လေရာင္လင္းပါေစ… ႏွင္းဆီသင္းပါေစ
📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑📑
စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)
ကိုလြင္ဦးသည္ ေခၽြးျပန္စျပဳ၏။ လူသူ အ၀င္အထြက္မ်ားေသာ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္မွာ စားပဲြတစ္ လံုး ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနရတာေလာက္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေငါင္းစင္းစင္း ျဖစ္တာ မရွိ။
“ေနျခည္ ရက္စ္ေတာရင့္”ဟု ဖုန္းထဲက အေသအခ်ာေျပာျပလုိက္သည္ကို သည္မိန္းကေလး နားၾကား ေတာ့ မလြဲတန္ရာ။ သူ ဖုန္းဆက္ေနသည္ဆိုေသာ ေနရာႏွင့္ အနီးဆံုး စားေသာက္ဆုိင္ကို တမင္ေရြး ခ်ယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သန္႔ျပန္႔လြတ္လပ္႐ံုမက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ သိကၡာရွိရွိထုိင္လို႔ ေကာင္း မည့္ ေနရာ။
ကိုယ္ ကေတာ့ ခုအထိ အမြန္အျမတ္ ရွိဆဲပါ ျမႏွင္းဆီ။ အဲ… ေဆာရီး ျမရယ္။
လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ျမ ေျပာေလ့ရွိသည့္ စကားေတြကို ခုပင္ နားနားကပ္ေျပာေနသလို အပီ အျပင္ ၾကားေနရ၏။
“ျမလုိ႔ပဲ ေခၚစမ္းပါ ေမာင္ရာ၊ အဲဒီ ႏွင္းဆီဆိုတာႀကီး မုန္းလြန္းလို႔၊ ပန္းတကာ့ ပန္းထဲမွာ အင္မတန္ ကိန္းႀကီး ခန္းႀကီးႏုိင္တဲ့ ပန္း၊ အေဖအေမမွည့္ထားတဲ့ နာမည္မို႔သာ မေကာင္းတတ္လို႔ ယူထားရတာ၊ ျမ ေတာ့ ျမ တစ္လံုးတည္းပဲ ႀကဳိက္ပါတယ္၊ ျမ ဆိုတာက ထက္ျမက္တဲ့သေဘာ၊ မာေက်ာတဲ့သေဘာ”
စကားႂကြယ္၍ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေျပာတတ္ဆိုတတ္ေသာ ျမ၊ သူႏွင့္ ရြယ္တူတန္းတူ မိန္းကေလးမ်ားက “သိပ္စကားမ်ား တာပဲ”ဟု ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔မေယာင္ ျပဳၾကတာေတြ သတိရသည္။ ျမကလည္း ဘ၀တူ မိန္းကေလး ခ်င္း သိပ္အေစးမကပ္လွ။ ေယာက်္ားသားေတြႏွင့္ အေပါင္းအသင္း မ်ားသည္။
“မိန္းမဆန္လြန္းတဲ့ မိန္းမေတြ ကို ျမ ၾကည့္လုိ႔မရဘူး။ အင္းေလ… သူတုိ႔ကလည္း ျမကို ၾကည့္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လို႔ရမွာ မဟုတ္တဲ့အတူတူေတာ့ မၾကည့္ဘဲ ေနလုိက္ ၾကတာ အေကာင္းဆံုးေပါ့”
သည္လက္သံုးစကား တစ္ခြန္းကို အၿမဲအၿမံဆုပ္ၿပီး ေယာက်္ားကေလး အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ရျခင္းကို ျမ ေမြ႕ေလ်ာ္သည္။ စိတ္လိုလွ်င္ ေယာက်္ားတစ္အုပ္ႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ ၀န္မေလး။ ၃၂ လမ္း၊ ၃၃လမ္းတစ္၀ုိက္က စာအုပ္ေစ်းကြက္မွာ၊ ပန္းခ်ီျပပြဲခန္းမေတြမွာ၊ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီး ေတြမွာ ေယာက်္ားသားေတြထဲ ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ ပါလာတတ္သည္ကို ေနမထိ၊ ထုိင္မထိၾကည့္ေန ရသည္ မွာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ်မကၿပီ။
“မုတ္သံု မဂၢဇင္း”၏လက္ေထာက္အယ္ဒီတာဘ၀မွာ ကိုလြင္ဦးသည္ မိ္န္းကေလးကိစၥႏွင့္ နာမည္မၿငိ စြန္း ရေအာင္ အထူးသျဖင့္ ဆင္ျခင္လာခဲ့၏။ မိ္န္းကေလးေတြကို အထင္မေသးခ်င္ေသာ္လည္း မိမိ အယ္ဒီတာ ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳအရ မိ္န္းမဆိုတာ နည္းနည္းသတိေတာ့ထားမွ ျဖစ္မည္ဟု နားလည္ေန သည္။ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား မႈကို တပ္မက္သည့္ ပုထုဇဥ္ေတြထဲမွာ ေယာက်္ားထက္ မိန္းမသားေတြက ပိုၿပီး ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူး ေနသည္ဟု ျမင္ေနေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ဆက္ဆံလာသမွ် အမ်ဳိး သမီးေတြကို တုိက္ တံစက္ၿမိတ္လြန္လွ်င္ ေစ့ေစ့မၾကည့္မိေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေရွာင္သည္။
