တံလွ်ပ္… #ခင္ႏွင္းယု

#တံလွ်ပ္…

#ခင္ႏွင္းယု

…တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ဆႏၵ

ျဖစ္ေပၚရျခင္းဟာ တကယ္ဆိုေတာ့ ေလာကီမွာ

မေအာင္ျမင္သူေတြရဲ႕ ဆႏၵလို႔ ေခၚရမွာပဲ၊

ေလာကုတၱရာအေတြးနဲ႔ ေတြးမယ္ဆိုေတာ့လည္း

ေလာကီကာမဂုဏ္ စည္းစိမ္ေတြကို

ေအာင္ျမင္စြာ စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဆုတ္ခြာႏိုင္တဲ့သူမွသာ

တစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵျဖစ္ေပၚစၿမဲကိုး။

…နိဗၺိႏၵစာတမ္းေတြမွာ ဖတ္လိုက္ရင္

ေတာကိုမင္သူေတြကို ဖြဲ႕တဲ့အခါ

“တစ္ေယာက္သြားရံု လမ္းအားျဖင့္ ေတာသို႔ ၀င္ေလသတည္း” လို႔ စာဖြဲ႔ၾကၿမဲ ေတြ႔ရေလေတာ့ ေလာကုတၱရာလမ္းဟာ

တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း သြားရမွာပါလား။

…အစ္ကိုရယ္…အစက ဒီလိုသာ သေဘာေပါက္ရင္ျဖင့္ မသႏၱာလို ေတာသူအရိုင္းတစ္ကိုယ္ေတာ္ကို အစ္ကိုနဲ႔အတူ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနဖို႔ ေသြးမေဆာင္သင့္ပါဘူး။

အစ္ကိုနဲ႔ ေက်ာခ်င္းခိုင္းၿပီး မသႏၱာေနရပ္ေဟာင္းကို ထြက္ခြာလာတဲ့ အခါမွာ ေျခလွမ္းတုိင္း၊ ေျခလွမ္းတိုင္း မသႏၱာတို႔ ခြဲခြာလာရျခင္းကို ေတြးေခၚမိတယ္။ ေတာရပ္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္း မွီခိုရတာခ်င္း တူေပမယ့္

အစ္ကို႔မွာေတာ့ အပူၿငိမ္းမွာပဲ၊ မသႏၱာမွာေတာ့ ေျခသြားလမ္းေဘးက ျမက္ခင္းေလးေတြဟာ မသႏၱာမ်က္ရည္နဲ႔ စိုစြတ္လို႔ေနၾကတယ္၊ ျမက္ေတြက အခါမဟုတ္ပဲ ရြာေသာမိုးလို႔ အယူရွိၾကပံုရတယ္၊ စိမ္းရႊင္ လတ္ဆတ္ၿပီး

ေခါင္းေမာ္လို႔ ၾကည့္ေနၾကပါလား။

“ေၾသာ္…ကိုယ့္မွာေတာ့ မ်က္ရည္၊ သူတို႔မွာေတာ့ မိုး…..”

……………………………………

…ဘယ္လိုပဲထင္ထင္ ကိုယ့္မ်က္ရည္နဲ႔ သူတစ္ပါး ရႊင္လန္းရတယ္ဆိုတာကိုပဲ မသႏၱာဟာ တစ္နည္းတစ္လမ္း ႏွစ္သိမ့္ေန မိတယ္။ အဲဒါကိုက အစ္ကိုနဲ႔ မတူတာပဲ၊ အစ္ကိုကေတာ့ ျမက္ေျခာက္ကိုျမင္ရင္ပဲ ျမင္ျမင္သမွ် ခပ္သိမ္းေသာ သခၤါရ

တို႔သည္ မၿမဲဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ ယူဆမိသမွ်ကို တရားနဲ႔ ဆင္ျခင္တဲ့အခါ သခၤါရေလာကကို ၿငီးေငြ႔လာတယ္။ အဲဒီၿငီးေငြ႔ျခင္းကိုက နိဗၺာန္ကိုသြားရာ စင္ၾကယ္ေသာ လမ္းစဥ္ပဲလို႔ အစ္ကုိက မသႏၱာကို ေက်ာခိုင္းခါနီးေျပာခဲ့တယ္။

…မသႏၱာအဖို႔မွာေတာ့ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ ျမက္ခင္းေလးေတြ စိုစြတ္လာရင္ပဲ တရားကို မျမင္ ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္က ျဖစ္လာေသးတယ္။

