ပန္ဒိုရာစိန္ဝင္းေမာင္
🔰🔰🔰🔰🔰🔰
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
ေမာင္က်ပ္ခိုး
(၆)
ဤသို႔ျဖင့္ ကာလအတန္ငယ္ ၾကာျမင့္သြားေလ၏။ ဦးေအာင္ဒင္၌ ခ်ဥ္ျခင္း တစ္မ်ိဳး စြဲကပ္လာ၏။ ယင္းကား အျခား မဟုတ္၊ တရုတ္ျပည္ျဖစ္ သံစံုႏႈိးစက္ နာရီ ျဖစ္ေခ်၏။
ၾကက္တြန္သံကို ပဟိုရ္ျပဳၾကေသာ ေရွးျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ ဓေလ့ေဟာင္းကို ဂႏၶလရာဇ္ျပည္သား ျမန္မာမႈထိန္းသိမ္းသူတုိ႔က ေခတ္သစ္နည္းပညာႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ အရိုးေပၚ အယဥ္ဆင့္လိုက္သည့္အခါ “ေအာက္အီအီးအြတ္ .. ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ / ည ဘယ္ႏွနာရီ ခ်ိဘာဘီခ်င္” ဟု မပီကလာ ပီကလာ ျမန္မာစကားကို သာသာခ်ိဳခ်ိဳ ဆိုျမည္တတ္ေသာ တရုတ္ျပည္ျဖစ္ အေပါစား ႏႈိးစက္နာရီကေလးမ်ား ေပၚထြက္လာေလ၏။
ထိုနာရီကို အမာေက်းရြာရွိ သေဘၤာ ဆလင္ႀကီး တစ္ဦးက စတင္ ၀ယ္ယူ သံုးစြဲၿပီးေနာက္တြင္ “ေအာက္အီအီးအြတ္” သံစံုႏႈိးစက္နာရီ ေရာဂါသည္ အမာတစ္ရြာလံုးသို႔ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး၊ “ေအာက္အီအီးအြတ္ .. ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ / ည ဘယ္ႏွနာရီ ခ်ိဘာဘီခ်င္” ဟူေသာ ႏႈိးစက္ျမည္သံသည္ အမာေက်းရြာရွိ ၀ိညာဏ သက္ရွိ ၾကက္သတၱ၀ါတို႔၏ တြန္သံကို ဖံုးလႊမ္းလိုက္ေလ၏။
“ေအာက္အီအီးအြတ္” သံစံုႏႈိးစက္နာရီ ေရာဂါသည္ အမာရြာမွ တစ္ဖန္ အျခားရြာမ်ားသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားျပန္သည္။ ဂႏၶလရာဇ္ျပည္သားတို႔က သူတို႔၏ ထုတ္ကုန္ကို ျမန္မာျပည္သို႔ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ၿပီး စီးပြားေရး လုပ္ကိုင္တတ္ေသာ္လည္း၊ အမာေက်းရြာရွိ ျမန္မာလူမ်ိဳးပိုင္ စတိုးဆုိင္ႀကီးတြင္ “ေအာက္အီအီးအြတ္” တင္ေရာင္းရန္ စိတ္ကူး မရ။ သို႔ျဖစ္၍ “ေအာက္အီအီးအြတ္” ေရာဂါ စြဲကပ္လာလွ်င္ ဘိုကေလးသို႔ လူၾကံဳမွာ၍ ၀ယ္ရသည္။
“အက်ည္းတန္” ဟု အမည္ရသည့္ အမာႏွင့္ ဘိုကေလး ခုတ္ေမာင္း ေျပးဆြဲေသာ လိုင္းသေဘၤာကေလး၏ ဆလင္ႀကီး ဦးသာစိန္မွာ ဦးေအာင္ဒင္ႏွင့္ “ပဆစ္”ကစားၾကစဥ္ အခါက အျငင္းအခံု ျဖစ္ပြားၿပီး အေခၚအေျပာ မရွိေတာ့။ သို႔ျဖစ္၍ ဦးေအာင္ဒင္သည္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ေရာဂါ စြဲကပ္လာေသာ္လည္း သေဘာၤဆလင္ႏွင့္ နာရီ လူၾကံဳမွာရန္ မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ ေ၀ဒနာကို ေအာင့္အည္းသည္းခံ၍ ေနရေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ ဦးေအာင္ဒင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္ဌာနသို႔ ေပါက္ခ်လာၿပီး “ဆရာေလး ဒီတစ္ေခါက္ ၿမိဳ႕ကို လစာထုတ္ သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖို႔ ႏႈိးစက္နာရီ ၀ယ္ခဲ့စမ္းပါ” ဟု အပူကပ္ေလ၏။ တစ္ရြာလံုး တစ္နယ္လံုး ေအာက္အီအီးအြတ္ ေနၾကသျဖင့္ ေအာက္အီအီးအြတ္ နာရီကို ကၽြႏ္ုပ္ ျမင္ျပင္းကပ္မိသည္မွာ အေတာ္ ၾကာေနပါၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုမူကား ကၽြႏ္ုပ္ ၾကည့္မရေသာ ေအာက္အီအီးအြတ္ကို ဦးေအာင္ဒင္ အတြက္ ၀ယ္ေပးရန္ ကတိခံလိုက္ရေလၿပီ။
လကုန္ရက္ ၿမိဳ႕တက္ခုိက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘိုကေလးတြင္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရေလ၏။ လိုခ်င္လွ်င္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မရတတ္သည့္ ေလာက သဘာ၀ေၾကာင့္ ေအာက္အီအီးအြတ္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ရွာမေတြ႔။ ေစ်းႀကီးကို သံုးပတ္ခန္႔ ပတ္မိၿပီးမွ ေအာက္အီအီးအြတ္ႏွင့္ အျခား တရုတ္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ရာ စတိုးဆို္င္ႀကီးကို ဘြားခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ၀မ္းသာလံုး ဆို႔လုမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေအာင္ဒင္အတြက္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ၀ယ္ယူၿပီး အမာသို႔ ညေန သေဘၤာျဖင့္ ျပန္စုန္ခဲ့ေလ၏။
ဘိုကေလးမွ အမာသို႔ ေျပးဆြဲသည့္ သေဘၤာသည္ ျမသိန္းတန္၊ ျမစ္တန္း အစရွိသည့္ ေက်းရြာတို႔ကို ျဖတ္သန္း၍ ခရီးႏွင္ခဲ့ရာ ေရငန္ပိုင္ဦးရွင္ႀကီး ကြန္းခိုရာ ကၽြန္းညိဳႀကီးကို လွမ္း၍ ျမင္ရေလၿပီ။ ေရးေရးမႈန္မႈန္ မလင္းတလင္း ညအေရာင္ေအာက္တြင္ ဧကစာရီ က်င့္ေနေသာ ကၽြန္းညိဳႀကီးကို ျမင္ရသည္မွာ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ တ၀ီ၀ီ ျမည္ဟီးေနသည့္ ညေလတိုးသံသည္ မိစာၦေကာင္တို႔ ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားေနသည့္ အလား။ ရံဖန္ရံခါတြင္ ကၽြန္းညိဳႀကီးဆီမွ မီးေရာင္ လက္ခနဲ လက္ခနဲ ျမင္ရသည္။ ဦးရွင္ႀကီး၏ တျပည့္လက္သားတို႔ အရိပ္အေရာင္ ျပျခင္းေပေလာ၊ ထင္းခုတ္သမားတို႔ေပေလာ၊ က်ားပိုက္သမားတို႔ မီးေရာင္ျပျခင္းေပေလာ ကၽြႏ္ုပ္ အေတြးပိုမိသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ လက္ဆြဲ အိတ္အတြင္း ထည့္ထားသည့္ သံစံုႏႈိးစက္နာရီသည္ ရုတ္တရက္ အသက္၀င္လာၿပီး က်ယ္ေလာင္ စူးရွေသာ ျမည္သံကို ဟစ္ေႂကြးလိုက္ေလ၏။ ငိုက္မ်ဥ္း၍ လိုက္ပါလာေသာ သေဘာၤစီး ခရီးသည္ အားလံုး လန္႔ႏိုးသြားေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အေတြး ေရယဥ္ေၾကာတြင္ ေမွးငိုက္ စီးေမ်ာေနရာမွ ျဗဳန္းခနဲ လန္႔ႏိုးလာသျဖင့္ ဦးေအာင္ဒင္၏ ေအာက္အီအီးအြတ္ နာရီကို မေအ ႏွမ ကေလာ္တုပ္ မိေတာ့သည္။ ႏႈိးစက္ပိတ္ရန္ ခလုတ္ရွာေသာ္လည္း ခလုတ္ အားလံုးကို တရုတ္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားသျဖင့္ ဘယ္ခလုတ္ကို ႏွိပ္ရမွန္း မသိ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဓာတ္ခဲကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ေတာ့မွ ေအာက္အီအီးအြတ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အသံတိတ္သြားေလ၏။
မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ သေဘာၤသည္ အမာဆိပ္ကမ္းသို႔ ဆိုက္ကပ္ေလသတည္း။
(၇)
အမာသို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း အလုပ္မ်ားေနသျဖင့္ ပုဂံပံုေက်းရြာသို႔ သြား၍ ဦးေအာင္ဒင္ကို ႏႈိးစက္နာရီ မေပးျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ဤေအာက္အီအီးအြတ္ နာရီသတၱ၀ါကို ကၽြႏ္ုပ္ အနားတြင္ တစ္ဗီဇနာမွ်ပင္ မထားခ်င္။ ညေနေစာင္း အလုပ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္ ေရာက္ပါမွ ပုဂံပံုေက်းရြာသို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ ခရီးႏွင္ရေလ၏။
ဦးေအာင္ဒင္၏ အလိုဆႏၵ ျပည့္၀ေတာ့မည္ကို နတ္သိၾကားတို႔ နိမိတ္ျပသည္ထင့္။ ေလာကဓာတ္ တစ္ခုလံုး သာယာ ၾကည္လင္ ေန၏။ ပုဂံပုံေက်းရြာသို႔ သြားရာ ေတာလမ္းကေလး၏ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွ ဓနိေတာတန္းသည္ ညေနေစာင္း ေနေရာင္ျခည္ေၾကာင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနေလ၏။ ေရက်ခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ဘုတ္ငွက္ျမည္သံ တပူပူ ကို ၾကားရသည္။ ေလႏုေအးကလည္း သာေတာင့္သာယာ တိုက္ခတ္ေန၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္သန္း၍ တိုက္ခတ္လာသည့္ ေလႏုေအးကို တ၀တျပဲ ရႈရႈိက္လိုက္ေတာ့သည္။ ဒြႏၷယာႀကီးကား တင့္တယ္ သာယာလွေပစြ။
အိမ္ေရွ႕တြင္ ဆိုင္ကယ္ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳက္နက္ ကၽြႏ္ုပ္၏ နံေဘးသို႔ ဦးေအာင္ဒင္ ေရာက္လာေလ၏။ ႏႈိးစက္နာရီ ရသြားသည္ႏွင့္ သူ႔ မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားေလ၏။ ေမ်ာက္ အုန္းသီးရသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံကို နားခါးလွေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံေၾကာင့္ ဦးေအာင္ဒင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ ျမင္ရသည့္အခါ၊ နာရီႏႈိးစက္ျမည္သံသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ နား၀သို႔ ပဥၥသိခ နတ္ေစာင္းသံ အလား သုတိၾသဘာ ျပည့္စံုစြာျဖင့္ ညင္သာစြာ ပ်ံ႕လြင့္လာေလ၏။ ပီတိဓာတ္၏ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ လူ႔စိတ္ကား ထူးဆန္းေပစြ။ မလိုတစ္မ်ိဳး လိုတစ္မ်ိဳးဟု ဆိုေသာ္ သင့္ႏိုးအံ့သည္။
ဦးေအာင္ဒင့္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေအာက္အီအီးအြတ္ သံစံုႏႈိးစက္နာရီကို လာၾကည့္ေသာ လူအုပ္ႀကီးမွာ မနည္းလွ။ ကေလး လူႀကီး အားလံုး ရြပိုးထိုးေန၏။ ဦးေအာင္ဒင္ကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ မလုပ္၀ံ့။ “ေဟာ ဘိုးေလးကို ၾကည့္။ သူ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္ရင္ ၾကက္က ထတြန္ေရာ။ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္တဲ့ နာရီပဲ။ ဓာတ္ခဲထည့္ရတယ္ကြ” စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး တြတ္ထိုးေနၾကေလ၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ ဦးေအာင္ဒင္သည္ ေအာက္အီအီးအြတ္ နာရီသတၱ၀ါကို ယူလာၿပီး အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ၾကည့္ေနသည့္ လူထုကို ၾကည့္ကာ သံစံုႏႈိးစက္နာရီအမႊန္းကို ေအာက္ပါအတိုင္း ဆိုေလ၏။
“ဒီနာရီက တစ္နာရီျခား တစ္ခါ အသံျမည္တယ္။ အသံျမည္တာေတာ့ မင္းတို႔ ၾကားၿပီးပါၿပီ။ ““ေအာက္အီအီးအြတ္ .. ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ မနက္ / ည ဘယ္ႏွနာရီ ရွိပါၿပီရွင္”” ဆိုၿပီး ေျပာတဲ့ အသံေလးက အင္မတန္ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ရွိတယ္။ အသံျမည္ရုံတင္ မကေသးဘူး။ နာရီကို အဂၤလိပ္ ဂဏန္းနဲ႔ ျပတယ္။ ဒီေတာ့ကာ အဂၤလိပ္ ဂဏန္း ဖတ္တတ္ရင္ ရၿပီ။ ေရွးတုန္းကလို နာရီၾကည့္တတ္ဖို႔ သင္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး။ တယ္ေကာင္းတဲ့ အစီအမံပဲကြဲ႔။ ဒါနဲ႔ ငါ စဥ္းစားၾကည့္တာ ဒီလို အသံျမည္ေအာင္ လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ မနက္ ည မမွားရေအာင္ သူတို႔ ဘယ္လို လုပ္ထားသလဲ ဆိုတာပဲ။ အသံျမည္တာနဲ႔ ေပၚလာတဲ့ ဂဏန္းနဲ႔က ကြက္တိ ျဖစ္ေနတာ အင္မတန္ ထူးဆန္းတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ ထြင္လည္း ထြင္တတ္ပ။ အံ့ေရာ။”
