ဇင္မာဦး #ေမာင္က်ပ္ခိုး

#ဇင္မာဦး

#ေမာင္က်ပ္ခိုး

(၁) 

“ခ်က္ခ်က္” … “ခ်က္ခ်က္” ႏွင့္ ညည္းတြားေနသည့္ တိုင္ကပ္နာရီမ်ား၏ ေအာ္ျမည္သံသည္ အလြန္အမင္း က်ယ္ေလာင္လွသည္ မဟုတ္ေခ်။ အေသအခ်ာ နားစြင့္ေထာင္ပါမွ ၾကားရႏိုင္သည့္ ခပ္သဲ့သဲ့ အသံမွ်သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေစမူ ဇင္မာဦး အဖို႔ ထိုနာရီျမည္သံ “တခ်က္ခ်က္”သည္ အလြန္ တစ္ရာမွပင္ က်ယ္ေလာင္လွပါေပ၏။ နာရီျမည္သံ “တခ်က္ခ်က္” သည္ ဇင္မာဦး၏ နားစည္၀ကို ထက္ျမစြာေသာ လွံသြားျဖင့္ မရပ္မနား ထိုးဆြေနသည့္အလား သည္းစြာ ႏွိပ္စက္ေလ၏။ 

“တခ်က္ခ်က္” ျမည္ဟီးသံသည္ နာရီတစ္လံုးတည္းမွ ထြက္ေပၚလာျခင္း မဟုတ္၊ “iHub Group Digital Accessories” ဟု အမည္ရသည့္ လက္ကိုင္ဖုန္းႏွင့္ နာရီဆိုင္၏ အေရာင္းျပခန္း အတြင္းရွိ နာရီေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာထံမွ ထြက္ေပၚေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တရုတ္ျပည္ျဖစ္ တိုင္ကပ္နာရီမ်ားထံမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ စူးရွျပင္းထန္သည့္ နာရီျမည္သံသည္ လူသူေလးပါး စည္ကားေသာ လွည္းတန္းေစ်း၏ ပြက္ေလာရိုက္သံတို႔ကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား၍ ဇင္မာဦး၏ နားအတြင္းသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ႀကီး ၀င္ေရာက္လာေလသတည္း။ 

နာရီျမည္သံ “တခ်က္ခ်က္” ကို ဇင္မာဦး နားၾကားျပင္းကပ္မိသည္မွာ ဤနာရီဆိုင္တြင္ အေရာင္းစာေရးမ အျဖစ္ အလုပ္၀င္သည့္  ေန႔မွ စ၍ပင္ ျဖစ္သည္။ နာရီျမည္သံကုိ သူ ဘာေၾကာင့္ မုန္းတီးေနမွန္း ေရေရရာရာ မသိေသာ္လည္း နာရီျမည္သံ “တခ်က္ခ်က္” ကို ၾကားရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ သူ အလိုလို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိေတာ့သည္။ နာရီျမည္သံကို ၾကားရလွ်င္ နားထင္ေၾကာကို ျပဳတ္တူျဖင့္ တအားကုန္ ဖ်စ္ညွစ္ထားသကဲ့သို႔ ခံစားရၿပီး ဦးေခါင္းထဲတြင္ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲ မူးေ၀ ေလးလံလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကိုက္သလိုလို ဗိုက္နာသလိုလို ဘာလိုလို ညာလိုလို သရီုးသရီ ေ၀ဒနာကို ခံစားရေလ၏။ 

ဇင္မာဦးသည္ နာရီမ်ား ထည့္ထားသည့္ မွန္ဗီရိုကို ဖုန္သုတ္ရင္း “တခ်က္ခ်က္” ျမည္ဟီးေနသည့္ နာရီမ်ားကို စက္ဆုပ္ ရြံရွာစြာ ၾကည့္မိသည္။ နာရီျမည္သံ “တခ်က္ခ်က္”ကို သူ မုန္းသည္။ နာရီမ်ားကိုလည္း သူ မုန္းသည္။ ၀က္ျခံ ထူလဗ်စ္ႏွင့္ ေနရာတကာ ဆရာလုပ္တတ္ေသာ ဆိုင္ရွင္ကိုလည္း သူ မုန္းသည္။ စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္တတ္ေသာ ေငြကိုင္စာေရးမကိုလည္း သူ မုန္းသည္။ အမ္ပီသရီး၊ အမ္ပီဖိုးႏွင့္ လက္ကိုင္ဖုန္း အေရာင္းေကာင္တာမွ  အေရာင္းစာေရးမ၏ ကလက္တတ္တတ္ အမူအရာကိုလည္း သူ မုန္းသည္။ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္သံတို႔ျဖင့္ အတိၿပီးသည့္ လွည္းတန္းေစ်းကိုလည္း သူ မုန္းသည္။ ဤ မုန္းတီးျခင္းတို႔၏ မူလဘူတျဖစ္သည့္ နာရီဆိုင္ အေရာင္းစာေရးမ အလုပ္ကိုလည္း သူ မုန္းမိသည္။ 

ဇင္မာဦးသည္ နာရီျမည္သံကို အဘယ္ေၾကာင့္ မုန္းတီးေနမွန္း ေရေရရာရာ မသိသကဲ့သို႔ ဤနာရီဆိုင္တြင္ သူ ဘာ့ေၾကာင့္ အလုပ္ ဆက္လုပ္ေနမိမွန္းကိုလည္း မသိေခ်။ ထိုမွ်သာမက သူ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းကိုလည္ မသိသကဲ့သို႔ သူ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းကိုလည္း မသိေခ်။ မသိသည္မွာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္ ျဖစ္၏။ မသိေသးသည္ကို သိသြားလွ်င္ ဤထက္ ပို၍ စိတ္ဆင္းရဲရေပလိမ့္ဦးမည္။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ စိတ္ဓာတ္ ခၽြတ္ျခံဳက်ၿပီး စိတ္က်ေရာဂါသည္ႀကီးပင္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ မသိျခင္းသည္ ေကာင္းႀကီး မဂၤလာပင္ ျဖစ္ေခ်သတည္း ဟူသည့္ သိုးေဆာင္း စကားပံုပင္ ရွိေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ျဖစ္၍ ဇင္မာဦးသည္ ေကာင္းႀကီး မဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စံုလွေခ်၏ ဟု လိုရာဆြဲ၍ ဆိုေခ်ေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။ 