…သည္လမ္း သည္ခရီးမွာျဖင့္ အစ္ကိုနဲ႔အတူ သြားခဲ့ပါေသးလားလို႔ တမ္းတ လြမ္းဆြတ္တဲ့စိတ္က ေပၚရေသးတယ္။ ဒီစိတ္ေတြဟာ မသႏၱာကို သံသရာမွာ လည္ေစေတာ့မွာပဲ။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔လည္း မသႏၱာရင္ထဲမွာ အစ္ကိုနဲ႔မေတြ႔ခင္က

အေဖနဲ႔အတူေနခဲ့ရတဲ့ မသႏၱာဘ၀ကိုလည္း ေတြးမိပါရဲ႕။ အစ္ကိုနဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့ လူယဥ္ေက်းတို႔ဌာနီကိုလည္း ျပန္ေျပာင္း ေတြးေနမိတယ္။

…အေဖက လူယဥ္ေက်းတို႔ဌာနီဆိုတာ သာေတာင့္သာယာ သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့ ရွိပါသတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လူျဖစ္လာၿပီး ကိုယ့္ကို္ယ္ကို အားကိုး၊ ကိုယ့္အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းကိုလည္း ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚမွာ ရပ္တည္ၿပီး ေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမတဲ့။ အေဖေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို မသႏၱာ သတိရေနေသးတယ္။

“အေဖေတာ့ အေဖ့ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်လို႔ရတဲ့ ယုန္တစ္ေကာင္ကို မီးကင္ၿပီး စားခ်င္ပါတယ္ကြယ္၊

သူတစ္ပါးမွီခိုၿပီးမွ စားရတဲ့ ၾကက္စြပ္နဲ႔ ၀က္ေကာင္လံုးေၾကာ္ကို အေဖ မစားခ်င္ပါဘူး” တဲ့။

…ေၾသာ္…အေဖ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သမီး မသႏၱာကို သူ႔ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ အရေခၚခဲ့တယ္။ အေဖငါးမွ်ားေတာ့မယ္ဆိုရင္ မသႏၱာဟာ ၀မ္းသာအားရ ပိုက္ကြန္ထမ္းၿပီး ေနာက္ကလိုက္ခဲ့တယ္။ ေနေစာင္းလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း မီးပံုမွာ ငါးမီးဖုတ္နဲ႔ ထမင္းပူပူစားရတာ ၿမိန္လိုက္ပါဘိျခင္း။

…အမဲလိုက္လို႔ ညေနေစာင္းသြားရင္ မွဳန္၀ါး၀ါးေတာလမ္းမွာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အမဲေကာင္ကို ေရွ႕ေနာက္ထမ္းၿပီး လာခဲ့ရတာ ေပ်ာ္စရာပဲ။ မသႏၱာတုိ႔ေနာက္မွာ အေဖာ္ရယ္လို႔ အမဲလိုက္ဖက္ မိုးလံုးတစ္ေကာင္ပဲ ပါလာတယ္။ ေမာရမယ္လို႔လည္း မသိခဲ့ပါလား။ ေတာတန္းက ေက်ာ္လာတဲ့ လျခမ္းရဲ႕အေရာင္နဲ႔ ေျခသြားလမ္းကို

ျဖတ္လာတုန္းမ်ားဆို ပန္းရန႔႔ံေလးေတြက ေမႊးလို႔၊ ညဥ့္ဦးေလကလည္းေအးျမလိုက္တာ။ တစ္ေန႔လံုး အမဲလိုက္လို႔ ပင္ပန္းခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ေပ်ာက္သြားတာပဲ။

…ႏွင္းမွဳန္ေတြ ေလထဲမွာ ျပည့္သိပ္လာၿပီဆိုရင္ မသႏၱာ တံစဥ္ကိုင္ရၿပီ။ ညေနေစာင္းရင္ပဲ အေဖရိတ္ၿပီးတဲ့ စပါးႏွံကို တလင္းဆီကို သယ္သြားတဲ့အခါ ေန၀န္းနီနီႀကီးက မသႏၱာကို လယ္ကြင္းစပ္မွာ ေမးတင္ၾကည့္ေနတယ္။

