳေသာ မိန္းမကို အျပစ္ရွာကာ ရန္လုပ္ခ်င္ လာသည္။

သူတို႔ ဆိုက္ကားဂိတ္တြင္ပင္ ဆိုက္ကားနင္းေသာ ဝင္းေမာင္ႏွင့္ လွေဘာ္တို႔ ႏွစ္ဦးက အလုပ္အားခ်ိန္တြင္ စာက်က္ၿပီး အလြတ္ဝင္ေျဖကာ ဆယ္တန္း ေအာင္သြားၾကသည္။ ကိုေ႐ႊသမက္က ဒီလို လူေတြကို မေပါင္းဘဲ၊ အားမက်ဘဲႏွင့္ ေအးေဆာင္ကိုမွ ေပါင္းကာ၊ ေအးေဆာင္ကိုမွ အားက်ေနသည္ကိုေတာ့ ဘာေျပာရမည္မွန္းပင္ မသိေတာ့၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဗာလာနံရွိရာသို႔ ဗာလာနံသြားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ 'ဇ'ခ်င္း တူၾကသူမ်ားမို႔လည္း ေပါင္း၍ ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္မည္ ထင္သည္။

တစ္ခ်ိန္တြင္ တိုးေမာင္ ျဖစ္လာမည့္ သေႏၶသားေလးက သမီး၏ ဝမ္းထဲတြင္ တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြားလာေသာ္လည္း သမက္၏ ေမတၱာက သမီးအေပၚတြင္ တစ္ေန႔တျခား ယုတ္ေလ်ာ့လာေနသည္ကို မဝိုင္းသိေနသည္။ သို႔ ေသာ္လည္း ဘာမွ် မလုပ္နိုင္ခဲ့ေခ်၊ ဘာမွ်လည္း မတတ္နိုင္ခဲ့ေခ်။

သမီးေလး ျပံဳးေဝ ကေလးမ်က္ႏွာ ျမင္ေသာ ညကမူ သမက္သည္ တစ္ညလုံး ျပန္မလာေခ်။ ဆိုက္ကားဂိတ္ လိုက္ေမးေတာ့ ဆိုက္ကား သြားအပ္ၿပီး ေအးေဆာင္ႏွင့္အတူ အရက္သြားေသာက္သည္ဟု သိရသည္။ ေအးေဆာင္ဆီ ေရာက္ျပန္ေတာ့ မူးမူး႐ူး႐ူးႏွင့္ စကားပင္ မပီ္ခ်င္။ ဘာမွေမး၍ မရခဲ့။ သမီးေလးကလည္း သူ႔ေယာက်္ားကိုသာ တေမးတည္း ေမးေနသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ မခ်ိမဆံ့ ေဝဒနာခံေနရသည့္ ၾကားထဲမွ ''ခါတိုင္း ေနာက္က်လွရင္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေပါ့ အေမရယ္၊ အခုလို တစ္ညလုံး ျပန္မလာတာ မရွိပါဘူး။ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္'' ဟု လွမ္းၿပီး ပူပင္ေနေသးသည္။ ''ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေဟ့၊ အန္ဖတ္ဆို႔ၿပီး ေသေနတာပဲ ျဖစ္မွာေပါ့'' ဟု သူက စိတ္ေပါက္ ေပါက္ႏွင့္ ေျပာမိေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ မထင္မိေခ်။

သို႔ ေသာ္ သူ နိမိတ္ဖတ္သည့္ အတိုင္းပင္ သူ႔သမက္သည္ လမ္းေဘးက ေရႏုတ္ေျမာင္းထဲတြင္ ကိုယ္တစ္ပိုင္းက်ကာ တကယ္ပင္ အန္ဖတ္ဆို႔ၿပီး ေသေနခဲ့ေလသည္။ နံနက္ေစာေစာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းထြက္ေသာ ေဒၚေက်ာ့က ေတြ႕၍ စူးစူးဝါးဝါး ထေအာ္ကာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

''သမီး မသိပါေစနဲ႔၊ မသိပါေစနဲ႔'' ဟု အိမ္ေပါက္ဝမွ ဆီးပိတ္ေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာျမင္ၿပီးစ ေသြးႏုသားႏုႏွင့္ ျပံဳးေဝသည္ ခ်က္ခ်င္း မသိခဲ့။ သို႔ေသာ္ မဝိုင္းက လူႀကီးမ်ား ၏ ပါးစပ္ကိုသာ ပိတ္နိုင္ၿပီး ကေလးမ်ား၏ ပါးစပ္ကိုေတာ့ မပိတ္နိုင္ခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းေန႔တစ္ဝက္ ျပန္လာေသာ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွ ဖိုးတာတီးက ''အေမေရ၊ အေမေရ၊ အစ္မျပံဳးေဝေယာက်္ား ကိုစိန္ေမာင္ႀကီးေလ ေျမာင္းထဲ လိမ့္က်ၿပီး ေသေနတယ္တဲ့ဗ်''ဟု ေအာ္၍ ေျပာသည္ကို သမီးက ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားသြားသည္။

