ကဲလားေလး ( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

#ကဲလားေလး

( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

#ေမာင္က်ပ္ခိုး

(၆)

ထိုေနာက္ပိုင္းတြင္ ကဲလားေလး၏ အျပဳအမူတို႔ ေအးခဲ မာေက်ာလာသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ သတိထားမိသည္။ ကဲလားေလးတြင္ အျပံဳး အရယ္ နည္းပါးလာ၏။ သို႔ေသာ္လည္း နံနက္ခင္းတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ကို ၿပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္စၿမဲပင္။

ထိုႏွစ္သည္ ၾကြက္ေပါေသာႏွစ္ျဖစ္သည္ဟု ၿမိဳ႔ခံတို႔က ဆိုစမွတ္ျပဳၾက၏။ မ်ားစြာေသာ ၾကြက္တို႔သည္ ၀င္းမွည့္စျပဳၿပီျဖစ္သည္ စပါးခင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးၾကကုန္၏။ လယ္ၾကြက္တို႔ ေခတ္ေကာင္းသည္ကို အိမ္ၾကြက္တို႔ မည္သို႔ မည္ပံု သိရွိသြားသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေကာင္းစြာ နားမလည္ေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း အိမ္ၾကြက္တို႔ တစ္စခန္းထသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ ေထာင္သူ ေထာင္ၾက၏။ ၾကြက္သတ္ေဆး ခ်သူ ခ်ၾက၏။ ဖတ္ရခက္ေအာင္ ေရးျခစ္ထားေသာ ၾကြက္ေျပးသည္ဟူသည့္ စမ အကၡရာကို အိမ္ေရွ႔တြင္ ေရးသူလည္း မရွား။ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ၾကြက္ႏွိမ္ႏွင္းနည္းမ်ားကို ျပဳၾက၏။ ၾကြက္ရန္ေၾကာင့္ ေၾကာင္ေမြးသူ အေတာ္ပင္ ေပါေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေစ်းကြက္ဟူေသာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးသစ္ပင္လွ်င္ ေပၚထြန္းခဲ့ေသး၏။

တစ္ခုေသာနံနက္၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပန္းကမာၻသို႔ ေရာက္ၿမဲအတိုင္း ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ေဟ့ ဟု မွာၿပီးေနာက္ ဆိုပါေလ လူအမ်ား လိုက္ၿပီး ရြတ္ၾက  ဗုဒၶသရဏံ ဂစာၦမိ ဟူသည့္ စိုးပိုင္၏ အဆိုအမိန္႔ကို ႏွလံုးသြင္းေနခိုက္ ကၽြီ . က်လြီ .. က်စ္ က်စ္  ဟူသည့္ ျမည္သံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဟဲ့ ေနာက္ေဖးမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာတုန္း ဟု ဆိုလိုက္ေသာ္ ကဲလားသည္ ၾကြက္ေထာင္ေခ်ာက္တစ္ခုကို ကိုင္ကာ စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ဆိုင္ေနာက္မွ ထြက္လာေလ၏။ ခဏေနဦး ဦးၾကပ္ခိုးႀကီး ဒီေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းမလို႔ဗ်။ မွတ္ေလာက္ သားေလာက္ေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္ ဟု ဆို၏။ သူ႔လက္ထဲတြင္ မြဲစုတ္စုတ္ ၾကြက္တစ္ေကာင္။ ေထာင္ေခ်ာက္ဒဏ္ေၾကာင့္ ခါးရိုးက်ိဳးေနေလၿပီ။ မေသမရွင္ျဖစ္ကာ လူးလြန္႔ေန၏။ ကဲလားသည္ ထိုသည္ကို ျမင္လွ်င္ သေဘာက်စြာ ျပံဳးလိုက္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ေထာင္ေခ်ာက္အတြင္းမွ ၾကြက္ကို ဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ယူၿပီး ကိုင္ေပါက္လိုက္ေလ၏။ ေဟ့ေကာင္ေလး မလုပ္နဲ႔ ငရဲငအံုေတြ ႀကီးကုန္ပါ့မယ္ ဟူေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဟန္႔တားသံ အဆံုး၌ ကဲလားေလးသည္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနသည့္ ၾကြက္၏ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို စံုကိုင္ကာ ဆြဲၿဖဲလိုက္ေလ၏။ ဟာ ဦးၾကပ္ခုိးကလည္း ငရဲႀကီးလည္း ႀကီးဗ်ာ။ ဒီေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတ္မွ ျဖစ္မယ္ ဟု ဆိုရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလုိက္ေလသတည္း။