ဦးေအာင္ဒင္၏ စကားအဆံုး၌ စိန္၀င္းေမာင္သည္ လူအုပ္ကို တိုးေ၀ွ႔ၿပီး ေရွ႕သို႔ ထြက္လာေလ၏။ ဦးေအာင္ဒင္၏ လက္ထဲမွ နာရီကို ျပဴးတူးျပဲတဲ စိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုေသာ္ ဦးေအာင္ဒင္ စိတ္ႀကီး၀င္သြားေလ၏။ “ေဟ့ စိန္၀င္းေမာင္ ဒီမွာ ၾကည့္ကြဲ႕” ဟု ဆိုရင္း နာရီ ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံ ထြက္လာေလ၏။ စိန္၀င္းေမာင္ မ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဦးေအာင္ဒင္ နာရီ ခလုတ္ကို ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ျပန္သည္။ ေအာက္အီအီးအြတ္။ စိန္၀င္းေမာင္ မ်က္ႏွာ လင္းခနဲ။ သို႔ႏွင့္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံသည္ မ်ားစြာ မက်ယ္ျပန္႔ေသာ ပုဂံပံုရြာကေလးကို လႊမ္းျခံဳလိုက္ေလသတည္း။
(၈)
သံစံုႏႈိးစက္နာရီသည္ ဦးေအာင္ဒင္ကဲ့သို႔ အသက္ (၆၀) ေက်ာ္ လူႀကီးတစ္ဦးကိုပင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္ ျဖစ္ရကား စိန္၀င္းေမာင္ကဲ့သို႔ေသာ မအူမလည္ ေတာသားငယ္ အေနျဖင့္ ဤနာရီ၏ လႊမ္းမိုးဖမ္းစားမႈကို အဘယ္မွာလွ်င္ အံတုႏိုင္ပါမည္နည္း။
ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္လွ်င္ ထြက္ေပၚလာသည့္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံသည္ စိန္၀င္းေမာင္၏ အသည္းဆိုင္ကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ခါႏိုင္စြမ္း ရွိ၏။ လက္တစ္၀ါး ခန္႔မွ်သာ ရွိေသာ နာရီထဲတြင္ ဘာေတြမ်ား ရွိေနပါလိမ့္ ဟု သူ ေတြးမိသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ဘိုးေလးဦးေအာင္ဒင္၏ နာရီကို တစ္ခါေလာက္ ႏွိပ္ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ ထိုအခြင့္အေရး ရရန္မွာ မလြယ္ကူ။ သို႔ေသာ္ “ဆႏၵေတာ ကိ ံနာမ ကမၼံ နသိဇၥ်တိ၊ ဆႏၵျပင္းျပလာလွ်င္ မေအာင္ျမင္ေသာ အမႈကိစၥဟူ၍ မရွိ”” ဟု ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ေလာ။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္းတြင္ စိန္၀င္းေမာင္သည္ ဦးေအာင္ဒင္ထံသို႔ ေပါက္ခ်လာၿပီး “ဘိုးေလးရဲ႕ ၾကက္ဖနာရီကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ႏွိပ္ၾကည့္ခ်င္လို႔” ဟု မဆိုင္းမတြ ဆိုေလ၏။ စိန္၀င္းေမာင္၏ စကားေၾကာင့္ ဦးေအာင္ဒင္ အေတာ္ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားရသည္ဟု ဆိုသည္။ ဦးေအာင္ဒင္မွာ စိတ္ရင္းေကာင္းသူ ျဖစ္ရကား စိန္၀င္ေမာင္ကို နာရီ ခလုတ္ ႏိွပ္ခြင့္ ေပးလိုက္၏။ စိန္၀င္းေမာင္၏ ညစ္ေထးေထး လက္ေခ်ာင္းကေလးႏွင့္ နာရီခလုတ္ ထိေတြ႔သည့္ အခါ “ေအာက္အီအီးအြတ္” ျမည္သံ ပီသ ၾကည္ျမစြာ ထြက္ေပၚလာ၏။ စိန္၀င္းေမာင္ ၀မ္းသာ၍ မဆံုးေတာ့ၿပီ။ တျပံဳးျပံဳး ျဖစ္သြားေလ၏။ စိန္၀င္းေမာင္ကား အလိုက္ကန္းဆိုး မသိသူ သူငယ္မိုက္ မဟုတ္။ အလိုလိုက္သည္ကို အခြင့္အေရး မယူ၊ ေရာင့္ မတက္။ သူ႔ ကတိအတိုင္း တစ္ခ်က္သာ ႏွိပ္ၾကည့္ၿပီး ဦးေအာင္ဒင္အား နာရီ ျပန္အပ္သည္။
“ဒီ ၾကက္ဖနာရီကို ၀ယ္တာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးလိုက္ရတုန္း ဘိုးေလး” ဟူေသာ စိန္၀င္းေမာင္၏ အေမးေၾကာင့္ ဦးေအာင္ဒင္ အေတာ္ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြား၏။ “ဟာကြာ ဘာမွ မတန္ပါဘူးကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းကြဲ႔ စိန္၀င္းေမာင္ရဲ႕” ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ဆိုမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ ၾကက္ဖနာရီ လိုခ်င္လို႔ ေမးၾကည့္တာ” ဟူေသာ စိန္၀င္းေမာင္၏ စကားသည္ လူ႔ခြစာႀကီး ဦးေအာင္ဒင္၏ ႏူးညံ့ေသာ ႏွလံုးသားကို ျမွားျဖင့္ ခြင္းလိုက္သည့္ အလား။ ဦးေအာင္ဒင္ ကိုယ္တိုင္ ေျခဖ၀ါး၊ လက္ဖ၀ါး ဘ၀မွ စတင္ ရုန္းကန္ခဲ့ရသူ ျဖစ္သျဖင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါသူတို႔၏ သိမ္ငယ္စိတ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သည္။ အထူးသျဖင့္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွရွာေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ အားငယ္စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္ကို စာနာမိသည္။
“ဘာမွ မေပးရပါဘူးကြာ။ မင္း ၾကက္ဖနာရီ လိုခ်င္ရင္ ဘိုးေလးရဲ႕ ဘဲေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေက်ာင္း။ မင္းကို ဘိုးေလး ဒီနာရီ ဆုခ်မယ္” ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ေျဖသိမ့္လိုက္သည္။ “တကယ္လား ဘိုးေလးရဲ႕” ဟု စိန္၀င္းေမာင္က အားတက္သေရာ ေမးလိုက္သည္။ “ဘိုးေလးက ဘႀကီးေအာင္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ” ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ဆိုလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ ဒိုင္ယာေလာ့ကို သူ ဖာသာ သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ တဟားဟား ရယ္လုိက္ေလ၏။
