ချစ်မိပြီဆိုမှဖြင့် #သုခ

#ချစ်မိပြီဆိုမှဖြင့်

#သုခ

အချိန်ကား ညဆယ်နာရီခန့်။

အခါမှာ လေခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် မိုးသက်ကလေးမင်းမူနေစဉ် နေရာဌာနကို ဆိုရလျှင် တာမွေသင်္ချိုင်း သုသာန်ဇရပ်ကြီး၏တောင်ဘက် ဆယ်လံကွာလောက် အဓိကရ ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်တွင်

ဖြစ်လေသည်။

တစပြင်ကိုဖြတ်၍ တဟူးဟူး မြည်ဟည်းကာ ပြေးလာသော လေပြင်းသည် သင်္ချိုင်းပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သစ်ပင်ကြီးငယ်တို့၏ အရွက်၊အကိုင်းတို့ကို တဝုန်းဝုန်း မြည်စေလျက် ဇရပ်ခေါင်မိုးပေါ်ရှိ ကွာလက်စ သွပ်ချပ်များကို သရဲ တစ္ဆေတွေ တက်၍ လင်းကွင်းတီးနေသကဲ့သို့`တဂျမ်းဂျမ်း တဗြန်းဗြန်း နားမချမ်းသာအောင် လုပ်နေလေ၏။

မိုးရေပေါက်များက ရွာရိုးရွာစဉ်နှင့်မတူ-သင်္ကြန်တွင်းက ခွက်စောင်းခုတ်၍ပက်သော ရေအဟုန်ကဲ့သို့ရှိရာ ရှဲခနဲ ရှဲခနဲနေအောင် ဇရပ်အမိုးကို

ထိုးစစ်ဆင်နေကြလေ၏။ 'မိုးသားမိုးတိုက်ကြားမှ ထင်းခနဲ ဝင်းခနဲလက်လိုက်သော လျှပ်စစ်

၏အရောင်ကြောင့် မြင်နိုင်လောက်သော အရာဝတ္ထုတို့မှာ ဖွေးဖွေးဖြူသော ဂူ၊ ရေးရေးဖြူတော့သောဂူ၊ မည်းမည်းမို့မို့သာ အရောင်ရှိသော လူသေ

မြှုပ်နှံရာ မြေပုံအဟောင်း၊ အသစ်များပင် ဖြစ်တော့သည်။

 လျှပ်စစ်ဝင်းလက်ပြီးသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဂျိုးဂျိုးဂျိမ့်ဂျိမ့်မြည်အောင် ထစ်ချုန်းလိုက်သော မိုးခြိမ်းသံကလည်း မှောင်နှင့်မည်းမည်း

မိုးသည်းသည်းတွင် အသည်းထိတ်စရာကောင်းလှသည်။သို့သော် အနမတစ္စဖြစ်သော မြေပုံအဟောင်းအသစ်၊ ဂူအဟောင်းအသစ်တို့မှာမူကား

“လုပ်တိုင်း”ဟူသော ပေါရာဏစကားကို ထောက်ခံသကဲ့သို့ ရာသီဥတု လေကြီးမိုးကြီးတို့က လုပ်တိုင်း နကမ္ပတိ ဖောက်ပြန်ပြောင်းလဲခြင်းမရှိ၊ ပကတိတည်ငြိမ်စွာ ခေါင်းငုံ့၍ ခံနေကြနိုင်ပေ၏။

၎င်းမြေပုံ အုတ်ဂူများအပေါ်က မိုး၍ သဘက်တွေ ယိမ်းကသလို ဘယ်ယိမ်းညာနွဲ့ တကယ့်ကို ကြောက်စရာကောင်းအောင် လှုပ်ရှားနေသော သစ်ပင်ကြီးငယ်တို့ကို မြင်ရသည့် အခြင်းအရာမျိုးမှာ သာမန်လူကိုမဆိုထားနှင့် အရက် ကိုးမောင်းတင်၍ ရဲရည်ရဲဆေး ဝင်လာသူများပင် လိပ်ပြာစဉ်လွင့်၍သွားအောင် တတ်နိုင်ကောင်း တတ်နိုင်ပေလိမ့်မည်။

ထိုသို့ အချိန်အားဖြင့်သော်လည်းကောင်း၊ အခါကာလ ဌာနအားဖြင့် သော်လည်းကောင်း အနိဋ္ဌာရုံအပေါင်းတို့၏ စုဝေးရာ၊ အမင်္ဂလာတို့၏

ဆုံစည်းမှုအထဲတွင် သုဘရာဇာဟုခေါ်ကြသည့်သင်္ချိုင်းမြေတူးသမားများ၏ တဲကလေးဆီကမှ လူသံမကြား မီးရောင်မထွက် အသက်မရှိသလို

ငြိမ်ချက်သား ကောင်းနေကြသည်။သူတို့သည် တစ္ဆေသရဲထက် ရာသီဥတုဆိုးရွားမှုကို စက်ဆုပ်ကြဟန်တူသည်။ လသာသောညများအဖို့တွင်

တစပြင် မြေပုံများအကြား၌ သူတို့၏ ကလေးများ ကစား၍ပင် နေတတ်ကြသေးသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် လူကြီးတွေက တဲပေါ်တွင် မီးတထိန်ထိန်

နှင့် ကိုးမီးဝိုင်း၊ ပိုကာဝိုင်း တခြိမ့်ခြိမ့် ရှိခဲ့ဖူးသည်။

 ဘာသာဘာဝအားဖြင့် စဏ္ဍာလမိန်းမပျိုတစ်ဦးကို သုဘရာဇာ လုလင်ပျိုတစ်ဦးက ဘင်ဂျို

 တဒေါင်ဒေါင်တီး၍ “ချစ်ပါရစေ၊ အသနားခံသော်လည်း ငြင်းပယ်တယ် ဂုဏ်မြင့်သူကကွယ်”ဟူသော တေးသီချင်းနှင့် ညုနေသံကို ကြားနိုင်ပေလိမ့်မည်။ ယခုကား ဤကဲ့သို့ မဟုတ်၊ တစ်မိုးလုံး မှောင်နှင့်မည်းမည်း လေသဲသဲ သရဲတွေပင်လျှင် ချမ်းလွန်း၍ ကုပ်နေကြလိမ့်မည်။