သို႔ကလို ဆိုလိုက္သျဖင့္ ဇင္မာဦးသည္ ဘ၀ ေအာင္ျမင္ တိုးတက္ေရး အတြက္ ဘာတစ္ခုမွ် မစဥ္းစားတတ္သူ၊ နလဗိန္းတံုး ဟု အထင္မေရာက္လိုက္ၾကပါႏွင့္။ ဇင္မာဦးမွာ ေညာင္တုန္းအပိုင္ ဆားမေလာက္ဒိုင္နယ္ ေညာင္ပင္သာ ေက်းရြာသူ၊ မလည္မ၀ယ္ ညဏ္ႏံု႔နည္းေသာ ေက်းေတာသူ မဟုတ္ေခ်။ ဆားမေလာက္ ေက်းရြာရွိ တြဲဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ပညာရင္ႏို႔ ေသာက္စို႔ၿပီးေနာက္ မအူပင္ၿမိဳ႕အစြန္ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္၏ အလယ္တြင္ ထီးထီးႀကီး တည္ရွိေသာ တကၠသီလာ ျမကၽြန္းသာႀကီး၀ယ္ ကမာၻ႔သမိုင္း၊ ျမန္မာ့သမိုင္း အစရွိသည့္ အထူးထူးေသာ သမိုင္းပညာရပ္တို႔ကို စာေပးစာယူ စနစ္ျဖင့္ သံုးႏွစ္ သံုးမိုးတိုင္တိုင္ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ပါသည္။ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ တစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေခ်၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇင္မာဦးကား ေခသူ မဟုတ္ဟု ဆုိေသာ္ ဆုိရေကာင္းသည္။ ဇင္မာဦး၏ မ်ားစြာ မက်ယ္ျပန္႔လွေသာ အတၳဳပၸတၱိကို ဆိုၿပီးေနာက္ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ သူ ေရာက္ရွိလာပံုကို သိသာရန္ ေဖာ္ျပပါမည္။ 

ဇင္မာဦးအဖို႔  ရန္ကုန္ဟူသည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ ႀကီးလည္းႀကီး၏။ က်ယ္လည္း က်ယ္၏။ ရႈပ္လည္း ရႈပ္၏။ ဆန္းလည္း ဆန္းလွပါေပ၏။ ေသာက္က်ိဳးနည္း ၿမိဳ႕ႀကီးပင္ ျဖစ္ေခ်၏။ သမုဒၵရာ၀မ္း တစ္ထြာ အေရးအတြက္ ဤမဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ လာေရာက္ေနထိုင္ရလိမ့္မည္ဟု သူ တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ်ပင္ မေတြးခဲ့ဖူး။ သူ႔ရြာရွိ မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာမ ျပန္လုပ္ရန္၊ ရ၀တ စာေရးမ လုပ္ရန္ေလာက္ကိုသာ ဘ၀ေရွ႕ေရးအျဖစ္ စဥ္းစားခဲ့ဖူးပါသည္။ 

ဘြဲ႔ရၿပီးေနာက္တြင္ ဇင္မာဦး တစ္ေယာက္ အေတာ္ပင္ ပ်ာယီးပ်ာရာ ျဖစ္သြားသည္။ ဘြဲ႔တစ္ခု ရရုံမွ်ႏွင့္ အသက္ေမြးရန္ မလြယ္ကူေၾကာင္းကို သူ မ်က္၀ါးထင္ထင္ သိျမင္ခြင့္ ရေလ၏။ ရြြာတြင္ စပါးေတာင္း (ရြာခန္႔) ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ရန္မွာလည္း အဆင္ မေျပျပန္။ ဟိုဟာလုပ္ရႏိုး သည္ဟာလုပ္ရႏိုးျဖင့္  ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ေနသည့္ အခိုက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန အသိတစ္ဦးက ဤနာရီဆိုင္တြင္ အေရာင္းစာေရးမ အလုပ္ ရေအာင္ ဆက္သြယ္ စီစဥ္ေပးသည္။ လခ ေျခာက္ေသာင္း ဟူသည္မွာ မ်ားသည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း နည္းသည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ မရွိ အကိုင္ မရွိ ျဖစ္ေနတာထက္စာရင္ အပံုႀကီး သာပါေသးတယ္ဟု ဇင္မာဦး ေအာက္ေမ့မိသည္။ ဤသည္မွာ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးသို႔ ေက်းေတာသူ ဇင္မာဦး ေရာက္ရွိလာပံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ေပသတည္း။

(၂) 

မွန္ဗီရိုကို ဖုန္သုတ္ေနစဥ္ ဇင္မာဦး ဗိုက္ေအာင့္သလိုလို ဆီးေအာင့္သလိုလို ျဖစ္လာ၏။ “အို ဒုကၡပါပဲ” ဟု သူ ေရရြတ္မိသည္။ သူ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ မကပ္ ျဖစ္ေနသည္ အေတာ္ပင္ ၾကာၿပီ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အမ်ိဳးသမီး သဘာ၀ ေသြးသား ေျပာင္းလဲသည္ကို သူ သတိ မျပဳမိ။ ထိုအခိုက္တြင္ ဆိုင္ရွင္၏ “ဟဲ့ နင္ အဲဒီ ဗီရိုမွန္ကို ဖုန္သုတ္ေနတာ တစ္နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ အလုပ္ကို ေရသာခိုၿပီး မလုပ္နဲ႔၊ ေရာ့ … နာရီနဲ႔ ဖုန္းေတြကို သူ႔ ေနရာနဲ႔သူ ထည့္လိုက္” ဟူသည့္ ေအာ္ေငါက္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဆိုင္ရွင္၏ စကားသံသည္ ညဥ့္ငွက္ေကာင္ဆိုး လင္ေကာင္ပိုး ျမည္သံႏွင့္ တူလွပါေပ၏။ ဇင္မာဦးသည္ ရႈိးေက့စ္ကို ဖုန္သုတ္ေနရာမွ တံု႔ခနဲ႔ ရပ္ၿပီး အိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ နာရီႏွင့္ ဖုန္းမ်ားကို မွန္ဗီရို အတြင္းသို႔ ကမန္းကတန္း ထည့္လိုက္သည္။ 

