သံေခ်းတက္ေနေသာ တြယ္အပ္ကေလး
📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
သစၥာနီ
အားလွ်င္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးတြင္ ထိုင္ကာ ခေပါင္းစီးကရက္ တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္ မီးညႇိေသာက္ရင္း သူ႔ကို သတိရေနတာကို ဘာႏွင့္မွ် မလဲခ်င္။ (လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရန္ လာေခၚေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ "ေနမေကာင္းဘူးလား" ဟု အေမက ေမးသည္ကိုပင္ စိတ္တိုခ်င္ေန၏။) ညတိုင္းလိုလိုပင္ အိပ္မက္ မက္တတ္ကာ အိပ္မက္တိုင္း လိုလို၌ သူပါေနတတ္သည္။ အိပ္မက္မ်ားမွာ ေဆးေရာင္စံု ျဖစ္၏။ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း ေၾကာင္ကေလးသည္ အျပင္ကလိုပင္ လွပေနေပသည္။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕မွ အျမဲတမ္းလိုလိုပင္ ထြက္ေျပး ေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အျမဲတမ္းလိုလိုပင္ သူ႔ေနာက္မွ ေျပးလိုက္ ေနေလသည္။ သို႔မဟုတ္ (ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္မ်ားကို အိပ္မက္ထဲတြင္ ဂ႐ုထားကာ မၾကည့္မိသျဖင့္) မေျပးဘဲ လိုက္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ သူ႔ကို ဖမ္းဆြဲလိုက္လွ်င္ သူသည္ ႏိုင္လြန္ပုဝါစ တစ္ခုလို ပါးလွပ္ေပါ့ရွစြာ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္လြင့္ပါး သြားတတ္သည္။ (သူ႐ုန္းလွ်င္ နာက်င္မည္ စိုးကာ ကြ်န္ေတာ္ လႊတ္ေပးလိုက္မိသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။) တစ္ခါတစ္ရံ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕မွ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတတ္သည္။ ပန္းေတာထဲဝယ္ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ အေယာင္ေဆာင္ကာ ပုန္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ ပန္းကေလးေတြကို အေသအခ်ာ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္မိေနေသာ ေၾကာင္ကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရ၏။ (ထိုအိပ္မက္ထဲတြင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုႏွင့္ ပန္းပြင့္တစ္ခု ဘာေၾကာင့္ တူသည္ဟု ထင္ႏိုင္ေၾကာင္း ဖ႐ြိဳက္က ရွင္းျပခ်င္မလား မဆိုႏိုင္ပါ။) ထိုပန္းပြင့္ကို (ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ တူေသာ ပန္းပြင့္) ကြ်န္ေတာ္ ခူးလိုက္လွ်င္ ႏွေျမာဖြယ္ရာပင္။ ပန္းကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲတြင္ အေငြ႕ျဖစ္ကာ လြင့္ျပယ္ ေပ်ာက္ျပယ္ သြား၏။ သူပါေသာ အိပ္မက္ကို မက္ၿပီး ႏိုးလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္မွာ ပန္းလ်ဖိုလိႈက္ ေနတတ္၏။
ကြ်န္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း လွပေသာ ေဆးေရာင္စံုမ်ား မရွိေတာ့။ အေမွာင္ထုကသာ ထူပိန္းစြာ ေလးလံဖိစီးထား၏။ ကြ်န္ေတာ့္ လည္ေခ်ာင္းမ်ား အက္ကြဲ ေျခာက္ေသြ႕ကာ ျပင္းထန္စြာ ေရငတ္ ေနေပသည္။
ထိုေန႔က ေရေသာက္ရန္ အသြား ေက်ာင္းက ေသာက္ေရအိုးစင္မွာ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုမိၾကသည္။ သူကလည္း အေဖာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္၊ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အေဖာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ခြက္က တစ္ခြက္တည္း။ သူတို႔က အရင္ေရာက္ႏွင့္ ေနသျဖင့္ သူတို႔ ေသာက္တာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ေစာင့္ ေနရသည္။ အျပန္၌ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူေသာက္သြားေသာ ေသာက္ေရခြက္ကေလးကို ယူလာခဲ့သည္။ သတၱဳေရခြက္ကေလးမွာ ပိန္သည့္ေနရာ ပိန္၊ ခ်ိဳင့္သည့္ေနရာ ခ်ိဳင့္ကာ ေဟာင္းႏြမ္းလွၿပီ။ (သို႔ေသာ္ ဤခြက္ကေလးကို ေၾကာင္ကေလးသည္ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားႏွင့္ ထိသြားခဲ့သည္။) သို႔ျဖင့္ ဤခြက္ကေလးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သို႔ ပါလာခဲ့ေလသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ အခန္းထဲရွိ စာၾကည့္စားပြဲမွ အံဆြဲထဲတြင္ ထို ေသာက္ေရခြက္ကေလးကို ထည့္သိမ္းထားလိုက္၏။ ေၾကာင္ကေလးကို လြမ္းေသာအခါ ထုတ္ၾကည့္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ငတံုးဟု ေခၚၾကသည္။ စာေပးဖို႔ အတင္း တိုက္တြန္းၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္လည္း သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ေရးထားသည့္ စာေတြ ရွိေန၏။ "ငါ သူ႔ကို လိုက္မေပးရဲဘူးကြာ" ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္က ျငင္းလိုက္ေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေရးထားေသာ ကြ်န္ေတာ့္ စာမ်ားကိုမူ သူဖတ္ၾကည့္ ေစလိုေသာစိတ္ ရွိေနသည္။ ဆိုပါစို႔။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေပးေသာ အၾကံအတိုင္း သူ႔ကို စာတစ္ေစာင္ ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ သူ႔ဘဝတြင္ အခြင့္သင့္က ျပန္လည္ ႂကြားဝါစရာ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ေပးခဲ့ဖူးေသာ ရွားရွားပါးပါး ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုး စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ေရးထားေသာ စာတစ္ေစာင္ကို ေၾကာင္ကေလး၏ စာေရးခံု အတြင္းသို႔ တိတ္တဆိတ္ သြားထည့္ထား လိုက္သည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ ၾကားတြင္ ညႇပ္၍ သြားထည့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ (ထိုစာအုပ္သည္ ျမင့္ေက်ာ္၏ ျပားေျခာက္ဆယ္တန္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စာအုပ္၏ အမည္၌လည္း အသည္း သို႔မဟုတ္၊ မ်က္ရည္ဆိုေသာ စကားလံုး တစ္လံုးလံုး ပါႏိုင္သည္။) ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ (ရဲ)ေတာ့ေခ်။ ေက်ာင္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ကာ အေျခအေနကို သတင္းလာပို႕မည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေစာင့္စားေနရသည္။ သူ ... သူ ကိုယ့္စာအုပ္ကို (စာအုပ္ထဲက စာကို) ေတြ႕ရင္ ဘာလုပ္မလဲ။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္သည္။ မဖတ္ဘဲ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ဆုတ္ပစ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ လြယ္အိတ္ထဲကို တိတ္တိတ္ ထည့္ယူသြားႏိုင္သည္။ အတန္းထဲမွ ထြက္ကာ ဆရာ့ဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး တိုင္ႏိုင္သည္။ စာကို ေတြ႕ေသာအခါ ရွက္ကာ ငိုႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ လမ္း၌ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ပါးကို ႐ိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔မဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူသည္ အညံ့စားဝတၳဳႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အဆင္ေျပ သြားႏိုင္သည္။ (အဆင္ေျပသည္ ဆိုသည္မွာ ခ်စ္သြားၾကသည္ ကိုပင္ ဆိုလိုပါသည္။)
ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းဘက္မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သူက စားပြဲတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ကို အရင္ လွမ္းမွာေန၏။ (ဤစားပြဲဝိုင္း၏ က်သင့္သမွ် ေငြကို ယေန႔အဖို႔ ကြ်န္ေတာ္က တာဝန္ယူ ေပးေခ်ရမည္ ျဖစ္၏။) ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီလဲဟု ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္ေသာ္လည္း မေမးရဲသလို ျဖစ္ေနသည္။ စီးကရက္ အသစ္တစ္လိပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မီးညႇိလိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူ႔ေရွ႕မွ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို အေလာတႀကီး ေမာ့ေသာက္လိုက္၏။ ၿပီးမွ လွ်ာအပူေလာင္ သြားသလို မ်က္ႏွာကို မသက္မသာ ႐ံႈ႕မဲ့ကာ မင္းေတာ့ သြားၿပီဟု ေျပာခ်လို္က္၏။ ေကာင္မေလးက မင္းစာကို ဆရာ့ စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ထူပူသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းတြင္ ပထမဆံုးအခ်ိန္ ယူသူမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းမွ သခ်ၤာဆရာ ျဖစ္၏။ သူသည္ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤကိစၥမ်ိဳး၌ တင္းက်ပ္စြာ အေရးယူေလ့ ရွိသူ ျဖစ္၏။ အဲဒီစာသာ ဆရာ့လက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ မင္းေတာ့ မစားသာဘူး။ တစ္ေယာက္က ေခ်ာက္ထဲ တြန္းခ်ေန၏။ သူတြန္းခ်ေနစရာ မလိုပါ။ ယခုအခ်ိန္၌ ကြ်န္ေတာ့္ အေရွ႕တြင္သာ ေခ်ာက္တစ္ခု ရွိေနပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ခုန္ခ် လိုက္မိမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။
သြားၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲမွ စီးကရက္ကို စားပြဲေပၚတြင္ ထိုးေခ် ပစ္လိုက္သည္။ ပထမေတာ့ သူ႔တို႔ မင္းစာကို ဖတ္ၿပီး ရယ္ေနၾကေသးတယ္ကြ။ (ရယ္ေတာ့ မရယ္သင့္ဘူးေပါ့ ေၾကာင္ကေလးရယ္။) သူတို႔ ဘာစကားေတြ ဆက္ေျပာေနလဲ ကြ်န္ေတာ္ မၾကားေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ေရာက္လာေသာ သူငယ္ခ်င္း လက္ထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ခံုမွာ ထည့္ခဲ့ေသာ စာအုပ္ကေလးကို ကိုင္လာတာ ျမင္ရ၍ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း ေပ်ာ္သြားသည္။ ေလာကႀကီးမွာ ထင္သေလာက္ မဆိုးဝါးဟု ခံစားမိ၏။ သူက ေျပာသည္။ ဆရာကလည္း သူ႔စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ကေလး တင္ထားတာ အမွတ္တမဲ့ပဲကြ။ မေန႔က ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္စာေတြကို ဘလက္ဘုတ္မွာ ျပန္တြက္ျပ ေနတယ္။ သူေက်ာေပးေနတုန္း ငါလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထယူခဲ့တာ။ မင္းရဲ႕ ေကာင္မေလးက ငါ့ကို မ်က္ေစာင္း လွမ္းထိုးလိုက္ေသးတယ္။ ထိုသူငယ္ခ်င္း၏ စကားအဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ္ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ မလိုင္မ်ားမ်ားေဟ့ဟု လွမ္းမွာလိုက္ပါသည္။ (ထိုေန႔ က်သမွ်ကို ရွင္းရန္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ေငြမလံုေလာက္သျဖင့္ ပိုင္းေလာ့ေဖာင္တိန္ကို ဆိုင္ရွင္ထံ အေပါင္ထားခဲ့ရသည္။)
ထိုေန႔က အျဖစ္အပ်က္ ၾကံဳၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ သူ႔ခံုထဲသို႔ ေနာက္ထပ္ စာသြားမထည့္ ရဲေတာ့ေခ်။ ဘာမွလည္း ဆက္မလုပ္တတ္ေတာ့ဘဲ ေၾကာင္ကေလးကိုပဲ ဆက္ကာ ခ်စ္ေနစဥ္ မိုးဦးက်လာသည္ကို သတိမျပဳမိေခ်။ စာသင္ခန္း တံစက္ၿမိတ္မွ မိုးစက္မ်ား သြယ္တန္း စီးက်ေနသည္။ ျပတင္းဝမွ ျမင္ေနရေသာ ေကာင္းကင္မွာ မီးခိုးရင့္ေရာင္မည္းကာ လြမ္းခ်င္စဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း သြပ္မိုးေပၚကို မိုးစက္မ်ား အဆက္မျပတ္ ျပင္းထန္စြာ သြန္က်ေနသံမွာ ဆူညံလြန္းသျဖင့္ လြမ္းဖို႔ မေကာင္းျပန္ေပ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲတြင္ အျပာရင့္ေရာင္ အေမွာင္က လႊမ္းမိုးထား၏။
မိုးေရထဲတြင္ စာကေလး တစ္ေကာင္ ျဖတ္ပ်ံသြားသည္။ မိုးခိုရာ ရွာေနျခင္း ျဖစ္မည္။ သူသည္ ျပာလဲ့လဲ့ အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ မႈန္ဝါးစြာ လွပေနသည္။ (တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္ မက္ဖူးေသာ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတြ႕ရပံုမ်ိဳးႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေန၏။) ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွ ထိုင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို ေၾကာင္ကေလး၏ပံု ဆြဲေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ေန၏။ (ဒီေကာင္က ပန္းခ်ီေလး ဘာေလး ဆြဲတတ္သည္။) ကြ်န္ေတာ္၏ ႏွလံုးသားႏွင့္ ယွဥ္၍ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥကို ပန္းခ်ီဆရာက ပ်င္းတယ္ကြာဟု မီး႐ိႈ႕ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ပံုဆြဲခအျဖစ္ "အဲဗစ္" ပါေသာ ဟာေဝယံအျပာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ျပပါမည္ ဆိုေတာ့မွ ေဈးတည့္သြား၏။ ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ေက်ာေပးကာ ထိုင္ေနသည္။ ထိုပံုမွာလည္း ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးထားေလသည္။ (သူ႔ကို ေနာက္ကေန၍ ျမင္လိုက္ရသလို ေရးျခင္းျဖစ္၏။) ထို႔ေၾကာင့္ ထိုပံုထဲတြင္ ေၾကာင္ကေလး၏ မ်က္ႏွာ မပါေခ်။ ေနာက္ေစ့သာ ပါေလသည္။ သူ႔ထံတြင္ရွိေသာ က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ေခ်ာင္းအနက္ (ပံုထဲတြင္) တစ္ေခ်ာင္းသာ ပါေလသည္။ ထိုတစ္ေခ်ာင္းမွာ ေက်ာေပၚတြင္ က်ေနေသာ တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ေန၏။ က်န္က်စ္ဆံၿမီး တစ္ေခ်ာင္းကိုမူ ေၾကာင္ကေလးသည္ ပုခံုးေပၚကို ေက်ာ္ကာ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ခ်ထားသည့္အတြက္ ေနာက္က ျမင္ရသူအဖို႔ ေပ်ာက္ေနေလသည္။ (ပန္းခ်ီဆရာသည္ ဤမွ် တိက်သည္။)
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ေကာင္းရဲ႕လား။ ပန္းခ်ီဆရာသည္ စာအုပ္ထဲက ပံုကို ဆုတ္ျဖဲေပးရင္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ေမး၏။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ လက္ရာ ေကာင္း၊ မေကာင္း ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ သို႔ေသာ္ ေၾကာင္ကေလး၏ ပံုမွာ လွပေနသည္။ (အျပင္မွာလည္း လွတာပါပဲ။) သူ႔ပုခံုးေလးမ်ားမွာ စက္ဝိုင္းျခမ္းသဖြယ္ လွပစြာ ေကြးဝိုက္ေန၏။ ဆံပင္ေအာက္မွ တစ္ဝက္မွ် ေပၚေနေသာ သူ႔နားရြက္ကေလးမ်ားမွာလည္း လွပၾကသည္။ နည္းနည္းသာ ျမင္ရေသာ သူ႔လည္ကုပ္ကေလးမွာလည္း လွပသည္။ က်စ္ဆံၿမီးဖ်ားတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားေသာ ဖဲႀကိဳးကေလးမွာလည္း ေတာင္ပံျဖန္႔ထားေသာ လိပ္ျပာကေလးလိုပင္ လွပေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ စကားမေျပာဘဲ ပံုကိုသာ တမက္တေမာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ သိပ္တူတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ သူမွ သူပင္။ ထိုပံုကို ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ေပၚလာသည္။ သည္လိုေနာက္က ၾကည့္ေနရတာလည္း သူပဲ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္က ပံုကို အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနသည့္အတြက္ သိပ္ေတာ့ မတူဘူးကြဟု ပန္းခ်ီဆရာက စိတ္ပ်က္ အားေလွ်ာ့ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။ ဟာေဝယံအျပာ ဇာတ္ကား မၾကည့္ရေတာ့မွာ စိုးရိပ္ပူပန္ေနပံု ရ၏။ "ေကာင္းပါတယ္ကြ၊ သိပ္တူတာပဲ။ နက္ျဖန္ည ေျခာက္နာရီခြဲပြဲ တို႔ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ၾကတာေပါ့"ဟု ကြ်န္ေတာ္ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သူ ျပံဳးႏိုင္သည္။
ထိုေန႔က ေက်ာင္းဆင္းသည့္ တိုင္ေအာင္ မိုးကရြာဆဲ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ မိုးတြင္းမွာလည္း ထီးေဆာင္းေလ့ မရွိေခ်။ (ထီးကိုင္ရမွာ ပဲ့သည္ဟု ထင္သည္။) မိုးရြာထဲမွာ အစိုခံ၍ သည္အတိုင္းသာ သြားလာၾက၏။ ထိုေန႔က မိုးစဲသည့္ တိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ေစာင့္ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မိုးစိုသည္မွာ အေရးမႀကီးပါ။ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားကို မိုးစိုသည္မွာ အေရးမႀကီးပါ။ ေၾကာင္ကေလး၏ ပံုကို မိုးစိုသြားမွာ အေရးႀကီးပါသည္။ မိုးေရသာ ထိလွ်င္ မင္နဲ႔ ေရးထားေသာ ထိုပံုကေလးသည္ ပ်က္စီး သြားေပလိမ့္မည္။ (ထိုပံုကေလးကို ေခါက္႐ိုး က်ိဳးမသြားေအာင္ ဗလာစာအုပ္ထဲတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ညႇပ္ထား၏။)
ထိုေန႔က မိုးစဲေအာင္ ေစာင့္ရေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သို႔ ေနာက္က်မွ ေရာက္သည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ အခန္းထဲတြင္ လြယ္အိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ အက်ႌပင္ မလဲဘဲ ထမင္းစားခန္းသို႔ အူယားဖားယား ေလွ်ာက္သြားျမဲ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ အေမက ထမင္းစားခန္းထဲမွ လွမ္းေခၚေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မဆာေသးဘူး အေမ ဟုသာ ျပန္ေအာ္ခဲ့၏။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲတြင္ အလိုလို ျပည့္ေနသည္။ ခုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ကာ လြယ္အိတ္ထဲမွ ဗလာစာအုပ္ကို ကြဲရွေစတတ္ေသာ ပစၥည္းတစ္ခုကို ကိုင္ေဆာင္သလို ျဖည္းညင္းစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ထိုဗလာစာအုပ္ထဲ၌ ေၾကာင္ကေလး၏ပံု ရွိေလသည္။ ထိုပံုထဲ၌ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္း ေနေလသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ရွိ ပစၥည္းေဟာင္းမ်ား ထားေသာ အခန္းသို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့၏။ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚစစ္ေဆးေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္က လမ္းတြင္ တစ္ခုခု စားလာခဲ့သည္ဟု ၿပီးစလြယ္ ေျဖလိုက္၏။ (မုန္႔ဟင္းခါး စားလာခဲ့သည္ဟု ေျပာလိုက္မိသလား၊ လက္သုပ္ စားလာခဲ့သည္ဟု ေျပာလိုက္မိသလား ေကာင္းစြာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။) အေမက ထမင္းစားခ်ိန္ နီးနီးတြင္ ရင္ျပည့္စာေတြ စားလာရမလားဟု ဆက္ကာ ဆူေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စတိုခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ လိုခ်င္ေသာ အရာကို ေတြ႕သြားသည္။ ေတာင္းစုတ္ တစ္လံုးထဲမွ ထိုအရာကို ဆြဲယူလိုက္၏။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ကပ္ၿငိေနေသာ မွန္ႏွင့္ မွန္ေပါင္ အတြင္းမွ ပ်က္စီးစ ျပဳေနေသာ ဓာတ္ပံုေဟာင္းထဲတြင္ အဘိုးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပေန၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အဘိုး၏ ဓာတ္ပံုကို ျဖဳတ္ကာ ေတာင္းေဟာင္း တစ္လံုးထဲသို႔ ထိုးထည့္ခဲ့၏။ မွန္ႏွင့္ မွန္ေပါင္ကို ေရတိုင္ကီဆီသို႔ ယူသြားကာ ဆပ္ျပာႏွင့္ တိုက္ေဆးသည္။ မွန္မွာ အၾကည္လင္ဆံုး ျဖစ္လာၿပီဟု ယူဆေတာ့ ရပ္လိုက္၏။ ေရႊဝါေတာ့ ေန႔ခင္းက ကားတိုက္ခံရလို႔ ဆံုးၿပီေဟ့ ဆိုေသာ အေမ့၏ စကားသံသည္ ဤဘက္နားမွ ဝင္၍ ဟိုဘက္နားမွ ထြက္သြား၏။ ေလးေထာင့္ သစ္သားေပါင္ႏွင့္ မွန္အတြင္းမွာ ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္း ေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနကာ သူ႔ပံုကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားရမယ္မွန္း စဥ္းစားမရေခ်။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ နံရံကို မွီ၍ ေထာင္ထားၾကည့္၏။ သေဘာမက်။ (ကြ်န္ေတာ္က စာၾကည့္စားပြဲမွာ အင္မတန္ ထိုင္ခဲသည္။) ခုတင္ေျခရင္းက နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားရရင္ေတာ့ မဆိုး။ ခုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္လွဲရင္း အခ်ိန္မေရြး ျမင္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ေျခရင္းမွာေတာ့ ေၾကာင္ကေလးပံုကို မထားခ်င္။ အခ်စ္ကို မေလးစားရာ၊ တန္ဖိုးမထားရာ ေရာက္မွာေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ခုတင္ေခါင္းရင္းညနံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ခုတင္ ေခါင္းရင္းနံရံမွာက သည့္အရင္ ပံုတစ္ပံု ရွိေနပါသည္။ ခ်ီေဂြဗားရား၏ပံု ျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္ကေလး၏ ပံုကို ခ်ီေဂြဗားရားပံု ထက္ေတာ့ နည္းနည္းျမင့္ေအာင္ ခ်ိတ္မွျဖစ္မည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေခါင္းရင္းနံရံကို သံတစ္ေခ်ာင္း ႐ိုက္သြင္းလိုက္၏။ အျပင္ဘက္တြင္ ဘုရားစင္မွ ေသာက္ေတာ္ေရ တစ္ခြက္ ေမွာက္သြားသည္။ (နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား။) အေမက ဟဲ့ ... ေကာင္ေလး ... တဝုန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဘာေတြ ထုေနတာလဲဟု လွမ္းေအာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခန္းထဲက မီးေခ်ာင္းကို ဖြင့္လိုက္၏။ အျဖဴမွာ အျပာလုေသာ အလင္းႏုသည္ မွန္ေပါင္ထဲမွ ေၾကာင္ကေလးပံုေပၚကို လွပစြာ ျဖာက်ေနသည္။ ပံုထဲတြင္ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္းေနသည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း သူ႔ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။ သစ္သား မွန္ေပါင္မ်ားကို ေရႊခ်ထားရရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားမိ၏။ ပံုထဲတြင္ ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာခိုင္း ေနေလသည္။
ထိုေန႔က မိုးေစြေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေၾကာင္ကေလးကို ခ်စ္ေနသည္။ မိုးစက္ထိမွန္၍ ျခံထဲရွိ သစ္ရြက္မ်ား လႈပ္ခါေနၾကသည္။ (ကိုယ့္ႏွလံုးသား ၿငိမ္သက္နားေနရာ မရခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီေကာကြယ္။) အေမက အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဆးတိုက္ရင္း ျပတင္းတံခါးကို ေလစိမ္းတိုက္တယ္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ပိတ္သြား၏။ မွန္ျပတင္းေပၚတြင္ မိုးစက္တို႔ ထိမွန္ကာ တြန္႔လိမ္ယိုဆင္း ေနသည္မွာ ရင္ထဲဝယ္ အမည္မဲ့နာက်င္စရာ တစ္ခုလိုပဲ။ အျပင္ဘက္မွ ျမင္ကြင္းမွာ မႈန္ဝါးေန၏။ မိုးေစြေနသည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်ားေနသည္မွာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ တစ္ေန႔က ေက်ာင္းအျပန္မွာ မိုးမိခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထိုေန႔ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ထီးမပါ။ ေက်ာင္းလႊတ္ေသာအခါ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး အံု႔မိႈင္းကာ မိုးရြာလိမ့္မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိေသာ္လည္း သူ႔ေနာက္သို႔ လိုက္သြားေသးသည္။ (ထိုေန႔က အထက္ေအာက္ ေရႊဝါေရာင္ ဝတ္ထားေသာ ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲတြင္ ၾကည့္မဝေအာင္ လွေန၏။) သူ႔အိမ္ေရွ႕မွ အျပန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ မိုးမိသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ဖ်ား၏။ ေက်ာင္းမတက္ရ၍ ေၾကာင္ကေလး၏ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေတာ့မွ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေနမိၿပီ ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ေတာ့၏။
သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ခ်င္လွပါသည္။ အခုေနသာ အိပ္ရာထဲ လဲေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္နဖူးကို သူ႔လက္ကေလးႏွင့္သာ လာစမ္းၾကည့္မယ္ ဆိုလွ်င္ သူျပန္သြားပါက ကြ်န္ေတာ္ ေသရဲၿပီ။ (အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးပါ။) ေၾကာင္ကေလးကို ခ်စ္ဖို႔ရာ အၾကာႀကီး အသက္ရွင္ ေနခ်င္ေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူ အပါးမွာ အဲသည္အၾကာႀကီး အျမဲေနခ်င္တာ တစ္ခုပါပဲ။ (ေအးေလ ... တခ်ိဳ႕ဟာကေလးမ်ားလည္း ပါေတာ့ပါမည္။ ဥပမာ ...) သူ႔မ်က္ႏွာ လွလွကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ေတာင္ေကာ့ကေလးမ်ားကို ေရတြက္၍ ေနမည္။ သူ႔လက္သည္း ရွည္ရွည္ကေလးမ်ားကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲ ခြ်န္ေပးမည္။ ဝါဝင္းေသာ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္း ကေလးမ်ား ယွက္ျဖာစီးဆင္း ေနပံုကိုလည္း အလြတ္က်က္ရဦးမည္။ ေၾကာင္ကေလးပ်င္းလွ်င္ စႏၵကိႏၵရီ သီခ်င္းကိုလည္း ရသေလာက္ (သူသာ တကယ္ နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ တစ္ပုဒ္လံုးကို အလြတ္က်က္ထားဖို႔ ဝန္မေလးပါ။) ကြ်န္ေတာ္ ဆိုျပရဦးမည္။ ၿပီးေတာ့ သူစီးဖို႔ ဖိနပ္ကေလးေတြ၏ အေရာင္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ပဲ ေရြးခ်ယ္ေပးရဦးမည္။ (သူကသာ ခြင့္ျပဳမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေလွ်ာ္ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕စ သူ႔ဆံပင္အဖ်ားကိုလည္း ႏူးညံ့စြာ နမ္းခ်င္နမ္းမွာေပါ့။) သည္လို ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ မေသခ်င္ေသးျပန္ေခ်။ ခုလို ေက်ာင္းမတက္ရေသာ ေန႔မ်ား၌ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို ျမင္ရေအာင္ မည္သို႔ ၾကံေဆာင္ရမည္နည္း။
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္တက္၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းစာေရးကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္ကာ ပူဆာရေလသည္။ မင္းက ေကာင္မေလး ဓာတ္ပံုကို ဘာလို႔ လိုခ်င္တာလဲကြ။ ေက်ာင္းစာေရးက နားမလည္သလို ေမး၏။ ၾကည့္ေနခ်င္လို႔ေပါ့ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က အ႐ိုးသားဆံုး ေျဖလိုက္သည္။ ေက်ာင္းစာေရးက ေတာ္ေတာ္ ႐ူးတဲ့ေကာင္ပဲဟု ေျပာ၏။ သူဘာေျပာေျပာ ကြ်န္ေတာ္ လိုခ်င္တာ ရဖို႔အတြက္ ၿငိမ္ေနခဲ့ရ၏။ ေက်ာင္းဖြင့္စက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ပံုစံ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ရသည္။ ထိုေလွ်ာက္လႊာပံု အေဟာင္းႀကီးထဲက သူ႔ေလွ်ာက္လႊာကို ႏွစ္ေယာက္သား မနည္းရွာရ၏။ ေတြ႕ေသာအခါ ထိုေလွ်ာက္လႊာေပၚမွာ ကပ္ထားေသာ သူ႔ဓာတ္ပံုကေလးကို ျဖဳတ္ကာ ေက်ာင္းစာေရးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပးလိုက္၏။ (ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတြင္ လူတစ္ေယာက္ထံမွ ရခဲ့ေသာ ႀကီးမားသည့္ ရက္ေရာမႈတစ္ခု ျဖစ္၏။) ထိုလိုင္စင္ပံု ေသးေသးေလးထဲမွာ ေၾကာင္ကေလးသည္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ေနေလသည္။
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္ေန၏။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ေန၏။ (ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္သလဲ အတိအက် မေျပာတတ္ပါ။) ဓာတ္ပံု ေသးေသးေလးကိုပင္ ကိုင္ကာ ၾကည့္သည္။ ေထာင္ ၾကည့္သည္။ လွည့္ ၾကည့္သည္။ ေခါင္းအံုးေပၚတင္ကာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ ၾကည့္သည္။ (နမ္းေတာ့ မၾကည့္ခဲ့ေၾကာင္း အခိုင္အမာ ေျပာရဲပါသည္။) ထိုေန႔က တစ္ေန႔လံုး ၾကည့္လို႔ အားမရႏိုင္။ အိပ္ရာဝင္ကာနီးအထိ ၾကည့္၏။ အိပ္ရာမွထကာ တစ္ခါ ၾကည့္ျပန္၏။ ၾကည့္မဝ။ ဓာတ္ပံုကေလးက ေသးလြန္းသည္။
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေဈးေထာင့္က စာအုပ္ဆိုင္ကို ေရာက္သြား၏။ (ထိုဆိုင္သည္ စာအုပ္ႏွင့္အတူ ပို႔စကတ္မ်ားကို တြဲဖက္ေရာင္းသည္။) ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္တို႔၏ ဓာတ္ပံုပါသည့္ ပို႔စကတ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ကာ ပုခံုးတြန္႔လိုက္သည္။ ပံုက ႐ိုင္းလိုက္တာ။ သန္ဘက္ခါသည္ ေၾကာင္ကေလး၏ (၁၇) ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္၊ ကိုးလႏွင့္ သံုးရက္ ငယ္ေလသည္။ သူက ၁၉၅၀ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၁) ရက္ေန႔မွာ ေမြးတာ၊ တနဂၤေႏြသမီး။ (ေၾကာင္ကေလး၏ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ ကိုလည္း သူ႔ဓာတ္ပံုရေသာ ေလွ်ာက္လႊာေပၚကပင္ ရပါသည္။) တစ္ေလာက ေဗဒင္ တြက္တတ္သည္ ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္၏ အစ္ကိုႏွင့္ ဆံုသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္တိုက္ေသာ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ႏွင့္ ဒူးယား တစ္လိပ္ကို ေသာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေဗဒင္ တြက္ၾကည့္၏။ ဓမၼာေသာက၊ အင္းဝရာဇာ၊ အိမ္ေထာင္ဖက္ အသက္မရွည္ရာတဲ့။ အင္းဝဓာတ္ က်ေနတယ္။ မင္းက ဗုဒၶဟူး၊ ေကာင္မေလးက တနဂၤေႏြ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ တနဂၤေႏြ ေရွာင္ေလ ဗုဒၶဟူးတဲ့။ မွတ္ထား မေရွာင္ရင္ မင္း ဒုကၡေရာက္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေဒါပြပြႏွင့္ ထျပန္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ေတြ႕ေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလး တစ္လံုးကို ေကာက္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဓာတ္တိုင္ဆီသို႔ လႊဲပစ္လိုက္၏။ လွမ္းပစ္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ သူႏွင့္ ခ်စ္ရပါက ဓာတ္တိုင္ကို မွန္ပါေစဟု စိတ္ထဲက အဓိဌာန္လိုက္၏။ ခဲမွာ ဓာတ္တိုင္ႏွင့္ လြဲ၍သြားသည္။ ဒါယူမလားဟု ေရာင္းသူက ပို႔စကတ္တစ္မ်ိဳး ထုတ္ျပျပန္၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႔ထံသို႔ မၾကာခဏ ပို႔စကတ္ကေလးမ်ား ပို႔ေနက်ျဖစ္၏။ သီတင္းကြ်တ္ လျပည့္ေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔၊ ခရစ္စမတ္ေန႔၊ ဓမၼစၾကာ အခါေတာ္ေန႔၊ ေန႔ႀကီးရက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆံုတိုင္း သူ႔ထံသို႔ သတိတရ ပို႔စကတ္မ်ား ပို႔ေပးေနက် ျဖစ္၏။ (ပို႔စကတ္ တစ္ခုကို ဝယ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ ေလးႀကိမ္ မေသာက္ဘဲ ၿခိဳးျခံရ၏။ ေပးပို႔သူ၏ ေနရာ၌ မည့္သည့္ နာမည္ကိုမွ် ထည့္ေလ့မရွိပါ။) ေနာက္ဆံုး သစ္ကိုင္းေပၚတြင္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ နားေနသည့္ ပို႔စကတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေရြးလိုက္သည္။ ထိုငွက္သည္ က်ီးကန္းေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဆက္ရက္ေသာ္ လည္းေကာင္း မဟုတ္ပါ။ ဘာငွက္မွန္းလည္း ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ စိတ္ကူးထဲမွ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္ေကာင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ငွက္ကေလးမွာ တစ္ေကာင္တည္း ျဖစ္ရာ ပို႔စကတ္ ပို႔သူ၏ အထီးက်န္ဆန္မႈကို ေဖာ္ျပေနသလို ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ သူက ႀကိဳက္မွ ႀကိဳက္ပါ့မလား။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ျပန္ေျပာျပေတာ့ ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ္ပို႔သမွ် ပို႔စကတ္မ်ားကို အျမဲ ဆုတ္ျဖဲပစ္သည္ဟု ဆို၏။ ထိုေန႔ကို ကြ်န္ေတာ္မေမ့။
ေၾကာင္ကေလးသည္ လူငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲကာ ေက်ာင္းသို႔လာသည္။ ထိုလူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ အနည္းငယ္ခန္႔ ႀကီးမည္။ ျဖဴျဖဴျမင့္ျမင့္ႏွင့္ မင္းသားသစ္ ေဇာ္ခင္၏ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးရွိသူ ျဖစ္၏။ တက္ထရြန္ လက္ရွည္အျဖဴ၊ သကၠလတ္ ေဘာင္းဘီ မီးပူေခါက္႐ိုးက်ႏွင့္ နက္ေျပာင္ေသာ ရွဴးဖိနပ္ကို စီးထား၏။ ထိုလူ ဝတ္ဆင္ထားပံုမွာ ေသသပ္လွသျဖင့္ အေမ ေမြးကတည္းက ထိုအဝတ္အစားမ်ား ဝတ္ကာ ေမြးလာသလား ထင္မွတ္ရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ ေၾကာင္ကေလးသည္ ထိုလူႏွင့္ အတူတြဲကာ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာကို ေပ်ာက္သြားမည္ စိုးသည့္ဟန္ျဖင့္ မၾကာခဏ ေမာ့ၾကည့္ကာ စကားေျပာလိုက္၊ ျပံဳးလိုက္ လုပ္ေနသည္။ "ဟာ မင္းေကာင္မေလးက အတြဲနဲ႔ပါလား" ဟု သူသာ မ်က္စိရွိသည္ ထင္ေသာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။ သည္ေကာင္ေတာ့ ေမာၿပီဟု ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။ မဟုတ္ပါဘူးဟု ကြ်န္ေတာ့္ႏႈတ္က ထြက္သြားသည္။ ဤစကားစုသည္ အျငင္းဝါက်တစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာကိုျငင္းမိတာလဲဟု ေဝခြဲမရ။ ကြ်န္ေတာ္ မေမာဘူး ဆိုတာကိုလား။ ထိုလူဟာ ေၾကာင္ကေလးရဲ႕အတြဲ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလား။ ကမၻာႀကီး တစ္ခုလံုး၊ ဒီေန႔ တစ္ေန႔နဲ႔ အရာရာ ကိုပဲလား။ (အမွန္ေတာ့ ဤေနရာတြင္ သည့္ထက္ေကာင္းေသာ၊ ဤ "မဟုတ္ပါဘူး" ဆိုတာထက္ ေကာင္းေသာ စကား တစ္ခြန္းခြန္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပာခဲ့မိဖို႔ ေကာင္းသည္။) ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ တစ္လမ္းတည္းေန သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသည္။ အဲဒါ မင္းေကာင္မေလးရဲ႕ အစ္ကိုဝမ္းကြဲကြ၊ ေဆးေက်ာင္း တက္ေနတာ၊ သူတို႔ခ်င္း လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္ၿပီးသားတဲ့။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိေသာ အခါ လြယ္အိတ္ကို လြယ္၍ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေပၚကို ေရာက္ေနသည္။ ထိုေန႔က မိုးမရြာ။ (မိုးကုန္သြားခဲ့တာ ကြ်န္ေတာ္ သတိမရ။) စိတ္မ်ား ျပန္လည္လြင့္ပါး သြားျပန္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ သတိရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္ရာေပၚ ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ အိပ္ရာေပၚဝယ္ ေမွာက္ခ်လိုက္ေသာ အခါ ဘယ္က ေရာက္လာမွန္း မသိေသာ မ်က္ရည္စမ်ား မ်က္လံုးအိမ္မွ ယိုစီးက်လာေလသည္။
ထိုေန႔က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ၿပီးကတည္းက ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ပါ။ အေမက ေတာင္းပန္ေနသည့္ အထဲမွ နီးကပ္ေနေသာ စာေမးပြဲကိုလည္း ဝင္မေျဖေတာ့။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုပ္ရွင္႐ံုတြင္ သူႏွင့္ ျပန္ဆံုရသည္။ ထိုအခါ အရာရာသည္ ပူေႏြးေနဆဲပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေလသည္။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ၾကာျမင့္လာေသာ္လည္း ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္သည္ လတ္ဆတ္စြာ ခုန္စျမဲ ျဖစ္၏။ (သန္႔ရွင္းစြာ ခုန္ျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္၏။)
ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕ရွိ ဖြင့္ထားေသာ ဖိုင္တြဲထဲတြင္ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္ ရွိေနသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လြန္းၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ မင္ေရာင္မ်ား ပ်က္လြင့္စ ျပဳေနေသာ ဤပန္းခ်ီကားေလး ထဲတြင္ က်စ္ဆံၿမီး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးျမဲ ေက်ာေပးေနသည္။ (ထိုပန္းခ်ီကားကေလးမွာ သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာကို ႐ုပ္ရွင္ျပကာ ဆြဲခိုင္းခဲ့ေသာပံု ျဖစ္သည္။) ဤဗလာစာအုပ္မ်ားမွာမူ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခံစားရသမွ်ကို ေန႔စဥ္ ေရးမွတ္ထားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္၏။ ထိုစာအုပ္မ်ား၏ စကၠဴမ်ားမွာလည္း ဝါေရာ္ႂကြပ္ဆတ္၍ ေနေလသည္။ ဓာတ္ပံု ေသးေသးထဲတြင္ သူမသည္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္၍ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခပ္တည္တည္ ၾကည့္ေနသည္။
ထိုဓာတ္ပံုကေလးကို စာရြက္အလြတ္ တစ္ခုတြင္ တြယ္အပ္ တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ခ်ိတ္ထားသည္။ တြယ္အပ္မွာ သံေခ်းတက္ေနၿပီ ဖစ္ရာ သံေခ်းတခ်ိဳ႕မွာ ဓာတ္ပံုကေလးကိုပင္ စြန္းကြက္ေန၏။ ဓာတ္ပံုတြင္ ကပ္ေနေသာ သံေခ်းမ်ားကို သန္႔စင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ တြယ္အပ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ သံေခ်းတက္ေနေသာ တြယ္အပ္ကေလးမွာ ျဖဳတ္ရ ခက္ခဲေန၏။ အားျပဳ၍ ျဖဳတ္လိုက္ေသာအခါ အမွတ္မထင္ပင္ သံေခ်းတက္ေနေသာ တြယ္အပ္ဖ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ညႇိဳးထိပ္ကို စူးဝင္၍ သြားသည္။ လက္ညႇိဳးထိပ္တြင္ ေသြးအနည္းငယ္ စို႔ထြက္လာသည္။
ထိုေန႔က တြယ္အပ္ စူးရာမွ ရရွိေသာ ဒဏ္ရာျဖင့္ပင္ ေမးခိုင္ေရာဂါပိုး ဝင္ကာ ေနာက္ႏွစ္ရက္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္ ေသဆံုးသြားေလသည္။
ကြ်န္ေတာ္၏ ေၾကာင္ကေလးသည္ မိန္းမပီပီ မနက္ မိုးလင္းလွ်င္ သတင္းစာ ဖတ္ရာ၌ နာေရးေၾကာ္ျငာႏွင့္ မဂၤလာသတင္း ကိုသာ ဦးစားေပး ၾကည့္ေလ့ရွိသူ ျဖစ္ရမည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ နာေရးေၾကာ္ျငာ သတင္းကို ဖတ္ရေသာ အခိုက္၌ သူ႔မ်က္ႏွာ မည္သို႔ ရွိေနလိမ့္မည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္သိခ်င္ပါသည္။
----------------
သစၥာနီ
{ The Reader ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }
No comments:
Post a Comment