#ဂႏၳဝင္အိပ္မက္
( ပဥၥမပိုင္း)
#မင္းလူ
ေစ်းတို႔၏သေဘာသဘာဝမွာ နံနက္ေစာေစာမွာ စည္ကားတတ္သည္။ ေနျမင့္လာလွ်င္ ေစ်းကြဲၿပီ။ မြန္းလြဲညေနပိုင္းတြင္ တစ္ၾကိမ္စည္ကားသည္။ ညေနေစာင္းလွ်င္ ေစ်းေပါင္က်ဳိးၿပီ။ မေမွာင္ခင္ ေစ်းပိတ္ေလ့ရွိသည္။ ဒါက ျမိဳ႕ျပေစ်းတို႔၏ ထုံးစံပင္ျဖစ္၏။
သူတို႔ဘက္ပိုင္းမွာက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ညေနေစာင္းမွ ေစ်းတန္းေလးက စတင္သက္ဝင္လႈပ္ရွားလာသည္။ ေစ်းသည္ေတြကလည္း ထိုအခ်ိန္မွ ဆိုင္ကို စခင္းသည္။ ေမွာင္လာေလ စည္ကားလာေလျဖစ္၏။
သူတို႔ရပ္ကြက္ရွိလူမ်ားသည္ နံနက္အေစာၾကီးထၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာသုိ႔ သြားၾကရသည္။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဝင္ေငြရွာၾကသည္။ ညေနေစာင္းအလုပ္ကျပန္လာေတာ့မွ ပါလာတဲ့ေငြကေလးႏွင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ေစ်းဝယ္ၾကရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္ရွိရာႏွင့္ အိမ္ႏွင့္ ခရီးကြာေဝးသူမ်ားမွာ မိုးခ်ဳပ္မွပင္ ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညေမွာင္ေတာ့မွ ေစ်းစည္ကားျခင္း ျဖစ္၏။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြဆိုလွ်င္လည္း တစ္ေနကုန္ ေျခာက္ကပ္ေနၿပီး ညက်မွ လူတဖဲြဖဲြ ဝင္လာတတ္၏။
ေစ်းဝင္ဝယ္၊ အိမ္ျပန္ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ညရွစ္နာရီေလာက္မွာ ညစာစားၾကရသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းလာသမွ် ေက်ာဆန္႔ၿပီး အနားယူသူကယူ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္သူကထြက္၊ ေငြကေလးနည္းနည္းပါးပါးပိုလွ်င္ ဗီဒီယိုရုံသြား။ ဘဝေတြက ဒီအတိုင္းက်င္လည္ေနသည္။
ေစ်းကေလးမွာ အေဆာက္အအံုေတြ ဘာေတြနဲ႔ အတည္တက်မဟုတ္။ လမ္း၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ယာယီခ်ခင္းၿပီးေရာင္းၾကေသာ ပ်ံက်ေစ်းကေလးသာ ျဖစ္၏။ ပ်ံက်ေစ်းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆုိင္ေနရာေတြကို စနစ္တက် နံပါတ္တပ္ထားျခင္းလည္းမရွိ။ သုိ႔တိုင္ေအာင္ သူတို႔နည္း သူတုိ႔ဟန္ျဖင့္ ေနရာသတ္မွတ္ပိုင္းျခားထားတာေတာ့ ရွိ၏။ တစ္ေယာက္က ဗာဒံပင္ေရွ႕ကဟာ ငါ့ေနရာဟု သတ္မွတ္ထားလွ်င္ သူ႔ေဘးက ဘယ္သူ၊ အဲဒီ ဟိုဘက္က ဘယ္သူ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဘယ္သူဆိုၿပီး ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ မွတ္ထားလိုက္ေတာ့ ၿပီးေရာေပါ့။
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ နည္းနည္းျပႆနာရွိ၏။ ထြက္ေနက်ဆိုင္က အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ မထြက္ျဖစ္ေသာအခါ တျခားတစ္ေယာက္က အစားဝင္ခ်င္ဝင္မည္။ ေဘးဆိုင္ေတြက သူ႔ေနရာကိုခ်ဲ႕ၿပီး ယူခ်င္ယူမည္။ ေနာင္အဆင္ေျပလို႔ ျပန္ထြက္ခ်င္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေနရာကေပ်ာက္ေနၿပီ။ ထိုအခါ သူ႔ေနရာကို ျပန္ေတာင္း၊ တစ္ဖက္ကလည္း နင္မွမထြက္ေတာ့ဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုေနရာမ်ဳိးက အပိုင္ယူထားလို႔ရတာမွမဟုတ္ဘဲဆိုၿပီး ျငင္းၾကခုန္ၾက၊ ဆဲၾက ဆိုၾကတာမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္တတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ဆိုင္နားနီးခ်င္း မသင့္မတင့္ ျဖစ္တာမ်ဳိး ၾကံဳရသည္။ ထိုအခါ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ စကားမ်ားၾက၊ ေဆာ္မယ္ ႏွက္မယ္ လုပ္လို႔ ေဘးက ဝိုင္းဆဲြၾကရ၊ ေနာက္က်ေတာ့လည္း တဟီးဟီး တဟဲဟဲ ရယ္ေမာၾက၊ သူတို႔ဘဝနဲ႔ သူတို႔ေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပါပဲ။