စိန္၀င္းေမာင္မွာ မင္းသု၀ဏ္ ပရိသတ္ မဟုတ္ရကား ဦးေအာင္ဒင္၏ စကားကို နားမလည္။ သို႔ေသာ္ သေဘာေပါက္သလိုလို ရွိသည္။ “ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ဘဲေတြ ေကာင္းေကာင္း ေက်ာင္းရင္ ဘုိးေလးက ဒီနာရီ ဆုေပးမယ္ေပ့ါ ဟုတ္လား” ဟု အေလာတႀကီး ေမးလိုက္ေလ၏။ “ဒါေပါ့ကြ စိန္၀င္းေမာင္ရဲ႕။ အခု ဘုိေလး ဘဲေတြ ထပ္၀ယ္ၿပီး ဘဲျခံကို ခ်ဲ႕မယ္။ အဲဒီ ဘဲေတြကို မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေက်ာင္းရမယ္။ ဟိုဘက္ရြာက ဘဲအုပ္နဲ႔ ေရာၿပီး ဘဲေတြ ေပ်ာက္တာမ်ိဳး ထပ္ၿပီး မျဖစ္ေစနဲ႔။ ဘဲျခံကို ညဘက္က်ရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္။ ေတာေၾကာင္ကိုလည္း ေစာင့္ဖမ္း။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘဲေတြကို ေျမႂကြက္ေတြ ၀င္ ၀င္ကိုက္တယ္ ၾကားတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး ထပ္ၿပီး မျဖစ္ေစနဲ႔။ ဘဲဥ ဥႏႈန္း တိုးလာရင္ မင္းကို ဘိုးေလး ဒီနာရီ ဆုခ်မယ္” ဟု ဦးေအာင္ဒင္က ဆိုေလ၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ဦးေအာင္ဒင္ႏွင့္ စိန္၀င္းေမာင္သည္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူကတိတစ္ခုကို ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆိုလိုက္ေလ၏။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းသည္ ခပ္သိမ္းေသာ အရာတို႔ကို ျဖစ္ေစကုန္၏။ စိန္၀င္းေမာင္၏ ရင္တြင္း၌ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတည္း ဟူေသာ သစ္ပင္ကေလး အေညွာင့္ ေပါက္လာေခ်ၿပီ။ ထိုေန႔မွစ၍ စိန္၀င္းေမာင္သည္ အလုပ္ကို အားႀကိဳး မာန္တက္ လုပ္ေတာ့သည္။ ေျမာင္းထဲ ဆင္း၍ ခရုေဖာ္ၿပီး အစာစိမ္းႏွင့္ ခရုမ်ားကို စပ္ကာ ဘဲမ်ားကို ေကၽြးသည္။ ဘဲအုပ္မွာ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ မက သံုးရာ၊ သံုးရာ့ငါးဆယ္ခန္႔ ရွိသျဖင့္ နိစၥဓူ၀ အစာစိမ္း ရွာရသည္မွာ မေထာင္းတာ။ သို႔ေသာ္လည္း စိန္၀င္းေမာင္သည္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မညည္းညဴ။
ဘဲျခံတစ္၀ိုက္ရွိ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ကို ခုတ္ထြင္ ရွင္းလင္းၿပီး မီးတိုက္သည္။ ေရ၀ပ္ေနေသာ ခ်ိဳင့္၊ က်င္း၊ ခလုတ္ ကန္သင္းမ်ားကို ေျမဖုိ႔သည္။ ႂကြက္အႏၱရာယ္ကို ႏွိမ္ႏွင္းရန္ ကိုယ္တိုင္ ၀ါးခုတ္ၿပီး ဘိ (ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္) လုပ္ကာ ႂကြက္လာႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ခ်ထားသည္။ ထိုမွ်သာ မကေသး ေထာင္ေခ်ာက္ကို ေရွာင္ကြင္း သြားတတ္ေသာ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ေျမႂကြက္မ်ားကို ႏွိမ္ႏွင္းရန္ ေျမႀကီးကို က်င္းတူး၍ ေရအိုးေဟာင္းမ်ားကို ထည့္ကာ ေျမအိုးေထာင္ေခ်ာက္ လုပ္လိုက္ေသးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၏ တန္ခိုး အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ စိန္၀င္းေမာင္၏ ေျမႂကြက္ႏွိမ္ႏွင္းေရး စစ္ပြဲ ေအာင္ျမင္သည္ကို ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ ၾကားရ၏။
ေတာေၾကာင္ဆိုးကို ႏွိမ္ႏွင္းရန္ အလို႔ငွာ ငါးကို မီးဖုတ္၍ ႂကြက္သတ္ေဆး သြတ္ကာ အဆိပ္ခ်သည္။ ထိုသို႔ ေဆာင္ရြက္ေနခိုက္တြင္ မိသားစု တာ၀န္ကိုလည္း မလစ္ဟင္းေစရ။ ေခ်ာင္းထဲေျမာင္းထဲ ဆင္း၍ ငါးရွာ ဖားရွာ လုပ္ကာ မိသားစု ၀မ္းစာကို ေထာက္ပံ့ရျပန္ေသးသည္။ အေတာ္ပင္ ဇြဲေကာင္းေသာ စိန္၀င္းေမာင္ ျဖစ္ေခ်၏။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သံစံုႏႈိးစက္နာရီကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အလုပ္ႏွင့္ လက္ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ေနေသာ စိန္၀င္းေမာင္ကို ျမင္ရသည့္ အခါ ဤသူငယ္ကေလး၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတို႔ လ်င္ျမန္စြာ ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ပါေစ ဟု ေမတၱာရင္းျဖင့္ ဆုေတာင္းမိပါသည္။
(၉)
ႏွစ္လခန္႔ ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္တြင္ ဦးေအာင္ဒင္၏ ဘဲျခံမွ ဘဲဥ အထြက္ႏႈန္းသည္ ဒီေရအလား တရိပ္ရိပ္ တိုးတက္လာေလ၏။ ဘဲ ေကာင္ေရ (၃၅၀) ခန္႔ ရွိေသာ ဘဲျခံမွ တစ္ေန႔လွ်င္ ဘဲဥ အလံုးေရ (၃၃၀ -- ၃၄၀) ေက်ာ္ ေန႔စဥ္ ထြက္ျခင္းမွာ ဘဲျခံ ထိန္းသိမ္းသူ၏ အစြမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေခ်၏။
ဦးေအာင္ဒင္ကား ကတိတရားကို တန္ဖိုးထားသူ ျဖစ္သည္။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုညေနေစာင္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေအာင္ဒင္ႏွင့္ အတူ အိမ္ေခါင္းရင္းရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထုိင္ကာ ထံုးစံအတုိင္း အလပၸသလာပၸ ေျပာေဟာေနၾကေလ၏။ ထိုအခိုက္တြင္ ရြာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ လယ္ျပင္ကို ျဖတ္၍ ဘဲအုပ္ကို “မ” လာေသာ စိန္၀င္းေမာင္ကို ျမင္ရေလ၏။ ထိုေသာ္ ဦးေအာင္ဒင္သည္ သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္တိုင္တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ သံ၀ီစီကို ျဖဳတ္ကာ ခရာတစ္ခ်က္ တုတ္လုိက္သည္။ ဤခရာတုတ္သံကို ကၽြႏ္ုပ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕။ အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား အၾကားရွိ ႀကိဳးမဲ့ဆက္သြယ္ေရး ျဖစ္ေသာ္လည္း အာဏာရွင္ဆန္လြန္းအားႀကီးသည္ဟု ယူဆမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ခရာတုတ္သံ အဆံုးတြင္ စိန္၀င္းေမာင္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အပါးသို႔ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာတြင္ ရႊံ႕စက္တို႔ စြန္းထင္းေန၏။ ၀တ္ထားသည့္ စြပ္က်ယ္အက်ီၤမွာ ရႊံ႕ႏွစ္ေရာင္ ေပါက္ေန၏။ ထိုစြပ္က်ယ္၏ မူလအေရာင္အဆင္းကို ကမာၻေက်ာ္ဓာတ္ခြဲခန္းမ်ားမွ သိပၸံပညာရွင္တို႔အား ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးခိုင္းလွ်င္ အေျဖေပၚထြက္ႏိုင္ဖြယ္ အေၾကာင္း မျမင္။ ေခ်ာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကား ဆင္း၍ ခရုႏႈိက္ရေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္တြင္ ငါးညွီနံ႔လိုလို၊ သမန္းပုပ္နံ႔လိုလို စြဲကပ္ေန၏။ ေျခေခ်ာင္တို႔တြင္လည္း ေရ၀ဲ သဲ၀ဲ စားေနေလ၏။ သို႔ေသာ္လည္း စိန္၀င္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ ၾကည္လင္ ၀င္းပေနေလ၏။
စိန္၀င္းေမာင္က "ဘိုးေလး ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာခိုင္းမလို႔လဲ” ဟု ထံုးစံအတိုင္း ေအာက္က်ေနာက္က် ဆိုရွာသည္။ ထုိေသာ္ ဦးေအာင္ဒင္သည္ နံေဘးတြင္ ခ်ထားသည့္ "ေအာက္အီအီးအြတ္" ကုိ ယူလိုက္ၿပီး စိန္၀င္းေမာင္၏ လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ေလ၏။ စိန္၀င္းေမာင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား၊ မ်က္လံုး အျပဴးသား ျဖစ္သြားေလ၏။ "ဘိုးေလးက မင္းကို ဒီနာရီ ဆုခ်လိုက္ၿပီ။ မင္းဖာသာ သေဘာရွိ ကေရာဟိ လုပ္ေပေတာ့" ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ဆိုလိုက္သည္။ အေတာ္ပင္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္၏။ "ဘိုးေလးက ဘႀကီးေအာင္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ" ဟု ဆိုရင္း ဦးေအာင္ဒင္ တဟားဟား ရယ္လုိက္ေသးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေရာေယာင္ၿပီး ရယ္မိေတာ့သည္။ စိန္၀င္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာမွာ သကာရည္ ဆမ္းထားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္သြားၿပီး တဒဂၤမွ် မိန္းေမာသြားေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္ ဘာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ေနတာလဲကြ။ မင္းကို ဘိုးေလးက အပိုင္ ေပးလိုက္ၿပီေလ။ မင္းပဲ ေအာက္အီအီးအြတ္ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ခ်င္လွခ်ည့္ဆို။ ႏွိပ္ပါေတာ့လား” ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ဆိုလိုက္၏။ ထိုေသာ္မွ စိန္၀င္းေမာင္ တစ္ေယာက္ လူႏွင့္ သတိ ျပန္ကပ္ေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးေအာင္ဒင္မွာ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္ ျဖစ္ေနေသာ စိန္၀င္းေမာင္၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ျပံဳးမိေတာ့သည္။ အလြန္သနားဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ သူငယ္ ျဖစ္ေခ်၏။ ယခုမူကား သူ၏ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အထေျမာက္ေလၿပီ။
စိန္၀င္းေမာင္သည္ သူ႔ လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ နာရီကို ၾကည့္၍ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနေလ၏။ အတန္ၾကာမွ နာရီခလုတ္ကို ခပ္ဖြဖြ ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေအာက္အီအီးအြတ္ ဟူသည့္ ျမည္သံ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ေအာက္အီအီးအြတ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္၊ ေအာက္အီအီးအြတ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ … ေနာက္တစ္ခ်က္ … ေနာက္တစ္ခ်က္ … အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ ႏွိပ္လိုက္သျဖင့္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံမွာ မပီသ၊ မျပတ္သားေတာ့။ “ေအာက္အိအီးအ .. ေအာက္အီအီး .. ေအာက္အီအိ .. ေအာက္အီး .. ေအာ့အီး .. ေအာ့အီ” စသည္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲ သြားေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ နားတြင္မူ “ေအာင့္အည္း” ဟု ၾကားမိၿပီး စိန္၀င္းေမာင္ ေအာင့္အည္းသည္းခံ ေစာင့္စားခဲ့ရေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီး အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္း စဥ္းစားေနမိေတာ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဟူသည့္ အရာတစ္ခု အတြက္ စိန္၀င္းေမာင္ ေအာင့္အည္းသည္းခံ၍ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ခြန္အားတို႔ႏွင့္ သူ ျပန္ရလိုက္သည့္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ႏႈိင္းရွည့့္ၾကည့္လွ်င္ တန္ပါ၏ေလာ၊ မွ်တပါ၏ေလာ .. ကၽြႏ္ုပ္ မေ၀ခြဲတတ္ေခ်။
ထုိသို႔ စဥ္းစားေနခိုက္တြင္ ေအာက္အီအီးအြတ္ ျမည္သံ တိခနဲ ရပ္တန္႔သြားေလ၏။ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ပါလိမ့္။ စိန္၀င္းေမာင္ တစ္ေယာက္ လက္ေညာင္းသြားသည္ထင့္။ စိန္၀င္းေမာင္သည္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ သံစံုႏႈိးစက္နာရီကို ဦးေအာင္ဒင္၏ နံေဘးတြင္ အသာအယာ ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “ဘိုးေလး နာရီကို အဟုတ္မွတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က လိုခ်င္တာ။ အခု ေသေသခ်ာခ်ာ ႏွိပ္ၾကည့္ေတာ့မွ ၾကက္ဖတြန္သံ တစ္မ်ိဳးပဲ ထြက္တာကို သိရေတာ့တယ္။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ဘိုးေလးဆီကေန ကၽြန္ေတာ္ မေတာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္ေပါက္စေလးေတြ အသံ ပါမယ္ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ အလကားပဲ။ ခါးခ်ိတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မယူေတာ့ဘူး” ဟု ဆို၍ သူ႔ ဒြါရယာမ်ား ျဖစ္သည့္ ကၽြဲခ်ိဳေလးခြ၊ ေလာက္စာလံုးအိတ္၊ ဂဏန္းခ်ိတ္တို႔ကို ေကာက္ယူၿပီး ကြင္းထဲသို႔ ျပန္ဆင္းရန္ လုပ္ေလ၏။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေနေသာ စိန္၀င္းေမာင္၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ တိမ္မည္းညိဳတို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဖံုးလႊမ္းသြားၿပီးေနာက္ ေတာက္ပသည့္ အျပံဳးလည္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလၿပီ။
“ေဟ့ စိန္၀င္းေမာင္ ေနဦးေလ။ မင္းကို ဘိုးေလးက ဒီနာရီ အပိုင္ ေပးလိုက္တာ။ ယူသြားေလ” ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း စိန္၀င္းေမာင္ နားမ၀င္ေတာ့။ "ကၽြန္ေတာ္ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဘိုးေလး။ အဲဒါက အလကားပဲ။ ၾကက္ေပါက္စေလးေတြ အသံ မပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘဲလည္း မေက်ာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ထြက္ေတာ့မယ္” ဟု ဆိုကာ ကြင္းထဲသို႔ ငိုက္ေစာင္း ငိုက္ေစာင္းျဖင့္ ဆင္းခ်သြားေလ၏။ ဦးေအာင္ဒင္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားေလ၏။
ဒြႏၷယာႀကီးကား ဆန္းက်ယ္ေပစြ။ လူသားတို႔သည္ မိမိတို႔ လက္၀ယ္တြင္ မရွိသည့္ အရာကို လက္၀ယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရရွိရန္ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တ ၾကကုန္၏။ လက္၀ယ္သို႔ ရလာလွ်င္ ထိုအရာမွာ မိမိတို႔အတြက္ အသံုးမ၀င္ သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို မဟုတ္ျပန္။ ဤသို႔ႏွင္ႏွင္ လည္ပတ္ လႈပ္ရွားၿပီး ျဖစ္ပ်က္သေဘာကို ေဆာင္ေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ စိန္၀င္းေမာင္၏ အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ဘာကို သံေ၀ဂ ယူရမွန္း မသိေသာ္လည္း တရားက်သလိုလို ေတာထြက္ခ်င္သလိုလို ဘာလိုလို ညာလိုလို ျဖစ္သြားေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၿပီး အမာေက်းရြာသို႔ တပ္ေခါက္ ျပန္ခဲ့ေလ၏။
(၁၀)
ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္တြင္ ျဖစ္ထြန္းေနေသာ ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္း၏ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ အမာေက်းရြာသို႔ မိုးသက္ေလျပင္း ၀င္ေလၿပီ။ မိုးႀကီး သည္းထန္စြာ ရြာ၏။ ေလျပင္းတိုက္ခတ္၍ လွ်ပ္စီးမ်ားလက္၏။ မုတ္သုန္နတ္ဆိုး ရြာတြင္းသို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ မိုးကလည္း ရြာ၊ ေလကလည္း တိုက္ႏွင့္ တစ္ရြာလံုး ဗြက္ေပါက္ေန၏။ ခုနစ္ရက္ ခုနစ္လီ တိုက္ခတ္ေနသည့္ မိုးသက္ေလ အရွိန္ေၾကာင့္ တံငါတို႔ ေခ်ာင္းထဲ မဆင္း၀ံ့၊ ပင္လယ္သို႔ မထြက္၀ံ့။
အိမ္ေရွ႕တြင္ ကာရံထားသည့္ သံဇကာၾကားမွ ေလာကဓာတ္ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းရွိ လမုေတာတန္းကေလး သိမ့္သိမ့္တုန္ ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခ်မ္းရွာလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေတာတန္းကေလးကို လြန္၍ တစ္ဖန္ ရႈျပန္ေသာ္ အမာေခ်ာင္းရိုးအတြင္းသို႔ ၀င္၍ မုန္တိုင္းေရွာင္ေနေသာ ဂ်ဳပ္ေကာင္ (ငါးဖမ္းစက္ေလွႀကီး) မ်ားကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ ပိုက္သူႀကီး ေလွသား တစ္ေယာက္မွ် မျမင္ရ။ အရက္၀ိုင္းဖြဲ႔ေနေလသလား ဖဲရိုက္ေနေလသလား။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ထိုစဥ္ ပင္လယ္ဘက္မွ လႈိင္းလံုးႀကီးမ်ား ေခ်ာင္းရိုးအတြင္းသို႔ တအိအိ ၀င္ေရာက္လာၿပီး မုန္တိုင္းေရွာင္ေနသည့္ ဂ်ဳပ္ေကာင္ႀကီးမ်ား၏ ေလွ၀မ္းကို ၀င္ေဆာင့္သည္။ ဂ်ဳပ္ေကာင္ႀကီးမ်ား သိမ့္ခနဲ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မျဖံဳေရးခ် မျဖံဳ။ အာဂ ဂ်ဳပ္ေကာင္ႀကီး ျဖစ္ေခ်၏။
ကၽြႏ္ုပ္လည္း ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ အိမ္ေခၚမိုးေပၚသို႔ ျပင္းထန္စြာ က်ဆင္းေနေသာ မိုးေရစက္တို႔၏ သံၿပိဳင္ေတးသီသံကို နားဆင္ရင္း ၀ီစကီ တစ္က်ိဳက္၊ ငါးမန္းေျခာက္ဖုတ္ တစ္ကိုက္ႏွင့္ ဇိမ္က်က် ေနလိုက္ေတာ့သည္။ မိုး တိတ္ေစခ်င္လွပါၿပီ။ ရြာထဲ လွည့္ၿပီး အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ပဆစ္ပစ္ရင္း အာလာပသလႅာပ ေျပာခ်င္လွပါၿပီ။ ပုဂံပံုရြာဘက္သို႔ ထြက္၍ ဦးေအာင္ဒင္ႏွင့္ စကားမျမည္ ဆိုခ်င္လွပါၿပီ။