''အမယ္ေလး ေသၿပီတဲ့'' ဟု ခပ္တိုးတိုးေအာ္ကာ ေၾကာင္ေငးေငး ျဖစ္သြားသည္။ မဝိုင္းက သူ႔သမီး အလန႔္တၾကား ထငိုမည္ ထင္ေသာ္လည္း မငိုေပ။ ေမြးကင္းစ ကေလးနီတာရဲေလးကို အတန္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ''ေခါင္းမူးလိုက္တာ အေမရယ္'' ဟု ေျပာသည္။ ခဏေနေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ သတိလစ္သြားေလသည္။ နားလည္သူေတြက ''ေသြးတက္တာတဲ့ဟဲ့၊ ေသြးတက္တာ'' ဟု အထိတ္ထိတ္အပ်ာပ်ာ ေျပာကာ နႏြင္းမႈိင္းတိုက္ၾက၊ မီးကင္ၾက၊ ႏွိပ္ၾက၊ နင္းၾကႏွင့္ ႀကိဳးစားၾကေသာ္လည္း သတိ ျပန္မလည္လာေတာ့ေပ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ မဝိုင္းသည္ သမီးႏွင့္ သမက္ကို ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္ သၿဂႋဳဟ္ခဲ့ရသည္။ ရက္သားမွ်သာ ရွိေသးေသာ ေျမးငယ္ နီတာရဲကေလးကို ေပြ႕ပိုက္ရင္း ခ်ဳံးပြဲခ်၍ ငိုခဲ့ရသည္။ အက်ႌဝါ၊ လုံခ်ည္ဝါကေလး ဝတ္ကာ ေသေတာ့မွ ပိုလွေနေသာ သမီးကို မခ်ိတင္ကဲၾကည့္ရင္း ''အေမ့ ေျမးကေလးကို အေမ ေကာင္းေကာင္း ေမြးပါ့မယ္ သမီးရယ္၊ ငါ့ေျမးေလး ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္မွ အေမ့ေခါင္းေပၚက ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေတာင္းႀကီးကို ေအာက္ခ်ပါ့မယ္'' ဟု တီးတိုးေျပာမိခဲ့ေလသည္။

* * * 

မိုးစက္မိုးမႈန္မ်ား တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ ေကာင္းကင္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း တိုးေမာင္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။

အနားစုတ္ေသာ ဖဲထီးကို ျပန္ပိတ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္လွည့္ဝင္လာသည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ နဲ႔နဲ႔ေလးကို ညႇာတာေသာအားျဖင့္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ထိုင္လိုက္ေသာ္လည္း ကုလားထိုင္အိုကေလးက ကြၽီခနဲ ျမည္ျဖစ္ေအာင္ ျမည္ေသးသည္။

''ငတိုးလား''

ဘုရားစင္ေအာက္ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ လွဲေနေသာ အဘြားေဒၚဝိုင္း ခပ္တိုးတိုး ေမးသည္။

''ဟုတ္ကဲ့ အဘြား''

''အလုပ္ မသြားေသးဘူးလား''

''မိုးေတြ ႐ြာေနလို႔ အဘြားရဲ႕၊ နည္းနည္းလည္း ေစာပါေသးတယ္''

''ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်ရင္ ကားေတြ ဘာေတြ က်ပ္ျပဳေနပါဦးမယ္ လူေလးရယ္''

''ေစာလည္း က်ပ္တာပါပဲ အဘြားရာ၊ မထူးပါဘူး''

တိုးေမာင္က အားေလွ်ာ့ၿပီး ၿငီးေငြ႕ေနေသာ အသံႏွင့္ ေျပာမိသည္။ အနားဖြာခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ တိုက္ပုံအက်ႌေလးကို ဝတ္၊ ဖဲထီး မစုတ္တစုတ္ကို လက္က ကိုင္ရင္း ႐ုံးဆင္း႐ုံးတက္ ျပဳရသည္ကို ၿငီးေငြ႕ခ်င္လာေခ်ၿပီ။

''ညေနက်ရင္ အဘြားကို ဟိုေဆးေလး တိုက္ပါဦး၊ အဲဒီ ေဆးက အိပ္ေပ်ာ္တယ္''

''အျမဲတမ္းေသာက္လို႔ မေကာင္းဘူး အဘြားရဲ႕''

''ဟုတ္လား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

''စြဲသြားမွာ စိုးလို႔ပါ''

ေငြမင္ေရာင္ဖုံးေနေသာ အဘြား၏ ေခါင္းကေလးက လဲမွို႔ ေခါင္းအုံး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးထဲတြင္ တစ္ဝက္ခန႔္ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေတာင္းႀကီးကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ညျပန္ မနက္ျပန္ အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ႐ြက္ခဲ့ရေသာ ထိုဦးေခါင္းေလးခမ်ာ ပန္းလွေခ်ၿပီ။

''ညေနက်ရင္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ဝယ္ခဲ့မယ္ေလ၊ အဘြား စားမယ္ မဟုတ္လား''

''အလကား ပိုက္ဆံ ကုန္ပါတယ္ကြယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ရွိသားပဲ၊ ဆန္ျပဳတ္ပဲ ေသာက္မယ္''

''အဘြား ေန႔ခင္းက်ရင္ တံျမက္စည္းေတြ ဘာေတြ ထလွည္းမေနနဲ႔ဦးေနာ္၊ ေရခ်ိဳးရင္လည္း ခင္မာ လာမွ ခ်ိဳးပါ''

''ခင္မာ လာမွာလား''

