ချစ်မိပြီဆိုမှဖြင့် ( ဇာတ်သိမ်း )

#ချစ်မိပြီဆိုမှဖြင့်

( ဇာတ်သိမ်း )

#သုခ

“ကျွန်တော် မုန့်ဟင်းခါး ရောင်းပါတယ်။ ယောက်ျားကလေးထက် မိန်းကလေးတွေက ပိုကြိုက်တတ်လို့ ဘုရားလမ်းက ဒိုင်အို မိန်းကလေးကျောင်းမှာ သွားရောင်းလေ့ရှိပါတယ်။ အဲသည်လိုရောင်းရာက မိန်းကလေး ဖောက်သည် ကျောင်းသူကလေးတွေဟာ ကျွန်တော့ကို အတော်ခင်ကြပါတယ်။ သဘောကောင်းတယ်။ များများထည့်ပေးတယ်။

ဟင်းကောင်းတယ်လို့လဲ နာမည်ရပါတယ်။ မိန်းကလေးတွေဟာ သူတို့ရဲ့ ဂါဝန်နက်ပြာကလေးတွေနဲ့ ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ် သွက်သွက်လက်လက်

နဲ့မို့ အတော့ကို ကျက်သရေရှိ၊ အတော့ကို ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ရိုးရိုးချစ်တာကို ပြောတာပါဆရာ"

“ကျွန်တော်တို့ အညာမှာ ဒီအရွယ်ဆိုရင် ဒေါင်းတိမောင်းတိနဲ့ အလုပ်ကြမ်း လုပ်ရလို့ သနရုပ္ပ မရှိနိုင်ကြဘူး။နဂိုကလည်း မလှမပပါ။အရုပ်ခပ်ဆိုးဆိုးတွေအပေါ်မှာ နေအရှိန်နဲ့ အလုပ်ကြမ်းသမားတွေဆို

တော့ ဆင်းရဲသားဆိုတဲ့အတိုင်း ကုသိုလ်ပါ ဆင်းရဲကုန်ကြပါတယ်။ရန်ကုန်မှာ မိဘက ချောင်လည်တော့ အငြိမ်းစား ကျောင်းထားနိုင်တဲ့

မိန်းကလေးတွေဆိုရင် အညာက မျက်ခမ်းစပ် အသားညိုတွေကြားထဲမှာသာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့အဖို့ ကြည့်ရတာ မြင်ရတာ

ကလေးနဲ့တောင် အတော်ကြည်နူးနေမိပါတယ်။ "

“အဲဒီအထဲမှာ မာဂရက်ဆိုတဲ့ သူငယ်မကလေးကို ကျွန်တော် အချစ်ဆုံးပါပဲ။ ကျောင်းလွှတ်ပြီ ဆိုမှဖြင့် ကျွန်တော့ဆီကို အူယားဖားယား

ပြေးလာလေ့ ရှိပါတယ်။ ဒီအခါမှာ သူ့အသားကလေးကလဲ ဝင်းဝင်းဝါဝါနဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီနက်ပြာကလေးနဲ့ ဟာ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုတော့

တိမ်ပြာထဲက လမင်းကြီးထွက်လာသလိုပါပဲ။ သူ့မျက်နှာကလေးကလဲ အမြဲ ကြည်လင်ပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ ကာယိကဒုက္ခ၊ စေတသိကဒုက္ခ

ဆိုလို့ မြူလောက်မှ မတွေ့ဖူးခဲ့ဟန်ပါပဲ။ အဲသည်လို သူ့မျက်နှာ ကြည်ကြည်ကလေး မြင်လိုက်ရတယ်ဆိုရင် သူ့စိတ်ဓာတ်တွေကူးပြီး တစ်နေကုန် ပင်ပန်းနေရတဲ့ ကျွန်တော့ဘဝတောင် ကျွန်တော်မေ့ပြီး

စိတ်ချမ်းသာသွားမိပါတယ်။"

“နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း သူတို့ကျောင်းနား သွားရောင်းရတာဟာ သူ့မျက်နှာကလေးကို ခဏတစ်ဖြုတ် မြင်ရတာနဲ့ပဲ အမောပြေလောက်ပါတယ်။ အဲ သူတို့ ကျောင်းပိတ်တဲ့ စနေ၊ တနင်္ဂနွေဆိုရင် တစ်နေ့လုံးလုံး ဝတ္တရားကြီးတစ်ခု လိုနေသေးသလိုလို ပျင်းသလိုလို ဟာသလိုလိုချည်းပါပဲ။ ဒါ့ကြောင့် စနေ၊ တနင်္ဂနွေမရှိဘဲ ကျောင်းတက်ရမယ့်ရက်ချည်းဖြစ်

ပါစေလို့တောင် တောင့်တမိပါတယ်။ လူစိတ်ဆိုတာ သိပ်ခက်ပါတယ်ခင်ဗျာ၊ သိပ်ခက်ပါတယ်။ "

.

“ချစ်မိပြီဆိုမှဖြင့် သူပြောသမျှ အကောင်း၊ သူ့အမူအရာ မှန်သမျှ ချစ်သည်ထက် ချစ်စရာကလေးတွေ ဖြစ်ကုန်ရုံမျှမကပါဘူး။ သူနှစ်သက်တာ သူကြိုက်တာကလေးတွေ မှန်သမျှ ဆောင်ရွက်ပေးဖို့ အသင့် ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ မုန့်ဟင်းခါးစားရင်လဲ သူကြိုက်တာကလေးတွေ ရှိပါတယ်။ ငှက်ပျောအူဖတ်၊ ကြက်သွန်ဥတစ်လုံးကလေးတွေ ပဲခြမ်းကြော်၊

သံပရာသီး အဲဒီဟာကလေးတွေ သိပ်ပြီး ခုံမင်တတ်လွန်းလို့ ဒါကလေးတွေ မှန်သမျှ သူစားမယ့်ပန်းကန်ထဲ မရောက်မချင်း မကျန်ပုံပေါ်ရင်

သူ့အတွက် သတ်သတ် သိုဝှက်ထားခဲ့ရပါတယ်။"