သို႔ေသာ္ သည္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့…၊ ျမကိုေတာ့ တစ္ေနရာမွာ ခ်ိန္းမိေခ်ၿပီ။ ေစာင့္စည္းလာခဲ့သမွ် အယ္ဒီတာသိကၡာ ေလ်ာ့ေျပခဲ့ၿပီလား။ ကိုလြင္ဦးသည္ လိပ္ျပာမလံုၿခံဳစြာ ေခါင္းကိုဆတ္၍ အေတြးစကို ျဖတ္ပစ္ လုိက္သည္။
စားေသာက္ခန္းမ ၏ ေထာင့္က်က်စားပြဲတြင္ ေနရာယူထုိင္ေနခဲ့သည္မွာ နာရီ၀က္နီးပါးရွိေရာ့မည္။ မ်က္မွန္း တန္းမိေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ ဧည့္ႀကဳိလုလင္ကေလးေတြကို “မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေစာင့္လုိက္ဦး မယ္ကြာ” ဟု သတင္းပို႔ရင္း ေရခဲေရတစ္ခ်ဳိင့္ ေတာင္းထားလုိက္သည္။ ေကာင္တာမွာထုိင္ေနသည့္ မေရႊရည္ ကလည္း သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ ႐ႈပ္ေနသည္မို႔ မိမိထံလာၿပီး ဧည့္ေထာက္မခံႏိုင္။
ခါတုိင္း ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ်မအားလွ်င္ေတာင္ သူငယ္ခ်င္း ကိုခ်စ္ခ်မ္းေအးက ခဏျဖစ္ေစ ႏႈတ္ဆက္ စကား ေလာက္ လာေျပာတတ္ၿမဲ။ ေနျခည္ရက္စ္ေတာ့ရင့္ ပိုင္ရွင္ ကိုခ်စ္ခ်မ္းေအးမွာ ဂီတသမားမုိ႔ စကားေျပာ ရတာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိသည္။ ဘာသာစကားခ်င္း တူသည္ဆုိတာ ဒါပဲျဖစ္မည္။
တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေနရာက သူငယ္ခ်င္းကို သတိရၿပီး ေကာင္တာဆီသုိ႔ ထေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ မေရႊရည္ က ေငြစကၠဴခ်ပ္မ်ားကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေရတြက္ရင္း အၿပံဳးမ်ားကုိ သူ႔ဆီပို႔လႊတ္၍ ႀကဳိသည္။
“ကိုခ်စ္ခ်မ္းေအး တစ္ေယာက္ ဘယ္ေပ်ာက္ေနသလဲဗ်”
“ေၾသာ္… ဒီကို မလာတာ ႏွစ္ပတ္ရွိၿပီေလ။ စီးရီးထြက္ေတာ့မယ္ မဟုတ္လား၊ အလုပ္႐ႈပ္ေနမွာေပါ့”
မေရႊရည္ ေခါင္းဆတ္ျပလုိက္ေသာ နံရံကပ္ပိုစတာကို အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ခုိင္၀ါ၊ ေနျခည္ ဗစ္တာခင္ညဳိ ဆုိေသာ စာလံုးႀကီးေတြကို “လွမ္း”ဖတ္ၾကည့္ကာ တစ္ခ်က္တည္း သေဘာေပါက္သြား ေလသည္။ ထိုစီးရီးကို စီစဥ္ထုတ္လုပ္ေနသည့္အေၾကာင္း သူ ေျပာျပထားဖူးသည္။
စိတ္ခပ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ လက္မွ နာရီကိုငံုၾကည့္သည္။ အိုး… ေလးနာရီခြဲဖို႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ လိုေသး တာပါလား၊ မိမိ စိတ္ေစာေနသည့္အျဖစ္ကို ခုမွ သတိထားမိသည္။
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ျမက အၿမဲတိက်တတ္သူပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မက်တတ္သလို ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေစာ ေလ့ မရွိပါဘူး။
ျမက ေသြးေအးသည္။ မိမိသာ ဆႏၵေစာတတ္သူ၊ စိတ္လႈပ္ရွားလြယ္ကူသူ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုလြင္ဦး သည္ မလံုမလဲၿပံဳးလုိက္ကာ မိမိစားပြဲသို႔ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ ၀ိတ္တာကို လက္ျပေခၚလုိက္ၿပီး ဘီယာ တစ္လံုး မွာသည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေစာင့္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ဘီယာတစ္လံုးေလာက္ ဆြဲေသာက္ေန လုိက္မည္။
“အစားအေသာက္ကို ႀကဳိမွာထားရင္ ပိုအဆင္ေျပမယ္ ဆရာ”
“ေနပါဦးကြာ၊ အခ်ိန္နည္းနည္းေစာေနေသးလို႔။ ငါက အမ်ားႀကီး ေစာေရာက္ေနတာကြ၊ ငါ့ဧည့္သည္က အင္မတန္ တိက်တာ၊ သူက ဘိုလိုလာမွာ၊ ငါက ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္နဲ႔ ျမန္မာလို လာမိလို႔”
မၿပံဳးမရယ္ ခပ္တည္တည္ေျပာလုိက္ေသာ ျပက္လံုးကို ၀ိတ္တာကေလးက အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ရင္း သေဘာက် ေန၏။
“ဒါျဖင့္ ဆရာ့အတြက္ အျမည္း”
“ေအး… ငါးမုန္႔ေၾကာ္ တစ္ပြဲပဲ ယူခဲ့ဦးကြာ”
အိတ္ကပ္ကို အမွတ္မထင္ ဖိရင္း မွာလုိက္သည္။ အမွန္ေတာ့ ငါးရွဥ့္ေျခာက္ေၾကာ္ေလး တစ္ပြဲေလာက္ မွာ ခ်င္ေသး၏။ အင္မတန္ႀကဳိက္သည့္ ငါးရွဥ့္ေျခာက္ေၾကာ္မွာ ေစ်းႀကီးလွ၏။ ငါးမုန္႔ႏွင့္ပဲ အာသာေျဖရ ေတာ့မည္။ ျမ ကို ညစာေကၽြးမည္ဟု ပိုင္းျဖတ္ထားသည္မို႔ အိတ္ကပ္ထဲက ရာတန္ကေလးတစ္ရြက္ကို စိတ္တြက္ ႏွင့္ ဖ်က္သံုးေနရသည္။
မနက္ က အိတ္ထဲမွာ ေငြတစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ပါခဲ့သည္။ မိန္းမမွာလုိက္ေသာ မီးေနခန္းသံုး ပစၥည္း ပစၥယ အတုိအထြာေတြ ၀ယ္ဖုိ႔ျဖစ္ေလသည္။
ေအးမူ မ်က္ႏွာ ကို ကြက္ခနဲျမင္၏။ ရင္ထဲမွာ လႈပ္သြားၿပီး လက္ထဲက ဖန္ခြက္ လြတ္က်မတတ္ျဖစ္သြား သည္။ ဖိတ္စင္သြားေသာ ဘီယာတစ္စက္၊ ႏွစ္စက္ကို မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳကာ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ဟန္မ ပ်က္ေအာင္ ထိန္းရင္း ဆက္ေသာက္ေနရသည္။
သို႔ေသာ္ ေအးမူမ်က္ႏွာက ဘီယာျမႇဳပ္ေတြၾကားမွာ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္။
ေန႔ေစ့လေစ့ ကိုယ္၀န္ႏွင့္ ေလးလံပန္းလ်ကာ နားထင္ေတြ က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ မယားသည္ ေအးမူရဲ႕ မ်က္ႏွာ။
ကိုယ္၀န္ ကို တအင့္အင့္ သယ္ပိုးရင္း ႏွင္းဆီခင္းေတြၾကားမွာ ေပါင္းသင္ျမက္ႏုတ္ တကုပ္ကုပ္ေနမည့္ အသြင္ အလ်ာ။
“ဟိုတစ္ႏွစ္က လို ပိုးမက်ေအာင္ ဂ႐ုစုိက္ရမယ္ အစ္ကုိေရ႕၊ ပိုးသာ မကုိက္ဘူးဆိုရင္ တအားပဲ။ အပင္ ေတြလည္း သန္မွသန္၊ ဖူးတံေတြကလည္း ထြက္မွထြက္၊ ဒီႏွစ္ တအားကိုပြင့္မွာ သိလား။ ဒါမွလည္းျဖစ္ မွာ အစ္ကို၊ ေအးမူက ပုစုခ႐ုကေလး ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ဂ်င္ေျခလည္ဦးမွာ၊ ေစ်းဆုိင္ကို ဟုတ္တိပတ္တိ ၾကည့္ႏုိင္ ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအေတာအတြငး ပန္းခင္းေလးပဲ အားကိုး စားရမွာ”
ထက္သန္ တက္ႂကြလြန္းေသာ ေအးမူအသံလြင္လြင္ကေလး ရင္ထဲမွာ ႐ိုက္ခတ္လာသည္။ ပန္းခင္း ေလးပဲ အားကိုး စားရမွာဆုိေသာ စကားကို ေစာဒကမတက္၀ံ့။ မိမိ၏မဂၢဇင္းက ခုတေလာ သိပ္အေျခ အေန မေကာင္းလွ။ ခုတေလာဆိုသည္မွာ မိမိအယ္ဒီတာတစ္သက္၊ ဆယ္စုႏွစ္၀က္မက ေက်ာ္ၿပီေလ၊ မဂၢဇင္းက ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ မုိ႔ မိမိအယ္ဒီတာလစာ ဆိုတာလည္း ထုတ္မေျပာရဲေအာင္ရွိသည္။ ကေလးႏွစ္ ေယာက္ရွိေသာ အိမ္ေထာင့္၀န္ ကို ေအးမူက အိမ္ဆုိင္ကေလး တည္ကာ၊ ပန္းခင္းကေလး စိုက္ကာျဖင့္ တစ္တပ္တစ္အား ျဖည့္ဆည္း ရွာ၍ ေတာ္ေတာ့သည္။
ဘယ္ေတာ့ဖ်က္ေျပးရမည္လဲဟု ရင္တမမ ေနေနရေသာ ဂြတၱလစ္ႏွင့္ အေနာက္ရန္ကင္းၾကားက က်ဴး ေက်ာ္ေျမကြက္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကိုလြင္ဦးတို႔လင္မယားက ၀ါးအိမ္ကေလးတစ္လံုးႏွင့္ ဧက၀က္ခန္႔ ႏွင္းဆီၿခံ ကို ပုိင္ဆုိင္ၾကေလသည္။ သက္ဆုိင္ရာက မႏွင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ အိမ္ပိုင္ရွင္၊ ၿခံႀကီးရွင္အျဖစ္ ရင္တထိတ္ထိတ္ လက္မေထာင္ႏုိင္သည္။ ေအးမူကေတာ့ ပိုက္ဆံကို ေခၽြႏုိင္သမွ် ေခၽြၿပီး စုႏုိင္သ ေလာက္ စုေနသည္။ သည္ေနရာက ေျပးရလွ်င္ ကေလးလူမမည္ေတြႏွင့္ ေခြးတိုး၀က္၀င္ျဖစ္္မည္ စိုးရွာ သည္။ ရပ္ကြက္ ႏုပ္ႏုပ္ မွာ တဲစုတ္ကေလး တစ္ျခမ္းေလာက္ ငွားေနဖု႔ိပင္ ေထာင့္ဂဏန္းေလာက္ အနည္းဆံုး စေပၚတင္ရမည္ မဟုတ္လား။
ခုတေလာေတာ့ ေအးမူ ပုိက္ဆံအသံုး ေတာ္ေတာ္ရက္ေရာေနေလသည္။
သည္လိုခ်ည္းပါပဲ။
သည္မိန္းမ ကေလး တစ္ခါေမြးမည္ႀကံတုိင္း နည္းနည္းေတာ့ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ခ်င္ေလ့ရွိသည္။ မေမြးခင္က တည္း က စိတ္ကူးေတြတယဥ္ယဥ္ႏွင့္ ေမြးလာမည့္ကေလးအတြက္ ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ အေသးစိတ္ လုပ္ၿမဲ။ ေဆး႐ံုတက္ မီးဖြားလွ်င္ တစ္ပါတည္းယူသြားဖုိ႔ ပစၥည္းေတြမွာ ႀကိမ္ျခင္းတစ္လံုးႏွင့္ ကိုယ္၀န္ ေျခာက္လေက်ာ္ ေလာက္ကတည္းက အသင့္ျပင္ၿပီးသား။ ထုိျခင္းထဲမွာ သူ႔အ၀တ္အစား သံုးစံုေလာက္၊ ကေလး အႏွီး၊ ကေလးအက်ႌ၊ ပလတ္စတစ္ အိပ္ရာခင္း စသည့္အသံုးအေဆာင္ေတြကို ပလတ္စတစ္ အိတ္အသီးသီး မွာ ပ႐ုတ္လံုးတစ္ပါတည္းထည့္၍ မီးျဖင့္ အေသပိတ္ထားၿပီးသား။ ေအးမူက အင္မတန္ ေစ့စပ္ ေသခ်ာတာေတာ့ အမွန္ပင္။ ေဆး႐ံုမီးဖြားခ်ိန္မွာ အေရးေပၚ သံုးရမည့္ “ခ်ဳပ္ႀကဳိး”တုိ႔၊ “ဆီ”တုိ႔က အစ ျပည့္စံုေအာင္ ထည့္သြားေလ့ရွိသည္။
“ဒါေတြ ကိုယ့္မွာ မျပည့္စံုရင္ မ်က္ႏွာငယ္တယ္ အစ္ကိုေရ႕၊ မရွိ ရွိတာနဲ႔အျဖစ္ လုပ္ေပးလုိက္ရင္လည္း ကိုယ္ပဲ ခံရမွာ၊ အဲဒီေတာ့ ပိုပိုသာသာေလး ယူသြားရင္ မ်က္ႏွာရတယ္၊ ကေလး ေရခ်ဳိးဖို႔ “ဆီ”ဆုိရင္ ကုန္လွ ငါးက်ပ္သားေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ေအးမူက တစ္ဆယ္သားေလာက္ ထည့္သြားတာ၊ ပိုေတာ့ လွဴပါတယ္ ေပါ့ အစ္ကို ရာ၊ ခ်ဳပ္ႀကဳိးလည္း ဒီအတုိင္းပဲ၊ ေအးမူက ဖာ့စပ္ရာတုန္းကေတာင္ တစ္ထုပ္ပဲ ကုန္တာ၊ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ထုပ္ ၀ယ္ရမယ္၊ ပိုတဲ့ တစ္ထုပ္ လွဴတယ္ေပါ့၊ ဒါဆို အဆင္ေျပတာပဲ”
ဆယ္တန္း ကို ဘီႏွင့္ေအာင္ခဲ့ဖူးေသာ ေအးမူကသည္လိုပင္ အဂၤလိပ္စကားေလး တစ္လံုးတေလ ၾကား ညႇပ္ေျပာေလ့ ရွိသလို က႐ုဏာ တစ္၀က္တပ်က္ႏွင့္ ၿပံဳးရေသး၏။
မနက္ကေတာ့ ခ်ဳပ္ႀကဳိးကို ေလးထုပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ၀ယ္ခဲ့ဖုိ႔ မွာသည္။
“ေသခ်ာပါတယ္ အစ္ကိုရာ အႁမႊာမွ အႁမႊာပါ၊ အိုဂ်ီ က မတင္မက် ေျပာေပမဲ့ ေအးမူ တပ္အပ္သိပါတယ္၊ ဗိုက္က တစ္ခါတစ္ခါမွာ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသလို ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္ေရာညာေရာ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အၿမဲလိုလႈပ္ေန တာ အစ္ကိုရဲ႕၊ အို… လြယ္ထားရတာကိုက အသိသာႀကီး၊ ႏွစ္ေယာက္ပါ၊ ဗုိက္ခြဲခ်င္ ခြဲရမွာ၊ အနည္း ဆံုး ခ်ဳပ္႐ိုးကေတာ့ မ်ားမွာပဲ”
ေအးမူ ေသြးေအးေအးႏွင့္ အေသးစိတ္ေျပာႏုိင္သေလာက္ ကိုလြင္ဦးမွာ တြန္႔၍ တြန္႔၍ သြားသည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးမူေတာ့ သိပ္အားရတာပဲ၊ ခု သားတစ္ေယာက္၊ သမီးတစ္ေယာက္ ရထားတာ ေနာက္ထပ္ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္လိုခ်င္ေနတာ၊ အႁမႊာေမာင္ႏွမေမြးလုိက္ရင္ တစ္ႀကိမ္ တည္း ျပည့္စံုသြားၿပီေပါ့”
ကိုလြင္ဦးသည္ အနည္းငယ္ စိတ္႐ႈပ္သေယာင္ရွိကာ ေအးမူႏွင့္အတူ ေရာၿပီး မတက္ႂကြႏုိင္။
လက္ရွိ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္ ေျဗာင္းဆန္ေနတာ ေနာက္ႏွစ္ေကာင္သာ တစ္ၿပဳိင္နက္တည္း ပူး လာရင္ေတာ့ ထိပ္ေမြးမွ က်န္ပါေတာ့မလားဟု တစ္ျခမ္းလိုက္၍ ေျပာစျပဳေနေသာ နဖူးျပင္ကို ေယာင္ ပြတ္မိသည္။
သို႔ေသာ္ မုိးလင္းလွ်င္ အိမ္ကထြက္ဖို႔သာစိတ္ေစာေနတတ္ၿပီး ေန၀င္မွအိမ္ျပန္ေလ့ရွိေသာ စာေပေလာ ကသား ကိုလြင္ဦးမွာ သားသမီးေတြႏွင့္ ေနခ်ိန္ရယ္လုိ႔ တယ္မရွိလွ။ ကေလးထိန္းရသည္ရယ္လို႔ မႀကံဳ ဖူးသေလာက္ပင္။ သာမန္ခ်ီ႐ံုပိုး႐ံု စတိေလာက္မို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖရယ္လို႔ အမည္ခံႏုိင္႐ုံမွ် ေသာ မိမိအေနအထားကို ႐ုတ္ျခည္းသတိရကာ နဖူးျပင္ အေရးအေၾကာင္းေတြ ခ်က္ခ်င္းေလ်ာ့ေျပ သြားသည္။
ျမက္ႏုတ္ ေပါင္းသင္ရင္း၊ ႏွင္းဆီဆူးေတြ တေဖာက္ေဖာက္ အစူးခံရင္း အိမ္ဆုိင္ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ရွာေသာ မယားသည္ေအးမူကို သနားလည္းသနား၊ ေက်းဇူးလည္း တင္ခ်င္လာကာ-
“ဒီတစ္ခါ ေမြးရင္ ေအးမူ ပင္ပန္းဦးေတာ့မွာပဲ၊ အိုဂ်ီကို ေျပာျပပါလား၊ ေမြးရင္း ဖြားရင္း တစ္ခါတည္း အၿပီးသတ္လုိက္ရေအာင္”
“ဟင္… အစ္ကိုကလည္း ေမြးမွာက ဘာကေလးေတြထြက္လာမွန္းမွ မသိေသးဘဲနဲ႔၊ က်ားကေလးခ်ည္း ဆိုရင္ သမီးႀကီးအတြက္ အေဖာ္လိုဦးမွာ၊ မ ကေလးေတြခ်ည္း လာရင္လည္း အနည္းဆံုး သားတစ္ ေယာက္ ေတာ့ ထပ္ၿပီး ယူကိုယူဦးမွာ၊ ၿပီးေတာ့ ေအးမူအသက္ကလည္း ၂၆ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာကို၊ ဘယ္ လိုလုပ္ၿပီး တရား၀င္ပါ့မလဲလို႔၊ ဘာလဲ အစ္ကိုက ကေလး“ေတာက္”ေနၿပီလား၊ ဒါဆိုရင္လည္း ေအးမူ ေန႔တုိင္း စားရတယ္ဆုိတဲ့ ေဆးကို စံုစမ္းၿပီး ရွာ၀ယ္စားပါ့မယ္ေလ၊ သိပ္ေစ်းမႀကီးဘူးတဲ့၊ ဒါေပမဲ့ အား နည္း တတ္တယ္၊ လူကို ထိခုိက္တယ္ ဆိုသလားလုိ႔၊ အင္းေလ… ထိခ်င္လည္း ထိပေလေစေတာ့၊ စတယ္ရယ္ လုိက္ေဇးရွင္း ေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေသးဘူး၊ ေအးမူပဲ ေဆးေတြ ရွာစားပါ့မယ္”
တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကုိယ္ ေအးမူေရွ႕မွာ မေနတတ္၊ မထုိင္တတ္ ရွက္တတ္တက္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ႐ိုး႐ိုး စင္းစင္းႀကီး ေတြး၍ ေတြးရသေလာက္ ေျပာခ်ေနေသာ မယားသည္ကို မိမိသမာဓိက အမီမလုိက္ႏုိင္ပါ ကလား။
မိန္းမတုိ႔သည္ သားေမြးျခင္းကို မတင္းတိမ္ႏိုင္ဟု စကားေဟာင္းတစ္ခု တြင္ရစ္ျခင္းမွာ ေအးမူတစ္ ေယာက္ အတြက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ခုလည္း အႁမႊာေမြးရမည္ကို ႏွင္းဆီပြင့္ေတြ ကတ္ေၾကးႏွင့္ညႇပ္ရသလို အားရတက္ႂကြေန၏။ ခ်ဳပ္ႀကဳိး ေတြ၊ ေဆး၀ါးသာမက ဖလန္နယ္စ အနီတစ္ကိုက္၊ အျပာတစ္ကိုက္ မွာေသး၏။ သားႏွင့္ သမီးအတြက္ နိမိတ္ ယူသည့္ သေဘာ။
“ဘလူး ေဖာ္ေရ ဘြိဳင္းေလ အစ္ကိုရဲ႕၊ အနီက သမီးအတြက္၊ ေဆး႐ံုကအဆင္းမွာ ေထြးဖို႔၊ ေဆာင္းဦး ေပါက္ၿပီဆိုေတာ့ ခ်မ္းၿပီေလ၊ အေရာင္ ရေအာင္သာ ရွာခဲ့ေနာ္ အစ္ကို၊ ေစ်းမ်ားခ်င္ မ်ားပါေစ”
သို႔ျဖင့္ ေအးမူ ထည့္ေပးလုိက္ေသာ ေစ်းဖုိးေငြ ၁၅၀ ႀကီးမ်ားေတာင္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ပါခဲ့သည္။
ခုေတာ့… မနက္က ျမႏွင္းဆီထံမွ ဖုန္းရသည္။
ဆယ္ႏွစ္တာအတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖုန္းေခၚျခင္း။
“စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ ေမာင္၊ ျမအဖု႔ိရာ ဘက္တူရည္တူ ဘာသာစကားတူတဲ့ လူရယ္လုိ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေမာင္ တစ္ေယာက္ပဲရွိလို႔ပါ၊ နာရီပိုင္းေလာက္ ေမာင့္သားမယားေတြဆီက တရားသျဖင့္ အခြင့္အေရး ယူပါရေစ”
လမ္းခြဲခဲ့ၾကၿပီဆိုကတည္းက အေ၀းျမင္၊ အေ၀းၾကည့္၊ အေ၀းသိျဖင့္ ခပ္ခြာခြာေနလာခဲ့ေသာ အခ်စ္ ေဟာင္း၊ ျမႏွင္းဆီႏွင့္ပတ္သက္၍ မ်က္စိထဲ၊ နားထဲ၀င္လာသမွ် အျမင္အၾကားေတြကို ရင္တြင္းတစ္ေန ရာမွာပဲ သိုသိပ္ သိမ္းဆည္းခဲ့သည္။ ညႇိႏႈိင္းေစ့စပ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ဘ၀ခ်င္း အဟပ္ကြာခဲ့ၿပီကို နားလည္ ခဲ့ၿပီးမုိ႔ ကိုလြင္ဦးအဖုိ႔ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ စကားဆိုစရာ မရွိေတာ့ပါ။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ကိုလြင္ဦးေလာက္ ျမႏွင္းဆီကို စကားေျပာႏုိင္သူမရွိဟု ထင္သည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အယ္ဒီတာေပါက္စဘ၀မွာ မိန္းကေလးမ်ားစြာႏွင့္ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံရဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းက ေလးေတြကို ပန္းႏွင့္ ဥပမာတင္စားရမည္ဆိုလွ်င္ ျမႏွင္းဆီသာ ပန္းမ်ားတကာ့ တရာ့ဖ်ား။
တစ္ခု ထူးျခားသည္မွာ ျမႏွင္းဆီဆုိေသာပန္းကေလးကို လမ္းေဘးက ေသးႏုပ္စုတ္ခ်ာေသာ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ စတင္ ေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ တစ္စားပြဲတည္း အတူတူထုိင္ေနေသာ သူငယ္ ခ်င္းေတြက မိမိကို လွမ္းေခၚၿပီး မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ေျမာက္ျပန္ေလစာအုပ္မွာ ကဗ်ာခံစားျခင္းေဆာင္းပါး ေရးတဲ့ ျမႏွင္းဆီေလ”
သည္တုန္းက “ေျမာက္ျပန္ေလ”ေၾကာ့ၾကမ္းေသာ့သြမ္းဆဲ ကာလ။ စာေပအႏုပညာ ေ၀ဖန္ေဆာင္းပါး မ်ား စုေပါင္းထုတ္ေ၀ေသာ ထို“ေျမာက္ျပန္ေလ”ကို စာေပေလာကသားပီပီ စိတ္၀င္စားေနသည္။
ထုိ စာအုပ္ထဲမွာ ျမႏွင္းဆီ၏ရွတေသာ ကဗ်ာခံစားခ်က္ ေဆာင္းပါးက ထူးထူးျခားျခား လႈပ္ခတ္သည္။ သေဘာက် ႀကဳိဆိုသူေတြရွိသလို ကန္႔ကြက္ၿငဳိျငင္ေသာ အသံမ်ား ညဳိးညဳိးညံညံၾကားရသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သမား႐ိုးက်ထဲက ခြဲထြက္ၿပီး ထြင္းေဖာက္ခံစားတတ္ေသာ “မိန္းကေလးမုိ႔” ျမႏွင္းဆီဆိုတာ ဘယ္လို မ်ားပါလိမ့္လုိ႔ သိခ်င္စိတ္ ေပၚဖူးသည္ေတာ့ အမွန္ပင္။
စားပြဲတစ္၀ုိင္းတည္းမွာ အတူထုိင္ၾကရင္း ျမႏွင္းဆီကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေလ့လာေနမိ၏။ တစ္နည္းအား ျဖင့္ ျမႏွင္းဆီတည္းဟူေသာ “သက္ရွိစာအုပ္”ကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္႐ႈေနျခင္းဟုလည္း ဆုိႏုိင္သည္။
က်န္းမာျခင္းအရင္းခံေၾကာင့္ တစ္မူထူးျခား ၾကည္စင္လတ္ဆတ္ေနေသာ အသြင္အလ်ာကို ႐ုတ္ျခည္း ျမင္သာသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ မဟာနဖူး၊ စူးလက္ေသာ မ်က္လံုး၊ သာမန္ထက္ ေပၚလြင္ေသာ ႏွာတံ၊ ေၾကာ့ရွင္းရွည္သြယ္ေသာ လည္တုိင္တို႔က ျမႏွင္းဆီ၏အတြင္းသေဘာ မာေက်ာ္ခုိင္ၿမဲမႈႏွင့္ ပြင့္လင္း လြတ္လပ္မႈ တုိ႔ကို ျပေနသည္ ထင္၏။
သဘာ၀ မ်က္ႏွာ ကို ဆံႏြယ္နက္ေမွာင္ေတြက ေဘာင္ၾကက္ထားသျဖင့္ အသက္ထက္ ပိုမိုပ်ဳိပ်စ္ေန ေသာ ျမႏွင္းဆီ က လက္ဖက္ရည္ ခ်ဳိေပါ့က်တစ္ခြက္ ထပ္မွာၿပီး ေသာက္သည္။ သူ႕ေရွ႕မွာလည္း ေသာက္ၿပီးသား ပန္းကန္ႏွစ္စံု မသိမ္းရေသး။
တျခားအေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ ဘာမွမဆန္းသလို “ႏွင္းဆီေဆးေပါ့လိပ္”ကိုယ္စီ ခဲေနၾကသည္။ ျမႏွင္းဆီႏွင့္ အနီးဆံုးယွဥ္လ်က္ ထုိင္ေနေသာ ျဖဴျဖဴပုပုကေလး မ်က္ႏွာပုိင္ရွင္ ေ၀လုက ၾကည္ေအး၏ ဆရာ၀န္ဘ၀ အေတြ႕အႀကံဳ ခံစားခ်က္ ကဗ်ာရည္တစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ျပေနေလသည္။
လူနာ့ပစၥည္း၊ သိမ္းရဆည္းရ
ေနာက္ၿမီးပါးရွပ္၊ ခံုဖိနပ္တစ္ရန္
လက္ျပတ္စြပ္က်ယ္၊ လည္ၿပဲတစ္ထည္
ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္၊ နီညဳိတစ္ကြင္း
ျပာစင္းတဘက္၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ
ေခါင္းေပါင္းလာသည္
လက္မွာဆုပ္က်စ္
၀တ္ညစ္ထုပ္ပတ္
က်ပ္တန္ႏွစ္ရြက္
အေႂကြဖ်က္ထား
ဆယ္ျပားေစ့ “ေလး”
ေဆးေပါ့လိပ္ “ႏွစ္”
မီးျခစ္ “တစ္”။
နားထဲ ဖိတ္တစ္၀က္ စင္တစ္၀က္ ၀င္လာေနေသာ ကဗ်ာဆရာ ေ၀လုအသံကို တ၀ီ၀ီျဖတ္သန္းေျပး လႊားေနသည့္ ကားသံၾကားက နားစြင့္ေနဆဲ မ်က္လံုးေမွးေမွး၊ နားရြက္ေသးေသး၊ ႏႈတ္ခမ္းတြဲတြဲ ေက်ာ္ခုိင္ က မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပေလသည္။ ၿပီး ကိုလြင္ဦး နားနားကပ္ကာ…
“ဒါေလးက အဲသလို စိတ္ကေတာ့ ရွည္ရတာေပါ့ဗ်ာ”
အမွတ္မထင္ ေထာင္းခနဲ ထြက္သြားေသာ ေဒါသကို မနည္းႀကီး ျပန္ထိန္းလုိက္ရသည္။