…ညဥ့္ဦးေရာက္လို႔ အေဖရွိေနတဲ့ ေလွ႔စင္ေပၚကို စပါးႏွံေတြ တင္တင္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း ၀င္းပပ လ၀န္းဟာ မသႏၱာကို ေတာင္တန္းေပၚက ေစာင္းငဲ့လို႔ ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။

…ေၾသာ္…မသႏၱာကို ကူၾကတဲ့ ေနနဲ႔လပါလား။ သူတို႔ကို ျမင္ရေတာ့အားရွိပါဘိျခင္း၊ မသႏၱာ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလုိဘူး၊ ပ်ဳိးစိုက္ၿပီး စပါးပင္ေတြကို ပစ္ထားရတဲ့အခ်ိန္၊ ညဥ့္ဘက္ အလုပ္မရွိခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ တစ္မိုးတြင္းလံုးမွာ လ၀န္းကိုလည္း မိုးသားေတြ ဖံုးေနတဲ့ရက္က မ်ားေနတာပဲ။ ခုလိုလေရာင္နဲ႔မွ အလုပ္လုပ္လို႔ျဖစ္တဲ့အခါ ေဆာင္းနဲ႔ေႏြ က်ေတာ့လည္း

ေကာင္းကင္မွာ မိုးသားေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ မသႏၱာတို႔အတြက္ လမင္းအေရာင္ဟာ သဘာ၀က ေပးထားတဲ့ အကူအညီ တစ္ခုပါပဲ။

…မသႏၱာမွာသာ အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ လက္ႏွစ္ဘက္ ရွိေနပါေစ။ သဘာ၀ဟာျဖင့္ မသႏၱာကို ကူညီဖို႔ အဆင္သင့္ရွိေနတာပဲ၊ မသႏၱာ ဒီတုန္းက ဘာကိုမွ မေၾကာက္ပါလားေနာ္…။

…တစ္ခါတစ္ေလ လမိုက္တဲ့ည၊ ညစာစားၿပီးလို႔ အားလပ္ေနရင္ တဲေရွ႕မွာ မီးဖိုၿပီး ေမာင္းေထာင္းေနမိတယ္။ ေတာဘက္ဆီက က်ားဟိန္းသံဟာ တစ္ခ်ီခ်ီ မသႏၱာတို႔ တဲဘက္ဆီကို လြင့္လာေပမယ့္လည္း မသႏၱာ မေၾကာက္ပါဘူး။

…အေဖက…လူယဥ္ေက်းေတြက စကားလိမ္လိမ္မာမာ ေျပာတတ္သတဲ့။ သမီးဟာ သူတို႔စကားအသြားအလာကို ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ဟာ သမီးမွာ ဦးေႏွာက္အေတြးအေခၚလည္း ၇ွိရမယ္ဆိုတယ္၊ အေဖပို႔တဲ့ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီး

ေက်ာင္းကလည္း ရြာစပ္နားမွာေပမယ့္ မသႏၱာတို႔တဲနဲ႔က တစ္မိုင္ေလာက္ ခရီးေ၀းတာပဲ။

…အေဖဟာ ဒီကတည္းကိုက တစ္ေန႔ေန႔ သူ႔သမီးဟာျဖင့္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားလာတဲ့

…ၿမိဳ႕က ကိုလူေခ်ာနဲ႔ ေတြ႔ေကာင္း ေတြ႔လိမ့္မယ္လို႔ ႀကိဳတင္ ေတြးၿပီးသားထင္ပါရဲ႕။

…မသႏၱာလက္ကို ေသနတ္ကိုင္ရဲေအာင္၊ ပိုက္ဆြဲရဲေအာင္ က်င့္ေပးခဲ့သလို

မသႏၱာဦးေႏွာက္ကိုလည္း လူယဥ္ေက်းေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ေအာင္ ပညာေပးခဲ့ပါကလား။

…အေဖႀကိဳတင္ေတြးေခၚခ့ဲသလို မသႏၱာဟာ ၿမိဳ႕က ကိုလူေခ်ာနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေဖသာရွိရင္ မသႏၱာဟာ လူ႔ေလာကမွာ “ေနာင္တ” တစ္ဖန္ ျပန္ျဖစ္စရာအေၾကာင္း ရွိခ်င္မွရွိမယ္။