(၇)

ပန္းကမာၻသို႔ ကဲလားေလး ေရာက္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးေလးကိုစိန္တို႔ စီးပြားေရး အေျခအေန တိုးတက္လာ၏။ ဆိုင္ထရံမ်ားကိုပင္ အသစ္လဲလွယ္လိုက္သည္။။ တိုးခ်ဲ႕လိုက္ေသာ ဆိုင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေစရန္ ၀မ္းတမ္းတီဗြီတစ္လံုးႏွင့္ တစ္ပတ္ရစ္ ဗြီစီဒီစက္တစ္လံုးကို ၀ယ္ယူျဖည့္တင္းလိုက္ေလ၏။ ေနၾကာပန္းကက္ဆက္ႀကီးကိုမူ ဘီဘီစီ နားေထာင္ရန္ အတြက္သာ သံုးေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိုးပိုင္လည္း နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာ အစီအစဥ္မွ ထာ၀ရ အနားရ သြားေလ၏။ စိုးပိုင္ေနရာတြင္ ဦးေလးကိုစိန္႔အႀကိဳက္ ပိုးအိစံ ေရာက္လာ၏။ ထို႔ျပင္ စားသံုးသူတို႔၏ ေျပာင္းလဲလာသည့္ လိုအင္ဆႏ္ၵမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးမည့္ အေၾကာ္ဆရာတစ္ဦးလည္း ေရာက္လာေလ၏။ အေၾကာ္ဆရာကား ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးမ်ားရွိ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တို႔တြင္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ လူရည္လည္သည္။ စကားေျပာ လည္ပတ္၏။ ဂ်ပိုးကို လိပ္ျဖစ္ေအာင္၊ ထြန္တံုးကို ဘီးစိပ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာႏိုင္သူပင္ ျဖစ္သည္။

အေၾကာ္ဆရာ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ကဲလာေလး၏ ေန႔စဥ္ ၀တၱရားတို႔တြင္ ဂ်ံဳႏွဲျခင္း၊ ဆီအိုး မီးထိုးျခင္းဟူေသာ အခ်က္မ်ား တိုးလာ၏။ ကဲလားေလး၏ ဖင္ေပါ့ျခင္းတည္းဟူေသာ အရည္အခ်င္းထူးကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးသကာလ အေၾကာ္ဆရာသည္ ကဲလားေလးကို လက္ေထာက္အေၾကာ္ဆရာအျဖစ္ ရာထူးတိုးျမွင့္ေပးလိုက္ေလ၏။ ကဲလားေလးလည္း ပညာရ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွည့္သာပဲ့သာရွိသြားတာေပါ့ဗ်ာ ဟူေသာ အေၾကာ္ဆရာ၏ ေလသံကို ၾကားရသည့္အခါ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေလးကိုစိန္ဆိုခဲ့ဖူးေသာ ပညာရတာေပါ့ ဟူသည့္ စကားကို သတိရမိသည္။  ဦးေလးကိုစိန္ႏွင့္ အေၾကာ္ဆရာတို႔၏ သြန္သင္ညႊန္ျပမႈတို႔ေၾကာင့္ ကဲလားေလးတြင္ ပညာရပ္မ်ား တိုးပြားခဲ့သည္ျဖစ္ေလရကား ကဲလားေလးသည္ ပညာတံုးပညာခဲ အစစ္ႀကီးအျဖစ္သို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ကူးေျပာင္းသြားေလ၏ ဆိုေသာ္ မွားမည္ မထင္။