ျမႏွင္းဆီ ဆိုေသာ မိန္းကေလးကိုသာမက ေ၀လုကိုေရာ မိမိတို႔တစ္၀ိုင္းလံုးပါ ထိခုိက္ေစေသာစကား။ ဒီေကာင္ ၀ုိင္းထဲပါေနတာကိုက က်က္သေရယုတ္လွသည္။ စ႐ိုက္ မတူသူကို လူရာသြင္းမိသည္ကိုက မိမိတို႔အမွား။ စာသမားမဟုတ္ေသာ္လည္း ဒီေကာင္လို ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္စာေပပဲြစားေတြက ခုလို ၀ုိင္း ေတြထဲ စုန္းျပဴး ပါတတ္သည္။
ထို႔အတူ ရွဲဒိုးေရးေပးေနရသလိုလုိ၊ ဒီလူ႔စာအုပ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အက်ဳိးေဆာင္ေပးေနရသလို လို၊ ဟို စာအုပ္တုိက္ အတြက္ စာမူ လိုက္စုေပးေနရသလိုလို၊ ဒီစာေရးဆရာ၏ ကိုယ္ေရးလက္ေထာက္ လိုလို။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ ေလးစားထုိက္တယ္ မထင္၊ မိန္းမျမင္လွ်င္ ႐ုန္႔ရင္း႐ိုင္းစိုင္းေသာ စိတ္ကူးသာ ေပၚေလ့ရွိသူ။
ျမႏွင္းဆီ ကို ပိုၿပီးက႐ုဏာသက္မိသည္။ ကိုယ့္ႏွမေလးသာျဖစ္လွ်င္ သည္လိုေကာင္စားေတြ ပါလာ တတ္ သည့္ လမ္းေဘးလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ မထုိင္ေစရပါဘူး။
ျမႏွင္းဆီကေတာ့ မသိသား ဆိုးရြားစြာ၊ သို႔မဟုတ္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ခ်ဳိေပါ့က် လက္ဖက္ရည္ကို ေအး ေဆးစြာ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ မွာေသာက္ရင္း “ကဗ်ာေလ”ကို လြတ္လပ္စြာ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနသည္။
“ၾကည္ေအး ကို ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုေသျမတ္ႏုိးတာ အဲဒါမ်ဳိးေတြအတြက္ပါပဲ ျမႏွင္းဆီ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က တစ္ခါ လာလည္း ညႀကီးမင္းႀကီး ထၿပီး ထုိင္ေန တေစ၊ၦ တစ္ခါလာလည္း မီ…”
ကိုလြင္ဦးလည္း ေမြးညင္းႏုမ်ား ေထာင္ထမတတ္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြား၏။ ေ၀လုသည္လည္းေကာင္း၊ ျမႏွင္းဆီသည္လည္းေကာင္း တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ ပဋိပကၡ ျပင္းထန္ေနေသာ သူတို႔မ်က္လံုးေတြ စူးစူး လက္ေနသည္။ အ႐ုိင္းစိတ္၊ မိစာၦစိတ္ေတြ ဘယ္လို ကပ္ၿငိႏုိင္ပါမလဲ။ ေက်ာ္ခုိင္ႏွင့္ ေခြးေျခခံုခ်င္း ခြာ လုိက္ကာ ေ၀လုအနား တိုးထုိင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေတြ လုိက္ငွဲ႔ေပးေနလုိက္သည္။
ျမႏွင္းဆီက မိမိဘက္ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္ကာ-
“ဒီေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္တည္းနဲ႔ ျမႏွင္းဆီရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ ကုန္ခန္းသြားၿပီလို႔ ကိုေ၀လု ထင္ပါသလား၊ ေျပာဦးမွာပါ၊ ဆက္ေရးဦးမွာပါ၊ ျမႏွင္းဆီက ဒီတစ္ပုဒ္ပဲ ေရးၿပီး မနက္ျဖန္ ေသသြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ “တေစၦ”နဲ႔ ျမႏွင္းဆီ ႏွလံုးခုန္ေနတာ အမွန္ပဲ၊ “ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္”နဲ႔ “မီ”နဲ႔ အသက္႐ွဴ ျမန္ေနတာလည္း အမွန္ပဲ၊ အဲဒီအတြက္ေတာ့ ရွင္နဲ႔ ကြဲလဲြေနမွာပဲေလ၊ ဒါဟာ ျမႏွင္းဆီပဲကိုး ကိုေ၀လု ရဲ႕၊ ေ၀လု မဟုတ္တဲ့ ျမႏွင္းဆီကိုး”
ျမႏွင္းဆီ… ျမႏွင္းဆီဟု ရင္ထဲက ျမည္တမ္းရင္း သေဘာေပါက္စျပဳသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ၿမဲၿမံ ေသာ၊ သူ႔ကိုယ္သူ တာ၀န္ယူတတ္ေသာ မိန္းကေလးမုိ႔ ပိုၿပီးစိတ္၀င္တစား ေလးစားမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေက်ာ္ခုိင္လို ေကာင္စားေတြက အမ်ားႀကီး။