…အစ္ကိုနဲ႔ စတင္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ညကို မသႏၱာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ အရင္ကေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အမဲေကာင္ထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကေပမယ့္ အေဖမရွိေတာ့ မသႏၱာမွာက တစ္ေယာက္တည္း…..ဒါေပမယ့္ အေဖေပးခဲ့တဲ့သတၱိေတြ မသႏၱာမွာ

၇ွိခဲ့ေလေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မသႏၱာ နားမလည္ခဲ့ဘူး။

…အစ္ကိုနဲ႔ေတြ႔တဲ့ အဲဒီညဦးက အမဲပစ္ၿပီး အျပန္ ေတာစပ္ေရအိုင္မွာ အပန္းေျဖေနတုန္းေပါ့။ မိုးေကာင္းကင္က လ၀န္းဟာ မသႏၱာကို ခ်စ္ရွာလြန္းလို႔ သူ႔ကိုယ့္ပြားကို ေရကန္ထဲမွာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ညဥ့္ဦးေလ ေသြးရင္ပဲ ေရျပင္

ဂယက္ထတာနဲ႔အမွ် လ၀န္းသ႑ာန္ဟာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး မသႏၱာကို ျမွဴေခ်ာ့ကစားရွာပါတယ္။ ေရႊငါး၀ိုင္းႀကီးမ်ား ေရထဲ ကူးေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။

လ၀န္းေရာင္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့လည္း အိုင္ထဲက ၾကာပန္းေတြဟာ

အထီးက်န္မိဘမဲ့သူ မသႏၱာရွိရာကို ဦးညႊတ္ၿပီး ပြင့္ၾကတယ္။

…မသႏၱာ ကဗ်ာစပ္ခ်င္လိုက္တာ…။ ဒါေပမယ့္လည္း ကဗ်ာ့ အသည္းႏွလံုး မသႏၱာမွာ မရွိေလေတာ့ အဲဒီညရဲ႕အလွကို ကဗ်ာမဖြဲ႔လိုက္မိေပဘူး။ ကဗ်ာသာဖြဲ႔တတ္ရင္ေတာ့ “ခ်စ္ဦးသူနဲ႔ ေတြ႔ေသာည” လို႔ ကဗ်ာစပ္လိုက္ပါရဲ႕။

…အစ္ကိုက မသႏၱာလက္ဖ၀ါးေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာ ပြတ္သပ္ရင္းက “မိန္းကေလး လက္ဖ၀ါးေတြကလဲ ၾကမ္းလွပါလား” တဲ့။

“မိန္းကေလး ေျခသလံုးေတြကလဲ ႀကီးလွပါလားတဲ့”

“ကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ဆြဲလို႔ ကိုယ့္အစာ ကိုယ္ရွာစားရတဲ့ ေတာတြင္းသူအဖို႔ လက္ဖ၀ါးေတြက ၾကမ္းမွာေပါ့”

“ကို္ယ့္စပါး ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကိုယ္နယ္၊ ကိုယ့္ေျခကိုယ္ အားကိုးေနရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ ေျခသလံုးေတြဟာ ႀကီးမွာေပါ့…..” လို႔ မသႏၱာ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္ေလ…။

…ေၾသာ္…..ဒီညဟာျဖင့္ ေလာကမွာ ေယာက္်ားႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္ဆိုတယ္လို႔ သိတဲ့ ညဦးပါပဲ။ အေဖလို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးအပ္တဲ့ ေယာက္်ားရွိသလို ခ်စ္သူလို တြယ္တာရမယ့္ ေယာက္်ားလည္း ရွိပါသလားလို႔ အသိတရား ပထမဆံုး၀င္တဲ့ ညပါပဲ။

“ဒီတစ္ညေတာ့ အခ်ိန္လြန္ၿပီး အေဖာ္ေတြနဲ႔လဲ ကြဲခဲ့တာမို႔ မသႏၱာ ဂူထဲမွာပဲ တစ္ညတည္းခိုပါရေစ”လို႔ အစ္ကိုက ခြင့္ေတာင္းခဲ့တယ္။

… မသႏၱာရဲ႕ တဲဟာ ေက်ာက္ဂူႀကီးကို တစ္ျခမ္းမွီၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ တဲမို႔ တစ္ကယ့္ဂူတဲပါပဲ။ အိပ္ခန္းလုပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ဂူမွာ ေကာက္ရိုးေမြ႔ရာနဲ႔ အစ္ကို႔ကို အဲဒီညက သိပ္ခဲ့တယ္ေလ။ မအိပ္ခင္ ညစာစားေတာ့ မသႏၱာကင္ေပးတဲ့