အေၾကာ္ဆရာသည္ ရွစ္စပ္က် ဂ်င္ဂ်င္လည္သူတစ္ဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကဲလားေလးကို အသက္ေမြးမႈပညာမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးယံုမွ်ႏွင့္ တင္းတိမ္ေရာင့္ရဲဟန္ မတူေသး။ ယင္း၏ သာ၀က ကဲလားေလးကို ကာလသားတို႔ သိျမင္အပ္သည့္ အဌာရသမ်ားကိုလည္း သင္ၾကားပို႔ခ်လိုေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေၾကာ္ဆရာသည္ ကာလသားႀကိဳက္ဇာတ္ကားမ်ားကို ႀကိဳးစားပန္းစား ရွာေဖြၿပီးလွ်င္ ကဲလားေလးကို ညနက္ပိုင္း လူေျခတိတ္ခ်ိန္တိုု႔တြင္ ၾကည့္ရႈေလ့လာေစ၏။ အေၾကာ္ဆရာ၏ ည၀ါပို႔ခ်မႈမ်ားကို မည္သူမွ် မရိပ္စားမိခဲ့ၾကေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း မႈခင္းဇာတ္ထုပ္တို႔၏ အဆံုးသတ္ ရာဇ၀တ္ေဘးမွ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ ဟူေသာ စကားအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

တစ္ညသ၌ အေၾကာ္ဆရာသည္ ယင္း၏ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း ေလဆာဓာတ္ျပားကို ဗြီစီဒီစက္မွ ျပန္လည္ထုတ္ယူရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့၏။ နံနက္ခင္း ေရာင္နီဦးတြင္ ပိုးအိစံဓာတ္ျပား ဖြင့္ကာ မဂၤလာယူေလ့ရွိေသာ ဦးေလးကိုစိန္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ဗြီစီဒီစက္ကို ခလုပ္ႏွိပ္ လုိက္ေသာ္ မ်က္ႏွာျဖဴစံုတြဲ မဖြယ္မရာျပဳေနသည္ႏွင့္ ၾကံဳရေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ ပဲျပဳတ္သည္လည္း ပန္းကမာသို႔ ပဲျပဳတ္ပို႔ရန္ အခ်ိန္မီ  ေပါက္ခ်လာေလ၏။ ဦးေလးကိုစိန္၊ ပဲျပဳတ္သည္အေဒၚႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာျဖဴစံုတြဲတို႔ ပက္ပင္းတိုး ေလ၏။ ထိုေန႔နံနက္ ဆြမ္းခံထြက္ခ်ိန္ မတိုင္မီတြင္ ဦးေလးကိုစိန္တစ္ေယာက္ရယ္ က်က္သေရမရွိတဲ့ဟာေတြကို မနက္ေစာေစာစီစီး ထၾကည့္ေနတယ္ေတာ့ ဟူေသာ ပဲျပဳတ္သည္၏ ေမာင္းခတ္သံသည္ လြန္စြာ မက်ယ္ျပန္႔ေသာ ၿမိဳ႕ကေလးကို ဖံုးလႊမ္းေခ်ာက္ခ်ားေလသတည္း။

ထိုသတင္းေၾကာင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္သြားၾက၏။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ရြပိုးထိုးတယ္ ဟူေသာ အသံမ်ားကို ၾကြက္စီၾကြက္စီ ၾကားရ၏။ ထိုအသံမ်ားကို ၾကားရေသာ္ ဦးေလးကိုစိန္႔ကေတာ္၏ ေဒါသသည္ ဒီေရလႈိင္းလံုးႀကီးမ်ားသဖြယ္ တရိပ္ရိပ္ တလိပ္လိပ္ တက္လာၿပီးလွ်င္ ငယ္ထိပ္သို႔ ေဆာင့္၏။ ငယ္ထိပ္ထက္မွ လွ်ံက်လာေသာ ေဒါသလႈိုင္းတံပိုးႀကီးသည္ လက္ဖ၀ါးျပင္ထက္သို႔ စီးက်သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိန္႔ကေတာ္ ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ဦးေလးကိုစိန္ရွိရာ အရပ္သို႔ ဒုန္းစိုင္း ေရာက္လာျခင္း၏ အဆံုး၌ သူ႔လက္ဖ၀ါးထက္မွ ဆူေ၀ေနသည့္ ေဒါသတို႔သည္ ဦးေလးကိုစိန္၏ ပါးျပင္ထက္သို႔ ျပင္းစြာ သက္ဆင္းေလသတည္း။