“အချစ်စိတ်ဆိုတာ ဘယ်လူမှ  မကင်းပါဘူး။ ကျွန်တော်လဲ“လ”နှစ်ချောင်းငင်တဲ့လူမို့ မကင်းခဲ့ပါဘူး။ လူသာမက အဟိတ်တိရစ္ဆာန်တွေတောင် ချစ်ရမှန်း ကြင်နာရမှန်း သိပါတယ်။ မိမိက တစ်ဖက်သတ် ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိုယ်နဲ့ တန်တာ မတန်တာကို တွေးဖို့ မလိုပါဘူး"

“အဲဒါကို ကျွန်တော် ရှင်းပြပါဦးမယ်။ ကျွန်တော် ချစ်တာကို သူ့ကို ဖွင့်ပြောဖို့ မလိုပါဘူး။ ဖွင့်ပြောမိရင် သူဒေါသဖြစ်သွားမှာပေါ့။သူ စိတ်ဆိုးသွားလို့ ဘာမှ မလုပ်ဘူးထားဦး၊ ကျွန်တော့ကို ရှောင်ကြဉ်

လိုက်မယ်ဆိုရင်တောင် ကျွန်တော့မှာ စိတ်ဒုက္ခဖြစ်ရမှာ မလွဲပါဘူး။ဒါ့ကြောင့် သူက ကျွန်တော့ကို ပြန်ချစ်ဖို့ဆိုတာ တွေးတောင် မတွေးကြည့်ခဲ့ရိုး အမှန်ပါ။ ကျွန်တော့အချစ်ဟာ အဲသည်လောက်ကြီးပါတယ်။ "

"ကိုယ်ချစ်တဲ့လူဟာ ကိုယ့်အချစ်ကြောင့် စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားမှာကို ချစ်လွန်းလို့ ပူမိပါတယ်။တစ်နေ့တစ်နေ့နဲ့ ပိုပြီးရင်းနှီးလာပါတယ်။ ကျွန်တော့ နာမည်ကို သူ မသိဘဲ “မုန့်ဟင်းခါးသည်ဆရာကြီး” “မုန့်ဟင်းခါးသည် ဆရာကြီး”လို့

ခေါ်တာတောင် နားထောင်ရတာ အတော်နားဝင်ချိုပါတယ်။ ကျွန်တော့ကို လောကမှာ အချစ်ဆုံးဆိုတဲ့ မိခင်ကြီးက ယုယုယယခေါ်လိုက်တဲ့

အခေါ်မျိုးနဲ့တောင် တူမယ်မထင်သေးပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့နာမည် စံပျော်ဆိုတာသိပြီး “ကိုစံပျော်လို့ မခေါ်ချင်နေပါစေ။ “မုန့်ဟင်းခါး

သည်ဆရာကြီး”လို့ပဲ နေ့တိုင်းခေါ်တဲ့ သူ့အသံလေးကို ကြားနေရပါစေတော့။"

“သူ့နာမည် မာဂရက်ဆိုတာတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက ခေါ်လိုက်ကတည်းက ကျွန်တော့ဦးနှောက်ထဲ စွဲနေတာ ကြာပကော။တစ်ခါတလေ သူပေးတဲ့ ကျပ်တန်ကို ကျွန်တော်က မအမ်းနိုင်လို့ နောက်မှပေးပါကွယ်လို့ ကျွန်တော်က ပြောဖူးပေါင်း များလှပြီ။ဘယ်တော့မှ သူ့အပေါ် အကြွေးတင် မခံဘူး။ ကျွန်တော့ကိုသာ သူ့ ကျပ်တန် ပေးလိုက်တယ်။ နောက်တစ်နေ့စားတော့မှ ပြန်အမ်းရမတဲ့။

ကဲ၊ ဒါကလေးကိုကော ချစ်စရာ မကောင်းဘူးလား ခင်ဗျာ။ "

“နောက်ပြီး သူက ပြောလိုက်သေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့က မရှိဆင်းရဲလို့ တစ်ကျပ်တစ်ပြား မြတ်အောင် ရောင်းစားရတာတဲ့၊ ဆုံးခြင်းဆုံးရင် သူ့ ငါးမူးခြောက်မူး ဆုံးပါစေတဲ့၊ ကျွန်တော့တစ်မတ်၊ သုံးမူးမဆုံးပါစေနဲ့တဲ့။ တကယ်ဗျာ၊ တကယ် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးမကလေးပါ။ သဘောရော အချောရော ဆိုစရာမရှိပါဘူး။ ကျွန်တော် မချစ်ဘဲ

နေနိုင်ပါ့မလား။ ဘာပဲပြောပြော သူ ကျွန်တော့အပေါ်မှာ အကြင်နာတရားနဲ့ ကရုဏာတရားထားကြောင်း ထင်ရှားပါပေတယ်။ ကျွန်တော့

အတွက်တော့လား၊ သူတောင်းစား ဒုက္ခိတတစ်ယောက်ကို သနားသလိုပဲ သနားတော့ ကျွန်တော် ဝမ်းသာလှပါပြီ"

“စနေ၊ တနင်္ဂနွေဆိုရင် ကျွန်တော် ဒုက္ခပဲ။ သူ့ကို မမြင်ရတော့ဘူး။အဲသည်လို ကျွန်တော် ဒုက္ခတွေကို မချိမဆုံး ခံစားနေရတုန်းပဲ တစ်နေ့ကျတော့ သူက မုန့်ဟင်းခါးစားနေရင်းက စနေ၊ တနင်္ဂနွေဆိုရင် 

ကျောင်းမလာရလို့ ကျွန်တော့မုန့်ဟင်းခါးကို မစားရတော့ဘူးတဲ့။ သူ့စိတ်ကလဲ မုန့်သည်တစ်သည်ဆိုရင် ဒီတစ်သည်ပဲ စွဲစားချင်တယ်တဲ့။နောက်ပြီး ကျွန်တော့ဟင်းကလဲ သူများထက်ကောင်းတာ သူသိလို့

သည့်ပြင်မုန့်သည်ကို မစားချင်တဲ့အတွက် တတ်နိုင်ရင် သူတို့အိမ်ရှိတဲ့ လမ်းဘက်ကို စနေ၊ တနင်္ဂနွေတိုင်း လာခဲ့ပါလို့ ပြောတယ်၊အဲသည်လိုပြောတဲ့အခါတုန်းက သူ့ပါးကလေးနှစ်ဖက်မှာ ပါးခွက်ကလေးပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်တာကလေးတောင် ကျွန်တော် အမှတ်တရ မှတ်လိုက်မိပါသေးတယ်"