ထိုအေတာအတြင္း ဆိုင္အတြင္းသို႔ လူႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာၿပီး ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ႏွင့္ လုပ္ေနေလ၏။ ဇင္မာဦးသည္ ထိုလူႏွစ္ဦးကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲသည့္ ေ၀ဒနာကို ခံစားရျပန္သည္။ ဇင္မာဦးသည္ ေ၀ဒနာကို သည္းခံ၍ ဆိုင္အတြင္းသို႔ ၀င္လာသူ ႏွစ္ဦးအနားသို႔ ေစြ႔ခနဲ႔ အေရာက္လွမ္းသြားေလ၏။ ဒီလူေတြကို ၾကည့္ရတာ ေစ်း၀ယ္မွာ မဟုတ္ဘဲ ဟိုေလွ်ာက္ၾကည့္ သည္ေလွ်ာက္ၾကည့္ လုပ္မယ့္သူေတြလား ဒါမွမဟုတ္ အလစ္သုတ္မယ့္ သူေတြပဲလား တစ္ခုခုပဲ ဟု သံသယစိတ္ျဖင့္ ေတြးသည္။ 

ေစ်း၀ယ္သူက “ဒီထဲက နာရီေတြ ျပပါ” ဟု ဆိုသည္။ “အဲဒီနာရီက တစ္လံုးကို ရွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္၊ ၀ယ္မွာလား” ဟု ဇင္မာဦးက ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျပာသည္။ ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ “မ၀ယ္ႏိုင္ဘူး ထင္လို႔ ေမးတာလား” ဟု ေဘာက္တိေဘာက္ဆတ္ ေျပာ၏။ ဇင္မာဦး ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဇင္မာဦးႏွင့္ ေစ်း၀ယ္သူတို႔ အေခ်အတင္ ေျပာေနသည္ကို ဆိုင္ရွင္ ၾကားေသာ္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္၏။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ် ၀င္ မေျပာေခ်။ 

နာရီေစ်း ေမးသူသည္ သူ၏ ခါးၾကားတြင္ ညွပ္ထားသည့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျဗဳန္းခနဲ ထုတ္ၿပီး ဖြင့္လိုက္သည္။ သူ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ အတြင္းမွ တစ္ေထာင္တန္ အထပ္လိုက္ကို ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ထုတ္ယူၿပီးေနာက္ ဇင္မာဦး၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ “ေဟာ ဒီမွာ ပိုက္ဆံ … နင္ ျမင္လား။ ေစ်းလာ၀ယ္တဲ့သူကို မထီေလးစား မလုပ္နဲ႔” ဟု ရႈးရႈးရွဲရွဲ ဆို၍ ေငါက္ငန္းေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေစ်း၀ယ္သူသည္ ေျခကို ေဆာင့္နင္းၿပီး ဆိုင္အတြင္းမွ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ထြက္ခြာသြားေလ၏။ 

ထိုသူ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ ဆိုင္ရွင္၏ “ဟဲ့ နင္ ေစ်းလာ၀ယ္တဲ့သူကို ဘယ္လို ဆက္ဆံ လိုက္တာလဲ။ မနက္ ေစာေစာစီးစီး လာဘ္တိတ္ၿပီ” ဟူသည့္ ငွက္ဆိုးထိုးသံကို ၾကားရ၏။  “နင့္ကို မေျပာခ်င္လုိ႔ မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ရင္လဲ အိေလးဆြဲၿပီး လုပ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ရင္လဲ မၾကားသလို ၾကားသလိုနဲ႔ မထံုတတ္ေသး လုပ္တယ္။ အခုလဲ ေလွ်ာက္လုပ္ေနျပန္ၿပီ။ နင္ ဒီလို လုပ္ေနရင္ ငါလဲ စီးပြားပ်က္မယ္” ဟု အစခ်ီ၍ ပြက္ေသးၾကမ္းေအာင္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေလ၏။ 

ဇင္မာဦးသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားၿပီး ဆိုင္ရွင္၏ ျမည္တြန္သံကို ေအာင့္သီးေအာင့္သက္ႏွင့္ ခံေနရေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲသည့္ ေ၀ဒနာ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ႏွိပ္စက္လာ၏။ ေ၀ဒနာ အရွိန္ေၾကာင့္ ဇင္မာဦး မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲ ပ်က္သြား၏။ ဤသည္ကို ဆိုင္ရွင္က တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ထင္သြားသည္။ သူ႔ကို မခန္႔ေလးစား လုပ္ျခင္း၊ အလုပ္သမားက အလုပ္ရွင္ သို႔တည္းမဟုတ္ ထမင္းရွင္ သို႔တည္းမဟုတ္ ေက်းဇူးရွင္ကို ေစာ္ကားျခင္း ျဖစ္ေခ်သည္ ဟု အထင္ေရာက္သြား၏။ “ေအး … ေျပာတာကို မႀကိဳက္ရင္လဲ အေျပာ မခံရေအာင္ ေနေပါ့။ ငါလည္း ေျပာရတာ အာေပါက္ေတာ့မယ္။ ဒီလို ဆက္ျဖစ္ေနရင္ အလုပ္ ဆက္လုပ္ဖို႔ မျဖစ္ဘူး” ဟု ေငါက္ဆတ္ဆတ္ ဆိုတာကာ အႏိုင္ပိုင္းလိုက္ေလ၏။ 

ဆိုင္ရွင္၏ ၿခိမ္းေျခာက္စကားေၾကာင့္ ဇင္မာဦးသည္ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္ခဲေသာ ေ၀ဒနာကို ေအာင့္အီး သည္းခံရင္း အလုပ္ကိုသာ ဖိၿပီး လုပ္ေနရေလ၏။ တစ္မနက္လံုး အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ အဆင္ မေျပ။ ဆိုင္ရွင္လည္း ဇင္မာဦးကို ေအာ္ရ ေငါက္ရ ေျပာရသည္မွာ ေမာသြားသည္ထင့္။ ဘာ စကားတစ္ခြန္းမွ် ထပ္၍ မဆိုေတာ့ေခ်။ သူ ထိုသ႔ို ေတမိ လုပ္ေနသည္ကို ဇင္မာဦး ပို၍ ေၾကာက္သည္။ အလုပ္လုပ္ရာတြင္ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ထပ္၍ ျဖစ္ျပန္သည္။ 

သို႔ႏွင့္ပင္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ထိုးသြား၏။ ဇင္မာဦးသည္ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ခဏရပ္ၿပီး ေန႔လယ္စာ စားရန္ ျပင္သည္။ ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ လမ္းေဘး ထမင္းဆိုင္သို႔ သြား၍ ထမင္းျဖဴ တစ္ရာတန္ တစ္ထုပ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေၾကာ္ တစ္ရာဖိုးႏွင့္ ငါးေၾကာ္ တစ္ ႏွစ္ရာဖိုးတိတိ ၀ယ္ယူ စားသံုး၍ အားျဖည့္ၿပီး သကာလ လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ဆက္ကာ လုပ္ျပန္သည္။ စင္စစ္ ဇင္မာဦး၏ အမည္ေပါက္ အလုပ္အကိုင္မွာ အေရာင္းစာေရးမ ဟု ဆုိေသာ္ျငားလည္း အလုပ္ စတင္ ခန္႔အပ္ခ်ိန္ကတည္းက တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၳရားဟူ၍ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဌာန္း သတ္မွတ္ထားျခင္း မရွိသျဖင့္ ဆိုင္ရွင့္ ပါးစပ္ဖ်ားမွ ထြက္သမွ် ဆိုင္ရွင္ ခိုင္းသမွ်ကို မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ တကုပ္ကုပ္ လုပ္ရသည္။ 

ဆိုင္ပုိင္ရွင္မွာ စီးပြားေရး အကြက္ ျမင္သူ ျဖစ္၏။ ဖုန္းႏွင့္ နာရီ ေရာင္းရုံမွ်ႏွင့္ မတင္းတိမ္ႏိုင္။ မိတၱဴကူးစက္ အစုတ္အျပတ္ တစ္လံုးကို အလကားပဲတင္း ေစ်းျဖင့္ ၀ယ္ယူ၍ မိတၱဴကူးသည္။ ထို႔အျပင္ ကြန္ျပဴတာ အေဟာင္းအျမင္း တစ္လံုး ၀ယ္ကာ MP3 သီခ်င္း၊ MP4 သီခ်င္း၊ Ringtone ထည့္သြင္းသည့္ ၀န္ေဆာင္မႈကိုလည္း လုပ္ျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္ရကာ ဇင္မာဦး၏ နိစၥဓူ၀ ၀တၱရားမ်ားမွာ မေသးလွ။ ဤမွ် လုပ္ေနသည္ကိုပင္ ဆိုင္ရွင္က အျမင္ မၾကည္လင္။ သူ႔ အလုပ္ မတြင္ဟု အျမဲလိုလို ေတြးသည္။ 

(၃) 

လကုန္ရက္မ်ားတြင္ အလုပ္မ်ားသည္မွာ ပံုမွန္ျဖစ္သည္။ အလုပ္မ်ားလွသျဖင့္ ည (၉) နာရီခန္႔ အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ပါမွ ဇင္မာဦး အလုပ္ ၿပီးေတာ့သည္။ ၀မ္းလဲ ဟာလွၿပီ။ မနက္ (၈) နာရီ ကတည္းက ည (၉) နာရီ အထိ မေနမနား အလုပ္ လုပ္ရသျဖင့္ လူလည္း မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း မလႈပ္၍ မျဖစ္ေသး။ ည (၁၀) နာရီ ထိုးလွ်င္ အေဆာင္တံခါး ပိတ္မည္။ အေဆာင္တံခါး မပိတ္ခင္ ဟာသည့္ ၀မ္းကို ျပည့္ေအာင္ ျဖည့္ၿပီး အေဆာင္သို႔ သုတ္ေျခတင္မွ ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇင္မာဦးသည္ လမ္းေဘး ထမင္းေၾကာ္ဆိုင္သို႔ ေျပး၍ ၾကက္ဥႏွင့္ ထမင္းေၾကာ္ ေလးရာဖိုး တိတိႀကီး ၀ယ္ယူစားသံုးကာ တက်ဳတ္က်ဳတ္ ျမည္သံကို ျပဳေနသည့္ ၀မ္းဗိုက္ကို ျဖည့္တင္းၿပီးေနာက္ အေဆာင္သို႔ တက္သုတ္ရိုက္၍ ျပန္ေလ၏။ 