ဦးေလးကိုစိန္ကလည္း သူ မဟုတ္ရပါေၾကာင္း ျငင္းေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ပူးလက္ၾကပ္မိသည္ကို ျငင္းပယ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ ေတာက္တေခါက္ေခါက္လုပ္ကာ ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္ယုယၿပီး ေနရေတာ့သည္။ အခဲမေက်သည့္ ဦးေလးကိုစိန္က အေၾကာ္ဆရာကို ႀကိမ္းေမာင္း၏။ အေၾကာ္ဆရာက ကဲလားေလးကို လႊဲခ်သည္။ ကဲလားေလးက ထိုဇာတ္ထုပ္ကို ၾကည့္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာေသာေၾကာင့္ ျပသရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ ဦးေလးကိုစိန္ႏွင့္ အေၾကာ္ဆရာတို႔ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ကာ ကဲလားေလးကို ႀကိမ္းေမာင္းၾကျပန္သည္။

(၈)

သို႔ႏွင္ပင္ တလင္းသိမ္းခ်ိန္ ေရရွားခ်ိန္တို႔ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီး စိန္ပန္းပြင့္ခ်ိန္ ဗြက္ထခ်ိန္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးမွ လြတ္မည့္ ကၽြတ္မည့္ ဇာတာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ မေပၚေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရဲနီေသာ စိန္ပန္းတို႔ကိုၾကည့္ကာ အနီေရာင္ေလာကကို အျပစ္ဖို႔ရေလသည္။ စိန္ပန္းပြင့္ခ်ိန္တြင္ ကဲလားေလး၏ အမူအရာတို႔ တစ္မ်ိဳးေျပာင္းလဲလာသည္။ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္၊ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တို႔တြင္ ကဲလားေလး၏ ေလခၽြန္သံကို ၾကားရ၏။ စုတ္ထိုးသံကို ၾကားရ၏။

တစ္ခုေသာ ညေနခင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၌ ေဒါသႀကီးဟန္တူေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးသည္ ပန္းကမာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ခါးေထာက္ရပ္ၿပီး သယ္ ေျပာ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး .. လူၾကည့္ေတာ့ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေသာက္က်င့္က အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ဘူး။ ရာရာစစ … ရုပ္ကိုကတည္းက မြဲတိမြဲေျခာက္နဲ႔ ကၽြန္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့လိုမ်ိဳး အေကာင္က ငါ့ သမီးကို   လက္လိုက္ဆြဲရတယ္လို႔ လာလာခ်ည္ေသး ..  မေအေပး .. ေခြးမ်ိဳး .. ၀က္မ်ိဳး .. ကေလက၀မ်ိဳး .. ဟဲ့ အုတ္ၾကားျမက္ေပါက္မ်ိဳးရဲ႕ စေသာ ဆဲေရးနည္းမ်ားကို တခမ္းတနား ေရရြတ္ၿပီး ဘီလူးဆိုင္းတီးေနသည္ကို ၾကားခါမွ ကဲလားေလး အူျမဴးရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြႏ္ုပ္ သိလိုက္ရေလ၏။

ထိုအမ်ိဳးသမီးႀကီးအား အဆဲအရာတြင္ ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းငွာ ထိုက္တန္သည္ဟု ကၽြႏ္ုပ္ယူဆသည္။ အေတာ္ပင္ အဆဲသန္သည့္ အာဂ အမ်ိဳးသမီးႀကီးပါေပ။ ကဲလားေလးကား မ်က္ႏွာမေကာင္းလွ။ သူ႔အျပစ္ႏွင့္သူျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး မႈိင္ေနေလ၏။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္သည္ကိုပင္ ၀ိုင္းအံုၾကည့္ရႈေလ့ရွိသည့္ ေတာၿမိဳ႕ဓေလ့အတိုင္း ထိုဆဲပြဲႀကီးကို တေစ့တေစာင္း လာေရာက္ ၾကည့္ရႈသူ ခ်ီးျမွင့္သူ အေတာ္ပင္ မ်ား၏။ အဆဲဘုရင္ ဧကရီရွင္မႀကီးကား မိုးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ခါမွ အိမ္ျပန္သြားေလသည္။ ထိုအေရးေတာ္ပံု ေပၚေပါက္ရျခင္းတြင္ အေၾကာ္ဆရာ၏ ပေယာဂ မကင္းေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ အတပ္သိသည္။ ေဂါေဏန ေဂါေဏာ၊ သာမေဏန သာမေဏာပင္ မဟုတ္ေလာ။