“သူတို့နေတာ ဂျူဗလီဟောနားက လမ်းတစ်လမ်းမှာ နေသတဲ့။အို ဂျူဗလီဟောနား မကလို့ သင်္ဃန်းကျွန်း လိုက်ရပါစေ၊ကျွန်တော် လိုက်မှာပဲ၊ အဲဒီနောက် စနေတနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း သူစားလေ့ရှိတဲ့

ဆယ်နာရီအချိန်တိတိရောက်အောင် သွားရတာဟာ ဘုန်းကြီးတွေ ပိဏ္ဍပါတ်ဆွမ်းခံတာထက် မှန်ပါသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ သူတို့အိမ်ကို သွားတဲ့လမ်းက အထမ်းလိုက် ပုတ်ပြတ်ဝယ်မယ်ဆိုတာတောင်

ကျွန်တော်မရောင်းဘူးလို့ သန္နိဋ္ဌာန်ချထားတာပဲ။ ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော့မုန့်ဟာ သူစားလို့မကုန်မှ အများစားဖို့ ဖြစ်နေရတယ်"

“သူကလဲ ကျွန်တော့ကို မြင်လိုက်ရင် ရွှင်သွားတာပဲ။ ကျွန်တော့အဖို့မှာတော့ တွေးသာကြည့်ပေတော့၊ ဒါပေမဲ့ တစ်ခုတော့ ဝမ်းနည်းမိတယ်။ သူတို့ အိမ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတာနဲ့ သူတို့ရဲ့ အဆင့်အတန်းကို

အလိုလို သိနိုင်တယ်။သူ့အဖေဟာ အိုင်စီအက်(စ်) ဦးထွန်းညို၊ အရာရှိကြီးတစ်ယောက်ဆိုတာလဲ သိရတယ်။ အဲဒါထက် ဆိုးတာက သူ့အိမ်မှာ သူနေတော့

ကျောင်းကိုလာတုန်းကလို ဇင်အင်္ကျီနက်ပြာကလေး မဝတ်တော့ဘဲ ပဒုမ္မာအင်္ကျီ ပိုးတွန့်လုံချည်၊ သနပ်ခါး၊ ပေါင်ဒါ လက်ဝတ်လက်စားတွေနဲ့ လှလွန်းမက လှနေအောင် ပြုပြုပြင်ပြင်နေတာ တွေ့ရတာမို့ .အင်း ငါနဲ့ တော့ ဝေးသည်ထက် ဝေးပေါ့ ကွယ်လို့ ညည်းမိတဲ့အထိပဲ"

“ပထမအခေါက် ရောက်ကတည်းက သူက ကျွန်တော့ဟင်းကို သိဒ္ဓိအမျိုးမျိုးတင်တာနဲ့ တစ်အိမ်လုံး ဝိုင်းစားကြတယ်။ ဒီအထဲမှာ သူ့အမေ မင်းကတော်ကြီးက ကျွန်တော့အကဲကိုခတ်ပြီး သင်္ကာပုံ မရ

ဘူး။ ဒါကြောင့်လဲ နောက်တွေ့လိုက်တိုင်း မျက်နှာထား ဆိုးဆိုးပဲထားတာ တွေ့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့အမေကြီး အမြဲမျက်နှာထားဆိုးတာ

လောက်တော့ သူကလေးက တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင် ကျေတာပါပဲ။ "

“အဲသည်လိုနဲ့ စနေ တနင်္ဂနွေမကျန် တစ်သီတင်းမှာ ခုနစ်ရက်စလုံး တစ်နေ့တစ်ခါ တွေ့နေရတာမို့ ကျေနပ်နေခဲ့တယ်"

“တစ်နေ့ကျတော့ ကျွန်တော့မုန့်တွေက ခါတိုင်းကုန်သလို မကုန်ဘူး။ ဒါနဲ့ ညနေ ၃ နာရီခွဲလောက်မှာ သူတို့ ကျောင်းနား ရောက်သွားမိပြန်တယ်။ အဲဒီလိုအချိန်မှာ သူတို့ ကျောင်းလွှတ်လိုက်လို့ အဖော်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်နဲ့ သူကလေး ပြန်လာတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ဆုံမိတော့ . .

“မုန့်ဟင်းခါး ဆရာကြီး မကုန်သေးဘူးလား”လို့တောင် မေးလို့ "

“အေးကွယ် ဒီကနေ့ မကုန်တတ်သေးလို့” ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်မိတယ်။ ဝမ်းသာတာပေါ့ ခင်ဗျာ။ မုန့်မကုန်လို့ သူနဲ့ ဒီကနေ့က နှစ်ကြိမ်နှစ်ခါ တွေ့ ရတာပေါ့"

“ကျွန်တော့အနားက ဖြတ်ပြီး လျှောက်သွားတာကို ကျွန်တော်ဖြင့် သမင်လည်ပြန်ဖြစ်အောင် ကြည့်နေမိသေးတယ်။ အဲသည်လိုကြည့်ပြီးလို့ ဆက်လျှောက်မယ် လုပ်ကရော မော်တော်ကားအသစ်ကြီးတစ်စီးအနားက ကပ်မောင်းသွားတဲ့ပြီး တကတဲဗျာ။ သူ့အနားလဲ ရောက်ရော အဲဒီကားထဲက မွန်မွန်ရည်ရည်တော့ ရှိပါရဲ့၊ အထက်တန်းစားသားနဲ့ပဲ

တူပါတယ်။ အသက်နှစ်ဆယ်လောက်ကောင်လေးတစ်ကောင် ထွက်ပြီး သူနဲ့ စကားပြောတာပါပဲ။ ကျွန်တော့မျက်စိထဲမှာဖြင့်ဗျာ ပြာသွားတာပေါ့။ ကျွန်တော်လဲ ရပ်ကြည့်နေမိတယ်"

“သို့ပေမယ့် ချက်ချင်း သတိရတယ်။ ကျွန်တော် သိပ်ချစ်နေတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဟာ သူ့ချစ်သူနဲ့ စကားပြောတာကို ကျွန်တော်၏