ရွပ္လက္ရွည္ဖားလ်ားႏွင့္ ကခ်င္လြတ္အိတ္ကို စလြယ္သုိင္းလြယ္ထားေသာ ထိုမိန္းကေလးကို သည့္ ထက္ပိုၿပီး နားလည္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကည့္ခ်င္စိတ္ တဖြားဖြားေပၚသည္။ သို႔ျဖင့္ ျမႏွင္းဆီ ရွိတတ္ေသာ ေနရာေတြကို အေရာက္အေပါက္ မ်ားလာရာက တစစ ရင္းႏွီးခဲ့ရေလသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ တစ္က်ပ္ခြဲတန္းက တစ္ေယာက္တည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တတ္ေသာ ျမႏွင္းဆီကို စိတ္ပူပန္စြာ ႐ံုေပါက္၀က ေစာင့္ဖူးသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေက်ာ္ခုိင္လိုေကာင္စားေတြႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတာ ေတြ႕ ျပန္ေတာ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ရမယ္ရွာၿပီး ခြဲထုတ္မိသည္။ ျမႏွင္းဆီ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းပံုကို သေဘာက်ေသာ္ လည္း အတင့္မရဲသင့္ဟု ေ၀ဖန္မိသည္။
“ျမ မအပါဘူး ကိုလြင္ဦးရဲ႕၊ ျမ သူတို႔အားလံုးကို သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ကသာ ျမကို သေဘာမ ေပါက္ၾကတာပါ၊ ဒါလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ”
“ဘာလို႔မတတ္ႏုိင္ရတာလဲ၊ ဥပမာ ေတြ႕ကရာ ေကာင္ေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္မသြားဘဲ ဘာလို႔မေနႏုိင္ရမလဲ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ဘဲ ဘာလုိ႔ မေနႏုိင္ရမလဲ”
ပိုင္စုိးေသာေလသံျဖင့္ ဆူပူမိသလို ရွိသည္ကို ျမႏွင္းဆီက မကန႔္ကြက္ေခ်။ ကေလးလို ပြင့္လင္းစြာ ရယ္ေမာ ရင္း-
“ျမက လက္ဖက္ရည္ ႀကဳိက္တာကိုး ကိုလြင္ဦးရဲ႕၊ အိမ္က ပို႔တဲ့ပိုက္ဆံမေလာက္ရင္ ထမင္းမစားဘဲ လက္ဖက္ရည္ပဲ လနဲ႔ခ်ီ ေသာက္ေနတာ ဘယ္သူမွမသိၾကလို႔”
“အို… ဟုတ္လား”ဟု ျမ၏အထက္တန္းက်က် ၀တ္စားဆင္ယင္ထားေသာ အသြင္အလ်ာကို ေျခဆံုး ေခါင္းဖ်ား အကဲခတ္ရင္း မယံုသလို ေမးသည္။
“စာေမးပြဲကို တစ္တန္း ႏွစ္ႏွစ္ႏႈန္းနဲ႔ ေအာင္ေနေတာ့ အိမ္ကလည္း မၾကည္ျဖဴလွဘူး ကိုလြင္ဦးရဲ႕၊ တစ္ လ ငါးရာထက္ ပိုေတာင္းလုိ႔မရဘူး။ အျပင္ေဆာင္ေနရေတာ့လည္း စရိတ္စက ပိုမ်ားတယ္ေလ၊ ၀တၳဳ၊ မဂၢဇင္းေလး ေတြကလည္း ၀ယ္ခ်င္ေသးေတာ့ ပုိက္ဆံေလာက္ငေအာင္ ထမင္းနပ္ေက်ာ္ စားၿပီး လက္ ဖက္ရည္ ဖိေသာက္ရင္း စြဲသြားတာ၊ ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ စကားေျပာ လို႔လည္း ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ ယံုၾကည္ခ်က္ခ်င္း၊ ပန္းတုိင္ခ်င္း ကဲြလြဲေတာင္ အႏုပညာဘာသာ စကား တူေနတာကိုး”
“မဟုတ္ေသးပါဘူး ျမရာ၊ တကယ္ေတာ့ ျမက မိန္းကေလးပဲဟာ၊ ဟိုေတြ႕ ဒီေတြ႕ သိပ္ေတြ႕ေနရေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး”
“ဘာလဲ ကိုလြင္ဦးက ျမကို မိန္းကေလးလုိ႔ပဲ ျမင္တယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား”
သူ ေဒါပြေလသည္။ မိန္းကေလးအမူအရာ အျပည့္ျဖင့္ ႏႈတ္လွန္ထိုးဟန္ကို ခ်စ္စႏိုး ၿပံဳးၾကည့္ရင္း-
“မျမင္ပါဘူး၊ ျမဟာ စာေပသမားပါ၊ ေလးစားေလာက္တဲ့ စာဖတ္သူ၊ တစ္ခါတစ္ရံ စူးရွထက္ျမက္တဲ့ စာေပစံစားမႈေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ေရးေလ့ရွိသူ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တာေပါ့ ျမရယ္၊ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ ျမကေကာ မိန္းကေလးဆိုတဲ့အျဖစ္ကို ေဖ်ာက္ပစ္လုိ႔ရမယ္ ထင္လုိ႔လား၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုဟုိဒီဒီ လမ္းမ သလား တဲ့ စာသမား မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာပဲ၊ က်စ္လ်စ္သိုသိပ္တယ္ ဆိုတာ မိန္းကေလး ေတြအတြက္…”
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) ⬇⬇⬇
{ ေရႊဇင္ဦးဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }
No comments:
Post a Comment