ညဘက္က်မွ စည္ကားေသာ ေစ်းျဖစ္သျဖင့္ ဒီဇယ္မီးခြက္ကေလးေတြ ထြန္းထားၾကသည္။ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္းေတြကိုလည္း ၾကိဳၾကားၾကိဳၾကား ျမင္ရသည္။ အေဝးမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ဘုရားပဲြေစ်းတန္းေလး တစ္ခုလို ျဖစ္ေန၏။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကန္စြန္းရြက္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္၊ ပဲသီး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ရုံးပတီသီး၊ ငရုတ္သီးစိမ္း၊ နံနံပင္ စေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား၊ ၾကက္သြန္၊ ငရုတ္သီးမႈန္႔၊ နႏြင္းမႈန္႔၊ ဆား၊ မဆလာ စေသာ မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ား၊ အာျပဲေျခာက္၊ ငါးေဖာင္ရိုးေျခာက္ႏွင့္ အမည္မသိရေသာ ငါးေသး ငါးဖြဲေျခာက္မ်ား၊ ၾကက္ဥ၊ ဘဲဥ၊ ဝက္အူေခ်ာင္း၊ ဝက္ဆီဖတ္ စသည္မ်ားသာရွိသည္။
ဆီေရာင္းသူက တစ္က်ပ္သား၊ ႏွစ္က်ပ္သား၊ ငါးက်ပ္သား စသည္ျဖင့္ ပလပ္စတစ္အိတ္ကေလးမ်ားတြင္ အဆင္သင့္ ထည့္ေပးထားသည္။ ဆန္ကလည္း တစ္လံုးႏွစ္လံုးမွစ၍ တစ္ျပည္အထိ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားျဖင့္ ထည့္ထားသည္။ အဆင္သင့္ ယူသြားရုံပင္ျဖစ္၏။ (စူပါမားကတ္ၾကီးေတြမွာ ဘာစမာတီဆန္တို႔၊ ဂ်က္စမင္ဆန္ေမႊးတို႔ကို ပက္ကင္လွလွေလး ထုပ္ၿပီး ေရာင္းသလိုေပါ့ေလ။)
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္၊ အသုပ္ဆိုင္၊ အေၾကာ္ဆိုင္တို႔ရဲ႕ ဟိုဘက္ေခ်ာင္က်က် တစ္ေနရာမွာေတာ့ ဒီလိုရပ္ကြက္မ်ဳိးအတြက္ မရွိမျဖစ္ေသာ ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္လည္း ရွိ၏။
အရက္ပုန္းဆိုင္ကေလးပင္ျဖစ္၏။ ဘီအီးႏွင့္ ေတာအရက္တို႔ရသည္။ ေတာအရက္ဆိုေသာ္လည္း ဟုိးေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ခ်က္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္ အစြန္အဖ်ားရွိ ေခ်ာင္က်ေသာ ေနရာေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ခ်က္လုပ္ၾကျခင္းသာျဖစ္၏။ ဒီဂရီကလည္း မွန္လွသည္မဟုတ္။ ျပင္းၿပီဆိုလွ်င္ အက္ဆစ္မ်ဳိခ်ရသလို ထူပူသြားေစၿပီး ေပ်ာ့ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ အရက္ထဲ ေရေရာထားတာလား၊ ေရထဲ အရက္ေရာထားတာလား မသိႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။
ေစ်းကလည္း အလြန္သက္သာသည္။ ဘီအီးေစ်း၏ ထက္ဝက္ေလာက္သာရွိ၏။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ထုိအရက္မ်ားသည္ စနစ္တက် ခ်က္လုပ္ထားတာမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အႏၱရာယ္ရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သူတို႔အေခၚ 'ေဖာေလွ်ာ'ဆိုေသာ ေရာဂါျဖစ္၏။ ေတာအရက္ ေသာက္ဖန္မ်ားလွ်င္ အသားအေရ ပြစိစိျဖစ္လာသည္။ အသည္းကိုထိခိုက္ေသာေၾကာင့္ ေဖာလာျခင္း ျဖစ္၏။ မၾကာခင္ ေသေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖာေလွ်ာဟု ေခၚတြင္ျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ရာတြင္ သူတို႔ကေတာ့....