ဆတ္သားကင္ကို ေျမအိုးနဲ႔ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းပူပူနဲ႔ မီးပံုေဘးမွာ အစ္ကို စားခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

“ဒီညစာဟာျဖင့္ အစ္ကို႔ဘ၀မွာ အၿမိန္ဆံုးပါပဲ”လို႔ အစ္ကို ဆိုခဲ့တယ္။

“မသႏၱာ အိမ္ကလဲ စာအုပ္ထဲဖတ္ရတဲ့ ေတာလိုက္မုဆိုးႀကီးေနတဲ့ ဂူနဲ႔ တူလိုက္တာ” လို႔ အစ္ကို ေျပာခဲ့ေသးတယ္။

…တကယ္ေတာ့လည္း မသႏၱာဟာ ေတာလိုက္မုဆိုးႀကီးသမီးပါပဲ။

…အဲဒီညက လ၀န္းဟာ မသႏၱာတို႔ေခါင္းေပၚ ေရာက္ေပမယ့္လည္း အိပ္ဖို႔ကို သတိမရခဲ့ၾကဘူး။

“အေဖဆံုးကတည္းက ဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့သလား၊ မသႏၱာ ခုလို ေႏြရာသီေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ မိုးတြင္းေရာက္လို႔ မုန္တိုင္းေတြက်၊ လွ်ပ္စီးေတြ လက္ၿပီး မိုးသိပ္သည္းတဲ့အခါ မသႏၱာ မေၾကာက္ဘူးလား” လို႔ အစ္ကို ေမးခဲ့ေသးတယ္။

“မသႏၱာ အဖို႔ မိုးထစ္ခ်ဳန္းသံဟာ မိုးနတ္သားရဲ႕ ေတးပါပဲ၊ လွ်ပ္ႏြယ္ေတြဟာ ေကာင္းကင္ရဲ႕ ပန္းမ်ားပါ” လို႔ ေျဖေတာ့ အစ္ကိုက “ေၾသာ္…..ဒါေလာက္ၾကမ္းတဲ့ လက္ဖ၀ါးပိုင္ရွင္ရဲ႕ စကားလံုးေလးေတြကလည္း လွလိုက္ပါဘိ၊ သဘာ၀

မက်လိုက္ေလျခင္း” လို႔ အစ္ကိုေျပာခဲ့ေသးတယ္။ အထင္ေသးလိုက္ပါဘိ အစ္ကိုရယ္၊ မသႏၱာမွာ လက္ဖ၀ါးက ၾကမ္းေပမယ့္၊ ေျခသလံုးက ႀကီးေပမယ့္ သဘာ၀ အလွအပကို ပူေဇာ္ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့ အသည္းႏွလံုးရွိပါေသးတယ္။

…နံနက္မိုးေသာက္ရင္ပဲ အစ္ကိုနဲ႔ မသႏၱာ ခြဲရေတာ့မယ္၊ အဲဒီေတာ့ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ပထမဆံုး သိေတာ့တာပါပဲ။

အစ္ကို လူယဥ္ေက်းတို႔ ဌာေနကို မသႏၱာ လိုုက္ခဲ့ဖို႔ ေခၚတယ္။ မသႏၱာကလည္း မသႏၱာရဲ႕ ဂူတဲမွာ အတူေနဖို႔

ေတာင္းပန္မိတယ္။

“လူယဥ္ေက်းေတြကို အထင္မေသးပါနဲ႔ မသႏၱာ၊ ေနာက္တစ္ပတ္ အစ္ကို လာေခၚရင္သာ အသင့္ျပင္ထားပါ၊ မသႏၱာ ပါးျပင္မွာ အစ္ကိုနမ္းခဲ့တဲ့ အနမ္းဟာ ဘဒၵကမၻာဦးမွာ ေပၚခဲ့တဲ့ ၾကာပဒံုလို မျမင္ရေပမယ့္ ကမၻာတည္ေအာင္ ၿမဲမွာပါ”

တဲ့။ အစ္ကိုရယ္ တစ္ကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီၾကာပဒုမၼာငါးခိုင္ဟာ စာထဲမွာသာ ၇ွိတာပါ။ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႔ပါလား။

…ကမၻာဦးက ၿဗဟၼာႀကီးေတြပဲ အခူးေစာၿပီး လက္ဦးသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။

…ေၾသာ္….အခ်စ္ဆိုတာ အင္မတန္သိမ္ေမြ႔တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို တီထြင္ႏိုင္ရံုမက ပူပန္ေသာက ဗ်ာပါဒကိုလည္း ေပးတတ္ပါကလား…..။

…အစ္ကိုျပန္သြားတဲ့ ေန႔ကျဖင့္ တစ္ေန႔လံုး အမဲမလိုက္ႏိုင္ဘူး။

အစ္ကိုအိပ္သြားတဲ့ ေကာက္ရိုးေမြ႔ရာမွာ လူးလိမ့္ေနမိတယ္။ မသႏၱာရဲ႕ အမဲလိုက္ေဖာ္ မိုးလံုးႀကီးေတာင္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ တဲ၀က လာၿပီး ျပဴးၾကည့္ေသးတယ္။ သူ႔ခမ်ာ သူ႔သခင္ရဲ႕ ေ၀ဒနာကို မသိရွာဘူး။

…ဒီအခ်ိန္ဟာျဖင့္ အမဲလိုက္ခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ တဲ၀ကေန သခင္ကို အၿမီးန႔ံၿပီး ေခၚရွာတယ္။

…ေနာက္တစ္ပတ္ အစ္ကုိျပန္ၿပီး လာေခၚေတာ့ မသႏၱာတဲ၀ကို ေျပးထြက္ၿပီး ႀကိဳမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္လို႔ပဲ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘူး…အစ္ကိုေရ႔…

“ေျခဖ၀ါးေတာ္ႏုႏု ေသြးျခည္ေတြ ဥ ကုန္ပါၿပီ ေမာင္ေမာင္ဘုရာ့” လို႔ ႏြမ္းလ်လ် ေျပာႏိုင္တဲ့ နန္းမေတာ္မယ္ႏုေတြ အပံုႀကီးေပါတဲ့ လူယဥ္ေက်းတို႔ ဌာနီက အပ်ဳိေခ်ာေတြကို ေက်ာခိုင္းၿပီးမသႏၱာဆီ ျပန္လာတယ္ဆိုတာ ယံုႏိုင္စရာ ရွိပါ့မလား…။

…ဒါေၾကာင့္ မသႏၱာဟာ ေျခလြတ္လက္လြတ္ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ အစ္ကို႔ကို ေျပးလို႔မ်ား ႀကိဳမိတယ္၊ အစ္ကို႔ရင္ခြင္မွာ မ်က္ႏွာအပ္လို႔ အရူးအမူး မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ က်လာမိတယ္။

“ကဲေလ…ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ အစ္ကိုတို႔ ၿမိဳ႕ကို ျပန္ၾကစို႔” လို႔ ေခၚေတာ့ မသႏၱာဘာပစၥည္း သိမ္းရမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ေသနတ္၊ ဒူးေလး၊ ျမားတံေတြဟာ ၿမိဳ႕နဲ႔မွ တန္ပါေလစ၊ အစ္ကိုက ဒါေတြယူခဲ့ဖို႔ မလိုပါဘူးဆိုတာနဲ႔ မသႏၱာတဲနံရံမွာ ထားရစ္ခဲ့ရတယ္၊

က်န္တာကေတာ့ ဆန္ဖြပ္တဲ့ဆံုနဲ႔ မသႏၱာရဲ႔ ေျမအိုးေတြ၊ ဒါေတြကိုလည္း မသႏၱာ သယ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ တဲ၀က ထြက္မယ္ႀကံေတာ့ စိတ္အထိခိုက္ဆံုးက “မိုးလံုး” ႀကီးပဲ…။

“ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ၿပီး သခင္ဘယ္ကို သြားမွာလဲ” လို႔…မိုးလံုးဟာ ေမးေနသလိုပဲ မသႏၱာကို ေမာ့ၾကည့္ေနေတာ့ မသႏၱာရင္ထဲမွာ ဆို႔သြားတာပဲ။

“ေၾသာ္…မင္းတို႔ မိန္းကေလးမ်ားဟာ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ျဖင့္ ကိုယ္နဲ႔ငယ္က ေပါင္းခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ကို ေမ့တတ္ ပါကလားကြယ္” လို႔ သူက ေျပာေနသလိုပဲ။ သူ႔လည္ပင္းကို ဖက္ၿပီး သူ႔ေက်ာကို သပ္လိုက္ရင္ပဲ သူ႔ကို အတူေခၚေစ

လိုေၾကာင္း ေတာင္းပန္ခယတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ မသႏၱာကို ၾကည့္ရွာတယ္။

“မင္းခ်စ္တဲ့ သူစိမ္းတစ္ရြာသားကို ငါလဲ ခ်စ္ပါ့မယ္ကြယ္” လို႔ ခယ..ေနသလိုပါပဲ။ ေျမမွာ၀ပ္ၿပီး အစ္ကို႔ေျခဖမိုးကို သူ နမ္းေတာ့ မသႏၱာ

မ်က္ရည္ကို မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ၿမိဳ႕အတူေခၚသြားဖို႔ အစ္ကိုက ဘာမွ မေျပာေလေတာ့ မသႏၱာဟာ တစ္မိုင္ခရီးကို သူနဲ႔အတူေလွ်ာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားေက်ာင္း ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔ကို အပ္ခဲ့ရတယ္။

…ေက်ာင္းပရိ၀ုဏ္အ၀က မသႏၱာ ထြက္သြားတာကို ေငးၾကည့္ၿပီး က်န္ရစ္တဲ့ မိုးလံုးႀကီးဟာ လူသားမ်ားျဖစ္ရင္ သူ႔အသည္းကြဲ ဇာတ္လမ္းကို စာတမ္းဖြဲ႔ေပမွာပဲ။

…မသႏၱာ အဲဒီတုန္းက မိုးလံုးႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္မလံုဘူး၊ အစ္ကို႔ဆီကို မ်က္ရည္လည္ရႊဲနဲ႔ ျပန္ေျပး လာမိတယ္။

ေၾသာ္…ခ်စ္လိုက္ရတာ၊ ခ်စ္လိုက္ရတာ၊ ေခြးကို ခ်စ္လို႔ မ်က္ရည္က်ရ၊ လူကိုခ်စ္လို႔ မ်က္ရည္ က်ရနဲ႔…။

…အစ္ကိုက မသႏၱာကို ၿမိဳ႕ေခၚသြားတဲ့လမ္းေပၚမွာ ေျပာတဲ့စကား ၾကားမိေသးတယ္။

“တယ္လဲ တြယ္တာတတ္တဲ့ မိန္းကေလးပါလား၊ ပင္ပန္းလွခ်ည္ရဲ႕” ဆိုတာေလ။

စင္စစ္ေတာ့လည္း သံသရာမွာ မုန္းလို႔ က်တဲ့မ်က္ရည္ရယ္လို႔ နည္းပါတယ္။

ခ်စ္လို႔ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္က မိုးထက္ေတာင္ မ်ားပါေသးလား…။

…လူယဥ္ေက်းတို႔ ဌာနီဟာ အေဖေျပာခဲ့သလိုပဲ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလွပါဘိ။

မိန္းကေလးေတြကလည္း ႏုပ်ဳိၾက၊ ေခ်ာေမြ႔ၾက၊ လွပၾကပါကလား…အစ္ကို႔ရဲ႕ ခမ္းနားတဲ့ ထမင္းစားပြဲႀကီးေတြမွာ အစ္ကို႔ ဧည့္သည္မိန္းကေလးေတြဟာ…လင္ေတာ္ေမာင္ ရွာစာကို အဆင္သင့္စားရသူေတြမို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ပါးမို႔ေလးေတြ

ပန္းႏုေသြးေရာင္ေပါက္ၿပီး လက္ဖ၀ါးေလး ေတြကလည္း ပန္းပြင့္္ဖတ္ေလးေတြလိုပဲ ႏူးညံ့လွပါဘိတယ္။ မသႏၱာဟာ ပြဲတိုးစကျဖင့္ မသႏၱာလက္ဖ၀ါးၾကမ္းၾကမ္းကို ရွက္စႏိုးနဲ႔ ကြယ္၀ွက္လို႔ေတာင္ ထားမိတယ္။ ေနေလာင္ထားတဲ့ မသႏၱာပါးျပင္ဟာ ၿမိဳ႔သူ ေဒါင္းမေလးေတြ အလယ္မွာ ေတာက်ီးကန္းႀကီးမ်ားလို ျဖစ္ေနမလားလို႔

ခဏခဏ ေခါင္းကို ငံု႔ထားမိတယ္။

( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) 👇👇👇