ချစ်ခြင်းဖြင့် ခွင့်လွှတ်နိုင်ရမယ်။ သူ့ခမျာမှာ ကိုယ့်ကြောင့် အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေရဘူးလို့ သတိရလိုက်တယ်"

“ဒီလိုနဲ့ကြည့်နေတုန်း သူတို့စကားပြောပုံဟာ ချစ်နေတဲ့ သဘောလက္ခဏာမပေါက်ဘဲ ရန်သူနဲ့ ရင်ဆိုင်နေသလို ဖြစ်နေရှာတယ်။ သူ့အဖော်မိန်းကလေးတောင်မှ ကြောက်ပြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒီအတောအတွင်းမှာပဲ ကောင်ကလေးက ဖြုန်းခနဲ လက်အဆွဲလိုက်မှာ သူက ဖျတ်ခနဲ ပါးလှမ်းရိုက်လိုက်တာ တွေ့လိုက်ရတော့ ကျွန်တော်တောင် အံ့အားသင့်သွားမိသေးတယ်"

“ဒါလောက်တောင်ဖြစ်လှတာ ကားပေါ်ဆွဲတင်ကွာ”ဆိုတဲ့ အသံတစ်သံဟာ မော်တော်ကားထဲက ထွက်လာပြီးတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကောင်ကလေးက အတင်းဆွဲတင်တာပါပဲ။ ဒီအခါမှာ ရုန်းကန်ရုန်းကန်နဲ့ ကယ်မယ့်သူကို မျက်စိနဲ့ လှမ်းရှာတယ် ကျွန်တော် ကြည့်နေတာကို တွေ့တွေ့ချင်းပဲ တစ်ကိုယ်လုံးပုံပြီး အားကိုးတဲ့ မျက်နှာငယ် ငိုမဲ့မဲ့ ကလေးနဲ့...

“မုန့်ဟင်းခါးသည် ဆရာကြီး”လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ ခပ်အုပ်အုပ် ခေါ်လိုက်တယ်။

“အို ကျွန်တော့မှာ ဘာပြောကောင်းမလဲ ဝမ်းသာခြင်း၊ အားတက်ခြင်း၊ ရန်လိုခြင်းဆိုတဲ့ စိတ်သုံးမျိုးဟာ ဥပမာပြရရင် သခင်က ရှူးတိုက်လိုက်တဲ့ ခွေးကြီးလို ဖြစ်သွားတာပေါ့။ဒါနဲ့ ဘာမပြော ညာမပြော မုန့်ဆိုင်းက ထမ်းပိုးကို ချွတ်တဲ့ပြီး ပြေးရိုက်လိုက်တာ၊ ဟိုအကောင် ခွေးကလေး ရိုက်လိုက်တဲ့အတိုင်းပဲ လမ်းနံဘေး ခွေကျသွားတာပေါ့။ သို့ပေမယ့် သူ အကြောက်ပြေသွားတဲ့ မျက်နှာကလေးနဲ့ ကျေးဇူးတင်တဲ့မျက်လုံးတွေမှ အားရအောင် မကြည့်လိုက်ရဘူး။ ကျွန်တော့နောက်စိက ခွပ်ခနဲသာ ကြားလိုက်ရတယ်။မျက်လုံးမီးပွင့်ပြီး သတိမေ့သွားတော့တာပဲ” .

“သတိရလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော့ခေါင်းမှာ ပတ်တီးကြီးနဲ့ ဂါတ်တဲရောက်နေပြီ။ ဝန်ထောက်သားတစ်ယောက်ကို ရိုက်မှုတဲ့ဗျာ။ကျွန်တော့ကို ရိုက်တဲ့ မော်တော်ကားထဲက ဒရိုင်ဘာတော့ ဖမ်းမချုပ်ဘူးတဲ့။ ဖြစ်ရပုံများ"

' “ဘာဖြစ်လို့ ရိုက်ရသလဲလို့ ဟောဒီဆရာကပဲ မေးသေးတယ်"

စံပျော်က ရာဇဝတ်အုပ် ကိုထွန်းရွှေကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။

"ကျွန်တော် အဲဒီတုန်းက စဉ်းစားတယ်။ ညောင်မြစ်တူးရင် ပုတ်သင်ဥပေါ်တယ် ဆိုတာမျိုးလို အကြောင်းသာဓက ပြလိုက်ရင် ကျွန်တော့ချစ်သူကလေးဂုဏ်ကို ထိခိုက်သွားမှာစိုးလို့

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး အမြင်ကပ်လို့ရိုက်တာပဲ”လို့ပြောမိတာနဲ့ ဟောဒီဆရာက သူ့ကို ပမာမခန့်ပြောတယ်ဆိုပြီး ထပြီး ဖနောင့်နဲ့ ပေါက်တာပါပဲ"

“ဒါတွင် ဘယ်ကဦးမလဲ၊ တရားလိုရဲ့ ဖအေကြီး ဂါတ်ကို ခဏလာတယ်ဆိုရင်ပဲ မျက်နှာလိုအားရလား၊ ဒါမှမဟုတ် ဟိုကပဲ အနှိပ်စက် ခိုင်းလို့လားဖြင့် မသိပါဘူးခင်ဗျား။ ဒူးနဲ့တိုက်၊ ဖနောက်နဲ့ပေါက်၊ပါးရိုက်၊ နားရင်းအုပ် လုပ်ချင်သလို လုပ်ကြတာပါပဲ။ အနာကဆိုတာလဲ နာလိုက် ကိုက်လိုက်တာ မပြောနဲ့တော့၊ တစ်ညလုံး မအိပ်ရပါဘူး"

“ဒါသာဖြစ်တယ်။ ကျွန်တော် ဒီကြားထဲက ဝမ်းသာနေမိတယ်။ကျွန်တော့ချစ်သူကလေးဟာ သူမကြိုက်တဲ့လူ လက်ထဲကို ကျွန်တော့ကြောင့် မပါတာပေါ့။ အဲဒါဟာ ကောင်းမှုကုသိုလ်ကြီး လုပ်ရသလို

ပဲ။ ပရစေတနာတွေပွားပြီး အနုမောဒနာ ဖြစ်မိတယ်"