(၉)

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ခင္း ပန္းကမာၻသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ေရာက္ေသာ္ ေတြ႔ျမင္ေနက် ကဲလားေလး၏ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳႏုနုကေလးအစား အေၾကာ္ဆရာ၏ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ အဆီျပန္မ်က္ႏွာကိုသာ ေတြ႕ရ၏။ ကိုၾကပ္ခိုးႀကီးေရ ကဲလားေလးေတာ့ ညနက္ပိုင္းကတည္းကတည္းက ေပ်ာက္ေနတာ အခုထက္ထိေပၚမေတြ႕ေသးဘူး။ သူ႔မေအအိမ္ကို သြားၿပီးေတာ့ ေမးၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေရာက္မလာဘူးတဲ့ဗ်။ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္ေလွ်ာက္သြားေနသလဲ မသိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အခုခ်ိန္ထိကို ေပၚမလာေသးဘူး။ ဦးေလးကိုစိန္႔ကို ေျပာမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟူသည့္ အေၾကာ္ဆရာ၏ ဆိုျမည္သံကို ၾကားရ၏။

နံနက္ခင္း ရွစ္နာရီထိုးေသာ္လည္း ကဲလားေလး ေပၚမလာေသး။ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ေန၏။ ကိုးနာရီ ဆယ္နာရီခန္႔ရွိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ လူသိုက္လည္း ဦးေလးကိုစိန္႔ေနာက္ ေရာေယာင္လိုက္၍ ကဲလားေလးကို ရွာေဖြရေလသည္။ ေတာေခါင္းကို၀င္းေအာင္က ကဲလားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ အဆဲခံရတာနဲ႔ ရွက္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီး ေသးသလား မသိဘူး ဟု စိုးရိမ္မကင္း ဆိုေလ၏။ သူ ထုိသို႔ ဆိုလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ေခ်ာင္းစပ္သို႔ဆင္း၍ ကဲလားေလး၏ အမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ဟစ္ေခၚကာ ရွာရျပန္သည္။ ၾကြက္သတ္ေဆးေသာက္ၿပီးေတာ့ ေသသလား မသိဘူးဟု ကို၀င္းက ဆိုျပန္ေသာ္ ေရတြင္းေရကန္တို႔အနားတြင္ ရွာရျပန္၏။ ကို၀င္းေအာင္ကား ပါးစပ္ အၿငိမ္မေန ျဖစ္တန္သည္မ်ားကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု တရစပ္ ဆို၏။ သူေျပာေလတိုင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔လူသိုက္လည္း ဟုတ္လိမ့္ႏိုး ဟုတ္လိမ့္ႏိုးျဖင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရသည္မွာ မြန္းတည့္ခဲ့ေလ၏။ မြန္းတိမ္းေသာ္လည္း ကဲလားေလးကို ရွာမေတြ႕ေသး။ သို႔ျဖင့္ပင္ အသားမဲမဲ သြားေခါေခါ သူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးမွ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး ကဲလားေလး ဟူေသာ အမည္မွာလည္း စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားေလ၏။

(၁၀)

ကဲလားေလး ေပ်ာက္ဆံုးၿပီးေနာက္ လအနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စပ္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ေကာင္းသည့္ အလုပ္ဌာနကို စြန္႔ခြာ၍ မိဘရပ္ထံသို႔ ျပန္ကာ လယ္ယာေခ်ာင္းေျမာင္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ခဲ့ေလသည္။ တင္းကုတ္ ထရံရိွ ကဲလားမ်ားဆီသို႔ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ က်ေရာက္သည့္အခါ၊ ကဲလားတို႔ကို ေထာက္ကန္ထားသည့္ ၀ါးလံုးမ်ားကို ျဖဳတ္သိမ္းရသည့္ အခါမ်ိဳး၌ မည္သည့္ဘံုဘ၀သို႔ ေရာက္သြားမွန္း မသိရသည့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကဲလားေလးဟူေသာ သူငယ္ကေလးကို အထူးပင္ လြမ္းဆြတ္မိသည္။ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းတို႔ကိုလည္း တသမိသည္။ ထုိမွ်သာမက ေနခဲ့ဖူးသည့္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးကိုလည္း ေရာ္ရမ္းမိေလသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္းရာသီစက္၀ိုင္း တစ္ေက်ာ့ ႏွစ္ေက်ာ့ ေျပာင္းလဲၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စာေရးကေလး ေမာင္ၾကပ္ခိုးအျဖစ္မွ လယ္သမားႀကီး ဦးၾကပ္ခိုးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလ၏။