''မေန႔တုန္းကေတြ႕ေတာ့ လာမယ္တဲ့၊ အဘြားအတြက္ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ေသာက္ရေအာင္ ငါးၾကင္းေၾကာ္ေလး လာပို႔ဦးမယ္လို႔ ေျပာတယ္''

''သာဓုကြယ္၊ သာဓု၊ သာဓု''

ခင္မာ့ကို အဘြားက ခ်စ္သည့္အတြက္ တိုးေမာင္ ဝမ္းသာရသည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္သည္ ေျပာေျပာ၊ မတရားဘူး ေျပာေျပာ၊ အဘြားမခ်စ္သည့္ မိန္းကေလးဆိုလွ်င္ တိုးေမာင္က လက္ထပ္ဖို႔ရာ စဥ္းစားမိမည္ မဟုတ္ေပ။ သူ႔အေပၚတြင္ အဘြား၏ ေက်းဇူးေတြက ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ ပုံေနသည္။

ဆပ္၍ လည္း ကုန္နိုင္ဖြယ္ရာ မရွိ။

''လူေလးတို႔ကေရာ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္ၾကမွာလဲ''

''လိုပါေသးတယ္ အဘြားရယ္၊ သူကလည္း ေမာင္ေတြ ၊ ညီမေတြ ၊ ပုစုခ႐ုေတြကို ေထာက္ပံ့ရတုန္း၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ပိုက္ဆံစုရတုန္း''

ပိုက္ဆံစုတုန္းဟု ေျပာရင္း တိုးေမာင္ ျပံဳးမိသည္။ စာေရး တစ္ေယာက္၏ လစာသည္ လူႏွစ္ေယာက္ စားရန္ပင္ ေခြၽတာရသည္မို႔ အဘြားအတြက္ ေဆးဖိုးလိုလွ်င္ ေငြစုေငြေခ်း အသင္းမွ ေခ်းရေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္မာက ''အစ္ကို ဘယ္ေလာက္ စုမိၿပီလဲ ဟင္'' ဟု ေမးတိုင္း မ်က္ႏွာပူရသည္။ သက္ျပင္းခ်ရသည္။

''လူေလး၊ ဒီတစ္ခါ လခထုတ္ရင္ အဘြားကို ေ႐ႊတိဂုံဘုရား ပို႔ေပးပါဦး''

''ဟုတ္ကဲ့ အဘြား''

''ပန္းေလး ေရခ်မ္းေလး ကပ္ရေအာင္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး အမွ်အတန္းေလး ေဝရေအာင္''

အဘြားက တိုးတိုးေျပာသည္။ တိုးေမာင္က ေ႐ႊတိဂုံဘုရားသို႔ အသြားအျပန္ ကုန္က်မည့္ သုံးဘီးခကို စိတ္တြက္ႏွင့္ တြက္ရင္း ''ဟုတ္ကဲ့ အဘြား'' ဟု ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာသည္။

''အင္း အဘြားလည္း အိပ္မက္ ရာမက္ေတြ မေကာင္းျပန္ဘူး ထင္တယ္'' ဟု စိတ္ထဲမွေတြးရင္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးမွ ျပန္ထသည္။ အထိုင္တုန္းက ကြၽီခနဲ ျမည္ေသာ အသံကို အထတြင္လည္း ၾကားရသည္။

''လူေလး၊ လမ္းၾကည့္ကူးေနာ္''

အဝင္တံခါးခ်က္ကို လက္လွ်ိုၿပီး ခ်လိုက္စဥ္ အဘြားက လွမ္းမွာသည္။ သူက ထုံးစံအတိုင္း ''ဟုတ္ကဲ့ အဘြား'' ဟု ေျပာကာ မိုးဖြဲဖြဲတြင္ ထီးမေဆာင္းဘဲ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။

အက်င့္ပါေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား က ဘတ္စ္ကားဆိပ္ဆီသို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဦးတည္ေခၚေဆာင္သြားစဥ္ အက်င့္ပါေနေသာ စိတ္ကလည္း ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားဆီသို႔ ဝဲပ်ံသြားေလသည္။

* * * 

တိုးေမာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက စာေတာ္ေသာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စာက်က္ ပ်င္းေလသည္။

''ပညာဟူသည္ ျမတ္ေ႐ႊအိုး၊ ပညာေ႐ႊအိုး လူမခိုးဘူးတဲ့ လူေလးရဲ႕''

စာအုပ္ကို ေရွ႕ခ်ကာ ငိုက္ေနေသာ အခါမ်ားတြင္ အဘြားက ပခုံးကို ပုတ္ကာ ႏႈိးတတ္သည္။ သူ မသင္ခဲ့ေသာ ၊ မတတ္ခဲ့ရေသာ ပညာ၏ တန္ဖိုးကို ေျပာျပကာ ဆုံးမတတ္သည္။

''ပညာတတ္မွ ခ်မ္းသာမွာ လူေလးရဲ႕၊ အဘြားကို ၾကည့္စမ္း၊ ပညာ မတတ္ေတာ့ ဒီအသက္၊ ဒီအ႐ြယ္အထိ ေဈးေရာင္းေနရတာ လူေလး ျမင္တယ္မဟုတ္လား၊ ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာငယ္သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းသလဲ''

အဘြား မ်က္ႏွာငယ္ျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္မို႔ တိုးေမာင္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အဘြားသာမက အဘြား၏ အရိပ္ကို ခိုေနရေသာ သူပါ မ်က္ႏွာက ခပ္ငယ္ငယ္ပင္။ လမ္းထိပ္ေဆးလိပ္ခုံက ေဆးလိပ္သမေတြ ဆိုလွ်င္ သူ႔နာမည္ တိုးေမာင္ဆိုသည္ကိုပင္ သိပုံမရ။ အသိအမွတ္ျပဳပုံ မရ။ တိုးေမာင္အတြက္ သူတို႔ အသုံးျပဳသည္ နာမ္စားက ေကာက္ညႇင္းေပါင္းသည္ အဘြားႀကီးေျမးတဲ့။

''ေနာက္ၿပီး လူမိုက္နဲ႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေပါင္းနဲ႔ သိလား၊ လူေလး''

''တင္ေအာင္သန္းက လူမိုက္လား အဘြား''

''ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

''ဆရာမကေျပာတယ္ လူမိုက္တဲ့''

''ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

''ဆရာမက စာသင္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေကာင္းေကာင္း နားမေထာင္ဘူး၊ သခ်ၤာခ်ိန္က်ေတာ့လည္း သူမ်ားဆီက ခိုးခ်တယ္။ စာေမးရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မရဘူး။ သူက ေျပာတယ္၊ စာက်က္ရမွာ သိပ္ပ်င္းတာပဲတဲ့၊ ေက်ာင္းေျပးၿပီး ေရပဲကူးခ်င္တယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ပဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္တဲ့''

''ေတာ္ေတာ္ မိုက္တဲ့ ေကာင္ေလး''

အဘြားက အလြယ္တကူ မွတ္ခ်က္ခ်ေလသည္။ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ ပညာကို သင္ခြင့္ရလ်က္ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း မသင္သူေလာက္ မိုက္ေသာ သူသည္ ဤေလာကတြင္ ရွိမည္ မထင္ေခ်။

''လူေလးကေရာ ေက်ာင္းေျပးဖူးလား''

''ဟာ မေျပးပါဘူး အဘြားကလည္း၊ ေက်ာင္းေျပးလို႔ ပညာ မတတ္ရင္ ႀကီးလာေတာ့ ဆင္းရဲေနမွာ ေပါ့လို႔''

''ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီ ေကာင္ကေလးေတြ နဲ႔လည္း မေပါင္းနဲ႔ေနာ္''

အဘြားက တိုးေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ကာ စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာသည္။

''မေပါင္းပါဘူး အဘြားရဲ႕၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းေျပးဖို႔ ေခၚလည္း ကြၽန္ေတာ္က မလိုက္ပါဘူး။ ဟိုတစ္ေန႔က တင္ေအာင္သန္းရယ္၊ ျမမင္းရယ္ သက္ေမာင္ရယ္ စာမရလို႔ သူတို႔ နား႐ြက္ေတြကိုေတာင္ ကြၽန္ေတာ္က ဆြဲရ ေသးတယ္။ ဆရာမကေတာင္ သူတို႔ကို ေျပာတယ္။ မင္းတို႔တစ္ေတြ တိုးေမာင္လို စာေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတဲ့''

တိုးေမာင္၏ စကားကို ၾကားေတာ့ အဘြားက ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးေလသည္။ တိုးေမာင္ စာေတာ္သည္ဟု ဆရာမက ခ်ီးက်ဴးလိုက္လွ်င္ တိုးေမာင္ ေပ်ာ္သည္ထက္ အဘြားက ပိုေပ်ာ္သည္။ ထိုေန႔ တစ္ေန႔လုံးအဖို႔ ေျခေထာက္ႏွင့္ ေျမႀကီး မထိေလာက္ေအာင္ပင္ ျမဴးသြားတတ္သည္။ တိုးေမာင္၏ စာက်က္သံသည္ သူ႔ဘဝအတြက္ ဂလူးကို႔စ္ႏွင့္ ေဟာလစ္ ျဖစ္ေလသည္။

''ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ဆရာမက ေျပာတယ္။ သူတို႔ မရလို႔၊ မတတ္လို႔ ေမးရင္ ေျပာျပေပးပါတဲ့''

''လူေလးက ေျပာျပတယ္ မဟုတ္လား''

''ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေအာင္လြင္ကေတာ့ သိပ္ဘဝင္ကိုင္တာပဲ အဘြားရ၊ သူ႔ကို စာေမးရင္ မုန႔္ေကြၽးမွ ေျပာျပတယ္''

''ဒါေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ လူေလးရယ္''

ေျမေဆးလိပ္ခြက္ အပဲ့ထဲမွ ေဆးလိပ္တိုကို ေကာက္ဖြာရင္း အဘြားက ေငးေနသည္။ ျဖဴတစ္ဝက္၊ နက္တစ္ဝက္ က်ားေနေသာ အဘြား၏ ဆံပင္၊ အေရးအေၾကာင္း၊ အတြန႔္အလိမ္မ်ား အရစ္ရစ္ ထင္ေနေသာ အဘြား၏ ပါးျပင္၊ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထကာ မည္းပိန္ေနေသာ အဘြား၏ လက္ခုံမ်ားကို တစ္ခုခ်င္းၾကည့္ရင္း တိုးေမာင္သည္ အဘြားကို သနားေနမိေလသည္။

''ဟိုတစ္ေန႔ကေလ သန႔္ဇင္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္ကို ထြန္းအ့ံက ခိုးတယ္ အဘြား သိလား''

''ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိလို႔တုံး''

''ေဖာင္တိန္ေပ်ာက္တာ ဆရာမ သိေတာ့ တစ္တန္းလုံး ရွာတာေပါ့၊ ထြန္းအံ့ရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေတြ႕တာ''

''သူက ဆင္းရဲလို႔ ေဖာင္တိန္ မဝယ္နိုင္လို႔မ်ားလား လူေလးရယ္''

''မဟုတ္ဘူး အဘြားရဲ႕၊ မဆင္းရဲဘူး၊ သူ႔မွာလည္း ေဖာင္တိန္ ရွိသားပဲ၊ သန႔္ဇင္ရဲ႕ ေဖာင္တိန္က အေရာင္ အက်ားအက်ားေလးနဲ႔မို႔ လွလို႔ ယူတာတဲ့''

''ဪ ကြယ္၊ ဒီကေလးကလည္း ဒုကၡပဲ''

''နီနီခင္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေပတံေရာ၊ ေထြးေမာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ခြၽန္စက္ေရာ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲ ေရာက္ေနတာ၊ သူ ခဏခဏ အဲဒီလို လုပ္တတ္တယ္တဲ့''

''လူေလး သူနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ေနာ္၊ သူ႔အက်င့္ေတြကိုလည္း အတုမယူနဲ႔၊ အားမက်နဲ႔''

အဘြားက စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာျပန္ေလသည္။

''သူလည္း လူမိုက္ပဲ''

''ဘယ္လို လူေတြကို လူမိုက္လို႔ ေခၚလဲဟင္ အဘြား၊ ဆိုးတာနဲ႔ မိုက္တာေရာ အတူတူပဲလား ဟင္''

တိုးေမာင္က ေမးေတာ့ အဘြားခမ်ာ ႐ုတ္တရက္ မေျဖနိုင္ရွာေပ။ မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ကာ စဥ္းစားေနၿပီးမွ ခပ္ထစ္ထစ္ ေျဖေလသည္။

''လူမိုက္နဲ႔ လူဆိုးဆိုတာ အတူတူပဲ ထင္ပါရဲ႕ ကေလးရယ္၊ မိုက္လို႔ ဆိုးတာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလား၊ သူမ်ားပစၥည္း ခိုးတဲ့ သူေတြ ၊ သူမ်ား သားမယား ျပစ္မွားတဲ့ သူေတြ ၊ သူမ်ား အသက္သတ္တဲ့ သူေတြ ၊ အရက္ေသာက္ ဖဲရိုက္တဲ့ သူေတြ အကုန္လုံး လူမိုက္ေပါ့၊ အဲ ေနာက္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္မွာ စာေကာင္းေကာင္း မသင္တဲ့ သူေတြဟာလည္း လူမိုက္ေပါ့၊ ပညာမတတ္ရင္ အမွားအမွန္ကို ေဝဖန္ဆုံးျဖတ္နိုင္တဲ့ ဉာဏ္က နည္းတယ္ကြယ့္၊ လူေလး အေမသာ ေကာလိပ္ေရာက္ခဲ့ရင္ ႏွစ္ျပားမတန္တဲ့ လူမ်ိဳးကို ယူဖို႔ စဥ္းစားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပညာအေျခခံက နည္းေတာ့ မိုက္လုံးႀကီးခဲ့တာေပါ့''

အဘြားက သူ႔ခံစားခ်က္ႏွင့္ သူေျပာကာ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ တိုးေမာင္က ေက်ာင္းစာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဤကမၻာ ဤေလာကတြင္ လူမိုက္ဦးေရ မည္မွ်ရွိသနည္း စဥ္းစားေနမိစဥ္ အဘြားက သူ႔ပခုံးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာသည္။

''ခုနတုန္းက လူေလးေျပာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သိပ္မေပါင္းနဲ႔ လူေလးရယ္၊ မတတ္သာလို႔ ေပါင္းရရင္လည္း ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြာေပါ့၊ ဟုတ္ဘူး လား၊ ျမတ္စြာဘုရားကလည္း ေဟာခဲ့တယ္၊ 'အေသဝနာစ ဗာလာနံ' တဲ့''

* * * 

''ပြမ္ ပြမ္''

''အား''

တိုးေမာင္သည္ ကမန္းကတန္း ခုန္ကာ လမ္းေဘးသို႔ ကပ္၍ ေရွာင္လိုက္သည္။ ကားေမာင္းသူက ကားထဲမွ ေခါင္းထြက္ကာ ''ညစာ မစားခ်င္ဘူးလား''ဟု ေအာ္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ကားကို ကြၽီခနဲ ထိုးရပ္ကာ ''ဟာ တိုးေမာင္ မဟုတ္လား'' ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။

''မင္း မမွတ္မိဘူးလား၊ ငါ တင္ေအာင္သန္းေလ''

''ဟာ''

အသားေတြ တအားမည္းၿပီး တအားဝေနေသာ တင္ေအာင္သန္းကို သူ မေျပာလွ်င္ ဘယ္လိုမွ မွတ္မိမည္ မဟုတ္ေပ။

''မင္းကြာ ဝလိုက္တာ''

''ေအး၊ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါလည္း စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ နင္းတြယ္ပစ္တာ၊ နဂိုကေတာ့ ဘီယာေဖာေတာ့ ေဖာတာေပါ့ေလ''

''ဒါနဲ႔ မင္းက''

''ငါလား သေဘၤာလိုက္ေနတာ သုံးေလးငါးေခါက္ ရွိေနၿပီ''

တင္ေအာင္သန္းက ''လာကြာ၊ ငါ လိုက္ပို႔ေပးမယ္'' ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ သေဘၤာသားကား ျပာျပာကေလး၏ ေရွ႕ခန္းသို႔ ဝင္ထိုင္ရသည္။ ေအာက္ဘက္ ဆိုဖာက အိအိ၊ ထိုင္ရသည္မွာလည္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွေနၿပီး ''သာဓုဗ်ာ သာဓု ေမာင္မင္းႀကီးသား က်န္းမာပါေစ'' ဟု ဆုေတာင္းလိုက္မိသည္။

''ငါတို႔ မေတြ႕တာ ၾကာလွၿပီေနာ္၊ မင္းေရာ အရင္႐ုံးမွာ ပဲလား''

''ေအး အရင္႐ုံးက အရင္စားပြဲေလးမွာပဲ၊ မင္းအားရင္ လာလည္ဦးေလ''

''ေအး လာ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လာခဲ့ဦးမယ္၊ ဖိတ္စာ လာပို႔ရဦးမယ္ကြ''

တင္ေအာင္သန္းက တဟဲဟဲ ရယ္သည္။

''ေကာင္မေလးက ဘြဲ႕ရပညာတတ္ကြ၊ ေခ်ာလည္းေခ်ာတယ္၊ ငါက ကိုးတန္းေတာင္ မေအာင္ေတာ့ ယူရတာ အားေတာ့ အနာသား''

''ပညာတတ္တာနဲ႔ ေငြရတာမွ မဟုတ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ ေငြရွိရင္သာ ပညာတတ္ကို ရတာ ''

''ဟား ဟား ဟား၊ ဟုတ္တယ္ေဟ့''

တင္ေအာင္သန္းက အားရပါးရ ရယ္သည္။ သူကလည္း လိုက္ရယ္မိသည္။

''မင္းေရာ ဘြဲ႕ရၿပီ မဟုတ္လား''

''အင္း''

''ရာထူးေရာ တိုးၿပီလား''

''ဟင့္အင္း''

''လုပ္သက္လည္း ၾကာလွၿပီ မဟုတ္လားကြာ''

''ရွစ္ႏွစ္ ''

''မင္း အေနအထိုင္ကလည္း ႐ုိးတယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြာ၊ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း၊ ႐ုိးလြန္းေတာ့ အ,တယ္တဲ့၊ အ, တယ္ဆိုတာ ဂုဏ္ယူစရာ အရည္အခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္''

တင္ေအာင္သန္းက တိုးေမာင္ ဝတ္ထားေသာ တိုက္ပုံအက်ႌ ခပ္မြဲမြဲ၊ ဖဲထီး ခပ္စုတ္စုတ္၊ ပုဆိုး ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းတို႔၏ အေျခအေနကို အကဲခတ္ရင္း ခပ္ဘြင္းဘြင္း၊ ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာေလသည္။ သူ႔စကားကို လက္မခံခ်င္ေသာ္လည္း ေစတနာဆိုးႏွင့္ ေျပာျခင္း မဟုတ္မွန္းသိ၍ တိုးေမာင္ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။

႐ုိးျခင္း အျခင္းကို ဂုဏ္ယူဖြယ္ မဟုတ္ဟု ဆိုသူက ဆိုေသာ္လည္း တိုးေမာင္ ခုအခ်ိန္အထိ ႐ုိးသားခဲ့သည္။ ခ်မ္းသာသည္ဆိုလွ်င္လည္း ႐ုိးသားျခင္းႏွင့္ ႀကိဳးစားျခင္းကိုသာ အရင္းတည္ၿပီး ခ်မ္းသာလိုသည္။

''မင္း ေအာင္လြင္ကို မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းလိုပဲ စာေတာ္တယ္ေလ''

''အင္း''

''ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို စာေမးရင္ မုန႔္ေကြၽးမွ ေျပာျပတဲ့ အေကာင္ေလ၊ ဟိုး တစ္ခါ ငါသူ႔ဆီက သခ်ၤာကူးခ်ဖို႔ ေတာင္းေတာ့ မုန႔္မပါေတာ့ ခြၽန္စက္အသစ္ေလး ေပးလိုက္ရပါေရာ''

''ေအးပါကြာ၊ သိပါတယ္''

''သူက ... ဌာနမွာ ကြ၊ သိလား၊ တစ္ေန႔တုန္းက အိမ္ေဆာက္မလို႔တဲ့၊ ဘိလပ္ေျမ ဝယ္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့တယ္''

''သူက အိမ္ေဆာက္နိုင္ၿပီလား၊ ဘယ္က အေမြရလို႔တုံး''

တိုးေမာင္က ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေျပာမိေတာ့ တင္ေအာင္သန္းက ရယ္ေလသည္။

''ဘယ္ကမွ အေမြမရဘူး၊ လခလည္း မင္းထက္မ်ားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူက မင္းထက္သာတာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ မင္းလို မ႐ုိးသားဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ့္တာဝန္ေပၚမွာ မင္းလို ေစတနာမထားဘူး၊ သစၥာမရွိဘူး၊ ဒါပဲ''

ကားေရွ႕ခန္းတြင္ စည္းစိမ္ရွိရွိ ထိုင္ေနရေသာ္လည္း တိုးေမာင္ ေခြၽးျပန္ၿပီး ေမာသြားေလသည္။

''ဒါကေတာ့ သူက ေခ်ာင္ၿပီး လြတ္ေနတာကို၊ ျမမင္းေတာ့ ႐ုံးကိစၥမွာ ေငြအေတာင္းေကာင္းတာ မိလို႔ ေထာင္က်သြားပါေရာ''

''ဘယ္ ျမမင္းလဲ၊ နဂါးျမမင္းလား''

''ေအးေလ၊ မင္းတို႔ ေက်ာင္းေျပးဖက္ေတြ မဟုတ္လား''

ျမမင္း၊ တင္ေအာင္သန္းႏွင့္ သက္ေမာင္တို႔ သုံးဦးသား ေပါင္းၿပီး ေက်ာင္းေျပးတတ္သည္ကို သတိရသည္။ သူတို႔ေတြကို အဘြားက လူမိုက္ကေလးေတြ ဟု ေျပာခဲ့သည္ကိုလည္း ဆက္၍ ေတြးမိသည္။

''အဲဒီ အေၾကာင္း ငါ မသိေသးဘူး၊ သက္ေမာင္ကေတာ့ ဆင္းရဲေနရွာတယ္၊ တစ္ေန႔တုန္းက လမ္းမွာ ေတြ႕ေတာ့ ဒီလိုပဲ ပ်ံက် လုပ္ကိုင္စားေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္''

''ေအး ငါလည္း တစ္ခါေတြ႕တယ္၊ ရထားေပၚမွာ ဓားလွီးေရခဲေခ်ာင္း ေရာင္းေနတယ္''

သက္ေမာင္ႏွင့္ တင္ေအာင္သန္းသည္ စာမႀကိဳးစားၾကတာခ်င္း၊ မေတာ္တာခ်င္း အတူတူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခအေနခ်င္းကေတာ့ လုံးဝ မတူေတာ့ေပ။

''ထြန္းအံ့ႀကီးကေတာ့ ခ်မ္းသာေနလိုက္တာ''

''သူက တကယ့္ေနရာ ေရာက္ေနတာကိုး၊ မင္း သိတယ္မဟုတ္လား၊ ... ဌာနမွာ ေလ''

''ဒါေၾကာင့္လည္း ခ်မ္းသာတာကိုး''

''ဒီလိုလူ၊ ဒီလိုေနရာေရာက္လို႔ ဒီလိုခ်မ္းသာေနတာ အံ့ဩစရာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ အားက်စရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး''

တိုးေမာင္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာမိသည္။ အားက်စရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း မခံခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္ကိုေတာ့ ဆက္၍ မေျပာမိေတာ့ေပ။

''ေအး၊ မင္း အားမက်မွန္း ငါသိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ရွပ္အက်ႌ ကုပ္ျပဲ ဝတ္ေနရတာေပါ့၊ ဟား ဟား''

တိုးေမာင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ရွိန္းခနဲပူသြားသည္။ မိမိကိုယ္မိမိ မျပည့္စုံ မကုံလုံမွန္း သိေသာ္လည္း ဒါကို မည္သူကမွ် လက္ညႇိဳထိုးျပစရာ၊ ေထာက္ျပစရာ မလို။ ႏွိမ္စရာ မလို၊ ႏွိမ္လိုေသာ ဆႏၵႏွင့္ ေျပာျခင္းမဟုတ္မွန္း သိေသာ္လည္း မခံခ်င္။

''ေဆာရီး သူငယ္ခ်င္း၊ မင္းကို ငါႏွိမ္တာ မဟုတ္ပါဘူး''

တင္ေအာင္သန္းက ခ်က္ခ်င္း ေတာင္းပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ က႐ုဏာေဒါေသာ ဆက္ေျပာသည္။

''မင္းကေတာ့ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ ႐ုံးတက္၊ တကုပ္ကုပ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္၊ အၾကံအဖန္ အတိုအလွ်ဳိ လုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္၊ ဒါပဲ လုပ္ေနတာ မဟုတ္လား''

''ေအး၊ ဒါပဲ မလုပ္လို႔ေရာ ဘာလုပ္ရဦးမွာလဲ''

တိုးေမာင္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာသည္။

''ေတာ္ၿပီကြာ၊ မင္းကား ဒီမွာပဲ ရပ္ေတာ့၊ ငါ့ဟာငါ လမ္းေလွ်ာက္သြားေတာ့မယ္'' ဟု ေျပာရေကာင္းမလား၊ စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ ႐ုံးေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။

႐ုံးအေပါက္ဝ တည့္တည့္တြင္ ကားရပ္ေပးၿပီး တင္ေအာင္သန္းက တိုးေမာင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကို တည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ကာ တိုးတိုးေျပာေလသည္။

''တစ္ခ်ိန္တုန္းက မင္းက ေတာ္တဲ့သူ ငါက ညံ့တဲ့သူပါ တိုးေမာင္ရာ၊ မင္းက ငါ့နား႐ြက္ဆြဲရတိုင္း ငါနာမွာစိုးလို႔ ဖြဖြေလး ဆြဲခဲ့တာ ငါ မေမ့ပါဘူး၊ ခုနတုန္းက ငါေျပာတာေတြ ဟာ မင္းကို ခင္လို႔ပါ''

* * * 

ဘုရားပန္းအိုးတစ္လုံး အစားမဝယ္ရေသးေသာေၾကာင့္ ဘုရားစင္တြင္ ေျမပန္းအိုးတစ္လုံးသာ ရွိသည္။ ပန္းအိုးထဲမွ ေဇာ္စိမ္းပင္သုံးပင္က အၫြန႔္၊အတက္ေတြ ေဝေဝဆာဆာႏွင့္ စိမ္းစိုလန္းဆန္းေနသည္။ ထိုသုံးပင္အၾကားရွိ ေဒါနပန္းခက္ကေလး တစ္ခက္ကေတာ့ ေျခာက္ေသြ႕ ညႇိဳေရာ္ေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမႊးရနံ႔ေလး တႀကိဳင္ႀကိဳင္ႏွင့္ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္ေနခဲ့ေသာ ပန္းခက္ကေလး၏ အဆင္းသည္ လည္းေကာင္း၊ အခ်င္းသည္ လည္းေကာင္း လြင့္ျပယ္ သြားေခ်ၿပီ။

''လူေလး ဘာေတြ စဥ္းစားေနတုံး''

အဘြားက ေမးသည္။

''ဪ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းပါ အဘြားရယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ခ်မ္းသာလို႔၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဆင္းရဲလို႔''

''ေအးကြယ္၊ ဟို နို႔ေအးေခ်ာင္း ေရာင္းေနရတဲ့ ကေလးဆိုရင္ သနားစရာ၊ သားကိုေတြ႕ေတာ့ သူ အားက်ရွာမွာေပါ့''

သက္ေမာင္ အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာဖူး၍ အဘြားက သိထားေလသည္။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေတာင္းႀကီး႐ြက္ကာ ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ေရာင္းခဲ့ ရွာေသာ အဘြားအဖို႔ေတာ့ တိုးေမာင္၏ ဘဝသည္ ျပည့္စုံလုံေလာက္ ေနေပၿပီ။ေနရိပ္ထဲတြင္ ထိုင္ၿပီး စားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ နည္းနည္းေနာေနာ ကုသိုလ္မဟုတ္ေပ။ ပညာ တတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္သာ ဒီလို အေျခအေနကို ေရာက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု အခါခါ ေက်နပ္မိေလသည္။

''ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လူေလးကို အဘြားေျပာခဲ့တာေပါ့၊ 'အေသဝနာစ ဗာလာနံ' လို႔ေလ၊ သူတို႔နဲ႔ေပါင္းၿပီး သူတို႔လို ေက်ာင္းေျပးရင္ သူတို႔လိုပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ ဟုတ္ဘူးလား''

အဘြားက သက္ေမာင္ကို ရည္႐ြယ္ၿပီး ေျပာေသာ္လည္း တိုးေမာင္သည္ တင္ေအာင္သန္းကို သတိရေလသည္။

''ေက်ာင္းေျပးေပမယ့္ ခ်မ္းသာတဲ့ သူကေတာ့ ခ်မ္းသာပါတယ္ အဘြားရယ္'' ဟု ေျပာလွ်င္ အဘြားကို အတိုက္အခံ လုပ္ရာေရာက္မည္မို႔ ဘာမွ မေျပာမိေတာ့ေပ။

''ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ လူေလး ခဏခဏ ေျပာဖူးတာ၊ ဟို ဟို ထြန္းအံ့ဆိုတဲ့ ကေလးကေရာ၊ အခု ဘာျဖစ္ေနသလဲ''

အဘြားက အမွတ္တရ ေမးသည္။

''ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုတစ္ေယာက္ကေရာ၊ စာေမးရင္ မုန႔္ေပးမွ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ ကေလးေလ''

''အဘြားက ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲဒီ ဗလာနံေတြရဲ႕ အတုကို မယူရဘူးလို႔ ခဏခဏ ဆုံးမခဲ့တာ မဟုတ္လား''

''ေအး ေအး အခု သူတို႔ေရာ''

တိုးေမာင္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ သူဘယ္လို ျပန္ေျဖရမည္နည္း။

''မေကာင္းတဲ့ သူဆိုေတာ့ မေကာင္းသူတို႔ လမ္းစဥ္အတိုင္း သြားမွာေပါ့ အဘြားရယ္''

တိုးေမာင္က သူ႔အဓိပၸါယ္ႏွင့္သူ ေျဖေသာ္လည္း အဘြားက သူ႔အဓိပၸါယ္ႏွင့္ သူေတြးကာ ေက်နပ္သြားသည္။ ကြမ္းသီးစိတ္ကေလးကို တျမံဳ႕ျမံဳ႕ဝါးရင္း ျပံဳးေနသည္။

တိုးေမာင္ကေတာ့ ညႇိဳးႏြမ္းေနေသာ ေဒါနပန္းခက္ကေလးကို ၾကည့္ရင္း မခ်ိျပံဳးျပံဳးမိေလသည္။ 

-------------

မစႏၵာ

ခ်ယ္ရီ၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၈၄။

Hnin Shwe Sin at 7/15/2016 02:03:00 am

[ အလင္းေရာင္ ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]