' “ဒါနဲ့ ရုံးရောက်၊ ရုံးကျတော့ တရားသူကြီးက မေးသေးတယ်။သူကလေးနဲ့ မပတ်သက်အောင် ရှောင်နိုင်သမျှ ရှောင်ပြီး အစစ်ခံခဲ့ပါတယ်။ ပြစ်မှုထင်ရှားတယ်ဆိုပြီး အလုပ်ကြမ်းနဲ့ ထောင်ဒဏ်ခြောက်လ။

ကျွန်တော့တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် သူကြီးအိမ်တောင် မရောက်ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ထောင်ကျဖို့ဆိုတာတော့ ဝေးရော။ သူကလေးနဲ့ ပတ်သက်မှပဲ ဖင်ဖြဲ အရှာခံပြီး ထောင်ထဲရောက်ရတော့တာပဲ ခင်ဗျာ။ အဲသည်လို

ထောင်ထဲမှာ ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်နေရတဲ့ကြားထဲက ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာကလေးနဲ့ “မုန့်ဟင်းခါးသည် ဆရာကြီး”လို့ ခေါ်လိုက်တာကလေး မြင်ယောင်

 နေမိတယ်။ အဲသည်လို သတိရလိုက်တိုင်း အင်း ငါ ထောင်ကျတာ တန်ပါပေတယ်လို့ စိတ်ဖြေစရာ ဖြစ်ရတာပါပဲ"

. “ခြောက်လဆိုတော့ ရက်ပေါင်း တစ်ရာ့ရှစ်ဆယ် လျှော့ရက်နုတ်လိုက်ရင် တစ်ရာ့ခုနစ်ဆယ်လောက် ဆိုပါတော့။ ထောင်ထဲမှာ နေခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော်ဖြင့် တစ်နေ့မှ သတိမရတဲ့နေ့ရယ်လို့ မရှိဘူး"

“ငါ ထောင်ကျတာကို ကြားမှာပဲ၊ ကြားရင် သူ့ အကျိုးဆောင်လိုက်တာမို့ တွေးပြီး သနားနေမှာပဲ။ အခုဆိုရင် သူတို့ကျောင်းကို ဘယ်မုန့်ဟင်းခါးသည် သွားရောင်းနေမလဲ။ ရောင်းတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးသည်

မှာ ငါလောက်မှ ကြက်သွန်ဥကြီးတို့ ငှက်ပျောအူဖတ်တို့ သံပရာသီးတို့ပါပါ့မလား”လို့ တွေးပူမိတယ်။ကျွန်တော့အတွက်တော့ ပူစရာ မရှိတော့ပါဘူး။ ဦးပုညပြောသလို"တစ်ရစ်ပတ်ပတ် ဖြစ်တတ်ပျက်တန်. လံကဓော လောကဓံမှာ ကံနှင့်ကတ္တား၊ ဒီတရားကို သားတော်ရွှေစင် အစင်းအစင်း မုန့်တီဟင်းကဲ့သို့၊ကွင်းကွင်းကြီးထင်လွန်းလို့ ပူပင်သောက မရှိပါ”ဆိုတဲ့အတိုင်း သူ့ကိုရိုက်လိုက်ရလို့ ကိုယ်ခံရတာ ကံနှင့်ကတ္တားပေါ့။ ကိုယ်တိုင် မုန့်တီဟင်းသည်ဆိုတော့ အစင်းအစင်းနဲ့ ငှက်ပျောအူဖတ် ကွင်းကွင်းကြီးတွေကို သူများထက် ပိုမြင်မိတာပေါ့ဗျာ"

“တိုတိုပြောကြပါစို့၊ ထောင်ကလွတ်လွတ်ချင်း သူ ကြိုက်တတ်တဲ့ ကြက်သွန်ကြီးများများ ငှက်ပျောအူဖတ်နုနုနဲ့ ကောင်းပေ့ဆိုတဲ့ ဟင်းကိုချက်၊ ပဲခြမ်းကြော်နဲ့ သံပရာသီးအပို ဆောင်ပြီး နောက်တစ်နေ့

 သူတို့ကျောင်းကို ဆယ်နာရီခွဲကတည်းက အရောက်သွားတာပါပဲ။ဒါပေမဲ့ ကျောင်းခေတ္တဆင်းတဲ့အချိန်မှာ သူများတွေ ပြေးလာကြပေမယ့်

သူ ‘ပါမလာတော့ဘူးခင်ဗျား"

“ကျွန်တော်ကတော့ ဟင်းချက်ရင်းတောင် တွေးမိသေးတယ်။မုန့်ထမ်းကြီးနဲ့ ငါ့များ မြင်လိုက်ရင် တအံ့တဩနဲ့ “ဟော မုန့်ဟင်းခါးသည် ဆရာကြီး ဘယ်တုန်းက လွတ်လာသလဲ”ဆိုတဲ့ စကားကစပြီး

'ကျေးဇူးတင်တာတွေပါ ကရားရေလွှတ်တတွတ်တွတ် ပြောရှာမှာပဲလို့။အခုတော့ သူ့မျက်နှာကလေးမှ မမြင်ရတော့ဘူး။ သူ့အကြောင်းကို 

မေးကြည့်တော့ ကိုတုန်းက သူနဲ့အဖော်ပါသွားတဲ့မိန်းကလေးက သူ့ကို ကျောင်းနုတ်သွားတာ ငါးလလောက်ရှိပြီဆိုတာ ပြောတယ်။ မိန်းကလေး

ဘေးဥပဒ်များတဲ့ အပျိုအရွယ်မို့ စိတ်မချတော့တာနဲ့ ကျောင်းနုတ်လိုက်တာ ဖြစ်မှာပါ။ ကိစ္စမရှိဘူးလေ။ ကျောင်းမှာမတွေ့ရင် အိမ်ကိုလိုက်ရုံပေါ့။ “မုန့်ဟင်းခါး”လို့ လမ်းပေါ်က စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်ရင် ငါ့ အသံကို ကျက်မိသားပဲ။ အားပါးတရ ဝမ်းသာအယ်လဲ ထွက်ပေါ်မှာ မလွဲပါဘူး"

“ဒီလိုဆုံးဖြတ်ပြီးတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ကျောင်းပြန်တက်တဲ့အချိန်ထိအောင်တောင် စောင့်ရောင်းမနေတော့ဘူး။ သူတို့အိမ်ဘက်ကို ဆက်လျှောက်ခဲ့တယ်။ လမ်းက တချို့အိမ်တွေက လှမ်းခေါ်ကြပါသေးတယ်။ကျွန်တော် ဝင်မရောင်းပါဘူး။ “ကုန်ပါပြီ ခင်ဗျာ”လို့ ပြောင်ပြောခဲ့တယ်။ရောက်ချင်တဲ့‌ဇော ဟာ အဲသည်လောက် ကြီးခဲ့ပါတယ်။ သူတို့အိမ်ကို ရှေ့ရှုပြီး လှမ်းခဲ့တဲ့ ခြေလှမ်းတိုင်း ကျွန်တော့

ရင်ထဲမှာ တဒိုင်းဒိုင်း တက်ဆောင့်နေတယ်။ သိန်းထီပထမဆုပေါက်လို့ ငွေတိုက်ကို ငွေထုတ်ရအောင်သွားတဲ့လူဟာ ကျွန်တော့လောက် စိတ်

လှုပ်ရှားမယ် မထင်ပါဘူး။ ဝမ်းမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်ဟာ တံခွန်ဖျားက လေကစားနေတဲ့ ကြက်လျှာလို တလှပ်လှပ်နေတော့တယ်"

 “ဒီလိုနဲ့ သူကလေးနေတဲ့ ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ ရာအိမ်ကို ပထမဆုံး မြင်နိုင်လောက်တဲ့ နေရာကို ရောက်ရောက်ချင်း လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဆင်ဝင်အောက်လှေကားခုံမှာ မိန်းမ၊ ယောက်ျားတွေ အထဲဝင် အပြင်ထွက်နဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေတာ တွေ့ကြရတယ်။ သူတို့ အမူအရာတွေကလဲ စိုးရိမ်သောက ဗျာပါဒတွေ နှိပ်စက်ခံနေရသလိုပဲ။ ဒီကြားထဲ

ဆရာဝန်နဲ့တူတဲ့ လူတစ်ယောက် ဆေးသေတ္တာ ကိုင်ထွက်လာတာမြင်ရပြန်တယ်။ လှေကားဦးရောက်တော့ မိန်းမတွေက ဝိုင်းပြီးမေးကြတယ်။ဆရာဝန်နဲ့တူတဲ့ လူက ခေါင်းခပ်ဖြည်းဖြည်းခါပြပြီး ဝင်းခြံထဲ ရပ်ထားတဲ့ ကားပေါ်တက်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ပဲ မောင်းထွက်သွားတယ်။ မကြာခင်ပဲ

. “အို သမီးရဲ့ ရေတိမ်နစ်ပါပေါ့လား သမီးရဲ့”လို့ ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်လိုက်တဲ့ အသံဆိုးကြီးကို ကြားလိုက်ရတာပါပဲခင်ဗျာ။ အဲဒီနောက်တော့ တစ်အိမ်လုံး ပွက်လောရိုက်သွားအောင် အော်ငိုသံတွေဟာ ဆူညံသွားတာပဲ"

“ဒီတုန်းက ကျွန်တော့ မုန့်ထမ်းကြီးဟာ ပခုံးပေါ်က လွင့်ထွက်သွားတော့မတတ် ဖြစ်သွားမိတယ်။ သူတို့အိမ်ဝင်းဝကို ကျွန်တော် ဘယ်နှလှမ်းနဲ့ ဘယ်လိုရောက်လာမှန်းတောင် မသိဘူး။ ကမန်းကတန်း

မျက်ရည်သုတ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့တွေ့ချင်းမေးလိုက်တော့“မာဂရက် ဆုံးပြီ”တဲ့"

“နှစ်သိန်းလေးသောင်း အထုရှိသော မဟာပထဝီမြေကြီးသည် အိုးထိန်းစက်ကဲ့သို့ သွက်သွက်ခါသွားလေ၏ဆိုတာ ဝေဿန္တရာထဲမှာ စာတွေ့သာ ဖတ်ဖူးတယ်။ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်ကိုယ်တွေ့ ကြုံလိုက်

ရတာပေါ့။ မုန့်အထမ်းကို ပရမ်းပတာဖြစ်အောင် ချတဲ့ပြီး တော်၏မတော်၏ မစဉ်းစားဘဲ တိုက်ထဲကို ပြေးဝင်မိတယ်။ “ဟေ့၊ ဟေ့ မင်း ဘယ်ကအကောင်လဲ”လို့ သူ့အဖေကြီးက လှမ်းမေးတုန်း ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုထားတဲ့ သူ့အမေက အခန်းထဲက ထွက်အလာနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျွန်တော့ကို အံ့အားသင့်ပြီး ကြည့်နေသေးတယ်။ နောက်ပြီး မှတ်မိတဲ့လက္ခဏာနဲ့ မျက်နှာထား

ပြောင်းသွားရာက။

“ဟေ့ ဟေ့ မင်း မလာနဲ့၊ မင်းမလာနဲ့၊ သွား သွား”

“ကျွန်တော် ကျွန်”

“အို စကားရှည်မနေနဲ့ကွယ်။ သွားဆိုရင် သွားစမ်းပါ”

“သူ့အမေကြီးက ဒီလိုလဲပြောလိုက်ရော သူ့အဖေကြီးက မျက်နှာတည်တည်ကြီးနဲ့ ကျွန်တော့ကို ဝိုင်းနှင်တော့တာပါပဲ။ ဒီတုန်းက ကျွန်တော် တိုက်ထဲက မထွက်ခဲ့ရင် သူတို့ ကျွန်တော့ကို ဘယ့်နှယ်လုပ်

ကြမလဲ မသိဘူး။ ရာဇဝတ်မှုနဲ့ ထောင်ကျတယ်ဆိုပေမဲ့ အဲဒီရာဇဝတ်မှုဟာ အကျင့်စာရိတ္တ ဆိုးသွမ်းလို့ မဟုတ်ဘဲ သူကလေးကို ကာကွယ်တဲ့

စေတနာအရင်းခံကြောင့် မင်းပြစ်မင်းဒဏ်ထိရတာကို ငဲ့ညှာဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ဒီအကြောင်းကိုလဲ သူတို့မိဘကိုယ်တိုင် မပြောနဲ့၊ အရပ်ထဲမှာတောင် အတော်သိကုန်တယ်လို့ ကျွန်တော် ကြားရပါတယ်။