တစ္ခုေသာ ေဆာင္းေႏွာင္းေႏြဦး စပါးသိမ္းၿပီးစအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မိဘမ်ားကို လက္တြန္းထြန္စက္၀ယ္မည္ဟု လိမ္ညာအေၾကာင္းျပ၍ ပိုက္ဆံေတာင္းၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္အပတ္ လွမ္းခဲ့ေလ၏။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ျမတ္ကို ဖူးေျမာ္ရသည္မွာ မဟာရန္ကုန္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေရာက္ ေက်းေတာသား တစ္ေယာက္၏ ျပဳရိုး ထံုးစံတည့္။ ေရႊတိဂံု ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို ဖူးေျမာ္မာန္ေလွ်ာ့ ကန္ေတာ့ၿပီးေနာက္ ဓါတ္ေလွကားစီးရသည္မွာ အလြန္ပင္ အရသာ ရွိလွပါေပ၏။ မိခင္ႀကီး မွာၾကားလိုက္သည့္ ဆြမ္းေတာ္လင္ပန္း၊ ေသာက္ေတာ္ေရခြက္၊ ပိေတာက္သား စိပ္ပုတီး၊ ေၾကးစည္၊ ရွင္သီ၀လိဆင္းတုေတာ္ အစရွိသည့္ ပရိေဘာဂမ်ားကို ဘုရားေစာင္းတန္းမွ ၀ယ္ယူၿပီးေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အထုပ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ကိုးယို႔ကားရား ျဖစ္သြားေလ၏။

(၁၁)

ထိုအခိုက္ ဟာ ဦးၾကပ္ခိုးႀကီး ပစၥည္းေတြ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူသယ္ေပးရမလဲ ဟူသည့္ အသံကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရ၏။ ထိုအသံကို က်တ္မိသလိုလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ အသံၾကားရာ အရပ္သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္ေသာ္ လူငယ္ကေလးတစ္ဦးကို ေတြ႔၏။ ရပါတယ္ ေမာင္ရဲ႕ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘယ္သူတုန္းဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးလိုက္ေသာ္ လူငယ္ကေလးက ဟာ ဦးၾကပ္ခိုးႀကီးကလည္းဗ်ာ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ပါဦး ဟု ဆိုရင္း  ျပံဳးလိုက္ေလ၏။

နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္သည္ ထိုလူငယ္ကေလး၏ မ်က္ႏွာထက္ဆီသို႔ စူးရွစြာ က်ေရာက္ေနေလ၏။ ေတာက္ပေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ အၾကင္လူငယ္၏ အာခံတြင္းမွ သြားမ်ားဆီသို႔ က်ေရာက္ေလေသာ္ ေနေရာင္ကာ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းသည္ ေနမင္းကို အံတုရန္အလို႔ငွာ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ အေရာင္ထြက္သည့္ ပဘႆရေရာင္ျခည္ကို တခဲနက္ လႊတ္၏။ ကဲလားေလးဟု ကၽြႏ္ုပ္ ပလုပ္ျပည့္ ပေလာင္းျပည့္ ေရရြတ္မိသည္။ ေနခင္းေၾကာင္ေတာင္ ကဲလားေလး တေစၦေျခာက္ျခင္း ပင္ေလာ။ သို႔ေသာ္လည္း လူငယ္ကေလးက ဟုတ္တယ္ ဦးၾကပ္ခိုး ကၽြန္ေတာ္ ကဲလားေလးေလဗ်ာ ဟု ဆိုလိုက္ေလ၏။ ကဲလားေလး မေသေသး။