အေဆာင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရပင္ မခ်ိဳးႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အိပ္ယာထဲ ထိုးေခြၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ေလ၏။ ဇင္မာဦး၏ သက္ျပင္းခ်သံမွာ က်ယ္ေလာင္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆယ္ေပခန္႔မွ်ပင္ မရွိေသာ အခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ ဟိန္းထြက္သြားသည္။ ဇင္မာဦး၏ သက္ျပင္းခ်သံေၾကာင့္ ေဘးကုတင္တြင္ လွဲအိပ္ေနသည့္ အခန္းေဖာ္ ေဒၚစန္းယဥ္ ေခါင္းေထာင္၍ ၾကည့္သည္။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ေနာက္က်လိုက္တာ။ ထမင္းေရာ စားၿပီးပလား။ မစားရေသးရင္ စားပြဲေပၚမွာ ထမင္း နည္းနည္း ရွိေသးတယ္” ဟု ေျပာလွာ၏။  “ဟုတ္ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလို႔ မမ၊ ထမင္းေတာ့ စားၿပီးပါၿပီ” ဟု ဇင္မာဦးက အလိုက္အထိုက္ ဆိုသည္။ “အလုပ္ လုပ္ရတာ တစ္ကိုယ္လံုးလဲ ကိုက္ခဲ ေနတာပဲ” ဟု ညည္းမိသည္။ ေဒၚျမရွင္ကား ဘာမွ် ျပန္ မေျပာေတာ့။ သူ စိပ္လက္စ ပုတီးပတ္ေရ ျပည့္ေအာင္ စိပ္ေနေလ၏။ 

ဇင္မာဦး၏ အခန္းေဖာ္ ႏွစ္ဦးအနက္ ေဒၚစန္းယဥ္ကား စကားနည္း၏။ သူ႔ေၾကာင့္ အခန္းေဖာ္မ်ား အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရေလေအာင္ သတိထား၍ ေနသည္။ မနက္ ၅ နာရီတိတိတြင္ အိပ္ရာထ၍ သူ ရသမွ် ဘုရားရွိခိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို တစ္ေဆာင္လံုး ၾကားရေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ရြတ္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ဇင္မာဦး အနည္းငယ္ ၿငိဳျငင္မိသည္။ 

ေဒၚစန္းယဥ္မွာ အသက္ (၅၀) ခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ အပ်ိဳဟိုင္းႀကီး ျဖစ္၏။ ဤအေဆာင္တြင္ သူ ေနထိုင္လာသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ (၂၀) ႏွစ္ခန္႔ကတည္းက ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ေဒၚစန္းယဥ္မွာ ဟသၤတာနယ္ဘက္မွ ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အစိုးရ ရုံးတစ္ရုံးတြင္ ေအာက္တန္းစာေရးမ အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနသည္မွာ (၈၈) အေရးအခင္း မတိုင္မီကတည္းက ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိသည့္အခါတြင္ ေဒၚစန္းယဥ္သည္ သူ႔ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို ညည္းသံေႏွာ၍ ေျပာျပေလ့ရွိၿပီး သူ႔ ညည္းခ်င္းကို “ပင္စင္ယူၿပီးရင္ နယ္ျပန္ၿပီးေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ေလာက္ တည္မယ္” ဟူသည့္ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ အဆံုးသတ္ေလ့ ရွိသည္။ 

ဇင္မာဦး၏ အျခားအခန္းေဖာ္ ျဖစ္သူ ေမသူႏိုင္မွာလည္း ဇင္မာဦးကဲ့သို႔ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ နယ္မွ လာေရာက္ၿပီး  အလုပ္ လုပ္ကိုင္ရသူ ျဖစ္သည္။ လွည္းတန္းရွိ ဖက္ရွင္စတိုးတစ္ခုတြင္ အေရာင္းစာေရးမအျဖစ္ လုပ္ကိုင္၍ အသက္ေမြးသည္။ သူသည္လည္း ဇင္မာဦးကဲ့သို႔ပင္ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္း မသိ၊ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပါဘဲႏွင့္ သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ အေရးအတြက္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနရရွာသူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဇင္မာဦးႏွင့္ ေမသူႏိုင္တို႔၏ စိတ္ေနစရိုက္ သဘာ၀မွာ ျခားနားလွသည္။ ဇင္မာဦးမွာ ၾကံဳရသမွ် ေလာကဓံကို အံႀကိတ္ ရင္ဆိုင္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ေမသူႏိုင္ကား ဇင္မာဦးကဲ့သို႔ မေနႏိုင္။ သူ စိတ္ထဲတြင္ မေက်လည္လွ်င္ တစ္ပါးသူ နားေထာင္လိုစိတ္ရွိသည္ မရွိသည္ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာႏွင့္ ေျပာဆိုတတ္သူ ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ မိန္းကေလး ျဖစ္၏။ 

ေမသူႏိုင္သည္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနသည့္ ဇင္မာဦးအား “မမဇင္မာဦး ေနာက္က်လွေခ်လား။ ဒါနဲ႔ ေျပာရဦးမယ္။ ေမသူတို႔ ဆိုင္ကို ဒီေန႔ Sketcher ဖိနပ္ အသစ္ေတြ ထပ္ေရာက္လာတာ သိပ္လွတာပဲ။ တစ္ရံကို ခုနစ္ေသာင္းခြဲတဲ့။ ေတာ္ေတာ္လွတယ္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အတိုေလးနဲ႔ ၀တ္ရင္ လိုက္မယ္” ဟု ဆိုကာ သူ အလုပ္လုပ္သည့္ စတိုးတြင္ အသစ္တင္ထားသည့္ တန္ဖိုးႀကီး ဖိနပ္္မ်ား အေၾကာင္းကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ ေဖာက္သည္ခ်ေနျပန္၏။ “အင္း ငါ့ လစာက ဖိနပ္တစ္ရံဖိုးေတာင္ မရွိပါလား” ဟု ဇင္မာဦး ေတြးမိသည္။ ဇင္မာဦးသည္ ေမသူႏိုင္၏ စကားကို စိတ္၀င္စားျခင္း မရွိေသာ္လည္း ေအာင့္အီးသည္းခံ၍ အင္း လိုက္ေနရေလ၏။ အေဆာင္ေနသူတို႔၏ ဘ၀တြင္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး သည္းခံျခင္း တစ္ဦး အေပၚ တစ္ဦး နားလည္ျခင္း သည္ မေျပာဘဲ မလြဲမေသြ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ လူမႈက်င့္၀တ္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ 

