#မြွေနှစ်ကောင်ခေါင်းပေါင်း
#လင်္ကာရည်ကျော်
( ၁ )
လွန်ခဲ့သောအနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်။ ကရင်ပြည်နယ် ဒေါနတောင် အရှေ့ခြမ်း စစ်ဆင်ရေးနယ်မြေ။ ည ၁ဝ နာရီ။
ခပ်ဝေးဝေး အမှောင်ထုမှ သေနတ်သံတစ်ချက် သဲ့သဲ့ကြားရသည်။ဆက်သွယ်ရေးစက်ဖွင့်ဖို့ အချက်ပြတာပဲဟု ဗိုလ်ရဲ ချက်ချင်း သဘောပေါက်သည်။
မောင်ရဲကနေ ဒေါက်တာရဲဖြစ်၊ ဒေါက်တာရဲကနေ ဗိုလ်ရဲဖြစ်ခဲ့တာ နှစ်နှစ် ကြာပြီမို့ ဒေါက်တာရဲ ပြန်ဖြစ်ဖို့ပင် တစ်နှစ်ပဲ လိုတော့သည်။
သည်စခန်းကုန်းမှာ ရောက်နေတာလည်း ခြောက်လ ကျော်နေပြီ။ရောက်ခါစကတော့ အင်အား ရှစ်ဆယ်လောက်ရှိသော စစ်ကြောင်းတစ်ကြောင်းနှင့် အတူပါ။ အဲသည် ရဲဘော်တွေကို လူနာလုပ်၍ ငှက်ဖျား
သုတေသနလုပ်ငန်းများ ဆောင်ရွက်နေတာပါ။
လွန်ခဲ့သည့် တစ်လကစပြီး သည်စခန်းကုန်းနှင့် မနီးမဝေးမှာ သမိုင်းဝင် မဲသဝေါတိုက်ပွဲ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သည်ဒေသ တစ်ခုလုံး အခြေအနေ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသည်။ နံနက် ငါးနာရီဆို လက်နက်ကြီးတွေ
စပစ်ပြီ။ ကတုတ်ကျင်း ထဲမှာ အိမ်သာတက်၍ မရသဖြင့် နံနက်လေးနာရီလောက် အမြဲထ၍ အိမ်သာ လုတက်ရသည်။
တိုက်ပွဲတွေ ပိုပြင်းထန်လာတော့ တပ်ရင်းမှူး အဘ ဗိုလ်မှူးကြီးစိုးအောင် ဦးစီးသည့် စစ်ကြောင်းတစ်ခုလုံး ကုန်းအောက်ကို ဆင်းသွားသည်။
“ဆရာဝန် ဗိုလ်ကြီးရယ်၊ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်က ထားခဲ့ရမှာလည်း စိတ်မချ၊ ခေါ်ခဲ့ရမှာကလည်း စိတ်မချ၊ သတိဝီရိယနဲ့တော့ နေပါ။အထူးသဖြင့် ကျွန်တော် ပြန်မလာမချင်း ရေဆင်းမချိုးပါဘူးလို့
ကတိပေးစမ်းပါ”
သူ ပြောတာလည်း မှန်သည်။
သူ သွားရမည့်နေရာက ရန်သူ့စခန်း စည်းရိုးသို့။ အခွင့်အလမ်းကို စောင့်ကြည့်၍ အခွင့်သာလျှင် တက်ရောက် သိမ်းပိုက်ရန်၊ကိုယ် ကျန်နေခဲ့သည့် နေရာက နောက်မှာ ဘယ်ဘက်ကမှ စိုးမိုးမထားသောနေရာ၊ နေ့တစ်ဝက်ခရီး လမ်းလျှောက်စာလောက် ကျယ်သည်။တာကုန်း သုံးကုန်းစလုံးက ကင်းတွေလည်း မကျန်တော့။ ရေဆင်း
ခပ်ရသည့် တောင်အောက် စမ်းချောင်းကလေး ဘေးမှာ ရဲဘော်သုံးယောက် ချထားသည်။
တောင်ပေါ်မှာက ဆယ်ယောက်ကျော်ကျော်။ လူနာတွေလည်း နည်းနည်း ရှိသည်။ အဘက ကုန်းကို တက်မှာဆိုတော့ စိတ်မပူ။သူ့နေရာကနေ ဗိုလ်ရဲ ရှိရာအထိ တပ်ကို နာရီဝက်အတွင်း ပြန်ဆုတ်လာ
နိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။ စိတ် ပူတာက ရေဆိပ်အဆင်းမှာ ချောင်းပစ်မှာကိုပါပဲ။ ဒါကြောင့် ဆရာဝန်ကို ရေဆိပ်ကို ဆင်းပြီး ရေမချိုးစေချင်ခြင်း
ဖြစ်သည်။
အဘကို ပေးလိုက်ရသော ကတိ တကယ်ထိန်းရတော့ သိပ်မလွယ်ပါ။ အဲသည်အတိုင်း ပတ်လည်မှာ တိုက်ပွဲတွေ ဖြစ်နေသည့် အခြေအနေကို ဆက်သွယ်ရေးစက်ဘေးက ထိုင်နားထောင်ရသည်မှာ တစ်ပတ်
ကနေ နှစ်ပတ် ဖြစ်လာသည်။ ဆောင်းတွင်းပေမယ့် ရေမချိုး အဝတ်မလျှော်ရတော့ စစ်သားက နေတတ်သော်လည်း ဆရာဝန်ကမနေတတ်
မထိုင်တတ် ဖြစ်လာသည်။
အဲသည်လို အချိန်မျိုးမှာ အဘ စိတ်ပူထားသည့် သတင်းကို ည ၁၀ နာရီမှာ ရသည်။ အင်အားက နှစ်ရာ။ ဗိုလ်ရဲတို့ ရေကင်းနားမှာ ကပ်ထားပြီးပြီတဲ့။ အရုဏ်တက်မှာ ၀င်စီးမတဲ့။
သတင်းကို လက်ခံရချိန်မှာ ဗိုလ်ရဲနှင့် ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးတို့ ရှိနေသည်။ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးက ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဆင်း ဘွဲ့ရခြေလျင် အရာရှိငယ်
တစ်ဦးပေါ့။ စခန်းကုန်းနှင့် ဆရာဝန် လုံခြုံရေးကို စောင့်ရှောက်ရန် ကျန်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
“အစ်ကို စိတ်မပူနဲ့၊ ကျွန်တော် စီစဉ်လိုက်မယ်”
သူတို့အားလုံး ဆရာဝန်ကို အစ်ကို ခေါ်ကြသည်။
“ကိုအောင်နိုင်ကို ခေါ်ဦးလေ"
ဗိုလ်အောင်နိုင်က လက်နက်ကြီး အရာရှိဖြစ်သည်။ အသည်းအသန် ဖျားနေပြီး မျက်စိ နှစ်ဖက်လုံး ရောင်ကိုင်းနေသဖြင့် စခန်းကုန်းပေါ်မှာ
လူနာအဖြစ် ကျန်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။နေမကောင်းပေမယ့်သာ မကောင်းသည်၊ နေကောင်းစဉ်က
ဗိုလ်အောင်နိုင်က သည်တပ်၏ လက်ရွေးစင် ကျားတက်သမား ဖြစ်သည်။ သွေးအေးသည်။ သတ္တိကောင်းသည်။ဗိုလ်အောင်နိုင်က လူနာတွေကိုပါ အားလုံး နှိုးလိုက်သည်။
"ဒီအချိန်မှာ သေနတ်မောင်း ဆွဲနိုင်တဲ့လူတွေ အကုန်လိုအပ်တယ်”
တာကင်း အားလုံးအပြင် စစ်ကြောင်းရုံးကုန်းကိုပါ စွန့်လွှတ်လိုက်သည်။ စစ်ကြောင်းမှူး ကတုတ်ကျင်း၊ ဆရာဝန် ကတုတ်ကျင်းနှင့် ဆက်သွယ်ရေးစက် ရှိရာ ကတုတ်ကျင်းတို့ ခွဲထားသည့် တောင်ကုန်း
ကျဉ်းကျဥ်းလေး ပတ်လည်မှ ဆက်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်းခေါ် သေနတ်ပစ်ကျင်း အရှည်ထဲတွင် ရှိသမျှ လူအင်အား အားလုံးကို နေရာချသည်။
တောင်စောင်းမှာ ထားသော လက်နက်ဂိုထောင်ထဲတွင် ရှိသမျှကျည်ဆန်၊ ခဲယမ်း မီးကျောက်များကို တောင်ထိပ်သို့ ရွှေ့ သည်။ကတုတ်ကျင်းထဲတွင် ထိုင်နေသော ရဲဘော်အားလုံး၏ ဘေးတွင်
ကျည်ဆန်အပိုများ အလျှံအပယ် ချထားပေးသည်။
“အားလုံး ခေါင်းမော့ပြီး ကြည့်နေ၊ ငါက ပစ်လို့ မပြောမချင်း တစ်တောင့်မှ မထွက်စေနဲ့၊ ပစ်လို့ ပြောတာနဲ့ တရစပ် ဆော်၊ ရန်သူတက်လို့ ရတဲ့လမ်းက ကျဉ်းကျဉ်းလေးပဲ ရှိတာ၊ မင်းတို့ တစ်တောင့်ချင်း
အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ပစ်နေရင်တောင် နာရီဝက်အတွင်း တစ်ယောက်မှ ကျင်းနား ကပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ စပစ်သံ ကြားတာနဲ့ အဘတို့ ပြန်လှည့်လာရင် ဒီကောင်တွေ နောက်က ပတ်မိဖို့ နာရီဝက်တောင်
မလိုဘူး၊ နားလည်လား”
ဗိုလ်ရဲ ကတုတ်ကျင်းထဲမှ မော့ကြည့်သည်။ လကွယ်ညမို့ ကြယ်ရောင်ပျပျသာရှိသော ကောင်းကင်နောက်ခံမှာ တုတ်ရှည်ကြီး
တစ်ချောင်း တယမ်းယမ်းနှင့် ကတုတ်ကျင်းပေါင်ပေါ်တွင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေသော ဗိုလ်အောင်နိုင်မှာ မည်းမည်းအရိပ်ကြီး အဖြစ်သာ မြင်ရသည်။
“ခေါင်းငုံ့ပစ်ရင်တော့ ငါရိုက်မှာနော်၊ ငါတောင် ဘောင်ပေါ်မှာ ရပ်နေနိုင်သေးတာ ခေါင်းမော့ထား ဒါပဲ”
“အစ်ကို ကျွန်တော် ကျည်ဂိုဒေါင် တစ်ချက် သွားကြည့်ဦးမယ်”
ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးက လှမ်းပြောသည်။
“အေး အေး ဆရာစိုးနိုင်တို့လည်း ကုန်ရင် ပိတ်ပြီး အပေါ် တက်ခဲ့တော့လို့ ပြောလိုက်၊ ဆရာဝန်ဗိုလ်ကြီးက ဆက်သွယ်ရေးစက်နားမှာနေပါလား၊ တစ်ခုခု လှမ်းပြောရင် အကြီးတစ်ယောက် ချက်ချင်း ဖြေနိုင်အောင်”
အမှောင်ထဲတွင် ခိုးပြုံးမိသည်။
ဆက်သွယ်ရေးစက် ထားသော ကတုတ်ကျင်းက အခိုင်ခံ့ဆုံးနှင့် အလုံခြုံဆုံးပါ။ ဘယ်လို လက်နက်ကြီးကျည်ဆန်မှ အဲသည်လောက်
ထူသော ကျောက်တုံးတွေကို ဖောက်မဝင်နိုင်။
ဗိုလ်အောင်နိုင်က တိုက်ပွဲ တကယ်ဖြစ်လာရင် ဆရာဝန် ကျည်မသင့်စေချင်သော စေတနာကို ဥပါယ်တံမျဉ်နှင့် ပြောလိုက်တာပါ။
အဲသည် အချိန်မှာ အချက်ပြ သေနတ်သံကို ကြားရခြင်းဖြစ်သည်။ဗိုလ်ရဲ ဆက်သွယ်ရေးစက် ထားရာ ကတုတ်ကျင်းထဲ ဝင်ခဲ့ပါသည်။
( ၂ )
“မြွေနှစ်ကောင် ခေါင်းပေါင်း ရှိလား”
“ရှိတယ် အနားမှာပဲ"
ဆက်သွယ်ရေး တပ်ကြပ်က စကားပြောခွက်ကို ဗိုလ်ရဲကို ထိုးပေးသည်။ ဗိုလ်ရဲ၏ စစ်ဝတ်စုံ လက်မောင်းတွင် တပ်ဆင်ထားသော
ဆေးတံဆိပ်မှာ တောင်ဝှေးကို မြွေနှစ်ကောင် ပတ်ထားသည့် ပုံပါ။ဒီတော့ မြွေနှစ်ကောင် ခေါင်းပေါင်းဆိုတာ ဆေးအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ သည် ငှက်ဖျားသုတေသန မစခင်ကတော့
“မြွေနှစ်ကောင် ခေါင်းပေါင်း” ဆိုတာ လက်ထောက်အရာခံဗိုလ်ကြီးဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ဗိုလ်ရဲပေါ့။
"ဘယ်သူလဲ”
“ဦးပါ”
ဗိုလ်ရဲ ပြုံးလိုက်သည်။ အဘအနားတွင် အမြဲရှိနေသော စစ်ကြောင်း ထောက်လှမ်းရေးအရာရှိ ဗိုလ်ဝင်းတင့်။ ခြောက်လလောက် အတူနေကြစဉ် ကာလအတွင်း ညီအစ်ကို အရင်းတွေလို ပြောမနာ ဆိုမနာ ဖြစ်နေကြပြီမို့ ဗိုလ်ရဲက သူ့ကို မခံချင်အောင် တမင်သက်သက် စသောနာမည်။
“ပြောပါ"
“အခြေအနေ ကောင်းလားလို့”
“လူအခြေအနေ ကောင်း"
ဗိုလ်ဝင်းတင့်က တိုးတိုးရယ်သည်။ ဆိုလိုတာက စိတ်ကတော့“လန့်” နေသည်ဟု ပြောတာကို သူ သဘောပေါက်သည်။
“အာလူးနဂါးရှိရင် စိတ်ချရပါတယ်”
ဗိုလ်အောင်နိုင်ကို ဆိုလိုတာ။ အာလူး .. အ၊ နဂါး . .န ။ အန..အောင်နိုင်။ ဆရာဝန်လည်း ဒါတွေ တတ်နေပြီ။
“လုပ်မနေနဲ့၊ ခင်ဗျားနဲ့ ကျား ထိုးချင်တယ်”
အတူနေစဉ်က ညတိုင်း ကျားထိုးနေကျမို့ သည်စကားက "ပြန်လာခဲ့"ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။
“ထိုးမှာပါ။ နည်းနည်းလေး သေချာချင်လို့”
“ဘာ သေချာချင်တာလဲ”
“ခင်ဗျား သူငယ်ချင်းဆီလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်”
သူငယ်ချင်း ဆရာဝန် ဗိုလ်အောင်ဆန်းဦးက နေ့ဝက် ခရီးမျှဝေးသော တောင်ကုန်း တစ်ကုန်းပေါ်တွင် အခြား တပ်တစ်တပ်နှင့် အတူ ရှိနေသည်။ ဒီတော့ သူတို့ ရထားသော ဆရာဝန်ကို အရှင်ရအောင်
ဖမ်းခဲ့ဆိုသည့် သတင်းသည် ဗိုလ်ရဲကို ဆိုလိုသည်ဟု လည်းကောင်း၊လူနှစ်ရာက ဗိုလ်ရဲတို့ တောင်ကုန်း အောက်မှာဟု လည်းကောင်း
အပိုင်တွက်၍ မရ၊ ဗိုလ်ဝင်းတင့်တို့က ကြားထဲတွင် အရှင်ထား၍ စောင့်ရမည်။ ဖြစ်ရာကို လိုက်ရမည်။
'အင်းလေ"
( ၃ )
နံနက် ငါးနာရီတွင် စပစ်သည်။
ပလောက်... ဂျိမ်း.. အသံတွေ ကြားရတာနဲ့ ဗိုလ်ရဲ
ဆက်သွယ်ရေး စက်ဘေးသို့ ပြေးလာသည်။ ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးက ရောက်နှင့်နေပြီ။ ခြောက် ငါးတွေ၊ သုံးငါးတွေ ရွတ်နေပြီ။
“ဝေးတယ် ထင်တယ်ဗျ”
“ဟုတ်တယ်.. အစ်ကို၊ အောက်က မဟုတ်ဘူး”
“ဘယ်ကလဲ'
“ရှာနေတုန်းပဲ၊ အစ်ကို့ သူငယ်ချင်းကုန်းကလည်း ရှင်းတယ်တဲ့၊ကြားထဲက အသေးတစ်ခု ဒီကောင်တွေ မှားဝင်တာ ထင်တယ်”
နံနက် ကိုးနာရီလောက်မှာတော့ သည်ကုန်းကို ဝင်တိုက်နေတာ မဟုတ်တာ သေချာသွားပြီ။ သက်ပြင်းချ၍မှ မပြီးသေး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းဆီမှ ဆူညံသော ပစ်ခတ်သံတွေ တရစပ် ထွက်လာသည်။
“ဒါက ဘယ်ကလဲ”
'ဒါက ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့ တစ်ဖွဲ့ သူတို့ဘက် တက်လုံးနေတာ၊သည် စစ်ကြောင်းက မဟုတ်ဘူး”
ညနေစောင်းတော့ အဲသည်အဖွဲ့က လှမ်းဆက်သွယ်သည်။ လူနာလာပို့ချင်သည်။ ရမလားတဲ့။
ပို့ပေါ့ ငှက်ဖျားသုတေသနအဖွဲ့ဆိုပေမယ့် ရှေ့တန်း လာကတည်းက ပတ်တီး၊ ဂွမ်းလိပ် အပြည့်အစုံ ပါပြီးသား။
ည ဆယ်နာရီတွင် ရောက်လာသည်။
လူနာက ခြောက်ဆယ့်ကိုးဦးတဲ့။
( ၄ )
မိုးက ဖွဲဖွဲရွာသည်။
ပထမဦးဆုံး လုပ်ရသည့် အလုပ်က လူနာ ခြောက်ဆယ့်ကိုးဦးစလုံးကို အမိုးအကာအောက် ရောက်အောင် ရွှေ့ရတာ ဖြစ်သည်။
“အစက ခုနစ်ဆယ့်နှစ်၊ လမ်းမှာ မရတော့တာက သုံးယောက်”
သယ်လာသည့် ဗိုလ်ကလေးက ရှင်းပြသည်။
“အေးဗျာ တော်သေးတာပေါ့၊ လောလောဆယ်တော့ ရင်ဘတ်မှန်တဲ့ နှစ်ယောက်ပဲ စိုးရိမ်ရတယ်"
“ရပါ့မလား အစျကို”
‘ထူးဆန်းတာက ဘယ်ဘက် မှန်ထားတဲ့လူက ကောင်းနေတယ်၊နှလုံးရော၊ သွေးကြောကြီးတွေရော လွတ်သွားပုံ ရတယ်၊ ညာဘက်မှန်တဲ့ တစ်ယောက်က အထဲမှာ သွေးထွက်နေလား မသိဘူး၊ သွေးပေါင်တအားကျနေတယ်”
ဗိုလ်ရဲမှာ သူနာပြု မရှိပါ။
တပ်ရင်း ဆေးသူနာပြု ရဲဘော်ကလေး တစ်ယောက်ကို ခေါ်၍ တစ်တဲ့ဝင် တစ်တဲထွက် လူနာတွေကို လိုက်ကြည့်။ သွေးစိမ့်နေသော ပတ်တီးများ ပြန်စည်းပေး။ ဆေးထိုးတန် ထိုးလုပ်ရာ နံနက် ရှစ်နာရီ
လောက်မှ ပြီးသည်။ခွဲထောက် တပ်ကြပ်ကြီးက လိုက်ခေါ်သည်။
“အဘတို့၊ ဗိုလ်ကြီးဝင်းတင့်တို့ လှမ်းပြောနေတယ်၊ မြွေနှစ်ကောင်ခေါင်းပေါင်းကို ဆက်သွယ်ရေးစက် ဘေးမှာပဲ ရှိနေပါစေတဲ့”
“ဘာတွေ ဖြစ်နေလို့လဲ”
“ပစ်တော့မှာလေ ဗိုလ်ကြီးရဲ့၊ ဒီကုန်းပေါ် လူနာတွေ တင်သွားမှာပဲ။အားလုံးလည်း ကတုတ်ကျင်းထဲ ဆံ့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ သူတို့ တွက်မှာပဲ။အဲဒီတော့ ဒီည အဝေးကြားလေး နှိပ်တော့မှာ'
ဗိုလ်ရဲ ပခုံးတွန့်၍ ဆက်သွယ်ရေးစက်ဆီ ပြန်ဝင်ခဲ့သည်။
( ၅ )
နဲ. ရှိ..ရှိ.. ရှဲ..ရှဲ.. ကလောက်.. ဂျိန်း..
ကတုတ်ကျင်း တစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါ၍ ဗိုလ်ရဲတို့ ခေါင်းပေါ်ကို သဲများ အထွေးလိုက် ကျလာသည်။
“သုံးကျပ် မတ်တင်းဗျ"
ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးက မှတ်ချက်ချသည်။
“ဘာလဲ သုံးကျပ် မတ်တင်း”
“တူးပွိုင့် ဆဲဗင်းဖိုက် လောင်ချာလေ၊ သေးသေးလေးနဲ့ အဝေးကြီးရောက်တာ၊ ကိုက် ၇ဝဝဝ ကနေ ပစ်လို့ ရတယ်”
ဘုရား ဘုရား။
စက်ပေါ်မှာ ဗိုလ်ဝင်းတင့်အသံ ပြန်ပေါ်လာသည်။
“မာလာမင်းသား အုန်းသီး ရှိလား”
“ရှိ"
ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးက ဖြေသည်။
“မြွေနှစ်ကောင် ခေါင်းပေါင်း”
“အေးဆေး ဒီနားမှာပဲ”
'ထိလား"
“မတင်ဘူး၊ ချောက်ထဲ”
“အိုကေ ဆက်စောင့်”
ဗိုလ်မျိုးမော်ဦးက စကားပြောခွက်ကို ချသည်။ ဗိုလ်ရဲက ချောက်ထဲလို့ ဘယ်လိုလုပ် သေချာတာလဲဟု မေးသည်။
“ချောက်ထဲမို့ အစ်ကိုနဲ့ ကျွန်တော် အခုရှိနေ စကားပြော နေနိုင်တာပေါ့”
ဟုတ်သားဟု ရေရွတ်မိသည်။ ဗိုလ်ရဲ တစ်ခု တွေးမိပြီး လောဆော်သည်။
“နောက်က အသယ်အဖွဲ့ တော့ ခေါ်ကွာ၊ လူနာတွေ ရွှေ့ရအောင်"
“ ဝေးနေတယ်ဗျ”
“ ဝေး ကွာ၊ ဒီအတိုင်း ဆက်ထားရတာ အန္တရာယ် ရှိတယ်၊မြန်မြန် ထုတ်နိုင်ရင် ကောင်းမယ်”
“အိုကေ ကျွန်တော် ကြိုးစားမယ်”
( ၆ )
ညာဘက် ရင်ဘတ် ထိထားသူ နံနက်ပိုင်းတွင် သွေးရူးသွေးတန်း ဖြစ်လာသည်။ သွေးပေါင်ချိန် မရ။ ဗိုလ်ရဲ အစွမ်းကုန် ကြိုးစား ကုသသော်လည်း
ကျဆုံးသွားသည်။
ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်ကို ထိထားသူ အပါအဝင် ၆၈ ဦးစလုံး အခြေအနေ ကောင်းလျက် ရှိနေသည်။ နေ့လယ် သုံးနာရီလောက်တွင် ရေဆိပ်ဘက်မှ တက်လာသော အသံများ ကြားရသည်။
“ဟေး တို့ လာတယ်”
အော်သံ ကြားရသည်။ သွားကြည့်ကွာဟု ရဲဘော်တစ်ယောက်လွှတ် ချောင်းခိုင်းသည်။ ဗိုလ်စိုးမိုးကျော် ပါသည်တဲ့။ ကိုယ့်လူတွေပဲ။သေချာ
ပြီပေါ့။ ဝမ်းသာအားရ တံခါး ဖွင့်ပေးကြသည်။
“လူနာတွေ လာသယ်တာ အစ်ကို”
“လူနာက ၆ဝ ကျော်ဟ၊ မင်းအဖွဲ့က ၁၀ ယောက်လောက် ရှိတာ”
ဗိုလ်စိုးမိုးကျော်က ရယ်သည်။ "ဒါ အသားကုန်ပဲ.. အစ်ကို။အရေးကြီးတဲ့ လူသာ ရွေးထည့်ပေးပေတော့"ဟု ပြောသည်။
“နေပါဦးကွာ၊ ငါ ကြံပါဦးမယ်”
အခြေအနေ ကောင်းသောလူနာက မကောင်းသော လူနာကို သယ်သည့် နည်းသာ ရှိတော့သည်။ လက်တစ်ဖက်တည်း ထိသူနှစ်ယောက်ရလျှင် ခြေထောက် ထိသူတစ်ယောက် ပုခက်ထဲ ထည့်နိုင်
သည်။ လမ်းလျှောက်နိုင်သူ အားလုံး လျှောက်။ အားလုံးကလည်း မညည်းမညူ သူ ခိုင်းတိုင်း လုပ်ကြသည်။အရေးထဲ ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ် ထိထားသည့် ရဲဘော်က သူပါ ဆင်းလျှောက်မည် လုပ်နေသဖြင့် “မရှည်နဲ့ မင်းက ပုခက်ပေါ်တက်”ဟု
ငေါက်ရသည်။ လူနာ ၆၈ ဦးစလုံး ပါသော လူတန်းရှည်ကြီး ထွက်သွားတော့မှ ဗိုလ်ရဲ လေးကန်စွာ သက်ပြင်းချ၍ စခန်းကုန်းပေါ် ပြန်တက်ခဲ့သည်။
သူ တွက်တာ မှန်ပါသည်။
အဲဒီ ညကလည်း ထပ်ပစ်ခံရသည်။
( ၇ )
နောက်နှစ်ရက်ကြာတော့ မမျှော်လင့်ဘဲ အဘတို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ဗိုလ်ရဲ ဝမ်းသာအယ်လဲ ထွက်ကြိုသည်။
“မနက်က အသံတွေကြားတော့ လုံးနေကြပြီ ထင်တာ'
အဘက ရယ်သည်။
“တစ်ဖွဲ့ ကို လက်နှိပ်ဓာတ်မီးတွေ ဖွင့်ဆင်းသွားခိုင်း၊ အနားကပ်မှ မီးပိတ်ပြီး မှောင်ထဲ ပြန်လာခိုင်း၊ အဝေးက ယောင်ပြပစ်ပြီး လှည့်လာခဲ့တာလေ၊ ကိုယ့်လှုပ်ရှားမှု သူတို့ ရိပ်မိလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ”
နှစ်ပတ်လောက် ထပ်ကြာတော့ ဗိုလ်ရဲအတွက် အနောက်တန်းမှ ကြေးနန်း ဝင်လာသည်။ စစ်ဆင်ရေး အခြေအနေများကြောင့်
သုတေသန လုပ်ငန်းများ ပြီးစီးသည်အထိ ဆောင်ရွက်နိုင်ခြင်း မရှိပါက လုပ်ငန်းသိမ်း၍ ပြန်ခဲ့ပါ တဲ့။
“မပြန်ဘူး အဘ၊ ကျွန်တော် ပြီးအောင် ဆက်လုပ်မယ်၊ ကြေးနန်းပြန်ပေးပါ”
အဘက မျက်လုံး ပြူးပြသည်။
“ကျွန်တော်တို့ပါ မပြန်ရလို့၊ ခင်ဗျား အားနာစရာမလိုဘူး၊ ကိုယ်ပြန်ခွင့်ရရင် ပြန်၊ ဒီမှာ ဆေးလက်ထောက် အရာခံဗိုလ်ကြီး ကျန်ခဲ့တာပဲ”
“သိပါတယ်.. အဘ၊ တကယ့်ကို ကိုယ့်အလုပ်ကို နှမြောလို့ မပြန်တာပါ"
ဗိုလ်ရဲ ငြင်းလိုက်သော သတင်းက ရှေ့တန်းမှာရော
နောက်တန်းမှာပါ လူတော်တော်များများကို အံ့အားသင့်စေခဲ့သည်။
သို့သော် သုတေသန လုပ်ငန်းများက တကယ့်ကို အပြီးသတ်နိုင်ခဲ့သည်။နှစ်လလောက် ထပ်ကြာတော့ အဘရော၊ ဗိုလ်ရဲပါ နောက်တန်းသို့
ပြန်ခဲ့ရသည်။
( ၈ )
နှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်တိတိ ကြာပြီးခဲ့ပြီ။
ဗိုလ်ရဲက ရှေ့တန်းမှ ပြန်ရောက်ပြီး တစ်နှစ်အကြာတွင် ဒေါက်တာရဲဘဝကို ပြန်ခံယူသည်။ ပြည်တွင်းပြည်ပ ဘွဲ့လွန်များ ဆက်တိုက်ရခဲ့ပြီး
ယခုတော့ ပါမောက္ခရဲ ဖြစ်နေပြီ။
အသက်ပေါင်း များစွာကို ကယ်ခဲ့ဖူးပြီး ဖြစ်နေသော်လည်း မိမိအသက်ကိုပါ ဆက်၍၊ ရင်း၍၊ စွန့်စား၍ ကယ်ခဲ့ရသည့် အတွေ့အကြုံ တွေကို
တော့ တစ်သက်လုံး မမေ့နိုင်ခဲ့ပါ။
အဘက အငြိမ်းစား ယူပြီးပြီ၊ အသက်လည်း ခုနစ်ဆယ်ကျော်ပြီ။ကျန်းမာနေတုန်း၊ ကားမောင်းနေတုန်း။ မရောက်တာ ကြာပြီဖြစ်သော်လည်း ရောက်နိုင်သည့် အခေါက်တွေမှာတော့ ဗိုလ်ရဲ အဘရှိရာ ရွှေပြည်သာသို့ သွားကန်တော့ ဖြစ်သည်။
ဗိုလ်မျိုးမော်ဦး၊ ဆရာစိုးနိုင်တို့ အဲသည့်အခေါက် မပြန်ခင်မှာ ကျဆုံးကြ ရှာသည်။ ဗိုလ်အောင်နိုင်က မိုင်းပေါ်ဝပ် ပစ်နေမိရာမှ ဒူးထောက်ထမိသဖြင့် ခြေတစ်ဖက် ပြတ်ရှာသည်။ ရှေ့တန်းမှာ ဗိုလ်အောင်နိုင့် အသက်ကိုကယ်ခဲ့သည့် ဆရာဝန်က ဗိုလ်အောင်ဆန်းဦး။
ဗိုလ်ရဲကလည်း နောက်တန်းမှ စောင့်ကြို၍ ပြုစုခဲ့သေးသည်။ ယခုတော့ ဗိုလ်အောင်နိုင်လည်း နားနေပြီ။ ဗိုလ်ဝင်းတင့်က ကျန်းမာစွာဖြင့် အရပ်ဘက် တာဝန် ပြောင်းရွှေ့ ထမ်းဆောင်ဖြစ်သည်။ ဗိုလ်စိုးမိုးကျော် ဒဏ်ရာ ရသည်။
ဗိုလ်အောင်ဆန်းဦးလည်း ဗိုလ်ရဲနှင့်အတူ အရပ်ဘက်တာဝန် ပြန်လည်ထမ်းဆောင်ရာမှ ဘွဲ့လွန်များ ဆက်တိုက်ရရှိပြီး ယခုအခါ ပြင်ဦးလွင် ဆေးရုံ၏ တာဝန်ခံသမားတော်ကြီး ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
အဲသည်တုန်းက လုပ်ခဲ့သည့် သုတေသန စာတမ်းကလေးကလည်း ထန်ဒန် တော်ဝင် အပူပိုင်းဆေးပညာနှင့် ကျန်းမာရေးကောလိပ်တွင်
ငှက်ဖျားကာကွယ်ဆေး သုတေသနလုပ်ငန်း၏ နောက်ဆုံး စာတမ်းကလေးအဖြစ် မှတ်ကျောက် တင်နိုင်နေဆဲ။
ဒဏ္ဍာရီဆန်ကောင်း ဆန်နေမည်ဖြစ်သော အဲသည် စွန့်စားခန်းများကို ဗိုလ်ရဲ လူငယ်ဆရာဝန်များကို သိပ်မပြောပြဖြစ်။ သူတို့ ယုံကြည်ကြမည် မထင်ပါ။ အဲသည်ကြားထဲမှာမှ အဲဒါကလေးတွေ
ရေးပြပေးပါဟု တောင်းဆိုသူက ရှိလာသည်။
သရပါ မဂ္ဂဇင်းပေါ့။
ခက်ရချည့်ရဲ့လေး။
--------------
လင်္ကာရည်ကျော်
သရပါမဂ္ဂဇင်း
(၂၀၁၀၊ စက်တင်ဘာလ )
#Typing_crd_ZawOo
No comments:
Post a Comment