ကဲလားေလး အေျပာအတိုင္း အတိတ္ကိုလွန္ေသာ္ သူသည္ ဆဲသံလႊမ္းေသာ အသည္းကြဲ ညေနခ်မ္း၏ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ဦးေလးကိုစိန္ႏွင့္ ပန္းကမာၻလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ကို ညတြင္းခ်င္း စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး သူ႔ဖခင္၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦး ေမာင္းႏွင္သည့္ ကုန္ကားတြင္ စပယ္ရာလုပ္ကာ ေတာၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ေ၀းရာ ရွမ္းျပည္သို႔ ေျပးထြက္ခဲ့ေလ၏။ ရွမ္းျပည္တြင္ ၾကာၾကာမေနႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုန္ကားတစ္စီးမွ ေနာက္တစ္စီး ကူးေျပာင္းစီးၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရျပန္သည္။

သူ ထြက္ခြာခဲ့သည့္ သံုးေလးႏွစ္တာ ကာလအတြင္း ေတာၿမိဳ႕ကေလး၌ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေတာၿမိဳ႕ကေလး၏ စီးပြားေရးအေျခအေန မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ဦးေလးကိုစိန္၏ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း ပိတ္လိုက္ရေလၿပီ။ ကဲလားေလး၏ တစ္ခုလပ္ အရြယ္ေကာင္း မိခင္သည္ တစ္ပင္လဲၿပီးေနာက္ တစ္ပင္ၿပီးတစ္ပင္ထူရာမွ မေအတူဖေအကြဲ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ရခဲ့သည္။ မည္သည့္ လင္ႏွင့္မွ ၾကာရွည္ ေပါင္းရကိန္း ရွိဟန္ မတူေသာ မိခင္ႏွင့္ ညီငယ္ညီမငယ္မ်ားကို လုပ္ေကၽြး ျပဳစုရန္တည္းဟူေသာ ဧရာမတာ၀န္ႀကီးသည္ ကဲလားေလး၏ အသားမာတက္ေနသည့္ ပုခံုးသားပ်ိဳထက္ဆီသို႔ အသံမျပဳဘဲ ခုန္ခ်လာေလ၏။

အတိုခ်ဳဥ္း၍ဆိုရေသာ္ ကဲလားေလးသည္ ေတာၿမိဳ႕ကေလးတြင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလြန္းေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သို႔တက္၍ ရရာအလုပ္ရွာရသည္။ ယခုအခါတြင္ ဘီယာဆိုင္၌ စားပြဲထုိးလုပ္ေနသည္ ဟူ၏။ ကဲလားေလးကား သူ၏ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေလာကဓံရွစ္ပါးအနက္မွ ေလးပါးေသာ ေလာကဓံဆိုးမ်ားႏွင့္သာ ၾကံဳရသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ အားမာန္ကို မေလွ်ာ့။ စိတ္ဓာတ္ကို မခ်။ ဦးၾကပ္ခိုးႀကီးရယ္ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ပညာသင္အျဖစ္နဲ႔ လုပ္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆင္ေျပသြားမွာေပါ့ဗ်ာ ဟူ၍ဆိုၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ကို ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပၿပီး အလုပ္ခြင္ရွိရာသို႔ ထြက္ခြာသြားေလ၏။

(၁၂)

ကဲလားေလး၏ ပညာသင္ယူျခင္း မည္သည့္အခါတြင္မွ ၿပီးဆံုးမည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ မေတြးတတ္ပါ။ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ ကဲလားေလးသည္ကား ပညာရွင္မ်ား တညီတညြတ္တည္း ဆိုႁမြက္ၾကကုန္ေသာ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ယဥ္ေက်းမႈ၏ လိုအပ္ခ်က္အရ ေပၚထြက္လာသည့္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပညာသင္ယူမႈ (Continuous Learning) ၊ ဘ၀တစ္သက္တာ ပညာသင္ယူမႈ (Lifelong Learning) ဆိုသည္တို႔ကို လက္ေတြ႔က်က် က်င့္သံုးႏိုင္သူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ေခ်သတည္း။

---------------

ေမာင္က်ပ္ခိုး

[ မ်က္႐ႈ သုတ၊ ရသ မဂၢဇင္း ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။မ်က္႐ႈအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။