“မိုးရယ္ သည္းပဲ သည္းႏိုင္ေကာ။ ေနတစ္ခ်က္ေလာက္ ပြင့္သင့္ၿပီ” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိမ္းေမာင္း ေရရြတ္မိသည္။ အၿငိဳးႀကီးေသာ မိုးကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိမ္းေမာင္းမႈကို လ်စ္လ်ဴရႈ၍ ေစြေကာင္းေနဆဲ ျဖစ္၏။ ပိန္းပိတ္ဖံုးေနသည့္ တိမ္မည္းညိဳတို႔ကို ထြင္းေဖာက္၍ ထြက္ေပၚလာမည့္ ေနေရာင္ျခည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ေမွ်ာ္လင့္မိေတာ့သည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးသံကို ေလနတ္သားက ေနမင္းႀကီးထံ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္သည္ထင့္။ မၾကာမီတြင္ တျဗဳန္းျဗဳန္း ရြာသြန္းေနေသာ မိုးသည္ သည္းရာမွ စဲစ ျပဳလာေလ၏။ တျဗဳန္းျဗဳန္းမွ တေျဖာက္ေျဖာက္၊ တစ္ဖန္ တေျဖာက္ေျဖာက္မွ တဖြဲဖြဲ၊ ေနာက္ဆံုးတြင္မူ မိုး လံုး၀ စဲသြားေလ၏။ ေရာင္ျခည္ တစ္ေထာင္ကို ေဆာင္ေသာ ေနမင္းႀကီးသည္ တိမ္စိုင္မည္းမ်ားကို ေဖာက္ထြင္း၍ ဘြားခနဲ ထြက္ေပၚလာၿပီးလွ်င္ ေလာကဓာတ္ အ၀ွန္းကို ေႏြးေထြး လင္းလက္ေသာ ေရာင္ျခည္တန္းတို႔ျဖင့္ ေထြးေပြ႔လိုက္ေလ၏။
အမာေက်းရြာကို ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ တစ္ပတ္ ပတ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ မိုးသက္ေလ၏ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕အိမ္မ်ား ေခါင္မိုးပြင့္ေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ လမ္းမေပၚတြင္ သစ္ကိုင္းမ်ား သစ္ရြက္ေႂကြမ်ား အတံုးအရုံး လဲေလ်ာင္းေန၏။ အေတာ္ပင္ ဆိုးသြမ္းေသာ မိုးသက္ေလရိုင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပုဂံပံု ေက်းရြာဘက္သို႔ ေျခဦး လွည့္လိုက္ေလ၏။
ေနေရာင္ျခည္သည္ ေရထိထားသျဖင့္ စိမ္းလဲ့ရႊန္းစိုေနေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ခက္တို႔ အေပၚသို႔ စူးရွစြာ က်ေရာက္ေနသျဖင့္ ျမစိမ္းေရာင္သစ္ရြက္တို႔ တဖိတ္ဖိတ္ လင္းလက္ ေတာက္ပေန၏။ မိုးေရစီးေၾကာင္းသည္ သဲလမ္းကေလးကို ဟိုတစ္ေနရာ သည္တစ္ေနရာ ျဖတ္သန္း၍ စီးဆင္းေနေလ၏။ ဤမိုးေရစီးေၾကာင္းသည္ ရိုးေခ်ာင္းကေလးကို ေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္း၍ အမာေခ်ာင္းမႀကီးထဲသို႔ စီး၀င္ရေပလိမ့္မည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ အတြင္းသို႔ ဆက္လက္ၿပီး စီးဆင္းရေပဦးမည္။ သူ႔ ခရီးကား ရွည္လ်ားလွပါဘိ။
သို႔ႏွင္ပင္ ပုဂံပံု ရြာထိပ္သို႔ ေရာက္သြားေလ၏။ လယ္ ေရသြင္းေျမာင္းထဲသို႔ စီးဆင္းေနေသာ ေရစီးေၾကာင္းကေလးသည္ တဟဲဟဲ ရယ္သံကို ျပဳ၍ ကၽြႏ္ုပ္ကို ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳရွာသည္။ ရြာအ၀င္ရွိ လယ္ျပင္တြင္ လယ္သမားတို႔ “ဇိုးဟဲ့ ႏြား” ဟစ္ေအာ္ၿပီး လယ္ထြန္ေနၾက၏။ မိုးရြာသျဖင့္ လယ္သမားတို႔ ေပ်ာ္ၾက၏။ ဖား အေပါင္းလည္း အံုးအင္ သံၿပိဳင္ေတး ဆိုၾကေလၿပီ။ ဤသို႔ ႏွစ္သက္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ ေလာကဓာတ္ အ၀ွန္းကို ကၽြႏ္ုပ္ ရပ္ၾကည့္ေနခိုက္တြင္ ေခ်ာင္ရိုးဘက္မွ တက္လာေသာ ဘဲအုပ္ႀကီးသည္ တဂတ္ဂတ္ တရွဲရွဲ ျမည္သံကို ျပဳ၍ လယ္ျပင္ကို ျဖတ္ေျပးေလ၏။ ထို ဘဲအုပ္ႀကီး၏ ေနာက္တြင္ သူငယ္တစ္ဦးသည္ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ေျမွာက္၍ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္၍ ေျပးလိုက္လာသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ “အလို စိန္၀င္းေမာင္” ပါကလား။
“ေဟ့ စိန္၀င္းေမာင္ ဘဲေတြ ေက်ာင္းေနတာလားကြ” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ က်ံဳးေအာ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ “ဟုတ္တယ္ ဦးေလးက်ပ္ခိုး ေစာနတုန္းက မိုးသည္းေနလို႔ ေခ်ာင္းရိုးထဲ ၀င္ၿပီး မိုးခိုေနတာ။ အခုမွ ေနျပန္ပြင့္တာနဲ႔ ေခ်ာင္းထဲကေန ဘဲအုပ္ကို ျပန္ၿပီး မ လာတာ” ဟု စိန္၀င္းေမာင္က ဆိုသည္။ “သြားလိုက္ဦးမယ္။ ဦးေလးက်ပ္ခိုးေရ .. ဘိုးေလးက ဦးေလးကို ေမွ်ာ္ေနတာ ၾကာၿပီ” ဟု ဆိုရင္း စိန္၀င္းေမာင္သည္ ဘဲအုပ္ႀကီးေနာက္သို႔ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ ေျပးလိုက္သြားေလ၏။ စိန္၀င္းေမာင္ႏွင့္ ဘဲအုပ္ႀကီးမွာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း အေ၀းသို႔ ေရာက္သြားေလ၏။
အိမ္၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ “ဆရာေလးရယ္ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာတုန္း” ဟု ဦးေအာင္ဒင္က ပဋိသႏၶရ ျပဳသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ဦးေအာင္ဒင္ ဧည့္ခံသည့္ ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ကို ေရႏြးၾကမ္းႏွင့္ ျမည္းေနလိုက္သည္။ စကားစျမည္ ေျပာရင္း စိန္၀င္းေမာင္ အေၾကာင္းကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိသည္။ “စကားမစပ္ စိန္၀င္းေမာင္ကို ရြာအ၀င္မွာ ဘဲေက်ာင္းေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုလိုက္မိသည္။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာေလးေရ .. ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အလုပ္ ျပန္ဆင္းေနၿပီ” ဟု ဦးေအာင္ဒင္ ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာေလ၏။
“ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ ဦးေလးရဲ႕။ သူ႔ မိဘေတြ နဗန္က်င္းလိုက္လို႔ အလုပ္ ျပန္၀င္ေနတာလား” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ေမးမိသည္။ ထိုသို႔ ေမးလိုက္ေသာ္ ဦးေအာင္ဒင္က ဘာမွ ျပန္ မေျပာ၊ ကၽြႏ္ုပ္ကို ျပံဳးတံုးတံုး လုပ္၍ ၾကည့္ရင္း ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ စီးကရက္ဘူးအတြင္းမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ကုလားထိုင္ နံေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ လကၡဏာ ဆရာသံုး မွန္ဘီလူး အ၀ိုင္းကို ေနေရာင္တြင္ ျပ၍ စီးကရက္ကို ေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ မီးညွိရန္ လုပ္ေနေလ၏။ “ဦးေလးရယ္ ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခုမွ မိုးရြာၿပီးစ ရွိေသးတာ။ ဒီေတာ့ကာ မွန္ဘီလူးနဲ႔ မီးညွိလဲ ေတာ္ရုံနဲ႔ မီးစြဲမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆို၍ မီးျခစ္ လွမ္းေပးလိုက္သည္။
ဦးေအာင္ဒင္က “ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာေလးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ မီးညွိရင္ မီးေတာက္မွာပဲ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးနဲ႔ မွန္ဘီလူး သံုးၿပီး မီးညွိၾကည့္လိုက္တာပါ” ဟု ဆိုၿပီး မွန္ဘီလူးကို အသာခ်၍ စီးကရက္ကို မီးညွိလိုက္သည္။ ဦးေအာင္ဒင္၏ စကားမွာ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ေန၏။ နားလည္ရ ခက္လွသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ အမူအရာကား ေလးနက္ တည္ၿငိမ္ေန၏။
“ဒီလိုဗ် … တစ္ေလာတုန္းက ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေလွနဲ႔ လွည့္ၿပီး ေစ်းေရာင္းတဲ့ ကုန္သည္ေတြ ရြာထဲကို ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ဆီကေန ဒီမွန္ဘီလူးကို ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ ေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာရယ္ မဟုတ္ဘူး စီးကရက္ကို မွန္ဘီလူးနဲ႔ မီးညွိ ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲဒါကို စိန္၀င္းေမာင္ ျမင္သြားေတာ့ ဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ ျဖစ္ၿပီး ဘုိးေလး ဆီမွာ ဘဲ ျပန္ေက်ာင္းရင္ ဒီမွန္ဘီလူး ေပးမလား ဆိုၿပီး ေရာဂါထေတာ့တာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီမွန္ဘီလူးဟာ သူ႔ အတြက္ ဘာမွ အသံုး မ၀င္ပါဘူး။ အက်ၤီေလး ဘာေလး လိုခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဟုတ္ေသးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး … ဒီမွန္ဘီလူးကို သူ မရမေန လိုခ်င္ေနတာကိုး။ လိုအပ္တဲ့ အရာကို လိုခ်င္ရေကာင္းမွန္း မသိဘဲ မလိုအပ္တဲ့ အရာကို လိုခ်င္ၾကတာဟာ လူ႔ သေဘာပဲ မဟုတ္လား … ဆရာေလးရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒီမွန္ဘီလူးကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး စိန္၀င္းေမာင္ ဘဲ ျပန္ေက်ာင္းေနတာ” ဟု ရွည္လ်ားစြာ ဆိုၿပီးေနာက္ ဦးေအာင္ဒင္သည္ စီးကရက္မီးခိုးကို အကြင္းကေလးမ်ား ေပၚေအာင္ မႈတ္ထုတ္ေနေလ၏။
“ဒီလိုပဲေပါ့ ဦးေလးရာ … လူေတြြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု တမင္ ဖန္တီးၿပီး အသက္ရွင္ ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့မွ ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေတာ့မွာေပါ့” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ ဆိုမိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ စကားကို သေဘာတူဟန္ျဖင့္ ဦးေအာင္ဒင္ ေခါင္း တစ္ခ်က္ ညိတ္ျပသည္။
အေ၀းဆီမွ ဘဲေအာ္သံ တဂတ္ဂတ္ ၾကားရေလ၏။ “ဒီးဒီး … ဒီးဒီ .. ဒီးဒီး” ဟု အသံ တစာစာ ဟစ္ေအာ္၍ ခုန္ဆြခုန္ဆြ ေျပးလႊားရင္း ဘဲတစ္အုပ္ကို မ လာသူမွာ စိန္၀င္းေမာင္ မဟုတ္ဘဲ ပန္ဒိုရာ တေကာင္း အတြင္း ပိတ္ေလွာင္က်န္ခဲ့ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို ေစာင့္သည့္ နတ္သူငယ္ “အဲလ္သီးစ္” (Elpis) ျဖစ္ေနသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္ ထူးဆန္းစြာ ျမင္လိုက္ရေလ၏။
-----------------
ေမာင္က်ပ္ခိုး
ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၅ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၁ ရက္၊ စေနေန႔။ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၂၅ ရက္။
သရုပ္ေဖၚပံု ထိန္လင္း
{ ေကာင္းကင္အႏုပညာ မဂၢဇင္း ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ဂါအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }
ျ
No comments:
Post a Comment