"မေဖာလည္း ေလွ်ာခ်င္ေလွ်ာတာပါပဲကြာ၊ ဒါမွမေသာက္လည္း ေရေသာက္ၿပီးမူးဖို႔ပဲရွိတယ္"
ေရဆိုတာေတာင္ ေရသန္႔ဗူး ဝယ္ေသာက္ႏိုင္တာမဟုတ္။ ေရသန္႔ဗူးကလည္း ေတာအရက္တစ္ပုလင္းထက္ ေစ်းပိုၾကီးေနတာကိုး။ သူတို႔ခမ်ာမွာက ႏိုင္ငံျခားစံခ်ိန္မီခ်က္လုပ္ထားေသာ အရက္ေကာင္းေကာင္းေတြလည္း မေသာက္ႏိုင္။ ဘီယာဆုိင္လည္း မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ ဒီဆိုင္ကေလးေတြကို အားကိုးရေတာ့တာပါပဲ။ ေငြကေလး နည္းနည္းပါးပါး ရႊင္လာလွ်င္ ဘီအီးစစ္စစ္ကေလး ကိုင္ရတာေပါ့ေလ။
အျမည္းေတြကေတာ့ ဒီလိုဆိုင္မ်ဳိးရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း ပဲျခမ္းေၾကာ္သုပ္၊ လက္ဘက္သုပ္၊ အာျပဲေျခာက္၊ တညင္းသီးျပဳတ္။ ဘဲဥသုပ္ဆိုတာ အေကာင္းစားအျမည္းေလ။
တစ္ေနကုန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ဒါကေလးဝင္သြားမွ အကိုက္အခဲအေညာင္းအညာေျပၿပီး ေပါ့ပါးသြားတတ္တာကလား။ အရက္ေသာက္လွ်င္ ဒဏ္ေၾကတယ္လို႔ ေဆးပညာက လက္ခံသလား၊ မခံသာလားေတာ့ မသိ။ သူတို႔ကေတာ့ ေခြးေတာက္ရြက္ ဟင္းခ်ဳိကေလးနဲ႔မ်ား တဲြဖက္ၿပီး ေမွ်ာခ်လိုက္ရရင္ တကယ့္လာဘ္တစ္ပါးဟုပဲ ထင္ေနသူမ်ားျဖစ္၏။
ေတာ္စတိြဳင္းသည္ ဒီေစ်းကေလးကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တာၾကာၿပီ။ ဒီေစ်းကေလးအေၾကာင္း ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ေရးခ်င္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းတန္းထဲ ဟုိဒီေလွ်ာက္ရင္း ေလ့လာသည္။
သူက ဝတၳဳေရးလွ်င္ စိတ္ကူးႏွင့္ေရးေလ့မရွိ။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေလ့လာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ဝင္ေရာက္ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။ အနည္းဆံုး အနီးကပ္ေတာ့ ၾကည့္ရႈမွတ္သားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ဝတၳဳတိုေတြက သရုပ္ပီျပင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ တစ္ပုဒ္ ထြက္လာဖို႔ အခ်ိန္ေတြၾကာျခင္းျဖစ္၏။
သူက အေျခခံလူတန္းစားေတြအေၾကာင္း ေရးတာမ်ားသည္။ သူတုိ႔ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ၊ ဘယ္လိုဝတ္စားဆင္ယင္ၾကသလဲ၊ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ၾကသလဲ အခ်က္အလက္ ရွာရတာ သိပ္မခဲယဥ္း။ အေရးၾကီးတာက သူတုိ႔၏ စရိုက္ကိုေပၚေအာင္ ေရးႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္၏။ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားအသံုးအႏႈန္းေတြ၊ ေလယူေလသိမ္းေတြကအစ၊ အမိဖမ္းႏိုင္မွ ဝတၳဳက အသက္ဝင္မည္။ ဒါမွမဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဝတၳဳဆန္ေသာ သုတေဆာင္းပါးလို ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဝတၳဳဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘာအေၾကာင္းအရာပဲေရးေရး ရသေျမာက္ဖို႔၊ အႏုပညာေကာင္းဖို႔ေတာ့ လိုအပ္သည္ဟု သူထင္၏။
ေစ်းဝယ္သူ မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ ပုစြန္ဆိတ္သည္ႏွင့္ အေခ်အတင္ ျငင္းခုန္ေနၾက၏။ ျဖစ္ပံုမွာ ပုစြန္ဆိတ္သည္က တစ္ပံုငါးဆယ္ႏွင့္ ေအာ္ေရာင္းေနသည္။ ဝယ္သူမိန္းမသည္ ပထမတစ္ေခါက္ျဖတ္သြားစဥ္က လွမ္းၾကည့္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္အလာတြင္....
"လာေနာ္...လာေနာ္.. ပုစြန္ဆိတ္ကေလးေတြ၊ ေလွ်ာ့လုိက္ၿပီ၊ ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီ၊ တစ္ပံုေလးဆယ္နဲ႔ပဲ ယူသြား..."
ပုစြန္ဆိုတာ ၾကာရွည္သိုေလွာင္ထားလို႔ ရတာမဟုတ္။ ဒီေန႔မေရာင္းရလွ်င္ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ပုပ္ကုန္တာ။ ဒီေတာ့ ျမန္ျမန္ေရာင္းကုန္ေအာင္ ေလွ်ာ့ရတာေလ။ တစ္ပံုငါးဆယ္ကေန ေလးဆယ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ဝယ္သူမိန္းမလည္း စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ထပ္ဆစ္လုိ႔ ရခ်င္လည္း ရႏုိင္သည္ ဆုိၿပီး ဆိုင္ေရွ႕မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"မေလွ်ာ့ေတာ့ဘူးလား" ဟုေမးသည္။
ေစ်းသည္က...
"ေလွ်ာ့ၿပီးသားေလအစ္မရဲ႕၊ တစ္ဆယ္ေတာင္ ေလွ်ာ့ထားတာ"
ဝယ္သူအမ်ဳိးသမီးက ပုစြန္အပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕သြားသည္။ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနေၾကာင္းရိပ္မိလိုက္သည္။ ဘာပါလိမ့္ဟု စဥ္းစားသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ပထမတစ္ေခါက္ ၾကည့္သြားတုန္းက ပုစြန္ဆိတ္အပံုက သံုးပံုပဲ ရွိသည္။ ခုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးပံုျဖစ္ေနသည္။
သူဟိုဘက္ေလွ်ာက္ေနတုန္း အခ်ိန္အတြင္းမွာ သံုးပံုထဲက နည္းနည္းစီခဲြၿပီး ေလးပံုျဖစ္ေအာင္ ပြားထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ နဂိုက တစ္ပံုငါးဆယ္ႏွင့္ေရာင္းလွ်င္ သံုးပံုအတြက္ တစ္ရာ့ငါးဆယ္ပဲရမည္။ ခုလုိေလးပံုခဲြၿပီး ေလးဆယ္ႏွင့္ေရာင္းေတာ့ တစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ရမည္။ ေစ်းေလွ်ာ့တယ္ဆိုခါမွ တစ္ဆယ္ေတာင္ ပိုျမတ္တဲ့သေဘာ ျဖစ္ေန၏။ ပညာသားပါလွေသာ ေရာင္းဝယ္ေရး ဗ်ဴဟာပဲ။
"အစ္မ ဒါမ်ဳိးေတာ့ လုပ္ဖို႔မေကာင္းဘူး၊ ေစာေစာက ကၽြန္မၾကည့္သြားတုန္းက သံုးပံုပဲရွိတာ"ဟု ဝယ္သူမိန္းမက ေျပာလိုက္သည္။
ေစ်းသည္က "မဟုတ္ပါဘူး၊ ေစာေစာကတည္းက ေလးပံုပါပဲ"
"ကၽြန္မေသေသခ်ာခ်ာျမင္တာပါ၊ ေစာေစာကထက္စာရင္ အပံုေတြက ေသးသြားတာၾကည့္ပါလား" ဝယ္သူက ထပ္ၿပီး သက္ေသထူသည္။
"အမယ္၊ တစ္ပံုမွာ ပုစြန္ဆိတ္ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရွိတယ္ ဆိုတာေကာ ေရတြက္ထားေသးလား မသိဘူး"ဟု ေစ်းသည္က ျပန္ေငါ့သည္။
ဝယ္သူကလည္း မေခလွပါ။ "အစ္မ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းတာကလည္း ကုမၸဏီေတြက အထူးေလွ်ာ့ေစ်းဆိုတာပါပဲလား"
ေခတ္မီေသာ ဥပမာျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္စတိြဳင္း နားစြင့္ရင္းျပံဳးလုိက္မိ၏။
"ကဲ...ကဲ...သံုးဆယ့္ငါးက်ပ္ပဲ ယူသြားေတာ့၊ ပုစြန္ဆိတ္ေခါင္းေတြထဲမွာ လက္ငင္းကံစမ္းမဲပါေသးတယ္"ဟုေစ်းသည္က ေနာက္ေျပာင္ရင္း အေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ သူတုိ႔အေရာင္းအဝယ္တည့္သြားၾကသည္။
ေတာ္စတိြဳင္းသည္ ေစ်းဝယ္သူေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ ဝယ္သူ မိန္းမအမ်ားစုသည္ ေစ်းထဲေရာက္လွ်င္ သင့္ေတာ္ရာဆိုင္ ဝင္ၿပီး တစ္ခါတည္း တန္းဝယ္တာမ်ဳိး သိပ္မရွိ။ တစ္ဆိုင္ၿပီးတစ္ဆိုင္ ဝင္ၿပီး စနည္းနာၿပီးမွ ဝယ္တတ္သည္။
ေစ်းဝယ္တယ္ဆိုတာ ၾကည့္ေတာ့ လြယ္မလိုလိုနဲ႔ အေတာ္ တြက္ရခ်က္ရ ဦးေႏွာက္စားရသည့္ ကိစၥျဖစ္၏။ ဘာေတြေပါလဲ၊ ဘာေတြေစ်းသက္သာသလဲ စံုစမ္းရသည္။ ရာသီအခ်ိန္အခါကိုလည္း နားလည္ရသည္။ မိုးကုန္ခါစမွာ ငါးပုစြန္ေပါတတ္သည္။ ေဆာင္းရာသီမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ လိႈင္လိႈင္ထြက္သည္။ ဆီရွားေသာ အခ်ိန္မွာ ဝက္သားေစ်းတက္သည္။ ဒါေတြကို သိရမည္။
ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ေငြနဲ႔ အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္ေအာင္ တိုင္းထြာခ်င့္ခ်ိန္ ဝယ္တတ္ရမည္။ ေစ်းေပါတိုင္းလည္း ဝယ္လို႔ျဖစ္တာမဟုတ္။ ဥပမာ ၾကက္ဥေတြ အဝင္မ်ားလုိ႔ ေစ်းက်ေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အိမ္မွာ စားမယ့္လူမ်ားသည္။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ေငြက အားလံုးအတြက္ ေလာက္ငေအာင္ မဝယ္ႏိုင္တာမ်ဳိး ရွိသည္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ေငြရယ္၊ စားမယ့္ပါးစပ္ေပါက္ရယ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းရယ္ကို သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ကိုက္တတ္ဖို႔ လိုသည္။
ဒီလိုကိစၥေတြမွာ မိန္းမေတြက အလြန္ေတာ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ညံ့တဲ့သူျဖစ္ျဖစ္ ဒီေနရာေတာ့ သခ်ၤာပါေမာကၡထက္ပိုၿပီး တြက္ခ်က္တတ္သည္။ ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးၾကံဳလွ်င္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္တတ္သည္။
ဟိုလူတစ္ေယာက္ကုိပဲၾကည့္။ ထိုသူမွာ အသက္ငါးဆယ္ဝန္းက်င္ ေလာက္ရွိမည္။ ပိန္ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ ညိဳညိဳညစ္ညစ္ ျဖစ္၏။ ခါးၾကားမွ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ အေဟာင္းတစ္လံုးကို ေခါက္ၿပီး ထိုးထားသျဖင့္ ေစ်းဝယ္လာမွန္းသိသာသည္။ အလုပ္ကအျပန္ ဝင္ဝယ္ျခင္းျဖစ္မည္။
သူသည္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနဟန္ျဖင့္ ခဏေတြေဝေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္ပံုရသည္။ ေစ်းတန္းကို လြန္သြားေအာင္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၿပီးေနာက္ အရက္ဆိုင္ထဲ ဝင္သြားေလသည္။
ဒီလူ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးျဖစ္မလဲ။ အိမ္မွာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ ေစာင့္စားေနၾကေသာ မိသားစုကို မညွာတာဘဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူလား။ ကိုယ့္မွာ ဝင္ေငြ အနည္းငယ္သာရွိတယ္ ဆိုလွ်င္လည္း မတတ္သာတဲ့အဆံုး ခ်ဥ္ဖတ္စံုႏွင့္ ငါးပိရည္ ဝယ္သြားလွ်င္ တစ္နပ္စာေတာ့ ျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေနကို ရင္မဆိုင္ရဲေလာက္ေအာင္ သတိၱနည္းလို႔ ၾကံမိၾကံရာ ထြက္ေပါက္ရွာတဲ့လူမ်ဳိးလား။
ေနာက္တစ္ခုက မိသားစုမရွိသူ လူပ်ဳိၾကီးလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏။ သူ႔မွာ ရွိတဲ့ေငြနဲ႔ ဟင္းလ်ာဝယ္ၿပီး ခ်က္စားတာထက္စာလွ်င္ ေတာအရက္တစ္ပိုင္းနဲ႔ အျမည္းနည္းနည္းပါးပါး စားေသာက္ လုိက္တာကမွ စရိတ္ျငိမ္းၿပီး တြက္ေျခကိုက္ေသးတယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
* * * * *
ေမွာ္ရုံေဟဝန္သည္ သာယာလွပလြန္းသည္။ ျမင့္မားၿပီးအံု႔ဆိုင္းေနေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားေပၚတြင္ ငွက္မ်ဳိးစံုတုိ႔ ေပ်ာ္ပါး ျမဴးထူးေနၾက၏။ ေနရာတိုင္းမွာ ပန္းေတြပြင့္ေနၾကသည္။ အေရာင္အေသြးစံုေသာ ေကာ္ေဇာၾကီးတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာက္ကမ္းပါးယံမွ ေရတံခြန္မ်ားျဖာက်ေနသည္။ ေအာက္ေျခတြင္ ေရအိုင္တစ္ခုရွိၿပီး စမ္းေခ်ာင္းငယ္မ်ားအျဖစ္ ခဲြထြက္ စီးဆင္းေနၾက၏။
စမ္းေခ်ာင္းေဘးရွိ ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ ရိုမီယိုႏွင့္ ဂ်ဴးလိယက္တို႔ ထိုင္ေနၾက၏။ ရိုမီယိုက ငွက္ကေလးေတြကို ေမာ့ၾကည့္ေနစဥ္ ဂ်ဴးလိယက္က စမ္းေခ်ာင္းထဲမွာ ကူးခတ္ေနေသာ ေရႊငါးကေလးမ်ားကို ၾကည့္ေန၏။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ခ်စ္ၾကပံုမွာ ဘယ္သူမွ မီႏိုင္မယ္မထင္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံ ဆိုတာထက္ပိုသည္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို သူမ်ားၾကည့္တာေတာင္ မခံႏိုင္။ ၿမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးမွာဆိုလွ်င္ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ၾကည့္တာေတာ့ ခံရမွာပဲ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ လူသူမရွိသည့္ ေတာေတာင္ထဲမွာ လာေနခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
တစ္ရက္မွာ ရိုမီယိုက ဟင္းစားအရွာထြက္ေနစဥ္ ေလျပင္းမုန္တိုင္း က်လာသည္။ သူတုိ႔၏ ေဂဟာျဖစ္ေသာ ေက်ာက္ဂူရွိရာသုိ႔ မျပန္ႏိုင္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်မွ မုန္တိုင္းစဲ သြားသျဖင့္ ဂ်ဴးလိယက္ႏွင့္ ျပန္ဆံုၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ညတာ ခဲြခြာခဲ့ရတဲ့အတြက္ ခုနစ္ရက္တိုင္တိုင္ လြမ္းေဆြးၾကရေလသည္။
ဂ်ဴးလိယက္သည္ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲက ေရႊငါးကေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းရင္း ေဆာ့ကစားေနသည္။ ငါးကေလးေတြက အလြန္လ်င္သျဖင့္ ဖမ္းရခက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လက္ခုပ္ထဲေရာက္ၿပီးမွ ဆယ္လိုက္လွ်င္ ေလွ်ာကနဲ လြတ္ထြက္သြားတတ္သည္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဂ်ဴးလိယက္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ၏ ရယ္သံလြင္လြင္သည္ စမ္းေခ်ာင္းေရစီးသံႏွင့္ အၿပိဳင္ ေက်ာက္နံရံကိုရိုက္ခတ္ေန၏။
ရိုမီယိုသည္ သူ၏ေလးကို ၾကိဳးအသစ္လဲတပ္ေနသည္။ ဒီေလးၾကီးသည္ သူ၏လက္စြဲေတာ္ ျဖစ္သလို သူႏွင့္ ဂ်ဴးလိယက္တုိ႔၏ ေအာင္သြယ္ေတာ္ၾကိဳးလည္းျဖစ္၏။ ဒီေလးၾကီး၏ အစြမ္းေၾကာင့္ပင္ ျမားပစ္ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ အဓိက ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ေသာ နီရိုးဘုရင္ကို အႏိုင္ယူႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ထိုစဥ္က ရိုမီယိုမွာ ဖိတ္စာမပါသျဖင့္ ၿပိဳင္ပဲြဝင္ခြင့္မရွိဟု နီရိုးဘုရင္က ကန္႔ကြက္ခဲ့ေသးသည္။ ဖိတ္စာလိုမလို ျငင္းၾကခံုၾကရေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး ဒိုင္အဖြဲ႕က ရိုမီယိုကို ဝင္ၿပိဳင္ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
ၿပိဳင္ပဲြတြင္ရိုမီယို အႏိုင္ရရွိေသာအခါ နီရိုးဘုရင္က လံုးဝမေက်နပ္။
"ဒီမွာရိုမီယို၊ မင္းမွတ္ထားလိုက္စမ္း၊ နီရိုးဆိုတဲ့ေကာင္ဟာ သူလိုခ်င္တာကို ဘယ္ေတာ့မွလြယ္လြယ္နဲ႔ လက္ေလွ်ာ့တတ္တဲ့လူမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးကြ"
ဟု ၾကံဳးဝါးသြားခဲ့သည္။
ရိုမီယိုသည္ ေလးၾကိဳးတပ္ၿပီးသြားသည္။ ၾကိဳးအေလွ်ာ့အတင္းကို စမ္းသည္။ ၾကိဳးကို လက္ႏွင့္ခတ္ၾကည့္ရာ ေထာင္ခနဲျမည္သြားသည္။ သူေက်နပ္သြား၏။ က်ည္ေတာက္ထဲက ျမားတံတစ္ေခ်ာင္းကို ယူသည္။ ေလးေပၚတင္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိကၽြန္းပင္ၾကီးဆီ စမ္းသပ္ပစ္ခတ္လုိက္၏။ ျမားတံသည္ အလင္းေရာင္တန္းတစ္ခုလုိ ဝင္းခနဲလက္ခနဲေျပးထြက္သြားသည္။
ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ပစ္မွတ္ကို လြဲေခ်ာ္သြားသည္ဟုထင္ရ၏။ အမွန္မွာျမားတံသည္ လံုးပတ္လက္တစ္ဖက္စာမွ် ရွိေသာ ကၽြန္းပင္ၾကီးကို ထုတ္ခ်င္းခတ္ေဖာက္ထြက္သြားျခင္းသာျဖစ္၏။ ျမန္လြန္းျပင္းထန္လြန္းလို႔ မျမင္လိုက္ရျခင္းပါပဲ။
ထိုစဥ္မွာပင္ ဂ်ဴးလိယက္၏ အေရးတၾကီးေခၚသံကိုၾကားသျဖင့္လွည့္ၾကည့္သည္။
"ေမာင္ေတာ္... ဟိုမွာၾကည့္ပါဦး၊ ေရႊသမင္ေလး လွလိုက္တာ၊ ဂ်ဴးဂ်ဴးလိုခ်င္တယ္"
သမင္ေလးတစ္ေကာင္သည္ ေတာစပ္တစ္ေနရာမွ သူတို႔ရွိရာကို မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္လုပ္ရင္းၾကည့္ေနသည္။
ရိုမီယိုက ေလးႏွင့္ျမားကို အသင့္ျပင္ၿပီး ခ်ိန္ရြယ္လိုက္၏။ ဂ်ဴးလိယက္က အလန္႔တၾကားတားျမစ္သည္။
"မပစ္ပါနဲ႔၊ အရွင္ဖမ္းေပးပါ ေမာင္ေတာ္"
ရိုမိယိုတစ္ခ်က္ေတြသြားသည္။ သူသည္ ေလးအတတ္မွာ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္သူသာျဖစ္၏။ ျမားပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာတုန္းက ေရာ္ဘင္ဟုတို႔၊ ေလးသည္ေက်ာ္ၾကီး ဝီလ်ံတဲတို႔ကို အႏိုင္ယူခဲ့သူျဖစ္၏။ ဒီလိုလူမ်ဳိးက သမင္ကို အရွင္လုိက္ဖမ္းေပးရမယ္ဆိုေတာ့....
"ဘာလဲ၊ ဖမ္းမေပးႏိုင္ဘူးေပါ့..ဟုတ္လား၊ သိပါတယ္....သိပါတယ္၊ အခုေတာ့ အခ်စ္ေတြေလ်ာ့ကုန္ၿပီမဟုတ္လား၊ ဟိုအရင္မရခင္တုန္းက ေမာင္ေတာ္ဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းကို မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့ေလ"
ရိုမီယိုသည္ ဂ်ဴးလိယက္ကို ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့စဥ္က ရဲတိုက္ေရွ႕မွာ သြားဆိုခဲ့သည့္ သီခ်င္းကိုသတိရလိုက္သည္။
"♪♫...ဘာလိုခ်င္လဲအခ်စ္ေရ....ကိုယ့္ကိုေျပာ...အပ္ကစၿပီး ပန္းရထားၾကီးထိ ကုိယ္ဖန္ဆင္း... မရဘူးဆိုတာမရွိေစရဘူး.... ေျပာသာခ်လိုက္ ေျပာသာခ်လိုက္...အုိ...♫♪"
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ သံုးလက္မေလာက္သာ ရွည္ေသာလွ်ာသည္ ေျခာက္ေပျမင့္ေသာ ေယာက်္ားၾကီးတစ္ေယာက္ကို လုိရာေစခိုင္းႏိုင္သည္ ဆိုေသာစကားသည္ အလြန္မွန္၏။ ရိုမီယိုသည္ ေျခေဆာင့္ၿပီး ပူဆာေနေသာ ဂ်ဴးလိယက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး....
"ရ...ရမွာေပါ့"
ဟု ေျပာလုိက္ရေလသည္။
ရိုမီယိုက ဂ်ဴးလိယက္ကို ဂူထဲမွာ ဝင္ေနဖို႔ ဘယ္သူလာလာ ဘာသံၾကားၾကား ထြက္မလာဖုိ႔ အထပ္ထပ္မွာၿပီး သမင္ေနာက္ကိုလုိက္သြားသည္။ သမင္ကေလးသည္ ရိုမီယိုလုိက္လာတာျမင္ေသာအခါ ေတာအုပ္အတြင္းသို႔ လွစ္ခနဲ ဝင္ေျပးသည္။ မ်က္ျခည္ျပတ္ေလာက္ေအာင္ မေျပး။ လွမ္းျမင္သာရုံေလာက္ကေန ရပ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ရိုမီယိုလုိက္လာၿပီဆိုမွ ဆက္ေျပးျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ မွ်ားေခၚသြားရာ ေတာနက္သထက္နက္လာသည္။ ခရီးအေတာ္ေဝးေဝးကို ေရာက္လာသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ဂ်ဴးလိယက္သည္ ေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။ သမင္ေလးတစ္ေကာင္ လိုက္ဖမ္းတာ ဒီေလာက္ေတာင္ ၾကာရသလား။ ျပန္လာရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္ပစ္လိုက္ဦးမယ္ဟု ေတြးေနသည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ အျပင္ဘက္က 'ေနာင္....ေနာင္'ဆိုေသာ ေမာင္းတီးသံၾကားရ၏။ အသာေခ်ာင္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆီးသီး၊ ေရွာက္သီးဝိုင္း၊ ေဂြးသီးတို႔ကို တြန္းလွည္းကေလးျဖင့္ လိုက္ေရာင္းေသာ 'ေနာင္ေနာင္သည္'ကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ဂ်ဴးလိယက္ သြားရည္ယိုလာသည္။ ဒီေတာထဲကိုေရာက္ၿပီးမွ ခုလုိခ်ဥ္ခ်ဥ္ငန္ငန္စပ္စပ္အရသာမ်ဳိး မစားရတာၾကာၿပီ။
အမွန္ေတာ့ သူနားလည္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ဒီလုိေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ဘယ္က ေနာင္ေနာင္သည္ ရွိမလဲ။ ေတာ္ရုံ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတတ္သူဆိုလွ်င္ပင္ မသကၤာစရာေကာင္းမွန္း ေတြးသိႏုိင္၏။ သုိ႔ရာတြင္ မိန္းမတို႔စိတ္က တစ္မ်ဳိးပဲ။ သံုးလက္မေလာက္ရွည္ေသာ သူတုိ႔၏လွ်ာသည္ ေယာက္်ားၾကီးတစ္ေယာက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ႏုိင္ေသာ္လည္း လက္တစ္ဆုပ္စာေလာက္ရွိသည့္ ေဂြးသီးစိမ္းစိမ္းကေလး၏ ျဖားေယာင္းမႈကိုေတာ့ မတြန္းလွန္ႏိုင္။
"ေနာင္....ေနာင္.....ေနာင္"
ေမာင္းသံက ထပ္မံဖိတ္ေခၚျပန္သည္။ သူသည္ ဘာကိုမွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ဂူအျပင္ကိုထြက္လုိက္သည္။ ေနာင္ေနာင္သည္ရွိရာသုိ႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနာင္ေနာင္သည္မွာ သူ႔ကိုျပံဳးၾကည့္ၿပီး ၾကိဳဆိုေန၏။ ဒီအသည္ျမင္ဖူးသလိုလိုရွိပါတယ္၊ အရင္က သူေနထိုင္ခဲ့ရာ ရဲတိုက္ေရွ႕ကို လာတတ္တဲ့အသည္မ်ားလား။ တြန္းလွည္းနားေရာက္ေတာ့....
"ေဂြးခ်ဳိသီးတစ္လံုး ဘယ္ေလာက္လဲ"
ဟု ေမးလိုက္စဥ္တြင္....
"ဟား ဟား....ဟား...ဟား"
ေနာင္ေနာင္သည္က တဟားဟား ရယ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ဝုန္းခနဲမီးခိုးလံုးၾကီးေပၚလာၿပီး တြန္းလွည္းေနရာတြင္ ျမင္းရထားၾကီးတစ္စင္းျဖစ္သြားသည္။ ေနာင္ေနာင္သည္ကလည္း ေစာေစာကလို ပိန္ပိန္ေသးေသးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အလြန္ထြားက်ဳိင္းေသာ လူၾကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သြား၏။ ဂ်ဴးလိယက္သည္ လန္႔သြားၿပီး လူထြားၾကီးကိုၾကည့္လိုက္သည္။
"ဟင္...နီရိုးဘုရင္"
ဟုေရရြတ္ရင္း ေမ့ေမ်ာသြား၏။ နီရိုးဘုရင္သည္ ဂ်ဴးလိယက္ကို ေပြ႔ၿပီးျမင္းရထားေပၚတင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အရွိန္ျပင္းစြာေမာင္းထြက္သြားသည္။ သူ၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရယ္သံမ်ားသာ ပဲ့တင္ထပ္၍က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ရိုမီယိုသည္ ေတာထဲသုိ႔ အေတာ္ၾကီးကၽြံဝင္ၿပီးခါမွပင္ မိမိလွည့္စားခံလိုက္ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္းေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေတာကနက္လြန္းသျဖင့္ မ်က္စိလည္လမ္းမွားေနၿပီး ရက္အနည္းငယ္ၾကာမွပင္ ေက်ာက္ဂူရွိရာသုိ႔ျပန္ေရာက္သည္။
ဂ်ဴးလိယက္ကားမရွိေတာ့။ ျမင္းရထား ဘီးရာမ်ားကို ျမင္ေတာ့ဒါ နီရုိးဘုရင္လက္ခ်က္ပဲ ဆိုတာခန္႔မွန္းမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နီရိုး၏ျမိဳ႕ေတာ္သို႔လိုက္ေလသည္။
လမ္းမွာ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သူရဲေကာင္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဓားတညံ၊ ေပါသိုး၊ အားသိုး၊ ဟာၾကဴလီ၊ အာခ်ိလိ၊ ေဒးဗစ္၏ေလာက္လႊဲတပ္ဖဲြ႕တို႔ျဖစ္ၾက၏။
သူတုိ႔အားလံုးက ရိုမီယိုဘက္က ဝင္ေရာက္ကူညီဖို႔ ကတိျပဳၾကသည္။ အားလံုးအသီးသီးတာဝန္ခဲြၿပီး နီရိုး၏ ေရာမၿမိဳ႕ေတာ္ကိုဝင္တိုက္ၾကသည္။ သူတို႔၏ တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ေရာမၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနသည္။
နီရုိးဘုရင္ကေတာ့ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ျခင္း လံုးဝမျဖစ္သည့္ျပင္ 'ငါ၏ဘုန္းကံေၾကာင့္ ေရာမၿမိဳ႕ေတာ္ၾကီးသည္ ညအခ်ိန္မွာပင္ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ကဲ့သုိ႔ ထိန္ထိန္လင္းေပသည္'ဟု အဓိပၸါယ္ရေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သီဆိုရင္း ဗ်ပ္ေစာင္းကို တီးေနလိုက္ေသးသည္။
သူ႔စိတ္ထဲတြင္ရိုမီယိုလုိ အခ်စ္ရူးကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ကိုယွဥ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု မထင္။ သူ၏ ခုိင္ခံထူထဲေသာ ရဲတိုက္ၾကီးကို ေဖာက္ထြင္းၿပီး သူ၏ ျမိဳ႕ေစာင့္တပ္မွဴး ဂိုလိုက္ယက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု မယံုၾကည္။
သုိ႔ရာတြင္ ဟာၾကဴလီက ခံတပ္ၿမိဳ႕ရိုးကို ၿဖိဳဖ်က္ပစ္လုိက္သည္။ ဂိုလိုက္ယက္သည္လည္း ေဒးဗစ္၏ ေလာက္လႊဲထိမွန္ၿပီး က်ဆံုးသြားရ၏။ ရိုမီယိုပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ ျမားတစ္စင္းသည္လည္း နီရိုးဘုရင္၏ လက္ဝဲဘက္ ရင္အံုကို ေဖာက္ထြင္းဝင္ေရာက္ၿပီး ႏွလံုးသားကိုထုတ္ခ်င္းခတ္ ထိမွန္သြား၏။
ရိုမီယိုသည္ ဂ်ဴးလိယက္ကိုခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရာ အေဆာင္သုိ႔ အလ်င္အျမန္ေျပးဝင္သြားသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေနာက္က်ေလၿပီ။ ဂ်ဴးလိယက္သည္ နီရိုးဘုရင္ လက္တြင္းသက္ဆင္းရတာထက္စာလွ်င္ ေသရတာကမွေကာင္းေသးသည္ဆုိၿပီး အဆိပ္ေသာက္၍ မိမိကိုယ္မိမိ အဆံုးစီရင္သြားခဲ့ေလသည္။ ရိုမီယိုမွာ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေအာင္ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ရ၏။
"ေမာင္ေတာ့္အေပၚတင္ရွိေနတဲ့အခ်စ္ေၾကြးေတြကို ေနာက္ဘဝက်မွေပးဆပ္ပါရေစေတာ့"
ဟု ျမည္တမ္းရင္း သူ႔ရင္ဝကို ဓားႏွင့္ထုိးစိုက္ခ်လိုက္ေလသည္။
အလက္ဇန္းဒါးဒူးမား၏ ေနာက္ဆံုးထုတ္ေဝေသာ ဝတၳဳစာအုပ္၏ဇာတ္လမ္းျဖစ္၏။
ထိုစာအုပ္ထြက္လာၿပီးေနာက္ စာေပနယ္ထဲမွာ လႈပ္လႈပ္ခတ္ခတ္ျဖစ္သြား၏။ တခ်ဳိ႕က အေတြးဆန္းသစ္ပံုကို သေဘာက်ၾကသည္။ အေရးရဲသည္။ လမ္းသစ္တီထြင္မႈတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဂႏၱဝင္ကိုဖ်က္ဆီးဖို႔ၾကံစည္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု စြပ္စဲြၿပီး ေဝဖန္ကန္႔ကြက္ၾကသည္။
ဒူးမားကေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ တြန္႔ဆုတ္သြားျခင္း မရွိဘဲ သူ႔ဟန္အတိုင္း ဆက္ေရးသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ရာဇဝင္ေနာက္ခံဝတၳဳတစ္အုပ္ထပ္ထြက္လာသည္။ စာအုပ္အမည္ကေတာ့ 'လင္ကြန္းမင္းသားၾကီး'ဟူ၍ျဖစ္ေလ၏။
-----------
မင္းလူ
on Friday, February 1, 2013
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) .....
[ လူဗိုလ္ဟူသည္ဘေလာ့ဂ္မွကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment