က်ိန္စာ
♥♥♥♥♥
( ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
ေမာင္သစ္ဆင္း
ေဖေဖသည္ အိပ္ခန္းတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ ေမေမ့ကို မႈန္ရီစြာ ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေ႐ြ႕လ်ားလ်က္႐ွိသည္။
စကၠန္႔မ်ားကမူ အေရးတႀကီး ေျပးလႊားေနဆဲ။
ေဖေဖသည္ ဧည့္ခန္းတြင္း ကုလားထုိင္ေပၚ၌ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ၿငိမ္သက္ေနေလသည္။
အနီးအနား အိမ္တစ္အိမ္ဆီမွ ျမန္မာပိုင္း အစီအစဉ္ ၿပီးဆံုးသြားသည့္ တီးလံုးသံကို ၾကားရသည္။
အျပင္ဘက္၌ ေလထန္ေနဆဲ။
ေဖေဖသည္ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာ့လုိက္၏။ မ်က္လံုးမ်ား နီရဲေနသည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားသည္ နံရံေပၚ႐ွိ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴခ်ပ္ေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားသည္။ စာ႐ြက္ထိပ္ပိုင္း႐ွိ ကမၻာ့က်န္းမာေရး အဖြဲ႕ႀကီး၏ တံဆိပ္အမွတ္အသားကို ေဖေဖ့ေနရာမွပင္ ထင္႐ွားစြာ ျမင္ႏုိင္သည္။
ေဖေဖ ေနရာမွ ျဖဳတ္ခနဲ ထကာ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ေရွ႕ တည့္တည့္သို႔ သြားေရာက္၍ ရပ္သည္။ စာ႐ြက္ကို စူးစုိက္၍ ၾကည့္သည္။ စာ႐ြက္တြင္ ပါ႐ွိေသာ စာသားမ်ားကုိ တစ္လံုးခ်င္း ဖတ္႐ႈေနသည့္ႏွယ္ ေဖေဖ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႐ြ႐ြ လႈပ္ေနသည္။ မၾကာခင္ အသံ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာ၏။
“ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ္႐ွိစ။ ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ။ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ”
ေဖေဖသည္ စာ႐ြက္ေပၚက စာေၾကာင္းမ်ားအတုိင္း မွန္သားျပင္ေပၚမွ အသာအယာ ပြတ္သတ္ေနေလသည္။ ေဖေဖ့အသံသည္ တျဖည္းျဖည္း တိုးညင္းသြားျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ တ႐ြ႐ြ လႈပ္ဆဲ။
အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ အသံမျမည္ဘဲ ပြင့္ဟ၍ လာသည္။ သားလတ္သည္ ေစြ႕ကနဲ ဝင္လာကာ တံခါးကို ျပန္ေစ့လိုက္သည္။ သူ႕ကို ေက်ာေပးလ်က္ နံရံေပၚမွ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴခ်ပ္ကို စူးစုိက္ေငးေမာေနေလေသာ ဖခင္ျဖစ္သူအား ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အသာ ကိုယ္႐ွိန္သတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တံခါးဝမွေန၍ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္လုပ္ကာ ဖခင္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ သားလတ္မ်က္ႏွာ ၿပံဳးလာသည္။ ေဖေဖသည္ မွန္သားျပင္ကို ပြတ္သတ္ေနရာမွ ေနာက္သို႔ တလွမ္းခ်င္း ဆုတ္လိုက္၏။ မ်က္ႏွာအမူအရာက တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းယမ္းလိုက္၏။
တံခါးဝမွ သားလတ္သည္ ဖခင္နည္းတူ ေခါင္းယမ္း၏။
ေဖေဖ ခါးေထာက္လုိက္သည္။
သားလတ္ကလည္း ခါးေထာက္၏။
ေဖေဖသည္ စာ႐ြက္ကို ၿငိဳးသူရန္ဘက္သဖြယ္ ၾကည့္ေနေလသည္။
သားလတ္သည္ ဖခင္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေနသည္။
ခဏၾကာေသာ္ ေဖေဖသည္ ေနရာမွ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ထိုအခါ တံခါးဝ၌ ခါးေထာက္၍ ၿပံဳးေနေသာ သားလတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မိသြား၏။ သားလတ္က ခါးေပၚမွ လက္ကို အျမန္ခ်၍ “ေဖေဖ” ဟု ေခၚလုိက္သည္။ ေဖေဖသည္ မ်က္ႏွာထားကုိ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္လိုက္၏။
“သားလတ္ စာမက်က္ဘဲ ဗြီဒီယို သြားၾကည့္ေနတယ္ဆို”
“ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ အရမ္းအရမ္းေကာင္းတဲ့ ကားပဲ ေဖေဖရာ။ ေအာ္ပေရး႐ွင္း ေဒးဘရိတ္ တဲ့။ လူငယ္ကေလး ငါးေယာက္နဲ႔ နာဇီေတြနဲ႔ ခ်ၾကတာ”
“နာဇီေတြ ေသသြားေရာလား”
“ဟင့္အင္း လူငယ္ေလးေယာက္လံုး ေသသြားတယ္။ ဟိုတစ္ေယာက္က သစၥာေဖာက္လို႔။ သူက မိန္းမေရာ ကေလးေရာရသြားေတာ့ သစၥာေဖာက္တာေပါ့။”
ေဖေဖသည္ သားလတ္ကို အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္၏။
“ေနာက္ဆံုးအခန္းက အေကာင္းဆံုးပဲ။ သစၥာေဖာက္တဲ့ေကာင္က လိုက္ျပလို႔ သူတို႔ ပုန္းေနတဲ့ ဘုရား႐ွိခိုးေက်ာင္းႀကီးကို နာဇီေတြ ဝိုင္းမိသြားတယ္။ သူတို႔ကလည္း ျပန္ခ်တာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ေျမေအာက္ အခန္းက်ဉ္းေလးထဲမွာ ပိတ္မိေနၾကတာ။ နာဇီေတြက အဲဒီအခန္းေလးကို အျပင္ကေန ေရေတြ သြင္းထည့္လိုက္တာ ေဖေဖရာ။ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ လည္ပင္းအထိ ေရေတြ တက္လာတယ္။
အဲဒီမွာ နာဇီေတြက ခိုင္းလို႔ သစၥာေဖာက္ကလည္း သူ႕အေဖာ္ေတြကို လက္နက္ခ်ဖို႔ ေအာ္ေျပာရတယ္။ ဘယ္ခ်မလဲ။ ဟိုႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေခါင္း တစ္ေယာက္ ေသနတ္ေတ့ၿပီး ဝမ္း တူး သရီး ဆုိ ေမာင္းကို ျဖဳတ္ခ်ၾကတာ။ ေသနတ္သံလည္း ၾကားေရာ သစၥာေဖာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးဟာ…”
“သားလတ္…”
ေဖေဖ့အသံသည္ မာေက်ာစြာ ထြက္ေပၚလာ၏။
“ေနာက္ကို ဒီလုိ ဇာတ္ကားမ်ိဳးေတြ မၾကည့္ရဘူး။ သြားစာက်က္ေခ်။ ႐ွစ္တန္းဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ မသိဘူးလား”
သားလတ္သည္ အတြင္းခန္းသို႔ ခုန္ေပါက္၍ ေျပးဝင္သြား၏။
“မင္းအစ္ကိုေရာ ဘယ္သြားလဲ”
“လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကဗ်ာစာမူခ ရလို႔တဲ့။ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္ဖက္ရည္တိုက္ေနတယ္။ သားလည္း ဝင္ေသာက္ခဲ့ေသးတယ္”
“ဘာ… သူက ကဗ်ာေရးတယ္”
“ဒီလမွ စပါတာတဲ့။ ဘာမဂၢဇင္းဆုိလား”
ေဖေဖသည္ အတန္ၾကာ ေငးငိုင္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မွန္ေဘာင္သြင္း စကၠဴ႐ွိရာသို႔ သြားျပန္သည္။ စာ႐ြက္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာလိုက္၏။
“ၾကားၾကရဲ႕လား။ က်ဳပ္သားက ႐ုပ္႐ွင္ထဲက သစၥာေဖာက္ကို မုန္းေနတယ္။ အခု သူ႕အေဖက ကိုယ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ အလုပ္ကို သစၥာေဖာက္ရမယ့္ အေျခအေနျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ”
ထို႔ေနာက္ ေဖေဖသည္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေလသည္။
ေဖေဖထုိင္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးသည္ ပြင့္ဟ၍ လာျပန္ကာ သားႀကီး ဝင္လာေလသည္။