သို့သော် မိုးသည်းလေပြင်းတို့ကို အလျဉ်းဂရုစိုက်ပုံ မပေါ်သော လူတစ်ယောက်၏ သဏ္ဌာန်မှာ ဂူတစ်ခုအနားတွင် တလှုပ်လှုပ် တရွရွ ရှိလေ၏။ အဝေးကနေ ကြည့်သည့်တိုင်အောင် မြေပုံခပ်ပွပွပေါ်တွင်

 ထွန်းညှိ၍ထားသော ဒရဝမ်ကိုင် လက်ဆွဲမီးအိမ်ကလေး၏ အလင်းရောင်ကြောင့် မသဲမကွဲ မည်းမည်းမည်းမည်းနှင့် မြင်နိုင်လေသည်။ထိုလူမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ရွဲ့ရွဲစိုနေသော်လည်း အမှန်စင်စစ် မိုးရေများကြောင့်သာမဟုတ် ချွေးသီးချွေးပေါက်များကြောင့်လည်း ဖြစ်ပေသည်။သူ၏ လက်တွင်းတွင် တူးရွင်းတစ်ခုကိုကိုင်၍ ဂူပြုလုပ်ရန် အကြမ်းအား

ဖြင့် အင်္ဂတေမံထားသော အုတ်ပုံကို ကုန်း၍ ဖြိုဖျက်နေသည်မှာ အချိန် အတော်ကလေး ကြာလောက်က ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ထိုမြေပုံမှာ ထိုနေ့ ညနေကမှ သင်္ဂြိုဟ်လိုက်သော မြေပုံဖြစ်လေရာ

၎င်းတူးရွင်းသမားကိုယ်တိုင် လိုက်လံပို့ဆောင်၍ မှတ်သားထားဟန်တူသည်။ သူသည် ကျောက်သားကဲ့သို့ မမာသေးသောအင်္ဂတေကို တူးရွင်း

နှင့် ဆတ်ခါဆတ်ခါ ထိုး၍ ခွာနေသည်မှာ သဲသဲမဲမဲ ဇွဲကြီးလှသည်။

မိုးလုံလေလုံ သင်္ချိုင်းဇရပ်ကြီးအောက်တွင် စုရုံးနေကြသည့် ခွေးလေးငါးကောင်က တစ်ပြိုင်နက် ဆွဲဆွဲငင်ငင် အူလိုက်သောအသံမှာ တစပြင်တစ်ခုလုံး ဆူညံသွားသော်လည်း ထိုတူးရွင်းသမားမှာ နားမှ

ပါပါလေစမသိ။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် အူလိုက်သောခွေး၏ အသံမျိုးပင် မကြားကောင်း မနာသာ ဖြစ်ပါသေးလျက် ညဉ့်နက်သန်းခေါင် မိုးမှောင်

နှင့်တွဲ၍ သင်္ချိုင်းထဲက အသံမှာမူကား ကြက်သီးမွေးညင်း ထလောက်စရာ ရှိတော့သည်။ ထိုခွေးအူသံများနှင့်အတူ သစ်ရွက်များကလည်း တရှဲရှဲရော၍ မြည်လိုက်သေးသည်။ ဇရပ်ခေါင်မိုးက သွပ်ပြားများကလည်း တရုတ်လင်ပန်းတီးသလို လှန့်လိုက်ပြန်သေးသည်။ . 

ထိုအသံများကြောင့်ပင် ကုက္ကိုပင်ပေါ်မှ ကျီးအုပ်မှာ လန့်၍အော်ရင်း ထပျံကြသေးသည်။ သို့လင့်ကစား မိုးသက်အမှောင်ထုကြားတွင် ဝေးဝေးကို မပျံနိုင်ကြ။ နီးရာညောင်ပင်တစ်ပင်သို့ အလျင်စလိုဝင်၍ ခိုလိုက်ကြလေရာ ညောင်ညိုရှင်ဆက်ရက်များက လန့်နိုးကြသောကြောင့် နယ်ချဲ့ လာသော ရွှေကျီးညိုတို့ကို တဂစ်ဂစ် တကျီကျီ ကန့်ကွက်ကာ ဆန္ဒပြကြရင်း ထ၍ ဝိုင်းကြသည်မှာ သစ်ပင်တစ်ပင်လုံး ကသောင်းကနင်း ဖြစ်ကုန်ကြတော့သည်။

ထိုအချိန်တွင် ဖြိုဖျက်နေသော ယာယီဂူမှ အုတ်တစ်ပြား ကွာသွားပြီဖြစ်သောကြောင့် တူးရွင်းသမားမှာအတော်အားတက်သွားဟန်နှင့် ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ကိုယ်ကို ခါးဆန့်၍ ရပ်လိုက်ကာ တူးရွင်းကို ဂူခြေရင်းတွင် ထောက်၍ အနားယူလိုက်သည်။ အုတ်စီ၍ထားသော

အဆောက်အအုံမှန်သမျှ ကွာလက်စအုတ်တစ်ပြား ပေါက်သွားလျှင် တစ်ခုလုံး ဖြိုဖျက်ရန် မခဲယဉ်းတော့ပြီ။ .

တူးရွင်းသမားသည် ကျေကျေနပ်နပ်နှင့် လောကဓာတ်၏ မိုးသက်လေကို အားပါးတရ ရှူရှိုက်လိုက်သည်။ အတင်းဝင်၍ ပက်ကြသော

 မိုးရေဒဏ်ကိုလည်း ခံစားနေရကြောင်း ယခုမှ သတိပြုမိလျက် နဖူးပေါ်မှ ရေပေါက်များကို လက်တစ်ဖက်နှင့် သပ်ချလိုက်သည်။

ထိုခဏ၌ ရွှံ့နွံရေစပ်များကို အတော်ကြီးကြာအောင် နင်းထားရပြီးဖြစ်၍ ပဲကြီးရေစိမ်ပမာ ဖြူရော်ရော် ပွတတ ဖြစ်နေသည့် မိမိ၏ ခြေခုံပေါ်ကို ကမူးရှူးထိုးဝင်၍တိုးကာ ဖြတ်ကျော်သွားသည့် မြေကြွက်ကြီးတစ်ကောင်ကိုလည်း သတိထားလိုက်မိသည်။ ထိုသတ္တဝါမှာ မသာ အလောင်းကောင်များ၏ လူဆီလူသားကို စားနေကြသဖြင့် အဆမတန် ကြီးမား ဝဖြိုးနေလေသည်။ “ကြောင်ဖားရဲ့ မြီးတံတို အဆီကိုစားပါလို့

အသားကို မျို”ဟူသော စာဆိုရှိပေမဲ့ ကြောင်များမှာ ထိုကြွက်ကြီးလောက် စားရဟန်မရှိ၊ ယခုကဲ့သို့ အချိန်မျိုးတွင် ကောင်းနိုးရာရာ ပွဲတော်စာကို ရှာဖွေရွေးချယ်နေဟန်တူသည်။ 

ဟုတ်ပေမည်။ ခန္ဓာကိုယ် အတ္တဘောအမျိုးမျိုး စွန့်ပစ်မြှုပ်နှံရာ သင်္ချိုင်းဟူသမျှ ယောက်ျားအသား၊ မိန်းမအသား၊ ကလေးအသား၊လူကြီးအသား၊ အဘိုးကြီးအသား၊ အဘွားကြီးအသား၊ လူပျိုအသား၊

အပျိုအသား၊ ကုလားအသား၊ တရုတ်အသား၊ အင်္ဂလိပ်အသား၊ ဂျပန်အသား၊ ရွေးစရာတွေ များလှပေသည်။ ထို့ကြောင့် ဟင်းခွက်ပေါင်း "

သုံးရာကျော်နှင့် ပွဲတော်တည်လေ့ရှိသော နရသီဟပတေ့ တရုတ်ပြေးမင်းလို မင်းမူနိုင်တော့သည်။

တူးရွင်းဆရာသည် အနားက မြေပုံတစ်ခုကြားသို့ ဝင်သွားသော ကြွက်ကြီးကို ကြည့်ရင်း သဘောတရားကို တွေးမိသဖြင့် သူ့အလုပ်ကို

ကပျာကယာ ဆက်၍ လုပ်ပြန်သည်။ သူ ကြိုးစားခဲ့သမျှ မြေကြွက်ကြီး မင်းမူ၍ သူ့လူ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်သွားမှာ ပူမိသည်။

ညှီစို့စို့ အနံ့တစ်မျိုးသည် ဟောင်းလောင်းပေါက် ဖြစ်နေသော အုတ်ပေါက်မှ လူ၏ နှာဝကို ထောင်းခနဲ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ သို့သော် ရွံရှာစက်ဆုပ်

ဖွယ်သော ဂန္ဓာရုံဆိုးဟူ၍ အမှတ်မပြုမိ အုတ်တွေပွင့်၍ မထွက်မီကပင် ရှေ့လောတကြီးနှင့် ဂူတွင်းသို့ မီးအိမ်နှင့် သူကပ်ကာ ချောင်းကြည့်နိုင်အောင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။ 

လက်ဆွဲမီးအိမ်ကလေး၏ အရောင်မှာ လေတလှပ်လှပ် တိုက်နေသောကြောင့် တည်ငြိမ်စွာ ထွန်းလင်းခြင်း မရှိ။ မှန်အိမ်ပြောင်းထဲတွင်

မှိုင်းတွေ လှိုက်၍လှိုက်၍ဝေ့ကာ ညစ်မည်းနေသည့်တိုင် ဂူတွင်းက သပြေရင့်ရောင် ကျွန်းသားခေါင်းသေတ္တာပေါ်က ငွေမင်နှင့် လှပသေသပ်စွာ ရေးထားသော မြန်မာစာလုံးဝိုင်းကလေးများကိုမူ မြင်နိုင်ဖတ်နိုင်လောက်အောင် စွမ်းဆောင်ပေးရှာသေးသည်။

အသက် ၁၇ နှစ် မာဂရက်ညို၏ ရုပ်ကလာပ် 

                                * * * * *

“သောက်ပါဗျ ကိုထွန်းရွှေရ၊ ကျွန်တော်က တကယ်ခင်လို့မင်လို့ တိုက်တာပါ။ ကျွန်တော့အိမ် လာလည်လို့မှ ဧည်ဝတ်စောင်ဝတ် ကျေအောင် မပြုရရင် ဘယ်ဖြစ်မလဲ ဟဲ ဟဲ”

 ဟု ရယ်လိုက်ရာက ကိုထွန်းရွှေဆိုသူ၏ အနားတွင် ခပ်ယိုယ့်ထိုင်နေသူအား လှမ်း၍ တစ်ဖန် ..

“ဟေ့ သူငယ်၊ မင့်နာမည်က ဘယ်သူကွ”

“ဘသောင်းပါတဲ့ ခင်ဗျာ”

“ဪ ဪ မောင်ဘသောင်းရဲ့လား။ အေး၊ အေး သောက်ကွဲ့ သောက်၊ ဘာလဲ မင့်ဆရာရှေ့မှာမို့လို့ ရွံ့တွန့်တွန့်ဖြစ်နေတာလား။ကိစ္စမရှိပါဘူးကွာ။ ငါ့မိတ်ဆွေကြီးက ရာဇဝတ်အုပ်ဆိုပေမယ့် သွေးကြီး

မွေးကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ တပည့်တပန်းကို ညှာတာပါတယ်။ ဟဲ ဟဲ ဟဲ သူနဲ့ငါဆိုတာကကွာ တာမွေဂါတ်ကိုရောက်လာမှ သိတာ မဟုတ်ပါဘူး။သူ ကန်တော်မင်ဌာနာမှာ နေကတည်းက သိခဲ့ကြတဲ့ လူဟောင်းတွေပါ"

“ဟုတ်ကဲ့”

“ဟုတ်ကဲ့ဆိုပြီး သောက်မှ သောက်မှပေါ့ကွ။ ဘာလဲ မင်းတို့က ငါ့အိမ်က ကျွေးတာမွေးတာ မသတီလို့လား ဟုတ်လား။ သင်္ချိုင်းဝင်းထဲမှာနေနေလို့ စဏ္ဍာလလို့များ ထင်နေသလားကွာ၊ ဟေ့ မျိုးကောင်းရိုးကောင်း(ကော်ပိုရေးရှင်း)က ခန့်ရတဲ့ (ကဲယားတိတ်ကား)ပါကွ။ သင်္ချိုင်းအရေးပိုင်ပေါ့ကွာ ဟဲ ဟဲ ဒါလဲ အစိုးရ အရာရှိတစ်မျိုးပဲ မဟုတ်လား

ဟင် ကိုထွန်းရွှေ”

“ဟာ ဟုတ်တာပေါ့ ကိုကျော်မွှေးရ၊ ခင်ဗျား အရာရှိ အမှုထမ်းတစ်ဦးပေါ့”

လူသုံးယောက်သည် ဓာတ်မီးထွန်းထားသော အိမ်ရှေ့ခန်း၌ ဝီစကီနှင့် ဆော်ဒါပုလင်းများ ထောင်ထားသော စားပွဲဝိုင်းကလေးကိုရံ၍ ဖန်ခွက်ကိုယ်စီ ကိုင်နေကြသည်။ 

၎င်းတို့အိမ်မှာ သင်္ချိုင်းအဝင် အနားတွင်ရှိလျက် ထိုလူပြောသကဲ့သို့ပင် သုသာန် ကျန်းမာရေး အင်စပက်တော် တစ်ယောက် ဖြစ်လေ၏။

ကိုထွန်းရွှေဆိုသူမှာ တာမွေဌာနာမှ ရာဇဝတ်အုပ်တစ်ယောက်ဖြစ်၍ ဘသောင်းဆိုသူကား ပုလိပ်အမှုထမ်းဖြစ်ရာ သူတို့သည် ကိုကျော်မွှေး

အိမ်သို့ အလည်လာရင်း အိမ်ရှင်၏ လောကွတ်ကျေပွန်မှုကို ပျော်ရွှင်စွာ လက်ခံနေကြခြင်း ဖြစ်လေ၏။

ကြက်သားကြော်အမြည်းနှင့် စားသောက်နေကြ၍ အတန်ကြာလျှင် တိုင်ကပ်နာရီမှ ဆယ့်တစ်နာရီ ထိုးလိုက်သောကြောင့် ရာဇ၀တ်အုပ် ကိုထွန်းရွှေက ခပ်ထွေထွေဖြစ်နေသော မျက်လုံးနှင့် သူ၏ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်ကြည့်လိုက်ရင်း...

“ဟင်း ဆယ့်တစ်နာရီထိုးမှဖြင့် ပြန်ဖို့တော်ပြီထင်တယ် ကိုကျော်မွှေး၊ ခင်ဗျားပြုစုတာတွေ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျာ” 

ဟု နှုတ်ဆက်စကား စလိုက်လေသည်။ 

“အို နေပါဦးလေ၊ မိုးတွေလဲ ရွာနေသေးတာ။ ဘာလဲ ခင်ဗျား သရဲ ကြောက်လို့လား ဟုတ်လား။ ဟဲ ဟဲ”

ဟု ကိုကျော်မွှေးက ရေချိန် အနည်းငယ် လွန်နေသည့်အလျောက် လှောင်ရယ်ကလေးရယ်ရင်း ခနဲ့

လိုက်သည်တွင်

“အောင်မယ်၊ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့ကို သရဲကြောက်သလားလို့မေးတယ်။ ဟား ဟား ဟား ကျုပ်က ခင်ဗျားလို သုသာန်နဲ့ မရင်းနှီးပေမယ့် သရဲမကလို့ သဘက်တောင်ကြောက်တဲ့လူစား မဟုတ်ဘူးဗျ။

နားလည်လား။ အိုလေ လောကကြီးများ ကျုပ် ကြောက်စရာ မတွေးမိသေးပါဘူး” 

“အဟုတ်လား ဆရာကြီး၊ ခင်ဗျား မူးနေပြီထင်တယ်” 

“အို ဒါလောက်ကလေး မူးရမလား။ ကဲ ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ် ဘာကြေးလောင်းမလဲ။ ကျုပ် ဘာလုပ်ပြရမလဲ ပြော”

ဟု ကိုထွန်းရွှေက အသံ ခပ်မာမာနှင့် ကုလားထိုင်ကို မှီထိုင်နေရာမှ ဆတ်ခနဲနေအောင် ခေါင်းထောင်၍ ထလိုက်ရာ ဘသောင်းအဖို့သာ မျက်လုံးပြူးသွားလင့်ကစား ကိုကျော်မွှေးမှာမူ ခပ်အေးအေးနှင့် ရယ်သွမ်းကလေး သွေးနေလေသည်။

“ကဲ၊ ဒါဖြင့် ကျုပ်ခိုင်းတာ ခင်ဗျားသွားလုပ်ရဲပါ့မလား”

“အို ကျုပ်ကပဲ ဘာလုပ်ရမလဲလို့ မေးနေပြီဟာ ခင်ဗျားက ပြန်မေးနေရသေးသလား။ အခုလို မိုးတွေ ရွာနေတဲ့ ညမှောင်ကြီးထဲမှာဖြစ်ပါစေ ဘယ်သွားရမလဲ။ ဘာလုပ်ရမလဲ ပြော”

“အောရိုက် အောရိုက်၊ ကောင်းပြီ၊ ခင်ဗျား ဟိုနေ့က မြန်မာဇရပ်ကြီးကို သိရဲ့ မဟုတ်လား။ အဲဒီဇရပ်ရဲ့ သမံတလင်းမှာ တစ်ယောက်တည်း ခင်ဗျားနာမည် သွားရေးရမယ်။ သွားမလား”

“အိုကေ သွားရေးမယ်၊ ပေး မြေဖြူခဲသာပေး”

“အို နိုး နိုး မြေဖြူခဲလဲ မရှိဘူး။ ရှိလဲ မပေးနိုင်ဘူး။ အဲဒီနားတစ်ဝိုက်မှာ မသာတွေကို မီးသင်္ဂြိုဟ်တဲ့ကျင်း ရှိတယ်။ အဲဒီက မီးသွေးခဲယူပြီး ရေးပေါ့ ဗျာ။ သတ္တိရှိရင်လေ”

 အနားက နားထောင်နေရဲသော ဘသောင်းမှာ ကုပ်တို၍ ဝင်သွား၏။ မိုးတသဲသဲရွာနေသော အိမ်အပြင်ကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်သော်လည်း ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်ရလေသည်။

“ကောင်းပြီလေ ပြန်လာရင် ဘာပေးမလဲ ပြော”

ဟု ကိုထွန်းရွှေက ကုလားထိုင်မှထကာ မိုးကာအင်္ကျီကို ဆွဲ၍ ဟန်ပြင်လိုက်၏။ 

 “အို ခင်ဗျားပြန်လာရင် ငွေတစ်ရာပေးမယ်ဗျာ။ သို့ပေမယ့် ခင်ဗျား ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သုံးယောက်စလုံး လက်ဆွဲဓာတ်မီးနဲ့ လိုက်ကြည့်မှာဗျနော်။ ဟုတ်မှလဲ လုပ်” 

“ကိစ္စမရှိပါဘူးလေ။ ဘယ်တော့ပဲ ကြည့်ကြည့်၊ အင်း ခင်ဗျား ငွေတစ်ရာကို မက်လှလို့တော့မဟုတ်ပါဘူး၊ ထွန်းရွှေအကြောင်း ပြချင်လို့သာ သွားရမှာပါဗျာ” 

ကိုထွန်းရွှေက မိုးကာအင်္ကျီဝတ်ရင်း ပြောလိုက်သေးသည်။ဘသောင်းမှာ သူ့ဆရာကို တားရမည်လည်း မဝံ့။ သွားမည်ကိုလည်း စိုးရိမ် မျက်လုံးကလေး အကြောင်သားနှင့် ကြည့်နေစဉ် အတွင်းမှာပင်

ကိုထွန်းရွှေမှာ အရက်တန်ခိုးကြောင့်ပေလော၊ နဂိုသတ္တိကြောင့်ပေလောမသိ။ လေကလေးချွန်ကာ မိုးရွာထဲသို့ ဆင်း၍သွားတော့သည်။ အိမ်နှင့်

ပေနှစ်ဆယ်လောက် အကွာတွင်ပင် မှောင်နှင့်မည်းမည်း ဖြစ်နေသောကြောင့် ကိုထွန်းရွှေ၏သဏ္ဌာန်မှာ မှန်တဝါးဝါးတွေ့နေရာက ပျောက်သွားတော့သည်။ လေချွန်သံကလေးကိုမူ ကြားလိုက်ရသေးသည်။

“ဟေ့ မောင်ဘသောင်း၊ နှစ်ဦးသဘောတူသွားတာနော်။ နောက်တစ်ခုခု ဖြစ်လာရင် မင်းသက်သေပဲ”

ဟု သက်သေထူလိုက်ပြီးမှ

“ဟဲ ဟဲ မင်းဆရာ ရှက်လို့သာ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး သွားရတာပါကွာ။ နည်းနည်းတော့ အကြောက်သားကွ။ ကြည့်ပါလား အကြောက်ပြေအောင် လေချွန်သွားတာ” .

“ဖြစ်ပါ့မလား ကိုကျော်မွှေးရာ တော်တော်ကြာ”

 “အေးလကွယ် နာရီဝက်အတွင်း ပြန်မရောက်တော့မှ မင်းနဲ့ငါနဲ့ လိုက်ကြတာပေါ့။ ကဲ သောက်ပါဦးကွာ စိတ်အေးလက်အေး”

“ဟာ ကျွန်တော်၊ တော်ပါပြီ ခင်ဗျာ။ ဆရာ မလာလို့ လိုက်ရရင်လည်း ကျွန်တော့ မခေါ်ပါနဲ့နော်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကြောက်တတ်တယ်"

                              * * * * *

အမှန်မှာ ကိုထွန်းရွှေကိုယ်တိုင် သတ္တိခေသူမဟုတ်သော်လည်း ဤကဲ့သို့ လောင်းကြေးစားကြေး မလုပ်ခဲ့ဖူးချေ။ သရဲတစ္ဆေတို့မည်သည်လောင်းကြေးစားကြေးနှင့် ပြုလုပ်သူကိုမှ တကယ်ခြောက်တတ်သည် ဟူသော စကားကို ယခုမှ သတိရမိသည်။ 

ထွက်လာစက ဒေါနှင့်ထွက်လာခဲ့သည်မှန်သော်လည်း မိုးရေစိုရွှဲ၍ လေတဟူးဟူးမှ သီတဓာတ်ကို ခံစားလိုက်ရသောအခါ ဒေါသတွေငြိမ်း၍

သောကတွေ၊ ကိန်းလာတော့သည်။သို့သော် ယောက်ျားဟူသည် သတ္တိကြောင်ခြင်း သူရဲဘောနည်းခြင်းဟူသော အမနာပစကားကို အပြောခံရမည်ထက် အသက်ကို လေလံတင်ရသော အလုပ်မျိုးကိုသာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ရသေးသည် ဖြစ်ရာ ကိုထွန်းရွှေသည်လည်း မရဲသော်လည်း ပြေးခဲစေဆိုသော သတ္တိမျိုးနှင့်

 ရှေ့သို့သာ ဆက်၍ လျှောက်ခဲ့လေသည်။ 

ခါးတွင် ခြောက်လုံးပြူးပါသည်မှန်သော်လည်း ယခုတိုက်ပွဲမှာ စိတ်ဓာတ်တိုက်ပွဲဖြစ်သောကြောင့် နောက်ဆုံး အခွင့်အရေးကျမှ အသုံးပြုရန်

သန္နိဋ္ဌာန်ချလိုက်လေသည်။ ကိုထွန်းရွှေ့လာခဲ့၍ သင်္ချိုင်းနားရောက်လျှင်ပင် တူးရွင်းဆရာ၏ မိုးတလက်လက်ကို မြင်ရလေပြီ။ ဖြုန်းခနဲအားဖြင့်

ကိုထွန်းရွှေမှာ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်၍သွားမိ၏။ မီးကလေး မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ်နှင့် ခပ်မည်းမည်းသဏ္ဌာန်တစ်ခုက ခေါင်းအဖုံးကို ကုန်း၍

ဖွင့်နေသည့်အခြင်းအရာမှာ အတော် ထိတ်လန့်သွားနိုင်စရာ ဖြစ်တော့သည်။ ကိုထွန်းရွှေကိုယ်တိုင်ကလည်း“အင်း ငါ့ကိုတော့ စမ်းပြီ"ဟု တစ်ကိုယ်တည်း ပြောလိုက်မိသေးသည်။ 

သို့သော် ဇရပ်တွင် လက်မှတ်ထိုးရန်အသွား သရဲနှင့်ပင် နပန်းလုံးခဲ့ပါသေးသည်ဟု လောင်းထားသူ ကိုကျော်မွှေးကို အပြန်တွင် ပြောပြလိုက်ချင်သေးသဖြင့် ထိုနေရာရောက်အောင်သွားရန် စိတ်ကူးလိုက်တော့သည်။ ဆံပင်မှာ မိုးရေကြောင့် မျက်နှာတွင် ခပ်အုပ်အုပ် ကျနေသော တူးရွင်းဆရာ၏ ရူပါရုံမှာ အင်္ကျီမည်းမည်း ရွှံ့အလူးလူး လုံချည်ခါးတောင်းကျိုက်ကြီးနှင့် ဧရာမသရဲကြီးရုပ်ပေါက်နေလေသည်။ သူသည် ကိုထွန်းရွှေ လာနေသောခြေသံကို ဂရုမစိုက်၊ ကြိုးစားပမ်းစားသာ ခေါင်းအဖုံးကို တူးရွင်းနှင့် ဆွနေလေ၏။

 တဖြည်းဖြည်း နီးလာသောအခါ ကိုထွန်းရွှေအဖို့ သံသယ ရှင်းသွားတော့သည်။သရဲထက်ဆိုးသော ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သည့် တရားခံတစ်ဦးဖြစ်

ကြောင်း ရိပ်မိခဲ့ပြီ။ ထို့ကြောင့် သူ၏အပြုအမူကို ကိုထွန်းရွှေ ခဏကလေး ချောင်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ ခေါင်းအဖုံးကို တူးရွင်းနှင့်ခွာ၍

ပွင့်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ထိုသူသည် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်စိကို သူ အားမရသေးသဖြင့် မီးခွက်ကို မြှောက်ကာ

သေသေချာချာ ငုံကြည့်စဉ်တွင် ကိုထွန်းရွှေသည် ကျားအုပ်သကဲ့သို့ ထိုလူနောက်မှဝင်၍ အုပ်ဖမ်းလိုက်တော့သည်။ 

“အမယ်လေးဗျ”ဟု တရားခံက လန့်၍ အော်သံသည် ညဉ့်အချိန်မတော် တိတ်ဆိတ်နေသောအခါတွင် သုသာန်တစ်ခုလုံး ပုံတင်ရိုက်သွား တော့လေ၏။

“လာ လိုက်ခဲ့”

ဟု ဗန်တိုနည်းနှင့် ထိုလူ၏လက်ကို ကျောဘက်က

ကပ်၍လိမ်ရင်း ကိုထွန်းရွှေက ဆောင်၍ ခေါ်သောအခါ

. “နေပါဦးဗျာ၊ ခဏလေးနေပါဦး။ ကျွန်တော် အားရအောင်ကြည့်ပါရစေဦး”

ဟု နောက်ဆုံးတွင် ထိုသူက မချိတင်ကဲ တောင်းပန်လိုက်သေးသည်။

“ဘာ အားရအောင် ကြည့်ရမှာလဲ၊ မင်း အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ယူမလို့ ငါသိတယ်”

ဟုပြောရင်း ခေါင်းထဲလှမ်းကြည့်မိလေရာ အသား

တွေ ညိုရောင်သမ်းနေပြီဖြစ်သောမိန်းကလေး၏အလောင်းမှာ ဖူးဖူးရောင်စ ဖြစ်နေလေပြီ။ မိုးရေပေါက်ကျ၍လော။ အပုပ်ရည် ထွက်၍တော့မသိ။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးမှာ စိုရွှဲ၍ အရောင်တပြောင်ပြောင် ဖြစ်နေလေသည်။ နှာခေါင်းဝတို့တွင် သွေးနက်နှင့်တူသော အရည်များ စီးကျနေပုံမှာ ပသာဒ အတော်ဆိုးရွားနသောကြောင့် ကိုထွန်းရွှေမှာ နှလုံးနာစွာနှင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရပြီးလျှင် ကြက်သီးမွေးညင်းများ အတော် ထလာတော့

လေ၏။

“မင်းတို့မို့ကွာ၊ ဒီအဝတ်အစားတွေကို မရွံမရှာ ထွီ”

“အဝတ်အစားယူရအောင် လာတာမဟုတ်ပါဘူး အစ်ကိုကြီးရယ်”

“ဒါဖြင့် ဘာလုပ်တာလဲ။ ပီယဆေးဖော်ဖို့ မတော်တရော်တွေ လာလုပ်တာလား။ လာ၊ လာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လိုက်ခဲ့။ ဒါ ရာဇဝတ်မှုကွ၊နားလည်လား”

ထိုအခိုက်တွင် တူးရွင်းဆရာ လန့်၍ အော်လိုက်သံကို ကြားရသော ကိုကျော်မွှေးနှင့် ဘသောင်းတို့က အလန့်တကြား လက်ဆွဲဓာတ်မီးကိုဆွဲ၍ လိုက်လာကြသဖြင့်

“ကဲ ကိုကျော်မွှေး ဟောဒီမှာ ကြည့်ပါဦး။ ဟေ့ ဘသောင်း ဟောဒီ တူးရွင်းနဲ့ မှန်အိမ်ကို ယူခဲ့” 

ကိုကျော်မွှေးမှာ သရဲအခြောက်ခံရသလို ခေါင်းကိုတစ်လှည့် တရားခံကို တစ်လှည့်တအံ့တသြ ကြည့်နေမိသည်။ ဘသောင်းမှာကား ဘယ်ကိုမှ မကြည့်ဝံ့သကဲ့သို့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတုန်းပင် ရှိသေး

သည်။ ကိုကျော်မွှေးက တရားခံ၏အနားသို့လာ၍ မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း

“ဟေ့ကောင် မင်း ဘယ်ကလဲဟင်၊ ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ အံ့သြပါ့ကွာ”

 “ဆရာတို့ရယ်၊ ဂါတ်ကျမှ မေးကြပါခင်ဗျား။ ဒီနားနေရတာ ကျွန်တော် ကျောချမ်းလွန်းလို့ပါ”

ဟု ဘသောင်းက ကြားဝင်၍ တောင်းပန်

နေရှာပါသည်။ တရားခံမှာကား ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဘဲ တွေတွေကြီး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေတော့ ကိုထွန်းရွှေသည် ကိုကျော်မွှေး၏ လက်ဆွဲ

ဓာတ်မီးရောင်ကြောင့် တရားခံ၏မျက်နှာကို ပိုမိုထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်သည့် အားလျော်စွာ အတန်ကြာ စူးစိုက်ကြည့်ပြီးမှ သတိရလာသဖြင့်

“ဟာ လက်စသတ်တော့ ဟေ့ကောင် မင်း ၃၂၃- နဲ့ ငါဖမ်းပြီး ထောင်ချလိုက်တဲ့ စံပျော်ဆိုတဲ့ အကောင် မဟုတ်လား”

ဟု နားရွက်ကိုဆွဲကာ မော့လိုက်၍ ထိုသူက တွေဝေထိုင်းမှိုင်းစွာ ကိုထွန်းရွှေ၏ မျက်နှာကို ဤတစ်ခါ ကြည့်လိုက်သည်။

“ငါ ကန်တော်မင်ဂါတ်မှာ နေတုန်းကလေ ရိုက်မှုနဲ့ အဖမ်းခံရတာ မင်းပဲမဟုတ်လား”

ဟု ကိုထွန်းရွှေက နားပူနားဆာထပ်၍ မေးလိုက်မှ

ခပ်အေးအေးပင် ခေါင်းညိတ်၍ ပြလိုက်တော့သည်။ 

. “အေး ထောင်က လွှတ်တာမှ မကြာသေးဘူး။ ထောင်ထဲ ထပ်သွားဦးပေါ့ ကွာ။ မင်းနဲ့ငါ ဒီကနေ့ည တွေ့မှတွေ့တတ်ပလေ”

ဟု ပြောပြောခေါ်ခေါ် ခေါ်သွားပြီးမှ သတိရ၍ .

“ ကိုကျော်မွှေး ဘယ့်နှယ်လဲ ကျုပ်တို့အလောင်းအစား”

“ဟာ သရေပွဲပေါ့ ဗျာ။ ခင်ဗျား မရေးရသေးဘူး မဟုတ်လား။ရေးလဲ ခင်ဗျား တစ်ယောက်တည်း လာရေးတာမှ မဟုတ်နိုင်တော့ဘဲ။ဒီမှာ ခင်ဗျားအဖော် တွေ့နေတာ”

“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရှိပါစေတော့ဗျာ။ ဒီကောင် လာရှုပ်တာ။ ကဲ လာ လာ မောင်မင်းကြီးသား”

                                * * * * *

ကိုကျော်မွှေးအိမ်သို့ ရောက်သောအခါ စိတ်မောလူမော ဖြစ်လိုက်ရသော ကိုထွန်းရွှေက ဝီစကီတစ်ခွက်ကို တောင်း၍ သောက်လိုက်သေးသည်။ 

“ကဲ ကိုကျော်မွှေး ဒီအမှုဟာ ခင်ဗျားနဲ့ပါ တိုက်ရိုက် သက်ဆိုင်နေပြီ။ သက်သေလိုက်ရအောင်သာ ပြင်ထားပေတော့၊ သုသာန်မြေပိုင်နက် ကျူးလွန်မှုမကဘူး။ ဂူဖျက်အလောင်းဖွင့်ဆိုတော့ ပုဒ်မ ၂၅၇ နဲ့ တွဲရမှာပဲ”

“ဒါတွေ ထားလိုက်ပါဦး။ ဒီကောင်ကို ကျုပ်မေးစမ်းပါရစေဗျာ၊ဘယ်လိုအကြံနဲ့ လာလုပ်ရတာလဲလို့ ဟေ့ကောင် အမှန်အတိုင်းပြောစမ်းကွာ” 

တရားခံမှာ တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွှဲ၍ တခိုက်ခိုက်တုန်သည်။ အသားအရေများမှာ အအေးလွန်သောကြောင့် ပြာနှမ်းနှမ်းဖြစ်နေလေ၏။ သူ

သည် ကိုထွန်းရွှေ သောက်နေသောဝီစကီကို တောင့်တသောမျက်စိနှင့် မျှော်ကြည့်လိုက်သည်။ အချမ်းကလေးလုံသွားအောင် နည်းနည်းတော့

ငုံလိုက်ချင်သေးဟန်တူသည်။ အကင်းပါးသော စေတနာရှင် ကိုကျော်မွှေးက အလိုက်သိစွာ တစ်ခွက်ပေးရင်း 

“အခုမှ ချမ်းရမှန်း သိသလားကွ၊ ကဲ ရော့ ရော့ နည်းနည်းတော့ သောက်ပါစေဗျာ ကိုထွန်းရွှေနော်” 

တရားခံသည် ကိုကျော်မွှေး ကမ်းလိုက်သော ဝီစကီကို မဆိုင်းမတွ မော့ချလိုက်လေသည်။ အရက်ကလေး အနည်းငယ် ဝင်သွားသောအခါ

သူ့မျက်နှာမှာ သွေးရောင်ကလေးများ လျှမ်းလာတော့သည်။ ယခုမှနေသာထိုင်သာ ရှိသွားသကဲ့သို့ နေရာပြင်ထိုင်လိုက်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။ အသက်အရွယ်မှာ သုံးဆယ်ကျော်ခန့်ရုပ်ရည်မှာ လုပ်စားကိုင်စား အောက်တန်းခပ်ကျကျ၊ မလှ အရုပ်မဆိုး၊ ရိုးသားသော အမူအရာတွင် မခံချင်တတ်သော သတ္တိ၊ တစ်ဆုံးတစ်စ လုပ်လိုက်မည့် စိတ်ထားကား မျက်စိနှင့် နှုတ်ခမ်းက ဖော်ပြနေသည်။ သူ၏နှုတ်ခမ်းသည် ကြီးမားသလောက် စေ့စပ်၍ မျက်လုံး၏အရောင်မှာ ခပ်မှေးမှေးထင်ရ

သော်လည်း အတော်တောက်ပြောင်နေသည်။ သူ ကြည့်ရှုပုံမှာ ခပ်စွေစွေကလေး ကြည့်တတ်သောကြောင့် ဆင်ကြည့်ကြည့်သည်ဟု ဆိုရမည်လား မပြောတတ်ပေ။

“လုပ်စမ်းပါဦးကွ မင်းရာဇဝင်”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ကျွန်တော် ပြောပါ့မယ်” 

“ကျွန်တော့ နာမည်က စံပျော်။ ဇာတိက နွားထိုးကြီး၊ စစ်ကြီးပြီးလို့ တိုင်းပြည်သာယာတယ် ဆိုကတည်းက အညာကဆင်းပြီး ကျွန်တော်

တို့ အဖော်တွေနဲ့ ရန်ကုန် လာကြပါတယ်။ ရန်ကုန်အနောက်ပိုင်းဘုန်းကြီး လမ်းမှာ ကျွန်တော်တို့မြို့က ကိုဘိုးထိုက်ဆိုတဲ့လူက မုန့်ဟင်းခါးနဲ့

ကြီးပွားနေတာမို့ သူ့ထံမှာပဲ ကပ်နေကြရပါတယ်။ သူက မုန့်ဟင်းခါးဖို ထောင်ပြီး မုန့်တီကို ဖောက်သည်ပေးပါတယ်။မုန့်ကို သူ့ဆီက ဝယ်၊ ဟင်းကို ကိုယ်ကြိုက်သလို ကိုယ်ချက်ပြီး

နေ့တိုင်း အထမ်းနဲ့ လျှောက်ရောင်းရပါတယ်။ မုန့်တစ်နေ့ တစ်နေ့ကို ခွက်တစ်ဆယ်လောက် ကုန်တာမို့ အသားတင်အမြတ် ရှစ်ကျပ်တစ်ဆယ်

လောက် နေ့တွက်စီပါတယ်။ မနက်ခုနစ်နာရီလောက်က ထွက်ရောင်း၊ နေ့လယ် ဆယ်နာရီလောက်မှ မကုန်ရင် စာသင်ကျောင်းတွေအနားသာ သွားရောင်း ကုန်တာချည်းပါပဲ။ အဲသည်လို ကုန်တော့မှ အိမ်ပြန် ထမင်းစား အမောအပန်းဖြေ ဖြေပြီးတော့ နောက်တစ်နေ့မနက်ရောင်းဖို့ ဟင်းချက်စရာ ဈေးကို

သွားဝယ်။ ငါးခူဖြစ်ဖြစ် ငါးကျည်းဖြစ်ဖြစ် ရရာကို ရေကလေးနဲ့ပြုတ်၊အရိုးနဲ့ အသားတခြားစီ ထုတ်၊ နောက်တစ်ခါ အရိုးတွေ စုပြီးထောင်း ရေနဲ့ရော၊ အရိုးတွေစစ်၊ ငှက်ပျောအူကို အကွင်းလိုက်လှီးထား၊ တစ်ခါကုလားပဲခြမ်းကို ပြုတ်၊ ထောင်း”

စံပျော်၏စကားမဆုံးမီ ရာဇဝတ်အုပ် ကိုထွန်းရွှေက

“ဟေ့ကောင်၊ မင်းမုန့်ဟင်းခါးချက်နည်းတွေ မလိုချင်ဘူး။ ဒီ အမှုနဲ့ ဆိုင်တာသာ ပြော။ ဘာလဲ မင်းမူးနေပြီလား”

ဟု ငေါက်လိုက်သဖြင့်

“မဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျာ။ ကျွန်တော် တစ်နေကုန် မအားရတဲ့အကြောင်း ပြောတာပါ”

“အောင်မာ မင်းကိုပဲ သနားရဦးမှာလား။ မင်းဘာပြုလို့ အလောင်းကို လာနှောင့်ယှက်ရတာလဲ။ ဒါပဲ သိချင်တယ်” 

“ပြောပါစေ ကိုထွန်းရွှေရာ၊ ပြောပါစေ။ သူ့အတ္ထုပ္ပတ္တိကို ခရေစေ့တွင်းကျ ပြောပြနေတာနဲ့ တူပါတယ်။ ကဲ ဆက်ပြောပါကွာ”

ဟု ကိုကျော်မွှေးက တိုက်တွန်းမှ စံပျော်ကဆက်၍ '

( ဇာတ်သိမ်းဆက်ရန် )⬇️⬇️⬇️