ေမသူႏိုင္ကား ေလေၾကာရွည္သူ ျဖစ္၏။ တန္ဖိုးႀကီး ဖိနပ္မ်ားအေၾကာင္းမွ ဆက္၍ သူ႔ ဆိုင္ရွင္ ေနာက္ဆံုးေပၚ အိုင္ဖုန္း (iPhone) ၀ယ္လာသည္ကိုလည္း ေျပာျပန္သည္။ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတတ္ေသာ ေမသူႏိုင္က ဇင္မာဦးကို “အိုင္ဖုန္းတစ္လံုး ဘယ္ေလာက္ ေပးရလဲ သိလား” ဟု ေမးျပန္သည္။ ဇင္မာဦးသည္ လွဲေလ်ာင္းေနရင္း  ေခါင္းကို ရမ္းျပလိုက္သည္။ “အိုင္ဖုန္းတစ္လံုးကို ေျခာက္သိန္းခြဲေက်ာ္တယ္ မမရဲ႕” ဟူသည့္ ေမသူႏိုင္၏ စကားကို ၾကားရေသာ္ ဇင္မာဦးသည္ “ဘုရားေရ .. ဖုန္းတစ္လံုး တန္ဖိုးက ငါ့ လစာ တစ္ႏွစ္စာ နီးပါး ျဖစ္ေနပါကေကာ” ဟု ကေယာင္ေျခာက္ျခား ျမည္တမ္းမိေတာ့သည္။ 

ေမသူႏိုင္၏ မစားရ၀ခမန္း စကားတို႔ေၾကာင့္ ဇင္မာဦး အေတာ္ပင္ စိတ္ဆင္းရဲသြားေလ၏။ ဖိနပ္တစ္ရံ၏ တန္ဖိုးကို စဥ္းစားရင္း သူ႔ လုပ္ခလစာကို တြက္ခ်က္ၾကည့္မိသည္။ “အင္း ရွစ္ေသာင္း တစ္သိန္း ဆိုတဲ့ ေငြဟာ ခ်မ္းသာတဲ့ သူေတြ အတြက္ေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး” ဟု ဇင္မာဦး စိတ္ထဲတြင္ ႀကိတ္၍ ညည္းမိသည္။ “ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ သံုးႏိုင္စြဲႏိုင္ေအာင္ ေငြေတြ ဘယ္လို ရွာၾကသလဲ မသိဘူး” ဟု စဥ္းစားခန္း ဖြင့္သည္။ စဥ္းစားရလြန္း၍ ဦးေဏွာက္မွ အခိုး ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေတာ့မည္။ ႂကြယ္၀သူမ်ား အဘယ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာ၍ ဆင္းရဲသူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ႏြမ္းပါးမွန္းကို သူ အေျဖရွာ၍ မရႏိုင္။ ဇင္မာဦးကား ဆင္းရဲႏြမ္းပါမႈ၊ ၀င္ေငြ မညီမွ်မႈတို႔ကို ပညာရွင္ဆန္ဆန္ သံုးသပ္တတ္သူ မဟုတ္ရကား ေစ့ေစ့ေတြးေသာ္လည္း ေရးေရးမွ် မေပၚေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတြးလက္စ အေတြးကို တိခနဲ ျဖတ္၍ သူ႔ လက္ထဲတြင္ ပိုက္ဆံ မည္မွ် က်န္ေသးသည္၊ က်န္ရွိသည့္ ပိုက္ဆံကို လမကုန္ခင္အထိ မည္သို႔ သံုးစြဲရမည္ကိုုသာ ေတြးေနလိုက္ေတာ့သည္။  

(၄) 

ဤေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ေျခာက္ေသာင္းဆိုသည့္ ေငြပမာဏမွာ အခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔အတြက္ ဘာမွ် မဟုတ္ေသာ ေငြပမာဏ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဇင္မာဦးအဖို႔ တစ္လစာ ဖူလံုေသာ ေငြပမာဏ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ ေဒၚလာ (၇၀) ႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ (၆၀,၀၀၀) တည္းေသာ အသျပာျဖင့္ ရက္ေပါင္း (၃၀) အတြင္း အရြယ္ေရာက္ၿပီးသူ တစ္ဦးအတြက္ တစ္၀မ္းတစ္ခါး ဖူလံုေအာင္ သံုးစြဲရန္ စီမံခန္႔ခြဲပါဟု အေမးပုစာၦ ထုတ္လိုက္လွ်င္ ဟားဗတ္ဒ္၊ ကိန္းဗရစ္၊ ပရင္စတန္၊ မက္ဆာခ်ဴးဆက္ အစရွိသည့္ ကမာၻေက်ာ္ တကၠသိုလ္မ်ားမွ ဘ႑ာေရး ပါရဂူတို႔ လက္မႈိင္ခ်သြားရေပလိမ့္မည္။ ဗမာ့ေျမတြင္ ေန၍၊ ဗမာ့ေရကို ေသာက္ကာ၊ ဗမာ့ေလကို ရႈေသာ ဗမာ့သမီးပ်ိဳ ဇင္မာဦးသည္ ဘ႑ာေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈ သင္တန္းတစ္ခုမွ် မတတ္ဖူးေသာ္လည္း ဤ ေငြေျခာက္ေသာင္းကို တစ္လတာ လံုေလာက္ရုံမွ်သာမက ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ ေငြအပိုကေလး ထြက္လာေအာင္ သံုးတတ္စြဲတတ္သည္။ ဗမာ့သမီးပ်ိဳ ဇင္မာဦးသည္ ကမာၻေက်ာ္ ယူနီဗာစတီမ်ားမွ ဘ႑ာေရး ပါရဂူတို႔ထက္ အပံုႀကီး သာသည္ဟု ၾကံဖန္ၿပီး ဂုဏ္ယူလိုလွ်င္ ဂုဏ္ယူႏိုင္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဇင္မာဦး၏ ဘ႑ာေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈကို စာရႈသူတို႔ အက်ိဳးမ်ားေစရန္ အလို႔ငွာ အက်ဥ္းမွ် ေဖာ္ျပေပဦးမည္။ 

ဇင္မာဦးသည္ မနက္စာ အတြက္ အေၾကာ္ မပါေသာ မုန္႔ဟင္းခါး တစ္ပြဲကို ျမန္မာေငြက်ပ္ ၃၀၀ (စာသားျဖင့္ ေငြက်ပ္ သံုးရာ တိတိ) ဖိုး သံုးစြဲသည္။ ေန႔လယ္စာ အတြက္ ထမင္းျဖဴ တစ္ရာတန္ တစ္ထုပ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေၾကာ္ တစ္ရာဖိုးႏွင့္ ငါးေၾကာ္ တစ္ ႏွစ္ရာဖိုးတိတိ စုစုေပါင္း ျမန္မာေငြက်ပ္ ၄၀၀ (စာသားျဖင့္ ေငြက်ပ္ ေလးရာ တိတိ) သံုးစြဲသည္။ ညေနစာ အတြက္ ထမင္းျဖဴ ငါးဆယ္ဖိုး၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း တစ္ရာဖိုးႏွင့္ အသားဟင္း ႏွစ္ရာဖိုး စုစုေပါင္း ျမန္မာေငြက်ပ္ ၃၅၀ (စာသားျဖင့္ ေငြက်ပ္ သံုးရာ့ငါးဆယ္ တိတိ) သံုးစြဲသည္။ လခ ေျခာက္ေသာင္းမွ အေဆာင္လခ က်ပ္ တစ္ေသာင္း၊ စားစရိတ္ က်ပ္ သံုးေသာင္းခြဲခန္႔ ႏႈတ္လိုက္လွ်င္ အပိုအလွ်ံ သံုးစြဲရန္ ေငြက်ပ္ တစ္ေသာင္းခြဲခန္႔ က်န္ေသး၏။ ဇင္မာဦးသည္ ဤ အပိုေငြကို ျခစ္ျခဳတ္စုထားၿပီး သူ႔မိဘမ်ားကို သံုးလတစ္ႀကိမ္၊ ေလးလတစ္ႀကိမ္ ဆိုသလုိ ကန္ေတာ့သည္။ အာဂ ဇင္မာဦး ျဖစ္ေခ်၏ တကား။ 

ထို႔ေနာက္ ဇင္မာဦးသည္ ေမသူႏိုင္၏ စကားသံကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး သကာလ လက္က်န္ေငြကို စိတ္တြက္ တြက္ကာ လက္၀ဲနံေတာင္းမွ လက္ယာနံေတာင္း၊ တစ္ဖန္ လက္ယာနံေတာင္းမွ လက္၀ဲနံေတာင္းသို႔ အျပန္ျပန္ လူးလွိမ့္ လဲေလ်ာင္းရင္း အိပ္စက္ျခင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသတည္း။ 

(၅) 

ထိုညက ဇင္မာဦး အိပ္မက္ မက္သည္။ သူ႔ အိပ္မက္မွာ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ အိပ္မက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဇင္မာဦးသည္ မိုးပ်ံတိုက္တစ္ခု၏ ေခါင္မိုးေပၚတြင္ ေရာက္ေနေလ၏။ တိုက္ေအာက္မွ ပင့္တိုက္ေသာ ေလေၾကာင့္ သူ႔ ေျခဖ်ား ေအးစက္စက္ ျဖစ္လာသျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္လုိက္ရာ သူ႔ ေျခေထာက္တြင္ Sketcher ဖိနပ္တစ္ရံ စြပ္လ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုမွ်သာမကေသး သူ ၀တ္ထားသည့္ အ၀ါေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီမွာလည္း တိုကလည္း တို က်ပ္ကလည္း က်ပ္ႏွင့္ အေနရ ခက္လွ၏။ ဇင္မာဦးသည္ သူ႔ ေဘာင္းဘီကို သူ ျပန္ၾကည့္ရင္း ရႈိးတိုးရွန္းတန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခိုက္တြင္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ အိုင္ဖုန္းက “ကလင္ … ကလင္” ဟု အသံျမည္သျဖင့္ ဇင္မာဦး လန္႔ႏိုးသြားသည္။ စစ္စင္ အိပ္မက္ထဲမွ တယ္လီဖုန္း ျမည္သံေၾကာင့္ ဇင္မာဦး လန္႔ႏိုးသြားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ေဘးခုတင္တြင္ အိပ္ေနသည့္ ေဒၚစန္းယဥ္၏ ႏႈိးစက္နာရီက နံနက္ (၅) နာရီ ထိုးေၾကာင္း အခ်က္ေပးလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္တြြင္ ေဒၚစန္းယဥ္၏ “အစိေႏၱယ် ၊ အပၸေမယ်၊ ေသ႒ ေဇ႒” အစခ်ီသည့္ ဘုရားရွိခိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ၾကားရေတာ့ေလ၏။ 

နံနက္ေစာေစာ အိပ္ေကာင္းေနဆဲ အခ်ိန္တြင္ ခုနစ္သံခ်ီ ဘုရားရွိခိုး ရြတ္ဖတ္သံ၊ ႏႈိးစက္နာရီျမည္သံတို႔ေၾကာင့္ ဇင္မာဦး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရေသာ္လည္း ေဒၚစန္းယဥ္ကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ အေၾကာင္းမူကား နာရီ မရွိသူ ဇင္မာဦးအဖို႔ ေဒၚစန္းယဥ္၏ နာရီျမည္သံ၊ ရြတ္ဖတ္သံကို အမွတ္အသား ျပဳရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ နံနက္ ငါးနာရီ ႏႈိးစက္သံကို ၾကားလွ်င္ ဇင္မာဦး အိပ္ရာႏိုးၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ေမွး ေမွးလိုေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚစန္းယဥ္၏ ဘုရားရွိခိုး ရြတ္ဆိုသံကို နားေထာင္ရင္ ေခတၱ ခဏ မွိန္းစက္ေလ့ ရွိသည္။ ေဒၚစန္းယဥ္ ဘုရားရွိခိုးလွ်င္ အနည္းဆံုး (၄၅) မိနစ္ခန္႔ ၾကာတတ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဇင္မာဦးသည္ မွိန္းေနရင္းက ေဒၚစန္းယဥ္၏ “၀သုေျႏၵ၊ ဤေျမပံသု၊ သီလာထုလည္း၊ သက္ေသအမႈ တည္ေစေသာ၀္” ဟူသည့္ အမွ်ေ၀သံကို ၾကားရပါမွ အိပ္ရာထၿပီး အလုပ္သြားရန္ ျပင္ေလ့ရွိသည္။ နာရီမုန္းသူ ဇင္မာဦးအဖို႔ ေဒၚစန္းယဥ္သည္ အလြန္ အသံုး၀င္သည့္ မႏုႆ နာရီတစ္လံုး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုေသာ္ မွားမည္ မထင္ေခ်။ 

(၆) 

သစ္လြင္ေသာ ေန၀န္းသည္ ေလာကဓာတ္ အ၀ွန္းကို အလွဆင္ယင္ ေနေလ၏။ ကမာၻေျမ၏ ေန႔သစ္ တစ္ခု စတင္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဇင္မာဦး အဖို႔ ဤေန႔သစ္သည္ ဘာမွ် မထူးျခားေသာ ေန႔တစ္ေန႔သာ ျဖစ္သည္။ ဇင္မာဦးသည္ အိပ္ယာမွ ထၿပီးေနာက္ ဆိုင္တံဆိပ္ ရုိက္ႏွိပ္ထားေသာ တီရွပ္အေဟာင္းကေလးကို ေခါင္းလွ်ိဳ စြပ္လိုက္သည္။ အေရာင္အဆင္း က်ဆင္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ထဘီကို ၀တ္၍ ေန႔သစ္တြင္ ၾကံဳရမည့္ ဒုကၡအသစ္တို႔ကို ရင္ဆိုင္ရန္ အေဆာင္မွ ေလးတိေလးကန္ ထြက္ခဲ့ေလ၏။ လမ္းေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဟာေနသည့္ ၀မ္းက တဂြီဂြီ ျမည္သံျပဳ၍ အခ်က္ျပသည္။ ဇင္မာဦးသည္ လမ္းထိပ္ရွိ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တြင္ ၀မ္းျဖည့္ၿပီးေနာက္ ဆိုင္သို႔ လွမ္းခဲ့ေလ၏။ 

ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ နံနက္ (၈) နာရီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆိုင္ရွင္က အလုပ္သမား အားလံုးကို မနက္ (၇) နာရီခြဲတြင္ ဆိုင္သို႔ အေရာက္ လာရမည္ဟု အမိန္႔ထုတ္ထား၏။ နံနက္ (၇) နာရီခြဲခန္႔တြင္ ဇင္မာဦး ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ဆိုင္ရွင္ ေရာက္ မလာေသး။ ဆိုင္တံခါး မဖြင့္ရေသး။ ဇင္မာဦး အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေန၏။ သို႔ျဖစ္၍ ရတတ္သမွ် အခ်ိန္ကို အက်ိဳးရွိရွိ အသံုးခ်ရန္ ဆိုင္ေရွ႕တံခါးကို ခဏမွီၿပီး မွိန္းေနလိုက္သည္။ အတန္ၾကာမွ ဆိုင္ရွင္ ပ်ာယီးျပာယာႏွင့္ ေရာက္လာသျဖင့္ ဇင္မာဦးသည္ မွိန္းေနရာမွ ရုတ္ျခည္းထ၍ နံနက္ (၇) နာရီခြဲခန္႔မွ ညေနေစာင္း (၆) နာရီခြဲအထိ (၁၁) နာရီခန္႔မွ် ၾကာျမင့္မည့္ ေလာကငရဲသို႔ ၀င္ေရာက္ရေလ၏။ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းတို႔ စေလၿပီ။ 

ဇင္မာဦး၏ အလုပ္ခ်ိန္ကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ပါက တစ္ေန႔လွ်င္ အလုပ္ခ်ိန္ (၁၁) နာရီခန္႔ ျဖစ္ေန၏။ အလုပ္ မ်ားလွ်င္ မ်ားသည့္ အေလ်ာက္ အခ်ိန္ပိုေၾကး မရဘဲ အပိုဆာဒါး လုပ္အားေပးရသည္။ အလုပ္ပိတ္ရက္မွာလည္း တနဂၤေႏြ တစ္ရက္တည္း ျဖစ္ၿပီး ခြင့္ရက္ ခံစားခြင့္မွ တိတိပပ သတ္မွတ္ထားျခင္း မရွိ။ အစိုးရ ရုံးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေစ်းေရာင္းအား ပိုျမင့္သျဖင့္ မေနမနား လုပ္ရသည္။ ခြင့္ရက္ရွည္ဆိုသည္မွာ ဆိုင္ရွင္ လင္မယား ရန္ျဖစ္သည့္အခါ၊ ဘုရားဖူးထြက္သည့္ အခါႏွင့္ သၾကၤန္ရက္သာ ျဖစ္သည္။ 

ဇင္မာဦးသည္ သူ ရရန္ရွိေသာ ရပိုင္ခြင့္မ်ားကို မသိေသာသူ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ သူ သိသည္ကို တမင္ေမ့ထားၿပီး ၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ လက္ေတြ႔ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဇင္မာဦးသည္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ အလုပ္အေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း “ေၾသာ္ ငါ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ တျခားသူေတြလည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ေနရတာ” ဟု ေျဖေတြး ေတြးသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါေပ၏။ ဇင္မာဦးႏွင့္ ဘ၀တူ အေရာင္းစာေရးမကေလးတို႔မွာလည္း ဤသို႔ႏွင္ႏွင္လွ်င္ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ရင္း ရင္ဆုိင္ ျဖတ္သန္းေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ `

( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) 👇👇👇