“ဟင္ ေဖေဖ မအိပ္ေသးဘူးလား။ ညီေလးေကာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား”
“ၾသ… ကဗ်ာဆရာႀကီး ႂကြပါဦးခင္ဗ်ား”
သားႀကီးသည္ ဖခင္အနီးသို႔ တိုးေ႐ႊ႕လာကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ကုလားထုိင္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။
“သားလက္ထဲက စာအုပ္က သားကဗ်ာပါတဲ့ မဂၢဇင္းလား”
“ဟုတ္တယ္ ေဖေဖ။ ညီေလး ေျပာထားၿပီထင္တယ္”
“ေဖေဖ့ကို ျပစမ္း”
သားႀကီးက အသင့္ညႇပ္ထားေသာ ေနရာကို ဖြင့္ကာ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ေဖေဖက စာအုပ္ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေထာင္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးကာ အသံထြက္၍ ဖတ္လုိက္သည္။
“ဆီပူအိုးမွ ခုန္ခ်ၾကသူမ်ား”
ေဖေဖသည္ စာအုပ္ေပၚမွ ေက်ာ္၍ သားႀကီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သားႀကီးက ဖခင္ကို ၿပံဳးျပ၏။ ေဖေဖက ဆက္၍ ႐ြတ္ဖတ္သည္။
“နိဗၺာန္ျဖစ္ျဖစ္ ငရဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာအေရးလဲ
လာ… ခုန္ခ်ၾကမယ္ အေမွာင္ထဲ
မသိမႈရဲ႕ ေခ်ာက္ထဲမွာ
ငါတို႔ အသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕႐ွိမွာ အေသအခ်ာ”
ေဖေဖသည္ စာအုပ္ကို ျပန္ခ်လိုက္၏။
“ဒါ သားေရးတာေပါ့”
“ဆက္ဖတ္ေလ ေဖေဖ။ အခုဟာက ျပင္သစ္ကဗ်ာဆရာ ေဘာ္ဒလဲရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ယူသံုးထားတာ။ သားေရးတာကို ဆက္ဖတ္ပါ”
“ဒီေလာက္ဆို လံုေလာက္ၿပီ။ ဒါ ဘာ မဂၢဇင္းလဲ”
“… တဲ့။ ဒီလ ပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ ေဆာင္းပါး ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါ ေဖေဖ။ ဒါနဲ႔ ကမၻာစစ္ေနာက္တစ္ခုမ်ား ထပ္ျဖစ္ဦးမလား။ ေဖေဖ ဘယ္လုိထင္လဲ”
“စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ”
“ေသခ်ာရဲ႕လား ေဖေဖ”
“ေသခ်ာတယ္”
“ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ ျဖစ္ၾကမွာလဲ”
“ေဖေဖနဲ႔ သားေပါ့။ သားကဗ်ာေတြ ဆက္ေရးေနရင္ ေဖေဖနဲ႔ စစ္ျဖစ္မွာပဲ”
သားႀကီးသည္ ဖခင္ကို နားမလည္စြာ ၾကည့္သည္။
“ေဖေဖ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ဆုိေတာ့ သားကို ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ေစခ်င္တာပဲ”
သားႀကီးသည္ ဖခင္ကို အတန္ၾကာ စူးစိုက္ၾကည့္ေန၏။
“ဒါျဖင့္ ေဖေဖက ဘာျဖစ္ေစခ်င္လုိ႔လဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သားကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ပညာသင္ စီးပြား႐ွာ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳ စီးပြား႐ွာ၊ မ်ိဳးဆက္ျဖန္႔ – စီးပြားပို႐ွာ – ႐ွာ – ႐ွာ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အသာကေလး ေသသြား။ ဒီလုိ ဘဝမ်ိဳးက Side Effect နည္းတယ္။ အပိုအႏၱရယ္ နည္းတယ္ေပါ့ကြာ”
“မစိမ္းပင္ ရဲ႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ။ ‘အတၱမဲ့ မာနျဖင့္၊ ဘဝကို ထုဆစ္၊ ေခတ္ကို ထမ္းပိုး၊ ႐ိုးသား၏ ရဲရင့္စြာ’ တဲ့။ သားက အတၱကို အနာဂတ္ပို႔ထားခ်င္တာ။”
“နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ သားရာ၊ ရင္ထဲမွာ နာလိုက္တာ”
“သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိတယ္ ေဖေဖ”
“သားထင္လို႔ပါ။ မ႐ွိပါဘူး။ ေဖေဖလည္း ဟိုတုန္းက ဒီလုိပဲ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္”
“႐ွိကို ႐ွိရမယ္ ေဖေဖ။ ၿပီးေတာ့ သားဟာ လူငယ္တစ္ေယာက္… ”
“ေဖေဖလည္း လူငယ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့”
သားႀကီးသည္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္၍ အတန္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္သည္။
“ဒါျဖင့္ ေဖေဖ သားတို႔လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား”
“ဘာကြ”
ေနရာမွ ေဖေဖ ဝုန္းကနဲ ခုန္ထသည္။ ကုလားထုိင္သည္ ေနာက္သို႔ လဲၿပိဳသြား၏။
“ျပန္ေမးစမ္း၊ ျပန္ေမးစမ္း”
“ေဖေဖ သားတို႔လို ငယ္ခဲ့ဖူးသလား“
ေဖေဖသည္ သားႀကီးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေန၏။ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာေပၚ၌ အရိပ္မ်ိဳးစံုတို႔ ျဖတ္သန္းေနၾကသည္။
“ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ေမးခြန္းကို သားေမးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ့အတြက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဟ့ ဒီမွာ သား”
ေဖေဖသည္ စားပြဲကို ေကြ႕ပတ္ကာ နံရံေပၚမွ မွန္ေဘာင္သြင္း စာ႐ြက္ေ႐ွ႕သို႔ သြား၍ ရပ္သည္။
“ေဖေဖ ဒီလို ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္”
မွန္သားျပင္ကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္၍ ျပသည္။
“ျမင္ရဲ႕လား။ ေဖေဖ ေဟာဒီလုိ ငယ္ခဲ့ဖူးတယ္ကြ”
ေဖေဖသည္ မွန္ခ်ပ္ကို ညာဘက္လက္သီးႏွင့္ တအားကုန္ ပစ္ထိုးလိုက္၏။
မွန္သားျပင္ ကြဲေၾကသံ၊ မွန္စမ်ား ၾကမ္းျပင္သို႔ လြင့္က်သံမ်ားသည္ နားေၾကာစိမ့္ဖြယ္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေဖေဖ့လက္မွာ ေသြးေတြ ရဲခနဲ ျဖာသည္။
“ေဖေဖ… ”
သားႀကီးသည္ ကုလားထုိင္ကို တြန္းဖယ္ပစ္ကာ ဖခင္ထံ တဟုန္ထိုး ေျပးသြား၏။ ေဖေဖသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနေသာ မွန္ကြဲစမ်ားၾကားမွ စာ႐ြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။
“ဒီမွာေလ ေဖေဖ ငယ္ခဲ့ဖူးတာ”
ဆူညံဆူညံ အသံဗလံမ်ားေၾကာင့္ ေမေမႏွင့္ သားလတ္တို႔သည္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေျပးထြက္လာၾက၏။
“ဟဲ့ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။ အို ေမာင့္လက္မွာ ေသြးေတြ … ဘုရား ဘုရား”
ေဖေဖသည္ သားႀကီးကို ေအးခ်မ္းစြာ ၾကည့္လုိက္သည္။
“ဒါပါပဲ သား၊ တကယ္တမ္း အဆံုး႐ႈံး အစြန္႔လႊတ္ မခံႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဘာကိုမွ မစြန္႔စားပါေလနဲ႔”
ထို႔ေနာက္ ေဖေဖသည္ အိမ္တြင္းခန္းဆီသို႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
------------------------------
ေမာင္သစ္ဆင္း
(ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ – ၁၂)
by K
Mar 10, 2011
( Myanmar Network ဝက္ဘ္ေပ့ခ်္မွ ကူးယူပါသည္။ ေပ့ခ်္အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment