“ #ေခ်ာင္းျခားေတး ”
#ခင္ျမဇင္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးက ျမစ္ကမ္းေပၚ ေမးတင္လ်က္ ေဆာက္ထားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ ဆိုင္တစ္ပိုင္းက ေရထဲမွာ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးထဲတြင္ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ေႏြးေထြးေနေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္မွာ စိမ္းေမွာင္၍ ေအးေနသည္။ ျမစ္ေရ၏ ေရေရာင္လက္လက္ကို ျမင္ရသည္။
ညဥ့္ေလေအးသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးထဲသို႔ တသြင္သြင္ စီးဆင္းလာသည္။
သားကေလးက ႏွာေခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းစြပ္ အေႏြးထည္အက်ၤီ ထူထူထဲထဲ လံုလံုျခံဳျခံဳေလး ၀တ္ထားသည့္ၾကားက ေလေအးေၾကာင့္ ႏွာေစးၿပီထင္သည္။
တစ္ဖက္ကမ္းမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလ်က္ ရထားတြဲရွည္ႀကီးတစ္စင္း တ၀ုန္း၀ုန္း ခုတ္ေမာင္းလာသံ ၾကားရသည္။
ေစာေစာက မ်က္ေတာင္ေလးစင္းကာ ကၽြန္မလက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းတင္ေမွးေနသည့္ သားေလး ေခါင္းေထာင္လာသည္။ တက္ၾကြေသာ အသံစူးစူးကေလးျဖင့္-
“ ရထားလာၿပီ ေမေမ ”
ရထားေမာင္းႏွင္သည့္ အရွိန္ႏႈန္းႏွင့္ မီးေရာင္မ်ားလင္းပံု၊ တြဲထဲက လူရိပ္မည္းမည္းမ်ားကိုပင္ သည္ဘက္ကမ္းက ျမင္ရပံုေထာက္လွ်င္ ပဲခူး ေလာ္ကယ္ရထား မျဖစ္ႏိုင္။
“ အျမန္ပါ ”
ေဘးမွ တစ္ေယာက္၏ ေျပာသံ ၾကားလိုက္သျဖင့္-
“ အျမန္ႀကီးတဲ့ သားေလးရဲ႕ ”
“ ဟင္… ဟုတ္ပါဘူး ေမေမကလည္း ”
ျပန္ေျပာရင္း သားေလးက-
“ ေဖေဖ လာၿပီ၊ ေဖေဖ လာၿပီ ”
လက္ခုပ္ကေလးတီးၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြ လုပ္ေနသည္။ သူ႔အေဖ ပါလာမည့္ရထား မဟုတ္ေသးပါဘူးဆိုတာကို မယံု။ တစ္ဖက္ကမ္း တံတားဆီသို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနသည္။
ည (၁၀) နာရီ ထိုးေတာ့မည္။
တစ္ဖက္ကမ္းကြင္းျပင္ ႏွင္းေတာကို ျဖတ္သန္းလာသည့္ ေဆာင္းေလသည္ ျမစ္ျပင္၏ အေအးဓာတ္ကိုပါ သယ္လာသျဖင့္ ေအးစက္စူးရွေနသည္။ သားေလး၏ လက္ကေလးေတြ၊ ေျခေလးေတြမ်ား ေအးလို႔ေနၿပီလား။ ေစာေစာက ကၽြန္မကိုယ္ေပၚတြင္ ပါးကေလးေတြ ေအးလာသျဖင့္ ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးျဖင့္ အုပ္ေပးထားခဲ့ရသည္။ သားေလး မ်က္လံုးေတြ လက္လက္ၾကည္ၾကည္စူးစူးျဖင့္ တစ္ဖက္ကမ္းဆီသို႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး လွမ္းၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မကိုယ္ေပၚမွ ဆင္းၿပီး ျမဴးၾကြစြာ ခုန္ေပါက္လို႔ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္ကမ္းဆီသို႔ ေရြ႕လ်ားလာေသာ လက္ႏွိပ္မီးေရာင္မ်ားကို မျမင္ရ။ ရထားကလည္း မရပ္မနား။
“ ေဟာ….မရပ္ဘူး သားေလးရဲ႕၊ ဟိုမွာ ဆက္ေမာင္းသြားၿပီ ေတြ႕လား ”
ရထားသည္ တ၀ုန္း၀ုန္း တေ၀ါေ၀ါ အသံဆူလ်က္ကပင္ လင္းက်င္းေသာ မီးေရာင္မ်ားႏွင့္အတူ အေမွာင္ထုကို ခြင္းလ်က္ ဆက္လက္ ခုတ္ေမာင္းသြားသည္။ ေတာအုပ္မည္းမည္းစုစုကေလးဆီက မီးေရာင္ပ်ပ်ေလး ထြက္ေနသည့္ ေနရာကေလးမွာ ဘူတာရံုကေလးဟု ကၽြန္မ သိထားသျဖင့္ ကၽြန္မသည္လည္း ရင္ေမာသြားရတာ အမွန္။ ေရြ႕လ်ားေနေသာ အလင္းစက္မ်ားႏွင့္ အသံရွိန္ျပင္းေသာ ရထားသည္ ေလာ္ကယ္ရထား မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိထားပါလ်က္ သားႏွင့္အတူ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိလိုက္ေသးသည္။ ေတာအုပ္မည္းမည္းေလးဆီမွ ရထားက လံုး၀ရပ္နားျခင္း မရွိခဲ့။
လူကေလးသည္ ရပ္နားျခင္းမရွိဘဲ ဆက္ေမာင္းသြားေသာ ရထားႀကီးကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းကတည္းက-
“ ေဖေဖ လာၿပီလား ေမေမ ”
တစ္ေမးတည္း ေမးေနခဲ့သည္။
သည္ေန႔ ေသာၾကာေန႔၊ သူ ေရာက္လာေတာ့မည္။ ကၽြန္မရင္ထဲမွာလည္း ေတြးရံုႏွင့္ ေႏြးသြားတတ္ခဲ့သည္။ သားသာမဟုတ္၊ ကၽြန္မလည္း သူအလာကို ေစာင့္ႀကိဳခ်င္ခဲ့သည္။ သားေလးက ညစာကိုပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မစား။
“ ေဖေဖ လာေတာ့မွာ ေမေမရဲ႕၊ ရထားက အရမ္းေစာၿပီး ေရာက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ”
“ သူ႔ဘာသာ လာပေစေပါ့ကြာ ”
ကၽြန္မ အိုးခြက္ေတြ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာ သိမ္းဆည္းေနတာကိုပင္ သားက စိတ္မရွည္။
“ ေမေမကလည္း ျမန္ျမန္လုပ္ပါဗ်၊ သားက ႀကိဳခ်င္လွၿပီ ”
ကၽြန္မတို႔ အိမ္တံခါးပိတ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ ည (၇) နာရီခြဲသာသာပဲ ရွိေသးသည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းျဖစ္ေသာ ပဲခူးလမ္းမွာ လူသြားလူလာ မျပက္လွ။ ဗြီဒီယိုရံုကေလးဆီမွာ လူေတြက စုစု စုစု။ ရံုထဲ၀င္ဖို႔ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကဟန္တူသည္။
“ ဒီသားအမိႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ကိုလဲ၊ ဗြီဒီယို ၾကည့္မလို႔လား ”
အသိတစ္ေယာက္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။
“ မၾကည့္ပါဘူး၊ ကမ္းနားသြားမလို႔ ”
ကၽြန္မ စကားရပ္ေျပာေနေသာ အခ်ိန္ကေလးကိုပင္ သားေလးက စိတ္မရွည္၊ လက္ကို အတင္းဆြဲကာ-
“ ေမေမကလည္း စကားပဲ ေျပာေနတာပဲ ”
မေက်မနပ္ ဆိုေနျပန္သည္။
“ သားရ…. ရထား မလာေသးပါဘူး ”
အသိျဖစ္သူက ေျပာေသာ္လည္း မရ။ ကၽြန္မမွာ အသိကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း သားဆြဲေခၚရာေနာက္ သြက္သြက္ေလး လိုက္ခဲ့ရသည္။
ရထားက ၿမိဳ႕ကေလး၏ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း လယ္ကြင္းျပင္ေတြ ျခားေသာ ထံုးႀကီးဘူတာမွာ ဆိုက္မွာျဖစ္သည္။ ဘူတာႏွင့္ ကမ္းနားက တစ္မိုင္ေ၀းသည္။ သားကသာ စိတ္ေစာေနသည္။ ရထားက ဘယ္အခ်ိန္ဆိုက္မည္ မသိ။ အျမန္ရထား ဘယ္ႏွစီးကို ေရွာင္ရမည္ မသိ။ ရထားေရွာင္ရလွ်င္ ေနာက္က်တတ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးထဲမွာ လာသာေစာင့္ရသည္။ ညဥ့္နက္ေလ ေလကေအးေလမို႔ အဆုတ္ေရာဂါေဆး စားေနရေသာ လူကေလး အေအးမိၿပီး ဖ်ားမွာကိုလည္း စိုးရိမ္မိေနသည္။
ဒီေရက တက္သျဖင့္ ျမစ္ထဲက လိႈင္းေတြ တရိပ္ရိပ္ ေျပးခုန္ေနသည္။ လတစ္ျခမ္းသည္ နီၾကင္ၾကင္လင္းလ်က္။ ျမစ္ထဲတြင္ လရိပ္ေၾကာင့္ နီၾကင္ၾကင္လင္းလက္ေနေသာ လိႈင္းတို႔ ေျပးခုန္ေနၾကပံုမွာ ရင္ထိတ္စရာ။ ေရသံကလည္း တေ၀ါေ၀ါျမည္လ်က္။ ရထားလာေစာင့္ေနသူတခ်ိဳ႕ ျပန္ၾကၿပီ။
“ သားေရ…. ျပန္ၾကစို႔ကြာ ”
သည္အခ်ိန္ျပန္လွ်င္ေတာ့ ဗြီဒီယိုျပန္ေတြႏွင့္ ေရာလိုက္သြားလို႔ ရလိမ့္မည္။ လူျပတ္ေသာလမ္းေပၚမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္စရာလိုမွာ မဟုတ္။
“ ဟင့္အင္း…. ေမေမကလည္း ေဖေဖလာတဲ့အထိ ေစာင့္မွာပဲ ”
သားက ဇြတ္တင္းလို႔ေနသည္။
“ ေမေမကလည္း ဘာလို႔ ဒီကို ေျပာင္းလာရတာလဲ၊ သားက ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ တူတူေနခ်င္တဲ့ဥစၥာ ”
သား ခဏ ခဏ ေျပာတတ္သည္။
“ မျဖစ္လို႔ေပါ့ သားရယ္ ”
‘ မျဖစ္လို႔ ’ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ကို သား နားမလည္။ သူ ေက်ာင္းစေနရၿပီ။ စာကို စိတ္မ၀င္စားေသး။ ကစားပဲ ကစားလို႔သာ ေနခ်င္သည္။ သံုးေယာက္တည္းရွိတဲ့ မိသားစုေလး တကြဲစီ ေနရၿပီ။
“ ေဖေဖနဲ႔ေနရင္ ကစားရတယ္၊ ေမေမနဲ႔ေနတာ စာပဲ ဖတ္ခိုင္းေနတာပဲ ”
သူ႔အေဖက စကားနည္းသည္။ ဆူဆူပူပူလည္း မလုပ္။ ကေလးကို ရိုက္လည္း မရုိက္။ ကၽြန္မကေတာ့ တစ္ေန႔လံုး အလုပ္ထဲမွာ ပင္ပန္းကာ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဂ်ီက်တတ္ေသာ ေခါင္းမာသည့္ ခ်ာတိတ္ကေလးႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရတတ္သည္။ သူက မုန္႔ဖိုး အၿမဲ ေတာင္းတတ္သည္။ ကၽြန္မက မတည့္တာ၀ယ္စားမွာ စိုးသျဖင့္ မေပး။
“ သား ဗိုက္ဆာလို႔ပါ ေမေမရဲ႕ ”
“ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ စားကြာ ”
“ သား ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ပါဘူး ”
“ ဒါဆို ထမင္းစား ”
“ ဟင့္အင္း…. မုန္႔ဖိုးေပး၊ မုန္႔ဖိုးေပး ”
သားက သူ လိုတာမရလွ်င္ ေျခေဆာင့္သည္။ မုန္႔ဖိုးမရလွ်င္ ကၽြန္မလက္ကို ကုတ္ဆြဲတတ္သည္။
“ သားက မုန္႔ဖိုးလိုခ်င္တာ၊ ေမေမ့စိတ္ခ်ည္းပဲ၊ ေမေမက ေမေမ့စိတ္ခ်ည္းပဲ ”
တုတ္မျပမခ်င္း သူ မေၾကာက္။ သည့္ထက္ နည္းနည္းႀကီးလာလွ်င္ သူ႔ကို ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လို ထိန္းရမလဲ။ ရိုက္ေတာ့လည္း အသားနာရံုပဲ။ ကၽြန္မ ကေလးကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ကာ ရင္ေမာေနရတတ္သည္။
တစ္ခါတေလ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ နာနာေလး ရိုက္ပစ္မိျပန္သည္။
“ နင့္ေၾကာင့္ ငါ အလုပ္လုပ္ေနရတာ သိရဲ႕လား၊ နင့္ေၾကာင့္ ”
စိတ္္တိုတိုျဖင့္ သည္လို ေျပာပစ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္မ သည္ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ကေလးေၾကာင့္လား၊ ရာထူးတိုးလိုခ်င္သည့္ ကၽြန္မအတၱစိတ္ေၾကာင့္လား၊ ကၽြန္မတို႔အိမ္၏ မျပည့္စံုသည့္ စီးပြားေရး အေျခအေနေၾကာင့္လား။ ကၽြန္မ လစာက တိုးသည္ဆိုေပမယ့္ အိမ္ငွားေနရသည့္ လခ၊ ေရဖိုး၊ မီတာခ ေဆာင္ၿပီးလွ်င္ အိမ္စရိတ္က (၁၀) ရက္စာပင္ မေလာက္။ သူ႔အေဖဆီကပဲ ေတာင္းေတာင္းသံုးေနရသည္။ သူ႔အေဖေကာ ကၽြန္မတို႔သားအမိကို ေပးဖို႔ ရွာလို႔ေဖြလို႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား ပူပန္ေနရျပန္သည္။ စုဖို႔ထက္ ေလာက္ငဖို႔ကိုပင္ စိုးရိမ္ေနရေသာ အပူမ်ားသည္ ကေလး၏ေက်ာေပၚသို႔ တုတ္တစ္ခ်က္အျဖစ္ ကူးေျပာင္းသြားၿပီးတိုင္း ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းရသည္။ အထီးက်န္စိတ္က ဖိစီးတိုင္း ကၽြန္မ ေပါက္ကြဲတတ္သည္မို႔ ၾကာလွ်င္ ကၽြန္မလည္း ရူးၿပီး ကေလးလည္း စိတၱဇ ျဖစ္သြားေလာက္သည္။
ဒါေပမယ့္ သားေလးက ကၽြန္မ စိတ္တိုေနမွန္းသိလွ်င္ ျပန္ေခ်ာ့တတ္သည္။ ငိုေသာ္လည္း ခဏပါ။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာတင္းေနလွ်င္ ကၽြန္မ ပါးကေလးကို လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္ၿပီး ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူ႔မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ေခြ႕ကာ ရင္ခြင္ထဲ ၀င္လာတတ္သည္မို႔ ကၽြန္မ စိတ္ေျပရျပန္သည္။ တင္းေနေသာစိတ္ေတြ ေလ်ာ့ေျပလွ်င္ အလိုကိုလိုက္ကာ မုန္႔ဖိုး ထုတ္ေပးမိတတ္သည္။ သူကလည္း ကၽြန္မ၏ အလိုလိုက္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ မတည့္တာ ၀ယ္စားတတ္ျပန္သည္။
ကၽြန္မ ဆံုးမပံု၊ ေဖ်ာင္းဖ်ပံု မွန္ကန္ပါရဲ႕လား။
ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္ အေမမ်ားသည္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားကေလးမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ စည္းကမ္းတက် ဆံုးမတတ္ၾကေလသနည္း။ ကေလးျပဳစုနည္းစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ေပမယ့္ စာအုပ္ထဲက အေမေတြလို စည္းကမ္းတက် မဆံုးမတတ္တာ အမွန္။
ညတိုင္လွ်င္ အိမ္ကေလးတစ္လံုးတည္းရွိေသာ ျခံထဲတြင္ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း အိပ္ရသျဖင့္ စိတ္တို႔က မၿငိမ္သက္ခ်င္။
သားကေလး တရွဴးရွဴး အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားႏွင့္ ထထ ထိုင္ေနမိတတ္သည္။ ပုတီးစိပ္၊ တရားမွတ္လိုက္မွ စိတ္က ၿငိမ္သြားသည္။ မမွတ္ႏိုင္သည့္ အခါမ်ား၌ ခၽြတ္ခၽြတ္သံၾကားတိုင္း လန္႔ေနမိသည္။ အိပ္ေပ်ာ္လွ်င္လည္း ခဏသာ။ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာက အိပ္မက္ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ လန္႔ႏိုးလာရတတ္သည္။ မသိစိတ္၌ မလံုျခံဳမႈသည္ ထာ၀ရ ႀကီးစိုးေနရာ မီးထြန္းထားသည့္ၾကားက အရိပ္မ်ားသည္ ကၽြန္မစိတ္ကို ေခ်ာက္ခ်ားေစသည္။
သူ႔အေဖလာေနေသာ ညမ်ား၌ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ရသည္။ သူ ေဘးမွာရွိေနလွ်င္ ရင္ထဲမွာ ေႏြးလ်က္ လံုျခံဳသည္။
သည္ညေတာ့ ရထားက အေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီ။
ခါတိုင္း ပဲခူးအိပ္လို႔ေခၚသည့္ ပဲခူးေလာ္ကယ္ရထားက ေလးေလးေႏွးေႏွး ေခါင္းတြဲတစ္ခုသာ မီးလင္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕လာသည္ကို ေတြ႕ရၿမဲျဖစ္သည္။ ေခါင္းတြဲႀကီးတစ္ခုတည္း လာေနသလို၊ က်န္တြဲေတြက ေမွာင္မည္းလ်က္ အသံေတြသာ ၾကားရေသာ ရထားသည္ တံတားေတြေပၚျဖတ္လွ်င္ တ၀ုန္း၀ုန္း တေ၀ါေ၀ါ ဆူညံသြားတတ္ေသာ အသံမ်ားကို သည္ၿမိဳ႕ေလးဆီမွ ၾကားရ ေတြ႕ရၿမဲ။
ခုေတာ့ ပဲခူးအိပ္၏ အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရ။ ဘူတာႀကီးမွာပဲ အိပ္ေနေလသလား။ လမ္းမွာပဲ အိပ္ေလသလား မသိ။ ရထားဆိုက္၍ ဟိုဘက္ကမ္းဆီမွ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္လ်က္ လာေနၾကေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးေရာင္ လက္ခနဲ လက္ခနဲ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု ျမင္ရလွ်င္ သည္ဘက္ကမ္းမွ ေမာ္ေတာ္ေလးသည္ စက္ႏိႈး၍ ဟိုဘက္ကမ္းဆီ ခရီးသည္ႀကိဳ သြားတတ္ၿမဲျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေလးမွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားဆဲ။ လိႈင္းပုတ္တိုင္း တလႈပ္လႈပ္ႏွင့္။
“ မေန႔က ရထား ဘယ္အခ်ိန္ ၀င္လဲဟင္ ”
ေစာင့္ေနသူတစ္ဦးက ကူးတို႔သမားကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ ၁၁ နာရီေလာက္ ထင္တယ္ ”
ေစာင့္ေနသူတို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ျပန္သူ ျပန္ၾကၿပီ။ သားက ျပန္ခ်င္ပံု မရ။ ကၽြန္မလည္း ဆက္ေစာင့္ခ်င္ပါသည္။ သူ႔ပါးကေလးေတြ၊ လက္ေလးေတြ ေအးေနၿပီမို႔ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္သင့္ၿပီဟု ထင္ေနသည္။ သားေလးသည္ သူ႔အေဖလာလွ်င္ အရုပ္ပါလာမည္ပဲ ထင္ေနသည္။ မေအထက္ သူက ကဲသည္။ ေျခကေလးေဆာင့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
“ ေဖေဖ လာေအာင္ ေစာင့္မွာပဲ ”
သားေလးက မုန္႔ဖိုးရလွ်င္ မေအကို ဘယ္ေတာ့မွ မအပ္။ ဖေအလက္ထဲ ထည့္တတ္သည္။ ပိုက္ဆံတန္ဖိုးကို ခြဲခြဲျခားျခား သိပ္နားမလည္ေသးေသာ္လည္း အရြက္အႀကီး အေသး၊ အရုပ္၊ အေရာင္ ခြဲျခားမွတ္မိသည္။ မေအ့လက္ထဲ ေရာက္သြားလွ်င္ စုဘူးထဲ ေရာက္သြားတတ္ၿပီး ဖေအ့လက္ထဲမွာဆိုလွ်င္ သူ လိုခ်င္သည့္ အရုပ္ ပူဆာလို႔ရသည္။ ဖေအလုပ္သူူက စိတ္ရွည္သည္။
အလုပ္မသြားခင္ သေဘၤာေတြ၊ ေလယာဥ္ေတြ၊ ငွက္ေတြ၊ ေခြးေလးေတြ အရုပ္မ်ိဳးစံုကို စကၠဴျဖင့္ ပံုခ်ိဳး၍ ေပးတတ္ေလသည္။ ၀ါးျခမ္းျပားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေခ်ာေနေအာင္သပ္ၿပီး သားေရပင္စည္းကာ ေလးျမား လုပ္ေပးတတ္သည္။ ဓာတ္ခဲသံုးရေသာ အရုပ္ကေလးေတြ ပ်က္လွ်င္လည္း ျပင္ေပးတတ္သည္။ ကၽြန္မက သားေလးကို ကာတြန္းဖတ္ျပ၊ ပံုေျပာျပတတ္ေပမယ့္ ကေလးကစားစရာေတြက် လုပ္မေပးတတ္။ သားသည္ အေဖရွိလွ်င္ မီးျပတ္ေသာ္လည္း ေနရဲသည္။ ေမေမႏွင့္ဆိုလွ်င္ အားငယ္တတ္သည္။
အရင္ကေတာ့ သားအမိ သည္လာလာ မႀကိဳျဖစ္။ ရထားသံကို အိပ္ရာထဲကေန နားစြင့္တတ္ၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္သံ တဘုတ္ဘုတ္ ျမည္သံကို နားစြင့္ၾကသည္။ ခုတစ္ပတ္ေတာ့ ကၽြန္မလက္ထဲ ပိုက္ဆံကျပတ္ၿပီမို႔ သူ႔အလာကို ပိုလို႔ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ အိမ္မွာ စိတ္ေအးေအး မေစာင့္ႏိုင္။ လာႏိုးႏွင့္ ကမ္းထိပ္မွာ ငံ့လင့္ေစာင့္စားခ်င္သည္။
ကေလးအလိုလိုက္ကာ ကၽြန္မ စိတ္ေစာမိကာ လာႀကိဳမိသည္မွာ မွားၿပီထင္သည္။ သား အေအးမိၿပီး ဖ်ားမွာျဖင့္။
အရင္တစ္ပတ္ကေတာ့ သူ အင္းတေကာ္လမ္းမွ လာခဲ့သည္။
မနက္ေစာေစာ အေ၀းေျပးကားစီးၿပီး အင္းတေကာ္မွာဆင္း၊ အင္းတေကာ္က ထံုးႀကီးကို ျမင္းလွည္းႏွင့္လာ၊ ထိုျမင္းလွည္းကလည္း လူျပည့္ဖို႔ အေတာ္ေစာင့္ရတတ္သည္။
လူကလည္း ျပည့္၊ ျမင္းကလည္း ျမင္းကတ္မဟုတ္ဘူး ဆိုလွ်င္ေတာ့ ထိုလမ္းသည္ တစ္နာရီထက္ ပိုမၾကာတတ္။ ထံုးႀကီးႏွင့္ အင္းတေကာ္ႀကား တစ္စီးတေလသာ သြားလာတတ္သည့္ ေမာ္ေတာ္ကားကို ေၾကာက္သည့္ ျမင္း၊ ျမင္းကတ္တစ္ေကာင္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီဆိုလွ်င္ ခရီးတာက ပိုရွည္တတ္သည္။ ျမင္းက ေရွ႕ကိုမသြားဘဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေျပးခ်င္ ေျပးတတ္သည္။ လမ္းေပၚမွာ ခ်ာခ်ာလည္ပစ္ခ်င္ ပစ္တတ္သည္။ တစ္ခါက ကၽြန္မႏွင့္ ခ်ာတိတ္သည္ ထိုျမင္းလွည္းမ်ိဳးေပၚတြင္ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုပ္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရဖူးသည္။
ထံုးႀကီးေရာက္ေတာ့လည္း ကမ္းနားသို႔ ေနာက္တစ္ဆင့္ ျမင္းလွည္းစီး၊ ျမင္းလွည္းမရလွ်င္ တစ္မိုင္သာသာ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ မလြယ္။ ရန္ကုန္-ထံုးႀကီး လိုင္းကားရွိလွ်င္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု သည္လမ္းေပၚေရာက္တိုင္း ေတာင့္တမိရတတ္သည္။ လိုင္းကားက မရွိ။
ဟိုလြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ေျပးဖူးသည္ဟု ၾကားသည္။ အင္းတေကာ္လမ္းေပၚမွာ ဥဒဟိုေျပးေနေသာ ၿမိဳ႕နယ္အစီအစဥ္ ကားမ်ားကိုေတြ႕ရလွ်င္ ထိုလိုင္းကားမ်ိဳး ရွိေစခ်င္ေသာဆႏၵ ပို၍ျဖစ္လာရျပန္သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္လို မရွိသည္ကိုေတာ့ မစဥ္းစားတတ္။
ထံုးႀကီးမွ ကမ္းနားသို႔ အဆင္ေျပေျပ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာင္ တစ္ဖက္ကမ္းကို စက္ေလွေလးႏွင့္ ကူးရသည္။ စက္ေလွသို႔အဆင္း တံတားေသးေသးက်ဥ္းက်ဥ္းမွာ အတက္အဆင္း လူေရွာင္ရသည္ကလည္း သည္းထိတ္ရင္ဖိုဖြယ္ရာ။ ဒီတက္ၿပီဆိုလွ်င္ တံတားအျမင့္ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တက္လာသည့္ ဒီေရက ေၾကာက္စရာ။ တံတားေပၚမွ ေလွ်ာက္ရင္း ေရထဲျပဳတ္က်သြားေတာ့မလို မူးရိပ္ရိပ္ ျဖစ္လာရသည္။
ခ်ာတိတ္ေလးႏွင့္မို႔ သည္လိုသြားျပန္ေနလို႔ မျဖစ္သည္မို႔ ရံုးပိတ္ရက္ သူ႔အေဖအလာကိုသာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည္။ တကယ္ေတာ့ သည္ခရီးက နီးနီးကေလးပါ။ (၄၄) မိုင္သာရွိသည့္ ခရီးကို ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ သြားလာေနရသည့္အျဖစ္။
ရထားေစာင့္ရင္း တစ္ခါက သူသည္ မနက္ (၅) နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္လာသည္ကို ျပန္အမွတ္ရမိသည္။
ရထားက ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွ ည (၂) နာရီေလာက္မွ ထြက္ခဲ့၍ ထံုးႀကီးကို (၄) နာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္လာသည္။ အခ်ိန္ဇယားအရသည္ ရထားထြက္ခ်ိန္က ညေန (၅) နာရီ (၂၅) မိနစ္။ ကၽြန္မက သူ႔ကို ေျပာမိေသးသည္။ ညေနကတည္းက ဘာလို႔ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေစာင့္ေနရတာလဲ၊ အိမ္ျပန္အိပ္ၿပီး မနက္မွ ကားနဲ႔လာေပါ့ဆိုေတာ့ သူက ထြက္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ေစာင့္ေနမိတာပဲကြာ၊ ကိုယ့္လိုလူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲဥစၥာ။ ေနာက္ၿပီး ကားလမ္းကလာရင္ စရိတ္က သိတဲ့အတိုင္းပဲကြာတဲ့။
တိုင္းထြာသံုးစြဲရေသာ ေငြေၾကးပမာဏက အခ်ိန္မ်ားကို ၀ါးမ်ိဳးကာ လူကို ပင္ပန္းေစသည္ကို ေတြးမိေတာ့ ရင္မွာ နင့္သြားခဲ့ရသည္။
“ မိန္းမရယ္…. ေလာ္ကယ္ဆိုတာ အခ်ိန္မွန္ အျမန္မွ မဟုတ္တာ၊ လမ္းမွာ ျဖတ္သမွ် ကုန္ရထားကအစ ေရွာင္ေနရတာပဲေလ၊ သူက ဦးစားေပးမွမဟုတ္တာ ”
သူေျပာေလ့ရွိေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း သည္ေန႔လည္း အဲဒီလို ျဖစ္ေနျပန္ၿပီလား အေတြး၀င္သည္။ သူ႔အေဖ စီးလာမည့္ရထားက ည (၇) နာရီ (၈) နာရီေလာက္ ရန္ကုန္က ထြက္လာမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ အျမန္ေတြလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးၿပီမို႔ ခုေလာက္ဆို ေရာက္ေလာက္ၿပီ။ သည့္ထက္ ေနာက္က်လို႔ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ည (၁၁) နာရီ ေက်ာ္လာၿပီမို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ လူစုလည္း ကြဲသြားၿပီ။ ဆိုင္ကလည္း ပိတ္ဖို႔ ျပင္ေနၿပီ။ သားကို ေခ်ာ့ရျပန္သည္။
“ ကဲ….သားေရ၊ ျပန္ၾကမယ္ကြာ ”
“ သားကေတာ့ မိုးလင္းထိ ေစာင့္မွာပဲ ေမေမ ”
ေခါင္းမာေသာ သားသည္ စိတ္မေလွ်ာ့ေသး။ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျဖစ္ေနသည္။
“ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္မွ သိမ္းေနၿပီ သား၊ တအား မိုးခ်ဳပ္သြားၿပီ ”
ရင္ထဲမွာ စိုးရြံ႕စိတ္ႏွင့္ အားငယ္မႈေတြ ျပည့္သိပ္ေနသည္။ သားအမိ သားအဖ သံုးေယာက္ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ေတြးထားခဲ့သည္။ သည္လို ေနာက္က်တတ္မွန္းသိေပမယ့္ ဒါကို လံုးလံုးထည့္မေတြးထားမိခဲ့။
ခုေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရေတာ့မည္။
ေႏြးေထြးမႈ ကင္းမဲ့ျခင္းသည္ ရင္တြင္းကို ဖိစီးလ်က္ ေအးေသာည၊ ေမွာင္ေသာည လမ္းမီး မွိန္ပ်ပ်မ်ားေအာက္မွ…..။
---------
ခင္ျမဇင္
မေဟသီမဂၢဇင္း၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁၉၉၅
9,Sept,2017
[ ဆရာမခင္ျမဇင္ေပ့ခ်္မွ ကူးယူပါသည္။ဆရာမအားေက်းဇူးတင္ပါသည္။]
No comments:
Post a Comment