ေၾကာ္ျငာလွည္း-ေနဝင္းျမင့္
(၁) အရင္လိုပါပဲေလ … ျမစ္ဆိပ္က တက္ရင္ ရြာဘက္ကိုသြားမယ့္ ျမင္းလွည္းအုပ္စုကေလးတစ္ခုကို ေတြ႔မယ္။ တစ္စီးစီးေပၚ တက္ၿပီးလို႔ လူစံုရင္ ‘ဟ … ဒီျမင္းမဟာ … ’ ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ ျမင္းလွည္းကေလး ထြက္မယ္။ နာမည္ေက်ာ္ သံကိုင္းနဲ႔ ကုန္းေဇာင္း လမ္းကို ခေနာ္ခနဲ႔ ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ျဖတ္မယ္။
ျမင္ရတဲ့အိမ္ေတြ အားလံုးဟာလည္း အရင္ကအတိုင္းပဲ။ ဘာမွ ပိုထူးလာတာ မရွိဘူး။ အဲသည္မွာ ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းကေလးေတြကေတာ့ ေသြးေႏြးစရာေကာင္းတာ အမွန္ပါ။
ပထမဆံုး ျမစ္ထဲကိုေရဆင္းတဲ့ ႐ိုးေခ်ာင္း ေဇာက္နက္နက္ကို ေတြ႔မယ္။ သူနဲ႔ကပ္လ်က္က ျမစ္ဘက္ကို မ်က္နွာလွည့္ထားတဲ့ အညာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအိုႀကီး တစ္ေက်ာင္း။ ေနာက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ကႏၲာရပင္ပုကေလးေတြ၊ ထေနာင္းပင္ႀကီးေတြ၊ ေငြေရာင္ျမားတံေတြပြင့္တတ္တဲ့ ကိုင္းပင္႐ိုင္း႐ိုင္းေတြကို ျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ျမင္းလွည္းက ခရီးရဲ႕ သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေလာက္ကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ ဆိုတာ သိႏိုင္ၿပီ။
သံကိုင္းနဲ႔ ကုန္းေဇာင္း သြားတဲ့လမ္းက တျခားသူေတြအတြက္ ဘာမွ သိပ္ထူးျခားမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သည္ျမင္ကြင္းကေလးကို ေတြ႔ခ်င္လြန္းလို႔၊ ခံစားခ်င္လြန္းလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ အလြတ္မခံဘူး။
ျမင္းလွည္းေပၚက အညာသူေတြရဲ႕ တစ္ဖက္ကမ္းက ေရနံေခ်ာင္းေစ်း၊ ရန္ကုန္ေစ်း အေၾကာင္းေတြ၊ မေကြးမွာ က,သြားတဲ့ ဇာတ္ပြဲအေၾကာင္း၊ ပဲေၾကာင္း၊ ႏွမ္းေၾကာင္း၊ ဝါေစ်းအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားပြဲအေၾကာင္းေတြကို နားကၾကားေနရေပမယ့္ စိတ္မဝင္စားႏိုင္ဘူး။ ျမင္ကြင္း အကြက္အကြက္ကေလးေတြကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
သည္လမ္းမွာ အလွပဆံုးက ထေနာင္းပင္ႀကီးေတြပါ။ ပင္စည္ေတြက ဝါဝင္းေနၿပီး အညာေန ပူပူထဲမွာ စိမ္းရင့္ရင့္အရြက္ေတြက ျမင္ကြင္းေျခာက္ေျခာက္ထဲမွာ ထင္းခနဲ ႂကြထေနတတ္တယ္။
ျပည္ေတာင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေက်ာက္တံုး ၾကမ္းၾကမ္း လမ္းေပၚကို ျမင္းလွည္းက သြားရတာ ဆိုေတာ့ ဘီးက ေက်ာက္တံုးေပၚ တည့္တည့္တက္သြားလိုက္၊ ဂလုတ္ခနဲ ေခ်ာ္က်လိုက္၊ ျဖည္းျဖည္းကေလး ႐ုန္းလိုက္၊ အလိုက္သင့္ကေလး ေျပးလိုက္နဲ႔ စီးရတဲ့အရသာကလည္း အရင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကနဲ႔ သိပ္မထူးလွပါဘူး။
ခပ္နိမ့္နိမ့္ ထေနာင္းကိုင္းေတြက ျမင္းလွည္းအမိုး တာေပၚလင္စကို ၿဗိခနဲ ၿဗိခနဲ ကုတ္ျခစ္လိုက္တဲ့ အသံေတြကလည္း အရင္ကအတိုင္းပဲ။
ကုန္းေဇာင္းရြာထဲ ဝင္ခါနီးက်ေတာ့ ျမင္ကြင္းက က်ယ္ျပန္႔သြားၿပီ။ အေရွ႕ဘက္ အနားသတ္မ်ဥ္းက ဧရာဝတီျမစ္႐ိုး။ အေနာက္ဘက္က ငွက္ေပ်ာေတာညိဳ႕ညိဳ႕၊ အေဝးက တိမ္အုပ္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ဆန္စက္မီးခိုးေတြ ေရာေထြးေနတတ္တာလည္း ရွိရဲ႕။
