သံေခ်းတက္ေနေသာ တြယ္အပ္ကေလး
📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎📎
သစၥာနီ
ဆိုပါစို႔။ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလံုး ႏွစ္လံုးကို မသံုးစြဲဘဲ ရင္ထဲကဟာကို ေစ့ငံုျခံဳငံုမိေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္မည့္ ေဝါဟာရသစ္ တစ္လံုးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ ကသာ ကြ်န္ေတာ့္အား ရွာေဖြ ေပးခဲ့လွ်င္ ထိုလူကို ကြ်န္ေတာ္ အင္းဝဆိုင္၌ ေရခဲမုန္႔ ႏွစ္ခြက္ ဝယ္ေကြ်းရန္ ဝန္မေလးပါ။
မတတ္သာသည့္ အဆံုး အားနာစြာျဖင့္ပင္ (အထူးသျဖင့္ ေၾကာင္ကေလးကို အားနာစြာျဖင့္ပင္) ဤ အခ်စ္ဆိုေသာ စကားလံုးကို သံုးစြဲရပါေတာ့မည္။ (ေၾကာင္ကေလး ဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ေသာသူကို အျမတ္တႏိုး ကြ်န္ေတာ္ တစ္ကိုယ္တည္း ႀကိတ္ကာ သံုးစြဲေခၚေဝၚေလ့ ရွိေသာ နာမည္ေျပာင္ကေလး ျဖစ္ပါသည္။)
ထိုေန႔က ကမၻာေပၚတြင္ မတရားမႈတစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ ထီးယူေဆာင္း မလာခိုက္ မိုးရြာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါကို တြက္ဆရာ၌ ယခုတိုင္ ညံ့ဖ်င္းဆဲ ျဖစ္သည္။ (အိုင္စတိုင္း၏ ရီေလတီဗစ္တီ သီအိုရီကို နားလည္ပါသည္။) နီးရာ အေဆာက္အအံု၏ ေပၚတီကို ေအာက္သို႔ မိုးခိုရန္ ဝင္မိေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ဘယ္တုန္းကမွ် ထီးတစ္လက္ မရွိခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရလာ၏။ ထားပါေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ မရွိေသာ အရာမ်ားမွာ အေတာ္ မ်ားပါသည္။ ဥပမာ ... ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီး မရွိ၊ အရက္ပုလင္းလြတ္ မရွိ၊ ကာဖကာ၏ စာအုပ္ မရွိ၊ မိန္းမ မရွိ၊ ဗိုင္းရပ္ပိုး မရွိ၊ ေခ်ာကလက္ စက္႐ံု မရွိ။
ထိုေန႔က ထိုေန႔သည္ သာမန္ မိုးဦးက်ေန႔ တစ္ေန႔သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွပါ။ နဝေဒး၏ ရတုပိုဒ္ထဲကႏွင့္လည္း တူမေနပါ။ (ခပ္ညံ့ညံ့ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားထဲ၌ ထည့္သြင္း ႐ိုက္ကူးတတ္ေသာ မိုးရြာခန္းႏွင့္ပင္ တူေနေသးသည္။) ေရခဲေရသည္ ႏွစ္ဦး ဆိုင္သိမ္း သြားၾကသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ လွသည္ဟု ထင္ဟန္ ရွိေနပံုရေသာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ မိုးရြာထဲတြင္ ဒီအတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ သြားသည္။ ဓာတ္ႀကိဳးေပၚတြင္ က်ီးကန္းတခ်ိဳ႕ နားေနသည္။ မိုးစက္မ်ား က်ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ဝယ္လိုက္၏။ (ကြ်န္ေတာ္ မိုးခိုရန္ ဝင္ခဲ့မိေသာ အေဆာက္အအံုမွာ ႐ုပ္ရွင္႐ံု တစ္႐ံု ျဖစ္ေနသည္။) ထို႐ံု၌ ဘာကား ျပေနမွန္း ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ဤၿမိဳ႕သို႔ ျပန္ေရာက္သည္မွာ ၂- ရက္၊ ၁၀- နာရီ၊ ၄၇- မိနစ္ႏွင့္ စကၠန္႔ အနည္းငယ္မွ် စြန္း႐ံုသာ ရွိပါေသးသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးကို ေတြ႕ဆံု ႏႈတ္ဆက္ရန္ အိမ္မွ ထြက္လာခိုက္ လမ္းတြင္ ယခုကဲ့သို႔ မိုးမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိုးသည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ တိတ္မည့္ပံု မေပၚ။ သူ႔အိမ္သို႔ ေလာေလာဆယ္ သြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္သို႔ ျပန္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကံေကာင္းပါက ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ေနရင္း မိုးတိတ္သြား ႏိုင္ပါသည္။ ကံေကာင္းပါက ကြ်န္ေတာ္ လက္မွတ္ ဝယ္လိုက္ေသာ ကားသည္ ခင္သီတာထြန္း ပါဝင္ေသာ ကားတစ္ကား ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကံေကာင္းပါက ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲ၌ ၾကမ္းပိုး မရွိေသာ ခံုတစ္ခံုတြင္ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္ခြင့္ ၾကံဳႏိုင္ပါသည္။ (အနီးတစ္ဝိုက္တြင္ ငိုတတ္ေသာ ကေလးလည္း မရွိေစရ။) သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကံေကာင္းေလ့ မရွိပါ။
ထိုေန႔က သူႏွင့္ ျပန္ဆံုရျခင္းကိုေတာ့ ကံမေကာင္းျခင္း တစ္မ်ိဳးဟု မဆိုရက္ပါ။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္က စတင္ ျမင္ေသာ္လည္း သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္ဟန္မတူ။ သူ႔ေဘးမွ ရွည္ျမင့္ေသာ လူ၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ျပံဳးခ်ိဳစြာ စကားေျပာ ေနပါသည္။ ထိုလူသည္ သူ႔ေယာက်္ား ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိ၏။ သူတို႔ မိုးရြာႀကီးထဲမွာ ဘာလို႔ ႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္ ၾကတာလဲ။ ဘာလို႔ အိမ္မွာ စာဖတ္မေန ၾကတာလဲ။ အမ်ိဳးေတြ အိမ္ကို ဘာလို႔ သြားမလည္ ၾကတာလဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔မွ ဘာလို႔ လာမၾကည့္ ၾကတာလဲ။ ဒါ တိုက္ဆိုင္ေအာင္ ေရးထားတဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္မွ မဟုတ္တာ။ ရင္ထဲက တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ အသံကို ေဘးမွလူမ်ား ၾကားသြားမွာ ကြ်န္ေတာ္ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနသည္။ (အမွန္ေတာ့ ေၾကာင္ကေလး ၾကားသြားမွာ ပိုစိုးရိမ္သည္။) ဒါေတြဟာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲ။ ဘာလို႔ မေအးခဲ့ရေသးတာလဲ။ အေတာင္ပံခတ္သံ ၾကားရ၏။ တစ္ခုခု ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ပ်ံထြက္သြားသည္။ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ နီးပါး ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွည့္စားလာခဲ့တာ အလကားပဲ။ တစ္ခုခု လုပ္ခ်င္ေနသည္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဒူးယားတစ္လိပ္ ဝယ္ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမလား။ (ကြ်န္ေတာ္ ေဆးလိပ္ျပတ္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ။) သူ႔ကို ေက်ာေပး ရပ္လိုက္ရ ေကာင္းမလား။ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ရ ေကာင္းမလား။ ဒါပဲ အလြယ္ဆံုး ထင္၍ ေခ်ာင္းဆိုးဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္းထဲမွ အသံထြက္မလာ။ ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားေသာ မွန္ကေလးထဲကို မၾကည့္မိေအာင္ သတိထား ေနရ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေတြ နီေနသည္ကို ျပန္မၾကည့္ခ်င္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေတြ အေတာ္ၾကာျမင့္ခဲ့ ေသာ္လည္း အရာရာ ပူေႏြးေနတုန္း ရွိေသးတာပဲ။
သူလည္း လွတုန္းပဲ။ (ေၾကာင္ကေလးကို ေျပာတာ။) သူတို႔ လင္မယား ကေလး မရၾကဟု သတင္းၾကားရ၏။ နည္းနည္းေတာ့ ဝလာသလိုပဲ။ သူလည္း သံုးဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီကို။ (ကိုယ့္ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ငယ္တာ မဟုတ္လား။) လွပေသာ ေမးခြ်န္ခြ်န္ကေလးက ႏွစ္ထပ္ ျဖစ္လုၿပီ။ သူ ေလ့က်င့္ခန္း ယူဖို႔ ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သာ သူ႔ေယာက်္ား ေနရာမွာ ဆိုလွ်င္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေၾကာင္ကေလး ပင္ပန္းမွာ စိုးကာ ေလ့က်င့္ခန္း ယူခိုင္းရက္လိမ့္မည္ မထင္။ (သူက နဂိုက သြယ္သြယ္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ရယ္။) အသားနည္းနည္း တိုးလာတာနဲ႔ အခ်စ္နည္းနည္း ေလ်ာ့သြားစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ထိုလူႏွင့္ စကား ေျပာေနရင္း သူ႔အၾကည့္ တစ္ခ်က္က ကြ်န္ေတာ့္ထံ ေရာက္လာေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့ေသာ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ ေအာက္မွ ထို မ်က္လံုးဝိုင္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ထံမွ ခဏခ်င္းမွာပင္ ျပန္လည္ လႊဲဖယ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မမွတ္မိတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ နီးပါးက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ အတူေနခဲ့ဖူးေသာ မထင္မရွား လူတစ္ေယာက္ကို မမွတ္မိဘူး ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါ သဘာဝက်သည္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီတုန္းက သူစီးခဲ့ေသာ သဲႀကိဳး ႀကိဳးျဖဴျဖဴေလးႏွင့္ ဖိနပ္ကအစ သူ႔ညာဘက္ တံေတာင္ဆစ္ အထက္နားမွာ ေရြးေစ့ခန္႔ အနာရြတ္ကေလး ရွိေနတာအထိ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျမာက္ျမားစြာ မွတ္မိေနတာလည္း သဘာဝက်သည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ႐ုပ္ရွင္ မၾကည့္ျဖစ္ပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲ ဝင္သြားေသာအခါ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေအာက္မွ ထြက္ကာ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းထံ သြားရန္ ကိစၥကိုလည္း သတိမရေတာ့ပါ။ မိုးေရေတြ တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲ ေနသည္ကိုလည္း သတိမရေတာ့ပါ။ ခင္သီတာထြန္းကိုလည္း သတိမရေတာ့ပါ။ အိမ္ကို ဘယ္လမ္းက ေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့မွန္းလည္း သတိမရေတာ့ပါ။ အနည္းဆံုး ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ေရးထားေသာ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ထဲကလို အဆိုေတာ္ ကိုျမႀကီး၏ "မိုး" သီခ်င္းထဲမွ စာသား တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ သတိရဖို႔ ေကာင္းေသာ္လည္း သတိမရခဲ့ပါ။ ေၾကာင္ကေလးကိုသာ သတိရေနပါသည္။
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေသာအခါ အခန္းထဲသို႔ တန္းဝင္ကာ ခုတင္ေအာက္ သံေသတၱာထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ အျပာေရာင္ ဖိုင္ေဟာင္း တစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဤဖိုင္မွာ ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္သမွ်ကို စုစည္း သိမ္းဆည္းထားေသာ ဖိုင္တြဲျဖစ္၏။ ျပန္လွန္မၾကည့္ ခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ (အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ျပန္လွန္ၾကည့္ဝံ့ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ သတၱိ မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။) အသက္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဟာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝထဲကို ျပန္လည္ ေပ်ာ္ဝင္ႏိုင္သလား။
ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းေရာက္ သြားေသာအခါ ႐ံုးခန္းဝတြင္ ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ေနေသာ အတန္းထဲမွ ေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရ၏။ "ေဟ့ေကာင္၊ တို႔အတန္းထဲကို ေက်ာင္းသူ အသစ္ကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္တယ္ကြ၊ နယ္က ေျပာင္းလာတာတဲ့၊ ေကာင္မေလးက လွတယ္"။ တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကို သတင္းေပးသည္။ သူေပးေသာ သတင္းကို ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားပါ။ မနက္ျဖန္ ကစားမည့္ တိုင္းေဘာပြဲတြင္ တနသၤာရီတိုင္းႏွင့္ ပဲခူးတိုင္း ဘယ္သူ ႏိုင္မလဲဟုသာ စဥ္းစား ေနပါသည္။ (ထိုေကာင္မေလးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေၾကာင္ကေလး ျဖစ္လာလိမ့္မည္ ဟုေရာ ထိုစဥ္က ဘယ္သို႔ ေတြးမိပါမည္နည္း။) ကြ်န္ေတာ္သည္ သဘာဝအားျဖင့္ ရြယ္တူ ေကာင္မေလးေတြကို စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္။ ဤေကာင္မေလး သည္လည္း တျခား ေကာင္မေလးေတြလိုပင္ ထမီတိုတို ဝတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ ဆိုး၍ စြာက်ယ္က်ယ္ စကားေျပာတတ္ၿပီး ေက်ာင္းမုန္႔ေဈးတန္း ထဲတြင္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ႏွစ္ပြဲႏွင့္ ေရခဲသုတ္တစ္ပြဲ ဆက္လ်က္ စားတတ္ေသာ ရြံစရာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးခဲ့၏။ (အစား ေလာဘႀကီးသူမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ မုန္းတီးသည္။) ဒီတုန္းက ဒီလို ရြယ္တူ ေကာင္မေလးေတြထက္ စိတ္ဝင္စားစရာ ကြ်န္ေတာ့္ ဘဝတြင္ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ေသာအခါ ျဖစ္၏္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ခ်ိန္းကန္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲက ေဘာလံုးပြဲ ရွိသည္။ (ေရွ႕တန္း ညာေတာင္ပံမွ ကြ်န္ေတာ္ ကစား၏။) လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ရွိသည္။ ည ဆယ့္တစ္နာရီထိ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုႏွင့္ ထိုင္ေသာ လမ္းေထာင့္က ကိုကာဆင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္ကေလး တစ္ေကာင္ ရွိသည္။ (ကြ်န္ေတာ္ ေမြးထားေသာ အေမြးဝါဝါႏွင့္ ေရႊဝါဟုေခၚသည့္ တကယ့္ ေၾကာင္အစစ္ကေလး တစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္ကေလး ကဲ့သို႔ေသာ ေကာင္မေလး တျခားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။)
သို႔ေသာ္ ...
ထိုေန႔က အတန္းထဲ ဝင္လာေသာ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ ရေသာအခါ၊ ဆိုပါစို႔ တစ္ခါတည္း ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သြားပါသည္။ သူ၏ ေက်ာင္းဝင္ နာမည္မွာ သံုးလံုးျဖစ္၍ အေတာ္ လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေၾကာင္ကေလး ဆိုသည္ေလာက္ မေကာင္းသျဖင့္ မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ ဆိုပါစို႔၊ ေၾကာင္ကေလးသည္ တျခား ေကာင္မေလးေတြလိုပင္ ထမီကို ခပ္တိုတို ဝတ္ထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ ဆိုးထား၏။ (ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္ခါတစ္ရံသာ ဆိုးသည္။) ဆံပင္ကို နားရြက္တစ္ဝက္ ဖံုးထား၏။ သူ႔က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သည္။
တိုက္ဆိုင္မႈတရား ဆိုတာ ဒီတစ္ခါပဲ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရတာ။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲတြင္ ေက်းဇူးတင္ဖူးသည္။ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ ကမၻာႀကီးထဲမွာ ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ခန္း တစ္ခုထဲမွာ တစ္ေန႔ နာရီနည္းနည္း (ေက်ာင္းပိတ္ရက္က လြဲလို႔) အတူတူ ေနထိုင္ခြင့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ အံ့ဩဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က ခင္သန္းႏုနဲ႔ တူတဲ့ တျခား ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိခဲ့ဖို႔ ေကာင္းလ်က္သားနဲ႔ ေၾကာင္ကေလးကိုမွ ေရြးခ်စ္မိတာကေရာ ဘယ္ေလာက္ အံ့ဩဖို႔ ေကာင္းသလဲ။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ေသာ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ေနာက္ဆံုးတန္းက ထိုင္၍ ခ်စ္ခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ အခန္းထဲကို ဝင္၍ (အဂၤလိပ္စာ) သင္တတ္ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးတန္းအား နံရံကပ္ အတန္းဟု ေခၚ၏။ ေရွ႕တန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေက်ာင္းမေျပးၾက။ မ်က္ႏွာတြင္ ေပါင္ဒါ လိမ္းၾကသည္။ အိမ္သာထဲတြင္ ေဆးလိပ္ ခိုးမေသာက္ၾက။ ရီပို႔ကတ္ထဲတြင္ အက်င့္စာရိတၱ ေကာင္းဟု ရၾက၏။ အိမ္စာကို မွန္မွန္လုပ္ကာ ပုဆိုးကို ခ်က္ေပၚ တင္ဝတ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ပုဆိုးကို ခ်က္ျပဳတ္ ဝတ္ၾကသည္။ ရင္ဘတ္မွ အက်ႌၾကယ္သီး သံုးလံုးကို အျမဲ ျဖဳတ္ထားၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ႌ အိတ္တိုင္းတြင္ ဘီးမ်ားကို ေထာင္ထည့္ ထားၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ အေမာက္မ်ားသည္ ေထာင္ၾကသည္။ ေကာ္လံမ်ားသည္ ေထာင္ၾကသည္။ လမ္းသြားေသာအခါ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ေရွ႕တြင္စုကာ လက္ျပင္ကုန္း၍ ေလွ်ာက္ၾက၏။ (တမင္ လုပ္ယူ ထားရေသာ အဲဗစ္ ပရက္စေလ၏ စတိုင္ ျဖစ္သည္။) ကြ်န္ေတာ္သည္ ညာသန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အျခား အေဖာ္မ်ားလိုပင္ အရာရာကို ဘယ္ႏွင့္ ကိုင္သည္။ လြယ္အိတ္ကို ဘယ္ဘက္ ပုခံုးေပၚတြင္ တင္သည္။ (လြယ္ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။) ထိုကဲ့သို႔ ဘယ္ကို အသံုးျပဳရျခင္းမွာ တျခားသူမ်ားႏွင့္ ျခားနားေစသည္။
ထိုေန႔ကစ၍ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းမွန္မွန္ တက္၍ ေနသည္။ "ေဟ့ေကာင္ ... ေက်ာင္းေျပးၿပီး အင္းလ်ားမွာ ေရသြားကူးရေအာင္" ဟု သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခါ ျပလိုက္ေသာအခါ သူတို႔ တစ္သိုက္က ဒီေကာင္ ေၾကာင္ေနၿပီဟု ေျပာၾက၏။ အင္းလ်ားမွာ ေရေတာ့ သြားကူးခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာင္ကေလးကို ပို၍ ၾကည့္ခ်င္ေနသည္။ သူ႔ေဘးမွ အေဖာ္ကို ေခါင္းကေလး ငဲ့ကာ ေျပာခိုက္ သူ႔မ်က္ႏွာေလး တစ္ျခမ္းကို ျမင္ခြင့္ ရသည္မွာ မၾကာ မၾကာ ေမွ်ာ္ရတတ္ေသာ အခြင့္အေရး ျဖစ္၏။ ထိုသို႔ျဖင့္ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္လာေသာ က်ေန၏ အရိပ္မ်ား တစ္စထက္ တစ္စ ရွည္လ်ားလာကာ နီက်င္ေနသာ ေနရိပ္ရွည္ တစ္ခု ထိုးက်၍ သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္း ေရႊရည္ ဝင္းလဲ့ေနသည္ကို ေငးၾကည့္ ေနခ်ိန္တိုင္လွ်င္ ေက်ာင္းဆင္းသံေခ်ာင္း ေခါက္သံကို ၾကားရ၏။ "ကမၻာမေၾက" သီခ်င္းဆိုရန္ အားလံုး မတ္တပ္ရပ္ၾကသည္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ားမွာ တိုေတာင္းလွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က လြမ္းေန၏။
ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ စုေဝးလႈပ္ရြ ေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးထဲတြင္ သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းက ကြ်န္ေတာ္ ပါသြားသည္။ ကားမွတ္တိုင္တြင္လည္း သူႏွင့္ မနီးမေဝးမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္ ရပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို ထိုတစ္ေန႔တာ အဖို႔ ၾကည့္႐ႈရန္ ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးမ်ားကို ယူေနျခင္း ျဖစ္၏။ တကယ္တမ္း ဆိုလွ်င္ သူက ေတာင္ဘက္သို႔ သြားေသာကားကို စီးရမည္ ျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ေျမာက္ဘက္သို႔ သြားေသာကားကို စီးရမည္ ျဖစ္သည္။ သူ ကားေပၚ တက္သြားၿပီးမွ ကိုယ္စီးရမည့္ မွတ္တိုင္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ သြားသည္။ သို႔မဟုတ္ တစ္ခါတစ္ရံ သူစီးမည့္ ကားကိုပင္ တက္စီးကာ သူ႔ေနာက္သို႔ ပါသြားတတ္၏။ (ထိုတစ္ခါတစ္ရံ ဆိုသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ညစာ မစားေသးဘဲ အိတ္ထဲတြင္လည္း ကားခပိုက္ဆံ အပို ရွိတတ္ေသာ ေန႔မ်ား ျဖစ္တတ္၏။) ကြ်န္ေတာ္သည္ ကားေပၚတြင္ သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ ရပ္ကာ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ အရာရာကို ေမ့ေလ်ာ့ ေနတတ္သျဖင့္ ပိုက္ဆံေတာင္းေသာ စပယ္ယာ၏ အေအာ္အေငါက္ကို မၾကာခဏ ခံရ၏။ ပိုက္ဆံဆယ္ျပား ဆိုတာ၊ ၿပီးေတာ့ အျခားအရာမ်ား ဆိုတာ အခ်စ္ေလာက္ အေရးမႀကီးပါဘူး ဆိုတာကို အဲဒီ စပယ္ယာ ကံေကာင္းေသာ တစ္ေန႔တြင္ သိပါလိမ့္မည္။
ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာင္ကေလးကို တကယ္ ခ်စ္ေနခဲ့သည္။ (အက္ဒြပ္ဘုရင္လို သက္ေသ ျပစရာေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။) ေဘာလံုးလည္း မကန္ေတာ့ဘဲ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလကန္ျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ၊ (အတူတူ ထိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဟိတ္ေကာင္ တျခား စကားေျပာ၊ မင္းေၾကာင္ကေလး အေၾကာင္း မေျပာနဲ႔၊ တို႔ နားၿငီးတယ္ဟု တားျမစ္ထား၏။) ကြ်န္ေတာ္ အင္မတန္ ႀကိဳက္ေသာ မင္းသမီး ဘားေဒါ့ ပါသည့္ ႐ုပ္ရွင္ကားသစ္ကိုပင္ သြားမၾကည့္ႏိုင္ဘဲ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ လံုးလံုး သူ႔ကို သတိရ ေနတာကိုမွ အခ်စ္လို႔ မေခၚရင္ ဘာကို ေခၚရမွာလဲ။ အခ်စ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ေရခ်ိဳးခဲ့ဖူးၿပီ။ အခ်စ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ပို႔စကတ္ ဝယ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ အခ်စ္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးၿပီ။ "ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ နင္ေရခ်ိဳးတာ ၾကာလွခ်ည္လား၊ အဆုတ္ အေအးပတ္မယ္" ဟု ကြ်န္ေတာ္ ဒုတိယ အႀကိမ္ ဆပ္ျပာ တိုက္ၿပီးစတြင္ ျပတင္းဝမွ အေမက ထြက္ကာ ေအာ္၏။ အေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္ စကားျပန္မေျပာႏိုင္။ ေျခသည္းမ်ားကို ေရစိုပုဆိုး ေအာက္နားစႏွင့္ ကုန္းကာ ပြတ္တိုက္ ေနရ၏။ ေျခသည္းမ်ားမွာ ပန္းႏုေရာင္ ေတာက္ေျပာင္ သန္႔လက္ေနသည္။ ထမင္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ စားလိုက္သည္။ မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္ဖို႔ အခ်ိန္ ပိုရရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။ ၾကာျမင့္စြာ ေခါင္းၿဖီး ေနရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အေမာက္သည္ အဲဗစ္ ပရက္စေလ၏ အေမာက္လို ေထာင္၍လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္စီးမည့္ မႏၲေလးဖိနပ္ သဲႀကိဳးမ်ားသည္ ဝက္မွင္ဘီးႏွင့္ အထပ္ထပ္ ပြတ္တိုက္ျခင္း ခံရသျဖင့္ နက္ေျပာင္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ့္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ႀကိဳးကို ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္ တြဲေလာင္းဆြဲကာ ပုခံုးေပၚ ပစ္တင္လိုက္သည္။ အိမ္က တိုင္ကပ္နာရီသည္ အသံ တစ္ဆယ့္တစ္ခ်က္ ျပည့္ေအာင္ ျမည္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ေျခေထာက္ကို သူ႔ကိုယ္လံုးႏွင့္ လာေရာက္ ပြတ္တိုက္ေနေသာ ေၾကာင္ဝါကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေျခေထာက္ျဖင့္ ခတ္ပစ္ခဲ့သည္။ ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ နင့္ပုဆိုးမ်ား အေပၚနည္းနည္း တင္ဝတ္ပါလား ေခြးေခ်းသိမ္း ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေသာ အေမ့စကားမ်ားကို မၾကားေယာင္ ျပဳကာ ကြ်န္ေတာ္အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့၏။ ကြ်န္ေတာ္ ဝတ္ထားေသာ လံုခ်ည္မွာ ေျခမ်က္စိ ဖံုးေအာင္ပင္ ရွည္လ်ားေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းလမ္းတြင္ တံတားျဖဴကေလး တစ္ခု ရွိ၏။ (ခပ္ေနာက္ေနာက္ လူမ်ားက ေမတၱာေပါင္းကူး တံတားဟု ေခၚၾက၏။ ထိုအမည္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ရာဇဝင္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသိပါ။) ကြ်န္ေတာ္သည္ ေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသို႔ ေစာေစာေရာက္ေအာင္ လာကာ ထို တံတားျဖဴကေလးမွ ေန၍ ေၾကာင္ကေလး အလာကို ေစာင့္ေငးၾကည့္ေလ့ ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ တံတားလက္ရမ္းကို မွီကာ ဟန္ပါပါ ရပ္ေနလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ဘယ္ေျခမွာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ျဖစ္ကာ ထိုမ်ဥ္းေပၚ၌ ညာေျခက ၉၀ ဒီဂရီ မ်ဥ္းမတ္ က်ေနသည္။ ဒီလို ေျခေထာက္ ထားပံုကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်င့္ပါ ေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ရပ္တိုင္း ဤကဲ့သို႔ပင္ ရပ္ၾကသည္။ မင္းသားသစ္ ေဇာ္ခင္လည္း ဤကဲ့သို႔ ရပ္သည္။
သူလာတာကို ခပ္ေဝးေဝးက ျမင္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ သူ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ တစ္စထက္တစ္စ နီးကပ္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္ထံတြင္ ရွိေသာ ဖန္တီး ယူထားသည့္ ဟန္မွာ အားလံုး ပ်က္ျပားသြား၏။ ဤအခ်ိန္တြင္မူ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဖန္တီး မယူရေသာ သိုးကေလး တစ္ေကာင္၏ပံု ေပါက္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ အင္အားေတြကို ႐ုတ္ခ်ည္း ဘယ္အရာက စုပ္မ်ိဳသြားသလဲ။ သည္ ျဖဴျဖဴ သြယ္သြယ္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေကာင္မေလးကလား။ သူ သိပ္နီးလာေသာ အခါ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းငံု႔ ထားမိသည္။ (သူ႔ကို ဘာလို႔ ေၾကာက္ရမွာလဲ။) သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေနသည္။ ဟုတ္တယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕က ျဖတ္သြားေနတယ္ ဆိုတာ ဒီေနရာမွာေတာ့ ေသခ်ာမႈ တစ္ခုပါပဲ။ ေၾကာင္ကေလး ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေနသည္။ ငံု႔ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းရွိ မ်က္လံုးမ်ားက သဲႀကိဳး ျဖဴျဖဴကေလးမ်ား နစ္ျမဳပ္ေနေသာ သူ႔ေျခဖမိုး ဝါဝါကေလးမ်ားကို ျမင္ေနရတယ္ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူႏွင့္ နီးကပ္ေနလြန္း ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္နံ႔ သင္းသင္းကေလးကိုပင္ ရလိုက္သလို ရွိ၏။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေနာက္ဆံုး ျဖတ္ေက်ာ္သြားကာ နီးတြင္ ေရွ႕မွ လာေနသူ တစ္ဦးအား မတိုက္မိေအာင္ သူေရွာင္လိုက္ရ၏။ (တံတားကလည္း က်ဥ္းလြန္းသည္။) သူက ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သို႔ တိမ္းကာ ေရွာင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ သိပ္ပူးကပ္လြန္း သြားကာ သူ႔ထမီ ေအာက္နားစ ကေလးသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ပုဆိုး ေအာက္နားစကို တစ္ခ်က္ ထိခိုက္သြားသည္။ (ထိသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ ဤအခ်က္မွာ သိပ္မေသခ်ာေသာ္လည္း မၾကာခဏ ျပန္လည္ ေတြးေတာမိေသာ အခါ ေၾကာင္ကေလးႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ အမွတ္ရစရာ အရင္းႏွီးဆံုး ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္မွာ ဤအရာကေလး တစ္ခုသာ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရ၏။) ကြ်န္ေတာ္ ရင္ခုန္ေနဆဲမွာပင္ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးကာ ေဝးကြာ သြားေနသည္။ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕က ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္ၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္မသြား။ ေကာင္ကင္ျပာျပာ၌ တိမ္ျဖဴတို႔ လြင့္ပါးေနၾကသည္။ ေန႔သည္ ေရႊေရာင္ ေတာက္ပေနသည္။ ေန႔တိုင္းသည္ ဒီလို မလွပႏိုင္။ သို႔ေသာ္ လွပလိမ့္မည္ဟုကား ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေလသည္။
ထိုေန႔က ေၾကာင္ကေလး ေက်ာင္းမတက္။ သူ ေက်ာင္းမတက္ေသာ ေန႔မ်ား၌ ေက်ာင္းခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္လံုး ကြ်န္ေတာ္ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေၾကာင္ကေလး မရွိေသာ စာသင္ခန္းေလာက္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ သဲကႏၲာရ ဟူ၍ ရွိလိမ့္မည္ မထင္။ ေၾကာင္ကေလး ဘာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းမတက္တာလဲကြယ္။ ေနမေကာင္းလို႔လား။ သူ႔ကို ေက်ာင္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား။ (သိရင္ေရာ အေရးထားပါ့မလား။) စာသင္ခန္း ျပတင္းဝမွ ျမင္ေနရေသာ ျမက္႐ိုင္း ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲတြင္ ႏြားတခ်ိဳ႕ ျမက္စား ေနၾကသည္။ (ျမက္မ်ားမွာ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း မရွိပါ။) ထိုႏြားမ်ားကို ေရတြက္ရမွာ ကြ်န္ေတာ္ ပ်င္းေန၏။ ေနသည္ မ်က္စိ က်ိန္းေလာက္ေအာင္ က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေလာင္ လင္းထိန္ေန၏။ ေလသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ယင္ေကာင္ တစ္ေကာင္သည္ စိတ္တိုဖြယ္ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တစ္ဝိုက္၌ တဝီဝီျမည္ကာ ပ်ံသန္းေန၏။ ဤေန႔သည္သာ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း သြန္ပစ္လိုက္ေပမည္။
ထိုေန႔က ညေန ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ သြားကာ ေၾကာင္ကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္လည္း သူတို႔ အိမ္ေရွ႕သို႔ ကြ်န္ေတာ္ အျမဲေရာက္ေလ့ ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္ေန႔တည္း ႏွစ္ေခါက္ သံုးေခါက္ ေရာက္တတ္၏။ ကြ်န္ေတာ္သြားတိုင္း သူ႔မ်က္ႏွာကေလးက ျမင္ခြင့္သာသည္ မဟုတ္ေခ်။ သူသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထြက္၍ ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ကာထားေသာ ခန္းစီး၏ ေနာက္ကြယ္မွ ေၾကာင္ကေလးဟု ထင္ရေသာ အရိပ္ကေလးတစ္ခု လႈပ္သြားသည္ကို ျမင္ရ႐ံုျဖင့္ လွည့္ျပန္ လာရေသာ အခါမ်ားလည္း ရွိ၏။ ဤမွ်ေလာက္မွ် မျမင္ရမခ်င္းမူ ကြ်န္ေတာ္ လွည့္ျပန္ခဲလွသည္။ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္ကာ ဟိုဘက္ကို ေလွ်ာက္သြားသည္။ မေတြ႕လွ်င္ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္ ကြမ္းယာဆိုင္၌ စီးကရက္ တစ္လိပ္ ဝယ္ေသာက္ကာ ဒီဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာ၏။ သူ႔ကို မေတြ႕ရေသးေသာ္ ဒီဘက္လမ္းထိပ္ ကုန္စံုဆိုင္၌ ခဏရပ္၍ ငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုး ဝယ္စားၿပီးလွ်င္ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္၍ ဟိုဘက္ လမ္းထိပ္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္သည္။ သူ႔ကို မေတြ႕ရေသးေသာ္ လမ္းထိပ္ ဗန္ဒါပင္ေအာက္ရွိ ေသာက္ေရအိုးတြင္ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေသာက္ၿပီး (ကြ်န္ေတာ္ ေသာက္ရန္ခပ္တိုင္း ထိုေသာက္ေရအိုး ထဲ၌ ေရကုန္ ေနသည္ႏွင့္သာ ၾကံဳရေလ့ ရွိ၏။) သူတို႔ အိမ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ကာ ဒီဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာ ျပန္သည္။ လမ္းေဘး ေရဘံုဘိုင္တြင္ ေရခပ္ေနသူ တခ်ိဳ႕က ကြ်န္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ ေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။ ေခြးေလေခြးလြင့္ တခ်ိဳ႕က လမ္းေဘးဝယ္ အိပ္ေနရာမွ ထကာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေဟာင္ၾကသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေၾကာင္ကေလး၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ခြင့္မသာဘဲ အိမ္ျပန္လာရေသာ အခါမ်ားလည္း ရွိ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ ေတာင္တစ္လံုးကို ေရႊ႕ေပးခဲ့ရသူလို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏြမ္းနယ္၍ ေနသည္။ (သို႔မဟုတ္ ခံစားရပံုမွာ ေလအကုန္ ထြက္သြားေသာ ပူေပါင္း တစ္လံုးႏွင့္လည္း အေတာ္တူမည္ ထင္ပါသည္။)
သူတို႔ အိမ္ေရွ႕သို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္စဥ္ အိမ္ထဲသို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ခိုက္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ မၾကာခဏ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆံုမိတတ္သည္မွာ ေဆးတံ ခဲထားေသာ သူ႔အေဖ၏ ေအာက္သိုးသိုး မ်က္ႏွာႀကီး ျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျမင္လွ်င္ သူ႔ေဆးတံ မည္းမည္း ေကာက္ေကာက္ႀကီးမွာ မီးခိုးေတြ ပို၍ ထြက္လာတတ္သည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ မီးခိုးမ်ားကို ျမင္ရၿပီးလွ်င္ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္မေလွ်ာက္ရဲေတာ့ေခ်။ ထိုမီးခိုးေငြ႕မ်ား ေဘးမွ ကင္းေဝးသည္မွာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ေဈးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္၍ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ထိုဆိုင္၏ လက္ဖက္ရည္မွာ သိပ္မေကာင္းပါ။ ထိုဆိုင္၏ အမည္မွာ ဘဘႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျဖစ္၏။ (ဤအေၾကာင္းသည္ အခ်စ္ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္မည္ ဆိုပါက ထိုဆိုင္အမည္မွာ ပန္းကမၻာ၊ ေရႊယမင္း စသည္ျဖင့္၊ သို႔မဟုတ္၊ တျခား လွပေသာ အမည္တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္စရာ ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဤဆိုင္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရပါက ဤဆိုင္၏ အမည္ကို က်ဴးပစ္ (ျမားနတ္ေမာင္) ဟု ေျပာင္းပစ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။) ထားပါေတာ့။ မနက္ပိုင္းတြင္ ေၾကာင္ကေလးသည္ သူ႔အစ္မ ျဖစ္သူႏွင့္အတူ ေဈးကို လာတတ္၏။ သူ၏အစ္မ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူသည္ လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာင္ကေလးေလာက္ မလွပါ။ အိပ္ရာမွႏိုးစ ဆံပင္ ကပိုက႐ိုႏွင့္ မ်က္ႏွာမွာ မည္သည့္အရာမွ လိမ္းျခယ္ မထားေသာ ေၾကာင္ကေလးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲတြင္ တစ္မ်ိဳး လွေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ ေခ်ာင္က်ေသာ စားပြဲ တစ္လံုးတြင္ ထိုင္ရင္း သူေဈးလာတာကို ခိုးၾကည့္တတ္သည္။ ထိုဆိုင္က လက္ဖက္ရည္မွာ သိပ္မေကာင္းပါ။
ဒါျဖင့္ စာေပးလိုက္ေပါ့ဟု ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာ၏။ ကြ်န္ေတာ္သည္ (ယခင္က) သတၱိရွိသူ ျဖစ္ခဲ့၏။ ေယာက်္ားေလးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းလည္း ခ်ိန္းထိုးဖူးသည္။ (နဖူးေစာင္းတြင္ အမာရြတ္ ေသးေသးတစ္ခု ရွိ၏။) သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လက္ဖက္ရည္တိုက္ေၾကး အေလာင္းအစား ျပဳကာ ခပ္စြာစြာ ေကာင္မေလးမ်ားကိုလည္း စာ လိုက္ေပးဖူး၏။ စကား လိုက္ေျပာဖူး၏။
အခုကိစၥကေတာ့ ဒါေတြနဲ႔မတူ။ ေၾကာင္ကေလးကို စာလိုက္ေပးဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ သူႏွင့္ နီးနီး ကပ္မိသည္ႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ ထိန္းသိမ္းမရေအာင္ ခုန္ေနတတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႔ကို စာတစ္ေစာင္မွ မေပးျဖစ္ေသာ္လည္း သူႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ခံစားရသေရြ႕ကို စာအုပ္ တစ္အုပ္ထဲတြင္ ေန႔စဥ္ပင္ ေရးမွတ္ ထားခဲ့ေပသည္။ ထိုေန႔စြဲ တပ္ထားေသာ ခံစားခ်က္ စာတမ္းမ်ား၏ အထက္၌ ေန႔တိုင္း သူ ဝတ္စားလာသမွ်ေလးေတြ ကိုလည္း ေရးမွတ္ထားခဲ့၏။ ထိုမွတ္တမ္းမ်ား၌ ေၾကာင္ကေလး ဝတ္လာခဲ့သည့္ ထမီ၊ အက်ႌသာမက စီးလာသည့္ ဖိနပ္၊ သူ႔ေခါင္းဆံညႇပ္၊ ဖဲႀကိဳးကေလးမ်ား၊ ေခါင္းစီးပုဝါမွ အစ သူကိုင္လာသည့္ လက္ကိုင္ပုဝါ၊ ပန္လာသည့္ ပန္းကေလးမ်ား အထိ အတိအက် ပါေလသည္။ (ေၾကာင္ကေလးရဲ႕ တရားမဝင္ခဲ့တဲ့ ေမာ္ကြန္းထိန္းေလ။) ၾကာေသာ္ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ၏ ညာဘက္ တံေတာင္ဆစ္၌ ေရြးေစ့ခန္႔ အနာရြတ္ေလး တစ္ခု ရွိေနတာ သိသလို (သိစက ဒီဒဏ္ရာကေလး ရတုန္းက သူေတာ့ သိပ္နာမွာပဲ၊ ဘယ္တုန္းက ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲဟု ေၾကာင္ကေလး ကိုယ္စား နာက်င္စြာ ေတြးမိ၏။) သူ၏ လံုခ်ည္ဆင္ကေလးမ်ားကိုပင္ အလြတ္ရေနသည္။ သူ႔တြင္ အက်ႌ�ဘယ္ႏွစ္ထည္၊ ထမီဘယ္ႏွစ္ထည္၊ လက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ထည္ ရွိတာကိုပင္ ေရတြက္ၾကည့္ကာ သိေနသည္။ ေၾကာင္ကေလး အက်ႌ အသစ္တစ္ထည္ ခ်ဳပ္တာ၊ ဆံညႇပ္ကေလး အသစ္တစ္ခု ဝယ္တာကအစ သိေနသည္။ (နည္းနည္း ႐ူးတယ္လို႔လည္း ထင္ႏိုင္ပါသည္။) ဘဝဆိုတာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုအတြက္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာ မဟုတ္လား။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ အဲဒီတစ္ခုခု ဆိုတာ ဖိနပ္စင္ေပၚတြင္ လဲက်ေနေသာ ပင့္ကူမွ်င္မ်ား ၿငိတြယ္ေနသည့္ ေဘာကန္ဖိနပ္လည္း မဟုတ္။ မဖတ္ရေသးေသာ လေက်ာ္မဂၢဇင္းလည္း မဟုတ္။ ကိုကာဆင္၏ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လည္း မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္၏ ေၾကာင္ကေလးသာ ျဖစ္သည္။
( ဇာတ္သိမ္းဆက္ရန္) ⬇⬇⬇
{ The Reader ဘေလာ့ဂ္မွ ကူးယူပါသည္။ဘေလာ့ဂ္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ }
Photo-google
No comments:
Post a Comment