#ေရခဲျခစ္ႏွင့္ေရခဲခ်စ္ #မစႏၵာ

#ေရခဲျခစ္ႏွင့္ေရခဲခ်စ္

#မစႏၵာ

‘‘ကိုေရခဲ’’

မစိန္ျမက မာဆတ္ဆတ္ ေခၚသည္။ အိမ္ခါးပန္းကို ေခါင္း အံုးၿပီး အိပ္ေနေသာ လင္ေတာ္ ေမာင္ ကိုေရခဲအား ခပ္စူးစူးၾကည့္ သည္။

‘‘ဘာလဲဟ’’

ကိုေရခဲက သူ႔လက္ထဲမွ ေဆးလိပ္တိုကို ႏို႔ဆီခြက္လြတ္ထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ေပ်ာ့နဲ႔နဲ႔ထူးသည္။

‘‘ဒီေကာင္ ဖ်ားေနတာ ၾကာ လွၿပီေတာ့’’

‘‘ဟုတ္လား’’

‘‘ေခ်ာင္းကလည္း တဟြတ္ ဟြတ္နဲ႔’’

‘‘ေအး’’

‘‘လည္ပင္းကလည္း နာ တယ္တဲ့’’

‘‘ဟုတ္လား’’

‘‘တစ္ခုခုလုပ္မွ ျဖစ္မယ္’’

‘‘ေဟ ဘာလုပ္ခ်င္လုိ႔လဲ’’

‘‘ေဆးခန္းေလး ဘာေလး သြား၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပၾကည့္ဦးေပါ့’’

‘‘သြားေလကြာ’’

‘‘ဟင္း သြားတာက လြယ္ လုိက္တာ၊ ဘယ္မလဲ ပိုက္ဆံ’’

‘‘ဟင္ မေန႔က အစိတ္က ေကာ’’

‘‘ဆန္ဝယ္ရတယ္။ ဆီဝယ္ရ တယ္။ အႀကီးေကာင္ႀကီး စာအုပ္ ဖိုး ေပးရတယ္။ ေတာ္ျပန္ယူသြား တာက ငါးက်ပ္။ မနက္က ဟင္း ခ်က္ဖို႔ ငါးဝယ္ရတာက ေျခာက္ က်ပ္။ အခု က်ဳပ္လက္ထဲမွာ သံုး ဆယ့္ငါးျပားပဲ ရွိေတာ့တယ္’’

‘‘ဒါဆုိရင္လည္း နက္ျဖန္က် မွပဲ သြားေတာ့ေပါ့ကြာ’’

ကိုေရခဲ ခပ္ေအးေအးေျပာ ကာ မီးၿငိမ္းခါနီးေနေသာ ေဆး လိပ္တိုကို ျပန္၍ေကာက္ယူသည္။ မ်က္စိကို ေမွးၿပီး ဆက္တိုက္ဖြာ႐ိႈက္သည္။

‘‘ကိုေရခဲေနာ္ ရွင္က ဖေအ သိရဲ႕လား။ ဖေအဆိုတာ ဖေအ စကားေျပာ။ အဖ်ားအနာဆုိတာ နက္ျဖန္ သန္ဘက္ေစာင့္လို႔ ရသလား။ ေတာ္ၾကာ ဆိုးသည္ထက္ဆုိးလာေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ’’

‘‘ေဩာ္.. မိန္းမရယ္၊ ငါ လည္း ဘယ္တတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ ငါ ရွာလို႔ရသမွ် တစ္ျပားမက်န္ အ ကုန္အပ္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲက မေလာက္ဘူး၊ ေဆးတိုက္သြား စရာ ပိုက္ဆံမရွိဘူးဆုိေတာ့ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဓားျပထြက္တိုက္ ရမွာလား’’

ကိုေရခဲ စိတ္ညစ္ညဴးစြာ ေျပာသည္။ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းႀကီး ခဲ၍ ၾကည့္ေနေသာ မိန္းမအား ခပ္ေစြေစြ လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ ျပင္းခ်သည္။

‘‘ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္ရင္ ဒါ မ်ိဳးခ်ည္းပဲ။ ေတာ္ရွာလို႔ရသမွ် ပိုက္ဆံေလး တစ္ပဲေျခာက္ျပားကို မွန္မွန္အပ္ေနတုိင္း ေတာ့္ကိုယ္ ေတာ္ တကယ့္လင္ေကာင္း လင္ ျမတ္ႀကီး ထင္မေနနဲ႔’’

မစိန္ျမက ေအာ္သည္။ သူ႔ ေပါင္ေပၚ ဖက္တက္ေနေသာ အ ငယ္ဆံုးေကာင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ ဆြဲၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဆာင့္ခ် လိုက္သည္။

‘‘ငါ့မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးမဟုတ္ ဘူးဟဲ့။ ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္ရွိ ေသးတယ္။ အားတုိင္းယားတုိင္း ကုတ္ကတ္တက္မေနၾကနဲ႔၊ တကတဲ’’

ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ၿမီး ေညာင္း႐ိုး ေအာင့္သြားေသာ အ ငယ္ေကာင္၏ အသံကပါ ၿပိဳင္ၿပီး ထြက္လာသည္။

‘‘ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ လူျဖစ္ လာတဲ့ သတၱဝါေတြ ၾကည့္စမ္း။အျပင္မွာက ေလးေကာင္၊ ေဟာ ဒီက ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေကာင္။ ေတာ္ႀကီးရတဲ့ လခက တစ္လမွ သံုးရာ ရယ္၊ ကဲ.. ဒီပါးစပ္ေပါက္ေတြကို ဝေအာင္ ဘယ္လိုေကြၽးရမွာလဲ’’

ကိုေရခဲ သက္ျပင္းခ်မိျပန္ သည္။

‘‘ဒါကေတာ့ မင္းစီမံသမွ်ပဲ မဟုတ္လား မိန္းမရယ္။ ငါလည္း အပိုတစ္ျပား မသံုးပါဘူး။ မင္း ကန္စြန္းရြက္နဲ႔ ေကြၽးလည္း မ်ိဳခ် လိုက္တာပဲ။ ငါးပိေရနဲ႔ ေကြၽး လည္း မ်ိဳခ်လိုက္တာပဲ။ အသား စားမယ္၊ ငါးစားမယ္ ေျပာဖူး သလား။ ငါသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝက္ ေခါင္းသုပ္ေတာင္ ငါးမူးဖို႔ေလာက္ဝယ္ဖူးသလား’’

ကိုေရခဲ သူ႔ပံုစံအတုိင္း ခပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာသည္။ သူ႔ကို စူး စူးဝါးဝါးၾကည့္ေနေသာ မိန္းမ အား ျပန္မၾကည့္ဘဲ သူ႔မိန္းမ၏ စြဲခ်က္အတုိင္း သူ႔ေၾကာင့္ လူျဖစ္ လာေသာ သတၱဝါေလးေကာင္ကို  လွမ္းၾကည့္သည္။

(၅)ႏွစ္ခြဲအရြယ္ အႀကီးဆံုး ေကာင္က စာရြက္လြတ္တစ္ရြက္ ေပၚတြင္ ခဲတံတိုတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အ႐ုပ္ေရးေနသည္။ သူ႔အနားတြင္ ဖ်ားေနသည္ဆုိေသာ ႏို႔ညႇာ ေကာင္က ထိုင္ေနသည္။ ခႏၶာ ကိုယ္အေပၚပိုင္းတြင္ ဖလန္နယ္ အက်ႌေလးကို ဝတ္ထားေသာ္ လည္း ေအာက္တြင္ေတာ့ ေဘာင္း ဘီတိုေလးပင္မပါ။ အလတ္မေလးကေတာ့ (၄)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း မိန္းက ေလးမို႔ သိတတ္သည္။ ငိုေနေသာ ေမာင္အငယ္ဆံုးေလးကို လာၿပီး ေခ်ာ့ေနသည္။ မႏိုင့္တႏုိင္ႏွင့္ ဆြဲ၍ ခ်ီသည္။

‘‘အင္း ေနာက္ေလးငါးလဆုိ ရင္ ေနာက္တစ္ေကာင္ ေရာက္ လာဦးမယ္။ ဘာတတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ ကြာ။ ဘုရားေပးတာ မတား ေကာင္းပါဘူး။ ဒီမိန္းမကလည္း လူမဟုတ္ဘဲ ဝက္သာဆုိရင္ ဘယ္ေလာက္ အဖိုးတန္မလဲမသိဘူး။ သားေပါက္က ေကာင္းလိုက္တာ။ တစ္သားနဲ႔ တစ္သားကလည္း နီး လိုက္တာ လြန္ေရာ။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကိုခ်ည္းပဲ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္ ေတာ္ႀကီးေၾကာင့္နဲ႔ လက္ညႇိဳးထိုး ေတာ့တာပဲ’’

သူက ေတြးရင္း ၿပံဳးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ဝဲနံေတာင္းမွ လက္ယာနံေတာင္းသို႔ ေျပာင္း၍ အိပ္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမက ‘‘အဲဒါ ဘယ္လိုလုပ္မတံုး ေတာ့’’ဟု ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာ္ လိုက္ေတာ့ သူလန္႔သြားသည္။ ဘာကို ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ခ်င္လုိ႔ ပါလိမ့္ဟု အေျပးအလႊားစဥ္းစား ရင္း မ်က္ေတာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သည္။

‘‘ဒီအတုိင္း ထားရင္ေတာ့ ကာလနာ တိုက္သြားမွာပဲ။ ဖ်ား ေနတာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ ဟဲ့ေကာင္ ေလး လာစမ္း ဒီကို’’

မစိန္ျမက ႏို႔ညႇာေကာင္ကို လွမ္းဆြဲကာ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ ပိုင္းအား ပုဆိုးေဟာင္းတစ္ထည္ ႏွင့္ ပတ္ေပးသည္။

‘‘ကြမ္းယာဆုိင္က ေဆး ေလး ဘာေလးဝယ္တိုက္မၾကည့္ ဘူးလား။ ပါရာစီတီေမာေလး ဘာေလးေပါ့’’

‘‘တိုက္တုန္းခဏ ေခြၽးထြက္ ၿပီး ေနာက္ေတာ့ အဖ်ားျပန္တက္ တာပဲေတာ့္၊ လည္ေခ်ာင္းကလည္း နာသတဲ့’’

‘‘ဒီလိုဆို ေခါင္းရင္းခန္းက ေဒၚေဒၚေအးဆီမွာ ေခ်းပါေတာ့ လားကြာ’’

ေဒၚေဒၚေအးက ေငြတိုးေခ်း စားသူျဖစ္ေသာ္လည္း အေပါင္ ပစၥည္းမပါလွ်င္ သိပ္ေခ်းခ်င္သူ မဟုတ္။

‘‘ကိုေရခဲ သြားလိုက္မလား’’

‘‘ဟာကြာ မင္းပဲ သြားလိုက္ ပါ’’

‘‘ေတာ္ကေတာ့ အၿမဲေခါင္း ေရွာင္ဖို႔ပဲ’’

မစိန္ျမ၏ မ်က္ေစာင္းကို ရင္ဆုိင္ရျပန္သည္။

ပိုက္ဆံလိုခ်င္ေသာ္လည္း ေဒၚေဒၚေအးဆီသို႔ မစိန္ျမ မသြား ခ်င္ေပ။ ေအးေအးေနခ်င္ေသာ ကိုေရခဲကေတာ့ မစိန္ျမထက္ ႏွစ္ဆပိုၿပီး မသြားခ်င္ေပ။

‘‘ဒီမိန္းမႀကီးဆီမွာ အေပါင္ ပစၥည္းမပါဘဲ ပိုက္ဆံသြားေခ်း မယ့္အစား က်ားဖင္ပဲ ေျပးႏိႈက္ ခ်င္ေသးတယ္’’

‘‘ဘာလုိ႔လဲ ေမေမ။ က်ားဖင္ ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိလို႔လား’’

အ႐ုပ္ေရးေနေသာ အႀကီး ေကာင္က ေခါင္းေထာင္လာၿပီး အူတူတူႏွင့္ ေမးသည္။ ကိုေရခဲ က အတီးအတႏုိင္လွေသာ သူ႔ သားႀကီးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ‘‘အင္းအႀကီးဆံုးဆုိေတာ့ နည္းနည္း ေတာ့ ေပါတာပဲ ထင္တယ္’’ဟု ေတြးမိစဥ္ မစိန္ျမက ‘‘ေသမင္းရွိ တယ္ေဟ့ ေသမင္း’’ဟု ခပ္ေဆာင့္ ေဆာင့္ ေအာ္ေလသည္။ ထို႔ ေနာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ ဖန္ေဂၚလီ လံုးကို ေကာက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ မည္ျပင္ေသာ အငယ္ေကာင္ကိုလွမ္းဆြဲသည္။ လက္ကို အတင္းေျဖကာ ေဂၚလီလံုးကို လုယူ သည္။

‘‘ဒီေဂၚလီလံုးကို ဟိုပစ္ ဒီပစ္ နဲ႔ေနာ္။ ကေလးအနားမွာ မထားနဲ႔ဆိုလည္း မရဘူး။ ငါလႊင့္ပစ္မိ မယ္ သိလား’’

ပါးစပ္ကသာ လႊင့္ပစ္မယ္ ဟု ေျပာေသာ္လည္း လက္က ေတာ့ တကယ္ပင္ လႊဲၿပီးအျပင္ ဘက္သို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္။ ငိုမဲ့ မဲ့ျဖစ္သြားေသာ အႀကီးေကာင္ကို မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ၾကည့္ သည္။ ‘‘ငိုရဲငိုၾကည့္၊ ေက်ာေကာ့ သြားမယ္’’ဟု အသံတိတ္ေျပာ လိုက္ျခင္းျဖစ္၍ အႀကီးေကာင္က ေအာ္ၿပီး မငိုရဲရွာေပ။ ေဂၚလီ ေလးက်သြားရာ အိမ္ေရွ႕ေရဘံု ပုိင္အနီးမွ ေငြပန္းပင္အုပ္အုပ္ ေနရာကို အေမာတေကာ လိုက္ ၾကည့္ရင္း မနက္ျဖန္က်မွ ျပန္ရွာ မယ္ဟု အားတင္းလိုက္ရဟန္ရွိ သည္။

ေပၚေပါက္လာေသာ အခြင့္ အေရးကို ကိုေရခဲက အျပည့္အဝ အသံုးခ်လိုက္ႏုိင္သည္။ မစိန္ျမ၏ မ်က္လံုး သူ႔အေပၚမွ လႊဲဖယ္သြား သည္ႏွင့္ လက္ဝဲနံေတာင္းမွ လက္ယာနံေတာင္းသို႔ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလိုက္သည္။ နံရံဘက္ကို ေဘးကင္းရန္ကင္း မ်က္ႏွာမူၿပီး ၿပီမို႔ မ်က္စိေတာ္ေတာ္ ေအးသြား သည္။ မစိန္ျမ၏ မ်က္ေစာင္းကို ရင္ဆုိင္စရာ မလိုေတာ့။ သူ႔ေက်ာ မွာ မ်က္စိပါမလာေလေတာ့ ေက်ာဘက္မွေနၿပီး ၾကည့္ခ်င္ သလိုၾကည့္။ အခိုးထြက္ေအာင္ ၾကည့္ၾကည့္၊ သူမႈစရာမလို။ အ မ်ိဳးစပ္ခ်င္းစပ္လွ်င္ ဝက္နဲ႔သာ စပ္ ႏုိင္ၿပီး နဂါးေသြး တစ္စက္တေလ ေတာင္ ပါမည္မဟုတ္သည့္ မစိန္ ျမ၏ မ်က္ေစာင္းေၾကာင့္ ျပာ မက်။ မီးမေလာင္ႏုိင္သည္က လည္း ေသခ်ာသည္။

ဆူညံသံ၊ ေဆာင့္သံ၊ ဆဲသံ၊ ဆုိသံ၊ ကေလးငိုသံမ်ားကိုလည္း ထည့္တြက္စရာ မလို။ မည္မွ် ဆူ ညံေသာ အသံျဖစ္ပါေစ နားထဲသို႔ မဝင္ဘဲ လွ်ံထြက္သြားေအာင္ နား ေထာင္တတ္ေသာ အက်င့္ကို ရခဲ့ ၿပီကား ၾကာေခ်ၿပီ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုေရခဲသည္ မၾကာမီမွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။



မေထြးစိန္ကမ္းေပးေသာ တစ္ဆယ္တန္ လတ္လတ္က ေလးကို ဆတ္ခနဲဆြဲယူကာ အ ထက္ဆင့္ၾကားထဲ လိပ္ထည့္ လိုက္သည္။

‘‘ျပန္ေတာ့ေရြးေနာ္ အစ္မ’’

‘‘ေအးပါဟယ္ ငါ့ထဘီက ငါးဆယ္ေလာက္တန္တာ အဆံုး မထားပါဘူး’’

‘‘ဒါကေတာ့ အသစ္ေဈးကို အစ္မရဲ႕။ အစ္မဝတ္ထားလို႔ ေဟာင္းေနတာလည္း ၾကည့္ပါ ဦး’’

ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္ သားပင္။ သူဖန္တရာေတေအာင္ ဝတ္ထားသျဖင့္ ပါတိတ္ထဘီက အဆင္အေသြးပင္ မိွန္ေနေခ်ၿပီ။

‘‘ငါျပန္ေရြးမွာပါဟယ္ စိတ္ ခ်။ ငါ့ထဘီကို တစ္ဆယ္နဲ႔ အဆံုး မခံပါဘူး တကတဲ’’

မစိန္ျမက ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ ေျပာၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္သြား တယ္။ ေတာ္ၾကာ ေဆးခန္းပိတ္ သြားလွ်င္ ဆရာဝန္မျပျဖစ္ဘဲ ျဖစ္ေနေခ်ဦးမည္။

‘‘မစိန္ျမ ဘယ္ကျပန္လာ တာတံုး’’

‘‘ဒီနားကပဲ’’

မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္မွ လွလွ က ႏႈတ္ဆက္သည္။ အိမ္ေလွ ကားထစ္တြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း လမ္းမဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။

‘‘လင္ေတာ္ေမာင္ မလာ ေသးဘူးလား’’

‘‘ထံုးစံအတုိင္းပဲ မစိန္ျမေရ သန္းေခါင္ သန္းလြဲက်မွ မူး႐ူးၿပီး ျပန္လာမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ညစ္ ပါတယ္’’

လွလွခ်စ္က အသံႏြမ္းႏြမ္း ႏွင့္ ေျပာသည္။

‘‘ကိုေရခဲတုိ႔မ်ားေတာ့ ေအး လိုက္တာေနာ္။ အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါး၊ ေလာင္းကစားဆုိ တာ ဘာမွမရွိဘူး။ တကယ့္ကို ေရခဲတံုးပဲ’’

တစ္ဆက္တည္း ခ်ီးက်ဴး ေတာ့ မစိန္ျမ စိတ္တိုသြားသည္။ သူ၏ အိမ္ေထာင္သက္ ခုနစ္ႏွစ္ တာ အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ မစိန္ျမသည္ ကိုေရခဲအရက္ေသာက္ ခ်င္ေသာက္ပါေစ၊ ဖဲ႐ိုက္ခ်င္႐ိုက္ ပါေစ။ သို႔ေသာ္ သားေရး သမီး ေရး၊ ေနေရး ထိုင္ေရး၊ အိမ္မႈ ကိစၥအေသးအဖြဲေလးေတြကို ‘‘မင္းၾကည့္လုပ္လိုက္ေလကြာ’’ ဟု လႊဲကာ နံရံဘက္လွည့္ၿပီး တခူးခူးေဟာက္ကာ အိပ္တတ္သူ မဟုတ္ဘဲ တုိင္တုိင္ပင္ပင္ ေျဖ ရွင္းတတ္သူ ျဖစ္လွ်င္ ေတာ္ပါၿပီ ဟု မၾကာခဏ စိတ္ကူးမိသည္။

‘‘က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီေရခဲတံုး ႀကီးကို ေရခဲတိုက္ထဲေတာင္ ပို႔ပစ္ ခ်င္ေနၿပီ ေတာ္ေရ႕’’

မစိန္ျမက မၾကည္မသာ ေျပာၿပီး ထြက္လာခ့ဲသည္။ ေျခ ရင္းအိမ္က လင္မယား ရန္ျဖစ္ၾက တုန္း ‘‘မင္းကို တစ္သက္လံုး အိမ္ ဦးခန္းတင္ၿပီး ဆီဦးေထာပတ္ ေကြၽးပါ့မယ္လို႔ ငါကတိေပးဖူးလုိ႔ လား’’ဟူေသာ ေယာက်္ား၏ စကားသံကို သတိရမိသည္။ ထို႔ ေနာက္ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူ ႏွင့္ လက္မထပ္ခင္က ‘‘ကိုက ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တာ ပါပဲကြာ။ အရက္ေသာက္ ဖဲ႐ိုက္ တာလည္း ဝါသနာမပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီတစ္သက္မွာ မင္း တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ခ်စ္ခဲ့ဖူး တာပါ။ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ရင္လည္း ေပြေပြ႐ႈပ္႐ႈပ္၊ မလုပ္သင့္တာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးဆုိတာ ေဟာဒီကမၻာ ေျမႀကီးကိုေတာင္ သက္ေသတည္ ၿပီး ေျပာရဲပါရဲ႕ကြာ’’ဟု ကိုေရခဲ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားကို သတိရ မိသည္။

‘‘မလုပ္သင့္တာ မလုပ္တာ နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး ေတာ္ေရ။ လုပ္ သင့္တာလည္း လုပ္ရဦးမယ္’’

မစိန္ျမက စိတ္ထဲမွ ေအာ္ ေျပာေနမိသည္။

စိတ္ထဲမွ မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္ မွ ေအာ္ေျပာလွ်င္လည္း ကိုေရခဲ က ၾကားမည္မဟုတ္။

တခူးခူးႏွင့္ ေဟာက္ကာ ႏွစ္ ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။



‘‘ကဲ.. ေနာက္တစ္ေယာက္ လာ’’

ဆရာဝန္ကေလး၏ အသံ ၾကားေတာ့ မစိန္ျမသည္ အငယ္ ဆံုးေကာင္ကိုခ်ီရင္း ေဆးခန္းထဲ သို႔ ဝင္ခဲ့သည္။ တအီအီ ငိုေန ေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္က သူ႔ထဘီစ ကို တန္းလန္းဆြဲၿပီး ေနာက္မွပါ လာသည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္၏ ေနာက္တြင္ေတာ့ (၄)ႏွစ္သမီး ႏွင့္ (၅)ႏွစ္ခြဲအရြယ္ သားတုိ႔က ဆုတ္ကန္ကန္ လိုက္ပါလာၾက သည္။

‘‘ဟ.. အင္အားေကာင္းလွ ခ်ည္ကလား’’

ဆရာဝန္က မ်က္လံုးျပဴး သြားသည္။ သားအႀကီးက ႏွာ ရည္ေတြ တရႊဲရႊဲ႐ိႈိက္သြင္းသည္။ အလတ္မေလးက ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆုိးသည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္က ငိုေလသည္။ အငယ္ဆံုးေကာင္ ကေလးကလည္း ရႊင္ရႊင္လန္း လန္းမရွိလွ။ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ ႀကီးႏွင့္ အေမကလည္း ျဖဴတူတူ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့မို႔ ဆရာဝန္၏ အျမင္တြင္ေတာ့ သူတုိ႔အားလံုး လူမမာပံုေပါက္ေနေလေတာ့ သည္။

‘‘ကိုင္း.. ေနမေကာင္းတာက ဘယ္သူလဲ’’

ဆရာဝန္ကေမးေတာ့ မစိန္ ျမသည္ ညာဘက္လက္ႏွင့္ခ်ီထား ေသာ ကေလးကို ဘယ္ဘက္ လက္ႏွင့္ ေျပာင္းခ်ီသည္။ ထို႔ ေနာက္ သူ႔ထဘီစကို ဆြဲထား ေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္အား လွမ္းဆြဲ သည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္က အဆြဲမခံ။ ထဘီထဲသို႔ ပို၍ တိုးဝင္လာရင္း ‘‘ေဆးထိုးဘူး ေဆးထိုးဘူး’’ဟု ေအာ္ေလသည္။

‘‘လာ လာ ဦးဦးက ေဆး မထိုးပါဘူး’’

ဆရာဝန္၏ အသံၾကားေတာ့ ႏို႔ညႇာေကာင္က ပိုၿပီးငုိေလသည္။ မစိန္ျမက လက္ေပၚမွ ကေလးကို ခါးထစ္ခြင္ခ်ီလိုက္ၿပီး ၾကမ္းေပၚ တြင္ ဖင္တရြတ္ဆြဲ ထိုင္ခ်ေနေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္ကို ကုန္း၍ ဆြဲသည္။ ဆရာဝန္ဆီသို႔ တြန္း၍ ပို႔သည္။ ဆရာဝန္က လွမ္းဆြဲၿပီး နဖူးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခ်ာင္းတဟြတ္ ဟြတ္ဆုိးေနေသာ ႏို႔ညႇာေကာင္ က ပဋိသႏၶာရစကားကို ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်းေလး ဆုိလိုက္သည္။

‘‘ေအ႐ိုးႀကီး’’တဲ့။

‘‘ဟ.. ဒီပုဂၢိဳလ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းပါလား’’

သူတုိ႔ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေဆး ခန္းလာဖြင့္ထားသည္မွာ တစ္ႏွစ္ ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္၍ ထုသားေပသားရေန ၿပီးျဖစ္ေသာ ဆရာဝန္ကေလးက ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး မွတ္ခ်က္ခ်သည္။

‘‘ကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ပူေန တာပဲ။ ဖ်ားေနတာ ဘယ္ႏွရက္ ရွိၿပီလဲ’’

‘‘သံုးရက္ေလာက္ ရွိၿပီ’’

‘‘ေစာေစာက ဘာလို႔ မလာ တာလဲဗ်ာ’’

‘‘လာခ်င္တာေပါ့ ဆရာ ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံက ရွာရေသးတာ’’

မစိန္ျမက ခပ္ရွင္းရွင္းပင္ ေျပာသည္။ ၿခိဳးၿခံရတာ၊ ေခြၽတာ ရတာ မ်ားလာေတာ့ က်ပ္တည္း ဆင္းရဲသည္ကို မရွက္ခ်င္ေတာ့။ လူၾကားထဲတြင္ ေအာ္ၿပီး ေျပာခ်င္ စိတ္ပင္ ေပါက္တတ္သည္။ ထို႔အ ျပင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ဝန္ခံရလွ်င္ ဆရာဝန္ကေလး သနားၿပီး ပိုက္ ဆံေလွ်ာ့ယူေလမလားဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လည္း ပါေလ သည္။

‘‘လည္ေခ်ာင္းလည္း နာ တယ္ေျပာတယ္ဆရာ’’

‘‘ဟုတ္လား.. ကဲသား သား ပါးစပ္ဟစမ္း’’

‘‘ဟဘူး’’

‘‘ခဏေလးပါကြာေနာ္’’

‘‘ဦးဦးက ဘာမွ မလုပ္ပါ ဘူး။ သားသား အာေခါင္မွာ အ႐ိုး စူးေနလားလုိ႔ ၾကည့္ေပးမလို႔၊ေတြ႕လား ေဟာဒီမွာ လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီး’’

ႏို႔ညႇာေကာင္က ဆရာဝန္ကို မယံုမရဲၾကည့္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ကို မဟခ်င္ ဟခ်င္ႏွင့္ ဟေပးသည္။

‘‘ဟာ နည္းတဲ့ အသီးႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဖ်ား တာ’’

ဆရာဝန္ကေလးက ႏို႔ညႇာ ေကာင္၏ အာေခါင္ကို လက္ႏွိပ္ ဓာတ္မီးေလးႏွင့္ အေသအခ်ာ ထိုးၾကည့္သည္။

‘‘ေဟ့ ခ်ာတိတ္၊ မင္း ဘာ စားသလဲ၊ ဦးဦးကို ေျပာစမ္း’’

‘‘ထမင္း’’

‘‘ၿပီးေတာ့ေကာ’’

‘‘ခ်ံ ျပဳတ္’’

‘‘ေအး ဆန္ျပဳတ္ၿပီးေတာ့ ေကာ’’

‘‘ေရခဲျခစ္’’

‘‘ေရခဲျခစ္ ဟုတ္လား။ ေန႔ တိုင္း စားလား’’

ႏို႔ညႇာေကာင္က ေခါင္းညိတ္ သည္။

‘‘ကြၽန္မတုိ႔ လမ္းထိပ္မွာ ေရ ခဲျခစ္ဆုိင္ရွိတယ္ ဆရာ။ သူတို႔ တစ္ေတြ အဲဒီမွာပဲ သြားေမာ့ေန ၾကတာ’’

မစိန္ျမက ဝင္ေျဖသည္။ သူ႔ တုိ႔ လမ္းထိပ္က ကိုလွေမာင္တုိ႔ လင္မယားက ေရခဲျခစ္၊ ေရခဲ သုပ္ ေရာင္းသည္။ ကေလးသား ငယ္မရွိ၍ ကေလးလည္း ခ်စ္ တတ္သည္။ အိမ္က သတၱဝါေလး မ်ားသည္ ထိုဆုိင္နားတြင္ တဝဲ လည္လည္ႏွင့္ တေမာ့ေမာ့ရွိ တတ္သည္။ ကိုလွေမာင္တုိ႔က ေရခဲျခစ္ကို အလကား မေကြၽးႏိုင္ ေသာ္လည္း ေရခဲျခစ္ၿပီး ပါး၍ လႊာသြားေသာ ေရခဲျခစ္ကေလး မ်ားကိုကား အလကားေကြၽးတတ္ သည္။ ႏို႔ညႇာေကာင္က ေရခဲျခစ္ စုပ္ရလွ်င္ စုပ္၊ မစုပ္ရလွ်င္ ထိုေရ ခဲမ်ား ငံုေနရမွ ေက်နပ္သည္။

‘‘ကေလးေတြကို ေရခဲမစား ပါေစနဲ႔ အစ္မႀကီးရဲ႕။ ေရခဲလုပ္ တဲ့ေရေတြက သန္႔တာ မဟုတ္ ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ေရခဲျခစ္ဆုိင္ေတြ မွာက ဖြဲထဲက ေရခဲတံုးကို ထုတ္ ၿပီး ေရကေလးတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ေလာက္သာ ပက္ေဆးတာ’’

ဆရာဝန္ကေလးက ႏို႔ညႇာ ေကာင္၏ ရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္ ႏွင့္ ေထာက္စမ္းသည္။ အသက္ ျပင္းျပင္း႐ွဴဟူ၍ ႐ွဴခိုင္းေတာ့ ႏို႔ ညႇာေကာင္က အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တ႐ံႈ႕႐ႈံ႕ႏွင့္ ႐ံႈ႕သြင္းကာ တယု တယထိန္းသိမ္းလာေသာ ႏွပ္မ်ား က ႐ွဴးခနဲ ထြက္က်လာသည္။ မစိန္ျမက ကမန္းကတန္းလွမ္း၍ လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မကို အသံုးျပဳ ကာ ညႇစ္ယူလိုက္သည္။ အက်င့္ ပါေနသည့္အတိုင္း ေဘးဘက္သို႔ ပက္ေတာ့မည္ ျပင္မိသည္။ ဆရာ ဝန္ကေလး တြန္႔ခနဲျဖစ္သြားသည္ ကို ျမင္မွ သူ႔လက္ကို တင္ပါးမွ ထဘီစႏွင့္ ပြတ္သုတ္လိုက္သည္။

‘‘ကေလးရဲ႕ အာေခါင္ထဲက အာသီးက ေရခဲနဲ႔ေတြ႕ရင္ ေရာင္ လာတတ္တယ္။ အာသီးခဏ ခဏေရာင္ရင္လည္း ႏွလံုးတုိ႔ ဘာတုိ႔ကို ထိခိုက္တတ္တယ္’’

ဆရာဝန္ကေလးက မစိန္ျမ နားလည္ေစရန္ အရွင္းဆံုးေျပာ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆုတ္ကန္ကန္ ရပ္ေနေသာ အႀကီးေကာင္ႏွင့္ အလတ္မကို လွမ္းေခၚသည္။

‘‘သူတုိ႔က ေနေကာင္းပါ တယ္ ဆရာ’’

‘‘ဟုတ္ကဲ့ ဒါေပမဲ့ တစ္ လက္စတည္း သူတုိ႔ရဲ႕ အာသီးကို ၾကည့္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ’’

ဆရာဝန္ေလးက အႀကီး ေကာင္၏ ပါးစပ္ကို ဟခုိင္းသည္။ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးႏွင့္ ထိုးၾကည့္ သည္။

‘‘သူတုိ႔ေတြအားလံုးကို ဘာ လို႔ ေခၚလာသလဲ၊ အိမ္မွာထားခဲ့ လို႔ မရဘူးလား’’

‘‘မရဘူး ဆရာ၊ သိပ္ေဆာ့ တယ္။ ဟုိတစ္ခါတုန္းက ထားခဲ့ ေတာ့ ေနာက္ေဖးက စည္ပိုင္း ျပတ္ထဲမွာ ေဇာက္ထိုးနစ္ေနတာ၊ ကံေကာင္းလြန္းလို႔ မေသတာ ဆရာေရ႕’’

‘‘ကိုယ္ခြဲ မရွိေတာ့လည္း ခက္တယ္ဗ်ာ။ ကေလးေတြ အေဖကေကာ’’

‘‘သူတုိ႔ အေဖကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆရာေရ႕။ နာမည္က လည္း ကိုေရခဲတဲ့။ ကိုေရခဲဆိုတဲ့ တိုင္း ေအးလိုက္တာ စက္လုိ႔။ အိမ္မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူက ေအးေအးပဲ၊ အခုလည္း အိပ္က်န္ခဲ့ တယ္ေလ’’

‘‘ေဩာ္’’

မစိန္ျမက ဆရာဝန္ေလးႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းရင္းႏွီးသြားသည္။ ဒီလို ေဖာ္ေရြရင္းႏွီးစြာ ဆက္ဆံတတ္ ေသာ ဆရာဝန္ေလးဆီသို႔ ပိုက္ ဆံသာရွိလွ်င္ ေန႔တုိင္းလာၿပီး ေဆးကုခံခ်င္သည္။

‘‘ဒီေတာ့ အစ္မႀကီးပဲ တဖား ဖား ျဖစ္ေနရတာေပါ့ ဟုတ္လား’’

‘‘ဟုတ္ပါ့ရွင္’’

ဆရာဝန္ေလးက အငယ္ ေကာင္ကေလး၏ အာေခါင္ကိုပါ စစ္ၾကည့္သည္။

‘‘သူတုိ႔အားလံုး အာသီး နည္းနည္းစီေတာ့ ေရာင္ေနၾကတယ္။ ဟို ႏို႔ညႇာကေလးကေတာ့ အဆိုး ဆံုးေပါ့။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရေႏြး ထဲ ဆားရည္ထည့္ၿပီး ဆားရည္နဲ႔ ပလုတ္က်င္းခုိင္းပါေနာ္။ ေဆး လည္း ေပးလိုက္မယ္။ သူတို႔ကို တိုက္ေပးပါ’’

မစိန္ျမက စိတ္ထဲမွေနၿပီး ဘုရား တလိုက္မိသည္။ ေလး ေယာက္စာ ေဆးေပးမယ္ဆုိလွ်င္ ေငြတစ္ဆယ္ႏွင့္ ေလာက္မွ ေလာက္ပါေတာ့မည္လားဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

‘‘ေငြ.. အဲ.. ေငြကေတာ့ တစ္ ဆယ္ပဲ ပါတယ္ ဆရာ’’ မစိန္ျမ က ေစာေစာစီးစီး ႀကိဳေျပာသည္။ ေဆးယူၿပီးမွ ေငြမေပးႏုိင္လွ်င္ ပိုၿပီးရွက္စရာ၊ အားနာစရာ ေကာင္းမည္ဟု ထင္သည္။ ေဆး လံုးကေလးမ်ားကို ေရတြက္ၿပီး စာအိတ္ျဖဴကေလးတစ္လံုးစီထဲ ခြဲထည့္ေပးေနေသာ ဆရာဝန္က ေလးက မသိမသာၿပံဳးသည္။

‘‘ေဆးထိုးဘူးေနာ္’’

‘‘ေအး ထိုးပါဘူးကြ’’

ႏို႔ညႇာေကာင္က အခုမွ ၿပံဳး လာသည္။

‘‘ဒါေပမဲ့ ေရခဲျခစ္ေတာ့ မစားရဘူးေနာ္။ ေရခဲလည္း မငံုရ ဘူး။ ဟုတ္လား’’

‘‘ဘာ ဖစ္႐ို႕’’

‘‘အာသီးေရာင္တတ္တယ္ ကြ။ ေနာက္တစ္ခါ အာသီးေရာင္ ရင္ေတာ့ အပ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေဆးထိုး ရမယ္ သိလား’’

‘‘အင္း ေရခဲျခစ္ကို ငံုမိေတာ့ အာသီးေရာင္ၿပီး ဖ်ားတတ္တယ္ တဲ့။ ငါကေတာ့ ေရခဲအခ်စ္ကို ယံုမိလို႔ ထဘီေပါင္ၿပီး စားရတာ ေပါ့ဟယ္’’

ဆရာဝန္ေလး၏ ေနာက္ ဘက္နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ကေလးဝဝ လွလွကေလးမ်ား၏ ပံုကို ေငးၾကည့္ေနရင္း မစိန္ျမက စဥ္းစားမိသည္။ နံရံဘက္လွည့္ ကာ ေကြးေကြးကေလးအိပ္ရင္း တခူးခူးေဟာက္ေနမည့္ ကိုေရခဲ ၏ အသြင္သဏၭာန္ကို ေတြးထင္ ျမင္ေယာင္မိေတာ့ ဆရာဝန္က ေလးက ေဆးထုပ္မ်ား ကမ္းေပး သည္ကို မျမင္မိေတာ့ေခ်။

‘‘ေျခာက္က်ပ္ပဲေပးပါ အစ္မႀကီး’’

ထိုအသံကိုလည္း မၾကား၊ တင္ပါးတစ္ဖက္ ေစာင္းကာ က ေလးကို ခါးထစ္ခြင္ကာ ရပ္ရင္း စဥ္းစား၍ ေကာင္းေနသည္။

‘‘သူတုိ႔ ေရခဲျခစ္က ခဏပဲ ဖ်ားတာ။ ငါ့ေရခဲခ်စ္ႀကီးကေတာ့ တစ္ဘဝလံုးဖားတာ။ ဟြန္း.. ေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး ဖားဖားကို လန္လို႔ ေတာ္ေရ႕’’

-----------------

မစႏၵာ

၁၉၈၅ ေဖေဖာ္ဝါရီထုတ္ ကလ်ာအဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

On  Sat, 2017-04-01 06:30Issue No.No.1410 Saturday, April 1, 2017

[ 7Day News Page မွ ကူးယူပါသည္။ 7Day News အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။]