ဖြဲျပာမႈန္႔ေတာင္ကုန္းေတြ ဝိုင္းေနတတ္တဲ့ စက္တန္း (ဆန္စက္ေတြ တန္းစီ ရွိေနလို႔) ရပ္ကြက္ကို ေရာက္ေတာ့ ျမင္းလွည္းက လမ္းမေပၚကို ေရာက္စျပဳၿပီ။ ရႊံ႕ေတြေပေနလို႔ မနည္းဖတ္ရတဲ့ ‘ကုန္းေဇာင္းၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆိုပါ၏’ ဆိုတဲ့ ကြန္ကရစ္ဆိုင္းဘုတ္ကေလးက သူ႔ေဘးက သက္ငယ္မိုး ဝါးတဲကေလးေတြကို သိပ္သေဘာမေတြ႔တဲ့ပံုနဲ႔ ငူငူႀကီးရပ္လို႔။
အဲဒီကမွ ရြာထဲဝင္လာေတာ့ အေနာက္ဘက္မုန္းေခ်ာင္းက အေရွ႕ဘက္ဧရာဝတီျမစ္ထဲကို ျဖတ္သြယ္ထားတဲ့ ဆည္ေျမာင္း လက္တံ ေျမာင္းႀကီးကို ေတြ႔မယ္။ စိုက္ခ်ိန္ပ်ိဳးခ်ိန္မို႔ ေျမာင္းမႀကီးေတြ ေရရရွိတဲ့ အခါလည္း ရွိ၊ ေရမလႊတ္လို႔ ေျခာက္တဲ့အခါလည္း ေျခာက္ ေပါ့ေလ။
အညာရြာကေလးတစ္ရြာမွာ ရွားေတာင့္ရွားပါး ေရမ်ားမ်ား ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာကေလးေပါ့။ ေျမာင္းေပါင္က လွမ္းၾကည့္ရင္ သရက္ပင္တန္း၊ အေၾကာ္ဆိုင္တန္း၊ ေနာက္ ႀကံရည္ဆိုင္ကေလး၊ ေနာက္ ပ်စ္ခၽြဲေနေအာင္ ေဖ်ာ္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး။
ျမင္းလွည္းက ေျမာင္းကူးအုတ္တံတား ကုန္းျမင့္ျမင့္က ဆက္ဆင္းလာရင္ ညာဘက္မွာ ကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးတစ္ခု။ အရင္က သည္ေနရာမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပေနက်ေလ။ အဲသည္တုန္းက လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ ဘာမရွိနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ သည္ရြာကေလးမွာ အင္ဂ်င္မီးစက္နဲ႔ျပလို႔ရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြ သည္ေနရာမွာၾကည့္ခဲ့ရတာ ဘယ္နည္းမွာလဲ။
ဝိမာန၊ ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္း၊ ရွင္မေအာင္ျဖဴ၊ လူ႐ိုးလူမိုက္၊ ေႂကြတစ္လက္ ၾကက္တစ္ခုန္၊ ေတာကဖိုးတုတ္ … အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး၊ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဘာမွမရွိျပန္ဘူး။ ျမက္ပင္တစ္ပင္မွ မေပါက္တဲ့ ကြပ္လပ္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဘာ႐ုပ္ရွင္မွလည္း မျပေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕။
အညာကိုလာတိုင္း၊ သည္ေနရာကေလးကို ေတြ႔တိုင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားရတယ္။ ျမင္းလွည္းနဲ႔ ျဖတ္သြားတိုင္းလည္း အမွတ္တရ ငံု႔ၾကည့္ေနက်။ အစတုန္းကေတာ့ သည္ေနရာမွာ ဆီးေတာ္ပင္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ေနရာေပါ့။
ဆီးပင္ေတြေအာက္မွာ ဆီးသီးေကာက္ရင္ ေကာက္၊ ကစားရင္ ကစား၊ ဆီးရိပ္မွာ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္းရွိေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာႀကီးက လာလာေခ်ာင္းတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ေျပးၾက၊ လဲၾက၊ အ႐ိုက္ခံၾကရ … ေနာက္ေတာ့ ဒီၿခံႀကီးကိုဝယ္တဲ့လူက ဆီးပင္ေတြ ခုတ္လွဲပစ္တယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆီးပင္ေတြခုတ္လွဲတဲ့ လက ဆီးသီးေတြ ခဲေနေအာင္ သီးတဲ့လႀကီး။ တစ္ေက်ာင္းလံုးက အရိပ္ခိုရတဲ့ ဆီးေတာႀကီး ၿပိဳလဲသြားေတာ့ ဝမ္းနည္းလိုက္ရတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။
ေနာက္ေတာ့ သည္ေနရာကေလးမွာပဲ ႐ိုင္ပတ္ေတြကာၿပီး ႐ုပ္ရွင္ျပတယ္။ စက္တစ္လံုးတည္းနဲ႔ျပတဲ့ ႐ုပ္ရွင္စက္က ညစ္ထည္းထည္း ခပ္စုတ္စုတ္ေပမယ့္ ဒီရြာကေလးမွာေတာ့ ေခတ္မီေနရတာေပါ့ေလ။ စလင္း၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္း စတဲ့ ေဒသေတြမွာ ဖန္တရာေတေအာင္ ျပခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေဟာင္းေတြေပမယ့္ ဒီရြာကေလးမွာ ဇာတ္ကားသစ္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
ျမင္းလွည္းေပၚက ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္ရတဲ့ ေနရာကေလးက အေတြးစမ်ားစြာကို ေခၚေဆာင္လာခဲ့ျပန္တယ္။
* * *
(၂) ရြာမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပၿပီ ဆိုရင္ အင္မတန္ေပ်ာ္တယ္။
သည္ရြာကေလးမွာ ၿမိဳ႕နဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့ လူကလြဲလို႔ ႐ုပ္ရွင္ လို႔ ဘယ္သူကမွ မေခၚဘူး။
ဘိုင္စကုတ္ တဲ့ …
‘ရန္ကုန္က ဘိုင္စကုတ္သမားေတြ ေရာက္လို႔တဲ့ေတာ့္’ ဆိုတဲ့ အရီးစိန္မယ္ရဲ႕ ေမာင္းသတင္းက မျပခင္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ကတည္းက ၾကားေနရတာ။ သူ႔သား ခင္ဦးက ဘိုင္စကုတ္အဖြဲ႔လာရင္ ေတာက္တိုမည္ရ ေခၚခိုင္းေနက်ကိုး။
အဲသည္တုန္းက ရြာမွာတစ္လံုးတည္းရွိတဲ့ ဥပသကာအဖြဲ႔ပိုင္ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ဖြင့္တဲ့ ဦးေလးစိန္ကလည္း အလုပ္မ်ားေနရၿပီ။ ဘိုင္စကုတ္အဖြဲ႔မွာ ဓာတ္စက္တစ္လံုး အပိုပါေပမယ့္ ရြာကစက္ကိုလည္း ငွားေလ့ရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြကလည္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းမဆာေတာ့ဘူး။ ဦးေလးစိန္ ခါးၾကားက ေသာ့နဲ႔ ဓာတ္စက္ေသတၱာ ဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနၾကရတာ။ ေသာ့ဖြင့္လိုက္လို႔ ဓာတ္ျပားေတြ စီစီရီရီေတြ႔ရရင္ပဲ ဝမ္းေတြသာလို႔။
ေရကင္းေဘာက္ျပား ေကာက္႐ိုက္ၿပီးရင္ ပထမဆံုး ‘ရွာပံုေတာ္က်ဴး … က်ဴးလို႔ပင္ … ’ ဆိုတဲ့ အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္သီခ်င္း စဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ သိၿပီးသား။ ဦးေလးစိန္က အေကာ္ဒီယံအုန္းေက်ာ္ကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။
မိုးလံုးပတ္လည္ထဲက ‘ေရႊမိုး အမၺဳန္ရယ္ … မရြာပါနဲ႔ဦးလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေလ … ’ ဆိုတဲ့စာသားက အညာနဲ႔ သိပ္မကိုက္ေပမယ့္ ရြာကလည္း ဒီသီခ်င္းကို သေဘာက်ၾကတယ္။
ဘိုင္စကုတ္႐ံုဘက္က စက္ဖြင့္ရင္ ေစ်းသည္ေတြက ေစ်းသိမ္းခ်င္ၿပီ။ ေကာက္သင္းေကာက္၊ ပဲႏုတ္သူေတြကလည္း ေစာေစာျပန္ခ်င္ၿပီ။ ဘိလိယက္ခံုက၊ ဘံုဆိုင္က၊ ထန္းရည္ဆိုင္က၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ဦးႀကီးဘႀကီးေတြကလည္း ကိစၥေစာေစာသိမ္းၾကၿပီ။
ဘိုင္စကုတ္ဆရာေတြကလည္း မျပခင္တစ္ရက္ေလာက္က မီးစက္ေတြဘာေတြ စမ္းလို႔၊ ကာဗြန္ေလးဘာေလး ခ်ိန္လို႔။ ပိတ္ကားေလး ဘာေလး ခ်ိတ္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔ ရြာက ျမင္းလွည္းတစ္စီး ငွားေတာ့တာပဲ။
ပင္တိုင္ငွားေနက်က ဦးေက်ာက္ေမာင္းျမင္းလွည္း။ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးကလည္း ဘိုင္စကုတ္ဝါသနာအိုး။ မင္းသားႀကီးေရႊဘဆို အသည္းစြဲ။ ေရႊဘနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ (ရန္ကုန္သြားဖို႔) ပိုက္ဆံစုေနရတယ္ လို႔ လူထူရင္ ေျပာၿပီ။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ ေဘးခ်ိတ္၊ ရန္ကုန္မွာ ေရႊဘနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္ လို႔မ်ား ဆိုရင္ အဲဒီလူကို အိမ္ေခၚ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေတာ့တာ။ ေရႊဘနဲ႔ စကားေျပာခဲ့ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူ တစ္ပတ္ေလာက္ အိမ္မျပန္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ ထမင္းေကၽြး၊ အရက္တိုက္၊ အဲသေလာက္ကို ႀကိဳက္တာ။ ဘိုင္စကုတ္အဖြဲ႔က သူ႔ျမင္းလွည္းငွားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့။ ေရႊဘကား ဆိုရင္ေတာ့လည္း ေျခေထာက္ ေျမမက်ေတာ့ဘူး။
“ငါ့ခ်ီး … ညက်ရင္ ေရႊဘႀကီး ဘယ္လိုမ်ား ခ်ဦးမွာလဲ မသိဘူးဟ … ”
လို႔ တစ္မနက္လံုး ျမင္းလွည္းတပ္ကတည္းက တဖြဖြ ေျပာေနတတ္တာ။ ႐ံုေရွ႕က ဘုတ္ျပားမွာ အနားေတြစုတ္ေနတဲ့ ဇာတ္ဝင္ဓာတ္ပံုေတြ ခ်ိတ္တာလည္း သူပဲ။ ကနီ၊ သာစည္ဘက္က ထန္းရည္ မွာတာလည္း သူပဲ။ ျမင္းလွည္းေဘးႏွစ္ဖက္က တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ဇာတ္ကားနာမည္ပိတ္စ ခ်ိတ္တာလည္း သူပဲ။ အဲသလိုမ်ား လုပ္ေနရရင္ ျမင္းစာေကၽြးဖို႔ ေမ့၊ ျမင္း ေရတိုက္ဖို႔ ေမ့၊ သူကိုယ္တိုင္ ထမင္းစားဖို႔လည္း ေမ့ေနတတ္တဲ့လူမ်ိဳး။ မနက္ေစာေစာ ရြာခိုင္ရြာေလာက္၊ အေနာက္ကိုင္းရြာေလာက္ကို ေၾကာ္ျငာေတြတစ္ထပ္ႀကီးတင္ၿပီး ျမင္းလွည္းစထြက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူ႔မ်က္ႏွာက လွည္းဦးမွာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။
ဦးေလးစိန္ကလည္း သူ႔ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ‘ရွာပံုေတာ္ က်ဴး … က်ဴးလို႔ပင္ … ’ ကို ဖြင့္ၿပီး ရြာထဲကျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ တယ္ရင္ဖိုရတာကိုး။
* * *
(၃) ရြာအေနာက္ဘက္သခ်ဳႋင္းအစပ္ေလာက္က ဘိုင္စကုတ္ေၾကာ္ျငာလွည္း အသံၾကားရင္ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ေနၾကရၿပီ။ ျမင္းလွည္းေပၚက ႀကဲခ်မယ့္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ ေတာင္းရမွာေလ။ ေဘာင္းဘီဝတ္ထားရင္လည္း ေဘာင္းဘီကို မ,တင္၊ ပုဆိုးနဲ႔ဆိုရင္လည္း ပုဆိုးကို တိုတုိျပင္ဝတ္ ေပါ့။
ကေလးတစ္ရာေလာက္ကို ေၾကာ္ျငာစာရြက္ တစ္ရြက္ႏႈန္းေလာက္ စြန္႔ႀကဲေပးသနားမယ့္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ဟာ ကံေကာင္းေထာက္မရင္ ကိုယ္ရႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ေတာ့ ရွိေသးတာပဲ။
လုရင္းလိုက္ရင္း စုတ္ၿပဲသြားတဲ့ ေၾကာ္ျငာေပမယ့္ စကၠဴနဲ႔ဖာၿပီး ထရံမွာကပ္ထားရရင္ပဲ လာလာၾကည့္ၾကတဲ့ လူေတြက နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ရတဲ့ကေလးက အဲဒီေန႔ ထမင္းမစားေတာ့ဘူး၊ ေပ်ာ္လို႔။ တစ္ခါတေလ လုရင္းက သူတစ္ျခမ္း ကိုယ္တစ္ျခမ္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပးခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။
ေၾကာ္ျငာထဲမွာပါတဲ့ ဓာတ္ပံု ခပ္မွိန္မွိန္ကို ၾကည့္ၿပီး ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးကို ေန႔ခင္းကတည္းက ပံုေဖာ္ရတာကလည္း အရသာပဲ။ ေၾကာ္ျငာထဲမွာ ထိုးခန္းႀကိတ္ခန္းပါေပမယ့္ တကယ္ျပေတာ့ ပါခ်င္မွပါတာ။ တစ္ခါတေလ ေၾကာ္ျငာထဲမွာ မင္းညီမင္းသားအဝတ္အစားနဲ႔ ေတြ႔ရေပမယ့္ (အိပ္မက္ခန္း ထိုးဇာတ္ေတြ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ) ျပေတာ့လည္း ပါခ်င္မွပါျပန္ေရာ။
အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ အဖန္တစ္ရာေတေအာင္ ျပခဲ့တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဖလင္ေတြ မီးေလာင္လို႔၊ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရလို႔ ေဟာင္းျမင္းစုတ္ျပတ္သြားလို႔ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ်ာ့သြားတတ္တာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္သိမွာလဲ။
တစ္ခါတေလ တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္း အဆက္အစပ္မရွိရင္၊ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ထဲကအကြက္ တစ္ကြက္တေလ ပါမလာရင္ ‘ကားမခိုးနဲ႔ဗ်ိဳ႕ … ’ လို႔ ေအာ္ရတာ ရင္ထဲေပါ့သြားရတာ အမွန္ပဲ။
“ကုန္းေဇာင္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ဝါသနာအိုးမ်ားအတြက္ ျမနဒီ ႐ံုေတာ္မဂၤလာႀကီးမွာ ယေန႔ည ႐ံုတင္ကာ ျပသမယ့္ ဇာတ္ကားကေတာ့ ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္း … ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္းအျဖစ္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေရာက္သြားရတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ျပည္ေတာ္ခ်စ္မင္းသားႀကီး ေရႊဘ … ဟုတ္ကဲ့ … လူထုရဲ႕ ေရႊဘႀကီးက ယေန႔ညပေဟဠိကို အေျဖညႇိပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်။ ဘယ္လိုမ်ား ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း အသံုးေတာ္ခံမလဲ ဆိုတာ ကေန႔ည အကဲျဖတ္လွည့္ၾကပါဦးလို႔ … ေနာ္ ခင္ဗ်ာ”
ေဟာ … ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးရဲ႕ ေၾကာ္ျငာလွည္းအသံ။
ေတာက္ … ေကာင္းလိုက္မယ့္ ကား။
ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္း တဲ့ …
တို႔ ေရႊဘႀကီးကေတာ့ …
ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ …
ျမင္းလွည္းကိုေတာ့ မျမင္ရေသးဘူး။
အသံက ေညာင္ပင္ေကြ႔ေလာက္က အသံ …
ေကြ႔ေက်ာ္ရင္ ေရာက္လာေတာ့မွာ … ေရာက္လာေတာ့မွာ … ေရာက္လာေတာ့မွာ …
ေတြ႔ၿပီ …
ဟြန္းထိပ္က ဥပသကာအဖြဲ႔ ဆိုတဲ့ စာလံုးေတြကို ေတြ႔ရၿပီ။ ျမင္းလွည္းဦးက ေၾကးေခါင္းေလာင္းကို တခြမ္ခြမ္ ေခါက္လိုက္၊ ေၾကာ္ျငာေတြ ႀကဲခ်လိုက္၊ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ထိန္းလိုက္နဲ႔ … ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး။
ပါးစပ္ကလည္း မက္နဲ႔ေအာ္လိုက္ေသးတယ္။
လက္ထဲမွာလည္း ေၾကာ္ျငာေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔။
ေလတိုက္လို႔ ေဘးႏွစ္ဖက္ကို ကားခနဲ ကားခနဲ ဝဲပ်ံေနတဲ့ ဇာတ္ကားပိတ္စကလည္း လက္ယပ္ေခၚေနသလိုပဲ။
ကုန္းေဇာင္း ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတဲ့ …
သည္ရြာကေလးကို သည္လိုသံုးႏႈန္းတာ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးရဲ႕ ဉာဏ္ေတြပဲ ေနမွာ။ သူက အေျပာေကာင္း အေဟာေကာင္းေလ။ သက္ငယ္မိုး၊ ဝါးထရံကာ၊ ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ ရြာကေလးကို ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တဲ့။
ရြာက လူႀကီးေတြက ၿပံဳးတယ္။
အေဖကေတာ့ ‘တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ င႐ူး … ’ တဲ့။
ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး စိတ္ကူးရရင္ရသေလာက္ ႀကဲခ်သြားတဲ့ (မိန္းကေလးထူထူဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်တတ္တယ္) ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေလာက္ ရရင္ပဲ အိမ္ထဲကို ေအာ္ေျပးလာၿပီး တစ္ထိုင္တည္း ထိုင္ဖတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။
အဘြားကေတာင္မွ ‘ဟဲ့ … က်ယ္က်ယ္ဖတ္ပါဟဲ့ … နင္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္နဲ႔ … ’ ဆိုၿပီး ေၾကာ္ျငာကို လုေသးတာကလား။
“ကိုင္း … ကေန႔ညမွာေတာ့ျဖင့္ ပုလိပ္ေမာင္တင္နဲ႔ ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္းတို႔ရဲ႕ သူႏိုင္ငါႏိုင္ အၿပိဳင္ႀကဲၾကပံုမ်ား ႐ႈစားလွည့္ၾကပါ လို႔ … အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ထဘီလဲမေနၾကဘဲ၊ အခ်ိန္မျဖဳန္းဘဲ တစ္အိမ္လံုးႂကြခဲ့ၾကပါ လို႔ … ”
ေၾကာ္ျငာလွည္း ေဝးသြားေတာ့မွ ရင္လည္း ၿငိမ္ေတာ့တယ္။ ဦးေက်ာက္ေမာင္းေအာ္သံကိုက ၾကည့္ခ်င္စရာ။
ဘိုင္စကုတ္အဖြဲ႔ ရြာကိုေရာက္စက ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးက လွည္းေမာင္း႐ံုသက္သက္ပါ။ ေၾကာ္ျငာလွည္း လိုက္႐ံုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ရန္ကုန္က စက္ဆရာေတြနဲ႔ တြဲပါမ်ားလာေတာ့ သူ႔ကို သင္ေပးတယ္၊ စမ္းစမ္းၿပီး ေအာ္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စက္ဆရာေတြေတာင္ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးနဲ႔ လႊတ္ထားေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ဦးေက်ာက္ေမာင္းၫႊန္းသေလာက္ ဇာတ္ကားက ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္တာေတြေရာ ဟုတ္တာေတြေရာ ေသာေကာေရာေကာ ေၾကာ္ျငာေတာ့တာ။
ညဘက္ ႐ံုထဲေရာက္ေတာ့ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး ေၾကာ္ျငာတာနဲ႔ တျခားစီ။ ဒီေတာ့ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးကို ရြာက မယံုေတာ့ဘူး။ မယံုေပမယ့္ သည္ရြာကေလးကို ေလးငါးႏွစ္မွ တစ္ခါ ဆိုသလို လာတတ္တဲ့ ဘိုင္စကုတ္ ဆိုေတာ့လည္း ၾကည့္ၾကရတာပဲ။ လိမ္မွန္းသိေပမယ့္လည္း သည္းခံရေတာ့တာပဲ။
ပိုဆိုးတာက ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးက အပိုေတြ ထည့္ေအာ္တာပဲ။ အသစ္ေရာက္ရွိလာတဲ့ ႐ုပ္ရွင္စက္သစ္ႀကီးနဲ႔ ျပမွာ တဲ့။ ေတာက္တိုမည္ရခိုင္းတဲ့ ကိုခင္ဦးကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ‘အလကားပါ’ တဲ့၊ ‘မေရာက္ပါဘူး’ တဲ့၊ ‘အရင္စက္ေဟာင္းပဲ’ တဲ့ …
တုန္တဲ့အခါ တုန္၊ မႈန္တဲ့အခါ မႈန္ (အၿမဲ မႈန္တာပါပဲ) တစ္ခါတစ္ခါ ေဇာက္ထိုး၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ဖလင္က ခြေနေသးတယ္။ အ႐ုပ္ေပၚတာက အေပၚတစ္ဝက္ ေအာက္တစ္ဝက္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ခါးတစ္ပိုင္း ေခါင္းတစ္လံုးတည္း ေပၚေနေလရဲ႕။ ေနာက္မွ ျပန္ခ်ိန္၊ တစ္ပိုင္းၿပီးရင္ တစ္ပိုင္း ရပ္၊ ဖလင္ထည့္ ျပန္ျပ …
ျပတာကလည္း ၾကည့္ဦး …
ည ရွစ္နာရီတိတိမွာ ျပမယ္ ဆိုတဲ့ ဘိုင္စကုတ္ဟာ ည ဆယ္နာရီထိုးေလာက္မွ ေရကင္း႐ိုက္တာ။ ေရကင္းကလည္း ဓာတ္ျပားႏွစ္ဖက္စလံုး ကုန္ေအာင္ စိမ္႐ိုက္ေနတာ … မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလံေတာ္ စျပလို႔ နမူနာတစ္ပိုင္းေလာက္ ထိုးၿပီးရင္ မီးေတြျပန္လင္းၿပီး ေရကင္း႐ိုက္ျပန္ေရာ။ လူေတြကေတာ့ သည္းခံၾကပါတယ္။ ႐ံုထဲေရာက္ေနၿပီကိုး။ ျပျပန္ေတာ့လည္း စက္ပ်က္လို႔၊ ဖလင္ပ်က္လို႔၊ မီးေလာင္လို႔၊ ကားပိုင္းေတြမွားေနလို႔၊ ဖလင္အတည့္ မရစ္ရေသးလို႔နဲ႔ အၾကာႀကီး။
ေစာင့္ေပဦး …
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြက ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ႐ံုေပါက္ သြား သြား ကစားတာ ၾကာလာေတာ့ ဘိုင္စကုတ္အဖြဲ႔က လက္ဖက္ရည္ေလး ဝယ္ခိုင္း၊ ႀကံရည္ေလး ဝယ္ခိုင္းနဲ႔ တစ္စတစ္စ ရင္းႏွီးလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စက္ခန္းေပၚတက္ခြင့္ ရလာတယ္။ စက္ခန္းထဲ ဝင္ခြင့္ရတာက တကယ့္အခြင့္အေရးႀကီး။ ကံေကာင္းရင္ ျပတ္ေနတဲ့ ဖလင္ တစ္ေပစ ႏွစ္ေပစေလာက္ ရႏိုင္တယ္ေလ။
ညဘက္က်ေတာ့လည္း ႐ံုဝင္ခ ေပးစရာမလိုဘူး။ ဟန္ကိုက်လို႔။ ဒါေပမဲ့ ဟန္မက်တာက ဦးေလးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး။ စက္ခန္းထဲမွာ အရက္ေသာက္ေနတာတို႔၊ မူးလဲေနတာတို႔၊ ဖဲ႐ိုက္ေနတာတို႔၊ မိန္းမေတြနဲ႔ေတြ႔ေနရတာတို႔ အေဖ့ကိုေျပာျပေတာ့ …
“ဒီေကာင္ ပ်က္ၿပီ” တဲ့ …
ျမင္းလွည္းေတာင္ မွန္မွန္မေမာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေၾကာ္ျငာလွည္း သက္သက္ေလာက္ပဲ သံုးေတာ့တယ္။ ႐ံုေရွ႕ တမာပင္ရိပ္မွာ သူ႔လွည္းကို ျမင္းျဖဳတ္ၿပီး လက္တံႏွစ္ဖက္ ေထာင္ထားလိုက္တာ တစ္ေနကုန္။
* * *
(၄) ျမင္းလွည္းက ဘိုင္စကုတ္႐ံုေရွ႕ ကြက္လပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေတာ့မွ အေတြးျပတ္ေတာ့တယ္။
သာသနာ့ဗိမာန္ကိုေတာင္ ေတြ႔ေနရၿပီပဲ။
“ဆရာႀကီး က ျမင္းလွည္းေမာင္းတာ ၾကာၿပီလား”
ျမင္းလွည္းဆရာကို ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးအေၾကာင္း ေမးခ်င္လို႔ စကားစၾကည့္လိုက္တယ္။
“အင္း … ေလး ငါး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပါၿပီဗ်ာ။ ဆရာေလးက ဒီရြာကလား … မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕”
“ဒီရြာသားပါ။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အခု လာလည္တာပါ။ ျမင္းလွည္းေမာင္းတဲ့ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးကို သိလား”
“ဟာ … သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ရြာမႀကီးထဲက ကိုေက်ာက္ေမာင္း၊ ဆံုးသြားပါၿပီ”
“ေၾသာ္ … ဆံုးသြားၿပီလား”
“ၾကာၿပီ ဆရာေလးရဲ႕ … အရက္ေသာက္တာက မတရားပဲ၊ သိပ္ဆိုးတာေပါ့။ ေသတဲ့အထိ ရြာကို ဒုကၡေပးသြားတာေကာ … ”
“ေၾသာ္ … ”
“အစကေတာ့ လူေကာင္းပါ။ ၿမိဳ႕က ဘိုင္စကုတ္ဆရာေတြနဲ႔ တြဲမိေတာ့မွ ပ်က္တာ”
“သူက အေျပာေကာင္းအေဟာေကာင္း ဆိုေတာ့ သူ႔ေျခသူ႔လက္ခ်ည္းပဲ ဆိုပါေတာ့”
“ဟုတ္ကဲ့ … ”
“ဘိုင္စကုတ္ေတြ ရြာမွာမျပျဖစ္ေတာ့ သူလည္း အရက္စြဲ၊ ဖဲစြဲ၊ ထန္းရည္စြဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေရာ”
ျမင္းလွည္းေနာက္က မုန္းဆိပ္၊ ေရွာက္ေတာ ဘက္ သြားမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း ၿငိမ္လို႔။ ျမင္းလွည္းဆရာ့စကားကို နားေထာင္ေနၾကပံုရတယ္။
“ေနာက္ေတာ့ အရက္မူးရမ္းတာတို႔၊ ရန္ျဖစ္တာတို႔၊ ေပါင္းပင္မွာ ႏြားခိုးေပၚတာတို႔ … စံုလို႔ပါဗ်ာ၊ မေကာင္းတာမွန္သမွ် အကုန္လုပ္တာပါပဲ”
“ေၾသာ္ … ”
ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳ႕ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒါေတြထိ မသိေတာ့ဘူးေလ။ ေၾကာ္ျငာလွည္းထိပ္က ေလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေၾကာ္ျငာတတ္တဲ့ ဦးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး မ်က္ႏွာကို သတိရေနမိတယ္။
“ဒီလိုနဲ႔ ရြာကလည္း မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း အဖက္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ျမင္းေတြ ထုတ္ေရာင္း၊ အိမ္ေတြ ထုတ္ေရာင္း၊ စီးပြားေရးေတြက်၊ စုတ္ျပတ္သတ္သြားတာပဲ ဆရာေလးရာ … ဒါေပမဲ့ ျမင္းလွည္းအိမ္ကေလးေတာ့ သံဒိုးဖို႔ တဲ့ … ထားခဲ့တယ္”
သံဒိုး … မွတ္မိတာေပါ့ … ဦးေက်ာက္ေမာင္းသား သံဒိုးနဲ႔ ရြာေက်ာင္းမွာ အတူတူ ေနခဲ့ဖူးေသးတာပဲ။
“သံဒိုးတို႔ အခု ဘယ္မွာေနသလဲ။ ရြာမႀကီးထဲမွာပဲလား”
“ေၾသာ္ … သံဒိုးကို ဆရာေလး သိသလား။ ရြာမႀကီးထဲကအိမ္က ေရာင္းလိုက္ၿပီေလ။ အခု တာလမ္းေဘးမွာ အိပ္ကုပ္ကေလးနဲ႔ ေနတယ္။ ေဟာဟိုးေရွ႕နားမွာတင္ရယ္ … ”
ျမင္းလွည္းက အေနာက္ရိပ္သာကို ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ရိပ္သာေဘးက ေရတြင္းကေလးကိုလည္း မွတ္မိရဲ႕။ ေရတြင္းကေလးက ေက်ာ္ေတာ့ ေနပူထဲမွာ ေမာင္းလာတဲ့ ဆိတ္အုပ္ကို ျမင္းလွည္းက ရပ္ေစာင့္တယ္။ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ အလိပ္လိပ္ ထလို႔ …
“ေဟာဒီအိမ္ကေလးပဲ … သံဒိုးတို႔အိမ္”
ကၽြန္ေတာ္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ရဲ႕ေဘးမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး။ အိမ္ေဘးမွာက ျမင္းလွည္းအိုတစ္စီး။ လက္တံႏွစ္ဖက္က မိုးေပၚကိုေထာင္လို႔။ အသားမည္းမည္း လူတစ္ေယာက္က ျမင္းလွည္းဘီးေတြကို ေဆးခြက္ကေလးကိုင္ရင္း ေဆးသုတ္ေနတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္းလွည္းဆရာက သေဘာက်သြားပံုရတယ္။
“ေအာင္မာ … သံဒိုးက သူ႔အေဖလွည္းေဟာင္း ေဆးေတြဘာေတြ သုတ္လို႔ပါလားေဟ့ … ”
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးကျမင္ရတဲ့ သံဒိုးကို ပံုဖမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေတာ့ ပံုဖမ္းလို႔ မရဘူး။ ေတာသူေတာင္သားပီပီ ညိဳညိဳၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ဆုိတာေတာ့ ျမင္သာတယ္။
“ျမင္းလွည္း ေဆးသုတ္မွာေပါ့ ကိုရင္ရဲ႕ … ရြာလယ္က ဦးျမတို႔က ရန္ကုန္က ဗီြဒီယို ဆိုတာႀကီး ဝယ္လာတယ္။ မနက္ျဖန္ သန္ဘက္ခါ ျပေတာ့မယ္ ဆိုလား … အဲဒါ သံဒိုးျမင္းလွည္းကို ေၾကာ္ျငာလွည္းတပ္ခိုင္းထားတယ္။ ျမင္းလည္း ဝယ္ေပးထားတယ္”
တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြထဲက တစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာတယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာက ၿပံဳးတယ္။
“ေကာင္းပါ့ဗ်ာ … သံဒိုးကလည္း သူ႔အေဖလို အေျပာက ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္ … ”
ျမင္းလွည္းဆရာႀကီးကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ေနတုန္း။ သူဘာေတြ ေတြးေနသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဆိတ္အုပ္ႀကီး လြန္ေတာ့မွ ျမင္းလွည္း ဆက္ထြက္တယ္။ ကမန္းကတန္း ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မန္က်ည္းပင္ရိပ္မွာ သံဒိုးက သူ႔အေဖျမင္းလွည္းေဟာင္းႀကီးကို ေဆးသုတ္ေနတုန္းပဲ။
(ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၁၅၊ ၁၉၉၀ )
Via ZayarMoe
No comments:
Post a Comment