ဒါနဲ့ တောင် ကျွန်တော့ကို ကျေးဇူးမတင်ကြဘူး"

. ““ရက်ပေါင်း တစ်ရာ့ခုနစ်ဆယ် ထောင်ထဲမှာ အဆင်းရဲ ခံရတာမှ မသနားကြဘူး။မုန့်ဟင်းခါးသည် တစ်ယောက်က စောင့်ရှောက်လိုက်တာကို

ဝန်ထောက်သားတစ်ယောက်က စော်ကားလိုက်တာထက်များ ရှက်စရာ ကောင်းတယ်လို့ ထင်ကြသလား မသိ"

“ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့စေတနာကို ပြောလိုက်ချင်ပါသေးတယ်။ဂျပန်ခေတ်က ချွေးတပ်ဆွဲသလို လူလဲလို့ ရမယ်ဆိုရင် သူကလေးကို လောကအလယ်မှာထားခဲ့ပြီး သူ့အစား သေမင်းနောက်ကို ကျွန်တော်

လိုက်သွားဝံ့တဲ့အထိ ကျွန်တော့စိတ်ထဲမှာ ရှိပါတယ်။ ကျွန်တော့ဘဝဟာ အောက်တန်းကျပေမဲ့ ကျွန်တော့အချစ်ဟာ အောက်တန်းမကျပါဘူး။ တစ်ကိုယ်ကောင်း မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့အချစ်ကို

ကျွန်တော်ရဖို့ မရဖို့တောင် မမျှော်လင့်ခဲ့ပါဘူး။ ကဲ ဘယ်သူဌေးသား ဘယ်အရာရှိများ ကျွန်တော့လို- ချစ်နိုင်မလဲ"

“အခုတော့ သူကလေး ဘာရောဂါနဲ့ဆုံးတာလဲဆိုတာလဲ မသိရဘူး။ဝိညာဉ်ကင်းပြတ်တဲ့ အဋ္ဌကလာပ်ရုပ်လဲ မကြည့်ရဘူး။ “သေပြီ သေပြီ သေပြီ"ဆိုတဲ့ စကားဟာ သိပ်ပေါသေးတယ်။လူတွေဟာ သေပြီဆိုတဲ့စကားကို လွယ်လွယ်ကူကူကလေး ပြောရက်

ထွက်ရက်ကြတယ်။ မထူးဆန်းဘူး ထင်နေကြတယ်။ . လောကကြီးမှာ သူမရှိတော့ဘူး။ ဘယ်မှာပဲရှာရှာ ဘယ်လောက် ကြာအောင်ရှာရှာ သူ့ကို မတွေ့နိုင်တော့ဘူး။ သူ့ရုပ်၊သူ့အပြော၊ သူ့စိတ်သဘော၊ သူ့အပြုံး၊ သူ့နှလုံး အကုန်လုံး ကွယ်လွန်သွားရှာပြီ။

သူနဲ့တူတာတောင် မတွေ့နိုင်ဘူး။ သူ့အတိုင်း တစ်ထေရာတည်းကို ဘယ်သူကမှလဲ မွေးပေးနိုင်ကြမှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ ကုန်းနေ ကိုးကုဋေ၊ရေနေ ဆယ်ကုဋေလို့ အဆိုရှိတယ်။ အဲဒီ ကိုးကုဋေထဲမှာဖြစ်ဖြစ်၊ဆယ်ကုဋေထဲမှာဖြစ်ဖြစ် သူ့နေရာကို အစားဝင်နိုင်မယ့် သတ္တဝါရယ်လို့ မရှိနိုင်ဘူး။ ဘယ်သူမှ သူ့အစား မဝင်နိုင်ကြဘူး။ သူဟာ သူပဲ၊ သူမှ

သူတစ်ယောက်တည်း"

“အဆုံးစွန်သောစကားကို ပြောလိုက်မယ်၊ နောက်ဘဝကို သူကိုယ်တိုင် လူဝင်စားဖြစ်ဦးတော့ သူ မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။ လူ့ပြည်မှာ သူနေသွားရတာ အနှစ်နှစ်ဆယ်မကြာလိုက်ရဘူး။ နေခွင့်နေထိုက်ရှိတဲ့

အချိန်ရဲ့ ငါးပုံတစ်ပုံမှ မနေလိုက်ရဘူး။ အခု သူပျောက်ကွယ်သွားပြီ။ထားပါတော့ ပျောက်ကွယ်သွားလို့ သူအစစ်မဟုတ်တဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ဥတုဇရုပ်ကလေးတောင် နောက်ဆုံးကြည့်ခြင်းနဲ့ ကျွန်တော် ကြည့်ခွင့် မရတော့ဘူး။ ဒီခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူတို့ပဲ အပိုင်သိမ်းတော့ မလို သိမ်းနိုင်မလို သဝန်တိုနေကြသေးတယ်"

“သူတို့ အတတ်နိုင်ဆုံး သူတို့ အပြုစုဆုံး သူတို့အချစ်ဆုံးအနေနဲ့ ခမ်းနားကြီးကျယ်စွာ ထောင်ကုန် သောင်းကုန်ခံပြီး သင်္ဂြိုဟ်ကြမယ်။

သင်္ဂြိုဟ်တယ်ဆိုတာ စကားယဉ်နေလို့ပါ။ အမှန်ကတော့ လွှင့်ပစ်ကြတာပါပဲ။ မြေကြီးပဲဖို့ဖို့ ရေပဲမျှောမျှော၊ တိုက်ဂူ၊ ရွှေဂူ၊ ပြာသာဒ်ဂူထဲပဲ

ထည့်ထည့် အမှန်တော့ ‌ လွှင့်ပစ်တာပဲ။ သူတို့အဖို့မှာ တန်ဖိုးမထားတော့ဘူး။မနှမြှော  မစုံမက်တော့ဘူး။ အာလယ ပြတ်ကင်းကုန်လို့ လွှင့်ပစ်နိုင်ကြတ ပေါ့"

 ,

“လှူတာကလွဲရင် ပိုက်ဆံတစ်ပဲကို လွှင့်ပစ်ရက်ပါ့မလား။ သူ့ကိုတော့ အခု လွှင့်ပစ်ကုန်ကြပြီ။ တစ်ပြားမှ မတန်တော့ဘူးလား။ ကောင်းပါတယ်။ ကျွန်တော့အဖို့တော့ သူ့ကို ‘လွှင့်ပစ်မှ ဒီဘဝမှာ နောက်ဆုံး

ကြည့်ခြင်း ကြည့်ရ မြင်ရတော့မယ်။ဒါလဲ ဒီနေ့ နက်ဖြန်ဆိုသလို ကျွန်တော် ကြည့်နိုင် မြင်ရမယ်။

ဒီထက်ကြာသွားရင် ရုပ္ပတီတိ ရူပံဆိုသလို သူနဲ့ အနီးစပ်ဆုံး ရုပ်အစား သူလိုကိုယ်လို လူမှာရှိတဲ့ သုံးဆယ့်နှစ်ကောဋ္ဌာသသာ တွေ့နိုင်မြင်နိုင်တော့မယ်။ ဒါကတော့ လူတိုင်းမှာ ရှိတာပဲ"

“ဒါကြောင့် ဒီကနေ့ နေ့လယ် သူတို့ လွှင့်ပစ်ဖို့အလာမှာ လူအုပ်တွေအထဲ ရောလိုက်ခဲ့တယ်။ နေရာကို မှတ်ခဲ့တယ်။ ဒီကနေ့ညကျမှ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း လောကကြီးထဲက ထွက်သွားတဲ့ သူ့ကို နှုတ်ဆက်ရအောင် လာဖွင့်တာပဲ"

“သူ့ ကိုယ်နံ့ကလေးဟာ ရွှေ၊ ငွေ၊ ပေါင်ဒါတို့နဲ့ ဘယ်တော့မှ မကင်းခဲ့လို့ တသင်းသင်း မွှေးခဲ့ရာက ဒီညကျတော့ ဖောက်ပြန်လာခဲ့ပြီး၊ပုပ်ညှိလာခဲ့ပြီ။ သူ့မျက်နှာပြုံးပြုံးကလေးက အခုတွေ့ရတော့ချစ်ခြင်း ၊မုန်းခြင်းဆိုတဲ့ အရိပ်အကဲတွေ လွင့်ပြီး လောကကြီးကို ဥပေက္ခာလုပ်ပုံမြင်ရပြီး ဝင်းဝါနေတဲ့ အသားကလေးဟာလဲ ညိုပုပ်ပုပ် ညစ်မည်းမည်း အပုပ်ရည်တွေ တွဲလဲကျကြပြီ။အချိုးအစား ပြေပြစ်တယ်၊ အလုံးအရပ် ညီညွတ်တယ်ဆိုတဲ့

သူ့ခန္ဓာကိုယ်လုံးလေးဟာလဲ ဥဒ္ဓမာတကံ ဖူးဖူးရောင်လို့ တစ်ဖြိုးတည်းလိုလို ဖြစ်နေပြီ"

 .'

“သူ သည်လိုဖြစ်နေတာကို အချစ်ဆုံး အစုံမက်ဆုံးဆိုတဲ့လူတွေကို ခေါ်ပြချင်တယ်။ အမယ်လေးဆိုပြီး နောက်ကိုတွန့်ပြီး ရွံ့ကုန်ကြမယ်။

ဒါမှမဟုတ်ရင်လဲ ရွံရှာစက်ဆုပ်ပြီး နှာခေါင်းပိတ်ကြမယ်။ကျွန်တော်ကတော့ မရွံ့ဘူး။ မကြောက်ဘူး။ မစက်ဆုပ်ဘူး။တရားရတာ တစ်ခုပဲ ရှိတယ်။

“မုန့်ဟင်းခါးသည် ဆရာကြီး"လို့ အိပ်လျက်က မျက်စိကလေးဖွင့်ပြီး ခေါ်လိုက်ဦးတော့မလို ထင်နေမိသေးတယ်"

“ကဲ ဒါပါပဲ ဆရာရယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော့ကို ပုဒ်မတွေ တပ်ထားတဲ့ ဥပဒေဆိုတာနဲ့ဖမ်းမယ်။ အမှန်တရားကိုယ်ကတော့ သူများ လွှင့်ပစ်လိုက်တဲ့ ပစ္စည်းကို ကျွန်တော် ကောက်ကြည့်တာပဲ အပြစ်ရှိနိုင်ပါမလား၊ အပြစ်ရှိသင့်ပါသလား"

“ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့မျက်စိ မမှိတ်ခင်တော့ ဘယ်ကိုပို့ပို့ ဘယ်ကိုရောက်ရောက် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ရ မထူးတော့ပါဘူး။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးမှာ သူ့ကို ဘယ်သူမှ ဘယ်နေရာမှာမှ မတွေ့နိုင်တော့ သူဟာ ကျွန်တော့

အတွက်တော့ သုဉ်းပါပြီ "

စံပျော်၏ စကားဆုံးသွားသောအခါ ကိုကျော်မွှေးမှာ အမှုတွေပျောက်၍ ငိုင်တွေကြီး ဖြစ်နေလေသည်။ ဘသောင်းမှာ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်လိုက်သည်။ ရာဇဝတ်အုပ် ကိုထွန်းရွှေသာလျှင် စံပျော်ကို မျက်နှာတည်တည်နှင့်ကြည့်၍ နက်နဲစွာ စဉ်းစားနေပုံရသည်။

မိုးပေါက်တွေ အရှိန်လျော့၍ လေကြမ်းတွေပါ ပျော့ကုန်လေပြီ။ထိုအခိုက် တိုင်ကပ်နာရီမှ ဒေါင်ဒေါင်နှင့် ဆယ့်နှစ်ချက်ပြည့်အောင် အစဉ်တစိုက် တီးခတ်လိုက်သည်။ သင်္ချိုင်းအလယ်ဆီလောက်က ခွေး

တစ်ကောင်နှစ်ကောင်၏ ရှည်လျားပျင်းတွဲစွာ အူလိုက်သော အသံကို ကြားလိုက်ရပြန်သေးသည်။ ဤတွင် ကိုကျော်မွှေးက စ၍ စကားသံ ထွက်လာလေသည်။

“ဘယ့်နှယ်လဲဗျ ကိုထွန်းရွှေ”

“ဂျူတီအစ်(စ) ဂျူတီ မင်”

----------------

သုခ

ရှုမဝ၊ ၁၉၄၈၊ စက်တင်ဘာ

#Typing_crd_ZawOo